ยุกกระบัตร เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ยกกระบัตร.	ยุกกระบัตร น. ยกกระบัตร.
ยุกดิ, ยุกติ ยุกดิ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ ยุกติ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป และเป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง ชอบ เช่น รุ่งนั้นธก็เสด็จโดยอุตราภิมุข ดําเนอรยุกติยูรยาตร. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์วนปเวสน์ ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ยุกฺติ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ และมาจากภาษาบาลี ยุตฺติ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	ยุกดิ, ยุกติ (แบบ; กลอน) ก. ชอบ เช่น รุ่งนั้นธก็เสด็จโดยอุตราภิมุข ดําเนอรยุกติยูรยาตร. (ม. คำหลวง วนปเวสน์). (ส. ยุกฺติ; ป. ยุตฺติ).
ยุกติธรรม เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ยุติธรรม.	ยุกติธรรม น. ยุติธรรม.
ยุกต์ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชอบ, ถูกต้อง, ประกอบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ยุตฺต เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	ยุกต์ ว. ชอบ, ถูกต้อง, ประกอบ. (ส.; ป. ยุตฺต).
ยุค เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง แอก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ยุค ๑ น. แอก. (ป., ส.).
ยุคนธร เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-นอ-หนู-ทอ-ทง-รอ-เรือ	[–คนทอน] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อภูเขาชั้นที่ ๑ ซึ่งเป็นชั้นในที่สุดในหมู่เขาสัตบริภัณฑ์ที่ล้อมเป็นวงกลมรอบเขาพระสุเมรุ, ใช้ ยุคันธร หรือ ยุคุนธร ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต . ในวงเล็บ ดู สัตบริภัณฑ์, สัตภัณฑ์ สัตบริภัณฑ์ เขียนว่า สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด สัตภัณฑ์ เขียนว่า สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด .	ยุคนธร [–คนทอน] น. ชื่อภูเขาชั้นที่ ๑ ซึ่งเป็นชั้นในที่สุดในหมู่เขาสัตบริภัณฑ์ที่ล้อมเป็นวงกลมรอบเขาพระสุเมรุ, ใช้ ยุคันธร หรือ ยุคุนธร ก็มี. (ป., ส.). (ดู สัตบริภัณฑ์, สัตภัณฑ์).
ยุค เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง คู่, ทั้งสอง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ยุค ๒ น. คู่, ทั้งสอง. (ป., ส.).
ยุคล เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คู่, ทั้งสอง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ยุคล ว. คู่, ทั้งสอง. (ป., ส.).
ยุคลบาท เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน	[ยุคนละบาด] เป็นคำนาม หมายถึง เท้าทั้งคู่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ยุคลบาท [ยุคนละบาด] น. เท้าทั้งคู่. (ป., ส.).
ยุค เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง คราว, สมัย, เช่น ยุคมืด ยุคหิน; กําหนดเวลาของโลก มี ๔ ยุค. ในวงเล็บ ดู จตุรยุค เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ยุค ๓ น. คราว, สมัย, เช่น ยุคมืด ยุคหิน; กําหนดเวลาของโลก มี ๔ ยุค. (ดู จตุรยุค). (ป., ส.).
ยุคเข็ญ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-ไต่-คู้-ยอ-หยิง	เป็นคำนาม หมายถึง คราวที่มีความเดือดร้อนลําเค็ญอย่างใหญ่หลวง.	ยุคเข็ญ น. คราวที่มีความเดือดร้อนลําเค็ญอย่างใหญ่หลวง.
ยุคทมิฬ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-ทอ-ทะ-หาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ลอ-จุ-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง ยุคที่เต็มไปด้วยความเหี้ยมโหดดุร้าย.	ยุคทมิฬ น. ยุคที่เต็มไปด้วยความเหี้ยมโหดดุร้าย.
ยุคทอง เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ช่วงเวลาที่เจริญรุ่งเรือง เช่น สมัยสมเด็จพระนารายณ์มหาราชเป็นยุคทองแห่งวรรณคดีไทยยุคหนึ่ง.	ยุคทอง น. ช่วงเวลาที่เจริญรุ่งเรือง เช่น สมัยสมเด็จพระนารายณ์มหาราชเป็นยุคทองแห่งวรรณคดีไทยยุคหนึ่ง.
ยุคมืด เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ช่วงแรกของสมัยกลางในประวัติศาสตร์ยุโรป ประมาณ ๖๐๐ ปี ระหว่าง พ.ศ. ๑๐๕๐–๑๖๕๐ เป็นยุคที่ประชาชนมีแต่ความมืดมนหมดหวังในชีวิต เพราะถูกพวกตาดมองโกลทำลายล้าง และไม่มีความเจริญทางสติปัญญาเพราะศาสนาไม่เปิดโอกาสให้คิดอย่างเสรี, โดยปริยายหมายถึงยุคที่ประชาชนหมดหวังในชีวิต.	ยุคมืด น. ช่วงแรกของสมัยกลางในประวัติศาสตร์ยุโรป ประมาณ ๖๐๐ ปี ระหว่าง พ.ศ. ๑๐๕๐–๑๖๕๐ เป็นยุคที่ประชาชนมีแต่ความมืดมนหมดหวังในชีวิต เพราะถูกพวกตาดมองโกลทำลายล้าง และไม่มีความเจริญทางสติปัญญาเพราะศาสนาไม่เปิดโอกาสให้คิดอย่างเสรี, โดยปริยายหมายถึงยุคที่ประชาชนหมดหวังในชีวิต.
ยุคันต–, ยุคันต์ ยุคันต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า ยุคันต์ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ที่สุดแห่งยุค. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ยุคันต–, ยุคันต์ น. ที่สุดแห่งยุค. (ป.).
ยุคันตวาต เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า	[ยุคันตะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ลมในที่สุดยุค หมายความว่า ลมที่มาทําลายโลกเมื่อสิ้นยุค. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ยุคันตวาต [ยุคันตะ–] น. ลมในที่สุดยุค หมายความว่า ลมที่มาทําลายโลกเมื่อสิ้นยุค. (ป.).
ยุคันธร เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ยุคนธร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี . ในวงเล็บ ดู ยุคนธร เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-นอ-หนู-ทอ-ทง-รอ-เรือ ที่ ยุค เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย ความหมายที่ ๑.	ยุคันธร น. ยุคนธร. (ป.). (ดู ยุคนธร ที่ ยุค ๑).
ยุคุนธร เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-ทอ-ทง-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ยุคนธร. ในวงเล็บ ดู ยุคนธร เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-นอ-หนู-ทอ-ทง-รอ-เรือ ที่ ยุค เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย ความหมายที่ ๑.	ยุคุนธร น. ยุคนธร. (ดู ยุคนธร ที่ ยุค ๑).
ยุง เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแมลงขนาดเล็กหลายชนิดในวงศ์ Culicidae โดยทั่วไปลําตัวยาว ๓–๖ มิลลิเมตร มีปีก ๑ คู่ ปีกมีเกล็ดติดอยู่ตามเส้นปีกและอาจคลุมไปถึงหัวและลําตัวด้วย หนวดยาว ขนที่ปกคลุมหนวดของตัวเมียสั้น ของตัวผู้ยาว ปากเป็นชนิดเจาะดูด เช่น ยุงรําคาญในสกุล Culex ยุงลาย ในสกุล Aedes ยุงก้นปล่องในสกุล Anopheles เฉพาะตัวเมียกินเลือด.	ยุง น. ชื่อแมลงขนาดเล็กหลายชนิดในวงศ์ Culicidae โดยทั่วไปลําตัวยาว ๓–๖ มิลลิเมตร มีปีก ๑ คู่ ปีกมีเกล็ดติดอยู่ตามเส้นปีกและอาจคลุมไปถึงหัวและลําตัวด้วย หนวดยาว ขนที่ปกคลุมหนวดของตัวเมียสั้น ของตัวผู้ยาว ปากเป็นชนิดเจาะดูด เช่น ยุงรําคาญในสกุล Culex ยุงลาย ในสกุล Aedes ยุงก้นปล่องในสกุล Anopheles เฉพาะตัวเมียกินเลือด.
ยุ่ง เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการของสิ่งที่เป็นเส้นเป็นฝอยสับสนพัวพันกันถึงกับต้องสางจึงจะเป็นระเบียบเรียบร้อยได้ เช่น ผมยุ่ง ไหมพันกันยุ่ง, ไม่เรียบร้อย เช่น เขียนหนังสือยุ่งอ่านไม่ออก ข้าวของปนกันยุ่ง, อาการที่ทำให้สับสน เช่น ทำเรื่องยุ่ง, เรียกผู้ที่ชอบทำให้สับสนวุ่นวายว่า ตัวยุ่ง. เป็นคำกริยา หมายถึง เข้ามาเกี่ยวข้องพัวพันโดยไม่จำเป็น เช่น อย่าไปยุ่งเรื่องของเขา อย่าไปยุ่งกับเขา, มีธุระพัวพันมาก เช่น กำลังยุ่งอย่ามากวนใจ, วุ่นวายไม่เป็นปรกติ เช่น ยุ่งกันไปทั้งบ้าน.	ยุ่ง ว. อาการของสิ่งที่เป็นเส้นเป็นฝอยสับสนพัวพันกันถึงกับต้องสางจึงจะเป็นระเบียบเรียบร้อยได้ เช่น ผมยุ่ง ไหมพันกันยุ่ง, ไม่เรียบร้อย เช่น เขียนหนังสือยุ่งอ่านไม่ออก ข้าวของปนกันยุ่ง, อาการที่ทำให้สับสน เช่น ทำเรื่องยุ่ง, เรียกผู้ที่ชอบทำให้สับสนวุ่นวายว่า ตัวยุ่ง. ก. เข้ามาเกี่ยวข้องพัวพันโดยไม่จำเป็น เช่น อย่าไปยุ่งเรื่องของเขา อย่าไปยุ่งกับเขา, มีธุระพัวพันมาก เช่น กำลังยุ่งอย่ามากวนใจ, วุ่นวายไม่เป็นปรกติ เช่น ยุ่งกันไปทั้งบ้าน.
ยุ่งขิง เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-งอ-งู-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยุ่งมาก, นุงนัง, สับสนวุ่นวาย.	ยุ่งขิง (ปาก) ว. ยุ่งมาก, นุงนัง, สับสนวุ่นวาย.
ยุ่งใจ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง กังวลวุ่นวายใจ เช่น เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ทำให้ยุ่งใจได้.	ยุ่งใจ ก. กังวลวุ่นวายใจ เช่น เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ทำให้ยุ่งใจได้.
ยุ่งยาก เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-งอ-งู-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สลับซับซ้อนสางออกยาก เช่น ปัญหาการเงินยุ่งยาก.	ยุ่งยาก ว. สลับซับซ้อนสางออกยาก เช่น ปัญหาการเงินยุ่งยาก.
ยุ่งยิ่ง เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-งอ-งู-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ยุ่งจุก ๆ จิก ๆ เช่น ยุ่งยิ่งเรื่องปัญหาครอบครัว.	ยุ่งยิ่ง ก. ยุ่งจุก ๆ จิก ๆ เช่น ยุ่งยิ่งเรื่องปัญหาครอบครัว.
ยุ่งสมอง เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-งอ-งู-สอ-เสือ-มอ-ม้า-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทำให้ความคิดสับสน เช่น อย่าเอาเรื่องนี้มาคิดให้ยุ่งสมอง.	ยุ่งสมอง ก. ทำให้ความคิดสับสน เช่น อย่าเอาเรื่องนี้มาคิดให้ยุ่งสมอง.
ยุ่งเหมือนยุงตีกัน เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยุ่งเหยิง, สับสนปนเปกัน.	ยุ่งเหมือนยุงตีกัน (สำ) ว. ยุ่งเหยิง, สับสนปนเปกัน.
ยุ่งเหยิง เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยุ่งกันใหญ่, วุ่นวายไม่มีระเบียบ, เช่น การจลาจลทำให้บ้านเมืองยุ่งเหยิง.	ยุ่งเหยิง ว. ยุ่งกันใหญ่, วุ่นวายไม่มีระเบียบ, เช่น การจลาจลทำให้บ้านเมืองยุ่งเหยิง.
ยุ้ง เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งปลูกสร้างสําหรับเก็บข้าวเปลือกข้าวโพดเป็นต้นประจําบ้าน.	ยุ้ง น. สิ่งปลูกสร้างสําหรับเก็บข้าวเปลือกข้าวโพดเป็นต้นประจําบ้าน.
ยุงกวาด เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-กอ-ไก่-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	ดู หญ้าขัดใบยาว เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน ที่ หญ้าขัด เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก.	ยุงกวาด ดู หญ้าขัดใบยาว ที่ หญ้าขัด.
ยุงปัด เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	ดู หญ้าขัดใบยาว เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน ที่ หญ้าขัด เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก.	ยุงปัด ๑ ดู หญ้าขัดใบยาว ที่ หญ้าขัด.
ยุงปัดแม่ม่าย เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	ดู หญ้าขัด เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก.	ยุงปัดแม่ม่าย ดู หญ้าขัด.
ยุงปัด เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ไม้สําหรับปัดกวาดผง ทําด้วยต้นขัดมอน, ทางพายัพเรียกว่า ไม้ยู.	ยุงปัด ๒ น. ไม้สําหรับปัดกวาดผง ทําด้วยต้นขัดมอน, ทางพายัพเรียกว่า ไม้ยู.
ยุด เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ฉุดไว้ เช่น ยุดมือ, ดึงไว้ เช่น ครุฑยุดนาค, รั้งไว้ เช่น ยุดไว้เป็นตัวประกัน.	ยุด ก. ฉุดไว้ เช่น ยุดมือ, ดึงไว้ เช่น ครุฑยุดนาค, รั้งไว้ เช่น ยุดไว้เป็นตัวประกัน.
ยุต เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า ความหมายที่ ๑	[ยุด] เป็นคำกริยา หมายถึง ประกอบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ยุตฺต เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า และมาจากภาษาสันสกฤต ยุกฺต เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	ยุต ๑ [ยุด] ก. ประกอบ. (ป. ยุตฺต; ส. ยุกฺต).
ยุต เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า ความหมายที่ ๒	[ยุด] เป็นคำนาม หมายถึง เศษด้ายเศษผ้าใช้เช็ดน้ำมันเครื่องเป็นต้นใช้แล้วทิ้งไป.	ยุต ๒ [ยุด] น. เศษด้ายเศษผ้าใช้เช็ดน้ำมันเครื่องเป็นต้นใช้แล้วทิ้งไป.
ยุติ– เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ ความหมายที่ ๑	[ยุดติ–] เป็นคำกริยา หมายถึง ชอบ, ถูกต้อง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ยุตฺติ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ และมาจากภาษาสันสกฤต ยุกฺติ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	ยุติ– ๑ [ยุดติ–] ก. ชอบ, ถูกต้อง. (ป. ยุตฺติ; ส. ยุกฺติ).
ยุติธรรม เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ความเที่ยงธรรม, ความชอบธรรม, ความชอบด้วยเหตุผล, เช่น ศาลย่อมทรงไว้ซึ่งความยุติธรรม; ชื่อกระทรวงที่มีอํานาจหน้าที่เกี่ยวกับการศาลยุติธรรม แต่ไม่รวมถึงการพิจารณาพิพากษาอรรถคดี. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เที่ยงธรรม, ไม่เอนเอียงเข้าข้างใดข้างหนึ่ง, ชอบด้วยเหตุผล, เช่น ราคายุติธรรม กรรมการตัดสินอย่างยุติธรรม.	ยุติธรรม น. ความเที่ยงธรรม, ความชอบธรรม, ความชอบด้วยเหตุผล, เช่น ศาลย่อมทรงไว้ซึ่งความยุติธรรม; ชื่อกระทรวงที่มีอํานาจหน้าที่เกี่ยวกับการศาลยุติธรรม แต่ไม่รวมถึงการพิจารณาพิพากษาอรรถคดี. ว. เที่ยงธรรม, ไม่เอนเอียงเข้าข้างใดข้างหนึ่ง, ชอบด้วยเหตุผล, เช่น ราคายุติธรรม กรรมการตัดสินอย่างยุติธรรม.
ยุติ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ ความหมายที่ ๒	[ยุดติ] เป็นคำกริยา หมายถึง ตกลง, จบ, เลิก, เช่น เรื่องนี้ยุติแล้ว ไม่ต้องพิจารณาอีกต่อไป.	ยุติ ๒ [ยุดติ] ก. ตกลง, จบ, เลิก, เช่น เรื่องนี้ยุติแล้ว ไม่ต้องพิจารณาอีกต่อไป.
ยุทธ–, ยุทธ์ ยุทธ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง ยุทธ์ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด	[ยุดทะ–] เป็นคำนาม หมายถึง สงคราม, การรบพุ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ยุทธ–, ยุทธ์ [ยุดทะ–] น. สงคราม, การรบพุ่ง. (ป., ส.).
ยุทธการ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง การรบ, การทําสงคราม.	ยุทธการ น. การรบ, การทําสงคราม.
ยุทธนาวี เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง สงครามทางเรือ เช่น ยุทธนาวีที่เกาะช้าง.	ยุทธนาวี น. สงครามทางเรือ เช่น ยุทธนาวีที่เกาะช้าง.
ยุทธปัจจัย เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งของทั้งปวงที่มิใช่ยุทธภัณฑ์ แต่เป็นสิ่งเกื้อกูลต่อการรบ เช่น อาหาร ยา เคมีภัณฑ์ รวมถึงสัตว์พาหนะด้วย.	ยุทธปัจจัย น. สิ่งของทั้งปวงที่มิใช่ยุทธภัณฑ์ แต่เป็นสิ่งเกื้อกูลต่อการรบ เช่น อาหาร ยา เคมีภัณฑ์ รวมถึงสัตว์พาหนะด้วย.
ยุทธภัณฑ์ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง อาวุธ เครื่องอุปกรณ์ของอาวุธ สารเคมี สารชีวะ สารรังสี หรือเครื่องมือเครื่องใช้ที่อาจนําไปใช้ในการรบหรือการสงครามได้.	ยุทธภัณฑ์ (กฎ) น. อาวุธ เครื่องอุปกรณ์ของอาวุธ สารเคมี สารชีวะ สารรังสี หรือเครื่องมือเครื่องใช้ที่อาจนําไปใช้ในการรบหรือการสงครามได้.
ยุทธภูมิ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง สนามรบ.	ยุทธภูมิ น. สนามรบ.
ยุทธโยธา เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง งานช่างที่เกี่ยวกับทหาร เช่น การขุดคูสนามเพลาะ.	ยุทธโยธา น. งานช่างที่เกี่ยวกับทหาร เช่น การขุดคูสนามเพลาะ.
ยุทธวิธี เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง วิธีและอุบายของการรบ.	ยุทธวิธี น. วิธีและอุบายของการรบ.
ยุทธวินัย เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง กฎของการรบ.	ยุทธวินัย (โบ) น. กฎของการรบ.
ยุทธศาสตร์ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง วิชาว่าด้วยการพัฒนาและการใช้อำนาจทางการเมือง เศรษฐกิจ จิตวิทยา และกำลังรบทางทหารตามความจำเป็นทั้งในยามสงบและยามสงคราม. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่มีความสำคัญทางการเมือง เศรษฐกิจ จิตวิทยา และกำลังรบทางทหาร ทั้งในยามสงบและยามสงคราม เช่น จุดยุทธศาสตร์.	ยุทธศาสตร์ น. วิชาว่าด้วยการพัฒนาและการใช้อำนาจทางการเมือง เศรษฐกิจ จิตวิทยา และกำลังรบทางทหารตามความจำเป็นทั้งในยามสงบและยามสงคราม. ว. ที่มีความสำคัญทางการเมือง เศรษฐกิจ จิตวิทยา และกำลังรบทางทหาร ทั้งในยามสงบและยามสงคราม เช่น จุดยุทธศาสตร์.
ยุทธหัตถี เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง การต่อสู้กันด้วยอาวุธบนหลังช้าง เป็นวิธีการรบอย่างกษัตริย์ในสมัยโบราณ เช่น พระนเรศวรทรงทำยุทธหัตถีกับพระมหาอุปราชา, การชนช้าง ก็ว่า.	ยุทธหัตถี น. การต่อสู้กันด้วยอาวุธบนหลังช้าง เป็นวิธีการรบอย่างกษัตริย์ในสมัยโบราณ เช่น พระนเรศวรทรงทำยุทธหัตถีกับพระมหาอุปราชา, การชนช้าง ก็ว่า.
ยุทโธปกรณ์ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-โอ-ทอ-ทง-ปอ-ปลา-กอ-ไก่-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง วัสดุอุปกรณ์ทั้งปวงและยุทธภัณฑ์ทุกชนิดซึ่งใช้ในราชการทหาร รวมทั้งเครื่องมือยานยนตร์ ชิ้นส่วนอะไหล่สาธารณูปโภคอันจำเป็นเพื่อปฏิบัติการรบหรือเพื่อดำรงและสนับสนุนกิจกรรมทางทหารโดยไม่คำนึงถึงว่าจะมีความมุ่งหมายทางธุรการหรือทางการรบ.	ยุทโธปกรณ์ น. วัสดุอุปกรณ์ทั้งปวงและยุทธภัณฑ์ทุกชนิดซึ่งใช้ในราชการทหาร รวมทั้งเครื่องมือยานยนตร์ ชิ้นส่วนอะไหล่สาธารณูปโภคอันจำเป็นเพื่อปฏิบัติการรบหรือเพื่อดำรงและสนับสนุนกิจกรรมทางทหารโดยไม่คำนึงถึงว่าจะมีความมุ่งหมายทางธุรการหรือทางการรบ.
ยุทธนา เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง สงคราม, การรบพุ่ง.	ยุทธนา (กลอน) น. สงคราม, การรบพุ่ง.
ยุทธนาการ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง อาการที่รบกัน, การรบกัน.	ยุทธนาการ น. อาการที่รบกัน, การรบกัน.
ยุทธนาธิการ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง หน้าที่แห่งการรบ, หน้าที่แผนกการรบ.	ยุทธนาธิการ น. หน้าที่แห่งการรบ, หน้าที่แผนกการรบ.
ยุทโธปกรณ์ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-โอ-ทอ-ทง-ปอ-ปลา-กอ-ไก่-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	ดู ยุทธ–, ยุทธ์ ยุทธ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง ยุทธ์ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด .	ยุทโธปกรณ์ ดู ยุทธ–, ยุทธ์.
ยุบ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง ทรุด เช่น ดั้งจมูกยุบ, บุบเข้าไป เช่น หัวกะโหลกยุบ หน้าหม้อรถยนต์ยุบ, ลด, ลดลง, เช่น พุงยุบ ฝียุบ, เรียกจังหวะรำของโขนละครเมื่อทำตัวให้เตี้ยลงหลังจากยืดตัวขึ้นก่อนแล้ว; เลิก, ยกเลิก, เช่น ยุบกระทรวง ยุบตำแหน่ง; ทำให้หลอมละลายเพื่อทำให้เป็นอีกอย่างหนึ่ง เช่น ยุบกำไลทำแหวน.	ยุบ ก. ทรุด เช่น ดั้งจมูกยุบ, บุบเข้าไป เช่น หัวกะโหลกยุบ หน้าหม้อรถยนต์ยุบ, ลด, ลดลง, เช่น พุงยุบ ฝียุบ, เรียกจังหวะรำของโขนละครเมื่อทำตัวให้เตี้ยลงหลังจากยืดตัวขึ้นก่อนแล้ว; เลิก, ยกเลิก, เช่น ยุบกระทรวง ยุบตำแหน่ง; ทำให้หลอมละลายเพื่อทำให้เป็นอีกอย่างหนึ่ง เช่น ยุบกำไลทำแหวน.
ยุบยอบ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง น้อยลง, จนลง, ขัดสนลง, เช่น ใช้เท่าไร ๆ เงินก็ไม่ยุบยอบ.	ยุบยอบ ก. น้อยลง, จนลง, ขัดสนลง, เช่น ใช้เท่าไร ๆ เงินก็ไม่ยุบยอบ.
ยุบยับ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่เสียแล้วเสียอีก, ย่อยยับ, เช่น เสียเงินยุบยับ.	ยุบยับ ว. อาการที่เสียแล้วเสียอีก, ย่อยยับ, เช่น เสียเงินยุบยับ.
ยุ่บ, ยุ่บยั่บ ยุ่บ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-บอ-ไบ-ไม้ ยุ่บยั่บ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่เคลื่อนไหวกระดุบกระดิบของสัตว์เล็ก ๆ อย่างหนอน มด ปลวก จำนวนมาก ๆ เช่น มดขึ้นยุ่บ หนอนไต่ยุ่บยั่บ, โดยปริยายใช้แก่คนจำนวนมาก ๆ เช่น ที่สนามหลวงคนเดินขวักไขว่ยุ่บยั่บไปหมด.	ยุ่บ, ยุ่บยั่บ ว. อาการที่เคลื่อนไหวกระดุบกระดิบของสัตว์เล็ก ๆ อย่างหนอน มด ปลวก จำนวนมาก ๆ เช่น มดขึ้นยุ่บ หนอนไต่ยุ่บยั่บ, โดยปริยายใช้แก่คนจำนวนมาก ๆ เช่น ที่สนามหลวงคนเดินขวักไขว่ยุ่บยั่บไปหมด.
ยุบยิบ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ละเอียดเกินไป, ถี่ถ้วนเกินไป, เช่น ตรวจยุบยิบ คิดยุบยิบทุกบาททุกสตางค์; อาการคันน้อย ๆ ทั่วทั้งตัวหรือเฉพาะบริเวณใดบริเวณหนึ่ง เช่น คันยุบยิบไปทั้งตัว คันจมูกยุบยิบ.	ยุบยิบ ว. ละเอียดเกินไป, ถี่ถ้วนเกินไป, เช่น ตรวจยุบยิบ คิดยุบยิบทุกบาททุกสตางค์; อาการคันน้อย ๆ ทั่วทั้งตัวหรือเฉพาะบริเวณใดบริเวณหนึ่ง เช่น คันยุบยิบไปทั้งตัว คันจมูกยุบยิบ.
