ล้วน, ล้วน ๆ ล้วน เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-วอ-แหวน-นอ-หนู ล้วน ๆ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-วอ-แหวน-นอ-หนู ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แท้, เป็นอย่างเดียวกันหมด, ไม่มีอะไรปน, เช่น ทองล้วน เงินล้วน ๆ.	ล้วน, ล้วน ๆ ว. แท้, เป็นอย่างเดียวกันหมด, ไม่มีอะไรปน, เช่น ทองล้วน เงินล้วน ๆ.
ล้วนด้วย, ล้วนแล้ว ล้วนด้วย เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-วอ-แหวน-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-วอ-แหวน-ยอ-ยัก ล้วนแล้ว เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-วอ-แหวน-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แล้วด้วย, แล้วไปด้วย, เช่น ล้วนด้วยดอกไม้สีขาว ล้วนแล้วไปด้วยทอง.	ล้วนด้วย, ล้วนแล้ว ว. แล้วด้วย, แล้วไปด้วย, เช่น ล้วนด้วยดอกไม้สีขาว ล้วนแล้วไปด้วยทอง.
ล้วนแต่ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-วอ-แหวน-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทั้งหมด, ทั้งสิ้น, เช่น ผู้เข้าประกวดนางงามล้วนแต่สวย ๆ ทั้งนั้น.	ล้วนแต่ ว. ทั้งหมด, ทั้งสิ้น, เช่น ผู้เข้าประกวดนางงามล้วนแต่สวย ๆ ทั้งนั้น.
ลวนลาม เขียนว่า ลอ-ลิง-วอ-แหวน-นอ-หนู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ล่วงเกินในลักษณะชู้สาวด้วยการพูดหรือการกระทำเกินสมควร เช่น นายดำชอบพูดจาลวนลามผู้หญิง เขาชอบถือโอกาสลวนลามด้วยการจับมือถือแขนผู้หญิง, ลามลวน ก็ว่า.	ลวนลาม ก. ล่วงเกินในลักษณะชู้สาวด้วยการพูดหรือการกระทำเกินสมควร เช่น นายดำชอบพูดจาลวนลามผู้หญิง เขาชอบถือโอกาสลวนลามด้วยการจับมือถือแขนผู้หญิง, ลามลวน ก็ว่า.
ลวนะ เขียนว่า ลอ-ลิง-วอ-แหวน-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง การตัด, การเกี่ยว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ลวนะ น. การตัด, การเกี่ยว. (ป., ส.).
ล่วม เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-เอก-วอ-แหวน-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องสําหรับใส่หมากพลูบุหรี่ ส่วนมากทําด้วยผ้า มีใบปก เป็นของใช้โบราณ แต่ที่ทําด้วยโลหะก็มี, ถ้าเป็นของเจ้านาย เรียกว่า พระล่วม, สําหรับใส่ยา เรียกว่า ล่วมยา.	ล่วม น. เครื่องสําหรับใส่หมากพลูบุหรี่ ส่วนมากทําด้วยผ้า มีใบปก เป็นของใช้โบราณ แต่ที่ทําด้วยโลหะก็มี, ถ้าเป็นของเจ้านาย เรียกว่า พระล่วม, สําหรับใส่ยา เรียกว่า ล่วมยา.
ลวะ เขียนว่า ลอ-ลิง-วอ-แหวน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง การตัด, การเกี่ยว; ส่วนที่ตัดออก, ท่อน, ชิ้น; หยาดนํ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ลวะ น. การตัด, การเกี่ยว; ส่วนที่ตัดออก, ท่อน, ชิ้น; หยาดนํ้า. (ป., ส.).
ลวิตร เขียนว่า ลอ-ลิง-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[ละวิด] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องตัด, เครื่องเกี่ยว, เคียว. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ลวิตฺร เขียนว่า ลอ-ลิง-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ.	ลวิตร [ละวิด] น. เครื่องตัด, เครื่องเกี่ยว, เคียว. (ส. ลวิตฺร).
ลหุ เขียนว่า ลอ-ลิง-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ	[ละ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เบา; เร็ว, ฉับไว; ใช้ในตำราฉันทลักษณ์ หมายถึง พยางค์ที่มีเสียงเบา ได้แก่ พยางค์ที่ประกอบด้วยสระเสียงสั้นที่ไม่มีตัวสะกด เช่น จะ มิ ดุ, ใช้เครื่องหมาย  ุ แทน, คู่กับ ครุ ซึ่งใช้เครื่องหมาย  ุ แทน.	ลหุ [ละ–] ว. เบา; เร็ว, ฉับไว; ใช้ในตำราฉันทลักษณ์ หมายถึง พยางค์ที่มีเสียงเบา ได้แก่ พยางค์ที่ประกอบด้วยสระเสียงสั้นที่ไม่มีตัวสะกด เช่น จะ มิ ดุ, ใช้เครื่องหมาย  ุ แทน, คู่กับ ครุ ซึ่งใช้เครื่องหมาย  ุ แทน.
ลหุโทษ เขียนว่า ลอ-ลิง-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-โอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-รือ-สี	เป็นคำนาม หมายถึง โทษเบา, โทษไม่ร้ายแรง, คู่กับ มหันตโทษ; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง ความผิดซึ่งต้องระวางโทษจําคุกไม่เกิน ๑ เดือน หรือปรับไม่เกิน ๑,๐๐๐ บาท หรือทั้งจําทั้งปรับ.	ลหุโทษ น. โทษเบา, โทษไม่ร้ายแรง, คู่กับ มหันตโทษ; (กฎ) ความผิดซึ่งต้องระวางโทษจําคุกไม่เกิน ๑ เดือน หรือปรับไม่เกิน ๑,๐๐๐ บาท หรือทั้งจําทั้งปรับ.
ลหุกาบัติ เขียนว่า ลอ-ลิง-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[ละหุกาบัด] เป็นคำนาม หมายถึง อาบัติเบา ได้แก่ อาบัติที่เมื่อภิกษุต้องแล้ว จะต้องบอกแก่ภิกษุด้วยกันจึงจะพ้นจากอาบัตินั้น ได้แก่ อาบัติถุลลัจจัย ปาจิตตีย์ ปาฏิเทสนียะ ทุกกฏ และทุพภาษิต. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ลหุกาปตฺติ เขียนว่า ลอ-ลิง-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	ลหุกาบัติ [ละหุกาบัด] น. อาบัติเบา ได้แก่ อาบัติที่เมื่อภิกษุต้องแล้ว จะต้องบอกแก่ภิกษุด้วยกันจึงจะพ้นจากอาบัตินั้น ได้แก่ อาบัติถุลลัจจัย ปาจิตตีย์ ปาฏิเทสนียะ ทุกกฏ และทุพภาษิต. (ป. ลหุกาปตฺติ).
ล่อ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง สัตว์พันทางที่เกิดจากการผสมระหว่างลากับม้า ใช้เป็นสัตว์ต่าง.	ล่อ ๑ น. สัตว์พันทางที่เกิดจากการผสมระหว่างลากับม้า ใช้เป็นสัตว์ต่าง.
ล่อ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้สิ่งใดสิ่งหนึ่งเป็นอุบายชักนํา เช่น เอาน้ำตาลล่อมด เอาเหยื่อล่อปลา; ปริ่ม, ใกล้จะไหล, ในคำว่า น้ำตาล่อหน่วย.	ล่อ ๒ ก. ใช้สิ่งใดสิ่งหนึ่งเป็นอุบายชักนํา เช่น เอาน้ำตาลล่อมด เอาเหยื่อล่อปลา; ปริ่ม, ใกล้จะไหล, ในคำว่า น้ำตาล่อหน่วย.
ล่อใจ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชวนใจให้อยากได้ เช่น เอาของมาโฆษณาล่อใจ.	ล่อใจ ว. ชวนใจให้อยากได้ เช่น เอาของมาโฆษณาล่อใจ.
ล่อตา เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชวนให้อยากได้ เช่น วางกระเป๋าสตางค์ไว้บนโต๊ะล่อตาขโมย.	ล่อตา ว. ชวนให้อยากได้ เช่น วางกระเป๋าสตางค์ไว้บนโต๊ะล่อตาขโมย.
ล่อมือ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชวนให้หยิบฉวยหรือขโมย เช่น ตากผ้าไว้ข้างรั้วล่อมือขโมย.	ล่อมือ ว. ชวนให้หยิบฉวยหรือขโมย เช่น ตากผ้าไว้ข้างรั้วล่อมือขโมย.
ล่อลวง เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้อุบายทุจริตให้หลงเชื่อในสิ่งที่เป็นเท็จ เช่น ล่อลวงเด็กไปขาย.	ล่อลวง ก. ใช้อุบายทุจริตให้หลงเชื่อในสิ่งที่เป็นเท็จ เช่น ล่อลวงเด็กไปขาย.
ล่อหน่วย เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-เอก-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียกน้ำตาที่ปริ่มอยู่ที่ขอบตาเมื่อร้องไห้ว่า น้ำตาล่อหน่วย, น้ำตาคลอหน่วย หรือ น้ำตาขังหน่วย ก็ว่า.	ล่อหน่วย ว. เรียกน้ำตาที่ปริ่มอยู่ที่ขอบตาเมื่อร้องไห้ว่า น้ำตาล่อหน่วย, น้ำตาคลอหน่วย หรือ น้ำตาขังหน่วย ก็ว่า.
ล่อหน้า เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง โผล่หน้ามาพอให้เห็น เช่น มีการมีงานเขาล่อหน้ามาเดี๋ยวเดียวก็ไป.	ล่อหน้า ก. โผล่หน้ามาพอให้เห็น เช่น มีการมีงานเขาล่อหน้ามาเดี๋ยวเดียวก็ไป.
ล่อหลอก เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ล่อให้เชื่อโดยมีเครื่องจูงใจ เช่น เอาตุ๊กตามาล่อหลอกเด็กให้หยุดร้องไห้, หลอกล่อ ก็ว่า.	ล่อหลอก ก. ล่อให้เชื่อโดยมีเครื่องจูงใจ เช่น เอาตุ๊กตามาล่อหลอกเด็กให้หยุดร้องไห้, หลอกล่อ ก็ว่า.
ล่อหูล่อตา เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชวนให้อยากได้หรือหยิบฉวยไปเป็นต้น เช่น แต่งทองเหลืองอร่ามล่อหูล่อตา.	ล่อหูล่อตา ว. ชวนให้อยากได้หรือหยิบฉวยไปเป็นต้น เช่น แต่งทองเหลืองอร่ามล่อหูล่อตา.
ล่อแหลม เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หมิ่นเหม่, อยู่ในที่ใกล้อันตราย, เช่น แต่งตัวล่อแหลม พูดจาล่อแหลม ความประพฤติล่อแหลมต่อคุกตะราง.	ล่อแหลม ว. หมิ่นเหม่, อยู่ในที่ใกล้อันตราย, เช่น แต่งตัวล่อแหลม พูดจาล่อแหลม ความประพฤติล่อแหลมต่อคุกตะราง.
ล้อ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนของรถซึ่งเป็นวงกลมสําหรับหมุนเคลื่อนพารถไป, ลูกล้อ ก็ว่า. เป็นคำกริยา หมายถึง กลิ้งหมุนไปอย่างล้อรถ เช่น ล้อสตางค์ให้กลิ้งไป.	ล้อ ๑ น. ส่วนของรถซึ่งเป็นวงกลมสําหรับหมุนเคลื่อนพารถไป, ลูกล้อ ก็ว่า. ก. กลิ้งหมุนไปอย่างล้อรถ เช่น ล้อสตางค์ให้กลิ้งไป.
ล้อต๊อก เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-ไม้-ตรี-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อการพนันอย่างหนึ่ง เล่นโดยปล่อยเงินเหรียญให้ล้อไปบนกระดานเป็นต้นที่วางเอียง ๆ ถ้าใครล้อได้ไกลกว่าแต่ต้องไม่เลยเส้นกำหนด จะได้ทอยคนที่ล้อใกล้กว่า ถ้าทอยถูกก็กิน ถ้าทอยผิดก็เริ่มต้นเล่นใหม่.	ล้อต๊อก น. ชื่อการพนันอย่างหนึ่ง เล่นโดยปล่อยเงินเหรียญให้ล้อไปบนกระดานเป็นต้นที่วางเอียง ๆ ถ้าใครล้อได้ไกลกว่าแต่ต้องไม่เลยเส้นกำหนด จะได้ทอยคนที่ล้อใกล้กว่า ถ้าทอยถูกก็กิน ถ้าทอยผิดก็เริ่มต้นเล่นใหม่.
ล้อเลื่อน เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง คํารวมเรียกรถต่าง ๆ; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง ยานพาหนะอันประกอบด้วยเพลาและล้อซึ่งเคลื่อนไปด้วยกําลังคนหรือสัตว์ เช่น รถ เกวียน.	ล้อเลื่อน น. คํารวมเรียกรถต่าง ๆ; (กฎ) ยานพาหนะอันประกอบด้วยเพลาและล้อซึ่งเคลื่อนไปด้วยกําลังคนหรือสัตว์ เช่น รถ เกวียน.
ล้อ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง แสดงกิริยาวาจาหยอกเย้า เย้าแหย่ให้เขาเกิดรําคาญให้อายหรือให้โกรธเป็นต้น; ทำให้คล้ายคลึงแบบ เช่น เขียนข้อความให้ล้อกัน.	ล้อ ๒ ก. แสดงกิริยาวาจาหยอกเย้า เย้าแหย่ให้เขาเกิดรําคาญให้อายหรือให้โกรธเป็นต้น; ทำให้คล้ายคลึงแบบ เช่น เขียนข้อความให้ล้อกัน.
ล้อความตาย, ล้อมฤตยู, ล้อมัจจุราช ล้อความตาย เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก ล้อมฤตยู เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-รอ-รึ-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู ล้อมัจจุราช เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-จอ-จาน-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง	เป็นคำกริยา หมายถึง กระทำการใด ๆ ที่เสี่ยงต่อความตาย.	ล้อความตาย, ล้อมฤตยู, ล้อมัจจุราช ก. กระทำการใด ๆ ที่เสี่ยงต่อความตาย.
ล้อแบบ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-สะ-หระ-แอ-บอ-ไบ-ไม้-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง ทำคล้ายแบบ, ทำได้ใกล้เคียงแบบ, เช่น อาคารทรงไทยในปัจจุบันล้อแบบเรือนไทยโบราณ.	ล้อแบบ ก. ทำคล้ายแบบ, ทำได้ใกล้เคียงแบบ, เช่น อาคารทรงไทยในปัจจุบันล้อแบบเรือนไทยโบราณ.
ล้อเล่น เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง กิริยาหรือวาจาล้อเพื่อความสนุก เช่น พูดล้อเล่นอย่าถือเป็นจริงจัง, หลอกเล่น ก็ว่า.	ล้อเล่น ก. กิริยาหรือวาจาล้อเพื่อความสนุก เช่น พูดล้อเล่นอย่าถือเป็นจริงจัง, หลอกเล่น ก็ว่า.
ล้อเลียน เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาอย่างเพื่อยั่วเย้าเล่น เช่น พูดทำเสียงล้อเลียนคนติดอ่างหรือคนพูดไม่ชัด แสดงกิริยาเดินขากะเผลกล้อเลียนคนขาเป๋.	ล้อเลียน ก. เอาอย่างเพื่อยั่วเย้าเล่น เช่น พูดทำเสียงล้อเลียนคนติดอ่างหรือคนพูดไม่ชัด แสดงกิริยาเดินขากะเผลกล้อเลียนคนขาเป๋.
ล้อหลอก เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ทำกิริยาอาการเย้าเล่น เช่น เด็กแลบลิ้นปลิ้นตาล้อหลอกกัน, หลอกล้อ ก็ว่า.	ล้อหลอก ก. ทำกิริยาอาการเย้าเล่น เช่น เด็กแลบลิ้นปลิ้นตาล้อหลอกกัน, หลอกล้อ ก็ว่า.
ลอก เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาเปลือกหรือผิวออกมาเป็นแผ่น ๆ เช่น ลอกหนังงู ลอกเปลือกปอกระเจา, กิริยาที่เปลือกหรือผิวหลุดออกเป็นแผ่น ๆ เช่น หนังลอก, ตักเอาโคลนหรือเลนเป็นต้นขึ้น เช่น ลอกคลอง ลอกท้องร่อง, ไสหรือแซะให้ลึกเป็นร่อง เช่น ลอกบัว ลอกท้องไม้; เขียน คัด หรือจําลองออกมาจากต้นฉบับ ต้นแบบ เช่น ลอกหนังสือ ลอกลวดลาย ลอกแบบ, โดยปริยายหมายถึงอาการคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ลอกความคิด.	ลอก ก. เอาเปลือกหรือผิวออกมาเป็นแผ่น ๆ เช่น ลอกหนังงู ลอกเปลือกปอกระเจา, กิริยาที่เปลือกหรือผิวหลุดออกเป็นแผ่น ๆ เช่น หนังลอก, ตักเอาโคลนหรือเลนเป็นต้นขึ้น เช่น ลอกคลอง ลอกท้องร่อง, ไสหรือแซะให้ลึกเป็นร่อง เช่น ลอกบัว ลอกท้องไม้; เขียน คัด หรือจําลองออกมาจากต้นฉบับ ต้นแบบ เช่น ลอกหนังสือ ลอกลวดลาย ลอกแบบ, โดยปริยายหมายถึงอาการคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ลอกความคิด.
ลอกคราบ เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง กิริยาที่สัตว์บางชนิดเอาคราบออก เช่น งูลอกคราบ ปูลอกคราบ กุ้งลอกคราบ, โดยปริยายหมายถึงอาการคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่นถูกบังคับหรือถูกล่อลวงให้ถอดหรือปลดเครื่องแต่งตัวหรือทรัพย์สินไปจนหมดตัว.	ลอกคราบ ก. กิริยาที่สัตว์บางชนิดเอาคราบออก เช่น งูลอกคราบ ปูลอกคราบ กุ้งลอกคราบ, โดยปริยายหมายถึงอาการคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่นถูกบังคับหรือถูกล่อลวงให้ถอดหรือปลดเครื่องแต่งตัวหรือทรัพย์สินไปจนหมดตัว.
ลอกเลน เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง โกยเลนขึ้น.	ลอกเลน ก. โกยเลนขึ้น.
ลอกหน้า เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง กรรมวิธีในการเสริมสวยโดยเอาครีมชนิดหนึ่งทาหน้าให้ทั่ว ทิ้งไว้ให้แห้ง พอครีมแห้งก็ลอกออกเป็นแผ่น โดยจะมีสิวเสี้ยนเป็นต้นติดมากับแผ่นครีมนั้น.	ลอกหน้า ก. กรรมวิธีในการเสริมสวยโดยเอาครีมชนิดหนึ่งทาหน้าให้ทั่ว ทิ้งไว้ให้แห้ง พอครีมแห้งก็ลอกออกเป็นแผ่น โดยจะมีสิวเสี้ยนเป็นต้นติดมากับแผ่นครีมนั้น.
ล็อก เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง หมู่อาคารบ้านเรือน สิ่งก่อสร้าง หรือที่ดินที่อยู่รวมกันเป็นกลุ่ม ๆ เช่น ที่ดินผืนนี้มี ๓ ล็อก.	ล็อก ๑ น. หมู่อาคารบ้านเรือน สิ่งก่อสร้าง หรือที่ดินที่อยู่รวมกันเป็นกลุ่ม ๆ เช่น ที่ดินผืนนี้มี ๓ ล็อก.
ล็อก เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ความคาดหมายหรือเป้าหมายที่กำหนดไว้ เช่น เรื่องนี้เป็นไปตามล็อก.	ล็อก ๒ น. ความคาดหมายหรือเป้าหมายที่กำหนดไว้ เช่น เรื่องนี้เป็นไปตามล็อก.
ล็อกเลข เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ขอ-ไข่	เป็นคำกริยา หมายถึง หยุดตัวเลขตามที่ต้องการ.	ล็อกเลข ก. หยุดตัวเลขตามที่ต้องการ.
ล็อก เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๓	เป็นคำกริยา หมายถึง ตวัดรัดให้แน่น เช่น ล็อกคอ ล็อกแขน.	ล็อก ๓ ก. ตวัดรัดให้แน่น เช่น ล็อกคอ ล็อกแขน.
ล็อกเกต เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องประดับทำเป็นรูปตลับเล็ก ๆ หรือกรอบรูป มีห่วงสำหรับคล้องสายสร้อยห้อยคอหรือกลัดติดเสื้อ. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ locket เขียนว่า แอล-โอ-ซี-เค-อี-ที.	ล็อกเกต น. เครื่องประดับทำเป็นรูปตลับเล็ก ๆ หรือกรอบรูป มีห่วงสำหรับคล้องสายสร้อยห้อยคอหรือกลัดติดเสื้อ. (อ. locket).
ลอกแลก เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แสดงอาการหลุกหลิกเป็นต้น เหลียวซ้ายแลขวาอยู่ตลอดเวลา ถือกันว่าเป็นกิริยาไม่สุภาพหรือบางทีก็ส่อพิรุธด้วย.	ลอกแลก ว. แสดงอาการหลุกหลิกเป็นต้น เหลียวซ้ายแลขวาอยู่ตลอดเวลา ถือกันว่าเป็นกิริยาไม่สุภาพหรือบางทีก็ส่อพิรุธด้วย.
ลอการิทึม เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อึ-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในคณิตศาสตร์ เป็นคำนาม หมายถึง ลอการิทึมของจํานวนใดจํานวนหนึ่งบนฐานที่กําหนดให้ คือ จํานวนที่บ่งแสดงกําลังของฐาน ซึ่งเมื่อฐานยกกําลังด้วยจํานวนนี้แล้วย่อมมีค่าเท่ากับจํานวนที่กําหนดนั้น เช่น ลอการิทึมของ ๔๙ บนฐาน ๗ คือ ๒ (เขียนเป็นสัญลักษณ์ว่า log749 = 2) ซึ่งหมายความว่า ๗๒ = ๔๙. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ logarithm เขียนว่า แอล-โอ-จี-เอ-อา-ไอ-ที-เอช-เอ็ม.	ลอการิทึม (คณิต) น. ลอการิทึมของจํานวนใดจํานวนหนึ่งบนฐานที่กําหนดให้ คือ จํานวนที่บ่งแสดงกําลังของฐาน ซึ่งเมื่อฐานยกกําลังด้วยจํานวนนี้แล้วย่อมมีค่าเท่ากับจํานวนที่กําหนดนั้น เช่น ลอการิทึมของ ๔๙ บนฐาน ๗ คือ ๒ (เขียนเป็นสัญลักษณ์ว่า log749 = 2) ซึ่งหมายความว่า ๗๒ = ๔๙. (อ. logarithm).
ลอง เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ของที่ทํารองรับไว้ชั้นใน เช่น ลองพระสุพรรณราช; ส่วนที่ประกอบชั้นนอกของพระโกศหรือโกศ เรียกว่า พระลอง หรือ ลอง.	ลอง ๑ น. ของที่ทํารองรับไว้ชั้นใน เช่น ลองพระสุพรรณราช; ส่วนที่ประกอบชั้นนอกของพระโกศหรือโกศ เรียกว่า พระลอง หรือ ลอง.
ลอง เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง กระทำอย่างใดอย่างหนึ่งเพื่อให้รู้ว่าเป็นอย่างไร เช่น ลองชิมผลไม้ว่าจะมีรสชาติอย่างไร, กระทำอย่างใดอย่างหนึ่งเพื่อให้รู้ว่าเป็นอะไรหรือใช่หรือไม่ เช่น ลองชิมก้อนขาว ๆ ว่าเป็นเกลือหรือน้ำตาล; ทดสอบความสามารถหรือคุณภาพว่าพอดีหรือเหมาะสมหรือไม่ เช่น ลองเสื้อ ลองแว่น ลองรองเท้า ลองกำลัง ลองรถ; หยั่งท่าที เช่น ลองชวนเขาไปเที่ยวซิ ลองเกี้ยวเขาดู.	ลอง ๒ ก. กระทำอย่างใดอย่างหนึ่งเพื่อให้รู้ว่าเป็นอย่างไร เช่น ลองชิมผลไม้ว่าจะมีรสชาติอย่างไร, กระทำอย่างใดอย่างหนึ่งเพื่อให้รู้ว่าเป็นอะไรหรือใช่หรือไม่ เช่น ลองชิมก้อนขาว ๆ ว่าเป็นเกลือหรือน้ำตาล; ทดสอบความสามารถหรือคุณภาพว่าพอดีหรือเหมาะสมหรือไม่ เช่น ลองเสื้อ ลองแว่น ลองรองเท้า ลองกำลัง ลองรถ; หยั่งท่าที เช่น ลองชวนเขาไปเที่ยวซิ ลองเกี้ยวเขาดู.
ลองของ เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-งอ-งู-ขอ-ไข่-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทดลองดูว่าเครื่องรางของขลังนั้นจะขลังจริงหรือไม่, โดยปริยายหมายความว่า ลองดี.	ลองของ ก. ทดลองดูว่าเครื่องรางของขลังนั้นจะขลังจริงหรือไม่, โดยปริยายหมายความว่า ลองดี.
ลองเครื่อง เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทดสอบการทำงานของเครื่องยนต์ว่าทำงานเป็นปรกติหรือไม่.	ลองเครื่อง ก. ทดสอบการทำงานของเครื่องยนต์ว่าทำงานเป็นปรกติหรือไม่.
ลองใจ เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง พิสูจน์ว่าจะมีนํ้าใจอย่างที่คาดหมายไว้หรือไม่ เช่น เอาแหวนวางไว้ลองใจคนใช้ว่าจะซื่อสัตย์หรือไม่.	ลองใจ ก. พิสูจน์ว่าจะมีนํ้าใจอย่างที่คาดหมายไว้หรือไม่ เช่น เอาแหวนวางไว้ลองใจคนใช้ว่าจะซื่อสัตย์หรือไม่.
ลองเชิง เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง หยั่งท่าทีดูว่ามีความสามารถแค่ไหน เช่น นักมวยประหมัดเบา ๆ ลองเชิงคู่ต่อสู้, คะนอง, ตื่นเต้น, โลดโผน.	ลองเชิง ก. หยั่งท่าทีดูว่ามีความสามารถแค่ไหน เช่น นักมวยประหมัดเบา ๆ ลองเชิงคู่ต่อสู้, คะนอง, ตื่นเต้น, โลดโผน.
ลองดี เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-งอ-งู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง หาทางพิสูจน์ว่าจะดีจริงหรือไม่ (โดยมากเป็นไปในเชิงดูหมิ่นหรือท้าทาย) เช่น พูดจาท้าทายลองดีนักเลงใหญ่ ล้วงคองูเห่าด้วยการลองดีกับตำรวจ.	ลองดี ก. หาทางพิสูจน์ว่าจะดีจริงหรือไม่ (โดยมากเป็นไปในเชิงดูหมิ่นหรือท้าทาย) เช่น พูดจาท้าทายลองดีนักเลงใหญ่ ล้วงคองูเห่าด้วยการลองดีกับตำรวจ.
ลองธรรม์ เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-งอ-งู-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ทางธรรม เช่น แถลงปางพระเลี้ยงโลก ลองธรรม์. ในวงเล็บ มาจาก ลิลิตยวนพ่าย ฉบับโรงพิมพ์ ไท พ.ศ. ๒๔๖๐.	ลองธรรม์ (แบบ) น. ทางธรรม เช่น แถลงปางพระเลี้ยงโลก ลองธรรม์. (ยวนพ่าย).
ลองใน เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง โกศชั้นใน.	ลองใน น. โกศชั้นใน.
ลองภูมิ เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-งอ-งู-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ	[–พูม] เป็นคำกริยา หมายถึง หาทางพิสูจน์ว่าจะมีพื้นความรู้ความสามารถแค่ไหนเพียงไร เช่น นักเรียนลองภูมิครู.	ลองภูมิ [–พูม] ก. หาทางพิสูจน์ว่าจะมีพื้นความรู้ความสามารถแค่ไหนเพียงไร เช่น นักเรียนลองภูมิครู.
ล่อง เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ช่องตามพื้นที่ทําไว้สําหรับให้สิ่งของลอดลงได้. เป็นคำกริยา หมายถึง ลงมาตามนํ้า เช่น ล่องเรือ ล่องแพ, ไปตามลม เช่น ล่องลม; โดยปริยายหมายความว่า ด้นดั้นไป เช่น ล่องป่า ล่องไพร. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่แล่นไปตามทางจากเหนือลงใต้ เช่น รถล่อง ขาล่อง.	ล่อง น. ช่องตามพื้นที่ทําไว้สําหรับให้สิ่งของลอดลงได้. ก. ลงมาตามนํ้า เช่น ล่องเรือ ล่องแพ, ไปตามลม เช่น ล่องลม; โดยปริยายหมายความว่า ด้นดั้นไป เช่น ล่องป่า ล่องไพร. ว. อาการที่แล่นไปตามทางจากเหนือลงใต้ เช่น รถล่อง ขาล่อง.
ล่องแก่ง เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ไปด้วยเรือหรือแพฝ่าแก่งลงมา.	ล่องแก่ง ก. ไปด้วยเรือหรือแพฝ่าแก่งลงมา.
ล่องจวน เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-จอ-จาน-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้ายกมีลายที่ชาย ท้องพื้นปูม เรียกว่า ล่องจวน, ถ้ามีริ้ว เรียกว่า ล่องจวนริ้ว.	ล่องจวน น. ผ้ายกมีลายที่ชาย ท้องพื้นปูม เรียกว่า ล่องจวน, ถ้ามีริ้ว เรียกว่า ล่องจวนริ้ว.
ล่องชาด เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ลงชาด, ทาชาดลงในระหว่างสิ่งที่ทาทองหรือปิดทองแล้ว.	ล่องชาด ก. ลงชาด, ทาชาดลงในระหว่างสิ่งที่ทาทองหรือปิดทองแล้ว.
