ห่าย เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ข่าย.	ห่าย (ถิ่น–พายัพ) น. ข่าย.
หายนะ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๑	[หายะนะ, หายยะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง ความเสื่อม, ความเสียหาย, ความฉิบหาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	หายนะ ๑ [หายะนะ, หายยะนะ] น. ความเสื่อม, ความเสียหาย, ความฉิบหาย. (ป.).
หายนะ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๒	[หายะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง ปี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	หายนะ ๒ [หายะนะ] น. ปี. (ป., ส.).
หาร เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ ความหมายที่ ๑	[หาน] เป็นคำกริยา หมายถึง แบ่งส่วนเท่า ๆ กัน (ใช้แก่วิธีเลข). เป็นคำนาม หมายถึง เรียกเครื่องหมายรูปดังนี้ / ว่า เครื่องหมายหาร.	หาร ๑ [หาน] ก. แบ่งส่วนเท่า ๆ กัน (ใช้แก่วิธีเลข). น. เรียกเครื่องหมายรูปดังนี้ / ว่า เครื่องหมายหาร.
หารร่วมมาก เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-มอ-ม้า-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	ดู ตัวหารร่วมมาก เขียนว่า ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-มอ-ม้า-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่.	หารร่วมมาก ดู ตัวหารร่วมมาก.
หาร เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ ความหมายที่ ๒	[หาน] เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่เอาไปได้; การนําไป, การถือเอา, มักใช้เป็นส่วนท้ายสมาส เช่น บริหาร อวหาร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	หาร ๒ [หาน] น. สิ่งที่เอาไปได้; การนําไป, การถือเอา, มักใช้เป็นส่วนท้ายสมาส เช่น บริหาร อวหาร. (ป., ส.).
หาริ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งดงาม, น่าดู, น่ารัก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	หาริ ว. งดงาม, น่าดู, น่ารัก. (ป., ส.).
หาริน, หารี หาริน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู หารี เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ถือเอา, นําไป, มักใช้เป็นส่วนท้ายสมาส เช่น อทินหารี ว่า ผู้ถือเอาของที่เขาไม่ได้ให้. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	หาริน, หารี ว. ถือเอา, นําไป, มักใช้เป็นส่วนท้ายสมาส เช่น อทินหารี ว่า ผู้ถือเอาของที่เขาไม่ได้ให้. (ส.).
หารือ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง ขอความเห็น, ปรึกษา.	หารือ ก. ขอความเห็น, ปรึกษา.
หาลิท เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน	[–ลิด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสีเหลือง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี หาลิทฺท เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน และมาจากภาษาสันสกฤต หาริทฺร เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-รอ-เรือ.	หาลิท [–ลิด] ว. มีสีเหลือง. (ป. หาลิทฺท; ส. หาริทฺร).
หาว เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ที่แจ้ง, ท้องฟ้า, เช่น กลางหาว. เป็นคำกริยา หมายถึง กิริยาที่สูดลมเข้าแล้วระบายลมออกทางปากเมื่อเวลาง่วงนอนเป็นต้น.	หาว น. ที่แจ้ง, ท้องฟ้า, เช่น กลางหาว. ก. กิริยาที่สูดลมเข้าแล้วระบายลมออกทางปากเมื่อเวลาง่วงนอนเป็นต้น.
หาวนอน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-นอ-หนู-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง หาวเพราะง่วงนอน, บางทีใช้เข้าคู่กับคํา ง่วงเหงา เป็น ง่วงเหงาหาวนอน ก็มี.	หาวนอน ก. หาวเพราะง่วงนอน, บางทีใช้เข้าคู่กับคํา ง่วงเหงา เป็น ง่วงเหงาหาวนอน ก็มี.
ห้าว เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แก่จัด ในคำว่า มะพร้าวห้าว; กล้าทางมุทะลุ เช่น คนห้าวมักไม่กลัวตาย; มีเสียงใหญ่.	ห้าว ว. แก่จัด ในคำว่า มะพร้าวห้าว; กล้าทางมุทะลุ เช่น คนห้าวมักไม่กลัวตาย; มีเสียงใหญ่.
ห้าวหาญ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-หยิง	เป็นคำกริยา หมายถึง กล้าอย่างยอมเสี่ยงอันตราย เช่น ทหารไทยออกรบอย่างห้าวหาญ.	ห้าวหาญ ก. กล้าอย่างยอมเสี่ยงอันตราย เช่น ทหารไทยออกรบอย่างห้าวหาญ.
หาสก, หาสกะ หาสก เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-กอ-ไก่ หาสกะ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[–สก, –สะกะ] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ให้ความสนุก, คนตลก, คนมีอารมณ์ขัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	หาสก, หาสกะ [–สก, –สะกะ] น. ผู้ให้ความสนุก, คนตลก, คนมีอารมณ์ขัน. (ป., ส.).
หาสยะ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	[–สะยะ] เป็นคำนาม หมายถึง ความสนุก, ความขบขัน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พึงหัวเราะ, น่าหัวเราะ, ขบขัน; แยบคาย, ตลกคะนอง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	หาสยะ [–สะยะ] น. ความสนุก, ความขบขัน. ว. พึงหัวเราะ, น่าหัวเราะ, ขบขัน; แยบคาย, ตลกคะนอง. (ส.).
หาสะ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง การหัวเราะ, ความสนุกรื่นเริง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	หาสะ น. การหัวเราะ, ความสนุกรื่นเริง. (ป., ส.).
หำ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อำ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน และภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ลูกอัณฑะ, ไข่หํา หรือ หมากไข่หำ ก็เรียก.	หำ (ถิ่น–อีสาน, พายัพ) น. ลูกอัณฑะ, ไข่หํา หรือ หมากไข่หำ ก็เรียก.
ห้ำ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง เข้าทําร้ายกัน; ตัดให้สั้นอย่างไม่เป็นระเบียบ; เข้าตะครุบขบกัด (ใช้แก่สัตว์).	ห้ำ (ปาก) ก. เข้าทําร้ายกัน; ตัดให้สั้นอย่างไม่เป็นระเบียบ; เข้าตะครุบขบกัด (ใช้แก่สัตว์).
ห้ำหัก เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง เข้าทําร้ายศัตรูให้แตกหักยับเยิน.	ห้ำหัก ก. เข้าทําร้ายศัตรูให้แตกหักยับเยิน.
ห้ำหั่น เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เข้าฟาดฟันให้แหลกไป.	ห้ำหั่น ก. เข้าฟาดฟันให้แหลกไป.
หิ้ง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ที่วางของซึ่งแขวนหรือติดไว้ข้างฝา เช่น หิ้งพระหิ้งหนังสือ.	หิ้ง น. ที่วางของซึ่งแขวนหรือติดไว้ข้างฝา เช่น หิ้งพระหิ้งหนังสือ.
หิงคุ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ	เป็นคำนาม หมายถึง มหาหิงคุ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต หิงฺคุ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ.	หิงคุ น. มหาหิงคุ์. (ป., ส. หิงฺคุ).
หิงสา เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ความเบียดเบียน, การทําร้าย, การคิดให้เขาทนทุกข์, หึงสา ก็ว่า, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำ พยาบาท เป็น หิงสาพยาบาท หรือ หึงสาพยาบาท. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต หึสา เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อึ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา.	หิงสา น. ความเบียดเบียน, การทําร้าย, การคิดให้เขาทนทุกข์, หึงสา ก็ว่า, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำ พยาบาท เป็น หิงสาพยาบาท หรือ หึงสาพยาบาท. (ป., ส. หึสา).
หิงห้อย, หิ่งห้อย หิงห้อย เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-หอ-หีบ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก หิ่งห้อย เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู-หอ-หีบ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแมลงปีกแข็งขนาดเล็กหรือขนาดกลางหลายชนิดในวงศ์ Lampyridae สามารถเปล่งแสงกะพริบเห็นได้ชัดเจนในเวลากลางคืน ความถี่และช่วงของแสงนั้นแตกต่างไปแล้วแต่ชนิด ลําตัวยาวเป็นรูปทรงกระบอก สันหลังปล้องอกมักจะขยายเป็นขอบออกไปคลุมหัว, ทิ้งถ่วง ก็เรียก.	หิงห้อย, หิ่งห้อย น. ชื่อแมลงปีกแข็งขนาดเล็กหรือขนาดกลางหลายชนิดในวงศ์ Lampyridae สามารถเปล่งแสงกะพริบเห็นได้ชัดเจนในเวลากลางคืน ความถี่และช่วงของแสงนั้นแตกต่างไปแล้วแต่ชนิด ลําตัวยาวเป็นรูปทรงกระบอก สันหลังปล้องอกมักจะขยายเป็นขอบออกไปคลุมหัว, ทิ้งถ่วง ก็เรียก.
หิ่งหาย เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มหลายชนิดในสกุล Crotalaria วงศ์ Leguminosae ส่วนใหญ่ดอกสีเหลือง มีบางชนิดดอกสีม่วง ฝักกลมพอง, กิ่งหาย หรือ ติ่งหาย ก็เรียก.	หิ่งหาย น. ชื่อไม้พุ่มหลายชนิดในสกุล Crotalaria วงศ์ Leguminosae ส่วนใหญ่ดอกสีเหลือง มีบางชนิดดอกสีม่วง ฝักกลมพอง, กิ่งหาย หรือ ติ่งหาย ก็เรียก.
หิด เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อโรคติดต่อที่เกิดจากเชื้อ Sarcoptes scabiei ลักษณะเป็นเม็ดสีขาว ใสเป็นเงาในเนื้อ ขึ้นตามผิวหนัง มีอาการปวดและคัน เรียกว่า หิดด้าน เมื่อเม็ดแตกมีนํ้าเหลืองไหลเยิ้ม เรียกว่า หิดเปื่อย.	หิด น. ชื่อโรคติดต่อที่เกิดจากเชื้อ Sarcoptes scabiei ลักษณะเป็นเม็ดสีขาว ใสเป็นเงาในเนื้อ ขึ้นตามผิวหนัง มีอาการปวดและคัน เรียกว่า หิดด้าน เมื่อเม็ดแตกมีนํ้าเหลืองไหลเยิ้ม เรียกว่า หิดเปื่อย.
หิต, หิต– หิต เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า หิต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	[หิด, หิตะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความเกื้อกูล, ประโยชน์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	หิต, หิต– [หิด, หิตะ–] น. ความเกื้อกูล, ประโยชน์. (ป., ส.).
หิตกร เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-รอ-เรือ	[หิตะกอน] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ทําการเกื้อหนุน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	หิตกร [หิตะกอน] น. ผู้ทําการเกื้อหนุน. (ป., ส.).
หิตประโยชน์ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	[หิตะปฺระโหฺยด] เป็นคำนาม หมายถึง ประโยชน์เกื้อกูล.	หิตประโยชน์ [หิตะปฺระโหฺยด] น. ประโยชน์เกื้อกูล.
หิตพจน์, หิตวจนะ หิตพจน์ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พอ-พาน-จอ-จาน-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด หิตวจนะ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-วอ-แหวน-จอ-จาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[หิตะพด, หิตะวะจะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง คําที่เป็นประโยชน์เกื้อกูล.	หิตพจน์, หิตวจนะ [หิตะพด, หิตะวะจะนะ] น. คําที่เป็นประโยชน์เกื้อกูล.
หิตานุหิตประโยชน์ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	[หิตานุหิตะปฺระโหฺยด] เป็นคำนาม หมายถึง ประโยชน์เกื้อกูลน้อยใหญ่.	หิตานุหิตประโยชน์ [หิตานุหิตะปฺระโหฺยด] น. ประโยชน์เกื้อกูลน้อยใหญ่.
หิตานุหิตประโยชน์ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	ดู หิต, หิต– หิต เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า หิต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า .	หิตานุหิตประโยชน์ ดู หิต, หิต–.
หิน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ของแข็งที่ประกอบด้วยแร่ชนิดเดียวหรือหลายชนิดรวมตัวกันอยู่ตามธรรมชาติ.	หิน ๑ น. ของแข็งที่ประกอบด้วยแร่ชนิดเดียวหรือหลายชนิดรวมตัวกันอยู่ตามธรรมชาติ.
หินงอก เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-งอ-งู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง คราบหินปูนที่ทับถมงอกจากพื้นถํ้าขึ้นไปหาเพดานถํ้า.	หินงอก น. คราบหินปูนที่ทับถมงอกจากพื้นถํ้าขึ้นไปหาเพดานถํ้า.
หินชนวน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหินชนิดหนึ่งเป็นแผ่นบาง ๆ ซ้อนติดกัน เนื้อแน่นและละเอียด มีสีต่าง ๆ กัน ตั้งแต่สีเทาไปจนถึงสีเทาแก่ และสีดํา สีนํ้าเงิน ที่มีสีแดง สีเขียว สีม่วง ก็มี.	หินชนวน น. ชื่อหินชนิดหนึ่งเป็นแผ่นบาง ๆ ซ้อนติดกัน เนื้อแน่นและละเอียด มีสีต่าง ๆ กัน ตั้งแต่สีเทาไปจนถึงสีเทาแก่ และสีดํา สีนํ้าเงิน ที่มีสีแดง สีเขียว สีม่วง ก็มี.
หินชั้น เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง หินที่เกิดจากการทับถมของตะกอนที่เกิดจากหินอัคนีหรือหินแปรที่ผุพังแตกสลายหรือการตกตะกอนทางเคมี รวมทั้งตะกอนที่เกิดจากการสะสมของซากดึกดำบรรพ์ มีลักษณะของการเรียงตัวเป็นชั้น ๆ, หินตะกอน ก็เรียก.	หินชั้น น. หินที่เกิดจากการทับถมของตะกอนที่เกิดจากหินอัคนีหรือหินแปรที่ผุพังแตกสลายหรือการตกตะกอนทางเคมี รวมทั้งตะกอนที่เกิดจากการสะสมของซากดึกดำบรรพ์ มีลักษณะของการเรียงตัวเป็นชั้น ๆ, หินตะกอน ก็เรียก.
หินดาน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง หินแข็งหรือหินผุที่รองรับดิน ทราย กรวด มีแร่เช่นดีบุก ทองคำ รวมอยู่ด้วย.	หินดาน น. หินแข็งหรือหินผุที่รองรับดิน ทราย กรวด มีแร่เช่นดีบุก ทองคำ รวมอยู่ด้วย.
หินดินดาน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง หินชั้นซึ่งประกอบด้วยอะลูมิเนียมซิลิเกตกับแมกนีเซียมซิลิเกต มีเนื้อละเอียดมาก บี้กับนํ้าแล้วเหนียวติดมือ.	หินดินดาน น. หินชั้นซึ่งประกอบด้วยอะลูมิเนียมซิลิเกตกับแมกนีเซียมซิลิเกต มีเนื้อละเอียดมาก บี้กับนํ้าแล้วเหนียวติดมือ.
หินดินสอพอง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สอ-เสือ-ออ-อ่าง-พอ-พาน-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชอล์ก. ในวงเล็บ ดู ชอล์ก เขียนว่า ชอ-ช้าง-ออ-อ่าง-ลอ-ลิง-ทัน-ทะ-คาด-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑.	หินดินสอพอง น. ชอล์ก. (ดู ชอล์ก ๑).
หินตะกอน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง หินที่เกิดจากการทับถมของตะกอนที่เกิดจากหินอัคนีหรือหินแปรที่ผุพังแตกสลายหรือการตกตะกอนทางเคมีรวมทั้งตะกอนที่เกิดจากการสะสมของซากดึกดำบรรพ์ มีลักษณะการเรียงตัวเป็นชั้น ๆ, หินชั้น ก็เรียก.	หินตะกอน น. หินที่เกิดจากการทับถมของตะกอนที่เกิดจากหินอัคนีหรือหินแปรที่ผุพังแตกสลายหรือการตกตะกอนทางเคมีรวมทั้งตะกอนที่เกิดจากการสะสมของซากดึกดำบรรพ์ มีลักษณะการเรียงตัวเป็นชั้น ๆ, หินชั้น ก็เรียก.
หินตับเป็ด เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง หินชนิดหนึ่ง สีดํา เนื้อแข็ง.	หินตับเป็ด น. หินชนิดหนึ่ง สีดํา เนื้อแข็ง.
หินติดไฟ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน	เป็นคำนาม หมายถึง หินดินดานชนิดหนึ่ง สีน้ำตาลอ่อน มีสารอินทรีย์ที่เรียกว่า เคโรเจน (kerogen) ซึ่งเป็นสารน้ำมันอุ้มอยู่ในเนื้อหิน นำมากลั่นเอาน้ำมันเชื้อเพลิงออกได้, หินน้ำมัน ก็เรียก.	หินติดไฟ น. หินดินดานชนิดหนึ่ง สีน้ำตาลอ่อน มีสารอินทรีย์ที่เรียกว่า เคโรเจน (kerogen) ซึ่งเป็นสารน้ำมันอุ้มอยู่ในเนื้อหิน นำมากลั่นเอาน้ำมันเชื้อเพลิงออกได้, หินน้ำมัน ก็เรียก.
หินทราย เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง หินชั้นชนิดหนึ่ง ประกอบด้วยเศษหินที่มีลักษณะกลมหรือเหลี่ยมขนาดเม็ดทราย อาจมีวัตถุประสาน เช่น ซิลิกา เหล็กออกไซด์ หรือแคลเซียมคาร์บอเนต ประสานเม็ดเศษหินต่าง ๆ ให้เกาะกันแน่นแข็ง มีสีต่าง ๆ เช่น แดง เหลือง น้ำตาล เทา ขาว.	หินทราย น. หินชั้นชนิดหนึ่ง ประกอบด้วยเศษหินที่มีลักษณะกลมหรือเหลี่ยมขนาดเม็ดทราย อาจมีวัตถุประสาน เช่น ซิลิกา เหล็กออกไซด์ หรือแคลเซียมคาร์บอเนต ประสานเม็ดเศษหินต่าง ๆ ให้เกาะกันแน่นแข็ง มีสีต่าง ๆ เช่น แดง เหลือง น้ำตาล เทา ขาว.
หินน้ำมัน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง หินดินดานชนิดหนึ่ง สีนํ้าตาลอ่อน มีสารอินทรีย์ที่เรียกว่า เคโรเจน (kerogen) ซึ่งเป็นสารนํ้ามันอุ้มอยู่ในเนื้อหิน นํามากลั่นเอานํ้ามันเชื้อเพลิงออกได้, หินติดไฟ ก็เรียก.	หินน้ำมัน น. หินดินดานชนิดหนึ่ง สีนํ้าตาลอ่อน มีสารอินทรีย์ที่เรียกว่า เคโรเจน (kerogen) ซึ่งเป็นสารนํ้ามันอุ้มอยู่ในเนื้อหิน นํามากลั่นเอานํ้ามันเชื้อเพลิงออกได้, หินติดไฟ ก็เรียก.
หินปากนก เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-นอ-หนู-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง หินเหล็กไฟที่ใช้ติดกับปลายเครื่องสับของปืนโบราณบางชนิดเพื่อสับแก๊ปปืนให้เกิดประกายไฟ, ศิลาปากนก ก็เรียก.	หินปากนก น. หินเหล็กไฟที่ใช้ติดกับปลายเครื่องสับของปืนโบราณบางชนิดเพื่อสับแก๊ปปืนให้เกิดประกายไฟ, ศิลาปากนก ก็เรียก.
หินปูน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง หินที่มีเนื้อสารเป็นแคลเซียมคาร์บอเนตเกือบทั้งสิ้น สารประกอบหินดังกล่าวเกิดจากการตกตะกอนเนื่องจากปฏิกิริยาเคมีก็มี และที่เกิดจากการตกจมรวมตัวเป็นพืดใหญ่ของสัตว์ประเภทมีเปลือกหุ้มตัวเป็นแคลเซียมคาร์บอเนตก็มี.	หินปูน น. หินที่มีเนื้อสารเป็นแคลเซียมคาร์บอเนตเกือบทั้งสิ้น สารประกอบหินดังกล่าวเกิดจากการตกตะกอนเนื่องจากปฏิกิริยาเคมีก็มี และที่เกิดจากการตกจมรวมตัวเป็นพืดใหญ่ของสัตว์ประเภทมีเปลือกหุ้มตัวเป็นแคลเซียมคาร์บอเนตก็มี.
หินแปร เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง หินที่แปรสภาพจากหินเดิม โดยการกระทําของความร้อน ความดัน และปฏิกิริยาเคมี.	หินแปร น. หินที่แปรสภาพจากหินเดิม โดยการกระทําของความร้อน ความดัน และปฏิกิริยาเคมี.
หินฝนทอง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ฝอ-ฝา-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อขนมอย่างหนึ่ง.	หินฝนทอง น. ชื่อขนมอย่างหนึ่ง.
หินฟองเต้าหู้ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ฟอ-ฟัน-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง ยิปซัมหรือเกลือจืด.	หินฟองเต้าหู้ น. ยิปซัมหรือเกลือจืด.
หินย้อย เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ยอ-ยัก-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง คราบหินปูนที่ทับถมย้อยลงมาจากเพดานถํ้า.	หินย้อย น. คราบหินปูนที่ทับถมย้อยลงมาจากเพดานถํ้า.
หินแลง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง หินชนิดหนึ่ง เมื่ออยู่ใต้ดินมีลักษณะอ่อน แต่ถูกลมแล้วแข็ง มีสีแดงอย่างอิฐเผา และเป็นรูพรุนเหมือนไม้เพรียงกิน, ศิลาแลง ก็เรียก.	หินแลง น. หินชนิดหนึ่ง เมื่ออยู่ใต้ดินมีลักษณะอ่อน แต่ถูกลมแล้วแข็ง มีสีแดงอย่างอิฐเผา และเป็นรูพรุนเหมือนไม้เพรียงกิน, ศิลาแลง ก็เรียก.
หินสบู่ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สอ-เสือ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง หินแปรชนิดหนึ่ง ซึ่งเนื้อสารประกอบด้วยแร่ทัลก์เป็นส่วนใหญ่ มีเนื้ออ่อน เอาเล็บขูดเป็นรอยได้ง่าย และลื่นมือคล้ายสบู่.	หินสบู่ น. หินแปรชนิดหนึ่ง ซึ่งเนื้อสารประกอบด้วยแร่ทัลก์เป็นส่วนใหญ่ มีเนื้ออ่อน เอาเล็บขูดเป็นรอยได้ง่าย และลื่นมือคล้ายสบู่.
หินโสโครก เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-โอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง แนวพืดหินหรือโขดหินใต้น้ำใกล้ ๆ ผิวพื้นน้ำทะเล อาจมีบางส่วนโผล่พ้นน้ำหรือปริ่มน้ำก็ได้ เป็นอันตรายแก่การเดินเรือ.	หินโสโครก น. แนวพืดหินหรือโขดหินใต้น้ำใกล้ ๆ ผิวพื้นน้ำทะเล อาจมีบางส่วนโผล่พ้นน้ำหรือปริ่มน้ำก็ได้ เป็นอันตรายแก่การเดินเรือ.
หินหนืด เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง หินที่อยู่ในสภาพของหนืด อยู่ลึกลงไปภายใต้เปลือกโลก เมื่อเปลือกโลกเกิดรอยร้าวจะอูดตัวแทรกซอนขึ้นมาสู่ผิวโลก และจะแข็งตัวเป็นหินอัคนีพวกต่าง ๆ.	หินหนืด น. หินที่อยู่ในสภาพของหนืด อยู่ลึกลงไปภายใต้เปลือกโลก เมื่อเปลือกโลกเกิดรอยร้าวจะอูดตัวแทรกซอนขึ้นมาสู่ผิวโลก และจะแข็งตัวเป็นหินอัคนีพวกต่าง ๆ.
หินเหล็กไฟ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน	เป็นคำนาม หมายถึง หินสำหรับใช้เหล็กตีให้เกิดประกายไฟเพื่อให้ติดชุดซึ่งทำด้วยด้ายหรือนุ่นเป็นต้น.	หินเหล็กไฟ น. หินสำหรับใช้เหล็กตีให้เกิดประกายไฟเพื่อให้ติดชุดซึ่งทำด้วยด้ายหรือนุ่นเป็นต้น.
หินอ่อน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง หินปูนชนิดที่ขัดแล้วผิวจะเป็นมัน.	หินอ่อน น. หินปูนชนิดที่ขัดแล้วผิวจะเป็นมัน.
หินอัคนี เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-คอ-ควาย-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	[–อักคะนี] เป็นคำนาม หมายถึง หินที่เกิดจากการแข็งตัวของหินหนืด.	หินอัคนี [–อักคะนี] น. หินที่เกิดจากการแข็งตัวของหินหนืด.
หิน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยากมาก เช่น ข้อสอบหิน, เข้มงวดมาก เช่น ครูคนนี้หิน, เหี้ยมมาก, แข็งมาก, เช่น เขาเป็นคนใจหิน.	หิน ๒ (ปาก) ว. ยากมาก เช่น ข้อสอบหิน, เข้มงวดมาก เช่น ครูคนนี้หิน, เหี้ยมมาก, แข็งมาก, เช่น เขาเป็นคนใจหิน.
หิน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู ความหมายที่ ๓	เป็นคำกริยา หมายถึง หัน, ผัน หรือ ผิน ก็ว่า.	หิน ๓ ก. หัน, ผัน หรือ ผิน ก็ว่า.
หิน ๔, หิน– หิน ความหมายที่ ๔ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู หิน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	[หิน, หินนะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เลว, ทราม, ตํ่าช้า, ใช้ว่า หืน ก็มี เช่น โหดหืน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต หีน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-นอ-หนู.	หิน ๔, หิน– [หิน, หินนะ–] ว. เลว, ทราม, ตํ่าช้า, ใช้ว่า หืน ก็มี เช่น โหดหืน. (ป., ส. หีน).
หินชาติ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[หินนะชาด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีกําเนิดตํ่า, เมื่อใช้เข้าคู่กับคํา ทมิฬ เป็น ทมิฬหินชาติ หมายความว่า โหดเหี้ยม เช่น ใจทมิฬหินชาติ.	หินชาติ [หินนะชาด] ว. มีกําเนิดตํ่า, เมื่อใช้เข้าคู่กับคํา ทมิฬ เป็น ทมิฬหินชาติ หมายความว่า โหดเหี้ยม เช่น ใจทมิฬหินชาติ.
หินยาน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[หินนะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนิกายพระพุทธศาสนาฝ่ายใต้ที่ถือกันในลังกา พม่า และ ไทยเป็นต้น, หีนยาน หรือ เถรวาท ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต หีนยาน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-นอ-หนู-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู.	หินยาน [หินนะ–] น. ชื่อนิกายพระพุทธศาสนาฝ่ายใต้ที่ถือกันในลังกา พม่า และ ไทยเป็นต้น, หีนยาน หรือ เถรวาท ก็ว่า. (ป., ส. หีนยาน).
หิม–, หิมะ หิม– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า หิมะ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ	[หิมมะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ละอองนํ้าในอากาศที่แปรสภาพเป็นของแข็งเพราะอุณหภูมิตํ่า ลักษณะฟูเป็นปุย ลอยลงมาจากท้องฟ้า; ความหนาว, ความเยือกเย็น; ฤดูหนาว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	หิม–, หิมะ [หิมมะ–] น. ละอองนํ้าในอากาศที่แปรสภาพเป็นของแข็งเพราะอุณหภูมิตํ่า ลักษณะฟูเป็นปุย ลอยลงมาจากท้องฟ้า; ความหนาว, ความเยือกเย็น; ฤดูหนาว. (ป., ส.).
หิมพาน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[หิมมะ–] เป็นคำนาม หมายถึง หิมวัต.	หิมพาน [หิมมะ–] น. หิมวัต.
หิมพานต์ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	[หิมมะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อป่าหนาวแถบเหนือของอินเดีย; ชื่อกัณฑ์ที่ ๒ แห่งเวสสันดรชาดก.	หิมพานต์ [หิมมะ–] น. ชื่อป่าหนาวแถบเหนือของอินเดีย; ชื่อกัณฑ์ที่ ๒ แห่งเวสสันดรชาดก.
หิมวัต เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า	[หิมมะวัด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีหิมะ, หนาว, ปกคลุมด้วยหิมะ. เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหนึ่งของเทือกเขาหิมาลัย; ชื่อป่าหนาวแถบเหนือของอินเดีย; ศัพท์นี้แผลงใช้ได้หลายอย่างคือ ๑. หิมวาท (แผลงจาก ส. หิมวตฺ) ๒. หิมวาน ๓. หิมพาน (รูปประถมแห่ง ส. หิมวตฺ) ๔. หิมวันต์ (ป. หิมวนฺต) ๕. หิมพานต์ (แผลงจาก ป. หิมวนฺต) ๖. หิมวา (รูปประถมแห่ง ป. หิมวนฺต). ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี หิมวนฺต เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-วอ-แหวน-นอ-หนู-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	หิมวัต [หิมมะวัด] ว. มีหิมะ, หนาว, ปกคลุมด้วยหิมะ. น. ชื่อหนึ่งของเทือกเขาหิมาลัย; ชื่อป่าหนาวแถบเหนือของอินเดีย; ศัพท์นี้แผลงใช้ได้หลายอย่างคือ ๑. หิมวาท (แผลงจาก ส. หิมวตฺ) ๒. หิมวาน ๓. หิมพาน (รูปประถมแห่ง ส. หิมวตฺ) ๔. หิมวันต์ (ป. หิมวนฺต) ๕. หิมพานต์ (แผลงจาก ป. หิมวนฺต) ๖. หิมวา (รูปประถมแห่ง ป. หิมวนฺต). (ส.; ป. หิมวนฺต).
หิมวันต์, หิมวา, หิมวาต, หิมวาน หิมวันต์ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด หิมวา เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา หิมวาต เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า หิมวาน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[หิมมะ–] เป็นคำนาม หมายถึง หิมวัต.	หิมวันต์, หิมวา, หิมวาต, หิมวาน [หิมมะ–] น. หิมวัต.
หิมวาส, หิมเวศ หิมวาส เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ หิมเวศ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-สา-ลา	[หิมมะวาด, หิมมะเวด] เป็นคำนาม หมายถึง ที่อยู่อันหนาว คือ ป่าหิมพานต์; ใช้ว่า ป่าทั่วไป ก็มี.	หิมวาส, หิมเวศ [หิมมะวาด, หิมมะเวด] น. ที่อยู่อันหนาว คือ ป่าหิมพานต์; ใช้ว่า ป่าทั่วไป ก็มี.
หิมาลัย เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเทือกเขาอยู่ทางทิศเหนือของอินเดีย ยอดเขามีหิมะปกคลุมตลอดปี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต หิม เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า + อาลย เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก = ที่อยู่ของหิมะ .	หิมาลัย น. ชื่อเทือกเขาอยู่ทางทิศเหนือของอินเดีย ยอดเขามีหิมะปกคลุมตลอดปี. (ป., ส. หิม + อาลย = ที่อยู่ของหิมะ).
หิมาลัย เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	ดู หิม–, หิมะ หิม– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า หิมะ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ .	หิมาลัย ดู หิม–, หิมะ.
หิรัญ, หิรัญ– หิรัญ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง หิรัญ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง	[หิรัน, หิรันยะ–] เป็นคำนาม หมายถึง เงิน, บางแห่งว่า ทอง ก็มี แต่โดยทั่วไปหมายถึง เงิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี หิรฺ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง และมาจากภาษาสันสกฤต หิรณฺย เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-นอ-เนน-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	หิรัญ, หิรัญ– [หิรัน, หิรันยะ–] น. เงิน, บางแห่งว่า ทอง ก็มี แต่โดยทั่วไปหมายถึง เงิน. (ป. หิรฺ; ส. หิรณฺย).
