หลัง เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง หลง มักใช้เข้าคู่กับคํา บ้า เป็น บ้าหลัง.	หลัง ๒ ก. หลง มักใช้เข้าคู่กับคํา บ้า เป็น บ้าหลัง.
หลั่ง เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ไหลลงหรือทําให้ไหลลงไม่ขาดสาย เช่น หลั่งน้ำตา หลั่งน้ำสังข์.	หลั่ง ก. ไหลลงหรือทําให้ไหลลงไม่ขาดสาย เช่น หลั่งน้ำตา หลั่งน้ำสังข์.
หลั่งไหล เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ลอ-ลิง	เป็นคำกริยา หมายถึง ไหลมาเทมา, โดยปริยายหมายถึงอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ผู้คนหลั่งไหลกันมามืดฟ้ามัวดิน.	หลั่งไหล ก. ไหลมาเทมา, โดยปริยายหมายถึงอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ผู้คนหลั่งไหลกันมามืดฟ้ามัวดิน.
หลังเขียว เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	ดู กุแล เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง.	หลังเขียว ดู กุแล.
หลัด ๆ เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เมื่อไว ๆ, เมื่อเร็ว ๆ นี้.	หลัด ๆ ว. เมื่อไว ๆ, เมื่อเร็ว ๆ นี้.
หลั่น เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สูงตํ่าหรือก่อนหลังกันเป็นลําดับ, มักใช้เข้าคู่กับคํา ลด เป็น ลดหลั่น. เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่ควั่นปลายเสาให้เหลือเป็นเดือยสำหรับรับขื่อ เรียกว่า หลั่นหัวเทียน.	หลั่น ว. สูงตํ่าหรือก่อนหลังกันเป็นลําดับ, มักใช้เข้าคู่กับคํา ลด เป็น ลดหลั่น. ก. อาการที่ควั่นปลายเสาให้เหลือเป็นเดือยสำหรับรับขื่อ เรียกว่า หลั่นหัวเทียน.
หลับ เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการพักผ่อนของร่างกายที่มีการรับรู้สภาพแวดล้อมน้อยลง.	หลับ ก. อาการพักผ่อนของร่างกายที่มีการรับรู้สภาพแวดล้อมน้อยลง.
หลับตา เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ปิดกลีบตา, โดยปริยายหมายถึงอาการที่ทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งได้อย่างง่าย ๆ เพราะมีความเคยชินหรือมีความชำนาญมาก เช่น เรื่องอย่างนี้หลับตาทำก็ได้; อาการที่ทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งอย่างลวก ๆ ไม่เรียบร้อย เช่น ทำรายงานอย่างกับหลับตาทำ, เดา เช่น หลับตาพูด.	หลับตา ก. ปิดกลีบตา, โดยปริยายหมายถึงอาการที่ทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งได้อย่างง่าย ๆ เพราะมีความเคยชินหรือมีความชำนาญมาก เช่น เรื่องอย่างนี้หลับตาทำก็ได้; อาการที่ทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งอย่างลวก ๆ ไม่เรียบร้อย เช่น ทำรายงานอย่างกับหลับตาทำ, เดา เช่น หลับตาพูด.
หลับนก เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-นอ-หนู-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง นั่งหลับ.	หลับนก ก. นั่งหลับ.
หลับใน เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง หลับในใจ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่คล้าย ๆ กับหลับ แต่ตายังลืมอยู่.	หลับใน ก. หลับในใจ. ว. อาการที่คล้าย ๆ กับหลับ แต่ตายังลืมอยู่.
หลับหูหลับตา เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่ทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งอย่างลวก ๆ โดยไม่พินิจพิเคราะห์ให้รอบคอบเสียก่อน เช่น รายงานนี้ดูคล้ายกับหลับหูหลับตาทำ; อาการที่ไม่รับรู้เหตุการณ์ใด ๆ เลย เช่น เรื่องนี้เขารู้กันทั่วบ้านทั่วเมืองแล้ว คุณมัวไปหลับหูหลับตาอยู่เสียที่ไหน; อาการที่ต้องแข็งใจหรือฝืนใจทำ เช่น แม้ว่าอาหารจะไม่อร่อยก็ต้องหลับหู หลับตากลืนเข้าไป.	หลับหูหลับตา ก. อาการที่ทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งอย่างลวก ๆ โดยไม่พินิจพิเคราะห์ให้รอบคอบเสียก่อน เช่น รายงานนี้ดูคล้ายกับหลับหูหลับตาทำ; อาการที่ไม่รับรู้เหตุการณ์ใด ๆ เลย เช่น เรื่องนี้เขารู้กันทั่วบ้านทั่วเมืองแล้ว คุณมัวไปหลับหูหลับตาอยู่เสียที่ไหน; อาการที่ต้องแข็งใจหรือฝืนใจทำ เช่น แม้ว่าอาหารจะไม่อร่อยก็ต้องหลับหู หลับตากลืนเข้าไป.
หลัว เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑	[หฺลัว] เป็นคำนาม หมายถึง ภาชนะสานรูปคล้ายทรงกระบอก ก้นสอบปากผาย มีหูที่ขอบปาก ๒ ข้าง. ในวงเล็บ รูปภาพ หลัว.	หลัว ๑ [หฺลัว] น. ภาชนะสานรูปคล้ายทรงกระบอก ก้นสอบปากผาย มีหูที่ขอบปาก ๒ ข้าง. (รูปภาพ หลัว).
หลัว ๒, หลัว ๆ หลัว ความหมายที่ ๒ เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน หลัว ๆ เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน ไม้-ยะ-มก	[หฺลัว] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มัว, ไม่แจ่ม, ไม่กระจ่าง, เช่น ตอนเช้าใกล้สว่าง อากาศยังหลัว ๆ อยู่ มองอะไรไม่ค่อยชัด, ใช้ว่า สลัว ก็มี.	หลัว ๒, หลัว ๆ [หฺลัว] ว. มัว, ไม่แจ่ม, ไม่กระจ่าง, เช่น ตอนเช้าใกล้สว่าง อากาศยังหลัว ๆ อยู่ มองอะไรไม่ค่อยชัด, ใช้ว่า สลัว ก็มี.
หลัว เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน ความหมายที่ ๓	[หฺลัว] ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ฟืน, ฟืนไม้ไผ่.	หลัว ๓ [หฺลัว] (ถิ่น–พายัพ) น. ฟืน, ฟืนไม้ไผ่.
หลา เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	[หฺลา] เป็นคำนาม หมายถึง มาตราวัด คือ ๓ ฟุต เป็น ๑ หลา เท่ากับ ๐.๙๑ เมตร.	หลา [หฺลา] น. มาตราวัด คือ ๓ ฟุต เป็น ๑ หลา เท่ากับ ๐.๙๑ เมตร.
หล้า เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง โลก, แผ่นดิน.	หล้า น. โลก, แผ่นดิน.
หลาก เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ต่าง ๆ เช่น หลากสี, แปลก, ประหลาด, เช่น หลากใจ. เป็นคำกริยา หมายถึง ไหลมากผิดปรกติโดยกะทันหัน เช่น นํ้าหลาก.	หลาก ว. ต่าง ๆ เช่น หลากสี, แปลก, ประหลาด, เช่น หลากใจ. ก. ไหลมากผิดปรกติโดยกะทันหัน เช่น นํ้าหลาก.
หลากใจ เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แปลกใจ, ประหลาดใจ.	หลากใจ ว. แปลกใจ, ประหลาดใจ.
หลากหลาย เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หลายอย่างต่าง ๆ กัน, หลายหลาก ก็ว่า.	หลากหลาย ว. หลายอย่างต่าง ๆ กัน, หลายหลาก ก็ว่า.
หลาทะ เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ	[หะลาทะ] เป็นคำกริยา หมายถึง ชอบใจ, พอใจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	หลาทะ [หะลาทะ] ก. ชอบใจ, พอใจ. (ส.).
หลาน เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ลูกของลูก; ลูกของพี่หรือของน้อง.	หลาน น. ลูกของลูก; ลูกของพี่หรือของน้อง.
หลานหลวง เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง หลานของพระเจ้าแผ่นดิน.	หลานหลวง น. หลานของพระเจ้าแผ่นดิน.
หลาบ เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง เข็ด, ขยาดกลัว, มักใช้เข้าคู่กับคำ เข็ด เป็น เข็ดหลาบ.	หลาบ ๑ ก. เข็ด, ขยาดกลัว, มักใช้เข้าคู่กับคำ เข็ด เป็น เข็ดหลาบ.
หลาบจำ เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-จอ-จาน-สะ-หระ-อำ	เป็นคำกริยา หมายถึง เข็ดจนไม่กล้าทําอีกต่อไป.	หลาบจำ ก. เข็ดจนไม่กล้าทําอีกต่อไป.
หลาบ เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง แผ่นโลหะที่ทำเป็นแผ่นคล้ายใบลาน ใช้ในการจารึก เช่น หลาบเงิน คือ หิรัญบัฏ หลาบคำ คือ สุพรรณบัฏ.	หลาบ ๒ (โบ) น. แผ่นโลหะที่ทำเป็นแผ่นคล้ายใบลาน ใช้ในการจารึก เช่น หลาบเงิน คือ หิรัญบัฏ หลาบคำ คือ สุพรรณบัฏ.
หลาม เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่องูขนาดใหญ่ชนิด Python molurus ในวงศ์ Pythonidae ตัวอ้วน หางสั้น โตเต็มวัยยาวประมาณ ๔.๕ เมตร ลายสีนํ้าตาล ที่กลางหัวมีเส้นสั้น ๆ สีอ่อน ซึ่งมักเรียกว่า ศรขาว ออกหากินในเวลากลางคืน ไม่มีพิษ.	หลาม ๑ น. ชื่องูขนาดใหญ่ชนิด Python molurus ในวงศ์ Pythonidae ตัวอ้วน หางสั้น โตเต็มวัยยาวประมาณ ๔.๕ เมตร ลายสีนํ้าตาล ที่กลางหัวมีเส้นสั้น ๆ สีอ่อน ซึ่งมักเรียกว่า ศรขาว ออกหากินในเวลากลางคืน ไม่มีพิษ.
หลาม เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาของใส่กระบอกไม้ไผ่แล้วเผาไฟให้สุก เช่น หลามข้าว, เรียกข้าวเหนียวที่บรรจุในกระบอกไม้ไผ่แล้วเผาให้สุกว่า ข้าวหลาม; ล้นแผ่เลยออกมา เช่น คนไปฟังปาฐกถาล้นหลามออกมานอกห้อง, โดยปริยายหมายความว่า ใหญ่เกินพอดี เช่น พุงหลาม.	หลาม ๒ ก. เอาของใส่กระบอกไม้ไผ่แล้วเผาไฟให้สุก เช่น หลามข้าว, เรียกข้าวเหนียวที่บรรจุในกระบอกไม้ไผ่แล้วเผาให้สุกว่า ข้าวหลาม; ล้นแผ่เลยออกมา เช่น คนไปฟังปาฐกถาล้นหลามออกมานอกห้อง, โดยปริยายหมายความว่า ใหญ่เกินพอดี เช่น พุงหลาม.
หลามยา เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง เอาสมุนไพรมีใบไม้สดเป็นต้น ใส่กระบอกไม้ไผ่แล้วเผาไฟให้สุก.	หลามยา (โบ) ก. เอาสมุนไพรมีใบไม้สดเป็นต้น ใส่กระบอกไม้ไผ่แล้วเผาไฟให้สุก.
หลาย เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มาก, บางทีใช้คู่กับคำ มาก เป็น มากหลาย.	หลาย ๑ ว. มาก, บางทีใช้คู่กับคำ มาก เป็น มากหลาย.
หลายเติบ เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มากโข.	หลายเติบ ว. มากโข.
หลายหลาก เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หลายอย่างต่าง ๆ กัน, หลากหลาย ก็ว่า.	หลายหลาก ว. หลายอย่างต่าง ๆ กัน, หลากหลาย ก็ว่า.
หลายแหล่ เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มากมาย.	หลายแหล่ ว. มากมาย.
หลาย เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Grewia paniculata Roxb. ในวงศ์ Tiliaceae ผลออกเป็นพวงที่ปลายกิ่ง สุกสีดํา กินได้.	หลาย ๒ น. ชื่อไม้ต้นชนิด Grewia paniculata Roxb. ในวงศ์ Tiliaceae ผลออกเป็นพวงที่ปลายกิ่ง สุกสีดํา กินได้.
หลาว เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ไม้ที่เสี้ยมแหลม เป็นอาวุธสําหรับแทง, โดยปริยายเรียกสิ่งอื่นที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น หลาวทองเหลือง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียกอาการที่พุ่งตัวพร้อมกับเหยียดแขนทั้ง ๒ ไปข้างหน้าว่า พุ่งหลาว.	หลาว น. ไม้ที่เสี้ยมแหลม เป็นอาวุธสําหรับแทง, โดยปริยายเรียกสิ่งอื่นที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น หลาวทองเหลือง. ว. เรียกอาการที่พุ่งตัวพร้อมกับเหยียดแขนทั้ง ๒ ไปข้างหน้าว่า พุ่งหลาว.
หลาวเหล็ก เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกทิศที่โหรถือว่าไม่ดี.	หลาวเหล็ก น. เรียกทิศที่โหรถือว่าไม่ดี.
หลาหละ เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ	[หะลาหะละ] เป็นคำนาม หมายถึง ยาพิษ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ร้ายแรง, กล้าแข็งมาก, เข้มแข็ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	หลาหละ [หะลาหะละ] น. ยาพิษ. ว. ร้ายแรง, กล้าแข็งมาก, เข้มแข็ง. (ป.).
หลิกะ เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[หะลิกะ] เป็นคำนาม หมายถึง คนไถนา, ชาวนา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	หลิกะ [หะลิกะ] น. คนไถนา, ชาวนา. (ส.).
หลิ่ง เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู	[หฺลิ่ง] เป็นคำนาม หมายถึง ตลิ่ง.	หลิ่ง [หฺลิ่ง] น. ตลิ่ง.
หลิท เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน	[หะลิด] เป็นคำนาม หมายถึง ขมิ้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี หลิทฺท เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน และมาจากภาษาสันสกฤต หริทฺธ เขียนว่า หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทง.	หลิท [หะลิด] น. ขมิ้น. (ป. หลิทฺท; ส. หริทฺธ).
หลิน เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	[หฺลิน] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแพรจีน มีหลายชนิด.	หลิน [หฺลิน] น. ชื่อแพรจีน มีหลายชนิด.
หลิม เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า ความหมายที่ ๑	[หฺลิม] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แหลมเล็กผิดส่วน ในคำว่า คางหลิม หัวหลิม หัวหลิมท้ายหลิม.	หลิม ๑ [หฺลิม] ว. แหลมเล็กผิดส่วน ในคำว่า คางหลิม หัวหลิม หัวหลิมท้ายหลิม.
หลิม เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า ความหมายที่ ๒	[หฺลิม] ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ปลาช่อน. ในวงเล็บ ดู ช่อน เขียนว่า ชอ-ช้าง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู.	หลิม ๒ [หฺลิม] (ถิ่น–พายัพ) น. ปลาช่อน. (ดู ช่อน).
หลิว เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Salix babylonica L. ในวงศ์ Salicaceae ดอกออกเป็นช่อ กิ่งและใบห้อยลง นิยมปลูกเป็นไม้ประดับ.	หลิว น. ชื่อไม้ต้นชนิด Salix babylonica L. ในวงศ์ Salicaceae ดอกออกเป็นช่อ กิ่งและใบห้อยลง นิยมปลูกเป็นไม้ประดับ.
หลิ่ว เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เดี่ยว, หนึ่ง, เช่น นกเขาหลิ่ว คือ นกเขาขันเสียงเดียว.	หลิ่ว ว. เดี่ยว, หนึ่ง, เช่น นกเขาหลิ่ว คือ นกเขาขันเสียงเดียว.
หลิ่วตา เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง หรี่ตาลงข้างหนึ่ง เพื่อเล็งดูด้วยตาอีกข้างหนึ่ง, โดยปริยายหมายถึงให้สัญญาณด้วยอาการเช่นนั้นเพื่อให้ลงมือทําการหรือไม่ทำการอย่างใดอย่างหนึ่งหรือเพื่อแสดงอาการล้อเลียนหยอกล้อ.	หลิ่วตา ก. หรี่ตาลงข้างหนึ่ง เพื่อเล็งดูด้วยตาอีกข้างหนึ่ง, โดยปริยายหมายถึงให้สัญญาณด้วยอาการเช่นนั้นเพื่อให้ลงมือทําการหรือไม่ทำการอย่างใดอย่างหนึ่งหรือเพื่อแสดงอาการล้อเลียนหยอกล้อ.
หลี เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี	[หฺลี] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมาตราจีน คือ ๑๐ หลี เป็น ๑ หุน.	หลี [หฺลี] น. ชื่อมาตราจีน คือ ๑๐ หลี เป็น ๑ หุน.
หลีก เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง หลบสิ่งที่กีดขวาง, เลี่ยง, ขยับไปให้พ้นที่เดิม, ให้ทาง.	หลีก ก. หลบสิ่งที่กีดขวาง, เลี่ยง, ขยับไปให้พ้นที่เดิม, ให้ทาง.
หลีโก เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-โอ-กอ-ไก่	ดู ไน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-นอ-หนู ความหมายที่ ๒. ในวงเล็บ มาจากภาษาจีน .	หลีโก ดู ไน ๒. (จ.).
หลีบ เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อขลุ่ยชนิดหนึ่งมีเสียงสูง เรียกว่า ขลุ่ยหลีบ.	หลีบ น. ชื่อขลุ่ยชนิดหนึ่งมีเสียงสูง เรียกว่า ขลุ่ยหลีบ.
หลีฮื้อ เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ฮอ-นก-ฮูก-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง	ดู ไน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-นอ-หนู ความหมายที่ ๒. ในวงเล็บ มาจากภาษาจีน .	หลีฮื้อ ดู ไน ๒. (จ.).
หลืบ เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ช่องที่เป็นชั้น ๆ เข้าไป เช่น หลืบถ้ำ, สิ่งที่เหลื่อมกันเป็นชั้น ๆ เช่น หลืบหลังคา.	หลืบ น. ช่องที่เป็นชั้น ๆ เข้าไป เช่น หลืบถ้ำ, สิ่งที่เหลื่อมกันเป็นชั้น ๆ เช่น หลืบหลังคา.
หลุกหลิก เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	[หฺลุกหฺลิก] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ลุกลน, อยู่ไม่สุข, ไม่เรียบร้อย, ไม่สุภาพ, เช่น เขาเป็นคนมีกิริยาหลุกหลิก.	หลุกหลิก [หฺลุกหฺลิก] ว. อาการที่ลุกลน, อยู่ไม่สุข, ไม่เรียบร้อย, ไม่สุภาพ, เช่น เขาเป็นคนมีกิริยาหลุกหลิก.
หลุด เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ออกจากที่ที่ติดอยู่ เช่น พลอยหลุดจากหัวแหวน, พ้นจากความควบคุมอยู่ เช่น หลุดจากที่คุมขัง; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง ขาดกรรมสิทธิ์ เช่น เอาทรัพย์จํานําหลุดเป็นสิทธิ.	หลุด ก. ออกจากที่ที่ติดอยู่ เช่น พลอยหลุดจากหัวแหวน, พ้นจากความควบคุมอยู่ เช่น หลุดจากที่คุมขัง; (กฎ) ขาดกรรมสิทธิ์ เช่น เอาทรัพย์จํานําหลุดเป็นสิทธิ.
หลุดปาก เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง พลั้งปาก.	หลุดปาก ก. พลั้งปาก.
หลุดพ้น เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก-พอ-พาน-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เป็นอิสระจากสิ่งผูกมัด เช่น หลุดพ้นจากกิเลส หลุดพ้นจากคดี.	หลุดพ้น ก. เป็นอิสระจากสิ่งผูกมัด เช่น หลุดพ้นจากกิเลส หลุดพ้นจากคดี.
หลุดมือ เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง หลุดไปจากมือ เช่น ปลาหลุดมือไป, โดยปริยายหมายความว่าสูญเสียสิ่งที่มีอยู่แล้ว เช่น พอมีการเปลี่ยนรัฐบาล ตำแหน่งของเขาก็หลุดมือไป, คาดว่าจะได้แต่ไม่ได้ เช่น ตำรวจคาดว่าจะจับผู้ร้ายได้ แต่ไปถึงผิดเวลาไปหน่อยเดียว ผู้ร้ายจึงหลุดมือไปได้.	หลุดมือ ก. หลุดไปจากมือ เช่น ปลาหลุดมือไป, โดยปริยายหมายความว่าสูญเสียสิ่งที่มีอยู่แล้ว เช่น พอมีการเปลี่ยนรัฐบาล ตำแหน่งของเขาก็หลุดมือไป, คาดว่าจะได้แต่ไม่ได้ เช่น ตำรวจคาดว่าจะจับผู้ร้ายได้ แต่ไปถึงผิดเวลาไปหน่อยเดียว ผู้ร้ายจึงหลุดมือไปได้.
หลุดลอย เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง พ้นจากที่ยึดไว้แล้วล่องลอยไป เช่น เรือที่ผูกไว้กับหลัก พอถูกคลื่นซัดก็หลุดลอยไป, โดยปริยายหมายความว่า ขาดพ้นไป, สูญสิ้นไป, หมดโอกาสที่จะได้, เช่น ลาภที่ควรได้หลุดลอยไป โอกาสหลุดลอยไป.	หลุดลอย ก. พ้นจากที่ยึดไว้แล้วล่องลอยไป เช่น เรือที่ผูกไว้กับหลัก พอถูกคลื่นซัดก็หลุดลอยไป, โดยปริยายหมายความว่า ขาดพ้นไป, สูญสิ้นไป, หมดโอกาสที่จะได้, เช่น ลาภที่ควรได้หลุดลอยไป โอกาสหลุดลอยไป.
หลุดลุ่ย เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง คลายตัวหลุดเลื่อนไปจากสภาพเดิม เช่น ผมหลุดลุ่ย เสื้อผ้าหลุดลุ่ย. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่มีทางสู้ เช่น แพ้หลุดลุ่ย คะแนนทิ้งห่างกันหลุดลุ่ย.	หลุดลุ่ย ก. คลายตัวหลุดเลื่อนไปจากสภาพเดิม เช่น ผมหลุดลุ่ย เสื้อผ้าหลุดลุ่ย. ว. ไม่มีทางสู้ เช่น แพ้หลุดลุ่ย คะแนนทิ้งห่างกันหลุดลุ่ย.
หลุน ๆ เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เร็ว ๆ เช่น ก้อนหินตกจากยอดเขากลิ้งหลุน ๆ ลงมา เด็กวิ่งหลุน ๆ หัวซุกหัวซุน.	หลุน ๆ ว. เร็ว ๆ เช่น ก้อนหินตกจากยอดเขากลิ้งหลุน ๆ ลงมา เด็กวิ่งหลุน ๆ หัวซุกหัวซุน.
หลุบ เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้	[หฺลุบ] เป็นคำกริยา หมายถึง ลู่ลงมา, ปกลงมา, เช่น ผมหลุบหน้า หนังตาหลุบ.	หลุบ [หฺลุบ] ก. ลู่ลงมา, ปกลงมา, เช่น ผมหลุบหน้า หนังตาหลุบ.
หลุบลู่ เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก	[หฺลุบ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ซุบซู่, ซอมซ่อ; ที่ปกลงมาอย่างไม่เรียบร้อย เช่น เสื้อผ้าหลุบลู่เพราะเปียกฝนโชก.	หลุบลู่ [หฺลุบ–] ว. ซุบซู่, ซอมซ่อ; ที่ปกลงมาอย่างไม่เรียบร้อย เช่น เสื้อผ้าหลุบลู่เพราะเปียกฝนโชก.
หลุม เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า	[หฺลุม] เป็นคำนาม หมายถึง ที่ซึ่งมีลักษณะเป็นบ่อ มักมีขนาดเล็กและตื้น, ที่ซึ่งขุดลงไปในพื้นดิน มีลักษณะตามต้องการเพื่อวัตถุประสงค์อย่างใดอย่างหนึ่ง เช่น หลุมเสา หลุมเผาถ่าน.	หลุม [หฺลุม] น. ที่ซึ่งมีลักษณะเป็นบ่อ มักมีขนาดเล็กและตื้น, ที่ซึ่งขุดลงไปในพื้นดิน มีลักษณะตามต้องการเพื่อวัตถุประสงค์อย่างใดอย่างหนึ่ง เช่น หลุมเสา หลุมเผาถ่าน.
หลุมโจน เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-จอ-จาน-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง หลุมสําหรับลวงให้ปลากระโดดลงไป.	หลุมโจน น. หลุมสําหรับลวงให้ปลากระโดดลงไป.
หลุมพราง เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง หลุมที่ทําลวงไว้; โดยปริยายหมายความว่า เล่ห์กล หรือ อุบาย.	หลุมพราง น. หลุมที่ทําลวงไว้; โดยปริยายหมายความว่า เล่ห์กล หรือ อุบาย.
หลุมเสือก เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง หลุมที่ตรงปากใช้โคลนหรือดินเหนียวทำให้ลื่นเพื่อให้ปลาเสือกตัวลงไป.	หลุมเสือก น. หลุมที่ตรงปากใช้โคลนหรือดินเหนียวทำให้ลื่นเพื่อให้ปลาเสือกตัวลงไป.
หลุมหลบภัย เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-บอ-ไบ-ไม้-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง หลุมที่ใช้สำหรับกําบังภัยทางอากาศ.	หลุมหลบภัย น. หลุมที่ใช้สำหรับกําบังภัยทางอากาศ.
หลุมอากาศ เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง บริเวณอากาศบางเป็นเหตุให้เครื่องบินเสียระดับโดยกะทันหัน.	หลุมอากาศ น. บริเวณอากาศบางเป็นเหตุให้เครื่องบินเสียระดับโดยกะทันหัน.
หลุมพอ เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-พอ-พาน-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Intsia palembanica Miq. ในวงศ์ Leguminosae ขึ้นตามป่าดิบทางภาคใต้ เนื้อไม้ใช้ในการก่อสร้าง, กะลําพอ หรือ ตะลุมพอ ก็เรียก.	หลุมพอ น. ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Intsia palembanica Miq. ในวงศ์ Leguminosae ขึ้นตามป่าดิบทางภาคใต้ เนื้อไม้ใช้ในการก่อสร้าง, กะลําพอ หรือ ตะลุมพอ ก็เรียก.
หลุมพี เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-พอ-พาน-สะ-หระ-อี	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคใต้ เป็นคำนาม หมายถึง ต้นกะลุมพี. ในวงเล็บ ดู กะลุมพี เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-พอ-พาน-สะ-หระ-อี.	หลุมพี (ถิ่น–ปักษ์ใต้) น. ต้นกะลุมพี. (ดู กะลุมพี).
หลู่ เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก	เป็นคำกริยา หมายถึง ลบคุณ, ดูถูก, ไม่นับถือ, เช่น หลู่คุณ หลู่เกียรติ.	หลู่ ก. ลบคุณ, ดูถูก, ไม่นับถือ, เช่น หลู่คุณ หลู่เกียรติ.
หลู่หลี่ เขียนว่า หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โลเล; ไม่ใคร่กลัวใคร.	หลู่หลี่ ว. โลเล; ไม่ใคร่กลัวใคร.
หวง เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่อยากให้, สงวนไว้, กันไว้.	หวง ก. ไม่อยากให้, สงวนไว้, กันไว้.
หวงก้าง เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-งอ-งู-กอ-ไก่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง หวงของที่ตนไม่มีสิทธิ์, กันท่าคนอื่นในสิ่งที่ตนได้ใช้ประโยชน์แล้วหรือใช้ประโยชน์ไม่ได้.	หวงก้าง ก. หวงของที่ตนไม่มีสิทธิ์, กันท่าคนอื่นในสิ่งที่ตนได้ใช้ประโยชน์แล้วหรือใช้ประโยชน์ไม่ได้.
หวงตัว เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-งอ-งู-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง รักนวลสงวนตัว เช่น เป็นลูกผู้หญิงต้องรู้จักหวงตัว, ไม่ยอมให้ถูกเนื้อต้องตัว เช่น เด็กคนนี้หวงตัว ไม่ยอมให้คนแปลกหน้าอุ้ม.	หวงตัว ก. รักนวลสงวนตัว เช่น เป็นลูกผู้หญิงต้องรู้จักหวงตัว, ไม่ยอมให้ถูกเนื้อต้องตัว เช่น เด็กคนนี้หวงตัว ไม่ยอมให้คนแปลกหน้าอุ้ม.
หวงห้าม เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-งอ-งู-หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง กันไว้โดยเฉพาะ เช่น ผลไม้ในสวนนี้เจ้าของไม่หวงห้าม จะเก็บไปกินก็ได้. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่กันไว้โดยเฉพาะ เช่น เขตหวงห้าม เข้าได้เฉพาะผู้มีหน้าที่เกี่ยวข้อง.	หวงห้าม ก. กันไว้โดยเฉพาะ เช่น ผลไม้ในสวนนี้เจ้าของไม่หวงห้าม จะเก็บไปกินก็ได้. ว. ที่กันไว้โดยเฉพาะ เช่น เขตหวงห้าม เข้าได้เฉพาะผู้มีหน้าที่เกี่ยวข้อง.
หวงแหน เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-นอ-หนู	[–แหนฺ] เป็นคำกริยา หมายถึง หวงมาก เช่น หนังสือเล่มนี้หายาก เจ้าของหวงแหนเหลือเกิน.	หวงแหน [–แหนฺ] ก. หวงมาก เช่น หนังสือเล่มนี้หายาก เจ้าของหวงแหนเหลือเกิน.
ห่วง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องคล้อง เช่น ห่วงประตู, ของที่เป็นวง. เป็นคำกริยา หมายถึง ผูกพัน, กังวลถึง, มีใจพะวงอยู่.	ห่วง น. เครื่องคล้อง เช่น ห่วงประตู, ของที่เป็นวง. ก. ผูกพัน, กังวลถึง, มีใจพะวงอยู่.
ห่วงคล้องคอ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-คอ-ควาย-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ความรับผิดชอบที่ผูกพันอยู่.	ห่วงคล้องคอ น. ความรับผิดชอบที่ผูกพันอยู่.
ห่วงใย เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง มีใจพะวงอยู่, มีทุกข์กังวลอยู่.	ห่วงใย ก. มีใจพะวงอยู่, มีทุกข์กังวลอยู่.
ห่วงหน้าพะวงหลัง, ห่วงหน้าห่วงหลัง ห่วงหน้าพะวงหลัง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-งอ-งู-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู ห่วงหน้าห่วงหลัง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง พะว้าพะวัง.	ห่วงหน้าพะวงหลัง, ห่วงหน้าห่วงหลัง ก. พะว้าพะวัง.
ห้วง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ช่วง, ระยะ, ตอน.	ห้วง น. ช่วง, ระยะ, ตอน.
ห้วงน้ำ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-วอ-แหวน-งอ-งู-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ทะเลหรือแม่นํ้าตอนที่กว้างใหญ่.	ห้วงน้ำ น. ทะเลหรือแม่นํ้าตอนที่กว้างใหญ่.
หวด เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ภาชนะอย่างหนึ่งสําหรับนึ่งของ ทำด้วยดินเผา ไม้ไผ่สาน เป็นต้น.	หวด ๑ น. ภาชนะอย่างหนึ่งสําหรับนึ่งของ ทำด้วยดินเผา ไม้ไผ่สาน เป็นต้น.
หวด เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง ฟาด, ตีแรง ๆ, โบย.	หวด ๒ ก. ฟาด, ตีแรง ๆ, โบย.
หวน เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เวียนกลับ เช่น ลมหวน.	หวน ก. เวียนกลับ เช่น ลมหวน.
ห้วน, ห้วน ๆ ห้วน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-วอ-แหวน-นอ-หนู ห้วน ๆ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-วอ-แหวน-นอ-หนู ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สั้น ๆ, ไม่มีหางเสียง, เช่น พูดห้วน ๆ, มีลักษณะที่จบลงอย่างรวบรัด เช่น บทความเรื่องนี้จบลงอย่างห้วน ๆ.	ห้วน, ห้วน ๆ ว. สั้น ๆ, ไม่มีหางเสียง, เช่น พูดห้วน ๆ, มีลักษณะที่จบลงอย่างรวบรัด เช่น บทความเรื่องนี้จบลงอย่างห้วน ๆ.