ล่องถุน เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ระยะตั้งแต่พื้นเรือนจนถึงพื้นดิน.	ล่องถุน น. ระยะตั้งแต่พื้นเรือนจนถึงพื้นดิน.
ล่องแมว เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ช่องว่างระหว่างพื้นเรือนกับพื้นระเบียงเพื่อถ่ายเทอากาศ มีขนาดพอแมวลอดได้ เปิดโล่งยาวตลอดตัวเรือน.	ล่องแมว น. ช่องว่างระหว่างพื้นเรือนกับพื้นระเบียงเพื่อถ่ายเทอากาศ มีขนาดพอแมวลอดได้ เปิดโล่งยาวตลอดตัวเรือน.
ลองกอง เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-งอ-งู-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อลางสาดพันธุ์หนึ่ง เปลือกหนายางน้อย.	ลองกอง น. ชื่อลางสาดพันธุ์หนึ่ง เปลือกหนายางน้อย.
ลองจิจูด เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-งอ-งู-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง เส้นรอยตัดระหว่างผิวโลกกับพื้นราบที่ผ่านแกนขั้วโลกเหนือและขั้วโลกใต้ รอยตัดนี้จะเป็นวงกลมที่ตั้งฉากกับเส้นศูนย์สูตร ค่าลองจิจูดนับออกจากเมริเดียนแรกไปทางตะวันออกหรือตะวันตก โดยวัดไปตามเส้นศูนย์สูตร เป็นมุมที่ศูนย์กลางโลก, เดิมใช้ว่า เส้นแวง. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ longitude เขียนว่า แอล-โอ-เอ็น-จี-ไอ-ที-ยู-ดี-อี.	ลองจิจูด น. เส้นรอยตัดระหว่างผิวโลกกับพื้นราบที่ผ่านแกนขั้วโลกเหนือและขั้วโลกใต้ รอยตัดนี้จะเป็นวงกลมที่ตั้งฉากกับเส้นศูนย์สูตร ค่าลองจิจูดนับออกจากเมริเดียนแรกไปทางตะวันออกหรือตะวันตก โดยวัดไปตามเส้นศูนย์สูตร เป็นมุมที่ศูนย์กลางโลก, เดิมใช้ว่า เส้นแวง. (อ. longitude).
ลองไน เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-นอ-หนู	ดู แม่ม่ายลองไน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-นอ-หนู.	ลองไน ดู แม่ม่ายลองไน.
ล่องหน เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-หอ-หีบ-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง หายตัวไปด้วยเวทมนตร์, มักใช้เข้าคู่กับคํา หายตัว เป็น ล่องหนหายตัว คือ ไม่ปรากฏให้เห็นตัว, โดยปริยายหมายความว่า หายไปโดยไม่มีร่องรอย เช่น กระเป๋าสตางค์บนโต๊ะล่องหนไปแล้ว.	ล่องหน ก. หายตัวไปด้วยเวทมนตร์, มักใช้เข้าคู่กับคํา หายตัว เป็น ล่องหนหายตัว คือ ไม่ปรากฏให้เห็นตัว, โดยปริยายหมายความว่า หายไปโดยไม่มีร่องรอย เช่น กระเป๋าสตางค์บนโต๊ะล่องหนไปแล้ว.
ลอด เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ผ่านเข้าไปในช่อง หรือใต้สิ่งที่มีพื้น หรือสิ่งที่ขวางอยู่เบื้องบน เช่น ลอดราว ลอดอุโมงค์.	ลอด ก. ผ่านเข้าไปในช่อง หรือใต้สิ่งที่มีพื้น หรือสิ่งที่ขวางอยู่เบื้องบน เช่น ลอดราว ลอดอุโมงค์.
ลอดช่อง เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-ชอ-ช้าง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อขนมอย่างหนึ่งทําด้วยแป้งข้าวเจ้ากวนพอสุก กดลงในกะโหลกที่มีรูให้ไหลออกเป็นตัว ๆ หัวท้ายแหลม กินกับน้ำกะทิ.	ลอดช่อง น. ชื่อขนมอย่างหนึ่งทําด้วยแป้งข้าวเจ้ากวนพอสุก กดลงในกะโหลกที่มีรูให้ไหลออกเป็นตัว ๆ หัวท้ายแหลม กินกับน้ำกะทิ.
ลอตเตอรี่ เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง สลากกินแบ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ lottery เขียนว่า แอล-โอ-ที-ที-อี-อา-วาย.	ลอตเตอรี่ น. สลากกินแบ่ง. (อ. lottery).
ลอน เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนที่มีลักษณะสูง ๆ ตํ่า ๆ อย่างลูกคลื่นติดต่อสลับกันไปบนพื้นราบ เช่น ลอนฟูก ลอนสังกะสี, เรียกสิ่งอื่นที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ลอนตาล ลอนผม.	ลอน น. ส่วนที่มีลักษณะสูง ๆ ตํ่า ๆ อย่างลูกคลื่นติดต่อสลับกันไปบนพื้นราบ เช่น ลอนฟูก ลอนสังกะสี, เรียกสิ่งอื่นที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ลอนตาล ลอนผม.
ลอนทอง เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ตัดทองคำใบให้เป็นชิ้นเล็ก ๆ เพื่อตีแผ่ทําเป็นทองคําเปลว.	ลอนทอง ก. ตัดทองคำใบให้เป็นชิ้นเล็ก ๆ เพื่อตีแผ่ทําเป็นทองคําเปลว.
ล่อน เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง หลุดออกหมดไม่มีเหลือติดอยู่ (ใช้แก่สิ่งที่เป็นเนื้อเยื่อ หรือสิ่งซึ่งห่อหุ้มอยู่) เช่น เงาะล่อน พริกไทยล่อน, หลุดออกเป็นชิ้นเป็นแผ่น เช่น สะเก็ดล่อน สีล่อน, หลุดออกง่ายเมื่อกะเทาะหรือแซะออกเป็นต้น เช่น แป้งขนมเบื้องล่อน.	ล่อน ก. หลุดออกหมดไม่มีเหลือติดอยู่ (ใช้แก่สิ่งที่เป็นเนื้อเยื่อ หรือสิ่งซึ่งห่อหุ้มอยู่) เช่น เงาะล่อน พริกไทยล่อน, หลุดออกเป็นชิ้นเป็นแผ่น เช่น สะเก็ดล่อน สีล่อน, หลุดออกง่ายเมื่อกะเทาะหรือแซะออกเป็นต้น เช่น แป้งขนมเบื้องล่อน.
ล่อนแก่น เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง สิ้นเนื้อประดาตัว (ใช้แก่การพนัน) เช่น กินก่อนล่อนแก่น.	ล่อนแก่น ก. สิ้นเนื้อประดาตัว (ใช้แก่การพนัน) เช่น กินก่อนล่อนแก่น.
ล่อนจ้อน เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-จอ-จาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่มีอะไรปกปิดร่างกาย, ไม่มีอะไรติดตัว, เช่น เปลือยกายล่อนจ้อน, โดยปริยายหมายความว่า ไม่มีของมีค่าติดตัว เช่น มาแต่ตัวล่อนจ้อน.	ล่อนจ้อน ว. ไม่มีอะไรปกปิดร่างกาย, ไม่มีอะไรติดตัว, เช่น เปลือยกายล่อนจ้อน, โดยปริยายหมายความว่า ไม่มีของมีค่าติดตัว เช่น มาแต่ตัวล่อนจ้อน.
ลอบ เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเครื่องสานสําหรับดักปลาดักกุ้ง มีหลายชนิด เช่น ลอบนอน ลอบตั้ง ลอบประทุน; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคใต้ หมายถึง ตาข่ายที่ขึงดักจับนก.	ลอบ ๑ น. ชื่อเครื่องสานสําหรับดักปลาดักกุ้ง มีหลายชนิด เช่น ลอบนอน ลอบตั้ง ลอบประทุน; (ถิ่น–ปักษ์ใต้) ตาข่ายที่ขึงดักจับนก.
ลอบ เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง แอบทำโดยไม่ให้ผู้อื่นรู้เห็น เช่น ลอบทำร้าย ลอบเข้าไปในหมู่ข้าศึก.	ลอบ ๒ ก. แอบทำโดยไม่ให้ผู้อื่นรู้เห็น เช่น ลอบทำร้าย ลอบเข้าไปในหมู่ข้าศึก.
ลอบกัด เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ทำร้ายลับหลัง, ด่าว่าหรือกลั่นแกล้งลับหลังให้เสียหาย.	ลอบกัด ก. ทำร้ายลับหลัง, ด่าว่าหรือกลั่นแกล้งลับหลังให้เสียหาย.
ลอบฟัง เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ลักฟัง, ดักฟัง, แอบฟัง.	ลอบฟัง ก. ลักฟัง, ดักฟัง, แอบฟัง.
ลอม เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง รวมตะล่อมกันขึ้นไปให้เป็นจอม; อาการที่โค้งเข้าหากันเป็นวง เช่น ควายเขาลอม, รอม ก็ว่า. เป็นคำนาม หมายถึง เรียกกองฟางกองข้าวเป็นต้นซึ่งมีลักษณะเช่นนั้นว่า ลอมฟาง ลอมข้าว.	ลอม ก. รวมตะล่อมกันขึ้นไปให้เป็นจอม; อาการที่โค้งเข้าหากันเป็นวง เช่น ควายเขาลอม, รอม ก็ว่า. น. เรียกกองฟางกองข้าวเป็นต้นซึ่งมีลักษณะเช่นนั้นว่า ลอมฟาง ลอมข้าว.
ล้อม เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง โอบเป็นวงโดยรอบ, ตีวงเข้าไปโดยรอบ เช่น ล้อมค่าย, กั้นรอบ เช่น ล้อมรั้ว ล้อมคอก, โดยปริยายหมายถึงรุมล้อมเข้ามาเพื่อจะทําร้าย, ล้อมกรอบ ก็ว่า.	ล้อม ก. โอบเป็นวงโดยรอบ, ตีวงเข้าไปโดยรอบ เช่น ล้อมค่าย, กั้นรอบ เช่น ล้อมรั้ว ล้อมคอก, โดยปริยายหมายถึงรุมล้อมเข้ามาเพื่อจะทําร้าย, ล้อมกรอบ ก็ว่า.
ล้อมกรอบ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง รุมล้อมเข้ามาเพื่อจะทำร้าย, ล้อม ก็ว่า.	ล้อมกรอบ ก. รุมล้อมเข้ามาเพื่อจะทำร้าย, ล้อม ก็ว่า.
ล้อมวง เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ป้องกันระวังโดยกวดขัน; นั่งหรือยืนเป็นวง เช่น ล้อมวงกินข้าว ล้อมวงจับระบำชาวไร่.	ล้อมวง ก. ป้องกันระวังโดยกวดขัน; นั่งหรือยืนเป็นวง เช่น ล้อมวงกินข้าว ล้อมวงจับระบำชาวไร่.
ล้อมวัง เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อช้างศึกพวกหนึ่ง มีหน้าที่ทำลายค่ายข้าศึก, ช้างพังคา ก็เรียก.	ล้อมวัง น. ชื่อช้างศึกพวกหนึ่ง มีหน้าที่ทำลายค่ายข้าศึก, ช้างพังคา ก็เรียก.
ลอมชอม เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-ชอ-ช้าง-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ปรองดองกัน, ประนีประนอมกัน, ตกลงกันด้วยการไกล่เกลี่ย, รอมชอม หรือ ออมชอม ก็ว่า.	ลอมชอม ก. ปรองดองกัน, ประนีประนอมกัน, ตกลงกันด้วยการไกล่เกลี่ย, รอมชอม หรือ ออมชอม ก็ว่า.
ล้อมปรวด เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก	[ล้อมปะหฺรวด] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อต้นไม้ชนิดหนึ่งใช้ทํายา หรือเรียกว่า ขี้แรดล้อมปรวด, ตะโกขาว ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓.	ล้อมปรวด [ล้อมปะหฺรวด] น. ชื่อต้นไม้ชนิดหนึ่งใช้ทํายา หรือเรียกว่า ขี้แรดล้อมปรวด, ตะโกขาว ก็เรียก. (พจน. ๒๔๙๓).
ลอมพอก เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-พอ-พาน-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องสวมศีรษะรูปยาวแหลมคล้ายชฎา เช่น เทวดาสวมลอมพอก นาคสวมลอมพอก.	ลอมพอก น. เครื่องสวมศีรษะรูปยาวแหลมคล้ายชฎา เช่น เทวดาสวมลอมพอก นาคสวมลอมพอก.
ลอย เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ทรงตัวอยู่ในอากาศ เช่น บัลลูนลอย ว่าวลอย; เด่นขึ้น, นูนขึ้น, เช่น รูปปลาที่วาดบนพัดมองเหมือนลอยออกมา; ไม่อยู่เป็นหลักแหล่ง, ไม่มีตําแหน่งหรือหน้าที่การงานเป็นหลักแหล่ง, เช่น เป็นพ่อพวงมาลัยลอยไปลอยมา; ไม่จม เช่น เรือลอย ซุงลอย; อยู่บนผิวน้ำ เช่น จอกแหนลอย; ปล่อยให้ไปตามน้ำหรืออากาศ เช่น ลอยกระทง ปล่อยลูกโป่งให้ลอยในพิธีเปิดงาน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่มีอะไรคุ้มหรือผูกไว้ (ใช้ในการเล่นหมากรุก) เช่น โคนลอย ม้าลอย.	ลอย ก. ทรงตัวอยู่ในอากาศ เช่น บัลลูนลอย ว่าวลอย; เด่นขึ้น, นูนขึ้น, เช่น รูปปลาที่วาดบนพัดมองเหมือนลอยออกมา; ไม่อยู่เป็นหลักแหล่ง, ไม่มีตําแหน่งหรือหน้าที่การงานเป็นหลักแหล่ง, เช่น เป็นพ่อพวงมาลัยลอยไปลอยมา; ไม่จม เช่น เรือลอย ซุงลอย; อยู่บนผิวน้ำ เช่น จอกแหนลอย; ปล่อยให้ไปตามน้ำหรืออากาศ เช่น ลอยกระทง ปล่อยลูกโป่งให้ลอยในพิธีเปิดงาน. ว. ไม่มีอะไรคุ้มหรือผูกไว้ (ใช้ในการเล่นหมากรุก) เช่น โคนลอย ม้าลอย.
ลอย ๆ เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่เจาะจงผู้ใดโดยเฉพาะ เช่น ด่าลอย ๆ; ไม่มีเหตุผลหรือหลักฐาน เช่น เขียนกฎขึ้นมาลอย ๆ พูดลอย ๆ ไม่มีที่อ้างอิง; อาการที่พูดห้วน ๆ ไม่มีหางเสียงไม่มีคำลงท้าย เช่น พูดลอย ๆ ไม่มีคะขา.	ลอย ๆ ว. ไม่เจาะจงผู้ใดโดยเฉพาะ เช่น ด่าลอย ๆ; ไม่มีเหตุผลหรือหลักฐาน เช่น เขียนกฎขึ้นมาลอย ๆ พูดลอย ๆ ไม่มีที่อ้างอิง; อาการที่พูดห้วน ๆ ไม่มีหางเสียงไม่มีคำลงท้าย เช่น พูดลอย ๆ ไม่มีคะขา.
ลอยกระทง เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเทศกาลอย่างหนึ่ง เอากระทงที่บรรจุธูปเทียนดอกไม้ แล้วจุดให้ลอยในน้ำ ทำในวันเพ็ญเดือน ๑๒.	ลอยกระทง น. ชื่อเทศกาลอย่างหนึ่ง เอากระทงที่บรรจุธูปเทียนดอกไม้ แล้วจุดให้ลอยในน้ำ ทำในวันเพ็ญเดือน ๑๒.
ลอยแก้ว เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-ไม้-โท-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ของหวานทําด้วยเนื้อผลไม้รสเปรี้ยวลอยในนํ้าเชื่อมเจือเกลือเล็กน้อย เช่น ส้มลอยแก้ว กระท้อนลอยแก้ว.	ลอยแก้ว น. ของหวานทําด้วยเนื้อผลไม้รสเปรี้ยวลอยในนํ้าเชื่อมเจือเกลือเล็กน้อย เช่น ส้มลอยแก้ว กระท้อนลอยแก้ว.
ลอยคอ เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-คอ-ควาย-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง ว่ายนํ้าตั้งตัวตรง คออยู่เหนือนํ้า.	ลอยคอ ก. ว่ายนํ้าตั้งตัวตรง คออยู่เหนือนํ้า.
ลอยช้อน เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ลงนํ้าลอยคอเอาคัดช้อนตักปลา.	ลอยช้อน ก. ลงนํ้าลอยคอเอาคัดช้อนตักปลา.
ลอยชาย เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปล่อยชายผ้านุ่ง (คือ ไม่โจงกระเบน) ในคำว่า นุ่งผ้าลอยชาย; กรีดกราย เช่น เดินลอยชายไม่ทำอะไรเลย, โดยปริยายหมายความว่า ไม่มีผู้ขัดขวาง เช่น ข้าศึกเดินลอยชายเข้าเมือง.	ลอยชาย ว. ปล่อยชายผ้านุ่ง (คือ ไม่โจงกระเบน) ในคำว่า นุ่งผ้าลอยชาย; กรีดกราย เช่น เดินลอยชายไม่ทำอะไรเลย, โดยปริยายหมายความว่า ไม่มีผู้ขัดขวาง เช่น ข้าศึกเดินลอยชายเข้าเมือง.
ลอยดอก เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คําค่อนว่าผู้หญิงที่ประพฤติตัวไม่สมควร เช่นล่อหรือยั่วยวนผู้ชายในที่เปิดเผย.	ลอยดอก (ปาก) ว. คําค่อนว่าผู้หญิงที่ประพฤติตัวไม่สมควร เช่นล่อหรือยั่วยวนผู้ชายในที่เปิดเผย.
ลอยตัว เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง หมดภาระ, หมดปัญหายุ่งยาก, เช่น เมื่อปลดเปลื้องหนี้สินได้หมดแล้ว เขาก็ลอยตัว; พ้นข้อผูกพัน เช่น ค่าเงินบาทลอยตัว ราคาน้ำมันลอยตัว.	ลอยตัว ก. หมดภาระ, หมดปัญหายุ่งยาก, เช่น เมื่อปลดเปลื้องหนี้สินได้หมดแล้ว เขาก็ลอยตัว; พ้นข้อผูกพัน เช่น ค่าเงินบาทลอยตัว ราคาน้ำมันลอยตัว.
ลอยนวล เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-นอ-หนู-วอ-แหวน-ลอ-ลิง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ตามสบาย, ไม่มีผู้ขัดขวางจับกุม, เช่น ผู้ร้ายหนีไปอย่างลอยนวล; กรีดกราย เช่น แทนที่จะไปโรงเรียน กลับไปเดินลอยนวลอยู่ที่ห้างสรรพสินค้า.	ลอยนวล ว. ตามสบาย, ไม่มีผู้ขัดขวางจับกุม, เช่น ผู้ร้ายหนีไปอย่างลอยนวล; กรีดกราย เช่น แทนที่จะไปโรงเรียน กลับไปเดินลอยนวลอยู่ที่ห้างสรรพสินค้า.
ลอยน้ำ เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำกริยา หมายถึง หล่อน้ำ, เอาภาชนะใส่ของไปตั้งไว้ในน้ำไม่ให้มดขึ้น เช่น เอาขนมใส่ถ้วยไปลอยน้ำไว้; เอาดอกไม้หอมลอยลงในน้ำเพื่ออบน้ำให้หอม เช่น เอาดอกมะลิลอยน้ำ.	ลอยน้ำ ก. หล่อน้ำ, เอาภาชนะใส่ของไปตั้งไว้ในน้ำไม่ให้มดขึ้น เช่น เอาขนมใส่ถ้วยไปลอยน้ำไว้; เอาดอกไม้หอมลอยลงในน้ำเพื่ออบน้ำให้หอม เช่น เอาดอกมะลิลอยน้ำ.
ลอยบาป เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา	เป็นคำกริยา หมายถึง ปลดเปลื้องบาปให้ลอยไปในแม่น้ำคงคาตามลัทธิศาสนาพราหมณ์.	ลอยบาป ก. ปลดเปลื้องบาปให้ลอยไปในแม่น้ำคงคาตามลัทธิศาสนาพราหมณ์.
ลอยเป็นแพ เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน	เป็นคำกริยา หมายถึง ลอยพรืดไปเป็นจำนวนมาก ๆ เช่น ผักตบชวาลอยเป็นแพ.	ลอยเป็นแพ ก. ลอยพรืดไปเป็นจำนวนมาก ๆ เช่น ผักตบชวาลอยเป็นแพ.
ลอยแพ เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน	เป็นคำกริยา หมายถึง จับใส่แพแล้วปล่อยให้ลอยล่องไปในน้ำตามยถากรรม เช่น สมัยโบราณเอาคนชั่วลอยแพไป นางกากีถูกลอยแพ, โดยปริยายหมายถึง ปล่อยให้ตกอยู่ในสถานะลำบาก เช่น โรงงานขาดทุนต้องปิดกิจการ คนงานจึงถูกลอยแพ.	ลอยแพ ก. จับใส่แพแล้วปล่อยให้ลอยล่องไปในน้ำตามยถากรรม เช่น สมัยโบราณเอาคนชั่วลอยแพไป นางกากีถูกลอยแพ, โดยปริยายหมายถึง ปล่อยให้ตกอยู่ในสถานะลำบาก เช่น โรงงานขาดทุนต้องปิดกิจการ คนงานจึงถูกลอยแพ.
ลอยฟ้า, ลอยเมฆ ลอยฟ้า เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ลอยเมฆ เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-คอ-ระ-คัง	เป็นคำกริยา หมายถึง ลอยอยู่บนฟ้า. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เลิศ เช่น สวยลอยฟ้า; สูงมาก เช่น สะพานลอยฟ้า ภัตตาคารลอยฟ้า.	ลอยฟ้า, ลอยเมฆ ก. ลอยอยู่บนฟ้า. ว. เลิศ เช่น สวยลอยฟ้า; สูงมาก เช่น สะพานลอยฟ้า ภัตตาคารลอยฟ้า.
ลอยลำ เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เด็ดขาด เช่น เรือแข่งชนะลอยลำ ลอยลำเข้ารอบ.	ลอยลำ (ปาก) ว. เด็ดขาด เช่น เรือแข่งชนะลอยลำ ลอยลำเข้ารอบ.
ลอยหน้า, ลอยหน้าลอยตา ลอยหน้า เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ลอยหน้าลอยตา เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ทำหน้าเชิดไปมา, โดยปริยายหมายความว่า มีลักษณะอาการคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ทำผิดแล้วยังมาลอยหน้าเถียงอีก.	ลอยหน้า, ลอยหน้าลอยตา ก. ทำหน้าเชิดไปมา, โดยปริยายหมายความว่า มีลักษณะอาการคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ทำผิดแล้วยังมาลอยหน้าเถียงอีก.
ล่อย ๆ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พล่อย ๆ.	ล่อย ๆ ว. พล่อย ๆ.
ล่อแล่ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก	เป็นคำกริยา หมายถึง พูดไม่ชัด, พูดไม่ได้ความ.	ล่อแล่ ก. พูดไม่ชัด, พูดไม่ได้ความ.
ลอว์เรนเซียม เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-วอ-แหวน-ทัน-ทะ-คาด-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ธาตุลําดับที่ ๑๐๓ สัญลักษณ์ Lr (ใช้ Lw ก็มี) เป็นธาตุกัมมันตรังสีที่นักวิทยาศาสตร์ สร้างขึ้น ไม่มีปรากฏในธรรมชาติ. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ lawrencium เขียนว่า แอล-เอ-ดับเบิลยู-อา-อี-เอ็น-ซี-ไอ-ยู-เอ็ม.	ลอว์เรนเซียม น. ธาตุลําดับที่ ๑๐๓ สัญลักษณ์ Lr (ใช้ Lw ก็มี) เป็นธาตุกัมมันตรังสีที่นักวิทยาศาสตร์ สร้างขึ้น ไม่มีปรากฏในธรรมชาติ. (อ. lawrencium).
ลออ เขียนว่า ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ออ-อ่าง	[ละ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งาม เช่น นวลลออ เอี่ยมลออ. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร .	ลออ [ละ–] ว. งาม เช่น นวลลออ เอี่ยมลออ. (ข.).
ละ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่แยกตัวให้พ้นจากสิ่งใดสิ่งหนึ่งซึ่งเกี่ยวข้องอยู่ เช่น ละถิ่น ละบ้าน ละสมณเพศ; ทิ้งไว้, ปล่อยไว้, เช่น ละไว้ในฐานที่เข้าใจ ละพยศ; เว้นว่างคําหรือข้อความไว้ไม่กล่าวให้เต็ม โดยใช้เครื่องหมาย ฯ หรือ ฯลฯ เรียกว่า ไปยาลน้อย หรือ ไปยาลใหญ่ หรือเขียนว่างเป็นจุด ๆ ดังนี้ หรือเว้นว่างไว้โดยใช้เครื่องหมายดังนี้ – "– แสดงว่ามีคําหรือข้อความซํ้ากับบรรทัดบน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คําประกอบคํานามให้รู้ว่าเป็นหน่วยหนึ่ง ๆ หรือส่วนหนึ่ง ๆ ในจํานวนรวม ซึ่งกําหนดเป็นราย ๆ ไป เช่น คนละ ปีละ, คําประกอบกริยาเพื่อเน้นความให้มีนํ้าหนักขึ้น เช่น ไปละ เอาละ.	ละ ๑ ก. อาการที่แยกตัวให้พ้นจากสิ่งใดสิ่งหนึ่งซึ่งเกี่ยวข้องอยู่ เช่น ละถิ่น ละบ้าน ละสมณเพศ; ทิ้งไว้, ปล่อยไว้, เช่น ละไว้ในฐานที่เข้าใจ ละพยศ; เว้นว่างคําหรือข้อความไว้ไม่กล่าวให้เต็ม โดยใช้เครื่องหมาย ฯ หรือ ฯลฯ เรียกว่า ไปยาลน้อย หรือ ไปยาลใหญ่ หรือเขียนว่างเป็นจุด ๆ ดังนี้ หรือเว้นว่างไว้โดยใช้เครื่องหมายดังนี้ – "– แสดงว่ามีคําหรือข้อความซํ้ากับบรรทัดบน. ว. คําประกอบคํานามให้รู้ว่าเป็นหน่วยหนึ่ง ๆ หรือส่วนหนึ่ง ๆ ในจํานวนรวม ซึ่งกําหนดเป็นราย ๆ ไป เช่น คนละ ปีละ, คําประกอบกริยาเพื่อเน้นความให้มีนํ้าหนักขึ้น เช่น ไปละ เอาละ.
ละทิ้ง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ละด้วยวิธีทิ้ง เช่น ละทิ้งหน้าที่.	ละทิ้ง ก. ละด้วยวิธีทิ้ง เช่น ละทิ้งหน้าที่.
ละเมิน เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ละด้วยการไม่เหลียวแล.	ละเมิน ก. ละด้วยการไม่เหลียวแล.
ละลด เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ยอมเว้นให้, ยอมหย่อนให้, (มักใช้ในความปฏิเสธ) เช่น เถียงอย่างไม่ละลด, ลดละ ก็ว่า.	ละลด ก. ยอมเว้นให้, ยอมหย่อนให้, (มักใช้ในความปฏิเสธ) เช่น เถียงอย่างไม่ละลด, ลดละ ก็ว่า.
ละเลย เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง เพิกเฉย, ทอดทิ้ง, เช่น ละเลยไม่เอาธุระ.	ละเลย ก. เพิกเฉย, ทอดทิ้ง, เช่น ละเลยไม่เอาธุระ.
ละโลก เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ตาย เช่น เขาละโลกไปแล้ว.	ละโลก ก. ตาย เช่น เขาละโลกไปแล้ว.
ละวาง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ปล่อยวาง เช่น ละวางกิเลส.	ละวาง ก. ปล่อยวาง เช่น ละวางกิเลส.
ละเว้น เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง งดเว้น, ยกเว้น, เช่น ลงโทษทุกคนไม่ละเว้นผู้ใด ทุกคนถูกบังคับให้ทำงานไม่มีละเว้น.	ละเว้น ก. งดเว้น, ยกเว้น, เช่น ลงโทษทุกคนไม่ละเว้นผู้ใด ทุกคนถูกบังคับให้ทำงานไม่มีละเว้น.
ละ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คําใช้ประกอบหน้าคํา ก็ เป็น ละก็ เพื่อเน้นความให้กระชับขึ้น เช่น เด็กละก็ซนอย่างนี้.	ละ ๒ ว. คําใช้ประกอบหน้าคํา ก็ เป็น ละก็ เพื่อเน้นความให้กระชับขึ้น เช่น เด็กละก็ซนอย่างนี้.
ล่ะ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คำใช้ประกอบข้อความข้างหน้าเพื่อยืนยันให้มีน้ำหนักขึ้น เช่น มิน่าล่ะ จะไปไหมล่ะ, เล่า ก็ว่า.	ล่ะ ว. คำใช้ประกอบข้อความข้างหน้าเพื่อยืนยันให้มีน้ำหนักขึ้น เช่น มิน่าล่ะ จะไปไหมล่ะ, เล่า ก็ว่า.
ละกล เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กล, เหมือน.	ละกล (กลอน) ว. กล, เหมือน.
ละกูมะนิส เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ	เป็นคำนาม หมายถึง คนที่รัก, คนที่ชอบใจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	ละกูมะนิส น. คนที่รัก, คนที่ชอบใจ. (ช.).
ละขัดละขืน เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ขอ-ไข่-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อือ-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง ขัดขืน; ห้าวหาญ.	ละขัดละขืน (กลอน) ก. ขัดขืน; ห้าวหาญ.
