แหว่ง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-งอ-งู	[แหฺว่ง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่เต็มตามที่ควรมี เช่น ปากแหว่ง ตัดผมแหว่ง กินขนมแหว่งไปหน่อย.	แหว่ง [แหฺว่ง] ว. ไม่เต็มตามที่ควรมี เช่น ปากแหว่ง ตัดผมแหว่ง กินขนมแหว่งไปหน่อย.
แหวด เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก	[แหฺวด] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเรือแจวชนิดหนึ่ง มีเก๋งรูปยาว ๆ ท้ายโตและสูง เรียก เรือแหวด.	แหวด [แหฺวด] น. ชื่อเรือแจวชนิดหนึ่ง มีเก๋งรูปยาว ๆ ท้ายโตและสูง เรียก เรือแหวด.
แหวน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-นอ-หนู	[แหฺวน] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องประดับสําหรับสวมนิ้วทําด้วยเงินหรือทองเป็นต้น, เรียกสิ่งอื่นที่มีลักษณะเป็นวงว่า วงแหวน เช่น ถนนวงแหวน พื้นที่วงแหวน.	แหวน [แหฺวน] น. เครื่องประดับสําหรับสวมนิ้วทําด้วยเงินหรือทองเป็นต้น, เรียกสิ่งอื่นที่มีลักษณะเป็นวงว่า วงแหวน เช่น ถนนวงแหวน พื้นที่วงแหวน.
แหวนหัว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-นอ-หนู-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง แหวนที่ฝังพลอยเม็ดใหญ่เม็ดเดียวนูนขึ้น.	แหวนหัว น. แหวนที่ฝังพลอยเม็ดใหญ่เม็ดเดียวนูนขึ้น.
แหวะ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อะ	[แหฺวะ] เป็นคำกริยา หมายถึง เอาสิ่งที่มีคมกรีดให้เป็นช่องตามที่ต้องการ เช่น แหวะท้องปลา; อาการที่เด็กเล็ก ๆ สํารอกอาหารหรือยาออกมา. เป็นคำนาม หมายถึง อาหารหรือยาที่ล้นกระเพาะเด็กเล็ก ๆ ออกมาทางปาก.	แหวะ [แหฺวะ] ก. เอาสิ่งที่มีคมกรีดให้เป็นช่องตามที่ต้องการ เช่น แหวะท้องปลา; อาการที่เด็กเล็ก ๆ สํารอกอาหารหรือยาออกมา. น. อาหารหรือยาที่ล้นกระเพาะเด็กเล็ก ๆ ออกมาทางปาก.
แหะ, แหะ ๆ แหะ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ แหะ ๆ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงคนหัวเราะมีเสียงเช่นนั้น. เป็นคำกริยา หมายถึง ทำเสียงดังเช่นนั้น เช่น เขาไม่พูดอะไรได้แต่แหะ ๆ.	แหะ, แหะ ๆ ว. เสียงคนหัวเราะมีเสียงเช่นนั้น. ก. ทำเสียงดังเช่นนั้น เช่น เขาไม่พูดอะไรได้แต่แหะ ๆ.
โห่ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-ไม้-เอก	เป็นคำอุทาน หมายถึง เสียงที่เปล่งออกมาดังเช่นนั้น เป็นเสียงนําเพื่อแสดงความพร้อมเพรียงในการรื่นเริงหรือการมงคลเป็นต้น. เป็นคำกริยา หมายถึง ทําเสียงเช่นนั้น; โดยปริยายหมายความว่า เย้ยให้ โดยทำเสียงเช่นนั้น.	โห่ อ. เสียงที่เปล่งออกมาดังเช่นนั้น เป็นเสียงนําเพื่อแสดงความพร้อมเพรียงในการรื่นเริงหรือการมงคลเป็นต้น. ก. ทําเสียงเช่นนั้น; โดยปริยายหมายความว่า เย้ยให้ โดยทำเสียงเช่นนั้น.
โหก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ช่อง, ระวาง.	โหก ๑ น. ช่อง, ระวาง.
โหก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง โงกหลับ.	โหก ๒ ก. โงกหลับ.
โหง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ผี; เรียกการตายผิดธรรมดาโดยอาการร้าย เช่นถูกฆ่าตาย ตกนํ้าตาย ว่า ตายโหง.	โหง ๑ น. ผี; เรียกการตายผิดธรรมดาโดยอาการร้าย เช่นถูกฆ่าตาย ตกนํ้าตาย ว่า ตายโหง.
โหงพราย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-งอ-งู-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ผีที่เขาปลุกเสกไว้ใช้.	โหงพราย น. ผีที่เขาปลุกเสกไว้ใช้.
โหง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง กระดกขึ้น, ยกขึ้น, เช่น เกวียนโหง.	โหง ๒ ก. กระดกขึ้น, ยกขึ้น, เช่น เกวียนโหง.
โหด เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไร้, ไม่มี, เช่น นกไร้ไม้โหด, ยากไร้ เช่น เพราะเห็นกูโหดหืน แลดูแคลนกูกลใด ด่งงนี้. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์มัทรี.	โหด ๑ (โบ) ว. ไร้, ไม่มี, เช่น นกไร้ไม้โหด, ยากไร้ เช่น เพราะเห็นกูโหดหืน แลดูแคลนกูกลใด ด่งงนี้. (ม. คำหลวง มัทรี).
โหด เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชั่ว, ร้าย, เช่น ใจโหด; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ยากมาก เช่น ข้อสอบวิชานี้โหด; เข้มงวดมาก เช่น ครูคนนี้โหด.	โหด ๒ ว. ชั่ว, ร้าย, เช่น ใจโหด; (ปาก) ยากมาก เช่น ข้อสอบวิชานี้โหด; เข้มงวดมาก เช่น ครูคนนี้โหด.
โหดร้าย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ร้ายกาจ.	โหดร้าย ว. ร้ายกาจ.
โหดเหี้ยม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ดุร้ายทารุณ, เหี้ยมโหด ก็ว่า.	โหดเหี้ยม ว. ดุร้ายทารุณ, เหี้ยมโหด ก็ว่า.
โหน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-นอ-หนู	[โหนฺ] เป็นคำกริยา หมายถึง เหนี่ยวห้อย, เอามือเหนี่ยวให้ตัวลอยขึ้นไป; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ประจบประแจง เช่น เขามีนิสัยชอบโหนผู้บังคับบัญชา.	โหน [โหนฺ] ก. เหนี่ยวห้อย, เอามือเหนี่ยวให้ตัวลอยขึ้นไป; (ปาก) ประจบประแจง เช่น เขามีนิสัยชอบโหนผู้บังคับบัญชา.
โหนก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-กอ-ไก่	[โหฺนก] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง นูนยื่นออกมา เช่น หน้าผากโหนก.	โหนก [โหฺนก] ว. นูนยื่นออกมา เช่น หน้าผากโหนก.
โหนกแก้ม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-ไม้-โท-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนของแก้มตรงที่มีกระดูกนูนออกมา.	โหนกแก้ม น. ส่วนของแก้มตรงที่มีกระดูกนูนออกมา.
โหน่ง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-เอก-งอ-งู	[โหฺน่ง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีเสียงอย่างเสียงตีฆ้องวง.	โหน่ง [โหฺน่ง] ว. มีเสียงอย่างเสียงตีฆ้องวง.
โหม ๑, โหม– โหม ความหมายที่ ๑ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า โหม– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า	[โหมะ–] เป็นคำนาม หมายถึง การเซ่นแก่เทพดาของพวกพราหมณ์โดยใช้เนยเผาในไฟ; การบูชายัญ, การเซ่นสรวงทั้งปวง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	โหม ๑, โหม– [โหมะ–] น. การเซ่นแก่เทพดาของพวกพราหมณ์โดยใช้เนยเผาในไฟ; การบูชายัญ, การเซ่นสรวงทั้งปวง. (ป., ส.).
โหมกรรม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง พิธีเซ่นสรวง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต โหม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า + กรฺมนฺ เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-พิน-ทุ-มอ-ม้า-นอ-หนู-พิน-ทุ .	โหมกรรม น. พิธีเซ่นสรวง. (ส. โหม + กรฺมนฺ).
โหมกูณฑ์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง พิธีพราหมณ์เกี่ยวแก่การบูชาไฟ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	โหมกูณฑ์ น. พิธีพราหมณ์เกี่ยวแก่การบูชาไฟ. (ส.).
โหม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า ความหมายที่ ๒	[โหมฺ] เป็นคำกริยา หมายถึง ระดม เช่น โหมกําลัง โหมไฟ.	โหม ๒ [โหมฺ] ก. ระดม เช่น โหมกําลัง โหมไฟ.
โหมโรง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง การประโคมดนตรีก่อนมหรสพลงโรง; เพลงเริ่มต้นของการบรรเลงหรือการแสดง เพื่อบอกให้ทราบว่าพิธีหรืองานนั้นได้เริ่มขึ้นแล้ว แบ่งเป็นหลายชนิดตามลักษณะของงาน มหรสพที่แสดง และการบรรเลง เช่น โหมโรงเย็น โหมโรงเช้า โหมโรงเทศน์.	โหมโรง น. การประโคมดนตรีก่อนมหรสพลงโรง; เพลงเริ่มต้นของการบรรเลงหรือการแสดง เพื่อบอกให้ทราบว่าพิธีหรืองานนั้นได้เริ่มขึ้นแล้ว แบ่งเป็นหลายชนิดตามลักษณะของงาน มหรสพที่แสดง และการบรรเลง เช่น โหมโรงเย็น โหมโรงเช้า โหมโรงเทศน์.
โหมหัก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ระดมเข้าไปด้วยกําลังให้แตกหัก, หักโหม ก็ว่า.	โหมหัก ก. ระดมเข้าไปด้วยกําลังให้แตกหัก, หักโหม ก็ว่า.
โหมฮึก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ฮอ-นก-ฮูก-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ระดมเข้าไปด้วยความคะนอง, ฮึกโหม ก็ว่า.	โหมฮึก ก. ระดมเข้าไปด้วยความคะนอง, ฮึกโหม ก็ว่า.
โหม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า ความหมายที่ ๓	[โหมฺ] เป็นคำนาม หมายถึง ผักโหม. ในวงเล็บ ดู ขม เขียนว่า ขอ-ไข่-มอ-ม้า ความหมายที่ ๒ (๑).	โหม ๓ [โหมฺ] น. ผักโหม. [ดู ขม ๒ (๑)].
โหม่ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-เอก	[โหฺม่] ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง โผล่. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โด่ เช่น นั่งหัวโหม่.	โหม่ [โหฺม่] (ปาก) ก. โผล่. ว. โด่ เช่น นั่งหัวโหม่.
โหม่ง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-งอ-งู ความหมายที่ ๑	[โหฺม่ง] เป็นคำกริยา หมายถึง เอาหัวรับหรือกระแทกลูกตะกร้อหรือฟุตบอลเป็นต้น, โดยปริยายหมายถึงอาการที่สิ่งหนึ่งตกลงมากระแทกพื้นอย่างแรง เช่น หัวโหม่งพื้นเครื่องบินโหม่งโลก.	โหม่ง ๑ [โหฺม่ง] ก. เอาหัวรับหรือกระแทกลูกตะกร้อหรือฟุตบอลเป็นต้น, โดยปริยายหมายถึงอาการที่สิ่งหนึ่งตกลงมากระแทกพื้นอย่างแรง เช่น หัวโหม่งพื้นเครื่องบินโหม่งโลก.
โหม่ง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-งอ-งู ความหมายที่ ๒	[โหฺม่ง] ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคใต้ เป็นคำนาม หมายถึง ฆ้องคู่. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงอย่างเสียงฆ้อง.	โหม่ง ๒ [โหฺม่ง] (ถิ่น–ปักษ์ใต้) น. ฆ้องคู่. ว. เสียงอย่างเสียงฆ้อง.
โหมด เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก	[โหฺมด] เป็นคำนาม หมายถึง เรียกผ้าชนิดหนึ่งซึ่งเดิมทําด้วยกระดาษทองตัดเป็นเส้นเหมือนเส้นทอง แล้วทอกับไหม ต่อมาใช้กระดาษเงินกระดาษทองพันเส้นไหมทอกับไหมสี ว่า ผ้าโหมด.	โหมด [โหฺมด] น. เรียกผ้าชนิดหนึ่งซึ่งเดิมทําด้วยกระดาษทองตัดเป็นเส้นเหมือนเส้นทอง แล้วทอกับไหม ต่อมาใช้กระดาษเงินกระดาษทองพันเส้นไหมทอกับไหมสี ว่า ผ้าโหมด.
โหมดเทศ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าโหมดที่ทํามาจากอินเดีย.	โหมดเทศ น. ผ้าโหมดที่ทํามาจากอินเดีย.
โหย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก	[โหยฺ] เป็นคำกริยา หมายถึง อ่อนกําลัง, อ่อนใจ; ครวญถึง, รํ่าร้อง; มักใช้ประกอบคำอื่น ๆ เช่น โหยหา โหยหิว โหยหวน โหยไห้.	โหย [โหยฺ] ก. อ่อนกําลัง, อ่อนใจ; ครวญถึง, รํ่าร้อง; มักใช้ประกอบคำอื่น ๆ เช่น โหยหา โหยหิว โหยหวน โหยไห้.
โหยหวน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลักษณะของเสียงที่คร่ำครวญด้วยความเสียใจหรือเจ็บปวดเป็นต้น ทำให้รู้สึกวังเวงใจ.	โหยหวน ว. ลักษณะของเสียงที่คร่ำครวญด้วยความเสียใจหรือเจ็บปวดเป็นต้น ทำให้รู้สึกวังเวงใจ.
โหยหา เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง คร่ำครวญถึงบุคคลผู้เป็นที่รักซึ่งพลัดพรากจากไปเป็นต้น.	โหยหา ก. คร่ำครวญถึงบุคคลผู้เป็นที่รักซึ่งพลัดพรากจากไปเป็นต้น.
โหยหิว เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง รู้สึกอ่อนเพลียเพราะมีความหิวมาก.	โหยหิว ก. รู้สึกอ่อนเพลียเพราะมีความหิวมาก.
โหยไห้ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง ร้องไห้ครํ่าครวญถึง.	โหยไห้ ก. ร้องไห้ครํ่าครวญถึง.
โหยกเหยก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่	[โหฺยกเหฺยก] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่อยู่กับร่องกับรอย, ไม่แน่นอน, (ใช้แก่การพูด), เช่น พูดจาโหยกเหยก; โยเย, ขี้อ้อน, ร้องไห้งอแง, (ใช้แก่เด็ก) เช่น เด็กคนนี้โยเยโหยกเหยกจริง.	โหยกเหยก [โหฺยกเหฺยก] ว. ไม่อยู่กับร่องกับรอย, ไม่แน่นอน, (ใช้แก่การพูด), เช่น พูดจาโหยกเหยก; โยเย, ขี้อ้อน, ร้องไห้งอแง, (ใช้แก่เด็ก) เช่น เด็กคนนี้โยเยโหยกเหยกจริง.
โหยง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-งอ-งู	[โหฺยง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่กระโดดโดยฉับไวด้วยดีใจหรือตกใจ เช่น กระโดดโหยง สะดุ้งโหยง.	โหยง [โหฺยง] ว. อาการที่กระโดดโดยฉับไวด้วยดีใจหรือตกใจ เช่น กระโดดโหยง สะดุ้งโหยง.
โหย่ง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-งอ-งู ความหมายที่ ๑	[โหฺย่ง] เป็นคำกริยา หมายถึง ทำให้สูงขึ้น เช่น โหย่งตัว, ทำสิ่งที่รวมตัวกันให้โปร่งหรือขยายตัวให้หลวมขึ้น เช่น โหย่งฟาง โหย่งผม โหย่งเส้นบะหมี่, หย่ง ก็ว่า.	โหย่ง ๑ [โหฺย่ง] ก. ทำให้สูงขึ้น เช่น โหย่งตัว, ทำสิ่งที่รวมตัวกันให้โปร่งหรือขยายตัวให้หลวมขึ้น เช่น โหย่งฟาง โหย่งผม โหย่งเส้นบะหมี่, หย่ง ก็ว่า.
โหย่ง ๒, โหย่ง ๆ โหย่ง ความหมายที่ ๒ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-งอ-งู โหย่ง ๆ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-งอ-งู ไม้-ยะ-มก	[โหฺย่ง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่เดินหรือวิ่งไม่เต็มเท้า คือ จดแต่ปลายเท้า เพื่อทําให้ตนสูงขึ้น หรือเพื่อไม่ให้เกิดเสียงดัง เช่น เดินโหย่ง ๆ วิ่งโหย่ง ๆ, เรียกรอยเท้าที่ไม่เต็ม เห็นแต่ปลายเท้าและส้นเท้า ว่า รอยเท้าโหย่ง หรือ รอยเท้าโหย่ง ๆ, อาการที่นั่งเอาปลายเท้าตั้งลงที่พื้น ส้นเท้าทั้ง ๒ รับก้น เรียกว่า นั่งโหย่ง หรือ นั่งโหย่ง ๆ, กระหย่ง กระโหย่ง หย่ง หรือ หย่ง ๆ ก็ว่า.	โหย่ง ๒, โหย่ง ๆ [โหฺย่ง] ว. อาการที่เดินหรือวิ่งไม่เต็มเท้า คือ จดแต่ปลายเท้า เพื่อทําให้ตนสูงขึ้น หรือเพื่อไม่ให้เกิดเสียงดัง เช่น เดินโหย่ง ๆ วิ่งโหย่ง ๆ, เรียกรอยเท้าที่ไม่เต็ม เห็นแต่ปลายเท้าและส้นเท้า ว่า รอยเท้าโหย่ง หรือ รอยเท้าโหย่ง ๆ, อาการที่นั่งเอาปลายเท้าตั้งลงที่พื้น ส้นเท้าทั้ง ๒ รับก้น เรียกว่า นั่งโหย่ง หรือ นั่งโหย่ง ๆ, กระหย่ง กระโหย่ง หย่ง หรือ หย่ง ๆ ก็ว่า.
โหร เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ	[โหน] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้พยากรณ์โดยอาศัยการโคจรของดวงดาวเป็นหลัก; ผู้ให้ฤกษ์และพยากรณ์โชคชะตาราศี. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี โหรา เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา.	โหร [โหน] น. ผู้พยากรณ์โดยอาศัยการโคจรของดวงดาวเป็นหลัก; ผู้ให้ฤกษ์และพยากรณ์โชคชะตาราศี. (ส., ป. โหรา).
โหรา เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง โหร.	โหรา ๑ (กลอน) น. โหร.
โหราจารย์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ชํานาญในวิชาโหราศาสตร์.	โหราจารย์ น. ผู้ชํานาญในวิชาโหราศาสตร์.
โหราศาสตร์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง วิชาว่าด้วยการพยากรณ์โดยอาศัยการโคจรของดวงดาวเป็นหลัก.	โหราศาสตร์ น. วิชาว่าด้วยการพยากรณ์โดยอาศัยการโคจรของดวงดาวเป็นหลัก.
โหรง, โหรงเหรง โหรง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-งอ-งู โหรงเหรง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-งอ-งู	[โหฺรง, โหฺรงเหฺรง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีน้อย, บางตา, เช่น โหรงตา, คนดูโหรงเหรง, โกร๋งเกร๋ง หรือ โกร๋นเกร๋น ก็ว่า.	โหรง, โหรงเหรง [โหฺรง, โหฺรงเหฺรง] ว. มีน้อย, บางตา, เช่น โหรงตา, คนดูโหรงเหรง, โกร๋งเกร๋ง หรือ โกร๋นเกร๋น ก็ว่า.
โหรดาจารย์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[โหระ–] เป็นคำนาม หมายถึง พราหมณ์พวกหนึ่งมีหน้าที่สวดสดุดีและอาราธนาเทพต่าง ๆ ให้มาร่วมในพิธีบูชาบวงสรวง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต โหตฺฤ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-รึ + อาจารฺย เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก .	โหรดาจารย์ [โหระ–] น. พราหมณ์พวกหนึ่งมีหน้าที่สวดสดุดีและอาราธนาเทพต่าง ๆ ให้มาร่วมในพิธีบูชาบวงสรวง. (ส. โหตฺฤ + อาจารฺย).
โหระพา เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Ocimum basilicum L. ในวงศ์ Labiatae ใบมีกลิ่นฉุน กินได้.	โหระพา น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Ocimum basilicum L. ในวงศ์ Labiatae ใบมีกลิ่นฉุน กินได้.
โหรา เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	ดู โหร เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ.	โหรา ๑ ดู โหร.
โหรา เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกหลายชนิดหลายสกุลในวงศ์ Araceae เช่น ชนิด Aglaonema brevispathum Engl., Pycnospatha arietina Gagnep. ชนิดหลังนี้ อุตพิดผี ก็เรียก.	โหรา ๒ น. ชื่อไม้ล้มลุกหลายชนิดหลายสกุลในวงศ์ Araceae เช่น ชนิด Aglaonema brevispathum Engl., Pycnospatha arietina Gagnep. ชนิดหลังนี้ อุตพิดผี ก็เรียก.
โหรากระบือ, โหราเขาเนื้อ โหรากระบือ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง โหราเขาเนื้อ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเรียกเฟินชนิด Diplazium dilatatum Blume ในวงศ์ Athyriaceae และชนิด Microlepia platyphylla (Don) J. Smith ในวงศ์ Dennstaedtiaceae.	โหรากระบือ, โหราเขาเนื้อ น. ชื่อเรียกเฟินชนิด Diplazium dilatatum Blume ในวงศ์ Athyriaceae และชนิด Microlepia platyphylla (Don) J. Smith ในวงศ์ Dennstaedtiaceae.
โหราจารย์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	ดูใน โหร เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ.	โหราจารย์ ดูใน โหร.
โหราเดือยไก่ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-กอ-ไก่-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเรียกรากแห้งของพืชหลายชนิดในสกุล Aconitum วงศ์ Ranunculaceae เช่น ชนิด A. fischeri Rchb., A. carmichaeli Debx., A. chasmanthum Stapf มีพิษร้ายแรง ใช้ทํายาได้.	โหราเดือยไก่ น. ชื่อเรียกรากแห้งของพืชหลายชนิดในสกุล Aconitum วงศ์ Ranunculaceae เช่น ชนิด A. fischeri Rchb., A. carmichaeli Debx., A. chasmanthum Stapf มีพิษร้ายแรง ใช้ทํายาได้.
โหราตีนหมา, โหราเท้าสุนัข โหราตีนหมา เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี-นอ-หนู-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา โหราเท้าสุนัข เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ขอ-ไข่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อพืชเบียนชนิด Balanophora abbreviata Blume ในวงศ์ Balanophoraceae ใช้ทํายาได้.	โหราตีนหมา, โหราเท้าสุนัข น. ชื่อพืชเบียนชนิด Balanophora abbreviata Blume ในวงศ์ Balanophoraceae ใช้ทํายาได้.
โหราบอน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเรียกหัวแห้งของไม้ล้มลุกชนิด Typhonium giganteum Engl. ในวงศ์ Araceae มีพิษมาก ใช้ทํายาได้.	โหราบอน น. ชื่อเรียกหัวแห้งของไม้ล้มลุกชนิด Typhonium giganteum Engl. ในวงศ์ Araceae มีพิษมาก ใช้ทํายาได้.
โหราศาสตร์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	ดู โหร เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ.	โหราศาสตร์ ดู โหร.
โหล เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง ความหมายที่ ๑	[โหฺล] เป็นคำนาม หมายถึง ลักษณนามบอกจํานวนนับหน่วยละ ๑๒ เช่น ดินสอโหลหนึ่ง ปากกา ๒ โหล. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โดยปริยายหมายความว่า ที่ถือกันว่ามีคุณภาพตํ่า เช่น เสื้อโหล.	โหล ๑ [โหฺล] น. ลักษณนามบอกจํานวนนับหน่วยละ ๑๒ เช่น ดินสอโหลหนึ่ง ปากกา ๒ โหล. ว. โดยปริยายหมายความว่า ที่ถือกันว่ามีคุณภาพตํ่า เช่น เสื้อโหล.
โหล เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง ความหมายที่ ๒	[โหฺล] เป็นคำนาม หมายถึง ขวดปากกว้าง มีฝา, ขวดโหล ก็เรียก.	โหล ๒ [โหฺล] น. ขวดปากกว้าง มีฝา, ขวดโหล ก็เรียก.
โหล เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง ความหมายที่ ๓	[โหฺล] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ดูลึกลงไป ในคําว่า ตาโหล.	โหล ๓ [โหฺล] ว. ดูลึกลงไป ในคําว่า ตาโหล.
โหลเหล เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง	[–เหฺล] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ดูซูบซีดอิดโรย เช่น หน้าตาโหลเหล.	โหลเหล [–เหฺล] ว. ดูซูบซีดอิดโรย เช่น หน้าตาโหลเหล.
โหล่ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก	[โหฺล่] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อยู่ในลําดับสุดท้าย.	โหล่ [โหฺล่] ว. อยู่ในลําดับสุดท้าย.
โหลงโจ้ง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-จอ-จาน-ไม้-โท-งอ-งู	[โหฺลง–] ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลักษณะที่มีแต่นํ้าเป็นส่วนใหญ่ แทบไม่มีเนื้อเลย เช่น แกงมีแต่นํ้าโหลงโจ้ง.	โหลงโจ้ง [โหฺลง–] (ปาก) ว. ลักษณะที่มีแต่นํ้าเป็นส่วนใหญ่ แทบไม่มีเนื้อเลย เช่น แกงมีแต่นํ้าโหลงโจ้ง.
โหว เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน	[โหฺว] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เว้าลึกเข้าไป.	โหว [โหฺว] ว. เว้าลึกเข้าไป.
โหว่ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นช่องกลวงเข้าไป, ทะลุเข้าไป.	โหว่ ว. เป็นช่องกลวงเข้าไป, ทะลุเข้าไป.
โหว้ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โว่, เป็นช่องเป็นรูที่แลเห็นลึกหรือทะลุ.	โหว้ ว. โว่, เป็นช่องเป็นรูที่แลเห็นลึกหรือทะลุ.
โหวกเหวก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-กอ-ไก่	[โหฺวกเหฺวก] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีเสียงดังเอะอะโวยวาย เช่น เรียกกันโหวกเหวก ตะโกนโหวกเหวก.	โหวกเหวก [โหฺวกเหฺวก] ว. มีเสียงดังเอะอะโวยวาย เช่น เรียกกันโหวกเหวก ตะโกนโหวกเหวก.
โหวง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-งอ-งู	[โหฺวง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มาก เป็นคําใช้ประกอบคํา เบา เป็น เบาโหวง หมายความว่า เบามาก.	โหวง [โหฺวง] ว. มาก เป็นคําใช้ประกอบคํา เบา เป็น เบาโหวง หมายความว่า เบามาก.
โหวงเหวง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-งอ-งู	[–เหฺวง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มาก, เป็นคำใช้ประกอบคำ เบา เป็น เบาโหวงเหวง หมายความว่า เบามาก; มีความรู้สึกเหมือนจะว่าง ๆ ในจิตใจ เช่น เมื่ออยู่ในที่เงียบสงัดรู้สึกโหวงเหวง, มีความรู้สึกคล้าย ๆ ว่าขาดอะไรบางสิ่งบางอย่างไป เช่น พอเข้าไปในบ้าน บรรยากาศเงียบผิดปรกติ รู้สึกโหวงเหวง.	โหวงเหวง [–เหฺวง] ว. มาก, เป็นคำใช้ประกอบคำ เบา เป็น เบาโหวงเหวง หมายความว่า เบามาก; มีความรู้สึกเหมือนจะว่าง ๆ ในจิตใจ เช่น เมื่ออยู่ในที่เงียบสงัดรู้สึกโหวงเหวง, มีความรู้สึกคล้าย ๆ ว่าขาดอะไรบางสิ่งบางอย่างไป เช่น พอเข้าไปในบ้าน บรรยากาศเงียบผิดปรกติ รู้สึกโหวงเหวง.
โหวด เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	[โหฺวด] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องเปิดไอนํ้าให้มีเสียงดังเช่นนั้น. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังเช่นนั้นอย่างเสียงเปิดโหวด.	โหวด ๑ [โหฺวด] (โบ) น. เครื่องเปิดไอนํ้าให้มีเสียงดังเช่นนั้น. ว. เสียงดังเช่นนั้นอย่างเสียงเปิดโหวด.
โหวด เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	[โหฺวด] ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องดนตรีประเภทเป่าชนิดหนึ่งของภาคอีสาน.	โหวด ๒ [โหฺวด] (ถิ่น–อีสาน) น. เครื่องดนตรีประเภทเป่าชนิดหนึ่งของภาคอีสาน.
โหวต เขียนว่า สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ตอ-เต่า	[โหฺวด] ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ออกเสียงลงคะแนน. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ vote เขียนว่า วี-โอ-ที-อี.	โหวต [โหฺวด] (ปาก) ก. ออกเสียงลงคะแนน. (อ. vote).
ให้ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง มอบ เช่น ให้ช่อดอกไม้เป็นรางวัล, สละ เช่น ให้ชีวิตเป็นทาน, อนุญาต เช่น ฉันให้เขาไปเที่ยว; เป็นคำช่วยกริยา บอกความบังคับหรืออวยชัยให้พรเป็นต้น เช่น แม่บอกให้ลูกไปนอน ขอให้เจริญรุ่งเรือง ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพ แต่งตัวให้สวย ๆ นะ. ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัญญาซึ่งบุคคลคนหนึ่ง เรียกว่า ผู้ให้โอนทรัพย์สินของตนให้โดยเสน่หาแก่บุคคลอีกคนหนึ่ง เรียกว่า ผู้รับ และผู้รับยอมรับเอาทรัพย์สินนั้น.	ให้ ก. มอบ เช่น ให้ช่อดอกไม้เป็นรางวัล, สละ เช่น ให้ชีวิตเป็นทาน, อนุญาต เช่น ฉันให้เขาไปเที่ยว; เป็นคำช่วยกริยา บอกความบังคับหรืออวยชัยให้พรเป็นต้น เช่น แม่บอกให้ลูกไปนอน ขอให้เจริญรุ่งเรือง ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพ แต่งตัวให้สวย ๆ นะ. (กฎ) น. ชื่อสัญญาซึ่งบุคคลคนหนึ่ง เรียกว่า ผู้ให้โอนทรัพย์สินของตนให้โดยเสน่หาแก่บุคคลอีกคนหนึ่ง เรียกว่า ผู้รับ และผู้รับยอมรับเอาทรัพย์สินนั้น.
ให้การ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ไม้-โท-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำกริยา หมายถึง ให้ถ้อยคําเกี่ยวกับเรื่องที่เป็นมา เช่น จําเลยให้การต่อศาล.	ให้การ (กฎ) ก. ให้ถ้อยคําเกี่ยวกับเรื่องที่เป็นมา เช่น จําเลยให้การต่อศาล.
ให้จงได้, ให้ได้ ให้จงได้ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ไม้-โท-จอ-จาน-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท ให้ได้ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คำประกอบท้ายกิริยา แสดงความหมายบอกการกำชับกำชาหรือความตั้งใจแน่นอน เช่น งานคืนสู่เหย้าปีนี้อย่าขาด มาให้จงได้ เขาจะไปให้ได้ ห้ามเท่าไรก็ไม่ฟัง.	ให้จงได้, ให้ได้ ว. คำประกอบท้ายกิริยา แสดงความหมายบอกการกำชับกำชาหรือความตั้งใจแน่นอน เช่น งานคืนสู่เหย้าปีนี้อย่าขาด มาให้จงได้ เขาจะไปให้ได้ ห้ามเท่าไรก็ไม่ฟัง.