ยุบล เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง ข้อความ, เรื่องราว.	ยุบล น. ข้อความ, เรื่องราว.
ยุพ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน	[ยุบพะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หนุ่ม, สาว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ยุว เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-วอ-แหวน.	ยุพ– [ยุบพะ–] ว. หนุ่ม, สาว. (ป., ส. ยุว).
ยุพยง, ยุพเยาว์ ยุพยง เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-ยอ-ยัก-งอ-งู ยุพเยาว์ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง หญิงกําลังสาวสวย, นางงาม.	ยุพยง, ยุพเยาว์ น. หญิงกําลังสาวสวย, นางงาม.
ยุพราช, ยุพราชา ยุพราช เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง ยุพราชา เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง รัชทายาทที่สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวสถาปนาขึ้นเป็นตําแหน่งสมเด็จพระยุพราช โดยพระราชทานยุพราชาภิเษกหรือโดยพิธีอย่างอื่นสุดแท้แต่จะทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ.	ยุพราช, ยุพราชา น. รัชทายาทที่สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวสถาปนาขึ้นเป็นตําแหน่งสมเด็จพระยุพราช โดยพระราชทานยุพราชาภิเษกหรือโดยพิธีอย่างอื่นสุดแท้แต่จะทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ.
ยุพเรศ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สอ-สา-ลา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง นางกษัตริย์, หญิงสาวสวย.	ยุพเรศ (กลอน) น. นางกษัตริย์, หญิงสาวสวย.
ยุพดี เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	[ยุบพะดี] เป็นคำนาม หมายถึง หญิงรุ่น, หญิงสาว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ยุวตี เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี.	ยุพดี [ยุบพะดี] น. หญิงรุ่น, หญิงสาว. (ป., ส. ยุวตี).
ยุพราช, ยุพราชา ยุพราช เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง ยุพราชา เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	ดู ยุพ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน.	ยุพราช, ยุพราชา ดู ยุพ–.
ยุพเรศ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สอ-สา-ลา	ดู ยุพ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน.	ยุพเรศ ดู ยุพ–.
ยุพา, ยุพาน, ยุพาพาล, ยุพาพิน ยุพา เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา ยุพาน เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ยุพาพาล เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง ยุพาพิน เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง หญิงสาวสวย.	ยุพา, ยุพาน, ยุพาพาล, ยุพาพิน (กลอน) น. หญิงสาวสวย.
ยุ่มย่าม เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยุ่ง, เกะกะไม่เป็นระเบียบเรียบร้อย, เช่น หนวดเครายุ่มย่าม; อาการที่เข้าไปยุ่งเกี่ยวในเรื่องที่มิใช่หน้าที่ของตน เช่น เขาชอบเข้าไปยุ่มย่ามในเรื่องของคนอื่น, อาการที่เข้าไปยุ่งเกี่ยวในสถานที่หวงห้ามหรือในที่ที่ตนไม่มีหน้าที่เกี่ยวข้อง เช่น ห้ามเข้าไปยุ่มย่ามในเขตหวงห้าม เขาชอบเข้าไปยุ่มย่ามในสถานที่ราชการ.	ยุ่มย่าม ว. ยุ่ง, เกะกะไม่เป็นระเบียบเรียบร้อย, เช่น หนวดเครายุ่มย่าม; อาการที่เข้าไปยุ่งเกี่ยวในเรื่องที่มิใช่หน้าที่ของตน เช่น เขาชอบเข้าไปยุ่มย่ามในเรื่องของคนอื่น, อาการที่เข้าไปยุ่งเกี่ยวในสถานที่หวงห้ามหรือในที่ที่ตนไม่มีหน้าที่เกี่ยวข้อง เช่น ห้ามเข้าไปยุ่มย่ามในเขตหวงห้าม เขาชอบเข้าไปยุ่มย่ามในสถานที่ราชการ.
ยุ่ย เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ผุหรือเปื่อยจนสลายตัวได้ง่าย เช่น ไม้เนื้อยุ่ย ดินยุ่ย.	ยุ่ย ว. ผุหรือเปื่อยจนสลายตัวได้ง่าย เช่น ไม้เนื้อยุ่ย ดินยุ่ย.
ยุ้ย เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยื่นโป่งออกมาอย่างน่ารักน่าเอ็นดู เช่น แก้มยุ้ย เด็กพุงยุ้ย.	ยุ้ย ว. ยื่นโป่งออกมาอย่างน่ารักน่าเอ็นดู เช่น แก้มยุ้ย เด็กพุงยุ้ย.
ยุรบาตร เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[ยุระบาด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง เดิน, ใช้ว่า ยะยุรบาตร ก็มี.	ยุรบาตร [ยุระบาด] (กลอน) ก. เดิน, ใช้ว่า ยะยุรบาตร ก็มี.
ยุรยาตร, ยูรยาตร ยุรยาตร เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-รอ-เรือ ยูรยาตร เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[ยุระยาด, ยูระ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง เดิน, แผลงเป็น ยวรยาตร หรือ ยัวรยาตร ก็มี.	ยุรยาตร, ยูรยาตร [ยุระยาด, ยูระ–] (กลอน) ก. เดิน, แผลงเป็น ยวรยาตร หรือ ยัวรยาตร ก็มี.
ยุว–, ยุวา, ยุวาน ยุว– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-วอ-แหวน ยุวา เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา ยุวาน เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชายหนุ่ม. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หนุ่ม, รุ่น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ยุวนฺ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-วอ-แหวน-นอ-หนู-พิน-ทุ ยุวานก เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-กอ-ไก่ .	ยุว–, ยุวา, ยุวาน น. ชายหนุ่ม. ว. หนุ่ม, รุ่น. (ป.; ส. ยุวนฺ, ยุวานก).
ยุวชน เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-วอ-แหวน-ชอ-ช้าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เด็กวัยรุ่น.	ยุวชน น. เด็กวัยรุ่น.
ยุวราช, ยุวราชา ยุวราช เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง ยุวราชา เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง พระราชกุมารที่ได้รับอภิเษกหรือทรงรับแต่งตั้งอยู่ในตําแหน่งที่จะสืบราชสมบัติเป็นพระเจ้าแผ่นดินต่อไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ยุวราช, ยุวราชา น. พระราชกุมารที่ได้รับอภิเษกหรือทรงรับแต่งตั้งอยู่ในตําแหน่งที่จะสืบราชสมบัติเป็นพระเจ้าแผ่นดินต่อไป. (ป., ส.).
ยุวดี เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง หญิงรุ่น, หญิงสาว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ยุวตี เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี.	ยุวดี น. หญิงรุ่น, หญิงสาว. (ป., ส. ยุวตี).
ยุหงิด เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง มุหงิด.	ยุหงิด น. มุหงิด.
ยุหบาตร เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-หอ-หีบ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง กระบวนทัพ. (ตัดมาจาก พยุหบาตร).	ยุหบาตร น. กระบวนทัพ. (ตัดมาจาก พยุหบาตร).
ยู เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ไม้ยุงปัดทําด้วยต้นขัดมอน เรียกว่า ไม้ยู.	ยู (ถิ่น–พายัพ) น. ไม้ยุงปัดทําด้วยต้นขัดมอน เรียกว่า ไม้ยู.
ยู่ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก	เป็นคำกริยา หมายถึง บู้, ย่น, เยิน, เช่น ฟันต้นไม้เสียมีดยู่ คมมีดยู่.	ยู่ ก. บู้, ย่น, เยิน, เช่น ฟันต้นไม้เสียมีดยู่ คมมีดยู่.
ยู่ยี่ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ย่นหรือยับจนเสียรูป เช่น ผ้ายับยู่ยี่ ขยำกระดาษเสียยับยู่ยี่; อาการที่หน้าตาไม่สดชื่นแจ่มใส เช่น ตื่นนอนมาใหม่ ๆ หน้าตายู่ยี่.	ยู่ยี่ ว. อาการที่ย่นหรือยับจนเสียรูป เช่น ผ้ายับยู่ยี่ ขยำกระดาษเสียยับยู่ยี่; อาการที่หน้าตาไม่สดชื่นแจ่มใส เช่น ตื่นนอนมาใหม่ ๆ หน้าตายู่ยี่.
ยูง เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนกขนาดใหญ่ในสกุล Pavo วงศ์ Phasianidae ในฤดูผสมพันธุ์ตัวผู้จะมีขนหางยาวและมีแวว เพื่อใช้รําแพนให้ตัวเมียสนใจ อาศัยอยู่ตามป่าโปร่ง มักร้องตอนเช้าหรือพลบคํ่า กินเมล็ดพืช แมลง และสัตว์เล็ก ๆ มี ๒ ชนิด คือ ยูงไทย (P. muticus) หงอนบนหัวตั้งตรงเป็นกระจุก หนังข้างแก้มสีฟ้าและเหลือง ขนส่วนคอ หลัง ตลอดไปถึงปลายหางสีเขียว และยูงอินเดีย (P. cristatus) หงอนบนหัวแผ่เป็นรูปพัด หนังข้างแก้มสีขาว ขนส่วนคอและอกด้านบนสีนํ้าเงิน.	ยูง ๑ น. ชื่อนกขนาดใหญ่ในสกุล Pavo วงศ์ Phasianidae ในฤดูผสมพันธุ์ตัวผู้จะมีขนหางยาวและมีแวว เพื่อใช้รําแพนให้ตัวเมียสนใจ อาศัยอยู่ตามป่าโปร่ง มักร้องตอนเช้าหรือพลบคํ่า กินเมล็ดพืช แมลง และสัตว์เล็ก ๆ มี ๒ ชนิด คือ ยูงไทย (P. muticus) หงอนบนหัวตั้งตรงเป็นกระจุก หนังข้างแก้มสีฟ้าและเหลือง ขนส่วนคอ หลัง ตลอดไปถึงปลายหางสีเขียว และยูงอินเดีย (P. cristatus) หงอนบนหัวแผ่เป็นรูปพัด หนังข้างแก้มสีขาว ขนส่วนคอและอกด้านบนสีนํ้าเงิน.
ยูง เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Dipterocarpus grandiflorus Blanco ในวงศ์ Dipterocarpaceae เนื้อไม้ใช้ในการก่อสร้าง.	ยูง ๒ น. ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Dipterocarpus grandiflorus Blanco ในวงศ์ Dipterocarpaceae เนื้อไม้ใช้ในการก่อสร้าง.
ยูโด เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-โอ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ศิลปะการต่อสู้และป้องกันตัวอย่างหนึ่งของชาวญี่ปุ่นโดยไม่ต้องใช้อาวุธ.	ยูโด น. ศิลปะการต่อสู้และป้องกันตัวอย่างหนึ่งของชาวญี่ปุ่นโดยไม่ต้องใช้อาวุธ.
ยูถะ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ฝูง, หมู่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ยูถะ น. ฝูง, หมู่. (ป., ส.).
ยูถิกา เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ต้นพุทธชาด. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ยูถิกา น. ต้นพุทธชาด. (ส.).
ยูปะ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง เสาที่ปักอยู่กลางโรงพิธีสําหรับผูกสัตว์ที่จะบูชายัญ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ยูปะ น. เสาที่ปักอยู่กลางโรงพิธีสําหรับผูกสัตว์ที่จะบูชายัญ. (ส.).
ยูริก เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง กรดอินทรีย์ชนิดหนึ่ง มีสูตร C5H4N4O3 ลักษณะเป็นของแข็ง ไม่มีสี ละลายนํ้าได้เล็กน้อย มีปรากฏอยู่เป็นจํานวนน้อยในปัสสาวะและในโลหิต ผู้ที่ป่วยเป็นโรคเกาต์ คือมีอาการบวมปวดบริเวณข้อกระดูก จะปรากฏมีเกลือโซเดียมและโพแทสเซียมของกรดนี้เกาะอยู่ที่ข้อกระดูกนั้น ๆ เรียกว่า กรดยูริก.	ยูริก น. กรดอินทรีย์ชนิดหนึ่ง มีสูตร C5H4N4O3 ลักษณะเป็นของแข็ง ไม่มีสี ละลายนํ้าได้เล็กน้อย มีปรากฏอยู่เป็นจํานวนน้อยในปัสสาวะและในโลหิต ผู้ที่ป่วยเป็นโรคเกาต์ คือมีอาการบวมปวดบริเวณข้อกระดูก จะปรากฏมีเกลือโซเดียมและโพแทสเซียมของกรดนี้เกาะอยู่ที่ข้อกระดูกนั้น ๆ เรียกว่า กรดยูริก.
ยูเรนัส เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อดาวเคราะห์ดวงที่ ๗ ในระบบสุริยะ มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า อยู่ห่างดวงอาทิตย์ประมาณ ๒,๘๗๐ ล้านกิโลเมตร มีเส้นผ่าศูนย์กลาง ๕๐,๘๐๐ กิโลเมตร, ดาวมฤตยู ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ Uranus เขียนว่า ยู-อา-เอ-เอ็น-ยู-เอส.	ยูเรนัส น. ชื่อดาวเคราะห์ดวงที่ ๗ ในระบบสุริยะ มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า อยู่ห่างดวงอาทิตย์ประมาณ ๒,๘๗๐ ล้านกิโลเมตร มีเส้นผ่าศูนย์กลาง ๕๐,๘๐๐ กิโลเมตร, ดาวมฤตยู ก็เรียก. (อ. Uranus).
ยูเรเนียม เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ธาตุลําดับที่ ๙๒ สัญลักษณ์ U เป็นโลหะ ลักษณะเป็นของแข็ง สีขาว เนื้อแข็ง หลอมละลายที่ ๑๑๓๒°ซ. เป็นธาตุกัมมันตรังสีที่มีปรากฏในธรรมชาติ ใช้ประโยชน์เป็นเชื้อเพลิงนิวเคลียร์. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ uranium เขียนว่า ยู-อา-เอ-เอ็น-ไอ-ยู-เอ็ม.	ยูเรเนียม น. ธาตุลําดับที่ ๙๒ สัญลักษณ์ U เป็นโลหะ ลักษณะเป็นของแข็ง สีขาว เนื้อแข็ง หลอมละลายที่ ๑๑๓๒°ซ. เป็นธาตุกัมมันตรังสีที่มีปรากฏในธรรมชาติ ใช้ประโยชน์เป็นเชื้อเพลิงนิวเคลียร์. (อ. uranium).
ยูโรเพียม เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ธาตุลําดับที่ ๖๓ สัญลักษณ์ Eu เป็นโลหะ ลักษณะเป็นของแข็ง สีเทา เนื้ออ่อนมาก หลอมละลายที่ ๘๒๖°ซ. ใช้ประโยชน์นําไปดูดกลืนนิวตรอนเพื่อควบคุมปฏิกิริยานิวเคลียร์ ใช้ประกอบเป็นตัวเรืองแสงในเครื่องรับโทรทัศน์สีเป็นต้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ europium เขียนว่า อี-ยู-อา-โอ-พี-ไอ-ยู-เอ็ม.	ยูโรเพียม น. ธาตุลําดับที่ ๖๓ สัญลักษณ์ Eu เป็นโลหะ ลักษณะเป็นของแข็ง สีเทา เนื้ออ่อนมาก หลอมละลายที่ ๘๒๖°ซ. ใช้ประโยชน์นําไปดูดกลืนนิวตรอนเพื่อควบคุมปฏิกิริยานิวเคลียร์ ใช้ประกอบเป็นตัวเรืองแสงในเครื่องรับโทรทัศน์สีเป็นต้น. (อ. europium).
ยูษะ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง นํ้าต้มจากผักต่าง ๆ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ยูษะ น. นํ้าต้มจากผักต่าง ๆ. (ส.).
เย้ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เอียงจนเสียรูปโดยมีอาการทําท่าจะทลายลง เช่น ห้องแถวเย้จวนจะพัง, เฉ, ไม่ตรง, เบนหรือเอียงไป, เช่น เขียนหนังสือแถวเย้.	เย้ ว. เอียงจนเสียรูปโดยมีอาการทําท่าจะทลายลง เช่น ห้องแถวเย้จวนจะพัง, เฉ, ไม่ตรง, เบนหรือเอียงไป, เช่น เขียนหนังสือแถวเย้.
เย ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงร้องไห้ของเด็ก ๆ ที่ทอดเสียงยาว ๆ และไม่ใคร่หยุด เรียกว่า ร้องเย ๆ.	เย ๆ ว. เสียงร้องไห้ของเด็ก ๆ ที่ทอดเสียงยาว ๆ และไม่ใคร่หยุด เรียกว่า ร้องเย ๆ.
เยง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง กลัว, เกรง, ใช้ว่า แยง ก็มี.	เยง ก. กลัว, เกรง, ใช้ว่า แยง ก็มี.
เยซู เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง นามศาสดาของศาสนาคริสต์. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ Jesus เขียนว่า เจ-อี-เอส-ยู-เอส.	เยซู น. นามศาสดาของศาสนาคริสต์. (อ. Jesus).
เย็ด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ร่วมประเวณี.	เย็ด (ปาก) ก. ร่วมประเวณี.
เย็น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง เวลาใกล้คํ่า ประมาณ ๑๖–๑๘ นาฬิกา.	เย็น ๑ น. เวลาใกล้คํ่า ประมาณ ๑๖–๑๘ นาฬิกา.
เย็น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีความรู้สึกตามผิวหนังเหมือนถูกน้ำแข็งเป็นต้น, หนาว, หายร้อน, ตรงข้ามกับ ร้อน; ไม่รู้สึกกระวนกระวาย เช่น เย็นใจ.	เย็น ๒ ว. มีความรู้สึกตามผิวหนังเหมือนถูกน้ำแข็งเป็นต้น, หนาว, หายร้อน, ตรงข้ามกับ ร้อน; ไม่รู้สึกกระวนกระวาย เช่น เย็นใจ.
เย็นเจี๊ยบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-สะ-หระ-อี-ไม้-ตรี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เย็นมาก เช่น น้ำแข็งเย็นเจี๊ยบ.	เย็นเจี๊ยบ ว. เย็นมาก เช่น น้ำแข็งเย็นเจี๊ยบ.
เย็นใจ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง สบายใจ, ไม่ยุ่งใจ, ไม่ต้องกังวลใจ, ไม่ร้อนใจ, เช่น เรื่องนี้เย็นใจได้ สำเร็จแน่.	เย็นใจ ก. สบายใจ, ไม่ยุ่งใจ, ไม่ต้องกังวลใจ, ไม่ร้อนใจ, เช่น เรื่องนี้เย็นใจได้ สำเร็จแน่.
เย็นฉ่ำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ฉอ-ฉิ่ง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อำ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เย็นชุ่มชื้น เช่น หลังฝนตกอากาศเย็นฉ่ำ.	เย็นฉ่ำ ว. เย็นชุ่มชื้น เช่น หลังฝนตกอากาศเย็นฉ่ำ.
เย็นเฉียบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เย็นจัด เช่น หน้าหนาวน้ำในลำธารเย็นเฉียบ.	เย็นเฉียบ ว. เย็นจัด เช่น หน้าหนาวน้ำในลำธารเย็นเฉียบ.
เย็นเฉื่อย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เย็นเพราะลมพัดมาเรื่อย ๆ เช่น ตรงนี้ลมพัดเย็นเฉื่อย; มีอารมณ์เรื่อย ๆ ช้า ๆ เช่น เขาเป็นคนอารมณ์เย็นเฉื่อย.	เย็นเฉื่อย ว. เย็นเพราะลมพัดมาเรื่อย ๆ เช่น ตรงนี้ลมพัดเย็นเฉื่อย; มีอารมณ์เรื่อย ๆ ช้า ๆ เช่น เขาเป็นคนอารมณ์เย็นเฉื่อย.
เย็นชา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แสดงอาการเฉยเมยไม่สนใจใยดี เช่น เดี๋ยวนี้เขาแสดงอาการเย็นชา, ชาเย็น ก็ว่า.	เย็นชา ว. แสดงอาการเฉยเมยไม่สนใจใยดี เช่น เดี๋ยวนี้เขาแสดงอาการเย็นชา, ชาเย็น ก็ว่า.
เย็นชืด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เย็นอย่างสิ่งไม่มีชีวิต เช่น เขานอนตายตัวเย็นชืด, เย็นจนหมดรสชาติ เช่น แกงเย็นชืด.	เย็นชืด ว. เย็นอย่างสิ่งไม่มีชีวิต เช่น เขานอนตายตัวเย็นชืด, เย็นจนหมดรสชาติ เช่น แกงเย็นชืด.
เย็นชื่น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เย็นสบาย เช่น ฝนตกใหม่ ๆ อากาศเย็นชื่น.	เย็นชื่น ว. เย็นสบาย เช่น ฝนตกใหม่ ๆ อากาศเย็นชื่น.
เย็นชื้น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เย็นอย่างมีไอน้ำซึมซาบอยู่ เช่น ฝนตกติดกันหลายวันอากาศเย็นชื้น.	เย็นชื้น ว. เย็นอย่างมีไอน้ำซึมซาบอยู่ เช่น ฝนตกติดกันหลายวันอากาศเย็นชื้น.
เย็นตา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชื่นตา, สบายตา, ดูแล้วสบายใจ, เช่น สีเขียวอ่อนเย็นตา.	เย็นตา ว. ชื่นตา, สบายตา, ดูแล้วสบายใจ, เช่น สีเขียวอ่อนเย็นตา.
เย็นยะเยือก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่รู้สึกหนาวสะท้านถึงขั้วหัวใจ, เย็นเยือก หรือ เยือกเย็น ก็ว่า.	เย็นยะเยือก ว. อาการที่รู้สึกหนาวสะท้านถึงขั้วหัวใจ, เย็นเยือก หรือ เยือกเย็น ก็ว่า.
เย็นเยียบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่รู้สึกเย็นจับขั้วหัวใจเพราะหวาดกลัวเป็นต้น เช่น เข้าไปในป่าช้ากลางคืนรู้สึกเย็นเยียบ, เยียบเย็น ก็ว่า.	เย็นเยียบ ว. อาการที่รู้สึกเย็นจับขั้วหัวใจเพราะหวาดกลัวเป็นต้น เช่น เข้าไปในป่าช้ากลางคืนรู้สึกเย็นเยียบ, เยียบเย็น ก็ว่า.
เย็นเยือก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่รู้สึกหนาวสะท้านถึงขั้วหัวใจ เช่น บนยอดดอยน้ำค้างตกเย็นเยือก หน้าหนาวอากาศบนภูเขาเย็นเยือก, เย็นยะเยือก หรือ เยือก ก็ว่า.	เย็นเยือก ว. อาการที่รู้สึกหนาวสะท้านถึงขั้วหัวใจ เช่น บนยอดดอยน้ำค้างตกเย็นเยือก หน้าหนาวอากาศบนภูเขาเย็นเยือก, เย็นยะเยือก หรือ เยือก ก็ว่า.
เย็นวาบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่รู้สึกเย็นในทันทีทันใดแล้วก็หายไป เช่น ลมพัดกระโชกเข้ามารู้สึกเย็นวาบ.	เย็นวาบ ว. อาการที่รู้สึกเย็นในทันทีทันใดแล้วก็หายไป เช่น ลมพัดกระโชกเข้ามารู้สึกเย็นวาบ.
เย็นวูบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-วอ-แหวน-สะ-หระ-อู-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ความเย็นมากระทบตัวโดยฉับพลันแล้วก็หายไป เช่น เข้าไปในห้องปรับอากาศรู้สึกเย็นวูบ.	เย็นวูบ ว. อาการที่ความเย็นมากระทบตัวโดยฉับพลันแล้วก็หายไป เช่น เข้าไปในห้องปรับอากาศรู้สึกเย็นวูบ.
เย็นหู เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง รื่นหู, ไม่ขัดหู, ฟังแล้วสบายใจ, เช่น พูดจาไพเราะนุ่มนวลฟังแล้วเย็นหู เสียงเขาฟังแล้วเย็นหู.	เย็นหู ว. รื่นหู, ไม่ขัดหู, ฟังแล้วสบายใจ, เช่น พูดจาไพเราะนุ่มนวลฟังแล้วเย็นหู เสียงเขาฟังแล้วเย็นหู.
เย็นตาโฟ, เย็นเตาโฟ เย็นตาโฟ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-ฟอ-ฟัน เย็นเตาโฟ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-ฟอ-ฟัน	เป็นคำนาม หมายถึง อาหารแบบจีนอย่างหนึ่งคล้ายก๋วยเตี๋ยว แต่ใส่ผักบุ้ง ปลาหมึกแช่ด่าง เต้าหู้ เลือดหมู ลูกชิ้นปลา แมงกะพรุน และน้ำเต้าหู้ยี้หรือซอสมะเขือเทศ. ในวงเล็บ มาจากภาษาจีน .	เย็นตาโฟ, เย็นเตาโฟ น. อาหารแบบจีนอย่างหนึ่งคล้ายก๋วยเตี๋ยว แต่ใส่ผักบุ้ง ปลาหมึกแช่ด่าง เต้าหู้ เลือดหมู ลูกชิ้นปลา แมงกะพรุน และน้ำเต้าหู้ยี้หรือซอสมะเขือเทศ. (จ.).
เย็บ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้ติดกันโดยใช้เข็มร้อยด้ายหรือเชือกเป็นต้นแทงขึ้นแทงลง เช่น เย็บผ้า เย็บกระสอบ, ใช้ตอกหรือหวายเป็นต้นที่มีปลายแหลมแทงขึ้นลงเพื่อร้อยสิ่งใดสิ่งหนึ่งให้ติดกัน เช่น เย็บจาก, ใช้เครื่องอุปกรณ์กดทำให้กระดาษติดกันด้วยลวดเย็บ เช่น เย็บกระดาษ, กลัดให้ติดกันด้วยไม้กลัดเป็นต้น เช่น เย็บกระทง.	เย็บ ก. ทําให้ติดกันโดยใช้เข็มร้อยด้ายหรือเชือกเป็นต้นแทงขึ้นแทงลง เช่น เย็บผ้า เย็บกระสอบ, ใช้ตอกหรือหวายเป็นต้นที่มีปลายแหลมแทงขึ้นลงเพื่อร้อยสิ่งใดสิ่งหนึ่งให้ติดกัน เช่น เย็บจาก, ใช้เครื่องอุปกรณ์กดทำให้กระดาษติดกันด้วยลวดเย็บ เช่น เย็บกระดาษ, กลัดให้ติดกันด้วยไม้กลัดเป็นต้น เช่น เย็บกระทง.