ละคร เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-รอ-เรือ	[–คอน] เป็นคำนาม หมายถึง การแสดงประเภทหนึ่ง ผู้แสดงเรียกว่า ตัวละคร มีเวทีหรือสถานที่ใช้ในการแสดง มีบทให้ตัวละครแสดงตามเนื้อเรื่อง โดยมากมีดนตรีประกอบ มีลักษณะแตกต่างกันออกไปหลายชนิด; การเล่นที่ใช้สัตว์เป็นตัวแสดง เช่น ละครลิง ละครสัตว์, โดยปริยายหมายถึงความเป็นไปของชีวิต เช่น ละครชีวิต โลกคือละครโรงใหญ่.	ละคร [–คอน] น. การแสดงประเภทหนึ่ง ผู้แสดงเรียกว่า ตัวละคร มีเวทีหรือสถานที่ใช้ในการแสดง มีบทให้ตัวละครแสดงตามเนื้อเรื่อง โดยมากมีดนตรีประกอบ มีลักษณะแตกต่างกันออกไปหลายชนิด; การเล่นที่ใช้สัตว์เป็นตัวแสดง เช่น ละครลิง ละครสัตว์, โดยปริยายหมายถึงความเป็นไปของชีวิต เช่น ละครชีวิต โลกคือละครโรงใหญ่.
ละครแก้บน เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-ไม้-โท-บอ-ไบ-ไม้-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ละครชาตรีตอนสั้น ๆ ที่จัดแสดงแก้บน.	ละครแก้บน น. ละครชาตรีตอนสั้น ๆ ที่จัดแสดงแก้บน.
ละครชวนหัว เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-ชอ-ช้าง-วอ-แหวน-นอ-หนู-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ละครพูดประเภทขำขัน.	ละครชวนหัว น. ละครพูดประเภทขำขัน.
ละครชาตรี เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ละครต้นแบบของละครรำ เล่นกันเป็นพื้นบ้านทั่วไป มีตัวละครน้อย เดิมเป็นชายล้วน ตัวละครที่ไม่สำคัญมักไม่แต่งตัวยืนเครื่อง กระบวนรำไม่สู้งดงามประณีตนัก.	ละครชาตรี น. ละครต้นแบบของละครรำ เล่นกันเป็นพื้นบ้านทั่วไป มีตัวละครน้อย เดิมเป็นชายล้วน ตัวละครที่ไม่สำคัญมักไม่แต่งตัวยืนเครื่อง กระบวนรำไม่สู้งดงามประณีตนัก.
ละครดึกดำบรรพ์ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อำ-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-พอ-พาน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ละครแบบหนึ่ง ดำเนินเรื่องรวดเร็ว มีการตกแต่งฉากที่คล้ายของจริง ไม่มีบทบรรยายฉาก บรรยายกิริยาอาการของตัวละคร ตัวละครร้องและเจรจาบทของตนเอง และใช้ดนตรีที่ปรับปรุงตามแบบคอนเสิร์ตของฝรั่ง ฉากสุดท้ายจะงดงามสง่าภาคภูมิ เช่น ละครดึกดำบรรพ์เรื่องอิเหนา เรื่องคาวี, ชื่อดึกดำบรรพ์มาจากชื่อโรงละครของเจ้าพระยาเทเวศร์วงศ์วิวัฒน์ (ม.ร.ว.หลาน กุญชร).	ละครดึกดำบรรพ์ น. ละครแบบหนึ่ง ดำเนินเรื่องรวดเร็ว มีการตกแต่งฉากที่คล้ายของจริง ไม่มีบทบรรยายฉาก บรรยายกิริยาอาการของตัวละคร ตัวละครร้องและเจรจาบทของตนเอง และใช้ดนตรีที่ปรับปรุงตามแบบคอนเสิร์ตของฝรั่ง ฉากสุดท้ายจะงดงามสง่าภาคภูมิ เช่น ละครดึกดำบรรพ์เรื่องอิเหนา เรื่องคาวี, ชื่อดึกดำบรรพ์มาจากชื่อโรงละครของเจ้าพระยาเทเวศร์วงศ์วิวัฒน์ (ม.ร.ว.หลาน กุญชร).
ละครโทรทัศน์ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-โอ-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ละครพูดที่แสดงทางโทรทัศน์ มีการตกแต่งฉากให้เหมือนจริง.	ละครโทรทัศน์ น. ละครพูดที่แสดงทางโทรทัศน์ มีการตกแต่งฉากให้เหมือนจริง.
ละครนอก เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ละครรำแบบหนึ่ง ปรับปรุงให้ดีขึ้นจากละครชาตรี ในชั้นต้นตัวละครเป็นชายล้วน ภายหลังหญิงชายแสดงปนกัน มีบทเจรจา การแสดงพลิกแพลงนอกเรื่องได้ไม่ต้องรักษาระเบียบแบบแผนนัก แสดงได้ทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องที่ละครในใช้แสดง.	ละครนอก น. ละครรำแบบหนึ่ง ปรับปรุงให้ดีขึ้นจากละครชาตรี ในชั้นต้นตัวละครเป็นชายล้วน ภายหลังหญิงชายแสดงปนกัน มีบทเจรจา การแสดงพลิกแพลงนอกเรื่องได้ไม่ต้องรักษาระเบียบแบบแผนนัก แสดงได้ทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องที่ละครในใช้แสดง.
ละครใน เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ละครรำแบบหนึ่ง เดิมมีเฉพาะของพระมหากษัตริย์ ตัวละครเป็นหญิงล้วน เครื่องแต่งตัวและกระบวนรำประณีตงดงาม ดนตรีไพเราะ แสดงเฉพาะ ๔ เรื่อง คือ อิเหนา ดาหลัง รามเกียรติ์ และอุณรุท.	ละครใน น. ละครรำแบบหนึ่ง เดิมมีเฉพาะของพระมหากษัตริย์ ตัวละครเป็นหญิงล้วน เครื่องแต่งตัวและกระบวนรำประณีตงดงาม ดนตรีไพเราะ แสดงเฉพาะ ๔ เรื่อง คือ อิเหนา ดาหลัง รามเกียรติ์ และอุณรุท.
ละครพันทาง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ละครแบบหนึ่ง ดัดแปลงจากละครรำแบบเดิม ตัวละครพูดบทของตนเอง มักแสดงเรื่องแต่งจากพงศาวดารชาติต่าง ๆ มีท่ารำ สำเนียงเจรจา และทำนองเพลงตามชาตินั้น ๆ เช่น ละครพันทางเรื่องราชาธิราช เรื่องพระลอ เรื่องขุนช้างขุนแผน (ตอนพระไวยแตกทัพ) เรื่องเลือดสุพรรณ.	ละครพันทาง น. ละครแบบหนึ่ง ดัดแปลงจากละครรำแบบเดิม ตัวละครพูดบทของตนเอง มักแสดงเรื่องแต่งจากพงศาวดารชาติต่าง ๆ มีท่ารำ สำเนียงเจรจา และทำนองเพลงตามชาตินั้น ๆ เช่น ละครพันทางเรื่องราชาธิราช เรื่องพระลอ เรื่องขุนช้างขุนแผน (ตอนพระไวยแตกทัพ) เรื่องเลือดสุพรรณ.
ละครพูด เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-พอ-พาน-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ละครแบบหนึ่ง รับอิทธิพลจากละครแบบยุโรป ตัวละครพูดบทของตนในการดำเนินเรื่อง อาจพูดเป็นถ้อยคำธรรมดา คำกลอน คำฉันท์ มีการจัดฉากและแต่งกายตามสมัยที่ปรากฏในเรื่อง เช่น ละครพูดเรื่องหัวใจนักรบ ละครพูดคำกลอนเรื่องพระร่วง ละครพูดคำฉันท์เรื่องมัทนะพาธา.	ละครพูด น. ละครแบบหนึ่ง รับอิทธิพลจากละครแบบยุโรป ตัวละครพูดบทของตนในการดำเนินเรื่อง อาจพูดเป็นถ้อยคำธรรมดา คำกลอน คำฉันท์ มีการจัดฉากและแต่งกายตามสมัยที่ปรากฏในเรื่อง เช่น ละครพูดเรื่องหัวใจนักรบ ละครพูดคำกลอนเรื่องพระร่วง ละครพูดคำฉันท์เรื่องมัทนะพาธา.
ละครพูดสลับลำ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-พอ-พาน-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก-สอ-เสือ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ละครสังคีต.	ละครพูดสลับลำ น. ละครสังคีต.
ละครเพลง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ละครที่ผู้แสดงร้องเพลงดำเนินเรื่องตลอดทั้งเรื่อง ใช้เพลงและดนตรีสากลประกอบ ไม่มีลูกคู่ จัดฉากและแต่งกายแบบสมัยนิยมตามเนื้อเรื่อง เช่น ละครเพลงเรื่องราชินีบอด เรื่องเปลวสุริยา.	ละครเพลง น. ละครที่ผู้แสดงร้องเพลงดำเนินเรื่องตลอดทั้งเรื่อง ใช้เพลงและดนตรีสากลประกอบ ไม่มีลูกคู่ จัดฉากและแต่งกายแบบสมัยนิยมตามเนื้อเรื่อง เช่น ละครเพลงเรื่องราชินีบอด เรื่องเปลวสุริยา.
ละครยก เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องสังเวยพระภูมิหรือแก้บน ทำเป็นแท่นยกขนาดเล็ก มีเสา ๔ มุม ดาดเพดานด้วยกระดาษ มีตุ๊กตาดินปั้นทาฝุ่นเขียนสีสมมุติเป็นตัวละคร ๓–๕ ตัวเสียบไว้บนแท่นนั้น.	ละครยก น. เครื่องสังเวยพระภูมิหรือแก้บน ทำเป็นแท่นยกขนาดเล็ก มีเสา ๔ มุม ดาดเพดานด้วยกระดาษ มีตุ๊กตาดินปั้นทาฝุ่นเขียนสีสมมุติเป็นตัวละคร ๓–๕ ตัวเสียบไว้บนแท่นนั้น.
ละครย่อย เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ละครชวนหัวเรื่องสั้น ๆ.	ละครย่อย น. ละครชวนหัวเรื่องสั้น ๆ.
ละครร้อง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ละครแบบหนึ่ง ได้รับอิทธิพลจากละครแบบยุโรป ตัวละครร้องเพลงเองในการดำเนินเรื่องตลอดทั้งเรื่อง มีบทเจรจาตามเนื้อเพลงที่ตัวละครร้องจบไป มีการจัดฉากและแต่งกายตามสมัยที่ปรากฏในเรื่อง เช่น ละครร้องเรื่องพระร่วง เรื่องสาวเครือฟ้า.	ละครร้อง น. ละครแบบหนึ่ง ได้รับอิทธิพลจากละครแบบยุโรป ตัวละครร้องเพลงเองในการดำเนินเรื่องตลอดทั้งเรื่อง มีบทเจรจาตามเนื้อเพลงที่ตัวละครร้องจบไป มีการจัดฉากและแต่งกายตามสมัยที่ปรากฏในเรื่อง เช่น ละครร้องเรื่องพระร่วง เรื่องสาวเครือฟ้า.
ละครรำ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ละครแบบเดิมของไทย ตัวละครแต่งเครื่องและแสดงบทบาทโดยวิธีร่ายรำไปตามเพลงที่ต้นเสียงและลูกคู่ขับร้อง ใช้ดนตรีปี่พาทย์ประกอบ แบ่งออกเป็น ละครชาตรี ละครนอก ละครใน.	ละครรำ น. ละครแบบเดิมของไทย ตัวละครแต่งเครื่องและแสดงบทบาทโดยวิธีร่ายรำไปตามเพลงที่ต้นเสียงและลูกคู่ขับร้อง ใช้ดนตรีปี่พาทย์ประกอบ แบ่งออกเป็น ละครชาตรี ละครนอก ละครใน.
ละครเร่ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ละครที่ออกไปแสดงตามที่ต่าง ๆ ไม่ได้แสดงประจำถิ่น.	ละครเร่ น. ละครที่ออกไปแสดงตามที่ต่าง ๆ ไม่ได้แสดงประจำถิ่น.
ละครลิง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ละครที่ใช้ลิงแสดง โดยทำท่าทางไปตามคำร้องของผู้บอกบท มักเล่นเรื่องพระรถเมรีและจันทโครบ.	ละครลิง น. ละครที่ใช้ลิงแสดง โดยทำท่าทางไปตามคำร้องของผู้บอกบท มักเล่นเรื่องพระรถเมรีและจันทโครบ.
ละครเล็ก เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ละครที่ใช้หุ่นใหญ่เชิดเป็นตัวละคร เช่น ละครเล็กเรื่องพระอภัยมณี ละครเล็กเรื่องขุนช้างขุนแผน.	ละครเล็ก น. ละครที่ใช้หุ่นใหญ่เชิดเป็นตัวละคร เช่น ละครเล็กเรื่องพระอภัยมณี ละครเล็กเรื่องขุนช้างขุนแผน.
ละครวิทยุ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ	เป็นคำนาม หมายถึง ละครพูดที่แสดงทางวิทยุ มักมีเพลงประกอบ.	ละครวิทยุ น. ละครพูดที่แสดงทางวิทยุ มักมีเพลงประกอบ.
ละครสังคีต เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง ละครแบบหนึ่ง รับอิทธิพลจากละครแบบยุโรป ตัวละครร้องและพูดบทของตน การร้องเพลงและการพูดมีความสำคัญเท่ากัน ตัดส่วนใดออกเนื้อเรื่องจะขาดไป ดนตรีประกอบไพเราะ มีการจัดฉากและแต่งกายตามสมัยที่ปรากฏในเรื่อง เช่น ละครสังคีตเรื่องวิวาหพระสมุท เรื่องมิกาโด, บางทีเรียกว่า ละครพูดสลับลำ.	ละครสังคีต น. ละครแบบหนึ่ง รับอิทธิพลจากละครแบบยุโรป ตัวละครร้องและพูดบทของตน การร้องเพลงและการพูดมีความสำคัญเท่ากัน ตัดส่วนใดออกเนื้อเรื่องจะขาดไป ดนตรีประกอบไพเราะ มีการจัดฉากและแต่งกายตามสมัยที่ปรากฏในเรื่อง เช่น ละครสังคีตเรื่องวิวาหพระสมุท เรื่องมิกาโด, บางทีเรียกว่า ละครพูดสลับลำ.
ละครสัตว์ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-วอ-แหวน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง การแสดงของสัตว์ต่าง ๆ ที่ฝึกไว้ดีแล้ว โดยมีการแสดงของคณะกายกรรมประกอบด้วย.	ละครสัตว์ น. การแสดงของสัตว์ต่าง ๆ ที่ฝึกไว้ดีแล้ว โดยมีการแสดงของคณะกายกรรมประกอบด้วย.
ละคิ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อิ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยัง, ยังมีอยู่.	ละคิ ว. ยัง, ยังมีอยู่.
ละคึก เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง รีบ, เร่ง.	ละคึก (โบ) ก. รีบ, เร่ง.
ละงาด เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-งอ-งู-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง เย็น, เวลาเย็น, ใช้ว่า ลางาด ล้างาด หรือ ลํางาด ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร ลงาจ เขียนว่า ลอ-ลิง-งอ-งู-สะ-หระ-อา-จอ-จาน.	ละงาด น. เย็น, เวลาเย็น, ใช้ว่า ลางาด ล้างาด หรือ ลํางาด ก็มี. (ข. ลงาจ).
ละงิด เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ฟ้า, ชั้นเทวดา. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	ละงิด น. ฟ้า, ชั้นเทวดา. (ช.).
ละติจูด เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง เส้นรอยตัดระหว่างผิวโลกกับพื้นราบที่ตั้งได้ฉากกับแกนขั้วโลกเหนือและขั้วโลกใต้ รอยตัดนี้จะเป็นวงกลมที่ขนานกับเส้นศูนย์สูตร ค่าของละติจูดนับออกจากเส้นศูนย์สูตรไปทางขั้วโลกเหนือหรือขั้วโลกใต้ โดยวัดไปตามเส้นเมริเดียน เป็นมุมที่ศูนย์กลางของโลก, เดิมใช้ว่า เส้นรุ้ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ latitude เขียนว่า แอล-เอ-ที-ไอ-ที-ยู-ดี-อี.	ละติจูด น. เส้นรอยตัดระหว่างผิวโลกกับพื้นราบที่ตั้งได้ฉากกับแกนขั้วโลกเหนือและขั้วโลกใต้ รอยตัดนี้จะเป็นวงกลมที่ขนานกับเส้นศูนย์สูตร ค่าของละติจูดนับออกจากเส้นศูนย์สูตรไปทางขั้วโลกเหนือหรือขั้วโลกใต้ โดยวัดไปตามเส้นเมริเดียน เป็นมุมที่ศูนย์กลางของโลก, เดิมใช้ว่า เส้นรุ้ง. (อ. latitude).
ละบม เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-บอ-ไบ-ไม้-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง รู้สึกขัดเมื่อยฟกชํ้าอยู่ข้างใน; รม, ทา. (โดยมากใช้ ระบม).	ละบม ก. รู้สึกขัดเมื่อยฟกชํ้าอยู่ข้างใน; รม, ทา. (โดยมากใช้ ระบม).
ละบอง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เม็ดตุ่ม ๆ เกิดตามผิวเนื้อด้วยพิษร้อนหรือพิษอักเสบ.	ละบอง น. เม็ดตุ่ม ๆ เกิดตามผิวเนื้อด้วยพิษร้อนหรือพิษอักเสบ.
ละบองไฟ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน	เป็นคำนาม หมายถึง เม็ดตุ่มเกิดแก่หญิงกําลังอยู่ไฟ, ผดไฟ.	ละบองไฟ น. เม็ดตุ่มเกิดแก่หญิงกําลังอยู่ไฟ, ผดไฟ.
ละบองราหู เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-งอ-งู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อโรค ตามตําราแพทย์แผนโบราณว่าเป็นโรคซางชนิดหนึ่งที่ขึ้นเป็นเม็ดที่เด็กอ่อน, กระบองราหู ก็เรียก.	ละบองราหู น. ชื่อโรค ตามตําราแพทย์แผนโบราณว่าเป็นโรคซางชนิดหนึ่งที่ขึ้นเป็นเม็ดที่เด็กอ่อน, กระบองราหู ก็เรียก.
ละบัด เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ลัด, ผลิ, แตกใบอ่อน, แตกขนอ่อน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พึ่งลัด, พึ่งผลิ, อ่อน. (โดยมากใช้ ระบัด).	ละบัด ก. ลัด, ผลิ, แตกใบอ่อน, แตกขนอ่อน. ว. พึ่งลัด, พึ่งผลิ, อ่อน. (โดยมากใช้ ระบัด).
ละบือ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง ลือ, เลื่องลือ. (โดยมากใช้ ระบือ).	ละบือ ก. ลือ, เลื่องลือ. (โดยมากใช้ ระบือ).
ละเบ็ง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ดัง, ดังอื้ออึงแซ่ไปหมด, ระเบ็ง ก็ว่า.	ละเบ็ง ว. ดัง, ดังอื้ออึงแซ่ไปหมด, ระเบ็ง ก็ว่า.
ละโบม เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-บอ-ไบ-ไม้-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง โลม, ลูบคลํา, เคล้าคลึง.	ละโบม ก. โลม, ลูบคลํา, เคล้าคลึง.
ละม่อม เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สุภาพ, อ่อนโยน, (ใช้แก่กิริยาอาการที่เรียบร้อย งดงาม ไม่ขัดเขิน ไม่กระด้าง), มักใช้เข้าคู่กับคํา ละมุน เป็น ละมุนละม่อม หมายความว่า อ่อนโยน นิ่มนวล; โดยไม่มีการขัดขืน (ใช้แก่การจับกุม) เช่น ตำรวจจับผู้ร้ายได้โดยละม่อม.	ละม่อม ว. สุภาพ, อ่อนโยน, (ใช้แก่กิริยาอาการที่เรียบร้อย งดงาม ไม่ขัดเขิน ไม่กระด้าง), มักใช้เข้าคู่กับคํา ละมุน เป็น ละมุนละม่อม หมายความว่า อ่อนโยน นิ่มนวล; โดยไม่มีการขัดขืน (ใช้แก่การจับกุม) เช่น ตำรวจจับผู้ร้ายได้โดยละม่อม.
ละมั่ง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู	ดู ละองละมั่ง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ออ-อ่าง-งอ-งู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู.	ละมั่ง ดู ละองละมั่ง.
ละมา เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง กาล, คราว, เวลา.	ละมา น. กาล, คราว, เวลา.
ละมาน เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ข้าวละมาน. ในวงเล็บ ดู ข้าวป่า เขียนว่า ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา ที่ ข้าว เขียนว่า ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน.	ละมาน น. ข้าวละมาน. (ดู ข้าวป่า ที่ ข้าว).
ละม้าย เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คล้าย, เกือบจะเหมือน, เช่น หน้าตาละม้ายไปทางแม่.	ละม้าย ว. คล้าย, เกือบจะเหมือน, เช่น หน้าตาละม้ายไปทางแม่.
ละมุ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง โป๊ะเล็ก ๆ ที่ทําไว้สําหรับจับปลาตามชายทะเล.	ละมุ ๑ น. โป๊ะเล็ก ๆ ที่ทําไว้สําหรับจับปลาตามชายทะเล.
ละมุ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน เป็นคำนาม หมายถึง กลุ่มต้นไม้เล็ก ๆ ตามชายห้วย หนอง บึง.	ละมุ ๒ (ถิ่น–อีสาน) น. กลุ่มต้นไม้เล็ก ๆ ตามชายห้วย หนอง บึง.
ละมุด เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อไม้ต้น ๒ ชนิดในสกุล Manilkara วงศ์ Sapotaceae ผลสุกรสหวาน กินได้ คือ ละมุดฝรั่ง [M. zapota (L.) P. Royen] ผลสุกสีนํ้าตาล, ละมุดสีดา หรือ ละมุดไทย [M. kauki (L.) Dubard] ผลสุกสีแดงคลํ้า. (๒) เรียกขนุนพันธุ์ที่มียวงสีเหลือง เนื้อเหลว ว่า ขนุนละมุด. ในวงเล็บ ดู ขนุน เขียนว่า ขอ-ไข่-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู ความหมายที่ ๑.	ละมุด น. (๑) ชื่อไม้ต้น ๒ ชนิดในสกุล Manilkara วงศ์ Sapotaceae ผลสุกรสหวาน กินได้ คือ ละมุดฝรั่ง [M. zapota (L.) P. Royen] ผลสุกสีนํ้าตาล, ละมุดสีดา หรือ ละมุดไทย [M. kauki (L.) Dubard] ผลสุกสีแดงคลํ้า. (๒) เรียกขนุนพันธุ์ที่มียวงสีเหลือง เนื้อเหลว ว่า ขนุนละมุด. (ดู ขนุน ๑).
ละมุน เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อ่อนนุ่ม, นุ่มนวล, เช่น ผ้ากำมะหยี่เนื้อนิ่มละมุนมือ.	ละมุน ว. อ่อนนุ่ม, นุ่มนวล, เช่น ผ้ากำมะหยี่เนื้อนิ่มละมุนมือ.
ละมุนละม่อม เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อ่อนโยน, นิ่มนวล, เช่น เขามีกิริยาท่าทางละมุนละม่อม.	ละมุนละม่อม ว. อ่อนโยน, นิ่มนวล, เช่น เขามีกิริยาท่าทางละมุนละม่อม.
ละมุนละไม เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อ่อนนุ่มพอดี ๆ ไม่สวยและไม่แฉะ เช่น หุงข้าวได้ละมุนละไม ข้าวเหนียวมูนได้ละมุนละไม; เรียบร้อย, นุ่มนวล, เช่น เด็กคนนี้มีกิริยามารยาทละมุนละไม.	ละมุนละไม ว. อ่อนนุ่มพอดี ๆ ไม่สวยและไม่แฉะ เช่น หุงข้าวได้ละมุนละไม ข้าวเหนียวมูนได้ละมุนละไม; เรียบร้อย, นุ่มนวล, เช่น เด็กคนนี้มีกิริยามารยาทละมุนละไม.
ละเม็ด เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ชนชาวเขาจําพวกข่า อยู่ทางแคว้นสิบสองจุไทย.	ละเม็ด น. ชนชาวเขาจําพวกข่า อยู่ทางแคว้นสิบสองจุไทย.
ละเมอ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง พูด ทํา หรือแสดงในเวลาหลับ, ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง โดยปริยายหมายความว่า หลงเพ้อ เช่น เขากลับไปนานแล้ว ยังละเมอว่าเขายังอยู่, มะเมอ ก็ว่า.	ละเมอ ก. พูด ทํา หรือแสดงในเวลาหลับ, (ปาก) โดยปริยายหมายความว่า หลงเพ้อ เช่น เขากลับไปนานแล้ว ยังละเมอว่าเขายังอยู่, มะเมอ ก็ว่า.
ละเมาะ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง หมู่ไม้ขนาดเล็ก ซึ่งขึ้นในที่โล่งเป็นหย่อม ๆ, บางทีก็เรียกว่า เกาะ, ถ้ามีลักษณะเป็นป่า ก็เรียกว่า ป่าละเมาะ.	ละเมาะ ๑ น. หมู่ไม้ขนาดเล็ก ซึ่งขึ้นในที่โล่งเป็นหย่อม ๆ, บางทีก็เรียกว่า เกาะ, ถ้ามีลักษณะเป็นป่า ก็เรียกว่า ป่าละเมาะ.
ละเมาะ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลากระบอกขนาดเล็ก. ในวงเล็บ ดู กระบอก เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒.	ละเมาะ ๒ น. ชื่อปลากระบอกขนาดเล็ก. (ดู กระบอก ๒).
ละเมิด เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ล่วงเกินหรือฝ่าฝืนจารีตประเพณีหรือกฎหมายที่มีบัญญัติไว้; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง จงใจหรือประมาทเลินเล่อ ทําต่อบุคคลอื่นโดยผิดกฎหมายให้เขาเสียหายถึงแก่ชีวิต ร่างกาย อนามัย เสรีภาพ ทรัพย์สิน หรือสิทธิ.	ละเมิด ก. ล่วงเกินหรือฝ่าฝืนจารีตประเพณีหรือกฎหมายที่มีบัญญัติไว้; (กฎ) จงใจหรือประมาทเลินเล่อ ทําต่อบุคคลอื่นโดยผิดกฎหมายให้เขาเสียหายถึงแก่ชีวิต ร่างกาย อนามัย เสรีภาพ ทรัพย์สิน หรือสิทธิ.
ละเมิดลิขสิทธิ์ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ขอ-ไข่-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำกริยา หมายถึง กระทําอย่างหนึ่งอย่างใดต่องานที่มีลิขสิทธิ์ตามกฎหมาย ได้แก่ ทําซํ้าหรือดัดแปลง หรือเผยแพร่ต่อสาธารณชน โดยมิได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์.	ละเมิดลิขสิทธิ์ (กฎ) ก. กระทําอย่างหนึ่งอย่างใดต่องานที่มีลิขสิทธิ์ตามกฎหมาย ได้แก่ ทําซํ้าหรือดัดแปลง หรือเผยแพร่ต่อสาธารณชน โดยมิได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์.
ละเมียด เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง มิดชิดอย่างสุภาพ, มักใช้เข้าคู่กับคำ ละไม เป็น ละเมียดละไม; คล้ายคลึง, ละม้าย, มักใช้เข้าคู่กับคำ เหมือน เป็น ละเมียดเหมือน.	ละเมียด ก. มิดชิดอย่างสุภาพ, มักใช้เข้าคู่กับคำ ละไม เป็น ละเมียดละไม; คล้ายคลึง, ละม้าย, มักใช้เข้าคู่กับคำ เหมือน เป็น ละเมียดเหมือน.
ละเมียดละไม เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง สุภาพนุ่มนวล เช่น กิริยามารยาทละเมียดละไม สำนวนละเมียดละไม, แนบเนียนไม่ขัดเขิน เช่น เข้าพระเข้านางได้ละเมียดละไม.	ละเมียดละไม ก. สุภาพนุ่มนวล เช่น กิริยามารยาทละเมียดละไม สำนวนละเมียดละไม, แนบเนียนไม่ขัดเขิน เช่น เข้าพระเข้านางได้ละเมียดละไม.
ละเมียบ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง ตีแต่งเหล็กที่เป็นรูปอยู่แล้วให้เรียบเป็นมัน, ลําเมียบ ลําเลียบ หรือ ลําเวียน ก็ว่า.	ละเมียบ ก. ตีแต่งเหล็กที่เป็นรูปอยู่แล้วให้เรียบเป็นมัน, ลําเมียบ ลําเลียบ หรือ ลําเวียน ก็ว่า.
ละแมะ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องมือรูปคล้ายจอบ สําหรับถากเรือโกลน. ในวงเล็บ รูปภาพ ละแมะ.	ละแมะ น. เครื่องมือรูปคล้ายจอบ สําหรับถากเรือโกลน. (รูปภาพ ละแมะ).
ละโมก เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-กอ-ไก่	ดู กระโดงแดง เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ดอ-เด็ก-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-ดอ-เด็ก-งอ-งู (๑).	ละโมก ดู กระโดงแดง (๑).
ละโมบ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง โลภมาก, มักได้.	ละโมบ ก. โลภมาก, มักได้.
ละไม เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง น่ารักน่าเอ็นดู, งามชวนดู, ชื่นบาน, เช่น ยิ้มละไม งามละไม.	ละไม ๑ ว. น่ารักน่าเอ็นดู, งามชวนดู, ชื่นบาน, เช่น ยิ้มละไม งามละไม.