หิรัญบัฏ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-ปะ-ตัก	[หิรันยะบัด] เป็นคำนาม หมายถึง แผ่นเงินที่จารึกราชทินนามสำหรับพระราชทานแก่พระสงฆ์และขุนนางผู้ใหญ่.	หิรัญบัฏ [หิรันยะบัด] น. แผ่นเงินที่จารึกราชทินนามสำหรับพระราชทานแก่พระสงฆ์และขุนนางผู้ใหญ่.
หิรัญญิการ์ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	[หิรันยิกา] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถา ๒ ชนิดในสกุล Beaumontia วงศ์ Apocynaceae คือ ชนิด B. murtonii Craib และชนิด B. grandiflora Wall. ดอกใหญ่ สีขาว กลิ่นหอมอ่อน ๆ ยางและเมล็ดเป็นพิษ.	หิรัญญิการ์ [หิรันยิกา] น. ชื่อไม้เถา ๒ ชนิดในสกุล Beaumontia วงศ์ Apocynaceae คือ ชนิด B. murtonii Craib และชนิด B. grandiflora Wall. ดอกใหญ่ สีขาว กลิ่นหอมอ่อน ๆ ยางและเมล็ดเป็นพิษ.
หิรัณย–, หิรัณย์ หิรัณย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ยอ-ยัก หิรัณย์ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[หิรันยะ–, หิรัน] เป็นคำนาม หมายถึง ทองคํา, เงิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	หิรัณย–, หิรัณย์ [หิรันยะ–, หิรัน] น. ทองคํา, เงิน. (ส.).
หิรัณยการ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[หิรันยะกาน] เป็นคำนาม หมายถึง ช่างทอง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	หิรัณยการ [หิรันยะกาน] น. ช่างทอง. (ส.).
หิรัณยเกศ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-สอ-สา-ลา	[หิรันยะเกด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีผมสีทอง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	หิรัณยเกศ [หิรันยะเกด] ว. มีผมสีทอง. (ส.).
หิรัณยรัศมี เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ยอ-ยัก-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี	[หิรันยะรัดสะหฺมี] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสีผ่องดั่งเงินอย่างสีช้างเผือก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	หิรัณยรัศมี [หิรันยะรัดสะหฺมี] ว. มีสีผ่องดั่งเงินอย่างสีช้างเผือก. (ส.).
หิริ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ	[หิหฺริ] เป็นคำนาม หมายถึง ความละอายใจ, ความละอายบาป. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต หฺรี เขียนว่า หอ-หีบ-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี.	หิริ [หิหฺริ] น. ความละอายใจ, ความละอายบาป. (ป.; ส. หฺรี).
หิริโอตตัปปะ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ	[หิหฺริโอดตับปะ] เป็นคำนาม หมายถึง ความละอายบาปและความเกรงกลัวบาป, ความละอายใจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	หิริโอตตัปปะ [หิหฺริโอดตับปะ] น. ความละอายบาปและความเกรงกลัวบาป, ความละอายใจ. (ป.).
หิว เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง อยากกิน, อยากดื่ม, โดยปริยายหมายถึงอาการคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น หิวเงิน.	หิว ก. อยากกิน, อยากดื่ม, โดยปริยายหมายถึงอาการคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น หิวเงิน.
หิ้ว เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง จับหรือถือให้ห้อยถ่วงลงมา.	หิ้ว ก. จับหรือถือให้ห้อยถ่วงลงมา.
หิ้วท้อง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทนรอจนกว่าจะได้กิน.	หิ้วท้อง ก. ทนรอจนกว่าจะได้กิน.
หิ้วปีก เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-วอ-แหวน-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง หิ้วโดยใช้แขนสอดเข้าใต้รักแร้ของผู้ถูกหิ้วแล้วพาไป.	หิ้วปีก ก. หิ้วโดยใช้แขนสอดเข้าใต้รักแร้ของผู้ถูกหิ้วแล้วพาไป.
หี เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง อวัยวะสืบพันธุ์ของหญิงหรือสัตว์เพศเมียบางชนิด.	หี น. อวัยวะสืบพันธุ์ของหญิงหรือสัตว์เพศเมียบางชนิด.
หีตา เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง รูเล็กที่หัวตา.	หีตา น. รูเล็กที่หัวตา.
หีเต่า เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ปอยผมในร่องเล็กที่ท้ายทอย มีรูปแหลม, หางเต่า ก็เรียก.	หีเต่า น. ปอยผมในร่องเล็กที่ท้ายทอย มีรูปแหลม, หางเต่า ก็เรียก.
หีด เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคใต้ เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง นิด, เล็ก, น้อย.	หีด (ถิ่น–ปักษ์ใต้) ว. นิด, เล็ก, น้อย.
หีน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-นอ-หนู	[หีนะ–, หีนนะ–, ฮีนะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เลว, ทราม, ตํ่าช้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	หีน– [หีนะ–, หีนนะ–, ฮีนะ–] ว. เลว, ทราม, ตํ่าช้า. (ป., ส.).
หีนยาน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-นอ-หนู-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[หีนะยาน, หีนนะยาน, ฮีนะยาน] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนิกายพระพุทธศาสนาฝ่ายใต้ที่ถือกันในลังกา พม่า และไทยเป็นต้น, หินยาน หรือ เถรวาท ก็ว่า.	หีนยาน [หีนะยาน, หีนนะยาน, ฮีนะยาน] น. ชื่อนิกายพระพุทธศาสนาฝ่ายใต้ที่ถือกันในลังกา พม่า และไทยเป็นต้น, หินยาน หรือ เถรวาท ก็ว่า.
หีบ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ภาชนะใส่สิ่งของ รูปทรงสี่เหลี่ยมเป็นต้น มีฝา.	หีบ ๑ น. ภาชนะใส่สิ่งของ รูปทรงสี่เหลี่ยมเป็นต้น มีฝา.
หีบชัก เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง หีบไม้รูปทรงสี่เหลี่ยม ภายในมีที่ตั้งโถอุจจาระ ด้านหลังเปิดได้เพื่อชักโถออกทําความสะอาด ตอนบนเป็นที่นั่ง มีร่องเจาะตรงกับปากโถตอนล่าง.	หีบชัก (โบ) น. หีบไม้รูปทรงสี่เหลี่ยม ภายในมีที่ตั้งโถอุจจาระ ด้านหลังเปิดได้เพื่อชักโถออกทําความสะอาด ตอนบนเป็นที่นั่ง มีร่องเจาะตรงกับปากโถตอนล่าง.
หีบเชิงชาย เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง หีบศพพระราชทานสําหรับพระครูสัญญาบัตร ข้าราชการชั้นสัญญาบัตรขั้นต้นเป็นต้น เชิงชายทั้ง ๔ ด้านแกะสลักเป็นลายปิดทองประดับกระจก.	หีบเชิงชาย น. หีบศพพระราชทานสําหรับพระครูสัญญาบัตร ข้าราชการชั้นสัญญาบัตรขั้นต้นเป็นต้น เชิงชายทั้ง ๔ ด้านแกะสลักเป็นลายปิดทองประดับกระจก.
หีบพระมาลัย เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง หีบใส่คัมภีร์พระมาลัยซึ่งมีขนาดใหญ่กว่าคัมภีร์ใบลาน, ตู้พระมาลัย ก็เรียก.	หีบพระมาลัย น. หีบใส่คัมภีร์พระมาลัยซึ่งมีขนาดใหญ่กว่าคัมภีร์ใบลาน, ตู้พระมาลัย ก็เรียก.
หีบเพลง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องอัดลมทําด้วยไม้หุ้มกระดาษมีรู มีลิ้นใช้นิ้วปิดเปิดให้เป็นเสียงเพลง.	หีบเพลง น. เครื่องอัดลมทําด้วยไม้หุ้มกระดาษมีรู มีลิ้นใช้นิ้วปิดเปิดให้เป็นเสียงเพลง.
หีบเพลงชัก เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-งอ-งู-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องดนตรีประเภทเครื่องลม ประกอบด้วยหีบ ๒ หีบ ส่วนใหญ่เป็นหีบสี่เหลี่ยม เชื่อมต่อกันด้วยท่อลมพับ ๒ ด้าน ด้านขวามือมีปุ่มกดหรือมีแผงแป้นนิ้ว ด้านซ้ายมือมีปุ่มกดบรรเลงเสียงตํ่าและเสียงประสาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ accordion เขียนว่า เอ-ซี-ซี-โอ-อา-ดี-ไอ-โอ-เอ็น.	หีบเพลงชัก น. เครื่องดนตรีประเภทเครื่องลม ประกอบด้วยหีบ ๒ หีบ ส่วนใหญ่เป็นหีบสี่เหลี่ยม เชื่อมต่อกันด้วยท่อลมพับ ๒ ด้าน ด้านขวามือมีปุ่มกดหรือมีแผงแป้นนิ้ว ด้านซ้ายมือมีปุ่มกดบรรเลงเสียงตํ่าและเสียงประสาน. (อ. accordion).
หีบเพลงปาก เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-งอ-งู-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องดนตรีประเภทเครื่องลม ใช้ปากเป่า ลักษณะแบนยาวประกอบด้วยลิ้นเสียง ๒ แถว แถวหนึ่งดังเมื่อเป่าลมออก อีกแถวหนึ่งดังเมื่อดูดลมเข้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ harmonica เขียนว่า เอช-เอ-อา-เอ็ม-โอ-เอ็น-ไอ-ซี-เอ mouth เขียนว่า เอ็ม-โอ-ยู-ที-เอช organ เขียนว่า โอ-อา-จี-เอ-เอ็น .	หีบเพลงปาก น. เครื่องดนตรีประเภทเครื่องลม ใช้ปากเป่า ลักษณะแบนยาวประกอบด้วยลิ้นเสียง ๒ แถว แถวหนึ่งดังเมื่อเป่าลมออก อีกแถวหนึ่งดังเมื่อดูดลมเข้า. (อ. harmonica, mouth organ).
หีบเสียง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องทําให้จานเสียงหมุนแล้วมีเสียงออกมา.	หีบเสียง น. เครื่องทําให้จานเสียงหมุนแล้วมีเสียงออกมา.
หีบห่อ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้-หอ-หีบ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งของที่บรรจุกล่องหรือมีสิ่งอื่นห่อหุ้มไว้.	หีบห่อ น. สิ่งของที่บรรจุกล่องหรือมีสิ่งอื่นห่อหุ้มไว้.
หีบ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง บีบเค้นให้ส่วนที่ต้องการออกมา เช่น หีบอ้อย หีบฝ้าย.	หีบ ๒ ก. บีบเค้นให้ส่วนที่ต้องการออกมา เช่น หีบอ้อย หีบฝ้าย.
หีบฝ้าย เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้-ฝอ-ฝา-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง บีบเค้นเมล็ดออกจากปุยฝ้าย. เป็นคำนาม หมายถึง เรียกเครื่องมือบีบเค้นเมล็ดออกจากปุยฝ้ายว่า เครื่องหีบฝ้าย.	หีบฝ้าย ก. บีบเค้นเมล็ดออกจากปุยฝ้าย. น. เรียกเครื่องมือบีบเค้นเมล็ดออกจากปุยฝ้ายว่า เครื่องหีบฝ้าย.
หีบสไบ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้-สอ-เสือ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง อัดผ้าสไบให้เป็นรอยจีบ.	หีบสไบ ก. อัดผ้าสไบให้เป็นรอยจีบ.
หึ, หึ ๆ หึ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อึ หึ ๆ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อึ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังเช่นนั้น.	หึ, หึ ๆ ว. เสียงดังเช่นนั้น.
หึง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อึ-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง หวงแหนทางชู้สาว, มักใช้เข้าคู่กับคำ หวง เป็น หึงหวง หรือ หวงหึง.	หึง ๑ ก. หวงแหนทางชู้สาว, มักใช้เข้าคู่กับคำ หวง เป็น หึงหวง หรือ หวงหึง.
หึง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อึ-งอ-งู ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง นาน เช่น บ่มิหึง คือ ไม่นาน.	หึง ๒ (โบ) ว. นาน เช่น บ่มิหึง คือ ไม่นาน.
หึ่ง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่กลิ่นกระจายไป (มักใช้ในทางไม่ดี) เช่น เหม็นหึ่ง ได้กลิ่นหึ่งมาแต่ไกล.	หึ่ง ๑ ว. อาการที่กลิ่นกระจายไป (มักใช้ในทางไม่ดี) เช่น เหม็นหึ่ง ได้กลิ่นหึ่งมาแต่ไกล.
หึ่ง ๒, หึ่ง ๆ หึ่ง ความหมายที่ ๒ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู หึ่ง ๆ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังเช่นนั้นอย่างเสียงฆ้อง เสียงผึ้งหรือแมลงภู่เป็นต้นบิน เช่น เสียงฆ้องดังหึ่ง เสียงผึ้งบินหึ่ง ๆ.	หึ่ง ๒, หึ่ง ๆ ว. เสียงดังเช่นนั้นอย่างเสียงฆ้อง เสียงผึ้งหรือแมลงภู่เป็นต้นบิน เช่น เสียงฆ้องดังหึ่ง เสียงผึ้งบินหึ่ง ๆ.
หึงส–, หึงสา หึงส– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อึ-งอ-งู-สอ-เสือ หึงสา เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อึ-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา	[หึงสะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความเบียดเบียน, การทําร้าย, การคิดให้เขาทนทุกข์, หิงสา ก็ว่า, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำ พยาบาท เป็น หึงสาพยาบาท หรือ หิงสาพยาบาท. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต หึสา เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อึ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา.	หึงส–, หึงสา [หึงสะ–] น. ความเบียดเบียน, การทําร้าย, การคิดให้เขาทนทุกข์, หิงสา ก็ว่า, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำ พยาบาท เป็น หึงสาพยาบาท หรือ หิงสาพยาบาท. (ป., ส. หึสา).
หืด เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อโรคหลอดลมอักเสบเรื้อรังชนิดหนึ่ง เกิดจากหลอดลมตอบสนองต่อสิ่งเร้าอย่างเฉียบพลันและรุนแรงกว่าที่เกิดขึ้นในคนทั่วไป ทําให้หลอดลมตีบแคบลงจนเกิดอาการหายใจไม่สะดวก, หืดหลอดลม ก็เรียก.	หืด น. ชื่อโรคหลอดลมอักเสบเรื้อรังชนิดหนึ่ง เกิดจากหลอดลมตอบสนองต่อสิ่งเร้าอย่างเฉียบพลันและรุนแรงกว่าที่เกิดขึ้นในคนทั่วไป ทําให้หลอดลมตีบแคบลงจนเกิดอาการหายใจไม่สะดวก, หืดหลอดลม ก็เรียก.
หืน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อือ-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีกลิ่นเหม็นอย่างกลิ่นนํ้ามันมะพร้าวเป็นต้นที่ทิ้งไว้นาน ๆ.	หืน ๑ ว. มีกลิ่นเหม็นอย่างกลิ่นนํ้ามันมะพร้าวเป็นต้นที่ทิ้งไว้นาน ๆ.
หืน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อือ-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หิน, เลว, ทราม, ตํ่าช้า. ในวงเล็บ ดู หิน ๔, หิน– หิน ความหมายที่ ๔ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู หิน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู .	หืน ๒ (กลอน) ว. หิน, เลว, ทราม, ตํ่าช้า. (ดู หิน ๔, หิน–).
หื่น เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง มีความอยากอย่างแรงกล้า (มักใช้ในทางกามารมณ์).	หื่น ก. มีความอยากอย่างแรงกล้า (มักใช้ในทางกามารมณ์).
หื่นหรรษ์ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-นอ-หนู-หอ-หีบ-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด	[–หัน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง เหิมใจ, ยินดี, ร่าเริง, ชื่นชม.	หื่นหรรษ์ [–หัน] (กลอน) ก. เหิมใจ, ยินดี, ร่าเริง, ชื่นชม.
หือ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๑	เป็นคำอุทาน หมายถึง คำที่เปล่งออกมาเมื่อรู้สึกสงสัยเพื่อถามหรือเมื่อยังไม่ได้ยินหรือไม่เข้าใจ, (เป็นคำสำหรับผู้ใหญ่กว่าหรือเสมอกันใช้).	หือ ๑ อ. คำที่เปล่งออกมาเมื่อรู้สึกสงสัยเพื่อถามหรือเมื่อยังไม่ได้ยินหรือไม่เข้าใจ, (เป็นคำสำหรับผู้ใหญ่กว่าหรือเสมอกันใช้).
หือ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง เถียง, คัดค้าน, เช่น อย่ามาหือนะ เขาไม่กล้าหือ.	หือ ๒ ก. เถียง, คัดค้าน, เช่น อย่ามาหือนะ เขาไม่กล้าหือ.
หือไม่ขึ้น เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อึ-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เถียงไม่ได้, คัดค้านไม่ได้, ไม่กล้าเถียง, ไม่กล้าคัดค้าน.	หือไม่ขึ้น ก. เถียงไม่ได้, คัดค้านไม่ได้, ไม่กล้าเถียง, ไม่กล้าคัดค้าน.
หื้อ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๑	เป็นคำอุทาน หมายถึง คำที่เปล่งออกมาแสดงความรับรู้.	หื้อ ๑ อ. คำที่เปล่งออกมาแสดงความรับรู้.
หื้อ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพและภาคอีสาน เป็นคำกริยา หมายถึง ให้, แต่งตั้ง.	หื้อ ๒ (ถิ่น–พายัพ, อีสาน) ก. ให้, แต่งตั้ง.
หือรือโหด เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง หฤโหด, ชั่วร้าย, เลวทราม, เช่น แม้อันว่าเฒ่าหือรือโหดหีนชาติทาสเมถุน. ในวงเล็บ มาจาก มหาเวสสันดรชาดก ในวงเล็บ แบบเรียน กัณฑ์ชูชก.	หือรือโหด (กลอน) ก. หฤโหด, ชั่วร้าย, เลวทราม, เช่น แม้อันว่าเฒ่าหือรือโหดหีนชาติทาสเมถุน. (ม. ร่ายยาว ชูชก).
หุง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้สิ่งใดสิ่งหนึ่งสุกด้วยวิธีต้มหรือเคี่ยวเป็นต้น เช่น หุงข้าว หุงยา, ใช้ความร้อนสูงทําให้สีของผิวสิ่งของบางชนิดเปลี่ยนไป เช่น หุงพลอย.	หุง ก. ทําให้สิ่งใดสิ่งหนึ่งสุกด้วยวิธีต้มหรือเคี่ยวเป็นต้น เช่น หุงข้าว หุงยา, ใช้ความร้อนสูงทําให้สีของผิวสิ่งของบางชนิดเปลี่ยนไป เช่น หุงพลอย.
หุงข้าว เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาข้าวสารและน้ำใส่หม้อตั้งบนเตาไฟให้ร้อนจนเดือดแล้วปลงลงเช็ดน้ำ จากนั้นยกขึ้นดงบนเตาไฟจนสุก เรียกว่า หุงเช็ดน้ำ ถ้าเคี่ยวจนน้ำแห้งไปเองโดยไม่ต้องเช็ดน้ำ เรียกว่า หุงไม่ต้องเช็ดน้ำ, โดยปริยายหมายถึงลักษณะที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น หุงข้าวด้วยหม้อไฟฟ้า.	หุงข้าว ก. เอาข้าวสารและน้ำใส่หม้อตั้งบนเตาไฟให้ร้อนจนเดือดแล้วปลงลงเช็ดน้ำ จากนั้นยกขึ้นดงบนเตาไฟจนสุก เรียกว่า หุงเช็ดน้ำ ถ้าเคี่ยวจนน้ำแห้งไปเองโดยไม่ต้องเช็ดน้ำ เรียกว่า หุงไม่ต้องเช็ดน้ำ, โดยปริยายหมายถึงลักษณะที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น หุงข้าวด้วยหม้อไฟฟ้า.
หุงข้าวประชดหมา เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ชอ-ช้าง-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ทําประชดหรือแดกดัน ซึ่งรังแต่จะเสียประโยชน์, มักพูดเข้าคู่กับ ปิ้งปลาประชดแมว ว่า หุงข้าวประชดหมา ปิ้งปลาประชดแมว.	หุงข้าวประชดหมา (สำ) ก. ทําประชดหรือแดกดัน ซึ่งรังแต่จะเสียประโยชน์, มักพูดเข้าคู่กับ ปิ้งปลาประชดแมว ว่า หุงข้าวประชดหมา ปิ้งปลาประชดแมว.
หุงขี้ผึ้ง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อึ-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาขี้ผึ้งแท้ผสมกับหัวกะทิหรือน้ำมันมะพร้าวเป็นต้นแล้วเคี่ยวกับใบเตยหรือดอกไม้บางชนิด เช่น ดอกมะลิ ดอกกระดังงา สำหรับใช้สีปากเพื่อกันน้ำหมากเลอะริมฝีปากหรือเพื่อป้องกันริมฝีปากแตก.	หุงขี้ผึ้ง ก. เอาขี้ผึ้งแท้ผสมกับหัวกะทิหรือน้ำมันมะพร้าวเป็นต้นแล้วเคี่ยวกับใบเตยหรือดอกไม้บางชนิด เช่น ดอกมะลิ ดอกกระดังงา สำหรับใช้สีปากเพื่อกันน้ำหมากเลอะริมฝีปากหรือเพื่อป้องกันริมฝีปากแตก.
หุต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า	[หุตะ–] เป็นคำนาม หมายถึง การบูชา, การบูชาไฟ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	หุต– [หุตะ–] น. การบูชา, การบูชาไฟ. (ป., ส.).
หุตโกวิท เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-โอ-กอ-ไก่-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ฉลาดในการบูชา.	หุตโกวิท น. ผู้ฉลาดในการบูชา.
หุตาจารย์ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้รู้ในการบูชา.	หุตาจารย์ น. ผู้รู้ในการบูชา.
หุตาจารย์ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	ดู หุต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า.	หุตาจารย์ ดู หุต–.
หุน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมาตราวัดหรือชั่งของจีน ในมาตราวัด ๑ หุน หมายถึงเส้นผ่าศูนย์กลาง ๑.๕ ใน ๑๖ ของนิ้ว ในมาตราชั่ง ๕ หุน เท่ากับ ๑ เฟื้อง. ในวงเล็บ มาจากภาษาจีน .	หุน น. ชื่อมาตราวัดหรือชั่งของจีน ในมาตราวัด ๑ หุน หมายถึงเส้นผ่าศูนย์กลาง ๑.๕ ใน ๑๖ ของนิ้ว ในมาตราชั่ง ๕ หุน เท่ากับ ๑ เฟื้อง. (จ.).
หุ่น เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง รูป, รูปแบบ, รูปตุ๊กตา, รูปแบบที่จําลองจากของจริงต่าง ๆ; รูปปั้นหรือแกะสลักที่ทําโกลนไว้เพื่อเป็นแบบชั่วคราว, ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง รูปทรงของร่างกายเป็นต้น เช่น คนนี้หุ่นดี; ชื่อการเล่นมหรสพที่ใช้รูปหุ่นแสดงเป็นเรื่องราว เช่น หุ่นกระบอก หุ่นจีน, โดยปริยายหมายถึงบุคคลที่กลายเป็นเครื่องมือของผู้อื่นโดยได้รับแต่งตั้งให้อยู่ในตำแหน่งบังคับบัญชา แต่ไม่มีอำนาจอะไรอย่างแท้จริง เช่น เป็นหุ่นให้เขาเชิด รัฐบาลหุ่น.	หุ่น น. รูป, รูปแบบ, รูปตุ๊กตา, รูปแบบที่จําลองจากของจริงต่าง ๆ; รูปปั้นหรือแกะสลักที่ทําโกลนไว้เพื่อเป็นแบบชั่วคราว, (ปาก) รูปทรงของร่างกายเป็นต้น เช่น คนนี้หุ่นดี; ชื่อการเล่นมหรสพที่ใช้รูปหุ่นแสดงเป็นเรื่องราว เช่น หุ่นกระบอก หุ่นจีน, โดยปริยายหมายถึงบุคคลที่กลายเป็นเครื่องมือของผู้อื่นโดยได้รับแต่งตั้งให้อยู่ในตำแหน่งบังคับบัญชา แต่ไม่มีอำนาจอะไรอย่างแท้จริง เช่น เป็นหุ่นให้เขาเชิด รัฐบาลหุ่น.
หุ่นกระบอก เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-นอ-หนู-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง หุ่นชนิดหนึ่ง มีแต่ส่วนหัวและมือ ๒ ข้างลำตัวทำด้วยไม้กระบอก มีผ้าเย็บเป็นถุงคลุม เวลาเชิดใช้มือสอดเข้าไปจับไม้กระบอกนั้นเชิด.	หุ่นกระบอก น. หุ่นชนิดหนึ่ง มีแต่ส่วนหัวและมือ ๒ ข้างลำตัวทำด้วยไม้กระบอก มีผ้าเย็บเป็นถุงคลุม เวลาเชิดใช้มือสอดเข้าไปจับไม้กระบอกนั้นเชิด.
หุ่นขี้ผึ้ง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-นอ-หนู-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อึ-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง หุ่นที่ทำด้วยขี้ผึ้งเป็นต้น มักทำเป็นรูปคนที่มีชื่อเสียง สวมใส่เสื้อผ้า มองดูคล้ายคนจริง ๆ.	หุ่นขี้ผึ้ง น. หุ่นที่ทำด้วยขี้ผึ้งเป็นต้น มักทำเป็นรูปคนที่มีชื่อเสียง สวมใส่เสื้อผ้า มองดูคล้ายคนจริง ๆ.
หุ่นจีน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-นอ-หนู-จอ-จาน-สะ-หระ-อี-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง หุ่นชนิดหนึ่ง ทำเป็นตัวละครในวรรณกรรมจีน มีทั้งชนิดครึ่งท่อนและเต็มตัว ใช้คนเชิดคนเดียว.	หุ่นจีน น. หุ่นชนิดหนึ่ง ทำเป็นตัวละครในวรรณกรรมจีน มีทั้งชนิดครึ่งท่อนและเต็มตัว ใช้คนเชิดคนเดียว.
หุ่นนิ่ง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-นอ-หนู-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกภาพวาดหรือภาพถ่ายของสิ่งที่ไม่เคลื่อนไหวว่า ภาพหุ่นนิ่ง.	หุ่นนิ่ง น. เรียกภาพวาดหรือภาพถ่ายของสิ่งที่ไม่เคลื่อนไหวว่า ภาพหุ่นนิ่ง.
หุ่นพยนต์ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-นอ-หนู-พอ-พาน-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	[–พะยน] เป็นคำนาม หมายถึง รูปที่ผู้ทรงวิทยาคมเอาวัตถุมาผูกขึ้นแล้วเสกเป่าให้เป็นเหมือนรูปที่มีชีวิต.	หุ่นพยนต์ [–พะยน] น. รูปที่ผู้ทรงวิทยาคมเอาวัตถุมาผูกขึ้นแล้วเสกเป่าให้เป็นเหมือนรูปที่มีชีวิต.
หุ่นยนต์ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-นอ-หนู-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง หุ่นที่ทำเป็นรูปคนมีเครื่องกลไกภายใน สามารถทำงานหลายอย่างแทนมนุษย์ได้, โดยปริยายหมายถึงผู้ที่ทำงานตามที่ถูกสั่งโดยไม่ต้องใช้สมองและไม่มีชีวิตจิตใจดุจเป็นเครื่องจักรกล.	หุ่นยนต์ น. หุ่นที่ทำเป็นรูปคนมีเครื่องกลไกภายใน สามารถทำงานหลายอย่างแทนมนุษย์ได้, โดยปริยายหมายถึงผู้ที่ทำงานตามที่ถูกสั่งโดยไม่ต้องใช้สมองและไม่มีชีวิตจิตใจดุจเป็นเครื่องจักรกล.
หุ่นไล่กา เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง หุ่นที่มักทำเป็นรูปคนสวมเสื้อผ้าสําหรับลวงนกกาให้กลัว ทำให้ไม่กล้าลงมากินพืชผลในไร่นา.	หุ่นไล่กา น. หุ่นที่มักทำเป็นรูปคนสวมเสื้อผ้าสําหรับลวงนกกาให้กลัว ทำให้ไม่กล้าลงมากินพืชผลในไร่นา.
หุ่นใหญ่ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง หุ่นชนิดทำจำลองย่อส่วนตัวละครขนาดสูงประมาณ ๒ ศอก ตัวหนึ่งใช้คนเชิด ๓ คน ใช้แสดงละครเล็ก.	หุ่นใหญ่ น. หุ่นชนิดทำจำลองย่อส่วนตัวละครขนาดสูงประมาณ ๒ ศอก ตัวหนึ่งใช้คนเชิด ๓ คน ใช้แสดงละครเล็ก.
หุ้น เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนที่ลงทุนเท่ากันในการค้าขายเป็นต้น. ในวงเล็บ เทียบ ****(เทียบภาษาจีนแต้จิ๋ว หุ่ง ว่า หุ้น, ส่วน); (กฎ) หน่วยลงทุนแต่ละหน่วยที่มีมูลค่าเท่า ๆ กัน ซึ่งรวมกันเป็นทุนเรือนหุ้นของบริษัทจํากัด. (อ. share).	หุ้น น. ส่วนที่ลงทุนเท่ากันในการค้าขายเป็นต้น. (เทียบภาษาจีนแต้จิ๋ว หุ่ง ว่า หุ้น, ส่วน); (กฎ) หน่วยลงทุนแต่ละหน่วยที่มีมูลค่าเท่า ๆ กัน ซึ่งรวมกันเป็นทุนเรือนหุ้นของบริษัทจํากัด. (อ. share).
หุ้นกู้ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-นอ-หนู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ไม้-โท	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ตราสารแห่งหนี้ที่แบ่งเป็นหน่วย ๆ แต่ละหน่วยมีมูลค่าเท่ากัน และกําหนดประโยชน์ตอบแทนไว้ล่วงหน้าในอัตราเท่ากันทุกหน่วย โดยบริษัทออกให้แก่ผู้ให้กู้ยืมหรือผู้ซื้อ เพื่อแสดงสิทธิที่จะได้รับเงินหรือผลประโยชน์อื่นของผู้ถือตราสารดังกล่าว แต่ไม่รวมถึงตั๋วเงิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ debenture เขียนว่า ดี-อี-บี-อี-เอ็น-ที-ยู-อา-อี.	หุ้นกู้ (กฎ) น. ตราสารแห่งหนี้ที่แบ่งเป็นหน่วย ๆ แต่ละหน่วยมีมูลค่าเท่ากัน และกําหนดประโยชน์ตอบแทนไว้ล่วงหน้าในอัตราเท่ากันทุกหน่วย โดยบริษัทออกให้แก่ผู้ให้กู้ยืมหรือผู้ซื้อ เพื่อแสดงสิทธิที่จะได้รับเงินหรือผลประโยชน์อื่นของผู้ถือตราสารดังกล่าว แต่ไม่รวมถึงตั๋วเงิน. (อ. debenture).