เย็บกี่ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้ด้ายเย็บแผ่นกระดาษด้วยวิธีร้อยทีละปึกเล็ก ๆ เพื่อประกอบเข้าเป็นเล่มในลักษณะที่ทําให้เปิดเล่มได้เต็มที่.	เย็บกี่ ก. ใช้ด้ายเย็บแผ่นกระดาษด้วยวิธีร้อยทีละปึกเล็ก ๆ เพื่อประกอบเข้าเป็นเล่มในลักษณะที่ทําให้เปิดเล่มได้เต็มที่.
เย็บจักร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-รอ-เรือ	เป็นคำกริยา หมายถึง เย็บด้วยจักร.	เย็บจักร ก. เย็บด้วยจักร.
เย็บด้าย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้ด้ายเย็บแผ่นกระดาษเพื่อประกอบเข้าเป็นเล่ม.	เย็บด้าย ก. ใช้ด้ายเย็บแผ่นกระดาษเพื่อประกอบเข้าเป็นเล่ม.
เย็บแบบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-แอ-บอ-ไบ-ไม้-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง เย็บกลีบดอกไม้ติดบนใบตองเป็นรูปต่าง ๆ.	เย็บแบบ ก. เย็บกลีบดอกไม้ติดบนใบตองเป็นรูปต่าง ๆ.
เย็บปาก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ปิดปากเงียบไม่ยอมพูด.	เย็บปาก (ปาก) ก. ปิดปากเงียบไม่ยอมพูด.
เย็บแผล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง	เป็นคำกริยา หมายถึง ทำให้แผลติดกันโดยใช้เอ็นหรือไหมเย็บ หรือใช้ปลิงเกาะ.	เย็บแผล ก. ทำให้แผลติดกันโดยใช้เอ็นหรือไหมเย็บ หรือใช้ปลิงเกาะ.
เย็บมือ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง เย็บด้วยมือ.	เย็บมือ ก. เย็บด้วยมือ.
เย็บมุงหลังคา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง เย็บอก.	เย็บมุงหลังคา ก. เย็บอก.
เย็บล้มตะเข็บ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-ลอ-ลิง-ไม้-โท-มอ-ม้า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง เรียกวิธีเย็บผ้าแบบหนึ่ง โดยเย็บ ๒ ครั้ง เมื่อเย็บครั้งหนึ่งแล้ว จับตะเข็บให้ราบลง แล้วเย็บลงไปบนตะเข็บนั้นอีกครั้งหนึ่ง.	เย็บล้มตะเข็บ ก. เรียกวิธีเย็บผ้าแบบหนึ่ง โดยเย็บ ๒ ครั้ง เมื่อเย็บครั้งหนึ่งแล้ว จับตะเข็บให้ราบลง แล้วเย็บลงไปบนตะเข็บนั้นอีกครั้งหนึ่ง.
เย็บลวด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้ลวดเย็บแผ่นกระดาษเพื่อประกอบเข้าเป็นเล่ม.	เย็บลวด ก. ใช้ลวดเย็บแผ่นกระดาษเพื่อประกอบเข้าเป็นเล่ม.
เย็บเล่ม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้ด้ายหรือลวดเย็บแผ่นกระดาษเพื่อประกอบเข้าเป็นเล่ม.	เย็บเล่ม ก. ใช้ด้ายหรือลวดเย็บแผ่นกระดาษเพื่อประกอบเข้าเป็นเล่ม.
เย็บสวน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-สอ-เสือ-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เย็บกลีบดอกไม้และใบไม้บนใบมะพร้าวหรือก้านกล้วยทำเป็นแถบยาวสำหรับประดับตกแต่งงานเครื่องสด.	เย็บสวน ก. เย็บกลีบดอกไม้และใบไม้บนใบมะพร้าวหรือก้านกล้วยทำเป็นแถบยาวสำหรับประดับตกแต่งงานเครื่องสด.
เย็บอก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้ด้ายหรือลวดเย็บแผ่นกระดาษตามแนวกึ่งกลาง เพื่อพับประกอบเข้าเป็นเล่ม, เย็บมุงหลังคา ก็เรียก.	เย็บอก ก. ใช้ด้ายหรือลวดเย็บแผ่นกระดาษตามแนวกึ่งกลาง เพื่อพับประกอบเข้าเป็นเล่ม, เย็บมุงหลังคา ก็เรียก.
เยภุย–, เยภุยยะ เยภุย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ยอ-ยัก เยภุยยะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ยอ-ยัก-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	[เยพุยยะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มาก, ชุกชุม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	เยภุย–, เยภุยยะ [เยพุยยะ–] ว. มาก, ชุกชุม. (ป.).
เยภุยนัย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง วิธีที่คนส่วนมากใช้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี เยภุยฺยนย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ยอ-ยัก-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ยอ-ยัก.	เยภุยนัย น. วิธีที่คนส่วนมากใช้. (ป. เยภุยฺยนย).
เยภุยสิกา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ยอ-ยัก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ความเห็นข้างมาก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี เยภุยฺยสิกา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ยอ-ยัก-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา.	เยภุยสิกา น. ความเห็นข้างมาก. (ป. เยภุยฺยสิกา).
เย้ย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-โท-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง พูดหรือกระทําให้ได้อาย ให้เจ็บใจ ให้โกรธ.	เย้ย ก. พูดหรือกระทําให้ได้อาย ให้เจ็บใจ ให้โกรธ.
เย้ยหยัน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-โท-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง พูดหรือแสดงกิริยาดูถูกเยาะเย้ยให้ได้อาย ให้เจ็บใจ ให้โกรธ.	เย้ยหยัน ก. พูดหรือแสดงกิริยาดูถูกเยาะเย้ยให้ได้อาย ให้เจ็บใจ ให้โกรธ.
เยอ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๑	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาเฉพาะถิ่น เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใหญ่ เช่น ผาเยอ.	เยอ ๑ (ถิ่น) ว. ใหญ่ เช่น ผาเยอ.
เยอ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง ยกย่อง, ชมเชย.	เยอ ๒ ก. ยกย่อง, ชมเชย.
เย่อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง เอามาด้วยแรงบังคับโดยการฉุดรั้งแย่งกัน, ใช้แรงฉุดรั้งดึงกันไปมา.	เย่อ ก. เอามาด้วยแรงบังคับโดยการฉุดรั้งแย่งกัน, ใช้แรงฉุดรั้งดึงกันไปมา.
เยอรมัน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อประเทศ ชนชาติ และภาษาของชาวยุโรปชาติหนึ่งที่อยู่ทางทิศตะวันตกของภาคพื้นยุโรป.	เยอรมัน น. ชื่อประเทศ ชนชาติ และภาษาของชาวยุโรปชาติหนึ่งที่อยู่ทางทิศตะวันตกของภาคพื้นยุโรป.
เยอว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-วอ-แหวน	คําต้นเสียงสําหรับบอกจังหวะพายเรือ.	เยอว คําต้นเสียงสําหรับบอกจังหวะพายเรือ.
เย่อหยิ่ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง จองหองเกินฐานะ, แสดงอาการยโสโอ้อวด, ถือตัว, อวดดี.	เย่อหยิ่ง ว. จองหองเกินฐานะ, แสดงอาการยโสโอ้อวด, ถือตัว, อวดดี.
เยอะ ๑, เยอะแยะ เยอะ ความหมายที่ ๑ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อะ เยอะแยะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มากเหลือหลาย, ถมไป, เช่น อาหารมีเยอะ ข้าวของเยอะแยะ.	เยอะ ๑, เยอะแยะ ว. มากเหลือหลาย, ถมไป, เช่น อาหารมีเยอะ ข้าวของเยอะแยะ.
เยอะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกแผลที่หนองไหลเปรอะเลอะ.	เยอะ ๒ น. เรียกแผลที่หนองไหลเปรอะเลอะ.
เยา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง อาการที่ทองไม่แล่นติดต่อกันโดยตลอดในการหล่อ.	เยา ๑ น. อาการที่ทองไม่แล่นติดต่อกันโดยตลอดในการหล่อ.
เยา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เบา, อ่อน, น้อย เช่น ราคาเยา, มักใช้เข้าคู่กับคำ ย่อม เป็น ย่อมเยา เช่น ราคาย่อมเยา.	เยา ๒ ว. เบา, อ่อน, น้อย เช่น ราคาเยา, มักใช้เข้าคู่กับคำ ย่อม เป็น ย่อมเยา เช่น ราคาย่อมเยา.
เย้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชนชาวเขาเผ่าหนึ่ง อยู่ในประเทศไทยตอนเหนือ เรียกตัวเองว่า เมี่ยน พูดภาษาเมี่ยนในตระกูลแม้ว–เย้า.	เย้า ๑ น. ชนชาวเขาเผ่าหนึ่ง อยู่ในประเทศไทยตอนเหนือ เรียกตัวเองว่า เมี่ยน พูดภาษาเมี่ยนในตระกูลแม้ว–เย้า.
เย้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง หยอก, สัพยอก.	เย้า ๒ ก. หยอก, สัพยอก.
เย้าหยอก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง สัพยอก, กระเซ้าเย้าแหย่, หยอกเย้า ก็ว่า.	เย้าหยอก ก. สัพยอก, กระเซ้าเย้าแหย่, หยอกเย้า ก็ว่า.
เยาว–, เยาว์ เยาว– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน เยาว์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ทัน-ทะ-คาด	[เยาวะ–, เยา] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อ่อนวัย, รุ่นหนุ่ม, รุ่นสาว, เช่น เยาว์วัย วัยเยาว์. (แผลงมาจาก ยุว).	เยาว–, เยาว์ [เยาวะ–, เยา] ว. อ่อนวัย, รุ่นหนุ่ม, รุ่นสาว, เช่น เยาว์วัย วัยเยาว์. (แผลงมาจาก ยุว).
เยาวชน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ชอ-ช้าง-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลอายุเกิน ๑๔ ปีบริบูรณ์แต่ยังไม่ถึง ๑๘ ปีบริบูรณ์.	เยาวชน (กฎ) น. บุคคลอายุเกิน ๑๔ ปีบริบูรณ์แต่ยังไม่ถึง ๑๘ ปีบริบูรณ์.
เยาวมาลย์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง หญิงสาวสวย.	เยาวมาลย์ น. หญิงสาวสวย.
เยาวยอด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สวยที่สุด.	เยาวยอด ว. สวยที่สุด.
เยาวราช เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง	เป็นคำนาม หมายถึง ยุพราช, ราชโอรสที่ยังเยาว์พระชนม์.	เยาวราช น. ยุพราช, ราชโอรสที่ยังเยาว์พระชนม์.
เยาวเรศ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง นางกษัตริย์, หญิงสาวสวย.	เยาวเรศ น. นางกษัตริย์, หญิงสาวสวย.
เยาวลักษณ์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง หญิงมีลักษณะสวย.	เยาวลักษณ์ น. หญิงมีลักษณะสวย.
เยาวน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-นอ-หนู	[–วะนะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความหนุ่ม, ความสาว, ความเป็นหนุ่มเป็นสาว. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ยุวนฺ เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-วอ-แหวน-นอ-หนู-พิน-ทุ และมาจากภาษาบาลี ยุว เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-วอ-แหวน ว่า หนุ่ม, สาว .	เยาวน– [–วะนะ–] น. ความหนุ่ม, ความสาว, ความเป็นหนุ่มเป็นสาว. (ส. ยุวนฺ; ป. ยุว ว่า หนุ่ม, สาว).
เยาวนะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[–วะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อชนชาติกรีก ซึ่งชาวอินเดียเรียกเพี้ยนมาจากคํา Ionia; ชื่อเรียกชาวไทยทางล้านนา, ยวน โยน หรือ โยนก ก็เรียก.	เยาวนะ [–วะ–] น. ชื่อชนชาติกรีก ซึ่งชาวอินเดียเรียกเพี้ยนมาจากคํา Ionia; ชื่อเรียกชาวไทยทางล้านนา, ยวน โยน หรือ โยนก ก็เรียก.
เยาวพา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-พอ-พาน-สะ-หระ-อา	[–วะ–] เป็นคำนาม หมายถึง หญิงสาวสวย. (แผลงมาจาก ยุพา).	เยาวพา [–วะ–] น. หญิงสาวสวย. (แผลงมาจาก ยุพา).
เยาวพาณี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อี	[–วะ–] เป็นคำนาม หมายถึง เทียนเยาวพาณี. ในวงเล็บ ดู เทียนเยาวพาณี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อี ที่ เทียน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู ความหมายที่ ๓.	เยาวพาณี [–วะ–] น. เทียนเยาวพาณี. (ดู เทียนเยาวพาณี ที่ เทียน ๓).
เยาวพาน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[–วะพาน] เป็นคำนาม หมายถึง ชายหนุ่ม. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หนุ่ม, รุ่น. (แผลงมาจาก ยุวาน).	เยาวพาน [–วะพาน] น. ชายหนุ่ม. ว. หนุ่ม, รุ่น. (แผลงมาจาก ยุวาน).
เยาะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง พูดหรือแสดงกิริยาให้เจ็บใจชํ้าใจ โดยย้ำถึงความเสียเปรียบ ความด้อยกว่า หรือความผิดพลาด เช่น เยาะว่า ไหนว่าเก่งนัก ทำไมสอบตก.	เยาะ ก. พูดหรือแสดงกิริยาให้เจ็บใจชํ้าใจ โดยย้ำถึงความเสียเปรียบ ความด้อยกว่า หรือความผิดพลาด เช่น เยาะว่า ไหนว่าเก่งนัก ทำไมสอบตก.
เยาะเย้ย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-โท-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ค่อนว่าหรือแสดงกิริยาซ้ำเติมให้ได้อาย ให้ช้ำใจเจ็บใจ ให้โกรธ.	เยาะเย้ย ก. ค่อนว่าหรือแสดงกิริยาซ้ำเติมให้ได้อาย ให้ช้ำใจเจ็บใจ ให้โกรธ.
เยิง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ป่าเถื่อน. เป็นคำนาม หมายถึง ป่า เช่น มาแต่เยิง.	เยิง ๑ ว. ป่าเถื่อน. น. ป่า เช่น มาแต่เยิง.
เยิง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-งอ-งู ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน เป็นคำสรรพนาม หมายถึง เรา. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร .	เยิง ๒ (ถิ่น–อีสาน) ส. เรา. (ข.).
เยิน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยู่, ย่น, เช่น คมมีดเยิน ตีตะปูจนหัวเยิน, บานออกจนเสียรูป เช่น ไขตะปูควงจนหัวเยิน.	เยิน ว. ยู่, ย่น, เช่น คมมีดเยิน ตีตะปูจนหัวเยิน, บานออกจนเสียรูป เช่น ไขตะปูควงจนหัวเยิน.
เยิ่น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีระยะยาวหรือนานยืดออกไป; เนิบ เช่น อ่อนเยิ่น.	เยิ่น ว. มีระยะยาวหรือนานยืดออกไป; เนิบ เช่น อ่อนเยิ่น.
เยิ่นเย้อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยืดยาด, ไม่กะทัดรัด, ไม่รัดกุม, (โดยมากใช้แก่คําพูดหรือข้อความ) เช่น พูดจาเยิ่นเย้อ ข้อความเยิ่นเย้อ.	เยิ่นเย้อ ว. ยืดยาด, ไม่กะทัดรัด, ไม่รัดกุม, (โดยมากใช้แก่คําพูดหรือข้อความ) เช่น พูดจาเยิ่นเย้อ ข้อความเยิ่นเย้อ.
เยินยอ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยกยอ. เป็นคำกริยา หมายถึง ยกย่อง.	เยินยอ ว. ยกยอ. ก. ยกย่อง.
เยิบ, เยิบ ๆ เยิบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้ เยิบ ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการของสิ่งที่แบนและยาวเมื่อรับน้ำหนักมาก ๆ จะไหวตัวขึ้นลงเป็นจังหวะเนิบ ๆ เช่น กระดานนอกชานอ่อนเยิบ หาบของมาเยิบ ๆ.	เยิบ, เยิบ ๆ ว. อาการของสิ่งที่แบนและยาวเมื่อรับน้ำหนักมาก ๆ จะไหวตัวขึ้นลงเป็นจังหวะเนิบ ๆ เช่น กระดานนอกชานอ่อนเยิบ หาบของมาเยิบ ๆ.
เยิบยาบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการไหวอยู่กับที่อย่างเนิบ ๆ (ใช้แก่สิ่งที่เป็นผืนแผ่นบาง ๆ หรือที่อ่อนไหวได้ในตัว) เช่น หลังคาสังกะสีที่ตะปูหลุดไม่หมดถูกลมพัดเยิบยาบ ลมพัดผ้าคลุมป้ายปลิวไหวเยิบยาบ, พะเยิบพะยาบ ก็ว่า.	เยิบยาบ ว. อาการไหวอยู่กับที่อย่างเนิบ ๆ (ใช้แก่สิ่งที่เป็นผืนแผ่นบาง ๆ หรือที่อ่อนไหวได้ในตัว) เช่น หลังคาสังกะสีที่ตะปูหลุดไม่หมดถูกลมพัดเยิบยาบ ลมพัดผ้าคลุมป้ายปลิวไหวเยิบยาบ, พะเยิบพะยาบ ก็ว่า.
เยิ้ม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ซึมออกมาแทบหยด เช่น นํ้าเกลือเยิ้ม น้ำเหลืองเยิ้ม, ชุ่มมากแทบหยด เช่น ใส่นํ้ามันจนเยิ้ม, (โดยมากใช้แก่นํ้าหรือของเหลวที่มีลักษณะเหนียวเหนอะหนะ); โดยปริยายหมายถึงลักษณะที่เห็นคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น นัยน์ตาเยิ้ม.	เยิ้ม ก. ซึมออกมาแทบหยด เช่น นํ้าเกลือเยิ้ม น้ำเหลืองเยิ้ม, ชุ่มมากแทบหยด เช่น ใส่นํ้ามันจนเยิ้ม, (โดยมากใช้แก่นํ้าหรือของเหลวที่มีลักษณะเหนียวเหนอะหนะ); โดยปริยายหมายถึงลักษณะที่เห็นคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น นัยน์ตาเยิ้ม.
เยีย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกไก่ตัวผู้ที่มีรูปร่างคล้ายไก่ตัวเมียว่า ไก่เยีย. ในวงเล็บ เทียบ ภาษาเขมร ญี เขียนว่า ยอ-หยิง-สะ-หระ-อี ว่า สัตว์ตัวเมีย .	เยีย ๑ น. เรียกไก่ตัวผู้ที่มีรูปร่างคล้ายไก่ตัวเมียว่า ไก่เยีย. (เทียบ ข. ญี ว่า สัตว์ตัวเมีย).
เยีย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาเฉพาะถิ่น เป็นคำกริยา หมายถึง ทํา.	เยีย ๒ (ถิ่น) ก. ทํา.
เยียใด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําไฉน.	เยียใด ก. ทําไฉน.
เยียมั่ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําเป็นคนมั่งมี.	เยียมั่ง ก. ทําเป็นคนมั่งมี.
เยียใหญ่ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-เอก	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําเป็นคนใหญ่โต, มักใหญ่ใฝ่สูง.	เยียใหญ่ ก. ทําเป็นคนใหญ่โต, มักใหญ่ใฝ่สูง.
เยีย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง ยุ้งข้าว. (ไทยใหญ่).	เยีย ๓ น. ยุ้งข้าว. (ไทยใหญ่).
เยีย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๔	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งามยิ่ง, งามเพริศพริ้ง, เยียรยง.	เยีย ๔ ว. งามยิ่ง, งามเพริศพริ้ง, เยียรยง.
เยี่ยง, เยี่ยงอย่าง เยี่ยง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-งอ-งู เยี่ยงอย่าง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-งอ-งู-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง อย่าง, แบบอย่าง, เช่น จงเอาเยี่ยงกา อย่าถือเป็นเยี่ยงอย่าง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เช่น, ใช้ว่า เยื่อง ก็มี.	เยี่ยง, เยี่ยงอย่าง น. อย่าง, แบบอย่าง, เช่น จงเอาเยี่ยงกา อย่าถือเป็นเยี่ยงอย่าง. ว. เช่น, ใช้ว่า เยื่อง ก็มี.
เยียงผา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา	ดู เลียงผา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑.	เยียงผา ดู เลียงผา ๑.
เยียดยัด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ยัดเยียด.	เยียดยัด ก. ยัดเยียด.
เยียน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ไปมาหาสู่, มักใช้ควบกับคํา เยี่ยม เป็น เยี่ยมเยียน, เยือน ก็ว่า.	เยียน ก. ไปมาหาสู่, มักใช้ควบกับคํา เยี่ยม เป็น เยี่ยมเยียน, เยือน ก็ว่า.
เยียบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่รู้สึกเย็นจับขั้วหัวใจเพราะหวาดกลัวเป็นต้น, มักใช้ควบกับคํา เย็น เป็น เย็นเยียบ หรือ เยียบเย็น เช่น เข้าไปในป่าช้ากลางคืนรู้สึกเย็นเยียบ.	เยียบ ก. อาการที่รู้สึกเย็นจับขั้วหัวใจเพราะหวาดกลัวเป็นต้น, มักใช้ควบกับคํา เย็น เป็น เย็นเยียบ หรือ เยียบเย็น เช่น เข้าไปในป่าช้ากลางคืนรู้สึกเย็นเยียบ.
เยี่ยม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-มอ-ม้า ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง ไปถามข่าวทุกข์สุข, ไปหา, เช่น ไปเยี่ยมญาติ มาเยี่ยมบ้าน; ชะโงกหน้าออกไป เช่น เยี่ยมหน้าต่าง; โผล่ออก เช่น พระจันทร์เยี่ยมขอบฟ้า.	เยี่ยม ๑ ก. ไปถามข่าวทุกข์สุข, ไปหา, เช่น ไปเยี่ยมญาติ มาเยี่ยมบ้าน; ชะโงกหน้าออกไป เช่น เยี่ยมหน้าต่าง; โผล่ออก เช่น พระจันทร์เยี่ยมขอบฟ้า.
เยี่ยมกราย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง กรายมาให้เห็น เช่น นานแล้วไม่เยี่ยมกรายมาเลย.	เยี่ยมกราย ก. กรายมาให้เห็น เช่น นานแล้วไม่เยี่ยมกรายมาเลย.
เยี่ยม ๆ มอง ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-มอ-ม้า ไม้-ยะ-มก มอ-ม้า-ออ-อ่าง-งอ-งู ไม้-ยะ-มก	เป็นคำกริยา หมายถึง โผล่มองบ่อย ๆ (เพื่อให้เห็น หรือเพื่อให้รู้ว่ามีใครหรืออะไรอยู่ข้างใน). เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ด้อมแอบดูบ่อย ๆ เช่น มีคนแปลกหน้ามาเยี่ยม ๆ มอง ๆ.	เยี่ยม ๆ มอง ๆ ก. โผล่มองบ่อย ๆ (เพื่อให้เห็น หรือเพื่อให้รู้ว่ามีใครหรืออะไรอยู่ข้างใน). ว. อาการที่ด้อมแอบดูบ่อย ๆ เช่น มีคนแปลกหน้ามาเยี่ยม ๆ มอง ๆ.
เยี่ยมเยียน, เยี่ยมเยือน เยี่ยมเยียน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู เยี่ยมเยือน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ไปมาหาสู่ถามข่าวคราว.	เยี่ยมเยียน, เยี่ยมเยือน ก. ไปมาหาสู่ถามข่าวคราว.
เยี่ยม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-มอ-ม้า ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยิ่ง, เด่น, เลิศ, เช่น ดีเยี่ยม เขาเยี่ยมทางคำนวณ.	เยี่ยม ๒ ว. ยิ่ง, เด่น, เลิศ, เช่น ดีเยี่ยม เขาเยี่ยมทางคำนวณ.
เยี่ยมยอด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ดีที่สุด, เลิศที่สุด, ยอดเยี่ยม ก็ว่า.	เยี่ยมยอด ว. ดีที่สุด, เลิศที่สุด, ยอดเยี่ยม ก็ว่า.
เยี่ยมวิมาน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.	เยี่ยมวิมาน น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.
เยียรบับ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-รอ-เรือ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	[–ระบับ] เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าซึ่งทอด้วยทองแล่งกับไหมแต่มีไหมน้อยกว่า, ส้ารบับ ก็ว่า.	เยียรบับ [–ระบับ] น. ผ้าซึ่งทอด้วยทองแล่งกับไหมแต่มีไหมน้อยกว่า, ส้ารบับ ก็ว่า.
เยียรยง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-งอ-งู	[เยียระยง] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งามยิ่ง, งามเพริศพริ้ง, ใช้ว่า เยีย ก็มี.	เยียรยง [เยียระยง] (กลอน) ว. งามยิ่ง, งามเพริศพริ้ง, ใช้ว่า เยีย ก็มี.
เยียว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำสันธาน หมายถึง ผิว่า, แม้ว่า, ถ้า.	เยียว สัน. ผิว่า, แม้ว่า, ถ้า.
เยี่ยว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ของเหลวที่เสียซึ่งไตขับถ่ายออกจากโลหิต, นํ้าปัสสาวะ, ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง น้ำเบา. เป็นคำกริยา หมายถึง ถ่ายปัสสาวะ, ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง เบา.	เยี่ยว น. ของเหลวที่เสียซึ่งไตขับถ่ายออกจากโลหิต, นํ้าปัสสาวะ, (ปาก) น้ำเบา. ก. ถ่ายปัสสาวะ, (ปาก) เบา.
เยี่ยวอูฐ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อู-ถอ-ถาน	เป็นคำนาม หมายถึง ยาดมชนิดหนึ่ง มีองค์ประกอบเป็นเม็ดแอมโมเนียมคาร์บอเนตผสมนํ้าแอมโมเนียและสารหอมบางอย่าง ใช้สูดดมแก้อาการวิงเวียน.	เยี่ยวอูฐ น. ยาดมชนิดหนึ่ง มีองค์ประกอบเป็นเม็ดแอมโมเนียมคาร์บอเนตผสมนํ้าแอมโมเนียและสารหอมบางอย่าง ใช้สูดดมแก้อาการวิงเวียน.