ละไม เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Baccaurea motleyana (Muell. Arg.) Muell. Arg. ในวงศ์ Euphorbiaceae ผลและรสคล้ายมะไฟ ต่างกันที่ขั้วผลมีกลีบเลี้ยงครอบ.	ละไม ๒ น. ชื่อไม้ต้นชนิด Baccaurea motleyana (Muell. Arg.) Muell. Arg. ในวงศ์ Euphorbiaceae ผลและรสคล้ายมะไฟ ต่างกันที่ขั้วผลมีกลีบเลี้ยงครอบ.
ละรี เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง แล่นไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	ละรี ก. แล่นไป. (ช.).
ละลนละลาน เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-นอ-หนู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลนลาน เช่น ถูกดุเสียจนละลนละลาน.	ละลนละลาน ว. ลนลาน เช่น ถูกดุเสียจนละลนละลาน.
ละลมละลาย เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง สูญหายไปหมด เช่น ข้าวของละลมละลายไป.	ละลมละลาย ก. สูญหายไปหมด เช่น ข้าวของละลมละลายไป.
ละลวย เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง งงงวย, ทําให้หลง, เช่น คาถามหาละลวย. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีมาก, ได้มาก; อ่อน, นุ่ม.	ละลวย ก. งงงวย, ทําให้หลง, เช่น คาถามหาละลวย. ว. มีมาก, ได้มาก; อ่อน, นุ่ม.
ละลอก เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ระลอก; โรคผิวหนังชนิดหนึ่ง เป็นเม็ดมีหนอง.	ละลอก น. ระลอก; โรคผิวหนังชนิดหนึ่ง เป็นเม็ดมีหนอง.
ละลอบละเล้า เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง รู้หลบหลีก.	ละลอบละเล้า ว. รู้หลบหลีก.
ละลัง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง รีบเร่ง.	ละลัง ว. รีบเร่ง.
ละลัด เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง แมลงวัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	ละลัด น. แมลงวัน. (ช.).
ละล้า เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง ล่า, ช้า, หมดแรง.	ละล้า (กลอน) ก. ล่า, ช้า, หมดแรง.
ละล้าละลัง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ห่วงหน้าห่วงหลัง, ลุก ๆ ลน ๆ.	ละล้าละลัง ว. ห่วงหน้าห่วงหลัง, ลุก ๆ ลน ๆ.
ละลาน เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ตื่นเต้น.	ละลาน ก. ตื่นเต้น.
ละลานใจ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง ตื่นใจ, วุ่นวายใจ, เช่น เห็นเพชรเม็ดงามละลานใจ.	ละลานใจ ก. ตื่นใจ, วุ่นวายใจ, เช่น เห็นเพชรเม็ดงามละลานใจ.
ละลานตา เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ตื่นตา เช่น ผู้คนมากมายละลานตา.	ละลานตา ก. ตื่นตา เช่น ผู้คนมากมายละลานตา.
ละลาบละล้วง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ล่วงเกิน, อาจเอื้อม, เช่น การถามเรื่องส่วนตัวถือเป็นการละลาบละล้วง.	ละลาบละล้วง ก. ล่วงเกิน, อาจเอื้อม, เช่น การถามเรื่องส่วนตัวถือเป็นการละลาบละล้วง.
ละลาย เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่ของแข็งเปลี่ยนสภาพเป็นของเหลวด้วยความร้อน เช่น นํ้าแข็งละลาย; คลายตัวหรือทําให้คลายตัวซึมซาบสลายไปในนํ้าหรือของเหลว เช่น ยาละลาย เกลือละลายในนํ้า ละลายยาหอม ละลายนํ้าตาลในนํ้ากะทิ, โดยปริยายหมายความว่า หายไป, หมดไป, เช่น พอเห็นนํ้าตา ความโกรธแค้นก็ละลายหายไป เอาเงินไปละลายในวงไพ่หมด; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวิทยาศาสตร์ หมายถึง อาการที่สารอย่างหนึ่งแผ่กระจายในสารอีกอย่างหนึ่งอย่างสมํ่าเสมอโดยไม่มีปฏิกิริยาเคมีต่อกัน เช่น คาร์บอนละลายในเหล็ก แอลกอฮอล์ละลายในนํ้า แก๊สออกซิเจนละลายในแก๊สไนโตรเจน ผลที่ได้เรียกว่า สารละลาย.	ละลาย ก. อาการที่ของแข็งเปลี่ยนสภาพเป็นของเหลวด้วยความร้อน เช่น นํ้าแข็งละลาย; คลายตัวหรือทําให้คลายตัวซึมซาบสลายไปในนํ้าหรือของเหลว เช่น ยาละลาย เกลือละลายในนํ้า ละลายยาหอม ละลายนํ้าตาลในนํ้ากะทิ, โดยปริยายหมายความว่า หายไป, หมดไป, เช่น พอเห็นนํ้าตา ความโกรธแค้นก็ละลายหายไป เอาเงินไปละลายในวงไพ่หมด; (วิทยา) อาการที่สารอย่างหนึ่งแผ่กระจายในสารอีกอย่างหนึ่งอย่างสมํ่าเสมอโดยไม่มีปฏิกิริยาเคมีต่อกัน เช่น คาร์บอนละลายในเหล็ก แอลกอฮอล์ละลายในนํ้า แก๊สออกซิเจนละลายในแก๊สไนโตรเจน ผลที่ได้เรียกว่า สารละลาย.
ละล้าละลัง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ห่วงหน้าห่วงหลัง, พะวงหน้าพะวงหลัง, พะวักพะวน, เช่น เกิดไฟไหม้ละล้าละลังคว้าอะไรไม่ถูก.	ละล้าละลัง ว. ห่วงหน้าห่วงหลัง, พะวงหน้าพะวงหลัง, พะวักพะวน, เช่น เกิดไฟไหม้ละล้าละลังคว้าอะไรไม่ถูก.
ละล้าว เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อย่างเกรงกลัว เช่น ไหว้ละล้าว. ในวงเล็บ มาจาก นิราศนรินทร์ แบบเรียนกวีนิพนธ์.	ละล้าว ว. อย่างเกรงกลัว เช่น ไหว้ละล้าว. (นิ. นรินทร์).
ละล่ำละลัก เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อำ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่พูดไม่ได้เร็วอย่างใจกระอึกกระอักติด ๆ ขัด ๆ เพราะเหนื่อย ตกใจ ดีใจ หรือรีบร้อน เป็นต้น.	ละล่ำละลัก ก. อาการที่พูดไม่ได้เร็วอย่างใจกระอึกกระอักติด ๆ ขัด ๆ เพราะเหนื่อย ตกใจ ดีใจ หรือรีบร้อน เป็นต้น.
ละลิบ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลิบ, ลิ่ว, สูง, โด่ง, ไกล, ลอยไปไกล.	ละลิบ ว. ลิบ, ลิ่ว, สูง, โด่ง, ไกล, ลอยไปไกล.
ละลุง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-งอ-งู ความหมายที่ ๑	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง ใจเป็นห่วงถึง, เป็นทุกข์ถึง, ใจหาย.	ละลุง ๑ (กลอน) ก. ใจเป็นห่วงถึง, เป็นทุกข์ถึง, ใจหาย.
ละลุง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-งอ-งู ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชุลมุน.	ละลุง ๒ (กลอน) ว. ชุลมุน.
ละลุม เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ละเล้า.	ละลุม ก. ละเล้า.
ละเลง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ป้ายทาหรือไล้ทาให้แผ่ออกไปด้วยวิธีวนเป็นวงกลม ๆ เช่น ละเลงขนมเบื้อง, โดยปริยายหมายความว่า ทำให้เลอะเทอะ เช่น เอาแป้งละเลงหน้า.	ละเลง ก. ป้ายทาหรือไล้ทาให้แผ่ออกไปด้วยวิธีวนเป็นวงกลม ๆ เช่น ละเลงขนมเบื้อง, โดยปริยายหมายความว่า ทำให้เลอะเทอะ เช่น เอาแป้งละเลงหน้า.
ละเลงขนมเบื้องด้วยปาก เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-งอ-งู-ขอ-ไข่-นอ-หนู-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ดีแต่พูด แต่ทำไม่ได้.	ละเลงขนมเบื้องด้วยปาก (สำ) ก. ดีแต่พูด แต่ทำไม่ได้.
ละเลงเลือด เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ต่อสู้กันจนเลือดออกมากเปรอะไปด้วยกัน เช่น ทั้ง ๒ ฝ่ายต่อสู้กันถึงขั้นละเลงเลือด.	ละเลงเลือด ว. อาการที่ต่อสู้กันจนเลือดออกมากเปรอะไปด้วยกัน เช่น ทั้ง ๒ ฝ่ายต่อสู้กันถึงขั้นละเลงเลือด.
ละเล้า เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง เคล้าคลึง, คลอเคลีย, คลํา; สับสน, ปะปน, ใช้เข้าคู่กับคํา ละลุม เป็น ละเล้าละลุม ก็มี.	ละเล้า ก. เคล้าคลึง, คลอเคลีย, คลํา; สับสน, ปะปน, ใช้เข้าคู่กับคํา ละลุม เป็น ละเล้าละลุม ก็มี.
ละเลาะ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง ค่อย ๆ ไป.	ละเลาะ ก. ค่อย ๆ ไป.
ละเลาะละลอง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง บรรลุถึงฝั่ง; ค่อยเป็นค่อยไปจนกว่าจะบรรลุถึงเป้าหมาย.	ละเลาะละลอง ก. บรรลุถึงฝั่ง; ค่อยเป็นค่อยไปจนกว่าจะบรรลุถึงเป้าหมาย.
ละเลิง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เหลิงจนลืมตัวเพราะลําพองหรือคึกคะนอง เช่น หลงละเลิงจนลืมอันตราย.	ละเลิง ก. เหลิงจนลืมตัวเพราะลําพองหรือคึกคะนอง เช่น หลงละเลิงจนลืมอันตราย.
ละเลียด เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง กินทีละน้อย ๆ เช่น มัวละเลียดอยู่นั่นแหละ.	ละเลียด ก. กินทีละน้อย ๆ เช่น มัวละเลียดอยู่นั่นแหละ.
ละเลียบ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง เลียบ.	ละเลียบ ก. เลียบ.
ละเลือก เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลนลาน.	ละเลือก ว. ลนลาน.
ละไล้ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง ไล้, ลูบ, โลม.	ละไล้ ก. ไล้, ลูบ, โลม.
ละวล เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-ลอ-ลิง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ก้อง, อื้ออึง, สับสน.	ละวล ว. ก้อง, อื้ออึง, สับสน.
ละว้อ, ละว้า ๑ ละว้อ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-ไม้-โท-ออ-อ่าง ละว้า ความหมายที่ ๑ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง คนชาวเขาตอนเหนือประเทศไทยพวกหนึ่งในตระกูลมอญ–เขมร.	ละว้อ, ละว้า ๑ น. คนชาวเขาตอนเหนือประเทศไทยพวกหนึ่งในตระกูลมอญ–เขมร.
ละว้า เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกย่ามขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งมีครุยที่มุมล่างว่า ย่ามละว้า.	ละว้า ๒ น. เรียกย่ามขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งมีครุยที่มุมล่างว่า ย่ามละว้า.
ละวาด เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง วาด. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คล้ายเขียน.	ละวาด ก. วาด. ว. คล้ายเขียน.
ละเวง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงเสนาะ, ก้อง, กังวาน; ฟุ้งเฟื่อง, ฟุ้งไป.	ละเวง ว. เสียงเสนาะ, ก้อง, กังวาน; ฟุ้งเฟื่อง, ฟุ้งไป.
ละแวก เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง เขมรชาวกรุงละแวก.	ละแวก ๑ น. เขมรชาวกรุงละแวก.
ละแวก เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง เขตบริเวณ เช่น ละแวกบ้าน.	ละแวก ๒ น. เขตบริเวณ เช่น ละแวกบ้าน.
ละโว้ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-วอ-แหวน-ไม้-โท ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเก่าของเมืองลพบุรี.	ละโว้ ๑ น. ชื่อเก่าของเมืองลพบุรี.
ละโว้ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-วอ-แหวน-ไม้-โท ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมะเขือพันธุ์หนึ่งของชนิด Solanum melongena L. ผลกลม กินได้.	ละโว้ ๒ น. ชื่อมะเขือพันธุ์หนึ่งของชนิด Solanum melongena L. ผลกลม กินได้.
ละหมาด เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง พิธีกรรมเกี่ยวกับการนมัสการในศาสนาอิสลามเพื่อชําระจิตใจให้บริสุทธิ์ ปฏิบัติวันละ ๕ เวลา, นมาซ ก็เรียก.	ละหมาด น. พิธีกรรมเกี่ยวกับการนมัสการในศาสนาอิสลามเพื่อชําระจิตใจให้บริสุทธิ์ ปฏิบัติวันละ ๕ เวลา, นมาซ ก็เรียก.
ละหมาดญานาซะฮ์ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อะ-ฮอ-นก-ฮูก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง พิธีอ้อนวอนพระเป็นเจ้าในศาสนาอิสลาม เพื่อขอให้รับผู้ตาย (ระบุชื่อ) ไว้ในที่อันบริสุทธิ์.	ละหมาดญานาซะฮ์ น. พิธีอ้อนวอนพระเป็นเจ้าในศาสนาอิสลาม เพื่อขอให้รับผู้ตาย (ระบุชื่อ) ไว้ในที่อันบริสุทธิ์.
ละหลัด เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หลัด ๆ, เร็ว ๆ.	ละหลัด ว. หลัด ๆ, เร็ว ๆ.
ละห้อย เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่พูดเว้าวอนด้วยน้ำเสียงอ่อย ๆ ก่อให้เกิดความสงสารเห็นอกเห็นใจ เช่น เสียงละห้อย; โศกเศร้าเพราะความผิดหวังหรือคิดถึง เช่น หน้าละห้อย.	ละห้อย ว. อาการที่พูดเว้าวอนด้วยน้ำเสียงอ่อย ๆ ก่อให้เกิดความสงสารเห็นอกเห็นใจ เช่น เสียงละห้อย; โศกเศร้าเพราะความผิดหวังหรือคิดถึง เช่น หน้าละห้อย.
ละห้อยละเหี่ย เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่อ่อนอกอ่อนใจเพราะผิดหวังหรือเหนื่อยมากเป็นต้น เช่น เดินละห้อยละเหี่ย.	ละห้อยละเหี่ย ว. อาการที่อ่อนอกอ่อนใจเพราะผิดหวังหรือเหนื่อยมากเป็นต้น เช่น เดินละห้อยละเหี่ย.
ละหาน เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ห้วงนํ้า. ในวงเล็บ เทียบ ภาษาเขมร ว่า รหาล .	ละหาน ๑ น. ห้วงนํ้า. (เทียบเขมร ว่า รหาล).
ละหาน เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ห้อย.	ละหาน ๒ ว. ห้อย.
ละหาร เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ห้วงน้ำ. ในวงเล็บ เทียบ ภาษามลายู ว่า lahar .	ละหาร น. ห้วงน้ำ. (เทียบมลายู ว่า lahar).
ละหุ่ง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มชนิด Ricinus communis L. ในวงศ์ Euphorbiaceae เมล็ดเป็นพิษ นํ้ามันที่ได้จากการหีบโดยไม่ใช้ความร้อนใช้ทํายาได้.	ละหุ่ง น. ชื่อไม้พุ่มชนิด Ricinus communis L. ในวงศ์ Euphorbiaceae เมล็ดเป็นพิษ นํ้ามันที่ได้จากการหีบโดยไม่ใช้ความร้อนใช้ทํายาได้.
ละเหย เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ระเหย.	ละเหย ก. ระเหย.
ละเหี่ย เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง อ่อนใจ, อิดโรย, เช่น กินยาลมแก้ใจละเหี่ย, ละเหี่ยใจ ก็ว่า.	ละเหี่ย ก. อ่อนใจ, อิดโรย, เช่น กินยาลมแก้ใจละเหี่ย, ละเหี่ยใจ ก็ว่า.
ละอง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ออ-อ่าง-งอ-งู	ดู ละองละมั่ง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ออ-อ่าง-งอ-งู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู.	ละอง ดู ละองละมั่ง.
ละองละมั่ง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ออ-อ่าง-งอ-งู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกวางขนาดกลางชนิด Cervus eldi ในวงศ์ Cervidae ตัวสีนํ้าตาลอ่อน คอยาวกว่ากวางชนิดอื่น ตัวผู้เขาโค้งปลายชี้ไปด้านหน้า ตัวเมียไม่มีเขา ลูกเกิดใหม่มีจุดขาว กินหญ้าและใบไม้ เป็นสัตว์ป่าสงวนของไทย, บ้างเรียกเพศผู้ว่า ละอง เรียกเพศเมียว่า ละมั่ง.	ละองละมั่ง น. ชื่อกวางขนาดกลางชนิด Cervus eldi ในวงศ์ Cervidae ตัวสีนํ้าตาลอ่อน คอยาวกว่ากวางชนิดอื่น ตัวผู้เขาโค้งปลายชี้ไปด้านหน้า ตัวเมียไม่มีเขา ลูกเกิดใหม่มีจุดขาว กินหญ้าและใบไม้ เป็นสัตว์ป่าสงวนของไทย, บ้างเรียกเพศผู้ว่า ละอง เรียกเพศเมียว่า ละมั่ง.
ละออง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ออ-อ่าง-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งซึ่งมีลักษณะเป็นผงเป็นฝอยละเอียดยิบ เช่น ละอองฝน ละอองน้ำ ละอองฟาง ละอองข้าว; ฝ้าขาวที่ขึ้นในปากเด็กเล็ก ๆ เมื่อไม่สบาย เช่น เด็กท้องเสียลิ้นเป็นละออง.	ละออง น. สิ่งซึ่งมีลักษณะเป็นผงเป็นฝอยละเอียดยิบ เช่น ละอองฝน ละอองน้ำ ละอองฟาง ละอองข้าว; ฝ้าขาวที่ขึ้นในปากเด็กเล็ก ๆ เมื่อไม่สบาย เช่น เด็กท้องเสียลิ้นเป็นละออง.
ละอาย เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง รู้สึกอายที่จะทำสิ่งไม่ถูกไม่ควร เช่น ละอายที่จะทำผิด, ละอายใจ ก็ว่า.	ละอาย ก. รู้สึกอายที่จะทำสิ่งไม่ถูกไม่ควร เช่น ละอายที่จะทำผิด, ละอายใจ ก็ว่า.
ละเอียด เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่หยาบ เช่น บดยาให้ละเอียด ทรายละเอียด, เป็นเส้นเล็ก ๆ เช่น ผมเส้นละเอียด ยาฝอยเส้นละเอียด, เป็นผง, เป็นจุณ, เช่น แป้งผัดหน้าละเอียด, เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เช่น แก้วแตกละเอียด; ที่ต้องชี้แจงหรือแจกแจงโดยไม่ให้มีอะไรขาดตกบกพร่อง เช่น เรื่องนี้ต้องอธิบายโดยละเอียด; ถี่ถ้วน, รอบคอบ, เช่น เจ้าหน้าที่การเงินควรเป็นคนละเอียด, ประณีต เช่น ฝีมือสอยผ้าละเอียด ฝีมือถักเสื้อละเอียด.	ละเอียด ว. ไม่หยาบ เช่น บดยาให้ละเอียด ทรายละเอียด, เป็นเส้นเล็ก ๆ เช่น ผมเส้นละเอียด ยาฝอยเส้นละเอียด, เป็นผง, เป็นจุณ, เช่น แป้งผัดหน้าละเอียด, เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เช่น แก้วแตกละเอียด; ที่ต้องชี้แจงหรือแจกแจงโดยไม่ให้มีอะไรขาดตกบกพร่อง เช่น เรื่องนี้ต้องอธิบายโดยละเอียด; ถี่ถ้วน, รอบคอบ, เช่น เจ้าหน้าที่การเงินควรเป็นคนละเอียด, ประณีต เช่น ฝีมือสอยผ้าละเอียด ฝีมือถักเสื้อละเอียด.
ละเอียดลออ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ถี่ถ้วน, รอบคอบ, เช่น ตรวจบัญชีอย่างละเอียดลออ ดูแลข้าวของอย่างละเอียดลออ ไม่ให้ตกเรี่ยเสียหาย.	ละเอียดลออ ว. ถี่ถ้วน, รอบคอบ, เช่น ตรวจบัญชีอย่างละเอียดลออ ดูแลข้าวของอย่างละเอียดลออ ไม่ให้ตกเรี่ยเสียหาย.
ละเอียดอ่อน เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ประณีต, นิ่มนวล, เช่น การรำไทยเป็นศิลปะที่ละเอียดอ่อน ศิลปะและดนตรีมีความละเอียดอ่อน; ลึกซึ้ง, สลับซับซ้อน, ยากที่จะเข้าใจได้, เช่น ศาสนาเป็นเรื่องละเอียดอ่อน; อ่อนไหวง่าย, สะเทือนใจง่าย, เช่น บางคนถือเรื่องส่วนตัว เรื่องการเงินเป็นเรื่องละเอียดอ่อน.	ละเอียดอ่อน ว. ประณีต, นิ่มนวล, เช่น การรำไทยเป็นศิลปะที่ละเอียดอ่อน ศิลปะและดนตรีมีความละเอียดอ่อน; ลึกซึ้ง, สลับซับซ้อน, ยากที่จะเข้าใจได้, เช่น ศาสนาเป็นเรื่องละเอียดอ่อน; อ่อนไหวง่าย, สะเทือนใจง่าย, เช่น บางคนถือเรื่องส่วนตัว เรื่องการเงินเป็นเรื่องละเอียดอ่อน.
ละแอน เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-ออ-อ่าง-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ต้นกระชาย. ในวงเล็บ ดู กระชาย เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก.	ละแอน (ถิ่น–พายัพ) น. ต้นกระชาย. (ดู กระชาย).
ลัก เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาสิ่งของที่เขาไม่ให้ไปด้วยอาการซ่อนเร้น, ขโมย, เช่น ลักทรัพย์, แอบทำ, ลอบทำ, เช่น ลักกินขนมในห้องเรียน ลักสูบบุหรี่ในห้องน้ำ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เว้นข้ามไปทำให้เสียระเบียบ เช่น รถไฟลักหลีก ทำให้รถ ๒ ขบวนชนกัน.	ลัก ก. เอาสิ่งของที่เขาไม่ให้ไปด้วยอาการซ่อนเร้น, ขโมย, เช่น ลักทรัพย์, แอบทำ, ลอบทำ, เช่น ลักกินขนมในห้องเรียน ลักสูบบุหรี่ในห้องน้ำ. ว. เว้นข้ามไปทำให้เสียระเบียบ เช่น รถไฟลักหลีก ทำให้รถ ๒ ขบวนชนกัน.
ลักไก่ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-กอ-ไก่-ไม้-เอก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง หลอกล่อให้หลงเข้าใจผิด, ใช้อุบายลวงให้หลง, (มักใช้แก่การกีฬา) เช่น ยิงลูกลักไก่, ถือไพ่แต้มต่ำ แต่เพิ่มเค้าเพื่อให้อีกฝ่ายหนึ่งเข้าใจผิดว่าตนถือไพ่แต้มสูง (ใช้แก่การเล่นโป๊กเกอร์หรือเผ).	ลักไก่ (ปาก) ก. หลอกล่อให้หลงเข้าใจผิด, ใช้อุบายลวงให้หลง, (มักใช้แก่การกีฬา) เช่น ยิงลูกลักไก่, ถือไพ่แต้มต่ำ แต่เพิ่มเค้าเพื่อให้อีกฝ่ายหนึ่งเข้าใจผิดว่าตนถือไพ่แต้มสูง (ใช้แก่การเล่นโป๊กเกอร์หรือเผ).
ลักเค้า เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ลอบทําเอาแบบอย่างเขา.	ลักเค้า ก. ลอบทําเอาแบบอย่างเขา.
ลักซ่อน เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ซอ-โซ่-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่คล้ายมีอะไรบางอย่างมาทำให้มองไม่เห็นหรือหาไม่พบ เชื่อกันว่าถูกผีลักไปซ่อนหรือผีบังตา.	ลักซ่อน ก. อาการที่คล้ายมีอะไรบางอย่างมาทำให้มองไม่เห็นหรือหาไม่พบ เชื่อกันว่าถูกผีลักไปซ่อนหรือผีบังตา.
ลักตา เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่จงใจลักเดินตัวหมากรุกให้ผิดตาเพื่อเอาเปรียบคู่ต่อสู้ ในคำว่า เดินลักตา.	ลักตา ว. อาการที่จงใจลักเดินตัวหมากรุกให้ผิดตาเพื่อเอาเปรียบคู่ต่อสู้ ในคำว่า เดินลักตา.
ลักทรัพย์ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำกริยา หมายถึง ชื่อความผิดอาญาฐานเอาทรัพย์ของผู้อื่น หรือที่ผู้อื่นเป็นเจ้าของรวมอยู่ด้วยไปโดยทุจริต.	ลักทรัพย์ (กฎ) ก. ชื่อความผิดอาญาฐานเอาทรัพย์ของผู้อื่น หรือที่ผู้อื่นเป็นเจ้าของรวมอยู่ด้วยไปโดยทุจริต.
ลักพา เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-พอ-พาน-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ลอบพาหญิงหนีไปในทางชู้สาว.	ลักพา ก. ลอบพาหญิงหนีไปในทางชู้สาว.
ลักเพศ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สอ-สา-ลา	[ลักกะเพด] เป็นคำกริยา หมายถึง ทําหรือแต่งตัวปลอมแปลงให้ผิดไปจากเพศของตน เช่นคฤหัสถ์แต่งตัวปลอมเพศเป็นสมณะ ผู้ชายแต่งตัวเป็นผู้หญิง; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ทํานอกลู่นอกทาง เช่นดื่มนํ้าทางหูถ้วย.	ลักเพศ [ลักกะเพด] ก. ทําหรือแต่งตัวปลอมแปลงให้ผิดไปจากเพศของตน เช่นคฤหัสถ์แต่งตัวปลอมเพศเป็นสมณะ ผู้ชายแต่งตัวเป็นผู้หญิง; (ปาก) ทํานอกลู่นอกทาง เช่นดื่มนํ้าทางหูถ้วย.
ลักยิ้ม เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง รอยเล็ก ๆ ที่บุ๋มลงไปที่แก้ม.	ลักยิ้ม น. รอยเล็ก ๆ ที่บุ๋มลงไปที่แก้ม.
ลักลอบ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง ลอบกระทำการบางอย่าง เช่น ลักลอบได้เสียกัน ลักลอบเข้าเมือง ลักลอบเล่นการพนัน.	ลักลอบ ก. ลอบกระทำการบางอย่าง เช่น ลักลอบได้เสียกัน ลักลอบเข้าเมือง ลักลอบเล่นการพนัน.
ลักลั่น เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ขาดความเป็นระเบียบทําให้เกิดเหลื่อมลํ้าไม่เป็นไปตามกฎตามแบบตามลําดับเป็นต้น เช่น ทำงานลักลั่น เครื่องใช้ต่างชุดต่างสำรับใช้ปนกันดูลักลั่น.	ลักลั่น ว. ขาดความเป็นระเบียบทําให้เกิดเหลื่อมลํ้าไม่เป็นไปตามกฎตามแบบตามลําดับเป็นต้น เช่น ทำงานลักลั่น เครื่องใช้ต่างชุดต่างสำรับใช้ปนกันดูลักลั่น.
ลักลาย เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง เขียนลายโดยร่นระยะช่องไฟเพื่อให้บรรจุลายได้ตามที่ต้องการ.	ลักลาย ก. เขียนลายโดยร่นระยะช่องไฟเพื่อให้บรรจุลายได้ตามที่ต้องการ.
ลักเลียม เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําทีเล่นทีจริงพอเจ้าของเผลอก็ขโมยเอาไว้.	ลักเลียม ก. ทําทีเล่นทีจริงพอเจ้าของเผลอก็ขโมยเอาไว้.
ลักศพ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-สา-ลา-พอ-พาน	เป็นคำกริยา หมายถึง นําศพไปอย่างเงียบ ๆ เพื่อปลง.	ลักศพ ก. นําศพไปอย่างเงียบ ๆ เพื่อปลง.
ลักสร้อย เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-เสือ-รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง แอบร้องไห้.	ลักสร้อย (กลอน) ก. แอบร้องไห้.
ลักสี เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําสีหนึ่งซึ่งขัดกับอีกสีหนึ่งให้กลืนกันโดยเอาสีอื่นเข้ารวม.	ลักสี ก. ทําสีหนึ่งซึ่งขัดกับอีกสีหนึ่งให้กลืนกันโดยเอาสีอื่นเข้ารวม.
ลักหลับ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง ลักลอบร่วมประเวณีขณะที่ผู้หญิงนอนหลับ.	ลักหลับ ก. ลักลอบร่วมประเวณีขณะที่ผู้หญิงนอนหลับ.
ลักขณะ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-นอ-เนน-สะ-หระ-อะ	[–ขะหฺนะ] เป็นคำนาม หมายถึง ลักษณะ, เครื่องแสดงสิ่งหนึ่งให้เห็นว่าต่างกับอีกสิ่งหนึ่ง, คุณภาพ; ประเภท. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ลกฺษณ เขียนว่า ลอ-ลิง-กอ-ไก่-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี-นอ-เนน.	ลักขณะ [–ขะหฺนะ] น. ลักษณะ, เครื่องแสดงสิ่งหนึ่งให้เห็นว่าต่างกับอีกสิ่งหนึ่ง, คุณภาพ; ประเภท. (ป.; ส. ลกฺษณ).
ลักขณา เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-นอ-เนน-สะ-หระ-อา	[–ขะนา] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีลักษณะดี.	ลักขณา [–ขะนา] (กลอน) ว. มีลักษณะดี.