หวนคำนึง เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-นอ-หนู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อำ-นอ-หนู-สะ-หระ-อึ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.	หวนคำนึง น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.
หวย เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง หวย ก ข; สลากกินแบ่ง.	หวย (ปาก) น. หวย ก ข; สลากกินแบ่ง.
หวย ก ข เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-ยอ-ยัก กอ-ไก่ ขอ-ไข่	เป็นคำนาม หมายถึง การพนันอย่างหนึ่ง ที่ออกเป็นตัวหนังสือ คือ ใช้พยัญชนะในภาษาไทยตั้งแต่ ก ถึง ฮ เป็นหลัก โดยตัดออกเป็นบางตัว เหลือเพียง ๓๖ ตัว ตัวที่ออกเสียงเหมือนกันจะตั้งชื่อให้ต่างกัน เช่น ข ง่วยโป๊ ฃ เจี่ยมกวย ค หะตั๋ง ฅ เม่งจู ฆ ยิดซัว ทั้งนี้เพราะได้นำวิธีเล่นหวยของจีนมาปรับปรุงใช้, หวย ก็เรียก.	หวย ก ข น. การพนันอย่างหนึ่ง ที่ออกเป็นตัวหนังสือ คือ ใช้พยัญชนะในภาษาไทยตั้งแต่ ก ถึง ฮ เป็นหลัก โดยตัดออกเป็นบางตัว เหลือเพียง ๓๖ ตัว ตัวที่ออกเสียงเหมือนกันจะตั้งชื่อให้ต่างกัน เช่น ข ง่วยโป๊ ฃ เจี่ยมกวย ค หะตั๋ง ฅ เม่งจู ฆ ยิดซัว ทั้งนี้เพราะได้นำวิธีเล่นหวยของจีนมาปรับปรุงใช้, หวย ก็เรียก.
หวยเบอร์ เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง สลากกินแบ่ง.	หวยเบอร์ (ปาก) น. สลากกินแบ่ง.
ห้วย เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง แอ่งน้ำลึกกว้างมีทางน้ำไหลจากภูเขามาขังอยู่ตลอดปี หรือแห้งบ้างเป็นบางคราว.	ห้วย น. แอ่งน้ำลึกกว้างมีทางน้ำไหลจากภูเขามาขังอยู่ตลอดปี หรือแห้งบ้างเป็นบางคราว.
หวอ เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-ออ-อ่าง	[หฺวอ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เปิดเป็นช่องเป็นโพรง เช่น นั่งอ้าปากหวอ; ให้สัญญาณเสียงดังเช่นนั้น.	หวอ [หฺวอ] ว. เปิดเป็นช่องเป็นโพรง เช่น นั่งอ้าปากหวอ; ให้สัญญาณเสียงดังเช่นนั้น.
หวอด เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ฟองนํ้าที่ปลาบางชนิดมีปลากัด ปลาช่อนเป็นต้น พ่นไว้สําหรับเก็บไข่. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่หาวทำเสียงดังเช่นนั้น ในคำว่า หาวหวอด.	หวอด น. ฟองนํ้าที่ปลาบางชนิดมีปลากัด ปลาช่อนเป็นต้น พ่นไว้สําหรับเก็บไข่. ว. อาการที่หาวทำเสียงดังเช่นนั้น ในคำว่า หาวหวอด.
หว็อย ๆ เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-ไต่-คู้-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ชายผ้าหรือใบไม้เป็นต้นถูกลมพัดปลิวสะบัดหรือปลิวพลิกไปมา.	หว็อย ๆ ว. อาการที่ชายผ้าหรือใบไม้เป็นต้นถูกลมพัดปลิวสะบัดหรือปลิวพลิกไปมา.
หวะ เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นแผลลึก เช่น ถูกฟันหลังหวะ.	หวะ ว. เป็นแผลลึก เช่น ถูกฟันหลังหวะ.
หวัง เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง คาดว่าจะได้, ปองไว้, หมายไว้.	หวัง ก. คาดว่าจะได้, ปองไว้, หมายไว้.
หวังใจ, หวังใจว่า หวังใจ เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน หวังใจว่า เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง คาดว่า (มักใช้ในทางที่ดี) เช่น ข้าพเจ้าหวังใจว่าท่านคงจะประสบความสำเร็จ.	หวังใจ, หวังใจว่า ก. คาดว่า (มักใช้ในทางที่ดี) เช่น ข้าพเจ้าหวังใจว่าท่านคงจะประสบความสำเร็จ.
หวังดี เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง มีความปรารถนาที่ดี.	หวังดี ก. มีความปรารถนาที่ดี.
หวัด เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง อาการที่เยื่อของอวัยวะที่เป็นเครื่องหายใจอักเสบ มักทําให้เสียงแห้งและนํ้ามูกไหล.	หวัด ๑ น. อาการที่เยื่อของอวัยวะที่เป็นเครื่องหายใจอักเสบ มักทําให้เสียงแห้งและนํ้ามูกไหล.
หวัด ๒, หวัด ๆ หวัด ความหมายที่ ๒ เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก หวัด ๆ เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่บรรจง เช่น เขียนหวัด, คร่าว ๆ เช่น ร่างภาพอย่างหวัด ๆ, สะเพร่า, ไม่ตั้งใจทําให้เรียบร้อย, เช่น ทํางานหวัด ๆ.	หวัด ๒, หวัด ๆ ว. ไม่บรรจง เช่น เขียนหวัด, คร่าว ๆ เช่น ร่างภาพอย่างหวัด ๆ, สะเพร่า, ไม่ตั้งใจทําให้เรียบร้อย, เช่น ทํางานหวัด ๆ.
หวั่น เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง พรั่น, มีอาการกริ่งเกรงไป.	หวั่น ก. พรั่น, มีอาการกริ่งเกรงไป.
หวั่นกลัว, หวั่นเกรง หวั่นกลัว เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน หวั่นเกรง เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง หวั่นวิตกไปเอง, นึกกลัวไปเอง.	หวั่นกลัว, หวั่นเกรง ก. หวั่นวิตกไปเอง, นึกกลัวไปเอง.
หวั่นใจ เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง มีความรู้สึกพรั่นใจไปเอง, มีอาการกริ่งเกรงไป.	หวั่นใจ ก. มีความรู้สึกพรั่นใจไปเอง, มีอาการกริ่งเกรงไป.
หวั่นวิตก เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง มีความรู้สึกกังวลใจ.	หวั่นวิตก ก. มีความรู้สึกกังวลใจ.
หวั่นหวาด เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู-หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง พรั่นกลัว, สะดุ้งกลัว, หวาดหวั่น ก็ว่า.	หวั่นหวาด ก. พรั่นกลัว, สะดุ้งกลัว, หวาดหวั่น ก็ว่า.
หวั่นไหว เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง สั่นสะเทือน, โอนเอน, เช่น จิตใจหวั่นไหวไปตามอารมณ์, ครั่นคร้าม เช่น ไม่หวั่นไหวต่อภยันตรายใด ๆ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่สั่นสะเทือนมาก (ใช้แก่เสียง) เช่น เสียงดังสนั่นหวั่นไหว.	หวั่นไหว ก. สั่นสะเทือน, โอนเอน, เช่น จิตใจหวั่นไหวไปตามอารมณ์, ครั่นคร้าม เช่น ไม่หวั่นไหวต่อภยันตรายใด ๆ. ว. อาการที่สั่นสะเทือนมาก (ใช้แก่เสียง) เช่น เสียงดังสนั่นหวั่นไหว.
หวันยิหวา เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชีวิต, ดวงวิญญาณ. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	หวันยิหวา น. ชีวิต, ดวงวิญญาณ. (ช.).
หวัว, หวัวร่อ, หวัวเราะ หวัว เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน หวัวร่อ เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-รอ-เรือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง หวัวเราะ เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ	ดู หัว เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑.	หวัว, หวัวร่อ, หวัวเราะ ดู หัว ๑.
หวา, หว่า ๑ หวา เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา หว่า ความหมายที่ ๑ เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คําประกอบท้ายเพื่อเน้นความ เช่น ไปไหนหวา.	หวา, หว่า ๑ ว. คําประกอบท้ายเพื่อเน้นความ เช่น ไปไหนหวา.
หว่า เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คำประกอบท้ายแสดงความแคลงใจเป็นต้น เช่น หายไปไหนหว่า.	หว่า ๒ ว. คำประกอบท้ายแสดงความแคลงใจเป็นต้น เช่น หายไปไหนหว่า.
หว่า เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๓	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เปล่า, ว้าเหว่.	หว่า ๓ ว. เปล่า, ว้าเหว่.
หว้า เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Syzygium eumini (L.) Skeels. ในวงศ์ Myrtaceae ผลสุกสีม่วงดํา กินได้.	หว้า ๑ น. ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Syzygium eumini (L.) Skeels. ในวงศ์ Myrtaceae ผลสุกสีม่วงดํา กินได้.
หว้า เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนกขนาดใหญ่ชนิด Argusianus argus ในวงศ์ Phasianidae ตัวสีน้ำตาล หนังบริเวณใบหน้าและคอสีฟ้า ตัวผู้หางยาวและมีแววขนที่ปีก ในฤดูผสมพันธุ์จะรำแพนปีกเกี้ยวตัวเมียโดยสร้างอาณาเขตเดินเป็นวงกลม เรียกว่า ลานนกหว้า.	หว้า ๒ น. ชื่อนกขนาดใหญ่ชนิด Argusianus argus ในวงศ์ Phasianidae ตัวสีน้ำตาล หนังบริเวณใบหน้าและคอสีฟ้า ตัวผู้หางยาวและมีแววขนที่ปีก ในฤดูผสมพันธุ์จะรำแพนปีกเกี้ยวตัวเมียโดยสร้างอาณาเขตเดินเป็นวงกลม เรียกว่า ลานนกหว้า.
หวาก เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงร้องดัง ๆ อย่างเสียงเด็กร้องไห้, ว้าก ก็ว่า.	หวาก ว. เสียงร้องดัง ๆ อย่างเสียงเด็กร้องไห้, ว้าก ก็ว่า.
หว่าง เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ช่องว่างจากจุดหนึ่งถึงอีกจุดหนึ่ง เช่น หว่างคิ้ว หว่างเขา.	หว่าง น. ช่องว่างจากจุดหนึ่งถึงอีกจุดหนึ่ง เช่น หว่างคิ้ว หว่างเขา.
หวาด เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง สะดุ้งกลัว, กริ่งเกรง, เสียว, หวั่น.	หวาด ก. สะดุ้งกลัว, กริ่งเกรง, เสียว, หวั่น.
หวาดกลัว, หวาดเกรง หวาดกลัว เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน หวาดเกรง เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง มีความรู้สึกกริ่งเกรง, รู้สึกสะดุ้งกลัว.	หวาดกลัว, หวาดเกรง ก. มีความรู้สึกกริ่งเกรง, รู้สึกสะดุ้งกลัว.
หวาดผวา เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-ผอ-ผึ้ง-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง หวาดสะดุ้งเพราะตกใจกลัว.	หวาดผวา ก. หวาดสะดุ้งเพราะตกใจกลัว.
หวาดระแวง เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง หวั่นเกรงสงสัยไปเอง.	หวาดระแวง ก. หวั่นเกรงสงสัยไปเอง.
หวาดวิตก เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง มีความกังวลใจด้วยความหวาดกลัว.	หวาดวิตก ก. มีความกังวลใจด้วยความหวาดกลัว.
หวาดเสียว เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง รู้สึกวาบในหัวใจด้วยความกลัว, หวาดกลัวจนขนลุกขนชัน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่น่าหวาดกลัวจนขนลุกขนชัน เช่น เรื่องหวาดเสียว.	หวาดเสียว ก. รู้สึกวาบในหัวใจด้วยความกลัว, หวาดกลัวจนขนลุกขนชัน. ว. ที่น่าหวาดกลัวจนขนลุกขนชัน เช่น เรื่องหวาดเสียว.
หวาดหวั่น เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง พรั่นกลัว, สะดุ้งกลัว, หวั่นหวาด ก็ว่า.	หวาดหวั่น ก. พรั่นกลัว, สะดุ้งกลัว, หวั่นหวาด ก็ว่า.
หวาดไหว เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หมดสิ้น เช่น งานตั้งมากมายใครจะทำหวาดไหว, มักใช้ในความปฏิเสธว่า ไม่หวาดไม่ไหว หรือ ไม่หวาดไหว หมายความว่า ไม่รู้จักหมด เช่น กินไม่หวาดไม่ไหว.	หวาดไหว ว. หมดสิ้น เช่น งานตั้งมากมายใครจะทำหวาดไหว, มักใช้ในความปฏิเสธว่า ไม่หวาดไม่ไหว หรือ ไม่หวาดไหว หมายความว่า ไม่รู้จักหมด เช่น กินไม่หวาดไม่ไหว.
หวาน เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีรสอย่างรสนํ้าตาล; เพราะ เช่น หวานหู เสียงหวาน, ชุ่มชื่น, ที่รัก เช่น หวานใจ; น่ารักชวนมอง เช่น หน้าหวาน; อ่อนสดใส ในคำว่า สีหวาน; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ที่ทำได้ง่าย, ที่ทำได้สะดวก, เช่น เลขข้อนี้หวานมาก. เป็นคำกริยา หมายถึง ชำรุดไม่กินเกลียวกัน ในคำว่า เกลียวหวาน.	หวาน ๑ ว. มีรสอย่างรสนํ้าตาล; เพราะ เช่น หวานหู เสียงหวาน, ชุ่มชื่น, ที่รัก เช่น หวานใจ; น่ารักชวนมอง เช่น หน้าหวาน; อ่อนสดใส ในคำว่า สีหวาน; (ปาก) ที่ทำได้ง่าย, ที่ทำได้สะดวก, เช่น เลขข้อนี้หวานมาก. ก. ชำรุดไม่กินเกลียวกัน ในคำว่า เกลียวหวาน.
หวานคอแร้ง เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-คอ-ควาย-ออ-อ่าง-สะ-หระ-แอ-รอ-เรือ-ไม้-โท-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ทำได้ง่ายมาก, ที่ทำได้สะดวกมาก, คล่องมาก.	หวานคอแร้ง (ปาก) ว. ที่ทำได้ง่ายมาก, ที่ทำได้สะดวกมาก, คล่องมาก.
หวานนอกขมใน เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-นอ-หนู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-มอ-ม้า-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง พูด ทำ หรือแสดงให้เห็นว่าดีแต่ภายนอก แต่ในใจกลับตรงข้าม.	หวานนอกขมใน (สำ) ก. พูด ทำ หรือแสดงให้เห็นว่าดีแต่ภายนอก แต่ในใจกลับตรงข้าม.
หวานเป็นลม ขมเป็นยา เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ลอ-ลิง-มอ-ม้า ขอ-ไข่-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง คำชมมักไร้สาระทำให้ลืมตัวขาดสติ แต่คำติมักเป็นประโยชน์ทำให้ได้คิด.	หวานเป็นลม ขมเป็นยา (สำ) น. คำชมมักไร้สาระทำให้ลืมตัวขาดสติ แต่คำติมักเป็นประโยชน์ทำให้ได้คิด.
หวานเย็น เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ของกินเป็นก้อนสี่เหลี่ยม ทำด้วยน้ำหวานหรือน้ำกะทิเป็นต้น แล้วทำให้แข็งด้วยความเย็น. ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่แล่นไปช้า ๆ อย่างไม่รีบร้อน (มักใช้แก่รถไฟ รถประจำทาง) เช่น รถไฟขบวนหวานเย็น.	หวานเย็น น. ของกินเป็นก้อนสี่เหลี่ยม ทำด้วยน้ำหวานหรือน้ำกะทิเป็นต้น แล้วทำให้แข็งด้วยความเย็น. (ปาก) ว. ที่แล่นไปช้า ๆ อย่างไม่รีบร้อน (มักใช้แก่รถไฟ รถประจำทาง) เช่น รถไฟขบวนหวานเย็น.
หวานลิ้นกินตาย เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-นอ-หนู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง หลงเชื่อคำพูดเพราะ ๆ หรือคำสรรเสริญเยินยอ จะได้รับความลำบากในภายหลัง.	หวานลิ้นกินตาย (สำ) ก. หลงเชื่อคำพูดเพราะ ๆ หรือคำสรรเสริญเยินยอ จะได้รับความลำบากในภายหลัง.
หวานอมขมกลืน เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-ขอ-ไข่-มอ-ม้า-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ตกอยู่ในฐานะที่จำต้องยอมรับ ไม่ว่าจะดีหรือร้าย พอใจหรือไม่พอใจก็ตาม.	หวานอมขมกลืน (สำ) ก. ตกอยู่ในฐานะที่จำต้องยอมรับ ไม่ว่าจะดีหรือร้าย พอใจหรือไม่พอใจก็ตาม.
หวาน เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ผักหวาน.	หวาน ๒ น. ผักหวาน.
หว่าน เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง โปรย เช่น หว่านทาน, สาดให้กระจาย, เช่น หว่านข้าวเปลือก, โดยปริยายหมายความว่า แจกจ่ายไปทั่ว ๆ เช่น หว่านเงิน.	หว่าน ก. โปรย เช่น หว่านทาน, สาดให้กระจาย, เช่น หว่านข้าวเปลือก, โดยปริยายหมายความว่า แจกจ่ายไปทั่ว ๆ เช่น หว่านเงิน.
หว่านพืชหวังผล เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ชอ-ช้าง-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ให้ผลประโยชน์แก่ผู้อื่นเพื่อหวังผลตอบแทน.	หว่านพืชหวังผล (สำ) ก. ให้ผลประโยชน์แก่ผู้อื่นเพื่อหวังผลตอบแทน.
หว่านล้อม เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ตะล่อมเข้ามาตามที่ต้องการ (มักใช้แก่กริยาพูด) เช่น พูดหว่านล้อม เจรจาหว่านล้อม.	หว่านล้อม ว. ตะล่อมเข้ามาตามที่ต้องการ (มักใช้แก่กริยาพูด) เช่น พูดหว่านล้อม เจรจาหว่านล้อม.
หวาม เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่รู้สึกเสียวในใจ.	หวาม ว. อาการที่รู้สึกเสียวในใจ.
หวาย เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อเรียกปาล์มหลายชนิดหลายสกุลในวงศ์ Palmae ขึ้นเป็นกอ ลําต้นยาวทอดเลื้อย ผิวเกลี้ยงเหนียว กาบและก้านใบมีหนาม เช่น หวายตะค้าทอง (Calamus caesius Blume), หวายขม (C. viminalis Willd.) หัวใช้ทํายาได้, หวายนํ้า (Daemonorops angustifolia Mart.). (๒) ชื่อกล้วยไม้ในสกุล Dendrobium วงศ์ Orchidaceae เช่น หวายตะมอย.	หวาย น. (๑) ชื่อเรียกปาล์มหลายชนิดหลายสกุลในวงศ์ Palmae ขึ้นเป็นกอ ลําต้นยาวทอดเลื้อย ผิวเกลี้ยงเหนียว กาบและก้านใบมีหนาม เช่น หวายตะค้าทอง (Calamus caesius Blume), หวายขม (C. viminalis Willd.) หัวใช้ทํายาได้, หวายนํ้า (Daemonorops angustifolia Mart.). (๒) ชื่อกล้วยไม้ในสกุล Dendrobium วงศ์ Orchidaceae เช่น หวายตะมอย.
หวายตะมอย เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อกล้วยไม้ชนิด Dendrobium crumenatum Sw. ในวงศ์ Orchidaceae ดอกสีขาว หอม ใช้ทํายาได้. (๒) ดู ตะเข็บ เขียนว่า ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๓.	หวายตะมอย น. (๑) ชื่อกล้วยไม้ชนิด Dendrobium crumenatum Sw. ในวงศ์ Orchidaceae ดอกสีขาว หอม ใช้ทํายาได้. (๒) ดู ตะเข็บ ๓.
หวายดิน เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	ดู โคคลาน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-คอ-ควาย-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู.	หวายดิน ดู โคคลาน.
หวำ เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อำ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง บุ๋มลงไป เช่น ผอมจนแก้มหวำ เนื้อตะโพกหวำ, ลึกไม่มาก, เป็นแอ่ง เช่น พื้นดินหวำ.	หวำ ว. บุ๋มลงไป เช่น ผอมจนแก้มหวำ เนื้อตะโพกหวำ, ลึกไม่มาก, เป็นแอ่ง เช่น พื้นดินหวำ.
หวิด เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เฉียด, จวนเจียน, เกือบ, เช่น หวิดถูกลอตเตอรี่, หวุดหวิด ก็ว่า.	หวิด ว. เฉียด, จวนเจียน, เกือบ, เช่น หวิดถูกลอตเตอรี่, หวุดหวิด ก็ว่า.
หวิว, หวิว ๆ หวิว เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน หวิว ๆ เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีความรู้สึกที่ดูเหมือนใจจะขาดไป เช่น รู้สึกใจหวิวคล้ายจะเป็นลม, มีความรู้สึกหวาดอย่างใจหาย เช่น ขึ้นไปในที่สูง ๆ ใจมักจะหวิว ๆ; มีเสียงดังเช่นนั้น เช่น ลมพัดหวิว ๆ.	หวิว, หวิว ๆ ว. มีความรู้สึกที่ดูเหมือนใจจะขาดไป เช่น รู้สึกใจหวิวคล้ายจะเป็นลม, มีความรู้สึกหวาดอย่างใจหาย เช่น ขึ้นไปในที่สูง ๆ ใจมักจะหวิว ๆ; มีเสียงดังเช่นนั้น เช่น ลมพัดหวิว ๆ.
หวี เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ของใช้ชนิดหนึ่ง มีลักษณะเป็นซี่ ๆ เรียงต่อกันเป็นปื้น ใช้สางผมหรือเส้นด้ายเป็นต้น; กลุ่มผลกล้วยที่มีขั้วติดเรียงกันอยู่; โดยปริยายเรียกสิ่งอื่นที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น. เป็นคำกริยา หมายถึง แต่งผมด้วยหวี, สางผม.	หวี น. ของใช้ชนิดหนึ่ง มีลักษณะเป็นซี่ ๆ เรียงต่อกันเป็นปื้น ใช้สางผมหรือเส้นด้ายเป็นต้น; กลุ่มผลกล้วยที่มีขั้วติดเรียงกันอยู่; โดยปริยายเรียกสิ่งอื่นที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น. ก. แต่งผมด้วยหวี, สางผม.
หวี่ เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแมลงขนาดเล็กหลายชนิดในวงศ์ Drosophilidae ตัวยาว ๓–๔ มิลลิเมตร มักมีสีนํ้าตาลอมแดง ตาสีแดง มีปีกใสคู่เดียว มักตอมผลไม้หรือผักเน่าเปื่อย ที่พบมากที่สุดเป็นชนิด Drosophila melanogaster นิยมใช้เป็นสัตว์ทดลองในการศึกษาทางพันธุศาสตร์ของสัตว์. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีเสียงอย่างเสียงแมลงหวี่กระพือปีก.	หวี่ น. ชื่อแมลงขนาดเล็กหลายชนิดในวงศ์ Drosophilidae ตัวยาว ๓–๔ มิลลิเมตร มักมีสีนํ้าตาลอมแดง ตาสีแดง มีปีกใสคู่เดียว มักตอมผลไม้หรือผักเน่าเปื่อย ที่พบมากที่สุดเป็นชนิด Drosophila melanogaster นิยมใช้เป็นสัตว์ทดลองในการศึกษาทางพันธุศาสตร์ของสัตว์. ว. มีเสียงอย่างเสียงแมลงหวี่กระพือปีก.
หวีด เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องสําหรับใช้เป่าให้มีเสียงดังเช่นนั้น เรียกว่า นกหวีด. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีเสียงร้องดังเช่นนั้น โดยมากเป็นเสียงผู้หญิง.	หวีด น. เครื่องสําหรับใช้เป่าให้มีเสียงดังเช่นนั้น เรียกว่า นกหวีด. ว. มีเสียงร้องดังเช่นนั้น โดยมากเป็นเสียงผู้หญิง.
หวือ เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีเสียงดังเช่นนั้นอย่างเสียงสะเก็ดไม้กระเด็นอย่างแรง.	หวือ ว. มีเสียงดังเช่นนั้นอย่างเสียงสะเก็ดไม้กระเด็นอย่างแรง.
หวุดหวิด เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เฉียด, จวนเจียน, เกือบ, หวิด ก็ว่า.	หวุดหวิด ว. เฉียด, จวนเจียน, เกือบ, หวิด ก็ว่า.
หวุม เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง บุ๋ม, บํ๋า, โบ๋.	หวุม ว. บุ๋ม, บํ๋า, โบ๋.
หวูด เขียนว่า หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องเปิดไอนํ้าให้มีเสียงดังเช่นนั้น. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีเสียงดังเช่นนั้นอย่างเสียงเปิดหวูด.	หวูด น. เครื่องเปิดไอนํ้าให้มีเสียงดังเช่นนั้น. ว. มีเสียงดังเช่นนั้นอย่างเสียงเปิดหวูด.
หสน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า หอ-หีบ-สอ-เสือ-นอ-หนู	[หะสะนะ–] เป็นคำนาม หมายถึง การหัวเราะ, ความรื่นเริง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	หสน– [หะสะนะ–] น. การหัวเราะ, ความรื่นเริง. (ป., ส.).
หอ เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง เรือนหรืออาคารซึ่งใช้เฉพาะกิจการอย่างใดอย่างหนึ่ง เช่น หอพระ หอนั่ง หอสมุด; เรือนซึ่งปลูกสําหรับให้คู่บ่าวสาวที่แต่งงานกันแล้วอยู่ เรียกว่า เรือนหอ.	หอ น. เรือนหรืออาคารซึ่งใช้เฉพาะกิจการอย่างใดอย่างหนึ่ง เช่น หอพระ หอนั่ง หอสมุด; เรือนซึ่งปลูกสําหรับให้คู่บ่าวสาวที่แต่งงานกันแล้วอยู่ เรียกว่า เรือนหอ.
หอการค้า เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-คอ-ควาย-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง สถาบันที่บุคคลหลายคนจัดตั้งขึ้นเพื่อส่งเสริมการค้า อุตสาหกรรม เกษตรกรรม การเงินหรือเศรษฐกิจ อันมิใช่เป็นการหาผลกําไรหรือรายได้แบ่งปันกัน.	หอการค้า (กฎ) น. สถาบันที่บุคคลหลายคนจัดตั้งขึ้นเพื่อส่งเสริมการค้า อุตสาหกรรม เกษตรกรรม การเงินหรือเศรษฐกิจ อันมิใช่เป็นการหาผลกําไรหรือรายได้แบ่งปันกัน.
หอคอย เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-คอ-ควาย-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง อาคารสูงที่สร้างขึ้นสําหรับคอยระวังเหตุและสังเกตการณ์.	หอคอย น. อาคารสูงที่สร้างขึ้นสําหรับคอยระวังเหตุและสังเกตการณ์.
หอคำ เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-คอ-ควาย-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง เรือนของเจ้าผู้ครองแคว้นฝ่ายเหนือ.	หอคำ น. เรือนของเจ้าผู้ครองแคว้นฝ่ายเหนือ.
หอจดหมายเหตุ เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-จอ-จาน-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ	เป็นคำนาม หมายถึง สถานที่เก็บและให้บริการเอกสารจดหมายเหตุ.	หอจดหมายเหตุ น. สถานที่เก็บและให้บริการเอกสารจดหมายเหตุ.
หอฉัน เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-ฉอ-ฉิ่ง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง อาคารที่สร้างขึ้นในวัด เป็นที่สำหรับพระภิกษุสามเณรนั่งฉันอาหารและทำวัตรสวดมนต์เป็นต้น.	หอฉัน น. อาคารที่สร้างขึ้นในวัด เป็นที่สำหรับพระภิกษุสามเณรนั่งฉันอาหารและทำวัตรสวดมนต์เป็นต้น.
หอไตร เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง หอสําหรับเก็บพระไตรปิฎก.	หอไตร น. หอสําหรับเก็บพระไตรปิฎก.
หอบังคับการ เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ที่ซึ่งผู้บังคับการเรือและนายทหารเรือร่วมกันปฏิบัติงานควบคุมและสั่งการให้เจ้าหน้าที่ประจําเรือแผนกต่าง ๆ ปฏิบัติภารกิจตามที่ได้รับมอบหมาย.	หอบังคับการ น. ที่ซึ่งผู้บังคับการเรือและนายทหารเรือร่วมกันปฏิบัติงานควบคุมและสั่งการให้เจ้าหน้าที่ประจําเรือแผนกต่าง ๆ ปฏิบัติภารกิจตามที่ได้รับมอบหมาย.
หอประชุม เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ห้องประชุมขนาดใหญ่.	หอประชุม น. ห้องประชุมขนาดใหญ่.
หอพัก เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ที่พักอาศัยสําหรับนักเรียนนักศึกษาเป็นต้น; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง สถานที่ที่จัดขึ้นเพื่อรับผู้พักตามกฎหมายว่าด้วยหอพัก.	หอพัก น. ที่พักอาศัยสําหรับนักเรียนนักศึกษาเป็นต้น; (กฎ) สถานที่ที่จัดขึ้นเพื่อรับผู้พักตามกฎหมายว่าด้วยหอพัก.
ห่อ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง พันหรือหุ้มสิ่งของด้วยใบไม้หรือกระดาษเป็นต้น; ลักษณนามเรียกของที่หุ้มด้วยใบไม้หรือกระดาษเป็นต้น เช่น ขนมห่อหนึ่ง ข้าว ๒ ห่อ.	ห่อ ก. พันหรือหุ้มสิ่งของด้วยใบไม้หรือกระดาษเป็นต้น; ลักษณนามเรียกของที่หุ้มด้วยใบไม้หรือกระดาษเป็นต้น เช่น ขนมห่อหนึ่ง ข้าว ๒ ห่อ.
ห่อปาก เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ทำริมฝีปากให้รวบเข้าหากันเป็นช่องกลม.	ห่อปาก ก. ทำริมฝีปากให้รวบเข้าหากันเป็นช่องกลม.
ห่อตัว เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง งอตัว; ก้มนิดหน่อยพร้อมทั้งโค้งไหล่เข้าหากัน.	ห่อตัว ก. งอตัว; ก้มนิดหน่อยพร้อมทั้งโค้งไหล่เข้าหากัน.
ห่อหมก เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-หอ-หีบ-มอ-ม้า-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกับข้าวชนิดหนึ่ง ใช้นํ้าพริกกับเนื้อปลาเป็นต้นกวนกับนํ้ากะทิมีผักรองแล้วห่อนึ่ง.	ห่อหมก น. ชื่อกับข้าวชนิดหนึ่ง ใช้นํ้าพริกกับเนื้อปลาเป็นต้นกวนกับนํ้ากะทิมีผักรองแล้วห่อนึ่ง.
ห่อเหี่ยว เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีความรู้สึกหดหู่, สลดใจ, เช่น หมู่นี้อ่านหนังสือพิมพ์มีแต่ข่าวร้าย ๆ ทำให้รู้สึกห่อเหี่ยว.	ห่อเหี่ยว ว. มีความรู้สึกหดหู่, สลดใจ, เช่น หมู่นี้อ่านหนังสือพิมพ์มีแต่ข่าวร้าย ๆ ทำให้รู้สึกห่อเหี่ยว.
ห่อไหล่ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก	เป็นคำกริยา หมายถึง ทำไหล่ทั้ง ๒ ให้คู้เข้าเพราะหนาวหรือเกรงกลัวเป็นต้น.	ห่อไหล่ ก. ทำไหล่ทั้ง ๒ ให้คู้เข้าเพราะหนาวหรือเกรงกลัวเป็นต้น.
ห้อ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง วิ่งเต็มเหยียด, วิ่งเต็มที่.	ห้อ ก. วิ่งเต็มเหยียด, วิ่งเต็มที่.