เยี่ยวงัว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นอุดรธานี เป็นคำนาม หมายถึง ต้นกะทกรก. ในวงเล็บ ดู กะทกรก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-กอ-ไก่-รอ-เรือ-กอ-ไก่ (๑).	เยี่ยวงัว (ถิ่น–อุดร) น. ต้นกะทกรก. [ดู กะทกรก (๑)].
เยียวยง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งามยิ่ง.	เยียวยง (กลอน) ว. งามยิ่ง.
เยียวยา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง บําบัดโรค, แก้โรค, เช่น ไม่มีหมอจะมาเยียวยาได้; แก้ไข, ทําให้ดีขึ้น, เช่น เศรษฐกิจกำลังทรุดหนัก ยากที่จะเยียวยาได้.	เยียวยา ก. บําบัดโรค, แก้โรค, เช่น ไม่มีหมอจะมาเยียวยาได้; แก้ไข, ทําให้ดีขึ้น, เช่น เศรษฐกิจกำลังทรุดหนัก ยากที่จะเยียวยาได้.
เยือ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาเฉพาะถิ่น เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง นาน.	เยือ (ถิ่น) ว. นาน.
เยื่อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่เป็นแผ่นบางอยู่ตามผิวหรือภายในของร่างกายบางส่วนหรือของสิ่งต่าง ๆ เช่น เยื่อในกระดูก เยื่อหัวหอม เยื่อไม้ไผ่.	เยื่อ น. สิ่งที่เป็นแผ่นบางอยู่ตามผิวหรือภายในของร่างกายบางส่วนหรือของสิ่งต่าง ๆ เช่น เยื่อในกระดูก เยื่อหัวหอม เยื่อไม้ไผ่.
เยื่อเคย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง กุ้งเคย, กะปิ, กะปิที่ทําจากกุ้งเคย.	เยื่อเคย น. กุ้งเคย, กะปิ, กะปิที่ทําจากกุ้งเคย.
เยื่อใย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ความเกี่ยวพันแม้จะขาดกันไปแล้ว แต่ก็ยังมีอาลัยเหลืออยู่, ความผูกพันที่ยังตัดไม่ขาด, เช่น เขาทิ้งไปอย่างไม่มีเยื่อใย.	เยื่อใย น. ความเกี่ยวพันแม้จะขาดกันไปแล้ว แต่ก็ยังมีอาลัยเหลืออยู่, ความผูกพันที่ยังตัดไม่ขาด, เช่น เขาทิ้งไปอย่างไม่มีเยื่อใย.
เยื้อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง ยาวนาน, ไม่ใคร่จะจบสิ้น, มักใช้ว่า ยืดเยื้อ.	เยื้อ ก. ยาวนาน, ไม่ใคร่จะจบสิ้น, มักใช้ว่า ยืดเยื้อ.
เยือก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่รู้สึกหนาวสะท้านถึงขั้วหัวใจ, เย็นยะเยือก หรือ เย็นเยือก ก็ว่า.	เยือก ๑ ว. อาการที่รู้สึกหนาวสะท้านถึงขั้วหัวใจ, เย็นยะเยือก หรือ เย็นเยือก ก็ว่า.
เยือกเย็น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีจิตใจหนักแน่น ไม่ฉุนเฉียวโกรธง่าย เช่น สำคัญที่เป็นคนเยือกเย็น จึงจะตัดสินปัญหาได้อย่างรอบคอบ.	เยือกเย็น ว. มีจิตใจหนักแน่น ไม่ฉุนเฉียวโกรธง่าย เช่น สำคัญที่เป็นคนเยือกเย็น จึงจะตัดสินปัญหาได้อย่างรอบคอบ.
เยือก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ไหวน้อย ๆ เช่น พายุพัดเรือนไหวเยือก.	เยือก ๒ ว. อาการที่ไหวน้อย ๆ เช่น พายุพัดเรือนไหวเยือก.
เยือง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง เยื้อง.	เยือง ๑ ก. เยื้อง.
เยือง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๒	ดู เลียงผา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑.	เยือง ๒ ดู เลียงผา ๑.
เยื่อง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เยี่ยง.	เยื่อง ว. เยี่ยง.
เยื้อง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เอี้ยว, ย้ายไป, เดินอย่างไว้ท่าทาง, เช่น เดินเยื้องตัวแล้วซัดแขนอย่างละครรำ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เฉียงจากจุดตรงข้ามเล็กน้อย เช่น มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์อยู่เยื้องกับโรงพยาบาลศิริราช.	เยื้อง ก. เอี้ยว, ย้ายไป, เดินอย่างไว้ท่าทาง, เช่น เดินเยื้องตัวแล้วซัดแขนอย่างละครรำ. ว. เฉียงจากจุดตรงข้ามเล็กน้อย เช่น มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์อยู่เยื้องกับโรงพยาบาลศิริราช.
เยื้องกราย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง เดินอย่างมีท่างาม เช่น นางแบบเยื้องกรายมาทีละคน ๆ; เดินก้าวเฉียงและกางแขนเพื่อดูท่าทีของคู่ต่อสู้อย่างการเยื้องกรายในการตีกระบี่กระบอง (ใช้แก่ศิลปะการต่อสู้).	เยื้องกราย ก. เดินอย่างมีท่างาม เช่น นางแบบเยื้องกรายมาทีละคน ๆ; เดินก้าวเฉียงและกางแขนเพื่อดูท่าทีของคู่ต่อสู้อย่างการเยื้องกรายในการตีกระบี่กระบอง (ใช้แก่ศิลปะการต่อสู้).
เยื้องยัก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง เลี่ยงไป, ไม่ตรงไปตรงมา, ดัดแปลง, ยักเยื้อง ก็ว่า.	เยื้องยัก ก. เลี่ยงไป, ไม่ตรงไปตรงมา, ดัดแปลง, ยักเยื้อง ก็ว่า.
เยื้องย่าง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เดินอย่างมีลีลา, เดินอย่างมีท่างาม, ใช้ในความประชดก็มี, ย่างเยื้อง ก็ว่า.	เยื้องย่าง ก. เดินอย่างมีลีลา, เดินอย่างมีท่างาม, ใช้ในความประชดก็มี, ย่างเยื้อง ก็ว่า.
เยือน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เยี่ยม เช่น ลมหนาวมาเยือน ไปเยือนยุโรป.	เยือน ก. เยี่ยม เช่น ลมหนาวมาเยือน ไปเยือนยุโรป.
เยื้อน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เอื้อนกล่าวออกมาโดยมีอาการแช่มช้างดงาม.	เยื้อน ก. เอื้อนกล่าวออกมาโดยมีอาการแช่มช้างดงาม.
แย่ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-ไม้-เอก	เป็นคำกริยา หมายถึง แบะขาและย่อลง, ย่อลง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เต็มที, หนัก, เช่น ปลายเดือนการเงินแย่ อาการไข้แย่ เพียบลงทุกวัน.	แย่ ก. แบะขาและย่อลง, ย่อลง. ว. เต็มที, หนัก, เช่น ปลายเดือนการเงินแย่ อาการไข้แย่ เพียบลงทุกวัน.
แย่แต้ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หนักจนต้องย่อลง.	แย่แต้ ว. หนักจนต้องย่อลง.
แย้ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-ไม้-โท ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์เลื้อยคลานในวงศ์ Agamidae ลําตัวแบนราบ ข้างตัวมีสีสวย ไม่มีหนามสันหลัง อาศัยขุดรูอยู่ในดิน หากินตามพื้นดิน ไม่ขึ้นต้นไม้ ในประเทศไทยมี ๒ ชนิดย่อย คือ แย้เส้น (Leiolepis belliana belliana) และ แย้จุด (L. b . rubritaeniata).	แย้ ๑ น. ชื่อสัตว์เลื้อยคลานในวงศ์ Agamidae ลําตัวแบนราบ ข้างตัวมีสีสวย ไม่มีหนามสันหลัง อาศัยขุดรูอยู่ในดิน หากินตามพื้นดิน ไม่ขึ้นต้นไม้ ในประเทศไทยมี ๒ ชนิดย่อย คือ แย้เส้น (Leiolepis belliana belliana) และ แย้จุด (L. b . rubritaeniata).
แย้ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-ไม้-โท ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง ถ่วงหนักลง เช่น ก้นแย้ ท้องแย้.	แย้ ๒ ก. ถ่วงหนักลง เช่น ก้นแย้ ท้องแย้.
แยก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้สิ่งที่รวมกันอยู่หรือประกอบกันอยู่ออกจากกัน เช่น แยกกลุ่มประชุม แยกกล้วยไม้, กิริยาของสิ่งที่รวมกันอยู่หรือประกอบกันอยู่แตกออกจากกัน เช่น แผ่นดินแยก, แตกหรือทําให้แตกออกเป็นทาง เช่น แม่นํ้าแยก ทางแยก, ไม่รวมกัน เช่น แยกกันอยู่.	แยก ก. ทําให้สิ่งที่รวมกันอยู่หรือประกอบกันอยู่ออกจากกัน เช่น แยกกลุ่มประชุม แยกกล้วยไม้, กิริยาของสิ่งที่รวมกันอยู่หรือประกอบกันอยู่แตกออกจากกัน เช่น แผ่นดินแยก, แตกหรือทําให้แตกออกเป็นทาง เช่น แม่นํ้าแยก ทางแยก, ไม่รวมกัน เช่น แยกกันอยู่.
แยกเขี้ยว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง เผยอริมฝีปากให้เห็นเขี้ยวด้วยอาการโกรธหรือขู่ เช่น เสือแยกเขี้ยว, ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง โดยปริยายหมายถึงพูดด้วยความโกรธหรือขู่.	แยกเขี้ยว ก. เผยอริมฝีปากให้เห็นเขี้ยวด้วยอาการโกรธหรือขู่ เช่น เสือแยกเขี้ยว, (ปาก) โดยปริยายหมายถึงพูดด้วยความโกรธหรือขู่.
แยกตัว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ผละออก เช่น เขาแยกตัวออกจากพรรคพวก; ไม่ผสมกลมกลืนกัน เช่น น้ำกับน้ำมันแยกตัวกัน; แบ่งตัวเพื่อขยายจำนวน เช่น เซลล์แยกตัวออกจากกันเป็นทวีคูณ.	แยกตัว ก. ผละออก เช่น เขาแยกตัวออกจากพรรคพวก; ไม่ผสมกลมกลืนกัน เช่น น้ำกับน้ำมันแยกตัวกัน; แบ่งตัวเพื่อขยายจำนวน เช่น เซลล์แยกตัวออกจากกันเป็นทวีคูณ.
แยกธาตุ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ	เป็นคำกริยา หมายถึง ทำให้ธาตุที่รวมกันอยู่หรือประกอบกันอยู่แยกออกจากกัน.	แยกธาตุ ก. ทำให้ธาตุที่รวมกันอยู่หรือประกอบกันอยู่แยกออกจากกัน.
แยกย้าย เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-ยอ-ยัก-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง แยกกันไปคนละทาง เช่น พองานเลิกต่างก็แยกย้ายกันกลับบ้าน, แยกและย้ายไปอยู่คนละแห่ง เช่น เมื่อพ่อแม่ตายลูก ๆ ก็แยกย้ายไปหาที่อยู่ใหม่.	แยกย้าย ก. แยกกันไปคนละทาง เช่น พองานเลิกต่างก็แยกย้ายกันกลับบ้าน, แยกและย้ายไปอยู่คนละแห่ง เช่น เมื่อพ่อแม่ตายลูก ๆ ก็แยกย้ายไปหาที่อยู่ใหม่.
แยกแย้ง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง แยกไปคนละทาง, ไม่ลงรอยกัน.	แยกแย้ง ก. แยกไปคนละทาง, ไม่ลงรอยกัน.
แยกแยะ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง กระจายออกให้เห็นชัดเจน เช่น แยกแยะปัญหาให้เห็นเป็นประเด็น ๆ ไป.	แยกแยะ ก. กระจายออกให้เห็นชัดเจน เช่น แยกแยะปัญหาให้เห็นเป็นประเด็น ๆ ไป.
แยกสี เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง แยกแม่พิมพ์ออกตามแม่สี ๓ สี.	แยกสี ก. แยกแม่พิมพ์ออกตามแม่สี ๓ สี.
แยง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง แหย่เข้าไปในช่องหรือในรู เช่น เอาขนไก่แยงหู, สอดดู, แลดู.	แยง ๑ ก. แหย่เข้าไปในช่องหรือในรู เช่น เอาขนไก่แยงหู, สอดดู, แลดู.
แยงตา เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-งอ-งู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่แสงส่องสวนตรงมายังนัยน์ตา เช่น แสงอาทิตย์แยงตา.	แยงตา ก. อาการที่แสงส่องสวนตรงมายังนัยน์ตา เช่น แสงอาทิตย์แยงตา.
แยงยล เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-งอ-งู-ยอ-ยัก-ลอ-ลิง	เป็นคำกริยา หมายถึง มองดู.	แยงยล ก. มองดู.
แยง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง เยง, กลัว, เกรง.	แยง ๒ ก. เยง, กลัว, เกรง.
แย่ง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ยื้อเอาไป เช่น ถูกแย่งของไปจากมือ, รีบฉวยหรือรีบทำเสียก่อน เช่น แย่งทาน.	แย่ง ก. ยื้อเอาไป เช่น ถูกแย่งของไปจากมือ, รีบฉวยหรือรีบทำเสียก่อน เช่น แย่งทาน.
แย่งกันเป็นศพมอญ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-งอ-งู-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สอ-สา-ลา-พอ-พาน-มอ-ม้า-ออ-อ่าง-ยอ-หยิง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ยื้อแย่งกัน (ใช้ในความเปรียบเทียบ).	แย่งกันเป็นศพมอญ (สำ) ก. ยื้อแย่งกัน (ใช้ในความเปรียบเทียบ).
แย่งชิง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-งอ-งู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ยึดถือเอาทรัพย์หรือประโยชน์ในลักษณะที่เป็นทรัพย์สินของผู้อื่น.	แย่งชิง ก. ยึดถือเอาทรัพย์หรือประโยชน์ในลักษณะที่เป็นทรัพย์สินของผู้อื่น.
แย้ง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่ตรงหรือลงรอยเดียวกัน เช่น ความเห็นแย้งกัน ข้อความแย้งกัน; ต้านไว้, ทานไว้.	แย้ง ก. ไม่ตรงหรือลงรอยเดียวกัน เช่น ความเห็นแย้งกัน ข้อความแย้งกัน; ต้านไว้, ทานไว้.
แยงแย่ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่นั่งยอง ๆ แต่ถ่างขากว้าง เช่น นรสิงห์นั่งแยงแย่, อาการที่ยืนแบะขาและย่อเข่าลง เช่น ยักษ์วัดพระแก้วยืนแยงแย่.	แยงแย่ ว. อาการที่นั่งยอง ๆ แต่ถ่างขากว้าง เช่น นรสิงห์นั่งแยงแย่, อาการที่ยืนแบะขาและย่อเข่าลง เช่น ยักษ์วัดพระแก้วยืนแยงแย่.
แยงแย้ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง ไม้จําพวกเฟินเลื้อย ต้นเป็นเถาสั้น รากกระด้าง สีดําแดง เกาะตามหลืบหิน ใบคล้ายใบมะคําไก่. ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓.	แยงแย้ น. ไม้จําพวกเฟินเลื้อย ต้นเป็นเถาสั้น รากกระด้าง สีดําแดง เกาะตามหลืบหิน ใบคล้ายใบมะคําไก่. (พจน. ๒๔๙๓).
แยบ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง อุบาย, เล่ห์, ท่าทาง.	แยบ น. อุบาย, เล่ห์, ท่าทาง.
แยบคาย เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เข้าที, เหมาะกับเหตุผล, เช่น ความคิดแยบคาย พูดจาแยบคาย.	แยบคาย ว. เข้าที, เหมาะกับเหตุผล, เช่น ความคิดแยบคาย พูดจาแยบคาย.
แยบยล เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-ยัก-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง กล, อุบาย. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีกลเม็ดหรือชั้นเชิงแนบเนียน เช่น เขามีกรรมวิธีแยบยล นักประพันธ์มีกลวิธีเขียนเรื่องแยบยล.	แยบยล น. กล, อุบาย. ว. มีกลเม็ดหรือชั้นเชิงแนบเนียน เช่น เขามีกรรมวิธีแยบยล นักประพันธ์มีกลวิธีเขียนเรื่องแยบยล.
แย็บ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง ชกออกไปตรง ๆ และชักหมัดกลับโดยเร็ว; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง โดยปริยายหมายความว่า ลองเชิง, หยั่งดูท่าที. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ jab เขียนว่า เจ-เอ-บี.	แย็บ ก. ชกออกไปตรง ๆ และชักหมัดกลับโดยเร็ว; (ปาก) โดยปริยายหมายความว่า ลองเชิง, หยั่งดูท่าที. (อ. jab).
แยม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง อาหารมีรสหวาน ทําโดยการเคี่ยวผลไม้กับนํ้าตาลจนข้น มักใช้ทาขนมปัง. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ jam เขียนว่า เจ-เอ-เอ็ม.	แยม น. อาหารมีรสหวาน ทําโดยการเคี่ยวผลไม้กับนํ้าตาลจนข้น มักใช้ทาขนมปัง. (อ. jam).
แย้ม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-ไม้-โท-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง เผยอ, คลี่, บานแต่น้อย ๆ, เช่น กุหลาบแย้มกลีบ, เผยอริมฝีปากน้อย ๆ ไม่ถึงกับยิ้ม เช่น พระพุทธเจ้าทรงแย้มพระโอษฐ์, แย้มพราย.	แย้ม ก. เผยอ, คลี่, บานแต่น้อย ๆ, เช่น กุหลาบแย้มกลีบ, เผยอริมฝีปากน้อย ๆ ไม่ถึงกับยิ้ม เช่น พระพุทธเจ้าทรงแย้มพระโอษฐ์, แย้มพราย.
แย้มพราย เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-ไม้-โท-มอ-ม้า-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง เผยให้เห็นวี่แวว เช่น เขาแย้มพรายเรื่องของเขาให้ทราบ, แย้ม ก็ว่า.	แย้มพราย ก. เผยให้เห็นวี่แวว เช่น เขาแย้มพรายเรื่องของเขาให้ทราบ, แย้ม ก็ว่า.
แย้มยิ้ม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-ไม้-โท-มอ-ม้า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ยิ้มอย่างชื่นบาน, ยิ้มแย้ม หรือ ยิ้มแย้มแจ่มใส ก็ว่า.	แย้มยิ้ม ก. ยิ้มอย่างชื่นบาน, ยิ้มแย้ม หรือ ยิ้มแย้มแจ่มใส ก็ว่า.
แย้มสรวล เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-ไม้-โท-มอ-ม้า-สอ-เสือ-รอ-เรือ-วอ-แหวน-ลอ-ลิง	เป็นคำกริยา หมายถึง ยิ้มแย้ม ร่าเริง.	แย้มสรวล ก. ยิ้มแย้ม ร่าเริง.
แยแส เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-แอ-สอ-เสือ	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาเป็นธุระ, เกี่ยวข้อง, สนใจ, เอาใจใส่, (มักใช้ในประโยคปฏิเสธ) เช่น เขาไม่แยแสว่าใครจะคิดอย่างไร.	แยแส ก. เอาเป็นธุระ, เกี่ยวข้อง, สนใจ, เอาใจใส่, (มักใช้ในประโยคปฏิเสธ) เช่น เขาไม่แยแสว่าใครจะคิดอย่างไร.
แยะ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง แยก, แบะออก, แตกออก. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มากมาย เช่น ข้าวของมีแยะไป, มักใช้เข้าคู่กับคำ เยอะ เป็น เยอะแยะ.	แยะ ก. แยก, แบะออก, แตกออก. ว. มากมาย เช่น ข้าวของมีแยะไป, มักใช้เข้าคู่กับคำ เยอะ เป็น เยอะแยะ.
โย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๑	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง พูดแขวะ, พูดชวนวิวาท.	โย ๑ (ปาก) ก. พูดแขวะ, พูดชวนวิวาท.
โยเย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เกเร, เกะกะ; ร้องไห้งอแง, ขี้อ้อน, (มักใช้แก่เด็กเล็ก ๆ). เป็นคำกริยา หมายถึง พูดรวนเร.	โยเย ว. เกเร, เกะกะ; ร้องไห้งอแง, ขี้อ้อน, (มักใช้แก่เด็กเล็ก ๆ). ก. พูดรวนเร.
โย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียกทุเรียนที่มีเม็ดห่าง ๆ ว่า ทุเรียนโย. ในวงเล็บ มาจาก อักขราภิธานศรับท์ ของ หมอปรัดเล.	โย ๒ (โบ) ว. เรียกทุเรียนที่มีเม็ดห่าง ๆ ว่า ทุเรียนโย. (ปรัดเล).
โย้ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เอนเพราะไม่ตั้งตรงทรงตัวตามธรรมดาที่ควรเป็น เช่น เรือนโย้ เขียนหนังสือโย้; ยื่นออกกว่าปรกติ เช่น ท้องโย้ พุงโย้.	โย้ ว. เอนเพราะไม่ตั้งตรงทรงตัวตามธรรมดาที่ควรเป็น เช่น เรือนโย้ เขียนหนังสือโย้; ยื่นออกกว่าปรกติ เช่น ท้องโย้ พุงโย้.
โย้เย้ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง รวนหรือซวนเซมีอาการจะหลุดหรือทลายลง เช่น ฟันโย้เย้ เรือนโย้เย้, ไม่ตรงรูป เช่น เขียนหนังสือโย้เย้.	โย้เย้ ว. รวนหรือซวนเซมีอาการจะหลุดหรือทลายลง เช่น ฟันโย้เย้ เรือนโย้เย้, ไม่ตรงรูป เช่น เขียนหนังสือโย้เย้.
โยก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง คลอน เช่น ฟันโยก เก้าอี้โยก, เคลื่อนไหว เช่น กิ่งไม้โยก, ทําให้มีอาการเช่นนั้น เช่น โยกฟัน โยกกิ่งไม้; โดยปริยายหมายถึงอาการที่พูดหรือทำพิโยกพิเกน เช่น กว่าจะตกลงกันได้ พูดโยกอยู่นาน, โยกโย้ ก็ว่า.	โยก ก. คลอน เช่น ฟันโยก เก้าอี้โยก, เคลื่อนไหว เช่น กิ่งไม้โยก, ทําให้มีอาการเช่นนั้น เช่น โยกฟัน โยกกิ่งไม้; โดยปริยายหมายถึงอาการที่พูดหรือทำพิโยกพิเกน เช่น กว่าจะตกลงกันได้ พูดโยกอยู่นาน, โยกโย้ ก็ว่า.
โยกโคลง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-สะ-หระ-โอ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง โยนไปมาไม่มั่นคง.	โยกโคลง ก. โยนไปมาไม่มั่นคง.
โยกย้าย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-ยอ-ยัก-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ย้ายตำแหน่ง เช่น โยกย้ายข้าราชการ, ขยับขยายไปอยู่ที่อื่น เช่น โยกย้ายไปอยู่ต่างเมือง.	โยกย้าย ก. ย้ายตำแหน่ง เช่น โยกย้ายข้าราชการ, ขยับขยายไปอยู่ที่อื่น เช่น โยกย้ายไปอยู่ต่างเมือง.
โยกเยก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง เคลื่อนไหวไปมา, โอนไปเอนมา, เช่น อย่านั่งโยกเยก เสาโยกเยกเพราะปักไม่แน่น.	โยกเยก ก. เคลื่อนไหวไปมา, โอนไปเอนมา, เช่น อย่านั่งโยกเยก เสาโยกเยกเพราะปักไม่แน่น.
โยกโย้ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่พูดหรือทำพิโยกพิเกน เช่น กว่าจะตกลงกันได้พูดโยกโย้อยู่นาน, โยก ก็ว่า.	โยกโย้ ก. อาการที่พูดหรือทำพิโยกพิเกน เช่น กว่าจะตกลงกันได้พูดโยกโย้อยู่นาน, โยก ก็ว่า.
โยกตร์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	[โยก] เป็นคำนาม หมายถึง เชือก, สายทาม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต โยกฺตฺร เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ และมาจากภาษาบาลี โยตฺต เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	โยกตร์ [โยก] น. เชือก, สายทาม. (ส. โยกฺตฺร; ป. โยตฺต).
โยค–, โยคะ โยค– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-คอ-ควาย โยคะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-คอ-ควาย-สะ-หระ-อะ	[โยคะ–] เป็นคำนาม หมายถึง การประกอบ, การใช้, การร่วม; กิเลส; ความเพียร; วิธีบําเพ็ญสมาธิตามลัทธิของอาจารย์ปตัญชลี; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในโหราศาสตร์ หมายถึง การที่ดาวนพเคราะห์ตั้งแต่ ๒ ดวงขึ้นไปมารวมกันในราศีเดียว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	โยค–, โยคะ [โยคะ–] น. การประกอบ, การใช้, การร่วม; กิเลส; ความเพียร; วิธีบําเพ็ญสมาธิตามลัทธิของอาจารย์ปตัญชลี; (โหร) การที่ดาวนพเคราะห์ตั้งแต่ ๒ ดวงขึ้นไปมารวมกันในราศีเดียว. (ป., ส.).
โยคจักษุ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-คอ-ควาย-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อุ	เป็นคำนาม หมายถึง ตาทิพย์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	โยคจักษุ น. ตาทิพย์. (ส.).
โยคนิทรา เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-คอ-ควาย-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง การเข้าฌานแล้วไม่รู้สึกถึงสิ่งภายนอก, อาการที่แสร้งทําเช่นนั้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต โยคนิทฺรา เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-คอ-ควาย-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา.	โยคนิทรา น. การเข้าฌานแล้วไม่รู้สึกถึงสิ่งภายนอก, อาการที่แสร้งทําเช่นนั้น. (ส. โยคนิทฺรา).