ลักขะ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องหมาย, เป้า; จํานวนแสนหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ลกฺษ เขียนว่า ลอ-ลิง-กอ-ไก่-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี.	ลักขะ น. เครื่องหมาย, เป้า; จํานวนแสนหนึ่ง. (ป.; ส. ลกฺษ).
ลักขี เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง โชค, ลาภ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ลกฺษมี เขียนว่า ลอ-ลิง-กอ-ไก่-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี.	ลักขี น. โชค, ลาภ. (ป.; ส. ลกฺษมี).
ลักจั่น เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู	[ลักกะจั่น] เป็นคำนาม หมายถึง นํ้าเต้าหรือภาชนะดินรูปคล้ายนํ้าเต้า สําหรับบรรจุนํ้าในเวลาเดินทางอย่างที่พระธุดงค์ใช้.	ลักจั่น [ลักกะจั่น] น. นํ้าเต้าหรือภาชนะดินรูปคล้ายนํ้าเต้า สําหรับบรรจุนํ้าในเวลาเดินทางอย่างที่พระธุดงค์ใช้.
ลักปิดลักเปิด เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	[ลักกะปิดลักกะเปิด] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อโรคที่มีอาการเลือดออกตามไรฟันและเหงือกน่วมเนื่องจากขาดวิตามินซี.	ลักปิดลักเปิด [ลักกะปิดลักกะเปิด] น. ชื่อโรคที่มีอาการเลือดออกตามไรฟันและเหงือกน่วมเนื่องจากขาดวิตามินซี.
ลักษณ–, ลักษณะ ลักษณ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-นอ-เนน ลักษณะ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-สะ-หระ-อะ	[–สะหฺนะ] เป็นคำนาม หมายถึง สมบัติเฉพาะตัว เช่น น้ำมีลักษณะเป็นของเหลว ลูกบิลเลียดมีลักษณะกลม ลูกเต๋ามีลักษณะเหลี่ยม คนไทยมีลักษณะอ่อนโยน; ประเภท เช่น ใน ๓ ลักษณะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ลกฺขณ เขียนว่า ลอ-ลิง-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ขอ-ไข่-นอ-เนน.	ลักษณ–, ลักษณะ [–สะหฺนะ] น. สมบัติเฉพาะตัว เช่น น้ำมีลักษณะเป็นของเหลว ลูกบิลเลียดมีลักษณะกลม ลูกเต๋ามีลักษณะเหลี่ยม คนไทยมีลักษณะอ่อนโยน; ประเภท เช่น ใน ๓ ลักษณะ. (ส.; ป. ลกฺขณ).
ลักษณนาม เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในไวยากรณ์ เป็นคำนาม หมายถึง คํานามที่แสดงลักษณะของสิ่งต่าง ๆ เช่น คน ๓ คน แมว ๒ ตัว ขลุ่ย ๓ เลา ลูกคนโต หมวกใบใหญ่.	ลักษณนาม (ไว) น. คํานามที่แสดงลักษณะของสิ่งต่าง ๆ เช่น คน ๓ คน แมว ๒ ตัว ขลุ่ย ๓ เลา ลูกคนโต หมวกใบใหญ่.
ลักษณาการ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ลักษณะที่ปรากฏให้เห็น.	ลักษณาการ น. ลักษณะที่ปรากฏให้เห็น.
ลักษณ์ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	[ลัก] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง จดหมาย, เรียกเต็มว่า อักษรลักษณ์; ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง ลักษมณ์.	ลักษณ์ [ลัก] (กลอน) น. จดหมาย, เรียกเต็มว่า อักษรลักษณ์; (โบ) ลักษมณ์.
ลักษณาการ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ดู ลักษณ–, ลักษณะ ลักษณ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-นอ-เนน ลักษณะ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-สะ-หระ-อะ .	ลักษณาการ ดู ลักษณ–, ลักษณะ.
ลักษมณ์ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-มอ-ม้า-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	[ลัก] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อน้ององค์หนึ่งของพระรามในเรื่องรามเกียรติ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ลกฺษฺมณ เขียนว่า ลอ-ลิง-กอ-ไก่-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-มอ-ม้า-นอ-เนน.	ลักษมณ์ [ลัก] น. ชื่อน้ององค์หนึ่งของพระรามในเรื่องรามเกียรติ์. (ส. ลกฺษฺมณ).
ลักษมาณา เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง แม่ทัพเรือ. ในวงเล็บ มาจาก Wilkinson's Malay-English Dictionary, 1903.	ลักษมาณา น. แม่ทัพเรือ. (มลายู).
ลักษมี เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี	[ลักสะหฺมี] เป็นคำนาม หมายถึง โชคลาภ, ความเจริญ, ทรัพย์; ความงาม, เสน่ห์, สิริ; ชื่อเจ้าแม่แห่งลาภและความงาม เป็นชายาพระนารายณ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ลักษมี [ลักสะหฺมี] น. โชคลาภ, ความเจริญ, ทรัพย์; ความงาม, เสน่ห์, สิริ; ชื่อเจ้าแม่แห่งลาภและความงาม เป็นชายาพระนารายณ์. (ส.).
ลักษะ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ลักขะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ลักษะ น. ลักขะ. (ส.).
ลัคคะ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-คอ-ควาย-คอ-ควาย-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ซึ่งติดต่อกัน, เกี่ยวพัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ลคฺน เขียนว่า ลอ-ลิง-คอ-ควาย-พิน-ทุ-นอ-หนู.	ลัคคะ ว. ซึ่งติดต่อกัน, เกี่ยวพัน. (ป.; ส. ลคฺน).
ลัคน–, ลัคน์, ลัคนา ลัคน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-คอ-ควาย-นอ-หนู ลัคน์ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-คอ-ควาย-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด ลัคนา เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-คอ-ควาย-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	[ลักคะนะ–, ลัก, ลักคะนา] เป็นคำนาม หมายถึง ราศีที่ปรากฏขึ้นที่ขอบฟ้าทางทิศตะวันออกในเวลาเจ้าของชะตาเกิด เช่น นาย ก เกิดเวลา ๑๑.๐๐ เป็นคำนาม หมายถึง ลัคนาสถิตราศีกันย์, ในดวงชะตาถ้าอาทิตย์อยู่ในราศีเดียวกับลัคน์ เรียกว่า อาทิตย์กุมลัคน์; เวลาหรือวันที่ถือว่าเป็นมงคลสําหรับลงมือทําการใด ๆ, ถ้าเป็นเวลาที่เป็นมงคล เรียกว่า ลัคนกาล ถ้าเป็นวันที่เป็นมงคล เรียกว่า ลัคนทิน เช่น โหรคํานวณว่าวันที่ ๑๔ พฤษภาคม เป็น ลัคนทิน เวลา ๑๗.๐๐ เป็นคำนาม หมายถึง เป็น ลัคนกาล เป็นวันและเวลาที่เหมาะสําหรับทําพิธีรดนํ้าแต่งงาน.	ลัคน–, ลัคน์, ลัคนา [ลักคะนะ–, ลัก, ลักคะนา] น. ราศีที่ปรากฏขึ้นที่ขอบฟ้าทางทิศตะวันออกในเวลาเจ้าของชะตาเกิด เช่น นาย ก เกิดเวลา ๑๑.๐๐ น. ลัคนาสถิตราศีกันย์, ในดวงชะตาถ้าอาทิตย์อยู่ในราศีเดียวกับลัคน์ เรียกว่า อาทิตย์กุมลัคน์; เวลาหรือวันที่ถือว่าเป็นมงคลสําหรับลงมือทําการใด ๆ, ถ้าเป็นเวลาที่เป็นมงคล เรียกว่า ลัคนกาล ถ้าเป็นวันที่เป็นมงคล เรียกว่า ลัคนทิน เช่น โหรคํานวณว่าวันที่ ๑๔ พฤษภาคม เป็น ลัคนทิน เวลา ๑๗.๐๐ น. เป็น ลัคนกาล เป็นวันและเวลาที่เหมาะสําหรับทําพิธีรดนํ้าแต่งงาน.
ลัง เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ภาชนะต่อด้วยไม้หรือสานเป็นรูปสี่เหลี่ยมคล้ายหีบ สําหรับบรรจุสิ่งของ, โดยปริยายหมายถึงสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ลังพลาสติก ลังกระดาษ.	ลัง ๑ น. ภาชนะต่อด้วยไม้หรือสานเป็นรูปสี่เหลี่ยมคล้ายหีบ สําหรับบรรจุสิ่งของ, โดยปริยายหมายถึงสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ลังพลาสติก ลังกระดาษ.
ลัง เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลาทะเลชนิด Rastrelliger kanagurta ในวงศ์ Scombridae รูปร่างและลักษณะทั่วไปคล้ายปลาทู แต่ขนาดใหญ่และลําตัวแคบกว่าเล็กน้อย ข้างตัวมีลายเส้นสีหม่นพาดตามยาว ๒–๓ ทาง มีชุกชุมในบริเวณห่างฝั่งมากกว่า, ทู หรือ ทูโม่ง ก็เรียก.	ลัง ๒ น. ชื่อปลาทะเลชนิด Rastrelliger kanagurta ในวงศ์ Scombridae รูปร่างและลักษณะทั่วไปคล้ายปลาทู แต่ขนาดใหญ่และลําตัวแคบกว่าเล็กน้อย ข้างตัวมีลายเส้นสีหม่นพาดตามยาว ๒–๓ ทาง มีชุกชุมในบริเวณห่างฝั่งมากกว่า, ทู หรือ ทูโม่ง ก็เรียก.
ลั่ง เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อวบ เช่น ทุเรียนพูลั่ง.	ลั่ง ว. อวบ เช่น ทุเรียนพูลั่ง.
ลังกา เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเกาะแห่งหนึ่งอยู่ทางใต้ของประเทศอินเดีย.	ลังกา น. ชื่อเกาะแห่งหนึ่งอยู่ทางใต้ของประเทศอินเดีย.
ลังคิ, ลังคี ลังคิ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อิ ลังคี เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง กลอน, ลิ่ม, เครื่องกีดขวาง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ลังคิ, ลังคี น. กลอน, ลิ่ม, เครื่องกีดขวาง. (ป.).
ลังถึง เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อึ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ภาชนะสําหรับนึ่งของ ทำด้วยโลหะมีลักษณะกลมคล้ายหม้อซ้อนกันเป็นชั้น ๆ ๒–๓ ชั้น ชั้นล่างใส่น้ำสำหรับต้มให้ร้อน ชั้นที่ซ้อนที่ก้นเจาะเป็นรู ๆ เพื่อให้ไอน้ำร้อนผ่านให้ของในชั้นที่ซ้อนสุก มีฝาครอบคล้ายฝาชี, ซึ้ง ก็ว่า.	ลังถึง น. ภาชนะสําหรับนึ่งของ ทำด้วยโลหะมีลักษณะกลมคล้ายหม้อซ้อนกันเป็นชั้น ๆ ๒–๓ ชั้น ชั้นล่างใส่น้ำสำหรับต้มให้ร้อน ชั้นที่ซ้อนที่ก้นเจาะเป็นรู ๆ เพื่อให้ไอน้ำร้อนผ่านให้ของในชั้นที่ซ้อนสุก มีฝาครอบคล้ายฝาชี, ซึ้ง ก็ว่า.
ลังลอง เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สุกใส, งาม. (โดยมากใช้ รังรอง).	ลังลอง ว. สุกใส, งาม. (โดยมากใช้ รังรอง).
ลังเล เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง	เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่แน่ใจ, ยังตัดสินใจไม่ได้, เช่น ลังเลใจไม่รู้ว่าจะไปดีหรือไม่ไปดี.	ลังเล ก. ไม่แน่ใจ, ยังตัดสินใจไม่ได้, เช่น ลังเลใจไม่รู้ว่าจะไปดีหรือไม่ไปดี.
ลังสาด เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	ดู ลางสาด เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก.	ลังสาด ดู ลางสาด.
ลัชชา เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	[ลัด–] เป็นคำนาม หมายถึง ความละอาย, ความกระดาก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ลัชชา [ลัด–] น. ความละอาย, ความกระดาก. (ป., ส.).
ลัชชี เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี	[ลัด–] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้มีความละอาย, ผู้มีความกระดาก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ลชฺชินฺ เขียนว่า ลอ-ลิง-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ.	ลัชชี [ลัด–] น. ผู้มีความละอาย, ผู้มีความกระดาก. (ป.; ส. ลชฺชินฺ).
ลัญจ์ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-จอ-จาน-ทัน-ทะ-คาด	[ลัน] เป็นคำนาม หมายถึง สินบน, สินจ้าง, ของกํานัล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ลัญจ์ [ลัน] น. สินบน, สินจ้าง, ของกํานัล. (ป.).
ลัญจกร, ลัญฉกร ลัญจกร เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-จอ-จาน-กอ-ไก่-รอ-เรือ ลัญฉกร เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ฉอ-ฉิ่ง-กอ-ไก่-รอ-เรือ	[ลันจะกอน, ลันฉะกอน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ตรา (สําหรับใช้ตีหรือประทับ), ใช้เป็นราชาศัพท์ว่า พระราชลัญจกร เช่น ประทับพระราชลัญจกร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ลัญจกร, ลัญฉกร [ลันจะกอน, ลันฉะกอน] (แบบ) น. ตรา (สําหรับใช้ตีหรือประทับ), ใช้เป็นราชาศัพท์ว่า พระราชลัญจกร เช่น ประทับพระราชลัญจกร. (ป.).
ลัญฉน์, ลัญฉะ ลัญฉน์ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ฉอ-ฉิ่ง-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด ลัญฉะ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อะ	[ลัน, ลันฉะ] เป็นคำนาม หมายถึง รอย, เครื่องหมาย, พิมพ์, ตรา (ที่ตีหรือประทับแล้ว). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ลัญฉน์, ลัญฉะ [ลัน, ลันฉะ] น. รอย, เครื่องหมาย, พิมพ์, ตรา (ที่ตีหรือประทับแล้ว). (ป.).
ลัฐิ, ลฐิกา ลัฐิ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อิ ลฐิกา เขียนว่า ลอ-ลิง-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	[ลัดถิ, ลัดถิกา] เป็นคำนาม หมายถึง ไม้เท้า, ไม้ถือ; ลําต้น, หน่อ; ต้นตาล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ลฏฺิ เขียนว่า ลอ-ลิง-ตอ-ปะ-ตัก-พิน-ทุ-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อิ ลฏฺิกา เขียนว่า ลอ-ลิง-ตอ-ปะ-ตัก-พิน-ทุ-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา .	ลัฐิ, ลฐิกา [ลัดถิ, ลัดถิกา] น. ไม้เท้า, ไม้ถือ; ลําต้น, หน่อ; ต้นตาล. (ป. ลฏฺิ, ลฏฺิกา).
ลัด เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง ตัดตรงไปเพื่อย่นทางย่นเวลา เช่น เดินลัดตัดทุ่ง, โดยปริยายหมายถึงการกระทําซึ่งลุล่วงได้โดยตรงและเร็วกว่าการกระทําตามปรกติ เช่น เรียนลัด.	ลัด ๑ ก. ตัดตรงไปเพื่อย่นทางย่นเวลา เช่น เดินลัดตัดทุ่ง, โดยปริยายหมายถึงการกระทําซึ่งลุล่วงได้โดยตรงและเร็วกว่าการกระทําตามปรกติ เช่น เรียนลัด.
ลัดนิ้วมือ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-วอ-แหวน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง เวลาชั่วงอนิ้วมือแล้วดีดออก, โดยปริยายหมายความว่าเร็วฉับพลัน, ชั่วประเดี๋ยวเดียว, เช่น ชั่วลัดนิ้วมือเดียวก็ถึง.	ลัดนิ้วมือ น. เวลาชั่วงอนิ้วมือแล้วดีดออก, โดยปริยายหมายความว่าเร็วฉับพลัน, ชั่วประเดี๋ยวเดียว, เช่น ชั่วลัดนิ้วมือเดียวก็ถึง.
ลัดเลาะ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่เลียบทางไป เช่น เดินลัดเลาะไปตามตลิ่ง ขี่ม้าลัดเลาะไปตามชายป่า, หลบเลี่ยงเพื่อไม่ต้องเผชิญกับสิ่งกีดขวางหรืออันตราย เช่น เดินทางลัดเลาะหลบข้าศึก, เลาะลัด ก็ว่า.	ลัดเลาะ ก. อาการที่เลียบทางไป เช่น เดินลัดเลาะไปตามตลิ่ง ขี่ม้าลัดเลาะไปตามชายป่า, หลบเลี่ยงเพื่อไม่ต้องเผชิญกับสิ่งกีดขวางหรืออันตราย เช่น เดินทางลัดเลาะหลบข้าศึก, เลาะลัด ก็ว่า.
ลัดแลง เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ลัดหลีกไป.	ลัดแลง ก. ลัดหลีกไป.
ลัดวงจร เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-วอ-แหวน-งอ-งู-จอ-จาน-รอ-เรือ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวิชาไฟฟ้า เป็นคำกริยา หมายถึง ลักษณะที่วงจรไฟฟ้าซึ่งมีกระแสไฟฟ้าไหลผ่าน มีตัวนําซึ่งมีความต้านทานตํ่ากว่าความต้านทานของวงจรไฟฟ้านั้นมากมาแตะพาด เป็นเหตุให้กระแสไฟฟ้าจํานวนมากไหลผ่านตัวนําที่มาแตะพาดนั้น ทําให้เกิดความร้อนสูงมากจนเกิดไฟไหม้ได้ เรียกว่า ไฟฟ้าลัดวงจร.	ลัดวงจร (ไฟฟ้า) ก. ลักษณะที่วงจรไฟฟ้าซึ่งมีกระแสไฟฟ้าไหลผ่าน มีตัวนําซึ่งมีความต้านทานตํ่ากว่าความต้านทานของวงจรไฟฟ้านั้นมากมาแตะพาด เป็นเหตุให้กระแสไฟฟ้าจํานวนมากไหลผ่านตัวนําที่มาแตะพาดนั้น ทําให้เกิดความร้อนสูงมากจนเกิดไฟไหม้ได้ เรียกว่า ไฟฟ้าลัดวงจร.
ลัด เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง ผลิออก, แตกออก, (ใช้แก่ต้นไม้ที่เริ่มตั้งตัวผลิใบอ่อน) เช่น ต้นไม้ลัดใบ.	ลัด ๒ ก. ผลิออก, แตกออก, (ใช้แก่ต้นไม้ที่เริ่มตั้งตัวผลิใบอ่อน) เช่น ต้นไม้ลัดใบ.
ลัดเนื้อ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ค่อยมีเนื้อมากขึ้น (ใช้แก่แผล), ค่อยอ้วนขึ้น.	ลัดเนื้อ ว. ค่อยมีเนื้อมากขึ้น (ใช้แก่แผล), ค่อยอ้วนขึ้น.
ลัดา เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา	[ลัดดา] เป็นคำนาม หมายถึง ลดา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ลตา เขียนว่า ลอ-ลิง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา.	ลัดา [ลัดดา] น. ลดา. (ป., ส. ลตา).
ลัทธ์ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ได้แล้ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ลพฺธ เขียนว่า ลอ-ลิง-พอ-พาน-พิน-ทุ-ทอ-ทง.	ลัทธ์ ว. ได้แล้ว. (ป.; ส. ลพฺธ).
ลัทธิ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง คติความเชื่อถือ ความคิดเห็น และหลักการ ที่มีผู้นิยมนับถือและปฏิบัติตามสืบเนื่องกันมา เช่น ลัทธิสังคมนิยม ลัทธิชาตินิยม ลัทธิทุนนิยม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ลทฺธิ เขียนว่า ลอ-ลิง-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ ว่า ความเห็น, ความได้ .	ลัทธิ น. คติความเชื่อถือ ความคิดเห็น และหลักการ ที่มีผู้นิยมนับถือและปฏิบัติตามสืบเนื่องกันมา เช่น ลัทธิสังคมนิยม ลัทธิชาตินิยม ลัทธิทุนนิยม. (ป. ลทฺธิ ว่า ความเห็น, ความได้).
ลัน เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องดักปลาไหล ทําด้วยกระบอกไม้ไผ่เหลือข้อไว้ด้านหนึ่ง ที่ปากกระบอกมีงาแซง, กะลัน ก็เรียก.	ลัน น. เครื่องดักปลาไหล ทําด้วยกระบอกไม้ไผ่เหลือข้อไว้ด้านหนึ่ง ที่ปากกระบอกมีงาแซง, กะลัน ก็เรียก.
ลั่น เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง มีเสียงดัง เช่น ฟ้าลั่น ไม้ลั่น กระดานลั่น, ทำให้มีเสียงดังหรือทำให้เกิดเสียงดัง เช่น ลงบันได บันไดลั่น บิดตัวจนกระดูกลั่น; ยิง เช่น ลั่นธนู ลั่นปืน; ปริออกแตกออกเป็นทางยาวและมีเสียงดัง เช่น จั่นลั่น แก้วใส่น้ำร้อนลั่น; โดยปริยายหมายถึงมีเสียงดังคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ลือลั่น. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีเสียงดังมาก เช่น หัวเราะลั่น ร้องไห้ลั่น.	ลั่น ก. มีเสียงดัง เช่น ฟ้าลั่น ไม้ลั่น กระดานลั่น, ทำให้มีเสียงดังหรือทำให้เกิดเสียงดัง เช่น ลงบันได บันไดลั่น บิดตัวจนกระดูกลั่น; ยิง เช่น ลั่นธนู ลั่นปืน; ปริออกแตกออกเป็นทางยาวและมีเสียงดัง เช่น จั่นลั่น แก้วใส่น้ำร้อนลั่น; โดยปริยายหมายถึงมีเสียงดังคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ลือลั่น. ว. มีเสียงดังมาก เช่น หัวเราะลั่น ร้องไห้ลั่น.
ลั่นกุญแจ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-แอ-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง ใส่กุญแจ.	ลั่นกุญแจ ก. ใส่กุญแจ.
ลั่นไก เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง เหนี่ยวไกปืนให้นกสับลงที่แก๊ป, ลั่นนก ก็ว่า.	ลั่นไก ก. เหนี่ยวไกปืนให้นกสับลงที่แก๊ป, ลั่นนก ก็ว่า.
ลั่นฆ้อง เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู-คอ-ระ-คัง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ตีฆ้อง.	ลั่นฆ้อง ก. ตีฆ้อง.
ลั่นดาล เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	เป็นคำกริยา หมายถึง ลงสลัก, ขัดกลอน.	ลั่นดาล ก. ลงสลัก, ขัดกลอน.
ลั่นนก เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู-นอ-หนู-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ลั่นไก.	ลั่นนก ก. ลั่นไก.
ลั่นปาก, ลั่นวาจา ลั่นปาก เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่ ลั่นวาจา เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ให้คํามั่น.	ลั่นปาก, ลั่นวาจา ก. ให้คํามั่น.
ลันเต เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นจันทบุรี ระยอง เป็นคำนาม หมายถึง ต้นมหาหงส์. ในวงเล็บ ดู มหาหงส์ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-งอ-งู-สอ-เสือ-ทัน-ทะ-คาด.	ลันเต (ถิ่น–จันทบุรี, ระยอง) น. ต้นมหาหงส์. (ดู มหาหงส์).
ลันเตา เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ถั่วลันเตา. ในวงเล็บ ดู ถั่วลันเตา ที่ถั่ว เขียนว่า ถอ-ถุง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-วอ-แหวน-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ถอ-ถุง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑.	ลันเตา น. ถั่วลันเตา. (ดู ถั่วลันเตา ที่ถั่ว ๑).
ลันไต เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเสื่อซึ่งสานด้วยหวายตะค้าเป็นซี่ ๆ.	ลันไต น. ชื่อเสื่อซึ่งสานด้วยหวายตะค้าเป็นซี่ ๆ.
ลั่นถัน เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู-ถอ-ถุง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง งิ้วประเภทหนึ่ง, งิ้ว; ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง เรียกว่า จีนลั่นถัน.	ลั่นถัน (โบ) น. งิ้วประเภทหนึ่ง, งิ้ว; ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง เรียกว่า จีนลั่นถัน.
ลั่นทม เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นหลายชนิดในสกุล Plumeria วงศ์ Apocynaceae เช่น ชนิด P. acutifolia Poir. ดอกสีขาว หรือแดงเรื่อ ๆ กลิ่นหอม, จําปาหอม ก็เรียก, พายัพเรียก จําปาลาว, อีสานเรียก จําปา, ปักษ์ใต้เรียก จําปาขอม.	ลั่นทม น. ชื่อไม้ต้นหลายชนิดในสกุล Plumeria วงศ์ Apocynaceae เช่น ชนิด P. acutifolia Poir. ดอกสีขาว หรือแดงเรื่อ ๆ กลิ่นหอม, จําปาหอม ก็เรียก, พายัพเรียก จําปาลาว, อีสานเรียก จําปา, ปักษ์ใต้เรียก จําปาขอม.
ลันทวย เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ระทวย, อ่อน.	ลันทวย ว. ระทวย, อ่อน.
ลันโทม เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-โอ-ทอ-ทะ-หาน-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง น้อมลง, ก้มลง. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร ลํโทน เขียนว่า ลอ-ลิง-นิก-คะ-หิด-สะ-หระ-โอ-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู.	ลันโทม ก. น้อมลง, ก้มลง. (ข. ลํโทน).
ลับ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง ถูให้คม เช่น ลับมีด.	ลับ ๑ ก. ถูให้คม เช่น ลับมีด.
ลับปาก, ลับฝีปาก ลับปาก เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่ ลับฝีปาก เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ฝอ-ฝา-สะ-หระ-อี-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง เตรียมตัวพูดหรือโต้เถียงเต็มที่ เช่น ลับปากไว้คอยท่า. ในวงเล็บ มาจาก ไชยเชฐ บทละครนอก พระราชนิพนธ์ ในรัชกาลที่ ๒ รวม ๖ เรื่อง ฉบับ หอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๕, พูดจาโต้ตอบคารมบ่อย ๆ จนคล่องแคล่ว.	ลับปาก, ลับฝีปาก ก. เตรียมตัวพูดหรือโต้เถียงเต็มที่ เช่น ลับปากไว้คอยท่า. (ไชยเชฐ), พูดจาโต้ตอบคารมบ่อย ๆ จนคล่องแคล่ว.
ลับสมอง เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สอ-เสือ-มอ-ม้า-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ฝึกฝนใช้สติปัญญา.	ลับสมอง ก. ฝึกฝนใช้สติปัญญา.
ลับ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่อยู่ในที่พ้นตา, ที่อยู่ในที่ซึ่งแลไม่เห็น, เช่น ที่ลับ ประตูลับ หายลับ, ที่ปกปิดหรือควรปกปิด เช่น ความลับ หนังสือลับ ห้องลับ, มีสิ่งใดสิ่งหนึ่งบังอยู่ เช่น ของอยู่ลับฝา พระอาทิตย์ลับเหลี่ยมเขา.	ลับ ๒ ว. ที่อยู่ในที่พ้นตา, ที่อยู่ในที่ซึ่งแลไม่เห็น, เช่น ที่ลับ ประตูลับ หายลับ, ที่ปกปิดหรือควรปกปิด เช่น ความลับ หนังสือลับ ห้องลับ, มีสิ่งใดสิ่งหนึ่งบังอยู่ เช่น ของอยู่ลับฝา พระอาทิตย์ลับเหลี่ยมเขา.
ลับกาย, ลับตัว ลับกาย เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก ลับตัว เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เพิ่งออกไปหยก ๆ เช่น เขาเพิ่งเดินลับกายไป เขาลับตัวไปเมื่อกี้นี้เอง.	ลับกาย, ลับตัว ว. เพิ่งออกไปหยก ๆ เช่น เขาเพิ่งเดินลับกายไป เขาลับตัวไปเมื่อกี้นี้เอง.
ลับตา เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มิดชิดหรือห่างไกลจนพ้นสายตา.	ลับตา ว. มิดชิดหรือห่างไกลจนพ้นสายตา.
ลับลมคมใน เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ลอ-ลิง-มอ-ม้า-คอ-ควาย-มอ-ม้า-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีเงื่อนงำบางอย่างแฝงอยู่ ไม่รู้ว่าความจริงเป็นอย่างไร เช่น เขาเป็นคนลับลมคมใน คบยาก เรื่องนี้มีลับลมคมในต้องสืบสวนต่อไป.	ลับลมคมใน ว. มีเงื่อนงำบางอย่างแฝงอยู่ ไม่รู้ว่าความจริงเป็นอย่างไร เช่น เขาเป็นคนลับลมคมใน คบยาก เรื่องนี้มีลับลมคมในต้องสืบสวนต่อไป.
ลับล่อ, ลับ ๆ ล่อ ๆ ลับล่อ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง ลับ ๆ ล่อ ๆ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้ ไม้-ยะ-มก ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ผลุบ ๆ โผล่ ๆ, ไม่เห็นถนัด.	ลับล่อ, ลับ ๆ ล่อ ๆ ว. ผลุบ ๆ โผล่ ๆ, ไม่เห็นถนัด.
ลับลี้ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลึกซึ้งเหลือรู้เหลือเห็นตามธรรมดา; ที่ซ่อนเร้นอยู่ เช่น เก็บของซ่อนไว้เสียลับลี้จนตนเองหาไม่พบ, ลี้ลับ ก็ว่า.	ลับลี้ ว. ลึกซึ้งเหลือรู้เหลือเห็นตามธรรมดา; ที่ซ่อนเร้นอยู่ เช่น เก็บของซ่อนไว้เสียลับลี้จนตนเองหาไม่พบ, ลี้ลับ ก็ว่า.