ให้โดยเสน่หา เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-โอ-ดอ-เด็ก-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-นอ-หนู-ไม้-เอก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำกริยา หมายถึง โอนทรัพย์สินให้แก่บุคคลอีกคนหนึ่งโดยไม่มีค่าตอบแทน.	ให้โดยเสน่หา (กฎ) ก. โอนทรัพย์สินให้แก่บุคคลอีกคนหนึ่งโดยไม่มีค่าตอบแทน.
ให้ถ้อยคำ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ไม้-โท-ถอ-ถุง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-คอ-ควาย-สะ-หระ-อำ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย ดู ให้การ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ไม้-โท-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	ให้ถ้อยคำ (กฎ) ดู ให้การ.
ให้ท่า เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ไม้-โท-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง พูดหรือแสดงกิริยาให้รู้ว่ายินดีติดต่อด้วยหรือไม่รังเกียจ (ใช้แก่ผู้หญิง).	ให้ท่า ก. พูดหรือแสดงกิริยาให้รู้ว่ายินดีติดต่อด้วยหรือไม่รังเกียจ (ใช้แก่ผู้หญิง).
ให้ท้าย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ไม้-โท-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง เข้าข้างหรือส่งเสริมทำให้ได้ใจ.	ให้ท้าย ก. เข้าข้างหรือส่งเสริมทำให้ได้ใจ.
ให้น้ำ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ไม้-โท-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำกริยา หมายถึง ให้นักมวยหรือคู่ต่อสู้เป็นต้นหยุดพักเหนื่อยชั่วระยะเวลาสั้น ๆ เพื่อให้ดื่มน้ำ เช็ดหน้า หรือเช็ดตัวเป็นต้น ก่อนจะลงมือสู้ในยกต่อไป.	ให้น้ำ ก. ให้นักมวยหรือคู่ต่อสู้เป็นต้นหยุดพักเหนื่อยชั่วระยะเวลาสั้น ๆ เพื่อให้ดื่มน้ำ เช็ดหน้า หรือเช็ดตัวเป็นต้น ก่อนจะลงมือสู้ในยกต่อไป.
ให้ร้าย, ให้ร้ายป้ายสี ให้ร้าย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ไม้-โท-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก ให้ร้ายป้ายสี เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ไม้-โท-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ปอ-ปลา-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง หาความร้ายป้ายผู้อื่นให้ได้รับความเสียหาย, ป้ายสี ใส่ร้าย หรือ ใส่ร้ายป้ายสี ก็ว่า.	ให้ร้าย, ให้ร้ายป้ายสี ก. หาความร้ายป้ายผู้อื่นให้ได้รับความเสียหาย, ป้ายสี ใส่ร้าย หรือ ใส่ร้ายป้ายสี ก็ว่า.
ให้แรง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-แอ-รอ-เรือ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทำให้มีกำลังเพิ่มขึ้นเป็นต้น มักใช้กับสิ่งนอกเหนือธรรมชาติตามความเชื่อ เช่น ผีให้แรง เทวดาให้แรง.	ให้แรง ก. ทำให้มีกำลังเพิ่มขึ้นเป็นต้น มักใช้กับสิ่งนอกเหนือธรรมชาติตามความเชื่อ เช่น ผีให้แรง เทวดาให้แรง.
ให้ศีล เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ไม้-โท-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อี-ลอ-ลิง	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่พระภิกษุบอกศีลให้ผู้ศรัทธาสมาทานรับ เช่น ทุกคนควรสำรวมกิริยาเวลาพระให้ศีล.	ให้ศีล ก. อาการที่พระภิกษุบอกศีลให้ผู้ศรัทธาสมาทานรับ เช่น ทุกคนควรสำรวมกิริยาเวลาพระให้ศีล.
ให้ศีลให้พร เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ไม้-โท-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อี-ลอ-ลิง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ไม้-โท-พอ-พาน-รอ-เรือ	เป็นคำกริยา หมายถึง กล่าวแสดงความปรารถนาดีให้เกิดสวัสดิมงคล ความเจริญรุ่งเรืองแก่ผู้รับ เช่น ผู้ใหญ่ให้ศีลให้พรแก่ลูกหลาน.	ให้ศีลให้พร ก. กล่าวแสดงความปรารถนาดีให้เกิดสวัสดิมงคล ความเจริญรุ่งเรืองแก่ผู้รับ เช่น ผู้ใหญ่ให้ศีลให้พรแก่ลูกหลาน.
ให้สัตยาบัน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ไม้-โท-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำกริยา หมายถึง ให้ความเห็นชอบหรือรับรอง.	ให้สัตยาบัน (กฎ) ก. ให้ความเห็นชอบหรือรับรอง.
ให้สินเชื่อ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ไม้-โท-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ให้กู้ยืมเงิน ซื้อ ซื้อลด รับช่วงซื้อลดตั๋วเงิน เป็นเจ้าหนี้เนื่องจากได้จ่ายหรือสั่งให้จ่ายเงินเพื่อประโยชน์ของผู้เคยค้าหรือเป็นเจ้าหนี้เนื่องจากได้จ่ายเงินตามภาระผูกพันตามเล็ตเตอร์ออฟเครดิต.	ให้สินเชื่อ (กฎ) น. ให้กู้ยืมเงิน ซื้อ ซื้อลด รับช่วงซื้อลดตั๋วเงิน เป็นเจ้าหนี้เนื่องจากได้จ่ายหรือสั่งให้จ่ายเงินเพื่อประโยชน์ของผู้เคยค้าหรือเป็นเจ้าหนี้เนื่องจากได้จ่ายเงินตามภาระผูกพันตามเล็ตเตอร์ออฟเครดิต.
ให้สี เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ไม้-โท-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง กำหนดว่าจะใช้สีใด อย่างไร ในงานจิตรกรรม งานออกแบบตกแต่งต่าง ๆ เป็นต้น.	ให้สี ก. กำหนดว่าจะใช้สีใด อย่างไร ในงานจิตรกรรม งานออกแบบตกแต่งต่าง ๆ เป็นต้น.
ให้เสียง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง กระทำเสียงใด ๆ ให้ผู้อื่นรู้ตัวล่วงหน้าก่อนที่จะปรากฏกาย เช่น ฉันตกใจ เธอเข้ามาไม่ให้เสียงเลย.	ให้เสียง ก. กระทำเสียงใด ๆ ให้ผู้อื่นรู้ตัวล่วงหน้าก่อนที่จะปรากฏกาย เช่น ฉันตกใจ เธอเข้ามาไม่ให้เสียงเลย.
ให้หลัง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ไม้-โท-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง คล้อยหลังไป เช่น พอครูให้หลัง เด็ก ๆ ก็ซนกันใหญ่.	ให้หลัง ก. คล้อยหลังไป เช่น พอครูให้หลัง เด็ก ๆ ก็ซนกันใหญ่.
ให้หน้า เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ไม้-โท-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง แสดงท่าทีให้ผู้ที่รู้กันทำตามความประสงค์ด้วยการพยักหน้า ขยิบตา บุ้ยปาก เป็นต้น เช่น ชูชกกล่าวหาพระเวสสันดรว่า ให้หน้าให้สองกุมารหนีไปเสียทั้งที่ยกให้ตนแล้ว.	ให้หน้า ก. แสดงท่าทีให้ผู้ที่รู้กันทำตามความประสงค์ด้วยการพยักหน้า ขยิบตา บุ้ยปาก เป็นต้น เช่น ชูชกกล่าวหาพระเวสสันดรว่า ให้หน้าให้สองกุมารหนีไปเสียทั้งที่ยกให้ตนแล้ว.
ให้หา เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ไม้-โท-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง เรียก, บอกให้ไปหา.	ให้หา ก. เรียก, บอกให้ไปหา.
ให้หูให้ตา เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ไม้-โท-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ไม้-โท-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง แสดงท่าทีให้ทราบด้วยสีหน้าและสายตาว่าพอใจใคร่สืบความสัมพันธ์ต่อไป (ใช้แก่ผู้หญิง) เช่น กุลสตรีไม่ควรให้หูให้ตาใคร ๆ.	ให้หูให้ตา ก. แสดงท่าทีให้ทราบด้วยสีหน้าและสายตาว่าพอใจใคร่สืบความสัมพันธ์ต่อไป (ใช้แก่ผู้หญิง) เช่น กุลสตรีไม่ควรให้หูให้ตาใคร ๆ.
ให้อภัย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ยกโทษให้, ไม่ถือโทษ.	ให้อภัย ก. ยกโทษให้, ไม่ถือโทษ.
ให้ออก เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง วิธีการสั่งให้พ้นจากราชการเพราะเหตุ (๑) ตาย (๒) พ้นจากราชการตามกฎหมายว่าด้วยบําเหน็จบํานาญ (๓) ลาออกจากราชการและได้รับอนุญาตให้ลาออก (๔) ถูกสั่งให้ออกจากราชการ ในกรณีใดกรณีหนึ่งตามที่กําหนดไว้ในพระราชบัญญัติระเบียบข้าราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕ เช่น ให้ออกจากราชการเพื่อรับบําเหน็จบํานาญ ให้ออกเมื่อทางราชการเลิกหรือยุบตําแหน่ง ให้ออกเพื่อไปรับราชการทหาร.	ให้ออก (กฎ) น. วิธีการสั่งให้พ้นจากราชการเพราะเหตุ (๑) ตาย (๒) พ้นจากราชการตามกฎหมายว่าด้วยบําเหน็จบํานาญ (๓) ลาออกจากราชการและได้รับอนุญาตให้ลาออก (๔) ถูกสั่งให้ออกจากราชการ ในกรณีใดกรณีหนึ่งตามที่กําหนดไว้ในพระราชบัญญัติระเบียบข้าราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕ เช่น ให้ออกจากราชการเพื่อรับบําเหน็จบํานาญ ให้ออกเมื่อทางราชการเลิกหรือยุบตําแหน่ง ให้ออกเพื่อไปรับราชการทหาร.
ใหญ่ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โต เช่น พี่คนใหญ่, คนโต เช่น เขยใหญ่, มีขนาดโตกว่าหรือสำคัญกว่าเป็นต้นเมื่อเปรียบเทียบกัน เช่น ข่าวใหญ่ สงครามใหญ่, มีขนาดไม่เล็ก เช่น บ้านหลังใหญ่; รุนแรงมาก, อุตลุด, เช่น ทะเลาะกันใหญ่ ชกกันใหญ่.	ใหญ่ ว. โต เช่น พี่คนใหญ่, คนโต เช่น เขยใหญ่, มีขนาดโตกว่าหรือสำคัญกว่าเป็นต้นเมื่อเปรียบเทียบกัน เช่น ข่าวใหญ่ สงครามใหญ่, มีขนาดไม่เล็ก เช่น บ้านหลังใหญ่; รุนแรงมาก, อุตลุด, เช่น ทะเลาะกันใหญ่ ชกกันใหญ่.
ใหญ่น้อย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง บรรดา, ทั้งหลาย, เช่น สัตว์ใหญ่น้อยวิ่งหนีไฟป่า.	ใหญ่น้อย ว. บรรดา, ทั้งหลาย, เช่น สัตว์ใหญ่น้อยวิ่งหนีไฟป่า.
ใหญ่หลวง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-เอก-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง รุนแรง, หนัก, เช่น บุญคุณของท่านใหญ่หลวงนัก.	ใหญ่หลวง ว. รุนแรง, หนัก, เช่น บุญคุณของท่านใหญ่หลวงนัก.
ใหม่ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เพิ่งมี เช่น มาใหม่ รุ่นใหม่, มีอีกนอกจากที่เคยมีอยู่แล้ว เช่น มีเมียใหม่, ซํ้า เช่น พูดใหม่ ทำใหม่ อ่านใหม่, อีกครั้งหนึ่ง เช่น ตื่นมาแล้ว กลับไปนอนใหม่, ยังไม่ได้ใช้ เช่น ของใหม่, ไม่เคยประสบมาก่อน เช่น ความรู้ใหม่ เพลงใหม่, เริ่มแรก เช่น ข้าวใหม่ นักเรียนใหม่; ไม่ใช่เก่า เช่น บ้านสร้างใหม่.	ใหม่ ว. เพิ่งมี เช่น มาใหม่ รุ่นใหม่, มีอีกนอกจากที่เคยมีอยู่แล้ว เช่น มีเมียใหม่, ซํ้า เช่น พูดใหม่ ทำใหม่ อ่านใหม่, อีกครั้งหนึ่ง เช่น ตื่นมาแล้ว กลับไปนอนใหม่, ยังไม่ได้ใช้ เช่น ของใหม่, ไม่เคยประสบมาก่อน เช่น ความรู้ใหม่ เพลงใหม่, เริ่มแรก เช่น ข้าวใหม่ นักเรียนใหม่; ไม่ใช่เก่า เช่น บ้านสร้างใหม่.
ใหม่ถอดด้าม, ใหม่เอี่ยม ใหม่ถอดด้าม เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ถอ-ถุง-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า ใหม่เอี่ยม เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใหม่ยังไม่มีใครใช้, ใหม่จริง ๆ.	ใหม่ถอดด้าม, ใหม่เอี่ยม ว. ใหม่ยังไม่มีใครใช้, ใหม่จริง ๆ.
ไห เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ	เป็นคำนาม หมายถึง ภาชนะเคลือบดินเผา มีปากเล็ก ก้นเล็ก กลางป่อง สําหรับใส่กระเทียมดองหรือเกลือเป็นต้น.	ไห น. ภาชนะเคลือบดินเผา มีปากเล็ก ก้นเล็ก กลางป่อง สําหรับใส่กระเทียมดองหรือเกลือเป็นต้น.
ไหซอง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ซอ-โซ่-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไหชนิดหนึ่ง รูปสูง ๆ ปากเล็กแคบ สําหรับใส่หัวผักกาดเค็มเป็นต้น.	ไหซอง น. ชื่อไหชนิดหนึ่ง รูปสูง ๆ ปากเล็กแคบ สําหรับใส่หัวผักกาดเค็มเป็นต้น.
ไหปลาร้า เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไหชนิดหนึ่ง มีขอบรอบปากสําหรับหล่อนํ้าและมีฝาปิด ใช้หมักปลาร้า, หลุมข้างคอถัดกระดูกไหปลาร้าขึ้นไป, เรียกกระดูกทั้งคู่ที่อยู่ต้นคอข้างหน้าว่า กระดูกไหปลาร้า.	ไหปลาร้า น. ชื่อไหชนิดหนึ่ง มีขอบรอบปากสําหรับหล่อนํ้าและมีฝาปิด ใช้หมักปลาร้า, หลุมข้างคอถัดกระดูกไหปลาร้าขึ้นไป, เรียกกระดูกทั้งคู่ที่อยู่ต้นคอข้างหน้าว่า กระดูกไหปลาร้า.
ไห่ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ผักไห่. ในวงเล็บ ดู มะระ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ.	ไห่ น. ผักไห่. (ดู มะระ).
ไห้ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ไม้-โท	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวรรณกรรม เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่นํ้าตาไหลเพราะประสบอารมณ์อันแรงกล้า เช่น ไห้รํ่ารักลูกไท้ ไห้บ่รู้กี่ไห้ ลูกแก้วกับตน แม่เอย. ในวงเล็บ มาจาก ลิลิตพระลอ แบบเรียน, มักใช้เข้าคู่กับคํา ร้อง เป็น ร้องไห้.	ไห้ (วรรณ) ก. อาการที่นํ้าตาไหลเพราะประสบอารมณ์อันแรงกล้า เช่น ไห้รํ่ารักลูกไท้ ไห้บ่รู้กี่ไห้ ลูกแก้วกับตน แม่เอย. (ลอ), มักใช้เข้าคู่กับคํา ร้อง เป็น ร้องไห้.
ไหน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใช้ประกอบคำอื่นแสดงความสงสัยหรือคำถาม เช่น คนไหน อันไหน ที่ไหน, ถ้ามีคำ ก็ได้ ต่อท้าย แสดงถึงความไม่เจาะจง เช่น คนไหนก็ได้ ที่ไหนก็ได้.	ไหน ๑ ว. ใช้ประกอบคำอื่นแสดงความสงสัยหรือคำถาม เช่น คนไหน อันไหน ที่ไหน, ถ้ามีคำ ก็ได้ ต่อท้าย แสดงถึงความไม่เจาะจง เช่น คนไหนก็ได้ ที่ไหนก็ได้.
ไหน ๒, ไหนล่ะ, ไหนว่า, ไหนว่าจะ ไหน ความหมายที่ ๒ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-นอ-หนู ไหนล่ะ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-นอ-หนู-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อะ ไหนว่า เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-นอ-หนู-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา ไหนว่าจะ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-นอ-หนู-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นคำถามเชิงตัดพ้อต่อว่า ทวงถาม หรือสงสัย เป็นต้น เช่น ไหนพระผ่านฟ้าสัญญาน้อง จะปกป้องครองความพิสมัย. ในวงเล็บ มาจาก อิเหนา พระราชนิพนธ์ ในรัชกาลที่ ๒ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๔, ไหนล่ะรางวัล ไหนว่าไม่ลืม ไหนว่าจะพาไปเที่ยว.	ไหน ๒, ไหนล่ะ, ไหนว่า, ไหนว่าจะ ว. เป็นคำถามเชิงตัดพ้อต่อว่า ทวงถาม หรือสงสัย เป็นต้น เช่น ไหนพระผ่านฟ้าสัญญาน้อง จะปกป้องครองความพิสมัย. (อิเหนา), ไหนล่ะรางวัล ไหนว่าไม่ลืม ไหนว่าจะพาไปเที่ยว.
ไหน ๆ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-นอ-หนู ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สำนวนแสดงถึงความปลงใจในสิ่งที่ผ่านพ้นไปแล้วหรือเป็นการตัดพ้อต่อว่าเป็นต้น เช่น มัวแต่งุ่มง่ามอยู่นั่นแหละ เพื่อน ๆ เขาก้าวหน้าไปไหน ๆ แล้ว ไหน ๆ ก็ร่วมหอลงโรงกันแล้ว.	ไหน ๆ ว. สำนวนแสดงถึงความปลงใจในสิ่งที่ผ่านพ้นไปแล้วหรือเป็นการตัดพ้อต่อว่าเป็นต้น เช่น มัวแต่งุ่มง่ามอยู่นั่นแหละ เพื่อน ๆ เขาก้าวหน้าไปไหน ๆ แล้ว ไหน ๆ ก็ร่วมหอลงโรงกันแล้ว.
ไหนจะ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-นอ-หนู-จอ-จาน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สำนวนแสดงถึงความตัดพ้อต่อว่าด้วยความท้อใจเป็นต้น เช่น ไหนจะต้องเหนื่อยยากลำบากกาย ไหนจะอายทั่วทั้งโลกา. (เพลงฝรั่งรำเท้า พระราชนิพนธ์ ร. ๖).	ไหนจะ ว. สำนวนแสดงถึงความตัดพ้อต่อว่าด้วยความท้อใจเป็นต้น เช่น ไหนจะต้องเหนื่อยยากลำบากกาย ไหนจะอายทั่วทั้งโลกา. (เพลงฝรั่งรำเท้า พระราชนิพนธ์ ร. ๖).
ไหน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-นอ-หนู ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อผลไม้คล้ายพุทรา. ในวงเล็บ มาจากภาษาจีน . (พจน. ๒๔๙๓).	ไหน ๓ น. ชื่อผลไม้คล้ายพุทรา. (จ.). (พจน. ๒๔๙๓).
ไหม เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-มอ-ม้า ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อผีเสื้อชนิด Bombyx mori ในวงศ์ Bombycidae ตัวอ้วนป้อมมีขนสีขาวและสีครีมคลุมเต็ม ปีกมีลายเส้นสีนํ้าตาลอ่อนพาดตามขวางหลายเส้น ตัวหนอนสีขาวหรือสีครีม มีรยางค์เล็ก ๆ สั้น ๆ คล้ายเขาที่ปลายหาง กินใบหม่อนได้อย่างเดียว เมื่อโตเต็มที่จะถักใยหุ้มดักแด้ ซึ่งใยนี้สามารถสาวเป็นเส้นไหมนํามาทอเป็นเสื้อผ้าได้, ใยของสัตว์ชนิดนี้ก็เรียกว่า ไหม; เรียกเครื่องนุ่งห่มที่ทอด้วยไหมว่า ผ้าไหม.	ไหม ๑ น. ชื่อผีเสื้อชนิด Bombyx mori ในวงศ์ Bombycidae ตัวอ้วนป้อมมีขนสีขาวและสีครีมคลุมเต็ม ปีกมีลายเส้นสีนํ้าตาลอ่อนพาดตามขวางหลายเส้น ตัวหนอนสีขาวหรือสีครีม มีรยางค์เล็ก ๆ สั้น ๆ คล้ายเขาที่ปลายหาง กินใบหม่อนได้อย่างเดียว เมื่อโตเต็มที่จะถักใยหุ้มดักแด้ ซึ่งใยนี้สามารถสาวเป็นเส้นไหมนํามาทอเป็นเสื้อผ้าได้, ใยของสัตว์ชนิดนี้ก็เรียกว่า ไหม; เรียกเครื่องนุ่งห่มที่ทอด้วยไหมว่า ผ้าไหม.
ไหมทอง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เส้นไหมที่ควบด้วยทองแล่งหรือกระดาษทอง.	ไหมทอง น. เส้นไหมที่ควบด้วยทองแล่งหรือกระดาษทอง.
ไหมพรม เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-มอ-ม้า-พอ-พาน-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ด้ายที่ทำด้วยขนสัตว์หรือสิ่งอื่นที่คล้ายคลึงเช่นนั้น.	ไหมพรม น. ด้ายที่ทำด้วยขนสัตว์หรือสิ่งอื่นที่คล้ายคลึงเช่นนั้น.
ไหมสับปะรด เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง เส้นด้ายที่ได้จากใยของพรรณไม้บางชนิดที่มีลักษณะอย่างใยสับปะรด, เรียกหมวกที่สานด้วยไหมอย่างนี้ว่า หมวกไหมสับปะรด.	ไหมสับปะรด น. เส้นด้ายที่ได้จากใยของพรรณไม้บางชนิดที่มีลักษณะอย่างใยสับปะรด, เรียกหมวกที่สานด้วยไหมอย่างนี้ว่า หมวกไหมสับปะรด.
ไหม เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-มอ-ม้า ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นคําถาม มาจาก หรือไม่ เช่น กินไหม.	ไหม ๒ ว. เป็นคําถาม มาจาก หรือไม่ เช่น กินไหม.
ไหม เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-มอ-ม้า ความหมายที่ ๓	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง ปรับเอา เช่น ให้ไหมทวีคูณ. ในวงเล็บ มาจาก กฎหมายตราสามดวง.	ไหม ๓ (โบ) ก. ปรับเอา เช่น ให้ไหมทวีคูณ. (สามดวง).
ไหมหน้า เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-มอ-ม้า-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง หมายหน้า, ตราหน้า, เช่น ไหมหน้าว่าเบียนเมือง ข้าคิดเปลื้องทานทำแห่งหอคำข้าดอก. ในวงเล็บ มาจาก มหาเวสสันดรชาดก (แบบเรียน).	ไหมหน้า (กลอน) ก. หมายหน้า, ตราหน้า, เช่น ไหมหน้าว่าเบียนเมือง ข้าคิดเปลื้องทานทำแห่งหอคำข้าดอก. (ม. ร่ายยาว).
ไหม้ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-โท ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง ติดเชื้อไฟ, ลุก, เผา, (ใช้แก่ไฟหรือความร้อน). เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ถูกความร้อนจนเกรียมหรือจนเป็นถ่าน เช่น ข้าวไหม้; เกรียม, ดําคลํ้า, (ใช้แก่ผิว).	ไหม้ ๑ ก. ติดเชื้อไฟ, ลุก, เผา, (ใช้แก่ไฟหรือความร้อน). ว. ถูกความร้อนจนเกรียมหรือจนเป็นถ่าน เช่น ข้าวไหม้; เกรียม, ดําคลํ้า, (ใช้แก่ผิว).
ไหม้ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-โท ความหมายที่ ๒	ดู กระดูกค่าง เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-คอ-ควาย-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู.	ไหม้ ๒ ดู กระดูกค่าง.
ไหรณย์ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-รอ-เรือ-นอ-เนน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[–รน] เป็นคำนาม หมายถึง เงิน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นทอง, ทําด้วยทอง; เป็นเงิน, ทําด้วยเงิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ไหรณฺย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-รอ-เรือ-นอ-เนน-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	ไหรณย์ [–รน] น. เงิน. ว. เป็นทอง, ทําด้วยทอง; เป็นเงิน, ทําด้วยเงิน. (ส. ไหรณฺย).
ไหล เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ลอ-ลิง ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อปลารูปร่างกลมยาวคล้ายงู มีหลายวงศ์ในหลายอันดับ เช่น ไหลนา หรือ ไหลบึง (Fluta alba) ในวงศ์ Flutidae ไหลทะเล (Ophichthys microcephalus) ในวงศ์ Ophichthyidae, อีสานเรียก เอียน หรือ เอี่ยน. (๒) ดู มังกร เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-กอ-ไก่-รอ-เรือ ความหมายที่ ๒.	ไหล ๑ น. (๑) ชื่อปลารูปร่างกลมยาวคล้ายงู มีหลายวงศ์ในหลายอันดับ เช่น ไหลนา หรือ ไหลบึง (Fluta alba) ในวงศ์ Flutidae ไหลทะเล (Ophichthys microcephalus) ในวงศ์ Ophichthyidae, อีสานเรียก เอียน หรือ เอี่ยน. (๒) ดู มังกร ๒.
ไหล เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ลอ-ลิง ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนของพืชบางชนิดเช่นบอนและบัว ซึ่งเลื้อยชอนไปแตกเป็นหน่อขึ้น, หางไหล ก็เรียก.	ไหล ๒ น. ส่วนของพืชบางชนิดเช่นบอนและบัว ซึ่งเลื้อยชอนไปแตกเป็นหน่อขึ้น, หางไหล ก็เรียก.
ไหล เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ลอ-ลิง ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง โลหะชนิดหนึ่ง เชื่อกันว่าเอาไฟเทียนลนก็ไหลย้อยออกได้ เรียกว่า เหล็กไหล.	ไหล ๓ น. โลหะชนิดหนึ่ง เชื่อกันว่าเอาไฟเทียนลนก็ไหลย้อยออกได้ เรียกว่า เหล็กไหล.
ไหล เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ลอ-ลิง ความหมายที่ ๔	เป็นคำกริยา หมายถึง เคลื่อนที่ไปอย่างของเหลวเช่นนํ้า, เลื่อนไป.	ไหล ๔ ก. เคลื่อนที่ไปอย่างของเหลวเช่นนํ้า, เลื่อนไป.
ไหล่ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนของบ่าตอนที่ติดกับต้นแขน.	ไหล่ น. ส่วนของบ่าตอนที่ติดกับต้นแขน.
ไหล่เขา เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนของเขาที่ถัดยอดเขาลงมา.	ไหล่เขา น. ส่วนของเขาที่ถัดยอดเขาลงมา.
ไหล่ถนน, ไหล่ทาง ไหล่ถนน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ถอ-ถุง-นอ-หนู-นอ-หนู ไหล่ทาง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนของถนนที่ติดอยู่กับทางจราจรทั้ง ๒ ข้าง.	ไหล่ถนน, ไหล่ทาง น. ส่วนของถนนที่ติดอยู่กับทางจราจรทั้ง ๒ ข้าง.
ไหล่ทวีป เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ทอ-ทะ-หาน-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ปอ-ปลา	เป็นคำนาม หมายถึง บริเวณใต้นํ้าทะเลรอบ ๆ ทวีป ซึ่งมีความลาดเอียงน้อย ๆ แผ่ยื่นออกไปจากฝั่งทะเล นับจากแนวนํ้าลงตํ่าสุดลงไป.	ไหล่ทวีป น. บริเวณใต้นํ้าทะเลรอบ ๆ ทวีป ซึ่งมีความลาดเอียงน้อย ๆ แผ่ยื่นออกไปจากฝั่งทะเล นับจากแนวนํ้าลงตํ่าสุดลงไป.
ไหล่รวบ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-รอ-เรือ-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ไหล่ห่อ.	ไหล่รวบ น. ไหล่ห่อ.
ไหล่ลู่ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ไหล่ที่ลาดเอียงลงกว่าปรกติ.	ไหล่ลู่ น. ไหล่ที่ลาดเอียงลงกว่าปรกติ.
ไหล่ห่อ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-หอ-หีบ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ไหล่ที่คู้เข้าเพราะหนาวหรือเกรงกลัวเป็นต้น.	ไหล่ห่อ น. ไหล่ที่คู้เข้าเพราะหนาวหรือเกรงกลัวเป็นต้น.
ไหลน้ำ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	ดู หางไหลแดง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-แอ-ดอ-เด็ก-งอ-งู ที่ หางไหล เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ลอ-ลิง ความหมายที่ ๒.	ไหลน้ำ ดู หางไหลแดง ที่ หางไหล ๒.
ไหว เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง สั่น, สะเทือน, กระดิก, เช่น ใบไม้ไหว. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สามารถทําได้ เช่น เดินไหว สู้ไหว กินไหว.	ไหว ก. สั่น, สะเทือน, กระดิก, เช่น ใบไม้ไหว. ว. สามารถทําได้ เช่น เดินไหว สู้ไหว กินไหว.
ไหวตัว เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ขยับตัว, รู้ตัวพร้อมที่จะรับเหตุการณ์.	ไหวตัว ก. ขยับตัว, รู้ตัวพร้อมที่จะรับเหตุการณ์.
ไหวติง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง กระดุกกระดิก, มักใช้ในความปฏิเสธว่า ไม่ไหวติง.	ไหวติง ก. กระดุกกระดิก, มักใช้ในความปฏิเสธว่า ไม่ไหวติง.
ไหวทัน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง รู้ทัน.	ไหวทัน ก. รู้ทัน.
ไหวพริบ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-วอ-แหวน-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ปัญญาไวรู้เท่าทัน, เชาวน์ไว.	ไหวพริบ น. ปัญญาไวรู้เท่าทัน, เชาวน์ไว.
ไหว ๆ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-วอ-แหวน ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่เคลื่อนไหวหรือพลิ้วไปมา เช่น ปลาแหวกว่ายกอบัวอยู่ไหว ๆ ลมพัดธงสะบัดอยู่ไหว ๆ, อาการที่เคลื่อนไหวอย่างเห็นไม่ชัด เช่น เห็นคนร้ายวิ่งหนีเข้าไปในพงหญ้าอยู่ไหว ๆ.	ไหว ๆ ว. อาการที่เคลื่อนไหวหรือพลิ้วไปมา เช่น ปลาแหวกว่ายกอบัวอยู่ไหว ๆ ลมพัดธงสะบัดอยู่ไหว ๆ, อาการที่เคลื่อนไหวอย่างเห็นไม่ชัด เช่น เห็นคนร้ายวิ่งหนีเข้าไปในพงหญ้าอยู่ไหว ๆ.
ไหว้ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําความเคารพโดยยกมือขึ้นประนม, ถ้าเป็นผู้น้อยไหว้ผู้ใหญ่หรือผู้ทรงศีลต้องก้มศีรษะลงแต่พองาม.	ไหว้ ก. ทําความเคารพโดยยกมือขึ้นประนม, ถ้าเป็นผู้น้อยไหว้ผู้ใหญ่หรือผู้ทรงศีลต้องก้มศีรษะลงแต่พองาม.
ไหว้ครู เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-โท-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทำพิธีแสดงความเคารพสักการบูชาครูบาอาจารย์ด้วยความสำนึกในพระคุณของท่าน.	ไหว้ครู ก. ทำพิธีแสดงความเคารพสักการบูชาครูบาอาจารย์ด้วยความสำนึกในพระคุณของท่าน.