โยคาพจร, โยคาวจร โยคาพจร เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-จอ-จาน-รอ-เรือ โยคาวจร เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-จอ-จาน-รอ-เรือ	[โยคาพะจอน, –วะจอน] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้หยั่งลงสู่ความเพียร, ผู้มีความเพียร, (มักใช้เรียกพระภิกษุผู้เรียนสมถะและวิปัสสนา). (ป.).	โยคาพจร, โยคาวจร [โยคาพะจอน, –วะจอน] น. ผู้หยั่งลงสู่ความเพียร, ผู้มีความเพียร, (มักใช้เรียกพระภิกษุผู้เรียนสมถะและวิปัสสนา). (ป.).
โยคเกณฑ์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-คอ-ควาย-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด	[โยกเกน] เป็นคำนาม หมายถึง การกําหนดดิถีกับฤกษ์ให้ต้องกัน คือได้ทั้งโยค หมายถึง ฤกษ์ และเกณฑ์ หมายถึง ดิถี คือ ขึ้น แรม.	โยคเกณฑ์ [โยกเกน] น. การกําหนดดิถีกับฤกษ์ให้ต้องกัน คือได้ทั้งโยค หมายถึง ฤกษ์ และเกณฑ์ หมายถึง ดิถี คือ ขึ้น แรม.
โยคยะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-คอ-ควาย-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	[โยกคะยะ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สมควร, เหมาะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต โยคฺย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-คอ-ควาย-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	โยคยะ [โยกคะยะ] ว. สมควร, เหมาะ. (ส. โยคฺย).
โยคะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-คอ-ควาย-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง การทำจิตใจให้สงบ, การที่จิตไม่รับรู้อารมณ์ คือ รูป เสียง กลิ่น รส และสัมผัสต่าง ๆ, วิธีการควบคุมร่างกายและจิตใจได้อย่างสมบูรณ์โดยการทำจิตให้เป็นสมาธิ.	โยคะ น. การทำจิตใจให้สงบ, การที่จิตไม่รับรู้อารมณ์ คือ รูป เสียง กลิ่น รส และสัมผัสต่าง ๆ, วิธีการควบคุมร่างกายและจิตใจได้อย่างสมบูรณ์โดยการทำจิตให้เป็นสมาธิ.
โยคาพจร, โยคาวจร โยคาพจร เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-จอ-จาน-รอ-เรือ โยคาวจร เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-จอ-จาน-รอ-เรือ	ดู โยค–, โยคะ โยค– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-คอ-ควาย โยคะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-คอ-ควาย-สะ-หระ-อะ .	โยคาพจร, โยคาวจร ดู โยค–, โยคะ.
โยคิน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-คอ-ควาย-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง โยคี. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต โยคินฺ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-คอ-ควาย-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ และมาจากภาษาบาลี โยคี เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-คอ-ควาย-สะ-หระ-อี.	โยคิน (กลอน) น. โยคี. (ส. โยคินฺ; ป. โยคี).
โยคี เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-คอ-ควาย-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง นักบวชผู้ปฏิบัติตามลัทธิโยคะ, ฤษีพวกหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต โยคินฺ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-คอ-ควาย-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ ว่า ผู้ปฏิบัติตามลัทธิโยคะ .	โยคี น. นักบวชผู้ปฏิบัติตามลัทธิโยคะ, ฤษีพวกหนึ่ง. (ป.; ส. โยคินฺ ว่า ผู้ปฏิบัติตามลัทธิโยคะ).
โยง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง ผูกให้ติดกันเพื่อลากหรือจูงไป เช่น โยงเรือ, เกี่ยวเนื่อง เช่น ให้การโยงไปถึงอีกคนหนึ่ง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียกอาการที่มัดมือ ๒ ข้างแขวนขึ้นไปให้เท้าพ้นพื้นหรือเรี่ย ๆ พื้นว่า มัดมือโยง, เรียกอาการที่อยู่ประจําแต่ผู้เดียว ผู้อื่นไม่ต้องอยู่ว่า อยู่โยง, เรียกเรือสําหรับลากจูงเรืออื่นว่า เรือโยง และเรียกเรือที่ถูกลากจูงไปนั้นว่า เรือพ่วง.	โยง ๑ ก. ผูกให้ติดกันเพื่อลากหรือจูงไป เช่น โยงเรือ, เกี่ยวเนื่อง เช่น ให้การโยงไปถึงอีกคนหนึ่ง. ว. เรียกอาการที่มัดมือ ๒ ข้างแขวนขึ้นไปให้เท้าพ้นพื้นหรือเรี่ย ๆ พื้นว่า มัดมือโยง, เรียกอาการที่อยู่ประจําแต่ผู้เดียว ผู้อื่นไม่ต้องอยู่ว่า อยู่โยง, เรียกเรือสําหรับลากจูงเรืออื่นว่า เรือโยง และเรียกเรือที่ถูกลากจูงไปนั้นว่า เรือพ่วง.
โยง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาไม้แซะข้าวให้สุกทั่วกัน, ทำให้โหย่ง, คุ้ย, ในคำว่า โยงข้าว.	โยง ๒ ก. เอาไม้แซะข้าวให้สุกทั่วกัน, ทำให้โหย่ง, คุ้ย, ในคำว่า โยงข้าว.
โย่ง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลักษณะที่สูงกว่าปรกติ เมื่อเคลื่อนไหวดูประหนึ่งว่าโยกเยกไปมา เช่น สูงโย่ง.	โย่ง ว. ลักษณะที่สูงกว่าปรกติ เมื่อเคลื่อนไหวดูประหนึ่งว่าโยกเยกไปมา เช่น สูงโย่ง.
โย่ง ๆ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-งอ-งู ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่คนผอมสูงเดินก้าวยาว ๆ เรียกว่า เดินโย่ง ๆ.	โย่ง ๆ ว. อาการที่คนผอมสูงเดินก้าวยาว ๆ เรียกว่า เดินโย่ง ๆ.
โย่งเย่ง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่คนสูงโย่งเดินโยกเยกไปมา; ไม่รัดกุม.	โย่งเย่ง ว. อาการที่คนสูงโย่งเดินโยกเยกไปมา; ไม่รัดกุม.
โยงโย่ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ไม้-เอก	เป็นคำกริยา หมายถึง ยงโย่.	โยงโย่ ก. ยงโย่.
โยชกะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ชอ-ช้าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[โยชะกะ] เป็นคำกริยา หมายถึง ผู้ทําการประกอบ, ผู้ใช้, ผู้ผูก, ผู้จัด, ผู้เตรียม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	โยชกะ [โยชะกะ] ก. ผู้ทําการประกอบ, ผู้ใช้, ผู้ผูก, ผู้จัด, ผู้เตรียม. (ส.).
โยชน์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	[โยด] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมาตราวัด ๔๐๐ เส้น เป็น ๑ โยชน์; การผูก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	โยชน์ [โยด] น. ชื่อมาตราวัด ๔๐๐ เส้น เป็น ๑ โยชน์; การผูก. (ป., ส.).
โยชนา เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	[โยชะนา] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อคัมภีร์บาลีประเภทหนึ่ง ซึ่งบอกสัมพันธ์ศัพท์บาลีว่า ศัพท์ไหนเข้ากับศัพท์ไหนในต้นฉบับนั้น ๆ เช่น โยชนาฎีกาสังคหะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	โยชนา [โยชะนา] น. ชื่อคัมภีร์บาลีประเภทหนึ่ง ซึ่งบอกสัมพันธ์ศัพท์บาลีว่า ศัพท์ไหนเข้ากับศัพท์ไหนในต้นฉบับนั้น ๆ เช่น โยชนาฎีกาสังคหะ. (ป.).
โยด เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ย้ายจากที่เดิมเพื่อล่อให้อีกฝ่ายหนึ่งยิง (ใช้ในการเล่นลูกหิน).	โยด ก. ย้ายจากที่เดิมเพื่อล่อให้อีกฝ่ายหนึ่งยิง (ใช้ในการเล่นลูกหิน).
โยต เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง เชือก, สายทาม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี โยตฺต เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า และมาจากภาษาสันสกฤต โยกฺตฺร เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ.	โยต น. เชือก, สายทาม. (ป. โยตฺต; ส. โยกฺตฺร).
โยถิกะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ยูถิกา, ต้นพุทธชาด.	โยถิกะ น. ยูถิกา, ต้นพุทธชาด.
โยทะกา เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ตาขอเหล็กชนิดหนึ่ง มี ๓–๔ ขา สำหรับเกี่ยวหรือสับ.	โยทะกา ๑ น. ตาขอเหล็กชนิดหนึ่ง มี ๓–๔ ขา สำหรับเกี่ยวหรือสับ.
โยทะกา เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อพรรณไม้ ๒ ชนิดในวงศ์ Leguminosae ปลายใบเว้าลึกเป็น ๒ แฉก คือ ชนิด Bauhinia monandra Kurz เป็นไม้ต้น ดอกสีขาวนวล มีลายสีชมพู ออกเป็นช่อสั้น ๆ และชนิด B. tomentosa L. เป็นไม้พุ่ม ดอกสีเหลือง ห้อยลง.	โยทะกา ๒ น. ชื่อพรรณไม้ ๒ ชนิดในวงศ์ Leguminosae ปลายใบเว้าลึกเป็น ๒ แฉก คือ ชนิด Bauhinia monandra Kurz เป็นไม้ต้น ดอกสีขาวนวล มีลายสีชมพู ออกเป็นช่อสั้น ๆ และชนิด B. tomentosa L. เป็นไม้พุ่ม ดอกสีเหลือง ห้อยลง.
โยธ–, โยธา ๑ โยธ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ทอ-ทง โยธา ความหมายที่ ๑ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา	[–ทะ–] เป็นคำนาม หมายถึง พลรบ, ทหาร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	โยธ–, โยธา ๑ [–ทะ–] น. พลรบ, ทหาร. (ป., ส.).
โยธวาทิต เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ทอ-ทง-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง แตรวงทหารและตํารวจ.	โยธวาทิต น. แตรวงทหารและตํารวจ.
โยธิน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง นักรบ, ทหาร. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	โยธิน น. นักรบ, ทหาร. (ส.).
โยธา เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง งานที่ต้องใช้กําลังกายเกี่ยวกับการก่อสร้างมีแบก หาม ทําความสะอาดเป็นต้น เรียกว่า งานโยธา.	โยธา ๒ น. งานที่ต้องใช้กําลังกายเกี่ยวกับการก่อสร้างมีแบก หาม ทําความสะอาดเป็นต้น เรียกว่า งานโยธา.
โยธิน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	ดู โยธ–, โยธา ๑ โยธ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ทอ-ทง โยธา ความหมายที่ ๑ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา .	โยธิน ดู โยธ–, โยธา ๑.
โยน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง ซัดให้สิ่งใดสิ่งหนึ่งพ้นไปจากตัวโดยวิธีหงายมือ เช่น โยนสตางค์ โยนของ, เคลื่อนไหวหรือทําให้เคลื่อนไหวอย่างแรงจากที่เดิม เช่น คลื่นซัดจนเรือโยน คลื่นโยนเรือ, ไหวอย่างแรง แต่ไม่เคลื่อนจากที่เดิม เช่น ลมพัดกิ่งไม้โยนไปโยนมา หอบจนตัวโยน; เหวี่ยงเป็นวงกว้าง เช่น โยนค้อนตีเหล็ก, ปัดให้พ้นตัวไป เช่น โยนบาป โยนเรื่อง.	โยน ๑ ก. ซัดให้สิ่งใดสิ่งหนึ่งพ้นไปจากตัวโดยวิธีหงายมือ เช่น โยนสตางค์ โยนของ, เคลื่อนไหวหรือทําให้เคลื่อนไหวอย่างแรงจากที่เดิม เช่น คลื่นซัดจนเรือโยน คลื่นโยนเรือ, ไหวอย่างแรง แต่ไม่เคลื่อนจากที่เดิม เช่น ลมพัดกิ่งไม้โยนไปโยนมา หอบจนตัวโยน; เหวี่ยงเป็นวงกว้าง เช่น โยนค้อนตีเหล็ก, ปัดให้พ้นตัวไป เช่น โยนบาป โยนเรื่อง.
โยนกลอง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-นอ-หนู-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ปัดภาระหรือความรับผิดชอบไปให้คนอื่น.	โยนกลอง ก. ปัดภาระหรือความรับผิดชอบไปให้คนอื่น.
โยนกลอน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-นอ-หนู-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ขึ้นต้นกลอนแล้วโยนให้คนอื่นแต่งต่อ.	โยนกลอน ก. ขึ้นต้นกลอนแล้วโยนให้คนอื่นแต่งต่อ.
โยนยาว เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง จังหวะร้องเพลงขณะพายเรือจังหวะช้า.	โยนยาว น. จังหวะร้องเพลงขณะพายเรือจังหวะช้า.
โยนหลุม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-นอ-หนู-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อการเล่นพนันชนิดหนึ่งใช้สตางค์หรือสิ่งอื่นโยนให้ลงหลุม.	โยนหลุม น. ชื่อการเล่นพนันชนิดหนึ่งใช้สตางค์หรือสิ่งอื่นโยนให้ลงหลุม.
โยนห่วง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-นอ-หนู-หอ-หีบ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อการพนันชนิดหนึ่งใช้ห่วงโยนลงไปคล้องหลักที่ปักอยู่บนแป้น.	โยนห่วง น. ชื่อการพนันชนิดหนึ่งใช้ห่วงโยนลงไปคล้องหลักที่ปักอยู่บนแป้น.
โยนหัวโยนก้อย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-นอ-หนู-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-นอ-หนู-กอ-ไก่-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง โยนสตางค์หรือสิ่งอื่นขึ้นไปแล้วทายว่าตกลงมาจะหงายด้านหัวหรือก้อย.	โยนหัวโยนก้อย ก. โยนสตางค์หรือสิ่งอื่นขึ้นไปแล้วทายว่าตกลงมาจะหงายด้านหัวหรือก้อย.
โยน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกขวานชนิดที่หัวเป็นบ้อง บิดเปลี่ยนทางเพื่อใช้ในการตัดหรือถากได้ ว่า ขวานโยน, ขวานปุลู หรือ ขวานปูลู ก็เรียก.	โยน ๒ น. เรียกขวานชนิดที่หัวเป็นบ้อง บิดเปลี่ยนทางเพื่อใช้ในการตัดหรือถากได้ ว่า ขวานโยน, ขวานปุลู หรือ ขวานปูลู ก็เรียก.
โยน ๓, โยนก โยน ความหมายที่ ๓ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-นอ-หนู โยนก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-นอ-หนู-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อชนชาติกรีก ซึ่งชาวอินเดียเรียกเพี้ยนมาจากคํา Ionia; ชื่อเรียกชาวไทยทางล้านนา, ยวน หรือ เยาวนะ ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	โยน ๓, โยนก น. ชื่อชนชาติกรีก ซึ่งชาวอินเดียเรียกเพี้ยนมาจากคํา Ionia; ชื่อเรียกชาวไทยทางล้านนา, ยวน หรือ เยาวนะ ก็เรียก. (ป.).
โยนิโส เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โดยแยบคาย, โดยถ่องแท้; ตั้งแต่ต้น; โดยตลอด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	โยนิโส ว. โดยแยบคาย, โดยถ่องแท้; ตั้งแต่ต้น; โดยตลอด. (ป.).
โยนิโสมนสิการ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-นอ-หนู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[–มะนะสิกาน] เป็นคำนาม หมายถึง การพิจารณาโดยแยบคาย. เป็นคำกริยา หมายถึง เข้าใจตั้งแต่ต้น, เข้าใจโดยตลอด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	โยนิโสมนสิการ [–มะนะสิกาน] น. การพิจารณาโดยแยบคาย. ก. เข้าใจตั้งแต่ต้น, เข้าใจโดยตลอด. (ป.).
โยนี เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง อวัยวะสืบพันธุ์ของหญิง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต โยนิ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ ว่า มดลูก; ที่เกิด, ต้นกําเนิด; ปัญญา .	โยนี น. อวัยวะสืบพันธุ์ของหญิง. (ป., ส. โยนิ ว่า มดลูก; ที่เกิด, ต้นกําเนิด; ปัญญา).
โยพนะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-พอ-พาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[โยบพะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง ความเป็นหนุ่มสาว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี โยพฺพน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน-นอ-หนู.	โยพนะ [โยบพะนะ] น. ความเป็นหนุ่มสาว. (ป. โยพฺพน).
โยพนมัท เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-พอ-พาน-นอ-หนู-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน	[โยบพะนะมัด] เป็นคำนาม หมายถึง ความมัวเมาในความเป็นคนหนุ่มสาว, ความพลาดพลั้งเพราะความมัวเมาในความเป็นหนุ่มสาว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี โยพฺพนมท เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน-นอ-หนู-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน.	โยพนมัท [โยบพะนะมัด] น. ความมัวเมาในความเป็นคนหนุ่มสาว, ความพลาดพลั้งเพราะความมัวเมาในความเป็นหนุ่มสาว. (ป. โยพฺพนมท).
โยม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง คําที่พระสงฆ์ใช้เรียกบิดามารดาของตนหรือเรียกผู้ใหญ่รุ่นราวคราวเดียวกับบิดามารดา เช่น โยมพ่อ โยมแม่ โยมย่า โยมยาย โยมน้า; เป็นคําใช้แทนชื่อบิดามารดาของพระภิกษุสามเณร; เรียกผู้ที่เป็นบิดามารดาของพระว่า โยมพระ; เรียกผู้ที่แสดงตนเป็นผู้อุปการะพระภิกษุสามเณรโดยเจาะจงว่า โยมอุปัฏฐาก; เรียกฆราวาสที่อยู่ปฏิบัติรับใช้พระภิกษุสามเณรในวัดว่า โยมวัด; เรียกฆราวาสผู้อุปการะพระทั่ว ๆ ไป ว่า โยมสงฆ์.	โยม น. คําที่พระสงฆ์ใช้เรียกบิดามารดาของตนหรือเรียกผู้ใหญ่รุ่นราวคราวเดียวกับบิดามารดา เช่น โยมพ่อ โยมแม่ โยมย่า โยมยาย โยมน้า; เป็นคําใช้แทนชื่อบิดามารดาของพระภิกษุสามเณร; เรียกผู้ที่เป็นบิดามารดาของพระว่า โยมพระ; เรียกผู้ที่แสดงตนเป็นผู้อุปการะพระภิกษุสามเณรโดยเจาะจงว่า โยมอุปัฏฐาก; เรียกฆราวาสที่อยู่ปฏิบัติรับใช้พระภิกษุสามเณรในวัดว่า โยมวัด; เรียกฆราวาสผู้อุปการะพระทั่ว ๆ ไป ว่า โยมสงฆ์.
โยโส เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โหยกเหยก, อวดดี, หยิ่งจองหอง.	โยโส ว. โหยกเหยก, อวดดี, หยิ่งจองหอง.
ใย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่เป็นเส้นเล็ก ๆ บาง ๆ เช่น ใยบัว ใยแมงมุม. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง นวลบาง, บาง ๆ, ละเอียดอ่อน เช่น นวลใย.	ใย น. สิ่งที่เป็นเส้นเล็ก ๆ บาง ๆ เช่น ใยบัว ใยแมงมุม. ว. นวลบาง, บาง ๆ, ละเอียดอ่อน เช่น นวลใย.
ใยฟ้า เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-ยอ-ยัก-ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่เป็นเส้นละเอียดอ่อนอย่างใยแมงมุมที่ลอยอยู่ในอากาศ.	ใยฟ้า น. สิ่งที่เป็นเส้นละเอียดอ่อนอย่างใยแมงมุมที่ลอยอยู่ในอากาศ.
ใยยอง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-ยอ-ยัก-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งามผุดผ่อง, งามสุกใส.	ใยยอง ว. งามผุดผ่อง, งามสุกใส.
ใยหิน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง แร่ประเภทซิลิเกต โดยมากเป็นแคลเซียมและแมกนีเซียมซิลิเกต ลักษณะเป็นเส้นใย ทนไฟ ใช้ประโยชน์นําไปทําวัสดุทนไฟ และฉนวนความร้อน.	ใยหิน น. แร่ประเภทซิลิเกต โดยมากเป็นแคลเซียมและแมกนีเซียมซิลิเกต ลักษณะเป็นเส้นใย ทนไฟ ใช้ประโยชน์นําไปทําวัสดุทนไฟ และฉนวนความร้อน.
ไย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไฉน, อะไร, ทําไม, เช่น จะช้าอยู่ไย ไยจึงไม่มา.	ไย ว. ไฉน, อะไร, ทําไม, เช่น จะช้าอยู่ไย ไยจึงไม่มา.
ไย่ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ยอ-ยัก-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ฟางตา.	ไย่ ว. ฟางตา.
ไยดี เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง พอใจ, ยินดี, เอื้อ, มักใช้ในความปฏิเสธ เช่น ไม่ไยดี อย่าไปไยดี.	ไยดี ก. พอใจ, ยินดี, เอื้อ, มักใช้ในความปฏิเสธ เช่น ไม่ไยดี อย่าไปไยดี.
ไยไพ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ยอ-ยัก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน	เป็นคำกริยา หมายถึง เยาะเย้ย, พูดให้เขาอาย.	ไยไพ ก. เยาะเย้ย, พูดให้เขาอาย.
ไยไย, ไย่ไย่ ไยไย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ยอ-ยัก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ยอ-ยัก ไย่ไย่ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ยอ-ยัก-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นแถวเป็นแนว.	ไยไย, ไย่ไย่ ว. เป็นแถวเป็นแนว.
ร เขียนว่า รอ-เรือ	พยัญชนะตัวที่ ๓๕ เป็นพวกอักษรตํ่า ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กน, ถ้าเขียนตัว ร ควบกัน ๒ ตัว เรียกว่า ร หัน ร ตัวหน้าทำหน้าที่เหมือนไม้หันอากาศ ร ตัวหลังเป็นตัวสะกด เช่น กรรไตร (กันไตฺร) ยรรยง (ยันยง) และเมื่อสะกดพยัญชนะที่ไม่มีสระอื่นเกาะต้องอ่านเหมือนมีสระ ออ อยู่ด้วย เช่น กร (กอน) กุญชร (กุนชอน), ถ้าตามพยัญชนะอื่น แต่มิได้ทำหน้าที่เป็นตัวสะกดและมีคำอื่นตาม พยัญชนะที่อยู่หน้าตัว ร มักออกเสียง ออ และตัว ร ออกเสียง อะ เช่น จรลี (จอ–ระ–ลี) หรดี (หอ–ระ–ดี).	ร พยัญชนะตัวที่ ๓๕ เป็นพวกอักษรตํ่า ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กน, ถ้าเขียนตัว ร ควบกัน ๒ ตัว เรียกว่า ร หัน ร ตัวหน้าทำหน้าที่เหมือนไม้หันอากาศ ร ตัวหลังเป็นตัวสะกด เช่น กรรไตร (กันไตฺร) ยรรยง (ยันยง) และเมื่อสะกดพยัญชนะที่ไม่มีสระอื่นเกาะต้องอ่านเหมือนมีสระ ออ อยู่ด้วย เช่น กร (กอน) กุญชร (กุนชอน), ถ้าตามพยัญชนะอื่น แต่มิได้ทำหน้าที่เป็นตัวสะกดและมีคำอื่นตาม พยัญชนะที่อยู่หน้าตัว ร มักออกเสียง ออ และตัว ร ออกเสียง อะ เช่น จรลี (จอ–ระ–ลี) หรดี (หอ–ระ–ดี).
รก เขียนว่า รอ-เรือ-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่กระจัดกระจายอยู่เกลื่อนกลาดไม่เป็นระเบียบเรียบร้อย เช่น ทิ้งกระดาษไว้รกบ้าน, ที่งอกหรือขึ้นรวมกันอยู่อย่างยุ่งเหยิงไม่เป็นระเบียบเรียบร้อย เช่น หญ้ารก ป่ารก, น่ารําคาญเพราะไม่เป็นระเบียบ เช่น รกตา รกหู รกสมอง.	รก ๑ ว. ที่กระจัดกระจายอยู่เกลื่อนกลาดไม่เป็นระเบียบเรียบร้อย เช่น ทิ้งกระดาษไว้รกบ้าน, ที่งอกหรือขึ้นรวมกันอยู่อย่างยุ่งเหยิงไม่เป็นระเบียบเรียบร้อย เช่น หญ้ารก ป่ารก, น่ารําคาญเพราะไม่เป็นระเบียบ เช่น รกตา รกหู รกสมอง.
รกชัฏ เขียนว่า รอ-เรือ-กอ-ไก่-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-ปะ-ตัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง รกยุ่ง, รกอย่างป่าทึบ.	รกชัฏ ว. รกยุ่ง, รกอย่างป่าทึบ.
รกร้าง เขียนว่า รอ-เรือ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง รกเพราะปล่อยทิ้งไว้ เช่น ที่รกร้าง ที่ดินรกร้างว่างเปล่า.	รกร้าง ว. รกเพราะปล่อยทิ้งไว้ เช่น ที่รกร้าง ที่ดินรกร้างว่างเปล่า.
รกเรี้ยว เขียนว่า รอ-เรือ-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง รกมาก เช่น ป่ารกเรี้ยว.	รกเรี้ยว ว. รกมาก เช่น ป่ารกเรี้ยว.
รกเรื้อ เขียนว่า รอ-เรือ-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง รกมาก เช่น สวนรกเรื้อไม่ได้ดูแลเสียนาน.	รกเรื้อ ว. รกมาก เช่น สวนรกเรื้อไม่ได้ดูแลเสียนาน.
รก เขียนว่า รอ-เรือ-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องสําหรับหล่อเลี้ยงเด็กในครรภ์แนบอยู่กับมดลูก มีสายล่ามมาที่สะดือเด็ก; สิ่งที่เป็นเส้นคล้ายรากไม้ที่ห้อยอยู่ตามกิ่งไม้บางอย่างเช่นมะดัน เรียกว่า รกมะดัน, บางทีเป็นแผ่นห่อกาบไม้เช่นต้นมะพร้าว เรียกว่า รกมะพร้าว.	รก ๒ น. เครื่องสําหรับหล่อเลี้ยงเด็กในครรภ์แนบอยู่กับมดลูก มีสายล่ามมาที่สะดือเด็ก; สิ่งที่เป็นเส้นคล้ายรากไม้ที่ห้อยอยู่ตามกิ่งไม้บางอย่างเช่นมะดัน เรียกว่า รกมะดัน, บางทีเป็นแผ่นห่อกาบไม้เช่นต้นมะพร้าว เรียกว่า รกมะพร้าว.