ลับแล เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องกั้นหรือบังตา เป็นแผงรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า มีขาตั้งขนาบ ๒ ข้าง ยกย้ายได้ มักตั้งต่อช่องประตูเข้าไป บังตาคนภายนอกไม่ให้เห็นภายใน; ชื่อเมืองที่เร้นลับ ถือกันว่าจะพบได้ก็แต่โดยบังเอิญ ถ้าตั้งใจไปไม่พบ.	ลับแล น. เครื่องกั้นหรือบังตา เป็นแผงรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า มีขาตั้งขนาบ ๒ ข้าง ยกย้ายได้ มักตั้งต่อช่องประตูเข้าไป บังตาคนภายนอกไม่ให้เห็นภายใน; ชื่อเมืองที่เร้นลับ ถือกันว่าจะพบได้ก็แต่โดยบังเอิญ ถ้าตั้งใจไปไม่พบ.
ลับหน้า เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง ล่วงลับไปแล้ว, ตายแล้ว.	ลับหน้า (โบ) ก. ล่วงลับไปแล้ว, ตายแล้ว.
ลับหลัง เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ใช่ต่อหน้า เช่น นินทาลับหลัง ว่าร้ายลับหลัง.	ลับหลัง ว. ไม่ใช่ต่อหน้า เช่น นินทาลับหลัง ว่าร้ายลับหลัง.
ลับหู เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ได้ยินถึง, มักใช้เข้าคู่กับคำ ลับตา เป็น ลับหูลับตา.	ลับหู ว. ไม่ได้ยินถึง, มักใช้เข้าคู่กับคำ ลับตา เป็น ลับหูลับตา.
ลับหูลับตา เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พ้นหูพ้นตา เช่น แอบให้เงินในที่ลับหูลับตา ไปให้ลับหูลับตา.	ลับหูลับตา ว. พ้นหูพ้นตา เช่น แอบให้เงินในที่ลับหูลับตา ไปให้ลับหูลับตา.
ลัพธ์ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ได้แล้ว; จํานวนที่ได้จากการคํานวณเรียกว่า ผลลัพธ์ เช่น ๒๒ ลบด้วย ๘ ได้ผลลัพธ์เท่ากับ ๑๔. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ลทฺธ เขียนว่า ลอ-ลิง-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทง.	ลัพธ์ ว. ที่ได้แล้ว; จํานวนที่ได้จากการคํานวณเรียกว่า ผลลัพธ์ เช่น ๒๒ ลบด้วย ๘ ได้ผลลัพธ์เท่ากับ ๑๔. (ส.; ป. ลทฺธ).
ลัพธิ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง การได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ลทฺธิ เขียนว่า ลอ-ลิง-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ.	ลัพธิ น. การได้. (ส.; ป. ลทฺธิ).
ลัภ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-สำ-เพา	เป็นคำกริยา หมายถึง ได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ลัภ ก. ได้. (ป., ส.).
ลัภนะ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-สำ-เพา-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[ลับพะ–] เป็นคำนาม หมายถึง การได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ลัภนะ [ลับพะ–] น. การได้. (ป., ส.).
ลัภย์ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-สำ-เพา-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พึงได้, ควรได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ลพฺภ เขียนว่า ลอ-ลิง-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-สำ-เพา.	ลัภย์ ว. พึงได้, ควรได้. (ส.; ป. ลพฺภ).
ลัมพ์ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-พอ-พาน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง ห้อย, ย้อย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ลัมพ์ ก. ห้อย, ย้อย. (ป., ส.).
ลัย, ลัย– ลัย เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก ลัย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[ไล, ไลยะ–] เป็นคำนาม หมายถึง จังหวะ (ใช้แก่ดนตรี); ที่อาศัย โดยมากมักเติมอุปสรรคข้างหน้า เช่น อาลัย; การหายไป โดยมากมักเติมอุปสรรคข้างหน้า เช่น วิลัย บรรลัย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ลัย, ลัย– [ไล, ไลยะ–] น. จังหวะ (ใช้แก่ดนตรี); ที่อาศัย โดยมากมักเติมอุปสรรคข้างหน้า เช่น อาลัย; การหายไป โดยมากมักเติมอุปสรรคข้างหน้า เช่น วิลัย บรรลัย. (ส.).
ลัยกาล เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	[ไลยะกาน] เป็นคำนาม หมายถึง เวลาแตกดับ, เวลาทําลาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ลยกาล เขียนว่า ลอ-ลิง-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง.	ลัยกาล [ไลยะกาน] น. เวลาแตกดับ, เวลาทําลาย. (ส. ลยกาล).
ลัยคต เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-คอ-ควาย-ตอ-เต่า	[ไลยะคด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ถึงความแตกดับ, อันตรธานไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ลยคต เขียนว่า ลอ-ลิง-ยอ-ยัก-คอ-ควาย-ตอ-เต่า.	ลัยคต [ไลยะคด] ว. ถึงความแตกดับ, อันตรธานไป. (ส. ลยคต).
ลา เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมชนิด Equus asinus ในวงศ์ Equidae ซึ่งเป็นวงศ์เดียวกับม้า รูปร่างคล้ายม้าแต่ตัวเล็กกว่า หูยาว ปลายหางเป็นพู่ ขนแผงคอสั้นตั้งตรง มีถิ่นกําเนิดในทวีปแอฟริกา.	ลา ๑ น. ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมชนิด Equus asinus ในวงศ์ Equidae ซึ่งเป็นวงศ์เดียวกับม้า รูปร่างคล้ายม้าแต่ตัวเล็กกว่า หูยาว ปลายหางเป็นพู่ ขนแผงคอสั้นตั้งตรง มีถิ่นกําเนิดในทวีปแอฟริกา.
ลา เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกการจบหรือสิ้นสุดลงระยะหนึ่ง ๆ ของพิธีบางอย่างว่า ลาหนึ่ง ๆ เช่น โห่ ๓ ลา ยํ่าฆ้อง ๓ ลา.	ลา ๒ น. เรียกการจบหรือสิ้นสุดลงระยะหนึ่ง ๆ ของพิธีบางอย่างว่า ลาหนึ่ง ๆ เช่น โห่ ๓ ลา ยํ่าฆ้อง ๓ ลา.
ลา เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๓	เป็นคำกริยา หมายถึง จากไปโดยแสดงให้ทราบด้วยกิริยาท่าทาง คําพูด หรือด้วยหนังสือ; ขออนุญาตหยุดงานชั่วคราว เช่น ลากิจ ลาป่วย ลาพักผ่อน ลาไปศึกษาต่อ; ขอคืนของที่บูชาหรือบนไว้ เช่น ลาข้าวพระภูมิ ลาของที่บนไว้.	ลา ๓ ก. จากไปโดยแสดงให้ทราบด้วยกิริยาท่าทาง คําพูด หรือด้วยหนังสือ; ขออนุญาตหยุดงานชั่วคราว เช่น ลากิจ ลาป่วย ลาพักผ่อน ลาไปศึกษาต่อ; ขอคืนของที่บูชาหรือบนไว้ เช่น ลาข้าวพระภูมิ ลาของที่บนไว้.
ลาข้าวพระ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําพิธีอย่างหนึ่งเมื่อถอนสํารับพระพุทธ โดยยกมือประนมกล่าวคําว่า เสสํ มงฺคลํ ยาจามิ แล้วยกสํารับออกมา.	ลาข้าวพระ ก. ทําพิธีอย่างหนึ่งเมื่อถอนสํารับพระพุทธ โดยยกมือประนมกล่าวคําว่า เสสํ มงฺคลํ ยาจามิ แล้วยกสํารับออกมา.
ลาตาย เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง การที่ทายาทหรือญาติของผู้ตายซึ่งขอพระราชทานนํ้าอาบศพนำธูปเทียนแพ กระทงกรวยดอกไม้ และหนังสือกราบถวายบังคมลาตายไปกราบถวายบังคมลาที่สํานักพระราชวัง เป็นการกราบทูลข่าวการตายของผู้นั้นให้ทรงทราบ.	ลาตาย น. การที่ทายาทหรือญาติของผู้ตายซึ่งขอพระราชทานนํ้าอาบศพนำธูปเทียนแพ กระทงกรวยดอกไม้ และหนังสือกราบถวายบังคมลาตายไปกราบถวายบังคมลาที่สํานักพระราชวัง เป็นการกราบทูลข่าวการตายของผู้นั้นให้ทรงทราบ.
ลาบวช เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-วอ-แหวน-ชอ-ช้าง	เป็นคำกริยา หมายถึง นำดอกไม้ธูปเทียนไปขอขมาผู้ใหญ่ที่นับถือเพื่อลาไปบวช.	ลาบวช ก. นำดอกไม้ธูปเทียนไปขอขมาผู้ใหญ่ที่นับถือเพื่อลาไปบวช.
ลาพรรษา เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ออกพรรษา.	ลาพรรษา (ปาก) ก. ออกพรรษา.
ลาโรง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เลิกการแสดงมหรสพ เช่น โขน ละคร ลิเกครั้งหนึ่ง ๆ, ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง เลิกกิจการหรืองานที่เคยทํามา เช่น เขาลาโรงจากการเมืองแล้ว.	ลาโรง ก. เลิกการแสดงมหรสพ เช่น โขน ละคร ลิเกครั้งหนึ่ง ๆ, (ปาก) เลิกกิจการหรืองานที่เคยทํามา เช่น เขาลาโรงจากการเมืองแล้ว.
ลาลับ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง จากไปโดยไม่กลับมาอีก.	ลาลับ ก. จากไปโดยไม่กลับมาอีก.
ลาโลก เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง จากโลกไป, ตาย.	ลาโลก ก. จากโลกไป, ตาย.
ลาสิกขา เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ลาสึก, ลาจากเพศสมณะ.	ลาสิกขา ก. ลาสึก, ลาจากเพศสมณะ.
ลาออก เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ออ-อ่าง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ขออนุญาตให้พ้นจากสภาพที่ดำรงอยู่ เช่น ลาออกจากการเป็นกรรมการ นักเรียนลาออกจากโรงเรียน.	ลาออก ก. ขออนุญาตให้พ้นจากสภาพที่ดำรงอยู่ เช่น ลาออกจากการเป็นกรรมการ นักเรียนลาออกจากโรงเรียน.
ลา เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๔	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เตี้ย เช่น เกยลา กี๋ลา เตียงลา แท่นลา.	ลา ๔ ว. เตี้ย เช่น เกยลา กี๋ลา เตียงลา แท่นลา.
ลา เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๕	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีกลีบชั้นเดียว, ไม่ซ้อน, (ใช้แก่ดอกไม้) เช่น มะลิลา พุดลา รักลา.	ลา ๕ ว. มีกลีบชั้นเดียว, ไม่ซ้อน, (ใช้แก่ดอกไม้) เช่น มะลิลา พุดลา รักลา.
ล่า เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ถอย (ใช้แก่คนจํานวนมาก ๆ) เช่น ล่าทัพ, บางทีก็ใช้เข้าคู่กันเป็น ล่าถอย เช่น กองทัพต้องล่าถอย; เที่ยวติดตามหา (เพื่อจับ ฆ่า หรือเพื่อการกีฬา เป็นต้น) เช่น ล่าสัตว์ ตำรวจล่าผู้ร้าย, โดยปริยายหมายความว่า เที่ยวแสวงหาในลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ล่าเมืองขึ้น ล่าผู้หญิง; มาช้ากว่าปรกติ เช่น ฝนล่า ทุเรียนล่า. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ช้ากว่าเวลาที่กําหนด เช่น มาล่า; แตกพ่ายถอยหนีอย่างไม่มีระเบียบ เช่น กองทัพแตกล่า.	ล่า ก. ถอย (ใช้แก่คนจํานวนมาก ๆ) เช่น ล่าทัพ, บางทีก็ใช้เข้าคู่กันเป็น ล่าถอย เช่น กองทัพต้องล่าถอย; เที่ยวติดตามหา (เพื่อจับ ฆ่า หรือเพื่อการกีฬา เป็นต้น) เช่น ล่าสัตว์ ตำรวจล่าผู้ร้าย, โดยปริยายหมายความว่า เที่ยวแสวงหาในลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ล่าเมืองขึ้น ล่าผู้หญิง; มาช้ากว่าปรกติ เช่น ฝนล่า ทุเรียนล่า. ว. ช้ากว่าเวลาที่กําหนด เช่น มาล่า; แตกพ่ายถอยหนีอย่างไม่มีระเบียบ เช่น กองทัพแตกล่า.
ล่าช้า เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ช้ามาก.	ล่าช้า ว. ช้ามาก.
ล่าทัพ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน	เป็นคำกริยา หมายถึง ถอยทัพ.	ล่าทัพ ก. ถอยทัพ.
ล้า เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หย่อนแรงหรือกำลัง เช่น เดินขึ้นเขามาก ๆ เข่าล้า ยกของมากจนแขนล้า สมองล้า, ย่อหย่อน เช่น จิตใจล้า.	ล้า ๑ ว. หย่อนแรงหรือกำลัง เช่น เดินขึ้นเขามาก ๆ เข่าล้า ยกของมากจนแขนล้า สมองล้า, ย่อหย่อน เช่น จิตใจล้า.
ล้า เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ช้าไม่ทันคนหรือไม่ทันเหตุการณ์เป็นต้น เช่น วัฒนธรรมล้า สังคมล้า.	ล้า ๒ ว. ช้าไม่ทันคนหรือไม่ทันเหตุการณ์เป็นต้น เช่น วัฒนธรรมล้า สังคมล้า.
ล้าเต้ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ช้าเป็นที่ลำดับสุดท้าย เช่น เขาเข้าเส้นชัยกันหมดแล้ว ยังล้าเต้อยู่.	ล้าเต้ ว. ช้าเป็นที่ลำดับสุดท้าย เช่น เขาเข้าเส้นชัยกันหมดแล้ว ยังล้าเต้อยู่.
ล้าสมัย เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ทันหรือไม่เป็นไปตามสมัยที่กําลังนิยมกัน เช่น เขาเป็นคนล้าสมัย.	ล้าสมัย ว. ไม่ทันหรือไม่เป็นไปตามสมัยที่กําลังนิยมกัน เช่น เขาเป็นคนล้าสมัย.
ล้าหลัง เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ช้าอยู่ข้างหลังเขา เช่น เดินล้าหลัง, ไม่ก้าวหน้า เช่น ความคิดล้าหลัง.	ล้าหลัง ว. ช้าอยู่ข้างหลังเขา เช่น เดินล้าหลัง, ไม่ก้าวหน้า เช่น ความคิดล้าหลัง.
ลาก เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้เคลื่อนที่ตามไปโดยวิธีต่าง ๆ เช่น ดึง ฉุด ระไป ถูไป ล่ามไป โยงไป เช่น ลากเกวียน ม้าลากรถ กระโปรงยาวลากดิน; โดยปริยายหมายความว่า ใช้อย่างสมบุกสมบัน, ใช้ถูไถ, เช่น เอาผ้าซิ่นไหมมานุ่งลากอยู่กับบ้าน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ทำให้เคลื่อนที่ตามไปโดยวิธีต่าง ๆ เช่น ดึง ฉุด ระไป ถูไป ล่ามไป โยงไป เช่น รถลาก.	ลาก ก. ทําให้เคลื่อนที่ตามไปโดยวิธีต่าง ๆ เช่น ดึง ฉุด ระไป ถูไป ล่ามไป โยงไป เช่น ลากเกวียน ม้าลากรถ กระโปรงยาวลากดิน; โดยปริยายหมายความว่า ใช้อย่างสมบุกสมบัน, ใช้ถูไถ, เช่น เอาผ้าซิ่นไหมมานุ่งลากอยู่กับบ้าน. ว. ที่ทำให้เคลื่อนที่ตามไปโดยวิธีต่าง ๆ เช่น ดึง ฉุด ระไป ถูไป ล่ามไป โยงไป เช่น รถลาก.
ลากข้าง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เขียนสระอาลงข้างหลังพยัญชนะ. เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องหมายสระอา.	ลากข้าง ก. เขียนสระอาลงข้างหลังพยัญชนะ. น. เครื่องหมายสระอา.
ลากคอ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-คอ-ควาย-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง จับตัว, ดึงตัว, เช่น ลากคอเข้าตะราง.	ลากคอ ก. จับตัว, ดึงตัว, เช่น ลากคอเข้าตะราง.
ลากตัว เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้อำนาจหรือกำลังบังคับเอาตัวมา.	ลากตัว ก. ใช้อำนาจหรือกำลังบังคับเอาตัวมา.
ลากเส้น เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ตีเส้น, ขีดเส้น.	ลากเส้น ก. ตีเส้น, ขีดเส้น.
ลากเสียง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่พูดยานคางในความว่า พูดลากเสียง.	ลากเสียง ก. อาการที่พูดยานคางในความว่า พูดลากเสียง.
ลากหนามจุกช่อง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-จอ-จาน-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ชอ-ช้าง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ยกเรื่องต่าง ๆ มาอ้างป้องกันตัว, ขัดขวางไม่ให้คนอื่นได้รับประโยชน์ในเมื่อตนเองไม่ได้รับประโยชน์ด้วย.	ลากหนามจุกช่อง (สำ) ก. ยกเรื่องต่าง ๆ มาอ้างป้องกันตัว, ขัดขวางไม่ให้คนอื่นได้รับประโยชน์ในเมื่อตนเองไม่ได้รับประโยชน์ด้วย.
ลากษา เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา	[ลาก–] เป็นคำนาม หมายถึง ครั่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ลาขา เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา.	ลากษา [ลาก–] น. ครั่ง. (ส.; ป. ลาขา).
ลาขา เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ครั่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ลากฺษา เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา.	ลาขา น. ครั่ง. (ป.; ส. ลากฺษา).
ลาง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งหรือปรากฏการณ์ที่เชื่อกันว่าจะบอกเหตุดีหรือเหตุร้าย เช่น ผึ้งทำรังทางทิศตะวันออกของอาคารเชื่อกันว่าเป็นลางดี แมงมุมตีอกเชื่อกันว่าเป็นลางร้าย.	ลาง ๑ น. สิ่งหรือปรากฏการณ์ที่เชื่อกันว่าจะบอกเหตุดีหรือเหตุร้าย เช่น ผึ้งทำรังทางทิศตะวันออกของอาคารเชื่อกันว่าเป็นลางดี แมงมุมตีอกเชื่อกันว่าเป็นลางร้าย.
ลางสังหรณ์ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-หอ-หีบ-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ลางที่ดลใจทำให้เชื่อว่าอาจจะมีเหตุดีหรือเหตุร้ายเกิดขึ้น เช่น จิ้งจกตกมาตายต่อหน้า เชื่อว่าเป็นลางสังหรณ์จะทำให้เกิดเหตุร้าย.	ลางสังหรณ์ น. ลางที่ดลใจทำให้เชื่อว่าอาจจะมีเหตุดีหรือเหตุร้ายเกิดขึ้น เช่น จิ้งจกตกมาตายต่อหน้า เชื่อว่าเป็นลางสังหรณ์จะทำให้เกิดเหตุร้าย.
ลาง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง หมาก, ขนุน เรียกว่า หมากลาง. (ไทยใหญ่).	ลาง ๒ น. หมาก, ขนุน เรียกว่า หมากลาง. (ไทยใหญ่).
ลาง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-งอ-งู ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง นกกะลาง.	ลาง ๓ น. นกกะลาง.
ลาง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-งอ-งู ความหมายที่ ๔	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ต่าง, แต่ละ, บาง, เช่น ลางคน ลางสิ่งลางอย่าง.	ลาง ๔ ว. ต่าง, แต่ละ, บาง, เช่น ลางคน ลางสิ่งลางอย่าง.
ลางที เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง บางที.	ลางที ว. บางที.
ลางเนื้อชอบลางยา เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ชอ-ช้าง-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ยาอย่างเดียวกัน ถูกกับคนหนึ่ง แต่ไม่ถูกกับอีกคนหนึ่ง; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน หมายถึง ของสิ่งเดียวกัน ถูกกับคนหนึ่ง แต่ไม่ถูกกับอีกคนหนึ่ง.	ลางเนื้อชอบลางยา น. ยาอย่างเดียวกัน ถูกกับคนหนึ่ง แต่ไม่ถูกกับอีกคนหนึ่ง; (สำ) ของสิ่งเดียวกัน ถูกกับคนหนึ่ง แต่ไม่ถูกกับอีกคนหนึ่ง.
ล่าง เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อยู่ในที่หรือฐานะตํ่ากว่าสิ่งที่อ้างถึง, ถัดไปข้างใต้ เช่น พื้นล่าง ชั้นล่าง ข้างล่าง อยู่ล่าง.	ล่าง ว. อยู่ในที่หรือฐานะตํ่ากว่าสิ่งที่อ้างถึง, ถัดไปข้างใต้ เช่น พื้นล่าง ชั้นล่าง ข้างล่าง อยู่ล่าง.
ล้าง เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้หมดสิ้นไปโดยใช้สิ่งเช่นนํ้าหรือไฟเป็นต้น และมีกรรมวิธีต่าง ๆ เช่น กวาดล้าง ชะล้าง ชําระล้าง ล้างกลิ่น ล้างคาว ล้างถู, โดยปริยายหมายถึงลักษณะที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ฆ่าล้างโคตร สงครามล้างชาติ.	ล้าง ก. ทําให้หมดสิ้นไปโดยใช้สิ่งเช่นนํ้าหรือไฟเป็นต้น และมีกรรมวิธีต่าง ๆ เช่น กวาดล้าง ชะล้าง ชําระล้าง ล้างกลิ่น ล้างคาว ล้างถู, โดยปริยายหมายถึงลักษณะที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ฆ่าล้างโคตร สงครามล้างชาติ.
ล้างคอ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-คอ-ควาย-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง ดื่มเหล้าหรือกาแฟเป็นต้นเพียงเล็กน้อยหลังอาหารเพื่อล้างคาวคอ, กินของเปรี้ยวเช่นมะขามเปียกหรือมะยมเพื่อล้างรสขื่นของเหล้า.	ล้างคอ ก. ดื่มเหล้าหรือกาแฟเป็นต้นเพียงเล็กน้อยหลังอาหารเพื่อล้างคาวคอ, กินของเปรี้ยวเช่นมะขามเปียกหรือมะยมเพื่อล้างรสขื่นของเหล้า.
ล้างคอมะพร้าว เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-คอ-ควาย-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ดึงทางหรือรกที่แห้งคาคอมะพร้าวออกเพื่อให้มะพร้าวตกจั่น.	ล้างคอมะพร้าว ก. ดึงทางหรือรกที่แห้งคาคอมะพร้าวออกเพื่อให้มะพร้าวตกจั่น.
ล้างแค้น เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-คอ-ควาย-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง แก้แค้นโดยทำร้ายร่างกายหรือทำลายล้างชื่อเสียงของผู้ที่ทำให้ตนแค้น.	ล้างแค้น ก. แก้แค้นโดยทำร้ายร่างกายหรือทำลายล้างชื่อเสียงของผู้ที่ทำให้ตนแค้น.
ล้างซวย เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ซอ-โซ่-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ทำพิธีหรือประกอบความดีอย่างใดอย่างหนึ่งเพื่อล้างความซวยให้หมดไป เช่น อาบน้ำมนต์ล้างซวย ทำบุญล้างซวย.	ล้างซวย ก. ทำพิธีหรือประกอบความดีอย่างใดอย่างหนึ่งเพื่อล้างความซวยให้หมดไป เช่น อาบน้ำมนต์ล้างซวย ทำบุญล้างซวย.
ล้างท้อง เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้สายยางสอดเข้าทางปากดูดเอาเศษอาหารหรือของที่เป็นพิษออกจากกระเพาะและส่งนํ้าหรือนํ้าเกลือไปล้างกระเพาะทางสายยางนั้น.	ล้างท้อง ก. ใช้สายยางสอดเข้าทางปากดูดเอาเศษอาหารหรือของที่เป็นพิษออกจากกระเพาะและส่งนํ้าหรือนํ้าเกลือไปล้างกระเพาะทางสายยางนั้น.
ล้างบาง เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ฆ่าทิ้งจนหมดบาง.	ล้างบาง ก. ฆ่าทิ้งจนหมดบาง.
ล้างบาป เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา	เป็นคำนาม หมายถึง พิธีทางศาสนาคริสต์ซึ่งทำแก่ทารกที่บิดามารดานับถือศาสนาคริสต์ หรือแก่บุคคลที่เดิมนับถือศาสนาอื่น แล้วหันมานับถือศาสนาคริสต์ โดยจุ่มหัวหรือตัวลงในน้ำศักดิ์สิทธิ์ ๓ ครั้งหรือเทน้ำศักดิ์สิทธิ์ลงบนหน้าผาก ซึ่งถือกันว่าเป็นสัญลักษณ์แห่งการล้างบาปเพื่อรับเข้าเป็นคริสต์ศาสนิกชน เรียกว่า พิธีศีลล้างบาป หรือ พิธีศีลจุ่ม.	ล้างบาป น. พิธีทางศาสนาคริสต์ซึ่งทำแก่ทารกที่บิดามารดานับถือศาสนาคริสต์ หรือแก่บุคคลที่เดิมนับถือศาสนาอื่น แล้วหันมานับถือศาสนาคริสต์ โดยจุ่มหัวหรือตัวลงในน้ำศักดิ์สิทธิ์ ๓ ครั้งหรือเทน้ำศักดิ์สิทธิ์ลงบนหน้าผาก ซึ่งถือกันว่าเป็นสัญลักษณ์แห่งการล้างบาปเพื่อรับเข้าเป็นคริสต์ศาสนิกชน เรียกว่า พิธีศีลล้างบาป หรือ พิธีศีลจุ่ม.
ล้างปาก เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง เรียกการกินของหวานเล็ก ๆ น้อย ๆ ภายหลังกินอาหารคาวว่า กินล้างปาก.	ล้างปาก ก. เรียกการกินของหวานเล็ก ๆ น้อย ๆ ภายหลังกินอาหารคาวว่า กินล้างปาก.
ล้างป่าช้า เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ขุดศพทั้งหมดในป่าช้าขึ้นมาเผา.	ล้างป่าช้า ก. ขุดศพทั้งหมดในป่าช้าขึ้นมาเผา.
ล้างผลาญ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-หยิง	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําลายให้ฉิบหาย.	ล้างผลาญ ก. ทําลายให้ฉิบหาย.
ล้างไพ่ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-ไม้-เอก	เป็นคำกริยา หมายถึง ละเลงไพ่ทั้งกองให้คละกันคนให้ทั่วหลาย ๆ หนแล้วรวบเข้าเป็นกองใหม่ หลังจากกินกันหลาย ๆ ตาแล้ว.	ล้างไพ่ ก. ละเลงไพ่ทั้งกองให้คละกันคนให้ทั่วหลาย ๆ หนแล้วรวบเข้าเป็นกองใหม่ หลังจากกินกันหลาย ๆ ตาแล้ว.
ล้างฟิล์ม, ล้างรูป ล้างฟิล์ม เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-ทัน-ทะ-คาด-มอ-ม้า ล้างรูป เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ปอ-ปลา	เป็นคำกริยา หมายถึง นำฟิล์มที่ถ่ายแล้วไปแช่ลงในสารละลายเคมีเพื่อให้รูปปรากฏขึ้นบนฟิล์ม.	ล้างฟิล์ม, ล้างรูป ก. นำฟิล์มที่ถ่ายแล้วไปแช่ลงในสารละลายเคมีเพื่อให้รูปปรากฏขึ้นบนฟิล์ม.
ล้างมือ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง เลิกยุ่งเกี่ยวอีกต่อไป เช่น ล้างมือจากธุรกิจ ล้างมือจากการเมือง.	ล้างมือ ก. เลิกยุ่งเกี่ยวอีกต่อไป เช่น ล้างมือจากธุรกิจ ล้างมือจากการเมือง.
ล้างยา เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ทำลายฤทธิ์ยา, ทำให้ฤทธิ์ยาเสื่อม, โดยเชื่อกันว่าอาหารหรือผลไม้บางอย่างเมื่อกินเข้าไปแล้วจะทำให้ฤทธิ์ยาเสื่อมได้.	ล้างยา ก. ทำลายฤทธิ์ยา, ทำให้ฤทธิ์ยาเสื่อม, โดยเชื่อกันว่าอาหารหรือผลไม้บางอย่างเมื่อกินเข้าไปแล้วจะทำให้ฤทธิ์ยาเสื่อมได้.
ล้างโลก เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ทำลายโลก เช่นสงครามล้างโลก; (ศาสนา) ทำให้โลกหมดความชั่วเช่น ไฟบรรลัยกัลป์ล้างโลก.	ล้างโลก ก. ทำลายโลก เช่นสงครามล้างโลก; (ศาสนา) ทำให้โลกหมดความชั่วเช่น ไฟบรรลัยกัลป์ล้างโลก.
ล้างสต๊อก เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-ไม้-ตรี-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ลดราคาสินค้าเพื่อจำหน่ายให้หมด.	ล้างสต๊อก ก. ลดราคาสินค้าเพื่อจำหน่ายให้หมด.
ล้างสมอง เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สอ-เสือ-มอ-ม้า-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้บุคคลเปลี่ยนความคิดเห็นหรือความเชื่อถือของตนโดยเฉพาะในลัทธิการเมือง สังคม หรือศาสนาไปอย่างสิ้นเชิง และยอมรับความคิดเห็นหรือความเชื่อใหม่โดยใช้วิธีการต่าง ๆ รวมทั้งอาจมีการทรมานจิตใจอย่างรุนแรง.	ล้างสมอง ก. ทําให้บุคคลเปลี่ยนความคิดเห็นหรือความเชื่อถือของตนโดยเฉพาะในลัทธิการเมือง สังคม หรือศาสนาไปอย่างสิ้นเชิง และยอมรับความคิดเห็นหรือความเชื่อใหม่โดยใช้วิธีการต่าง ๆ รวมทั้งอาจมีการทรมานจิตใจอย่างรุนแรง.