หอก เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง อาวุธสําหรับแทงชนิดหนึ่ง ทําด้วยโลหะ มีด้ามยาว.	หอก น. อาวุธสําหรับแทงชนิดหนึ่ง ทําด้วยโลหะ มีด้ามยาว.
หอกข้างแคร่ เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-ไม้-เอก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง คนใกล้ชิดที่อาจคิดร้ายขึ้นมาเมื่อไรก็ได้ มักใช้แก่ลูกเลี้ยงที่ติดมากับพ่อหรือแม่, ศัตรูที่อยู่ข้างตัว.	หอกข้างแคร่ (สำ) น. คนใกล้ชิดที่อาจคิดร้ายขึ้นมาเมื่อไรก็ได้ มักใช้แก่ลูกเลี้ยงที่ติดมากับพ่อหรือแม่, ศัตรูที่อยู่ข้างตัว.
หอกซัด เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ซอ-โซ่-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง หอกด้ามสั้น สําหรับใช้พุ่งหรือซัดไป.	หอกซัด น. หอกด้ามสั้น สําหรับใช้พุ่งหรือซัดไป.
หอง เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแกงอย่างจีนชนิดหนึ่ง ใช้เนื้อหมูเป็นต้นต้มกับดอกไม้จีนหรือหน่อไม้แห้งและถั่วลิสง.	หอง ๑ น. ชื่อแกงอย่างจีนชนิดหนึ่ง ใช้เนื้อหมูเป็นต้นต้มกับดอกไม้จีนหรือหน่อไม้แห้งและถั่วลิสง.
หอง เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง ส่งให้สูงขึ้น, แต่งให้สูงขึ้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาจีน .	หอง ๒ ก. ส่งให้สูงขึ้น, แต่งให้สูงขึ้น. (จ.).
ห้อง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนของเรือนหรือตึกเป็นต้นที่มีฝากั้นเป็นตอน ๆ; ตอน เช่น พระพุทธคุณเก้าห้อง; ชั้น เช่น ห้องฟ้า.	ห้อง น. ส่วนของเรือนหรือตึกเป็นต้นที่มีฝากั้นเป็นตอน ๆ; ตอน เช่น พระพุทธคุณเก้าห้อง; ชั้น เช่น ห้องฟ้า.
ห้องเครื่อง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ และเป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง ครัว, เรียกเต็มว่าห้องเครื่องวิเสท, ห้องสำหรับเก็บเครื่องราชูปโภค, เรียกเต็มว่า ห้องเครื่องราชูปโภค; ห้องเครื่องยนต์เรือเป็นต้น.	ห้องเครื่อง (ราชา; ปาก) น. ครัว, เรียกเต็มว่าห้องเครื่องวิเสท, ห้องสำหรับเก็บเครื่องราชูปโภค, เรียกเต็มว่า ห้องเครื่องราชูปโภค; ห้องเครื่องยนต์เรือเป็นต้น.
ห้องชุด เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนของอาคารชุดที่แยกการถือกรรมสิทธิ์ออกได้เป็นส่วนเฉพาะของแต่ละบุคคล.	ห้องชุด (กฎ) น. ส่วนของอาคารชุดที่แยกการถือกรรมสิทธิ์ออกได้เป็นส่วนเฉพาะของแต่ละบุคคล.
ห้องแถว เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-ถอ-ถุง-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง อาคารไม้ที่สร้างเป็นห้อง ๆ เรียงติดกันเป็นแถว, ถ้าก่อด้วยอิฐฉาบปูนหรือคอนกรีตเป็นห้อง ๆ เรียงติดกันไปเรียกว่า ตึกแถว; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง อาคารที่พักอาศัยหรืออาคารพาณิชย์ซึ่งปลูกสร้างติดต่อกันเป็นแถวเกิน ๒ ห้อง และประกอบด้วยวัตถุไม่ทนไฟเป็นส่วนใหญ่.	ห้องแถว น. อาคารไม้ที่สร้างเป็นห้อง ๆ เรียงติดกันเป็นแถว, ถ้าก่อด้วยอิฐฉาบปูนหรือคอนกรีตเป็นห้อง ๆ เรียงติดกันไปเรียกว่า ตึกแถว; (กฎ) อาคารที่พักอาศัยหรืออาคารพาณิชย์ซึ่งปลูกสร้างติดต่อกันเป็นแถวเกิน ๒ ห้อง และประกอบด้วยวัตถุไม่ทนไฟเป็นส่วนใหญ่.
ห้องโถง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-ถอ-ถุง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ห้องขนาดใหญ่ที่ปล่อยไว้โล่ง ๆ.	ห้องโถง น. ห้องขนาดใหญ่ที่ปล่อยไว้โล่ง ๆ.
ห้องน้ำ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ห้องอาบนํ้า, ส้วม.	ห้องน้ำ น. ห้องอาบนํ้า, ส้วม.
ห้องสมุด, หอสมุด ห้องสมุด เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-สอ-เสือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก หอสมุด เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-สอ-เสือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ห้องหรืออาคารที่มีระบบจัดเก็บรวบรวมรักษาหนังสือประเภทต่าง ๆ ซึ่งอาจรวมทั้งต้นฉบับ ลายมือเขียน ไมโครฟิล์ม เป็นต้น เพื่อใช้เป็นที่ค้นคว้าหาความรู้.	ห้องสมุด, หอสมุด น. ห้องหรืออาคารที่มีระบบจัดเก็บรวบรวมรักษาหนังสือประเภทต่าง ๆ ซึ่งอาจรวมทั้งต้นฉบับ ลายมือเขียน ไมโครฟิล์ม เป็นต้น เพื่อใช้เป็นที่ค้นคว้าหาความรู้.
หอน เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ร้องเสียงยาวโหยหวน (ใช้แก่หมา), ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง เสียงวี้ดหรือกรี๊ดจากเครื่องยนต์หรือเครื่องขยายเสียงเป็นต้น.	หอน ก. ร้องเสียงยาวโหยหวน (ใช้แก่หมา), (ปาก) เสียงวี้ดหรือกรี๊ดจากเครื่องยนต์หรือเครื่องขยายเสียงเป็นต้น.
ห่อน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เคย เช่น ไป่ห่อนเหลือคิดข้า คิดผิด แม่นา. ในวงเล็บ มาจาก ลิลิตพระลอ แบบเรียน, ในคําประพันธ์บางคราวใช้แทน ไม่ เช่น สาลิกามาตามคู่ ชมกันอยู่สู่สมสมร แต่พี่นี้อาวรณ์ ห่อนเห็นเจ้าเศร้าใจครวญ. (เห่ชมนก).	ห่อน ว. เคย เช่น ไป่ห่อนเหลือคิดข้า คิดผิด แม่นา. (ลอ), ในคําประพันธ์บางคราวใช้แทน ไม่ เช่น สาลิกามาตามคู่ ชมกันอยู่สู่สมสมร แต่พี่นี้อาวรณ์ ห่อนเห็นเจ้าเศร้าใจครวญ. (เห่ชมนก).
หอบ เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาแขนทั้ง ๒ ข้างรวบสิ่งของไป; ขนสมบัติย้ายไป เช่น หอบข้าวหอบของ หอบลูกหอบเต้า; พัดพาไป เช่น ลมหอบเมฆฝนไปหมด. เป็นคำนาม หมายถึง ปริมาณของฟืนหรือผักหญ้าเป็นต้นที่พอ ๒ แขนรวบได้ เรียกว่า หอบหนึ่ง.	หอบ ๑ ก. เอาแขนทั้ง ๒ ข้างรวบสิ่งของไป; ขนสมบัติย้ายไป เช่น หอบข้าวหอบของ หอบลูกหอบเต้า; พัดพาไป เช่น ลมหอบเมฆฝนไปหมด. น. ปริมาณของฟืนหรือผักหญ้าเป็นต้นที่พอ ๒ แขนรวบได้ เรียกว่า หอบหนึ่ง.
หอบหิ้ว เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ทั้งหอบทั้งหิ้ว; ร่วมทุกข์ร่วมสุขไม่ทอดทิ้งกัน เช่น คนคู่นี้ถึงจะยากจนอย่างไรเขาก็หอบหิ้วกันไป.	หอบหิ้ว ก. ทั้งหอบทั้งหิ้ว; ร่วมทุกข์ร่วมสุขไม่ทอดทิ้งกัน เช่น คนคู่นี้ถึงจะยากจนอย่างไรเขาก็หอบหิ้วกันไป.
หอบ เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง หายใจถี่ด้วยความเหนื่อยหรืออ่อนเพลีย.	หอบ ๒ ก. หายใจถี่ด้วยความเหนื่อยหรืออ่อนเพลีย.
หอบหืด เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-หอ-หีบ-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการหายใจไม่สะดวก มีเสียงหวีดหวือ เนื่องจากหลอดลมหดเกร็ง มักเกิดในผู้ป่วยโรคหืด.	หอบหืด ก. อาการหายใจไม่สะดวก มีเสียงหวีดหวือ เนื่องจากหลอดลมหดเกร็ง มักเกิดในผู้ป่วยโรคหืด.
หอม เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-มอ-ม้า ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อไม้ล้มลุกมีหัวหลายชนิดในสกุล Allium วงศ์ Alliaceae กลิ่นฉุน ใช้ปรุงอาหาร เช่น หอมหัวใหญ่ หรือ หอมฝรั่ง (A. cepa L.), หอมหัว หรือ หอมแกง (A. ascalonicum L.) ชนิดหลังนี้มักเรียกผิดเป็น หอมแดง. (๒) ชื่อกล้วยพันธุ์หนึ่งซึ่งกลายมาจากกล้วยป่า (Musa acuminata Colla) ผลยาว กลิ่นหอม ไม่มีเมล็ด.	หอม ๑ น. (๑) ชื่อไม้ล้มลุกมีหัวหลายชนิดในสกุล Allium วงศ์ Alliaceae กลิ่นฉุน ใช้ปรุงอาหาร เช่น หอมหัวใหญ่ หรือ หอมฝรั่ง (A. cepa L.), หอมหัว หรือ หอมแกง (A. ascalonicum L.) ชนิดหลังนี้มักเรียกผิดเป็น หอมแดง. (๒) ชื่อกล้วยพันธุ์หนึ่งซึ่งกลายมาจากกล้วยป่า (Musa acuminata Colla) ผลยาว กลิ่นหอม ไม่มีเมล็ด.
หอมขาว เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน เป็นคำนาม หมายถึง ต้นกระเทียม. ในวงเล็บ ดู กระเทียม เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า.	หอมขาว (ถิ่น–อีสาน) น. ต้นกระเทียม. (ดู กระเทียม).
หอมจันทร์ เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกล้วยพันธุ์หนึ่งซึ่งกลายมาจากกล้วยป่า (Musa acuminata Colla) ผลเล็กเรียวขนาดกล้วยนํ้าไทย กลิ่นหอม.	หอมจันทร์ น. ชื่อกล้วยพันธุ์หนึ่งซึ่งกลายมาจากกล้วยป่า (Musa acuminata Colla) ผลเล็กเรียวขนาดกล้วยนํ้าไทย กลิ่นหอม.
หอมเตียม เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ต้นกระเทียม. ในวงเล็บ ดู กระเทียม เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า.	หอมเตียม (ถิ่น–พายัพ) น. ต้นกระเทียม. (ดู กระเทียม).
หอมแป้น เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ต้นกุยช่าย. ในวงเล็บ ดู กุยช่าย เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ยอ-ยัก-ชอ-ช้าง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก.	หอมแป้น (ถิ่น–พายัพ) น. ต้นกุยช่าย. (ดู กุยช่าย).
หอม เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-มอ-ม้า ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง จูบ; ได้รับกลิ่นดี. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีกลิ่นดี, ตรงข้ามกับ เหม็น.	หอม ๒ ก. จูบ; ได้รับกลิ่นดี. ว. มีกลิ่นดี, ตรงข้ามกับ เหม็น.
หอมหวน เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-หอ-หีบ-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง หอมตลบ.	หอมหวน ก. หอมตลบ.
หอมหื่น เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวรรณกรรม เป็นคำกริยา หมายถึง หอมยวนใจ เช่น หอมหื่นรื่นรสเพี้ยง กลิ่นเนื้อนวลนางฯ. (เห่ชมไม้).	หอมหื่น (วรรณ) ก. หอมยวนใจ เช่น หอมหื่นรื่นรสเพี้ยง กลิ่นเนื้อนวลนางฯ. (เห่ชมไม้).
หอม เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-มอ-ม้า ความหมายที่ ๓	เป็นคำกริยา หมายถึง เก็บ, รวบรวม, ในความว่า เก็บหอมรอมริบ.	หอม ๓ ก. เก็บ, รวบรวม, ในความว่า เก็บหอมรอมริบ.
หอมยับ เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง รวบเก็บไว้ เช่น ข้าแต่พระองค์ผู้เปนเครื่องประดับซึ่งให้หอมยับทรัพย์หนใดฯ. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์หิมพานต์.	หอมยับ (โบ) ก. รวบเก็บไว้ เช่น ข้าแต่พระองค์ผู้เปนเครื่องประดับซึ่งให้หอมยับทรัพย์หนใดฯ. (ม. คำหลวง หิมพานต์).
ห้อม เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-มอ-ม้า ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง แวดล้อม ในคำว่า แห่ห้อม; ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง ระวังรักษา เช่น คนผู้ดังนี้ คือว่าพระราชภักดีจักช่อยห้อมบ้านห้อมเมือง (จารึกหลักที่ ๓๘ ประชุมพงศ. ภาค ๓).	ห้อม ๑ ก. แวดล้อม ในคำว่า แห่ห้อม; (โบ) ระวังรักษา เช่น คนผู้ดังนี้ คือว่าพระราชภักดีจักช่อยห้อมบ้านห้อมเมือง (จารึกหลักที่ ๓๘ ประชุมพงศ. ภาค ๓).
ห้อมล้อม เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง โอบล้อม, แวดล้อม, เช่น ฝูงชนห้อมล้อมดาราภาพยนตร์ชื่อดัง.	ห้อมล้อม ก. โอบล้อม, แวดล้อม, เช่น ฝูงชนห้อมล้อมดาราภาพยนตร์ชื่อดัง.
ห้อม ๒, ห้อมเมือง ห้อม ความหมายที่ ๒ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-มอ-ม้า ห้อมเมือง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ต้นคราม. ในวงเล็บ ดู คราม เขียนว่า คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า ความหมายที่ ๓ (๒).	ห้อม ๒, ห้อมเมือง (ถิ่น–พายัพ) น. ต้นคราม. [ดู คราม ๓ (๒)].
หอมกราย เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นจันทบุรี เป็นคำนาม หมายถึง ต้นขี้อ้าย. ในวงเล็บ ดู ขี้อ้าย เขียนว่า ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก (๑).	หอมกราย (ถิ่น–จันทบุรี) น. ต้นขี้อ้าย. [ดู ขี้อ้าย (๑)].
หอมแดง เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-แอ-ดอ-เด็ก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกมีหัวชนิด Eleutherine bulbosa (Miller) Urban ในวงศ์ Iridaceae ใบแบนคล้ายใบหมากแรกเกิด ดอกสีขาวนวล หัวสีแดงเข้ม รสขมเผ็ดซ่า ใช้ทํายาได้.	หอมแดง น. ชื่อไม้ล้มลุกมีหัวชนิด Eleutherine bulbosa (Miller) Urban ในวงศ์ Iridaceae ใบแบนคล้ายใบหมากแรกเกิด ดอกสีขาวนวล หัวสีแดงเข้ม รสขมเผ็ดซ่า ใช้ทํายาได้.
หอมป้อม เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-ปอ-ปลา-ไม้-โท-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	ดู ชี เขียนว่า ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๒.	หอมป้อม ดู ชี ๒.
หอย เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังในไฟลัม Mollusca มีเปลือกหุ้มตัว แบ่งออกได้เป็น ๒ จําพวกตามลักษณะของเปลือก คือ จําพวกกาบเดี่ยว เช่น หอยขม (Filopaludina doliaris) ในวงศ์ Viviparidae และจําพวกกาบคู่ เช่น หอยนางรม (Saccostrea forskali) ในวงศ์ Ostreidae.	หอย น. ชื่อสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังในไฟลัม Mollusca มีเปลือกหุ้มตัว แบ่งออกได้เป็น ๒ จําพวกตามลักษณะของเปลือก คือ จําพวกกาบเดี่ยว เช่น หอยขม (Filopaludina doliaris) ในวงศ์ Viviparidae และจําพวกกาบคู่ เช่น หอยนางรม (Saccostrea forskali) ในวงศ์ Ostreidae.
ห้อย เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง แขวนติดอยู่ เช่น ห้อยอุบะ, ปล่อยหรือหย่อนให้แขวนติดอยู่ เช่น นั่งห้อยเท้า.	ห้อย ก. แขวนติดอยู่ เช่น ห้อยอุบะ, ปล่อยหรือหย่อนให้แขวนติดอยู่ เช่น นั่งห้อยเท้า.
ห้อยท้าย เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ต่อท้าย.	ห้อยท้าย ก. ต่อท้าย.
ห้อยโหน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่เกาะราวหรือห่วงเป็นต้น แล้วโยนตัวไปมา.	ห้อยโหน ก. อาการที่เกาะราวหรือห่วงเป็นต้น แล้วโยนตัวไปมา.
หอยโข่ง เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-โอ-ขอ-ไข่-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ฝาเรือนเครื่องผูกแบบหนึ่ง มีโครงไม้ไผ่ยืนเป็นหลักซึ่งวางห่างกัน ๑ ฝ่ามือ ด้านในของโครงยืนจะมีไม้ไผ่ผ่าซีกหรือแผ่นไม้เล็ก ๆ ที่เรียกว่า ไม้เซ็น หรือ ลูกเซ็น วางตามขวาง ด้านหลังไม้เซ็นกรุใบจากอ่อนเป็นต้นขัดด้วยเข็มไม้ไผ่อีกชั้นหนึ่ง เรียกว่า ฝาหอยโข่ง.	หอยโข่ง น. ฝาเรือนเครื่องผูกแบบหนึ่ง มีโครงไม้ไผ่ยืนเป็นหลักซึ่งวางห่างกัน ๑ ฝ่ามือ ด้านในของโครงยืนจะมีไม้ไผ่ผ่าซีกหรือแผ่นไม้เล็ก ๆ ที่เรียกว่า ไม้เซ็น หรือ ลูกเซ็น วางตามขวาง ด้านหลังไม้เซ็นกรุใบจากอ่อนเป็นต้นขัดด้วยเข็มไม้ไผ่อีกชั้นหนึ่ง เรียกว่า ฝาหอยโข่ง.
หอยปากเป็ด เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์ทะเลไม่มีกระดูกสันหลังชนิด Lingula unguis ในวงศ์ Lingulidae ไฟลัม Brachiopoda เปลือกสีเขียว แบน บาง มีก้านยืดหดได้ อาศัยอยู่ตามหาดโคลน.	หอยปากเป็ด น. ชื่อสัตว์ทะเลไม่มีกระดูกสันหลังชนิด Lingula unguis ในวงศ์ Lingulidae ไฟลัม Brachiopoda เปลือกสีเขียว แบน บาง มีก้านยืดหดได้ อาศัยอยู่ตามหาดโคลน.
หอยแปดเกล็ด เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก	ดู ลิ่นทะเล เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง.	หอยแปดเกล็ด ดู ลิ่นทะเล.
หอยเม่น เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์ทะเลไม่มีกระดูกสันหลังในชั้น Echinoidea ไฟลัม Echinodermata รูปทรงกลมคล้ายผลส้ม มีหนามแข็งทั่วตัว อาศัยตามแนวปะการัง มีหลายชนิดหลายสกุล เช่น ชนิด Diadema setosum, เม่นทะเล ก็เรียก.	หอยเม่น น. ชื่อสัตว์ทะเลไม่มีกระดูกสันหลังในชั้น Echinoidea ไฟลัม Echinodermata รูปทรงกลมคล้ายผลส้ม มีหนามแข็งทั่วตัว อาศัยตามแนวปะการัง มีหลายชนิดหลายสกุล เช่น ชนิด Diadema setosum, เม่นทะเล ก็เรียก.
ห้อเลือด เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ช้ำมีเลือดคั่งอยู่ใต้ผิวหนัง.	ห้อเลือด ว. ช้ำมีเลือดคั่งอยู่ใต้ผิวหนัง.
ห่อแห่, ห้อแห้ ห่อแห่ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ไม้-เอก ห้อแห้ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีอาการท้อแท้อ่อนเปลี้ย.	ห่อแห่, ห้อแห้ ว. มีอาการท้อแท้อ่อนเปลี้ย.
หะ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงเปล่งเพื่อให้ลงมือพร้อมกัน.	หะ ว. เสียงเปล่งเพื่อให้ลงมือพร้อมกัน.
หะแรก เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-รอ-เรือ-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ครั้งแรก, คราวแรก, เริ่มลงมือ.	หะแรก ว. ครั้งแรก, คราวแรก, เริ่มลงมือ.
หะยี, หัจญี หะยี เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี หัจญี เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อี	ดู ฮัจญี เขียนว่า ฮอ-นก-ฮูก-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อี.	หะยี, หัจญี ดู ฮัจญี.
หะหาย, หะห้าย หะหาย เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก หะห้าย เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงเยาะ เช่น หะหายกระต่ายเต้น ชมแข. (ตำนานเรื่องศรีปราชญ์).	หะหาย, หะห้าย ว. เสียงเยาะ เช่น หะหายกระต่ายเต้น ชมแข. (ตำนานเรื่องศรีปราชญ์).
หะแห้น เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ไม้-โท-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวรรณกรรม เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงร้องของสัตว์ดังเช่นนั้น.	หะแห้น (วรรณ) ว. เสียงร้องของสัตว์ดังเช่นนั้น.
หัก เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง พับงอ, พับงอหรือทําให้พับให้งอเพื่อให้ขาดหรือหลุดออกจากกัน; เอาออกจากจํานวนที่มีอยู่ เช่น หักจํานวนเงิน; ถูกตีอย่างแรงจนงงม่อยไป (ใช้แก่ไก่); เลี้ยวอย่างกะทันหัน เช่น หักหัวเรือ หักพวงมาลัย; เรียกแต้มลูกเต๋า ๓ ลูก ที่ขึ้นแต้ม ๑ ๒ ๓ ตามลําดับ ถือว่าเป็นแต้มเลวที่สุด.	หัก ก. พับงอ, พับงอหรือทําให้พับให้งอเพื่อให้ขาดหรือหลุดออกจากกัน; เอาออกจากจํานวนที่มีอยู่ เช่น หักจํานวนเงิน; ถูกตีอย่างแรงจนงงม่อยไป (ใช้แก่ไก่); เลี้ยวอย่างกะทันหัน เช่น หักหัวเรือ หักพวงมาลัย; เรียกแต้มลูกเต๋า ๓ ลูก ที่ขึ้นแต้ม ๑ ๒ ๓ ตามลําดับ ถือว่าเป็นแต้มเลวที่สุด.
หักกลบลบหนี้ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-บอ-ไบ-ไม้-ลอ-ลิง-บอ-ไบ-ไม้-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ไม้-โท	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง การนําเอาหนี้ที่บุคคล ๒ คนต่างเป็นลูกหนี้และเจ้าหนี้ในมูลหนี้อันมีวัตถุประสงค์เป็นอย่างเดียวกัน มาหักลบกันเท่าจํานวนหนี้ที่ตรงกัน เพื่อให้ลูกหนี้หลุดพ้นจากหนี้นั้น.	หักกลบลบหนี้ (กฎ) น. การนําเอาหนี้ที่บุคคล ๒ คนต่างเป็นลูกหนี้และเจ้าหนี้ในมูลหนี้อันมีวัตถุประสงค์เป็นอย่างเดียวกัน มาหักลบกันเท่าจํานวนหนี้ที่ตรงกัน เพื่อให้ลูกหนี้หลุดพ้นจากหนี้นั้น.
หักคอ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-คอ-ควาย-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ถือวิสาสะบังคับเอา.	หักคอ (ปาก) ก. ถือวิสาสะบังคับเอา.
หักใจ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง ตัดใจไม่คิดในเหตุที่เกิดขึ้น, มักใช้กับเหตุการณ์ที่ทำให้เสียใจหรือสูญเสียเป็นต้น.	หักใจ ก. ตัดใจไม่คิดในเหตุที่เกิดขึ้น, มักใช้กับเหตุการณ์ที่ทำให้เสียใจหรือสูญเสียเป็นต้น.
หักด้ามพร้าด้วยเข่า เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง หักโหมเอาด้วยกําลัง, ใช้อํานาจบังคับเอา.	หักด้ามพร้าด้วยเข่า (สำ) ก. หักโหมเอาด้วยกําลัง, ใช้อํานาจบังคับเอา.
หักทองขวาง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-งอ-งู-ขอ-ไข่-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง วิธีปักไหมทอง หักเส้นไปตามขวางลาย ใช้ปักเครื่องสูง.	หักทองขวาง น. วิธีปักไหมทอง หักเส้นไปตามขวางลาย ใช้ปักเครื่องสูง.
หักบัญชี เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาออกจากจํานวนที่มีอยู่ในบัญชี, หักกลบลบหนี้ทางบัญชี.	หักบัญชี ก. เอาออกจากจํานวนที่มีอยู่ในบัญชี, หักกลบลบหนี้ทางบัญชี.
หักราคา เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ตัดราคาให้ตํ่าลง เช่น พ่อค้าหักราคาข้าวเพราะมีความชื้นสูงและคุณภาพต่ำ.	หักราคา ก. ตัดราคาให้ตํ่าลง เช่น พ่อค้าหักราคาข้าวเพราะมีความชื้นสูงและคุณภาพต่ำ.
หักร้างถางพง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อา-งอ-งู-พอ-พาน-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ฟันป่าพงลงให้เตียน.	หักร้างถางพง ก. ฟันป่าพงลงให้เตียน.
หักแรง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-รอ-เรือ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง โหมทำงานจนเกินกำลัง เช่น อย่าหักแรงทำงานจนเกินไป จะทำให้ล้มป่วย.	หักแรง ก. โหมทำงานจนเกินกำลัง เช่น อย่าหักแรงทำงานจนเกินไป จะทำให้ล้มป่วย.
หักล้าง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ลบล้าง.	หักล้าง ก. ลบล้าง.
หักลำ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทําให้เสียท่าหรือเสียเหลี่ยม.	หักลำ (สำ) ว. ทําให้เสียท่าหรือเสียเหลี่ยม.
หักหน้า เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําหรือพูดโดยเจตนาให้อีกฝ่ายหนึ่งได้อาย.	หักหน้า ก. ทําหรือพูดโดยเจตนาให้อีกฝ่ายหนึ่งได้อาย.
หักหลัง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ร่วมใจกันมาก่อนแล้วกลับทําร้ายให้ในภายหลัง.	หักหลัง ก. ร่วมใจกันมาก่อนแล้วกลับทําร้ายให้ในภายหลัง.
หักหาญ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-หยิง	เป็นคำกริยา หมายถึง หักเอาด้วยความกล้า, หักเอาด้วยอํานาจ.	หักหาญ ก. หักเอาด้วยความกล้า, หักเอาด้วยอํานาจ.
หักห้าม เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ยับยั้งใจ.	หักห้าม ก. ยับยั้งใจ.
หักเห เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ	เป็นคำกริยา หมายถึง เปลี่ยนทางไป, เปลี่ยนแนวไป; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวิชาแสง หมายถึง ลักษณะการที่แสงเปลี่ยนแนวทางเคลื่อนที่เมื่อผ่านตัวกลางต่างชนิดกัน.	หักเห ก. เปลี่ยนทางไป, เปลี่ยนแนวไป; (แสง) ลักษณะการที่แสงเปลี่ยนแนวทางเคลื่อนที่เมื่อผ่านตัวกลางต่างชนิดกัน.
หักเหลี่ยม เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ทำให้ผู้อื่นเสียเชิง.	หักเหลี่ยม ก. ทำให้ผู้อื่นเสียเชิง.
หักโหม เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ระดมเข้าไปด้วยกำลังให้แตกหัก, โหมหัก ก็ว่า; เอากําลังแรงเข้ามาหักเอา, ทํางานโดยไม่บันยะบันยัง.	หักโหม ก. ระดมเข้าไปด้วยกำลังให้แตกหัก, โหมหัก ก็ว่า; เอากําลังแรงเข้ามาหักเอา, ทํางานโดยไม่บันยะบันยัง.
หักอก เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้คนรักพลาดหวัง.	หักอก ก. ทําให้คนรักพลาดหวัง.
หักอกหักใจ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง หักใจ.	หักอกหักใจ ก. หักใจ.
หักมุก เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกล้วยพันธุ์หนึ่งซึ่งพัฒนามาจากลูกผสมระหว่างกล้วยป่ากับกล้วยตานี ผลเป็นเหลี่ยม นิยมทำให้สุกด้วยความร้อนก่อนกิน.	หักมุก น. ชื่อกล้วยพันธุ์หนึ่งซึ่งพัฒนามาจากลูกผสมระหว่างกล้วยป่ากับกล้วยตานี ผลเป็นเหลี่ยม นิยมทำให้สุกด้วยความร้อนก่อนกิน.
หังส– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สอ-เสือ	[หังสะ–] เป็นคำนาม หมายถึง หงส์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต หํส เขียนว่า หอ-หีบ-นิก-คะ-หิด-สอ-เสือ.	หังส– [หังสะ–] น. หงส์. (ป., ส. หํส).
หัจญ์ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-ยอ-หยิง-ทัน-ทะ-คาด	ดู ฮัจญ์ เขียนว่า ฮอ-นก-ฮูก-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-ยอ-หยิง-ทัน-ทะ-คาด.	หัจญ์ ดู ฮัจญ์.
หัจญี เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อี	ดู ฮัจญี เขียนว่า ฮอ-นก-ฮูก-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อี.	หัจญี ดู ฮัจญี.
หัช เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง	[หัด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง น่ารัก; น่ายินดี, พึงใจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี หชฺช เขียนว่า หอ-หีบ-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง.	หัช [หัด] ว. น่ารัก; น่ายินดี, พึงใจ. (ป. หชฺช).
หัฏฐะ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-ปะ-ตัก-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๑	[หัดถะ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ร่าเริง, ยินดี, สบายใจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต หฺฤษฺฏ เขียนว่า หอ-หีบ-พิน-ทุ-รอ-รึ-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-ตอ-ปะ-ตัก.	หัฏฐะ ๑ [หัดถะ] ว. ร่าเริง, ยินดี, สบายใจ. (ป.; ส. หฺฤษฺฏ).
หัฏฐะ ๒, หัสตะ หัฏฐะ ความหมายที่ ๒ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-ปะ-ตัก-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อะ หัสตะ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ	[หัดถะ, หัดสะตะ] เป็นคำนาม หมายถึง ดาวฤกษ์ที่ ๑๓ มี ๕ ดวง เห็นเป็นรูปฝ่ามือหรือเหนียงสัตว์, ดาวศอกคู้ หรือ ดาวศีรษะช้าง ก็เรียก.	หัฏฐะ ๒, หัสตะ [หัดถะ, หัดสะตะ] น. ดาวฤกษ์ที่ ๑๓ มี ๕ ดวง เห็นเป็นรูปฝ่ามือหรือเหนียงสัตว์, ดาวศอกคู้ หรือ ดาวศีรษะช้าง ก็เรียก.
หัด เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง โรคติดต่อที่เกิดจากเชื้อไวรัส มีอาการไข้สูงและปวดศีรษะ ออกผื่นแดงตามตัว. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ measles เขียนว่า เอ็ม-อี-เอ-เอส-แอล-อี-เอส morbilli เขียนว่า เอ็ม-โอ-อา-บี-ไอ-แอล-แอล-ไอ rubeola เขียนว่า อา-ยู-บี-อี-โอ-แอล-เอ .	หัด ๑ น. โรคติดต่อที่เกิดจากเชื้อไวรัส มีอาการไข้สูงและปวดศีรษะ ออกผื่นแดงตามตัว. (อ. measles, morbilli, rubeola).