หุ้นบุริมสิทธิ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-นอ-หนู-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ	[–บุริมมะสิด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง หุ้นที่กําหนดให้ผู้ถือหุ้นมีสิทธิพิเศษเหนือผู้ถือหุ้นสามัญ เช่น มีสิทธิได้รับส่วนแบ่งผลกําไรก่อนผู้ถือหุ้นสามัญ. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ preference เขียนว่า พี-อา-อี-เอฟ-อี-อา-อี-เอ็น-ซี-อี share เขียนว่า เอส-เอช-เอ-อา-อี .	หุ้นบุริมสิทธิ [–บุริมมะสิด] (กฎ) น. หุ้นที่กําหนดให้ผู้ถือหุ้นมีสิทธิพิเศษเหนือผู้ถือหุ้นสามัญ เช่น มีสิทธิได้รับส่วนแบ่งผลกําไรก่อนผู้ถือหุ้นสามัญ. (อ. preference share).
หุ้นลม เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-นอ-หนู-ลอ-ลิง-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง หุ้นที่ไม่ได้ลงทุนเอง.	หุ้นลม (ปาก) น. หุ้นที่ไม่ได้ลงทุนเอง.
หุ้นส่วน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-นอ-หนู-สอ-เสือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ทุนที่เข้ากันเพื่อทําการต่าง ๆ เช่น ค้าขายเป็นต้น; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ผู้เป็นหุ้นส่วน.	หุ้นส่วน น. ทุนที่เข้ากันเพื่อทําการต่าง ๆ เช่น ค้าขายเป็นต้น; (ปาก) ผู้เป็นหุ้นส่วน.
หุ้นสามัญ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-นอ-หนู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง หุ้นธรรมดาของบริษัทจำกัด ซึ่งแบ่งทุนออกเป็นหุ้นมีมูลค่าหุ้นละเท่า ๆ กันและผู้ถือหุ้นมีความรับผิดเพียงไม่เกินจำนวนหุ้นที่ตนส่งใช้ไม่ครบมูลค่าของหุ้นที่ตนถือ.	หุ้นสามัญ (กฎ) น. หุ้นธรรมดาของบริษัทจำกัด ซึ่งแบ่งทุนออกเป็นหุ้นมีมูลค่าหุ้นละเท่า ๆ กันและผู้ถือหุ้นมีความรับผิดเพียงไม่เกินจำนวนหุ้นที่ตนส่งใช้ไม่ครบมูลค่าของหุ้นที่ตนถือ.
หุนหัน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ยั้งใจ, ไม่รั้งรอ, ใจเร็ว.	หุนหัน ว. ไม่ยั้งใจ, ไม่รั้งรอ, ใจเร็ว.
หุนหันพลันแล่น เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ด่วนทําสิ่งใดสิ่งหนึ่งลงไปโดยไม่ยั้งคิดด้วยความโกรธ ความโลภ เป็นต้น.	หุนหันพลันแล่น น. ด่วนทําสิ่งใดสิ่งหนึ่งลงไปโดยไม่ยั้งคิดด้วยความโกรธ ความโลภ เป็นต้น.
หุบ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการรวมเข้าของสิ่งที่ขยายออก เช่น หุบร่ม ใบไม้หุบ; อาการที่แสงอาทิตย์ถูกเมฆบดบัง เรียกว่า แดดหุบ.	หุบ ก. อาการรวมเข้าของสิ่งที่ขยายออก เช่น หุบร่ม ใบไม้หุบ; อาการที่แสงอาทิตย์ถูกเมฆบดบัง เรียกว่า แดดหุบ.
หุบเขา, หุบผา หุบเขา เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา หุบผา เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง แอ่งภูมิประเทศ ที่เป็นเส้นเป็นแนวยาว ๒ ข้างแอ่งขนาบด้วยพื้นแผ่นดินสูงหรือภูเขาหรือเทือกเขา.	หุบเขา, หุบผา น. แอ่งภูมิประเทศ ที่เป็นเส้นเป็นแนวยาว ๒ ข้างแอ่งขนาบด้วยพื้นแผ่นดินสูงหรือภูเขาหรือเทือกเขา.
หุบปาก เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ปิดปาก, หยุดพูด, ไม่พูด.	หุบปาก ก. ปิดปาก, หยุดพูด, ไม่พูด.
หุบผาชัน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง หุบผาลึกเกิดเพราะน้ำกัดเซาะอย่างรวดเร็วจนเกิดเป็นร่องลึกลงไป เหลือหน้าผาสองด้านสูงชัน.	หุบผาชัน น. หุบผาลึกเกิดเพราะน้ำกัดเซาะอย่างรวดเร็วจนเกิดเป็นร่องลึกลงไป เหลือหน้าผาสองด้านสูงชัน.
หุบห้วย เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้-หอ-หีบ-ไม้-โท-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง หุบเขาที่มีแอ่งน้ำขังอยู่.	หุบห้วย น. หุบเขาที่มีแอ่งน้ำขังอยู่.
หุบเหว เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง หุบเขาที่มีเหวลึก.	หุบเหว น. หุบเขาที่มีเหวลึก.
หุ้ม เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาสิ่งที่เป็นแผ่นโอบคลุมอีกสิ่งหนึ่ง, อาการที่สิ่งซึ่งมีลักษณะเป็นแผ่น กาบหรือเปลือกเป็นต้น โอบคลุมของอีกสิ่งหนึ่ง เช่น หนังหุ้มกระดูก กาบกล้วยหุ้มหยวกเปลือกหุ้มกระพี้ รองเท้าหุ้มส้น.	หุ้ม ก. เอาสิ่งที่เป็นแผ่นโอบคลุมอีกสิ่งหนึ่ง, อาการที่สิ่งซึ่งมีลักษณะเป็นแผ่น กาบหรือเปลือกเป็นต้น โอบคลุมของอีกสิ่งหนึ่ง เช่น หนังหุ้มกระดูก กาบกล้วยหุ้มหยวกเปลือกหุ้มกระพี้ รองเท้าหุ้มส้น.
หุ้มกลอง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-มอ-ม้า-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-งอ-งู	[–กฺลอง] เป็นคำนาม หมายถึง ด้านหัวหรือด้านท้ายของโบสถ์ วิหาร, ถ้าเป็นด้านหัวหรือด้านท้ายของเรือนฝากระดาน เรียกว่า ด้านสกัด.	หุ้มกลอง [–กฺลอง] น. ด้านหัวหรือด้านท้ายของโบสถ์ วิหาร, ถ้าเป็นด้านหัวหรือด้านท้ายของเรือนฝากระดาน เรียกว่า ด้านสกัด.
หุ้มแผลง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-มอ-ม้า-สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-งอ-งู	[–แผฺลง] เป็นคำนาม หมายถึง กรรมวิธีในการหุ้มพระพุทธรูปด้วยแผ่นเงินหรือแผ่นทองบาง ๆ โดยให้ตะเข็บของแต่ละแผ่นซึ่งมีลักษณะคล้ายฟันประสานกัน แล้วใช้เครื่องมือกวดรอยประสานให้เรียบเสมอกัน.	หุ้มแผลง [–แผฺลง] น. กรรมวิธีในการหุ้มพระพุทธรูปด้วยแผ่นเงินหรือแผ่นทองบาง ๆ โดยให้ตะเข็บของแต่ละแผ่นซึ่งมีลักษณะคล้ายฟันประสานกัน แล้วใช้เครื่องมือกวดรอยประสานให้เรียบเสมอกัน.
หุ้มแพร เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-มอ-ม้า-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-รอ-เรือ	[–แพฺร] เป็นคำนาม หมายถึง ตําแหน่งยศมหาดเล็กรองจ่าลงมา.	หุ้มแพร [–แพฺร] น. ตําแหน่งยศมหาดเล็กรองจ่าลงมา.
หุ้ยหุย เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เฉียด ๆ ไป.	หุ้ยหุย ๑ ว. เฉียด ๆ ไป.
หุ้ยหุย เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง พวกจีนฮ่อที่นับถือศาสนาอิสลาม.	หุ้ยหุย ๒ น. พวกจีนฮ่อที่นับถือศาสนาอิสลาม.
หุยฮา เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ยอ-ยัก-ฮอ-นก-ฮูก-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงหัวเราะเยาะเย้ย (มักใช้ในการละเล่น).	หุยฮา ว. เสียงหัวเราะเยาะเย้ย (มักใช้ในการละเล่น).
หุรัม เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ในเบื้องหน้า, ภพหน้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี หุรํ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-นิก-คะ-หิด.	หุรัม ว. ในเบื้องหน้า, ภพหน้า. (ป. หุรํ).
หุหนิงหงัน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-หอ-หีบ-งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ดอกบานไม่รู้โรย. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	หุหนิงหงัน น. ดอกบานไม่รู้โรย. (ช.).
หู เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนหนึ่งของร่างกายคนและสัตว์ ทําหน้าที่สําหรับฟังเสียง; ส่วนแห่งสิ่งของที่ทําไว้หิ้ว แขวน ร้อย หรือรูดเข้าออก เช่น หูกระทะ หูมุ้ง หูกางเกง หูถุง; สิ่งที่ทําเป็นห่วงหรือเป็นวง ๆ เช่น หูแจว; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง เรียกส่วนหูฟังและกระบอกพูดของเครื่องรับโทรศัพท์ว่า หูโทรศัพท์.	หู น. ส่วนหนึ่งของร่างกายคนและสัตว์ ทําหน้าที่สําหรับฟังเสียง; ส่วนแห่งสิ่งของที่ทําไว้หิ้ว แขวน ร้อย หรือรูดเข้าออก เช่น หูกระทะ หูมุ้ง หูกางเกง หูถุง; สิ่งที่ทําเป็นห่วงหรือเป็นวง ๆ เช่น หูแจว; (ปาก) เรียกส่วนหูฟังและกระบอกพูดของเครื่องรับโทรศัพท์ว่า หูโทรศัพท์.
หูกระต่าย เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง เงื่อนที่ผูกมีรูปคล้ายหูกระต่าย, เรียกผ้าผูกคอชนิดหนึ่ง ผูกเป็นรูปโบ ว่า ผ้าผูกคอหูกระต่าย; เรียกเครื่องสวมศีรษะแบบหนึ่ง ทำด้วยผ้าหรือสักหลาดสีต่าง ๆ รูปทรงกระบอกสั้น ๆ มีแผ่นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าติดขอบหมวกสําหรับปกใบหูทั้ง ๒ ข้าง ว่า หมวกหูกระต่าย; ไม้ขวางเรืออันที่สุดของหัวเรือหรือท้ายเรือ, กระทงเหิน ก็เรียก. ในวงเล็บ ดู กระทงเหิน เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู ที่ กระทง เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-งอ-งู ความหมายที่ ๑. ในวงเล็บ รูปภาพ เงื่อนหูกระต่าย(รูปภาพ หมวกหูกระต่าย).	หูกระต่าย น. เงื่อนที่ผูกมีรูปคล้ายหูกระต่าย, เรียกผ้าผูกคอชนิดหนึ่ง ผูกเป็นรูปโบ ว่า ผ้าผูกคอหูกระต่าย; เรียกเครื่องสวมศีรษะแบบหนึ่ง ทำด้วยผ้าหรือสักหลาดสีต่าง ๆ รูปทรงกระบอกสั้น ๆ มีแผ่นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าติดขอบหมวกสําหรับปกใบหูทั้ง ๒ ข้าง ว่า หมวกหูกระต่าย; ไม้ขวางเรืออันที่สุดของหัวเรือหรือท้ายเรือ, กระทงเหิน ก็เรียก. (ดู กระทงเหิน ที่ กระทง ๑). (รูปภาพ เงื่อนหูกระต่าย) (รูปภาพ หมวกหูกระต่าย).
หูกว้างตากว้าง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-วอ-แหวน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-วอ-แหวน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง รอบรู้ทันเหตุการณ์, มองเห็นการณ์ไกล, หูยาวตายาว ก็ว่า.	หูกว้างตากว้าง ว. รอบรู้ทันเหตุการณ์, มองเห็นการณ์ไกล, หูยาวตายาว ก็ว่า.
หูกะพง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเงื่อนแบบหนึ่ง ลักษณะคล้ายรูปเลข 8 อาระบิก (รูปภาพ หูกะพง) ใช้ผูกตัวไม้บางตัวในเรือนเครื่องผูกให้ติดกันเป็นต้น.	หูกะพง น. ชื่อเงื่อนแบบหนึ่ง ลักษณะคล้ายรูปเลข 8 อาระบิก (รูปภาพ หูกะพง) ใช้ผูกตัวไม้บางตัวในเรือนเครื่องผูกให้ติดกันเป็นต้น.
หูเข้าพรรษา เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่รับรู้รับฟังสิ่งใด ๆ ทั้งสิ้นมักใช้เป็นสำนวนเปรียบเทียบ เช่น ทำเป็นหูเข้าพรรษาไปได้.	หูเข้าพรรษา ว. ไม่รับรู้รับฟังสิ่งใด ๆ ทั้งสิ้นมักใช้เป็นสำนวนเปรียบเทียบ เช่น ทำเป็นหูเข้าพรรษาไปได้.
หูแจว เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-แอ-จอ-จาน-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง วงด้ายดิบหรือเชือกที่ชุบนํ้าบิดให้เป็นเลข 8 อาระบิก (รูปภาพ หูแจว) สําหรับคล้องแจวให้ยึดกับหลักแจว.	หูแจว น. วงด้ายดิบหรือเชือกที่ชุบนํ้าบิดให้เป็นเลข 8 อาระบิก (รูปภาพ หูแจว) สําหรับคล้องแจวให้ยึดกับหลักแจว.
หูฉลาม เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ฉอ-ฉิ่ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่ออาหารคาวแบบจีน ปรุงด้วยครีบหรือกระโดงปลาฉลาม เนื้อปู เป็นต้น.	หูฉลาม น. ชื่ออาหารคาวแบบจีน ปรุงด้วยครีบหรือกระโดงปลาฉลาม เนื้อปู เป็นต้น.
หูฉี่ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มากเหลือเกิน เช่น แพงหูฉี่ เผ็ดหูฉี่.	หูฉี่ (ปาก) ว. มากเหลือเกิน เช่น แพงหูฉี่ เผ็ดหูฉี่.
หูชอง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ชอ-ช้าง-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เชือกใบลานสําหรับมัดลานหนังสือ.	หูชอง น. เชือกใบลานสําหรับมัดลานหนังสือ.
หูชัน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่แสดงว่าตั้งใจฟัง (มักใช้แก่สัตว์บางชนิด).	หูชัน ก. อาการที่แสดงว่าตั้งใจฟัง (มักใช้แก่สัตว์บางชนิด).
หูช้าง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง แผ่นกระดานที่ทําเป็นรูปฉากหรือพัดด้ามจิ้วสําหรับติดกับมุมสิ่งของ, ชื่อฉากซึ่งเป็นเครื่องมือวัดมุมของช่างไม้; แผ่นกระจกหรือพลาสติกที่รถยนต์เป็นรูปคล้ายหูช้าง สําหรับเปิดรับลมหรือระบายลม; ชื่อขนมชนิดหนึ่งปรุงด้วยแป้งกับนํ้าตาลทำเป็นแผ่น ๆ.	หูช้าง ๑ น. แผ่นกระดานที่ทําเป็นรูปฉากหรือพัดด้ามจิ้วสําหรับติดกับมุมสิ่งของ, ชื่อฉากซึ่งเป็นเครื่องมือวัดมุมของช่างไม้; แผ่นกระจกหรือพลาสติกที่รถยนต์เป็นรูปคล้ายหูช้าง สําหรับเปิดรับลมหรือระบายลม; ชื่อขนมชนิดหนึ่งปรุงด้วยแป้งกับนํ้าตาลทำเป็นแผ่น ๆ.
หูดับ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการของหูที่อื้อไปพักหนึ่งเนื่องจากได้ยินเสียงดังมาก.	หูดับ ว. อาการของหูที่อื้อไปพักหนึ่งเนื่องจากได้ยินเสียงดังมาก.
หูดับตับไหม้ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลักษณะเสียงที่ดังมากจนกลบเสียงอื่น.	หูดับตับไหม้ ว. ลักษณะเสียงที่ดังมากจนกลบเสียงอื่น.
หูตัน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่หูฟังไม่ได้ยินเพราะมีขี้หูเต็มช่องหู, โดยปริยายหมายความว่าไม่ได้ยิน เช่น เรียกเท่าไรก็ไม่ได้ยิน หูตันหรืออย่างไร.	หูตัน ว. อาการที่หูฟังไม่ได้ยินเพราะมีขี้หูเต็มช่องหู, โดยปริยายหมายความว่าไม่ได้ยิน เช่น เรียกเท่าไรก็ไม่ได้ยิน หูตันหรืออย่างไร.
หูตาสว่าง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง รู้เหตุการณ์ดีขึ้น, รู้ความจริงมากขึ้น.	หูตาสว่าง ว. รู้เหตุการณ์ดีขึ้น, รู้ความจริงมากขึ้น.
หูตึง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อึ-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ฟังอะไรไม่ใคร่ได้ยิน.	หูตึง ว. ฟังอะไรไม่ใคร่ได้ยิน.
หูตูบ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อู-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ใบหูตกห้อยลงมา (ใช้แก่หมา); โดยปริยายหมายถึงทํางานอย่างหนักหรือถูกใช้งานอย่างหนัก เช่น ถูกใช้จนหูตูบ วิ่งจนหูตูบ.	หูตูบ น. ใบหูตกห้อยลงมา (ใช้แก่หมา); โดยปริยายหมายถึงทํางานอย่างหนักหรือถูกใช้งานอย่างหนัก เช่น ถูกใช้จนหูตูบ วิ่งจนหูตูบ.
หูแตก เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง แก้วหูแตก, เยื่อในหูสำหรับรับเสียงฉีกขาด, โดยปริยายหมายความว่า มีเสียงดังมาก แต่ก็ไม่ได้ยินราวกับแก้วหูฉีกขาด เช่น หูแตกหรืออย่างไร ตะโกนเรียกเท่าไร ๆ จึงไม่ได้ยิน.	หูแตก น. แก้วหูแตก, เยื่อในหูสำหรับรับเสียงฉีกขาด, โดยปริยายหมายความว่า มีเสียงดังมาก แต่ก็ไม่ได้ยินราวกับแก้วหูฉีกขาด เช่น หูแตกหรืออย่างไร ตะโกนเรียกเท่าไร ๆ จึงไม่ได้ยิน.
หูทิพย์ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง หูที่จะฟังอะไรได้ยินทั้งหมด.	หูทิพย์ น. หูที่จะฟังอะไรได้ยินทั้งหมด.
หูเบา เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เชื่อโดยไม่ไตร่ตรอง.	หูเบา ว. เชื่อโดยไม่ไตร่ตรอง.
หูป่าตาเถื่อน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง รู้ไม่ทันเหตุการณ์เพราะอยู่ห่างไกลหรือไม่สนใจเป็นต้น, โดยปริยายหมายความว่า ไม่รู้ขนบธรรมเนียมว่าควรปฏิบัติอย่างไรเพราะไม่ได้รับการอบรม เช่นคนสามัญเดินบนลาดพระบาท.	หูป่าตาเถื่อน ว. รู้ไม่ทันเหตุการณ์เพราะอยู่ห่างไกลหรือไม่สนใจเป็นต้น, โดยปริยายหมายความว่า ไม่รู้ขนบธรรมเนียมว่าควรปฏิบัติอย่างไรเพราะไม่ได้รับการอบรม เช่นคนสามัญเดินบนลาดพระบาท.
หูผีจมูกมด เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-จอ-จาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง รู้เรื่องอะไรได้เร็วทันท่วงที.	หูผีจมูกมด (สำ) ว. รู้เรื่องอะไรได้เร็วทันท่วงที.
หูผึ่ง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เอาใจใส่อยากฟังอยากรู้.	หูผึ่ง ว. เอาใจใส่อยากฟังอยากรู้.
หูฝาด, หูเฝื่อน หูฝาด เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ฝอ-ฝา-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก หูเฝื่อน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-เอ-ฝอ-ฝา-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ได้ยินเสียงเพี้ยนไป.	หูฝาด, หูเฝื่อน ก. ได้ยินเสียงเพี้ยนไป.
หูยาน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อพระเครื่องแบบหนึ่ง มีติ่งหูยาวมากผิดปรกติ.	หูยาน น. ชื่อพระเครื่องแบบหนึ่ง มีติ่งหูยาวมากผิดปรกติ.
หูยาวตายาว เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง รอบรู้ทันเหตุการณ์, มองเห็นการณ์ไกล, หูกว้างตากว้าง ก็ว่า.	หูยาวตายาว ว. รอบรู้ทันเหตุการณ์, มองเห็นการณ์ไกล, หูกว้างตากว้าง ก็ว่า.
หูรูด เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง รูที่ร้อยเชือกสําหรับชักปากถุงเป็นต้นให้ติดกัน; ปากช่องทวารหนักที่กล้ามเนื้อรัดตัวเข้ามาคล้ายปากถุงที่รูด, โดยปริยายเรียกผู้ที่พูดพล่าม พูดพล่อย หรือพูดโดยไม่ยั้งคิดเสียก่อนว่าอะไรควรพูดหรือไม่ควรพูด ว่า ปากไม่มีหูรูด.	หูรูด น. รูที่ร้อยเชือกสําหรับชักปากถุงเป็นต้นให้ติดกัน; ปากช่องทวารหนักที่กล้ามเนื้อรัดตัวเข้ามาคล้ายปากถุงที่รูด, โดยปริยายเรียกผู้ที่พูดพล่าม พูดพล่อย หรือพูดโดยไม่ยั้งคิดเสียก่อนว่าอะไรควรพูดหรือไม่ควรพูด ว่า ปากไม่มีหูรูด.
หูลี่ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่หูของหมาลู่เอนไปข้างหลังแสดงอาการประจบหรือกลัวเป็นต้น.	หูลี่ ว. อาการที่หูของหมาลู่เอนไปข้างหลังแสดงอาการประจบหรือกลัวเป็นต้น.
หูแว่ว เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ได้ยินเสียงแผ่ว ๆ ไม่ชัดเจน; ได้ยินไปเอง.	หูแว่ว ก. ได้ยินเสียงแผ่ว ๆ ไม่ชัดเจน; ได้ยินไปเอง.
หูไว เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ตื่นง่าย เช่น เขาเป็นคนหูไว พอได้ยินเสียงแว่ว ๆ ก็ตื่นทันที, มีประสาทหูไว เช่น เขาเป็นคนหูไว ใครพูดเสียงเบา ๆ ยังได้ยิน; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง รู้ข่าวคราวเร็ว เช่น เขาเป็นคนหูไว รู้เรื่องอะไร ๆ ก่อนคนอื่นเสมอ.	หูไว ว. ตื่นง่าย เช่น เขาเป็นคนหูไว พอได้ยินเสียงแว่ว ๆ ก็ตื่นทันที, มีประสาทหูไว เช่น เขาเป็นคนหูไว ใครพูดเสียงเบา ๆ ยังได้ยิน; (ปาก) รู้ข่าวคราวเร็ว เช่น เขาเป็นคนหูไว รู้เรื่องอะไร ๆ ก่อนคนอื่นเสมอ.
หูไวตาไว เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง รู้ทันเหตุการณ์ได้รวดเร็ว.	หูไวตาไว ว. รู้ทันเหตุการณ์ได้รวดเร็ว.
หูหนวก เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-หอ-หีบ-นอ-หนู-วอ-แหวน-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง หูที่ขาดสมรรถภาพในการได้ยินเสียง, โดยปริยายหมายความว่า ฟังอะไรไม่ได้ยิน.	หูหนวก น. หูที่ขาดสมรรถภาพในการได้ยินเสียง, โดยปริยายหมายความว่า ฟังอะไรไม่ได้ยิน.
หูหนวกตาบอด เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-หอ-หีบ-นอ-หนู-วอ-แหวน-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่รับรู้รับเห็นสิ่งใด ๆ ทั้งสิ้น.	หูหนวกตาบอด (สำ) ว. ไม่รับรู้รับเห็นสิ่งใด ๆ ทั้งสิ้น.
หูหนัก เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่เชื่อคำป้อยอหรือยุแหย่เป็นต้นของใครง่าย ๆ.	หูหนัก ว. ไม่เชื่อคำป้อยอหรือยุแหย่เป็นต้นของใครง่าย ๆ.
หูหนาตาโต, หูหนาตาเล่อ หูหนาตาโต เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-ตอ-เต่า หูหนาตาเล่อ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อโรคเรื้อน.	หูหนาตาโต, หูหนาตาเล่อ น. ชื่อโรคเรื้อน.
หูหาเรื่อง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง หูที่รับฟังแล้วตีความไปอีกอย่างหนึ่งซึ่งมีลักษณะไปในทางที่ไม่ดี.	หูหาเรื่อง (สำ) น. หูที่รับฟังแล้วตีความไปอีกอย่างหนึ่งซึ่งมีลักษณะไปในทางที่ไม่ดี.
หูไห เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อพระเครื่องแบบหนึ่งด้านหลังมีหูสําหรับร้อยเชือกผูกคอช้างศึกม้าศึก.	หูไห น. ชื่อพระเครื่องแบบหนึ่งด้านหลังมีหูสําหรับร้อยเชือกผูกคอช้างศึกม้าศึก.
หูอื้อ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่รู้สึกเหมือนมีลมอยู่ในหูทำให้ไม่ค่อยได้ยินเสียง.	หูอื้อ ว. อาการที่รู้สึกเหมือนมีลมอยู่ในหูทำให้ไม่ค่อยได้ยินเสียง.
หู่ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก	เป็นคำกริยา หมายถึง ยู่เข้า, หดเข้า, ห่อเข้า.	หู่ ก. ยู่เข้า, หดเข้า, ห่อเข้า.
หู่หี่ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ย่นยู่ยี่.	หู่หี่ ว. ย่นยู่ยี่.
หูก เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องทอแบบพื้นเมือง.	หูก น. เครื่องทอแบบพื้นเมือง.
หูกวาง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-งอ-งู	[–กฺวาง] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Terminalia catappa L. ในวงศ์ Combretaceae ใบใหญ่ แตกกิ่งเป็นชั้น ๆ.	หูกวาง [–กฺวาง] น. ชื่อไม้ต้นชนิด Terminalia catappa L. ในวงศ์ Combretaceae ใบใหญ่ แตกกิ่งเป็นชั้น ๆ.
หูช้าง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู ความหมายที่ ๑	ดูใน หู เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู.	หูช้าง ๑ ดูใน หู.
หูช้าง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลาทะเลในสกุล Platax วงศ์ Platacidae ลําตัวกว้างแบนข้างมาก รูปร่างคล้ายรูปไพ่โพดํา มีแถบสีดําพาดขวางลําตัว เช่น ชนิด P. orbicularis หูช้างครีบยาว (P. teira). ในวงเล็บ รูปภาพ ปลาหูช้าง.	หูช้าง ๒ น. ชื่อปลาทะเลในสกุล Platax วงศ์ Platacidae ลําตัวกว้างแบนข้างมาก รูปร่างคล้ายรูปไพ่โพดํา มีแถบสีดําพาดขวางลําตัว เช่น ชนิด P. orbicularis หูช้างครีบยาว (P. teira). (รูปภาพ ปลาหูช้าง).
หูด เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง โรคผิวหนังชนิดหนึ่งขึ้นเป็นไตแข็ง.	หูด ๑ น. โรคผิวหนังชนิดหนึ่งขึ้นเป็นไตแข็ง.
หูด เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	ดู ชันโรง เขียนว่า ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-งอ-งู.	หูด ๒ ดู ชันโรง.
หูติ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง การเรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	หูติ น. การเรียก. (ป.).
หูปลาช่อน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Emilia sonchifolia (L.) DC. ex Wight ในวงศ์ Compositae ใบมีขน ขอบใบจัก กินได้ แต่ไม่ควรกินเป็นประจํา.	หูปลาช่อน น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Emilia sonchifolia (L.) DC. ex Wight ในวงศ์ Compositae ใบมีขน ขอบใบจัก กินได้ แต่ไม่ควรกินเป็นประจํา.
หูเสือ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Coleus amboinicus (Lour.) Spreng. ในวงศ์ Labiatae ใบกลมแข็งกรอบมีขน กลิ่นฉุน กินได้.	หูเสือ น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Coleus amboinicus (Lour.) Spreng. ในวงศ์ Labiatae ใบกลมแข็งกรอบมีขน กลิ่นฉุน กินได้.
หูหนู เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อเห็ดหลายชนิดในสกุล Auricularia วงศ์ Auriculariaceae ขึ้นบนขอนไม้ ดอกเห็ดเป็นแผ่นวุ้น สีนํ้าตาลอ่อนถึงนํ้าตาลดํา กินได้ เช่น ชนิด A. polytricha (Mont.) Sacc. สีนํ้าตาลอมม่วง นิยมเพาะเลี้ยงกันมาก, ชนิด A. delicata (Fr.) P. Henn. สีนํ้าตาลอ่อนอมเหลือง เนื้อบางนิ่มยืดหยุ่น, ชนิด A. fuscosuccinea (Mont.) Farlow สีนํ้าตาลดํา เนื้อกรอบกรุบ. (๒) จอกหูหนู.	หูหนู น. (๑) ชื่อเห็ดหลายชนิดในสกุล Auricularia วงศ์ Auriculariaceae ขึ้นบนขอนไม้ ดอกเห็ดเป็นแผ่นวุ้น สีนํ้าตาลอ่อนถึงนํ้าตาลดํา กินได้ เช่น ชนิด A. polytricha (Mont.) Sacc. สีนํ้าตาลอมม่วง นิยมเพาะเลี้ยงกันมาก, ชนิด A. delicata (Fr.) P. Henn. สีนํ้าตาลอ่อนอมเหลือง เนื้อบางนิ่มยืดหยุ่น, ชนิด A. fuscosuccinea (Mont.) Farlow สีนํ้าตาลดํา เนื้อกรอบกรุบ. (๒) จอกหูหนู.
เห เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ	เป็นคำกริยา หมายถึง เบนไป เช่น เหหัวเรือ, เขว เช่น เขาเหไปเข้าข้างศัตรู, เฉ เช่น รถยนต์เหออกนอกทาง.	เห ก. เบนไป เช่น เหหัวเรือ, เขว เช่น เขาเหไปเข้าข้างศัตรู, เฉ เช่น รถยนต์เหออกนอกทาง.
เห่ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ทำนองที่ใช้ร้องในบางพระราชพิธี, ถ้าใช้ร้องเมื่อเวลาพายเรือพระที่นั่งในกระบวนพยุหยาตราทางชลมารค เรียกว่า เห่เรือ, ถ้าใช้ร้องในพระราชพิธีขึ้นพระอู่พระเจ้าลูกเธอ เรียกว่า เห่กล่อม; คำสั่งที่เขียนไว้ในวงเล็บท้ายบทเพลงเพื่อให้นักดนตรี นักร้อง และนักแสดงปฏิบัติตาม. เป็นคำกริยา หมายถึง กล่อม เช่น เห่ลูก. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงอย่างกล่อมลูก.	เห่ น. ทำนองที่ใช้ร้องในบางพระราชพิธี, ถ้าใช้ร้องเมื่อเวลาพายเรือพระที่นั่งในกระบวนพยุหยาตราทางชลมารค เรียกว่า เห่เรือ, ถ้าใช้ร้องในพระราชพิธีขึ้นพระอู่พระเจ้าลูกเธอ เรียกว่า เห่กล่อม; คำสั่งที่เขียนไว้ในวงเล็บท้ายบทเพลงเพื่อให้นักดนตรี นักร้อง และนักแสดงปฏิบัติตาม. ก. กล่อม เช่น เห่ลูก. ว. เสียงอย่างกล่อมลูก.