ไหว้เจ้า เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําพิธีเซ่นเจ้าตามธรรมเนียมจีน.	ไหว้เจ้า ก. ทําพิธีเซ่นเจ้าตามธรรมเนียมจีน.
ไหว้ผี เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-โท-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําพิธีเซ่นผี.	ไหว้ผี ก. ทําพิธีเซ่นผี.
ไหว้วาน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-โท-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ขอร้องให้ช่วยเหลือ.	ไหว้วาน ก. ขอร้องให้ช่วยเหลือ.
ไหหลำ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเกาะอยู่ในทะเลจีนนอกฝั่งมณฑลกวางตุ้ง, ชนชาติจีนสาขาหนึ่งอยู่ที่เกาะชื่อนี้.	ไหหลำ น. ชื่อเกาะอยู่ในทะเลจีนนอกฝั่งมณฑลกวางตุ้ง, ชนชาติจีนสาขาหนึ่งอยู่ที่เกาะชื่อนี้.
ฬ เขียนว่า ลอ-จุ-ลา	พยัญชนะตัวที่ ๔๒ เป็นพวกอักษรตํ่า มักใช้ในคําไทยที่มาจากภาษาบาลี เช่น กีฬา จุฬา นาฬิกา, ตัว ฬ นี้ ในภาษาสันสกฤตไม่มีใช้ ในภาษาบาลีมีใช้แต่ที่เป็นตัวตามหลัง เช่น จุฬา = มวยผม กีฬา = เล่น เขฬะ = นํ้าลาย, ในภาษาไทย แต่เดิมมีที่ใช้บ้าง เช่น ฬา (สัตว์) ฬ่อ (สัตว์) บาฬี บัดนี้ใช้เป็น ลา ล่อ บาลี หมดแล้ว ยังคงอยู่ก็แต่ที่ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กน เช่น ทมิฬ ปลาวาฬ.	ฬ พยัญชนะตัวที่ ๔๒ เป็นพวกอักษรตํ่า มักใช้ในคําไทยที่มาจากภาษาบาลี เช่น กีฬา จุฬา นาฬิกา, ตัว ฬ นี้ ในภาษาสันสกฤตไม่มีใช้ ในภาษาบาลีมีใช้แต่ที่เป็นตัวตามหลัง เช่น จุฬา = มวยผม กีฬา = เล่น เขฬะ = นํ้าลาย, ในภาษาไทย แต่เดิมมีที่ใช้บ้าง เช่น ฬา (สัตว์) ฬ่อ (สัตว์) บาฬี บัดนี้ใช้เป็น ลา ล่อ บาลี หมดแล้ว ยังคงอยู่ก็แต่ที่ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กน เช่น ทมิฬ ปลาวาฬ.
อ เขียนว่า ออ-อ่าง ความหมายที่ ๑	พยัญชนะตัวที่ ๔๓ เป็นพวกอักษรกลาง ใช้เป็นพยัญชนะตัวต้นได้อย่างตัวอื่น ๆ เช่น อา อก องค์, ใช้นําพยัญชนะเดี่ยวได้อย่างอักษรกลางอื่น ๆ เช่น อนึ่ง องุ่น แอร่ม, ใช้นําตัว ย ให้เป็นเสียงอักษรกลาง แต่นิยมใช้อยู่ ๔ คํา คือ อย่า อยู่ อย่าง อยาก, ใช้เป็นเครื่องหมายรูปสระ ออ เช่น กอ ขอ และประสมกับเครื่องหมายเป็นสระ เอือ เออ เช่น เถือ เธอ, ใช้เป็นตัวเคียงสระ อือ เช่น คือ มือ.	อ ๑ พยัญชนะตัวที่ ๔๓ เป็นพวกอักษรกลาง ใช้เป็นพยัญชนะตัวต้นได้อย่างตัวอื่น ๆ เช่น อา อก องค์, ใช้นําพยัญชนะเดี่ยวได้อย่างอักษรกลางอื่น ๆ เช่น อนึ่ง องุ่น แอร่ม, ใช้นําตัว ย ให้เป็นเสียงอักษรกลาง แต่นิยมใช้อยู่ ๔ คํา คือ อย่า อยู่ อย่าง อยาก, ใช้เป็นเครื่องหมายรูปสระ ออ เช่น กอ ขอ และประสมกับเครื่องหมายเป็นสระ เอือ เออ เช่น เถือ เธอ, ใช้เป็นตัวเคียงสระ อือ เช่น คือ มือ.
อ เขียนว่า ออ-อ่าง ความหมายที่ ๒	[อะ]เป็นอักษรใช้นําหน้าคําที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤต บอกความปฏิเสธหรือตรงกันข้าม แปลว่า ไม่ หรือ ไม่ใช่ เช่น อศุภ (ไม่งาม) อธรรม (ไม่ใช่ธรรม); ใช้เป็น อน เมื่ออยู่หน้าคําที่ขึ้นต้นด้วยสระ เช่น อเนก (อน + เอก) อนาจาร (อน + อาจาร). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อ ๒ [อะ] เป็นอักษรใช้นําหน้าคําที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤต บอกความปฏิเสธหรือตรงกันข้าม แปลว่า ไม่ หรือ ไม่ใช่ เช่น อศุภ (ไม่งาม) อธรรม (ไม่ใช่ธรรม); ใช้เป็น อน เมื่ออยู่หน้าคําที่ขึ้นต้นด้วยสระ เช่น อเนก (อน + เอก) อนาจาร (อน + อาจาร). (ป., ส.).
อก เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนของร่างกายด้านหน้าอยู่ระหว่างคอกับท้อง; ใจ เช่น อกกรม อกเขาอกเรา; เรียกไม้ที่เป็นแกนกลางของตัวว่าวว่า อกว่าว; เรียกเลื่อยที่มีไม้ยันกลางว่า เลื่อยอก, เรียกไม้อันกลางที่ยันเลื่อยให้ตึงว่า อกเลื่อย.	อก ๑ น. ส่วนของร่างกายด้านหน้าอยู่ระหว่างคอกับท้อง; ใจ เช่น อกกรม อกเขาอกเรา; เรียกไม้ที่เป็นแกนกลางของตัวว่าวว่า อกว่าว; เรียกเลื่อยที่มีไม้ยันกลางว่า เลื่อยอก, เรียกไม้อันกลางที่ยันเลื่อยให้ตึงว่า อกเลื่อย.
อกกรม เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-กอ-ไก่-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีความระทมใจ มักใช้เข้าคู่กับคำ หน้าชื่น เป็น หน้าชื่นอกกรม, หน้าชื่นอกตรม ก็ว่า.	อกกรม ว. มีความระทมใจ มักใช้เข้าคู่กับคำ หน้าชื่น เป็น หน้าชื่นอกกรม, หน้าชื่นอกตรม ก็ว่า.
อกไก่ เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-กอ-ไก่-ไม้-เอก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกอกคนที่มีลักษณะนูนยื่นออกมาอย่างอกของไก่; ชื่อลวดบัวแบบหนึ่ง มีลักษณะนูนเป็นสันขึ้นอย่างอกของไก่ เรียกว่า บัวอกไก่.	อกไก่ ๑ น. เรียกอกคนที่มีลักษณะนูนยื่นออกมาอย่างอกของไก่; ชื่อลวดบัวแบบหนึ่ง มีลักษณะนูนเป็นสันขึ้นอย่างอกของไก่ เรียกว่า บัวอกไก่.
อกคราก เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คําที่กล่าวเปล่งออกมาหมายความว่า หนักเหลือเกิน, เดือดร้อนเหลือเกิน.	อกคราก ว. คําที่กล่าวเปล่งออกมาหมายความว่า หนักเหลือเกิน, เดือดร้อนเหลือเกิน.
อกจะแตก เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-จอ-จาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่	เป็นคำอุทาน หมายถึง คำพูดที่เปล่งออกมาเมื่อตกใจเป็นต้น (ใช้แก่ผู้หญิง) เช่น อุ๊ย ! อกจะแตก, อกแตก ก็ว่า.	อกจะแตก อ. คำพูดที่เปล่งออกมาเมื่อตกใจเป็นต้น (ใช้แก่ผู้หญิง) เช่น อุ๊ย ! อกจะแตก, อกแตก ก็ว่า.
อกตั้ง เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เต็มที่, เต็มแรง, เช่น วิ่งอกตั้ง เดินอกตั้ง; เรียกอาการที่นั่งหรือยืนตัวตรงว่า นั่งอกตั้ง ยืนอกตั้ง.	อกตั้ง ว. เต็มที่, เต็มแรง, เช่น วิ่งอกตั้ง เดินอกตั้ง; เรียกอาการที่นั่งหรือยืนตัวตรงว่า นั่งอกตั้ง ยืนอกตั้ง.
อกเต่า เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียกสิ่งที่มีลักษณะแบนแฟบอย่างอกของเต่า.	อกเต่า ว. เรียกสิ่งที่มีลักษณะแบนแฟบอย่างอกของเต่า.
อกแตก เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลักษณะของเมืองหรือวัดเป็นต้นซึ่งมีลํานํ้าหรือทางผ่ากลาง เรียกว่า เมืองอกแตก วัดอกแตก; อาการของคนที่เก็บความรู้สึกอัดอั้นตันใจไว้จนทนไม่ไหว. เป็นคำอุทาน หมายถึง คําพูดที่เปล่งออกมาเมื่อตกใจเป็นต้น (ใช้แก่ผู้หญิง) เช่น อุ๊ย ! อกแตก, อกจะแตก ก็ว่า.	อกแตก ว. ลักษณะของเมืองหรือวัดเป็นต้นซึ่งมีลํานํ้าหรือทางผ่ากลาง เรียกว่า เมืองอกแตก วัดอกแตก; อาการของคนที่เก็บความรู้สึกอัดอั้นตันใจไว้จนทนไม่ไหว. อ. คําพูดที่เปล่งออกมาเมื่อตกใจเป็นต้น (ใช้แก่ผู้หญิง) เช่น อุ๊ย ! อกแตก, อกจะแตก ก็ว่า.
อกทะเล เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง มักร้องหรือบรรเลงเป็นเพลงลา.	อกทะเล น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง มักร้องหรือบรรเลงเป็นเพลงลา.
อกผายไหล่ผึ่ง เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สง่า, องอาจ, ผึ่งผาย.	อกผายไหล่ผึ่ง ว. สง่า, องอาจ, ผึ่งผาย.
อกเมือง เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนสําคัญของเมือง.	อกเมือง (กลอน) น. ส่วนสําคัญของเมือง.
อกรวบ เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-รอ-เรือ-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง อกไม่ผาย. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการของคนที่วิ่งจนเหนื่อยหอบแทบจะหมดเรี่ยวแรง เรียกว่า วิ่งจนอกรวบ.	อกรวบ น. อกไม่ผาย. ว. อาการของคนที่วิ่งจนเหนื่อยหอบแทบจะหมดเรี่ยวแรง เรียกว่า วิ่งจนอกรวบ.
อกโรย เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการของคนที่มีลักษณะผอมจนเห็นกระดูกอก.	อกโรย ว. อาการของคนที่มีลักษณะผอมจนเห็นกระดูกอก.
อกเลา เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ไม้ที่เป็นสันทาบอยู่ที่บานประตูหรือหน้าต่างแบบโบราณ เพื่อบังช่องที่บานประตูหรือหน้าต่างทั้ง ๒ บานประกับกัน.	อกเลา น. ไม้ที่เป็นสันทาบอยู่ที่บานประตูหรือหน้าต่างแบบโบราณ เพื่อบังช่องที่บานประตูหรือหน้าต่างทั้ง ๒ บานประกับกัน.
อกสั่นขวัญแขวน, อกสั่นขวัญหนี, อกสั่นขวัญหาย อกสั่นขวัญแขวน เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู-ขอ-ไข่-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-สะ-หระ-แอ-ขอ-ไข่-วอ-แหวน-นอ-หนู อกสั่นขวัญหนี เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู-ขอ-ไข่-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี อกสั่นขวัญหาย เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู-ขอ-ไข่-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ตกใจสุดขีด, ตกใจกลัวอย่างยิ่ง.	อกสั่นขวัญแขวน, อกสั่นขวัญหนี, อกสั่นขวัญหาย ก. ตกใจสุดขีด, ตกใจกลัวอย่างยิ่ง.
อกสามศอก เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สอ-สา-ลา-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีร่างกายกำยำล่ำสัน, แข็งแรง, (ใช้แก่ผู้ชาย).	อกสามศอก ว. มีร่างกายกำยำล่ำสัน, แข็งแรง, (ใช้แก่ผู้ชาย).
อกหัก เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พลาดหวัง (มักใช้ในด้านความรัก).	อกหัก ว. พลาดหวัง (มักใช้ในด้านความรัก).
อกไหม้ไส้ขม เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ไม้-โท-ขอ-ไข่-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง เป็นทุกข์อย่างแสนสาหัส.	อกไหม้ไส้ขม (สำ) ก. เป็นทุกข์อย่างแสนสาหัส.
อกอีปุกแตก, อกอีแป้นแตก อกอีปุกแตก เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อี-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่ อกอีแป้นแตก เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่	เป็นคำอุทาน หมายถึง คำพูดที่เปล่งออกมาเมื่อตกใจเป็นต้น (ใช้แก่ผู้หญิง).	อกอีปุกแตก, อกอีแป้นแตก อ. คำพูดที่เปล่งออกมาเมื่อตกใจเป็นต้น (ใช้แก่ผู้หญิง).
อก เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง พวก, หมู่. ในวงเล็บ มาจาก อนันตวิภาค ในหนังสือแปลศัพท์พากย์ต่าง ๆ ของ พระยาศรีสุนทรโวหาร (น้อย อาจารยางกูร) พิมพ์ ร.ศ. ๑๑๔.	อก ๒ น. พวก, หมู่. (อนันตวิภาค).
อก เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๓	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หก, ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง เรียกลูกหญิงคนที่ ๖ ว่า ลูกอก, คู่กับ ลูกชายคนที่ ๖ ว่า ลูกลก.	อก ๓ ว. หก, (โบ) เรียกลูกหญิงคนที่ ๖ ว่า ลูกอก, คู่กับ ลูกชายคนที่ ๖ ว่า ลูกลก.
อกไก่ เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-กอ-ไก่-ไม้-เอก ความหมายที่ ๑	ดูใน อก เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑.	อกไก่ ๑ ดูใน อก ๑.
อกไก่ เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-กอ-ไก่-ไม้-เอก ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ไม้เครื่องบนที่พาดเบื้องบนเป็นสันหลังคาเหนือใบดั้ง.	อกไก่ ๒ น. ไม้เครื่องบนที่พาดเบื้องบนเป็นสันหลังคาเหนือใบดั้ง.
อกตเวทิตา เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	[อะกะตะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความเป็นผู้ไม่ประกาศอุปการคุณที่ท่านทำแก่ตน, ความเป็นผู้ไม่ตอบแทนอุปการคุณที่ท่านได้ทำแก่ตน, เป็นคำคู่กันกับ อกตัญญุตา. [ป. อ ว่า ไม่ + กต ว่า (อุปการะ) ที่ท่านทำแล้ว + เวที ว่า ผู้ให้รู้, ผู้ประกาศ + ตา ว่า ความเป็น].	อกตเวทิตา [อะกะตะ–] น. ความเป็นผู้ไม่ประกาศอุปการคุณที่ท่านทำแก่ตน, ความเป็นผู้ไม่ตอบแทนอุปการคุณที่ท่านได้ทำแก่ตน, เป็นคำคู่กันกับ อกตัญญุตา. [ป. อ ว่า ไม่ + กต ว่า (อุปการะ) ที่ท่านทำแล้ว + เวที ว่า ผู้ให้รู้, ผู้ประกาศ + ตา ว่า ความเป็น].
อกตเวที เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี	[อะกะตะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ไม่ประกาศอุปการคุณที่ท่านทำแก่ตน, ผู้ไม่ตอบแทนอุปการคุณที่ท่านได้ทำแก่ตน, เป็นคำคู่กันกับ อกตัญญู. [ป. อ ว่า ไม่ + กต ว่า (อุปการะ) ที่ท่านทำแล้ว + เวที ว่า ผู้ให้รู้, ผู้ประกาศ].	อกตเวที [อะกะตะ–] น. ผู้ไม่ประกาศอุปการคุณที่ท่านทำแก่ตน, ผู้ไม่ตอบแทนอุปการคุณที่ท่านได้ทำแก่ตน, เป็นคำคู่กันกับ อกตัญญู. [ป. อ ว่า ไม่ + กต ว่า (อุปการะ) ที่ท่านทำแล้ว + เวที ว่า ผู้ให้รู้, ผู้ประกาศ].
อกตัญญุตา เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	[อะกะตัน–] เป็นคำนาม หมายถึง ความเป็นผู้ไม่รู้อุปการคุณที่ท่านทําแก่ตน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อกตัญญุตา [อะกะตัน–] น. ความเป็นผู้ไม่รู้อุปการคุณที่ท่านทําแก่ตน. (ป.).
อกตัญญู เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อู	[อะกะตัน–] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ไม่รู้อุปการคุณที่ท่านทําแก่ตน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อกตัญญู [อะกะตัน–] น. ผู้ไม่รู้อุปการคุณที่ท่านทําแก่ตน. (ป.).
อกนิษฐ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-ถอ-ถาน-ทัน-ทะ-คาด	[อะกะ–] เป็นคำนาม หมายถึง รูปพรหมชั้นสูงสุดในพรหม ๑๖ ชั้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อกนิษฺ เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-ถอ-ถาน และมาจากภาษาบาลี อกนิฏฺ เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ตอ-ปะ-ตัก-พิน-ทุ-ถอ-ถาน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใหญ่ที่สุด, สูงสุด, มากที่สุด.	อกนิษฐ์ [อะกะ–] น. รูปพรหมชั้นสูงสุดในพรหม ๑๖ ชั้น. (ส. อกนิษฺ; ป. อกนิฏฺ). ว. ใหญ่ที่สุด, สูงสุด, มากที่สุด.
อกรณีย์ เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[อะกะระนี, อะกอระนี] เป็นคำนาม หมายถึง กิจที่ไม่ควรทํา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อกรณีย์ [อะกะระนี, อะกอระนี] น. กิจที่ไม่ควรทํา. (ป.).
อกรรมกริยา เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	[อะกํากฺริยา, อะกํากะริยา] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในไวยากรณ์ เป็นคำนาม หมายถึง กริยาที่ไม่ต้องมีกรรมรับ เช่น ยืน เดิน นั่ง นอน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อกรรมกริยา [อะกํากฺริยา, อะกํากะริยา] (ไว) น. กริยาที่ไม่ต้องมีกรรมรับ เช่น ยืน เดิน นั่ง นอน. (ส.).
อกร่อง เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมะม่วงพันธุ์หนึ่งของชนิด Mangifera indica L. อกเป็นร่อง.	อกร่อง น. ชื่อมะม่วงพันธุ์หนึ่งของชนิด Mangifera indica L. อกเป็นร่อง.
อกรา เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	ดู กุแล เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง.	อกรา ดู กุแล.
อกรากล้วย เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-โท-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	ดู กุแล เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง.	อกรากล้วย ดู กุแล.
อกแล เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง	ดู กุแล เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง.	อกแล ดู กุแล.
อกแลกล้วย เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-โท-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	ดู กุแล เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง.	อกแลกล้วย ดู กุแล.
อกัปปิย–, อกัปปิยะ อกัปปิย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก อกัปปิยะ เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	[อะกับปิยะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ควร, ไม่เหมาะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อกัปปิย–, อกัปปิยะ [อะกับปิยะ–] ว. ไม่ควร, ไม่เหมาะ. (ป.).
อกัปปิยวัตถุ เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อุ	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่ต้องห้ามไม่ให้บริโภคใช้สอย (ใช้แก่ภิกษุ). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อกัปปิยวัตถุ น. สิ่งที่ต้องห้ามไม่ให้บริโภคใช้สอย (ใช้แก่ภิกษุ). (ป.).
อกัปปิยโวหาร เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-โอ-วอ-แหวน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ถ้อยคําที่ไม่ควรใช้พูด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อกัปปิยโวหาร น. ถ้อยคําที่ไม่ควรใช้พูด. (ป.).
อกุศล, อกุศล– อกุศล เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สอ-สา-ลา-ลอ-ลิง อกุศล– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สอ-สา-ลา-ลอ-ลิง	[อะกุสน, อะกุสนละ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชั่ว, ไม่ดี, ไม่เป็นมงคล. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อกุสล เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-ลอ-ลิง. เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่ไม่ดี, บาป.	อกุศล, อกุศล– [อะกุสน, อะกุสนละ–] ว. ชั่ว, ไม่ดี, ไม่เป็นมงคล. (ส.; ป. อกุสล). น. สิ่งที่ไม่ดี, บาป.
อกุศลกรรม เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สอ-สา-ลา-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[อะกุสนละกํา] เป็นคำนาม หมายถึง ความชั่วร้าย, โทษ, บาป. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อกุศล เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สอ-สา-ลา-ลอ-ลิง + กรฺมนฺ เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-พิน-ทุ-มอ-ม้า-นอ-หนู-พิน-ทุ และมาจากภาษาบาลี อกุสลกมฺม เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า.	อกุศลกรรม [อะกุสนละกํา] น. ความชั่วร้าย, โทษ, บาป. (ส. อกุศล + กรฺมนฺ; ป. อกุสลกมฺม).
อกุศลกรรมบถ เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สอ-สา-ลา-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า-บอ-ไบ-ไม้-ถอ-ถุง	[อะกุสนละกํามะบด] เป็นคำนาม หมายถึง ทางแห่งความชั่ว, ทางบาป, มี ๑๐ อย่าง คือ กายทุจริต ๓ วจีทุจริต ๔ และมโนทุจริต ๓. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อกุศล เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สอ-สา-ลา-ลอ-ลิง + กรฺมนฺ เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-พิน-ทุ-มอ-ม้า-นอ-หนู-พิน-ทุ + ปถ เขียนว่า ปอ-ปลา-ถอ-ถุง และมาจากภาษาบาลี อกุสลกมฺมปถ เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า-ปอ-ปลา-ถอ-ถุง.	อกุศลกรรมบถ [อะกุสนละกํามะบด] น. ทางแห่งความชั่ว, ทางบาป, มี ๑๐ อย่าง คือ กายทุจริต ๓ วจีทุจริต ๔ และมโนทุจริต ๓. (ส. อกุศล + กรฺมนฺ + ปถ; ป. อกุสลกมฺมปถ).
อกุศลเจตนา เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สอ-สา-ลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-ตอ-เต่า-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	[อะกุสนละเจดตะนา] เป็นคำนาม หมายถึง ความตั้งใจเป็นบาป, ความคิดชั่ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อกุสลเจตนา เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-ตอ-เต่า-นอ-หนู-สะ-หระ-อา.	อกุศลเจตนา [อะกุสนละเจดตะนา] น. ความตั้งใจเป็นบาป, ความคิดชั่ว. (ส.; ป. อกุสลเจตนา).
อกุศลมูล เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สอ-สา-ลา-ลอ-ลิง-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง	[อะกุสนละมูน] เป็นคำนาม หมายถึง รากเหง้าแห่งความชั่ว มี ๓ อย่าง คือ โลภะ โทสะ โมหะ.	อกุศลมูล [อะกุสนละมูน] น. รากเหง้าแห่งความชั่ว มี ๓ อย่าง คือ โลภะ โทสะ โมหะ.
อคติ เขียนว่า ออ-อ่าง-คอ-ควาย-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[อะคะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความลําเอียง มี ๔ อย่าง คือ ฉันทาคติ = ความลําเอียงเพราะรัก โทสาคติ = ความลําเอียงเพราะโกรธ ภยาคติ = ความลําเอียงเพราะกลัว โมหาคติ = ความลําเอียงเพราะเขลา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อคติ [อะคะ–] น. ความลําเอียง มี ๔ อย่าง คือ ฉันทาคติ = ความลําเอียงเพราะรัก โทสาคติ = ความลําเอียงเพราะโกรธ ภยาคติ = ความลําเอียงเพราะกลัว โมหาคติ = ความลําเอียงเพราะเขลา. (ป.).
อคเนสัน เขียนว่า ออ-อ่าง-คอ-ควาย-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	[อะคะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อฝีร้ายชนิดหนึ่ง เกิดขึ้นที่กลางหลัง.	อคเนสัน [อะคะ–] น. ชื่อฝีร้ายชนิดหนึ่ง เกิดขึ้นที่กลางหลัง.
อคาธ เขียนว่า ออ-อ่าง-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง	[อะคาด] เป็นคำนาม หมายถึง เหว. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หยั่งไม่ถึง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อคาธ [อะคาด] น. เหว. ว. หยั่งไม่ถึง. (ป., ส.).
อคาร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[อะคาระ–] เป็นคำนาม หมายถึง อาคาร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อคาร– [อะคาระ–] น. อาคาร. (ป., ส.).
อฆะ เขียนว่า ออ-อ่าง-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๑	[อะคะ] เป็นคำนาม หมายถึง ความชั่ว, บาป, ความทุกข์ร้อน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อฆะ ๑ [อะคะ] น. ความชั่ว, บาป, ความทุกข์ร้อน. (ป., ส.).
อฆะ เขียนว่า ออ-อ่าง-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๒	[อะคะ] เป็นคำนาม หมายถึง อากาศ, ฟ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อฆะ ๒ [อะคะ] น. อากาศ, ฟ้า. (ป.).
อโฆษะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-โอ-คอ-ระ-คัง-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ก้อง, เสียงสระหรือพยัญชนะซึ่งขณะที่เปล่งออกมาเส้นเสียงไม่สั่น ในภาษาไทยได้แก่เสียง อ เมื่อเป็นพยัญชนะต้น เสียง บ ด เมื่อเป็นพยัญชนะสะกด และเสียง ก ค จ ช ซ ต ท ป พ ฟ ฮ เสียงสระในภาษาไทยไม่เป็นอโฆษะ, ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในไวยากรณ์ หมายถึง เรียกพยัญชนะในภาษาบาลีและสันสกฤตที่มีเสียงไม่ก้องว่า พยัญชนะอโฆษะ ได้แก่ พยัญชนะตัวที่ ๑, ๒ ของวรรค และ ศ ษ ส. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อโฆส เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-โอ-คอ-ระ-คัง-สอ-เสือ.	อโฆษะ ว. ไม่ก้อง, เสียงสระหรือพยัญชนะซึ่งขณะที่เปล่งออกมาเส้นเสียงไม่สั่น ในภาษาไทยได้แก่เสียง อ เมื่อเป็นพยัญชนะต้น เสียง บ ด เมื่อเป็นพยัญชนะสะกด และเสียง ก ค จ ช ซ ต ท ป พ ฟ ฮ เสียงสระในภาษาไทยไม่เป็นอโฆษะ, (ไว) เรียกพยัญชนะในภาษาบาลีและสันสกฤตที่มีเสียงไม่ก้องว่า พยัญชนะอโฆษะ ได้แก่ พยัญชนะตัวที่ ๑, ๒ ของวรรค และ ศ ษ ส. (ส.; ป. อโฆส).
อง เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง คำนำหน้านามของบุคคลซึ่งเป็นเชื้อพระวงศ์ของกษัตริย์ญวน เช่น องเชียงสือ องเชียงชุน, คำนำหน้าสมณศักดิ์พระสงฆ์อนัมนิกายชั้นปลัดขวาปลัดซ้ายและพระคณานุกรม เช่น องสรภาณมธุรส องสุตบทบวร. ในวงเล็บ มาจากภาษาญวน .	อง น. คำนำหน้านามของบุคคลซึ่งเป็นเชื้อพระวงศ์ของกษัตริย์ญวน เช่น องเชียงสือ องเชียงชุน, คำนำหน้าสมณศักดิ์พระสงฆ์อนัมนิกายชั้นปลัดขวาปลัดซ้ายและพระคณานุกรม เช่น องสรภาณมธุรส องสุตบทบวร. (ญ.).
องก์ เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู-กอ-ไก่-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ตอนหนึ่ง ๆ ในบทละคร แต่ละตอนอาจมีเพียงฉากเดียวหรือหลายฉากก็ได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต องฺก เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู-พิน-ทุ-กอ-ไก่.	องก์ น. ตอนหนึ่ง ๆ ในบทละคร แต่ละตอนอาจมีเพียงฉากเดียวหรือหลายฉากก็ได้. (ป., ส. องฺก).
องค–, องค์ องค– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู-คอ-ควาย องค์ เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	[องคะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนของร่างกาย, อวัยวะ, ตัว (ราชาศัพท์ใช้สำหรับพระมหากษัตริย์ พระบรมราชินี และพระบรมวงศ์ชั้นสูงที่ทรงได้รับพระราชทานฉัตร ๗ ชั้น ใช้ว่า พระองค์ เช่น แต่งพระองค์); ส่วนย่อยที่เป็นองค์ประกอบ เช่น มรรคมีองค์ ๘; ในราชาศัพท์ใช้เป็นลักษณนามเรียกอวัยวะหรือสิ่งของ หรือคำพูด เป็นต้น ของกษัตริย์หรือเจ้านาย เช่น พระทนต์ ๑ องค์ (ฟัน ๑ ซี่) พระศรี ๑ องค์ (หมาก ๑ คํา) พระที่นั่ง ๑ องค์ พระบรมราโชวาท ๒ องค์; ลักษณนามใช้เรียกสิ่งที่เคารพบูชาบางอย่างในทางศาสนา เช่น พระพุทธรูป ๑ องค์ พระเจดีย์ ๒ องค์, ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ลักษณนามใช้เรียกภิกษุสามเณร นักบวชในศาสนาอื่น เช่น ภิกษุ ๑ องค์ บาทหลวง ๒ องค์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต องฺค เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย.	องค–, องค์ [องคะ–] น. ส่วนของร่างกาย, อวัยวะ, ตัว (ราชาศัพท์ใช้สำหรับพระมหากษัตริย์ พระบรมราชินี และพระบรมวงศ์ชั้นสูงที่ทรงได้รับพระราชทานฉัตร ๗ ชั้น ใช้ว่า พระองค์ เช่น แต่งพระองค์); ส่วนย่อยที่เป็นองค์ประกอบ เช่น มรรคมีองค์ ๘; ในราชาศัพท์ใช้เป็นลักษณนามเรียกอวัยวะหรือสิ่งของ หรือคำพูด เป็นต้น ของกษัตริย์หรือเจ้านาย เช่น พระทนต์ ๑ องค์ (ฟัน ๑ ซี่) พระศรี ๑ องค์ (หมาก ๑ คํา) พระที่นั่ง ๑ องค์ พระบรมราโชวาท ๒ องค์; ลักษณนามใช้เรียกสิ่งที่เคารพบูชาบางอย่างในทางศาสนา เช่น พระพุทธรูป ๑ องค์ พระเจดีย์ ๒ องค์, (ปาก) ลักษณนามใช้เรียกภิกษุสามเณร นักบวชในศาสนาอื่น เช่น ภิกษุ ๑ องค์ บาทหลวง ๒ องค์. (ป., ส. องฺค).
องค์กฐิน เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด-กอ-ไก่-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้ากฐิน, ผ้าผืนที่ถวายสงฆ์เพื่อกรานกฐิน.	องค์กฐิน น. ผ้ากฐิน, ผ้าผืนที่ถวายสงฆ์เพื่อกรานกฐิน.