หัดเยอรมัน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง โรคติดต่อที่เกิดจากเชื้อไวรัส มีอาการไข้ ต่อมนํ้าเหลืองที่คอโต ออกผื่นแดงทั่วตัวคล้ายโรคหัด แต่อาการไม่รุนแรงเท่า มีผลรุนแรงต่อทารกในครรภ์ระยะ ๓ เดือนแรก, เหือด ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ German เขียนว่า จี-อี-อา-เอ็ม-เอ-เอ็น measles เขียนว่า เอ็ม-อี-เอ-เอส-แอล-อี-เอส rubella เขียนว่า อา-ยู-บี-อี-แอล-แอล-เอ .	หัดเยอรมัน น. โรคติดต่อที่เกิดจากเชื้อไวรัส มีอาการไข้ ต่อมนํ้าเหลืองที่คอโต ออกผื่นแดงทั่วตัวคล้ายโรคหัด แต่อาการไม่รุนแรงเท่า มีผลรุนแรงต่อทารกในครรภ์ระยะ ๓ เดือนแรก, เหือด ก็เรียก. (อ. German measles, rubella).
หัด เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง ฝึก, ฝึกฝน, ทําให้ชํานาญ.	หัด ๒ ก. ฝึก, ฝึกฝน, ทําให้ชํานาญ.
หัต เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําลาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต หต เขียนว่า หอ-หีบ-ตอ-เต่า.	หัต ก. ทําลาย. (ป., ส. หต).
หัตถ–, หัตถ์ หัตถ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง หัตถ์ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-ทัน-ทะ-คาด	[หัดถะ–, หัด] เป็นคำนาม หมายถึง มือ; ศอกหนึ่ง; งวงช้าง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต หสฺต เขียนว่า หอ-หีบ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	หัตถ–, หัตถ์ [หัดถะ–, หัด] น. มือ; ศอกหนึ่ง; งวงช้าง. (ป.; ส. หสฺต).
หัตถกรรม เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง งานช่างที่ทำด้วยมือ โดยถือประโยชน์ใช้สอยเป็นหลัก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี หตฺถ เขียนว่า หอ-หีบ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ถอ-ถุง + ภาษาสันสกฤต กรฺมนฺ เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-พิน-ทุ-มอ-ม้า-นอ-หนู-พิน-ทุ และมาจากภาษาบาลี หตฺถกมฺม เขียนว่า หอ-หีบ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ถอ-ถุง-กอ-ไก่-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า.	หัตถกรรม น. งานช่างที่ทำด้วยมือ โดยถือประโยชน์ใช้สอยเป็นหลัก. (ป. หตฺถ + ส. กรฺมนฺ; ป. หตฺถกมฺม).
หัตถการ, หัตถกิจ หัตถการ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ หัตถกิจ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน	เป็นคำนาม หมายถึง การทําด้วยฝีมือ, การช่าง.	หัตถการ, หัตถกิจ น. การทําด้วยฝีมือ, การช่าง.
หัตถบาส เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	เป็นคำนาม หมายถึง ระยะระหว่างพระสงฆ์ที่นั่งทําสังฆกรรมหรือระหว่างพระภิกษุ สามเณร กับคฤหัสถ์ผู้ถวายของ ห่างกันไม่เกินศอกหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี หตฺถปาส เขียนว่า หอ-หีบ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ถอ-ถุง-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ.	หัตถบาส น. ระยะระหว่างพระสงฆ์ที่นั่งทําสังฆกรรมหรือระหว่างพระภิกษุ สามเณร กับคฤหัสถ์ผู้ถวายของ ห่างกันไม่เกินศอกหนึ่ง. (ป. หตฺถปาส).
หัตถพันธ์, หัตถาภรณ์, หัตถาลังการ หัตถพันธ์ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด หัตถาภรณ์ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด หัตถาลังการ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง สร้อยมือ.	หัตถพันธ์, หัตถาภรณ์, หัตถาลังการ น. สร้อยมือ.
หัตถศาสตร์ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง วิชาเกี่ยวกับการทำนายจากเส้นลายมือ.	หัตถศาสตร์ น. วิชาเกี่ยวกับการทำนายจากเส้นลายมือ.
หัตถศิลป์ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-ปอ-ปลา-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ศิลปะในการผลิตสิ่งต่าง ๆ ด้วยมือ โดยถือความงามเป็นหลัก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	หัตถศิลป์ น. ศิลปะในการผลิตสิ่งต่าง ๆ ด้วยมือ โดยถือความงามเป็นหลัก. (ป.).
หัตถศึกษา เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง การศึกษาที่เน้นในเรื่องการประดิษฐ์สิ่งต่าง ๆ ด้วยมือ.	หัตถศึกษา น. การศึกษาที่เน้นในเรื่องการประดิษฐ์สิ่งต่าง ๆ ด้วยมือ.
หัตถาจารย์ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	ดู หัตถี เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อี.	หัตถาจารย์ ดู หัตถี.
หัตถานึก เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	ดู หัตถี เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อี.	หัตถานึก ดู หัตถี.
หัตถาโรหะ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ	ดู หัตถี เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อี.	หัตถาโรหะ ดู หัตถี.
หัตถินี เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ช้างพัง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	หัตถินี น. ช้างพัง. (ป.).
หัตถี เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ช้าง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	หัตถี น. ช้าง. (ป.).
หัตถาจารย์ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ฝึกช้าง, หมอช้าง, ควาญช้าง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี หตฺถาจริย เขียนว่า หอ-หีบ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก.	หัตถาจารย์ น. ผู้ฝึกช้าง, หมอช้าง, ควาญช้าง. (ป. หตฺถาจริย).
หัตถานึก เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง กองทัพช้าง, เหล่าทหารช้าง, เป็นส่วนหนึ่งแห่งกระบวนทัพโบราณ ซึ่งเรียกว่า จตุรงคพล จตุรงคโยธา จตุรงคเสนา หรือ จตุรงคินีเสนา มี ๔ เหล่า ได้แก่ ๑. หัตถานึก (กองทัพช้าง, เหล่าทหารช้าง) ๒. อัศวานึก (กองทัพม้า, เหล่าทหารม้า) ๓. รถานึก (กองทัพเหล่ารถ) ๔. ปัตตานึก (กองทัพเหล่าราบ, กองทัพทหารเดินเท้า). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	หัตถานึก น. กองทัพช้าง, เหล่าทหารช้าง, เป็นส่วนหนึ่งแห่งกระบวนทัพโบราณ ซึ่งเรียกว่า จตุรงคพล จตุรงคโยธา จตุรงคเสนา หรือ จตุรงคินีเสนา มี ๔ เหล่า ได้แก่ ๑. หัตถานึก (กองทัพช้าง, เหล่าทหารช้าง) ๒. อัศวานึก (กองทัพม้า, เหล่าทหารม้า) ๓. รถานึก (กองทัพเหล่ารถ) ๔. ปัตตานึก (กองทัพเหล่าราบ, กองทัพทหารเดินเท้า). (ป.).
หัตถาโรหะ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ควาญช้าง, ทหารช้าง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	หัตถาโรหะ น. ควาญช้าง, ทหารช้าง. (ป.).
หัน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง ผันร่างไปทางใดทางหนึ่ง เช่น หันซ้าย คือ ผันร่างไปทางซ้าย หันขวา คือ ผันร่างไปทางขวา, ผินไปทางใดทางหนึ่ง เช่น นิยมสร้างโบสถ์หันหน้าไปทางทิศตะวันออก, หมุน เช่น หันหน้ามาทางนี้; เปลี่ยนใจ เช่น หันไปเข้ากับศัตรู.	หัน ๑ ก. ผันร่างไปทางใดทางหนึ่ง เช่น หันซ้าย คือ ผันร่างไปทางซ้าย หันขวา คือ ผันร่างไปทางขวา, ผินไปทางใดทางหนึ่ง เช่น นิยมสร้างโบสถ์หันหน้าไปทางทิศตะวันออก, หมุน เช่น หันหน้ามาทางนี้; เปลี่ยนใจ เช่น หันไปเข้ากับศัตรู.
หันกลับ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง เปลี่ยนไปสู่สภาพเดิม เช่น เขาทั้งสองหันกลับไปคืนดีกัน.	หันกลับ ก. เปลี่ยนไปสู่สภาพเดิม เช่น เขาทั้งสองหันกลับไปคืนดีกัน.
หันข้าง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ผินด้านข้างให้เพราะงอนหรือไม่พอใจเป็นต้น.	หันข้าง ก. ผินด้านข้างให้เพราะงอนหรือไม่พอใจเป็นต้น.
หันรีหันขวาง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ขอ-ไข่-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่หันเหไปมา เก้ ๆ กัง ๆ ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะทําอย่างใด.	หันรีหันขวาง ก. อาการที่หันเหไปมา เก้ ๆ กัง ๆ ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะทําอย่างใด.
หันหน้า เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง พึ่งพาอาศัย เช่น ไม่รู้จะหันหน้าไปหาใคร.	หันหน้า (สำ) ก. พึ่งพาอาศัย เช่น ไม่รู้จะหันหน้าไปหาใคร.
หันหน้าเข้าวัด เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง มุ่งหน้าเข้าวัดเพื่อถือศีลฟังเทศน์เป็นต้น.	หันหน้าเข้าวัด (สำ) ก. มุ่งหน้าเข้าวัดเพื่อถือศีลฟังเทศน์เป็นต้น.
หันหน้าเข้าหากัน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ปรองดองกัน, สมัครสมานกัน, เช่น ทุกฝ่ายจะต้องหันหน้าเข้าหากัน.	หันหน้าเข้าหากัน (สำ) ก. ปรองดองกัน, สมัครสมานกัน, เช่น ทุกฝ่ายจะต้องหันหน้าเข้าหากัน.
หันหลัง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง เลิก เช่น หันหลังให้อบายมุข.	หันหลัง (สำ) ก. เลิก เช่น หันหลังให้อบายมุข.
หันหลังชนกัน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ร่วมมือร่วมใจกัน.	หันหลังชนกัน (สำ) ก. ร่วมมือร่วมใจกัน.
หันหลังให้กัน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ไม้-โท-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง โกรธกัน, เลิกคบค้ากัน.	หันหลังให้กัน (สำ) ก. โกรธกัน, เลิกคบค้ากัน.
หันเห เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ	เป็นคำกริยา หมายถึง เบนจากเดิม.	หันเห ก. เบนจากเดิม.
หันเหียน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เปลี่ยนท่าทาง, พลิกแพลง, เช่น รำร่ายหันเหียนเวียนละวัน หมายมั่นเข่นฆ่าราวี. ในวงเล็บ มาจาก อิเหนา พระราชนิพนธ์ ในรัชกาลที่ ๒ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๔, เหียนหัน ก็ว่า.	หันเหียน ก. เปลี่ยนท่าทาง, พลิกแพลง, เช่น รำร่ายหันเหียนเวียนละวัน หมายมั่นเข่นฆ่าราวี. (อิเหนา), เหียนหัน ก็ว่า.
หันอากาศ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกเครื่องหมายรูปสระดังนี้  ั ว่า ไม้หันอากาศ ใช้แทนเสียงสระอะในกรณีที่มีตัวสะกด เช่น ก ะ ด = กัด, หางกังหัน หรือ ไม้ผัด ก็เรียก.	หันอากาศ น. เรียกเครื่องหมายรูปสระดังนี้  ั ว่า ไม้หันอากาศ ใช้แทนเสียงสระอะในกรณีที่มีตัวสะกด เช่น ก ะ ด = กัด, หางกังหัน หรือ ไม้ผัด ก็เรียก.
หัน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำกริยา หมายถึง เห็น.	หัน ๒ (ถิ่น–พายัพ) ก. เห็น.
หั่น เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาของวางลงบนที่รองรับแล้วตัดให้เป็นชิ้นเล็ก ๆ, ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ตัด เช่น หั่นงบประมาณ.	หั่น ก. เอาของวางลงบนที่รองรับแล้วตัดให้เป็นชิ้นเล็ก ๆ, (ปาก) ตัด เช่น หั่นงบประมาณ.
หั่นแหลก เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ตัดลงอย่างมาก เช่น บทความนี้ถูกหั่นแหลก. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เต็มที่ เช่น สู้กันหั่นแหลก.	หั่นแหลก (ปาก) ก. ตัดลงอย่างมาก เช่น บทความนี้ถูกหั่นแหลก. ว. เต็มที่ เช่น สู้กันหั่นแหลก.
หั้น เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาเฉพาะถิ่น เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง นั้น.	หั้น (ถิ่น) ว. นั้น.
หันตรา เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	[–ตฺรา] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อขนมชนิดหนึ่ง ทําคล้ายขนมเม็ดขนุน แต่มีไข่ทําเป็นฝอยหุ้มนอก.	หันตรา [–ตฺรา] น. ชื่อขนมชนิดหนึ่ง ทําคล้ายขนมเม็ดขนุน แต่มีไข่ทําเป็นฝอยหุ้มนอก.
หันตา เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ฆ่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	หันตา น. ผู้ฆ่า. (ป., ส.).
หับ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง ปิด, งับ, เช่น เข้าห้องแล้วหับประตูเสีย.	หับ ก. ปิด, งับ, เช่น เข้าห้องแล้วหับประตูเสีย.
หับเผย เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ปิดงับและเปิดคํ้าขึ้นได้. เป็นคำนาม หมายถึง โรงเรือนที่มีลักษณะด้านหน้าปิดงับหรือเปิดค้ำขึ้นได้.	หับเผย ก. ปิดงับและเปิดคํ้าขึ้นได้. น. โรงเรือนที่มีลักษณะด้านหน้าปิดงับหรือเปิดค้ำขึ้นได้.
หัมมียะ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	[หํา–] เป็นคำนาม หมายถึง เรือนแบบหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต หรฺมฺย เขียนว่า หอ-หีบ-รอ-เรือ-พิน-ทุ-มอ-ม้า-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	หัมมียะ [หํา–] น. เรือนแบบหนึ่ง. (ป.; ส. หรฺมฺย).
หัย เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ม้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต หย เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-ยัก.	หัย น. ม้า. (ป., ส. หย).
หัว เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนบนสุดของร่างกายของคนหรือสัตว์; ส่วนของพืชพันธุ์บางอย่างตอนที่อยู่ใต้ดิน เช่น หัวหอม หัวผักกาด, ส่วนที่อยู่ใต้ดินของพืชบางชนิด เป็นที่เกิดต้นอ่อน; ส่วนเริ่มต้นที่เป็นวงของตัวหนังสือ; ส่วนแห่งสิ่งของบางอย่างที่อยู่ข้างหน้า หรือข้างต้น หรือแรกเริ่ม เรียกว่า หัวของสิ่งนั้น ๆ เช่น หัวเรือ หัวถนน หัวที; ช่วงแรกเริ่มของเวลา เช่น หัวปี หัววัน หัวคํ่า หัวดึก; ส่วนแห่งสิ่งของที่เป็นยอด เช่น หัวฝี, ส่วนแห่งสิ่งของที่ยื่นเด่นออกไป เช่น หัวแหลม หัวสะพาน; ในการเล่นปั่นแปะหรือโยนหัวโยนก้อย เรียกสมมุติด้านหนึ่งของเงินปลีกว่า ด้านหัว คู่กับ ด้านก้อย; ส่วนที่ตรงข้ามกับหางหรือท้าย เช่น หัวแถวหางแถว หัวเรือ, ส่วนที่ตรงข้ามกับ ก้น ในความว่า หัวหวานก้นเปรี้ยว; ส่วนที่เป็นแก่นสาร เช่น หัวยา หัวเหล้า.	หัว ๑ น. ส่วนบนสุดของร่างกายของคนหรือสัตว์; ส่วนของพืชพันธุ์บางอย่างตอนที่อยู่ใต้ดิน เช่น หัวหอม หัวผักกาด, ส่วนที่อยู่ใต้ดินของพืชบางชนิด เป็นที่เกิดต้นอ่อน; ส่วนเริ่มต้นที่เป็นวงของตัวหนังสือ; ส่วนแห่งสิ่งของบางอย่างที่อยู่ข้างหน้า หรือข้างต้น หรือแรกเริ่ม เรียกว่า หัวของสิ่งนั้น ๆ เช่น หัวเรือ หัวถนน หัวที; ช่วงแรกเริ่มของเวลา เช่น หัวปี หัววัน หัวคํ่า หัวดึก; ส่วนแห่งสิ่งของที่เป็นยอด เช่น หัวฝี, ส่วนแห่งสิ่งของที่ยื่นเด่นออกไป เช่น หัวแหลม หัวสะพาน; ในการเล่นปั่นแปะหรือโยนหัวโยนก้อย เรียกสมมุติด้านหนึ่งของเงินปลีกว่า ด้านหัว คู่กับ ด้านก้อย; ส่วนที่ตรงข้ามกับหางหรือท้าย เช่น หัวแถวหางแถว หัวเรือ, ส่วนที่ตรงข้ามกับ ก้น ในความว่า หัวหวานก้นเปรี้ยว; ส่วนที่เป็นแก่นสาร เช่น หัวยา หัวเหล้า.
หัวกระเด็น เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งของที่โตและเด่นกว่าเพื่อนในหมู่หนึ่งหรือกองหนึ่ง, โดยมากมักใช้แก่ผลไม้บางชนิด เช่น ผลมะม่วง ผลมะปราง, โดยปริยายหมายถึงผู้ที่มีความสามารถดีเด่นเป็นพิเศษ เช่น นักเรียนห้องนี้ล้วนแต่หัวกระเด็นทั้งนั้น.	หัวกระเด็น น. สิ่งของที่โตและเด่นกว่าเพื่อนในหมู่หนึ่งหรือกองหนึ่ง, โดยมากมักใช้แก่ผลไม้บางชนิด เช่น ผลมะม่วง ผลมะปราง, โดยปริยายหมายถึงผู้ที่มีความสามารถดีเด่นเป็นพิเศษ เช่น นักเรียนห้องนี้ล้วนแต่หัวกระเด็นทั้งนั้น.
หัวกระไดไม่แห้ง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ไม้-โท-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีแขกมาเยี่ยมเยือนอยู่เสมอ (มักใช้หมายถึงบ้านที่มีลูกสาวสวย หรือบ้านผู้มีอํานาจวาสนา).	หัวกระไดไม่แห้ง (สำ) ว. มีแขกมาเยี่ยมเยือนอยู่เสมอ (มักใช้หมายถึงบ้านที่มีลูกสาวสวย หรือบ้านผู้มีอํานาจวาสนา).
หัวกระสุน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนของกระสุนปืนซึ่งอัดอยู่ที่ปลายปลอกกระสุน.	หัวกระสุน น. ส่วนของกระสุนปืนซึ่งอัดอยู่ที่ปลายปลอกกระสุน.
หัวก๊อก เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-กอ-ไก่-ไม้-ตรี-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	ดู ก๊อก เขียนว่า กอ-ไก่-ไม้-ตรี-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑.	หัวก๊อก ดู ก๊อก ๑.
หัวกะทิ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง กะทิที่คั้นครั้งแรก. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ดีเด่นเป็นพิเศษ เช่น นักกีฬาที่เข้าแข่งขันในวันนี้เป็นพวกหัวกะทิทั้งนั้น.	หัวกะทิ น. กะทิที่คั้นครั้งแรก. ว. ที่ดีเด่นเป็นพิเศษ เช่น นักกีฬาที่เข้าแข่งขันในวันนี้เป็นพวกหัวกะทิทั้งนั้น.
หัวก่ายท้ายเกย เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-กอ-ไก่-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มากมายเต็มไปหมดอย่างไร้ระเบียบ เช่น เรือจอดหัวก่ายท้ายเกย เด็ก ๆ นอนกันหัวก่ายท้ายเกยเต็มห้องไปหมด.	หัวก่ายท้ายเกย ว. มากมายเต็มไปหมดอย่างไร้ระเบียบ เช่น เรือจอดหัวก่ายท้ายเกย เด็ก ๆ นอนกันหัวก่ายท้ายเกยเต็มห้องไปหมด.
หัวกุญแจ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-แอ-จอ-จาน	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องสับหลีกทางรถไฟ.	หัวกุญแจ น. เครื่องสับหลีกทางรถไฟ.
หัวเก่า เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง นิยมของเก่า, นิยมตามแบบเก่า, ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ครึ, ไม่ทันสมัย.	หัวเก่า ว. นิยมของเก่า, นิยมตามแบบเก่า, (ปาก) ครึ, ไม่ทันสมัย.
หัวแก้วหัวแหวน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-ไม้-โท-วอ-แหวน-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่รักใคร่เอ็นดูมาก, ที่โปรดปรานมาก, เช่น ลูกศิษย์หัวแก้วหัวแหวน.	หัวแก้วหัวแหวน ว. ที่รักใคร่เอ็นดูมาก, ที่โปรดปรานมาก, เช่น ลูกศิษย์หัวแก้วหัวแหวน.
หัวขโมย เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ขอ-ไข่-สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้มีสันดานเป็นขโมย.	หัวขโมย น. ผู้มีสันดานเป็นขโมย.
หัวข้อ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ขอ-ไข่-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ต้นเรื่อง, ส่วนสําคัญของเรื่องที่แยกออกเป็นส่วน ๆ และกำหนดไว้ตอนต้นเรื่อง, ใจความสําคัญ.	หัวข้อ น. ต้นเรื่อง, ส่วนสําคัญของเรื่องที่แยกออกเป็นส่วน ๆ และกำหนดไว้ตอนต้นเรื่อง, ใจความสําคัญ.
หัวขั้ว เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ขอ-ไข่-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ด้านหัวของผลไม้ส่วนที่ติดอยู่กับขั้วหรือก้าน, ด้านล่างของดอกไม้ส่วนที่ติดอยู่กับขั้วหรือก้าน; เรียกปลอกโลหะที่สวมขั้วแบตเตอรี่เพื่อให้กระแสไฟฟ้าเคลื่อนที่ผ่านว่า หัวขั้วแบตเตอรี่; ต้นขั้ว.	หัวขั้ว น. ด้านหัวของผลไม้ส่วนที่ติดอยู่กับขั้วหรือก้าน, ด้านล่างของดอกไม้ส่วนที่ติดอยู่กับขั้วหรือก้าน; เรียกปลอกโลหะที่สวมขั้วแบตเตอรี่เพื่อให้กระแสไฟฟ้าเคลื่อนที่ผ่านว่า หัวขั้วแบตเตอรี่; ต้นขั้ว.
หัวขาด เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อฝีชนิดหนึ่ง เมื่อแรกขึ้นเป็นตุ่มเล็ก ๆ แล้วจึงเป็นฝี.	หัวขาด น. ชื่อฝีชนิดหนึ่ง เมื่อแรกขึ้นเป็นตุ่มเล็ก ๆ แล้วจึงเป็นฝี.
หัวขี้แต้ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง ดินที่แห้งแข็งเป็นตะปุ่มตะปํ่าอยู่ตามทุ่งนามักอูดขึ้นมาจากรอยกีบเท้าวัวเท้าควาย.	หัวขี้แต้ น. ดินที่แห้งแข็งเป็นตะปุ่มตะปํ่าอยู่ตามทุ่งนามักอูดขึ้นมาจากรอยกีบเท้าวัวเท้าควาย.
หัวขี้เลื่อย เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โง่, มีปัญญาทึบ.	หัวขี้เลื่อย ว. โง่, มีปัญญาทึบ.
หัวขี้หมา เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง ก้อนขี้หมา. ในวงเล็บ ดู ก้อนขี้หมา เขียนว่า กอ-ไก่-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา ที่ ก้อน เขียนว่า กอ-ไก่-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู.	หัวขี้หมา (ปาก) น. ก้อนขี้หมา. (ดู ก้อนขี้หมา ที่ ก้อน).
หัวเข่า เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง อวัยวะตรงที่ปลายกระดูกต้นขากับหัวกระดูกแข้งต่อกัน, เข่า ก็ว่า.	หัวเข่า น. อวัยวะตรงที่ปลายกระดูกต้นขากับหัวกระดูกแข้งต่อกัน, เข่า ก็ว่า.
หัวเข้า เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง หัวของตัวหนังสือที่ม้วนเข้าอยู่ภายในเส้นกรอบของตัวอักษร เช่น ตัว ถ ตัว ผ, ตรงข้ามกับ หัวออก. ในวงเล็บ ดู หัวออก เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ออ-อ่าง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่.	หัวเข้า น. หัวของตัวหนังสือที่ม้วนเข้าอยู่ภายในเส้นกรอบของตัวอักษร เช่น ตัว ถ ตัว ผ, ตรงข้ามกับ หัวออก. (ดู หัวออก).
หัวแข็ง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-แอ-ขอ-ไข่-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แข็งแรงทนทานไม่ใคร่เจ็บไข้ (มักใช้แก่เด็ก) เช่น เด็กคนนี้หัวแข็ง ตากฝนเป็นชั่วโมงก็ไม่เป็นอะไรเลย; กระด้าง, ว่ายาก, เช่น เขาเป็นคนหัวแข็ง ผู้ใหญ่พูดเท่าไรก็ไม่ยอมเชื่อฟัง, ตรงข้ามกับ หัวอ่อน. เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่ยอมอ่อนตาม เช่น เขาหัวแข็งจริง ๆ ชี้แจงเท่าไรก็ไม่ยอมเปลี่ยนความคิด.	หัวแข็ง ๑ ว. แข็งแรงทนทานไม่ใคร่เจ็บไข้ (มักใช้แก่เด็ก) เช่น เด็กคนนี้หัวแข็ง ตากฝนเป็นชั่วโมงก็ไม่เป็นอะไรเลย; กระด้าง, ว่ายาก, เช่น เขาเป็นคนหัวแข็ง ผู้ใหญ่พูดเท่าไรก็ไม่ยอมเชื่อฟัง, ตรงข้ามกับ หัวอ่อน. ก. ไม่ยอมอ่อนตาม เช่น เขาหัวแข็งจริง ๆ ชี้แจงเท่าไรก็ไม่ยอมเปลี่ยนความคิด.
หัวโขน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-โอ-ขอ-ไข่-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง รูปหัวยักษ์ ลิง ที่ใช้สวมเวลาเล่นโขนหรือละคร, โดยปริยายหมายถึงตำแหน่งหน้าที่หรือยศถาบรรดาศักดิ์ที่ดำรงอยู่ มักใช้ในสำนวน เช่น สวมหัวโขน ถอดหัวโขน.	หัวโขน ๑ น. รูปหัวยักษ์ ลิง ที่ใช้สวมเวลาเล่นโขนหรือละคร, โดยปริยายหมายถึงตำแหน่งหน้าที่หรือยศถาบรรดาศักดิ์ที่ดำรงอยู่ มักใช้ในสำนวน เช่น สวมหัวโขน ถอดหัวโขน.
หัวโขน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-โอ-ขอ-ไข่-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกขนมชนิดหนึ่งทําด้วยข้าวโพดคั่วคลุกนํ้าตาลที่เคี่ยวจนเหนียวว่า ข้าวโพดหัวโขน.	หัวโขน ๒ น. เรียกขนมชนิดหนึ่งทําด้วยข้าวโพดคั่วคลุกนํ้าตาลที่เคี่ยวจนเหนียวว่า ข้าวโพดหัวโขน.
หัวคลองท้ายคลอง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-งอ-งู-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทั่วทั้งคลอง.	หัวคลองท้ายคลอง ว. ทั่วทั้งคลอง.
หัวคว่ำ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-คอ-ควาย-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อฝีชนิดหนึ่งที่มีหัวอยู่ข้างใน.	หัวคว่ำ น. ชื่อฝีชนิดหนึ่งที่มีหัวอยู่ข้างใน.
หัวคะแนน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-คอ-ควาย-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-นอ-หนู-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง ผู้รับหาคะแนนเสียงให้แก่ผู้สมัครรับเลือกตั้ง.	หัวคะแนน (ปาก) น. ผู้รับหาคะแนนเสียงให้แก่ผู้สมัครรับเลือกตั้ง.
หัวคันนา เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ดินที่พูนขึ้นเป็นคันตามท้องนาสำหรับขังน้ำไว้, คันนา หรือ ลูกคัน ก็เรียก.	หัวคันนา น. ดินที่พูนขึ้นเป็นคันตามท้องนาสำหรับขังน้ำไว้, คันนา หรือ ลูกคัน ก็เรียก.
หัวค่ำ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-คอ-ควาย-ไม้-เอก-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง เวลาแรกมืด, เวลายังไม่ดึก.	หัวค่ำ น. เวลาแรกมืด, เวลายังไม่ดึก.
หัวคิด เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-คอ-ควาย-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง การใช้สมองคิด, สติปัญญา.	หัวคิด น. การใช้สมองคิด, สติปัญญา.
หัวคุ้ง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนเริ่มต้นของโค้งแม่น้ำ.	หัวคุ้ง น. ส่วนเริ่มต้นของโค้งแม่น้ำ.
หัวใคร่ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-คอ-ควาย-รอ-เรือ-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่รักมาก, มักใช้คู่กับคํา หัวรัก เป็น หัวรักหัวใคร่.	หัวใคร่ น. สิ่งที่รักมาก, มักใช้คู่กับคํา หัวรัก เป็น หัวรักหัวใคร่.
หัวงาน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-งอ-งู-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เวลาตั้งต้นทํางาน; เนื้อที่นาตรงเริ่มไถหรือคราด; สถานที่เริ่มต้นทํางาน; ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง หัวหน้างาน.	หัวงาน น. เวลาตั้งต้นทํางาน; เนื้อที่นาตรงเริ่มไถหรือคราด; สถานที่เริ่มต้นทํางาน; (โบ) หัวหน้างาน.
หัวเงื่อน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ปมที่ทำไว้สำหรับกระตุกหรือชักออกเมื่อเวลาแก้, โดยปริยายหมายถึงข้อความตรงที่จะต้องไขความให้กระจ่าง.	หัวเงื่อน น. ปมที่ทำไว้สำหรับกระตุกหรือชักออกเมื่อเวลาแก้, โดยปริยายหมายถึงข้อความตรงที่จะต้องไขความให้กระจ่าง.
หัวแง่ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-แอ-งอ-งู-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนที่เป็นเหลี่ยมเป็นสันเป็นมุมหรือส่วนที่ยื่นออกมา, แง่ ก็ว่า.	หัวแง่ น. ส่วนที่เป็นเหลี่ยมเป็นสันเป็นมุมหรือส่วนที่ยื่นออกมา, แง่ ก็ว่า.
หัวจิตหัวใจ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำนาม หมายถึง หัวใจ, จิตใจ, (มักใช้ในทางตำหนิ) เช่น หัวจิตหัวใจเขาทำด้วยอะไรจึงเหี้ยมเกรียมนัก, อารมณ์ เช่น เขากำลังเศร้าโศกไม่มีหัวจิตหัวใจจะทำอะไร.	หัวจิตหัวใจ น. หัวใจ, จิตใจ, (มักใช้ในทางตำหนิ) เช่น หัวจิตหัวใจเขาทำด้วยอะไรจึงเหี้ยมเกรียมนัก, อารมณ์ เช่น เขากำลังเศร้าโศกไม่มีหัวจิตหัวใจจะทำอะไร.
หัวจุก เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-จอ-จาน-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ผมเด็ก ๆ ที่ขมวดเอาไว้ตรงขม่อม, จุก หรือ ผมจุก ก็เรียก.	หัวจุก น. ผมเด็ก ๆ ที่ขมวดเอาไว้ตรงขม่อม, จุก หรือ ผมจุก ก็เรียก.
หัวแจว เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-แอ-จอ-จาน-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ปลายสุดของด้ามแจวตรงที่สวมหมวกแจว.	หัวแจว น. ปลายสุดของด้ามแจวตรงที่สวมหมวกแจว.
หัวโจก เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-โอ-จอ-จาน-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง หัวหน้าผู้ประพฤติเกกมะเหรก. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นโจกกว่าเพื่อน.	หัวโจก น. หัวหน้าผู้ประพฤติเกกมะเหรก. ว. เป็นโจกกว่าเพื่อน.