เห่เรือ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ทํานองที่ใช้ร้องเมื่อเวลาพายเรือพระที่นั่งในกระบวนพยุหยาตราทางชลมารค.	เห่เรือ น. ทํานองที่ใช้ร้องเมื่อเวลาพายเรือพระที่นั่งในกระบวนพยุหยาตราทางชลมารค.
เหง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-งอ-งู	[เหงฺ] เป็นคำกริยา หมายถึง ข่ม, มักใช้เข้าคู่กับคํา ข่ม เป็น ข่มเหง.	เหง [เหงฺ] ก. ข่ม, มักใช้เข้าคู่กับคํา ข่ม เป็น ข่มเหง.
เหง่ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-งอ-งู-ไม้-เอก-งอ-งู	[เหฺง่ง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีเสียงอย่างเสียงระฆังดัง, มักใช้ว่า หง่างเหง่ง หรือ เหง่งหง่าง.	เหง่ง [เหฺง่ง] ว. มีเสียงอย่างเสียงระฆังดัง, มักใช้ว่า หง่างเหง่ง หรือ เหง่งหง่าง.
เหงา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	[เหฺงา] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เปลี่ยวใจ, เปล่าเปลี่ยว, ไม่คึกคัก.	เหงา ๑ [เหฺงา] ว. เปลี่ยวใจ, เปล่าเปลี่ยว, ไม่คึกคัก.
เหงาหงอย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-งอ-งู-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เปลี่ยวใจไม่กระปรี้กระเปร่า, หงอยเหงา ก็ว่า.	เหงาหงอย ว. เปลี่ยวใจไม่กระปรี้กระเปร่า, หงอยเหงา ก็ว่า.
เหงา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	[เหฺงา] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อลายกระหนกตัวแรก.	เหงา ๒ [เหฺงา] น. ชื่อลายกระหนกตัวแรก.
เหงาปั้นลม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู-ลอ-ลิง-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ตัวไม้ชายปั้นลมที่หักกลับโค้งเข้ามาคล้ายลายกระหนกตัวแรก.	เหงาปั้นลม น. ตัวไม้ชายปั้นลมที่หักกลับโค้งเข้ามาคล้ายลายกระหนกตัวแรก.
เหง้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-งอ-งู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	[เหฺง้า] เป็นคำนาม หมายถึง ลําต้นที่อยู่ใต้ดินของพืชบางชนิด เช่น ขิง กระวาน ที่จมอยู่ใต้ดิน; ต้นเดิม, ต้นวงศ์.	เหง้า [เหฺง้า] น. ลําต้นที่อยู่ใต้ดินของพืชบางชนิด เช่น ขิง กระวาน ที่จมอยู่ใต้ดิน; ต้นเดิม, ต้นวงศ์.
เหงื่อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	[เหฺงื่อ] เป็นคำนาม หมายถึง ของเหลวที่ร่างกายขับออกทางผิวหนัง; หยดนํ้าที่กลั่นตัวจากไอนํ้าจับอยู่ที่ฝาภาชนะซึ่งปิดหรือที่ผิววัสดุซึ่งคลุมอยู่เป็นต้น, ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง เหื่อ.	เหงื่อ [เหฺงื่อ] น. ของเหลวที่ร่างกายขับออกทางผิวหนัง; หยดนํ้าที่กลั่นตัวจากไอนํ้าจับอยู่ที่ฝาภาชนะซึ่งปิดหรือที่ผิววัสดุซึ่งคลุมอยู่เป็นต้น, (ปาก) เหื่อ.
เหงื่อกาฬ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ลอ-จุ-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง เหงื่อของคนใกล้จะตาย; โดยปริยายหมายถึงเหงื่อแตกด้วยความตกใจกลัวเป็นต้น.	เหงื่อกาฬ น. เหงื่อของคนใกล้จะตาย; โดยปริยายหมายถึงเหงื่อแตกด้วยความตกใจกลัวเป็นต้น.
เหงื่อตกกีบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง เหนื่อยมาก.	เหงื่อตกกีบ (สำ) ก. เหนื่อยมาก.
เหงือก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	[เหฺงือก] เป็นคำนาม หมายถึง เนื้อที่หุ้มโคนฟัน; อวัยวะของสัตว์ที่ใช้หายใจในนํ้า.	เหงือก [เหฺงือก] น. เนื้อที่หุ้มโคนฟัน; อวัยวะของสัตว์ที่ใช้หายใจในนํ้า.
เหงือกปลาหมอ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง โรคที่เกิดตามฝ่าเท้าทําให้หนังฝ่าเท้าแตกเป็นกลีบ ๆ.	เหงือกปลาหมอ ๑ น. โรคที่เกิดตามฝ่าเท้าทําให้หนังฝ่าเท้าแตกเป็นกลีบ ๆ.
เหงือกปลาหมอ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๑	ดูใน เหงือก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่.	เหงือกปลาหมอ ๑ ดูใน เหงือก.
เหงือกปลาหมอ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุก ๒ ชนิดในสกุล Acanthus วงศ์ Acanthaceae ชนิด A. ebracteatus Vahl ขึ้นตามริมนํ้าบริเวณนํ้ากร่อย ดอกสีขาว ขอบใบเป็นหนาม ชนิด A. ilicifolius L. ดอกสีม่วงอ่อน บางทีขอบใบเรียบ, จะเกร็ง หรือ อีเกร็ง ก็เรียก.	เหงือกปลาหมอ ๒ น. ชื่อไม้ล้มลุก ๒ ชนิดในสกุล Acanthus วงศ์ Acanthaceae ชนิด A. ebracteatus Vahl ขึ้นตามริมนํ้าบริเวณนํ้ากร่อย ดอกสีขาว ขอบใบเป็นหนาม ชนิด A. ilicifolius L. ดอกสีม่วงอ่อน บางทีขอบใบเรียบ, จะเกร็ง หรือ อีเกร็ง ก็เรียก.
เห็จ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-จอ-จาน	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง เหาะ, ไปในอากาศ, เช่น รณบุตรเห็จเข้าโจมฟัน รณาภิมุขผัน หฤทัยเสาะสุดแรง. ในวงเล็บ มาจาก สมุทรโฆษคำฉันท์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๘. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เร็ว, เลือนมาจาก ระเห็จ.	เห็จ (กลอน) ก. เหาะ, ไปในอากาศ, เช่น รณบุตรเห็จเข้าโจมฟัน รณาภิมุขผัน หฤทัยเสาะสุดแรง. (สมุทรโฆษ). ว. เร็ว, เลือนมาจาก ระเห็จ.
เห็ด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนของเชื้อราที่ออกเป็นดอก แบ่งเป็น ๒ ชนิด ชนิดหนึ่งไม่มีพิษ กินได้ เช่น เห็ดโคน เห็ดฟาง อีกชนิดหนึ่งมีพิษ บางชนิดกินแล้วถึงตาย เช่น เห็ดระโงกหิน.	เห็ด น. ส่วนของเชื้อราที่ออกเป็นดอก แบ่งเป็น ๒ ชนิด ชนิดหนึ่งไม่มีพิษ กินได้ เช่น เห็ดโคน เห็ดฟาง อีกชนิดหนึ่งมีพิษ บางชนิดกินแล้วถึงตาย เช่น เห็ดระโงกหิน.
เห็ดตับเต่าขาว, เห็ดตีนแรด เห็ดตับเต่าขาว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน เห็ดตีนแรด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง เห็ดจั่น. ในวงเล็บ ดู จั่น เขียนว่า จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู ความหมายที่ ๕ (๒).	เห็ดตับเต่าขาว, เห็ดตีนแรด น. เห็ดจั่น. [ดู จั่น ๕ (๒)].
เห็ดถอบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-ถอ-ถุง-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง เห็ดเผาะ. ในวงเล็บ ดู เผาะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๒.	เห็ดถอบ (ถิ่น–พายัพ) น. เห็ดเผาะ. (ดู เผาะ ๒).
เห็ดหอยนางรม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-งอ-งู-รอ-เรือ-มอ-ม้า	ดู นางรม เขียนว่า นอ-หนู-สะ-หระ-อา-งอ-งู-รอ-เรือ-มอ-ม้า ความหมายที่ ๒.	เห็ดหอยนางรม ดู นางรม ๒.
เห็ดโคน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-โอ-คอ-ควาย-นอ-หนู	ดู ซ่อนทราย เขียนว่า ซอ-โซ่-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก (๒).	เห็ดโคน ดู ซ่อนทราย (๒).
เห็ดหลุบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้	ดู ดอกไม้ทะเล เขียนว่า ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-โท-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง.	เห็ดหลุบ ดู ดอกไม้ทะเล.
เหติ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง อาวุธ, เครื่องรบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	เหติ น. อาวุธ, เครื่องรบ. (ป., ส.).
เหตุ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ	[เหด] เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งหรือเรื่องที่ทําให้เกิดผล, เค้ามูล, เรื่อง; เหตุผล. เป็นคำสันธาน หมายถึง ด้วย, เพราะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	เหตุ [เหด] น. สิ่งหรือเรื่องที่ทําให้เกิดผล, เค้ามูล, เรื่อง; เหตุผล. สัน. ด้วย, เพราะ. (ป., ส.).
เหตุการณ์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง เรื่องที่เกิดขึ้น.	เหตุการณ์ น. เรื่องที่เกิดขึ้น.
เหตุผล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง เหตุ, เหตุและผล.	เหตุผล น. เหตุ, เหตุและผล.
เหตุสุดวิสัย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ภาวะที่พ้นความสามารถที่ใครจะป้องกันได้.	เหตุสุดวิสัย น. ภาวะที่พ้นความสามารถที่ใครจะป้องกันได้.
เห็น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการของตาที่ประสบรูป, ปรากฏแก่ตา, ปรากฏแก่ใจ, คิดรู้.	เห็น ก. อาการของตาที่ประสบรูป, ปรากฏแก่ตา, ปรากฏแก่ใจ, คิดรู้.
เห็นกงจักรเป็นดอกบัว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-กอ-ไก่-งอ-งู-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง เห็นสิ่งที่ไม่ถูกต้องว่าเป็นสิ่งที่ถูกต้อง, เห็นผิดเป็นชอบ ก็ว่า.	เห็นกงจักรเป็นดอกบัว (สำ) ก. เห็นสิ่งที่ไม่ถูกต้องว่าเป็นสิ่งที่ถูกต้อง, เห็นผิดเป็นชอบ ก็ว่า.
เห็นการณ์ไกล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-กอ-ไก่-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง คาดคะเนเหตุการณ์ล่วงหน้าได้ถูกต้องหรือใกล้เคียง โดยอาศัยเหตุผลหรือประสบการณ์เป็นต้น, มองการณ์ไกล ก็ว่า.	เห็นการณ์ไกล น. คาดคะเนเหตุการณ์ล่วงหน้าได้ถูกต้องหรือใกล้เคียง โดยอาศัยเหตุผลหรือประสบการณ์เป็นต้น, มองการณ์ไกล ก็ว่า.
เห็นแก่ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-ไม้-เอก	เป็นคำกริยา หมายถึง มุ่งเฉพาะเพื่อ เช่น เห็นแก่ตัว เห็นแก่พวก เห็นแก่ได้.	เห็นแก่ ก. มุ่งเฉพาะเพื่อ เช่น เห็นแก่ตัว เห็นแก่พวก เห็นแก่ได้.
เห็นแก่หน้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-ไม้-เอก-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ลําเอียงในบุคคล, มุ่งเฉพาะคน.	เห็นแก่หน้า ก. ลําเอียงในบุคคล, มุ่งเฉพาะคน.
เห็นขี้ดีกว่าไส้ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ไม้-โท	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง เห็นคนอื่นดีกว่าญาติพี่น้อง.	เห็นขี้ดีกว่าไส้ (สำ) ก. เห็นคนอื่นดีกว่าญาติพี่น้อง.
เห็นเขาขึ้นคานหาม เอามือประสานก้น, เห็นเขาขึ้นคานหาม เอามือประสานรัดก้น เห็นเขาขึ้นคานหาม เอามือประสานก้น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อึ-ไม้-โท-นอ-หนู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-กอ-ไก่-ไม้-โท-นอ-หนู เห็นเขาขึ้นคานหาม เอามือประสานรัดก้น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อึ-ไม้-โท-นอ-หนู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-ไม้-โท-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ทําเลียนแบบคนใหญ่คนโตหรือคนมั่งมีทั้ง ๆ ที่ตนไม่มีกําลังทรัพย์หรือความสามารถพอ, มีความหมายอย่างเดียวกับ เห็นช้างขี้ ขี้ตามช้าง.	เห็นเขาขึ้นคานหาม เอามือประสานก้น, เห็นเขาขึ้นคานหาม เอามือประสานรัดก้น (สำ) ก. ทําเลียนแบบคนใหญ่คนโตหรือคนมั่งมีทั้ง ๆ ที่ตนไม่มีกําลังทรัพย์หรือความสามารถพอ, มีความหมายอย่างเดียวกับ เห็นช้างขี้ ขี้ตามช้าง.
เห็นจะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-จอ-จาน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง คงจะ เช่น เห็นจะจริง, ถ้าใช้ในความปฏิเสธ เป็น ไม่เห็นจะ.	เห็นจะ ก. คงจะ เช่น เห็นจะจริง, ถ้าใช้ในความปฏิเสธ เป็น ไม่เห็นจะ.
เห็นใจ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง เห็นน้ำใจว่าเป็นอย่างไร เช่นดีหรือชั่ว, ร่วมรู้สึกในความทุกข์ยากของผู้อื่น เช่น รู้สึกเห็นใจคนจนที่ต้องอดมื้อกินมื้อ; มาทันพบก่อนตาย เช่น เขามาทันเห็นใจก่อนพ่อจะสิ้นลม.	เห็นใจ ก. เห็นน้ำใจว่าเป็นอย่างไร เช่นดีหรือชั่ว, ร่วมรู้สึกในความทุกข์ยากของผู้อื่น เช่น รู้สึกเห็นใจคนจนที่ต้องอดมื้อกินมื้อ; มาทันพบก่อนตาย เช่น เขามาทันเห็นใจก่อนพ่อจะสิ้นลม.
เห็นช้างขี้ ขี้ตามช้าง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ทําเลียนแบบคนใหญ่คนโตหรือคนมั่งมีทั้ง ๆ ที่ตนไม่มีกําลังทรัพย์หรือความสามารถพอ, มีความหมายอย่างเดียวกับ เห็นเขาขึ้นคานหาม เอามือประสานก้น หรือเห็นเขาขึ้นคานหาม เอามือประสานรัดก้น.	เห็นช้างขี้ ขี้ตามช้าง (สำ) ก. ทําเลียนแบบคนใหญ่คนโตหรือคนมั่งมีทั้ง ๆ ที่ตนไม่มีกําลังทรัพย์หรือความสามารถพอ, มีความหมายอย่างเดียวกับ เห็นเขาขึ้นคานหาม เอามือประสานก้น หรือเห็นเขาขึ้นคานหาม เอามือประสานรัดก้น.
เห็นช้างเท่าหมู เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง เห็นฝ่ายตรงข้ามซึ่งแม้จะตัวใหญ่กว่าหรือมีอำนาจมากกว่าไม่น่าเกรงขามในเวลาที่โกรธมากจนลืมตัว.	เห็นช้างเท่าหมู (สำ) ก. เห็นฝ่ายตรงข้ามซึ่งแม้จะตัวใหญ่กว่าหรือมีอำนาจมากกว่าไม่น่าเกรงขามในเวลาที่โกรธมากจนลืมตัว.
เห็นชายผ้าเหลือง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน หมายถึง มีโอกาสได้จัดการบวชลูกหลานเป็นต้นในพระพุทธศาสนา ถือว่าได้บุญมาก.	เห็นชายผ้าเหลือง (สำ) มีโอกาสได้จัดการบวชลูกหลานเป็นต้นในพระพุทธศาสนา ถือว่าได้บุญมาก.
เห็นดำเห็นแดง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ดอ-เด็ก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ถึงที่สุดจนรู้ความจริงว่าดีหรือชั่ว ผิดหรือถูก เป็นต้น.	เห็นดำเห็นแดง ว. ถึงที่สุดจนรู้ความจริงว่าดีหรือชั่ว ผิดหรือถูก เป็นต้น.
เห็นดี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง เห็นประจักษ์ในอำนาจ (มักใช้ในการขู่เด็กหรือผู้น้อย) เช่น เดี๋ยวก็ได้เห็นดีหรอก.	เห็นดี ก. เห็นประจักษ์ในอำนาจ (มักใช้ในการขู่เด็กหรือผู้น้อย) เช่น เดี๋ยวก็ได้เห็นดีหรอก.
เห็นดีกัน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เห็นว่าใครจะมีฝีมือหรือความสามารถเป็นต้นมากกว่ากัน (มักใช้ในทางท้าทาย) เช่น สักวันหนึ่งจะต้องเห็นดีกัน.	เห็นดีกัน ก. เห็นว่าใครจะมีฝีมือหรือความสามารถเป็นต้นมากกว่ากัน (มักใช้ในทางท้าทาย) เช่น สักวันหนึ่งจะต้องเห็นดีกัน.
เห็นดีเห็นงาม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-งอ-งู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง คิดหรือรู้สึกคล้อยตาม.	เห็นดีเห็นงาม ก. คิดหรือรู้สึกคล้อยตาม.
เห็นผิดเป็นชอบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ชอ-ช้าง-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง เห็นสิ่งที่ไม่ถูกต้องว่าเป็นสิ่งที่ถูกต้อง, เห็นกงจักรเป็นดอกบัว ก็ว่า.	เห็นผิดเป็นชอบ ก. เห็นสิ่งที่ไม่ถูกต้องว่าเป็นสิ่งที่ถูกต้อง, เห็นกงจักรเป็นดอกบัว ก็ว่า.
เห็นหน้าเห็นหลัง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เห็นผลงานที่ได้ลงทุนลงแรงไป.	เห็นหน้าเห็นหลัง ก. เห็นผลงานที่ได้ลงทุนลงแรงไป.
เหน่ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-เอก-งอ-งู ความหมายที่ ๑	[เหฺน่ง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีลักษณะใสเป็นมัน (มักใช้แก่ศีรษะโล้นหรือล้าน) เช่น หัวล้านเหน่ง โกนหัวจนใสเหน่ง.	เหน่ง ๑ [เหฺน่ง] ว. มีลักษณะใสเป็นมัน (มักใช้แก่ศีรษะโล้นหรือล้าน) เช่น หัวล้านเหน่ง โกนหัวจนใสเหน่ง.
เหน่ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-เอก-งอ-งู ความหมายที่ ๒	[เหฺน่ง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีเสียงดังเช่นนั้นอย่างเสียงระนาดเป็นต้น.	เหน่ง ๒ [เหฺน่ง] ว. มีเสียงดังเช่นนั้นอย่างเสียงระนาดเป็นต้น.
เหนงนายพราน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-งอ-งู-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[เหฺนง–]ดู เขนงนายพราน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-นอ-หนู-งอ-งู-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู.	เหนงนายพราน [เหฺนง–] ดู เขนงนายพราน.
เหน็ดเหนื่อย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง อ่อนเพลียเพราะทํางานเป็นต้น, เหนื่อยเหน็ด ก็ว่า.	เหน็ดเหนื่อย ก. อ่อนเพลียเพราะทํางานเป็นต้น, เหนื่อยเหน็ด ก็ว่า.
เหน็บ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมีดขนาดกลาง ใบมีดรูปร่างปลายแหลม กลางป่อง โคนแคบ สันค่อนข้างหนา ด้ามทำเป็นกั่นสอดติดกับด้ามไม้หรือทำเป็นบ้องติดอยู่ในตัวก็มี ปรกติสอดใบมีดไว้ในฝักซึ่งทำด้วยไม้หรือหวายสาน นิยมเหน็บเอวด้านหลังหรือด้านหน้าในเวลาออกนอกบ้าน ใช้ประโยชน์ได้หลายอย่าง, อีเหน็บ ก็เรียก.	เหน็บ ๑ น. ชื่อมีดขนาดกลาง ใบมีดรูปร่างปลายแหลม กลางป่อง โคนแคบ สันค่อนข้างหนา ด้ามทำเป็นกั่นสอดติดกับด้ามไม้หรือทำเป็นบ้องติดอยู่ในตัวก็มี ปรกติสอดใบมีดไว้ในฝักซึ่งทำด้วยไม้หรือหวายสาน นิยมเหน็บเอวด้านหลังหรือด้านหน้าในเวลาออกนอกบ้าน ใช้ประโยชน์ได้หลายอย่าง, อีเหน็บ ก็เรียก.
เหน็บ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง เสียบ, สอดไว้ในที่บังคับ; กิริยาที่เอาสิ่งใดสิ่งหนึ่งมีสบู่เป็นต้นสอดเข้าไปในช่องทวารหนักเพื่อให้อุจจาระออก.	เหน็บ ๒ ก. เสียบ, สอดไว้ในที่บังคับ; กิริยาที่เอาสิ่งใดสิ่งหนึ่งมีสบู่เป็นต้นสอดเข้าไปในช่องทวารหนักเพื่อให้อุจจาระออก.
เหน็บ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๓	เป็นคำกริยา หมายถึง พูดเสียดสีแคะไค้ เช่น เขาชอบมาเหน็บให้เจ็บใจ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่พูดเสียดสีแคะไค้ ในคำว่า พูดเหน็บ.	เหน็บ ๓ ก. พูดเสียดสีแคะไค้ เช่น เขาชอบมาเหน็บให้เจ็บใจ. ว. อาการที่พูดเสียดสีแคะไค้ ในคำว่า พูดเหน็บ.
เหน็บแนม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-แอ-นอ-หนู-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่พูดเสียดสีแคะไค้กระทบกระเทียบเปรียบเปรย.	เหน็บแนม ว. อาการที่พูดเสียดสีแคะไค้กระทบกระเทียบเปรียบเปรย.
เหน็บ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๔	เป็นคำนาม หมายถึง อาการชาและเจ็บแปลบปลาบตามแขนขาเป็นต้น เกิดจากหลอดเลือดและเส้นประสาทหรืออย่างใดอย่างหนึ่งบริเวณนั้นถูกกดทับระยะหนึ่ง.	เหน็บ ๔ น. อาการชาและเจ็บแปลบปลาบตามแขนขาเป็นต้น เกิดจากหลอดเลือดและเส้นประสาทหรืออย่างใดอย่างหนึ่งบริเวณนั้นถูกกดทับระยะหนึ่ง.
เหน็บชา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อโรคชนิดหนึ่ง เกิดจากขาดวิตามินบี ๑ ทําให้มีอาการชาปลายมือปลายเท้าเป็นต้น.	เหน็บชา น. ชื่อโรคชนิดหนึ่ง เกิดจากขาดวิตามินบี ๑ ทําให้มีอาการชาปลายมือปลายเท้าเป็นต้น.
เหน่อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	[เหฺน่อ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีเสียงพูดที่เพี้ยนไปจากสําเนียงมาตรฐาน.	เหน่อ [เหฺน่อ] ว. มีเสียงพูดที่เพี้ยนไปจากสําเนียงมาตรฐาน.
เห็นอ้ม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ออ-อ่าง-ไม้-โท-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน เป็นคำนาม หมายถึง ชะมด. ในวงเล็บ ดู ชะมด เขียนว่า ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑.	เห็นอ้ม (ถิ่น–อีสาน) น. ชะมด. (ดู ชะมด ๑).
เหนอะ, เหนอะหนะ เหนอะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อะ เหนอะหนะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[เหฺนอะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีลักษณะเหนียวติดมือ เช่น ข้าวติดมือเหนียวเหนอะหนะ, โดยปริยายหมายถึงอาการที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น เหงื่อไหลจนรู้สึกว่าตัวเหนียวเหนอะหนะไปหมด.	เหนอะ, เหนอะหนะ [เหฺนอะ–] ว. มีลักษณะเหนียวติดมือ เช่น ข้าวติดมือเหนียวเหนอะหนะ, โดยปริยายหมายถึงอาการที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น เหงื่อไหลจนรู้สึกว่าตัวเหนียวเหนอะหนะไปหมด.
เหน้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	[เน่า] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง รุ่น, หนุ่ม, สาว, ใช้เข้าคู่กับคำ หนุ่ม เป็น หนุ่มเหน้า หมายถึง กำลังสาว, กำลังหนุ่ม.	เหน้า [เน่า] ว. รุ่น, หนุ่ม, สาว, ใช้เข้าคู่กับคำ หนุ่ม เป็น หนุ่มเหน้า หมายถึง กำลังสาว, กำลังหนุ่ม.
เหนาะ ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ได้สิ่งใดสิ่งหนึ่งมาอย่างสะดวกหรือคล่อง เช่น ได้กำไรมาเหนาะ ๆ.	เหนาะ ๆ ว. อาการที่ได้สิ่งใดสิ่งหนึ่งมาอย่างสะดวกหรือคล่อง เช่น ได้กำไรมาเหนาะ ๆ.
เหนียง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู	[เหฺนียง] เป็นคำนาม หมายถึง เนื้อหรือหนังที่ห้อยอยู่บริเวณคอของสัตว์บางชนิด เช่น ไก่ นก วัว, โดยปริยายหมายถึงเนื้อที่ห้อยอยู่ตรงลำคอใต้คางของคนแก่ ในความว่า แก่จนเหนียงยาน; สายป่านที่ผูกยาวห้อยเป็นบ่วงจากสายซุงว่าวปักเป้า.	เหนียง [เหฺนียง] น. เนื้อหรือหนังที่ห้อยอยู่บริเวณคอของสัตว์บางชนิด เช่น ไก่ นก วัว, โดยปริยายหมายถึงเนื้อที่ห้อยอยู่ตรงลำคอใต้คางของคนแก่ ในความว่า แก่จนเหนียงยาน; สายป่านที่ผูกยาวห้อยเป็นบ่วงจากสายซุงว่าวปักเป้า.
เหนี่ยง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-งอ-งู	[เหฺนี่ยง] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อด้วงปีกแข็งชนิด Hydrophilus bilineatus ในวงศ์ Hydrophilidae ลําตัวรูปไข่ แบนเล็กน้อย ตัวยาวประมาณ ๓.๕ เซนติเมตร กว้างประมาณ ๑.๕ เซนติเมตร สีดําตลอดตัว มีหนามแหลมที่ด้านล่างของอกยาวยื่นไปถึงส่วนท้อง อาศัยอยู่ตามแหล่งนํ้าต่าง ๆ, โดยปริยายใช้เรียกผู้ที่มีผิวดำคล้ำโดยธรรมชาติหรือเพราะถูกแดดถูกลมมากว่า ตัวดำเป็นเหนี่ยง.	เหนี่ยง [เหฺนี่ยง] น. ชื่อด้วงปีกแข็งชนิด Hydrophilus bilineatus ในวงศ์ Hydrophilidae ลําตัวรูปไข่ แบนเล็กน้อย ตัวยาวประมาณ ๓.๕ เซนติเมตร กว้างประมาณ ๑.๕ เซนติเมตร สีดําตลอดตัว มีหนามแหลมที่ด้านล่างของอกยาวยื่นไปถึงส่วนท้อง อาศัยอยู่ตามแหล่งนํ้าต่าง ๆ, โดยปริยายใช้เรียกผู้ที่มีผิวดำคล้ำโดยธรรมชาติหรือเพราะถูกแดดถูกลมมากว่า ตัวดำเป็นเหนี่ยง.
เหนียงนกกระทุง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู-นอ-หนู-กอ-ไก่-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อมะม่วงพันธุ์หนึ่งของชนิด Mangifera indica L. (๒) ชื่อไม้เถาชนิด Aristolochia elegans L. ในวงศ์ Aristolochiaceae ดอกลายเป็นกระพุ้งเหมือนเหนียงนกกระทุง, นกกระทุง ก็เรียก.	เหนียงนกกระทุง น. (๑) ชื่อมะม่วงพันธุ์หนึ่งของชนิด Mangifera indica L. (๒) ชื่อไม้เถาชนิด Aristolochia elegans L. ในวงศ์ Aristolochiaceae ดอกลายเป็นกระพุ้งเหมือนเหนียงนกกระทุง, นกกระทุง ก็เรียก.
เหนี่ยน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-นอ-หนู	[เหฺนี่ยน] ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกับข้าวชนิดหนึ่ง ใช้มะเขือพวงเป็นต้นเผาแล้วคลุกด้วยนํ้าพริกปลาร้า.	เหนี่ยน [เหฺนี่ยน] (ถิ่น–อีสาน) น. ชื่อกับข้าวชนิดหนึ่ง ใช้มะเขือพวงเป็นต้นเผาแล้วคลุกด้วยนํ้าพริกปลาร้า.
เหนียม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	[เหฺนียม] เป็นคำกริยา หมายถึง อาย, กระดาก.	เหนียม [เหฺนียม] ก. อาย, กระดาก.
เหนียว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	[เหฺนียว] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ดึงขาดยาก, ทนทานไม่หักไม่ขาดง่าย, แกะออกยาก, ไม่ยุ่ย, ไม่เปื่อย, เช่น กิ่งมะขามเหนียวมาก ด้ายหลอดเหนียวมาก มือเหนียวตีนเหนียว; มีลักษณะคล้ายยางใช้ติดสิ่งอื่นได้ เช่น เอาแป้งมันผสมน้ำตั้งไฟแล้วกวนจนเหนียว, อาการที่ทำให้รู้สึกเหนอะหนะ เช่น เหงื่อออกจนเนื้อตัวเหนียวไปหมด; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง คงกระพัน, ทนทานต่อศาสตราวุธ, ฟัน แทง หรือยิงไม่เข้า, เช่น เขาเป็นคนหนังเหนียว; ตระหนี่ เช่น เขาเป็นคนเหนียวมาก, มักใช้ว่า ขี้เหนียว. เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อดินที่มีลักษณะเหนียวใช้ปั้นได้ เรียกว่า ดินเหนียว; ชื่อข้าวที่มีลักษณะเหนียวมาก ใช้นึ่งเป็นอาหาร เรียกว่า ข้าวเหนียว; ชื่อขนมชนิดหนึ่ง ทําด้วยแป้งข้าวเหนียว คลุกมะพร้าวขูด โรยน้ำตาลเคี่ยวและข้าวตากคั่ว เรียกว่า ขนมเหนียว.	เหนียว [เหฺนียว] ว. ดึงขาดยาก, ทนทานไม่หักไม่ขาดง่าย, แกะออกยาก, ไม่ยุ่ย, ไม่เปื่อย, เช่น กิ่งมะขามเหนียวมาก ด้ายหลอดเหนียวมาก มือเหนียวตีนเหนียว; มีลักษณะคล้ายยางใช้ติดสิ่งอื่นได้ เช่น เอาแป้งมันผสมน้ำตั้งไฟแล้วกวนจนเหนียว, อาการที่ทำให้รู้สึกเหนอะหนะ เช่น เหงื่อออกจนเนื้อตัวเหนียวไปหมด; (ปาก) คงกระพัน, ทนทานต่อศาสตราวุธ, ฟัน แทง หรือยิงไม่เข้า, เช่น เขาเป็นคนหนังเหนียว; ตระหนี่ เช่น เขาเป็นคนเหนียวมาก, มักใช้ว่า ขี้เหนียว. น. ชื่อดินที่มีลักษณะเหนียวใช้ปั้นได้ เรียกว่า ดินเหนียว; ชื่อข้าวที่มีลักษณะเหนียวมาก ใช้นึ่งเป็นอาหาร เรียกว่า ข้าวเหนียว; ชื่อขนมชนิดหนึ่ง ทําด้วยแป้งข้าวเหนียว คลุกมะพร้าวขูด โรยน้ำตาลเคี่ยวและข้าวตากคั่ว เรียกว่า ขนมเหนียว.