องค์กร เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด-กอ-ไก่-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง บุคคล คณะบุคคล หรือสถาบันซึ่งเป็นส่วนประกอบของหน่วยงานใหญ่ที่ทำหน้าที่สัมพันธ์กันหรือขึ้นต่อกัน เช่น คณะรัฐมนตรีเป็นองค์กรบริหารของรัฐ สภาผู้แทนราษฎรเป็นองค์กรของรัฐสภา, ในบางกรณี องค์กร หมายความรวมถึงองค์การด้วย. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ organ เขียนว่า โอ-อา-จี-เอ-เอ็น.	องค์กร น. บุคคล คณะบุคคล หรือสถาบันซึ่งเป็นส่วนประกอบของหน่วยงานใหญ่ที่ทำหน้าที่สัมพันธ์กันหรือขึ้นต่อกัน เช่น คณะรัฐมนตรีเป็นองค์กรบริหารของรัฐ สภาผู้แทนราษฎรเป็นองค์กรของรัฐสภา, ในบางกรณี องค์กร หมายความรวมถึงองค์การด้วย. (อ. organ).
องค์การ เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ศูนย์รวมกลุ่มบุคคลหรือกิจการที่ประกอบกันขึ้นเป็นหน่วยงานเดียวกัน เพื่อดำเนินกิจการตามวัตถุประสงค์ที่กำหนดไว้ในกฎหมายหรือในตราสารจัดตั้งซึ่งอาจเป็นหน่วยงานของรัฐ เช่น องค์การของรัฐบาล หน่วยงานเอกชน เช่น บริษัทจำกัด สมาคม หรือหน่วยงานระหว่างประเทศ เช่น องค์การสหประชาชาติ. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ organization เขียนว่า โอ-อา-จี-เอ-เอ็น-ไอ-แซด-เอ-ที-ไอ-โอ-เอ็น.	องค์การ น. ศูนย์รวมกลุ่มบุคคลหรือกิจการที่ประกอบกันขึ้นเป็นหน่วยงานเดียวกัน เพื่อดำเนินกิจการตามวัตถุประสงค์ที่กำหนดไว้ในกฎหมายหรือในตราสารจัดตั้งซึ่งอาจเป็นหน่วยงานของรัฐ เช่น องค์การของรัฐบาล หน่วยงานเอกชน เช่น บริษัทจำกัด สมาคม หรือหน่วยงานระหว่างประเทศ เช่น องค์การสหประชาชาติ. (อ. organization).
องค์การสหประชาชาติ เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สอ-เสือ-หอ-หีบ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	ดู สหประชาชาติ เขียนว่า สอ-เสือ-หอ-หีบ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	องค์การสหประชาชาติ ดู สหประชาชาติ.
องคชาต เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู-คอ-ควาย-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า	[องคะ–] เป็นคำนาม หมายถึง อวัยวะสืบพันธุ์ของชาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต องฺคชาต เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า ว่า อวัยวะสืบพันธุ์ของชายหญิง .	องคชาต [องคะ–] น. อวัยวะสืบพันธุ์ของชาย. (ป., ส. องฺคชาต ว่า อวัยวะสืบพันธุ์ของชายหญิง).
องค์ประกอบ เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งต่าง ๆ ที่ใช้ประกอบเป็นสิ่งใหญ่, ส่วนของสิ่งต่าง ๆ ที่เป็นเครื่องประกอบทําให้เกิดเป็นรูปขึ้นใหม่โดยเฉพาะ, ส่วนประกอบ ก็เรียก.	องค์ประกอบ น. สิ่งต่าง ๆ ที่ใช้ประกอบเป็นสิ่งใหญ่, ส่วนของสิ่งต่าง ๆ ที่เป็นเครื่องประกอบทําให้เกิดเป็นรูปขึ้นใหม่โดยเฉพาะ, ส่วนประกอบ ก็เรียก.
องค์ประชุม เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง จํานวนสมาชิกหรือกรรมการที่มาประชุมตามข้อบังคับการประชุมที่กำหนดไว้ เช่น กรรมการต้องมาประชุมอย่างน้อยครึ่งหนึ่งจึงจะถือว่าเป็นองค์ประชุม.	องค์ประชุม น. จํานวนสมาชิกหรือกรรมการที่มาประชุมตามข้อบังคับการประชุมที่กำหนดไว้ เช่น กรรมการต้องมาประชุมอย่างน้อยครึ่งหนึ่งจึงจะถือว่าเป็นองค์ประชุม.
องครักษ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู-คอ-ควาย-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด	[องคะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ทําหน้าที่ให้ความคุ้มครองป้องกัน เช่น องครักษ์นักการเมือง.	องครักษ์ [องคะ–] น. ผู้ทําหน้าที่ให้ความคุ้มครองป้องกัน เช่น องครักษ์นักการเมือง.
องควิการ เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[องคะวิกาน] เป็นคำนาม หมายถึง ความชํารุดแห่งอวัยวะต่าง ๆ มีตาบอด แขนหัก เป็นต้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	องควิการ [องคะวิกาน] น. ความชํารุดแห่งอวัยวะต่าง ๆ มีตาบอด แขนหัก เป็นต้น. (ป.).
องควิเกษป เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ปอ-ปลา	[องคะวิกะเสบ] เป็นคำนาม หมายถึง ท่าทาง, อาการเคลื่อนไหว. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต องฺควิเกฺษป เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี-ปอ-ปลา และมาจากภาษาบาลี องฺค เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย + วิกฺเขป เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ปอ-ปลา .	องควิเกษป [องคะวิกะเสบ] น. ท่าทาง, อาการเคลื่อนไหว. (ส. องฺควิเกฺษป; ป. องฺค + วิกฺเขป).
องควิทยา เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	[องคะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความรู้เรื่องลักษณะดีชั่วปรากฏตามร่างกาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี องฺควิชฺชา เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา.	องควิทยา [องคะ–] น. ความรู้เรื่องลักษณะดีชั่วปรากฏตามร่างกาย. (ส.; ป. องฺควิชฺชา).
องคาพยพ เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-ยอ-ยัก-พอ-พาน	[องคาบพะยบ, องคาพะยบ] เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนน้อยและใหญ่แห่งร่างกาย, อวัยวะน้อยใหญ่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี องฺค+ เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย- บวก อวยว เขียนว่า ออ-อ่าง-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-วอ-แหวน .	องคาพยพ [องคาบพะยบ, องคาพะยบ] น. ส่วนน้อยและใหญ่แห่งร่างกาย, อวัยวะน้อยใหญ่. (ป. องฺค+ อวยว).
องคมนตรี เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู-คอ-ควาย-มอ-ม้า-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	[องคะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้มีตําแหน่งที่ปรึกษาของพระมหากษัตริย์.	องคมนตรี [องคะ–] น. ผู้มีตําแหน่งที่ปรึกษาของพระมหากษัตริย์.
องคมรรษ เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู-คอ-ควาย-มอ-ม้า-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สอ-รือ-สี	[องคะมัด] เป็นคำนาม หมายถึง โรคขัดในข้อ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต องฺคมรฺษ เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย-มอ-ม้า-รอ-เรือ-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี.	องคมรรษ [องคะมัด] น. โรคขัดในข้อ. (ส. องฺคมรฺษ).
องคาพยพ เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-ยอ-ยัก-พอ-พาน	ดู องค–, องค์ องค– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู-คอ-ควาย องค์ เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด .	องคาพยพ ดู องค–, องค์.
องคุละ เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ	[–คุละ] เป็นคำนาม หมายถึง นิ้วมือ, นิ้วเท้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	องคุละ [–คุละ] น. นิ้วมือ, นิ้วเท้า. (ป., ส.).
องคุลี เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง นิ้วมือ; ชื่อมาตราวัดแต่โบราณ ยาวเท่ากับข้อปลายของนิ้วกลาง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	องคุลี น. นิ้วมือ; ชื่อมาตราวัดแต่โบราณ ยาวเท่ากับข้อปลายของนิ้วกลาง. (ป., ส.).
องศ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู-สอ-สา-ลา-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วน, มักใช้เป็นส่วนท้ายของสมาส เช่น ไตรยางศ์ (ตฺรย + อํศฺ) ว่า ๓ ส่วน.	องศ์ น. ส่วน, มักใช้เป็นส่วนท้ายของสมาส เช่น ไตรยางศ์ (ตฺรย + อํศฺ) ว่า ๓ ส่วน.
องศา เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง หน่วยในการวัดขนาดของมุม โดยกําหนดให้มุมที่รองรับโค้ง ๑ ใน ๓๖๐ ส่วนของเส้นรอบวง มีขนาด ๑ องศา และ ๙๐ องศา เป็น ๑ มุมฉาก; หน่วยในการวัดอุณหภูมิตามชนิดของเครื่องวัด; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในโหราศาสตร์ เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนหนึ่งของจักรราศี คือ วงกลมในท้องฟ้า แบ่งจักรราศีออกเป็น ๑๒ ราศี และแบ่ง ๑ ราศีออกเป็น ๓๐ องศา ฉะนั้นวงกลมจึงเท่ากับ ๓๖๐ องศา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อํศ เขียนว่า ออ-อ่าง-นิก-คะ-หิด-สอ-สา-ลา.	องศา น. หน่วยในการวัดขนาดของมุม โดยกําหนดให้มุมที่รองรับโค้ง ๑ ใน ๓๖๐ ส่วนของเส้นรอบวง มีขนาด ๑ องศา และ ๙๐ องศา เป็น ๑ มุมฉาก; หน่วยในการวัดอุณหภูมิตามชนิดของเครื่องวัด; (โหร) น. ส่วนหนึ่งของจักรราศี คือ วงกลมในท้องฟ้า แบ่งจักรราศีออกเป็น ๑๒ ราศี และแบ่ง ๑ ราศีออกเป็น ๓๐ องศา ฉะนั้นวงกลมจึงเท่ากับ ๓๖๐ องศา. (ส. อํศ).
องอาจ เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีลักษณะสง่าผึ่งผาย, อาจอง ก็ว่า.	องอาจ ว. มีลักษณะสง่าผึ่งผาย, อาจอง ก็ว่า.
องุ่น เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-นอ-หนู	[อะหฺงุ่น] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถาชนิด Vitis vinifera L. ในวงศ์ Vitaceae ผลเป็นพวง กินได้หรือใช้หมักทําเหล้า เรียก เหล้าองุ่น.	องุ่น [อะหฺงุ่น] น. ชื่อไม้เถาชนิด Vitis vinifera L. ในวงศ์ Vitaceae ผลเป็นพวง กินได้หรือใช้หมักทําเหล้า เรียก เหล้าองุ่น.
อจระ เขียนว่า ออ-อ่าง-จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	[อะจะระ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เคลื่อนไม่ได้, ไปไม่ได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อจระ [อะจะระ] ว. เคลื่อนไม่ได้, ไปไม่ได้. (ป., ส.).
อจล– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-จอ-จาน-ลอ-ลิง	[อะจะละ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่หวั่นไหว, ไม่คลอนแคลน, เช่น อจลศรัทธา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อจล– [อะจะละ–] ว. ไม่หวั่นไหว, ไม่คลอนแคลน, เช่น อจลศรัทธา. (ป., ส.).
อจลา เขียนว่า ออ-อ่าง-จอ-จาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	[อะจะ–] เป็นคำนาม หมายถึง แผ่นดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อจลา [อะจะ–] น. แผ่นดิน. (ส.).
อจิตติ เขียนว่า ออ-อ่าง-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง ความขาดสติ, ความมัวเมา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อจิตติ น. ความขาดสติ, ความมัวเมา. (ส.).
อจินตา เขียนว่า ออ-อ่าง-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	[–จิน–] เป็นคำนาม หมายถึง การขาดความคิด. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อจินตา [–จิน–] น. การขาดความคิด. (ส.).
อจินไตย เขียนว่า ออ-อ่าง-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก	[–จินไต] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่พ้นความคิด, ไม่ควรคิด, (สิ่งที่เป็นอจินไตยมีอยู่ ๔ อย่างด้วยกัน คือ พุทธวิสัยของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย ๑ ฌานวิสัยของผู้ได้ฌาน ๑ วิบากแห่งกรรม ๑ ความคิดเรื่องโลก ๑). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อจินฺเตยฺย เขียนว่า ออ-อ่าง-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก-พิน-ทุ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาสันสกฤต อจินฺตฺย เขียนว่า ออ-อ่าง-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	อจินไตย [–จินไต] ว. ที่พ้นความคิด, ไม่ควรคิด, (สิ่งที่เป็นอจินไตยมีอยู่ ๔ อย่างด้วยกัน คือ พุทธวิสัยของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย ๑ ฌานวิสัยของผู้ได้ฌาน ๑ วิบากแห่งกรรม ๑ ความคิดเรื่องโลก ๑). (ป. อจินฺเตยฺย; ส. อจินฺตฺย).
อจิร–, อจิระ อจิร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ อจิระ เขียนว่า ออ-อ่าง-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	[อะจิระ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่นาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อจิร–, อจิระ [อะจิระ–] ว. ไม่นาน. (ป., ส.).
อเจลก, อเจละ อเจลก เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ อเจละ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ	[อะเจ–ลก] เป็นคำนาม หมายถึง คนไม่นุ่งผ้า, คนเปลือย, ชีเปลือย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อเจลก, อเจละ [อะเจ–ลก] น. คนไม่นุ่งผ้า, คนเปลือย, ชีเปลือย. (ป.).
อชะ เขียนว่า ออ-อ่าง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อะ	[อะชะ] เป็นคำนาม หมายถึง แพะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อชะ [อะชะ] น. แพะ. (ป., ส.).
อชา เขียนว่า ออ-อ่าง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง แพะตัวเมีย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อชา น. แพะตัวเมีย. (ป., ส.).
อชา เขียนว่า ออ-อ่าง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	ดู อชะ เขียนว่า ออ-อ่าง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อะ.	อชา ดู อชะ.
อชิน เขียนว่า ออ-อ่าง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง หนังรองนั่งของนักพรต; หนังสัตว์, หนังเสือ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อชิน น. หนังรองนั่งของนักพรต; หนังสัตว์, หนังเสือ. (ป., ส.).
อชินี เขียนว่า ออ-อ่าง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง เสือเหลือง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อชินี น. เสือเหลือง. (ป.).
อชิระ เขียนว่า ออ-อ่าง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง สนามรบ, ที่ว่าง, ลาน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คล่อง, ว่องไว, ตัวเบา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อชิระ น. สนามรบ, ที่ว่าง, ลาน. ว. คล่อง, ว่องไว, ตัวเบา. (ส.).
อฏวี เขียนว่า ออ-อ่าง-ตอ-ปะ-ตัก-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี	[อะตะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ดง, ป่า, พง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อฏวี [อะตะ–] น. ดง, ป่า, พง. (ป., ส.).
อณิ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง ลิ่ม, สลัก, ลิ่มที่สลักปลายเพลาไม่ให้ลูกล้อหลุด; ขอบ, ที่สุด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อาณิ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ.	อณิ น. ลิ่ม, สลัก, ลิ่มที่สลักปลายเพลาไม่ให้ลูกล้อหลุด; ขอบ, ที่สุด. (ป., ส. อาณิ).
อณุ, อณู ๑ อณุ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-เนน-สะ-หระ-อุ อณู ความหมายที่ ๑ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-เนน-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง มาตราวัดโบราณ ๓๖ ปรมาณู เป็น ๑ อณู. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เล็ก, น้อย; ละเอียด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อณุ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-เนน-สะ-หระ-อุ.	อณุ, อณู ๑ น. มาตราวัดโบราณ ๓๖ ปรมาณู เป็น ๑ อณู. ว. เล็ก, น้อย; ละเอียด. (ป., ส. อณุ).
อณู เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-เนน-สะ-หระ-อู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนของสารที่ประกอบด้วยปรมาณู. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อณุ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-เนน-สะ-หระ-อุ.	อณู ๒ น. ส่วนของสารที่ประกอบด้วยปรมาณู. (ป., ส. อณุ).
อโณทัย เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-โอ-นอ-เนน-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[อะโนไท] เป็นคำนาม หมายถึง พระอาทิตย์เพิ่งขึ้น. (กร่อนมาจาก อรุโณทัย). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อรุโณทย เขียนว่า ออ-อ่าง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-โอ-นอ-เนน-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก.	อโณทัย [อะโนไท] น. พระอาทิตย์เพิ่งขึ้น. (กร่อนมาจาก อรุโณทัย). (ป. อรุโณทย).
อด เขียนว่า ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง กลั้น เช่น เหลืออด, งดเว้น เช่น อดฝิ่น อดอาหาร; ไม่ได้, ไม่สมหวัง, เช่น อดรับรางวัล อดดู; ไม่มีอะไรกิน เช่น อดอยู่ทั้งวัน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทน เช่น ดํานํ้าอด.	อด ก. กลั้น เช่น เหลืออด, งดเว้น เช่น อดฝิ่น อดอาหาร; ไม่ได้, ไม่สมหวัง, เช่น อดรับรางวัล อดดู; ไม่มีอะไรกิน เช่น อดอยู่ทั้งวัน. ว. ทน เช่น ดํานํ้าอด.
อดกลั้น เขียนว่า ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ระงับอารมณ์.	อดกลั้น ก. ระงับอารมณ์.
อดใจ เขียนว่า ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง ยั้งใจ.	อดใจ ก. ยั้งใจ.
อดตาหลับขับตานอน เขียนว่า ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ขอ-ไข่-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง สู้ทนอดนอน.	อดตาหลับขับตานอน ก. สู้ทนอดนอน.
อดทน เขียนว่า ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง บึกบึน, ยอมรับสภาพความยากลำบาก.	อดทน ก. บึกบึน, ยอมรับสภาพความยากลำบาก.
อดนม เขียนว่า ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-นอ-หนู-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง เลิกกินนมแม่ (ใช้แก่เด็กและลูกสัตว์), หย่านม ก็ว่า.	อดนม ก. เลิกกินนมแม่ (ใช้แก่เด็กและลูกสัตว์), หย่านม ก็ว่า.
อดเปรี้ยวไว้กินหวาน เขียนว่า ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ไม้-โท-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง อดใจไว้ก่อนเพราะหวังสิ่งที่ดีกว่าข้างหน้า.	อดเปรี้ยวไว้กินหวาน (สำ) ก. อดใจไว้ก่อนเพราะหวังสิ่งที่ดีกว่าข้างหน้า.
อดมื้อกินมื้อ เขียนว่า ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง มีกินบ้างไม่มีกินบ้าง.	อดมื้อกินมื้อ ก. มีกินบ้างไม่มีกินบ้าง.
อดรนทนไม่ได้, อดรนทนไม่ไหว อดรนทนไม่ได้ เขียนว่า ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท อดรนทนไม่ไหว เขียนว่า ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่สามารถจะอดทนต่อไปได้.	อดรนทนไม่ได้, อดรนทนไม่ไหว ก. ไม่สามารถจะอดทนต่อไปได้.
อดสู เขียนว่า ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อู	เป็นคำกริยา หมายถึง ละอายใจ, อับอายมาก.	อดสู ก. ละอายใจ, อับอายมาก.
อดแห้งอดแล้ง เขียนว่า ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ไม้-โท-งอ-งู-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่ได้กินของที่อยากกิน, อดอยากปากแห้ง ก็ว่า.	อดแห้งอดแล้ง ก. ไม่ได้กินของที่อยากกิน, อดอยากปากแห้ง ก็ว่า.
อด ๆ อยาก ๆ เขียนว่า ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก ไม้-ยะ-มก ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำกริยา หมายถึง กินอยู่อย่างฝืดเคือง, มีกินบ้างไม่มีกินบ้าง.	อด ๆ อยาก ๆ ก. กินอยู่อย่างฝืดเคือง, มีกินบ้างไม่มีกินบ้าง.
อดอยาก เขียนว่า ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่มีจะกิน, ขาดแคลนอาหาร, มีไม่พอกิน.	อดอยาก ก. ไม่มีจะกิน, ขาดแคลนอาหาร, มีไม่พอกิน.
อดอยากปากแห้ง เขียนว่า ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่ได้กินของที่อยากกิน, อดแห้งอดแล้ง ก็ว่า.	อดอยากปากแห้ง ก. ไม่ได้กินของที่อยากกิน, อดแห้งอดแล้ง ก็ว่า.
อดออม เขียนว่า ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ประหยัด, กระเหม็ดกระแหม่, ออมอด ก็ว่า.	อดออม ก. ประหยัด, กระเหม็ดกระแหม่, ออมอด ก็ว่า.
อดิ เขียนว่า ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ	ดู อติ เขียนว่า ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	อดิ ดู อติ.
อดิถี เขียนว่า ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง แขก, ผู้มาหา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อติถิ เขียนว่า ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อิ.	อดิถี น. แขก, ผู้มาหา. (ป., ส. อติถิ).
อดิเทพ เขียนว่า ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-พอ-พาน	เป็นคำนาม หมายถึง เทวดาผู้ยิ่งกว่าเทวดาอื่น ๆ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อติเทว เขียนว่า ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-วอ-แหวน.	อดิเทพ น. เทวดาผู้ยิ่งกว่าเทวดาอื่น ๆ. (ป. อติเทว).
อดิเรก, อดิเรก– อดิเรก เขียนว่า ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-กอ-ไก่ อดิเรก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-กอ-ไก่	[อะดิเหฺรก, –เหฺรกกะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พิเศษ. เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อพรพิเศษที่พระสงฆ์ถวายพระมหากษัตริย์ ในคําว่า ถวายอดิเรก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อดิเรก, อดิเรก– [อะดิเหฺรก, –เหฺรกกะ–] ว. พิเศษ. น. ชื่อพรพิเศษที่พระสงฆ์ถวายพระมหากษัตริย์ ในคําว่า ถวายอดิเรก. (ป., ส.).
อดิเรกลาภ เขียนว่า ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา	[อะดิเหฺรกกะลาบ] เป็นคำนาม หมายถึง อติเรกลาภ, ลาภพิเศษ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อติเรกลาภ เขียนว่า ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา.	อดิเรกลาภ [อะดิเหฺรกกะลาบ] น. อติเรกลาภ, ลาภพิเศษ. (ป., ส. อติเรกลาภ).
อดิศร, อดิศวร อดิศร เขียนว่า ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-รอ-เรือ อดิศวร เขียนว่า ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-รอ-เรือ	[อะดิสอน, –สวน] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้เป็นเจ้าเป็นใหญ่. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อติ เขียนว่า ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ + อีศฺร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อี-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ อติ เขียนว่า ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ + อีศฺวร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อี-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-วอ-แหวน-รอ-เรือ .	อดิศร, อดิศวร [อะดิสอน, –สวน] น. ผู้เป็นเจ้าเป็นใหญ่. (ส. อติ + อีศฺร, อติ + อีศฺวร).
อดิศัย เขียนว่า ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[อะดิไส] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เลิศ, ประเสริฐ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อติสย เขียนว่า ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ยอ-ยัก.	อดิศัย [อะดิไส] ว. เลิศ, ประเสริฐ. (ส.; ป. อติสย).
อดีต, อดีต– อดีต เขียนว่า ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า อดีต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า	[อะดีด, อะดีดตะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ล่วงแล้ว. เป็นคำนาม หมายถึง เวลาที่ล่วงแล้ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อตีต เขียนว่า ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า.	อดีต, อดีต– [อะดีด, อะดีดตะ–] ว. ล่วงแล้ว. น. เวลาที่ล่วงแล้ว. (ป., ส. อตีต).
อดีตกาล, อดีตสมัย อดีตกาล เขียนว่า ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง อดีตสมัย เขียนว่า ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า-สอ-เสือ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[อะดีดตะกาน, –ตะสะไหฺม] เป็นคำนาม หมายถึง เวลาที่ล่วงแล้ว.	อดีตกาล, อดีตสมัย [อะดีดตะกาน, –ตะสะไหฺม] น. เวลาที่ล่วงแล้ว.
อดีตชาติ, อดีตภพ อดีตชาติ เขียนว่า ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ อดีตภพ เขียนว่า ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า-พอ-สำ-เพา-พอ-พาน	[อะดีดตะชาด, –ตะพบ] เป็นคำนาม หมายถึง ชาติก่อน, ภพก่อน.	อดีตชาติ, อดีตภพ [อะดีดตะชาด, –ตะพบ] น. ชาติก่อน, ภพก่อน.
อดุล, อดุลย–, อดุลย์ อดุล เขียนว่า ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง อดุลย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก อดุลย์ เขียนว่า ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[อะดุน, อะดุนละยะ–, อะดุน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชั่งไม่ได้, ไม่มีอะไรเปรียบ, ไม่มีอะไรเท่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อตุล เขียนว่า ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง อตุลฺย เขียนว่า ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-พิน-ทุ-ยอ-ยัก .	อดุล, อดุลย–, อดุลย์ [อะดุน, อะดุนละยะ–, อะดุน] ว. ชั่งไม่ได้, ไม่มีอะไรเปรียบ, ไม่มีอะไรเท่า. (ป., ส. อตุล, อตุลฺย).
อติ เขียนว่า ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[อะติ]คํานําหน้าคําที่มาจากบาลีและสันสกฤตให้มีใจความว่า พิเศษ, ยิ่ง, มาก, เลิศล้น; ผ่าน, ล่วง, พ้นเลยไป, เขียนเป็น อดิ ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อติ [อะติ] คํานําหน้าคําที่มาจากบาลีและสันสกฤตให้มีใจความว่า พิเศษ, ยิ่ง, มาก, เลิศล้น; ผ่าน, ล่วง, พ้นเลยไป, เขียนเป็น อดิ ก็มี. (ป., ส.).
อติชาต, อติชาต– อติชาต เขียนว่า ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า อติชาต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า	[อะติชาด, อะติชาดตะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เลิศกว่าเผ่าพงศ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อติชาต, อติชาต– [อะติชาด, อะติชาดตะ–] ว. เลิศกว่าเผ่าพงศ์. (ป., ส.).
อติชาตบุตร เขียนว่า ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง บุตรที่มีคุณสมบัติสูงกว่าบิดามารดา, อภิชาตบุตร ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อติชาตปุตฺร เขียนว่า ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ และมาจากภาษาบาลี อติชาตปุตฺต เขียนว่า ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	อติชาตบุตร น. บุตรที่มีคุณสมบัติสูงกว่าบิดามารดา, อภิชาตบุตร ก็ว่า. (ส. อติชาตปุตฺร; ป. อติชาตปุตฺต).
อติเทพ เขียนว่า ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-พอ-พาน	เป็นคำนาม หมายถึง เทวดาผู้ยิ่งกว่าเทวดาอื่น ๆ.	อติเทพ น. เทวดาผู้ยิ่งกว่าเทวดาอื่น ๆ.
อติมานะ เขียนว่า ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ความเย่อหยิ่ง, ความจองหอง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อติมานะ น. ความเย่อหยิ่ง, ความจองหอง. (ป.).
อติราช เขียนว่า ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง	[อะติราด] เป็นคำนาม หมายถึง เจ้าแผ่นดินผู้ยิ่งใหญ่, มหาราช. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อติราช [อะติราด] น. เจ้าแผ่นดินผู้ยิ่งใหญ่, มหาราช. (ป.).
อติเรก, อติเรก– อติเรก เขียนว่า ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-กอ-ไก่ อติเรก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-กอ-ไก่	[อะติเหฺรก, –เหฺรกกะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อดิเรก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อติเรก, อติเรก– [อะติเหฺรก, –เหฺรกกะ–] ว. อดิเรก. (ป., ส.).
อติเรกจีวร เขียนว่า ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-กอ-ไก่-จอ-จาน-สะ-หระ-อี-วอ-แหวน-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง จีวรของภิกษุที่เขาถวายเพิ่มเข้ามานอกจากผ้าที่อธิษฐานเป็นไตรจีวร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อติเรกจีวร น. จีวรของภิกษุที่เขาถวายเพิ่มเข้ามานอกจากผ้าที่อธิษฐานเป็นไตรจีวร. (ป., ส.).
อติเรกลาภ เขียนว่า ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา	เป็นคำนาม หมายถึง อดิเรกลาภ, ลาภพิเศษ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อติเรกลาภ น. อดิเรกลาภ, ลาภพิเศษ. (ป., ส.).
อติสาร เขียนว่า ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[อะติสาน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการของการเจ็บไข้ที่เข้าขีดตาย. เป็นคำนาม หมายถึง โรคลงแดง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อติสาร [อะติสาน] ว. อาการของการเจ็บไข้ที่เข้าขีดตาย. น. โรคลงแดง. (ป., ส.).
อถรรพเวท, อาถรรพเวท อถรรพเวท เขียนว่า ออ-อ่าง-ถอ-ถุง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-พอ-พาน-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน อาถรรพเวท เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ถอ-ถุง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-พอ-พาน-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน	[อะถับพะเวด, อะถันพะเวด, อาถับพะเวด, อาถันพะเวด] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อคัมภีร์ที่ ๔ ของพระเวท ส่วนใหญ่ประพันธ์ขึ้นภายหลัง แต่มีบางบทที่เก่ามากซึ่งนำมาจากฤคเวทก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต . ในวงเล็บ ดู เวท, เวท– ประกอบ เวท เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน เวท– ประกอบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้ .	อถรรพเวท, อาถรรพเวท [อะถับพะเวด, อะถันพะเวด, อาถับพะเวด, อาถันพะเวด] น. ชื่อคัมภีร์ที่ ๔ ของพระเวท ส่วนใหญ่ประพันธ์ขึ้นภายหลัง แต่มีบางบทที่เก่ามากซึ่งนำมาจากฤคเวทก็มี. (ส.). (ดู เวท, เวท– ประกอบ).
อทระ, อารทรา อทระ เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ อารทรา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	[อะทฺระ, อาระทฺรา] เป็นคำนาม หมายถึง ดาวฤกษ์ที่ ๖ มี ๑ ดวง เห็นเป็นรูปฉัตร, ดาวอัททา ดาวตัวโค หรือ ดาวตาสําเภา ก็เรียก.	อทระ, อารทรา [อะทฺระ, อาระทฺรา] น. ดาวฤกษ์ที่ ๖ มี ๑ ดวง เห็นเป็นรูปฉัตร, ดาวอัททา ดาวตัวโค หรือ ดาวตาสําเภา ก็เรียก.
อทินนาทาน เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[อะทิน–] เป็นคำนาม หมายถึง การถือเอาสิ่งของที่เจ้าของไม่ได้ให้แก่ตน, การลักทรัพย์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อทินนาทาน [อะทิน–] น. การถือเอาสิ่งของที่เจ้าของไม่ได้ให้แก่ตน, การลักทรัพย์. (ป.).
อทินนาทายี เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ถือเอาสิ่งของที่เจ้าของไม่ได้ให้, ขโมย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อทินนาทายี น. ผู้ถือเอาสิ่งของที่เจ้าของไม่ได้ให้, ขโมย. (ป.).
อธรรม เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[อะทํา] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่เป็นธรรม, ไม่เที่ยงธรรม, ไม่ยุติธรรม. เป็นคำนาม หมายถึง ความไม่มีธรรม, ความชั่วร้าย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อธรรม [อะทํา] ว. ไม่เป็นธรรม, ไม่เที่ยงธรรม, ไม่ยุติธรรม. น. ความไม่มีธรรม, ความชั่วร้าย. (ส.).
อธิ เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ	คํานําหน้าคําที่มาจากบาลีและสันสกฤต แปลว่า ยิ่ง, ใหญ่, เช่น อธิปัญญา = ปัญญายิ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต = ยิ่ง, ใหญ่, ทับ .	อธิ คํานําหน้าคําที่มาจากบาลีและสันสกฤต แปลว่า ยิ่ง, ใหญ่, เช่น อธิปัญญา = ปัญญายิ่ง. (ป., ส. = ยิ่ง, ใหญ่, ทับ).