ล้างหน้าผี, ล้างหน้าศพ ล้างหน้าผี เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี ล้างหน้าศพ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-พอ-พาน	เป็นคำกริยา หมายถึง ผ่ามะพร้าวห้าวให้น้ำรดลงไปบนหน้าศพก่อนเผา.	ล้างหน้าผี, ล้างหน้าศพ ก. ผ่ามะพร้าวห้าวให้น้ำรดลงไปบนหน้าศพก่อนเผา.
ล้างหนี้ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง ชำระหนี้ให้หมด.	ล้างหนี้ ก. ชำระหนี้ให้หมด.
ล้างหู เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทำเป็นลืมเสียว่าเคยได้ยินเรื่องหรือถ้อยคำที่ระคายหู.	ล้างหู ก. ทำเป็นลืมเสียว่าเคยได้ยินเรื่องหรือถ้อยคำที่ระคายหู.
ล้างอาถรรพ์, ล้างอาถรรพณ์ ล้างอาถรรพ์ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ถอ-ถุง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-พอ-พาน-ทัน-ทะ-คาด ล้างอาถรรพณ์ เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ถอ-ถุง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-พอ-พาน-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง ทำพิธีอย่างใดอย่างหนึ่งเพื่อแก้คุณไสยที่ถูกกระทำหรือแก้อำนาจลึกลับที่เชื่อกันว่าอาจบันดาลให้มีอันเป็นไป.	ล้างอาถรรพ์, ล้างอาถรรพณ์ ก. ทำพิธีอย่างใดอย่างหนึ่งเพื่อแก้คุณไสยที่ถูกกระทำหรือแก้อำนาจลึกลับที่เชื่อกันว่าอาจบันดาลให้มีอันเป็นไป.
ล้างอาย เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําอย่างใดอย่างหนึ่งเป็นการแก้หน้า.	ล้างอาย ก. ทําอย่างใดอย่างหนึ่งเป็นการแก้หน้า.
ลางคัล เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-งอ-งู-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง ไถ (เครื่องทํานา). ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี นงฺคล เขียนว่า นอ-หนู-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง.	ลางคัล น. ไถ (เครื่องทํานา). (ส.; ป. นงฺคล).
ลางงิด เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-งอ-งู-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ฟ้า, สวรรค์. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	ลางงิด น. ฟ้า, สวรรค์. (ช.).
ลางลิง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	ดู กระไดลิง เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู ความหมายที่ ๒.	ลางลิง ดู กระไดลิง ๒.
ลางสาด เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Lansium domesticum Pelleg. ในวงศ์ Meliaceae ผลกลม ๆ ออกเป็นพวง กินได้ เม็ดในขม, ลังสาด ก็เรียก, พันธุ์เปลือกหนายางน้อยเรียก ลองกอง.	ลางสาด น. ชื่อไม้ต้นชนิด Lansium domesticum Pelleg. ในวงศ์ Meliaceae ผลกลม ๆ ออกเป็นพวง กินได้ เม็ดในขม, ลังสาด ก็เรียก, พันธุ์เปลือกหนายางน้อยเรียก ลองกอง.
ลางาด, ล้างาด ลางาด เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก ล้างาด เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง เย็น, เวลาเย็น, ละงาด ก็ใช้.	ลางาด, ล้างาด น. เย็น, เวลาเย็น, ละงาด ก็ใช้.
ลาเง็ด เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง เจ้า, แม่ทัพ. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	ลาเง็ด น. เจ้า, แม่ทัพ. (ช.).
ลาช, ลาชะ, ลาชา ลาช เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง ลาชะ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อะ ลาชา เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	[ลาด, ลาชะ] เป็นคำนาม หมายถึง ข้าวตอก เช่น อนนเรืองรองด้วยจตุรพรรณมาลา ลาชาชาติห้าสิ่ง. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ นครกัณฑ์ ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ลาช, ลาชะ, ลาชา [ลาด, ลาชะ] น. ข้าวตอก เช่น อนนเรืองรองด้วยจตุรพรรณมาลา ลาชาชาติห้าสิ่ง. (ม. คำหลวง นครกัณฑ์). (ป., ส.).
ลาญ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-หยิง	เป็นคำกริยา หมายถึง แตก, หัก, ทําลาย เช่น ฝ่อใจห้าวบมิหาญ ลาญใจแกล้วบมิกล้า. ในวงเล็บ มาจาก หนังสือลิลิตตะเลงพ่าย แบบเรียนกวีนิพนธ์.	ลาญ ก. แตก, หัก, ทําลาย เช่น ฝ่อใจห้าวบมิหาญ ลาญใจแกล้วบมิกล้า. (ตะเลงพ่าย).
ลาญทัก เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-หยิง-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง กระทืบจนแหลกลาญ เช่น อสูรแลงลาญทัก ททัคนิจรนาย. (แช่งน้ำ).	ลาญทัก (โบ) ก. กระทืบจนแหลกลาญ เช่น อสูรแลงลาญทัก ททัคนิจรนาย. (แช่งน้ำ).
ลาด เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ปูแผ่ออกไป เช่น ลาดพรม ปูลาดอาสนะ, โดยปริยายหมายถึงสิ่งที่มีอาการคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ถนนลาดยาง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เทตํ่าหรือเอียงขึ้นน้อย ๆ เช่น ที่ลาด.	ลาด ก. ปูแผ่ออกไป เช่น ลาดพรม ปูลาดอาสนะ, โดยปริยายหมายถึงสิ่งที่มีอาการคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ถนนลาดยาง. ว. เทตํ่าหรือเอียงขึ้นน้อย ๆ เช่น ที่ลาด.
ลาดเขา เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ภูมิประเทศชายเขาที่ไม่ถึงกับราบ แต่ก็ไม่ชัน.	ลาดเขา น. ภูมิประเทศชายเขาที่ไม่ถึงกับราบ แต่ก็ไม่ชัน.
ลาดตระเวน เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เที่ยวตรวจไปทั่วเพื่อป้องกันข้าศึกศัตรูเป็นต้น เช่น หน่วยลาดตระเวน เครื่องบินออกลาดตระเวน ตำรวจทหารลาดตระเวนไปตามชายแดน. เป็นคำนาม หมายถึง เรียกเรือรบขนาดใหญ่ประเภทหนึ่ง มีหน้าที่ลาดตระเวนเพื่อค้นหา ทำลายเรือรบข้าศึก และให้ความคุ้มกันสนับสนุนกองเรือลำเลียงของฝ่ายตนว่า เรือลาดตระเวน.	ลาดตระเวน ก. เที่ยวตรวจไปทั่วเพื่อป้องกันข้าศึกศัตรูเป็นต้น เช่น หน่วยลาดตระเวน เครื่องบินออกลาดตระเวน ตำรวจทหารลาดตระเวนไปตามชายแดน. น. เรียกเรือรบขนาดใหญ่ประเภทหนึ่ง มีหน้าที่ลาดตระเวนเพื่อค้นหา ทำลายเรือรบข้าศึก และให้ความคุ้มกันสนับสนุนกองเรือลำเลียงของฝ่ายตนว่า เรือลาดตระเวน.
ลาดทวีป เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-ทอ-ทะ-หาน-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ปอ-ปลา	เป็นคำนาม หมายถึง ที่ลาดสูงชันต่อจากขอบไหล่ทวีปลงไปสู่ทะเลลึก.	ลาดทวีป น. ที่ลาดสูงชันต่อจากขอบไหล่ทวีปลงไปสู่ทะเลลึก.
ลาดเท เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำนาม หมายถึง พื้นผิวที่เอียงลาดจากบริเวณที่สูงกว่าไปสู่บริเวณที่ตํ่ากว่า.	ลาดเท น. พื้นผิวที่เอียงลาดจากบริเวณที่สูงกว่าไปสู่บริเวณที่ตํ่ากว่า.
ลาดพระบาท เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำนาม หมายถึง พรมทางสำหรับปูลาดเป็นทางทรงพระดำเนินของพระมหากษัตริย์และพระราชินี, ในปัจจุบันใช้ปูลาดเป็นทางทรงพระดำเนินของพระบรมราชวงศ์ชั้นสูงด้วย.	ลาดพระบาท น. พรมทางสำหรับปูลาดเป็นทางทรงพระดำเนินของพระมหากษัตริย์และพระราชินี, ในปัจจุบันใช้ปูลาดเป็นทางทรงพระดำเนินของพระบรมราชวงศ์ชั้นสูงด้วย.
ลาดยาง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกถนนที่ปูผิวจราจรด้วยยางมะตอยผสมกับหินหรือทรายเป็นต้นว่า ถนนลาดยาง.	ลาดยาง น. เรียกถนนที่ปูผิวจราจรด้วยยางมะตอยผสมกับหินหรือทรายเป็นต้นว่า ถนนลาดยาง.
ลาดเลา เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ลู่ทาง, เค้าเงื่อน, (มักใช้แก่กริยาดู) เช่น ตำรวจดูลาดเลาก่อนจับการพนัน.	ลาดเลา น. ลู่ทาง, เค้าเงื่อน, (มักใช้แก่กริยาดู) เช่น ตำรวจดูลาดเลาก่อนจับการพนัน.
ล้าต้า เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง คนถือบัญชีเรือสําเภา. ในวงเล็บ มาจากภาษาจีน .	ล้าต้า น. คนถือบัญชีเรือสําเภา. (จ.).
ล่าเตียง, ล้าเตียง ล่าเตียง เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู ล้าเตียง เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่ออาหารว่างอย่างหนึ่งใช้ไข่โรยเป็นร่างแห ห่อไส้ซึ่งทำด้วยกุ้งผัดกับเครื่องปรุง ให้มีขนาดพอดีคำ.	ล่าเตียง, ล้าเตียง น. ชื่ออาหารว่างอย่างหนึ่งใช้ไข่โรยเป็นร่างแห ห่อไส้ซึ่งทำด้วยกุ้งผัดกับเครื่องปรุง ให้มีขนาดพอดีคำ.
ลาน เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง บริเวณที่ว่าง, สนาม, เช่น ลานจอดรถ, ที่สําหรับนวดข้าว; ในทางกีฬาหมายถึง สนามที่เล่นกีฬา, คู่กับ ลู่.	ลาน ๑ น. บริเวณที่ว่าง, สนาม, เช่น ลานจอดรถ, ที่สําหรับนวดข้าว; ในทางกีฬาหมายถึง สนามที่เล่นกีฬา, คู่กับ ลู่.
ลานบิน เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกทรงผมผู้ชายแบบหนึ่งที่ตัดข้างล่างสั้นเกรียนข้างบนราบเสมอกันว่า ผมลานบิน; โดยปริยายหมายถึงตำแหน่งหน้าที่การงาน เช่น ไม่มีลานบินจะลง หาลานบินลงไม่ได้.	ลานบิน น. เรียกทรงผมผู้ชายแบบหนึ่งที่ตัดข้างล่างสั้นเกรียนข้างบนราบเสมอกันว่า ผมลานบิน; โดยปริยายหมายถึงตำแหน่งหน้าที่การงาน เช่น ไม่มีลานบินจะลง หาลานบินลงไม่ได้.
ลาน เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นหลายชนิดในสกุล Corypha วงศ์ Palmae คล้ายต้นตาล ใบใช้จารหนังสือ ทําหมวก เป็นต้น เช่น ชนิด C. umbraculifera L. ปลูกตามวัด, ชนิด C. lecomtei Becc. ขึ้นในป่าดิบ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สีเหลืองนวลอย่างใบลาน เรียกว่า สีลาน.	ลาน ๒ น. ชื่อไม้ต้นหลายชนิดในสกุล Corypha วงศ์ Palmae คล้ายต้นตาล ใบใช้จารหนังสือ ทําหมวก เป็นต้น เช่น ชนิด C. umbraculifera L. ปลูกตามวัด, ชนิด C. lecomtei Becc. ขึ้นในป่าดิบ. ว. สีเหลืองนวลอย่างใบลาน เรียกว่า สีลาน.
ลาน เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง เหล็กแบนที่ม้วนไว้แล้วคลายตัวออก เกิดกําลังดันให้ตัวจักรหมุน เช่น ลานตะเกียง ลานนาฬิกา, เรียกตะเกียงตั้งชนิดไขลานให้ใบพัดหมุนเป่าลมไล่ควัน และช่วยให้ไฟสว่างนวลว่า ตะเกียงลาน.	ลาน ๓ น. เหล็กแบนที่ม้วนไว้แล้วคลายตัวออก เกิดกําลังดันให้ตัวจักรหมุน เช่น ลานตะเกียง ลานนาฬิกา, เรียกตะเกียงตั้งชนิดไขลานให้ใบพัดหมุนเป่าลมไล่ควัน และช่วยให้ไฟสว่างนวลว่า ตะเกียงลาน.
ลาน เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๔	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่ตาลายเพราะมีมากเหลือที่จะดูเหลือที่จะคิด เรียกว่า ลานตา. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ตั้งสติไม่อยู่เพราะกลัว, มักใช้ควบกับคํา กลัว เป็น กลัวลาน เช่น เด็กถูกดุเสียจนกลัวลาน.	ลาน ๔ ก. อาการที่ตาลายเพราะมีมากเหลือที่จะดูเหลือที่จะคิด เรียกว่า ลานตา. ว. ตั้งสติไม่อยู่เพราะกลัว, มักใช้ควบกับคํา กลัว เป็น กลัวลาน เช่น เด็กถูกดุเสียจนกลัวลาน.
ล่าน เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง น่วม, นุ่ม, (ใช้แก่ผลไม้).	ล่าน ว. น่วม, นุ่ม, (ใช้แก่ผลไม้).
ล้าน เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง จํานวน ๑๐ แสน.	ล้าน ๑ น. จํานวน ๑๐ แสน.
ล้าน เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลักษณะของหัวที่ไม่มีผมมาแต่กำเนิดหรือผมร่วงแล้วไม่ขึ้นอีก, โดยปริยายเรียกสิ่งอื่นที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ภูเขาหัวล้าน.	ล้าน ๒ ว. ลักษณะของหัวที่ไม่มีผมมาแต่กำเนิดหรือผมร่วงแล้วไม่ขึ้นอีก, โดยปริยายเรียกสิ่งอื่นที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ภูเขาหัวล้าน.
ลาบ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง อาหารชนิดหนึ่ง ใช้ปลาหรือเนื้อดิบสับให้ละเอียด ผสมด้วยเครื่องปรุงมีมะนาว พริก น้ำปลาหรือปลาร้า เป็นต้น, ถ้าใส่เลือดวัวหรือเลือดหมู เรียกว่า ลาบเลือด.	ลาบ น. อาหารชนิดหนึ่ง ใช้ปลาหรือเนื้อดิบสับให้ละเอียด ผสมด้วยเครื่องปรุงมีมะนาว พริก น้ำปลาหรือปลาร้า เป็นต้น, ถ้าใส่เลือดวัวหรือเลือดหมู เรียกว่า ลาบเลือด.
ลาป– เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา ความหมายที่ ๑	[ลาปะ–, ลาบ–] เป็นคำนาม หมายถึง นกมูลไถ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ลาป– ๑ [ลาปะ–, ลาบ–] น. นกมูลไถ. (ป.).
ลาป– เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา ความหมายที่ ๒	[ลาปะ–, ลาบ–] เป็นคำนาม หมายถึง การพูด, การออกเสียง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ลาป– ๒ [ลาปะ–, ลาบ–] น. การพูด, การออกเสียง. (ป., ส.).
ลาพอน เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชันชนิดหนึ่ง มีสีเหลืองนวล สำหรับใช้พอนเรือเป็นต้น, ชันพอน ก็ว่า.	ลาพอน น. ชันชนิดหนึ่ง มีสีเหลืองนวล สำหรับใช้พอนเรือเป็นต้น, ชันพอน ก็ว่า.
ลาพุ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-สะ-หระ-อุ	เป็นคำนาม หมายถึง นํ้าเต้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ลาพุ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-สะ-หระ-อุ อลาพุ เขียนว่า ออ-อ่าง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-สะ-หระ-อุ .	ลาพุ น. นํ้าเต้า. (ป.; ส. ลาพุ, อลาพุ).
ลาเพ, ลาเพา ลาเพ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน ลาเพา เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง เล้าโลม, โลม.	ลาเพ, ลาเพา (กลอน) ก. เล้าโลม, โลม.
ลาภ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา	[ลาบ] เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่มักจะได้มาโดยไม่คาดคิด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ลาภ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา ว่า ของที่ได้, การได้, กําไร .	ลาภ [ลาบ] น. สิ่งที่มักจะได้มาโดยไม่คาดคิด. (ป., ส. ลาภ ว่า ของที่ได้, การได้, กําไร).
ลาภงอก เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-งอ-งู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ผลประโยชน์ที่ได้รับเพิ่มขึ้น.	ลาภงอก (กฎ) น. ผลประโยชน์ที่ได้รับเพิ่มขึ้น.
ลาภปาก เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ของกินที่มักได้มาโดยไม่คาดคิด.	ลาภปาก น. ของกินที่มักได้มาโดยไม่คาดคิด.
ลาภมิควรได้ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-วอ-แหวน-รอ-เรือ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ทรัพย์ที่บุคคลได้มาเพราะบุคคลอีกคนหนึ่งกระทําเพื่อชําระหนี้ หรือได้มาเพราะเหตุอย่างใดอย่างหนึ่งซึ่งมิได้มีมิได้เป็นขึ้น หรือเป็นเหตุที่ได้สิ้นสุดไปเสียก่อนแล้ว หรือได้มาเพราะประการอื่น โดยปราศจากมูลอันจะอ้างกฎหมายได้ และเป็นทางให้บุคคลอีกคนหนึ่งเสียเปรียบ.	ลาภมิควรได้ (กฎ) น. ทรัพย์ที่บุคคลได้มาเพราะบุคคลอีกคนหนึ่งกระทําเพื่อชําระหนี้ หรือได้มาเพราะเหตุอย่างใดอย่างหนึ่งซึ่งมิได้มีมิได้เป็นขึ้น หรือเป็นเหตุที่ได้สิ้นสุดไปเสียก่อนแล้ว หรือได้มาเพราะประการอื่น โดยปราศจากมูลอันจะอ้างกฎหมายได้ และเป็นทางให้บุคคลอีกคนหนึ่งเสียเปรียบ.
ลาภลอย เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่ได้มาโดยไม่คาดคิด.	ลาภลอย น. สิ่งที่ได้มาโดยไม่คาดคิด.
ลาม เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง แผ่ขยายต่อเนื่องออกไป เช่น ไฟลาม แผลลาม; กระทํากิริยาไม่รู้จักที่ตํ่าที่สูงเรื่อยไปต่อบุคคลเมื่อเห็นว่าเขาไม่ถือ.	ลาม ก. แผ่ขยายต่อเนื่องออกไป เช่น ไฟลาม แผลลาม; กระทํากิริยาไม่รู้จักที่ตํ่าที่สูงเรื่อยไปต่อบุคคลเมื่อเห็นว่าเขาไม่ถือ.
ลามปาม เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ต่อเนื่องไปถึงสิ่งอื่นหรือคนอื่นด้วย เช่น ด่าลามปามไปถึงบุพการี, โดยปริยายหมายถึงอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น ซึ่งแสดงว่าไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง เช่น พูดจาลามปาม แสดงกิริยาลามปามผู้ใหญ่.	ลามปาม ว. ต่อเนื่องไปถึงสิ่งอื่นหรือคนอื่นด้วย เช่น ด่าลามปามไปถึงบุพการี, โดยปริยายหมายถึงอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น ซึ่งแสดงว่าไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง เช่น พูดจาลามปาม แสดงกิริยาลามปามผู้ใหญ่.
ลามลวน เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ลวนลาม.	ลามลวน ก. ลวนลาม.
ลามเลีย เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่เปลวไฟแลบลามไปที่อื่น.	ลามเลีย ก. อาการที่เปลวไฟแลบลามไปที่อื่น.
ล่าม เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้แปลคําพูดจากภาษาหนึ่งเป็นอีกภาษาหนึ่งโดยทันที.	ล่าม ๑ น. ผู้แปลคําพูดจากภาษาหนึ่งเป็นอีกภาษาหนึ่งโดยทันที.
ล่าม เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง ผูกโดยวิธีให้เคลื่อนย้ายได้บ้างในที่จํากัด เช่น ล่ามโซ่ ล่ามวัวล่ามควาย.	ล่าม ๒ ก. ผูกโดยวิธีให้เคลื่อนย้ายได้บ้างในที่จํากัด เช่น ล่ามโซ่ ล่ามวัวล่ามควาย.
ลามก เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-กอ-ไก่	[–มก] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หยาบช้าต่ำทราม, หยาบโลน, อันเป็นที่น่ารังเกียจของคนดีมีศีลธรรม, เช่น หนังสือลามก พูดลามก ทำลามก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ลามก [–มก] ว. หยาบช้าต่ำทราม, หยาบโลน, อันเป็นที่น่ารังเกียจของคนดีมีศีลธรรม, เช่น หนังสือลามก พูดลามก ทำลามก. (ป.).
ลาย เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง รูปแบบทางทัศนศิลป์ประเภทหนึ่ง ประกอบขึ้นด้วยเส้นเป็นสําคัญ ลักษณะเป็นแบบซํ้า ๆ เป็นหมู่ ๆ หรือต่อเนื่องกันไปก็มี มีทั้งลายแบบธรรมชาติและลายแบบประดิษฐ์ ใช้เขียน ปั้น หรือแกะสลัก เป็นต้น เพื่อตกแต่งให้สวยงาม เช่น ลายกระหนก ลายเทพนม ลายก้านขด, กรรมวิธีประดิษฐ์สิ่งต่าง ๆ ให้เป็นลวดลาย เช่น ลายกํามะลอ ลายปิดทองรดนํ้า ลายแทงหยวก, โดยปริยายหมายถึงลักษณะสําคัญของตน เช่น ทิ้งลาย ไว้ลาย. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นแนวยาว ๆ เช่น ลายพาดกลอน, เป็นแผลยาว ๆ เช่น หลังลาย, เป็นจุด ๆ เป็นแต้ม ๆ เป็นดวง ๆ หรือเป็นเส้น ๆ เช่น หน้าลาย ท้องลาย; เรียกผ้านุ่งที่เขียนหรือพิมพ์ลายเป็นดอกดวงต่าง ๆ มีลักษณะเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้า ใช้เป็นผ้านุ่งโจงกระเบน ปัจจุบันทําเป็นผ้าถุง ว่า ผ้าลาย.	ลาย ๑ น. รูปแบบทางทัศนศิลป์ประเภทหนึ่ง ประกอบขึ้นด้วยเส้นเป็นสําคัญ ลักษณะเป็นแบบซํ้า ๆ เป็นหมู่ ๆ หรือต่อเนื่องกันไปก็มี มีทั้งลายแบบธรรมชาติและลายแบบประดิษฐ์ ใช้เขียน ปั้น หรือแกะสลัก เป็นต้น เพื่อตกแต่งให้สวยงาม เช่น ลายกระหนก ลายเทพนม ลายก้านขด, กรรมวิธีประดิษฐ์สิ่งต่าง ๆ ให้เป็นลวดลาย เช่น ลายกํามะลอ ลายปิดทองรดนํ้า ลายแทงหยวก, โดยปริยายหมายถึงลักษณะสําคัญของตน เช่น ทิ้งลาย ไว้ลาย. ว. เป็นแนวยาว ๆ เช่น ลายพาดกลอน, เป็นแผลยาว ๆ เช่น หลังลาย, เป็นจุด ๆ เป็นแต้ม ๆ เป็นดวง ๆ หรือเป็นเส้น ๆ เช่น หน้าลาย ท้องลาย; เรียกผ้านุ่งที่เขียนหรือพิมพ์ลายเป็นดอกดวงต่าง ๆ มีลักษณะเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้า ใช้เป็นผ้านุ่งโจงกระเบน ปัจจุบันทําเป็นผ้าถุง ว่า ผ้าลาย.
ลายก้นหอย เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-ไม้-โท-นอ-หนู-หอ-หีบ-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ลายนิ้วมือเป็นต้นที่ขดวนเข้าหาศูนย์กลางอย่างก้นหอย, ลายถักที่ขดวนเข้าหาศูนย์กลางอย่างก้นหอย.	ลายก้นหอย น. ลายนิ้วมือเป็นต้นที่ขดวนเข้าหาศูนย์กลางอย่างก้นหอย, ลายถักที่ขดวนเข้าหาศูนย์กลางอย่างก้นหอย.
ลายขัด เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ขอ-ไข่-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ลายสานที่ขัดกันยกหนึ่งข่มหนึ่ง.	ลายขัด น. ลายสานที่ขัดกันยกหนึ่งข่มหนึ่ง.
ลายคราม เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกเครื่องภาชนะเนื้อกระเบื้องที่เขียนลายเป็นสีคราม เช่น ชามลายคราม แจกันลายคราม, โดยปริยายหมายถึงของเก่าที่มีค่า เช่น เก่าลายคราม ไม่ใช่เก่ากะลา, เก่า, โบราณ, เช่น รุ่นลายคราม.	ลายคราม น. เรียกเครื่องภาชนะเนื้อกระเบื้องที่เขียนลายเป็นสีคราม เช่น ชามลายคราม แจกันลายคราม, โดยปริยายหมายถึงของเก่าที่มีค่า เช่น เก่าลายคราม ไม่ใช่เก่ากะลา, เก่า, โบราณ, เช่น รุ่นลายคราม.
ลายจม เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-จอ-จาน-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ลวดลายที่ไม่เด่นชัด.	ลายจม น. ลวดลายที่ไม่เด่นชัด.
ลายเฉลวโปร่ง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-ฉอ-ฉิ่ง-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อลายจักสานลายหนึ่ง ใช้ในการสานสิ่งของหลายอย่าง เช่น สานชะลอม สานกระเช้าตาดอกพิกุล มักสานด้วยไม้ไผ่ จะสานด้วยตอกปื้นหรือตอกตะแคงก็ได้ มีลักษณะเป็นตาหกเหลี่ยม, ลายเฉลว ๖ มุม ก็เรียก.	ลายเฉลวโปร่ง น. ชื่อลายจักสานลายหนึ่ง ใช้ในการสานสิ่งของหลายอย่าง เช่น สานชะลอม สานกระเช้าตาดอกพิกุล มักสานด้วยไม้ไผ่ จะสานด้วยตอกปื้นหรือตอกตะแคงก็ได้ มีลักษณะเป็นตาหกเหลี่ยม, ลายเฉลว ๖ มุม ก็เรียก.
ลายเฉลว ๕ มุม เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-ฉอ-ฉิ่ง-ลอ-ลิง-วอ-แหวน ห้า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อลายจักสานลายหนึ่ง ใช้ในการสานตะกร้อ จะสานด้วยหวายหรือไม้ไผ่ก็ได้ วิธีสานเหมือนกับสานตาเฉลวโปร่ง แต่ใช้หวาย ๕ เส้นเรียงกันเป็นแถบและสานให้มีลักษณะเป็นตาห้าเหลี่ยม.	ลายเฉลว ๕ มุม น. ชื่อลายจักสานลายหนึ่ง ใช้ในการสานตะกร้อ จะสานด้วยหวายหรือไม้ไผ่ก็ได้ วิธีสานเหมือนกับสานตาเฉลวโปร่ง แต่ใช้หวาย ๕ เส้นเรียงกันเป็นแถบและสานให้มีลักษณะเป็นตาห้าเหลี่ยม.
ลายเฉลว ๖ มุม เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-ฉอ-ฉิ่ง-ลอ-ลิง-วอ-แหวน หก มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ลายเฉลวโปร่ง.	ลายเฉลว ๖ มุม น. ลายเฉลวโปร่ง.
ลายเฉลว ๘ มุม เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-ฉอ-ฉิ่ง-ลอ-ลิง-วอ-แหวน แปด มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อลายจักสานลายหนึ่ง ใช้ในการสานพื้นเก้าอี้ พื้นเปล เป็นต้น สานด้วยหวาย วิธีสานวางตอกเป็นคู่ ๆ สานตอกแต่ละคู่เป็นลายขัดทุก ๆ คู่และสานให้มีลักษณะเป็นตาสี่เหลี่ยม แล้วร้อยตอกขัดมุมทั้ง ๔ มุม จะเกิดเป็นตาแปดเหลี่ยม.	ลายเฉลว ๘ มุม น. ชื่อลายจักสานลายหนึ่ง ใช้ในการสานพื้นเก้าอี้ พื้นเปล เป็นต้น สานด้วยหวาย วิธีสานวางตอกเป็นคู่ ๆ สานตอกแต่ละคู่เป็นลายขัดทุก ๆ คู่และสานให้มีลักษณะเป็นตาสี่เหลี่ยม แล้วร้อยตอกขัดมุมทั้ง ๔ มุม จะเกิดเป็นตาแปดเหลี่ยม.
ลายเซ็น เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-ซอ-โซ่-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง ลายมือชื่อ.	ลายเซ็น (ปาก) น. ลายมือชื่อ.
ลายดุน เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ลวดลายที่ดุนให้นูนขึ้นมาจากด้านหลังหรือเหยียบพื้นคือกดให้ต่ำลงกว่าตัวลาย.	ลายดุน น. ลวดลายที่ดุนให้นูนขึ้นมาจากด้านหลังหรือเหยียบพื้นคือกดให้ต่ำลงกว่าตัวลาย.
ลายตา เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่มองเห็นของจำนวนมาก ๆ หรือของที่มีแสงสีต่าง ๆ จนทำให้ตาลายหรือพร่าไป เช่น มองเห็นแสงสีมาก ๆ จนลายตา การประดับไฟตามท้องถนนในงานเฉลิมพระชนมพรรษาดูลายตาไปหมด.	ลายตา ก. อาการที่มองเห็นของจำนวนมาก ๆ หรือของที่มีแสงสีต่าง ๆ จนทำให้ตาลายหรือพร่าไป เช่น มองเห็นแสงสีมาก ๆ จนลายตา การประดับไฟตามท้องถนนในงานเฉลิมพระชนมพรรษาดูลายตาไปหมด.