หัวใจ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำนาม หมายถึง อวัยวะภายในสําหรับฉีดเลือดให้หมุนเวียนเลี้ยงร่างกาย; ใจ, สิ่งที่มีหน้าที่รู้ รู้สึก นึก และคิด, เช่น เขาทำอย่างนี้เหมือนเป็นคนไม่มีหัวใจ; ส่วนสําคัญแห่งสิ่งต่าง ๆ; อักษรย่อของหลักธรรมหรือข้อความต่าง ๆ ที่ผูกไว้เพื่อกําหนดจําได้ง่าย นิยมว่าเป็นของขลัง เช่น หัวใจอริยสัจ ว่า “ทุ. เป็นคำสรรพนาม หมายถึง นิ. ม.” หัวใจนักปราชญ์ ว่า “สุ. จิ. ปุ. ลิ.” หัวใจเศรษฐี ว่า “อุ. อา. เป็นคำกริยา หมายถึง ส.”.	หัวใจ น. อวัยวะภายในสําหรับฉีดเลือดให้หมุนเวียนเลี้ยงร่างกาย; ใจ, สิ่งที่มีหน้าที่รู้ รู้สึก นึก และคิด, เช่น เขาทำอย่างนี้เหมือนเป็นคนไม่มีหัวใจ; ส่วนสําคัญแห่งสิ่งต่าง ๆ; อักษรย่อของหลักธรรมหรือข้อความต่าง ๆ ที่ผูกไว้เพื่อกําหนดจําได้ง่าย นิยมว่าเป็นของขลัง เช่น หัวใจอริยสัจ ว่า “ทุ. ส. นิ. ม.” หัวใจนักปราชญ์ ว่า “สุ. จิ. ปุ. ลิ.” หัวใจเศรษฐี ว่า “อุ. อา. ก. ส.”.
หัวชนกำแพง, หัวชนฝา หัวชนกำแพง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-งอ-งู หัวชนฝา เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-ฝอ-ฝา-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีลักษณะที่สู้ไม่ยอมถอย.	หัวชนกำแพง, หัวชนฝา (สำ) ว. มีลักษณะที่สู้ไม่ยอมถอย.
หัวซุกหัวซุน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่หลบหนีอย่างรีบร้อนโดยไม่หยุดยั้ง เช่น ผู้ร้ายหนีตำรวจหัวซุกหัวซุน.	หัวซุกหัวซุน ว. อาการที่หลบหนีอย่างรีบร้อนโดยไม่หยุดยั้ง เช่น ผู้ร้ายหนีตำรวจหัวซุกหัวซุน.
หัวซุน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ซวนไปข้างหน้า เช่น เดินหัวซุน, โดยปริยายหมายถึงอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่นพูดว่า ใช้เสียหัวซุน คือ ใช้เสียจนโงหัวไม่ขึ้นหรือใช้เสียจนไม่มีเวลาว่าง.	หัวซุน ว. อาการที่ซวนไปข้างหน้า เช่น เดินหัวซุน, โดยปริยายหมายถึงอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่นพูดว่า ใช้เสียหัวซุน คือ ใช้เสียจนโงหัวไม่ขึ้นหรือใช้เสียจนไม่มีเวลาว่าง.
หัวด้วน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-วอ-แหวน-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกลมพายุที่เกิดขึ้นอย่างปัจจุบันทันด่วนแล้วหายไปว่า ลมหัวด้วน.	หัวด้วน ๑ น. เรียกลมพายุที่เกิดขึ้นอย่างปัจจุบันทันด่วนแล้วหายไปว่า ลมหัวด้วน.
หัวดาวหัวเดือน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เม็ดตุ่มที่ผุดขึ้นตามตัว มีพิษมาก โดยมากขึ้นที่ฝ่ามือฝ่าเท้าและนิ้วมือนิ้วเท้า.	หัวดาวหัวเดือน น. เม็ดตุ่มที่ผุดขึ้นตามตัว มีพิษมาก โดยมากขึ้นที่ฝ่ามือฝ่าเท้าและนิ้วมือนิ้วเท้า.
หัวดี เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เฉลียวฉลาดรอบคอบ เช่น เด็กคนนี้หัวดี ปีนี้ต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้แน่.	หัวดี ว. เฉลียวฉลาดรอบคอบ เช่น เด็กคนนี้หัวดี ปีนี้ต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้แน่.
หัวดื้อ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ว่ายากสอนยาก เช่น เด็กคนนี้หัวดื้อจริง, ไม่ยอมเชื่อฟังหรือทำตามใครง่าย ๆ เช่น ผู้ใหญ่บางคนก็หัวดื้อ.	หัวดื้อ ว. ว่ายากสอนยาก เช่น เด็กคนนี้หัวดื้อจริง, ไม่ยอมเชื่อฟังหรือทำตามใครง่าย ๆ เช่น ผู้ใหญ่บางคนก็หัวดื้อ.
หัวเด็ดตีนขาด เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี-นอ-หนู-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน หมายถึง คำพูดแสดงการยืนยันอย่างเด็ดเดี่ยว แม้จะตายก็ไม่ยอมเปลี่ยนใจ เช่น หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่ยอมย้าย หัวเด็ดตีนขาดก็จะอยู่ที่นี่.	หัวเด็ดตีนขาด (สำ) คำพูดแสดงการยืนยันอย่างเด็ดเดี่ยว แม้จะตายก็ไม่ยอมเปลี่ยนใจ เช่น หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่ยอมย้าย หัวเด็ดตีนขาดก็จะอยู่ที่นี่.
หัวเดียวกระเทียมลีบ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ตัวคนเดียวโดดเดี่ยว ไม่มีพวกพ้อง.	หัวเดียวกระเทียมลีบ ว. ตัวคนเดียวโดดเดี่ยว ไม่มีพวกพ้อง.
หัวต่อ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ที่ซึ่ง ๒ ส่วนมาติดกัน, ระยะตรงที่เวลา ข้อความ หรือเหตุการณ์ติดเนื่องกัน.	หัวต่อ น. ที่ซึ่ง ๒ ส่วนมาติดกัน, ระยะตรงที่เวลา ข้อความ หรือเหตุการณ์ติดเนื่องกัน.
หัวตะคาก เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง แง่กระดูกเชิงกรานที่อยู่ใต้บั้นเอว, ตะคาก ก็เรียก.	หัวตะคาก น. แง่กระดูกเชิงกรานที่อยู่ใต้บั้นเอว, ตะคาก ก็เรียก.
หัวตะโหงก เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-งอ-งู-กอ-ไก่	[–โหฺงก] เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่นูนโหนกขึ้นมาจากพื้นราบ เช่น หัวตะโหงกตอไม้.	หัวตะโหงก [–โหฺงก] น. สิ่งที่นูนโหนกขึ้นมาจากพื้นราบ เช่น หัวตะโหงกตอไม้.
หัวเต่า เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์มฤคศิระ มี ๓ ดวง, ดาวหัวเนื้อ ดาวศีรษะเนื้อ ดาวศีรษะโค ดาวมฤคเศียร ดาวมฤคศิรัส ดาวมิคสิระ หรือ ดาวอาครหายณี ก็เรียก.	หัวเต่า น. ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์มฤคศิระ มี ๓ ดวง, ดาวหัวเนื้อ ดาวศีรษะเนื้อ ดาวศีรษะโค ดาวมฤคเศียร ดาวมฤคศิรัส ดาวมิคสิระ หรือ ดาวอาครหายณี ก็เรียก.
หัวเตาไฟ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน	เป็นคำนาม หมายถึง มุมทั้ง ๔ ของแม่เตาไฟ.	หัวเตาไฟ น. มุมทั้ง ๔ ของแม่เตาไฟ.
หัวถอก เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ถอ-ถุง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ปลายลึงค์ที่หนังหุ้มร่นเข้าไป.	หัวถอก น. ปลายลึงค์ที่หนังหุ้มร่นเข้าไป.
หัวเถิก เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีผมที่หัวตอนหน้าผากร่นสูงขึ้นไป.	หัวเถิก ว. มีผมที่หัวตอนหน้าผากร่นสูงขึ้นไป.
หัวแถว เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-แอ-ถอ-ถุง-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง คนที่อยู่ต้นของแถว, โดยปริยายหมายถึงหัวหน้าหรือผู้นำ.	หัวแถว น. คนที่อยู่ต้นของแถว, โดยปริยายหมายถึงหัวหน้าหรือผู้นำ.
หัวที เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง เวลาแรก, เวลาที่เริ่มทํา, เวลาลงมือ.	หัวที น. เวลาแรก, เวลาที่เริ่มทํา, เวลาลงมือ.
หัวทึบ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อึ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โง่มาก เช่น เด็กคนนี้หัวทึบ สอนอย่างไร ๆ ก็ไม่เข้าใจ.	หัวทึบ ว. โง่มาก เช่น เด็กคนนี้หัวทึบ สอนอย่างไร ๆ ก็ไม่เข้าใจ.
หัวเทียน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เดือยหัวเสาสําหรับรับขื่อ; กลอุปกรณ์ของเครื่องยนต์ซึ่งทําหน้าที่ให้ประกายไฟฟ้าในการจุดระเบิด เพื่อให้เกิดการเผาไหม้ไอเชื้อเพลิง ผสมอากาศภายในกระบอกสูบ.	หัวเทียน น. เดือยหัวเสาสําหรับรับขื่อ; กลอุปกรณ์ของเครื่องยนต์ซึ่งทําหน้าที่ให้ประกายไฟฟ้าในการจุดระเบิด เพื่อให้เกิดการเผาไหม้ไอเชื้อเพลิง ผสมอากาศภายในกระบอกสูบ.
หัวเทียม เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคใต้ เป็นคำนาม หมายถึง หัวกระเทียม. ในวงเล็บ ดู กระเทียม เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า.	หัวเทียม (ถิ่น–ปักษ์ใต้) น. หัวกระเทียม. (ดู กระเทียม).
หัวนกกระจอก เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-นอ-หนู-กอ-ไก่-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-จอ-จาน-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง กลอุปกรณ์ชนิดหนึ่งสวมอยู่ตรงกลางจานจ่ายไฟ ทําหน้าที่หมุนจ่ายกระแสไฟแรงสูงให้เข้าสู่หัวเทียนเพื่อให้เกิดประกายไฟฟ้าที่เขี้ยวหัวเทียน.	หัวนกกระจอก น. กลอุปกรณ์ชนิดหนึ่งสวมอยู่ตรงกลางจานจ่ายไฟ ทําหน้าที่หมุนจ่ายกระแสไฟแรงสูงให้เข้าสู่หัวเทียนเพื่อให้เกิดประกายไฟฟ้าที่เขี้ยวหัวเทียน.
หัวนม เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-นอ-หนู-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง อวัยวะส่วนที่อยู่ตอนยอดของนมมนุษย์หรือสัตว์; ของที่ทําด้วยยางเป็นต้น มีรูปคล้ายหัวนม สําหรับสวมขวดบรรจุนํ้านมหรือนํ้าเป็นต้นเพื่อให้เด็กดูด; นํ้านมที่มีครีมมากจนข้น.	หัวนม น. อวัยวะส่วนที่อยู่ตอนยอดของนมมนุษย์หรือสัตว์; ของที่ทําด้วยยางเป็นต้น มีรูปคล้ายหัวนม สําหรับสวมขวดบรรจุนํ้านมหรือนํ้าเป็นต้นเพื่อให้เด็กดูด; นํ้านมที่มีครีมมากจนข้น.
หัวนอก เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-นอ-หนู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่นิยมแบบฝรั่ง, ที่มีความคิดอ่านแบบฝรั่ง, ที่นิยมของที่ผลิตจากต่างประเทศ.	หัวนอก ว. ที่นิยมแบบฝรั่ง, ที่มีความคิดอ่านแบบฝรั่ง, ที่นิยมของที่ผลิตจากต่างประเทศ.
หัวนอน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-นอ-หนู-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ด้านทางหัวของผู้นอน, ตรงข้ามกับปลายตีน; ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง ทิศใต้เรียกว่า ทิศหัวนอน.	หัวนอน น. ด้านทางหัวของผู้นอน, ตรงข้ามกับปลายตีน; (โบ) ทิศใต้เรียกว่า ทิศหัวนอน.
หัวนอนปลายตีน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-นอ-หนู-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง หลักแหล่ง, เทือกเถาเหล่ากอ, เช่น คนคนนี้ไว้ใจยากเพราะไม่รู้หัวนอนปลายตีนของเขา.	หัวนอนปลายตีน น. หลักแหล่ง, เทือกเถาเหล่ากอ, เช่น คนคนนี้ไว้ใจยากเพราะไม่รู้หัวนอนปลายตีนของเขา.
หัวน้ำ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง นํ้าหวานที่อยู่ในตอนบนของรวงผึ้ง.	หัวน้ำ น. นํ้าหวานที่อยู่ในตอนบนของรวงผึ้ง.
หัวน้ำขึ้น เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อึ-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง นํ้าที่เริ่มไหลขึ้น.	หัวน้ำขึ้น น. นํ้าที่เริ่มไหลขึ้น.
หัวน้ำลง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-ลอ-ลิง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง นํ้าที่เริ่มไหลลง.	หัวน้ำลง น. นํ้าที่เริ่มไหลลง.
หัวเนื้อ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์มฤคศิระ มี ๓ ดวง, ดาวหัวเต่า ดาวศีรษะเนื้อ ดาวศีรษะโค ดาวมฤคเศียร ดาวมฤคศิรัส ดาวมิคสิระ หรือ ดาวอาครหายณี ก็เรียก.	หัวเนื้อ น. ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์มฤคศิระ มี ๓ ดวง, ดาวหัวเต่า ดาวศีรษะเนื้อ ดาวศีรษะโค ดาวมฤคเศียร ดาวมฤคศิรัส ดาวมิคสิระ หรือ ดาวอาครหายณี ก็เรียก.
หัวเนื้อทราย เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์บุรพภัทรบท มี ๒ ดวง, ดาวโปฐบท ดาวแรดตัวผู้ หรือ ดาวปุพพภัททะ ก็เรียก.	หัวเนื้อทราย น. ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์บุรพภัทรบท มี ๒ ดวง, ดาวโปฐบท ดาวแรดตัวผู้ หรือ ดาวปุพพภัททะ ก็เรียก.
หัวใน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่มีความคิดแบบไทย, ที่นิยมของที่ผลิตภายในประเทศ.	หัวใน ว. ที่มีความคิดแบบไทย, ที่นิยมของที่ผลิตภายในประเทศ.
หัวบัว เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง หัวนมหญิง.	หัวบัว ๑ น. หัวนมหญิง.
หัวบัว เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง กำไลที่ปลายทั้ง ๒ ข้างเป็นรูปดอกบัวตูม.	หัวบัว ๒ น. กำไลที่ปลายทั้ง ๒ ข้างเป็นรูปดอกบัวตูม.
หัวบ้านท้ายบ้าน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทั่วทั้งหมู่บ้าน.	หัวบ้านท้ายบ้าน ว. ทั่วทั้งหมู่บ้าน.
หัวเบี้ย เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ที่เก็บและจ่ายเงินในวงถั่วโปเป็นต้น; ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง จํานวนเงินขนอนตลาดที่เรียกเก็บเอาไว้ในทีแรก.	หัวเบี้ย น. ผู้ที่เก็บและจ่ายเงินในวงถั่วโปเป็นต้น; (โบ) จํานวนเงินขนอนตลาดที่เรียกเก็บเอาไว้ในทีแรก.
หัวโบราณ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-โอ-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-เนน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง นิยมตามแบบเก่าแก่, ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ครึมาก, ล้าสมัย.	หัวโบราณ ว. นิยมตามแบบเก่าแก่, (ปาก) ครึมาก, ล้าสมัย.
หัวปลวก เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง จอมปลวก, รังปลวกที่เป็นดินสูงขึ้น.	หัวปลวก น. จอมปลวก, รังปลวกที่เป็นดินสูงขึ้น.
หัวปลี เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ดอกของกล้วยที่ยังมีกาบหุ้มอยู่ ซึ่งอยู่ถัดจากกล้วยตีนเต่า.	หัวปลี น. ดอกของกล้วยที่ยังมีกาบหุ้มอยู่ ซึ่งอยู่ถัดจากกล้วยตีนเต่า.
หัวปักหัวปำ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อำ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่หัวถลำไปข้างหน้าเพราะเมาเหล้าเมารถเป็นต้น เช่น คนเมาเดินหัวปักหัวปำ, โดยปริยายหมายความว่า โงหัวไม่ขึ้น เช่น ถูกใช้ทำงานจนหัวปักหัวปำ หลงผู้หญิงจนหัวปักหัวปำ.	หัวปักหัวปำ ว. อาการที่หัวถลำไปข้างหน้าเพราะเมาเหล้าเมารถเป็นต้น เช่น คนเมาเดินหัวปักหัวปำ, โดยปริยายหมายความว่า โงหัวไม่ขึ้น เช่น ถูกใช้ทำงานจนหัวปักหัวปำ หลงผู้หญิงจนหัวปักหัวปำ.
หัวปั่น เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทํางานจนยุ่งงงไป, ประสบกับเหตุยุ่งเหยิงหลาย ๆ เหตุเป็นต้นจนงง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มึนงงเพราะประสบกับปัญหาต่าง ๆ ที่ทับถมเข้ามาจนแก้ไม่ตก.	หัวปั่น ก. ทํางานจนยุ่งงงไป, ประสบกับเหตุยุ่งเหยิงหลาย ๆ เหตุเป็นต้นจนงง. ว. มึนงงเพราะประสบกับปัญหาต่าง ๆ ที่ทับถมเข้ามาจนแก้ไม่ตก.
หัวป่า เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง คนทําอาหาร ในคำว่า แม่ครัวหัวป่า พ่อครัวหัวป่า, โบราณเขียนเป็น หัวป่าก์.	หัวป่า น. คนทําอาหาร ในคำว่า แม่ครัวหัวป่า พ่อครัวหัวป่า, โบราณเขียนเป็น หัวป่าก์.
หัวปาก เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง นายร้อย. ในวงเล็บ มาจากภาษาจีน ปัก เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่ แป๊ะ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-ตรี-สะ-หระ-อะ ว่า ร้อย .	หัวปาก (โบ) น. นายร้อย. (จ. ปัก, แป๊ะ, ว่า ร้อย).
หัวปี เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทีแรก, เกิดก่อนเพื่อน, เช่น ลูกคนหัวปี.	หัวปี ว. ทีแรก, เกิดก่อนเพื่อน, เช่น ลูกคนหัวปี.
หัวปีท้ายปี เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ต้นปีและท้ายปี เช่น เธอคลอดลูกหัวปีท้ายปี.	หัวปีท้ายปี น. ต้นปีและท้ายปี เช่น เธอคลอดลูกหัวปีท้ายปี.
หัวพัน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ตําแหน่งข้าราชการโบราณรองจากนายเวรลงมา, หัวหน้าควบคุมทหารจํานวนพันหนึ่ง; ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง นายทหารผู้ช่วยกองเสนาหลวงในสมัยโบราณ.	หัวพัน น. ตําแหน่งข้าราชการโบราณรองจากนายเวรลงมา, หัวหน้าควบคุมทหารจํานวนพันหนึ่ง; (โบ) นายทหารผู้ช่วยกองเสนาหลวงในสมัยโบราณ.
หัวพุงหัวมัน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนที่มีพุงและมันซึ่งถือว่าเป็นส่วนที่ดีในตัวปลา, โดยปริยายหมายความว่า ส่วนที่ดีที่สุดเยี่ยมที่สุดในสิ่งใดสิ่งหนึ่ง.	หัวพุงหัวมัน น. ส่วนที่มีพุงและมันซึ่งถือว่าเป็นส่วนที่ดีในตัวปลา, โดยปริยายหมายความว่า ส่วนที่ดีที่สุดเยี่ยมที่สุดในสิ่งใดสิ่งหนึ่ง.
หัวฟัดหัวเหวี่ยง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่โกรธจัด เช่น เขาโกรธจัด เดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงออกไป.	หัวฟัดหัวเหวี่ยง ว. อาการที่โกรธจัด เช่น เขาโกรธจัด เดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงออกไป.
หัวฟืนหัวไฟ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อือ-นอ-หนู-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน	เป็นคำนาม หมายถึง หัวคํ่า เช่น มาแต่หัวฟืนหัวไฟ. ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หัวปี ในคําว่า ลูกหัวฟืนหัวไฟ.	หัวฟืนหัวไฟ น. หัวคํ่า เช่น มาแต่หัวฟืนหัวไฟ. (ถิ่น–อีสาน) ว. หัวปี ในคําว่า ลูกหัวฟืนหัวไฟ.
หัวมังกุท้ายมังกร เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-กอ-ไก่-รอ-เรือ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่เข้ากัน, ไม่กลมกลืนกัน, มีหลายแบบหลายอย่างปนกัน.	หัวมังกุท้ายมังกร (สำ) ว. ไม่เข้ากัน, ไม่กลมกลืนกัน, มีหลายแบบหลายอย่างปนกัน.
หัวมุม เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง จุดรวมทั้งบริเวณใกล้จุดที่เส้น ๒ เส้น แนว ๒ แนว หรือระนาบ ๒ ระนาบมาบรรจบกัน.	หัวมุม น. จุดรวมทั้งบริเวณใกล้จุดที่เส้น ๒ เส้น แนว ๒ แนว หรือระนาบ ๒ ระนาบมาบรรจบกัน.
หัวเม็ด เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ปลายเสาที่มักกลึงเป็นรูปกลมและมียอดคล้ายตัวเม็ดของหมากรุก ที่ปลายเป็นรูปเหลี่ยมก็มี.	หัวเม็ด น. ปลายเสาที่มักกลึงเป็นรูปกลมและมียอดคล้ายตัวเม็ดของหมากรุก ที่ปลายเป็นรูปเหลี่ยมก็มี.
หัวเมือง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เมืองอื่นนอกจากเมืองหลวง; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ต่างจังหวัด; ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง เมืองใหญ่ที่มีเมืองน้อยมาขึ้น.	หัวเมือง น. เมืองอื่นนอกจากเมืองหลวง; (ปาก) ต่างจังหวัด; (โบ) เมืองใหญ่ที่มีเมืองน้อยมาขึ้น.
หัวแม่ตีน, หัวแม่เท้า หัวแม่ตีน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี-นอ-หนู หัวแม่เท้า เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง นิ้วต้นของเท้า.	หัวแม่ตีน, หัวแม่เท้า น. นิ้วต้นของเท้า.
หัวแม่มือ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง นิ้วต้นของมือ, ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง นิ้วโป้, นิ้วโป้ง.	หัวแม่มือ น. นิ้วต้นของมือ, (ปาก) นิ้วโป้, นิ้วโป้ง.
หัวแมลงวัน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-งอ-งู-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง คำเปรียบขนาดของลูกมะม่วงที่แรกออกจากดอก ประมาณเท่าหัวแมลงวัน.	หัวแมลงวัน น. คำเปรียบขนาดของลูกมะม่วงที่แรกออกจากดอก ประมาณเท่าหัวแมลงวัน.
หัวไม้ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง นักเลงที่ชอบตีรันฟันแทง, มักเรียกว่า นักเลงหัวไม้.	หัวไม้ น. นักเลงที่ชอบตีรันฟันแทง, มักเรียกว่า นักเลงหัวไม้.
หัวไม่วางหางไม่เว้น เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-งอ-งู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ไม้-โท-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง รวบหมดทั้งหัวทั้งหาง; อาการที่ทำงานอยู่ตลอดเวลาโดยไม่มีเวลาหยุดพัก เช่น เขาทำงานหัวไม่วางหางไม่เว้น เขาถูกใช้งานจนหัวไม่วางหางไม่เว้น.	หัวไม่วางหางไม่เว้น (สำ) ว. รวบหมดทั้งหัวทั้งหาง; อาการที่ทำงานอยู่ตลอดเวลาโดยไม่มีเวลาหยุดพัก เช่น เขาทำงานหัวไม่วางหางไม่เว้น เขาถูกใช้งานจนหัวไม่วางหางไม่เว้น.
หัวรถจักร เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-รอ-เรือ-ถอ-ถุง-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง รถหัวขบวนรถไฟ มีเครื่องยนต์ใช้ลากจูงรถไฟทั้งขบวน, รถจักร ก็เรียก.	หัวรถจักร น. รถหัวขบวนรถไฟ มีเครื่องยนต์ใช้ลากจูงรถไฟทั้งขบวน, รถจักร ก็เรียก.
หัวรอ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-รอ-เรือ-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง หลักปักกันกระแสน้ำ. ในวงเล็บ ดู รอ เขียนว่า รอ-เรือ-ออ-อ่าง.	หัวรอ (โบ) น. หลักปักกันกระแสน้ำ. (ดู รอ).
หัวระแหง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง พื้นดินที่แตกระแหง; โดยปริยายหมายความว่า แห่งหน ในความว่า ทั่วทุกหัวระแหง.	หัวระแหง น. พื้นดินที่แตกระแหง; โดยปริยายหมายความว่า แห่งหน ในความว่า ทั่วทุกหัวระแหง.
หัวรักหัวใคร่ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-คอ-ควาย-รอ-เรือ-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่รักมาก เช่น ศิษย์หัวรักหัวใคร่.	หัวรักหัวใคร่ ว. ที่รักมาก เช่น ศิษย์หัวรักหัวใคร่.
หัวรั้น เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ดื้อดัน.	หัวรั้น ว. ดื้อดัน.
หัวราน้ำ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มากเกินปรกติจนขาดสติ ในความว่า เมาหัวราน้ำ เที่ยวหัวราน้ำ.	หัวราน้ำ ว. มากเกินปรกติจนขาดสติ ในความว่า เมาหัวราน้ำ เที่ยวหัวราน้ำ.
หัวรุนแรง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-รอ-เรือ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกคนที่มีความคิดเห็นอย่างใดอย่างหนึ่งอย่างเอาจริงเอาจังว่า คนหัวรุนแรง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่นิยมการเปลี่ยนแปลงความคิดเห็นการปฏิบัติ หรือนโยบายเป็นต้น อย่างหักหาญโดยไม่ยอมประนีประนอมใด ๆ.	หัวรุนแรง น. เรียกคนที่มีความคิดเห็นอย่างใดอย่างหนึ่งอย่างเอาจริงเอาจังว่า คนหัวรุนแรง. ว. ที่นิยมการเปลี่ยนแปลงความคิดเห็นการปฏิบัติ หรือนโยบายเป็นต้น อย่างหักหาญโดยไม่ยอมประนีประนอมใด ๆ.
หัวเราะหัวไห้ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ไม้-โท	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง หัวเราะ.	หัวเราะหัวไห้ (ปาก) ก. หัวเราะ.
หัวเรี่ยวหัวแรง, หัวแรง หัวเรี่ยวหัวแรง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-แอ-รอ-เรือ-งอ-งู หัวแรง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-แอ-รอ-เรือ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้เป็นกําลังสําคัญในการทํากิจการต่าง ๆ.	หัวเรี่ยวหัวแรง, หัวแรง น. ผู้เป็นกําลังสําคัญในการทํากิจการต่าง ๆ.
หัวเรื่อง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ถ้อยคำหรือวลีที่แสดงสาระสำคัญของเรื่องซึ่งเขียนไว้ที่ต้นเรื่อง.	หัวเรื่อง น. ถ้อยคำหรือวลีที่แสดงสาระสำคัญของเรื่องซึ่งเขียนไว้ที่ต้นเรื่อง.
หัวเรือใหญ่ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ออกรับแทนผู้อื่นเสียเอง, ผู้จัดการทุกอย่างให้ผู้อื่นด้วยตนเอง, ผู้ที่ชอบเจ้ากี้เจ้าการทำเรื่องต่าง ๆ เสียเอง.	หัวเรือใหญ่ น. ผู้ออกรับแทนผู้อื่นเสียเอง, ผู้จัดการทุกอย่างให้ผู้อื่นด้วยตนเอง, ผู้ที่ชอบเจ้ากี้เจ้าการทำเรื่องต่าง ๆ เสียเอง.
หัวแร้ง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-แอ-รอ-เรือ-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เหล็กที่ปลายมีลักษณะคล้ายหัวของนกแร้ง ใช้เผาไฟให้ร้อนจัดแล้วจี้ตะกั่วบัดกรีเพื่อเชื่อมโลหะให้ติดกัน, เครื่องมือไฟฟ้าชนิดหนึ่ง เมื่อทำให้ปลายร้อนจัดด้วยกระแสไฟฟ้า ใช้จี้ตะกั่วบัดกรีเพื่อเชื่อมโลหะให้ติดกัน เรียกว่า หัวแร้งไฟฟ้า.	หัวแร้ง น. เหล็กที่ปลายมีลักษณะคล้ายหัวของนกแร้ง ใช้เผาไฟให้ร้อนจัดแล้วจี้ตะกั่วบัดกรีเพื่อเชื่อมโลหะให้ติดกัน, เครื่องมือไฟฟ้าชนิดหนึ่ง เมื่อทำให้ปลายร้อนจัดด้วยกระแสไฟฟ้า ใช้จี้ตะกั่วบัดกรีเพื่อเชื่อมโลหะให้ติดกัน เรียกว่า หัวแร้งไฟฟ้า.
หัวลม เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ลอ-ลิง-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ต้นลม, ลมต้นฤดูหนาว; เรียกไข้ที่มักเกิดเพราะถูกอากาศเย็นต้นฤดูหนาวว่า ไข้หัวลม.	หัวลม น. ต้นลม, ลมต้นฤดูหนาว; เรียกไข้ที่มักเกิดเพราะถูกอากาศเย็นต้นฤดูหนาวว่า ไข้หัวลม.
หัวล้าน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีหัวไร้ผมบางแห่งหรือทั้งหมด.	หัวล้าน ๑ ว. มีหัวไร้ผมบางแห่งหรือทั้งหมด.
หัวล้านได้หวี เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ที่ได้สิ่งซึ่งไม่เป็นประโยชน์แก่ตน มักพูดเข้าคู่กับ ตาบอดได้แว่น เป็น หัวล้านได้หวี ตาบอดได้แว่น.	หัวล้านได้หวี (สำ) น. ผู้ที่ได้สิ่งซึ่งไม่เป็นประโยชน์แก่ตน มักพูดเข้าคู่กับ ตาบอดได้แว่น เป็น หัวล้านได้หวี ตาบอดได้แว่น.
หัวล้านนอกครู เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-นอ-หนู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ที่ปฏิบัติผิดแผกไปจากคำสั่งสอนของครูบาอาจารย์หรือแบบแผนที่นิยมกันมา.	หัวล้านนอกครู (สำ) น. ผู้ที่ปฏิบัติผิดแผกไปจากคำสั่งสอนของครูบาอาจารย์หรือแบบแผนที่นิยมกันมา.
หัวเลี้ยว เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ทางตอนที่โค้งหรือคดไปจากแนวตรง, เลี้ยว ก็ว่า.	หัวเลี้ยว น. ทางตอนที่โค้งหรือคดไปจากแนวตรง, เลี้ยว ก็ว่า.
หัวเลี้ยวหัวต่อ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ภาวะหรือเหตุการณ์ที่อยู่ในระยะต่อกันถือว่าเป็นตอนสําคัญที่จะเปลี่ยนแปลงสภาพหรือความคิดเป็นต้น เช่น วัยรุ่นเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของชีวิตที่จะเติบโตเป็นผู้ใหญ่.	หัวเลี้ยวหัวต่อ น. ภาวะหรือเหตุการณ์ที่อยู่ในระยะต่อกันถือว่าเป็นตอนสําคัญที่จะเปลี่ยนแปลงสภาพหรือความคิดเป็นต้น เช่น วัยรุ่นเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของชีวิตที่จะเติบโตเป็นผู้ใหญ่.
หัวแล่น เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีความคิดเร็วปลอดโปร่ง เช่น วันนี้รู้สึกหัวแล่นดี ทำงานไปได้เยอะ.	หัวแล่น ว. มีความคิดเร็วปลอดโปร่ง เช่น วันนี้รู้สึกหัวแล่นดี ทำงานไปได้เยอะ.
หัวโล้น เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง หัวที่โกนผมหมด.	หัวโล้น ๑ น. หัวที่โกนผมหมด.
หัวไว เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีปฏิภาณไหวพริบดี.	หัวไว ว. มีปฏิภาณไหวพริบดี.
หัวสมอง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สอ-เสือ-มอ-ม้า-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง ปัญญาความคิด เช่น เด็กคนนี้มีหัวสมองดี, สมอง ก็ว่า.	หัวสมอง (ปาก) น. ปัญญาความคิด เช่น เด็กคนนี้มีหัวสมองดี, สมอง ก็ว่า.