อธิก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	[อะทิกะ–, อะทิกกะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยิ่ง, เกิน, มาก, เพิ่ม, เลิศ, ใช้ว่า อธึก ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อธิก– [อะทิกะ–, อะทิกกะ–] ว. ยิ่ง, เกิน, มาก, เพิ่ม, เลิศ, ใช้ว่า อธึก ก็มี. (ป., ส.).
อธิกมาส เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	[–มาด] เป็นคำนาม หมายถึง เดือนที่เพิ่มขึ้นในปีจันทรคติ คือ ในปีนั้นมี ๑๓ เดือน มีเดือน ๘ สองหน เรียกว่า เดือน ๘ สอง ๘. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อธิกมาส [–มาด] น. เดือนที่เพิ่มขึ้นในปีจันทรคติ คือ ในปีนั้นมี ๑๓ เดือน มีเดือน ๘ สองหน เรียกว่า เดือน ๘ สอง ๘. (ป.).
อธิกวาร เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[–วาน] เป็นคำนาม หมายถึง วันที่เพิ่มขึ้นในปีจันทรคติ คือ ในปีนั้นเดือน ๗ เป็นเดือนเต็ม มี ๓๐ วัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อธิกวาร [–วาน] น. วันที่เพิ่มขึ้นในปีจันทรคติ คือ ในปีนั้นเดือน ๗ เป็นเดือนเต็ม มี ๓๐ วัน. (ป.).
อธิกสุรทิน เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	[–สุระทิน] เป็นคำนาม หมายถึง วันที่เพิ่มขึ้นในปีสุริยคติ คือ ในปีนั้นเพิ่มวันเข้าในเดือนกุมภาพันธ์อีก ๑ วัน เป็น ๒๙ วัน.	อธิกสุรทิน [–สุระทิน] น. วันที่เพิ่มขึ้นในปีสุริยคติ คือ ในปีนั้นเพิ่มวันเข้าในเดือนกุมภาพันธ์อีก ๑ วัน เป็น ๒๙ วัน.
อธิกรณ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง เหตุ, โทษ, คดี, เรื่องราว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อธิกรณ์ น. เหตุ, โทษ, คดี, เรื่องราว. (ป., ส.).
อธิการ เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[อะทิกาน] เป็นคำนาม หมายถึง เรียกพระที่ดํารงตําแหน่งเจ้าอาวาสซึ่งไม่มีสมณศักดิ์อย่างอื่นว่า พระอธิการ, เรียกพระที่ดํารงตําแหน่งพระอุปัชฌาย์หรือเจ้าคณะตําบล ซึ่งไม่มีสมณศักดิ์อย่างอื่นว่า เจ้าอธิการ; ตําแหน่งสูงสุดของผู้บริหารในวิทยาลัย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อธิการ [อะทิกาน] น. เรียกพระที่ดํารงตําแหน่งเจ้าอาวาสซึ่งไม่มีสมณศักดิ์อย่างอื่นว่า พระอธิการ, เรียกพระที่ดํารงตําแหน่งพระอุปัชฌาย์หรือเจ้าคณะตําบล ซึ่งไม่มีสมณศักดิ์อย่างอื่นว่า เจ้าอธิการ; ตําแหน่งสูงสุดของผู้บริหารในวิทยาลัย. (ป., ส.).
อธิการบดี เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	[อะทิกานบอดี] เป็นคำนาม หมายถึง ตําแหน่งสูงสุดของผู้บริหารในมหาวิทยาลัย.	อธิการบดี [อะทิกานบอดี] น. ตําแหน่งสูงสุดของผู้บริหารในมหาวิทยาลัย.
อธิคม เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง การบรรลุ, ความสําเร็จ, การได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อธิคม น. การบรรลุ, ความสําเร็จ, การได้. (ป., ส.).
อธิฏฐาน เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ตอ-ปะ-ตัก-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[อะทิดถาน] เป็นคำกริยา หมายถึง ตั้งใจมุ่งผลอย่างใดอย่างหนึ่ง, ตั้งจิตปรารถนา, ตั้งจิตขอร้องต่อสิ่งที่ตนถือว่าศักดิ์สิทธิ์เพื่อผลอย่างใดอย่างหนึ่ง, อธิษฐาน ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อธิษฺาน เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู.	อธิฏฐาน [อะทิดถาน] ก. ตั้งใจมุ่งผลอย่างใดอย่างหนึ่ง, ตั้งจิตปรารถนา, ตั้งจิตขอร้องต่อสิ่งที่ตนถือว่าศักดิ์สิทธิ์เพื่อผลอย่างใดอย่างหนึ่ง, อธิษฐาน ก็ว่า. (ป.; ส. อธิษฺาน).
อธิบดี เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	[อะทิบอดี, อะทิบบอดี] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้เป็นใหญ่, ผู้ปกครอง, หัวหน้า, เช่น อธิบดีสงฆ์ อธิบดีผู้พิพากษา; ตําแหน่งหัวหน้ากรมในราชการ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีความเจริญสวัสดิมงคล ทางโหราศาสตร์นิยมให้ประกอบการมงคลต่าง ๆ ในวัน ยาม ฤกษ์ ราศี และดิถีที่เป็นอธิบดี ทั้งนี้ตลอดปีนั้น ๆ, ตรงข้ามกับโลกาวินาศ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อธิปติ เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	อธิบดี [อะทิบอดี, อะทิบบอดี] น. ผู้เป็นใหญ่, ผู้ปกครอง, หัวหน้า, เช่น อธิบดีสงฆ์ อธิบดีผู้พิพากษา; ตําแหน่งหัวหน้ากรมในราชการ. ว. มีความเจริญสวัสดิมงคล ทางโหราศาสตร์นิยมให้ประกอบการมงคลต่าง ๆ ในวัน ยาม ฤกษ์ ราศี และดิถีที่เป็นอธิบดี ทั้งนี้ตลอดปีนั้น ๆ, ตรงข้ามกับโลกาวินาศ. (ป., ส. อธิปติ).
อธิบาย เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	[อะทิบาย] เป็นคำกริยา หมายถึง ไขความ, ขยายความ, ชี้แจง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อธิปฺปาย เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก.	อธิบาย [อะทิบาย] ก. ไขความ, ขยายความ, ชี้แจง. (ป. อธิปฺปาย).
อธิป, อธิป– อธิป เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา อธิป– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา	[อะทิบ, อะทิปะ–, อะทิบปะ–] เป็นคำนาม หมายถึง พระเจ้าแผ่นดิน, นาย, หัวหน้า, ผู้เป็นใหญ่, มักใช้พ่วงท้ายศัพท์ เช่น นราธิป ชนาธิป, แต่เมื่อนําหน้าคําที่ขึ้นต้นด้วยสระ มักใช้ อธิบ เช่น นราธิเบศร์ นราธิเบนทร์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อธิป, อธิป– [อะทิบ, อะทิปะ–, อะทิบปะ–] น. พระเจ้าแผ่นดิน, นาย, หัวหน้า, ผู้เป็นใหญ่, มักใช้พ่วงท้ายศัพท์ เช่น นราธิป ชนาธิป, แต่เมื่อนําหน้าคําที่ขึ้นต้นด้วยสระ มักใช้ อธิบ เช่น นราธิเบศร์ นราธิเบนทร์. (ป., ส.).
อธิปไตย เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก	[อะทิปะไต, อะทิบปะไต] เป็นคำนาม หมายถึง อํานาจสูงสุดของรัฐที่จะใช้บังคับบัญชาภายในอาณาเขตของตน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อธิปเตยฺย เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก-พิน-ทุ-ยอ-ยัก ว่า ความเป็นใหญ่ยิ่ง . (อ. sovereignty).	อธิปไตย [อะทิปะไต, อะทิบปะไต] น. อํานาจสูงสุดของรัฐที่จะใช้บังคับบัญชาภายในอาณาเขตของตน. (ป. อธิปเตยฺย ว่า ความเป็นใหญ่ยิ่ง). (อ. sovereignty).
อธิมาตร เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[อะทิมาด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เหลือคณนา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อธิมตฺต เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	อธิมาตร [อะทิมาด] ว. เหลือคณนา. (ส.; ป. อธิมตฺต).
อธิมุตติ เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[อะทิมุดติ] เป็นคำนาม หมายถึง อัชฌาสัย, ความพอใจ, ความตั้งใจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อธิมุกฺติ เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	อธิมุตติ [อะทิมุดติ] น. อัชฌาสัย, ความพอใจ, ความตั้งใจ. (ป.; ส. อธิมุกฺติ).
อธิโมกข์ เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ความตัดสินเด็ดขาด, ความเด็ดเดี่ยว; ความน้อมใจเชื่อ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อธิโมกฺษ เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี.	อธิโมกข์ น. ความตัดสินเด็ดขาด, ความเด็ดเดี่ยว; ความน้อมใจเชื่อ. (ป.; ส. อธิโมกฺษ).
อธิราช เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง	เป็นคำนาม หมายถึง พระเจ้าแผ่นดินผู้ยิ่งใหญ่. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อธิราช น. พระเจ้าแผ่นดินผู้ยิ่งใหญ่. (ส.).
อธิวาส เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	เป็นคำนาม หมายถึง ที่อยู่, บ้าน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อธิวาส น. ที่อยู่, บ้าน. (ป., ส.).
อธิวาสนะ เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[–วาสะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง ความอดกลั้น, ความอดทน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อธิวาสนะ [–วาสะนะ] น. ความอดกลั้น, ความอดทน. (ป.).
อธิศีล เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อี-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง ศีลอย่างสูง, ศีลอย่างอุกฤษฏ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อธิสีล เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ลอ-ลิง.	อธิศีล น. ศีลอย่างสูง, ศีลอย่างอุกฤษฏ์. (ป. อธิสีล).
อธิษฐาน เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[อะทิดถาน, อะทิดสะถาน] เป็นคำกริยา หมายถึง ตั้งใจมุ่งผลอย่างใดอย่างหนึ่ง, ตั้งจิตปรารถนา, ตั้งจิตขอร้องต่อสิ่งที่ตนถือว่าศักดิ์สิทธิ์เพื่อผลอย่างใดอย่างหนึ่ง, อธิฏฐาน ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อธิฏฺาน เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ตอ-ปะ-ตัก-พิน-ทุ-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู.	อธิษฐาน [อะทิดถาน, อะทิดสะถาน] ก. ตั้งใจมุ่งผลอย่างใดอย่างหนึ่ง, ตั้งจิตปรารถนา, ตั้งจิตขอร้องต่อสิ่งที่ตนถือว่าศักดิ์สิทธิ์เพื่อผลอย่างใดอย่างหนึ่ง, อธิฏฐาน ก็ว่า. (ส.; ป. อธิฏฺาน).
อธึก เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทง-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อธิก, ยิ่ง, เกิน, มาก, เพิ่ม, เลิศ.	อธึก ว. อธิก, ยิ่ง, เกิน, มาก, เพิ่ม, เลิศ.
อน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู	[อะนะ–]เป็นคําปฏิเสธ แปลว่า ไม่, ไม่ใช่, ใช้ประกอบหน้าศัพท์บาลีและสันสกฤตที่ขึ้นต้นด้วยสระ เช่น อาทร = เอื้อเฟื้อ, อนาทร = ไม่เอื้อเฟื้อ. ในวงเล็บ ดู อ ๒ ประกอบ เขียนว่า ออ-อ่าง สอง ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้ .	อน– [อะนะ–] เป็นคําปฏิเสธ แปลว่า ไม่, ไม่ใช่, ใช้ประกอบหน้าศัพท์บาลีและสันสกฤตที่ขึ้นต้นด้วยสระ เช่น อาทร = เอื้อเฟื้อ, อนาทร = ไม่เอื้อเฟื้อ. (ดู อ ๒ ประกอบ).
อ้น เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-โท-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมในวงศ์ Rhizomyidae ลําตัวกลมอ้วนป้อมสีนํ้าตาล ตาและหูเล็กมาก ขาและหางสั้น อาศัยอยู่ใต้ดินหรือโพรงไม้ ฟันแทะคู่หน้ามีขนาดใหญ่เห็นได้ชัด ในประเทศไทยมี ๓ ชนิด คือ อ้นใหญ่ (Rhizomys sumatrensis) อ้นกลาง (R. pruinosus) และอ้นเล็ก (Cannomys badius).	อ้น ๑ น. ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมในวงศ์ Rhizomyidae ลําตัวกลมอ้วนป้อมสีนํ้าตาล ตาและหูเล็กมาก ขาและหางสั้น อาศัยอยู่ใต้ดินหรือโพรงไม้ ฟันแทะคู่หน้ามีขนาดใหญ่เห็นได้ชัด ในประเทศไทยมี ๓ ชนิด คือ อ้นใหญ่ (Rhizomys sumatrensis) อ้นกลาง (R. pruinosus) และอ้นเล็ก (Cannomys badius).
อ้น ๒, อ้นอ้อ อ้น ความหมายที่ ๒ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-โท-นอ-หนู อ้นอ้อ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-โท-นอ-หนู-ออ-อ่าง-ไม้-โท-ออ-อ่าง	ดู ชีล้อม เขียนว่า ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี-ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-มอ-ม้า ที่ ชี เขียนว่า ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๒.	อ้น ๒, อ้นอ้อ ดู ชีล้อม ที่ ชี ๒.
อนงค–, อนงค์ ๑ อนงค– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-งอ-งู-คอ-ควาย อนงค์ ความหมายที่ ๑ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	[อะนงคะ–, อะนง] เป็นคำนาม หมายถึง นาง, นางงาม.	อนงค–, อนงค์ ๑ [อะนงคะ–, อะนง] น. นาง, นางงาม.
อนงคเลข, อนงคเลขา อนงคเลข เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-งอ-งู-คอ-ควาย-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ขอ-ไข่ อนงคเลขา เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-งอ-งู-คอ-ควาย-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง จดหมายรัก, เพลงยาว.	อนงคเลข, อนงคเลขา น. จดหมายรัก, เพลงยาว.
อนงค์ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด ความหมายที่ ๒	[อะนง] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวรรณกรรม เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ไม่มีตัวตน เป็นชื่อหนึ่งของกามเทพ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อนงฺค เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย ว่า ไม่มีตัวตน = ชื่อกามเทพ .	อนงค์ ๒ [อะนง] (วรรณ) น. ผู้ไม่มีตัวตน เป็นชื่อหนึ่งของกามเทพ. (ส. อนงฺค ว่า ไม่มีตัวตน = ชื่อกามเทพ).
อนงคณะ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-งอ-งู-คอ-ควาย-นอ-เนน-สะ-หระ-อะ	[อะนงคะนะ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่มีกิเลส, ไม่มีสิ่งชั่ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อนงคณะ [อะนงคะนะ] ว. ไม่มีกิเลส, ไม่มีสิ่งชั่ว. (ป.).
อนธ–, อันธ– อนธ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-ทอ-ทง อันธ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง	[อนทะ–, –ทะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มืด, มืดมน; โง่, ทึบ; มองไม่เห็น, บอด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อนธ–, อันธ– [อนทะ–, –ทะ–] ว. มืด, มืดมน; โง่, ทึบ; มองไม่เห็น, บอด. (ป., ส.).
อนธการ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-ทอ-ทง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ความมืด, ความมัว, ความมืดมน; เวลาคํ่า; ความเขลา; อันธการ ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อนธการ น. ความมืด, ความมัว, ความมืดมน; เวลาคํ่า; ความเขลา; อันธการ ก็ว่า. (ป.).
อนนต์ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลาใหญ่ในวรรณคดี เชื่อกันว่าหนุนแผ่นดิน เมื่อปลานี้พลิกตัวจะทำให้เกิดแผ่นดินไหว, อานนท์ ก็ว่า.	อนนต์ น. ชื่อปลาใหญ่ในวรรณคดี เชื่อกันว่าหนุนแผ่นดิน เมื่อปลานี้พลิกตัวจะทำให้เกิดแผ่นดินไหว, อานนท์ ก็ว่า.
อนยะ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	[อะนะ–] เป็นคำนาม หมายถึง เคราะห์ร้าย, ทุกข์, ความฉิบหาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อนยะ [อะนะ–] น. เคราะห์ร้าย, ทุกข์, ความฉิบหาย. (ป., ส.).
อนรรฆ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-รอ-เรือ-รอ-เรือ-คอ-ระ-คัง	[อะนัก] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หาค่ามิได้, เกินที่จะประมาณราคาได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อนรฺฆ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-รอ-เรือ-พิน-ทุ-คอ-ระ-คัง.	อนรรฆ [อะนัก] ว. หาค่ามิได้, เกินที่จะประมาณราคาได้. (ส. อนรฺฆ).
อนรรถ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ถอ-ถุง	[อะนัด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่เป็นประโยชน์, ไม่มีผล. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อนรฺถ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ถอ-ถุง และมาจากภาษาบาลี อนตฺถ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ถอ-ถุง.	อนรรถ [อะนัด] ว. ไม่เป็นประโยชน์, ไม่มีผล. (ส. อนรฺถ; ป. อนตฺถ).
อนล เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-ลอ-ลิง	[อะนน] เป็นคำนาม หมายถึง ไฟ; พระอัคนี. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อนล [อะนน] น. ไฟ; พระอัคนี. (ส.).
อนวัช, อนวัช– อนวัช เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง อนวัช– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง	[อะนะวัด, อะนะวัดชะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่มีโทษ, ไม่มีที่ติ, ไม่มีตําหนิ, เช่น อนวัชกรรม คือ กรรมที่ไม่มีโทษ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อนวชฺช เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-วอ-แหวน-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง.	อนวัช, อนวัช– [อะนะวัด, อะนะวัดชะ–] ว. ไม่มีโทษ, ไม่มีที่ติ, ไม่มีตําหนิ, เช่น อนวัชกรรม คือ กรรมที่ไม่มีโทษ. (ป. อนวชฺช).
อนัญ, อนัญ– อนัญ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง อนัญ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง	[อะนัน, อะนันยะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ใช่อื่น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อนฺ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง.	อนัญ, อนัญ– [อะนัน, อะนันยะ–] ว. ไม่ใช่อื่น. (ป. อนฺ).
อนัญคติ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-คอ-ควาย-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[อะนันยะคะติ] เป็นคำนาม หมายถึง หนทางเดียว; ความจําเป็น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อนฺคติ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง-คอ-ควาย-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	อนัญคติ [อะนันยะคะติ] น. หนทางเดียว; ความจําเป็น. (ป. อนฺคติ).
อนัญสาธารณ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	[อะนันยะสาทาน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นพิเศษไม่ทั่วไปแก่คนอื่น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อนฺสาธารณ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-นอ-เนน.	อนัญสาธารณ์ [อะนันยะสาทาน] ว. เป็นพิเศษไม่ทั่วไปแก่คนอื่น. (ป. อนฺสาธารณ).
อนัตตา เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ใช่อัตตา, ไม่ใช่ตัวไม่ใช่ตน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อนัตตา ว. ไม่ใช่อัตตา, ไม่ใช่ตัวไม่ใช่ตน. (ป.).
อนัตถ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง	[อะนัดถะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อนรรถ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อนัตถ– [อะนัดถะ–] ว. อนรรถ. (ป.).
อนันต–, อนันต์ อนันต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า อนันต์ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	[อะนันตะ–, อะนัน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่มีสิ้นสุด, มากล้น, เช่น อนันตคุณ คุณอนันต์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อนันต–, อนันต์ [อะนันตะ–, อะนัน] ว. ไม่มีสิ้นสุด, มากล้น, เช่น อนันตคุณ คุณอนันต์. (ป.).
อนันตร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[อะนันตะระ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่มีระหว่าง, ติดต่อกันเรื่อยไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อนันตร– [อะนันตะระ–] ว. ไม่มีระหว่าง, ติดต่อกันเรื่อยไป. (ป., ส.).
อนันตริยกรรม เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[–ตะริยะกํา] เป็นคำนาม หมายถึง กรรมที่ให้ผลไม่เว้นระยะ คือ กรรมที่เป็นบาปหนักที่สุด มี ๕ อย่าง คือ ๑. ฆ่าบิดา ๒. ฆ่ามารดา ๓. ฆ่าพระอรหันต์ ๔. ทําให้พระกายพระพุทธเจ้าห้อเลือด ๕. ทําให้สงฆ์แตกแยกกัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อนนฺตริยกมฺม เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-นอ-หนู-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า.	อนันตริยกรรม [–ตะริยะกํา] น. กรรมที่ให้ผลไม่เว้นระยะ คือ กรรมที่เป็นบาปหนักที่สุด มี ๕ อย่าง คือ ๑. ฆ่าบิดา ๒. ฆ่ามารดา ๓. ฆ่าพระอรหันต์ ๔. ทําให้พระกายพระพุทธเจ้าห้อเลือด ๕. ทําให้สงฆ์แตกแยกกัน. (ป. อนนฺตริยกมฺม).
อนันตริยกรรม เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	ดู อนันตร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ.	อนันตริยกรรม ดู อนันตร–.
อนัม เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ญวน, ใช้ว่า อนํา อานํา หรือ อานัม ก็มี.	อนัม น. ญวน, ใช้ว่า อนํา อานํา หรือ อานัม ก็มี.
อนากูล เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่อากูล, ไม่คั่งค้าง, เช่น การงานอนากูลเป็นมงคลอันสูงสุด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต น เขียนว่า นอ-หนู + อากุล เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง .	อนากูล ว. ไม่อากูล, ไม่คั่งค้าง, เช่น การงานอนากูลเป็นมงคลอันสูงสุด. (ป., ส. น + อากุล).
อนาคต, อนาคต– อนาคต เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-ตอ-เต่า อนาคต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-ตอ-เต่า	[อะนาคด, อะนาคดตะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยังไม่มาถึง. เป็นคำนาม หมายถึง เวลาภายหน้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อนาคต, อนาคต– [อะนาคด, อะนาคดตะ–] ว. ยังไม่มาถึง. น. เวลาภายหน้า. (ป., ส.).
อนาคตกาล เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง กาลภายหน้า, กาลที่ยังมาไม่ถึง.	อนาคตกาล น. กาลภายหน้า, กาลที่ยังมาไม่ถึง.
อนาคามิผล เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง ธรรมที่พระอนาคามีได้บรรลุ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อนาคามินฺ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ + ผล เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง . ในวงเล็บ ดู ผล เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง.	อนาคามิผล น. ธรรมที่พระอนาคามีได้บรรลุ. (ป.; ส. อนาคามินฺ + ผล). (ดู ผล).
อนาคามิมรรค เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-รอ-เรือ-รอ-เรือ-คอ-ควาย	เป็นคำนาม หมายถึง ทางปฏิบัติที่ให้สําเร็จเป็นพระอนาคามี. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อนาคามินฺ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ + มารฺค เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-คอ-ควาย และมาจากภาษาบาลี อนาคามิมคฺค เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-คอ-ควาย-พิน-ทุ-คอ-ควาย. ในวงเล็บ ดู มรรค เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-รอ-เรือ-คอ-ควาย.	อนาคามิมรรค น. ทางปฏิบัติที่ให้สําเร็จเป็นพระอนาคามี. (ส. อนาคามินฺ + มารฺค; ป. อนาคามิมคฺค). (ดู มรรค).
อนาคามี เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง “ผู้ไม่มาสู่กามภพอีก” เป็นชื่อพระอริยบุคคลชั้นที่ ๓ ใน ๔ ชั้น คือ พระโสดาบัน พระสกทาคามี พระอนาคามี และพระอรหันต์, บางทีเรียกสั้น ๆ ว่า พระอนาคา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อนาคามินฺ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ.	อนาคามี น. “ผู้ไม่มาสู่กามภพอีก” เป็นชื่อพระอริยบุคคลชั้นที่ ๓ ใน ๔ ชั้น คือ พระโสดาบัน พระสกทาคามี พระอนาคามี และพระอรหันต์, บางทีเรียกสั้น ๆ ว่า พระอนาคา. (ป.; ส. อนาคามินฺ).
อนาจาร เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[อะนาจาน] เป็นคำนาม หมายถึง ความประพฤติชั่ว, ความประพฤติน่าอับอาย; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง ชื่อความผิดอาญาฐานกระทําการอันควรขายหน้าต่อหน้าธารกํานัล โดยเปลือยหรือเปิดเผยร่างกาย หรือกระทําการลามกอย่างอื่น. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลามก, น่าบัดสี, ทําให้เป็นที่อับอาย, เป็นที่น่ารังเกียจแก่ผู้อื่นในด้านความดีงาม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อนาจาร [อะนาจาน] น. ความประพฤติชั่ว, ความประพฤติน่าอับอาย; (กฎ) ชื่อความผิดอาญาฐานกระทําการอันควรขายหน้าต่อหน้าธารกํานัล โดยเปลือยหรือเปิดเผยร่างกาย หรือกระทําการลามกอย่างอื่น. ว. ลามก, น่าบัดสี, ทําให้เป็นที่อับอาย, เป็นที่น่ารังเกียจแก่ผู้อื่นในด้านความดีงาม. (ป., ส.).
อนาถ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ถอ-ถุง	[อะหฺนาด] เป็นคำกริยา หมายถึง สงสาร, สังเวช, สลดใจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อนาถ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ถอ-ถุง ว่า ไม่มีที่พึ่ง .	อนาถ [อะหฺนาด] ก. สงสาร, สังเวช, สลดใจ. (ป., ส. อนาถ ว่า ไม่มีที่พึ่ง).
อนาถา เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่มีที่พึ่ง, กําพร้า, ยากจน, เข็ญใจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อนาถ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ถอ-ถุง.	อนาถา ว. ไม่มีที่พึ่ง, กําพร้า, ยากจน, เข็ญใจ. (ป., ส. อนาถ).
อนาทร เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ ความหมายที่ ๑	[อะนาทอน] เป็นคำนาม หมายถึง ความไม่เอื้อเฟื้อ, ความไม่เอาใจใส่, ความไม่พะวง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อนาทร ๑ [อะนาทอน] น. ความไม่เอื้อเฟื้อ, ความไม่เอาใจใส่, ความไม่พะวง. (ป., ส.).
อนาทร เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ ความหมายที่ ๒	[อะนาทอน] เป็นคำกริยา หมายถึง เป็นทุกข์เป็นร้อน, ร้อนอกร้อนใจ, มักใช้ในความปฏิเสธว่า ไม่อนาทร อย่าอนาทร หมายความว่า ไม่เป็นทุกข์เป็นร้อน อย่าร้อนอกร้อนใจ.	อนาทร ๒ [อะนาทอน] ก. เป็นทุกข์เป็นร้อน, ร้อนอกร้อนใจ, มักใช้ในความปฏิเสธว่า ไม่อนาทร อย่าอนาทร หมายความว่า ไม่เป็นทุกข์เป็นร้อน อย่าร้อนอกร้อนใจ.
อนาธิปไตย เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก	[อะนาทิปะไต, อะนาทิบปะไต] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ภาวะที่บ้านเมืองไม่มีรัฐบาล ไม่มีกฎหมายและระเบียบ ทำให้เกิดความวุ่นวายทางการเมือง. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ anarchy เขียนว่า เอ-เอ็น-เอ-อา-ซี-เอช-วาย.	อนาธิปไตย [อะนาทิปะไต, อะนาทิบปะไต] ว. ภาวะที่บ้านเมืองไม่มีรัฐบาล ไม่มีกฎหมายและระเบียบ ทำให้เกิดความวุ่นวายทางการเมือง. (อ. anarchy).
อนามัย เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ความไม่มีโรค, สุขภาพ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เกี่ยวกับสุขภาพ, ถูกสุขลักษณะ, เช่น ข้าวอนามัย กรมอนามัย, ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง สะอาดปราศจากสารพิษเจือปน เช่น ผักอนามัย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อนามัย น. ความไม่มีโรค, สุขภาพ. ว. เกี่ยวกับสุขภาพ, ถูกสุขลักษณะ, เช่น ข้าวอนามัย กรมอนามัย, (ปาก) สะอาดปราศจากสารพิษเจือปน เช่น ผักอนามัย. (ป., ส.).
อนามิกา เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำนาม หมายถึง นิ้วนาง.	อนามิกา (ราชา) น. นิ้วนาง.
อนารย–, อนารยะ อนารย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก อนารยะ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	[อะนาระยะ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ใช่อารยะ, ป่าเถื่อน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อนารย–, อนารยะ [อะนาระยะ] ว. ไม่ใช่อารยะ, ป่าเถื่อน. (ส.).
อนารยชน เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ชอ-ช้าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง คนที่ยังไม่เจริญ, คนป่าเถื่อน.	อนารยชน น. คนที่ยังไม่เจริญ, คนป่าเถื่อน.
อนารยธรรม เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ความตํ่าช้า, ความป่าเถื่อน.	อนารยธรรม น. ความตํ่าช้า, ความป่าเถื่อน.
อนาลัย เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง การไม่มีที่อยู่; การหมดความอยาก, การหมดความพัวพัน; ชื่อหนึ่งของพระนิพพาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อนาลัย น. การไม่มีที่อยู่; การหมดความอยาก, การหมดความพัวพัน; ชื่อหนึ่งของพระนิพพาน. (ป.).
อนำ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ญวน, ใช้ว่า อนัม อานัม หรือ อานํา ก็มี.	อนำ น. ญวน, ใช้ว่า อนัม อานัม หรือ อานํา ก็มี.
อนิจ, อนิจ– อนิจ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน อนิจ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน	[อะนิด, อะนิดจะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ยั่งยืน, ไม่เที่ยง, ชั่วคราว, ไม่แน่นอน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อนิจฺจ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน และมาจากภาษาสันสกฤต อนิตฺย เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	อนิจ, อนิจ– [อะนิด, อะนิดจะ–] ว. ไม่ยั่งยืน, ไม่เที่ยง, ชั่วคราว, ไม่แน่นอน. (ป. อนิจฺจ; ส. อนิตฺย).
อนิจกรรม เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ความตาย, ใช้กับผู้ตายที่ได้รับพระราชทานเครื่องราชอิสริยาภรณ์ตั้งแต่ชั้นประถมาภรณ์มงกุฎไทยขึ้นไป หรือทุติยจุลจอมเกล้า หรือทุติยจุลจอมเกล้าวิเศษ ว่า ถึงแก่อนิจกรรม.	อนิจกรรม น. ความตาย, ใช้กับผู้ตายที่ได้รับพระราชทานเครื่องราชอิสริยาภรณ์ตั้งแต่ชั้นประถมาภรณ์มงกุฎไทยขึ้นไป หรือทุติยจุลจอมเกล้า หรือทุติยจุลจอมเกล้าวิเศษ ว่า ถึงแก่อนิจกรรม.
อนิจจัง เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู ความหมายที่ ๑	[อะนิด–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่เที่ยง, ไม่แน่นอน, เปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อนิจจัง ๑ [อะนิด–] ว. ไม่เที่ยง, ไม่แน่นอน, เปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ. (ป.).
อนิจจัง ๒, อนิจจา อนิจจัง ความหมายที่ ๒ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู อนิจจา เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-จอ-จาน-สะ-หระ-อา	[อะนิด–] เป็นคำอุทาน หมายถึง คำที่เปล่งออกมาแสดงความสงสารสังเวชเป็นต้น.	อนิจจัง ๒, อนิจจา [อะนิด–] อ. คำที่เปล่งออกมาแสดงความสงสารสังเวชเป็นต้น.