เหนียวแน่น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-สะ-หระ-แอ-นอ-หนู-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีความระมัดระวังมากในการใช้จ่าย เช่น เขาเป็นคนเหนียวแน่น; แน่นแฟ้น เช่น มิตรภาพระหว่างประเทศทั้งสองนี้เหนียวแน่นมาก.	เหนียวแน่น ว. มีความระมัดระวังมากในการใช้จ่าย เช่น เขาเป็นคนเหนียวแน่น; แน่นแฟ้น เช่น มิตรภาพระหว่างประเทศทั้งสองนี้เหนียวแน่นมาก.
เหนียวหนี้ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ยอมใช้หนี้ง่าย ๆ.	เหนียวหนี้ ว. ไม่ยอมใช้หนี้ง่าย ๆ.
เหนียวหนืด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ข้นเหนียวมาก, โดยปริยายใช้หมายถึงคนตระหนี่ถี่เหนียวมาก.	เหนียวหนืด ว. ข้นเหนียวมาก, โดยปริยายใช้หมายถึงคนตระหนี่ถี่เหนียวมาก.
เหนี่ยว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง รั้งไว้, ดึงไว้, ยึดไว้.	เหนี่ยว ก. รั้งไว้, ดึงไว้, ยึดไว้.
เหนี่ยวนำแม่เหล็กไฟฟ้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-นอ-หนู-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน-ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ปรากฏการณ์ซึ่งมีกระแสไฟฟ้าเกิดขึ้นเนื่องจากอํานาจแม่เหล็ก, เรียกกระแสไฟฟ้าที่เกิดขึ้นเนื่องจากอํานาจแม่เหล็กว่า กระแสไฟฟ้าเหนี่ยวนํา, เรียกเครื่องมือสําเร็จที่ใช้สําหรับเปลี่ยนศักย์ไฟฟ้าให้มีค่าสูงขึ้นมาก ๆ โดยอาศัยอํานาจแม่เหล็กว่า ขดลวดเหนี่ยวนํา.	เหนี่ยวนำแม่เหล็กไฟฟ้า น. ปรากฏการณ์ซึ่งมีกระแสไฟฟ้าเกิดขึ้นเนื่องจากอํานาจแม่เหล็ก, เรียกกระแสไฟฟ้าที่เกิดขึ้นเนื่องจากอํานาจแม่เหล็กว่า กระแสไฟฟ้าเหนี่ยวนํา, เรียกเครื่องมือสําเร็จที่ใช้สําหรับเปลี่ยนศักย์ไฟฟ้าให้มีค่าสูงขึ้นมาก ๆ โดยอาศัยอํานาจแม่เหล็กว่า ขดลวดเหนี่ยวนํา.
เหนี่ยวรั้ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ดึงไว้, ประวิงไว้, ชะลอไว้.	เหนี่ยวรั้ง ก. ดึงไว้, ประวิงไว้, ชะลอไว้.
เหนียวหมา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา	ดู กระดูกอึ่ง เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู.	เหนียวหมา ดู กระดูกอึ่ง.
เหนือ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	[เหฺนือ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่อยู่ในที่หรือฐานะสูงกว่าสิ่งอื่นเมื่อมีการเปรียบเทียบกัน เช่น เขามีอํานาจเหนือฉัน, ที่มีความรู้ความสามารถเป็นต้นสูง เช่น เขามีฝีมือเหนือชั้นกว่าคู่ต่อสู้, ข้างบน เช่น สวะลอยอยู่เหนือนํ้า, ตรงข้ามกับ ใต้. เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อทิศตรงข้ามกับทิศใต้, ทิศที่อยู่ทางซ้ายมือเมื่อหันหน้าไปทางทิศตะวันออก เรียกว่า ทิศเหนือ, ทิศอุดร ก็ว่า. เป็นคำบุรพบท หมายถึง พ้นขึ้นไป, เลยขึ้นไป, เช่น เมฆลอยอยู่เหนือภูเขา.	เหนือ [เหฺนือ] ว. ที่อยู่ในที่หรือฐานะสูงกว่าสิ่งอื่นเมื่อมีการเปรียบเทียบกัน เช่น เขามีอํานาจเหนือฉัน, ที่มีความรู้ความสามารถเป็นต้นสูง เช่น เขามีฝีมือเหนือชั้นกว่าคู่ต่อสู้, ข้างบน เช่น สวะลอยอยู่เหนือนํ้า, ตรงข้ามกับ ใต้. น. ชื่อทิศตรงข้ามกับทิศใต้, ทิศที่อยู่ทางซ้ายมือเมื่อหันหน้าไปทางทิศตะวันออก เรียกว่า ทิศเหนือ, ทิศอุดร ก็ว่า. บ. พ้นขึ้นไป, เลยขึ้นไป, เช่น เมฆลอยอยู่เหนือภูเขา.
เหนื่อย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง รู้สึกอ่อนแรงลง, อิดโรย.	เหนื่อย ก. รู้สึกอ่อนแรงลง, อิดโรย.
เหนื่อยหน่าย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง รู้สึกอิดหนาระอาใจ.	เหนื่อยหน่าย ก. รู้สึกอิดหนาระอาใจ.
เหนื่อยอ่อน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง รู้สึกเหน็ดเหนื่อยอ่อนเพลีย.	เหนื่อยอ่อน ก. รู้สึกเหน็ดเหนื่อยอ่อนเพลีย.
เห็บ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแมงขนาดเล็กหลายชนิดในหลายวงศ์ ลักษณะทั่วไปคล้ายไร แต่ส่วนใหญ่มักโตกว่า และปากมีลักษณะเป็นแท่ง มีหนามโค้งเล็ก ๆ กระจายอยู่รอบปลายปาก แผ่นแข็งของรูหายใจอยู่บริเวณด้านข้างของลําตัวเลยขาคู่ที่ ๔ มาทางด้านส่วนท้อง มีทั้งชนิดที่มีผนังลําตัวแข็งและผนังลําตัวอ่อน เป็นตัวเบียนดูดกินเลือดสัตว์ เช่น เห็บวัว (Boophilus caudatus) เห็บสุนัข (Rhipicephalus sanguineus) ทั้ง ๒ ชนิดอยู่ในวงศ์ Ixodidae.	เห็บ ๑ น. ชื่อแมงขนาดเล็กหลายชนิดในหลายวงศ์ ลักษณะทั่วไปคล้ายไร แต่ส่วนใหญ่มักโตกว่า และปากมีลักษณะเป็นแท่ง มีหนามโค้งเล็ก ๆ กระจายอยู่รอบปลายปาก แผ่นแข็งของรูหายใจอยู่บริเวณด้านข้างของลําตัวเลยขาคู่ที่ ๔ มาทางด้านส่วนท้อง มีทั้งชนิดที่มีผนังลําตัวแข็งและผนังลําตัวอ่อน เป็นตัวเบียนดูดกินเลือดสัตว์ เช่น เห็บวัว (Boophilus caudatus) เห็บสุนัข (Rhipicephalus sanguineus) ทั้ง ๒ ชนิดอยู่ในวงศ์ Ixodidae.
เห็บ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง เม็ดนํ้าแข็งที่เกิดจากการกลั่นตัวของไอน้ำในอากาศแล้วตกลงมา เรียกว่า ลูกเห็บ.	เห็บ ๒ น. เม็ดนํ้าแข็งที่เกิดจากการกลั่นตัวของไอน้ำในอากาศแล้วตกลงมา เรียกว่า ลูกเห็บ.
เห็บน้ำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์ประเภทไรนํ้าซึ่งเกาะเบียนตามตัวปลา มีหลายชนิดในหลายวงศ์ ลําตัวยาวได้ถึง ๗ มิลลิเมตร ตัวแบน เมื่อมองทางด้านหลังจะเห็นหัวกับอกติดกัน ท้องเล็กมากมองคล้ายหางที่โผล่ออกมา มีขา ๔ คู่ ใช้สําหรับว่ายนํ้า ปากมีอวัยวะคล้ายขาใช้เกาะยึดซึ่งต้องหงายท้องดูจึงจะเห็น ที่พบบ่อยเป็นชนิด Argulus indicus ในวงศ์ Argulidae.	เห็บน้ำ น. ชื่อสัตว์ประเภทไรนํ้าซึ่งเกาะเบียนตามตัวปลา มีหลายชนิดในหลายวงศ์ ลําตัวยาวได้ถึง ๗ มิลลิเมตร ตัวแบน เมื่อมองทางด้านหลังจะเห็นหัวกับอกติดกัน ท้องเล็กมากมองคล้ายหางที่โผล่ออกมา มีขา ๔ คู่ ใช้สําหรับว่ายนํ้า ปากมีอวัยวะคล้ายขาใช้เกาะยึดซึ่งต้องหงายท้องดูจึงจะเห็น ที่พบบ่อยเป็นชนิด Argulus indicus ในวงศ์ Argulidae.
เหม, เหม– เหม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า เหม– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า	[เหมะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ทองคำ; ชื่อช้างตระกูล ๑ ใน ๑๐ ตระกูล เรียกว่า เหมหัตถี กายสีเหลืองดั่งทอง. ในวงเล็บ ดู กาฬาวก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ลอ-จุ-ลา-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-กอ-ไก่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ; เรียกฝาหีบหรือภาชนะบางอย่างซึ่งมียอดแหลมปิดทอง; เรียกส่วนยอดปราสาทที่อยู่ระหว่างบัลลังก์กับบัวกลุ่ม.	เหม, เหม– [เหมะ–] น. ทองคำ; ชื่อช้างตระกูล ๑ ใน ๑๐ ตระกูล เรียกว่า เหมหัตถี กายสีเหลืองดั่งทอง. (ดู กาฬาวก). (ป.); เรียกฝาหีบหรือภาชนะบางอย่างซึ่งมียอดแหลมปิดทอง; เรียกส่วนยอดปราสาทที่อยู่ระหว่างบัลลังก์กับบัวกลุ่ม.
เหม่, เหม่ ๆ เหม่ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-เอก เหม่ ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-เอก ไม้-ยะ-มก	[เหฺม่] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำอุทาน หมายถึง คําที่เปล่งออกมาแสดงความโกรธเพื่อขู่หรือตวาด, อุเหม่ ก็ว่า. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังเช่นนั้น แสดงความโกรธ.	เหม่, เหม่ ๆ [เหฺม่] (กลอน) อ. คําที่เปล่งออกมาแสดงความโกรธเพื่อขู่หรือตวาด, อุเหม่ ก็ว่า. ว. เสียงดังเช่นนั้น แสดงความโกรธ.
เหม่ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-งอ-งู ความหมายที่ ๑	[เหฺม่ง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใส, เป็นมัน.	เหม่ง ๑ [เหฺม่ง] ว. ใส, เป็นมัน.
เหม่ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีเสียงดังเช่นนั้น.	เหม่ง ๒ ว. มีเสียงดังเช่นนั้น.
เหม็ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง วิธีแทงโปวิธีหนึ่ง ถ้าลูกค้าแทงเหม็งประตูใด โปออกประตูนั้น เจ้ามือใช้ ๑ ต่อ ถ้าออกข้างเคียงซ้ายหรือขวา เป็นเจ๊า ถ้าออกประตูตรงข้าม เจ้ามือกิน เช่น เหม็ง๒ ถ้าออก ๒ เป็นถูก ออกหน่วย ออก ๓ เป็นเจ๊า ออกครบ เจ้ามือกิน.	เหม็ง น. วิธีแทงโปวิธีหนึ่ง ถ้าลูกค้าแทงเหม็งประตูใด โปออกประตูนั้น เจ้ามือใช้ ๑ ต่อ ถ้าออกข้างเคียงซ้ายหรือขวา เป็นเจ๊า ถ้าออกประตูตรงข้าม เจ้ามือกิน เช่น เหม็ง๒ ถ้าออก ๒ เป็นถูก ออกหน่วย ออก ๓ เป็นเจ๊า ออกครบ เจ้ามือกิน.
เหม็น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง ได้รับกลิ่นไม่ดี. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีกลิ่นไม่ดี, ตรงข้ามกับ หอม.	เหม็น ๑ ก. ได้รับกลิ่นไม่ดี. ว. มีกลิ่นไม่ดี, ตรงข้ามกับ หอม.
เหม็นเขียว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีกลิ่นเหม็นอย่างกลิ่นใบไม้สดบางชนิด.	เหม็นเขียว ว. มีกลิ่นเหม็นอย่างกลิ่นใบไม้สดบางชนิด.
เหม็นเบื่อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง เบื่อหน่ายเพราะจําเจ.	เหม็นเบื่อ ก. เบื่อหน่ายเพราะจําเจ.
เหม็นเปรี้ยว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีกลิ่นเหม็นคล้ายอาหารบูด.	เหม็นเปรี้ยว ว. มีกลิ่นเหม็นคล้ายอาหารบูด.
เหม็น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ส้มเขียวหวานที่ยังอ่อนอยู่ ใช้ปรุงอาหารได้ เรียกว่า ส้มเหม็น.	เหม็น ๒ น. ส้มเขียวหวานที่ยังอ่อนอยู่ ใช้ปรุงอาหารได้ เรียกว่า ส้มเหม็น.
เหมวดี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	[เหมะวะดี] เป็นคำนาม หมายถึง ขัณฑสกร มีลักษณะคล้ายนํ้าตาลกรวด รสหวาน ใช้ทํายาไทย.	เหมวดี [เหมะวะดี] น. ขัณฑสกร มีลักษณะคล้ายนํ้าตาลกรวด รสหวาน ใช้ทํายาไทย.
เหม่อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	[เหฺม่อ] เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่ตั้งใจระวัง, ไม่ตั้งใจดู, เผลอใจลอย.	เหม่อ [เหฺม่อ] ก. ไม่ตั้งใจระวัง, ไม่ตั้งใจดู, เผลอใจลอย.
เหมันต–, เหมันต์ เหมันต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า เหมันต์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	[เหมันตะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ฤดูหนาว ในคำว่า ฤดูเหมันต์, เหมันตฤดู ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	เหมันต–, เหมันต์ [เหมันตะ–] น. ฤดูหนาว ในคำว่า ฤดูเหมันต์, เหมันตฤดู ก็ว่า. (ป., ส.).
เหมา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	[เหฺมา] เป็นคำกริยา หมายถึง คิดเป็นจํานวนรวม เช่น รับเหมาเหมาผลไม้ทั้งเข่ง; หาความ เช่น อย่าเหมาว่าฉันผิดคนเดียว.	เหมา ๑ [เหฺมา] ก. คิดเป็นจํานวนรวม เช่น รับเหมาเหมาผลไม้ทั้งเข่ง; หาความ เช่น อย่าเหมาว่าฉันผิดคนเดียว.
เหมา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	[เหฺมา] ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน เป็นคำนาม หมายถึง เม้า คือ ปีเถาะ.	เหมา ๒ [เหฺมา] (ถิ่น–อีสาน) น. เม้า คือ ปีเถาะ.
เหมายัน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	[เห–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในดาราศาสตร์ เป็นคำนาม หมายถึง จุดสุดทางใต้ เมื่อดวงอาทิตย์ปรากฏในราววันที่ ๒๒ ธันวาคม เป็นจุดในหน้าหนาว มีกลางคืนยาวที่สุด เรียกว่า เหมายัน (winter solstice), คู่กับ ครีษมายัน, ทักษิณายัน ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต หิม เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า + ภาษาสันสกฤต อายน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-นอ-หนู .	เหมายัน [เห–] (ดารา) น. จุดสุดทางใต้ เมื่อดวงอาทิตย์ปรากฏในราววันที่ ๒๒ ธันวาคม เป็นจุดในหน้าหนาว มีกลางคืนยาวที่สุด เรียกว่า เหมายัน (winter solstice), คู่กับ ครีษมายัน, ทักษิณายัน ก็เรียก. (ป., ส. หิม + ส. อายน).
เหมาะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ดี เช่น ได้โอกาสเหมาะ, พอดี เช่น กำลังเหมาะ, สมควร เช่น โอกาสนี้ไม่เหมาะจะเข้าพบผู้ใหญ่, คู่ควร เช่น ๒ คนนี้เหมาะกัน.	เหมาะ ว. ดี เช่น ได้โอกาสเหมาะ, พอดี เช่น กำลังเหมาะ, สมควร เช่น โอกาสนี้ไม่เหมาะจะเข้าพบผู้ใหญ่, คู่ควร เช่น ๒ คนนี้เหมาะกัน.
เหมาะเจาะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พอดี, พอดิบพอดี.	เหมาะเจาะ ว. พอดี, พอดิบพอดี.
เหมาะมือ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พอดีมือ, กระชับมือ.	เหมาะมือ ว. พอดีมือ, กระชับมือ.
เหมาะสม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พอเหมาะพอสมกัน เช่น เจ้าบ่าวเจ้าสาวคู่นี้เหมาะสมกัน; สมควร, ควรแก่กรณี, เช่น เขาถูกลงโทษเหมาะสมกับความผิดแล้ว.	เหมาะสม ว. พอเหมาะพอสมกัน เช่น เจ้าบ่าวเจ้าสาวคู่นี้เหมาะสมกัน; สมควร, ควรแก่กรณี, เช่น เขาถูกลงโทษเหมาะสมกับความผิดแล้ว.
เหมาะเหม็ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พอดิบพอดี.	เหมาะเหม็ง (ปาก) ว. พอดิบพอดี.
เหมียว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง คำใช้เรียกแทนคำว่า แมว ตามเสียงร้องของมันในคำว่า อ้ายเหมียว อีเหมียว.	เหมียว ๑ น. คำใช้เรียกแทนคำว่า แมว ตามเสียงร้องของมันในคำว่า อ้ายเหมียว อีเหมียว.
เหมียว ๒, เหมียว ๆ เหมียว ความหมายที่ ๒ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน เหมียว ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีเสียงอย่างเสียงแมวร้อง, เสียงร้องเรียกแมว.	เหมียว ๒, เหมียว ๆ ว. มีเสียงอย่างเสียงแมวร้อง, เสียงร้องเรียกแมว.
เหมือง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	[เหฺมือง] เป็นคำนาม หมายถึง บ่อ เช่น เหมืองถ่านหิน เหมืองแร่; ลําราง, ร่องนํ้าสําหรับชักนํ้าเข้าไปหล่อเลี้ยงพืชที่เพาะปลูก, เช่น ชักน้ำจากเหมืองเข้านา.	เหมือง [เหฺมือง] น. บ่อ เช่น เหมืองถ่านหิน เหมืองแร่; ลําราง, ร่องนํ้าสําหรับชักนํ้าเข้าไปหล่อเลี้ยงพืชที่เพาะปลูก, เช่น ชักน้ำจากเหมืองเข้านา.
เหมืองฝาย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-ฝอ-ฝา-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง คลองส่งนํ้าที่มีทํานบกั้น.	เหมืองฝาย น. คลองส่งนํ้าที่มีทํานบกั้น.
เหมือด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	[เหฺมือด] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องกินกับขนมจีนนํ้าพริก มีหัวปลีซอยเป็นต้น. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใช้ประกอบกับคำ สลบ เป็น สลบเหมือด หมายความว่า สลบไสล, แน่นิ่งไม่ติงกาย.	เหมือด ๑ [เหฺมือด] น. เครื่องกินกับขนมจีนนํ้าพริก มีหัวปลีซอยเป็นต้น. ว. ใช้ประกอบกับคำ สลบ เป็น สลบเหมือด หมายความว่า สลบไสล, แน่นิ่งไม่ติงกาย.
เหมือด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	[เหฺมือด] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นหลายชนิดในสกุล Symplocos วงศ์ Symplocaceae ใบแห้งสีเหลือง ดอกสีขาวออกเป็นช่อ กลิ่นหอม เช่น เหมือดหลวง [S. cochinchinensis (Lour.) S. Moore], เหมือดหอม (S. racemosa Roxb.).	เหมือด ๒ [เหฺมือด] น. ชื่อไม้ต้นหลายชนิดในสกุล Symplocos วงศ์ Symplocaceae ใบแห้งสีเหลือง ดอกสีขาวออกเป็นช่อ กลิ่นหอม เช่น เหมือดหลวง [S. cochinchinensis (Lour.) S. Moore], เหมือดหอม (S. racemosa Roxb.).
เหมือดคน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-คอ-ควาย-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดกลางหลายชนิดในสกุล Helicia วงศ์ Proteaceae บางชนิดใช้ทํายาได้ เช่น ชนิด H. robusta R. Br. ex Wall.	เหมือดคน น. ชื่อไม้ต้นขนาดกลางหลายชนิดในสกุล Helicia วงศ์ Proteaceae บางชนิดใช้ทํายาได้ เช่น ชนิด H. robusta R. Br. ex Wall.
เหมือดโลด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อไม้ต้นขนาดเล็กชนิด Aporusa villosa Baill. ในวงศ์ Euphorbiaceae พบในป่าโปร่งทั่วไป, กรม กลม หรือ โลด ก็เรียก. (๒) ดู กระต่ายจาม เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า (๑).	เหมือดโลด น. (๑) ชื่อไม้ต้นขนาดเล็กชนิด Aporusa villosa Baill. ในวงศ์ Euphorbiaceae พบในป่าโปร่งทั่วไป, กรม กลม หรือ โลด ก็เรียก. (๒) ดู กระต่ายจาม (๑).
เหมือน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู	[เหฺมือน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ดั่ง, เช่น, ดั่งเช่น, อย่าง, เช่น เขาทำได้เหมือนใจฉันเลย.	เหมือน [เหฺมือน] ว. ดั่ง, เช่น, ดั่งเช่น, อย่าง, เช่น เขาทำได้เหมือนใจฉันเลย.
เหมือนกัน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อย่างเดียวกัน, ไม่แปลกกัน, เช่น พี่น้องคู่นี้มีนิสัยเหมือนกัน.	เหมือนกัน ว. อย่างเดียวกัน, ไม่แปลกกัน, เช่น พี่น้องคู่นี้มีนิสัยเหมือนกัน.
เหมือนกับ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำสันธาน หมายถึง ดังเช่น เช่น เขาพูดเหมือนกับเห็นมาด้วยตนเอง.	เหมือนกับ สัน. ดังเช่น เช่น เขาพูดเหมือนกับเห็นมาด้วยตนเอง.
เหมือนว่า, เหมือนหนึ่งว่า เหมือนว่า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา เหมือนหนึ่งว่า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำสันธาน หมายถึง ดุจว่า, ประหนึ่งว่า, เหมือนกับว่า, เช่น เขาพูดกับฉันเหมือนว่าฉันเป็นเพื่อนเขา เขารักฉันเหมือนหนึ่งว่าเป็นลูกในไส้.	เหมือนว่า, เหมือนหนึ่งว่า สัน. ดุจว่า, ประหนึ่งว่า, เหมือนกับว่า, เช่น เขาพูดกับฉันเหมือนว่าฉันเป็นเพื่อนเขา เขารักฉันเหมือนหนึ่งว่าเป็นลูกในไส้.
เหมื่อย, เหมื่อย ๆ เหมื่อย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก เหมื่อย ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก ไม้-ยะ-มก	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เนือง ๆ, บ่อย ๆ, เรื่อย ๆ.	เหมื่อย, เหมื่อย ๆ (โบ) ว. เนือง ๆ, บ่อย ๆ, เรื่อย ๆ.
เหย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก	[เหฺย] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เบ้ (ใช้แก่หน้า).	เหย [เหฺย] ว. เบ้ (ใช้แก่หน้า).
เหยเก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เบ้เบี้ยวไป (ใช้แก่หน้า).	เหยเก ว. เบ้เบี้ยวไป (ใช้แก่หน้า).
เหยง, เหยง ๆ เหยง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-งอ-งู เหยง ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-งอ-งู ไม้-ยะ-มก	[เหฺยง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ทำซ้ำ ๆ อย่างเร็ว เช่น ขุดดินเหยง ด่าเหยง ๆ, ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ใช้ว่า เหย็ง หรือ เหย็ง ๆ ก็มี.	เหยง, เหยง ๆ [เหฺยง] ว. อาการที่ทำซ้ำ ๆ อย่างเร็ว เช่น ขุดดินเหยง ด่าเหยง ๆ, (ปาก) ใช้ว่า เหย็ง หรือ เหย็ง ๆ ก็มี.
เหย่อย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	[เหฺย่ย] เป็นคำนาม หมายถึง การเล่นเพลงพื้นบ้านอย่างหนึ่งของไทย ผู้เล่นร้องกลอนสดและรำประกอบ ภายหลังมีกลองยาวประกอบด้วย มักเล่นในบางเทศกาลเช่นฤดูเกี่ยวข้าว.	เหย่อย [เหฺย่ย] น. การเล่นเพลงพื้นบ้านอย่างหนึ่งของไทย ผู้เล่นร้องกลอนสดและรำประกอบ ภายหลังมีกลองยาวประกอบด้วย มักเล่นในบางเทศกาลเช่นฤดูเกี่ยวข้าว.
เหยา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	[เหฺยา] เป็นคำกริยา หมายถึง ยั่วให้โกรธ.	เหยา [เหฺยา] ก. ยั่วให้โกรธ.
เหย่า, เหย่า ๆ เหย่า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา เหย่า ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา ไม้-ยะ-มก	[เหฺย่า] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่วิ่งอย่างช้า ๆ หรือเดินอย่างเร็ว.	เหย่า, เหย่า ๆ [เหฺย่า] ว. อาการที่วิ่งอย่างช้า ๆ หรือเดินอย่างเร็ว.
เหย้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	[เย่า] เป็นคำนาม หมายถึง เรือน, บ้านเรือน, ครอบครัว, มักใช้เข้าคู่กับคํา เรือน เป็น เหย้าเรือน, เขียนเป็น หย้าว ก็มี.	เหย้า [เย่า] น. เรือน, บ้านเรือน, ครอบครัว, มักใช้เข้าคู่กับคํา เรือน เป็น เหย้าเรือน, เขียนเป็น หย้าว ก็มี.
เหยาะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง หยอดหรือหยดลงแต่น้อยตามต้องการ.	เหยาะ ก. หยอดหรือหยดลงแต่น้อยตามต้องการ.
เหยาะ ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่วิ่งช้า ๆ.	เหยาะ ๆ ว. อาการที่วิ่งช้า ๆ.
เหยาะแหยะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	[–แหฺยะ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ย่อหย่อน, ทําเป็นเล่น, ไม่เอาจริงเอาจัง, เช่น ทำงานเหยาะแหยะ.	เหยาะแหยะ [–แหฺยะ] ว. ย่อหย่อน, ทําเป็นเล่น, ไม่เอาจริงเอาจัง, เช่น ทำงานเหยาะแหยะ.
เหยิง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	[เหฺยิง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยุ่ง, รุงรัง, มักใช้เข้าคู่กับคํา ยุ่ง เป็น ยุ่งเหยิง.	เหยิง [เหฺยิง] ว. ยุ่ง, รุงรัง, มักใช้เข้าคู่กับคํา ยุ่ง เป็น ยุ่งเหยิง.
เหยิบ ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้ ไม้-ยะ-มก	[เหฺยิบ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เยิบ ๆ.	เหยิบ ๆ [เหฺยิบ] ว. เยิบ ๆ.
เหยียด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก	[เหฺยียด] เป็นคำกริยา หมายถึง ทําสิ่งที่งออยู่ให้ตรง เช่น เหยียดเส้นลวด; ยาวตรงออกไปเต็มขนาด เช่น เหยียดแขน เหยียดขา; ในวิธีเลขโบราณว่า ลบออก เช่น เหยียดนพเป็นเอก คือ เอา ๙ ลบ ๑๐ เหลือ ๑; ดูถูก เช่น เหยียดผิว. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยาวตรงออกไปเต็มขนาด ในคำว่า ยาวเหยียด.	เหยียด [เหฺยียด] ก. ทําสิ่งที่งออยู่ให้ตรง เช่น เหยียดเส้นลวด; ยาวตรงออกไปเต็มขนาด เช่น เหยียดแขน เหยียดขา; ในวิธีเลขโบราณว่า ลบออก เช่น เหยียดนพเป็นเอก คือ เอา ๙ ลบ ๑๐ เหลือ ๑; ดูถูก เช่น เหยียดผิว. ว. ยาวตรงออกไปเต็มขนาด ในคำว่า ยาวเหยียด.
เหยียดผิว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ดูถูกคนชาติอื่นที่มีสีผิวต่างกับเชื้อชาติตน (มักใช้แก่พวกผิวขาวเหยียดพวกผิวดํา).	เหยียดผิว ก. ดูถูกคนชาติอื่นที่มีสีผิวต่างกับเชื้อชาติตน (มักใช้แก่พวกผิวขาวเหยียดพวกผิวดํา).
เหยียดหยาม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ดูหมิ่น.	เหยียดหยาม ก. ดูหมิ่น.
เหยียบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้	[เหฺยียบ] เป็นคำกริยา หมายถึง วางเท้ากดลงไปบนสิ่งใดสิ่งหนึ่ง; โดยปริยายหมายความว่า ปกปิด เช่น พูดแล้วเหยียบเสีย. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เกือบ เช่น เหยียบร้อย.	เหยียบ [เหฺยียบ] ก. วางเท้ากดลงไปบนสิ่งใดสิ่งหนึ่ง; โดยปริยายหมายความว่า ปกปิด เช่น พูดแล้วเหยียบเสีย. ว. เกือบ เช่น เหยียบร้อย.
เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-กอ-ไก่-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ฝอ-ฝา-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หยิบหย่ง, ทําอะไรไม่จริงจัง, ไม่เอาการเอางาน.	เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ (สำ) ว. หยิบหย่ง, ทําอะไรไม่จริงจัง, ไม่เอาการเอางาน.
เหยียบจมูก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-จอ-จาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง บังอาจลบเหลี่ยม.	เหยียบจมูก ก. บังอาจลบเหลี่ยม.
เหยียบถ้ำเสือ, เหยียบถิ่นเสือ เหยียบถ้ำเสือ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-ถอ-ถุง-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง เหยียบถิ่นเสือ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง เข้าไปในแดนผู้มีอิทธิพลโดยไม่แสดงความยำเกรง.	เหยียบถ้ำเสือ, เหยียบถิ่นเสือ ก. เข้าไปในแดนผู้มีอิทธิพลโดยไม่แสดงความยำเกรง.
เหยียบย่าง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เข้าไปสู่, เดินเข้าไป, ย่างเข้าสู่, ย่างเหยียบ ก็ว่า.	เหยียบย่าง ก. เข้าไปสู่, เดินเข้าไป, ย่างเข้าสู่, ย่างเหยียบ ก็ว่า.
เหยียบย่ำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-สะ-หระ-อำ	เป็นคำกริยา หมายถึง ละเมิดให้เสียหาย, ย่ำยีด้วยความดูถูก เช่น อย่าเหยียบย่ำคนจน. เป็นคำนาม หมายถึง เอกสารซึ่งพนักงานเจ้าหน้าที่อนุญาตให้จับจองที่ดินว่างเปล่า มีเงื่อนไขให้ทําประโยชน์ในที่ดินนั้น เรียกว่า ใบเหยียบยํ่า.	เหยียบย่ำ ก. ละเมิดให้เสียหาย, ย่ำยีด้วยความดูถูก เช่น อย่าเหยียบย่ำคนจน. น. เอกสารซึ่งพนักงานเจ้าหน้าที่อนุญาตให้จับจองที่ดินว่างเปล่า มีเงื่อนไขให้ทําประโยชน์ในที่ดินนั้น เรียกว่า ใบเหยียบยํ่า.