หัวสมัยใหม่ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สอ-เสือ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง นิยมของใหม่, นิยมตามแบบใหม่, ตรงข้ามกับ หัวเก่า; ทันสมัย ตรงข้ามกับ หัวโบราณ, หัวใหม่ ก็ว่า.	หัวสมัยใหม่ ว. นิยมของใหม่, นิยมตามแบบใหม่, ตรงข้ามกับ หัวเก่า; ทันสมัย ตรงข้ามกับ หัวโบราณ, หัวใหม่ ก็ว่า.
หัวสำเภา เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์ปุนัพสุ มี ๓ ดวง, ดาวสําเภาทอง ดาวสะเภา ดาวยามเกา ดาวตาเรือชัย หรือ ดาวปุนัพพสู ก็เรียก.	หัวสำเภา น. ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์ปุนัพสุ มี ๓ ดวง, ดาวสําเภาทอง ดาวสะเภา ดาวยามเกา ดาวตาเรือชัย หรือ ดาวปุนัพพสู ก็เรียก.
หัวสูง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อู-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีรสนิยมสูงจนเกินตัว; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง เย่อหยิ่ง.	หัวสูง ว. มีรสนิยมสูงจนเกินตัว; (ปาก) เย่อหยิ่ง.
หัวเสีย เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หงุดหงิด, มีอารมณ์โกรธค้างอยู่.	หัวเสีย ว. หงุดหงิด, มีอารมณ์โกรธค้างอยู่.
หัวใส เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-สอ-เสือ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีความคิดว่องไวในการหาประโยชน์ เช่น พ่อค้าหัวใส.	หัวใส ว. มีความคิดว่องไวในการหาประโยชน์ เช่น พ่อค้าหัวใส.
หัวไส้ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง กระเพาะปัสสาวะ; ดาก; หัวริดสีดวงทวาร.	หัวไส้ น. กระเพาะปัสสาวะ; ดาก; หัวริดสีดวงทวาร.
หัวหกก้นขวิด เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-หอ-หีบ-กอ-ไก่-กอ-ไก่-ไม้-โท-นอ-หนู-ขอ-ไข่-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ซนเล่นไปตามความพอใจไม่ต้องเกรงใจใคร เช่น เด็กพวกนี้ไปหัวหกก้นขวิดที่ไหนมา, อาการที่เที่ยวไปตามความพอใจไม่อยู่ติดบ้าน เช่น พาเที่ยวหัวหกก้นขวิด.	หัวหกก้นขวิด (สำ) ว. อาการที่ซนเล่นไปตามความพอใจไม่ต้องเกรงใจใคร เช่น เด็กพวกนี้ไปหัวหกก้นขวิดที่ไหนมา, อาการที่เที่ยวไปตามความพอใจไม่อยู่ติดบ้าน เช่น พาเที่ยวหัวหกก้นขวิด.
หัวหงอก เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-หอ-หีบ-งอ-งู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	[–หฺงอก] เป็นคำนาม หมายถึง หัวที่มีผมเปลี่ยนจากสีเดิมเป็นสีขาว, โดยปริยายหมายถึงคนแก่, เมื่อใช้เข้าคู่กับคำ หัวดำ เป็น หัวหงอกหัวดำ หมายถึง ทั้งผู้ใหญ่และผู้น้อย.	หัวหงอก [–หฺงอก] น. หัวที่มีผมเปลี่ยนจากสีเดิมเป็นสีขาว, โดยปริยายหมายถึงคนแก่, เมื่อใช้เข้าคู่กับคำ หัวดำ เป็น หัวหงอกหัวดำ หมายถึง ทั้งผู้ใหญ่และผู้น้อย.
หัวหด เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-หอ-หีบ-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง กลัวมาก, ขยาด, เช่น ได้ยินแค่ชื่อก็หัวหดแล้ว. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใช้ประกอบกับคำ กลัว ในความว่า กลัวจนหัวหด หมายความว่า กลัวมาก.	หัวหด ก. กลัวมาก, ขยาด, เช่น ได้ยินแค่ชื่อก็หัวหดแล้ว. ว. ใช้ประกอบกับคำ กลัว ในความว่า กลัวจนหัวหด หมายความว่า กลัวมาก.
หัวหน้า เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้เป็นใหญ่ในหมู่หนึ่ง ๆ.	หัวหน้า น. ผู้เป็นใหญ่ในหมู่หนึ่ง ๆ.
หัวหน่าว เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนของร่างกายอยู่ระหว่างท้องน้อยกับอวัยวะสืบพันธุ์.	หัวหน่าว น. ส่วนของร่างกายอยู่ระหว่างท้องน้อยกับอวัยวะสืบพันธุ์.
หัวหมอ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลที่ชอบตั้งตัวเป็นเสมือนผู้รอบรู้หรือนักกฎหมาย อ้างเหตุอ้างผลเพื่อโต้แย้งในเรื่องต่าง ๆ.	หัวหมอ (ปาก) น. บุคคลที่ชอบตั้งตัวเป็นเสมือนผู้รอบรู้หรือนักกฎหมาย อ้างเหตุอ้างผลเพื่อโต้แย้งในเรื่องต่าง ๆ.
หัวหมื่น เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ตำแหน่งราชการมหาดเล็กถัดจางวางลงมา.	หัวหมื่น น. ตำแหน่งราชการมหาดเล็กถัดจางวางลงมา.
หัวหมุน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง งง, สับสน, หัวหมุนเป็นลูกข่าง ก็ว่า.	หัวหมุน ก. งง, สับสน, หัวหมุนเป็นลูกข่าง ก็ว่า.
หัวหมู เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนของไถตอนที่ปลายสอดติดผาล.	หัวหมู น. ส่วนของไถตอนที่ปลายสอดติดผาล.
หัวหลักหัวตอ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลที่นึกว่าตนเป็นคนสำคัญแต่คนอื่นมองข้ามไป เวลาทำงานสำคัญก็ไม่ปรึกษา (มักใช้ในลักษณะแสดงความน้อยอกน้อยใจ), ผู้หลักผู้ใหญ่ที่ถูกผู้น้อยมองข้ามไป เวลาทำงานสำคัญก็ไม่ปรึกษาหารือก่อน (มักใช้ในลักษณะแสดงความน้อยอกน้อยใจ) เช่น เขาเห็นเราเป็นหัวหลักหัวตอไปได้ จะทำอะไรก็ไม่ปรึกษาหารือ.	หัวหลักหัวตอ (สำ) น. บุคคลที่นึกว่าตนเป็นคนสำคัญแต่คนอื่นมองข้ามไป เวลาทำงานสำคัญก็ไม่ปรึกษา (มักใช้ในลักษณะแสดงความน้อยอกน้อยใจ), ผู้หลักผู้ใหญ่ที่ถูกผู้น้อยมองข้ามไป เวลาทำงานสำคัญก็ไม่ปรึกษาหารือก่อน (มักใช้ในลักษณะแสดงความน้อยอกน้อยใจ) เช่น เขาเห็นเราเป็นหัวหลักหัวตอไปได้ จะทำอะไรก็ไม่ปรึกษาหารือ.
หัวหอก เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-หอ-หีบ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลหรือกลุ่มบุคคลที่ทำหน้าที่นำผู้อื่นไปก่อนในการต่อสู้หรือการพัฒนาสังคมเป็นต้น เช่น ส่งทหารพรานเป็นหัวหอกไปค้นหาผู้ก่อการร้าย.	หัวหอก น. บุคคลหรือกลุ่มบุคคลที่ทำหน้าที่นำผู้อื่นไปก่อนในการต่อสู้หรือการพัฒนาสังคมเป็นต้น เช่น ส่งทหารพรานเป็นหัวหอกไปค้นหาผู้ก่อการร้าย.
หัวหาด เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ชายฝั่งทะเลที่อยู่ในความครอบครองของข้าศึก ซึ่งถ้ายึดได้แล้วจะทําให้สะดวกในการยกพลขึ้นบก เรียกว่า ยึดหัวหาด, โดยปริยายหมายถึง จุดสำคัญหรือบุคคลสำคัญเป็นต้นซึ่งถ้ายึดไว้ได้ก็จะสามารถทำให้แผนการขั้นต่อไปประสบความสำเร็จ.	หัวหาด น. ชายฝั่งทะเลที่อยู่ในความครอบครองของข้าศึก ซึ่งถ้ายึดได้แล้วจะทําให้สะดวกในการยกพลขึ้นบก เรียกว่า ยึดหัวหาด, โดยปริยายหมายถึง จุดสำคัญหรือบุคคลสำคัญเป็นต้นซึ่งถ้ายึดไว้ได้ก็จะสามารถทำให้แผนการขั้นต่อไปประสบความสำเร็จ.
หัวหายตะพายขาด เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ชอบเที่ยวเตลิดไปไม่อยู่ติดบ้าน บางทีก็ไม่กลับบ้านเลย คล้ายวัวควายที่เชือกตะพายขาดเที่ยวเตลิดไป.	หัวหายตะพายขาด (สำ) ว. อาการที่ชอบเที่ยวเตลิดไปไม่อยู่ติดบ้าน บางทีก็ไม่กลับบ้านเลย คล้ายวัวควายที่เชือกตะพายขาดเที่ยวเตลิดไป.
หัวเห็ด เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกตะปูชนิดหนึ่งที่หัวบานเหมือนดอกเห็ดสำหรับตอกสังกะสีเป็นต้น ว่า ตะปูหัวเห็ด. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทรหดอดทน เช่น นักข่าวหัวเห็ด นักสืบหัวเห็ด; ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง ดื้อรั้นไม่ยอมเปลี่ยนความคิดง่าย ๆ, หัวเห็ดย้ำ ก็ว่า เช่น มหาชนโดยมากเขาทำกันอย่างไร เราก็ต้องทำอย่างนั้น ที่จะไปหัวเห็ดย้ำให้ผิดกาลเทศะอย่างจีน ๆ ข้าพเจ้าไม่เห็นด้วย. ในวงเล็บ มาจาก วารสารลักวิทยา.	หัวเห็ด น. เรียกตะปูชนิดหนึ่งที่หัวบานเหมือนดอกเห็ดสำหรับตอกสังกะสีเป็นต้น ว่า ตะปูหัวเห็ด. ว. ทรหดอดทน เช่น นักข่าวหัวเห็ด นักสืบหัวเห็ด; (โบ) ดื้อรั้นไม่ยอมเปลี่ยนความคิดง่าย ๆ, หัวเห็ดย้ำ ก็ว่า เช่น มหาชนโดยมากเขาทำกันอย่างไร เราก็ต้องทำอย่างนั้น ที่จะไปหัวเห็ดย้ำให้ผิดกาลเทศะอย่างจีน ๆ ข้าพเจ้าไม่เห็นด้วย. (ลักวิทยา).
หัวแหลม เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-มอ-ม้า	[–แหฺลม] เป็นคำนาม หมายถึง ปลายแห่งแผ่นดินที่ยื่นออกไปในนํ้า. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ฉลาดหลักแหลม.	หัวแหลม [–แหฺลม] น. ปลายแห่งแผ่นดินที่ยื่นออกไปในนํ้า. ว. ฉลาดหลักแหลม.
หัวแหวน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-นอ-หนู	[–แหฺวน] เป็นคำนาม หมายถึง ผักคราดหัวแหวน. ในวงเล็บ ดู คราด เขียนว่า คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒.	หัวแหวน [–แหฺวน] น. ผักคราดหัวแหวน. (ดู คราด ๒).
หัวใหม่ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง นิยมของใหม่, นิยมตามแบบใหม่, ตรงข้ามกับ หัวเก่า; ทันสมัย, ตรงข้ามกับ หัวโบราณ, หัวสมัยใหม่ ก็ว่า.	หัวใหม่ ว. นิยมของใหม่, นิยมตามแบบใหม่, ตรงข้ามกับ หัวเก่า; ทันสมัย, ตรงข้ามกับ หัวโบราณ, หัวสมัยใหม่ ก็ว่า.
หัวไหล่ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง จะงอยบ่า.	หัวไหล่ น. จะงอยบ่า.
หัวอก เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนเบื้องบนของอกในระดับหัวใจ; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง สภาพที่น่าเห็นใจ เช่น หัวอกแม่ค้า หัวอกคนจน.	หัวอก น. ส่วนเบื้องบนของอกในระดับหัวใจ; (ปาก) สภาพที่น่าเห็นใจ เช่น หัวอกแม่ค้า หัวอกคนจน.
หัวอกหัวใจ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำนาม หมายถึง สภาพจิตใจที่น่าสงสารหรือน่าเห็นใจเป็นต้น เช่น นั่งก็ไม่เป็นสุข นอนก็ไม่เป็นสุข หัวอกหัวใจมันร้อนรุ่มไปหมด.	หัวอกหัวใจ น. สภาพจิตใจที่น่าสงสารหรือน่าเห็นใจเป็นต้น เช่น นั่งก็ไม่เป็นสุข นอนก็ไม่เป็นสุข หัวอกหัวใจมันร้อนรุ่มไปหมด.
หัวออก เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ออ-อ่าง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง หัวของตัวหนังสือที่ม้วนออกนอกเส้นกรอบของตัวอักษร เช่น ตัว พ ตัว ภ, ตรงข้ามกับ หัวเข้า.	หัวออก น. หัวของตัวหนังสือที่ม้วนออกนอกเส้นกรอบของตัวอักษร เช่น ตัว พ ตัว ภ, ตรงข้ามกับ หัวเข้า.
หัวอ่อน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ออ-อ่าง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ว่าง่าย, สอนง่าย, เช่น เขาเป็นคนหัวอ่อน บอกอะไรก็เชื่อ, ตรงข้ามกับ หัวแข็ง. เป็นคำกริยา หมายถึง ยอมอ่อนตามง่าย เช่น เด็กคนนี้หัวอ่อนมาก พอชี้แจงให้เข้าใจก็เปลี่ยนความคิดทันที, ตรงข้ามกับ หัวแข็ง.	หัวอ่อน ว. ว่าง่าย, สอนง่าย, เช่น เขาเป็นคนหัวอ่อน บอกอะไรก็เชื่อ, ตรงข้ามกับ หัวแข็ง. ก. ยอมอ่อนตามง่าย เช่น เด็กคนนี้หัวอ่อนมาก พอชี้แจงให้เข้าใจก็เปลี่ยนความคิดทันที, ตรงข้ามกับ หัวแข็ง.
หัว เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง สติปัญญา, ความสามารถพิเศษ, ความคิดริเริ่ม, เช่น เด็กคนนี้มีหัวทางดนตรี; ผู้ที่มีความคิดหนักไปทางใดทางหนึ่ง เช่น หัวกฎหมาย; ปัญญา, ความคิด, เช่น หัวดี หัวไว.	หัว ๒ น. สติปัญญา, ความสามารถพิเศษ, ความคิดริเริ่ม, เช่น เด็กคนนี้มีหัวทางดนตรี; ผู้ที่มีความคิดหนักไปทางใดทางหนึ่ง เช่น หัวกฎหมาย; ปัญญา, ความคิด, เช่น หัวดี หัวไว.
หัว เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน ความหมายที่ ๓	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง เปล่งเสียงแสดงความขบขัน ดีใจ ชอบใจ เป็นต้น, หัวเราะ หรือ หัวร่อ ก็ว่า, ใช้ว่า หวัว หวัวเราะ หรือ หวัวร่อ ก็มี.	หัว ๓ (โบ) ก. เปล่งเสียงแสดงความขบขัน ดีใจ ชอบใจ เป็นต้น, หัวเราะ หรือ หัวร่อ ก็ว่า, ใช้ว่า หวัว หวัวเราะ หรือ หวัวร่อ ก็มี.
หัวร่อ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-รอ-เรือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง เปล่งเสียงแสดงความขบขัน ดีใจ ชอบใจ เป็นต้น, หัวเราะ ก็ว่า, ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง เขียนเป็น หวัวร่อ ก็มี.	หัวร่อ ก. เปล่งเสียงแสดงความขบขัน ดีใจ ชอบใจ เป็นต้น, หัวเราะ ก็ว่า, (โบ) เขียนเป็น หวัวร่อ ก็มี.
หัวเราะ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง เปล่งเสียงแสดงความขบขัน ดีใจ ชอบใจ เป็นต้น, ใช้เข้าคู่กับคํา หัวไห้ เป็น หัวเราะหัวไห้ ก็มี, หัวร่อ ก็ว่า, ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง เขียนเป็น หวัวเราะ ก็มี.	หัวเราะ ก. เปล่งเสียงแสดงความขบขัน ดีใจ ชอบใจ เป็นต้น, ใช้เข้าคู่กับคํา หัวไห้ เป็น หัวเราะหัวไห้ ก็มี, หัวร่อ ก็ว่า, (โบ) เขียนเป็น หวัวเราะ ก็มี.
หัวขวาน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ขอ-ไข่-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนกในวงศ์ Picidae ไต่ตามต้นไม้ โดยใช้ปากเจาะต้นไม้เพื่อหากินแมลง ขนหางแข็งช่วยพยุงตัวขณะไต่ต้นไม้ในแนวตั้ง เจาะต้นไม้เสียงดังมาก ทํารังในโพรงไม้ สีสวย มีหลายชนิด เช่น หัวขวานสี่นิ้วหลังทอง (Chrysocolaptes lucidus) หัวขวานสีตาล (Celeus brachyurus).	หัวขวาน ๑ น. ชื่อนกในวงศ์ Picidae ไต่ตามต้นไม้ โดยใช้ปากเจาะต้นไม้เพื่อหากินแมลง ขนหางแข็งช่วยพยุงตัวขณะไต่ต้นไม้ในแนวตั้ง เจาะต้นไม้เสียงดังมาก ทํารังในโพรงไม้ สีสวย มีหลายชนิด เช่น หัวขวานสี่นิ้วหลังทอง (Chrysocolaptes lucidus) หัวขวานสีตาล (Celeus brachyurus).
หัวขวาน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ขอ-ไข่-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	ดู สีกรุด เขียนว่า สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก.	หัวขวาน ๒ ดู สีกรุด.
หัวแข็ง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-แอ-ขอ-ไข่-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู ความหมายที่ ๑	ดูใน หัว เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑.	หัวแข็ง ๑ ดูใน หัว ๑.
หัวแข็ง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-แอ-ขอ-ไข่-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกุ้งนํ้าจืดชนิด Palaemon styliferus ในวงศ์ Palaemonidae.	หัวแข็ง ๒ น. ชื่อกุ้งนํ้าจืดชนิด Palaemon styliferus ในวงศ์ Palaemonidae.
หัวแข็ง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-แอ-ขอ-ไข่-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู ความหมายที่ ๓	ดู ข้างเงิน เขียนว่า ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู.	หัวแข็ง ๓ ดู ข้างเงิน.
หัวโขน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-โอ-ขอ-ไข่-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	ดูใน หัว เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑.	หัวโขน ๑ ดูใน หัว ๑.
หัวโขน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-โอ-ขอ-ไข่-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	ดูใน หัว เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑.	หัวโขน ๒ ดูใน หัว ๑.
หัวโขน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-โอ-ขอ-ไข่-นอ-หนู ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกุ้งทะเลขนาดใหญ่ในสกุล Panulirus วงศ์ Palinuridae ที่ตอนหัวมีหนามมาก, กุ้งหนามใหญ่ หรือ กุ้งมังกร ก็เรียก.	หัวโขน ๓ น. ชื่อกุ้งทะเลขนาดใหญ่ในสกุล Panulirus วงศ์ Palinuridae ที่ตอนหัวมีหนามมาก, กุ้งหนามใหญ่ หรือ กุ้งมังกร ก็เรียก.
หัวงอน, หัวเงิน หัวงอน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-งอ-งู-ออ-อ่าง-นอ-หนู หัวเงิน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	ดู หัวตะกั่ว เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-วอ-แหวน (๑).	หัวงอน, หัวเงิน ดู หัวตะกั่ว (๑).
หัวด้วน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-วอ-แหวน-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	ดูใน หัว เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑.	หัวด้วน ๑ ดูใน หัว ๑.
หัวด้วน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-วอ-แหวน-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง เถาหัวด้วน.	หัวด้วน ๒ น. เถาหัวด้วน.
หัวตะกั่ว เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อปลาขนาดเล็กหากินตามผิวนํ้าชนิด Aplocheilus panchax ในวงศ์ Cyprinodontidae พบทั้งในนํ้าจืดและนํ้ากร่อย ลําตัวกลมยาว หัวโตกว้าง มองด้านข้างเห็นปลายแหลม สันหัวแบน ปากซึ่งอยู่ปลายสุดเชิดขึ้น ตาโตและอยู่ชิดแนวสันหัว เกล็ดใหญ่ ครีบต่าง ๆ มีขอบกลม ครีบหลังมีขนาดเล็กอยู่ใกล้ครีบหาง พื้นลําตัวสีเทาอมเหลือง ครีบต่าง ๆ สีออกเหลือง โคนครีบหลังสีดํา ที่สําคัญคือมีจุดสีตะกั่วขนาดใหญ่โดดเด่นอยู่บนสันหัวระหว่างนัยน์ตา ขนาดยาวได้ถึง ๘ เซนติเมตร, หัวเงิน หรือ หัวงอน ก็เรียก. (๒) ดู ข้างเงิน เขียนว่า ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู.	หัวตะกั่ว ๑ น. (๑) ชื่อปลาขนาดเล็กหากินตามผิวนํ้าชนิด Aplocheilus panchax ในวงศ์ Cyprinodontidae พบทั้งในนํ้าจืดและนํ้ากร่อย ลําตัวกลมยาว หัวโตกว้าง มองด้านข้างเห็นปลายแหลม สันหัวแบน ปากซึ่งอยู่ปลายสุดเชิดขึ้น ตาโตและอยู่ชิดแนวสันหัว เกล็ดใหญ่ ครีบต่าง ๆ มีขอบกลม ครีบหลังมีขนาดเล็กอยู่ใกล้ครีบหาง พื้นลําตัวสีเทาอมเหลือง ครีบต่าง ๆ สีออกเหลือง โคนครีบหลังสีดํา ที่สําคัญคือมีจุดสีตะกั่วขนาดใหญ่โดดเด่นอยู่บนสันหัวระหว่างนัยน์ตา ขนาดยาวได้ถึง ๘ เซนติเมตร, หัวเงิน หรือ หัวงอน ก็เรียก. (๒) ดู ข้างเงิน.
หัวตะกั่ว เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-วอ-แหวน ความหมายที่ ๒	ดู จิ้งโกร่ง เขียนว่า จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ไม้-เอก-งอ-งู.	หัวตะกั่ว ๒ ดู จิ้งโกร่ง.
หัวเทียม เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคใต้ เป็นคำนาม หมายถึง หัวกระเทียม. ในวงเล็บ ดู กระเทียม เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า.	หัวเทียม (ถิ่น–ปักษ์ใต้) น. หัวกระเทียม. (ดู กระเทียม).
หัวบัว เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑	ดูใน หัว เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑.	หัวบัว ๑ ดูใน หัว ๑.
หัวบัว เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน ความหมายที่ ๒	ดูใน หัว เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑.	หัวบัว ๒ ดูใน หัว ๑.
หัวบัว เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง โกฐหัวบัว. ในวงเล็บ ดู โกฐหัวบัว เขียนว่า สะ-หระ-โอ-กอ-ไก่-ถอ-ถาน-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน ที่ โกฐ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-กอ-ไก่-ถอ-ถาน.	หัวบัว ๓ น. โกฐหัวบัว. (ดู โกฐหัวบัว ที่ โกฐ).
หัวมัน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	ดู กระโห้ เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-ไม้-โท.	หัวมัน ดู กระโห้.
หัวร้อยรู เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู	ดู กระเช้าผีมด เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก (๒).	หัวร้อยรู ดู กระเช้าผีมด (๒).
หัวล้าน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	ดูใน หัว เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑.	หัวล้าน ๑ ดูใน หัว ๑.
หัวล้าน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถาชนิด Merremia peltata Merr. ในวงศ์ Convolvulaceae เมล็ดมีขนตามข้าง ๆ คล้ายหัวล้าน เรียก ลูกหัวล้าน.	หัวล้าน ๒ น. ชื่อไม้เถาชนิด Merremia peltata Merr. ในวงศ์ Convolvulaceae เมล็ดมีขนตามข้าง ๆ คล้ายหัวล้าน เรียก ลูกหัวล้าน.
หัวลิง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถาชนิด Sarcolobus globosus Wall. ในวงศ์ Asclepiadaceae ผลขนาดผลส้มจีน มีสันตรงกลางคล้ายหัวลิง.	หัวลิง น. ชื่อไม้เถาชนิด Sarcolobus globosus Wall. ในวงศ์ Asclepiadaceae ผลขนาดผลส้มจีน มีสันตรงกลางคล้ายหัวลิง.
หัวโล้น เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	ดูใน หัว เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑.	หัวโล้น ๑ ดูใน หัว ๑.
หัวโล้น เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	ดู กระเบียน เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู (๒).	หัวโล้น ๒ ดู กระเบียน (๒).
หัวว่าว เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	ดู กระแตไต่ไม้ เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-โท ความหมายที่ ๒.	หัวว่าว ดู กระแตไต่ไม้ ๒.
หัส, หัส– หัส เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ หัส– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ	[หัด, หัดสะ–] เป็นคำนาม หมายถึง การหัวเราะ; การรื่นเริง, ใช้เป็นส่วนหน้าของคำสมาส เช่น หัสดนตรี หัสนาฏกรรม หัสนิยาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี หสฺส เขียนว่า หอ-หีบ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ และมาจากภาษาสันสกฤต หรฺษ เขียนว่า หอ-หีบ-รอ-เรือ-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี.	หัส, หัส– [หัด, หัดสะ–] น. การหัวเราะ; การรื่นเริง, ใช้เป็นส่วนหน้าของคำสมาส เช่น หัสดนตรี หัสนาฏกรรม หัสนิยาย. (ป. หสฺส; ส. หรฺษ).
หัสดนตรี เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง วงดนตรีสากลซึ่งบรรเลงในงานรื่นเริง.	หัสดนตรี น. วงดนตรีสากลซึ่งบรรเลงในงานรื่นเริง.
หัสนาฏกรรม เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ตอ-ปะ-ตัก-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ละครหรือเรื่องราวที่ตลกขบขัน.	หัสนาฏกรรม น. ละครหรือเรื่องราวที่ตลกขบขัน.
หัสนิยาย เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง เรื่องชวนหัว, เรื่องราวที่เต็มไปด้วยความตลกขบขัน.	หัสนิยาย น. เรื่องชวนหัว, เรื่องราวที่เต็มไปด้วยความตลกขบขัน.
หัสดิน, หัสดี หัสดิน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู หัสดี เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	[หัดสะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ช้าง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต หสฺตินฺ เขียนว่า หอ-หีบ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ หสฺติ เขียนว่า หอ-หีบ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ และมาจากภาษาบาลี หตฺถี เขียนว่า หอ-หีบ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อี.	หัสดิน, หัสดี [หัดสะ–] น. ช้าง. (ส. หสฺตินฺ, หสฺติ; ป. หตฺถี).
หัสดีลิงค์ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง นกในวรรณคดีมีจะงอยปากยาวคล้ายงวงช้าง.	หัสดีลิงค์ น. นกในวรรณคดีมีจะงอยปากยาวคล้ายงวงช้าง.
หัสต์ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	[หัด] เป็นคำนาม หมายถึง หัตถ์, มือ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี หตฺถ เขียนว่า หอ-หีบ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ถอ-ถุง.	หัสต์ [หัด] น. หัตถ์, มือ. (ส.; ป. หตฺถ).
หัสตะ, หัฏฐะ ๒ หัสตะ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ หัฏฐะ ความหมายที่ ๒ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-ปะ-ตัก-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อะ	[หัดสะตะ, หัดถะ] เป็นคำนาม หมายถึง ดาวฤกษ์ที่ ๑๓ มี ๕ ดวง เห็นเป็น รูปฝ่ามือหรือเหนียงสัตว์, ดาวศอกคู้ หรือ ดาวศีรษะช้าง ก็เรียก.	หัสตะ, หัฏฐะ ๒ [หัดสะตะ, หัดถะ] น. ดาวฤกษ์ที่ ๑๓ มี ๕ ดวง เห็นเป็น รูปฝ่ามือหรือเหนียงสัตว์, ดาวศอกคู้ หรือ ดาวศีรษะช้าง ก็เรียก.
หา เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง มุ่งพบ, พบ, เช่น ไปหาหมอ เพื่อนมาหา; เยี่ยม, เยี่ยมเยียน, เช่น เพิ่งทราบว่าครูกำลังป่วย ต้องไปหาท่านเสียหน่อย; ฟ้อง, กล่าวโทษ, เช่น เขาหาว่า ; พึ่ง เช่น ไม่รู้จะหันหน้าไปหาใคร; บางทีก็ใช้ควบกับคำอื่น มีความหมายว่า ขวนขวายเพื่อให้ได้มาโดยวิธีต่าง ๆ เช่น ค้นหา สืบหา เที่ยวหา ตามหา เสาะหา แสวงหา. เป็นคำบุรพบท หมายถึง ที่ เช่น เขาอยู่หาไหน ๆ ก็ไม่รู้ จะไปตามตัวเขาได้อย่างไร; สู่ เช่น เด็กว่ายน้ำเข้าหาฝั่ง.	หา ๑ ก. มุ่งพบ, พบ, เช่น ไปหาหมอ เพื่อนมาหา; เยี่ยม, เยี่ยมเยียน, เช่น เพิ่งทราบว่าครูกำลังป่วย ต้องไปหาท่านเสียหน่อย; ฟ้อง, กล่าวโทษ, เช่น เขาหาว่า ; พึ่ง เช่น ไม่รู้จะหันหน้าไปหาใคร; บางทีก็ใช้ควบกับคำอื่น มีความหมายว่า ขวนขวายเพื่อให้ได้มาโดยวิธีต่าง ๆ เช่น ค้นหา สืบหา เที่ยวหา ตามหา เสาะหา แสวงหา. บ. ที่ เช่น เขาอยู่หาไหน ๆ ก็ไม่รู้ จะไปตามตัวเขาได้อย่างไร; สู่ เช่น เด็กว่ายน้ำเข้าหาฝั่ง.
หากิน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทํางานเลี้ยงชีวิต, หาเลี้ยงชีพ, เช่น เขาหากินด้วยการประกอบอาชีพสุจริต, มักใช้เข้าคู่กับคำ ทำมา เป็น ทำมาหากิน, หาอาหาร เช่น ให้แต่ที่พัก หากินเอาเอง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่หาเลี้ยงชีพด้วยการค้าประเวณี ในคำว่า หญิงหากิน.	หากิน ก. ทํางานเลี้ยงชีวิต, หาเลี้ยงชีพ, เช่น เขาหากินด้วยการประกอบอาชีพสุจริต, มักใช้เข้าคู่กับคำ ทำมา เป็น ทำมาหากิน, หาอาหาร เช่น ให้แต่ที่พัก หากินเอาเอง. ว. ที่หาเลี้ยงชีพด้วยการค้าประเวณี ในคำว่า หญิงหากิน.
หากินด้วยลำแข้ง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-แอ-ขอ-ไข่-ไม้-โท-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง หาเลี้ยงชีพด้วยความมานะพยายามของตัวเอง.	หากินด้วยลำแข้ง (สำ) ก. หาเลี้ยงชีพด้วยความมานะพยายามของตัวเอง.
หากินตัวเป็นเกลียว เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ขยันทำมาหากินจนไม่มีเวลาได้พักผ่อน.	หากินตัวเป็นเกลียว (สำ) ก. ขยันทำมาหากินจนไม่มีเวลาได้พักผ่อน.
หากินตามชายเฟือย เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง หาเลี้ยงชีพอย่างไม่เป็นล่ำเป็นสันได้ไหนเอานั่นไปเรื่อย ๆ.	หากินตามชายเฟือย (สำ) ก. หาเลี้ยงชีพอย่างไม่เป็นล่ำเป็นสันได้ไหนเอานั่นไปเรื่อย ๆ.
หาความ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง กล่าวโทษ, ใส่ความ; หาเรื่องไม่จริงมาว่า.	หาความ ก. กล่าวโทษ, ใส่ความ; หาเรื่องไม่จริงมาว่า.
หาค่าบ่มิได้, หาค่ามิได้ หาค่าบ่มิได้ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท หาค่ามิได้ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีค่ามากจนประมาณไม่ได้.	หาค่าบ่มิได้, หาค่ามิได้ ว. มีค่ามากจนประมาณไม่ได้.