อนิฏฐารมณ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ตอ-ปะ-ตัก-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-มอ-ม้า-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	[อะนิดถารม] เป็นคำนาม หมายถึง อารมณ์หรือสิ่งที่ไม่น่าปรารถนาไม่น่าพอใจ ได้แก่ ความเสื่อมลาภ ความเสื่อมยศ นินทา ทุกข์, ตรงข้ามกับ อิฏฐารมณ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อนิฏฺารมฺมณ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ตอ-ปะ-ตัก-พิน-ทุ-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า-นอ-เนน.	อนิฏฐารมณ์ [อะนิดถารม] น. อารมณ์หรือสิ่งที่ไม่น่าปรารถนาไม่น่าพอใจ ได้แก่ ความเสื่อมลาภ ความเสื่อมยศ นินทา ทุกข์, ตรงข้ามกับ อิฏฐารมณ์. (ป. อนิฏฺารมฺมณ).
อนิยต เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า	[อะนิยด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่แน่นอน. เป็นคำนาม หมายถึง ชื่ออาบัติที่ไม่แน่นอนว่าจะเป็นอาบัติปาราชิก สังฆาทิเสส หรือปาจิตตีย์ ซึ่งพระวินัยธรจะต้องวินิจฉัย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อนิยต [อะนิยด] ว. ไม่แน่นอน. น. ชื่ออาบัติที่ไม่แน่นอนว่าจะเป็นอาบัติปาราชิก สังฆาทิเสส หรือปาจิตตีย์ ซึ่งพระวินัยธรจะต้องวินิจฉัย. (ป., ส.).
อนิยม, อนิยม– อนิยม เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-มอ-ม้า อนิยม– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	[อะนิยม, อะนิยะมะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่มีกําหนด, ไม่ต้องด้วยกฎหรือแบบแผน, ไม่แน่นอน, นอกแบบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อนิยม, อนิยม– [อะนิยม, อะนิยะมะ–] ว. ไม่มีกําหนด, ไม่ต้องด้วยกฎหรือแบบแผน, ไม่แน่นอน, นอกแบบ. (ป., ส.).
อนิละ, อนิล– อนิละ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ อนิล– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง	[อะนิละ–] เป็นคำนาม หมายถึง ลม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อนิละ, อนิล– [อะนิละ–] น. ลม. (ป., ส.).
อนิลบถ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-บอ-ไบ-ไม้-ถอ-ถุง	[อะนิละบด] เป็นคำนาม หมายถึง ทางลม, ฟ้า, อากาศ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อนิลปถ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-ปอ-ปลา-ถอ-ถุง.	อนิลบถ [อะนิละบด] น. ทางลม, ฟ้า, อากาศ. (ป. อนิลปถ).
อนิวรรต, อนิวรรตน์ อนิวรรต เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า อนิวรรตน์ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	[อะนิวัด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่กลับ, ไม่ท้อถอย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อนิวรฺต เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ตอ-เต่า อนิวรฺตน เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-นอ-หนู และมาจากภาษาบาลี อนิวตฺต เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า อนิวตฺตน เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-นอ-หนู .	อนิวรรต, อนิวรรตน์ [อะนิวัด] ว. ไม่กลับ, ไม่ท้อถอย. (ส. อนิวรฺต, อนิวรฺตน; ป. อนิวตฺต, อนิวตฺตน).
อนิษฏ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-ตอ-ปะ-ตัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่น่าปรารถนา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อนิษฏ์ ว. ไม่น่าปรารถนา. (ส.).
อนีก–, อนีกะ, อนึก อนีก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่ อนีกะ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ อนึก เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	[อะนีกะ–, อะนึก] เป็นคำนาม หมายถึง กองทัพในสมัยโบราณ, เมื่อใช้เป็นส่วนท้ายของสมาสใช้ว่า อนีกะ บ้าง อนึก บ้าง เช่น ปัตตานีกะ ปัตตานึก = กองทัพเหล่าราบ กองทัพทหารเดินเท้า, อัศวานีกะ อัศวานึก = กองทัพม้า เหล่าทหารม้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อนีก–, อนีกะ, อนึก [อะนีกะ–, อะนึก] น. กองทัพในสมัยโบราณ, เมื่อใช้เป็นส่วนท้ายของสมาสใช้ว่า อนีกะ บ้าง อนึก บ้าง เช่น ปัตตานีกะ ปัตตานึก = กองทัพเหล่าราบ กองทัพทหารเดินเท้า, อัศวานีกะ อัศวานึก = กองทัพม้า เหล่าทหารม้า. (ป., ส.).
อนีกทรรศนะ, อนีกทัศนะ อนีกทรรศนะ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สอ-สา-ลา-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ อนีกทัศนะ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง การตรวจพล. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อนีก เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่ + ทรฺศน เขียนว่า ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-พิน-ทุ-สอ-สา-ลา-นอ-หนู และมาจากภาษาบาลี อนีกทสฺสน เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-ทอ-ทะ-หาน-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ-นอ-หนู.	อนีกทรรศนะ, อนีกทัศนะ น. การตรวจพล. (ส. อนีก + ทรฺศน; ป. อนีกทสฺสน).
อนีกัฐ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ถอ-ถาน	เป็นคำนาม หมายถึง ทหารม้า, ทหารรักษาพระองค์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อนีกฏฺ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-ตอ-ปะ-ตัก-พิน-ทุ-ถอ-ถาน.	อนีกัฐ น. ทหารม้า, ทหารรักษาพระองค์. (ป. อนีกฏฺ).
อนีกัฐ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ถอ-ถาน	ดู อนีก–, อนีกะ, อนึก อนีก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่ อนีกะ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ อนึก เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่ .	อนีกัฐ ดู อนีก–, อนีกะ, อนึก.
อนีจะ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-จอ-จาน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ตํ่า, ดี, งาม, น่านับถือ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อนีจะ ว. ไม่ตํ่า, ดี, งาม, น่านับถือ. (ป., ส.).
อนึก เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง กองทัพ. ในวงเล็บ ดู อนีก–, อนีกะ, อนึก อนีก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่ อนีกะ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ อนึก เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่ .	อนึก น. กองทัพ. (ดู อนีก–, อนีกะ, อนึก).
อนึ่ง เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู	[อะหฺนึ่ง] เป็นคำสันธาน หมายถึง อีกอย่างหนึ่ง, อีกประการหนึ่ง.	อนึ่ง [อะหฺนึ่ง] สัน. อีกอย่างหนึ่ง, อีกประการหนึ่ง.
อนุ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ	คําประกอบหน้าศัพท์บาลีหรือสันสกฤตมีความหมายว่า น้อย เช่น อนุทิศ = ทิศน้อย, ภายหลัง, รุ่นหลัง, เช่น อนุชน = ชนรุ่นหลัง, ตาม เช่น อนุวัต = เป็นไปตาม, เนือง ๆ เช่น อนุศาสน์ = สอนเนือง ๆ คือ พรํ่าสอน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อนุ คําประกอบหน้าศัพท์บาลีหรือสันสกฤตมีความหมายว่า น้อย เช่น อนุทิศ = ทิศน้อย, ภายหลัง, รุ่นหลัง, เช่น อนุชน = ชนรุ่นหลัง, ตาม เช่น อนุวัต = เป็นไปตาม, เนือง ๆ เช่น อนุศาสน์ = สอนเนือง ๆ คือ พรํ่าสอน. (ป., ส.).
อนุกร เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-รอ-เรือ	[อะนุกอน] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ช่วย. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เอาอย่าง, ทําตาม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อนุกร [อะนุกอน] น. ผู้ช่วย. ว. เอาอย่าง, ทําตาม. (ส.).
อนุกรม เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[อะนุกฺรม] เป็นคำนาม หมายถึง ลําดับ, ระเบียบ, ชั้น, เช่น โดยอนุกรม, นิยมใช้เป็นส่วนท้ายของสมาส เช่น พจนานุกรม ปทานุกรม นามานุกรม สารานุกรม อักขรานุกรม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อนุกฺรม เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-รอ-เรือ-มอ-ม้า และมาจากภาษาบาลี อนุกฺกม เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-กอ-ไก่-มอ-ม้า.	อนุกรม [อะนุกฺรม] น. ลําดับ, ระเบียบ, ชั้น, เช่น โดยอนุกรม, นิยมใช้เป็นส่วนท้ายของสมาส เช่น พจนานุกรม ปทานุกรม นามานุกรม สารานุกรม อักขรานุกรม. (ส. อนุกฺรม; ป. อนุกฺกม).
อนุกรรมการ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[อะนุกํามะกาน] เป็นคำนาม หมายถึง กรรมการสาขาของคณะกรรมการ.	อนุกรรมการ [อะนุกํามะกาน] น. กรรมการสาขาของคณะกรรมการ.
อนุกระเบียด เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง มาตราวัดของไทย มีพิกัดเท่ากับครึ่งกระเบียดหรือ ๑ ใน ๘ ของนิ้ว.	อนุกระเบียด (โบ) น. มาตราวัดของไทย มีพิกัดเท่ากับครึ่งกระเบียดหรือ ๑ ใน ๘ ของนิ้ว.
อนุกาชาด เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง อนุสมาชิกของสภากาชาด.	อนุกาชาด (โบ) น. อนุสมาชิกของสภากาชาด.
อนุการ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง การทําตาม, การเอาอย่าง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อนุการ น. การทําตาม, การเอาอย่าง. (ป., ส.).
อนุกูล เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง	เป็นคำกริยา หมายถึง เกื้อกูล, สงเคราะห์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อนุกูล ก. เกื้อกูล, สงเคราะห์. (ป., ส.).
อนุคามิก เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ตามไป, เกี่ยวเนื่อง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อนุคามิก ว. ตามไป, เกี่ยวเนื่อง. (ป.).
อนุคามี เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ติดตาม, เพื่อน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ติดตาม, เกี่ยวเนื่อง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อนุคามี น. ผู้ติดตาม, เพื่อน. ว. ติดตาม, เกี่ยวเนื่อง. (ป., ส.).
อนุเคราะห์ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง เอื้อเฟื้อ, ช่วยเหลือ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อนุคฺรห เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-พิน-ทุ-รอ-เรือ-หอ-หีบ และมาจากภาษาบาลี อนุคฺคห เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-พิน-ทุ-คอ-ควาย-หอ-หีบ.	อนุเคราะห์ ก. เอื้อเฟื้อ, ช่วยเหลือ. (ส. อนุคฺรห; ป. อนุคฺคห).
อนุจร เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-จอ-จาน-รอ-เรือ	[อะนุจอน] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ประพฤติตาม, ผู้ติดตาม; เรียกพระภิกษุลูกวัดว่า พระอนุจร, พระอันดับ ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อนุจร [อะนุจอน] น. ผู้ประพฤติตาม, ผู้ติดตาม; เรียกพระภิกษุลูกวัดว่า พระอนุจร, พระอันดับ ก็เรียก. (ป., ส.).
อนุช เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง	[อะนุด] เป็นคำนาม หมายถึง “ผู้เกิดภายหลัง”, น้องสาว, นิยมใช้ว่า นุช. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อนุช [อะนุด] น. “ผู้เกิดภายหลัง”, น้องสาว, นิยมใช้ว่า นุช. (ป., ส.).
อนุชน เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง คนรุ่นหลัง, คนรุ่นต่อไป.	อนุชน น. คนรุ่นหลัง, คนรุ่นต่อไป.
อนุชา เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	[อะนุชา] เป็นคำนาม หมายถึง “ผู้เกิดภายหลัง”, น้องชาย, ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ หมายถึง พระอนุชา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อนุชา [อะนุชา] น. “ผู้เกิดภายหลัง”, น้องชาย, (ราชา) พระอนุชา. (ป., ส.).
อนุชาต, อนุชาต– อนุชาต เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า อนุชาต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า	[อะนุชาด, อะนุชาดตะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้เกิดตามมาไม่ดีกว่าหรือไม่เลวกว่าตระกูล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อนุชาต, อนุชาต– [อะนุชาด, อะนุชาดตะ–] น. ผู้เกิดตามมาไม่ดีกว่าหรือไม่เลวกว่าตระกูล. (ป., ส.).
อนุชาตบุตร เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง บุตรที่มีคุณสมบัติเสมอด้วยบิดามารดา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อนุชาตปุตฺร เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ และมาจากภาษาบาลี อนุชาตปุตฺต เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	อนุชาตบุตร น. บุตรที่มีคุณสมบัติเสมอด้วยบิดามารดา. (ส. อนุชาตปุตฺร; ป. อนุชาตปุตฺต).
อนุชิต เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำกริยา หมายถึง ชนะเนือง ๆ เช่น อนุชิตชาญชัย.	อนุชิต ก. ชนะเนือง ๆ เช่น อนุชิตชาญชัย.
อนุญาต เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า	เป็นคำกริยา หมายถึง ยินยอม, ยอมให้, ตกลง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อนุญฺาต เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า.	อนุญาต ก. ยินยอม, ยอมให้, ตกลง. (ป. อนุญฺาต).
อนุญาโตตุลาการ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลที่คู่กรณีพร้อมใจกันตั้งขึ้นเพื่อให้ชำระตัดสินในข้อพิพาท; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง บุคคลคนเดียวหรือหลายคนที่คู่กรณีในสัญญาอนุญาโตตุลาการตกลงเสนอข้อพิพาททางแพ่งที่เกิดขึ้นแล้วหรือจะเกิดขึ้นในอนาคตให้ชี้ขาด.	อนุญาโตตุลาการ น. บุคคลที่คู่กรณีพร้อมใจกันตั้งขึ้นเพื่อให้ชำระตัดสินในข้อพิพาท; (กฎ) บุคคลคนเดียวหรือหลายคนที่คู่กรณีในสัญญาอนุญาโตตุลาการตกลงเสนอข้อพิพาททางแพ่งที่เกิดขึ้นแล้วหรือจะเกิดขึ้นในอนาคตให้ชี้ขาด.
อนุตร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[อะนุดตะระ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่มีสิ่งใดสูงกว่า, ดีเลิศ, ยิ่ง, วิเศษ เช่น อนุตรสัมมาสัมโพธิญาณ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อนุตฺตร เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ.	อนุตร– [อะนุดตะระ–] ว. ไม่มีสิ่งใดสูงกว่า, ดีเลิศ, ยิ่ง, วิเศษ เช่น อนุตรสัมมาสัมโพธิญาณ. (ป., ส. อนุตฺตร).
อนุเถระ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-เอ-ถอ-ถุง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง พระเถระชั้นผู้น้อย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อนุเถระ น. พระเถระชั้นผู้น้อย. (ป.).
อนุทิน เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง สมุดบันทึกประจําวัน.	อนุทิน น. สมุดบันทึกประจําวัน.
อนุบท เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำนาม หมายถึง บทลูกคู่, บทรับของเพลงและกลอน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อนุปท เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ปอ-ปลา-ทอ-ทะ-หาน.	อนุบท น. บทลูกคู่, บทรับของเพลงและกลอน. (ป., ส. อนุปท).
อนุบาล เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	เป็นคำกริยา หมายถึง ตามเลี้ยงดู, ตามระวังรักษา. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่คอยตามเลี้ยงดู, ที่คอยตามระวังรักษา, เรียกโรงเรียนที่สอนเด็กที่มีอายุระหว่าง ๓ ขวบครึ่ง ถึง ๗ ขวบ ว่า โรงเรียนอนุบาล, เรียกครูที่สอนโรงเรียนอนุบาลว่า ครูอนุบาล, เรียกนักเรียนโรงเรียนอนุบาลว่า นักเรียนอนุบาล; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง เรียกผู้ที่ศาลมีคําสั่งแต่งตั้งให้เป็นผู้ปกครองดูแลคนไร้ความสามารถว่า ผู้อนุบาล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อนุปาล เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง.	อนุบาล ก. ตามเลี้ยงดู, ตามระวังรักษา. ว. ที่คอยตามเลี้ยงดู, ที่คอยตามระวังรักษา, เรียกโรงเรียนที่สอนเด็กที่มีอายุระหว่าง ๓ ขวบครึ่ง ถึง ๗ ขวบ ว่า โรงเรียนอนุบาล, เรียกครูที่สอนโรงเรียนอนุบาลว่า ครูอนุบาล, เรียกนักเรียนโรงเรียนอนุบาลว่า นักเรียนอนุบาล; (กฎ) เรียกผู้ที่ศาลมีคําสั่งแต่งตั้งให้เป็นผู้ปกครองดูแลคนไร้ความสามารถว่า ผู้อนุบาล. (ป., ส. อนุปาล).
อนุประโยค เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-คอ-ควาย	เป็นคำนาม หมายถึง ประโยคเล็กที่ทำหน้าที่แต่งมุขยประโยคให้ได้ความดีขึ้น แบ่งเป็น ๓ ชนิด คือ นามานุประโยค คุณานุประโยค และวิเศษณานุประโยค.	อนุประโยค น. ประโยคเล็กที่ทำหน้าที่แต่งมุขยประโยคให้ได้ความดีขึ้น แบ่งเป็น ๓ ชนิด คือ นามานุประโยค คุณานุประโยค และวิเศษณานุประโยค.
อนุปริญญา เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา	[อะนุปะรินยา] เป็นคำนาม หมายถึง ชั้นความรู้ระดับอุดมศึกษารองจากปริญญาตรี ซึ่งประสาทให้แก่ผู้ที่สอบไล่ได้ตามหลักสูตรที่กําหนดไว้.	อนุปริญญา [อะนุปะรินยา] น. ชั้นความรู้ระดับอุดมศึกษารองจากปริญญาตรี ซึ่งประสาทให้แก่ผู้ที่สอบไล่ได้ตามหลักสูตรที่กําหนดไว้.
อนุปสัมบัน เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ปอ-ปลา-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	[อะนุปะสําบัน] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ที่ไม่ได้เป็นภิกษุ หมายถึง สามเณรและคฤหัสถ์, คู่กับ อุปสมบัน หรือ อุปสัมบัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อนุปสัมบัน [อะนุปะสําบัน] น. ผู้ที่ไม่ได้เป็นภิกษุ หมายถึง สามเณรและคฤหัสถ์, คู่กับ อุปสมบัน หรือ อุปสัมบัน. (ป.).
อนุปัสนา เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	[อะนุปัดสะนา] เป็นคำนาม หมายถึง การพิจารณา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อนุปสฺสนา เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ปอ-ปลา-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา.	อนุปัสนา [อะนุปัดสะนา] น. การพิจารณา. (ป. อนุปสฺสนา).
อนุพงศ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-งอ-งู-สอ-สา-ลา-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง วงศ์ที่เนื่องมา, วงศ์ย่อยที่สืบมาจากวงศ์ใหญ่. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อนุวํศ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-วอ-แหวน-นิก-คะ-หิด-สอ-สา-ลา.	อนุพงศ์ น. วงศ์ที่เนื่องมา, วงศ์ย่อยที่สืบมาจากวงศ์ใหญ่. (ส. อนุวํศ).
อนุพัทธ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ติดต่อ, ที่เกี่ยวเนื่อง.	อนุพัทธ์ ว. ที่ติดต่อ, ที่เกี่ยวเนื่อง.
อนุพันธ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ติดต่อ, ที่เกี่ยวเนื่อง. ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวิทยาศาสตร์ เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่เกี่ยวเนื่อง เช่น นํ้ามันระกําเป็นอนุพันธ์ของสารฟีนอล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อนุพันธ์ ว. ที่ติดต่อ, ที่เกี่ยวเนื่อง. (วิทยา) น. สิ่งที่เกี่ยวเนื่อง เช่น นํ้ามันระกําเป็นอนุพันธ์ของสารฟีนอล. (ป., ส.).
อนุโพธ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ทอ-ทง	[–โพด] เป็นคำนาม หมายถึง การรู้แจ้งตาม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อนุโพธ [–โพด] น. การรู้แจ้งตาม. (ป., ส.).
อนุภรรยา, อนุภริยา อนุภรรยา เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา อนุภริยา เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เมียน้อย.	อนุภรรยา, อนุภริยา น. เมียน้อย.
อนุภาค เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย	เป็นคำนาม หมายถึง ชิ้นหรือส่วนขนาดเล็กมาก, ในทางวิทยาศาสตร์มักใช้เรียกส่วนที่มีขนาดเล็กกว่าอะตอม เช่น อนุภาคแอลฟา อนุภาคบีตา. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ particle เขียนว่า พี-เอ-อา-ที-ไอ-ซี-แอล-อี.	อนุภาค น. ชิ้นหรือส่วนขนาดเล็กมาก, ในทางวิทยาศาสตร์มักใช้เรียกส่วนที่มีขนาดเล็กกว่าอะตอม เช่น อนุภาคแอลฟา อนุภาคบีตา. (อ. particle).
อนุภาษ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี	[–พาด] เป็นคำกริยา หมายถึง พรํ่ากล่าว, พรํ่าสอน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อนุภาส เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ.	อนุภาษ [–พาด] ก. พรํ่ากล่าว, พรํ่าสอน. (ส.; ป. อนุภาส).
อนุมัติ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[–มัด] เป็นคำกริยา หมายถึง ให้อำนาจกระทำการตามระเบียบที่กําหนดไว้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อนุมัติ [–มัด] ก. ให้อำนาจกระทำการตามระเบียบที่กําหนดไว้. (ป., ส.).
อนุมาตรา เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	[–มาดตฺรา] เป็นคำนาม หมายถึง ข้อย่อยของมาตราในกฎหมายที่มีเลขกำกับอยู่ในวงเล็บ.	อนุมาตรา [–มาดตฺรา] น. ข้อย่อยของมาตราในกฎหมายที่มีเลขกำกับอยู่ในวงเล็บ.
อนุมาน เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง คาดคะเนตามหลักเหตุผล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อนุมาน ก. คาดคะเนตามหลักเหตุผล. (ป., ส.).
อนุมูล เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง หมู่ธาตุซึ่งเมื่อเข้าสู่ปฏิกิริยาเคมีแล้ว ทั้งหมู่จะเข้าทําปฏิกิริยาด้วยกัน โดยไม่แตกแยกออกจากกัน เช่น อนุมูลไฮดรอกซิล (-OH) อนุมูลไนเทรต (-NO3). ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ radical เขียนว่า อา-เอ-ดี-ไอ-ซี-เอ-แอล radicle เขียนว่า อา-เอ-ดี-ไอ-ซี-แอล-อี .	อนุมูล น. หมู่ธาตุซึ่งเมื่อเข้าสู่ปฏิกิริยาเคมีแล้ว ทั้งหมู่จะเข้าทําปฏิกิริยาด้วยกัน โดยไม่แตกแยกออกจากกัน เช่น อนุมูลไฮดรอกซิล (-OH) อนุมูลไนเทรต (-NO3). (อ. radical, radicle).
อนุมูลกรด เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนหนึ่งของโมเลกุลของกรดที่ปรากฏอยู่หลังจากที่ไฮโดรเจนไอออนแยกตัวออกไปแล้ว เช่น อนุมูลกรดคาร์บอเนต (-CO3) อนุมูลกรดไฮโดรเจนซัลเฟต (-HSO4). ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ acid เขียนว่า เอ-ซี-ไอ-ดี radical เขียนว่า อา-เอ-ดี-ไอ-ซี-เอ-แอล .	อนุมูลกรด น. ส่วนหนึ่งของโมเลกุลของกรดที่ปรากฏอยู่หลังจากที่ไฮโดรเจนไอออนแยกตัวออกไปแล้ว เช่น อนุมูลกรดคาร์บอเนต (-CO3) อนุมูลกรดไฮโดรเจนซัลเฟต (-HSO4). (อ. acid radical).
อนุโมทนา เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ยินดีตาม, ยินดีด้วย, พลอยยินดี; เรียกคําให้ศีลให้พรของพระว่า คําอนุโมทนา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อนุโมทนา ก. ยินดีตาม, ยินดีด้วย, พลอยยินดี; เรียกคําให้ศีลให้พรของพระว่า คําอนุโมทนา. (ป., ส.).
อนุโมทนาบัตร เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง บัตรที่แสดงความพลอยยินดีหรืออนุโมทนาต่อบุญกุศลที่บุคคลนั้น ๆ ได้ทําแล้ว.	อนุโมทนาบัตร น. บัตรที่แสดงความพลอยยินดีหรืออนุโมทนาต่อบุญกุศลที่บุคคลนั้น ๆ ได้ทําแล้ว.
อนุโยค เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-คอ-ควาย	เป็นคำกริยา หมายถึง ซักถาม, ซักไซ้. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียกคําที่ผู้ถูกถามย้อนถามผู้ถามว่า คําอนุโยค. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อนุโยค ก. ซักถาม, ซักไซ้. ว. เรียกคําที่ผู้ถูกถามย้อนถามผู้ถามว่า คําอนุโยค. (ป., ส.).
อนุรักษ–, อนุรักษ์ อนุรักษ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี อนุรักษ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด	[อะนุรักสะ–, อะนุรัก] เป็นคำกริยา หมายถึง รักษาให้คงเดิม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อนุรักษ–, อนุรักษ์ [อะนุรักสะ–, อะนุรัก] ก. รักษาให้คงเดิม. (ส.).
อนุรักษนิยม เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	[อะนุรักสะนิยม, อะนุรักนิยม] เป็นคำนาม หมายถึง อุดมคติทางการเมือง การเศรษฐกิจ เป็นต้น ที่มีแนวโน้มไปในทางต้านทานการเปลี่ยนแปลง โดยยึดถือสนับสนุนระเบียบที่ตั้งมั่นอยู่แล้ว.	อนุรักษนิยม [อะนุรักสะนิยม, อะนุรักนิยม] น. อุดมคติทางการเมือง การเศรษฐกิจ เป็นต้น ที่มีแนวโน้มไปในทางต้านทานการเปลี่ยนแปลง โดยยึดถือสนับสนุนระเบียบที่ตั้งมั่นอยู่แล้ว.
อนุราช เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง	[อะนุราด] เป็นคำนาม หมายถึง พระราชารอง, พระเจ้าแผ่นดินองค์รอง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อนุราช [อะนุราด] น. พระราชารอง, พระเจ้าแผ่นดินองค์รอง. (ป.).
อนุราธ, อนุราธะ, อนุราธา อนุราธ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง อนุราธะ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อะ อนุราธา เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา	[อะนุราด, อะนุราทะ, อะนุราทา] เป็นคำนาม หมายถึง ดาวฤกษ์ที่ ๑๗ มี ๔ ดวง เห็นเป็นรูปธนู หน้าไม้ หรือหงอนนาค, ดาวประจําฉัตร หรือ ดาวนกยูง ก็เรียก.	อนุราธ, อนุราธะ, อนุราธา [อะนุราด, อะนุราทะ, อะนุราทา] น. ดาวฤกษ์ที่ ๑๗ มี ๔ ดวง เห็นเป็นรูปธนู หน้าไม้ หรือหงอนนาค, ดาวประจําฉัตร หรือ ดาวนกยูง ก็เรียก.
อนุรูป เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ปอ-ปลา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สมควร, เหมาะ, พอเพียง; เป็นไปตาม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อนุรูป ว. สมควร, เหมาะ, พอเพียง; เป็นไปตาม. (ป., ส.).
อนุโลม เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้แทนกันได้ตามความเหมาะสม, คล้อยตาม; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง นำมาใช้โดยอาศัยหลักการอย่างเดียวกัน แต่ให้แก้ไขในรายละเอียดได้ตามควรแก่กรณี. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ตามลําดับ เช่น ท่องแบบอนุโลม, คู่กับ ปฏิโลม คือ ย้อนลําดับ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อนุโลม ก. ใช้แทนกันได้ตามความเหมาะสม, คล้อยตาม; (กฎ) นำมาใช้โดยอาศัยหลักการอย่างเดียวกัน แต่ให้แก้ไขในรายละเอียดได้ตามควรแก่กรณี. ว. ตามลําดับ เช่น ท่องแบบอนุโลม, คู่กับ ปฏิโลม คือ ย้อนลําดับ. (ป., ส.).
อนุวงศ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-วอ-แหวน-งอ-งู-สอ-สา-ลา-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง วงศ์ที่เนื่องมา, เชื้อพระวงศ์ชั้นผู้น้อย.	อนุวงศ์ น. วงศ์ที่เนื่องมา, เชื้อพระวงศ์ชั้นผู้น้อย.
อนุวัต เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําตาม, ประพฤติตาม, ปฏิบัติตาม, เขียนเป็น อนุวรรตน์ อนุวัตน์ อนุวัตร หรือ อนุวัติ ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อนุวตฺต เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า และมาจากภาษาสันสกฤต อนุวรฺต เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	อนุวัต ก. ทําตาม, ประพฤติตาม, ปฏิบัติตาม, เขียนเป็น อนุวรรตน์ อนุวัตน์ อนุวัตร หรือ อนุวัติ ก็มี. (ป. อนุวตฺต; ส. อนุวรฺต).
อนุวาต เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า	[อะนุวาด] เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าดาม, ผ้าทาบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อนุวาต [อะนุวาด] น. ผ้าดาม, ผ้าทาบ. (ป.).
อนุศาสก เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง อาจารย์ผู้ควบคุมดูแลนักเรียนในหอพักของวิทยาลัยหรือมหาวิทยาลัย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อนุสาสก เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-กอ-ไก่.	อนุศาสก น. อาจารย์ผู้ควบคุมดูแลนักเรียนในหอพักของวิทยาลัยหรือมหาวิทยาลัย. (ส.; ป. อนุสาสก).
อนุศาสน์ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง การสอน; คําชี้แจง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อนุสาสน เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู.	อนุศาสน์ น. การสอน; คําชี้แจง. (ส.; ป. อนุสาสน).
อนุศาสนาจารย์ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[อะนุสาสะนาจาน, อะนุสาดสะนาจาน] เป็นคำนาม หมายถึง อาจารย์ผู้อบรมศีลธรรมของหน่วยราชการ.	อนุศาสนาจารย์ [อะนุสาสะนาจาน, อะนุสาดสะนาจาน] น. อาจารย์ผู้อบรมศีลธรรมของหน่วยราชการ.
อนุศิษฏ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-ตอ-ปะ-ตัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง สั่งสอน, ชี้แจง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อนุสิฏฺ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ตอ-ปะ-ตัก-พิน-ทุ-ถอ-ถาน.	อนุศิษฏ์ ก. สั่งสอน, ชี้แจง. (ส.; ป. อนุสิฏฺ).
อนุสติ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[อะนุดสะติ] เป็นคำนาม หมายถึง ความระลึกถึง; ชื่อธรรมหมวดหนึ่ง เรียกว่า อนุสติ ๑๐ มีพุทธานุสติเป็นต้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อนุสฺสติ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	อนุสติ [อะนุดสะติ] น. ความระลึกถึง; ชื่อธรรมหมวดหนึ่ง เรียกว่า อนุสติ ๑๐ มีพุทธานุสติเป็นต้น. (ป. อนุสฺสติ).
อนุสนธิ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-นอ-หนู-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง การต่อเนื่อง, การสืบเนื่อง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อนุสนธิ น. การต่อเนื่อง, การสืบเนื่อง. (ป.).
อนุสภากาชาด เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เลิกใช้แล้ว เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสมาคมสําหรับเด็กเพื่ออบรมตนให้เป็นประโยชน์แก่ผู้อื่น ขึ้นต่อสภากาชาด.	อนุสภากาชาด (เลิก) น. ชื่อสมาคมสําหรับเด็กเพื่ออบรมตนให้เป็นประโยชน์แก่ผู้อื่น ขึ้นต่อสภากาชาด.
อนุสร เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-รอ-เรือ	[อะนุสอน] เป็นคำกริยา หมายถึง ระลึก, คํานึงถึง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อนุสฺสร เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ-รอ-เรือ.	อนุสร [อะนุสอน] ก. ระลึก, คํานึงถึง. (ป. อนุสฺสร).