รกบิน เขียนว่า รอ-เรือ-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง รกที่ไม่ออกมาตามปรกติภายหลังคลอด แต่กลับตีขึ้นข้างบน.	รกบิน น. รกที่ไม่ออกมาตามปรกติภายหลังคลอด แต่กลับตีขึ้นข้างบน.
รกราก เขียนว่า รอ-เรือ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ภูมิลําเนาเดิม, บ้านเกิด, หลักแหล่ง, เช่น คุณมีรกรากอยู่ที่ไหน; เชื้อสาย.	รกราก น. ภูมิลําเนาเดิม, บ้านเกิด, หลักแหล่ง, เช่น คุณมีรกรากอยู่ที่ไหน; เชื้อสาย.
รกช้าง เขียนว่า รอ-เรือ-กอ-ไก่-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง หญ้ารกช้าง. ในวงเล็บ ดู กะทกรก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-กอ-ไก่-รอ-เรือ-กอ-ไก่ (๒).	รกช้าง น. หญ้ารกช้าง. [ดู กะทกรก (๒)].
รกฟ้า เขียนว่า รอ-เรือ-กอ-ไก่-ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Terminalia alata Heyne ex. Roth ในวงศ์ Combretaceae ขึ้นตามป่าเต็งรัง เปลือกให้นํ้าฝาดสีแดงใช้ย้อมสี ใช้ทํายาได้, กอง ก็เรียก.	รกฟ้า น. ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Terminalia alata Heyne ex. Roth ในวงศ์ Combretaceae ขึ้นตามป่าเต็งรัง เปลือกให้นํ้าฝาดสีแดงใช้ย้อมสี ใช้ทํายาได้, กอง ก็เรียก.
รง เขียนว่า รอ-เรือ-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Garcinia hanburyi Hook.f. ในวงศ์ Guttiferae ใบเดี่ยว เรียงตรงข้าม ทุกส่วนมียางสีเหลือง.	รง ๑ น. ชื่อไม้ต้นชนิด Garcinia hanburyi Hook.f. ในวงศ์ Guttiferae ใบเดี่ยว เรียงตรงข้าม ทุกส่วนมียางสีเหลือง.
รง เขียนว่า รอ-เรือ-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อยางไม้ที่ได้จากไม้ต้น ๒ ชนิดในสกุล Garcinia วงศ์ Guttiferae คือ มะพูด (G. dulcis Kurz) และ รง (G. hanburyi Hook.f.) ชนิดแรกให้ยางสีเขียว ๆ อมเหลืองเรียก รงกา ชนิดหลังให้ยางสีเหลืองเรียก รง ใช้ทำยาและเขียนหนังสือหรือระบายสี รงนั้นถ้าใช้ทองคำเปลวผสมเขียนตัวหนังสือหรือลวดลายต่าง ๆ เรียกว่า รงทอง.	รง ๒ น. ชื่อยางไม้ที่ได้จากไม้ต้น ๒ ชนิดในสกุล Garcinia วงศ์ Guttiferae คือ มะพูด (G. dulcis Kurz) และ รง (G. hanburyi Hook.f.) ชนิดแรกให้ยางสีเขียว ๆ อมเหลืองเรียก รงกา ชนิดหลังให้ยางสีเหลืองเรียก รง ใช้ทำยาและเขียนหนังสือหรือระบายสี รงนั้นถ้าใช้ทองคำเปลวผสมเขียนตัวหนังสือหรือลวดลายต่าง ๆ เรียกว่า รงทอง.
รงกุ์ เขียนว่า รอ-เรือ-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์ในพวกเนื้อชนิดหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต รงฺกุ เขียนว่า รอ-เรือ-งอ-งู-พิน-ทุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ ว่า กวางชนิดหนึ่ง .	รงกุ์ น. ชื่อสัตว์ในพวกเนื้อชนิดหนึ่ง. (ป., ส. รงฺกุ ว่า กวางชนิดหนึ่ง).
รงค–, รงค์ รงค– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า รอ-เรือ-งอ-งู-คอ-ควาย รงค์ เขียนว่า รอ-เรือ-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	[รงคะ–, รง] เป็นคำนาม หมายถึง สี, นํ้าย้อม; ความกําหนัด, ตัณหา, ความรัก; ที่ฟ้อนรํา, โรงละคร; สนามรบ, ลาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต รงฺค เขียนว่า รอ-เรือ-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย.	รงค–, รงค์ [รงคะ–, รง] น. สี, นํ้าย้อม; ความกําหนัด, ตัณหา, ความรัก; ที่ฟ้อนรํา, โรงละคร; สนามรบ, ลาน. (ป., ส. รงฺค).
รงควัตถุ เขียนว่า รอ-เรือ-งอ-งู-คอ-ควาย-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อุ	เป็นคำนาม หมายถึง สีต่าง ๆ.	รงควัตถุ น. สีต่าง ๆ.
รงรอง เขียนว่า รอ-เรือ-งอ-งู-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สดใส, งดงาม, รุ่งเรือง, รังรอง ก็ใช้.	รงรอง ว. สดใส, งดงาม, รุ่งเรือง, รังรอง ก็ใช้.
รจนา เขียนว่า รอ-เรือ-จอ-จาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	[รดจะ–] เป็นคำกริยา หมายถึง ตกแต่ง, ประพันธ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต . เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งาม.	รจนา [รดจะ–] ก. ตกแต่ง, ประพันธ์. (ป., ส.). ว. งาม.
รจเรข, รจเลข รจเรข เขียนว่า รอ-เรือ-จอ-จาน-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-ขอ-ไข่ รจเลข เขียนว่า รอ-เรือ-จอ-จาน-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ขอ-ไข่	[รดจะเรก, รดจะเลก] เป็นคำนาม หมายถึง การขีดเขียน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งาม. เป็นคำกริยา หมายถึง แต่ง.	รจเรข, รจเลข [รดจะเรก, รดจะเลก] น. การขีดเขียน. ว. งาม. ก. แต่ง.
รจิต เขียนว่า รอ-เรือ-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	[ระจิด] เป็นคำกริยา หมายถึง ตกแต่ง, ประดับ, เรียบเรียง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งดงาม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	รจิต [ระจิด] ก. ตกแต่ง, ประดับ, เรียบเรียง. ว. งดงาม. (ป., ส.).
รชกะ เขียนว่า รอ-เรือ-ชอ-ช้าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[ระชะกะ] เป็นคำนาม หมายถึง คนย้อมผ้า, คนซักผ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	รชกะ [ระชะกะ] น. คนย้อมผ้า, คนซักผ้า. (ป., ส.).
รชตะ เขียนว่า รอ-เรือ-ชอ-ช้าง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ	[ระชะตะ] เป็นคำนาม หมายถึง เงิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	รชตะ [ระชะตะ] น. เงิน. (ป.).
รชนิ, รชนี รชนิ เขียนว่า รอ-เรือ-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ รชนี เขียนว่า รอ-เรือ-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	[ระชะ–] เป็นคำนาม หมายถึง เวลาคํ่า, กลางคืน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	รชนิ, รชนี [ระชะ–] น. เวลาคํ่า, กลางคืน. (ป., ส.).
รชนีกร เขียนว่า รอ-เรือ-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-รอ-เรือ	[–กอน] เป็นคำนาม หมายถึง พระจันทร์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	รชนีกร [–กอน] น. พระจันทร์. (ส.).
รชนีจร เขียนว่า รอ-เรือ-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-จอ-จาน-รอ-เรือ	[–จอน] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้เที่ยวไปกลางคืน; รากษส. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	รชนีจร [–จอน] น. ผู้เที่ยวไปกลางคืน; รากษส. (ส.).
รชะ เขียนว่า รอ-เรือ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อะ	[ระชะ] เป็นคำนาม หมายถึง ธุลี, ละออง; ความกําหนัด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	รชะ [ระชะ] น. ธุลี, ละออง; ความกําหนัด. (ป., ส.).
รณ, รณ– รณ เขียนว่า รอ-เรือ-นอ-เนน รณ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า รอ-เรือ-นอ-เนน	[รน, รนนะ–] เป็นคำนาม หมายถึง เสียง, เสียงดัง; สงคราม. เป็นคำกริยา หมายถึง รบ, รบศึก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	รณ, รณ– [รน, รนนะ–] น. เสียง, เสียงดัง; สงคราม. ก. รบ, รบศึก. (ป., ส.).
รณเกษตร, รณภู, รณภูมิ, รณสถาน รณเกษตร เขียนว่า รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ตอ-เต่า-รอ-เรือ รณภู เขียนว่า รอ-เรือ-นอ-เนน-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู รณภูมิ เขียนว่า รอ-เรือ-นอ-เนน-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ รณสถาน เขียนว่า รอ-เรือ-นอ-เนน-สอ-เสือ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง สนามรบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	รณเกษตร, รณภู, รณภูมิ, รณสถาน น. สนามรบ. (ส.).
รณรงค์ เขียนว่า รอ-เรือ-นอ-เนน-รอ-เรือ-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง การรบ; สนามรบ. เป็นคำกริยา หมายถึง ต่อสู้, โฆษณาชักชวนอย่างต่อเนื่องโดยมีเจตนาที่จะต่อสู้เพื่อให้บรรลุเป้าหมายตามที่ต้องการ เช่น รณรงค์หาเสียงในการเลือกตั้ง รณรงค์ให้คนไทยใช้ของไทย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	รณรงค์ น. การรบ; สนามรบ. ก. ต่อสู้, โฆษณาชักชวนอย่างต่อเนื่องโดยมีเจตนาที่จะต่อสู้เพื่อให้บรรลุเป้าหมายตามที่ต้องการ เช่น รณรงค์หาเสียงในการเลือกตั้ง รณรงค์ให้คนไทยใช้ของไทย. (ส.).
รด เขียนว่า รอ-เรือ-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง เท ราด สาด ฉีด หรือโปรยน้ำหรือของเหลวไปยังสิ่งใดสิ่งหนึ่งเพื่อให้เปียกหรือให้เปียกชุ่ม เช่น รดน้ำต้นไม้ เอาน้ำรดตัว; โดยปริยายหมายถึงอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น เยี่ยวรดที่นอน นกขี้รดหลังคา.	รด ก. เท ราด สาด ฉีด หรือโปรยน้ำหรือของเหลวไปยังสิ่งใดสิ่งหนึ่งเพื่อให้เปียกหรือให้เปียกชุ่ม เช่น รดน้ำต้นไม้ เอาน้ำรดตัว; โดยปริยายหมายถึงอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น เยี่ยวรดที่นอน นกขี้รดหลังคา.
รดน้ำ เขียนว่า รอ-เรือ-ดอ-เด็ก-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง วิธีการเขียนจิตรกรรมเป็นลวดลายสีทองบนพื้นลงรักหรือทาชาด เรียกว่า ลายปิดทองรดนํ้า, ต่อมาเรียกสั้นลงเป็น ลายรดนํ้า. เป็นคำกริยา หมายถึง หลั่งนํ้าในพิธีต่าง ๆ เช่น รดน้ำบ่าวสาวในพิธีแต่งงาน รดน้ำขอพรผู้ใหญ่ในวันสงกรานต์.	รดน้ำ น. วิธีการเขียนจิตรกรรมเป็นลวดลายสีทองบนพื้นลงรักหรือทาชาด เรียกว่า ลายปิดทองรดนํ้า, ต่อมาเรียกสั้นลงเป็น ลายรดนํ้า. ก. หลั่งนํ้าในพิธีต่าง ๆ เช่น รดน้ำบ่าวสาวในพิธีแต่งงาน รดน้ำขอพรผู้ใหญ่ในวันสงกรานต์.
รดี เขียนว่า รอ-เรือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง รติ.	รดี น. รติ.
รตนะ เขียนว่า รอ-เรือ-ตอ-เต่า-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[ระตะ–] เป็นคำนาม หมายถึง รัตน์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต รตฺน เขียนว่า รอ-เรือ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-นอ-หนู.	รตนะ [ระตะ–] น. รัตน์. (ป.; ส. รตฺน).
รตะ เขียนว่า รอ-เรือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ	[ระตะ] เป็นคำนาม หมายถึง ความสุข, ความสนุก. เป็นคำกริยา หมายถึง ยินดี, ชอบใจ, สนุก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต รต เขียนว่า รอ-เรือ-ตอ-เต่า ว่า ผู้ยินดี .	รตะ [ระตะ] น. ความสุข, ความสนุก. ก. ยินดี, ชอบใจ, สนุก. (ป., ส. รต ว่า ผู้ยินดี).
รติ เขียนว่า รอ-เรือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง ความยินดี, ความชอบใจ; ความรัก, ความกําหนัด, แผลงใช้ว่า ฤดี หรือ รดี ก็ได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	รติ น. ความยินดี, ความชอบใจ; ความรัก, ความกําหนัด, แผลงใช้ว่า ฤดี หรือ รดี ก็ได้. (ป., ส.).
รถ, รถ– รถ เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง รถ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง	[รด, ระถะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ยานที่มีล้อสําหรับเคลื่อนไป เช่น รถม้า รถยนต์ รถไฟ; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง ยานพาหนะทุกชนิดที่ใช้ในการขนส่งทางบกซึ่งเดินด้วยกําลังเครื่องยนต์ กําลังไฟฟ้า หรือพลังงานอื่น และหมายความรวมตลอดถึงรถพ่วงของรถนั้นด้วย ทั้งนี้เว้นแต่รถไฟ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	รถ, รถ– [รด, ระถะ–] น. ยานที่มีล้อสําหรับเคลื่อนไป เช่น รถม้า รถยนต์ รถไฟ; (กฎ) ยานพาหนะทุกชนิดที่ใช้ในการขนส่งทางบกซึ่งเดินด้วยกําลังเครื่องยนต์ กําลังไฟฟ้า หรือพลังงานอื่น และหมายความรวมตลอดถึงรถพ่วงของรถนั้นด้วย ทั้งนี้เว้นแต่รถไฟ. (ป.).
รถกระบะ เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง รถชนิดหนึ่งใช้บรรทุกสิ่งของ ทำตัวถังเป็นรูปอย่างกระบะ.	รถกระบะ น. รถชนิดหนึ่งใช้บรรทุกสิ่งของ ทำตัวถังเป็นรูปอย่างกระบะ.
รถกุดัง เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง รถบรรทุกชนิดหนึ่ง เดิมใช้บรรทุกสินค้าจากกุดังเก็บสินค้าที่ท่าเรือ ปัจจุบันใช้บรรทุกสินค้าเป็นต้น.	รถกุดัง น. รถบรรทุกชนิดหนึ่ง เดิมใช้บรรทุกสินค้าจากกุดังเก็บสินค้าที่ท่าเรือ ปัจจุบันใช้บรรทุกสินค้าเป็นต้น.
รถเก๋ง เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-จัด-ตะ-วา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง รถยนต์ที่มีหลังคาเครื่องบังแดดบังฝน มีทั้งชนิดติดตายตัวและเปิดปิดได้ ปรกตินั่งได้ไม่เกิน ๗ คน.	รถเก๋ง น. รถยนต์ที่มีหลังคาเครื่องบังแดดบังฝน มีทั้งชนิดติดตายตัวและเปิดปิดได้ ปรกตินั่งได้ไม่เกิน ๗ คน.
รถเข็น เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง รถที่ไม่มีเครื่อง ต้องใช้คนเข็นหรือดันไป เช่น รถเข็นคนไข้.	รถเข็น น. รถที่ไม่มีเครื่อง ต้องใช้คนเข็นหรือดันไป เช่น รถเข็นคนไข้.
รถแข่ง เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-แอ-ขอ-ไข่-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง รถยนต์มีที่นั่งตอนเดียว ติดตั้งเครื่องยนต์กำลังแรงม้าสูง ใช้แข่งประลองความเร็ว.	รถแข่ง น. รถยนต์มีที่นั่งตอนเดียว ติดตั้งเครื่องยนต์กำลังแรงม้าสูง ใช้แข่งประลองความเร็ว.
รถคฤห เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-คอ-ควาย-รอ-รึ-หอ-หีบ	[รดคฺรึ] เป็นคำนาม หมายถึง รถที่มีหลังคาทรงจั่วซ้อนกัน ๒ ชั้น บางทีก็เป็นจตุรมุข สำหรับชักศพเจ้านายตั้งแต่ชั้นพระองค์เจ้าลงมา มีม้าลาก.	รถคฤห [รดคฺรึ] น. รถที่มีหลังคาทรงจั่วซ้อนกัน ๒ ชั้น บางทีก็เป็นจตุรมุข สำหรับชักศพเจ้านายตั้งแต่ชั้นพระองค์เจ้าลงมา มีม้าลาก.
รถเครื่อง เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง จักรยานยนต์, รถที่มีล้อ ๒ ล้อเหมือนกับรถจักรยาน ขับเคลื่อนด้วยกำลังเครื่องยนต์, มอเตอร์ไซค์ ก็ว่า.	รถเครื่อง (ปาก) น. จักรยานยนต์, รถที่มีล้อ ๒ ล้อเหมือนกับรถจักรยาน ขับเคลื่อนด้วยกำลังเครื่องยนต์, มอเตอร์ไซค์ ก็ว่า.
รถจักร เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง รถหัวขบวนรถไฟ มีเครื่องยนต์ใช้ลากจูงรถไฟทั้งขบวน, หัวรถจักร ก็เรียก.	รถจักร น. รถหัวขบวนรถไฟ มีเครื่องยนต์ใช้ลากจูงรถไฟทั้งขบวน, หัวรถจักร ก็เรียก.
รถจักรยาน เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง รถถีบ; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง รถที่เดินด้วยกําลังของผู้ขับขี่ที่มิใช่เป็นการลากเข็น.	รถจักรยาน น. รถถีบ; (กฎ) รถที่เดินด้วยกําลังของผู้ขับขี่ที่มิใช่เป็นการลากเข็น.
รถจักรยานยนต์ เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง รถจักรยานที่มีเครื่องยนต์; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง รถที่เดินด้วยกําลังเครื่องยนต์ กําลังไฟฟ้า หรือพลังงานอื่น และมีล้อไม่เกิน ๒ ล้อ ถ้ามีพ่วงข้างมีล้อเพิ่มอีกไม่เกิน ๑ ล้อ.	รถจักรยานยนต์ น. รถจักรยานที่มีเครื่องยนต์; (กฎ) รถที่เดินด้วยกําลังเครื่องยนต์ กําลังไฟฟ้า หรือพลังงานอื่น และมีล้อไม่เกิน ๒ ล้อ ถ้ามีพ่วงข้างมีล้อเพิ่มอีกไม่เกิน ๑ ล้อ.
รถจี๊ป เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-จอ-จาน-สะ-หระ-อี-ไม้-ตรี-ปอ-ปลา	เป็นคำนาม หมายถึง รถยนต์แบบหนึ่ง ใช้ในวัตถุประสงค์ต่าง ๆ ได้แทบทุกภูมิประเทศ มีความคล่องตัวสูง.	รถจี๊ป น. รถยนต์แบบหนึ่ง ใช้ในวัตถุประสงค์ต่าง ๆ ได้แทบทุกภูมิประเทศ มีความคล่องตัวสูง.
รถเจ๊ก เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-ไม้-ตรี-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง รถลากสำหรับให้ผู้โดยสารนั่ง มีล้อขนาดใหญ่ ๒ ล้อ มีคนจีนเป็นผู้ลาก.	รถเจ๊ก (ปาก) น. รถลากสำหรับให้ผู้โดยสารนั่ง มีล้อขนาดใหญ่ ๒ ล้อ มีคนจีนเป็นผู้ลาก.
รถฉุกเฉิน เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง รถดับเพลิงและรถพยาบาลของราชการบริหารส่วนกลาง ราชการบริหารส่วนภูมิภาค และราชการบริหารส่วนท้องถิ่น หรือรถอื่นที่ได้รับอนุญาตจากผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติให้ใช้ไฟสัญญาณแสงวับวาบ หรือให้ใช้เสียงสัญญาณไซเรนหรือเสียงสัญญาณอย่างอื่น ตามที่ผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติกําหนด.	รถฉุกเฉิน (กฎ) น. รถดับเพลิงและรถพยาบาลของราชการบริหารส่วนกลาง ราชการบริหารส่วนภูมิภาค และราชการบริหารส่วนท้องถิ่น หรือรถอื่นที่ได้รับอนุญาตจากผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติให้ใช้ไฟสัญญาณแสงวับวาบ หรือให้ใช้เสียงสัญญาณไซเรนหรือเสียงสัญญาณอย่างอื่น ตามที่ผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติกําหนด.
รถดับเพลิง เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-ดอ-เด็ก-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง รถใช้ในการดับไฟที่ไหม้อาคารบ้านเรือนต่าง ๆ เป็นต้น มีอุปกรณ์ในการดับไฟ เช่น ถังน้ำสำรอง สายสูบน้ำ หัวสูบ ระหว่างวิ่งไปเพื่อดับไฟจะเปิดไซเรนขอทางให้ยวดยานอื่นหลีกทางให้.	รถดับเพลิง น. รถใช้ในการดับไฟที่ไหม้อาคารบ้านเรือนต่าง ๆ เป็นต้น มีอุปกรณ์ในการดับไฟ เช่น ถังน้ำสำรอง สายสูบน้ำ หัวสูบ ระหว่างวิ่งไปเพื่อดับไฟจะเปิดไซเรนขอทางให้ยวดยานอื่นหลีกทางให้.
รถโดยสารประจำทาง เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-โอ-ดอ-เด็ก-ยอ-ยัก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-จอ-จาน-สะ-หระ-อำ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง รถบรรทุกคนโดยสารที่เดินตามทางที่กําหนดไว้ และเรียกเก็บค่าโดยสารเป็นรายคนตามอัตราที่วางไว้เป็นระยะทางหรือตลอดทาง.	รถโดยสารประจำทาง (กฎ) น. รถบรรทุกคนโดยสารที่เดินตามทางที่กําหนดไว้ และเรียกเก็บค่าโดยสารเป็นรายคนตามอัตราที่วางไว้เป็นระยะทางหรือตลอดทาง.
รถตีนตะขาบ เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง รถชนิดหนึ่งซึ่งมีสายพานหุ้มล้อ สามารถขับเคลื่อนไปในภูมิประเทศที่เป็นทุ่งนาป่าเขาได้ดีกว่ารถที่ใช้ล้อธรรมดา.	รถตีนตะขาบ น. รถชนิดหนึ่งซึ่งมีสายพานหุ้มล้อ สามารถขับเคลื่อนไปในภูมิประเทศที่เป็นทุ่งนาป่าเขาได้ดีกว่ารถที่ใช้ล้อธรรมดา.
รถตุ๊ก ๆ เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-ไม้-ตรี-กอ-ไก่ ไม้-ยะ-มก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง รถสามล้อเครื่องรับจ้างบรรทุกผู้โดยสาร.	รถตุ๊ก ๆ (ปาก) น. รถสามล้อเครื่องรับจ้างบรรทุกผู้โดยสาร.
รถตู้ เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อู-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง ตู้รถไฟที่ใช้บรรทุกสินค้าเป็นต้นภายในโล่ง มักปิดทึบทั้ง ๔ ด้าน; รถยนต์ขนาดกลาง รูปร่างคล้ายกล่อง มักมีประตูเปิดปิดด้านเดียว บรรทุกผู้โดยสารได้ประมาณ ๑๒–๑๕ คน.	รถตู้ น. ตู้รถไฟที่ใช้บรรทุกสินค้าเป็นต้นภายในโล่ง มักปิดทึบทั้ง ๔ ด้าน; รถยนต์ขนาดกลาง รูปร่างคล้ายกล่อง มักมีประตูเปิดปิดด้านเดียว บรรทุกผู้โดยสารได้ประมาณ ๑๒–๑๕ คน.
รถไต่ถัง เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-ถอ-ถุง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง การแสดงผาดโผนชนิดหนึ่งโดยขับขี่รถจักรยานยนต์วนไปรอบ ๆ ภายในถังไม้รูปทรงกระบอกขนาดใหญ่, ที่ใช้จักรยานสองล้อ หรือ รถยนต์ ก็มี.	รถไต่ถัง น. การแสดงผาดโผนชนิดหนึ่งโดยขับขี่รถจักรยานยนต์วนไปรอบ ๆ ภายในถังไม้รูปทรงกระบอกขนาดใหญ่, ที่ใช้จักรยานสองล้อ หรือ รถยนต์ ก็มี.
รถถ่อ เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-ถอ-ถุง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ยานพาหนะชนิดหนึ่งสำหรับเจ้าหน้าที่การรถไฟใช้ถ่อค้ำยันให้แล่นไปบนรางรถไฟ.	รถถ่อ น. ยานพาหนะชนิดหนึ่งสำหรับเจ้าหน้าที่การรถไฟใช้ถ่อค้ำยันให้แล่นไปบนรางรถไฟ.
รถถีบ เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง รถจักรยานสองล้อ.	รถถีบ (ปาก) น. รถจักรยานสองล้อ.
รถทัวร์ เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง รถปรับอากาศขนาดใหญ่ที่รับผู้โดยสารเดินทางไปยังต่างจังหวัด.	รถทัวร์ (ปาก) น. รถปรับอากาศขนาดใหญ่ที่รับผู้โดยสารเดินทางไปยังต่างจังหวัด.
รถทัศนาจร เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง รถยนต์ขนาดใหญ่ที่รับผู้โดยสารไปท่องเที่ยว.	รถทัศนาจร น. รถยนต์ขนาดใหญ่ที่รับผู้โดยสารไปท่องเที่ยว.
รถแท็กซี่ เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-แอ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง รถยนต์รับจ้างสาธารณะ โดยสารได้ไม่เกิน ๗ คน.	รถแท็กซี่ (ปาก) น. รถยนต์รับจ้างสาธารณะ โดยสารได้ไม่เกิน ๗ คน.