ลายเทศ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าลายซึ่งมีดอกดวงเป็นแบบของต่างประเทศ โดยเฉพาะของอินเดีย.	ลายเทศ น. ผ้าลายซึ่งมีดอกดวงเป็นแบบของต่างประเทศ โดยเฉพาะของอินเดีย.
ลายแทง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-แอ-ทอ-ทะ-หาน-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ข้อความที่เป็นปริศนาแฝงคำตอบชี้แหล่งขุมทรัพย์.	ลายแทง น. ข้อความที่เป็นปริศนาแฝงคำตอบชี้แหล่งขุมทรัพย์.
ลายน้ำ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ลวดลายหรือภาพในเนื้อกระดาษที่ทําขึ้นพร้อม ๆ กับกระดาษจะมองเห็นได้ชัดเมื่อยกกระดาษนั้นขึ้นส่องกับแสงสว่าง.	ลายน้ำ น. ลวดลายหรือภาพในเนื้อกระดาษที่ทําขึ้นพร้อม ๆ กับกระดาษจะมองเห็นได้ชัดเมื่อยกกระดาษนั้นขึ้นส่องกับแสงสว่าง.
ลายน้ำทอง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ลายหรือรูปภาพซึ่งเขียนเส้นทองบนพื้นสีหรือเขียนสีบนพื้นทองบนเครื่องกระเบื้อง เช่นจาน ชาม กระโถน.	ลายน้ำทอง น. ลายหรือรูปภาพซึ่งเขียนเส้นทองบนพื้นสีหรือเขียนสีบนพื้นทองบนเครื่องกระเบื้อง เช่นจาน ชาม กระโถน.
ลายเบา เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ลายที่เกิดขึ้นด้วยการแกะเดินเส้นเป็นร่องตื้น ๆ บนพื้นหินหรือพื้นโลหะ เช่น ลายเบาจารึกบนพื้นหินชนวน ลายเบาบนรอยพระพุทธบาทสัมฤทธิ์.	ลายเบา น. ลายที่เกิดขึ้นด้วยการแกะเดินเส้นเป็นร่องตื้น ๆ บนพื้นหินหรือพื้นโลหะ เช่น ลายเบาจารึกบนพื้นหินชนวน ลายเบาบนรอยพระพุทธบาทสัมฤทธิ์.
ลายพร้อย เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นจุด เป็นประ เป็นดวง เป็นเส้นไปทั่วบริเวณ เช่น หน้าลายพร้อย ประแป้งลายพร้อย สักหลังลายพร้อย.	ลายพร้อย ว. เป็นจุด เป็นประ เป็นดวง เป็นเส้นไปทั่วบริเวณ เช่น หน้าลายพร้อย ประแป้งลายพร้อย สักหลังลายพร้อย.
ลายพระบาท เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำนาม หมายถึง ลายมงคล ๑๐๘ ประการในพระพุทธบาทจำลอง.	ลายพระบาท น. ลายมงคล ๑๐๘ ประการในพระพุทธบาทจำลอง.
ลายพระหัตถ์ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำนาม หมายถึง ลายมือ; จดหมาย.	ลายพระหัตถ์ (ราชา) น. ลายมือ; จดหมาย.
ลายไพรกลม เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อลายจักสานลายหนึ่ง ใช้ในการสานซ่อน ซวง ไซปากครุ เป็นต้น โดยใช้ตอกกลม ๓ เส้นขัดตอกไขว้กันโดยมีตอกซังเป็นเส้นยืน เว้นระยะห่างเท่า ๆ กันสานตอกข่ม ๒ เส้น ยก ๑ เส้น จะเกิดเป็นลายพันกันเป็นเกลียวไปตามเส้นตอกซังทุกเส้น.	ลายไพรกลม น. ชื่อลายจักสานลายหนึ่ง ใช้ในการสานซ่อน ซวง ไซปากครุ เป็นต้น โดยใช้ตอกกลม ๓ เส้นขัดตอกไขว้กันโดยมีตอกซังเป็นเส้นยืน เว้นระยะห่างเท่า ๆ กันสานตอกข่ม ๒ เส้น ยก ๑ เส้น จะเกิดเป็นลายพันกันเป็นเกลียวไปตามเส้นตอกซังทุกเส้น.
ลายไพรกาว เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ลายไพรยักคิ้ว.	ลายไพรกาว น. ลายไพรยักคิ้ว.
ลายไพรคีบ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อลายจักสานลายหนึ่ง ใช้ในการสานซ่อน ซวง ตุ้น ลอบยืน ลอบนอน เป็นต้น โดยใช้ตอกกลม ๒ เส้นขัดตอกไขว้กันโดยมีตอกซังเป็นเส้นยืนเว้นระยะห่างเท่า ๆ กัน.	ลายไพรคีบ น. ชื่อลายจักสานลายหนึ่ง ใช้ในการสานซ่อน ซวง ตุ้น ลอบยืน ลอบนอน เป็นต้น โดยใช้ตอกกลม ๒ เส้นขัดตอกไขว้กันโดยมีตอกซังเป็นเส้นยืนเว้นระยะห่างเท่า ๆ กัน.
ลายไพรยักคิ้ว เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-คอ-ควาย-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อลายจักสานลายหนึ่ง ใช้ในการสานไซ ข้อง กระบุง กล่องข้าว เป็นต้น ใช้ตอก ๓ เส้นเสมอไป ส่วนตอกซังจะใช้น้อยหรือมากหรือถี่ห่างอย่างไรก็ได้ แต่ต้องเป็นจำนวนคู่ สานโดยขึ้นตอกสาน ๓ เส้นขัดตอกซัง เว้นตอกซังไว้ ๒ เส้น แล้วเอาตอกสานเส้นกลางไพล่กลับข้ามตอกซัง ๓ เส้น ยกตอกซัง ๓ เส้น ต่อไปจึงไขว้ตอกสาน ๒ เส้นที่เหลือด้วยวิธีเดียวกัน สานไพล่ไปไพล่มาเช่นนี้ตลอด, ลายไพรกาว ก็เรียก.	ลายไพรยักคิ้ว น. ชื่อลายจักสานลายหนึ่ง ใช้ในการสานไซ ข้อง กระบุง กล่องข้าว เป็นต้น ใช้ตอก ๓ เส้นเสมอไป ส่วนตอกซังจะใช้น้อยหรือมากหรือถี่ห่างอย่างไรก็ได้ แต่ต้องเป็นจำนวนคู่ สานโดยขึ้นตอกสาน ๓ เส้นขัดตอกซัง เว้นตอกซังไว้ ๒ เส้น แล้วเอาตอกสานเส้นกลางไพล่กลับข้ามตอกซัง ๓ เส้น ยกตอกซัง ๓ เส้น ต่อไปจึงไขว้ตอกสาน ๒ เส้นที่เหลือด้วยวิธีเดียวกัน สานไพล่ไปไพล่มาเช่นนี้ตลอด, ลายไพรกาว ก็เรียก.
ลายมัดหวาย เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ลายนิ้วมือเป็นต้นที่ไม่ขดวนเข้าหาศูนย์กลางอย่างก้นหอย.	ลายมัดหวาย น. ลายนิ้วมือเป็นต้นที่ไม่ขดวนเข้าหาศูนย์กลางอย่างก้นหอย.
ลายมือ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง รอยเส้นที่ฝ่ามือและนิ้ว เช่น หมอดูลายมือ, เส้นลายมือ ก็ว่า, ราชาศัพท์ใช้ว่า เส้นลายพระหัตถ์; ตัวหนังสือเขียน มักมีลักษณะแสดงว่าเป็นของผู้ใดผู้หนึ่งโดยเฉพาะ เช่น เขียนด้วยลายมือตัวเอง ลายมือดี, ราชาศัพท์ใช้ว่า ลายพระหัตถ์ ซึ่งหมายถึงจดหมายของเจ้านายด้วย.	ลายมือ น. รอยเส้นที่ฝ่ามือและนิ้ว เช่น หมอดูลายมือ, เส้นลายมือ ก็ว่า, ราชาศัพท์ใช้ว่า เส้นลายพระหัตถ์; ตัวหนังสือเขียน มักมีลักษณะแสดงว่าเป็นของผู้ใดผู้หนึ่งโดยเฉพาะ เช่น เขียนด้วยลายมือตัวเอง ลายมือดี, ราชาศัพท์ใช้ว่า ลายพระหัตถ์ ซึ่งหมายถึงจดหมายของเจ้านายด้วย.
ลายมือชื่อ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อของบุคคลซึ่งบุคคลนั้นเขียนลงไว้ในหนังสือหรือเอกสารเพื่อรับรองหรือแสดงว่าตนเป็นผู้ทําหนังสือหรือเอกสารนั้น และหมายความรวมถึงลายพิมพ์นิ้วมือและเครื่องหมายซึ่งบุคคลลงไว้แทนลายมือชื่อของตนด้วย; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ลายเซ็น.	ลายมือชื่อ (กฎ) น. ชื่อของบุคคลซึ่งบุคคลนั้นเขียนลงไว้ในหนังสือหรือเอกสารเพื่อรับรองหรือแสดงว่าตนเป็นผู้ทําหนังสือหรือเอกสารนั้น และหมายความรวมถึงลายพิมพ์นิ้วมือและเครื่องหมายซึ่งบุคคลลงไว้แทนลายมือชื่อของตนด้วย; (ปาก) ลายเซ็น.
ลายไม้ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง ลายอย่างลายไม้ของผ้าม่วงหรือแพรเกิดเพราะทออัดแน่น.	ลายไม้ น. ลายอย่างลายไม้ของผ้าม่วงหรือแพรเกิดเพราะทออัดแน่น.
ลายลักษณ์ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ตัวหนังสือ, เครื่องหมายเป็นรูปต่าง ๆ เช่น ตัวอักษรอียิปต์โบราณ.	ลายลักษณ์ น. ตัวหนังสือ, เครื่องหมายเป็นรูปต่าง ๆ เช่น ตัวอักษรอียิปต์โบราณ.
ลายลักษณ์อักษร เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด-ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องหมายขีดเขียนเป็นตัวหนังสือ เช่น เรื่องนี้ควรบันทึกไว้เป็นลายลักษณ์อักษร.	ลายลักษณ์อักษร น. เครื่องหมายขีดเขียนเป็นตัวหนังสือ เช่น เรื่องนี้ควรบันทึกไว้เป็นลายลักษณ์อักษร.
ลายสอง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สอ-เสือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ลายสานหรือลายขัดที่ยก ๒ ข่ม ๒; ชื่อผ้าชนิดหนึ่งทอเป็นลายเช่นนั้น.	ลายสอง น. ลายสานหรือลายขัดที่ยก ๒ ข่ม ๒; ชื่อผ้าชนิดหนึ่งทอเป็นลายเช่นนั้น.
ลายสือ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง ตัวหนังสือ.	ลายสือ (โบ) น. ตัวหนังสือ.
ลายเส้น เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง รูปภาพที่เขียนขึ้นด้วยเส้นดินสอหรือเส้นปากกา จะเป็นสีหรือขาวดำก็ได้, วิธีเขียนภาพโดยใช้เส้นดินสอหรือเส้นปากกา.	ลายเส้น น. รูปภาพที่เขียนขึ้นด้วยเส้นดินสอหรือเส้นปากกา จะเป็นสีหรือขาวดำก็ได้, วิธีเขียนภาพโดยใช้เส้นดินสอหรือเส้นปากกา.
ลายอย่าง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ลายตัวอย่างที่ใช้เป็นแบบเช่นลายถ้วยชาม ลายผ้า, ลายที่ส่งไปเป็นตัวอย่างให้ทำเข้ามาขาย.	ลายอย่าง น. ลายตัวอย่างที่ใช้เป็นแบบเช่นลายถ้วยชาม ลายผ้า, ลายที่ส่งไปเป็นตัวอย่างให้ทำเข้ามาขาย.
ลายฮ่อ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ฮอ-นก-ฮูก-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ลายเส้นเขียนเป็นไพรคิ้วไพรปาก บนหน้าโขน ประกอบด้วยเส้นสีแดง ดินแดงและสีทอง, เส้นฮ่อ ก็เรียก; ลายที่เขียนเป็นอย่างแถบผ้าสะบัดกลับไปมา ใช้เขียนเพื่อแบ่งภาพเป็นตอน ๆ ในงานจิตรกรรมฝาผนังหรือจิตรกรรมภาพพระบฏ.	ลายฮ่อ น. ลายเส้นเขียนเป็นไพรคิ้วไพรปาก บนหน้าโขน ประกอบด้วยเส้นสีแดง ดินแดงและสีทอง, เส้นฮ่อ ก็เรียก; ลายที่เขียนเป็นอย่างแถบผ้าสะบัดกลับไปมา ใช้เขียนเพื่อแบ่งภาพเป็นตอน ๆ ในงานจิตรกรรมฝาผนังหรือจิตรกรรมภาพพระบฏ.
ลาย เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อยุงหลายชนิดในสกุล Aedes วงศ์ Culicidae ที่พบเป็นสามัญในบ้าน เช่น ชนิด A. aegypti ผนังด้านล่างของส่วนท้องมีเกล็ด เกล็ดตามลําตัวสีขาวเป็นแถบลายต่าง ๆ ตัดกับเกล็ดพื้นสีดําหรือสีนํ้าตาลแก่ ตัวเมียมีรยางค์คู่ใกล้ปากสั้นกว่าตัวผู้ ก้นแหลม ปลายขาไม่มีแผ่นบางระหว่างเล็บ เกาะดูดเลือดโดยลําตัวขนานกับพื้น บางชนิดนําโรค เช่นโรคไข้เลือดออก มาสู่คน.	ลาย ๒ น. ชื่อยุงหลายชนิดในสกุล Aedes วงศ์ Culicidae ที่พบเป็นสามัญในบ้าน เช่น ชนิด A. aegypti ผนังด้านล่างของส่วนท้องมีเกล็ด เกล็ดตามลําตัวสีขาวเป็นแถบลายต่าง ๆ ตัดกับเกล็ดพื้นสีดําหรือสีนํ้าตาลแก่ ตัวเมียมีรยางค์คู่ใกล้ปากสั้นกว่าตัวผู้ ก้นแหลม ปลายขาไม่มีแผ่นบางระหว่างเล็บ เกาะดูดเลือดโดยลําตัวขนานกับพื้น บางชนิดนําโรค เช่นโรคไข้เลือดออก มาสู่คน.
ลาย เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหอยนํ้าเค็มกาบคู่ชนิด Paphia undulata ในวงศ์ Veneridae เปลือกเรียบ พื้นสีออกเหลือง ลายสีเทาโคลน พบมากตามพื้นโคลนปนทราย กินได้.	ลาย ๓ น. ชื่อหอยนํ้าเค็มกาบคู่ชนิด Paphia undulata ในวงศ์ Veneridae เปลือกเรียบ พื้นสีออกเหลือง ลายสีเทาโคลน พบมากตามพื้นโคลนปนทราย กินได้.
ลาย เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๔	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน เป็นคำนาม หมายถึง ทำนองเพลงที่ใช้ตีโปงลาง.	ลาย ๔ (ถิ่น–อีสาน) น. ทำนองเพลงที่ใช้ตีโปงลาง.
ล้าย เขียนว่า ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ไล้, บ้าย, ทา.	ล้าย ก. ไล้, บ้าย, ทา.
ลายพาดกลอน เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-นอ-หนู	ดู โคร่ง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-ไม้-เอก-งอ-งู ความหมายที่ ๑.	ลายพาดกลอน ดู โคร่ง ๑.
ลายสอ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สอ-เสือ-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่องูขนาดเล็กในวงศ์ Colubridae ตัวสีเหลือง มีลายดําทั่วตัว อยู่ตามพื้นดิน ไม่ขึ้นต้นไม้ หากินเวลากลางวัน ดุแต่ไม่มีพิษ ในประเทศไทยมีหลายชนิด เช่น ลายสอบ้าน (Xenochrophis piscator) ลายสอหัวเหลือง (Sinonatrix percarinata).	ลายสอ น. ชื่องูขนาดเล็กในวงศ์ Colubridae ตัวสีเหลือง มีลายดําทั่วตัว อยู่ตามพื้นดิน ไม่ขึ้นต้นไม้ หากินเวลากลางวัน ดุแต่ไม่มีพิษ ในประเทศไทยมีหลายชนิด เช่น ลายสอบ้าน (Xenochrophis piscator) ลายสอหัวเหลือง (Sinonatrix percarinata).
ลายสาบ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่องูหลายชนิดในสกุล Rhabdophis วงศ์ Colubridae เป็นงูขนาดเล็ก ตัวยาวประมาณ ๔๐ เซนติเมตร เกล็ดมีสัน ไม่มีพิษ เช่น ลายสาบคอแดง (R. subminiatus) ลายสาบดอกหญ้า (R. stolatus).	ลายสาบ น. ชื่องูหลายชนิดในสกุล Rhabdophis วงศ์ Colubridae เป็นงูขนาดเล็ก ตัวยาวประมาณ ๔๐ เซนติเมตร เกล็ดมีสัน ไม่มีพิษ เช่น ลายสาบคอแดง (R. subminiatus) ลายสาบดอกหญ้า (R. stolatus).
ลาลด เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ลาลส.	ลาลด ก. ลาลส.
ลาลนะ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[ลาละ–] เป็นคำนาม หมายถึง การเคล้าคลึง, การยั่วเย้า, การเล้าโลม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ลาลนะ [ลาละ–] น. การเคล้าคลึง, การยั่วเย้า, การเล้าโลม. (ส.).
ลาลศ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สอ-สา-ลา	[ลาลด] เป็นคำกริยา หมายถึง ลาลส.	ลาลศ [ลาลด] ก. ลาลส.
ลาลส เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สอ-เสือ	[ลาลด] เป็นคำกริยา หมายถึง อยาก, กระหาย; เศร้าโศก, เสียใจ, เขียนว่า ลาลด หรือ ลาลศ ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ลาลสา เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา.	ลาลส [ลาลด] ก. อยาก, กระหาย; เศร้าโศก, เสียใจ, เขียนว่า ลาลด หรือ ลาลศ ก็มี. (ป., ส. ลาลสา).
ลาลา เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง นํ้าลาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ลาลา น. นํ้าลาย. (ป., ส.).
ลาว เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อประเทศและชนชาติที่อยู่ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ มีพรมแดนติดต่อกับไทย เขมร เวียดนาม พม่า และจีน, เรียกเต็มว่า สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว.	ลาว ๑ น. ชื่อประเทศและชนชาติที่อยู่ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ มีพรมแดนติดต่อกับไทย เขมร เวียดนาม พม่า และจีน, เรียกเต็มว่า สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว.
ลาว เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยจําพวกหนึ่ง มีชื่อขึ้นต้นด้วยคําว่า ลาว เช่น ลาวกระแซ ลาวดวงเดือน ลาวดําเนินทราย ลาวเจริญศรี.	ลาว ๒ น. ชื่อเพลงไทยจําพวกหนึ่ง มีชื่อขึ้นต้นด้วยคําว่า ลาว เช่น ลาวกระแซ ลาวดวงเดือน ลาวดําเนินทราย ลาวเจริญศรี.
ลาวก เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง คนเกี่ยวข้าว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ลาวก น. คนเกี่ยวข้าว. (ป., ส.).
ลาวัณย์ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ความงาม, ความน่ารัก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ลาวัณย์ น. ความงาม, ความน่ารัก. (ส.).
ลาวา เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง หินหนืดใต้เปลือกโลกที่พุพุ่งไหลออกมาจากปล่องภูเขาไฟ. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ lava เขียนว่า แอล-เอ-วี-เอ.	ลาวา น. หินหนืดใต้เปลือกโลกที่พุพุ่งไหลออกมาจากปล่องภูเขาไฟ. (อ. lava).
ลาสนะ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[ลาสะ–] เป็นคำนาม หมายถึง การฟ้อนรํา, การเต้นรํา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ลาสนะ [ลาสะ–] น. การฟ้อนรํา, การเต้นรํา. (ป., ส.).
ลำ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ตัวของคน สัตว์ หรือสิ่งต่าง ๆ ไม่นับส่วนที่เป็นแขนขาหรือกิ่งก้าน เช่น ลําตัว ลําต้น, เรียกสิ่งที่ยาวกลมหรือมีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ลําแขน ลําคอ ลําอ้อย ลํานํ้า, ลักษณนามเรียกสิ่งเช่นนั้นหรือเรือ เช่น ไม้ไผ่ลําหนึ่ง อ้อย ๒ ลํา เรือ ๓ ลํา; ชั้นเชิง เช่น หักลำ.	ลำ ๑ น. ตัวของคน สัตว์ หรือสิ่งต่าง ๆ ไม่นับส่วนที่เป็นแขนขาหรือกิ่งก้าน เช่น ลําตัว ลําต้น, เรียกสิ่งที่ยาวกลมหรือมีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ลําแขน ลําคอ ลําอ้อย ลํานํ้า, ลักษณนามเรียกสิ่งเช่นนั้นหรือเรือ เช่น ไม้ไผ่ลําหนึ่ง อ้อย ๒ ลํา เรือ ๓ ลํา; ชั้นเชิง เช่น หักลำ.
ลำกระโดง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ดอ-เด็ก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ลํานํ้าขนาดเล็กที่ขุดจากลํานํ้าขนาดใหญ่เพื่อชักนํ้าเข้านาเข้าสวน, ลำประโดง ก็ว่า.	ลำกระโดง น. ลํานํ้าขนาดเล็กที่ขุดจากลํานํ้าขนาดใหญ่เพื่อชักนํ้าเข้านาเข้าสวน, ลำประโดง ก็ว่า.
ลำกล้อง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนของปืนที่มีลักษณะยาวกลวง, เรียกสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ลํากล้องกล้องโทรทรรศน์.	ลำกล้อง น. ส่วนของปืนที่มีลักษณะยาวกลวง, เรียกสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ลํากล้องกล้องโทรทรรศน์.
ลำแข้ง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-แอ-ขอ-ไข่-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง กำลังความสามารถในการทำมาหากินด้วยตนเองไม่ต้องพึ่งใคร เช่น หากินด้วยลำแข้งของตนเองจนมั่งมี, ปลีแข้ง ก็ว่า.	ลำแข้ง น. กำลังความสามารถในการทำมาหากินด้วยตนเองไม่ต้องพึ่งใคร เช่น หากินด้วยลำแข้งของตนเองจนมั่งมี, ปลีแข้ง ก็ว่า.
ลำธาร เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ทางนํ้าที่ไหลจากเขา.	ลำธาร น. ทางนํ้าที่ไหลจากเขา.
ลำประโดง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ดอ-เด็ก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ลำน้ำขนาดเล็กที่ขุดจากลำน้ำขนาดใหญ่เพื่อชักน้ำเข้านาเข้าสวน, ลำกระโดง ก็ว่า.	ลำประโดง น. ลำน้ำขนาดเล็กที่ขุดจากลำน้ำขนาดใหญ่เพื่อชักน้ำเข้านาเข้าสวน, ลำกระโดง ก็ว่า.
ลำพู่กัน เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ-พอ-พาน-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกสิ่งที่ปรากฏเป็นลําขาวไปในท้องฟ้าเวลาเช้าหรือเย็นถือว่าเป็นลางบอกเหตุ.	ลำพู่กัน น. เรียกสิ่งที่ปรากฏเป็นลําขาวไปในท้องฟ้าเวลาเช้าหรือเย็นถือว่าเป็นลางบอกเหตุ.
ลำมาบ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง พื้นที่ลุ่มกว้างใหญ่ซึ่งมีทางนํ้าไหลอยู่ข้างล่าง.	ลำมาบ น. พื้นที่ลุ่มกว้างใหญ่ซึ่งมีทางนํ้าไหลอยู่ข้างล่าง.
ลำราง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ทางน้ำเล็ก ๆ ที่ขุดสำหรับชักน้ำจากคลองเข้านาหรือระบายน้ำออกจากนา.	ลำราง น. ทางน้ำเล็ก ๆ ที่ขุดสำหรับชักน้ำจากคลองเข้านาหรือระบายน้ำออกจากนา.
ลำลาบ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ธารน้ำสายเล็ก ๆ ที่ไหลมาลงมาบ.	ลำลาบ น. ธารน้ำสายเล็ก ๆ ที่ไหลมาลงมาบ.
ลำเสา เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อฝีชนิดหนึ่ง ขึ้นเป็นลำยาว ไม่มีหัว เป็นไตแข็ง ทำให้มีอาการอักเสบ เป็นไข้ ปวด อ่อนเพลีย มักขึ้นตามขาและหลัง.	ลำเสา น. ชื่อฝีชนิดหนึ่ง ขึ้นเป็นลำยาว ไม่มีหัว เป็นไตแข็ง ทำให้มีอาการอักเสบ เป็นไข้ ปวด อ่อนเพลีย มักขึ้นตามขาและหลัง.
ลำแสง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-แอ-สอ-เสือ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง แสงที่พุ่งออกไปเป็นลำ.	ลำแสง น. แสงที่พุ่งออกไปเป็นลำ.
ลำไส้ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนของทางเดินอาหารซึ่งอยู่ระหว่างกระเพาะอาหารกับทวารหนัก เป็นท่อยาวขดไปมาอยู่ในช่องท้อง มีหน้าที่ย่อย ดูดซึมอาหารและน้ำ พักและขับถ่ายกากอาหาร, ไส้ ก็เรียก.	ลำไส้ น. ส่วนของทางเดินอาหารซึ่งอยู่ระหว่างกระเพาะอาหารกับทวารหนัก เป็นท่อยาวขดไปมาอยู่ในช่องท้อง มีหน้าที่ย่อย ดูดซึมอาหารและน้ำ พักและขับถ่ายกากอาหาร, ไส้ ก็เรียก.
ลำไส้เล็ก เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ลำไส้ที่ส่วนต้นต่อกับกระเพาะอาหารส่วนปลายต่อกับลำไส้ใหญ่ โดยธรรมดามีขนาดเล็กกว่าลำไส้ใหญ่ มีหน้าที่ย่อยและดูดซึมอาหาร.	ลำไส้เล็ก น. ลำไส้ที่ส่วนต้นต่อกับกระเพาะอาหารส่วนปลายต่อกับลำไส้ใหญ่ โดยธรรมดามีขนาดเล็กกว่าลำไส้ใหญ่ มีหน้าที่ย่อยและดูดซึมอาหาร.
ลำไส้ใหญ่ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ไม้-โท-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ลำไส้ส่วนที่ต่อจากลำไส้เล็กและไปสุดสิ้นที่ทวารหนัก มีหน้าที่ดูดซึมน้ำจากกากอาหารที่ย่อยและดูดซึมจากลำไส้เล็กแล้ว ซึ่งทำให้กากอาหารงวดเป็นอุจจาระ.	ลำไส้ใหญ่ น. ลำไส้ส่วนที่ต่อจากลำไส้เล็กและไปสุดสิ้นที่ทวารหนัก มีหน้าที่ดูดซึมน้ำจากกากอาหารที่ย่อยและดูดซึมจากลำไส้เล็กแล้ว ซึ่งทำให้กากอาหารงวดเป็นอุจจาระ.
ลำหนัก เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลํ่าสัน, แข็งแรง.	ลำหนัก ว. ลํ่าสัน, แข็งแรง.
ลำห้วย เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ-หอ-หีบ-ไม้-โท-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ทางน้ำไหลจากภูเขามาขังอยู่ในแอ่งที่เรียกว่า ห้วย.	ลำห้วย น. ทางน้ำไหลจากภูเขามาขังอยู่ในแอ่งที่เรียกว่า ห้วย.
ลำหักลำโค่น เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-โอ-คอ-ควาย-ไม้-เอก-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง ชั้นเชิงที่ใช้หักโค่นอีกฝ่ายหนึ่งอย่างรุนแรง ดุเดือด หรือโดยไม่ปรานีปราศรัย เช่น นักมวยคนนี้ชกมีลำหักลำโค่นดี. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใช้ชั้นเชิงหักโค่นอีกฝ่ายหนึ่งอย่างรุนแรง ดุเดือด หรือโดยไม่ปรานีปราศรัย เช่น การที่จะเอาชนะนักมวยคนนี้ต้องใช้วิธีลำหักลำโค่น.	ลำหักลำโค่น (สำ) น. ชั้นเชิงที่ใช้หักโค่นอีกฝ่ายหนึ่งอย่างรุนแรง ดุเดือด หรือโดยไม่ปรานีปราศรัย เช่น นักมวยคนนี้ชกมีลำหักลำโค่นดี. ว. ใช้ชั้นเชิงหักโค่นอีกฝ่ายหนึ่งอย่างรุนแรง ดุเดือด หรือโดยไม่ปรานีปราศรัย เช่น การที่จะเอาชนะนักมวยคนนี้ต้องใช้วิธีลำหักลำโค่น.
ลำ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง เพลง, บทกลอน, เช่น ร้องส่งลำ ร้องแก้ลำ ละครพูดสลับลำ.	ลำ ๒ น. เพลง, บทกลอน, เช่น ร้องส่งลำ ร้องแก้ลำ ละครพูดสลับลำ.
ลำตัด เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง การละเล่นที่มีผู้แสดงเป็นชายและหญิงว่าเพลงร้องแก้กัน มีลูกคู่และกลองรํามะนาประกอบ.	ลำตัด น. การละเล่นที่มีผู้แสดงเป็นชายและหญิงว่าเพลงร้องแก้กัน มีลูกคู่และกลองรํามะนาประกอบ.
ลำนำ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ-นอ-หนู-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง บทกลอนที่ใช้ขับร้อง ได้แก่ บทละคร สักวา เสภา บทดอกสร้อย.	ลำนำ น. บทกลอนที่ใช้ขับร้อง ได้แก่ บทละคร สักวา เสภา บทดอกสร้อย.