หาเงิน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง เรียกหญิงที่หาเลี้ยงชีพด้วยการค้าประเวณีว่า หญิงหาเงิน. ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง ไปขายตัวเป็นทาส.	หาเงิน (โบ) น. เรียกหญิงที่หาเลี้ยงชีพด้วยการค้าประเวณีว่า หญิงหาเงิน. (โบ) ก. ไปขายตัวเป็นทาส.
หาเช้ากินค่ำ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-คอ-ควาย-ไม้-เอก-สะ-หระ-อำ	เป็นคำกริยา หมายถึง หาเลี้ยงชีพด้วยความลำบากยากแค้นพอประทังชีวิตไปวันหนึ่ง ๆ.	หาเช้ากินค่ำ ก. หาเลี้ยงชีพด้วยความลำบากยากแค้นพอประทังชีวิตไปวันหนึ่ง ๆ.
หาตัวจับยาก เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เก่งมาก, หาคนเทียบเท่าได้ยาก, เช่น เขาเป็นคนเรียนเก่งหาตัวจับยาก เขาเล่นการพนันเก่งหาตัวจับยาก.	หาตัวจับยาก (สำ) ว. เก่งมาก, หาคนเทียบเท่าได้ยาก, เช่น เขาเป็นคนเรียนเก่งหาตัวจับยาก เขาเล่นการพนันเก่งหาตัวจับยาก.
หาทำยายาก เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อำ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง หาได้ยากเพราะไม่ค่อยมีทำนองเดียวกับสมุนไพรบางอย่างในที่บางแห่งหาได้ยากมาก.	หาทำยายาก (สำ) ก. หาได้ยากเพราะไม่ค่อยมีทำนองเดียวกับสมุนไพรบางอย่างในที่บางแห่งหาได้ยากมาก.
หาบมิได้, หาบ่มิได้ หาบมิได้ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท หาบ่มิได้ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท	[หาบอ–, หาบ่อ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่มีเลย เช่น คนดีอย่างนี้หาบมิได้, บางทีใช้คร่อมกับคำอื่น เช่น เพชรเม็ดนี้หาตำหนิบ่มิได้.	หาบมิได้, หาบ่มิได้ [หาบอ–, หาบ่อ–] ว. ไม่มีเลย เช่น คนดีอย่างนี้หาบมิได้, บางทีใช้คร่อมกับคำอื่น เช่น เพชรเม็ดนี้หาตำหนิบ่มิได้.
หาไม่ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้ในความปฏิเสธหมายความว่า ไม่, ไม่มี, เช่น เขาจะสำนึกผิดก็หาไม่ เขาจะมีความเกรงใจสักนิดก็หาไม่; สิ้นสุด เช่น จนกว่าชีวิตจะหาไม่.	หาไม่ ๑ ก. ใช้ในความปฏิเสธหมายความว่า ไม่, ไม่มี, เช่น เขาจะสำนึกผิดก็หาไม่ เขาจะมีความเกรงใจสักนิดก็หาไม่; สิ้นสุด เช่น จนกว่าชีวิตจะหาไม่.
หาไม่ ๒, หา...ไม่ หาไม่ ความหมายที่ ๒ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก หา...ไม่ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-จุด-จุด-จุด-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใช้ในความปฏิเสธ นิยมใช้คร่อมกับคำนามหรือคำกริยา เช่น หาใช่คนไม่ = ไม่ใช่คน หาพบไม่ = ไม่พบ.	หาไม่ ๒, หา...ไม่ ว. ใช้ในความปฏิเสธ นิยมใช้คร่อมกับคำนามหรือคำกริยา เช่น หาใช่คนไม่ = ไม่ใช่คน หาพบไม่ = ไม่พบ.
หาไม่ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก ความหมายที่ ๓	เป็นคำสันธาน หมายถึง มิฉะนั้น, ไม่เช่นนั้น, เช่น เธอต้องออกไปจากบ้านของฉันเดี๋ยวนี้ หาไม่ฉันจะแจ้งตำรวจว่าเธอบุกรุก.	หาไม่ ๓ สัน. มิฉะนั้น, ไม่เช่นนั้น, เช่น เธอต้องออกไปจากบ้านของฉันเดี๋ยวนี้ หาไม่ฉันจะแจ้งตำรวจว่าเธอบุกรุก.
หารือ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง ปรึกษา.	หารือ ก. ปรึกษา.
หาเรื่อง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้เกิดเหตุ เช่น อยู่ดี ๆ ก็ไปหาเรื่อง, เอาความไม่ดีมาให้ เช่น เด็กคนนี้หาเรื่องให้ปวดหัวอยู่เรื่อย; หาสาเหตุเพื่อทำสิ่งใดสิ่งหนึ่ง เช่น หาเรื่องกินเหล้ากัน; ชวนวิวาท เช่น พวกเรานั่งอยู่ดี ๆ มาหาเรื่องกันได้.	หาเรื่อง ก. ทําให้เกิดเหตุ เช่น อยู่ดี ๆ ก็ไปหาเรื่อง, เอาความไม่ดีมาให้ เช่น เด็กคนนี้หาเรื่องให้ปวดหัวอยู่เรื่อย; หาสาเหตุเพื่อทำสิ่งใดสิ่งหนึ่ง เช่น หาเรื่องกินเหล้ากัน; ชวนวิวาท เช่น พวกเรานั่งอยู่ดี ๆ มาหาเรื่องกันได้.
หาเลือดกับปู เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง เคี่ยวเข็ญหรือบีบบังคับเอากับผู้ที่ไม่มีจะให้, รีดเลือดกับปู หรือ เอาเลือดกับปู ก็ว่า.	หาเลือดกับปู (สำ) ก. เคี่ยวเข็ญหรือบีบบังคับเอากับผู้ที่ไม่มีจะให้, รีดเลือดกับปู หรือ เอาเลือดกับปู ก็ว่า.
หาเศษหาเลย เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-สอ-สา-ลา-สอ-รือ-สี-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง หาประโยชน์เล็ก ๆ น้อย ๆ, เบียดบังเอาส่วนที่เหลือเล็ก ๆ น้อย ๆ ไว้, เช่น แม่ครัวมักหาเศษหาเลยจากเงินที่นายมอบให้ไปจ่ายตลาด, บางทีก็ใช้ในทางชู้สาว เช่น ทั้ง ๆ ที่แต่งงานแล้ว เขาก็ยังไปหาเศษหาเลยนอกบ้านอีก.	หาเศษหาเลย (สำ) ก. หาประโยชน์เล็ก ๆ น้อย ๆ, เบียดบังเอาส่วนที่เหลือเล็ก ๆ น้อย ๆ ไว้, เช่น แม่ครัวมักหาเศษหาเลยจากเงินที่นายมอบให้ไปจ่ายตลาด, บางทีก็ใช้ในทางชู้สาว เช่น ทั้ง ๆ ที่แต่งงานแล้ว เขาก็ยังไปหาเศษหาเลยนอกบ้านอีก.
หาสู่ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก	เป็นคำกริยา หมายถึง เยี่ยมเยียน, มักใช้ควบกับคํา ไปมา เป็น ไปมาหาสู่.	หาสู่ ก. เยี่ยมเยียน, มักใช้ควบกับคํา ไปมา เป็น ไปมาหาสู่.
หาเสียง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง แสวงหาการสนับสนุน.	หาเสียง ก. แสวงหาการสนับสนุน.
หาห่วงมาคล้องคอ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-คอ-ควาย-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง รนหาภาระผูกพันมาใส่ตน.	หาห่วงมาคล้องคอ (สำ) ก. รนหาภาระผูกพันมาใส่ตน.
หาเหตุ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ	เป็นคำกริยา หมายถึง คอยยกข้อผิด, จับผิด, เช่น เขาชอบหาเหตุฉันอยู่ตลอดเวลา; หาสาเหตุ, หาที่มา, เช่น ไฟไหม้ครั้งนี้หาเหตุไม่ได้; หาข้ออ้าง เช่น เขาหาเหตุลาหยุดงาน.	หาเหตุ ก. คอยยกข้อผิด, จับผิด, เช่น เขาชอบหาเหตุฉันอยู่ตลอดเวลา; หาสาเหตุ, หาที่มา, เช่น ไฟไหม้ครั้งนี้หาเหตุไม่ได้; หาข้ออ้าง เช่น เขาหาเหตุลาหยุดงาน.
หาเหาใส่หัว เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-สอ-เสือ-ไม้-เอก-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง รนหาเรื่องเดือดร้อนรำคาญมาใส่ตน.	หาเหาใส่หัว (สำ) ก. รนหาเรื่องเดือดร้อนรำคาญมาใส่ตน.
หา เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงซักหรือเตือนให้ตอบ เช่น ว่ากระไรหา.	หา ๒ ว. เสียงซักหรือเตือนให้ตอบ เช่น ว่ากระไรหา.
ห่า เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อผีจําพวกหนึ่ง ถือกันว่าทําให้เกิดโรคระบาดอย่างร้ายแรง เป็นเหตุให้คนตายจำนวนมาก เช่น โรคลงราก (อหิวาตกโรค) กาฬโรค จึงเรียกโรคนี้ว่า โรคห่า.	ห่า ๑ น. ชื่อผีจําพวกหนึ่ง ถือกันว่าทําให้เกิดโรคระบาดอย่างร้ายแรง เป็นเหตุให้คนตายจำนวนมาก เช่น โรคลงราก (อหิวาตกโรค) กาฬโรค จึงเรียกโรคนี้ว่า โรคห่า.
ห่ากิน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ตายเพราะโรคระบาดอย่างร้ายแรง เช่น โรคลงราก (อหิวาตกโรค) กาฬโรค.	ห่ากิน ก. ตายเพราะโรคระบาดอย่างร้ายแรง เช่น โรคลงราก (อหิวาตกโรค) กาฬโรค.
ห่าลง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เกิดโรคระบาดอย่างร้ายแรงเป็นเหตุให้คนตายจำนวนมาก เช่น โรคลงราก (อหิวาตกโรค) กาฬโรค. ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง คนที่มากันเป็นจำนวนมาก เช่น งานนี้คนมากันอย่างกับห่าลง.	ห่าลง ก. เกิดโรคระบาดอย่างร้ายแรงเป็นเหตุให้คนตายจำนวนมาก เช่น โรคลงราก (อหิวาตกโรค) กาฬโรค. (ปาก) น. คนที่มากันเป็นจำนวนมาก เช่น งานนี้คนมากันอย่างกับห่าลง.
ห่า เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง หน่วยวัดปริมาณน้ำฝนโดยกำหนดว่า ถ้าตกลงมาเต็มบาตรขนาดกลางที่ตั้งรองไว้กลางแจ้ง เรียกว่า น้ำฝนห่าหนึ่ง; โดยปริยายใช้กับสิ่งที่มาหรือตกลงมาเป็นจำนวนมาก เช่น ฝนตกลงมาห่าใหญ่, บางทีก็ใช้ว่า ห่าฝน เช่น ฝูงเครื่องบินทิ้งระเบิดถล่มข้าศึกเป็นห่าฝน.	ห่า ๒ (โบ) น. หน่วยวัดปริมาณน้ำฝนโดยกำหนดว่า ถ้าตกลงมาเต็มบาตรขนาดกลางที่ตั้งรองไว้กลางแจ้ง เรียกว่า น้ำฝนห่าหนึ่ง; โดยปริยายใช้กับสิ่งที่มาหรือตกลงมาเป็นจำนวนมาก เช่น ฝนตกลงมาห่าใหญ่, บางทีก็ใช้ว่า ห่าฝน เช่น ฝูงเครื่องบินทิ้งระเบิดถล่มข้าศึกเป็นห่าฝน.
ห้า เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง จํานวนสี่บวกหนึ่ง; ชื่อเดือนจันทรคติ เรียกว่า เดือน ๕ ตกในราวเดือนเมษายน.	ห้า น. จํานวนสี่บวกหนึ่ง; ชื่อเดือนจันทรคติ เรียกว่า เดือน ๕ ตกในราวเดือนเมษายน.
ห้าแต้ม เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-ไม้-โท-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พลั้งพลาดน่าขายหน้า.	ห้าแต้ม ว. พลั้งพลาดน่าขายหน้า.
หาก เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง โบราณใช้เป็นกริยาช่วยหมายความว่า พึง, ควร, เช่น “อันไตรโลกย์หากบูชา” = อันไตรโลกย์พึงบูชา. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง จาก, แยกออกไปอีกส่วนหนึ่ง, เช่น ออกหาก ต่างหาก. เป็นคำสันธาน หมายถึง ถ้า, แม้, เช่น หากเธอมาฉันก็จะรอ; เผอิญ เช่น หากอักนิฏฐ์พรหมฉ้วย พี่ไว้จึงคง. (ตำนานเรื่องศรีปราชญ์), หากเดชพระจอมจุมพลป้องบไภยันต์. ในวงเล็บ มาจาก บุณโณวาทคำฉันท์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๖.	หาก ก. โบราณใช้เป็นกริยาช่วยหมายความว่า พึง, ควร, เช่น “อันไตรโลกย์หากบูชา” = อันไตรโลกย์พึงบูชา. ว. จาก, แยกออกไปอีกส่วนหนึ่ง, เช่น ออกหาก ต่างหาก. สัน. ถ้า, แม้, เช่น หากเธอมาฉันก็จะรอ; เผอิญ เช่น หากอักนิฏฐ์พรหมฉ้วย พี่ไว้จึงคง. (ตำนานเรื่องศรีปราชญ์), หากเดชพระจอมจุมพลป้องบไภยันต์. (บุณโณวาท).
หากว่า เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำสันธาน หมายถึง ถ้าว่า, แม้ว่า, เช่น ฉันจะไปชายทะเลหากว่ามีเวลาว่าง.	หากว่า สัน. ถ้าว่า, แม้ว่า, เช่น ฉันจะไปชายทะเลหากว่ามีเวลาว่าง.
หาง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนที่ยื่นออกจากส่วนท้ายแห่งลําตัวสัตว์, ขนสัตว์จําพวกนก เช่น กา ไก่ ที่ยื่นยาวออกทางก้น; ส่วนท้ายหรือปลาย เช่น หางเชือก หางแถว; ในราชาศัพท์เรียก ปลาช่อนว่า ปลาหาง; ลักษณนามเรียกปลาช่อนตากแห้งเช่น ปลาช่อนหางหนึ่ง ปลาช่อน ๒ หาง; เรียกดาวจรที่ส่วนท้ายมีแสงลักษณะเป็นทางยาวดุจหางว่า ดาวหาง; เรียกของที่คัดหรือกลั่นเอาส่วนที่เป็นหัวออกแล้วว่า หาง เช่น หางเหล้า หางกะทิ หางนํ้านม; ส่วนของตัวหนังสือไทยที่ลากยาวขึ้นทางเบื้องบนหรือทางเบื้องล่าง.	หาง น. ส่วนที่ยื่นออกจากส่วนท้ายแห่งลําตัวสัตว์, ขนสัตว์จําพวกนก เช่น กา ไก่ ที่ยื่นยาวออกทางก้น; ส่วนท้ายหรือปลาย เช่น หางเชือก หางแถว; ในราชาศัพท์เรียก ปลาช่อนว่า ปลาหาง; ลักษณนามเรียกปลาช่อนตากแห้งเช่น ปลาช่อนหางหนึ่ง ปลาช่อน ๒ หาง; เรียกดาวจรที่ส่วนท้ายมีแสงลักษณะเป็นทางยาวดุจหางว่า ดาวหาง; เรียกของที่คัดหรือกลั่นเอาส่วนที่เป็นหัวออกแล้วว่า หาง เช่น หางเหล้า หางกะทิ หางนํ้านม; ส่วนของตัวหนังสือไทยที่ลากยาวขึ้นทางเบื้องบนหรือทางเบื้องล่าง.
หางกระเบน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชายผ้านุ่งที่ม้วนแล้วสอดไปใต้หว่างขา ดึงขึ้นไปเหน็บขอบผ้านุ่งด้านหลังระดับบั้นเอว, ชายกระเบน ก็เรียก.	หางกระเบน น. ชายผ้านุ่งที่ม้วนแล้วสอดไปใต้หว่างขา ดึงขึ้นไปเหน็บขอบผ้านุ่งด้านหลังระดับบั้นเอว, ชายกระเบน ก็เรียก.
หางกระรอก เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อผ้าชนิดหนึ่งที่ทอด้วยด้ายหรือไหมต่างสี ฟั่นเป็นเกลียวเสียก่อน เมื่อทอแล้วมีลายแลดูดังลายหางกระรอก เรียกว่า ผ้าหางกระรอก.	หางกระรอก น. ชื่อผ้าชนิดหนึ่งที่ทอด้วยด้ายหรือไหมต่างสี ฟั่นเป็นเกลียวเสียก่อน เมื่อทอแล้วมีลายแลดูดังลายหางกระรอก เรียกว่า ผ้าหางกระรอก.
หางกระหมวด, หางขมวด หางกระหมวด เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก หางขมวด เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ขอ-ไข่-มอ-ม้า-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก	[–กฺระหฺมวด, –ขะหฺมวด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่มีหางกระหมวดปลาย ได้แก่หาง ฬ ฮ.	หางกระหมวด, หางขมวด [–กฺระหฺมวด, –ขะหฺมวด] ว. ที่มีหางกระหมวดปลาย ได้แก่หาง ฬ ฮ.
หางกวัก เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-กอ-ไก่-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	[–กฺวัก] เป็นคำนาม หมายถึง หางที่มีปลายงอลง (ใช้แก่แมว) ถือว่าเป็นมงคล.	หางกวัก [–กฺวัก] น. หางที่มีปลายงอลง (ใช้แก่แมว) ถือว่าเป็นมงคล.
หางกะลวย เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ขนหางไก่ตัวผู้ที่ยื่นยาวกว่าเพื่อน.	หางกะลวย น. ขนหางไก่ตัวผู้ที่ยื่นยาวกว่าเพื่อน.
หางกังหัน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกเครื่องหมายรูปสระดังนี้  ั ว่า หางกังหัน ใช้แทนเสียงสระอะในกรณีที่มีตัวสะกด เช่น ก ะ ด = กัด, ไม้หันอากาศ หรือ ไม้ผัด ก็เรียก.	หางกังหัน น. เรียกเครื่องหมายรูปสระดังนี้  ั ว่า หางกังหัน ใช้แทนเสียงสระอะในกรณีที่มีตัวสะกด เช่น ก ะ ด = กัด, ไม้หันอากาศ หรือ ไม้ผัด ก็เรียก.
หางแกละ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ	[–แกฺละ] เป็นคำนาม หมายถึง ผมที่เอาไว้เป็นแหยมที่แง่ศีรษะ.	หางแกละ [–แกฺละ] น. ผมที่เอาไว้เป็นแหยมที่แง่ศีรษะ.
หางขอด เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ขอ-ไข่-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง หางที่มีปลายขมวดงอหงิก (ใช้แก่หมาและแมว).	หางขอด น. หางที่มีปลายขมวดงอหงิก (ใช้แก่หมาและแมว).
หางข้าว เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ข้าวเปลือกที่ยังมีข้าวลีบปนอยู่มาก; ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง จำนวนข้าวที่หลวงเรียกเก็บเป็นภาษี. ในวงเล็บ มาจาก พระราชพงศาวดารกรุงรัตนโกสินทร์ รัชกาลที่ ๒ พระนิพนธ์ ในสมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ ฉบับโรงพิมพ์บำรุงนุกูลกิจ พ.ศ. ๒๔๘๒.	หางข้าว น. ข้าวเปลือกที่ยังมีข้าวลีบปนอยู่มาก; (โบ) จำนวนข้าวที่หลวงเรียกเก็บเป็นภาษี. (พงศ. ร. ๒).
หางเครื่อง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เพลงที่ออกต่อท้ายจากเพลง ๓ ชั้น หรือ เพลงเถา; กลุ่มบุคคลที่ออกมาเต้นประกอบจังหวะในการร้องเพลงประเภทลูกทุ่ง.	หางเครื่อง น. เพลงที่ออกต่อท้ายจากเพลง ๓ ชั้น หรือ เพลงเถา; กลุ่มบุคคลที่ออกมาเต้นประกอบจังหวะในการร้องเพลงประเภทลูกทุ่ง.
หางงอ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-งอ-งู-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง หางที่ปลายงอขึ้น (ใช้แก่หมาและแมว).	หางงอ น. หางที่ปลายงอขึ้น (ใช้แก่หมาและแมว).
หางจิ้งเหลน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-นอ-หนู	[–เหฺลน] เป็นคำนาม หมายถึง ผมของเด็กที่เอาไว้ที่ท้ายทอยเล็กกว่าผมเปีย.	หางจิ้งเหลน [–เหฺลน] น. ผมของเด็กที่เอาไว้ที่ท้ายทอยเล็กกว่าผมเปีย.
หางเต่า เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ปอยผมในร่องเล็กที่ท้ายทอย มีรูปแหลม, หีเต่า ก็เรียก.	หางเต่า น. ปอยผมในร่องเล็กที่ท้ายทอย มีรูปแหลม, หีเต่า ก็เรียก.
หางแถว เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-ถอ-ถุง-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง คนที่อยู่ท้ายแถว, โดยปริยายหมายถึงผู้น้อย, ผู้ไม่มีความสำคัญ, ปลายแถว ก็ว่า.	หางแถว น. คนที่อยู่ท้ายแถว, โดยปริยายหมายถึงผู้น้อย, ผู้ไม่มีความสำคัญ, ปลายแถว ก็ว่า.
หางนม เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-นอ-หนู-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง น้ำนมที่เอาครีมส่วนใหญ่ออกแล้ว.	หางนม น. น้ำนมที่เอาครีมส่วนใหญ่ออกแล้ว.
หางปลา เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อพัดชนิดหนึ่งที่ปิดด้วยกระดาษเป็นต้นลงบนโครงพัดรูปคล้ายหางปลาช่อนที่แผ่ออก เรียกว่า พัดหางปลา; ชื่อพลั่วชนิดหนึ่ง ปลายบากเข้าเป็นรูปคล้ายหางปลาทู ใช้ขุดดิน เรียกว่า พลั่วหางปลา; เครื่องหมายสัญญาณให้รถไฟแล่นเข้าออกได้; โลหะลักษณะแบนสําหรับเหนี่ยวเพลาล้อหลังรถจักรยาน เพื่อให้โซ่ตึง; ชื่อชายปั้นลมแบบหนึ่ง ปลายตอนล่างผายออกคล้ายหางปลาที่ตัดตรง; ตัวไม้สำหรับช่วยยึดตัวไม้ส่วนโครงหลังคาเรือนบางตัวให้มั่นคง.	หางปลา น. ชื่อพัดชนิดหนึ่งที่ปิดด้วยกระดาษเป็นต้นลงบนโครงพัดรูปคล้ายหางปลาช่อนที่แผ่ออก เรียกว่า พัดหางปลา; ชื่อพลั่วชนิดหนึ่ง ปลายบากเข้าเป็นรูปคล้ายหางปลาทู ใช้ขุดดิน เรียกว่า พลั่วหางปลา; เครื่องหมายสัญญาณให้รถไฟแล่นเข้าออกได้; โลหะลักษณะแบนสําหรับเหนี่ยวเพลาล้อหลังรถจักรยาน เพื่อให้โซ่ตึง; ชื่อชายปั้นลมแบบหนึ่ง ปลายตอนล่างผายออกคล้ายหางปลาที่ตัดตรง; ตัวไม้สำหรับช่วยยึดตัวไม้ส่วนโครงหลังคาเรือนบางตัวให้มั่นคง.
หางเปีย เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ผมที่ไว้ยาวบริเวณท้ายทอย, ผมที่ถักห้อยยาวลงมา, เปีย หรือ ผมเปีย ก็เรียก.	หางเปีย น. ผมที่ไว้ยาวบริเวณท้ายทอย, ผมที่ถักห้อยยาวลงมา, เปีย หรือ ผมเปีย ก็เรียก.
หางแมงป่อง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-งอ-งู-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเรือขุดชนิดหนึ่งคล้ายเรือชะล่า แต่มีขนาดใหญ่และยาวกว่า ท้ายต่อไม้ยกงอนสูงขึ้นคล้ายหางแมงป่อง มักใช้ถ่อ.	หางแมงป่อง น. ชื่อเรือขุดชนิดหนึ่งคล้ายเรือชะล่า แต่มีขนาดใหญ่และยาวกว่า ท้ายต่อไม้ยกงอนสูงขึ้นคล้ายหางแมงป่อง มักใช้ถ่อ.
หางยาม เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง หางคันไถตอนที่มือถือ.	หางยาม น. หางคันไถตอนที่มือถือ.
หางยาว เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกเรือยนต์ชนิดหนึ่ง มีลักษณะเพรียวยาว ขับเคลื่อนด้วยเครื่องยนต์ที่ติดท้ายเรือ มีท่อโลหะยาวปลายติดใบจักรใช้แทนหางเสือไปในตัว โยกไปทางซ้ายทางขวาเพื่อเปลี่ยนทิศทางและยกขึ้นลงได้ ว่า เรือหางยาว.	หางยาว น. เรียกเรือยนต์ชนิดหนึ่ง มีลักษณะเพรียวยาว ขับเคลื่อนด้วยเครื่องยนต์ที่ติดท้ายเรือ มีท่อโลหะยาวปลายติดใบจักรใช้แทนหางเสือไปในตัว โยกไปทางซ้ายทางขวาเพื่อเปลี่ยนทิศทางและยกขึ้นลงได้ ว่า เรือหางยาว.
หางเลข เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ขอ-ไข่	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องหมายย่อแทนตัวเลขสําหรับทําเลขอย่างเก่า; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง เลขท้ายสลากกินแบ่งที่ได้รางวัล, โดยปริยายหมายถึงพลอยถูกผู้ใหญ่ดุหรือตำหนิไปด้วย เช่น หัวหน้าถูกผู้ใหญ่ดุ ลูกน้องก็เลยพลอยถูกหางเลขไปด้วย.	หางเลข น. เครื่องหมายย่อแทนตัวเลขสําหรับทําเลขอย่างเก่า; (ปาก) เลขท้ายสลากกินแบ่งที่ได้รางวัล, โดยปริยายหมายถึงพลอยถูกผู้ใหญ่ดุหรือตำหนิไปด้วย เช่น หัวหน้าถูกผู้ใหญ่ดุ ลูกน้องก็เลยพลอยถูกหางเลขไปด้วย.
หางว่าว เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง (โบ) กระดาษแผ่นยาวอย่างหางของว่าวปักเป้าสําหรับจดบัญชีบอกรายชื่อเลกครั้งโบราณ, บัญชีรายชื่อคนหรือรายการสิ่งของเป็นต้นที่ยาวยืด.	หางว่าว น. (โบ) กระดาษแผ่นยาวอย่างหางของว่าวปักเป้าสําหรับจดบัญชีบอกรายชื่อเลกครั้งโบราณ, บัญชีรายชื่อคนหรือรายการสิ่งของเป็นต้นที่ยาวยืด.
หางเสียง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง กระแสเสียงที่ลงท้ายซึ่งแสดงนิสัย ความรู้สึก หรืออารมณ์ของผู้พูดเป็นต้น เช่นโกรธ อ่อนโยน.	หางเสียง น. กระแสเสียงที่ลงท้ายซึ่งแสดงนิสัย ความรู้สึก หรืออารมณ์ของผู้พูดเป็นต้น เช่นโกรธ อ่อนโยน.
หางเสือ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องถือท้ายเรือ, จะกูด จังกูด หรือ ตะกูด ก็เรียก.	หางเสือ น. เครื่องถือท้ายเรือ, จะกูด จังกูด หรือ ตะกูด ก็เรียก.
หางหงส์ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-หอ-หีบ-งอ-งู-สอ-เสือ-ทัน-ทะ-คาด ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชายผ้านุ่งที่จีบโจงแล้วไปเหน็บไว้ข้างหลัง ปล่อยให้จีบคลี่ห้อยจากเอวเบื้องหลังลงมาถึงหว่างขาอย่างตัวพระแต่งในละครรํา; เรียกเครื่องประดับที่ทําเป็นรูปคล้ายหางหงส์ติดตั้งอยู่ปลายรวยระกา หรือปลายตะเข้สันหลังคาของโบสถ์และพระที่นั่งเป็นต้นตามแบบสถาปัตยกรรมไทย.	หางหงส์ ๑ น. ชายผ้านุ่งที่จีบโจงแล้วไปเหน็บไว้ข้างหลัง ปล่อยให้จีบคลี่ห้อยจากเอวเบื้องหลังลงมาถึงหว่างขาอย่างตัวพระแต่งในละครรํา; เรียกเครื่องประดับที่ทําเป็นรูปคล้ายหางหงส์ติดตั้งอยู่ปลายรวยระกา หรือปลายตะเข้สันหลังคาของโบสถ์และพระที่นั่งเป็นต้นตามแบบสถาปัตยกรรมไทย.
หางหนู เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง หางเปียขนาดเล็กและสั้นที่บริเวณท้ายทอยโดยโกนผมที่เหลือออกทั้งหมด; เรียกตะไบเล็ก ๆ ที่มีลักษณะกลมเรียวว่า ตะไบหางหนู; ส่วนของแขนงช่อดอกของหมากและมะพร้าวที่ดอกเพศผู้ร่วงหมดแล้ว.	หางหนู น. หางเปียขนาดเล็กและสั้นที่บริเวณท้ายทอยโดยโกนผมที่เหลือออกทั้งหมด; เรียกตะไบเล็ก ๆ ที่มีลักษณะกลมเรียวว่า ตะไบหางหนู; ส่วนของแขนงช่อดอกของหมากและมะพร้าวที่ดอกเพศผู้ร่วงหมดแล้ว.
หางไหล เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ลอ-ลิง ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนของพืชบางชนิดเช่นบอนและบัว ซึ่งเลื้อยหรือชอนไปแตกเป็นหน่อขึ้น, ไหล ก็เรียก.	หางไหล ๑ น. ส่วนของพืชบางชนิดเช่นบอนและบัว ซึ่งเลื้อยหรือชอนไปแตกเป็นหน่อขึ้น, ไหล ก็เรียก.
ห่าง, ห่าง ๆ ห่าง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู ห่าง ๆ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไกล เช่น ห่างหูห่างตา บ้านอยู่ห่างถนนมาก, บางทีใช้เข้าคู่กันเป็น ห่างไกล; ไม่ชิด เช่น ญาติห่าง ๆ, ไม่ถี่ เช่น มีลูกห่าง.	ห่าง, ห่าง ๆ ว. ไกล เช่น ห่างหูห่างตา บ้านอยู่ห่างถนนมาก, บางทีใช้เข้าคู่กันเป็น ห่างไกล; ไม่ชิด เช่น ญาติห่าง ๆ, ไม่ถี่ เช่น มีลูกห่าง.
ห่างเห เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง จากไป, พรากไป, เช่น นิราศร้างห่างเหเสนหา ปางอิเหนาเศร้าสุดถึงบุษบา. ในวงเล็บ มาจาก นิราศอิเหนา ประชุมนิราศสุนทรภู่ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๕.	ห่างเห (กลอน) ว. จากไป, พรากไป, เช่น นิราศร้างห่างเหเสนหา ปางอิเหนาเศร้าสุดถึงบุษบา. (นิ. อิเหนา).
ห่างเหิน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่สนิทสนมดังเก่า, ไม่ค่อยได้ไปมาหาสู่หรือติดต่อกันเหมือนเดิม, จืดจาง, เหินห่าง ก็ว่า.	ห่างเหิน ก. ไม่สนิทสนมดังเก่า, ไม่ค่อยได้ไปมาหาสู่หรือติดต่อกันเหมือนเดิม, จืดจาง, เหินห่าง ก็ว่า.
ห้าง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง กระท่อมที่ทําไว้เฝ้านาเฝ้าสวน หรือที่พักเล็ก ๆ ชั่วคราว; ที่ซึ่งทําไว้บนต้นไม้ในป่า สําหรับคอยเฝ้าดูเหตุการณ์หรือดักยิงสัตว์เป็นต้น.	ห้าง ๑ น. กระท่อมที่ทําไว้เฝ้านาเฝ้าสวน หรือที่พักเล็ก ๆ ชั่วคราว; ที่ซึ่งทําไว้บนต้นไม้ในป่า สําหรับคอยเฝ้าดูเหตุการณ์หรือดักยิงสัตว์เป็นต้น.