รถแทรกเตอร์ เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-แอ-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง รถทุ่นแรง ใช้ลากหรือขับเคลื่อนอุปกรณ์อย่างอื่นที่ติดเข้าไปกับตัวรถตามลักษณะงานที่ใช้ มี ๒ แบบ คือ แบบตีนตะขาบ และแบบล้อซึ่งมีล้อหลังใหญ่กว่าล้อหน้า.	รถแทรกเตอร์ น. รถทุ่นแรง ใช้ลากหรือขับเคลื่อนอุปกรณ์อย่างอื่นที่ติดเข้าไปกับตัวรถตามลักษณะงานที่ใช้ มี ๒ แบบ คือ แบบตีนตะขาบ และแบบล้อซึ่งมีล้อหลังใหญ่กว่าล้อหน้า.
รถนอน เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-นอ-หนู-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ตู้รถไฟที่มีที่นอนให้ผู้โดยสารนอนในเวลาค่ำคืน.	รถนอน น. ตู้รถไฟที่มีที่นอนให้ผู้โดยสารนอนในเวลาค่ำคืน.
รถนาค เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย	เป็นคำนาม หมายถึง รถชลประทานสำหรับสูบน้ำเข้านา.	รถนาค น. รถชลประทานสำหรับสูบน้ำเข้านา.
รถบดถนน เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก-ถอ-ถุง-นอ-หนู-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง รถสำหรับบดดินให้เรียบหรือบดถนนให้ราบ มีลูกกลิ้งขนาดใหญ่สำหรับบดอยู่ข้างหน้า และมีล้อเหล็กขนาดใหญ่ ๒ ล้ออยู่ข้างหลัง.	รถบดถนน น. รถสำหรับบดดินให้เรียบหรือบดถนนให้ราบ มีลูกกลิ้งขนาดใหญ่สำหรับบดอยู่ข้างหน้า และมีล้อเหล็กขนาดใหญ่ ๒ ล้ออยู่ข้างหลัง.
รถบรรทุก เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง รถที่ใช้บรรทุกสิ่งของ มีหลายขนาด.	รถบรรทุก น. รถที่ใช้บรรทุกสิ่งของ มีหลายขนาด.
รถบ้าน เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง รถส่วนบุคคล.	รถบ้าน (ปาก) น. รถส่วนบุคคล.
รถบุปผชาติ เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ปอ-ปลา-ผอ-ผึ้ง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง รถที่ใช้ดอกไม้สดประดับให้เป็นรูปต่าง ๆ.	รถบุปผชาติ น. รถที่ใช้ดอกไม้สดประดับให้เป็นรูปต่าง ๆ.
รถประจำทาง เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-จอ-จาน-สะ-หระ-อำ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง รถโดยสารที่วิ่งอยู่บนเส้นทางใดเส้นทางหนึ่งเป็นปรกติ.	รถประจำทาง น. รถโดยสารที่วิ่งอยู่บนเส้นทางใดเส้นทางหนึ่งเป็นปรกติ.
รถประทุน เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง รถยนต์ที่มีประทุนเปิดปิดได้.	รถประทุน น. รถยนต์ที่มีประทุนเปิดปิดได้.
รถปรับอากาศ เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง รถโดยสารที่ติดตั้งเครื่องปรับอากาศ.	รถปรับอากาศ น. รถโดยสารที่ติดตั้งเครื่องปรับอากาศ.
รถพ่วง เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-พอ-พาน-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง รถที่พ่วงท้ายให้รถคันหน้าลากไป.	รถพ่วง น. รถที่พ่วงท้ายให้รถคันหน้าลากไป.
รถพยาบาล เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-พอ-พาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง รถยนต์ของสถานพยาบาลที่ใช้รับส่งผู้ป่วยในกรณีฉุกเฉิน ระหว่างวิ่งเพื่อนำผู้ป่วยส่งสถานพยาบาลจะเปิดไซเรนขอทางให้ยวดยานอื่นหลีกทางให้; รถยนต์ขนาดใหญ่ มีแพทย์ พยาบาล และเวชภัณฑ์พร้อมสำหรับไปรักษาพยาบาลผู้ป่วยในท้องถิ่นต่าง ๆ คล้ายโรงพยาบาลเคลื่อนที่.	รถพยาบาล น. รถยนต์ของสถานพยาบาลที่ใช้รับส่งผู้ป่วยในกรณีฉุกเฉิน ระหว่างวิ่งเพื่อนำผู้ป่วยส่งสถานพยาบาลจะเปิดไซเรนขอทางให้ยวดยานอื่นหลีกทางให้; รถยนต์ขนาดใหญ่ มีแพทย์ พยาบาล และเวชภัณฑ์พร้อมสำหรับไปรักษาพยาบาลผู้ป่วยในท้องถิ่นต่าง ๆ คล้ายโรงพยาบาลเคลื่อนที่.
รถพระที่นั่ง เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง รถยนต์ที่พระมหากษัตริย์ พระบรมราชินี และพระบรมราชวงศ์ที่ทรงได้รับพระราชทานฉัตร ๗ ชั้นทรง เรียกเต็มว่า รถยนต์พระที่นั่ง, ถ้าเป็นรถม้า เรียกว่า รถม้าพระที่นั่ง.	รถพระที่นั่ง น. รถยนต์ที่พระมหากษัตริย์ พระบรมราชินี และพระบรมราชวงศ์ที่ทรงได้รับพระราชทานฉัตร ๗ ชั้นทรง เรียกเต็มว่า รถยนต์พระที่นั่ง, ถ้าเป็นรถม้า เรียกว่า รถม้าพระที่นั่ง.
รถพระที่นั่งรอง เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง รถยนต์ที่เตรียมสำรองไว้ใช้แทนรถพระที่นั่งในกระบวนเสด็จพระราชดำเนินเป็นทางการ.	รถพระที่นั่งรอง น. รถยนต์ที่เตรียมสำรองไว้ใช้แทนรถพระที่นั่งในกระบวนเสด็จพระราชดำเนินเป็นทางการ.
รถพระประเทียบ เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง รถฝ่ายใน, รถประจำตำแหน่งสมเด็จพระสังฆราช.	รถพระประเทียบ น. รถฝ่ายใน, รถประจำตำแหน่งสมเด็จพระสังฆราช.
รถไฟ เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน	เป็นคำนาม หมายถึง รถที่พ่วงกันเป็นขบวนยาว ขับเคลื่อนโดยมีหัวรถจักรลากให้แล่นไปตามรางเหล็ก.	รถไฟ น. รถที่พ่วงกันเป็นขบวนยาว ขับเคลื่อนโดยมีหัวรถจักรลากให้แล่นไปตามรางเหล็ก.
รถไฟฟ้า เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน-ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง รถที่พ่วงกันเป็นขบวนยาวโดยขับเคลื่อนด้วยไฟฟ้า แล่นไปตามราง.	รถไฟฟ้า (กฎ) น. รถที่พ่วงกันเป็นขบวนยาวโดยขับเคลื่อนด้วยไฟฟ้า แล่นไปตามราง.
รถไฟเล็ก เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง รถไฟขนาดเล็กที่จัดวิ่งให้ผู้โดยสารนั่งในระยะใกล้ ๆ เพื่อความบันเทิง เช่น ตามสวนสนุกหรือในงานเทศกาล.	รถไฟเล็ก น. รถไฟขนาดเล็กที่จัดวิ่งให้ผู้โดยสารนั่งในระยะใกล้ ๆ เพื่อความบันเทิง เช่น ตามสวนสนุกหรือในงานเทศกาล.
รถม้า เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง รถที่ใช้ม้าเทียมลากจูงไป มีทั้งชนิด ๒ ล้อ และ ๔ ล้อ.	รถม้า น. รถที่ใช้ม้าเทียมลากจูงไป มีทั้งชนิด ๒ ล้อ และ ๔ ล้อ.
รถเมล์ เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ยานพาหนะประจำทางที่ออกตามกำหนดเวลา.	รถเมล์ น. ยานพาหนะประจำทางที่ออกตามกำหนดเวลา.
รถยนต์ เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ยานพาหนะที่ขับเคลื่อนด้วยเครื่องยนต์ ตามปรกติมี ๔ ล้อ มีหลายแบบหลายชนิดเรียกชื่อต่าง ๆ กันตามความมุ่งหมายที่ใช้เป็นต้น เช่น รถเก๋ง รถบรรทุก รถโดยสาร; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง รถที่มีล้อตั้งแต่ ๓ ล้อ และเดินด้วยกําลังเครื่องยนต์ กําลังไฟฟ้า หรือพลังงานอื่น ยกเว้นที่เดินบนราง.	รถยนต์ น. ยานพาหนะที่ขับเคลื่อนด้วยเครื่องยนต์ ตามปรกติมี ๔ ล้อ มีหลายแบบหลายชนิดเรียกชื่อต่าง ๆ กันตามความมุ่งหมายที่ใช้เป็นต้น เช่น รถเก๋ง รถบรรทุก รถโดยสาร; (กฎ) รถที่มีล้อตั้งแต่ ๓ ล้อ และเดินด้วยกําลังเครื่องยนต์ กําลังไฟฟ้า หรือพลังงานอื่น ยกเว้นที่เดินบนราง.
รถยนต์ราง เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง รถยนต์ที่ขับเคลื่อนไปบนราง มีล้อเหล็ก.	รถยนต์ราง น. รถยนต์ที่ขับเคลื่อนไปบนราง มีล้อเหล็ก.
รถโยก เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ยานพาหนะชนิดหนึ่ง สำหรับเจ้าหน้าที่การรถไฟใช้โยกให้แล่นไปบนรางรถไฟ.	รถโยก น. ยานพาหนะชนิดหนึ่ง สำหรับเจ้าหน้าที่การรถไฟใช้โยกให้แล่นไปบนรางรถไฟ.
รถร่วม เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-รอ-เรือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง รถโดยสารเอกชนที่เข้ามาร่วมกับบริษัทหรือองค์การที่ได้รับสัมปทานในการเดินรถ เช่น รถร่วม บขส.	รถร่วม น. รถโดยสารเอกชนที่เข้ามาร่วมกับบริษัทหรือองค์การที่ได้รับสัมปทานในการเดินรถ เช่น รถร่วม บขส.
รถรับจ้าง เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-จอ-จาน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง รถที่ใช้รับจ้างบรรทุกผู้โดยสารหรือสินค้าเป็นต้น.	รถรับจ้าง น. รถที่ใช้รับจ้างบรรทุกผู้โดยสารหรือสินค้าเป็นต้น.
รถราง เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง รถที่แล่นไปบนรางมีสาลี่ติดอยู่บนหลังคา ปลายมีลูกรอกแตะกับสายไฟฟ้าเพื่อนำกระแสไฟฟ้ามาใช้ขับเคลื่อน.	รถราง น. รถที่แล่นไปบนรางมีสาลี่ติดอยู่บนหลังคา ปลายมีลูกรอกแตะกับสายไฟฟ้าเพื่อนำกระแสไฟฟ้ามาใช้ขับเคลื่อน.
รถลาก เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ยานพาหนะชนิดหนึ่ง มี ๒ ล้อ ใช้คนลาก.	รถลาก น. ยานพาหนะชนิดหนึ่ง มี ๒ ล้อ ใช้คนลาก.
รถวิทยุ เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ	เป็นคำนาม หมายถึง รถยนต์ของเจ้าหน้าที่ตำรวจหรือทหารที่ติดตั้งวิทยุ เพื่อความสะดวกรวดเร็วในการสื่อสารหรือรายงานให้ศูนย์บัญชาการทราบเป็นระยะ ๆ.	รถวิทยุ น. รถยนต์ของเจ้าหน้าที่ตำรวจหรือทหารที่ติดตั้งวิทยุ เพื่อความสะดวกรวดเร็วในการสื่อสารหรือรายงานให้ศูนย์บัญชาการทราบเป็นระยะ ๆ.
รถแวน เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง รถยนต์ส่วนบุคคล มีที่นั่งมากกว่า ๒ ตอน ตอนท้ายมีประตูข้างหลังสำหรับบรรทุกคนหรือของ.	รถแวน น. รถยนต์ส่วนบุคคล มีที่นั่งมากกว่า ๒ ตอน ตอนท้ายมีประตูข้างหลังสำหรับบรรทุกคนหรือของ.
รถศึก เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง รถเทียมม้าที่ใช้ในการศึกสงครามสมัยโบราณ ปรกติมี ๒ ล้อ.	รถศึก น. รถเทียมม้าที่ใช้ในการศึกสงครามสมัยโบราณ ปรกติมี ๒ ล้อ.
รถสปอร์ต เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-สอ-เสือ-ปอ-ปลา-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง รถยนต์ที่ติดตั้งเครื่องยนต์มีแรงขับเคลื่อนสูง มักเป็นรถตอนเดียว.	รถสปอร์ต น. รถยนต์ที่ติดตั้งเครื่องยนต์มีแรงขับเคลื่อนสูง มักเป็นรถตอนเดียว.
รถส่วนบุคคล เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-สอ-เสือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-นอ-หนู-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-คอ-ควาย-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง รถยนต์นั่งที่เอกชนเป็นเจ้าของ.	รถส่วนบุคคล น. รถยนต์นั่งที่เอกชนเป็นเจ้าของ.
รถสองแถว เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-สอ-เสือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-ถอ-ถุง-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง รถรับจ้างที่มีที่นั่งไปตามความยาวของรถเป็น ๒ แถว.	รถสองแถว น. รถรับจ้างที่มีที่นั่งไปตามความยาวของรถเป็น ๒ แถว.
รถสองล้อ เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-สอ-เสือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง รถจักรยานสองล้อ.	รถสองล้อ (ปาก) น. รถจักรยานสองล้อ.
รถสะเทินน้ำสะเทินบก เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง รถที่ใช้งานได้ทั้งในน้ำและบนบก.	รถสะเทินน้ำสะเทินบก น. รถที่ใช้งานได้ทั้งในน้ำและบนบก.
รถสามล้อ เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ยานพาหนะถีบขนาดเล็กชนิดหนึ่ง มี ๓ ล้อ เรียกเต็มคำว่า จักรยานสามล้อ, ถ้าติดเครื่องยนต์ เรียกว่า สามล้อเครื่อง หรือ จักรยานสามล้อเครื่อง.	รถสามล้อ น. ยานพาหนะถีบขนาดเล็กชนิดหนึ่ง มี ๓ ล้อ เรียกเต็มคำว่า จักรยานสามล้อ, ถ้าติดเครื่องยนต์ เรียกว่า สามล้อเครื่อง หรือ จักรยานสามล้อเครื่อง.
รถสิบล้อ เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง รถบรรทุกขนาดใหญ่ข้างหน้ามี ๒ ล้อ ข้างหลังมี ๘ ล้อ.	รถสิบล้อ น. รถบรรทุกขนาดใหญ่ข้างหน้ามี ๒ ล้อ ข้างหลังมี ๘ ล้อ.
รถเสบียง เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ตู้รถไฟที่ใช้ปรุงและจำหน่ายอาหารในขณะเดินทาง, ตู้เสบียง ก็ว่า.	รถเสบียง น. ตู้รถไฟที่ใช้ปรุงและจำหน่ายอาหารในขณะเดินทาง, ตู้เสบียง ก็ว่า.
รถหลวง เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง รถของส่วนราชการ.	รถหลวง (ปาก) น. รถของส่วนราชการ.
รถหวอ เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง รถดับเพลิง รถตำรวจ หรือรถพยาบาลเป็นต้นที่ติดตั้งไซเรนเพื่อเตือนให้ยวดยานอื่นหลีกทางให้.	รถหวอ (ปาก) น. รถดับเพลิง รถตำรวจ หรือรถพยาบาลเป็นต้นที่ติดตั้งไซเรนเพื่อเตือนให้ยวดยานอื่นหลีกทางให้.
รถานึก เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง กองทัพเหล่ารถ, เป็นส่วนหนึ่งแห่งกระบวนทัพโบราณ ซึ่งเรียกว่า จตุรงคพล จตุรงคโยธา จตุรงคเสนา หรือ จตุรงคินีเสนา มี ๔ เหล่า ได้แก่ ๑. หัตถานึก (กองทัพช้าง, เหล่าทหารช้าง) ๒. อัศวานึก (กองทัพม้า, เหล่าทหารม้า) ๓. รถานึก (กองทัพเหล่ารถ) ๔. ปัตตานึก (กองทัพเหล่าราบ, กองทัพทหารเดินเท้า). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต รถานีก เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่.	รถานึก น. กองทัพเหล่ารถ, เป็นส่วนหนึ่งแห่งกระบวนทัพโบราณ ซึ่งเรียกว่า จตุรงคพล จตุรงคโยธา จตุรงคเสนา หรือ จตุรงคินีเสนา มี ๔ เหล่า ได้แก่ ๑. หัตถานึก (กองทัพช้าง, เหล่าทหารช้าง) ๒. อัศวานึก (กองทัพม้า, เหล่าทหารม้า) ๓. รถานึก (กองทัพเหล่ารถ) ๔. ปัตตานึก (กองทัพเหล่าราบ, กองทัพทหารเดินเท้า). (ป., ส. รถานีก).
รเถสภ เขียนว่า รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-ถอ-ถุง-สอ-เสือ-พอ-สำ-เพา	ะ น. กษัตริย์ผู้องอาจบนรถรบ, จอมพลรถรบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	รเถสภ ะ น. กษัตริย์ผู้องอาจบนรถรบ, จอมพลรถรบ. (ป.).
รถปุงคพ, รถปุงควะ รถปุงคพ เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-คอ-ควาย-พอ-พาน รถปุงควะ เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อะ	[ระถะ–] เป็นคำนาม หมายถึง หัวหน้านักรบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	รถปุงคพ, รถปุงควะ [ระถะ–] น. หัวหน้านักรบ. (ป., ส.).
รถยา เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	[รดถะ–] เป็นคำนาม หมายถึง รัถยา.	รถยา [รดถะ–] น. รัถยา.
รถานึก เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	ดู รถ, รถ– รถ เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง รถ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง .	รถานึก ดู รถ, รถ–.
รเถสภะ เขียนว่า รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-ถอ-ถุง-สอ-เสือ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อะ	ดู รถ, รถ– รถ เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง รถ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า รอ-เรือ-ถอ-ถุง .	รเถสภะ ดู รถ, รถ–.
รท, รทนะ รท เขียนว่า รอ-เรือ-ทอ-ทะ-หาน รทนะ เขียนว่า รอ-เรือ-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[รด, ระทะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง ฟัน, งา, เช่น ทวิรท = สัตว์ ๒ งา คือ ช้าง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	รท, รทนะ [รด, ระทะนะ] น. ฟัน, งา, เช่น ทวิรท = สัตว์ ๒ งา คือ ช้าง. (ป., ส.).
รน เขียนว่า รอ-เรือ-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง นิ่งอยู่ไม่ได้, เร่าร้อน, เช่น รนหาที่ตาย รนหาเรื่อง.	รน ก. นิ่งอยู่ไม่ได้, เร่าร้อน, เช่น รนหาที่ตาย รนหาเรื่อง.
รนหาที่ เขียนว่า รอ-เรือ-นอ-หนู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง นิ่งอยู่ไม่ได้ ชอบหาเรื่องเดือดร้อนมาใส่ตน.	รนหาที่ (ปาก) ก. นิ่งอยู่ไม่ได้ ชอบหาเรื่องเดือดร้อนมาใส่ตน.
ร่น เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ขยับถอยให้ชิดเข้ามาหรือออกไป เช่น ร่นแถว, ร่นวันหรือเวลาให้ใกล้เข้ามา เช่น ร่นวันประชุมเข้ามาอีก ๓ วัน.	ร่น ก. ขยับถอยให้ชิดเข้ามาหรือออกไป เช่น ร่นแถว, ร่นวันหรือเวลาให้ใกล้เข้ามา เช่น ร่นวันประชุมเข้ามาอีก ๓ วัน.
ร้น เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เร่งรุด.	ร้น ว. เร่งรุด.
รนด เขียนว่า รอ-เรือ-นอ-หนู-ดอ-เด็ก	[ระนด] เป็นคำนาม หมายถึง คราด. ในวงเล็บ เทียบ ภาษาเขมร รฺนาส่ เขียนว่า รอ-เรือ-พิน-ทุ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ไม้-เอก.	รนด [ระนด] น. คราด. (เทียบ ข. รฺนาส่).
รบ เขียนว่า รอ-เรือ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง สู้กัน, ต่อสู้ในทางศึก, เช่น ไปรบกับข้าศึกที่ชายแดน, สู้ เช่น รบกับหญ้าไม่ชนะ; เร้าจะเอาให้ได้ เช่น ลูกรบแม่ให้ซื้อตุ๊กตา.	รบ ก. สู้กัน, ต่อสู้ในทางศึก, เช่น ไปรบกับข้าศึกที่ชายแดน, สู้ เช่น รบกับหญ้าไม่ชนะ; เร้าจะเอาให้ได้ เช่น ลูกรบแม่ให้ซื้อตุ๊กตา.
รบกวน เขียนว่า รอ-เรือ-บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้รําคาญ, ทําให้เดือดร้อน.	รบกวน ก. ทําให้รําคาญ, ทําให้เดือดร้อน.
รบทัพจับศึก เขียนว่า รอ-เรือ-บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง รบราฆ่าฟันกับข้าศึกศัตรู.	รบทัพจับศึก ก. รบราฆ่าฟันกับข้าศึกศัตรู.
รบรา เขียนว่า รอ-เรือ-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ต่อสู้กัน เช่น รบราฆ่าฟันกันเอง.	รบรา ก. ต่อสู้กัน เช่น รบราฆ่าฟันกันเอง.
รบเร้า เขียนว่า รอ-เรือ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง เซ้าซี้จะเอาให้ได้.	รบเร้า ก. เซ้าซี้จะเอาให้ได้.
รบส เขียนว่า รอ-เรือ-บอ-ไบ-ไม้-สอ-เสือ	[ระบด] เป็นคำกริยา หมายถึง เลี้ยง, รักษา.	รบส [ระบด] ก. เลี้ยง, รักษา.
รบาญ เขียนว่า รอ-เรือ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ยอ-หยิง	[ระบาน] เป็นคำกริยา หมายถึง รบ, สู้.	รบาญ [ระบาน] ก. รบ, สู้.
รพ, รพะ, รพา รพ เขียนว่า รอ-เรือ-พอ-พาน รพะ เขียนว่า รอ-เรือ-พอ-พาน-สะ-หระ-อะ รพา เขียนว่า รอ-เรือ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา	[รบ, ระพะ, ระพา] เป็นคำนาม หมายถึง เสียงร้อง, เสียงดัง, เสียงเอิกเกริก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต รว เขียนว่า รอ-เรือ-วอ-แหวน.	รพ, รพะ, รพา [รบ, ระพะ, ระพา] น. เสียงร้อง, เสียงดัง, เสียงเอิกเกริก. (ป., ส. รว).
รพิ, รพี รพิ เขียนว่า รอ-เรือ-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ รพี เขียนว่า รอ-เรือ-พอ-พาน-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง พระอาทิตย์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต รวิ เขียนว่า รอ-เรือ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ.	รพิ, รพี น. พระอาทิตย์. (ป., ส. รวิ).
รม เขียนว่า รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง อบด้วยควันหรือไอไฟ เช่น ใช้ควันรมปลากะพงให้หอม ใช้ควันอ้อยรมเป็ดให้หอม รมผึ้งให้หนีหรือให้เมา, ทำให้ควันไฟหรือไอไฟเป็นต้นเกาะติดอยู่ เช่น รมบาตร รมปลาย่างให้แห้ง.	รม ก. อบด้วยควันหรือไอไฟ เช่น ใช้ควันรมปลากะพงให้หอม ใช้ควันอ้อยรมเป็ดให้หอม รมผึ้งให้หนีหรือให้เมา, ทำให้ควันไฟหรือไอไฟเป็นต้นเกาะติดอยู่ เช่น รมบาตร รมปลาย่างให้แห้ง.
รมควันเด็ก เขียนว่า รอ-เรือ-มอ-ม้า-คอ-ควาย-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง วิธีลงโทษเด็กที่ดื้อมาก ๆ อย่างหนึ่ง โดยเอากาบมะพร้าวแห้งเผาไฟให้ควันรมหน้ารมตาเด็กเพื่อให้สำลักควันจะได้เข็ด.	รมควันเด็ก น. วิธีลงโทษเด็กที่ดื้อมาก ๆ อย่างหนึ่ง โดยเอากาบมะพร้าวแห้งเผาไฟให้ควันรมหน้ารมตาเด็กเพื่อให้สำลักควันจะได้เข็ด.
รมดำ เขียนว่า รอ-เรือ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อำ	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้น้ำมันกำมะถันเป็นต้น ทาสิ่งใดสิ่งหนึ่งแล้วอบด้วยความร้อนให้ดำ เช่น รมปืน รมพระ รมรูปหล่อโลหะ.	รมดำ ก. ใช้น้ำมันกำมะถันเป็นต้น ทาสิ่งใดสิ่งหนึ่งแล้วอบด้วยความร้อนให้ดำ เช่น รมปืน รมพระ รมรูปหล่อโลหะ.
รมยา เขียนว่า รอ-เรือ-มอ-ม้า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้หนังจงโคร่ง เห็ดร่างแห หรือสารบางชนิดเป็นต้น เผาไฟให้ควันลอยไปเพื่อทำให้หลับสนิท.	รมยา ก. ใช้หนังจงโคร่ง เห็ดร่างแห หรือสารบางชนิดเป็นต้น เผาไฟให้ควันลอยไปเพื่อทำให้หลับสนิท.