อนุสรณ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องระลึก, ที่ระลึก. เป็นคำกริยา หมายถึง ระลึก, คำนึงถึง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อนุสฺสรณ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ-รอ-เรือ-นอ-เนน.	อนุสรณ์ น. เครื่องระลึก, ที่ระลึก. ก. ระลึก, คำนึงถึง. (ป. อนุสฺสรณ).
อนุสัญญา เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ความตกลงระหว่างประเทศในเรื่องที่สําคัญเฉพาะเรื่อง ที่ทําเป็นตราสารสมบูรณ์แบบเช่นเดียวกับสนธิสัญญา เช่น อนุสัญญากรุงเฮกว่าด้วยสงคราม อนุสัญญาเจนีวาว่าด้วยเชลยศึกและผู้บาดเจ็บ. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ convention เขียนว่า ซี-โอ-เอ็น-วี-อี-เอ็น-ที-ไอ-โอ-เอ็น.	อนุสัญญา น. ความตกลงระหว่างประเทศในเรื่องที่สําคัญเฉพาะเรื่อง ที่ทําเป็นตราสารสมบูรณ์แบบเช่นเดียวกับสนธิสัญญา เช่น อนุสัญญากรุงเฮกว่าด้วยสงคราม อนุสัญญาเจนีวาว่าด้วยเชลยศึกและผู้บาดเจ็บ. (อ. convention).
อนุสัย เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง กิเลสที่สงบนิ่งอยู่ในสันดาน, กิเลสอย่างละเอียด มี ๗ อย่าง ได้แก่ ๑. กามราคะ = ความกำหนัดในกาม ๒. ปฏิฆะ = ความขัดใจคือโทสะ ๓. ทิฏฐิ = ความเห็นผิด ๔. วิจิกิจฉา = ความลังเลสงสัย ๕. มานะ = ความถือตัว ๖. ภวราคะ = ความกำหนัดในภพ ๗. อวิชชา = ความไม่รู้แจ้งคือโมหะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อนุสย เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาสันสกฤต อนุศย เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-สา-ลา-ยอ-ยัก.	อนุสัย น. กิเลสที่สงบนิ่งอยู่ในสันดาน, กิเลสอย่างละเอียด มี ๗ อย่าง ได้แก่ ๑. กามราคะ = ความกำหนัดในกาม ๒. ปฏิฆะ = ความขัดใจคือโทสะ ๓. ทิฏฐิ = ความเห็นผิด ๔. วิจิกิจฉา = ความลังเลสงสัย ๕. มานะ = ความถือตัว ๖. ภวราคะ = ความกำหนัดในภพ ๗. อวิชชา = ความไม่รู้แจ้งคือโมหะ. (ป. อนุสย; ส. อนุศย).
อนุสาวรีย์ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[อะนุสาวะรี] เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่สร้างไว้เป็นที่ระลึกถึงบุคคลหรือเหตุการณ์สําคัญเป็นต้น เช่น อาคาร หลุมฝังศพ รูปปั้น.	อนุสาวรีย์ [อะนุสาวะรี] น. สิ่งที่สร้างไว้เป็นที่ระลึกถึงบุคคลหรือเหตุการณ์สําคัญเป็นต้น เช่น อาคาร หลุมฝังศพ รูปปั้น.
อนุสาสนี เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	[อะนุสาสะนี] เป็นคำนาม หมายถึง คําสั่งสอน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อนุศาสนี เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี.	อนุสาสนี [อะนุสาสะนี] น. คําสั่งสอน. (ป.; ส. อนุศาสนี).
อนุสาสนีปาฏิหาริย์ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง การสอนเป็นอัศจรรย์ หมายถึง คำสั่งสอนอันอาจจูงใจคนให้นิยมเชื่อถือไปตามได้อย่างน่าอัศจรรย์, เป็นปาฏิหาริย์อย่าง ๑ ในปาฏิหาริย์ ๓ ได้แก่ อิทธิปาฏิหาริย์ อาเทสนาปาฏิหาริย์ และอนุสาสนีปาฏิหาริย์.	อนุสาสนีปาฏิหาริย์ น. การสอนเป็นอัศจรรย์ หมายถึง คำสั่งสอนอันอาจจูงใจคนให้นิยมเชื่อถือไปตามได้อย่างน่าอัศจรรย์, เป็นปาฏิหาริย์อย่าง ๑ ในปาฏิหาริย์ ๓ ได้แก่ อิทธิปาฏิหาริย์ อาเทสนาปาฏิหาริย์ และอนุสาสนีปาฏิหาริย์.
อเนก, อเนก– อเนก เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-กอ-ไก่ อเนก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-กอ-ไก่	[อะเหฺนก, อะเหฺนกกะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มาก, หลาย, เช่น อเนกประการ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อเนก, อเนก– [อะเหฺนก, อะเหฺนกกะ–] ว. มาก, หลาย, เช่น อเนกประการ. (ป., ส.).
อเนกประสงค์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	[อะเหฺนกปฺระสง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใช้ประโยชน์ได้หลายอย่าง แล้วแต่ความต้องการ.	อเนกประสงค์ [อะเหฺนกปฺระสง] ว. ใช้ประโยชน์ได้หลายอย่าง แล้วแต่ความต้องการ.
อเนกวิธ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-กอ-ไก่-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง	[อะเหฺนกกะวิด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หลายอย่าง, ต่าง ๆ.	อเนกวิธ [อะเหฺนกกะวิด] ว. หลายอย่าง, ต่าง ๆ.
อเนกอนันต์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	[อะเหฺนกอะนัน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มากมาย, มากหลาย, ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ใช้ว่า อเนกอนันตัง.	อเนกอนันต์ [อะเหฺนกอะนัน] ว. มากมาย, มากหลาย, (ปาก) ใช้ว่า อเนกอนันตัง.
อเนกคุณ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-กอ-ไก่-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน	[อะเหฺนกคุน] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อต้นไม้ชนิดหนึ่งใช้ทำยาได้. ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓.	อเนกคุณ [อะเหฺนกคุน] น. ชื่อต้นไม้ชนิดหนึ่งใช้ทำยาได้. (พจน. ๒๔๙๓).
อเนกรรถประโยค เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ถอ-ถุง-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-คอ-ควาย	[อะเนกัดถะปฺระโหฺยก] เป็นคำนาม หมายถึง ประโยคใหญ่ที่มีใจความสำคัญอย่างน้อย ๒ ใจความมารวมกัน และใจความนั้น ๆ จะต้องมีลักษณะเป็นประโยคโดยมีสันธานเป็นบทเชื่อมหรือละสันธานไว้ในฐานที่เข้าใจ.	อเนกรรถประโยค [อะเนกัดถะปฺระโหฺยก] น. ประโยคใหญ่ที่มีใจความสำคัญอย่างน้อย ๒ ใจความมารวมกัน และใจความนั้น ๆ จะต้องมีลักษณะเป็นประโยคโดยมีสันธานเป็นบทเชื่อมหรือละสันธานไว้ในฐานที่เข้าใจ.
อเนจอนาถ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-จอ-จาน-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ถอ-ถุง	[อะเหฺน็ดอะหฺนาด] เป็นคำกริยา หมายถึง สลดใจเป็นอย่างยิ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อนิจฺจ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน ว่า ไม่เที่ยง + อนาถ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ถอ-ถุง ว่า ไม่มีที่พึ่ง .	อเนจอนาถ [อะเหฺน็ดอะหฺนาด] ก. สลดใจเป็นอย่างยิ่ง. (ป. อนิจฺจ ว่า ไม่เที่ยง + อนาถ ว่า ไม่มีที่พึ่ง).
อโนชา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ต้นอังกาบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อโนชา น. ต้นอังกาบ. (ป.).
อโนดาต เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสระ ๑ ในสระทั้ง ๗ ในป่าหิมพานต์ ได้แก่ ๑. สระอโนดาต ๒. สระกัณณมุณฑะ ๓. สระรถการะ ๔. สระฉัททันตะ ๕. สระกุณาละ ๖. สระมัณฑากินี ๗. สระสีหัปปปาตะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อโนตตฺต เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	อโนดาต น. ชื่อสระ ๑ ในสระทั้ง ๗ ในป่าหิมพานต์ ได้แก่ ๑. สระอโนดาต ๒. สระกัณณมุณฑะ ๓. สระรถการะ ๔. สระฉัททันตะ ๕. สระกุณาละ ๖. สระมัณฑากินี ๗. สระสีหัปปปาตะ. (ป. อโนตตฺต).
อบ เขียนว่า ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง ปรุงกลิ่นด้วยควันหรือรมด้วยกลิ่นในที่ที่ควันหรือกลิ่นกระจายออกไปไม่ได้; ทําให้ร้อนหรือสุกด้วยไอนํ้าหรือไอไฟในที่ที่ความร้อนออกไม่ได้; อากาศถ่ายเทไม่ได้.	อบ ก. ปรุงกลิ่นด้วยควันหรือรมด้วยกลิ่นในที่ที่ควันหรือกลิ่นกระจายออกไปไม่ได้; ทําให้ร้อนหรือสุกด้วยไอนํ้าหรือไอไฟในที่ที่ความร้อนออกไม่ได้; อากาศถ่ายเทไม่ได้.
อบรม เขียนว่า ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง แนะนําพรํ่าสอนให้ซึมซาบเข้าไปจนติดเป็นนิสัย, แนะนําชี้แจงให้เข้าใจในเรื่องที่ต้องการ, ขัดเกลานิสัย, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับ บ่มนิสัย เป็น อบรมบ่มนิสัย.	อบรม ก. แนะนําพรํ่าสอนให้ซึมซาบเข้าไปจนติดเป็นนิสัย, แนะนําชี้แจงให้เข้าใจในเรื่องที่ต้องการ, ขัดเกลานิสัย, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับ บ่มนิสัย เป็น อบรมบ่มนิสัย.
อบอวล เขียนว่า ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-วอ-แหวน-ลอ-ลิง	เป็นคำกริยา หมายถึง ตลบ, ฟุ้ง, (ใช้แก่กลิ่น). เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีกลิ่นตลบ, มีกลิ่นฟุ้ง.	อบอวล ก. ตลบ, ฟุ้ง, (ใช้แก่กลิ่น). ว. มีกลิ่นตลบ, มีกลิ่นฟุ้ง.
อบอ้าว เขียนว่า ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ร้อนไม่มีลม.	อบอ้าว ว. ร้อนไม่มีลม.
อบอุ่น เขียนว่า ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อุ่นสบาย; โดยปริยายหมายความว่า ปราศจากความว้าเหว่.	อบอุ่น ว. อุ่นสบาย; โดยปริยายหมายความว่า ปราศจากความว้าเหว่.
อบเชย เขียนว่า ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นหลายชนิดในสกุล Cinnamomum วงศ์ Lauraceae ใช้ทํายาและปรุงนํ้าหอม เช่น อบเชยญวน หรือ ฝนแสนห่า (C. bejolghota Sweet), อบเชยจีน (C. aromaticum Nees), อบเชยเทศ (C. verum J. Presl).	อบเชย น. ชื่อไม้ต้นหลายชนิดในสกุล Cinnamomum วงศ์ Lauraceae ใช้ทํายาและปรุงนํ้าหอม เช่น อบเชยญวน หรือ ฝนแสนห่า (C. bejolghota Sweet), อบเชยจีน (C. aromaticum Nees), อบเชยเทศ (C. verum J. Presl).
อบาย, อบาย– อบาย เขียนว่า ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก อบาย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	[อะบาย, อะบายยะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ที่ที่ปราศจากความเจริญ; ความฉิบหาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อบาย, อบาย– [อะบาย, อะบายยะ–] น. ที่ที่ปราศจากความเจริญ; ความฉิบหาย. (ป.).
อบายภูมิ เขียนว่า ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ	[อะบายยะพูม] เป็นคำนาม หมายถึง ภูมิที่เกิดอันปราศจากความเจริญ มี ๔ คือ นรก เปรตวิสัย อสุรกายภูมิ และกําเนิดดิรัจฉาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อปาย เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก.	อบายภูมิ [อะบายยะพูม] น. ภูมิที่เกิดอันปราศจากความเจริญ มี ๔ คือ นรก เปรตวิสัย อสุรกายภูมิ และกําเนิดดิรัจฉาน. (ป., ส. อปาย).
อบายมุข เขียนว่า ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ขอ-ไข่	[อะบายยะมุก] เป็นคำนาม หมายถึง ทางแห่งความฉิบหาย, เหตุแห่งความฉิบหาย, มี ๒ หมวด คือ อบายมุข ๔ ได้แก่ ๑. เป็นนักเลงหญิง ๒. เป็นนักเลงสุรา ๓. เป็นนักเลงเล่นการพนัน ๔. คบคนชั่วเป็นมิตร กับ อบายมุข ๖ ได้แก่ ๑. ดื่มนํ้าเมา ๒. เที่ยวกลางคืน ๓. เที่ยวดูการเล่น ๔. เล่นการพนัน ๕. คบคนชั่วเป็นมิตร ๖. เกียจคร้านทําการงาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อบายมุข [อะบายยะมุก] น. ทางแห่งความฉิบหาย, เหตุแห่งความฉิบหาย, มี ๒ หมวด คือ อบายมุข ๔ ได้แก่ ๑. เป็นนักเลงหญิง ๒. เป็นนักเลงสุรา ๓. เป็นนักเลงเล่นการพนัน ๔. คบคนชั่วเป็นมิตร กับ อบายมุข ๖ ได้แก่ ๑. ดื่มนํ้าเมา ๒. เที่ยวกลางคืน ๓. เที่ยวดูการเล่น ๔. เล่นการพนัน ๕. คบคนชั่วเป็นมิตร ๖. เกียจคร้านทําการงาน. (ป.).
อป– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา	[อะปะ–]คําประกอบหน้าศัพท์ที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤต มีความหมายว่า ไม่, ปราศจาก, เช่น อปมงคล = ไม่เป็นมงคล, ปราศจากมงคล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อป– [อะปะ–] คําประกอบหน้าศัพท์ที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤต มีความหมายว่า ไม่, ปราศจาก, เช่น อปมงคล = ไม่เป็นมงคล, ปราศจากมงคล. (ป., ส.).
อปการ เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[อะปะกาน] เป็นคำนาม หมายถึง ความผิด, โทษ; การทําร้าย, การดูถูก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อปการ [อะปะกาน] น. ความผิด, โทษ; การทําร้าย, การดูถูก. (ส.).
อปจายน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-นอ-หนู	[อะปะจายะนะ–] เป็นคำนาม หมายถึง การแสดงความเคารพ, การนับถือ, การนอบน้อม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อปจายน– [อะปะจายะนะ–] น. การแสดงความเคารพ, การนับถือ, การนอบน้อม. (ป., ส.).
อปจายนธรรม เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง การแสดงความเคารพ, การนับถือ, การนอบน้อม, การถ่อมตน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อปจายนธมฺม เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ทอ-ทง-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า.	อปจายนธรรม น. การแสดงความเคารพ, การนับถือ, การนอบน้อม, การถ่อมตน. (ป. อปจายนธมฺม).
อปจายนมัย เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-นอ-หนู-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่สําเร็จด้วยการประพฤติถ่อมตัวต่อผู้ใหญ่ (ใช้แก่บุญ). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อปจายนมัย ว. ที่สําเร็จด้วยการประพฤติถ่อมตัวต่อผู้ใหญ่ (ใช้แก่บุญ). (ป.).
อปภาคย์, อัปภาคย์ อปภาคย์ เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด อัปภาคย์ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[อะปะพาก, อับปะพาก] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปราศจากโชค, เคราะห์ร้าย, วาสนาน้อย, นิยมใช้เข้าคู่กับคำ อาภัพ เป็น อาภัพอัปภาคย์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อปภาคย์, อัปภาคย์ [อะปะพาก, อับปะพาก] ว. ปราศจากโชค, เคราะห์ร้าย, วาสนาน้อย, นิยมใช้เข้าคู่กับคำ อาภัพ เป็น อาภัพอัปภาคย์. (ส.).
อปมงคล, อัปมงคล อปมงคล เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-มอ-ม้า-งอ-งู-คอ-ควาย-ลอ-ลิง อัปมงคล เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-มอ-ม้า-งอ-งู-คอ-ควาย-ลอ-ลิง	[อะปะ–, อับปะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปราศจากมงคล, ไม่เจริญ, เป็นลางร้าย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อปมงคล, อัปมงคล [อะปะ–, อับปะ–] ว. ปราศจากมงคล, ไม่เจริญ, เป็นลางร้าย. (ป., ส.).
อปมาน เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[อะปะ–] เป็นคำนาม หมายถึง การดูหมิ่น, การดูถูก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อปมาน [อะปะ–] น. การดูหมิ่น, การดูถูก. (ส.).
อปยศ, อัปยศ อปยศ เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-ยอ-ยัก-สอ-สา-ลา อัปยศ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-ยอ-ยัก-สอ-สา-ลา	[อะปะยด, อับปะยด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไร้ยศ, ปราศจากยศ; เสื่อมเสียชื่อเสียง, น่าอับอายขายหน้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อปยศ, อัปยศ [อะปะยด, อับปะยด] ว. ไร้ยศ, ปราศจากยศ; เสื่อมเสียชื่อเสียง, น่าอับอายขายหน้า. (ส.).
อปร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-รอ-เรือ	[อะปะระ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อื่นอีก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อปร– [อะปะระ–] ว. อื่นอีก. (ป., ส.).
อปรภาค เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย	[อะปะระพาก] เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนอื่นอีก, เวลาอื่นอีก, ภายหลัง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อปรภาค [อะปะระพาก] น. ส่วนอื่นอีก, เวลาอื่นอีก, ภายหลัง. (ป.).
อประมาณ, อัประมาณ อประมาณ เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-เนน อัประมาณ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-เนน	[อะปฺระ–, อับปฺระ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กําหนดจำนวนไม่ได้, จํากัดไม่ได้; น่าอับอาย เช่น ย่อยยับอัประมาณ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อปฺปมาณ เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ปอ-ปลา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-เนน.	อประมาณ, อัประมาณ [อะปฺระ–, อับปฺระ–] ว. กําหนดจำนวนไม่ได้, จํากัดไม่ได้; น่าอับอาย เช่น ย่อยยับอัประมาณ. (ส.; ป. อปฺปมาณ).
อประมาท, อัประมาท อประมาท เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน อัประมาท เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน	[อะปฺระหฺมาด, อับปฺระหฺมาด] เป็นคำนาม หมายถึง ความไม่มึนเมา; ความไม่เลินเล่อ, ความระวัง, ความเอาใจใส่. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อปฺปมาท เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ปอ-ปลา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน.	อประมาท, อัประมาท [อะปฺระหฺมาด, อับปฺระหฺมาด] น. ความไม่มึนเมา; ความไม่เลินเล่อ, ความระวัง, ความเอาใจใส่. (ส.; ป. อปฺปมาท).
อประไมย, อัประไมย อประไมย เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ยอ-ยัก อัประไมย เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ยอ-ยัก	[อะปฺระไม, อับปฺระไม] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง นับไม่ได้, ไม่จํากัด, มากมาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อปฺรเมย เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี อปฺปเมยฺย เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ยอ-ยัก-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	อประไมย, อัประไมย [อะปฺระไม, อับปฺระไม] ว. นับไม่ได้, ไม่จํากัด, มากมาย. (ส. อปฺรเมย; ป. อปฺปเมยฺย).
อปรัณณชาติ เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-นอ-เนน-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[อะปะรันนะชาด] เป็นคำนาม หมายถึง “อาหารอื่น” คือ ถั่ว งา และผักต่าง ๆ (นอกจากข้าว). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อปรณฺณ เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-นอ-เนน-พิน-ทุ-นอ-เนน.	อปรัณณชาติ [อะปะรันนะชาด] น. “อาหารอื่น” คือ ถั่ว งา และผักต่าง ๆ (นอกจากข้าว). (ป. อปรณฺณ).
อปรา เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	[อะปะรา, อับปะรา] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง พ่ายแพ้ เช่น ต่อสู้เคี่ยวขับไม่อปรา หาไม่พ่อตาจะต้องริบ. ในวงเล็บ มาจากเรื่อง สังข์ทอง ใน แบบเรียนกวีนิพนธ์.	อปรา [อะปะรา, อับปะรา] (กลอน) ก. พ่ายแพ้ เช่น ต่อสู้เคี่ยวขับไม่อปรา หาไม่พ่อตาจะต้องริบ. (สังข์ทอง).
อปราชัย, อัปราชัย อปราชัย เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก อัปราชัย เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[อะปะ–, อับปะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความไม่แพ้, ความชนะ; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง หมายถึง บางทีใช้หมายความว่า แพ้ เช่น คบคนดีเป็นศรีแก่ตัว คบคนชั่วอัปราชัย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อปราชัย, อัปราชัย [อะปะ–, อับปะ–] น. ความไม่แพ้, ความชนะ; (กลอน) บางทีใช้หมายความว่า แพ้ เช่น คบคนดีเป็นศรีแก่ตัว คบคนชั่วอัปราชัย. (ป.).
อปราชิต เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	[อะปะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่พ่ายแพ้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อปราชิต [อะปะ–] ว. ไม่พ่ายแพ้. (ป., ส.).
อปราธ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง	[อะปะราทะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความผิด, โทษ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อปราธ– [อะปะราทะ–] น. ความผิด, โทษ. (ป., ส.).
อปริมาณ เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-เนน	[อะปะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กําหนดจํานวนไม่ได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อปริมาณ [อะปะ–] ว. กําหนดจํานวนไม่ได้. (ป., ส.).
อปลักษณ์, อัปลักษณ์ อปลักษณ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด อัปลักษณ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	[อะปะ–, อับปะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชั่ว (มักใช้แก่รูปร่าง หน้าตา), มีลักษณะที่ถือว่าไม่เป็นมงคล, เช่น หน้าตาอปลักษณ์, รูปร่างอัปลักษณ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อปลกฺขณ เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ขอ-ไข่-นอ-เนน.	อปลักษณ์, อัปลักษณ์ [อะปะ–, อับปะ–] ว. ชั่ว (มักใช้แก่รูปร่าง หน้าตา), มีลักษณะที่ถือว่าไม่เป็นมงคล, เช่น หน้าตาอปลักษณ์, รูปร่างอัปลักษณ์. (ส.; ป. อปลกฺขณ).
อปโลกน์ ๑, อุปโลกน์ อปโลกน์ ความหมายที่ ๑ เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด อุปโลกน์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อุ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	[อะปะโหฺลก, อุปะโหฺลก, อุบปะโหฺลก] เป็นคำกริยา หมายถึง ยกกันขึ้นไป เช่น อุปโลกน์ให้เป็นหัวหน้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อปโลกน เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-นอ-หนู.	อปโลกน์ ๑, อุปโลกน์ [อะปะโหฺลก, อุปะโหฺลก, อุบปะโหฺลก] ก. ยกกันขึ้นไป เช่น อุปโลกน์ให้เป็นหัวหน้า. (ป. อปโลกน).
อปโลกน์ เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด ความหมายที่ ๒	[อะปะโหฺลก] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่บอกเล่า เช่น คําอปโลกน์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อปโลกน เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-นอ-หนู.	อปโลกน์ ๒ [อะปะโหฺลก] ว. ที่บอกเล่า เช่น คําอปโลกน์. (ป. อปโลกน).
อปวาท เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน	[อะปะ–] เป็นคำนาม หมายถึง คําติเตียน; การว่ากล่าว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อปวาท [อะปะ–] น. คําติเตียน; การว่ากล่าว. (ป., ส.).
อปหาร เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[อะปะ–] เป็นคำนาม หมายถึง การปล้น, การขโมย; การเอาไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อปหาร [อะปะ–] น. การปล้น, การขโมย; การเอาไป. (ป., ส.).
อปาจี เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อี	[อะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ทิศใต้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อปาจีน เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อี-นอ-หนู.	อปาจี [อะ–] น. ทิศใต้. (ป.; ส. อปาจีน).
อปาจีน เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อี-นอ-หนู	[อะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ทิศใต้. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อปาจี เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อี.	อปาจีน [อะ–] น. ทิศใต้. (ส.; ป. อปาจี).
อปาน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[อะปานะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ลมหายใจออก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อปาน– [อะปานะ–] น. ลมหายใจออก. (ป., ส.).
อเปหิ, อัปเปหิ อเปหิ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ อัปเปหิ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ	[อะ–, อับ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ขับไล่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อเปหิ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ ว่า จงหลีกไป .	อเปหิ, อัปเปหิ [อะ–, อับ–] (ปาก) ก. ขับไล่. (ป. อเปหิ ว่า จงหลีกไป).
อพพะ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-พาน-พอ-พาน-สะ-หระ-อะ	[อะพะพะ] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อจํานวนนับอย่างสูง เท่ากับโกฏิยกกําลัง ๑๑. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อพพะ [อะพะพะ] น. ชื่อจํานวนนับอย่างสูง เท่ากับโกฏิยกกําลัง ๑๑. (ป.).
อพยพ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-พาน-ยอ-ยัก-พอ-พาน ความหมายที่ ๑	[อบพะยบ] เป็นคำกริยา หมายถึง ย้ายครอบครัวจากถิ่นหนึ่งไปอยู่อีกถิ่นหนึ่ง, ยกพวกย้ายจากถิ่นเดิมไป.	อพยพ ๑ [อบพะยบ] ก. ย้ายครอบครัวจากถิ่นหนึ่งไปอยู่อีกถิ่นหนึ่ง, ยกพวกย้ายจากถิ่นเดิมไป.
อพยพ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-พาน-ยอ-ยัก-พอ-พาน ความหมายที่ ๒	[อบพะยบ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง อวัยวะ, ส่วนของร่างกาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อวยว เขียนว่า ออ-อ่าง-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-วอ-แหวน.	อพยพ ๒ [อบพะยบ] (กลอน) น. อวัยวะ, ส่วนของร่างกาย. (ป., ส. อวยว).
อภว– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-วอ-แหวน	[อะภะวะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความไม่มี, ความเสื่อม, ความเสียหาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อภว– [อะภะวะ–] น. ความไม่มี, ความเสื่อม, ความเสียหาย. (ป., ส.).
อภัพ, อภัพ– อภัพ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน อภัพ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน	[อะพับ, อะพับพะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่สมควร, เป็นไปไม่ได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อภพฺพ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน และมาจากภาษาสันสกฤต อภวฺย เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-วอ-แหวน-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	อภัพ, อภัพ– [อะพับ, อะพับพะ–] ว. ไม่สมควร, เป็นไปไม่ได้. (ป. อภพฺพ; ส. อภวฺย).
อภัพบุคคล เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-คอ-ควาย-ลอ-ลิง	[อะพับพะบุกคน] เป็นคำนาม หมายถึง คนไม่สมควร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อภพฺพปุคฺคล เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-พิน-ทุ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง.	อภัพบุคคล [อะพับพะบุกคน] น. คนไม่สมควร. (ป. อภพฺพปุคฺคล).
อภัพผล เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง	[อะพับพะผน] เป็นคำนาม หมายถึง ผลที่ไม่สมควร, ผลทราม.	อภัพผล [อะพับพะผน] น. ผลที่ไม่สมควร, ผลทราม.
อภัย, อภัย– อภัย เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก อภัย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[อะไพ, อะไพยะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความไม่มีภัย, ความไม่ต้องกลัว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต , นิยมใช้ประกอบกับคําอื่น เช่น ขออภัย หมายความว่า ขอให้ยกโทษให้ ขออย่าได้ถือโทษ, ให้อภัย หมายความว่า ยกโทษให้. เป็นคำกริยา หมายถึง ยกโทษ เช่น ฉันอภัยให้เธอ.	อภัย, อภัย– [อะไพ, อะไพยะ–] น. ความไม่มีภัย, ความไม่ต้องกลัว. (ป., ส.), นิยมใช้ประกอบกับคําอื่น เช่น ขออภัย หมายความว่า ขอให้ยกโทษให้ ขออย่าได้ถือโทษ, ให้อภัย หมายความว่า ยกโทษให้. ก. ยกโทษ เช่น ฉันอภัยให้เธอ.
อภัยทาน เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[อะไพยะทาน] เป็นคำนาม หมายถึง การให้ความไม่มีภัย เช่น ให้อภัยทาน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ให้ความไม่มีภัย เช่น เขตอภัยทาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อภัยทาน [อะไพยะทาน] น. การให้ความไม่มีภัย เช่น ให้อภัยทาน. ว. ที่ให้ความไม่มีภัย เช่น เขตอภัยทาน. (ป.).
อภัยโทษ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-สะ-หระ-โอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-รือ-สี	[อะไพยะโทด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำกริยา หมายถึง ยกโทษหรือเปลี่ยนโทษหนักเป็นเบาหรือลดโทษให้แก่ผู้ต้องคำพิพากษาให้ต้องรับโทษทางอาญาเมื่อคดีถึงที่สุดแล้ว เป็นพระราชอำนาจของพระมหากษัตริย์ตามรัฐธรรมนูญ.	อภัยโทษ [อะไพยะโทด] (กฎ) ก. ยกโทษหรือเปลี่ยนโทษหนักเป็นเบาหรือลดโทษให้แก่ผู้ต้องคำพิพากษาให้ต้องรับโทษทางอาญาเมื่อคดีถึงที่สุดแล้ว เป็นพระราชอำนาจของพระมหากษัตริย์ตามรัฐธรรมนูญ.
อภิ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ	คําประกอบหน้าศัพท์ที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤต มีความหมายว่า ยิ่ง, วิเศษ, เหนือ, เช่น อภิรมย์ = ยินดียิ่ง, อภิญญาณ = ความรู้วิเศษ, อภิมนุษย์ = มนุษย์ที่เหนือมนุษย์ทั้งหลาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อภิ คําประกอบหน้าศัพท์ที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤต มีความหมายว่า ยิ่ง, วิเศษ, เหนือ, เช่น อภิรมย์ = ยินดียิ่ง, อภิญญาณ = ความรู้วิเศษ, อภิมนุษย์ = มนุษย์ที่เหนือมนุษย์ทั้งหลาย. (ป.).
อภิฆาต เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า	เป็นคำกริยา หมายถึง เข่นฆ่า, ทำลายล้างให้หมดสิ้น. เป็นคำนาม หมายถึง การเข่นฆ่า, การทำลายล้างให้หมดสิ้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อภิฆาต ก. เข่นฆ่า, ทำลายล้างให้หมดสิ้น. น. การเข่นฆ่า, การทำลายล้างให้หมดสิ้น. (ป., ส.).
อภิจฉา เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา	[อะพิดฉา] เป็นคำนาม หมายถึง ความทะเยอทะยาน, ความกระวนกระวาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อภิจฉา [อะพิดฉา] น. ความทะเยอทะยาน, ความกระวนกระวาย. (ป.).
อภิชฌา เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-ชอ-เชอ-สะ-หระ-อา	[อะพิดชา] เป็นคำนาม หมายถึง ความโลภ, ความอยากได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อภิชฌา [อะพิดชา] น. ความโลภ, ความอยากได้. (ป.).
อภิชน, อภิชน– อภิชน เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-นอ-หนู อภิชน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-นอ-หนู	[อะพิชน, อะพิชะนะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชนผู้สืบมาจากตระกูลสูง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อภิชน, อภิชน– [อะพิชน, อะพิชะนะ–] น. ชนผู้สืบมาจากตระกูลสูง. (ป., ส.).