ห้าง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง สถานที่จําหน่ายสินค้า, สถานที่ประกอบธุรกิจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาจีน .	ห้าง ๒ น. สถานที่จําหน่ายสินค้า, สถานที่ประกอบธุรกิจ. (จ.).
ห้างหุ้นส่วน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-นอ-หนู-สอ-เสือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัญญาซึ่งบุคคลตั้งแต่ ๒ คนขึ้นไปตกลงเข้ากันเพื่อกระทํากิจการร่วมกัน ด้วยประสงค์จะแบ่งปันกําไรอันจะพึงได้แต่กิจการที่ทํานั้น.	ห้างหุ้นส่วน (กฎ) น. ชื่อสัญญาซึ่งบุคคลตั้งแต่ ๒ คนขึ้นไปตกลงเข้ากันเพื่อกระทํากิจการร่วมกัน ด้วยประสงค์จะแบ่งปันกําไรอันจะพึงได้แต่กิจการที่ทํานั้น.
ห้างหุ้นส่วนจำกัด เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-นอ-หนู-สอ-เสือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-นอ-หนู-จอ-จาน-สะ-หระ-อำ-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ห้างหุ้นส่วนประเภทหนึ่ง ซึ่งมีผู้เป็นหุ้นส่วน ๒ จําพวก คือ (๑) ผู้เป็นหุ้นส่วนคนเดียวหรือหลายคนซึ่งจํากัดความรับผิดเพียงไม่เกินจํานวนเงินที่ตนรับจะลงหุ้นในห้างหุ้นส่วนนั้น และ (๒) ผู้เป็นหุ้นส่วนคนเดียวหรือหลายคนซึ่งต้องรับผิดร่วมกันในบรรดาหนี้ของห้างหุ้นส่วนโดยไม่มีจํากัดจํานวน ห้างหุ้นส่วนจํากัดนั้นกฎหมายบังคับว่าต้องจดทะเบียน.	ห้างหุ้นส่วนจำกัด (กฎ) น. ห้างหุ้นส่วนประเภทหนึ่ง ซึ่งมีผู้เป็นหุ้นส่วน ๒ จําพวก คือ (๑) ผู้เป็นหุ้นส่วนคนเดียวหรือหลายคนซึ่งจํากัดความรับผิดเพียงไม่เกินจํานวนเงินที่ตนรับจะลงหุ้นในห้างหุ้นส่วนนั้น และ (๒) ผู้เป็นหุ้นส่วนคนเดียวหรือหลายคนซึ่งต้องรับผิดร่วมกันในบรรดาหนี้ของห้างหุ้นส่วนโดยไม่มีจํากัดจํานวน ห้างหุ้นส่วนจํากัดนั้นกฎหมายบังคับว่าต้องจดทะเบียน.
ห้างหุ้นส่วนสามัญ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-นอ-หนู-สอ-เสือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-นอ-หนู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ห้างหุ้นส่วนประเภทหนึ่ง ซึ่งผู้เป็นหุ้นส่วนหมดทุกคนต้องรับผิดร่วมกันเพื่อหนี้ทั้งปวงของหุ้นส่วนโดยไม่มีจํากัด ห้างหุ้นส่วนสามัญจะจดทะเบียนหรือไม่ก็ได้ แต่เมื่อได้จดทะเบียนแล้วจึงจัดว่าเป็นนิติบุคคลต่างหากจากผู้เป็นหุ้นส่วนซึ่งรวมเข้ากันเป็นห้างหุ้นส่วนนั้น.	ห้างหุ้นส่วนสามัญ (กฎ) น. ห้างหุ้นส่วนประเภทหนึ่ง ซึ่งผู้เป็นหุ้นส่วนหมดทุกคนต้องรับผิดร่วมกันเพื่อหนี้ทั้งปวงของหุ้นส่วนโดยไม่มีจํากัด ห้างหุ้นส่วนสามัญจะจดทะเบียนหรือไม่ก็ได้ แต่เมื่อได้จดทะเบียนแล้วจึงจัดว่าเป็นนิติบุคคลต่างหากจากผู้เป็นหุ้นส่วนซึ่งรวมเข้ากันเป็นห้างหุ้นส่วนนั้น.
หางกราย เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อต้นไม้ชนิดหนึ่งใช้ทํายา. ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓.	หางกราย น. ชื่อต้นไม้ชนิดหนึ่งใช้ทํายา. (พจน. ๒๔๙๓).
หางกะลวยไก่ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-กอ-ไก่-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ต้นไม้ชนิดหนึ่งมีดอกเหมือนหางกะลวยไก่. ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓.	หางกะลวยไก่ น. ต้นไม้ชนิดหนึ่งมีดอกเหมือนหางกะลวยไก่. (พจน. ๒๔๙๓).
หางกิ่ว เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อหนึ่งของปลาทะเลหลายชนิดหลายสกุลในวงศ์ Carangidae อยู่ในกลุ่มปลาหางแข็ง สีกุน หรือม่ง ลักษณะสําคัญคือ ลําตัวเพรียว แบนข้างเล็กน้อย หน้าครีบก้นมีหนามแข็ง ๒ อันพับได้ คอดหางแคบมาก เกล็ดบนเส้นข้างตัวที่คอดหางใหญ่เป็นเหลี่ยมแข็ง อยู่รวมกันเป็นฝูง เช่น ชนิด Caranx (Selar) mate ส่วนชนิดที่ใหญ่และยาวกว่าชนิดแรกมากคือ Caranx sexfasciatus สําหรับชนิดหลังนี้ สีขน ก็เรียก. (๒) ดู ม้า เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๓.	หางกิ่ว น. (๑) ชื่อหนึ่งของปลาทะเลหลายชนิดหลายสกุลในวงศ์ Carangidae อยู่ในกลุ่มปลาหางแข็ง สีกุน หรือม่ง ลักษณะสําคัญคือ ลําตัวเพรียว แบนข้างเล็กน้อย หน้าครีบก้นมีหนามแข็ง ๒ อันพับได้ คอดหางแคบมาก เกล็ดบนเส้นข้างตัวที่คอดหางใหญ่เป็นเหลี่ยมแข็ง อยู่รวมกันเป็นฝูง เช่น ชนิด Caranx (Selar) mate ส่วนชนิดที่ใหญ่และยาวกว่าชนิดแรกมากคือ Caranx sexfasciatus สําหรับชนิดหลังนี้ สีขน ก็เรียก. (๒) ดู ม้า ๓.
หางไก่ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-กอ-ไก่-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลาทะเลชนิด Coilia macrognathus และ C. dussumieri ในวงศ์ Engraulidae ลําตัวแบนข้าง ตั้งแต่ปลายปากถึงครีบหลังกว้างเป็นรูปสามเหลี่ยมและเรียวเล็กยาวไปทางหาง เกล็ดเล็กหลุดง่าย ลําตัวจึงแลดูใส ก้านครีบอกบางก้านยื่นยาวมากคล้ายหนวด ขนาดยาวประมาณ ๒๕ เซนติเมตร.	หางไก่ น. ชื่อปลาทะเลชนิด Coilia macrognathus และ C. dussumieri ในวงศ์ Engraulidae ลําตัวแบนข้าง ตั้งแต่ปลายปากถึงครีบหลังกว้างเป็นรูปสามเหลี่ยมและเรียวเล็กยาวไปทางหาง เกล็ดเล็กหลุดง่าย ลําตัวจึงแลดูใส ก้านครีบอกบางก้านยื่นยาวมากคล้ายหนวด ขนาดยาวประมาณ ๒๕ เซนติเมตร.
หางแข็ง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-ขอ-ไข่-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลาทะเลชนิด Megalaspis cordyla ในวงศ์ Carangidae ลำตัวเพรียว แบนข้างเล็กน้อย คอดหางแคบมาก เป็นเหลี่ยมแข็งดูคล้ายขาไก่ เกล็ดเล็ก แต่เฉพาะที่อยู่ในแนวเส้นข้างตัวจนถึงข้างหางขยายกว้าง ที่ขอบแผ่นปิดเหงือกมีจุดดำใหญ่ ว่ายน้ำเร็ว อยู่เป็นฝูงใกล้ผิวน้ำ, ขาไก่ แข้งไก่ อีลอง หรือ อีโลง ก็เรียก.	หางแข็ง น. ชื่อปลาทะเลชนิด Megalaspis cordyla ในวงศ์ Carangidae ลำตัวเพรียว แบนข้างเล็กน้อย คอดหางแคบมาก เป็นเหลี่ยมแข็งดูคล้ายขาไก่ เกล็ดเล็ก แต่เฉพาะที่อยู่ในแนวเส้นข้างตัวจนถึงข้างหางขยายกว้าง ที่ขอบแผ่นปิดเหงือกมีจุดดำใหญ่ ว่ายน้ำเร็ว อยู่เป็นฝูงใกล้ผิวน้ำ, ขาไก่ แข้งไก่ อีลอง หรือ อีโลง ก็เรียก.
หางจระเข้ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Aloe vera (L.) Burm.f. ในวงศ์ Liliaceae ใบเป็นทางยาวอวบนํ้า ขอบใบจัก ปลายใบแหลมคล้ายหางจระเข้ มียางและเมือกจากวุ้นใช้ทํายาได้.	หางจระเข้ น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Aloe vera (L.) Burm.f. ในวงศ์ Liliaceae ใบเป็นทางยาวอวบนํ้า ขอบใบจัก ปลายใบแหลมคล้ายหางจระเข้ มียางและเมือกจากวุ้นใช้ทํายาได้.
หางช้าง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Belamcanda chinensis DC. ในวงศ์ Iridaceae ใบเป็นแผ่นคล้ายพัดด้ามจิ้วหรือขนปลายหางช้าง, ว่านหางช้าง ก็เรียก, อีสานและพายัพเรียก ว่านมีดยับ. (๒) ข้าวฟ่างหางช้าง. ในวงเล็บ ดู ข้าวฟ่าง เขียนว่า ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ฟอ-ฟัน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู ที่ ข้าว เขียนว่า ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน.	หางช้าง น. (๑) ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Belamcanda chinensis DC. ในวงศ์ Iridaceae ใบเป็นแผ่นคล้ายพัดด้ามจิ้วหรือขนปลายหางช้าง, ว่านหางช้าง ก็เรียก, อีสานและพายัพเรียก ว่านมีดยับ. (๒) ข้าวฟ่างหางช้าง. (ดู ข้าวฟ่าง ที่ ข้าว).
หางนกกะลิง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-นอ-หนู-กอ-ไก่-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อพรรณไม้ ๓ ชนิดในสกุล Capparis วงศ์ Capparidaceae คือ ไม้เถาชนิด C. sepiaria L. หนามโค้งลง, C. pyrifolia Lam. หนามเหยียดตรง และไม้พุ่มชนิด C. radula Gagnep หนามโค้ง.	หางนกกะลิง น. ชื่อพรรณไม้ ๓ ชนิดในสกุล Capparis วงศ์ Capparidaceae คือ ไม้เถาชนิด C. sepiaria L. หนามโค้งลง, C. pyrifolia Lam. หนามเหยียดตรง และไม้พุ่มชนิด C. radula Gagnep หนามโค้ง.
หางนกยูง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-นอ-หนู-กอ-ไก่-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มชนิด Caesalpinia pulcherrima (L.) Sw. ในวงศ์ Leguminosae ลําต้นและกิ่งมีหนาม ดอกสีแดง เหลือง หรือชมพู.	หางนกยูง น. ชื่อไม้พุ่มชนิด Caesalpinia pulcherrima (L.) Sw. ในวงศ์ Leguminosae ลําต้นและกิ่งมีหนาม ดอกสีแดง เหลือง หรือชมพู.
หางนกยูงฝรั่ง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-นอ-หนู-กอ-ไก่-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-งอ-งู-ฝอ-ฝา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Delonix regia (Hook.) Raf. ในวงศ์ Leguminosae ลําต้นและกิ่งไม่มีหนาม ดอกสีแดงหรือแสด ออกดอกปีละครั้ง ขณะออกดอกผลัดใบ.	หางนกยูงฝรั่ง น. ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Delonix regia (Hook.) Raf. ในวงศ์ Leguminosae ลําต้นและกิ่งไม่มีหนาม ดอกสีแดงหรือแสด ออกดอกปีละครั้ง ขณะออกดอกผลัดใบ.
หางนาค เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนกชนิด Megalurus palustris ในวงศ์ Sylviidae ตัวสีนํ้าตาล มีลายตลอดทั่วตัว หางยาว อาศัยอยู่ตามทุ่งหญ้า หนองนํ้า ทุ่งนา เวลาบินหางจะกระดกขึ้นลง.	หางนาค น. ชื่อนกชนิด Megalurus palustris ในวงศ์ Sylviidae ตัวสีนํ้าตาล มีลายตลอดทั่วตัว หางยาว อาศัยอยู่ตามทุ่งหญ้า หนองนํ้า ทุ่งนา เวลาบินหางจะกระดกขึ้นลง.
หางแพน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-นอ-หนู	ดู กราย เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๑.	หางแพน ดู กราย ๑.
หางสิงห์ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง สนหางสิงห์. ในวงเล็บ ดู สนหางสิงห์ เขียนว่า สอ-เสือ-นอ-หนู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด ที่ สน เขียนว่า สอ-เสือ-นอ-หนู ความหมายที่ ๑.	หางสิงห์ น. สนหางสิงห์. (ดู สนหางสิงห์ ที่ สน ๑).
หางหงส์ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-หอ-หีบ-งอ-งู-สอ-เสือ-ทัน-ทะ-คาด ความหมายที่ ๑	ดูใน หาง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู.	หางหงส์ ๑ ดูใน หาง.
หางหงส์ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-หอ-หีบ-งอ-งู-สอ-เสือ-ทัน-ทะ-คาด ความหมายที่ ๒	ดู พู่ระหง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-งอ-งู.	หางหงส์ ๒ ดู พู่ระหง.
หางไหล เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ลอ-ลิง ความหมายที่ ๑	ดูใน หาง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู.	หางไหล ๑ ดูใน หาง.
หางไหล เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ลอ-ลิง ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถาชนิด Millettia racemosa Benth. ในวงศ์ Leguminosae ใช้ทํายาได้.	หางไหล ๒ น. ชื่อไม้เถาชนิด Millettia racemosa Benth. ในวงศ์ Leguminosae ใช้ทํายาได้.
หางไหลแดง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-แอ-ดอ-เด็ก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถาชนิด Derris elliptica (Roxb.) Benth. ในวงศ์ Leguminosae รากใช้เบื่อปลาและทํายาฆ่าแมลง, ไหลนํ้า หรือ โล่ติ๊น ก็เรียก.	หางไหลแดง น. ชื่อไม้เถาชนิด Derris elliptica (Roxb.) Benth. ในวงศ์ Leguminosae รากใช้เบื่อปลาและทํายาฆ่าแมลง, ไหลนํ้า หรือ โล่ติ๊น ก็เรียก.
หางไหลเผือก เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อต้นไม้ชนิดหนึ่งใช้ทํายา. ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓.	หางไหลเผือก น. ชื่อต้นไม้ชนิดหนึ่งใช้ทํายา. (พจน. ๒๔๙๓).
หาญ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-หยิง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กล้า, เก่ง, เช่น ทหารหาญ; บังอาจ เช่น หาญสู้, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำอื่น เช่น กล้าหาญ หักหาญ เหี้ยมหาญ ฮึกหาญ.	หาญ ว. กล้า, เก่ง, เช่น ทหารหาญ; บังอาจ เช่น หาญสู้, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำอื่น เช่น กล้าหาญ หักหาญ เหี้ยมหาญ ฮึกหาญ.
หาด เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง เนินที่ลาดลงไปในนํ้าหรือบริเวณที่ตื้นเขินเป็นเนินอยู่กลางนํ้า ส่วนมากเป็นเนินทราย, ที่เป็นเนินกรวดหรือเนินหิน เรียกว่า หาดกรวด หาดหิน ก็มี.	หาด น. เนินที่ลาดลงไปในนํ้าหรือบริเวณที่ตื้นเขินเป็นเนินอยู่กลางนํ้า ส่วนมากเป็นเนินทราย, ที่เป็นเนินกรวดหรือเนินหิน เรียกว่า หาดกรวด หาดหิน ก็มี.
หาดก, หาตกะ หาดก เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่ หาตกะ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[–ดก, –ตะกะ] เป็นคำนาม หมายถึง ทองคํา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต หาฏก เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ตอ-ปะ-ตัก-กอ-ไก่.	หาดก, หาตกะ [–ดก, –ตะกะ] น. ทองคํา. (ป., ส. หาฏก).
ห่าน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนกจําพวกเป็ดในวงศ์ Anatidae คอยาวกว่าคอเป็ดแต่สั้นกว่าคอหงส์ ทํารังบนดิน กินพืชและสัตว์เล็ก ๆ มีหลายชนิด เช่น ชนิด Anser anser, A. cygnoides ทั้ง ๒ ชนิดเป็นต้นตระกูลของห่านที่นํามาเลี้ยงกันทั่วไป.	ห่าน น. ชื่อนกจําพวกเป็ดในวงศ์ Anatidae คอยาวกว่าคอเป็ดแต่สั้นกว่าคอหงส์ ทํารังบนดิน กินพืชและสัตว์เล็ก ๆ มีหลายชนิด เช่น ชนิด Anser anser, A. cygnoides ทั้ง ๒ ชนิดเป็นต้นตระกูลของห่านที่นํามาเลี้ยงกันทั่วไป.
หานะ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ความเสื่อม, ความทรุดโทรม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	หานะ น. ความเสื่อม, ความทรุดโทรม. (ป.).
หาบ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาของห้อยปลายคาน ๒ ข้างแล้วแบกกลางคานพาไป. เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมาตราชั่งตามวิธีประเพณีแบบไทย ๕๐ ชั่ง เป็น ๑ หาบ = ๖๐ กิโลกรัม, หาบหลวง ก็เรียก, ถ้าตามวิธีประเพณีแบบจีน ๑๐๐ ชั่ง เป็น ๑ หาบ.	หาบ ก. เอาของห้อยปลายคาน ๒ ข้างแล้วแบกกลางคานพาไป. น. ชื่อมาตราชั่งตามวิธีประเพณีแบบไทย ๕๐ ชั่ง เป็น ๑ หาบ = ๖๐ กิโลกรัม, หาบหลวง ก็เรียก, ถ้าตามวิธีประเพณีแบบจีน ๑๐๐ ชั่ง เป็น ๑ หาบ.
หาบเร่ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ที่หาบของไปเร่ขาย.	หาบเร่ น. ผู้ที่หาบของไปเร่ขาย.
หาบหลวง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมาตราชั่งตามวิธีประเพณีแบบไทย ๕๐ ชั่ง เป็น ๑ หาบ, หาบ ก็เรียก.	หาบหลวง น. ชื่อมาตราชั่งตามวิธีประเพณีแบบไทย ๕๐ ชั่ง เป็น ๑ หาบ, หาบ ก็เรียก.
หาม เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาสิ่งใดสิ่งหนึ่งห้อยกลางไม้หรือวางบนเปลเป็นต้น แล้วช่วยกันหิ้วหรือยกไป, ช่วยกันยกหัวและท้ายพาไป.	หาม ๑ ก. เอาสิ่งใดสิ่งหนึ่งห้อยกลางไม้หรือวางบนเปลเป็นต้น แล้วช่วยกันหิ้วหรือยกไป, ช่วยกันยกหัวและท้ายพาไป.
หามแล่น เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปืนใหญ่ชนิดหนึ่งใช้คนหามไป.	หามแล่น น. ชื่อปืนใหญ่ชนิดหนึ่งใช้คนหามไป.
หาม เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง รุ่ง, สว่าง, ฮาม ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร พฺรหาม เขียนว่า พอ-พาน-พิน-ทุ-รอ-เรือ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า.	หาม ๒ ว. รุ่ง, สว่าง, ฮาม ก็ว่า. (ข. พฺรหาม).
หามรุ่งหามค่ำ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-งอ-งู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-คอ-ควาย-ไม้-เอก-สะ-หระ-อำ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ตลอดวันตลอดคืน เช่น เที่ยวหามรุ่งหามค่ำ.	หามรุ่งหามค่ำ ว. ตลอดวันตลอดคืน เช่น เที่ยวหามรุ่งหามค่ำ.
ห่าม เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง จวนสุก (ใช้แก่ผลไม้); มีนิสัยมุทะลุ ห้าวหาญบ้าบิ่น ผิดปรกติวิสัย.	ห่าม ว. จวนสุก (ใช้แก่ผลไม้); มีนิสัยมุทะลุ ห้าวหาญบ้าบิ่น ผิดปรกติวิสัย.
ห้าม เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ให้เว้นกระทํา, ไม่ให้ทําตามที่กําหนดไว้. เป็นคำนาม หมายถึง เรียกภรรยาของเจ้านายที่ไม่ใช่สะใภ้หลวง ว่า นางห้าม, เรียกหญิงสามัญที่เป็นเมียของเจ้านาย ว่า หม่อมห้าม.	ห้าม ก. ให้เว้นกระทํา, ไม่ให้ทําตามที่กําหนดไว้. น. เรียกภรรยาของเจ้านายที่ไม่ใช่สะใภ้หลวง ว่า นางห้าม, เรียกหญิงสามัญที่เป็นเมียของเจ้านาย ว่า หม่อมห้าม.
ห้ามญาติ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อพระพุทธรูปปางหนึ่ง อยู่ในพระอิริยาบถยืน พระหัตถ์ซ้ายห้อยลงข้างพระกายตามปรกติ พระหัตถ์ขวาแบตั้งขึ้นเสมอพระอุระยื่นออกไปข้างหน้า เป็นกิริยาห้าม.	ห้ามญาติ น. ชื่อพระพุทธรูปปางหนึ่ง อยู่ในพระอิริยาบถยืน พระหัตถ์ซ้ายห้อยลงข้างพระกายตามปรกติ พระหัตถ์ขวาแบตั้งขึ้นเสมอพระอุระยื่นออกไปข้างหน้า เป็นกิริยาห้าม.
ห้ามทัพ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน	เป็นคำกริยา หมายถึง ยับยั้งศึก, โดยปริยายหมายความว่า ยับยั้งการทะเลาะวิวาทกัน.	ห้ามทัพ ก. ยับยั้งศึก, โดยปริยายหมายความว่า ยับยั้งการทะเลาะวิวาทกัน.
ห้ามปราม เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง สั่งไม่ให้ทํา.	ห้ามปราม ก. สั่งไม่ให้ทํา.
ห้ามพระแก่นจันทน์ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-ไม้-เอก-นอ-หนู-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อพระพุทธรูปปางหนึ่ง อยู่ในพระอิริยาบถยืน พระหัตถ์ขวาห้อยลงข้างพระกาย พระหัตถ์ซ้ายแบตั้งขึ้นเสมอพระอุระ เป็นกิริยาห้าม.	ห้ามพระแก่นจันทน์ น. ชื่อพระพุทธรูปปางหนึ่ง อยู่ในพระอิริยาบถยืน พระหัตถ์ขวาห้อยลงข้างพระกาย พระหัตถ์ซ้ายแบตั้งขึ้นเสมอพระอุระ เป็นกิริยาห้าม.
ห้ามไม่ให้ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ไม้-โท	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง เป็นการย้ำไม่ให้ทำอย่างใดอย่างหนึ่ง เช่น ห้ามไม่ให้เขียน ห้ามไม่ให้พูด.	ห้ามไม่ให้ (สำ) ก. เป็นการย้ำไม่ให้ทำอย่างใดอย่างหนึ่ง เช่น ห้ามไม่ให้เขียน ห้ามไม่ให้พูด.
ห้ามล้อ เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง ยั้ง. เป็นคำนาม หมายถึง กลอุปกรณ์ชนิดหนึ่งใช้สําหรับลดความเร็วแห่งการหมุนของล้อรถ.	ห้ามล้อ ก. ยั้ง. น. กลอุปกรณ์ชนิดหนึ่งใช้สําหรับลดความเร็วแห่งการหมุนของล้อรถ.
ห้ามเลือด เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้เลือดหยุดไหลด้วยวิธีการต่าง ๆ.	ห้ามเลือด ก. ทําให้เลือดหยุดไหลด้วยวิธีการต่าง ๆ.
ห้ามสมุทร เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สอ-เสือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อพระพุทธรูปปางหนึ่ง อยู่ในพระอิริยาบถยืน พระหัตถ์ทั้ง ๒ ข้างยกเสมอพระอุระ ตั้งฝ่าพระหัตถ์ยื่นออกไปข้างหน้า เป็นกิริยาห้าม ที่สร้างเป็นแบบพระทรงเครื่องก็มี.	ห้ามสมุทร น. ชื่อพระพุทธรูปปางหนึ่ง อยู่ในพระอิริยาบถยืน พระหัตถ์ทั้ง ๒ ข้างยกเสมอพระอุระ ตั้งฝ่าพระหัตถ์ยื่นออกไปข้างหน้า เป็นกิริยาห้าม ที่สร้างเป็นแบบพระทรงเครื่องก็มี.
หามรอก เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อต้นไม้ชนิด Miliusa velutina Hook.f. et Thomson ในวงศ์ Annonaceae ใบป้อม ขนนุ่ม ดอกสีเขียวอ่อน ผลเป็นพวง ทุกส่วนใช้ทำยา.	หามรอก น. ชื่อต้นไม้ชนิด Miliusa velutina Hook.f. et Thomson ในวงศ์ Annonaceae ใบป้อม ขนนุ่ม ดอกสีเขียวอ่อน ผลเป็นพวง ทุกส่วนใช้ทำยา.
หาย เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง สูญ, หาไม่พบ, ไม่ปรากฏ, หมด, สิ้น, พ้นจากการเจ็บป่วย.	หาย ก. สูญ, หาไม่พบ, ไม่ปรากฏ, หมด, สิ้น, พ้นจากการเจ็บป่วย.
หายกัน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่มีใครได้เปรียบเสียเปรียบกัน.	หายกัน ก. ไม่มีใครได้เปรียบเสียเปรียบกัน.
หายขาด เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง หายสนิท.	หายขาด ก. หายสนิท.
หายเข้ากลีบเมฆ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-คอ-ระ-คัง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง หายลับไปไม่ได้พบอีก เช่น ตั้งแต่เขายืมเงินไปแล้วก็หายเข้ากลีบเมฆไปเลย.	หายเข้ากลีบเมฆ (สำ) ก. หายลับไปไม่ได้พบอีก เช่น ตั้งแต่เขายืมเงินไปแล้วก็หายเข้ากลีบเมฆไปเลย.
หายตัว เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ทำให้ไม่เห็นตัว เช่น บางคนเชื่อว่ามีเวทมนตร์ทำให้หายตัวได้, มักใช้คู่กับ ล่องหน เป็น ล่องหนหายตัว หมายความว่า ไม่ปรากฏตัวให้เห็น; โดยปริยายหมายความว่า หลบลี้หนีหน้า เช่น เผลอแผล็บเดียวเขาก็หายตัวไปแล้ว, หายหน้า หรือ หายหัว ก็ว่า.	หายตัว ก. ทำให้ไม่เห็นตัว เช่น บางคนเชื่อว่ามีเวทมนตร์ทำให้หายตัวได้, มักใช้คู่กับ ล่องหน เป็น ล่องหนหายตัว หมายความว่า ไม่ปรากฏตัวให้เห็น; โดยปริยายหมายความว่า หลบลี้หนีหน้า เช่น เผลอแผล็บเดียวเขาก็หายตัวไปแล้ว, หายหน้า หรือ หายหัว ก็ว่า.
หายวันหายคืน เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-คอ-ควาย-สะ-หระ-อือ-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ฟื้นจากการเจ็บไข้อย่างรวดเร็ว.	หายวันหายคืน (สำ) ก. ฟื้นจากการเจ็บไข้อย่างรวดเร็ว.
หายวับ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง หายไปอย่างฉับไว, หายไปอย่างรวดเร็ว.	หายวับ ก. หายไปอย่างฉับไว, หายไปอย่างรวดเร็ว.
หายวับไปกับตา เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง หายไปอย่างฉับไวต่อหน้าต่อตา.	หายวับไปกับตา (สำ) ก. หายไปอย่างฉับไวต่อหน้าต่อตา.
หายหกตกหล่น เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง หายไปบางส่วนหรือทั้งหมด เช่น เอาสตางค์ใส่กระเป๋ามาแล้ว แต่ไม่รู้ว่าหายหกตกหล่นเสียที่ไหน.	หายหกตกหล่น (สำ) ก. หายไปบางส่วนหรือทั้งหมด เช่น เอาสตางค์ใส่กระเป๋ามาแล้ว แต่ไม่รู้ว่าหายหกตกหล่นเสียที่ไหน.
หายหน้า เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่ได้พบหน้ากัน เช่น ไม่ได้พบกันเสียนาน หายหน้าไปไหนมา, หลบลี้หนีหน้า เช่น ตั้งแต่ยืมเงินไปแล้ว เขาก็หายหน้าไปเลย, หายตัว ก็ว่า; บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำ หายตา เป็น หายหน้าหายตา, หายหัว ก็ว่า.	หายหน้า ก. ไม่ได้พบหน้ากัน เช่น ไม่ได้พบกันเสียนาน หายหน้าไปไหนมา, หลบลี้หนีหน้า เช่น ตั้งแต่ยืมเงินไปแล้ว เขาก็หายหน้าไปเลย, หายตัว ก็ว่า; บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำ หายตา เป็น หายหน้าหายตา, หายหัว ก็ว่า.
หายห่วง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่ต้องเป็นห่วงอีกแล้ว, ไม่ต้องกังวลถึงอีกแล้ว, เช่น คนนี้มีความสามารถเชื่อถือได้ เมื่อมอบงานให้แล้ว หายห่วงได้เลย; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง นานมากเช่น ใช้ให้ไปซื้อของตั้งแต่เช้า ไปเสียหายห่วงเลย, มาก เช่น เขาวิ่งทิ้งคู่แข่งหายห่วงเลย.	หายห่วง ก. ไม่ต้องเป็นห่วงอีกแล้ว, ไม่ต้องกังวลถึงอีกแล้ว, เช่น คนนี้มีความสามารถเชื่อถือได้ เมื่อมอบงานให้แล้ว หายห่วงได้เลย; (ปาก) นานมากเช่น ใช้ให้ไปซื้อของตั้งแต่เช้า ไปเสียหายห่วงเลย, มาก เช่น เขาวิ่งทิ้งคู่แข่งหายห่วงเลย.
หายหัว เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง หายไปนาน เช่น ใช้ให้ไปซื้อของใกล้ ๆ แค่นี้ หายหัวไปไหนมา, หลบลี้หนีหน้า เช่น พอจะใช้ให้ทำงานก็หายหัวไปเลย, หายตัว หรือ หายหน้า ก็ว่า.	หายหัว ก. หายไปนาน เช่น ใช้ให้ไปซื้อของใกล้ ๆ แค่นี้ หายหัวไปไหนมา, หลบลี้หนีหน้า เช่น พอจะใช้ให้ทำงานก็หายหัวไปเลย, หายตัว หรือ หายหน้า ก็ว่า.
หายใจ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง กิริยาที่ทําให้อากาศเข้าสู่และออกจากปอด, ยังมีชีวิตอยู่ เช่น คนเจ็บยังมีชีวิตอยู่; โดยปริยายหมายความว่า หมกมุ่นไปในทางใดทางหนึ่ง เช่น หายใจเป็นเงิน.	หายใจ ก. กิริยาที่ทําให้อากาศเข้าสู่และออกจากปอด, ยังมีชีวิตอยู่ เช่น คนเจ็บยังมีชีวิตอยู่; โดยปริยายหมายความว่า หมกมุ่นไปในทางใดทางหนึ่ง เช่น หายใจเป็นเงิน.
หายใจไม่ทั่วท้อง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่สบายใจเพราะเป็นกังวล เช่น เขาหายใจไม่ทั่วท้องขณะต้องเสี่ยงขับรถไปบนสะพานชำรุด.	หายใจไม่ทั่วท้อง (ปาก) ก. ไม่สบายใจเพราะเป็นกังวล เช่น เขาหายใจไม่ทั่วท้องขณะต้องเสี่ยงขับรถไปบนสะพานชำรุด.