เหยียบเรือสองแคม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สอ-เสือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-คอ-ควาย-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ทําทีเข้าด้วยทั้ง ๒ ฝ่าย.	เหยียบเรือสองแคม (สำ) ก. ทําทีเข้าด้วยทั้ง ๒ ฝ่าย.
เหยี่ยว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนกในวงศ์ Accipitridae ปากงุ้มและคม ขาและนิ้วตีนแข็งแรงมาก เล็บยาวแหลม ปีกแข็งแรง บินร่อนได้นาน ๆ ส่วนใหญ่ล่าสัตว์กินเป็นอาหาร มีหลายชนิด เช่น เหยี่ยวขาว หรือ เหยี่ยวปักหลัก (Elanus caeruleus) เหยี่ยวแดง (Haliastur indus) เหยี่ยวรุ้ง (Spilornis cheela).	เหยี่ยว น. ชื่อนกในวงศ์ Accipitridae ปากงุ้มและคม ขาและนิ้วตีนแข็งแรงมาก เล็บยาวแหลม ปีกแข็งแรง บินร่อนได้นาน ๆ ส่วนใหญ่ล่าสัตว์กินเป็นอาหาร มีหลายชนิด เช่น เหยี่ยวขาว หรือ เหยี่ยวปักหลัก (Elanus caeruleus) เหยี่ยวแดง (Haliastur indus) เหยี่ยวรุ้ง (Spilornis cheela).
เหยี่ยวข่าว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-ขอ-ไข่-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง นักข่าว, คนที่หาข่าวได้รวดเร็วเป็นพิเศษ.	เหยี่ยวข่าว (ปาก) น. นักข่าว, คนที่หาข่าวได้รวดเร็วเป็นพิเศษ.
เหยื่อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	[เหฺยื่อ] เป็นคำนาม หมายถึง อาหารที่ใช้ล่อสัตว์; เครื่องล่อ; ตัวรับเคราะห์ เช่น เหยื่อกระสุน.	เหยื่อ [เหฺยื่อ] น. อาหารที่ใช้ล่อสัตว์; เครื่องล่อ; ตัวรับเคราะห์ เช่น เหยื่อกระสุน.
เหยือก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	[เหฺยือก] เป็นคำนาม หมายถึง ภาชนะใส่น้ำเป็นต้น มีขนาดใหญ่และสูงกว่าถ้วย มีหูอยู่ข้าง ๆ ข้างเดียว.	เหยือก [เหฺยือก] น. ภาชนะใส่น้ำเป็นต้น มีขนาดใหญ่และสูงกว่าถ้วย มีหูอยู่ข้าง ๆ ข้างเดียว.
เหรอ, เหรอะ เหรอ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-ออ-อ่าง เหรอะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อะ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง คำที่มีเสียงเพี้ยนมาจากคำว่า หรือ.	เหรอ, เหรอะ (ปาก) คำที่มีเสียงเพี้ยนมาจากคำว่า หรือ.
เหรัญญิก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ตําแหน่งกรรมการเจ้าหน้าที่ของสมาคมเป็นต้น ทําหน้าที่เกี่ยวกับการเงิน.	เหรัญญิก น. ตําแหน่งกรรมการเจ้าหน้าที่ของสมาคมเป็นต้น ทําหน้าที่เกี่ยวกับการเงิน.
เหรา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	[เห–รา] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแมงดาทะเลชนิด Carcinoscorpius rotundicauda ในวงศ์ Xiphosuridae สันหางเรียบมน มีขนตามริมกระดองและหาง, แมงดาทะเลหางกลม แมงดาถ้วย หรือ แมงดาไฟ ก็เรียก.	เหรา ๑ [เห–รา] น. ชื่อแมงดาทะเลชนิด Carcinoscorpius rotundicauda ในวงศ์ Xiphosuridae สันหางเรียบมน มีขนตามริมกระดองและหาง, แมงดาทะเลหางกลม แมงดาถ้วย หรือ แมงดาไฟ ก็เรียก.
เหรา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	[เห–รา] เป็นคำนาม หมายถึง สัตว์ในนิยายมีรูปครึ่งนาคครึ่งมังกร.	เหรา ๒ [เห–รา] น. สัตว์ในนิยายมีรูปครึ่งนาคครึ่งมังกร.
เหราเล่นน้ำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.	เหราเล่นน้ำ น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.
เหราะ ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เหยาะ ๆ.	เหราะ ๆ ว. เหยาะ ๆ.
เหรียญ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ยอ-หยิง	เป็นคำนาม หมายถึง โลหะที่มีลักษณะกลมแบนหรือรูปเหลี่ยมเป็นต้น มีภาพนูนหรือตัวอักษรอยู่บนพื้น เช่น เหรียญกระษาปณ์ เหรียญความดีความชอบ เหรียญที่ระลึก.	เหรียญ น. โลหะที่มีลักษณะกลมแบนหรือรูปเหลี่ยมเป็นต้น มีภาพนูนหรือตัวอักษรอยู่บนพื้น เช่น เหรียญกระษาปณ์ เหรียญความดีความชอบ เหรียญที่ระลึก.
เหรียญกระษาปณ์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ยอ-หยิง-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง เงินตราโลหะที่ใช้ชําระหนี้ได้ตามกฎหมายไม่เกินจํานวนที่กําหนดโดยกฎกระทรวง.	เหรียญกระษาปณ์ (กฎ) น. เงินตราโลหะที่ใช้ชําระหนี้ได้ตามกฎหมายไม่เกินจํานวนที่กําหนดโดยกฎกระทรวง.
เหล่ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เขมาก (ใช้แก่ตา).	เหล่ ว. เขมาก (ใช้แก่ตา).
เหล็ก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ธาตุลําดับที่ ๒๖ สัญลักษณ์ Fe เป็นโลหะลักษณะเป็นของแข็งสีขาวเป็นเงาคล้ายเงิน หลอมละลายที่ ๑๕๓๖°ซ. ใช้ประโยชน์ได้มากมาย เช่น ทําเหล็กหล่อ เหล็กพืด เหล็กกล้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ iron เขียนว่า ไอ-อา-โอ-เอ็น. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แข็งแกร่ง เช่น บุรุษเหล็ก.	เหล็ก น. ธาตุลําดับที่ ๒๖ สัญลักษณ์ Fe เป็นโลหะลักษณะเป็นของแข็งสีขาวเป็นเงาคล้ายเงิน หลอมละลายที่ ๑๕๓๖°ซ. ใช้ประโยชน์ได้มากมาย เช่น ทําเหล็กหล่อ เหล็กพืด เหล็กกล้า. (อ. iron). ว. แข็งแกร่ง เช่น บุรุษเหล็ก.
เหล็กกล้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เหล็กที่มีธาตุคาร์บอนเจืออยู่ประมาณร้อยละ ๐.๑๕–๑.๕ สมบัติของเหล็กกล้าแตกต่างกันไปตามจํานวนร้อยละของธาตุคาร์บอนและของโลหะอื่นที่เจือปนอยู่ ทั้งยังขึ้นอยู่กับอุณหภูมิที่ใช้ในการเตรียมเหล็กกล้านั้น ๆ ด้วย.	เหล็กกล้า น. เหล็กที่มีธาตุคาร์บอนเจืออยู่ประมาณร้อยละ ๐.๑๕–๑.๕ สมบัติของเหล็กกล้าแตกต่างกันไปตามจํานวนร้อยละของธาตุคาร์บอนและของโลหะอื่นที่เจือปนอยู่ ทั้งยังขึ้นอยู่กับอุณหภูมิที่ใช้ในการเตรียมเหล็กกล้านั้น ๆ ด้วย.
เหล็กกล้าไม่เป็นสนิม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง เหล็กกล้าที่เจือโลหะโครเมียมหรือโลหะโครเมียมกับโลหะนิกเกิล บางชนิดมีซิลิคอนเจือปนด้วย.	เหล็กกล้าไม่เป็นสนิม น. เหล็กกล้าที่เจือโลหะโครเมียมหรือโลหะโครเมียมกับโลหะนิกเกิล บางชนิดมีซิลิคอนเจือปนด้วย.
เหล็กจาร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง เหล็กแหลมสำหรับเขียนลงบนใบลานหรือศิลาเป็นต้น.	เหล็กจาร น. เหล็กแหลมสำหรับเขียนลงบนใบลานหรือศิลาเป็นต้น.
เหล็กใน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เดือยแหลมที่มีในก้นหรือปลายหางสัตว์บางชนิด มีผึ้ง แมงป่อง เป็นต้น.	เหล็กใน น. เดือยแหลมที่มีในก้นหรือปลายหางสัตว์บางชนิด มีผึ้ง แมงป่อง เป็นต้น.
เหล็กพืด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่-พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง เหล็กที่มีธาตุคาร์บอนเจือปนอยู่ประมาณร้อยละ ๐.๑๒–๐.๒๕ และมีสิ่งเจือปนอื่น ๆ รวมกันทั้งสิ้นน้อยกว่าร้อยละ ๐.๕ หลอมละลายที่ ๑๔๐๐°ซ.–๑๕๐๐°ซ., เหล็กเหนียว ก็เรียก, เรียกเหล็กเหนียวชนิดหนึ่งที่เป็นแผ่นยาวอย่างเหล็กทําปลอกถังว่า แถบเหล็กพืด.	เหล็กพืด น. เหล็กที่มีธาตุคาร์บอนเจือปนอยู่ประมาณร้อยละ ๐.๑๒–๐.๒๕ และมีสิ่งเจือปนอื่น ๆ รวมกันทั้งสิ้นน้อยกว่าร้อยละ ๐.๕ หลอมละลายที่ ๑๔๐๐°ซ.–๑๕๐๐°ซ., เหล็กเหนียว ก็เรียก, เรียกเหล็กเหนียวชนิดหนึ่งที่เป็นแผ่นยาวอย่างเหล็กทําปลอกถังว่า แถบเหล็กพืด.
เหล็กวิลาด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง เหล็กเคลือบดีบุก, ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง ใช้ว่า เหล็กวิลาศ ก็มี.	เหล็กวิลาด น. เหล็กเคลือบดีบุก, (โบ) ใช้ว่า เหล็กวิลาศ ก็มี.
เหล็กส่ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่-สอ-เสือ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เหล็กแท่งเล็ก ๆ สั้น ๆ ปลายข้างหนึ่งแหลมมนคล้ายก้นแมลงสาบ ใช้กดลงที่หัวตะปูแล้วตอกปลายอีกข้างหนึ่งให้หัวตะปูจมลงในเนื้อไม้.	เหล็กส่ง น. เหล็กแท่งเล็ก ๆ สั้น ๆ ปลายข้างหนึ่งแหลมมนคล้ายก้นแมลงสาบ ใช้กดลงที่หัวตะปูแล้วตอกปลายอีกข้างหนึ่งให้หัวตะปูจมลงในเนื้อไม้.
เหล็กเส้น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เหล็กที่ทําเป็นเส้น มักมีลักษณะกลม.	เหล็กเส้น น. เหล็กที่ทําเป็นเส้น มักมีลักษณะกลม.
เหล็กหมาด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง เหล็กปลายแหลม มีด้าม สำหรับไชวัตถุให้เป็นรู.	เหล็กหมาด น. เหล็กปลายแหลม มีด้าม สำหรับไชวัตถุให้เป็นรู.
เหล็กหล่อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง เหล็กที่ได้มาจากเตาถลุง มีธาตุคาร์บอนเจือปนอยู่ประมาณร้อยละ ๒.๒–๔.๕ นอกจากนี้ยังมีธาตุแมงกานีส ฟอสฟอรัส ซิลิคอน และกํามะถันปนอยู่ด้วย หลอมละลายที่ประมาณ ๑๒๐๐°ซ.	เหล็กหล่อ น. เหล็กที่ได้มาจากเตาถลุง มีธาตุคาร์บอนเจือปนอยู่ประมาณร้อยละ ๒.๒–๔.๕ นอกจากนี้ยังมีธาตุแมงกานีส ฟอสฟอรัส ซิลิคอน และกํามะถันปนอยู่ด้วย หลอมละลายที่ประมาณ ๑๒๐๐°ซ.
เหล็กเหนียว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	ดู เหล็กพืด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่-พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก.	เหล็กเหนียว ดู เหล็กพืด.
เหล็กไหล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง โลหะชนิดหนึ่งเชื่อกันว่าเอาไฟเทียนลนก็ไหลย้อยออกได้.	เหล็กไหล น. โลหะชนิดหนึ่งเชื่อกันว่าเอาไฟเทียนลนก็ไหลย้อยออกได้.
เหลน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-นอ-หนู	[เหฺลน] เป็นคำนาม หมายถึง ลูกของหลานที่เป็นลูกของลูกเป็นต้น.	เหลน [เหฺลน] น. ลูกของหลานที่เป็นลูกของลูกเป็นต้น.
เหลว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-วอ-แหวน	[เหฺลว] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นนํ้า, ไม่แข็ง; ไม่ได้เรื่อง.	เหลว [เหฺลว] ว. เป็นนํ้า, ไม่แข็ง; ไม่ได้เรื่อง.
เหลวแหลก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่	[–แหฺลก] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ป่นปี้, ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน; เละเทะ; เป็นที่น่ารังเกียจ เช่น มีความประพฤติเหลวแหลก ชีวิตเหลวแหลก.	เหลวแหลก [–แหฺลก] ว. ป่นปี้, ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน; เละเทะ; เป็นที่น่ารังเกียจ เช่น มีความประพฤติเหลวแหลก ชีวิตเหลวแหลก.
เหลวไหล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ลอ-ลิง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่เป็นสาระ เช่น พูดแต่เรื่องเหลวไหล, เลอะเทอะ เช่น เป็นคนเหลวไหล, เชื่อถือไม่ได้ เช่น พูดจาเหลวไหล.	เหลวไหล ว. ไม่เป็นสาระ เช่น พูดแต่เรื่องเหลวไหล, เลอะเทอะ เช่น เป็นคนเหลวไหล, เชื่อถือไม่ได้ เช่น พูดจาเหลวไหล.
เหลอ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง	[เหฺลอ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทำหน้าเซ่อ ๆ ทำนองว่าไม่รู้เรื่อง เช่น ทำหน้าเหลอ.	เหลอ [เหฺลอ] ว. ทำหน้าเซ่อ ๆ ทำนองว่าไม่รู้เรื่อง เช่น ทำหน้าเหลอ.
เหลอหลา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	[–หฺลา] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีหน้าตาเซ่ออย่างคนงงไม่รู้เรื่อง.	เหลอหลา [–หฺลา] ว. มีหน้าตาเซ่ออย่างคนงงไม่รู้เรื่อง.
เหลา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	[เห–ลา] เป็นคำนาม หมายถึง ความหมิ่น; ความสนุก; การเล่น, การกีฬา; การหยอกเอิน; ความสะดวกสบาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	เหลา ๑ [เห–ลา] น. ความหมิ่น; ความสนุก; การเล่น, การกีฬา; การหยอกเอิน; ความสะดวกสบาย. (ส.).
เหลา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	[เหฺลา] เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้เกลี้ยงเกลาหรือให้แหลมด้วยเครื่องมือมีมีดเป็นต้น เช่น เหลาตอก เหลาดินสอ.	เหลา ๒ [เหฺลา] ก. ทําให้เกลี้ยงเกลาหรือให้แหลมด้วยเครื่องมือมีมีดเป็นต้น เช่น เหลาตอก เหลาดินสอ.
เหลา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๓	[เหฺลา] เป็นคำนาม หมายถึง ภัตตาคาร. ในวงเล็บ มาจากภาษาจีน .	เหลา ๓ [เหฺลา] น. ภัตตาคาร. (จ.).
เหล่า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	[เหฺล่า] เป็นคำนาม หมายถึง พวก, ก๊ก, เช่น เหล่ามนุษย์ เหล่าสัตว์ เหล่าอันธพาล, กําลังพลของทหารซึ่งประกอบกับคําอื่นมีลักษณะเฉพาะของงาน เช่น เหล่าทหารปืนใหญ่ เหล่าทหารราบ; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน หมายถึง ที่ซึ่งเคยเพาะปลูกแล้วทิ้งให้ร้าง, ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ หมายถึง ป่าละเมาะ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใช้ประกอบกับคำนามแสดงว่ามีจำนวนมาก เช่น คนเหล่านี้ ของเหล่านั้น.	เหล่า [เหฺล่า] น. พวก, ก๊ก, เช่น เหล่ามนุษย์ เหล่าสัตว์ เหล่าอันธพาล, กําลังพลของทหารซึ่งประกอบกับคําอื่นมีลักษณะเฉพาะของงาน เช่น เหล่าทหารปืนใหญ่ เหล่าทหารราบ; (ถิ่น–อีสาน) ที่ซึ่งเคยเพาะปลูกแล้วทิ้งให้ร้าง, (ถิ่น–พายัพ) ป่าละเมาะ. ว. ใช้ประกอบกับคำนามแสดงว่ามีจำนวนมาก เช่น คนเหล่านี้ ของเหล่านั้น.
เหล่ากอ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง เผ่าพันธุ์, ต้นตระกูล, บางทีใช้ควบกับคำอื่น เช่น เทือกเถาเหล่ากอ พงศ์เผ่าเหล่ากอ โคตรเหง้าเหล่ากอ.	เหล่ากอ น. เผ่าพันธุ์, ต้นตระกูล, บางทีใช้ควบกับคำอื่น เช่น เทือกเถาเหล่ากอ พงศ์เผ่าเหล่ากอ โคตรเหง้าเหล่ากอ.
เหล้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	[เล่า] เป็นคำนาม หมายถึง นํ้าเมาที่กลั่นหรือหมักแล้ว.	เหล้า [เล่า] น. นํ้าเมาที่กลั่นหรือหมักแล้ว.
เหล้าขาว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	ดู เหล้าโรง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-งอ-งู.	เหล้าขาว ดู เหล้าโรง.
เหล้ายาปลาปิ้ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง สุราและกับแกล้ม.	เหล้ายาปลาปิ้ง น. สุราและกับแกล้ม.
เหล้าโรง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เหล้าที่กลั่นจากโรงงานสุราโดยทั่วไปมักมีความเข้มข้นของเอทิลแอลกอฮอล์ประมาณ ๒๘ ดีกรี หรือ ๔๐ ดีกรี, เหล้าขาว ก็เรียก.	เหล้าโรง น. เหล้าที่กลั่นจากโรงงานสุราโดยทั่วไปมักมีความเข้มข้นของเอทิลแอลกอฮอล์ประมาณ ๒๘ ดีกรี หรือ ๔๐ ดีกรี, เหล้าขาว ก็เรียก.
เหล้าแห้ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ไม้-โท-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง ยาเสพติดชนิดหนึ่งประเภทกดประสาทสมอง เป็นยานอนหลับจําพวกบาร์บิทูเรต ซึ่งผลิตออกมาในรูปของโซเดียมเซโคบาร์บิทาล และเรียกกันสั้น ๆ ว่า เซโคนัล ทางแพทย์ใช้เป็นยานอนหลับประเภทออกฤทธิ์ระยะสั้น.	เหล้าแห้ง (ปาก) น. ยาเสพติดชนิดหนึ่งประเภทกดประสาทสมอง เป็นยานอนหลับจําพวกบาร์บิทูเรต ซึ่งผลิตออกมาในรูปของโซเดียมเซโคบาร์บิทาล และเรียกกันสั้น ๆ ว่า เซโคนัล ทางแพทย์ใช้เป็นยานอนหลับประเภทออกฤทธิ์ระยะสั้น.
เหลาชะโอน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ออ-อ่าง-นอ-หนู	[เหฺลา–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปาล์มชนิด Oncosperma tigillaria Ridl. ในวงศ์ Palmae ขึ้นเป็นกอ ลําต้นมีหนามตามปล้อง.	เหลาชะโอน [เหฺลา–] น. ชื่อปาล์มชนิด Oncosperma tigillaria Ridl. ในวงศ์ Palmae ขึ้นเป็นกอ ลําต้นมีหนามตามปล้อง.
เหลาหลก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่	[เหฺลาหฺลก] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหมากชนิดหนึ่งเปลือกอ่อน. ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓.	เหลาหลก [เหฺลาหฺลก] น. ชื่อหมากชนิดหนึ่งเปลือกอ่อน. (พจน. ๒๔๙๓).
เหลาะแหละ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ	[–แหฺละ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เหลวไหล, ไม่จริงจัง, มีนิสัยไม่แน่นอน.	เหลาะแหละ [–แหฺละ] ว. เหลวไหล, ไม่จริงจัง, มีนิสัยไม่แน่นอน.
เหลิง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	[เหฺลิง] เป็นคำกริยา หมายถึง ลืมตัว เช่น พ่อแม่ตามใจเสียจนเหลิง มีคนชมมาก ๆ เลยชักเหลิง.	เหลิง [เหฺลิง] ก. ลืมตัว เช่น พ่อแม่ตามใจเสียจนเหลิง มีคนชมมาก ๆ เลยชักเหลิง.
เหลิงลม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-ลอ-ลิง-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ว่าวติดลมส่ายไปมาบังคับไม่อยู่ ในคำว่า ว่าวเหลิงลม.	เหลิงลม ว. อาการที่ว่าวติดลมส่ายไปมาบังคับไม่อยู่ ในคำว่า ว่าวเหลิงลม.
เหลิงอำนาจ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-จอ-จาน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีอำนาจแล้วลืมตัว.	เหลิงอำนาจ ว. มีอำนาจแล้วลืมตัว.
เหลิงเจิ้ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-งอ-งู	[เหฺลิง–] ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พล่าม, เพ้อเจ้อ, อาการที่พูดมากไม่มีสาระ.	เหลิงเจิ้ง [เหฺลิง–] (ปาก) ว. พล่าม, เพ้อเจ้อ, อาการที่พูดมากไม่มีสาระ.
เหลียน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู	[เหฺลียน] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมีดขนาดใหญ่ ใบมีดแบน ปลายกว้างโคนแคบ สันหนาและโค้งดุ้งขึ้น โคนมีดทำเป็นบ้องหรือกั่นสอดติดกับด้ามไม้ยาว ใช้ถางป่า ตัดอ้อย หรือรานกิ่งไม้เป็นต้น, อีเหลียน ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาจีน .	เหลียน [เหฺลียน] น. ชื่อมีดขนาดใหญ่ ใบมีดแบน ปลายกว้างโคนแคบ สันหนาและโค้งดุ้งขึ้น โคนมีดทำเป็นบ้องหรือกั่นสอดติดกับด้ามไม้ยาว ใช้ถางป่า ตัดอ้อย หรือรานกิ่งไม้เป็นต้น, อีเหลียน ก็เรียก. (จ.).
เหลี่ยม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-มอ-ม้า ความหมายที่ ๑	[เหฺลี่ยม] เป็นคำนาม หมายถึง ด้านที่เป็นสัน; เส้นประกอบมุมของรูปที่มีด้านตั้งแต่ ๓ ด้านขึ้นไป; ส่วนสัดของขาที่ใช้ในการรํา, คู่กับ วง คือ ส่วนสัดของมือที่ใช้ในการรํา. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นสัน เช่น บวบเหลี่ยม เหลี่ยมเพชร เหลี่ยมเขา.	เหลี่ยม ๑ [เหฺลี่ยม] น. ด้านที่เป็นสัน; เส้นประกอบมุมของรูปที่มีด้านตั้งแต่ ๓ ด้านขึ้นไป; ส่วนสัดของขาที่ใช้ในการรํา, คู่กับ วง คือ ส่วนสัดของมือที่ใช้ในการรํา. ว. เป็นสัน เช่น บวบเหลี่ยม เหลี่ยมเพชร เหลี่ยมเขา.
เหลี่ยมลูกบาศก์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-กอ-ไก่-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมาตราวัดปริมาตร กําหนดเป็นรูปเหลี่ยมลูกบาศก์ มีด้านสูง กว้าง ยาวเท่ากัน เช่น ๑ เมตรเหลี่ยมลูกบาศก์ คือ มีด้านสูง กว้าง และยาวด้านละ ๑ เมตร.	เหลี่ยมลูกบาศก์ (โบ) น. ชื่อมาตราวัดปริมาตร กําหนดเป็นรูปเหลี่ยมลูกบาศก์ มีด้านสูง กว้าง ยาวเท่ากัน เช่น ๑ เมตรเหลี่ยมลูกบาศก์ คือ มีด้านสูง กว้าง และยาวด้านละ ๑ เมตร.
เหลี่ยม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-มอ-ม้า ความหมายที่ ๒	[เหฺลี่ยม] เป็นคำนาม หมายถึง ชั้นเชิง.	เหลี่ยม ๒ [เหฺลี่ยม] น. ชั้นเชิง.
เหลี่ยมคู เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-คอ-ควาย-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง ชั้นเชิงอย่างคมคาย.	เหลี่ยมคู น. ชั้นเชิงอย่างคมคาย.
เหลี่ยมจัด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีชั้นเชิงมาก.	เหลี่ยมจัด ว. มีชั้นเชิงมาก.
เหลี่ยม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-มอ-ม้า ความหมายที่ ๓	[เหฺลี่ยม]ดู กระมัง เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู ความหมายที่ ๒.	เหลี่ยม ๓ [เหฺลี่ยม] ดู กระมัง ๒.
เหลียว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ผินไปทางขวาหรือทางซ้ายอย่างเอี้ยวคอ.	เหลียว ก. ผินไปทางขวาหรือทางซ้ายอย่างเอี้ยวคอ.
เหลียวแล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาใจใส่ดูแล เช่น พ่อแม่แก่แล้วต้องเหลียวแลท่านให้มาก เด็กคนนี้ไม่มีใครเหลียวแลเลย.	เหลียวแล ก. เอาใจใส่ดูแล เช่น พ่อแม่แก่แล้วต้องเหลียวแลท่านให้มาก เด็กคนนี้ไม่มีใครเหลียวแลเลย.
เหลียวหลัง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกสร้อยที่มีลักษณะบิดเป็นเกลียวว่า สร้อยเหลียวหลัง. เป็นคำกริยา หมายถึง เหลียวดูด้วยความสนใจหรือด้วยความอาลัยอาวรณ์เป็นต้น.	เหลียวหลัง น. เรียกสร้อยที่มีลักษณะบิดเป็นเกลียวว่า สร้อยเหลียวหลัง. ก. เหลียวดูด้วยความสนใจหรือด้วยความอาลัยอาวรณ์เป็นต้น.
เหลือ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	[เหฺลือ] เป็นคำกริยา หมายถึง เกิน, เกินต้องการ, มาก, มากเกิน; ยังอยู่, ค้างอยู่, ยังไม่หมด.	เหลือ [เหฺลือ] ก. เกิน, เกินต้องการ, มาก, มากเกิน; ยังอยู่, ค้างอยู่, ยังไม่หมด.
เหลือกำลัง, เหลือสติกำลัง เหลือกำลัง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู เหลือสติกำลัง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พ้นความสามารถ เช่น เหลือกำลังลาก, เต็มที เช่น ซนเหลือกำลัง.	เหลือกำลัง, เหลือสติกำลัง ว. พ้นความสามารถ เช่น เหลือกำลังลาก, เต็มที เช่น ซนเหลือกำลัง.
เหลือเกิน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยิ่งนัก, เกินควร, เต็มที.	เหลือเกิน ว. ยิ่งนัก, เกินควร, เต็มที.
เหลือขอ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ขอ-ไข่-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ดื้อมาก, เอาไว้ไม่อยู่.	เหลือขอ ว. ดื้อมาก, เอาไว้ไม่อยู่.
เหลือเข็ญ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-ไต่-คู้-ยอ-หยิง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลําบากที่สุด เช่น ยากจนเหลือเข็ญ.	เหลือเข็ญ ว. ลําบากที่สุด เช่น ยากจนเหลือเข็ญ.
เหลือเข็น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เข็นไม่ไหว, กวดไม่ขึ้น.	เหลือเข็น ว. เข็นไม่ไหว, กวดไม่ขึ้น.
เหลือใจ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สุดกําลัง, มาก, เช่น ลําบากเหลือใจ.	เหลือใจ ว. สุดกําลัง, มาก, เช่น ลําบากเหลือใจ.
เหลือเชื่อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เกินจริง, ไม่น่าเชื่อ.	เหลือเชื่อ ว. เกินจริง, ไม่น่าเชื่อ.
เหลือใช้ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-ชอ-ช้าง-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใช้ไม่หมด, เกินที่จะใช้.	เหลือใช้ ว. ใช้ไม่หมด, เกินที่จะใช้.
เหลือเดน, เหลือเดนเลือก เหลือเดน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-นอ-หนู เหลือเดนเลือก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ไม่มีใครต้องการแล้ว, เหลือจากที่ใคร ๆ เลือกกันหมดแล้ว.	เหลือเดน, เหลือเดนเลือก ว. ที่ไม่มีใครต้องการแล้ว, เหลือจากที่ใคร ๆ เลือกกันหมดแล้ว.
เหลือทน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สุดที่จะทนได้, ยิ่งนัก, เช่น ขี้เกียจเหลือทน ร้ายเหลือทน.	เหลือทน ว. สุดที่จะทนได้, ยิ่งนัก, เช่น ขี้เกียจเหลือทน ร้ายเหลือทน.
เหลือบ่ากว่าแรง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-รอ-เรือ-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เกินความสามารถที่จะทําได้, เกินกําลัง.	เหลือบ่ากว่าแรง ว. เกินความสามารถที่จะทําได้, เกินกําลัง.
เหลือเฟือ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มากเกินต้องการ, มากเกินพอดี.	เหลือเฟือ ว. มากเกินต้องการ, มากเกินพอดี.
เหลือมือ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มากเกินที่จะทําได้หมด, มากเกินที่จะควบคุมดูแลได้ทั่วถึง.	เหลือมือ ว. มากเกินที่จะทําได้หมด, มากเกินที่จะควบคุมดูแลได้ทั่วถึง.
เหลือรับ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มากเกินที่จะรับได้.	เหลือรับ ว. มากเกินที่จะรับได้.
เหลือร้าย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	ว.ร้ายมาก.	เหลือร้าย ว.ร้ายมาก.
เหลือล้น, เหลือหลาย, เหลือแหล่ เหลือล้น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ลอ-ลิง-ไม้-โท-นอ-หนู เหลือหลาย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก เหลือแหล่ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มากมาย, มากเกินไป.	เหลือล้น, เหลือหลาย, เหลือแหล่ ว. มากมาย, มากเกินไป.
เหลือวิสัย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พ้นขอบเขตที่จะพึงทํา, พ้นความสามารถ.	เหลือวิสัย ว. พ้นขอบเขตที่จะพึงทํา, พ้นความสามารถ.
เหลือแสน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-แอ-สอ-เสือ-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มากยิ่ง เช่น ร้ายเหลือแสน, มั่งมีเหลือแสน.	เหลือแสน ว. มากยิ่ง เช่น ร้ายเหลือแสน, มั่งมีเหลือแสน.
เหลือหลอ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง	[–หฺลอ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หลงเหลืออยู่ เช่น รถชนกันอย่างนี้ จะมีอะไรเหลือหลอเล่า, ถ้าใช้ในความปฏิเสธหมายความว่า หมดเกลี้ยง เช่น กินเสียจนไม่มีอะไรเหลือหลอ.	เหลือหลอ [–หฺลอ] ว. หลงเหลืออยู่ เช่น รถชนกันอย่างนี้ จะมีอะไรเหลือหลอเล่า, ถ้าใช้ในความปฏิเสธหมายความว่า หมดเกลี้ยง เช่น กินเสียจนไม่มีอะไรเหลือหลอ.