อภิชนาธิปไตย เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก	[–ทิปะไต, –ทิบปะไต] เป็นคำนาม หมายถึง ระบอบการปกครองแบบหนึ่งที่มีอภิชนเป็นใหญ่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อภิ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ + ชน เขียนว่า ชอ-ช้าง-นอ-หนู + อธิปเตยฺย เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก-พิน-ทุ-ยอ-ยัก . (อ. aristocracy).	อภิชนาธิปไตย [–ทิปะไต, –ทิบปะไต] น. ระบอบการปกครองแบบหนึ่งที่มีอภิชนเป็นใหญ่. (ป. อภิ + ชน + อธิปเตยฺย). (อ. aristocracy).
อภิชนาธิปไตย เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก	ดู อภิชน, อภิชน– อภิชน เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-นอ-หนู อภิชน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-นอ-หนู .	อภิชนาธิปไตย ดู อภิชน, อภิชน–.
อภิชัย เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ความชนะ; การปราบปราม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อภิชัย น. ความชนะ; การปราบปราม. (ป., ส.).
อภิชาต, อภิชาต– อภิชาต เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า อภิชาต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า	[อะพิชาด, อะพิชาดตะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เกิดดี, มีตระกูล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อภิชาต, อภิชาต– [อะพิชาด, อะพิชาดตะ–] ว. เกิดดี, มีตระกูล. (ป., ส.).
อภิชาตบุตร เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง บุตรที่มีคุณสมบัติสูงกว่าบิดามารดา, อติชาตบุตร ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อภิชาตปุตฺร เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ และมาจากภาษาบาลี อภิชาตปุตฺต เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	อภิชาตบุตร น. บุตรที่มีคุณสมบัติสูงกว่าบิดามารดา, อติชาตบุตร ก็ว่า. (ส. อภิชาตปุตฺร; ป. อภิชาตปุตฺต).
อภิชิต เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีชัย, ชนะแล้ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อภิชิต ว. มีชัย, ชนะแล้ว. (ป., ส.).
อภิญญา, อภิญญาณ อภิญญา เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา อภิญญาณ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-นอ-เนน	[อะพินยา, อะพินยาน] เป็นคำนาม หมายถึง “ความรู้ยิ่ง” ในพระพุทธศาสนามี ๖ อย่าง คือ ๑. อิทธิวิธิ การแสดงฤทธิ์ได้ ๒. ทิพโสต หูทิพย์ ๓. เจโตปริยญาณ ญาณรู้จักกําหนดใจผู้อื่น ๔. ปุพเพนิวาสานุสติญาณ การระลึกชาติได้ ๕. ทิพจักขุ ตาทิพย์ ๖. อาสวักขยญาณ ญาณรู้จักทําอาสวะให้สิ้นไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อภิชฺา เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา อภิชฺาน เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู .	อภิญญา, อภิญญาณ [อะพินยา, อะพินยาน] น. “ความรู้ยิ่ง” ในพระพุทธศาสนามี ๖ อย่าง คือ ๑. อิทธิวิธิ การแสดงฤทธิ์ได้ ๒. ทิพโสต หูทิพย์ ๓. เจโตปริยญาณ ญาณรู้จักกําหนดใจผู้อื่น ๔. ปุพเพนิวาสานุสติญาณ การระลึกชาติได้ ๕. ทิพจักขุ ตาทิพย์ ๖. อาสวักขยญาณ ญาณรู้จักทําอาสวะให้สิ้นไป. (ป.; ส. อภิชฺา, อภิชฺาน).
อภิณห– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน-หอ-หีบ	[อะพินหะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสมอ, ทุกวัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อภิณห– [อะพินหะ–] ว. เสมอ, ทุกวัน. (ป.).
อภิธรรม เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[อะพิทํา] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปิฎกหนึ่งในพระไตรปิฎก ได้แก่ ๑. พระวินัยปิฎก ๒. พระสุตตันตปิฎก ๓. พระอภิธรรมปิฎก, ชื่อธรรมะชั้นสูง มี ๗ คัมภีร์ ได้แก่ ๑. สังคณี ๒. วิภังค์ ๓. ธาตุกถา ๔. ปุคคลบัญญัติ ๕. กถาวัตถุ ๖. ยมก ๗. ปัฏฐาน นิยมใช้สวดในงานศพ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อภิธรฺม เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-รอ-เรือ-พิน-ทุ-มอ-ม้า และมาจากภาษาบาลี อภิธมฺม เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า.	อภิธรรม [อะพิทํา] น. ชื่อปิฎกหนึ่งในพระไตรปิฎก ได้แก่ ๑. พระวินัยปิฎก ๒. พระสุตตันตปิฎก ๓. พระอภิธรรมปิฎก, ชื่อธรรมะชั้นสูง มี ๗ คัมภีร์ ได้แก่ ๑. สังคณี ๒. วิภังค์ ๓. ธาตุกถา ๔. ปุคคลบัญญัติ ๕. กถาวัตถุ ๖. ยมก ๗. ปัฏฐาน นิยมใช้สวดในงานศพ. (ส. อภิธรฺม; ป. อภิธมฺม).
อภิธาน เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง หนังสืออธิบายศัพท์เฉพาะเรื่อง เช่น อภิธานประวัติศาสตร์ไทย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อภิธาน น. หนังสืออธิบายศัพท์เฉพาะเรื่อง เช่น อภิธานประวัติศาสตร์ไทย. (ป., ส.).
อภิไธย เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ทอ-ทง-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อภิเธยฺย เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทง-ยอ-ยัก-พิน-ทุ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาสันสกฤต อภิเธย เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทง-ยอ-ยัก.	อภิไธย น. ชื่อ. (ป. อภิเธยฺย; ส. อภิเธย).
อภินันท–, อภินันท์ อภินันท– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน อภินันท์ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ความยินดียิ่ง, ความดีใจยิ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อภินันท–, อภินันท์ น. ความยินดียิ่ง, ความดีใจยิ่ง. (ป., ส.).
อภินันทนาการ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ความยินดียิ่ง เช่น ด้วยอภินันทนาการ หมายถึง ให้ด้วยความยินดียิ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อภินนฺทน เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู + อาการ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ .	อภินันทนาการ น. ความยินดียิ่ง เช่น ด้วยอภินันทนาการ หมายถึง ให้ด้วยความยินดียิ่ง. (ป. อภินนฺทน + อาการ).
อภินัย เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง การแสดงละคร, การแสดงท่าทาง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อภินัย น. การแสดงละคร, การแสดงท่าทาง. (ป., ส.).
อภินิหาร เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง อํานาจแห่งบารมี, อํานาจบุญที่สร้างสมไว้, อํานาจเหนือปรกติธรรมดา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อภินีหาร เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ และมาจากภาษาสันสกฤต อภิ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ + นิสฺ เขียนว่า นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-พิน-ทุ + หาร เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ .	อภินิหาร น. อํานาจแห่งบารมี, อํานาจบุญที่สร้างสมไว้, อํานาจเหนือปรกติธรรมดา. (ป. อภินีหาร; ส. อภิ + นิสฺ + หาร).
อภิเนษกรมณ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สอ-รือ-สี-กอ-ไก่-รอ-เรือ-มอ-ม้า-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	[อะพิเนดสะกฺรม] เป็นคำนาม หมายถึง การออกบวชเพื่อคุณอันยิ่งใหญ่. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อภิ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ + นิษฺกฺรมณ เขียนว่า นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-รอ-เรือ-มอ-ม้า-นอ-เนน และมาจากภาษาบาลี อภินิกฺขมน เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ขอ-ไข่-มอ-ม้า-นอ-หนู.	อภิเนษกรมณ์ [อะพิเนดสะกฺรม] น. การออกบวชเพื่อคุณอันยิ่งใหญ่. (ส. อภิ + นิษฺกฺรมณ; ป. อภินิกฺขมน).
อภิบาล เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	เป็นคำกริยา หมายถึง บํารุงรักษา, ปกครอง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อภิปาล เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง.	อภิบาล ก. บํารุงรักษา, ปกครอง. (ป., ส. อภิปาล).
อภิปรัชญา เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา	[อะพิปฺรัดยา, อะพิปฺรัดชะยา] เป็นคำนาม หมายถึง ปรัชญาสาขาหนึ่ง ว่าด้วยความแท้จริง ซึ่งเป็นเนื้อหาสําคัญของปรัชญา. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ metaphysics เขียนว่า เอ็ม-อี-ที-เอ-พี-เอช-วาย-เอส-ไอ-ซี-เอส.	อภิปรัชญา [อะพิปฺรัดยา, อะพิปฺรัดชะยา] น. ปรัชญาสาขาหนึ่ง ว่าด้วยความแท้จริง ซึ่งเป็นเนื้อหาสําคัญของปรัชญา. (อ. metaphysics).
อภิปราย เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	[อะพิปฺราย] เป็นคำกริยา หมายถึง พูดชี้แจงแสดงความคิดเห็น. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อภิปฺราย เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก.	อภิปราย [อะพิปฺราย] ก. พูดชี้แจงแสดงความคิดเห็น. (ส. อภิปฺราย).
อภิมหาอำนาจ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-จอ-จาน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียกประเทศที่มีอํานาจทางด้านเศรษฐกิจและทางทหารสูงกว่าประเทศมหาอํานาจว่า ประเทศอภิมหาอำนาจ.	อภิมหาอำนาจ ว. เรียกประเทศที่มีอํานาจทางด้านเศรษฐกิจและทางทหารสูงกว่าประเทศมหาอํานาจว่า ประเทศอภิมหาอำนาจ.
อภิมานะ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ความเย่อหยิ่ง, ความถือตัว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อภิมานะ น. ความเย่อหยิ่ง, ความถือตัว. (ป., ส.).
อภิมุข เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ขอ-ไข่	เป็นคำนาม หมายถึง หัวหน้า เช่น เสนาภิมุข = หัวหน้าทหาร. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หันหน้าตรงไป, ตรงหน้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อภิมุข น. หัวหน้า เช่น เสนาภิมุข = หัวหน้าทหาร. ว. หันหน้าตรงไป, ตรงหน้า. (ป., ส.).
อภิรดี, อภิรติ อภิรดี เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี อภิรติ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[อะพิระ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความรื่นรมย์ยินดียิ่ง (มักใช้ในเรื่องรักใคร่). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อภิรดี, อภิรติ [อะพิระ–] น. ความรื่นรมย์ยินดียิ่ง (มักใช้ในเรื่องรักใคร่). (ป., ส.).
อภิรมย์ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-มอ-ม้า-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง รื่นเริงยิ่ง, ดีใจยิ่ง, ยินดียิ่ง; พักผ่อน; ใช้ว่า ภิรมย์ ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อภิรมฺม เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า.	อภิรมย์ ก. รื่นเริงยิ่ง, ดีใจยิ่ง, ยินดียิ่ง; พักผ่อน; ใช้ว่า ภิรมย์ ก็มี. (ส.; ป. อภิรมฺม).
อภิรักษ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง รักษา, ระวัง, ป้องกัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อภิรกฺข เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ขอ-ไข่.	อภิรักษ์ ก. รักษา, ระวัง, ป้องกัน. (ส.; ป. อภิรกฺข).
อภิรัฐมนตรี เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ถอ-ถาน-มอ-ม้า-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	ในวงเล็บ เป็นคำที่เลิกใช้แล้ว เป็นคำนาม หมายถึง ที่ปรึกษาชั้นสูงของพระมหากษัตริย์.	อภิรัฐมนตรี (เลิก) น. ที่ปรึกษาชั้นสูงของพระมหากษัตริย์.
อภิราม เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง น่ายินดียิ่ง, เป็นที่พอใจยิ่ง, งดงามยิ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อภิราม ว. น่ายินดียิ่ง, เป็นที่พอใจยิ่ง, งดงามยิ่ง. (ป., ส.).
อภิรุต เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง เสียง, เสียงร้อง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อภิรุต น. เสียง, เสียงร้อง. (ป., ส.).
อภิรุม เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ฉัตรเครื่องสูงอย่างหนึ่ง ใช้ในกระบวนแห่ของหลวง หรือปักเป็นเครื่องประดับเกียรติยศ, โบราณเขียนเป็น อภิรม ก็มี.	อภิรุม น. ฉัตรเครื่องสูงอย่างหนึ่ง ใช้ในกระบวนแห่ของหลวง หรือปักเป็นเครื่องประดับเกียรติยศ, โบราณเขียนเป็น อภิรม ก็มี.
อภิรูป เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ปอ-ปลา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง รูปงาม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อภิรูป ว. รูปงาม. (ป., ส.).
อภิลักขิต, อภิลักขิต– อภิลักขิต เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า อภิลักขิต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	[อะพิลักขิด, อะพิลักขิดตะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หมายไว้, กําหนดไว้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อภิลักขิต, อภิลักขิต– [อะพิลักขิด, อะพิลักขิดตะ–] ว. หมายไว้, กําหนดไว้. (ป.).
อภิลักขิตกาล, อภิลักขิตสมัย อภิลักขิตกาล เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง อภิลักขิตสมัย เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สอ-เสือ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง เวลาที่กําหนดไว้, วันกําหนด, (มักนิยมใช้แก่วันทําบุญคล้ายวันเกิดหรือวันทําพิธีประจําปี).	อภิลักขิตกาล, อภิลักขิตสมัย น. เวลาที่กําหนดไว้, วันกําหนด, (มักนิยมใช้แก่วันทําบุญคล้ายวันเกิดหรือวันทําพิธีประจําปี).
อภิเลปน์ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ปอ-ปลา-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง การลูบไล้; เครื่องลูบไล้, ของหอม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อภิเลปน์ น. การลูบไล้; เครื่องลูบไล้, ของหอม. (ป.).
อภิวันท์ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง กราบไหว้. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี .	อภิวันท์ ก. กราบไหว้. (ส., ป.).
อภิวาท, อภิวาทน์ อภิวาท เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน อภิวาทน์ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง การกราบไหว้. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี .	อภิวาท, อภิวาทน์ น. การกราบไหว้. (ส., ป.).
อภิเษก เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-สอ-รือ-สี-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง แต่งตั้งโดยการทําพิธีรดนํ้า เช่นพิธีขึ้นเสวยราชย์ของพระเจ้าแผ่นดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อภิเสก เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-กอ-ไก่.	อภิเษก ก. แต่งตั้งโดยการทําพิธีรดนํ้า เช่นพิธีขึ้นเสวยราชย์ของพระเจ้าแผ่นดิน. (ส.; ป. อภิเสก).
อภิเษกสมรส เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-สอ-รือ-สี-กอ-ไก่-สอ-เสือ-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สอ-เสือ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำกริยา หมายถึง แต่งงาน.	อภิเษกสมรส (ราชา) ก. แต่งงาน.
อภิสมโพธิ, อภิสัมโพธิ อภิสมโพธิ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ อภิสัมโพธิ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ	[อะพิสมโพด, –สําโพทิ] เป็นคำนาม หมายถึง ความตรัสรู้เองด้วยพระปัญญาอันยิ่ง หมายเฉพาะการตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อภิสมโพธิ, อภิสัมโพธิ [อะพิสมโพด, –สําโพทิ] น. ความตรัสรู้เองด้วยพระปัญญาอันยิ่ง หมายเฉพาะการตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้า. (ป.).
อภิสมัย เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[อะพิสะไหฺม] เป็นคำนาม หมายถึง ความตรัสรู้, ความบรรลุ, การถึง, ใช้ในคําว่า ธรรมาภิสมัย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อภิสมัย [อะพิสะไหฺม] น. ความตรัสรู้, ความบรรลุ, การถึง, ใช้ในคําว่า ธรรมาภิสมัย. (ป., ส.).
อภิสมาจาร เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[อะพิสะมาจาน] เป็นคำนาม หมายถึง มารยาทอันดี, ความประพฤติอันดี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อภิสมาจาร [อะพิสะมาจาน] น. มารยาทอันดี, ความประพฤติอันดี. (ป., ส.).
อภิสัมโพธิญาณ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-นอ-เนน	[อะพิสำโพทิยาน] เป็นคำนาม หมายถึง ญาณคือความตรัสรู้เองด้วยพระปัญญาอันยิ่ง หมายเฉพาะการตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้า.	อภิสัมโพธิญาณ [อะพิสำโพทิยาน] น. ญาณคือความตรัสรู้เองด้วยพระปัญญาอันยิ่ง หมายเฉพาะการตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้า.
อภิสิต เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำกริยา หมายถึง รดแล้ว, ได้รับการอภิเษกแล้ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อภิสิตฺต เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า และมาจากภาษาสันสกฤต อภิสิกฺต เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	อภิสิต ก. รดแล้ว, ได้รับการอภิเษกแล้ว. (ป. อภิสิตฺต; ส. อภิสิกฺต).
อภิสิทธิ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง สิทธินอกเหนือขอบเขต, สิทธิเหนือกฎหรือระเบียบที่วางไว้, สิทธิที่ได้รับนอกเหนือไปจากกฎหรือระเบียบที่วางไว้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อภิสิทธิ์ น. สิทธินอกเหนือขอบเขต, สิทธิเหนือกฎหรือระเบียบที่วางไว้, สิทธิที่ได้รับนอกเหนือไปจากกฎหรือระเบียบที่วางไว้. (ป., ส.).
อภูตะ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ	[อะพูตะ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่มี, ไม่เกิดขึ้น, ไม่ปรากฏ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อภูตะ [อะพูตะ] ว. ไม่มี, ไม่เกิดขึ้น, ไม่ปรากฏ. (ป., ส.).
อม เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาสิ่งของใส่ปากแล้วหุบปากไว้ไม่กลืนลงไป, โดยปริยายหมายความว่า ไม่แสดงออกมา เช่น อมภูมิ; กลมกลืน, ปนกัน, เช่น อมเปรี้ยวอมหวาน เขียวอมเหลือง; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง เม้ม, ขมิบ, ยักเอาไว้.	อม ก. เอาสิ่งของใส่ปากแล้วหุบปากไว้ไม่กลืนลงไป, โดยปริยายหมายความว่า ไม่แสดงออกมา เช่น อมภูมิ; กลมกลืน, ปนกัน, เช่น อมเปรี้ยวอมหวาน เขียวอมเหลือง; (ปาก) เม้ม, ขมิบ, ยักเอาไว้.
อมความ เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง เก็บใจความสําคัญ, ใช้ถ้อยคำน้อยแต่เก็บความสำคัญไว้ได้มาก; ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง จำไว้ในใจ, จำใจความได้.	อมความ ก. เก็บใจความสําคัญ, ใช้ถ้อยคำน้อยแต่เก็บความสำคัญไว้ได้มาก; (โบ) จำไว้ในใจ, จำใจความได้.
อมทุกข์ เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีความทุกข์สุมอยู่ เช่น หน้าตาอมทุกข์.	อมทุกข์ ว. มีความทุกข์สุมอยู่ เช่น หน้าตาอมทุกข์.
อมปาก เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง หุบปากไว้, ไม่ยอมพูดในสิ่งที่ควรพูด, หุบปากหุบคํา ก็ว่า.	อมปาก (โบ) ก. หุบปากไว้, ไม่ยอมพูดในสิ่งที่ควรพูด, หุบปากหุบคํา ก็ว่า.
อมพระมาพูด เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน หมายถึง ใช้ในการพูดโดยอ้างพระหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์มาประกอบเป็นพยาน มักใช้ในความปฏิเสธ เช่น ต่อให้อมพระมาพูดก็ไม่เชื่อ.	อมพระมาพูด (สำ) ใช้ในการพูดโดยอ้างพระหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์มาประกอบเป็นพยาน มักใช้ในความปฏิเสธ เช่น ต่อให้อมพระมาพูดก็ไม่เชื่อ.
อมพะนำ เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-นอ-หนู-สะ-หระ-อำ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง นิ่งอึ้งไม่พูดจา, อําพะนํา ก็ว่า.	อมพะนำ ว. นิ่งอึ้งไม่พูดจา, อําพะนํา ก็ว่า.
อมเพลิง เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	[–เพฺลิง] เป็นคำนาม หมายถึง เรียกไม้เสาที่มีเปลือกและกระพี้เป็นชั้น ๆ ว่า เสาอมเพลิง ถือว่าเป็นเสาไม่ดี.	อมเพลิง [–เพฺลิง] น. เรียกไม้เสาที่มีเปลือกและกระพี้เป็นชั้น ๆ ว่า เสาอมเพลิง ถือว่าเป็นเสาไม่ดี.
อมภูมิ เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ	[–พูม] เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่ยอมแสดงความรู้ทั้ง ๆ ที่มีความรู้ บางทีใช้หมายถึงทำท่าทางคล้าย ๆ รู้ แต่ความจริงไม่รู้ เช่น ทำเป็นอมภูมิ.	อมภูมิ [–พูม] ก. ไม่ยอมแสดงความรู้ทั้ง ๆ ที่มีความรู้ บางทีใช้หมายถึงทำท่าทางคล้าย ๆ รู้ แต่ความจริงไม่รู้ เช่น ทำเป็นอมภูมิ.
อมมือ เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่เดียงสา (ใช้แก่เด็ก) ในคําว่า เด็กอมมือ.	อมมือ ว. ไม่เดียงสา (ใช้แก่เด็ก) ในคําว่า เด็กอมมือ.
อมยิ้ม เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยิ้มน้อย ๆ โดยไม่เผยอริมฝีปาก. เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อขนมชนิดหนึ่ง ทำด้วยน้ำตาล มีสีต่าง ๆ เป็นรูปกลม ๆ หรือแบน ๆ เสียบไม้.	อมยิ้ม ว. ยิ้มน้อย ๆ โดยไม่เผยอริมฝีปาก. น. ชื่อขนมชนิดหนึ่ง ทำด้วยน้ำตาล มีสีต่าง ๆ เป็นรูปกลม ๆ หรือแบน ๆ เสียบไม้.
อมโรค เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-คอ-ควาย	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ขี้โรค.	อมโรค ว. ขี้โรค.
อมเลือดอมฝาด เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-ฝอ-ฝา-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีผิวพรรณผุดผ่อง.	อมเลือดอมฝาด ว. มีผิวพรรณผุดผ่อง.
อมเลือดอมหนอง เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-หอ-หีบ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีเลือดและหนองปนกันอยู่ข้างใน เช่น ฝีอมเลือดอมหนอง.	อมเลือดอมหนอง ว. มีเลือดและหนองปนกันอยู่ข้างใน เช่น ฝีอมเลือดอมหนอง.
อมหนอง เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-หอ-หีบ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง กลัดหนอง, มีหนองคั่งอยู่.	อมหนอง ก. กลัดหนอง, มีหนองคั่งอยู่.
อ้ม เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-โท-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน เป็นคำนาม หมายถึง ต้นเนียม. ในวงเล็บ ดู เนียม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า ความหมายที่ ๑ (๒).	อ้ม (ถิ่น–อีสาน) น. ต้นเนียม. [ดู เนียม ๑ (๒)].
อมต–, อมตะ อมต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-ตอ-เต่า อมตะ เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ	[อะมะตะ–, อะมะตะ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ตาย เช่น อมตธรรม, เป็นที่นิยมยั่งยืน เช่น เพลงอมตะ. เป็นคำนาม หมายถึง พระนิพพาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อมฺฤต เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-พิน-ทุ-รอ-รึ-ตอ-เต่า.	อมต–, อมตะ [อะมะตะ–, อะมะตะ] ว. ไม่ตาย เช่น อมตธรรม, เป็นที่นิยมยั่งยืน เช่น เพลงอมตะ. น. พระนิพพาน. (ป.; ส. อมฺฤต).
อมตบท เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-ตอ-เต่า-บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำนาม หมายถึง ทางพระนิพพาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อมตปท เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-ตอ-เต่า-ปอ-ปลา-ทอ-ทะ-หาน และมาจากภาษาสันสกฤต อมฺฤตปท เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-พิน-ทุ-รอ-รึ-ตอ-เต่า-ปอ-ปลา-ทอ-ทะ-หาน.	อมตบท น. ทางพระนิพพาน. (ป. อมตปท; ส. อมฺฤตปท).
อมนุษย์ เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[อะมะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ที่มิใช่มนุษย์ (หมายรวมทั้ง เทวดา พรหม สัตว์นรก เปรต อสุรกาย ภูตผีปิศาจ เป็นต้น) แต่โดยมากหมายถึง ภูตผีปิศาจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อมนุสฺส เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ.	อมนุษย์ [อะมะ–] น. ผู้ที่มิใช่มนุษย์ (หมายรวมทั้ง เทวดา พรหม สัตว์นรก เปรต อสุรกาย ภูตผีปิศาจ เป็นต้น) แต่โดยมากหมายถึง ภูตผีปิศาจ. (ส.; ป. อมนุสฺส).
อมร, อมร– อมร เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-รอ-เรือ อมร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-รอ-เรือ	[อะมอน, อะมอนระ–, อะมะระ–] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ไม่ตาย, เทวดา. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ตาย, ไม่เสื่อมสูญ, ยั่งยืน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อมร, อมร– [อะมอน, อะมอนระ–, อะมะระ–] น. ผู้ไม่ตาย, เทวดา. ว. ไม่ตาย, ไม่เสื่อมสูญ, ยั่งยืน. (ป., ส.).
อมรโคยานทวีป เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-โอ-คอ-ควาย-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ปอ-ปลา	เป็นคำนาม หมายถึง ทวีปใหญ่อยู่ทางทิศตะวันตกของเขาพระสุเมรุเป็นทวีป ๑ ใน ๔ ทวีป ได้แก่ อุตรกุรุทวีปหรืออุตรกุรูทวีป บุพวิเทหทวีป ชมพูทวีป และอมรโคยานทวีป.	อมรโคยานทวีป น. ทวีปใหญ่อยู่ทางทิศตะวันตกของเขาพระสุเมรุเป็นทวีป ๑ ใน ๔ ทวีป ได้แก่ อุตรกุรุทวีปหรืออุตรกุรูทวีป บุพวิเทหทวีป ชมพูทวีป และอมรโคยานทวีป.
อมรบดี เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-รอ-เรือ-บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	[อะมะระบอดี] เป็นคำนาม หมายถึง “จอมเทวดา” คือ พระอินทร์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อมรปติ เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-รอ-เรือ-ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	อมรบดี [อะมะระบอดี] น. “จอมเทวดา” คือ พระอินทร์. (ส. อมรปติ).
อมรรัตน์ เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	[อะมอนระ–] เป็นคำนาม หมายถึง เพชร. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อมรรัตน์ [อะมอนระ–] น. เพชร. (ส.).
อมรราช เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง	[อะมอนระราด] เป็นคำนาม หมายถึง “ราชาของเทวดา” คือ พระอินทร์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อมรราช [อะมอนระราด] น. “ราชาของเทวดา” คือ พระอินทร์. (ส.).
อมรสตรี เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	[อะมะระสัดตฺรี] เป็นคำนาม หมายถึง นางสวรรค์, นางฟ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อมรสตรี [อะมะระสัดตฺรี] น. นางสวรรค์, นางฟ้า. (ส.).
อมรา เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง อมร.	อมรา (กลอน) น. อมร.
อมราวดี เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเมืองของพระอินทร์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อมราวดี เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี.	อมราวดี น. ชื่อเมืองของพระอินทร์. (ส. อมราวดี).
อมรินทร์, อมเรนทร์ อมรินทร์ เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด อมเรนทร์ เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง พระอินทร์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อมร เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-รอ-เรือ + อินฺทฺร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-รอ-เรือ .	อมรินทร์, อมเรนทร์ น. พระอินทร์. (ส. อมร + อินฺทฺร).
อมเรศ, อมเรศวร อมเรศ เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สอ-สา-ลา อมเรศวร เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-รอ-เรือ	[อะมะเรด, –เรสวน] เป็นคำนาม หมายถึง พระอินทร์.	อมเรศ, อมเรศวร [อะมะเรด, –เรสวน] น. พระอินทร์.
อมรา เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	ดู อมร, อมร– อมร เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-รอ-เรือ อมร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-รอ-เรือ .	อมรา ดู อมร, อมร–.
อมราวดี เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	ดู อมร, อมร– อมร เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-รอ-เรือ อมร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-รอ-เรือ .	อมราวดี ดู อมร, อมร–.
อมรินทร์, อมเรนทร์ อมรินทร์ เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด อมเรนทร์ เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	ดู อมร, อมร– อมร เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-รอ-เรือ อมร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-รอ-เรือ .	อมรินทร์, อมเรนทร์ ดู อมร, อมร–.
อมเรศ, อมเรศวร อมเรศ เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สอ-สา-ลา อมเรศวร เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-รอ-เรือ	ดู อมร, อมร– อมร เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-รอ-เรือ อมร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-รอ-เรือ .	อมเรศ, อมเรศวร ดู อมร, อมร–.
อมฤต, อมฤต– อมฤต เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-รอ-รึ-ตอ-เต่า อมฤต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-รอ-รึ-ตอ-เต่า	[อะมะริด, –รึด, –ริดตะ–, –รึดตะ–] เป็นคำนาม หมายถึง นํ้าทิพย์ เรียกว่า นํ้าอมฤต; เครื่องทิพย์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อมต เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-ตอ-เต่า.	อมฤต, อมฤต– [อะมะริด, –รึด, –ริดตะ–, –รึดตะ–] น. นํ้าทิพย์ เรียกว่า นํ้าอมฤต; เครื่องทิพย์. (ส.; ป. อมต).
อมฤตบท เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-รอ-รึ-ตอ-เต่า-บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน	[อะมะรึดตะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ทางพระนิพพาน.	อมฤตบท [อะมะรึดตะ–] น. ทางพระนิพพาน.
อมฤตรส เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-รอ-รึ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สอ-เสือ	[อะมะรึดตะ–] เป็นคำนาม หมายถึง น้ำทิพย์; พระธรรม (ในพระพุทธศาสนา).	อมฤตรส [อะมะรึดตะ–] น. น้ำทิพย์; พระธรรม (ในพระพุทธศาสนา).
อมฤตยู เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-รอ-รึ-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู	[อะมะรึดตะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความไม่ตาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อมฤตยู [อะมะรึดตะ–] น. ความไม่ตาย. (ส.).
อมัจจะ เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-จอ-จาน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง อํามาตย์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อมาตฺย เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	อมัจจะ น. อํามาตย์. (ป.; ส. อมาตฺย).
อมัตร เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง หม้อนํ้า, ภาชนะสําหรับใส่นํ้าดื่ม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อมัตร น. หม้อนํ้า, ภาชนะสําหรับใส่นํ้าดื่ม. (ส.).
อมาตย์ เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[อะหฺมาด] เป็นคำนาม หมายถึง อำมาตย์, ข้าราชการ, ข้าเฝ้า; ที่ปรึกษา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อมจฺจ เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน.	อมาตย์ [อะหฺมาด] น. อำมาตย์, ข้าราชการ, ข้าเฝ้า; ที่ปรึกษา. (ส.; ป. อมจฺจ).
อมาวสี, อมาวสุ, อมาวาสี อมาวสี เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี อมาวสุ เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ อมาวาสี เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง วันดับ, วันที่พระจันทร์และพระอาทิตย์ร่วมราศีและองศาเดียวกัน ตรงกับแรม ๑๕ ค่ำหรือแรม ๑๔ ค่ำในเดือนขาด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อมาวสี, อมาวสุ, อมาวาสี น. วันดับ, วันที่พระจันทร์และพระอาทิตย์ร่วมราศีและองศาเดียวกัน ตรงกับแรม ๑๕ ค่ำหรือแรม ๑๔ ค่ำในเดือนขาด. (ป.).