เหลืออด, เหลืออดเหลือทน เหลืออด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก เหลืออดเหลือทน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สุดที่จะกลั้นได้, สุดที่จะอดทนได้, สุดที่จะระงับอารมณ์ได้.	เหลืออด, เหลืออดเหลือทน ว. สุดที่จะกลั้นได้, สุดที่จะอดทนได้, สุดที่จะระงับอารมณ์ได้.
เหลือก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	[เหฺลือก] เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้ลูกตาดําอยู่ข้างบน ในคําว่า เหลือกตา. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กลอกขึ้น, เบิกกว้าง, (ใช้แก่ตา), ลูกตาดําอยู่ข้างบน ในคําว่า ตาเหลือก.	เหลือก [เหฺลือก] ก. ทําให้ลูกตาดําอยู่ข้างบน ในคําว่า เหลือกตา. ว. กลอกขึ้น, เบิกกว้าง, (ใช้แก่ตา), ลูกตาดําอยู่ข้างบน ในคําว่า ตาเหลือก.
เหลือง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๑	[เหฺลือง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สีอย่างสีรงทองหรือขมิ้น.	เหลือง ๑ [เหฺลือง] ว. สีอย่างสีรงทองหรือขมิ้น.
เหลือง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๒	[เหฺลือง] เป็นคำนาม หมายถึง พริกเหลือง. ในวงเล็บ ดู เดือยไก่ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-กอ-ไก่-ไม้-เอก.	เหลือง ๒ [เหฺลือง] น. พริกเหลือง. (ดู เดือยไก่).
เหลือง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๓	[เหฺลือง]ดู กุ้งเหลือง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู ที่ กุ้ง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู ความหมายที่ ๑.	เหลือง ๓ [เหฺลือง] ดู กุ้งเหลือง ที่ กุ้ง ๑.
เหลือง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๔	[เหฺลือง]ดู ไข้เหลือง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู ที่ ไข้ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ขอ-ไข่-ไม้-โท.	เหลือง ๔ [เหฺลือง] ดู ไข้เหลือง ที่ ไข้.
เหลือง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๕	[เหฺลือง] เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อปลาทะเลหลายชนิดในสกุล Caesio วงศ์ Pomadasyidae รูปร่างคล้ายปลากะพง ลําตัว ครีบ และหางสีเหลือง ครีบหางเป็นแฉกลึก มีเกล็ดถึงโคนครีบหลังและหาง เช่น ชนิด C. erythrogaster, C. chrysozonus.(๒) ชื่อปลาทะเลชนิด Halichoeres nigrescens ในวงศ์ Labridae ลําตัวแบนข้างค่อนข้างหนา สีเขียว ไม่มีเกล็ดที่แก้ม มีเส้นสีม่วงระหว่างตาพาดเฉียงจากตาไปที่แก้ม ๒–๓ เส้น ขนาดยาวประมาณ ๑๔ เซนติเมตร, เหลืองหิน ก็เรียก.	เหลือง ๕ [เหฺลือง] น. (๑) ชื่อปลาทะเลหลายชนิดในสกุล Caesio วงศ์ Pomadasyidae รูปร่างคล้ายปลากะพง ลําตัว ครีบ และหางสีเหลือง ครีบหางเป็นแฉกลึก มีเกล็ดถึงโคนครีบหลังและหาง เช่น ชนิด C. erythrogaster, C. chrysozonus.(๒) ชื่อปลาทะเลชนิด Halichoeres nigrescens ในวงศ์ Labridae ลําตัวแบนข้างค่อนข้างหนา สีเขียว ไม่มีเกล็ดที่แก้ม มีเส้นสีม่วงระหว่างตาพาดเฉียงจากตาไปที่แก้ม ๒–๓ เส้น ขนาดยาวประมาณ ๑๔ เซนติเมตร, เหลืองหิน ก็เรียก.
เหลืองหางฟ้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	ดู กุ้งเหลือง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู ที่ กุ้ง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู ความหมายที่ ๑.	เหลืองหางฟ้า ดู กุ้งเหลือง ที่ กุ้ง ๑.
เหลืองหิน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	ดู เหลือง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๕ (๒).	เหลืองหิน ดู เหลือง ๕ (๒).
เหลือบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๑	[เหฺลือบ] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแมลงหลายชนิดในวงศ์ Tabanidae รูปร่างคล้ายแมลงวันแต่ตัวโตกว่า มีปีกคู่เดียวซึ่งมักใส แต่บางชนิดเป็นลายสีต่าง ๆ เช่น นํ้าตาล นํ้าเงิน รวมทั้งสีเลื่อมพราย จึงเรียกว่า ตัวเหลือบ หนวดปล้องปลายมีลักษณะเรียวโค้งงอคล้ายเคียว ตาโต ตัวผู้ตาชิดกัน ตัวเมียตาห่าง ปากมีอวัยวะเป็นแผ่นคมคล้ายใบมีดตัดเนื้อให้ขาด และมีอวัยวะเป็นท่อดูดของเหลวกินได้ ตัวเมียดูดเลือดมนุษย์และสัตว์ ส่วนใหญ่อยู่ในสกุล Tabanus และ Chrysops. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สีเลื่อมพรายเวลากระทบแสงเป็นหลายสีคล้ายสีตัวเหลือบ.	เหลือบ ๑ [เหฺลือบ] น. ชื่อแมลงหลายชนิดในวงศ์ Tabanidae รูปร่างคล้ายแมลงวันแต่ตัวโตกว่า มีปีกคู่เดียวซึ่งมักใส แต่บางชนิดเป็นลายสีต่าง ๆ เช่น นํ้าตาล นํ้าเงิน รวมทั้งสีเลื่อมพราย จึงเรียกว่า ตัวเหลือบ หนวดปล้องปลายมีลักษณะเรียวโค้งงอคล้ายเคียว ตาโต ตัวผู้ตาชิดกัน ตัวเมียตาห่าง ปากมีอวัยวะเป็นแผ่นคมคล้ายใบมีดตัดเนื้อให้ขาด และมีอวัยวะเป็นท่อดูดของเหลวกินได้ ตัวเมียดูดเลือดมนุษย์และสัตว์ ส่วนใหญ่อยู่ในสกุล Tabanus และ Chrysops. ว. สีเลื่อมพรายเวลากระทบแสงเป็นหลายสีคล้ายสีตัวเหลือบ.
เหลือบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๒	[เหฺลือบ] เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้ประกอบกับคำอื่นหมายความว่า ชำเลือง เช่น เหลือบตา เหลือบแล เหลือบดู เหลือบเห็น.	เหลือบ ๒ [เหฺลือบ] ก. ใช้ประกอบกับคำอื่นหมายความว่า ชำเลือง เช่น เหลือบตา เหลือบแล เหลือบดู เหลือบเห็น.
เหลือม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	[เหฺลือม] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่องูขนาดใหญ่ชนิด Python reticulatus ในวงศ์ Pythonidae ตัวโตเรียวยาว ลายสีนํ้าตาลเหลือง ยาวได้ถึง ๙ เมตร ที่กลางหัวมีเส้นสีดําซึ่งมักเรียกว่า ศรดํา ออกหากินในเวลากลางคืน ไม่มีพิษ เป็นงูที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในโลก.	เหลือม [เหฺลือม] น. ชื่องูขนาดใหญ่ชนิด Python reticulatus ในวงศ์ Pythonidae ตัวโตเรียวยาว ลายสีนํ้าตาลเหลือง ยาวได้ถึง ๙ เมตร ที่กลางหัวมีเส้นสีดําซึ่งมักเรียกว่า ศรดํา ออกหากินในเวลากลางคืน ไม่มีพิษ เป็นงูที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในโลก.
เหลื่อม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	[เหฺลื่อม] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เลยไป, ลํ้าไป, ลํ้ากัน, ไม่เสมอกัน.	เหลื่อม [เหฺลื่อม] ว. เลยไป, ลํ้าไป, ลํ้ากัน, ไม่เสมอกัน.
เหลื่อมล้ำต่ำสูง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อำ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อู-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่เท่าเทียมกัน เช่น มีฐานะทางสังคมเหลื่อมล้ำต่ำสูงกว่ากัน.	เหลื่อมล้ำต่ำสูง ว. ไม่เท่าเทียมกัน เช่น มีฐานะทางสังคมเหลื่อมล้ำต่ำสูงกว่ากัน.
เหว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน	[เหวฺ] เป็นคำนาม หมายถึง ช่องลึกลงไปในภูเขา, ช่องลึกหว่างเขา.	เหว [เหวฺ] น. ช่องลึกลงไปในภูเขา, ช่องลึกหว่างเขา.
เหวทะเล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนที่ลึกมากของผืนท้องทะเลและมหาสมุทร มีขอบสูงชันและมีบริเวณจํากัด โดยทั่วไปกําหนดความลึกตั้งแต่ ๕,๔๐๐ เมตรลงไป.	เหวทะเล น. ส่วนที่ลึกมากของผืนท้องทะเลและมหาสมุทร มีขอบสูงชันและมีบริเวณจํากัด โดยทั่วไปกําหนดความลึกตั้งแต่ ๕,๔๐๐ เมตรลงไป.
เหว่ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-เอก	[เหฺว่] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เปล่า, เปลี่ยว, เช่น เหว่ใจ.	เหว่ [เหฺว่] ว. เปล่า, เปลี่ยว, เช่น เหว่ใจ.
เหวง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-งอ-งู	[เหฺวง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มาก, เป็นคําใช้ประกอบคํา เบา เป็น เบาเหวง หมายความว่า เบามาก.	เหวง [เหฺวง] ว. มาก, เป็นคําใช้ประกอบคํา เบา เป็น เบาเหวง หมายความว่า เบามาก.
เหวย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คำที่ใช้ประกอบข้อความที่มีความหมายในเชิงถามหรือชักชวนเป็นต้น เช่น ใครเล่าเหวยจะไปกับพวกเราบ้าง มาละเหวยมาละวา.	เหวย ว. คำที่ใช้ประกอบข้อความที่มีความหมายในเชิงถามหรือชักชวนเป็นต้น เช่น ใครเล่าเหวยจะไปกับพวกเราบ้าง มาละเหวยมาละวา.
เหวย ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ยอ-ยัก ไม้-ยะ-มก	เป็นคำอุทาน หมายถึง คำร้องเรียกแสดงว่ามีอำนาจหรือแสดงความดูหมิ่นเหยียดหยามเป็นต้น เช่น เหวย ๆ เจ้าเด็กน้อย. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงร้องเรียกที่ได้ยินแต่ที่ไกล เช่น ได้ยินเสียงใครมาร้องเรียกอยู่เหวย ๆ.	เหวย ๆ อ. คำร้องเรียกแสดงว่ามีอำนาจหรือแสดงความดูหมิ่นเหยียดหยามเป็นต้น เช่น เหวย ๆ เจ้าเด็กน้อย. ว. เสียงร้องเรียกที่ได้ยินแต่ที่ไกล เช่น ได้ยินเสียงใครมาร้องเรียกอยู่เหวย ๆ.
เหวอะ, เหวอะหวะ เหวอะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อะ เหวอะหวะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อะ	[เหฺวอะหฺวะ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กว้างใหญ่และลึก (ใช้แก่แผล).	เหวอะ, เหวอะหวะ [เหฺวอะหฺวะ] ว. กว้างใหญ่และลึก (ใช้แก่แผล).
เหวี่ยง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-งอ-งู	[เหฺวี่ยง] เป็นคำกริยา หมายถึง ซัดเบี่ยงไป.	เหวี่ยง [เหฺวี่ยง] ก. ซัดเบี่ยงไป.
เหวี่ยงแห เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทําคลุม ๆ เช่น พูดเหวี่ยงแห.	เหวี่ยงแห ว. ทําคลุม ๆ เช่น พูดเหวี่ยงแห.
เห่อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นผื่นเป็นเม็ดผุดขึ้นมากเป็นพืดไปตามผิวหนัง เช่น มีผื่นเห่อขึ้นเต็มตัว.	เห่อ ๑ ว. เป็นผื่นเป็นเม็ดผุดขึ้นมากเป็นพืดไปตามผิวหนัง เช่น มีผื่นเห่อขึ้นเต็มตัว.
เห่อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง แสดงอาการตื่นเต้นยินดีมากจนออกนอกหน้า เช่น เห่อรถ เห่อเสื้อผ้าใหม่, ลำพองใจ เช่น เห่อยศ เห่ออำนาจ.	เห่อ ๒ ก. แสดงอาการตื่นเต้นยินดีมากจนออกนอกหน้า เช่น เห่อรถ เห่อเสื้อผ้าใหม่, ลำพองใจ เช่น เห่อยศ เห่ออำนาจ.
เห่อเหิม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีใจกําเริบทะเยอทะยาน, เหิมเห่อ ก็ว่า.	เห่อเหิม ว. มีใจกําเริบทะเยอทะยาน, เหิมเห่อ ก็ว่า.
เหอะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๑	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เถอะ.	เหอะ ๑ (ปาก) ว. เถอะ.
เหอะน่า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อะ-นอ-หนู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง เถอะน่า, คําประกอบท้ายกริยาแสดงความหมายเป็นเชิงชักชวนหรือวิงวอนเป็นต้น, เฮอะน่า ก็ว่า.	เหอะน่า (ปาก) เถอะน่า, คําประกอบท้ายกริยาแสดงความหมายเป็นเชิงชักชวนหรือวิงวอนเป็นต้น, เฮอะน่า ก็ว่า.
เหอะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เปรอะ เช่น ราขึ้นเหอะ; ขรุขระ เช่น หน้าเป็นสิวเหอะ.	เหอะ ๒ ว. เปรอะ เช่น ราขึ้นเหอะ; ขรุขระ เช่น หน้าเป็นสิวเหอะ.
เหะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เละ ใช้แก่กริยาเมา ในคำว่า เมาเหะ.	เหะ ว. เละ ใช้แก่กริยาเมา ในคำว่า เมาเหะ.
เหะหะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีเสียงอึกทึกอย่างคนเมาเหล้า.	เหะหะ ว. มีเสียงอึกทึกอย่างคนเมาเหล้า.
เหา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแมลงขนาดเล็กหลายชนิดในหลายวงศ์ ส่วนใหญ่ตัวยาวไม่เกิน ๕ มิลลิเมตร ตัวแบน หัวแคบกว่าอกและยื่นไปข้างหน้าเห็นได้ชัด ตาเล็กมาก แต่บางชนิดไม่มีตา อกไม่แยกเป็นปล้องให้เห็นชัด ขามีหนามตรงข้ามกับเล็บช่วยในการยึดขนหรือผม ปากเป็นชนิดดูดกิน อาศัยอยู่ตามบริเวณที่มีขนหรือผม ดูดเลือดคนและสัตว์ ที่อยู่บนศีรษะของคนได้แก่ ชนิด Pediculus humanus ในวงศ์ Pediculidae.	เหา ๑ น. ชื่อแมลงขนาดเล็กหลายชนิดในหลายวงศ์ ส่วนใหญ่ตัวยาวไม่เกิน ๕ มิลลิเมตร ตัวแบน หัวแคบกว่าอกและยื่นไปข้างหน้าเห็นได้ชัด ตาเล็กมาก แต่บางชนิดไม่มีตา อกไม่แยกเป็นปล้องให้เห็นชัด ขามีหนามตรงข้ามกับเล็บช่วยในการยึดขนหรือผม ปากเป็นชนิดดูดกิน อาศัยอยู่ตามบริเวณที่มีขนหรือผม ดูดเลือดคนและสัตว์ ที่อยู่บนศีรษะของคนได้แก่ ชนิด Pediculus humanus ในวงศ์ Pediculidae.
เหาจะกินหัว, เหาจะขึ้นหัว เหาจะกินหัว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน เหาจะขึ้นหัว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อะ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อึ-ไม้-โท-นอ-หนู-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน หมายถึง ทำตัวอาจเอื้อมหรือเอาอย่างเจ้านายหรือผู้สูงศักดิ์ ถือว่าเป็นอัปมงคล เช่น ทำตัวเทียมเจ้าระวังเหาจะขึ้นหัวนะ.	เหาจะกินหัว, เหาจะขึ้นหัว (สำ) ทำตัวอาจเอื้อมหรือเอาอย่างเจ้านายหรือผู้สูงศักดิ์ ถือว่าเป็นอัปมงคล เช่น ทำตัวเทียมเจ้าระวังเหาจะขึ้นหัวนะ.
เหา ๒, เหาฉลาม, เหาทะเล เหา ความหมายที่ ๒ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา เหาฉลาม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ฉอ-ฉิ่ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า เหาทะเล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง	ดู ติด เขียนว่า ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๓.	เหา ๒, เหาฉลาม, เหาทะเล ดู ติด ๓.
เห่า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการส่งเสียงสั้น ๆ ของหมา.	เห่า ๑ ก. อาการส่งเสียงสั้น ๆ ของหมา.
เห่า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่องูพิษในสกุล Naja วงศ์ Elapidae ขนาดยาวประมาณ ๑.๓ เมตร พบหลายสีต่างกันไปในแต่ละตัว เช่น ดํา นํ้าตาล เขียวอมเทา เหลืองหม่น บางตัวมีลายสีขาวและบางตัวไม่มีลาย สามารถยกตัวท่อนหัวตั้งขึ้นและแผ่บริเวณคอกว้างออกได้ เรียกว่า แผ่แม่เบี้ย มีหลายชนิด เช่น เห่าไทย (N. kaouthia) ซึ่งตัวที่มีสีคลํ้า เรียก เห่าหม้อ, เห่าด่างพ่นพิษ (N. atra) ซึ่งสามารถพ่นฉีดพิษออกจากเขี้ยวพิษได้.	เห่า ๒ น. ชื่องูพิษในสกุล Naja วงศ์ Elapidae ขนาดยาวประมาณ ๑.๓ เมตร พบหลายสีต่างกันไปในแต่ละตัว เช่น ดํา นํ้าตาล เขียวอมเทา เหลืองหม่น บางตัวมีลายสีขาวและบางตัวไม่มีลาย สามารถยกตัวท่อนหัวตั้งขึ้นและแผ่บริเวณคอกว้างออกได้ เรียกว่า แผ่แม่เบี้ย มีหลายชนิด เช่น เห่าไทย (N. kaouthia) ซึ่งตัวที่มีสีคลํ้า เรียก เห่าหม้อ, เห่าด่างพ่นพิษ (N. atra) ซึ่งสามารถพ่นฉีดพิษออกจากเขี้ยวพิษได้.
เหาน้ำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังในอันดับ Isopoda เป็นปรสิต ที่พบในนํ้าจืด เช่น สกุล Alitropus ในวงศ์ Aegidae, ในนํ้าเค็ม เช่น สกุล Livoneca ในวงศ์ Cymothoidae.	เหาน้ำ น. ชื่อสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังในอันดับ Isopoda เป็นปรสิต ที่พบในนํ้าจืด เช่น สกุล Alitropus ในวงศ์ Aegidae, ในนํ้าเค็ม เช่น สกุล Livoneca ในวงศ์ Cymothoidae.
เหาไม้ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-โท	ดู เรือดไม้ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-โท.	เหาไม้ ดู เรือดไม้.
เหาะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง เคลื่อนที่ไปในอากาศด้วยฤทธิ์.	เหาะ ก. เคลื่อนที่ไปในอากาศด้วยฤทธิ์.
เหิน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง บินอยู่ในระยะสูง เช่น หงส์เหิน นกเขาเหิน, ร่อนอยู่ในระยะสูง เช่น นกนางแอ่นเหินลม.	เหิน ก. บินอยู่ในระยะสูง เช่น หงส์เหิน นกเขาเหิน, ร่อนอยู่ในระยะสูง เช่น นกนางแอ่นเหินลม.
เหินห่าง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-หอ-หีบ-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่สนิทสนมดังเก่า, ไม่ค่อยได้ไปมาหาสู่หรือติดต่อกันเหมือนเดิม, จืดจาง, ห่างเหิน ก็ว่า.	เหินห่าง ก. ไม่สนิทสนมดังเก่า, ไม่ค่อยได้ไปมาหาสู่หรือติดต่อกันเหมือนเดิม, จืดจาง, ห่างเหิน ก็ว่า.
เหินหาว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง บินหรือเหาะไปในอากาศในระยะสูง.	เหินหาว ก. บินหรือเหาะไปในอากาศในระยะสูง.
เหินเห่อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง ค้างเติ่ง.	เหินเห่อ ก. ค้างเติ่ง.
เหิม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กําเริบ, ลําพองใจ, มักใช้เข้าคู่กับคำอื่น เช่น เหิมเกริม เหิมหาญ เหิมห้าว เหิมฮึก.	เหิม ว. กําเริบ, ลําพองใจ, มักใช้เข้าคู่กับคำอื่น เช่น เหิมเกริม เหิมหาญ เหิมห้าว เหิมฮึก.
เหิมเกริม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง กำเริบเสิบสาน.	เหิมเกริม ก. กำเริบเสิบสาน.
เหิมหาญ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-หยิง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลำพองใจด้วยความกล้าหาญ.	เหิมหาญ ว. ลำพองใจด้วยความกล้าหาญ.
เหิมห้าว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลำพองใจด้วยความมุทะลุดุดัน, ลำพองใจด้วยความแข็งกร้าว.	เหิมห้าว ว. ลำพองใจด้วยความมุทะลุดุดัน, ลำพองใจด้วยความแข็งกร้าว.
เหิมเห่อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีใจกำเริบทะเยอทะยาน, เห่อเหิม ก็ว่า.	เหิมเห่อ ว. มีใจกำเริบทะเยอทะยาน, เห่อเหิม ก็ว่า.
เหิมฮึก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-ฮอ-นก-ฮูก-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลำพองใจด้วยความคะนอง, ฮึกเหิม ก็ว่า.	เหิมฮึก ว. ลำพองใจด้วยความคะนอง, ฮึกเหิม ก็ว่า.
เหี้ย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์เลื้อยคลานขนาดใหญ่ชนิด Varanus salvator ในวงศ์ Varanidae เป็นสัตว์สกุลเดียวกับตะกวด โตเต็มวัยยาวได้ถึง ๒.๕ เมตร ตัวอ้วนใหญ่สีดํา มีลายดอกสีเหลืองพาดขวาง หางยาว อาศัยและหากินบริเวณใกล้นํ้า, ภาษาปากว่า ตัวเงินตัวทอง.	เหี้ย น. ชื่อสัตว์เลื้อยคลานขนาดใหญ่ชนิด Varanus salvator ในวงศ์ Varanidae เป็นสัตว์สกุลเดียวกับตะกวด โตเต็มวัยยาวได้ถึง ๒.๕ เมตร ตัวอ้วนใหญ่สีดํา มีลายดอกสีเหลืองพาดขวาง หางยาว อาศัยและหากินบริเวณใกล้นํ้า, ภาษาปากว่า ตัวเงินตัวทอง.
เหียง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Dipterocarpus obtusifolius Teijsm. ex Miq. ในวงศ์ Dipterocarpaceae เนื้อไม้ใช้ในการก่อสร้าง.	เหียง น. ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Dipterocarpus obtusifolius Teijsm. ex Miq. ในวงศ์ Dipterocarpaceae เนื้อไม้ใช้ในการก่อสร้าง.
เหียงกราด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	ดู กราด เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๔.	เหียงกราด ดู กราด ๔.
เหียน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง หัน เช่น เหียนใบเรือ.	เหียน ๑ ก. หัน เช่น เหียนใบเรือ.
เหียนหัน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เปลี่ยนท่าทาง, พลิกแพลง, หันเหียน ก็ว่า.	เหียนหัน ก. เปลี่ยนท่าทาง, พลิกแพลง, หันเหียน ก็ว่า.
เหียน ๒, เหียน ๆ เหียน ความหมายที่ ๒ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู เหียน ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู ไม้-ยะ-มก	เป็นคำกริยา หมายถึง มีอาการพะอืดพะอมคล้ายจะคลื่นไส้ เช่น รู้สึกเหียน ๆ, มักใช้เข้าคู่กับคำ คลื่น เป็น คลื่นเหียน.	เหียน ๒, เหียน ๆ ก. มีอาการพะอืดพะอมคล้ายจะคลื่นไส้ เช่น รู้สึกเหียน ๆ, มักใช้เข้าคู่กับคำ คลื่น เป็น คลื่นเหียน.
เหียนราก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง มีอาการจะอาเจียน.	เหียนราก ก. มีอาการจะอาเจียน.
เหี้ยน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง กร่อนไปเกือบหมดหรือหมด, ตัดหมด.	เหี้ยน ก. กร่อนไปเกือบหมดหรือหมด, ตัดหมด.
เหี้ยม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แข็งกระด้างปราศจากเมตตากรุณา, ไม่ปรานี; ดุร้ายหมดความกลัว. ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง เหตุ เช่น เหี้ยมนั้นจึงหากให้ ฉัตรหัก เหนแฮ. ในวงเล็บ มาจาก หนังสือลิลิตตะเลงพ่าย แบบเรียนกวีนิพนธ์.	เหี้ยม ว. แข็งกระด้างปราศจากเมตตากรุณา, ไม่ปรานี; ดุร้ายหมดความกลัว. (แบบ) น. เหตุ เช่น เหี้ยมนั้นจึงหากให้ ฉัตรหัก เหนแฮ. (ตะเลงพ่าย).
เหี้ยมเกรียม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใจดํา, ปราศจากใจกรุณา; ดุร้าย เช่น หน้าตาเหี้ยมเกรียม.	เหี้ยมเกรียม ว. ใจดํา, ปราศจากใจกรุณา; ดุร้าย เช่น หน้าตาเหี้ยมเกรียม.
เหี้ยมหาญ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-หยิง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เข้มแข็งกล้าหาญเด็ดขาด, ห้าวหาญปราศจากความปรานี.	เหี้ยมหาญ ว. เข้มแข็งกล้าหาญเด็ดขาด, ห้าวหาญปราศจากความปรานี.
เหี้ยมโหด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ดุร้ายทารุณ, โหดเหี้ยม ก็ว่า.	เหี้ยมโหด ว. ดุร้ายทารุณ, โหดเหี้ยม ก็ว่า.
เหี่ยว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่สดชื่นเพราะขาดน้ำ เช่น ดอกไม้เหี่ยว, ค่อยแห้งไป เช่น ส้มโอเหี่ยว, ไม่เต่งตึง เช่น หนังเหี่ยว; สลด เช่น ใจเหี่ยว.	เหี่ยว ว. ไม่สดชื่นเพราะขาดน้ำ เช่น ดอกไม้เหี่ยว, ค่อยแห้งไป เช่น ส้มโอเหี่ยว, ไม่เต่งตึง เช่น หนังเหี่ยว; สลด เช่น ใจเหี่ยว.
เหี่ยวแห้ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เหี่ยวแล้วค่อย ๆ แห้งไป เช่น ใบไม้เหี่ยวแห้ง. เป็นคำกริยา หมายถึง ขาดความสดชื่นเพราะหดหู่ใจ เช่น จิตใจเหี่ยวแห้ง, แห้งเหี่ยว ก็ว่า.	เหี่ยวแห้ง ว. เหี่ยวแล้วค่อย ๆ แห้งไป เช่น ใบไม้เหี่ยวแห้ง. ก. ขาดความสดชื่นเพราะหดหู่ใจ เช่น จิตใจเหี่ยวแห้ง, แห้งเหี่ยว ก็ว่า.
เหื่อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง เหงื่อ.	เหื่อ (ปาก) น. เหงื่อ.
เหือด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง โรคติดต่อที่เกิดจากเชื้อไวรัส มีอาการไข้ ต่อมนํ้าเหลืองที่คอโต ออกผื่นแดงทั่วตัวคล้ายโรคหัด แต่อาการไม่รุนแรงเท่า มีผลรุนแรงต่อทารกในครรภ์ระยะ ๓ เดือนแรก, หัดเยอรมัน ก็เรียก.	เหือด ๑ น. โรคติดต่อที่เกิดจากเชื้อไวรัส มีอาการไข้ ต่อมนํ้าเหลืองที่คอโต ออกผื่นแดงทั่วตัวคล้ายโรคหัด แต่อาการไม่รุนแรงเท่า มีผลรุนแรงต่อทารกในครรภ์ระยะ ๓ เดือนแรก, หัดเยอรมัน ก็เรียก.
เหือด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง ซาลง เช่น ไข้เหือดแล้ว, ค่อยแห้งหายไปในคำว่า เหือดหาย เหือดแห้ง แห้งเหือด.	เหือด ๒ ก. ซาลง เช่น ไข้เหือดแล้ว, ค่อยแห้งหายไปในคำว่า เหือดหาย เหือดแห้ง แห้งเหือด.
เหือดหาย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง แห้งหายไป, หมดไป.	เหือดหาย ก. แห้งหายไป, หมดไป.
เหือดแห้ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ค่อยแห้งหายไป, แห้งเหือด ก็ว่า.	เหือดแห้ง ก. ค่อยแห้งหายไป, แห้งเหือด ก็ว่า.
แห เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเครื่องจับปลาชนิดหนึ่ง ถักเป็นตาข่าย ใช้ทอดแผ่ลงในนํ้าแล้วค่อย ๆ ดึงขึ้นมา.	แห ๑ น. ชื่อเครื่องจับปลาชนิดหนึ่ง ถักเป็นตาข่าย ใช้ทอดแผ่ลงในนํ้าแล้วค่อย ๆ ดึงขึ้นมา.
แห เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคใต้และภาคอีสาน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เปรียว, ไม่เชื่อง.	แห ๒ (ถิ่น–ปักษ์ใต้, อีสาน) ว. เปรียว, ไม่เชื่อง.
แห เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ ความหมายที่ ๓	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวรรณกรรม เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใช้เข้าคู่กับคำ ห่าง เป็น ห่างแห หรือแหห่าง เช่น กระแหแหห่างชาย ดั่งสายสวาทคลาดจากสม. ในวงเล็บ มาจาก กาพย์ห่อโคลงเห่เรือ แบบเรียนกวีนิพนธ์.	แห ๓ (วรรณ) ว. ใช้เข้าคู่กับคำ ห่าง เป็น ห่างแห หรือแหห่าง เช่น กระแหแหห่างชาย ดั่งสายสวาทคลาดจากสม. (เห่เรือ).
แห่ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ขบวนที่ไปพร้อมกันด้วยวัตถุประสงค์อย่างใดอย่างหนึ่ง อาจมีการตกแต่งหรือมีดนตรีประกอบเป็นต้น เช่น แห่นาค แห่ขันหมาก แห่ศพ. เป็นคำกริยา หมายถึง ไปกันเป็นพวกเป็นหมู่มาก ๆ.	แห่ น. ขบวนที่ไปพร้อมกันด้วยวัตถุประสงค์อย่างใดอย่างหนึ่ง อาจมีการตกแต่งหรือมีดนตรีประกอบเป็นต้น เช่น แห่นาค แห่ขันหมาก แห่ศพ. ก. ไปกันเป็นพวกเป็นหมู่มาก ๆ.
แห่ห้อม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ไม้-เอก-หอ-หีบ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง แวดล้อมไป.	แห่ห้อม ก. แวดล้อมไป.
แห่แหน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ไม้-เอก-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-นอ-หนู	[–แหนฺ] เป็นคำกริยา หมายถึง ห้อมล้อมระวังกันไปเป็นขบวน เช่น ประชาชนแห่แหนพระพุทธสิหิงค์ไปตามถนน; ยกพวกกันมามาก ๆ เพื่อวัตถุประสงค์อย่างใดอย่างหนึ่ง เช่น เพื่อนฝูงแห่แหนกันมาเต็มบ้าน.	แห่แหน [–แหนฺ] ก. ห้อมล้อมระวังกันไปเป็นขบวน เช่น ประชาชนแห่แหนพระพุทธสิหิงค์ไปตามถนน; ยกพวกกันมามาก ๆ เพื่อวัตถุประสงค์อย่างใดอย่างหนึ่ง เช่น เพื่อนฝูงแห่แหนกันมาเต็มบ้าน.
แห้ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงอย่างเสียงหมาคําราม, เขียนเป็น แฮ่ ก็มี.	แห้ ว. เสียงอย่างเสียงหมาคําราม, เขียนเป็น แฮ่ ก็มี.
แหก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง แยกออก, ถ่างออก, ทําให้อ้าออก, เช่น แหกขา, ใช้กําลังฟันฝ่าออกไป เช่น แหกคุก กองทหารตีแหกวงล้อมข้าศึกออกไป.	แหก ก. แยกออก, ถ่างออก, ทําให้อ้าออก, เช่น แหกขา, ใช้กําลังฟันฝ่าออกไป เช่น แหกคุก กองทหารตีแหกวงล้อมข้าศึกออกไป.
แหกขี้ตา เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง รีบร้อน เช่น แหกขี้ตามาแต่เช้า.	แหกขี้ตา (ปาก) ก. รีบร้อน เช่น แหกขี้ตามาแต่เช้า.
แหกคอก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-กอ-ไก่-คอ-ควาย-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ประพฤติตัวผิดเหล่าผิดกอหรือผิดขนบธรรมเนียมประเพณีที่เคยประพฤติปฏิบัติกันมา (มักใช้ในเชิงตำหนิ).	แหกคอก ก. ประพฤติตัวผิดเหล่าผิดกอหรือผิดขนบธรรมเนียมประเพณีที่เคยประพฤติปฏิบัติกันมา (มักใช้ในเชิงตำหนิ).
แหกตา เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้มือถ่างเปลือกตาออก, โดยปริยายหมายความว่า ลืมตา (ใช้ในเชิงประชด) เช่น แหกตาดูเสียบ้างซิ, หลอก เช่น ถูกแม่ค้าแหกตา.	แหกตา ก. ใช้มือถ่างเปลือกตาออก, โดยปริยายหมายความว่า ลืมตา (ใช้ในเชิงประชด) เช่น แหกตาดูเสียบ้างซิ, หลอก เช่น ถูกแม่ค้าแหกตา.
แหกปาก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ตะเบ็งเสียง.	แหกปาก (ปาก) ก. ตะเบ็งเสียง.
แหง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-งอ-งู ความหมายที่ ๑	[แหฺง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการของหน้าที่แสดงความเก้อหรือจนปัญญา ในคำว่า หน้าแหง; ค้างอยู่ เช่น ยิงฟันแหง คอยแหง.	แหง ๑ [แหฺง] ว. อาการของหน้าที่แสดงความเก้อหรือจนปัญญา ในคำว่า หน้าแหง; ค้างอยู่ เช่น ยิงฟันแหง คอยแหง.
แหง ๒, แหง ๆ แหง ความหมายที่ ๒ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-งอ-งู แหง ๆ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-งอ-งู ไม้-ยะ-มก	[แหฺง, แหฺงแหฺง] ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แน่, แน่นอน, เช่น ชนะแหง ตายแหง ๆ.	แหง ๒, แหง ๆ [แหฺง, แหฺงแหฺง] (ปาก) ว. แน่, แน่นอน, เช่น ชนะแหง ตายแหง ๆ.
แหง่ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-งอ-งู-ไม้-เอก	[แหฺง่] เป็นคำนาม หมายถึง เรียกลูกควายตัวเล็ก ๆ ตามเสียงที่มันร้องว่า ลูกแหง่, ลูกกะแอ ก็ว่า; เรียกเด็กตัวเล็ก ๆ ว่า ลูกแหง่, ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง เรียกเหรียญกระษาปณ์อันเล็ก ๆ ว่า ลูกแหง่, โดยปริยายเรียกคนที่โตแล้วแต่ยังติดพ่อติดแม่เป็นต้นหรือยังทําอ้อนเหมือนเด็กเล็ก ๆ ว่า ลูกแหง่.	แหง่ [แหฺง่] น. เรียกลูกควายตัวเล็ก ๆ ตามเสียงที่มันร้องว่า ลูกแหง่, ลูกกะแอ ก็ว่า; เรียกเด็กตัวเล็ก ๆ ว่า ลูกแหง่, (ปาก) เรียกเหรียญกระษาปณ์อันเล็ก ๆ ว่า ลูกแหง่, โดยปริยายเรียกคนที่โตแล้วแต่ยังติดพ่อติดแม่เป็นต้นหรือยังทําอ้อนเหมือนเด็กเล็ก ๆ ว่า ลูกแหง่.
แห่ง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ที่, มักใช้ซ้อนกับคำอื่น ในคำว่า แห่งหนตำบลใด ตำแหน่งแห่งที่, ลักษณนาม เช่น มีที่ดินอยู่หลายแห่ง. เป็นคำบุรพบท หมายถึง ของ เช่น หอสมุดแห่งชาติ.	แห่ง น. ที่, มักใช้ซ้อนกับคำอื่น ในคำว่า แห่งหนตำบลใด ตำแหน่งแห่งที่, ลักษณนาม เช่น มีที่ดินอยู่หลายแห่ง. บ. ของ เช่น หอสมุดแห่งชาติ.
แห้ง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่มีนํ้า, หมดนํ้า, เช่น คลองแห้ง โอ่งแห้ง, ไม่เปียก เช่น ผ้าแห้ง, ที่ไม่ใส่น้ำ เช่น ก๋วยเตี๋ยวแห้ง บะหมี่แห้ง, ไม่สด เช่น ใบไม้แห้ง; ที่อาจเก็บไว้บริโภคได้นาน เช่น ของแห้ง หอมแห้ง พริกแห้ง; ไม่แจ่มใส เช่น หน้าแห้ง ยิ้มแห้ง; ขาดความชุ่มชื้น เช่น ผิวแห้ง ปากแห้ง จมูกแห้ง; โดยปริยายหมายความว่า ฝืดเคือง, อดอยาก, ในคำว่า ไส้แห้ง กระเป๋าแห้ง.	แห้ง ว. ไม่มีนํ้า, หมดนํ้า, เช่น คลองแห้ง โอ่งแห้ง, ไม่เปียก เช่น ผ้าแห้ง, ที่ไม่ใส่น้ำ เช่น ก๋วยเตี๋ยวแห้ง บะหมี่แห้ง, ไม่สด เช่น ใบไม้แห้ง; ที่อาจเก็บไว้บริโภคได้นาน เช่น ของแห้ง หอมแห้ง พริกแห้ง; ไม่แจ่มใส เช่น หน้าแห้ง ยิ้มแห้ง; ขาดความชุ่มชื้น เช่น ผิวแห้ง ปากแห้ง จมูกแห้ง; โดยปริยายหมายความว่า ฝืดเคือง, อดอยาก, ในคำว่า ไส้แห้ง กระเป๋าแห้ง.
แห้งผาก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ไม้-โท-งอ-งู-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แห้งอย่างไม่มีความชื้นปนอยู่, แห้งสนิท.	แห้งผาก ว. แห้งอย่างไม่มีความชื้นปนอยู่, แห้งสนิท.
แห้งแล้ง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปราศจากความสดชื่น, ปราศจากความชุ่มชื้น.	แห้งแล้ง ว. ปราศจากความสดชื่น, ปราศจากความชุ่มชื้น.
แห้งเหี่ยว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ขาดความสดชื่น, เหี่ยวแห้ง ก็ว่า.	แห้งเหี่ยว ก. ขาดความสดชื่น, เหี่ยวแห้ง ก็ว่า.
แห้งเหือด เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ค่อยแห้งหายไปเพราะหดหู่ใจ เช่น จิตใจแห้งเหี่ยว, เหือดแห้ง ก็ว่า.	แห้งเหือด ก. ค่อยแห้งหายไปเพราะหดหู่ใจ เช่น จิตใจแห้งเหี่ยว, เหือดแห้ง ก็ว่า.
แหงแก๋ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-ไม้-จัด-ตะ-วา	[แหฺง–] ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แน่, แน่นอน, สิ้นสงสัย, เช่น ตายแหงแก๋ แพ้แหงแก๋.	แหงแก๋ [แหฺง–] (ปาก) ว. แน่, แน่นอน, สิ้นสงสัย, เช่น ตายแหงแก๋ แพ้แหงแก๋.
แหงน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-งอ-งู-นอ-หนู	[แหฺงน] เป็นคำกริยา หมายถึง หงายหน้าขึ้น, เงยขึ้น.	แหงน [แหฺงน] ก. หงายหน้าขึ้น, เงยขึ้น.
แหงนคอตั้งบ่า เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-งอ-งู-นอ-หนู-คอ-ควาย-ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-งอ-งู-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง เงยเต็มที่.	แหงนคอตั้งบ่า (สำ) ก. เงยเต็มที่.
แหงนเต่อ, แหงนเถ่อ แหงนเต่อ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-งอ-งู-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-ออ-อ่าง แหงนเถ่อ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-งอ-งู-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ถอ-ถุง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ค้างอยู่; โดยปริยายหมายความว่า เก้อ, ไม่สมปรารถนา.	แหงนเต่อ, แหงนเถ่อ ว. ค้างอยู่; โดยปริยายหมายความว่า เก้อ, ไม่สมปรารถนา.
แหน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	[แหนฺ] เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้เข้าคู่กับคำอื่น ในคำว่า หวงแหน แห่แหน เฝ้าแหน.	แหน ๑ [แหนฺ] ก. ใช้เข้าคู่กับคำอื่น ในคำว่า หวงแหน แห่แหน เฝ้าแหน.
แหน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	[แหนฺ] ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นหลายชนิดในสกุล Terminalia วงศ์ Combretaceae เช่น แหนนา (T. glaucifolia Craib).	แหน ๒ [แหนฺ] (ถิ่น–อีสาน) น. ชื่อไม้ต้นหลายชนิดในสกุล Terminalia วงศ์ Combretaceae เช่น แหนนา (T. glaucifolia Craib).
แหน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-นอ-หนู ความหมายที่ ๓	[แหฺน] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้นํ้าหลายชนิดในวงศ์ Lemnaceae ใบกลมเล็ก ๆ ลอยอยู่ตามนํ้านิ่ง เช่น แหนเล็ก (Lemna minor L., L. perpusilla Torr.) แหนใหญ่ [Spirodela oligorrhiza (Kurz) Hegelm. และ S. polyrrhiza (L.) Schleid.].	แหน ๓ [แหฺน] น. ชื่อไม้นํ้าหลายชนิดในวงศ์ Lemnaceae ใบกลมเล็ก ๆ ลอยอยู่ตามนํ้านิ่ง เช่น แหนเล็ก (Lemna minor L., L. perpusilla Torr.) แหนใหญ่ [Spirodela oligorrhiza (Kurz) Hegelm. และ S. polyrrhiza (L.) Schleid.].
แห้น เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง แทะ, กัดด้วยฟันหน้า.	แห้น ก. แทะ, กัดด้วยฟันหน้า.
แหนง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-งอ-งู ความหมายที่ ๑	[แหฺนง] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง หมาง, ระแวง, เช่น แหนงกัน คือ หมางใจกัน แหนงความ คือ ระแวงความ.	แหนง ๑ [แหฺนง] (โบ) ก. หมาง, ระแวง, เช่น แหนงกัน คือ หมางใจกัน แหนงความ คือ ระแวงความ.
แหนงใจ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง หมางใจ, ระแวงแคลงใจ.	แหนงใจ ก. หมางใจ, ระแวงแคลงใจ.
แหนงหน่าย เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-งอ-งู-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	[แหฺนงหฺน่าย] เป็นคำกริยา หมายถึง ระอาเพราะหมางใจหรือแคลงใจเป็นต้น, หน่ายแหนง ก็ว่า.	แหนงหน่าย [แหฺนงหฺน่าย] ก. ระอาเพราะหมางใจหรือแคลงใจเป็นต้น, หน่ายแหนง ก็ว่า.
แหนง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-งอ-งู ความหมายที่ ๒	[แหฺนง] ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคใต้ เป็นคำนาม หมายถึง พิธีทางไสยศาสตร์อย่างหนึ่งที่ทำให้ผู้หญิงไม่ได้แต่งงานตลอดไป.	แหนง ๒ [แหฺนง] (ถิ่น–ปักษ์ใต้) น. พิธีทางไสยศาสตร์อย่างหนึ่งที่ทำให้ผู้หญิงไม่ได้แต่งงานตลอดไป.
แหนบ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-บอ-ไบ-ไม้	[แหฺนบ] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องสําหรับถอนหนวดถอนคิ้วเป็นต้น รูปคล้ายคีมเล็ก ๆ; แผ่นเหล็กขนาดยาวต่าง ๆ กันซ้อนกัน หรือชิ้นเหล็กที่ขดเวียนเป็นวง สําหรับรับความสะเทือนหรือบังคับความเร็วเป็นต้น เช่น แหนบรถยนต์; เครื่องระลึกที่ใช้เสียบปากกระเป๋าบนของเสื้อนอก; ซองบรรจุกระสุนปืนเป็นตับ; ลักษณนามเรียกของบางอย่างเช่นซองธูปหรือใบตองที่พับ เช่น ธูปแหนบหนึ่ง ใบตอง ๒ แหนบ. เป็นคำกริยา หมายถึง กิริยาที่เอาของ ๒ สิ่งหนีบอย่างแหนบ, เอานิ้วมือบีบทํานองหยิกแต่ไม่ใช้เล็บ; กิริยาที่สัตว์บางชนิดกัดไม่ถนัดหรือกัดหยอก ๆ เช่น หมาแหนบ แมวแหนบ; โดยปริยายหมายความว่า เม้มเอาไว้; เหน็บแนม, กระแหนะกระแหน, (ใช้แก่กริยาพูด).	แหนบ [แหฺนบ] น. เครื่องสําหรับถอนหนวดถอนคิ้วเป็นต้น รูปคล้ายคีมเล็ก ๆ; แผ่นเหล็กขนาดยาวต่าง ๆ กันซ้อนกัน หรือชิ้นเหล็กที่ขดเวียนเป็นวง สําหรับรับความสะเทือนหรือบังคับความเร็วเป็นต้น เช่น แหนบรถยนต์; เครื่องระลึกที่ใช้เสียบปากกระเป๋าบนของเสื้อนอก; ซองบรรจุกระสุนปืนเป็นตับ; ลักษณนามเรียกของบางอย่างเช่นซองธูปหรือใบตองที่พับ เช่น ธูปแหนบหนึ่ง ใบตอง ๒ แหนบ. ก. กิริยาที่เอาของ ๒ สิ่งหนีบอย่างแหนบ, เอานิ้วมือบีบทํานองหยิกแต่ไม่ใช้เล็บ; กิริยาที่สัตว์บางชนิดกัดไม่ถนัดหรือกัดหยอก ๆ เช่น หมาแหนบ แมวแหนบ; โดยปริยายหมายความว่า เม้มเอาไว้; เหน็บแนม, กระแหนะกระแหน, (ใช้แก่กริยาพูด).
แหนม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-มอ-ม้า	[แหฺนม] เป็นคำนาม หมายถึง อาหารอย่างหนึ่ง ทําด้วยหมู หมักให้เปรี้ยว.	แหนม [แหฺนม] น. อาหารอย่างหนึ่ง ทําด้วยหมู หมักให้เปรี้ยว.
แหบ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลักษณะของเสียงที่แห้งไม่แจ่มใส, เรียกชื่อของกลุ่มเสียงที่บีบให้สูงเป็นพิเศษของเครื่องดนตรีประเภทเครื่องเป่า โดยเฉพาะปี่ในว่า เสียงแหบ.	แหบ ว. ลักษณะของเสียงที่แห้งไม่แจ่มใส, เรียกชื่อของกลุ่มเสียงที่บีบให้สูงเป็นพิเศษของเครื่องดนตรีประเภทเครื่องเป่า โดยเฉพาะปี่ในว่า เสียงแหบ.
แหม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า ความหมายที่ ๑	[แหฺม] เป็นคำนาม หมายถึง ปลอกรัดสิ่งของบางอย่าง เช่นลํากล้องปืนยาวแบบโบราณให้ติดกับราง ด้ามมีด ด้ามสิ่ว ไม้กวาดทางมะพร้าว.	แหม ๑ [แหฺม] น. ปลอกรัดสิ่งของบางอย่าง เช่นลํากล้องปืนยาวแบบโบราณให้ติดกับราง ด้ามมีด ด้ามสิ่ว ไม้กวาดทางมะพร้าว.
แหม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า ความหมายที่ ๒	[แหฺม] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงที่เปล่งออกมาให้รู้สึกว่าเป็นการแปลกเป็นต้น.	แหม ๒ [แหฺม] ว. เสียงที่เปล่งออกมาให้รู้สึกว่าเป็นการแปลกเป็นต้น.
แหม่ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-เอก	[แหฺม่] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงขู่เด็กเล็ก ๆ ให้กลัว.	แหม่ [แหฺม่] ว. เสียงขู่เด็กเล็ก ๆ ให้กลัว.
แหม่ม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-มอ-ม้า	[แหฺม่ม] เป็นคำนาม หมายถึง คําเรียกหญิงฝรั่ง.	แหม่ม [แหฺม่ม] น. คําเรียกหญิงฝรั่ง.
แหมะ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๑	[แหฺมะ] เป็นคำกริยา หมายถึง นั่งหรือวางของทิ้งไว้ชั่วคราว เช่น เดินมาจนเหนื่อยเลยแหมะอยู่ที่โคนต้นไม้ก่อน เอาของแหมะไว้ตรงนี้อีกแล้ว. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่นั่งหรือวางของทิ้งไว้ชั่วคราว เช่น นั่งแหมะ วางของแหมะ.	แหมะ ๑ [แหฺมะ] ก. นั่งหรือวางของทิ้งไว้ชั่วคราว เช่น เดินมาจนเหนื่อยเลยแหมะอยู่ที่โคนต้นไม้ก่อน เอาของแหมะไว้ตรงนี้อีกแล้ว. ว. อาการที่นั่งหรือวางของทิ้งไว้ชั่วคราว เช่น นั่งแหมะ วางของแหมะ.
แหมะ ๒, แหมะ ๆ แหมะ ความหมายที่ ๒ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ แหมะ ๆ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ ไม้-ยะ-มก	[แหฺมะ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังอย่างเสียงน้ำหยด.	แหมะ ๒, แหมะ ๆ [แหฺมะ] ว. เสียงดังอย่างเสียงน้ำหยด.
แหย เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก	[แหฺย] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ไม่สู้ใครหรือเก้ออาย.	แหย [แหฺย] ว. อาการที่ไม่สู้ใครหรือเก้ออาย.
แหย่ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-ไม้-เอก	[แหฺย่] เป็นคำกริยา หมายถึง เอานิ้วมือหรือปลายไม้เป็นต้นแยงเข้าไป; เย้า, ทําให้เกิดความรําคาญหรือไม่สงบอยู่ได้; ลองดูชั้นเชิง.	แหย่ [แหฺย่] ก. เอานิ้วมือหรือปลายไม้เป็นต้นแยงเข้าไป; เย้า, ทําให้เกิดความรําคาญหรือไม่สงบอยู่ได้; ลองดูชั้นเชิง.
แหยง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-งอ-งู	[แหฺยง] เป็นคำกริยา หมายถึง ขยาด, ย่อท้อ, ไม่คิดสู้, เช่น พอเห็นหน้าก็แหยงเสียแล้ว. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่รู้สึกขยาด ย่อท้อหรือไม่คิดสู้, แหยง ๆ ก็ว่า, เช่น รู้สึกแหยง ๆ.	แหยง [แหฺยง] ก. ขยาด, ย่อท้อ, ไม่คิดสู้, เช่น พอเห็นหน้าก็แหยงเสียแล้ว. ว. อาการที่รู้สึกขยาด ย่อท้อหรือไม่คิดสู้, แหยง ๆ ก็ว่า, เช่น รู้สึกแหยง ๆ.
แหย่ง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-งอ-งู	[แหฺย่ง] เป็นคำนาม หมายถึง สัปคับ, ที่สำหรับนั่งผูกติดบนหลังช้าง, แหย่งช้าง ก็เรียก.	แหย่ง [แหฺย่ง] น. สัปคับ, ที่สำหรับนั่งผูกติดบนหลังช้าง, แหย่งช้าง ก็เรียก.
แหยม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	[แหฺยม] เป็นคำนาม หมายถึง ปอยผมที่เอาไว้เป็นกระจุก, ส่วนของจุกที่แยกออกเป็นปอย ๆ ก่อนประกอบพิธีโกนจุก, เรียกหนวดที่เอาไว้แต่ ๒ ข้างริมฝีปากว่า หนวดแหยม.	แหยม [แหฺยม] น. ปอยผมที่เอาไว้เป็นกระจุก, ส่วนของจุกที่แยกออกเป็นปอย ๆ ก่อนประกอบพิธีโกนจุก, เรียกหนวดที่เอาไว้แต่ ๒ ข้างริมฝีปากว่า หนวดแหยม.
แหย็ม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง เข้าไปยุ่งด้วยโดยไม่มีหน้าที่เกี่ยวข้อง เช่น เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กอย่างเราอย่าไปแหย็ม.	แหย็ม (ปาก) ก. เข้าไปยุ่งด้วยโดยไม่มีหน้าที่เกี่ยวข้อง เช่น เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กอย่างเราอย่าไปแหย็ม.
แหยะ, แหยะ ๆ แหยะ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ แหยะ ๆ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ ไม้-ยะ-มก	[แหฺยะ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่น่ากินไม่น่าแตะต้องเพราะแฉะ; อาการที่เคี้ยวข้าวเคี้ยวหมากเป็นต้นอย่างเนิบ ๆ.	แหยะ, แหยะ ๆ [แหฺยะ] ว. ไม่น่ากินไม่น่าแตะต้องเพราะแฉะ; อาการที่เคี้ยวข้าวเคี้ยวหมากเป็นต้นอย่างเนิบ ๆ.
แหล่ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก ความหมายที่ ๑	[แหฺล่] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มาก เช่น เหลือแหล่ หลายแหล่.	แหล่ ๑ [แหฺล่] ว. มาก เช่น เหลือแหล่ หลายแหล่.
แหล่ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก ความหมายที่ ๒	[แหฺล่] เป็นคำนาม หมายถึง ตอนหนึ่งหรือบทหนึ่งในเทศน์มหาชาติซึ่งลงท้ายด้วยคำว่า แล เช่น นั้นแล นั่นแล. เป็นคำกริยา หมายถึง เทศน์มหาชาติเป็นทำนองตามแบบในแต่ละกัณฑ์.	แหล่ ๒ [แหฺล่] น. ตอนหนึ่งหรือบทหนึ่งในเทศน์มหาชาติซึ่งลงท้ายด้วยคำว่า แล เช่น นั้นแล นั่นแล. ก. เทศน์มหาชาติเป็นทำนองตามแบบในแต่ละกัณฑ์.
แหล่นอก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	[แหฺล่–] เป็นคำนาม หมายถึง แหล่เรื่องที่อยู่นอกคัมภีร์เทศน์มหาชาติ.	แหล่นอก [แหฺล่–] น. แหล่เรื่องที่อยู่นอกคัมภีร์เทศน์มหาชาติ.
แหล่ใน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง แหล่ตามคัมภีร์เทศน์มหาชาติ.	แหล่ใน น. แหล่ตามคัมภีร์เทศน์มหาชาติ.
แหลก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่	[แหฺลก] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เช่น ข้าวแหลก, ละเอียดเป็นผง เช่น บดยาให้แหลก, ป่นปี้ เช่น ตีกันแหลก.	แหลก [แหฺลก] ว. เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เช่น ข้าวแหลก, ละเอียดเป็นผง เช่น บดยาให้แหลก, ป่นปี้ เช่น ตีกันแหลก.
แหลกลาญ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-หยิง	[–ลาน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ย่อยยับ, แตกทลาย, พังทลาย.	แหลกลาญ [–ลาน] ว. ย่อยยับ, แตกทลาย, พังทลาย.
แหลกเหลว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ป่นปี้, ไม่มีชิ้นดี, ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน.	แหลกเหลว ว. ป่นปี้, ไม่มีชิ้นดี, ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน.
แหล่ง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-งอ-งู	[แหฺล่ง] เป็นคำนาม หมายถึง ถิ่น, ที่อยู่, บริเวณ, ศูนย์รวม, บ่อเกิด, แห่ง, ที่.	แหล่ง [แหฺล่ง] น. ถิ่น, ที่อยู่, บริเวณ, ศูนย์รวม, บ่อเกิด, แห่ง, ที่.
แหล่งเสื่อมโทรม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง บริเวณที่คนอาศัยอยู่อย่างแออัด ประกอบด้วยบ้านเรือนที่ทรุดโทรมไม่ถูกสุขลักษณะ.	แหล่งเสื่อมโทรม น. บริเวณที่คนอาศัยอยู่อย่างแออัด ประกอบด้วยบ้านเรือนที่ทรุดโทรมไม่ถูกสุขลักษณะ.
แหล่งหล้า เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-งอ-งู-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง พื้นแผ่นดิน.	แหล่งหล้า น. พื้นแผ่นดิน.
แหลน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-นอ-หนู	[แหฺลน] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องมือใช้แทงปลาเป็นต้น ทําด้วยเหล็กกลมยาว ปลายแหลม มีด้ามยาว; ชื่อเครื่องกีฬาชนิดหนึ่ง มีลักษณะกลมยาว ปลายแหลม ใช้พุ่งในการแข่งขันกรีฑาประเภทลาน.	แหลน [แหฺลน] น. เครื่องมือใช้แทงปลาเป็นต้น ทําด้วยเหล็กกลมยาว ปลายแหลม มีด้ามยาว; ชื่อเครื่องกีฬาชนิดหนึ่ง มีลักษณะกลมยาว ปลายแหลม ใช้พุ่งในการแข่งขันกรีฑาประเภทลาน.
แหลม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-มอ-ม้า	[แหฺลม] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีปลายเสี้ยมคม เช่น มีดปลายแหลม; ไว, ฉลาด, เช่น ปัญญาแหลม; ชํานาญจนรู้ได้ทันทีว่าอะไรจริงอะไรไม่จริงเป็นต้น เช่น ตาแหลม; มีระดับสูง เช่น เสียงแหลม; จัด เช่น รสหวานแหลม. เป็นคำนาม หมายถึง แผ่นดินหรือภูเขาที่ยื่นลํ้าออกไปในทะเลหรือมหาสมุทร. เป็นคำกริยา หมายถึง ล่วงลํ้า.	แหลม [แหฺลม] ว. มีปลายเสี้ยมคม เช่น มีดปลายแหลม; ไว, ฉลาด, เช่น ปัญญาแหลม; ชํานาญจนรู้ได้ทันทีว่าอะไรจริงอะไรไม่จริงเป็นต้น เช่น ตาแหลม; มีระดับสูง เช่น เสียงแหลม; จัด เช่น รสหวานแหลม. น. แผ่นดินหรือภูเขาที่ยื่นลํ้าออกไปในทะเลหรือมหาสมุทร. ก. ล่วงลํ้า.
แหลมหลัก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-มอ-ม้า-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คมคาย เช่น วาจาแหลมหลัก, เฉียบแหลม เช่น ความคิดแหลมหลัก, หลักแหลม ก็ว่า.	แหลมหลัก ว. คมคาย เช่น วาจาแหลมหลัก, เฉียบแหลม เช่น ความคิดแหลมหลัก, หลักแหลม ก็ว่า.
แหละ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ	[แหฺละ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คําประกอบเพื่อเน้นความ เช่น คนนี้แหละ.	แหละ [แหฺละ] ว. คําประกอบเพื่อเน้นความ เช่น คนนี้แหละ.
แหว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน	[แหฺว] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลักษณะของเสียงดังที่แสดงอาการดุ. เป็นคำกริยา หมายถึง แผดเสียงดุ.	แหว [แหฺว] ว. ลักษณะของเสียงดังที่แสดงอาการดุ. ก. แผดเสียงดุ.
แห้ว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ไม้-โท-วอ-แหวน	[แห้วฺ] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกมีหัวหลายชนิดหลายสกุลในวงศ์ Cyperaceae ขึ้นตามที่ชื้นแฉะ หัวกินได้ เช่น แห้วจีน [Eleocharis tuberosa (Roxb.) Schult.], แห้วกระดาน (Scirpus grossus L.f. var. kysoor C.B. Clarke), แห้วไทย (Cyperus esculentus L.).	แห้ว [แห้วฺ] น. ชื่อไม้ล้มลุกมีหัวหลายชนิดหลายสกุลในวงศ์ Cyperaceae ขึ้นตามที่ชื้นแฉะ หัวกินได้ เช่น แห้วจีน [Eleocharis tuberosa (Roxb.) Schult.], แห้วกระดาน (Scirpus grossus L.f. var. kysoor C.B. Clarke), แห้วไทย (Cyperus esculentus L.).
แห้วหมู เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ไม้-โท-วอ-แหวน-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกมีหัวชนิด Cyperus rotundus L. ในวงศ์ Cyperaceae หัวมีกลิ่นฉุน ใช้ทํายาได้, หญ้าแห้วหมู ก็เรียก.	แห้วหมู น. ชื่อไม้ล้มลุกมีหัวชนิด Cyperus rotundus L. ในวงศ์ Cyperaceae หัวมีกลิ่นฉุน ใช้ทํายาได้, หญ้าแห้วหมู ก็เรียก.
แหวก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-กอ-ไก่	[แหฺวก] เป็นคำกริยา หมายถึง แยกให้เป็นช่อง, แยกสิ่งที่ปิดบังหรือกีดขวางให้เป็นช่องทาง เช่น แหวกม่าน แหวกหญ้า แหวกผม; ฝ่าสิ่งที่กีดขวางเข้ามาหรือออกไป เช่น แหวกวงล้อมข้าศึก.	แหวก [แหฺวก] ก. แยกให้เป็นช่อง, แยกสิ่งที่ปิดบังหรือกีดขวางให้เป็นช่องทาง เช่น แหวกม่าน แหวกหญ้า แหวกผม; ฝ่าสิ่งที่กีดขวางเข้ามาหรือออกไป เช่น แหวกวงล้อมข้าศึก.
แหวกแนว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-นอ-หนู-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําไม่ซํ้าแบบใคร เช่น เขาชอบแหวกแนว. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ชอบทำในสิ่งที่ไม่ซ้ำแบบใคร เช่น เขาเป็นคนแหวกแนว.	แหวกแนว ก. ทําไม่ซํ้าแบบใคร เช่น เขาชอบแหวกแนว. ว. ที่ชอบทำในสิ่งที่ไม่ซ้ำแบบใคร เช่น เขาเป็นคนแหวกแนว.
แหวกประเพณี เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-นอ-เนน-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง ทำผิดประเพณีที่เคยกระทำกันมา.	แหวกประเพณี ก. ทำผิดประเพณีที่เคยกระทำกันมา.
แหวกว่าย เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-กอ-ไก่-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง เคลื่อนไปโดยอาศัยกำลังแขน ขาหรือครีบ หาง แหวกไปในน้ำหรือในอากาศ, โดยปริยายหมายถึงเวียนว่ายตายเกิด ในความว่า แหวกว่ายตายเกิดในวัฏสงสาร.	แหวกว่าย ก. เคลื่อนไปโดยอาศัยกำลังแขน ขาหรือครีบ หาง แหวกไปในน้ำหรือในอากาศ, โดยปริยายหมายถึงเวียนว่ายตายเกิด ในความว่า แหวกว่ายตายเกิดในวัฏสงสาร.