ร่ม เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง บริเวณที่แดดส่องไม่ถึง เช่น ร่มไม้; สิ่งที่ใช้สำหรับกางกันแดด กันฝน มีด้ามสำหรับถือ โดยปริยายหมายถึง ที่พึ่ง, ที่คุ้มครอง, เช่น ใต้ร่มพระบรมโพธิสมภาร ใต้ร่มกาสาวพัสตร์. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ซึ่งมีอะไรบังแดด เช่น ถนนสายนี้ร่มตลอดวัน.	ร่ม น. บริเวณที่แดดส่องไม่ถึง เช่น ร่มไม้; สิ่งที่ใช้สำหรับกางกันแดด กันฝน มีด้ามสำหรับถือ โดยปริยายหมายถึง ที่พึ่ง, ที่คุ้มครอง, เช่น ใต้ร่มพระบรมโพธิสมภาร ใต้ร่มกาสาวพัสตร์. ว. ซึ่งมีอะไรบังแดด เช่น ถนนสายนี้ร่มตลอดวัน.
ร่มเกล้า, ร่มเกศ ร่มเกล้า เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ร่มเกศ เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้คุ้มครองป้องกันให้ได้รับความร่มเย็นเป็นสุข หมายถึง พระมหากษัตริย์.	ร่มเกล้า, ร่มเกศ น. ผู้คุ้มครองป้องกันให้ได้รับความร่มเย็นเป็นสุข หมายถึง พระมหากษัตริย์.
ร่มชูชีพ เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี-พอ-พาน	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องพยุงตัวเมื่อโดดจากที่สูง ตามปรกติกางแล้วรูปคล้ายร่ม แต่ในปัจจุบันเมื่อกางแล้วมีลักษณะคล้ายกาบกล้วยเป็นลอน ๆ ตามขวางก็มี.	ร่มชูชีพ น. เครื่องพยุงตัวเมื่อโดดจากที่สูง ตามปรกติกางแล้วรูปคล้ายร่ม แต่ในปัจจุบันเมื่อกางแล้วมีลักษณะคล้ายกาบกล้วยเป็นลอน ๆ ตามขวางก็มี.
ร่มธง เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-ทอ-ทง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง อำนาจคุ้มครอง เช่น ใต้ร่มธงไตรรงค์ ใต้ร่มธงไทย.	ร่มธง น. อำนาจคุ้มครอง เช่น ใต้ร่มธงไตรรงค์ ใต้ร่มธงไทย.
ร่มผ้า เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนของร่างกายภายในผ้านุ่งที่ไม่ควรเปิดเผย.	ร่มผ้า น. ส่วนของร่างกายภายในผ้านุ่งที่ไม่ควรเปิดเผย.
ร่มโพธิ์ร่มไทร เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ทัน-ทะ-คาด-รอ-เรือ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง ที่พึ่ง, ผู้ที่ให้ความคุ้มครองและความอบอุ่นใจ, เช่น พ่อแม่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรของลูก.	ร่มโพธิ์ร่มไทร (สำ) น. ที่พึ่ง, ผู้ที่ให้ความคุ้มครองและความอบอุ่นใจ, เช่น พ่อแม่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรของลูก.
ร่มไม้ชายคา เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-โท-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง ที่พึ่งพาอาศัย เช่น ต้องไปพึ่งร่มไม้ชายคาของผู้อื่น.	ร่มไม้ชายคา (สำ) น. ที่พึ่งพาอาศัย เช่น ต้องไปพึ่งร่มไม้ชายคาของผู้อื่น.
ร่มเย็น เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีความสุขสบาย, ไม่มีความเดือดร้อน.	ร่มเย็น ว. มีความสุขสบาย, ไม่มีความเดือดร้อน.
ร่มรื่น เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ ๆ ที่ทำให้เกิดความรื่นรมย์ใจ เช่น ในสวนนี้ร่มรื่นดี.	ร่มรื่น ว. มีร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ ๆ ที่ทำให้เกิดความรื่นรมย์ใจ เช่น ในสวนนี้ร่มรื่นดี.
รมณี เขียนว่า รอ-เรือ-มอ-ม้า-นอ-เนน-สะ-หระ-อี	[รมมะนี] เป็นคำนาม หมายถึง นาง, ผู้หญิง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	รมณี [รมมะนี] น. นาง, ผู้หญิง. (ป., ส.).
รมณีย–, รมณีย์ รมณีย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า รอ-เรือ-มอ-ม้า-นอ-เนน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก รมณีย์ เขียนว่า รอ-เรือ-มอ-ม้า-นอ-เนน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[รมมะนียะ–, รมมะนี] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง น่าบันเทิงใจ, น่าสนุก, พึงใจ, งาม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	รมณีย–, รมณีย์ [รมมะนียะ–, รมมะนี] ว. น่าบันเทิงใจ, น่าสนุก, พึงใจ, งาม. (ป., ส.).
รมณียสถาน เขียนว่า รอ-เรือ-มอ-ม้า-นอ-เนน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-สอ-เสือ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง สถานที่ให้ความรื่นรมย์, สถานที่ให้ความบันเทิงใจ.	รมณียสถาน น. สถานที่ให้ความรื่นรมย์, สถานที่ให้ความบันเทิงใจ.
รมเยศ เขียนว่า รอ-เรือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สอ-สา-ลา	[รมมะเยด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง น่าบันเทิงใจ, น่าสนุก, พึงใจ, งาม.	รมเยศ [รมมะเยด] (กลอน) ว. น่าบันเทิงใจ, น่าสนุก, พึงใจ, งาม.
รยะ เขียนว่า รอ-เรือ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เร็ว, พลัน, ไว, ด่วน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	รยะ ว. เร็ว, พลัน, ไว, ด่วน. (ป., ส.).
รยางค์ เขียนว่า รอ-เรือ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนที่ยื่นออกจากส่วนหลักของอวัยวะของสิ่งมีชีวิต เช่น หนวดของแมลง ครีบปลา แขน ขา. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ appendage เขียนว่า เอ-พี-พี-อี-เอ็น-ดี-เอ-จี-อี.	รยางค์ น. ส่วนที่ยื่นออกจากส่วนหลักของอวัยวะของสิ่งมีชีวิต เช่น หนวดของแมลง ครีบปลา แขน ขา. (อ. appendage).
รวก เขียนว่า รอ-เรือ-วอ-แหวน-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไผ่ชนิด Thyrsostachys siamensis Gamble ในวงศ์ Gramineae ขึ้นเป็นกอ ลําเล็กยาวเรียว ไม่มีหนาม.	รวก น. ชื่อไผ่ชนิด Thyrsostachys siamensis Gamble ในวงศ์ Gramineae ขึ้นเป็นกอ ลําเล็กยาวเรียว ไม่มีหนาม.
รวง เขียนว่า รอ-เรือ-วอ-แหวน-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ช่อ (ใช้แก่ข้าว); ลักษณนาม เช่น ข้าวรวงหนึ่ง ข้าว ๒ รวง.	รวง ๑ น. ช่อ (ใช้แก่ข้าว); ลักษณนาม เช่น ข้าวรวงหนึ่ง ข้าว ๒ รวง.
รวง เขียนว่า รอ-เรือ-วอ-แหวน-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง คํากํากับชื่อปีในวิธีนับศักราชของไทยเหนือ ตรงกับเลข ๘, เขียนเป็น ลวง ก็มี.	รวง ๒ น. คํากํากับชื่อปีในวิธีนับศักราชของไทยเหนือ ตรงกับเลข ๘, เขียนเป็น ลวง ก็มี.
ร่วง เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง หล่น เช่น ใบไม้ร่วง ผลไม้ร่วง, หลุด เช่น ถูกชกฟันร่วง ผมร่วง.	ร่วง ๑ ก. หล่น เช่น ใบไม้ร่วง ผลไม้ร่วง, หลุด เช่น ถูกชกฟันร่วง ผมร่วง.
ร่วงโรย เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง เสื่อมไป, สิ้นไป, เช่น สังขารร่วงโรย, เซียวไป เช่น อดนอนหน้าตาร่วงโรย.	ร่วงโรย ก. เสื่อมไป, สิ้นไป, เช่น สังขารร่วงโรย, เซียวไป เช่น อดนอนหน้าตาร่วงโรย.
ร่วง เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง รุ่ง, เรือง.	ร่วง ๒ ว. รุ่ง, เรือง.
ร่วงรุ้ง เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พรายแสง (ใช้แก่เพชร).	ร่วงรุ้ง ว. พรายแสง (ใช้แก่เพชร).
รวงผึ้ง เขียนว่า รอ-เรือ-วอ-แหวน-งอ-งู-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อึ-ไม้-โท-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง รังผึ้ง มักมีลักษณะเป็นแผงคล้ายรูปสามเหลี่ยมห้อยลงมา, ลักษณนามว่า รวง เช่น รวงผึ้ง ๒ รวง; องค์ประกอบของอาคาร มีลักษณะเป็นแผงรูปสามเหลี่ยมเรียงกันใต้กระจังฐานพระที่หน้าบันโบสถ์ วิหาร หรือมุขเด็จ.	รวงผึ้ง ๑ น. รังผึ้ง มักมีลักษณะเป็นแผงคล้ายรูปสามเหลี่ยมห้อยลงมา, ลักษณนามว่า รวง เช่น รวงผึ้ง ๒ รวง; องค์ประกอบของอาคาร มีลักษณะเป็นแผงรูปสามเหลี่ยมเรียงกันใต้กระจังฐานพระที่หน้าบันโบสถ์ วิหาร หรือมุขเด็จ.
รวงผึ้ง เขียนว่า รอ-เรือ-วอ-แหวน-งอ-งู-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อึ-ไม้-โท-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดเล็กชนิด Schoutenia glomerata King subsp. paregrina (Craib) Roekm. et Martono ในวงศ์ Tiliaceae ใบออกเรียงสลับกัน ด้านล่างสีขาว ดอกสีเหลือง ออกเป็นช่อสั้น ๆ ตามง่ามใบ ปลูกเป็นไม้ประดับ, นํ้าผึ้ง หรือ ดอกนํ้าผึ้ง ก็เรียก.	รวงผึ้ง ๒ น. ชื่อไม้ต้นขนาดเล็กชนิด Schoutenia glomerata King subsp. paregrina (Craib) Roekm. et Martono ในวงศ์ Tiliaceae ใบออกเรียงสลับกัน ด้านล่างสีขาว ดอกสีเหลือง ออกเป็นช่อสั้น ๆ ตามง่ามใบ ปลูกเป็นไม้ประดับ, นํ้าผึ้ง หรือ ดอกนํ้าผึ้ง ก็เรียก.
รวงรัง เขียนว่า รอ-เรือ-วอ-แหวน-งอ-งู-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง รัง.	รวงรัง น. รัง.
รวด เขียนว่า รอ-เรือ-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ติดต่อกันหลายครั้ง เช่น ชนะ ๕ ครั้งรวด; เสมอเท่ากันหมด เช่น เก็บค่าดู ๒๐ บาทรวด.	รวด ว. ติดต่อกันหลายครั้ง เช่น ชนะ ๕ ครั้งรวด; เสมอเท่ากันหมด เช่น เก็บค่าดู ๒๐ บาทรวด.
รวดเดียว เขียนว่า รอ-เรือ-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ครั้งเดียวอย่างรีบเร่ง, ครั้งเดียวโดยไม่หยุดพัก, เช่น พิจารณารวดเดียวจบ นอนหลับรวดเดียวตั้งแต่หัวค่ำถึงสว่าง ดื่มรวดเดียวหมด; ครั้งเดียว เช่น เก็บค่าดูรวดเดียวดูได้ตลอด.	รวดเดียว น. ครั้งเดียวอย่างรีบเร่ง, ครั้งเดียวโดยไม่หยุดพัก, เช่น พิจารณารวดเดียวจบ นอนหลับรวดเดียวตั้งแต่หัวค่ำถึงสว่าง ดื่มรวดเดียวหมด; ครั้งเดียว เช่น เก็บค่าดูรวดเดียวดูได้ตลอด.
รวดเร็ว เขียนว่า รอ-เรือ-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-ไม้-ไต่-คู้-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เร็วไว เช่น ทำงานรวดเร็ว.	รวดเร็ว ว. เร็วไว เช่น ทำงานรวดเร็ว.
รวน เขียนว่า รอ-เรือ-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาเนื้อสดหรือปลาสดเป็นต้นที่หั่นเป็นชิ้นแล้วคั่วให้พอสุกเพื่อเก็บเอาไว้แกงเป็นต้น; แสดงกิริยาหรือวาจาชวนวิวาท เช่น เขาถูกรวน, ตีรวน ก็ว่า. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ตรง, โย้, เช่น ฟันรวน; เบียดดันกันไปมา เช่น แถวรวน.	รวน ก. เอาเนื้อสดหรือปลาสดเป็นต้นที่หั่นเป็นชิ้นแล้วคั่วให้พอสุกเพื่อเก็บเอาไว้แกงเป็นต้น; แสดงกิริยาหรือวาจาชวนวิวาท เช่น เขาถูกรวน, ตีรวน ก็ว่า. ว. ไม่ตรง, โย้, เช่น ฟันรวน; เบียดดันกันไปมา เช่น แถวรวน.
รวนเร เขียนว่า รอ-เรือ-วอ-แหวน-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาไม่แน่นอน เช่น จิตใจรวนเร ใจคอรวนเร, เรรวน ก็ว่า.	รวนเร ว. เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาไม่แน่นอน เช่น จิตใจรวนเร ใจคอรวนเร, เรรวน ก็ว่า.
ร่วน เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่หัวเราะด้วยความครื้นเครงมีกระแสเสียงเปล่งดังออกมาถี่ ๆ จากลําคอ ในคำว่า หัวเราะร่วน; ที่มีลักษณะเป็นก้อนไม่เหนียว แตกละเอียดได้ง่าย เช่น ดินร่วน ปลากุเราเค็มเนื้อร่วน ข้าวร่วน.	ร่วน ว. อาการที่หัวเราะด้วยความครื้นเครงมีกระแสเสียงเปล่งดังออกมาถี่ ๆ จากลําคอ ในคำว่า หัวเราะร่วน; ที่มีลักษณะเป็นก้อนไม่เหนียว แตกละเอียดได้ง่าย เช่น ดินร่วน ปลากุเราเค็มเนื้อร่วน ข้าวร่วน.
รวบ เขียนว่า รอ-เรือ-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่เอาสิ่งต่าง ๆ เข้ามาไว้ด้วยกันให้เป็นฟ่อน เป็นมัด เป็นกลุ่ม เป็นกอง เป็นต้น, เอามือทั้ง ๒ ข้างหรือวงแขนโอบรัดสิ่งใดสิ่งหนึ่งเข้าหาตัว เช่น รวบตัว รวบเอว รวบขา; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง จับ เช่น ขโมยถูกตำรวจรวบ.	รวบ ก. อาการที่เอาสิ่งต่าง ๆ เข้ามาไว้ด้วยกันให้เป็นฟ่อน เป็นมัด เป็นกลุ่ม เป็นกอง เป็นต้น, เอามือทั้ง ๒ ข้างหรือวงแขนโอบรัดสิ่งใดสิ่งหนึ่งเข้าหาตัว เช่น รวบตัว รวบเอว รวบขา; (ปาก) จับ เช่น ขโมยถูกตำรวจรวบ.
รวบยอด เขียนว่า รอ-เรือ-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง (บัญชี) รวมยอดเงินครั้งสุดท้าย; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง รวมหลาย ๆ ครั้งเป็นคราวเดียวในครั้งหลังสุด เช่น กินรวบยอด.	รวบยอด ก. (บัญชี) รวมยอดเงินครั้งสุดท้าย; (ปาก) รวมหลาย ๆ ครั้งเป็นคราวเดียวในครั้งหลังสุด เช่น กินรวบยอด.
รวบรวม เขียนว่า รอ-เรือ-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-วอ-แหวน-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง นําสิ่งต่าง ๆ มารวมเข้าไว้ด้วยกัน เช่น รวบรวมข้าวของ รวบรวมเงิน รวบรวมหลักฐาน.	รวบรวม ก. นําสิ่งต่าง ๆ มารวมเข้าไว้ด้วยกัน เช่น รวบรวมข้าวของ รวบรวมเงิน รวบรวมหลักฐาน.
รวบรัด เขียนว่า รอ-เรือ-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้สั้นเข้าให้เร็วเข้า เช่น พูดรวบรัด.	รวบรัด ก. ทําให้สั้นเข้าให้เร็วเข้า เช่น พูดรวบรัด.
รวบหัวรวบหาง เขียนว่า รอ-เรือ-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-รอ-เรือ-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง รวบรัดให้สั้น, ทําให้เสร็จโดยเร็ว; ฉวยโอกาสเมื่อมีช่องทาง.	รวบหัวรวบหาง (สำ) ก. รวบรัดให้สั้น, ทําให้เสร็จโดยเร็ว; ฉวยโอกาสเมื่อมีช่องทาง.
รวบอำนาจ เขียนว่า รอ-เรือ-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง รวมอำนาจ เช่น รวบอำนาจมาไว้ส่วนกลาง รวบอำนาจมาไว้ที่คนคนเดียว.	รวบอำนาจ ก. รวมอำนาจ เช่น รวบอำนาจมาไว้ส่วนกลาง รวบอำนาจมาไว้ที่คนคนเดียว.
รวม เขียนว่า รอ-เรือ-วอ-แหวน-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง บวกเข้าด้วยกัน, ผสมเข้าด้วยกัน, เช่น รวมคะแนน รวมเงิน, เข้าร่วมกัน, คละปนกัน, เช่น รวมกันเราอยู่ แยกกันเราตาย อยู่รวมกัน, ผนึกเข้าด้วยกัน เช่น รวมนํ้าใจ รวมพลัง.	รวม ก. บวกเข้าด้วยกัน, ผสมเข้าด้วยกัน, เช่น รวมคะแนน รวมเงิน, เข้าร่วมกัน, คละปนกัน, เช่น รวมกันเราอยู่ แยกกันเราตาย อยู่รวมกัน, ผนึกเข้าด้วยกัน เช่น รวมนํ้าใจ รวมพลัง.
รวมพล เขียนว่า รอ-เรือ-วอ-แหวน-มอ-ม้า-พอ-พาน-ลอ-ลิง	เป็นคำกริยา หมายถึง รวมกำลังพลเข้าด้วยกัน.	รวมพล ก. รวมกำลังพลเข้าด้วยกัน.
รวมพวก เขียนว่า รอ-เรือ-วอ-แหวน-มอ-ม้า-พอ-พาน-วอ-แหวน-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง รวมคนจำนวนมากเข้าด้วยกัน.	รวมพวก ก. รวมคนจำนวนมากเข้าด้วยกัน.
รวมหัว เขียนว่า รอ-เรือ-วอ-แหวน-มอ-ม้า-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ร่วมกันคิดร่วมกันทํา.	รวมหัว ก. ร่วมกันคิดร่วมกันทํา.
ร่วม เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง มีส่วนรวมอยู่ด้วยกัน เช่น ร่วมกิน ร่วมนอน, มีส่วนรวมเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน เช่น ร่วมใจ ร่วมสามัคคี, มีส่วนรวมในที่แห่งเดียวกัน เช่น ร่วมโรงเรียน ร่วมบ้าน ร่วมห้อง ร่วมหอ, มีส่วนรวมในภาวะหรือสถานะเดียวกัน เช่น เพื่อนร่วมชาติ มีศัตรูร่วมกัน ทำบุญร่วมญาติ ร่วมเป็นร่วมตาย ร่วมทุกข์ร่วมสุข ร่วมชะตากรรม. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ล่วงไปมากจวนถึงที่หมาย, เกือบ, เกือบถึง, เช่น ร่วมถึง ร่วมเสร็จ ทํามาร่วมเดือนแล้ว ซากสัตว์นี้มีอายุร่วม ๑,๐๐๐ ปี.	ร่วม ก. มีส่วนรวมอยู่ด้วยกัน เช่น ร่วมกิน ร่วมนอน, มีส่วนรวมเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน เช่น ร่วมใจ ร่วมสามัคคี, มีส่วนรวมในที่แห่งเดียวกัน เช่น ร่วมโรงเรียน ร่วมบ้าน ร่วมห้อง ร่วมหอ, มีส่วนรวมในภาวะหรือสถานะเดียวกัน เช่น เพื่อนร่วมชาติ มีศัตรูร่วมกัน ทำบุญร่วมญาติ ร่วมเป็นร่วมตาย ร่วมทุกข์ร่วมสุข ร่วมชะตากรรม. ว. ล่วงไปมากจวนถึงที่หมาย, เกือบ, เกือบถึง, เช่น ร่วมถึง ร่วมเสร็จ ทํามาร่วมเดือนแล้ว ซากสัตว์นี้มีอายุร่วม ๑,๐๐๐ ปี.
ร่วมใจ เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-มอ-ม้า-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีความนึกคิดอย่างเดียวกัน เช่น เพื่อนร่วมใจ.	ร่วมใจ ว. มีความนึกคิดอย่างเดียวกัน เช่น เพื่อนร่วมใจ.
ร่วมชายคา เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-มอ-ม้า-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง อยู่บ้านเดียวกัน.	ร่วมชายคา ก. อยู่บ้านเดียวกัน.
ร่วมชีวิต เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-มอ-ม้า-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำกริยา หมายถึง อยู่กินกันฉันผัวเมีย.	ร่วมชีวิต ก. อยู่กินกันฉันผัวเมีย.
ร่วมท้อง, ร่วมอุทร ร่วมท้อง เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู ร่วมอุทร เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-มอ-ม้า-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีแม่เดียวกัน.	ร่วมท้อง, ร่วมอุทร ว. มีแม่เดียวกัน.
ร่วมประเวณี เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-มอ-ม้า-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-นอ-เนน-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง เสพสังวาส, เป็นผัวเมียกัน.	ร่วมประเวณี ก. เสพสังวาส, เป็นผัวเมียกัน.
ร่วมเพศ เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สอ-สา-ลา	เป็นคำกริยา หมายถึง เสพสังวาส.	ร่วมเพศ ก. เสพสังวาส.
ร่วมมือ เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-มอ-ม้า-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง พร้อมใจช่วยกัน.	ร่วมมือ ก. พร้อมใจช่วยกัน.
ร่วมรัก เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-มอ-ม้า-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง เสพสังวาส, ร่วมรส หรือ ร่วมรสรัก ก็ว่า.	ร่วมรัก (ปาก) ก. เสพสังวาส, ร่วมรส หรือ ร่วมรสรัก ก็ว่า.
ร่วมเรียงเคียงหมอน, ร่วมหอลงโรง ร่วมเรียงเคียงหมอน เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ออ-อ่าง-นอ-หนู ร่วมหอลงโรง เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-มอ-ม้า-หอ-หีบ-ออ-อ่าง-ลอ-ลิง-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง อยู่กินกันฉันผัวเมีย, แต่งงานกัน.	ร่วมเรียงเคียงหมอน, ร่วมหอลงโรง (สำ) ก. อยู่กินกันฉันผัวเมีย, แต่งงานกัน.
ร่วมวง เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-มอ-ม้า-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เข้าร่วมในวงอย่างในวงอาหารในวงไพ่.	ร่วมวง ก. เข้าร่วมในวงอย่างในวงอาหารในวงไพ่.
ร่วมวงศ์ เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-มอ-ม้า-วอ-แหวน-งอ-งู-สอ-สา-ลา-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง ร่วมในวงศ์ตระกูลเดียวกัน, ร่วมนามสกุลเดียวกัน.	ร่วมวงศ์ ก. ร่วมในวงศ์ตระกูลเดียวกัน, ร่วมนามสกุลเดียวกัน.
ร่วมวงศ์ไพบูลย์ เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-มอ-ม้า-วอ-แหวน-งอ-งู-สอ-สา-ลา-ทัน-ทะ-คาด-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง ร่วมเป็นพวกเดียวกัน เช่น ร่วมวงศ์ไพบูลย์มหาเอเชียบูรพา; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ร่วมทำด้วย.	ร่วมวงศ์ไพบูลย์ ก. ร่วมเป็นพวกเดียวกัน เช่น ร่วมวงศ์ไพบูลย์มหาเอเชียบูรพา; (ปาก) ร่วมทำด้วย.
ร่วมสมัย เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-มอ-ม้า-สอ-เสือ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สมัยปัจจุบัน เช่น ประวัติศาสตร์ร่วมสมัย ศิลปะร่วมสมัย; รุ่นราวคราวเดียวกัน, สมัยเดียวกัน, เช่น ลุงกับพ่อเป็นคนร่วมสมัยกัน.	ร่วมสมัย ว. สมัยปัจจุบัน เช่น ประวัติศาสตร์ร่วมสมัย ศิลปะร่วมสมัย; รุ่นราวคราวเดียวกัน, สมัยเดียวกัน, เช่น ลุงกับพ่อเป็นคนร่วมสมัยกัน.
ร่วมสังฆกรรม เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-มอ-ม้า-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ระ-คัง-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่พระสงฆ์ทำสังฆกรรมร่วมกัน, ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ทำงานร่วมกัน เช่น ฉันเข้าร่วมสังฆกรรมกับเขา.	ร่วมสังฆกรรม ก. อาการที่พระสงฆ์ทำสังฆกรรมร่วมกัน, (ปาก) ทำงานร่วมกัน เช่น ฉันเข้าร่วมสังฆกรรมกับเขา.
ร่วมหัวงาน เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-มอ-ม้า-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-งอ-งู-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เกือบเสร็จงานแล้ว เช่น การซ่อมท่อน้ำประปาร่วมหัวงานแล้ว.	ร่วมหัวงาน ก. เกือบเสร็จงานแล้ว เช่น การซ่อมท่อน้ำประปาร่วมหัวงานแล้ว.
รวย เขียนว่า รอ-เรือ-วอ-แหวน-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง ได้มาก เช่น วันนี้รวยปลา, มีมาก เช่น รวยทรัพย์ รวยที่ดิน.	รวย ๑ ก. ได้มาก เช่น วันนี้รวยปลา, มีมาก เช่น รวยทรัพย์ รวยที่ดิน.
รวย ๒, รวย ๆ รวย ความหมายที่ ๒ เขียนว่า รอ-เรือ-วอ-แหวน-ยอ-ยัก รวย ๆ เขียนว่า รอ-เรือ-วอ-แหวน-ยอ-ยัก ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แผ่ว, เบา, อ่อน, เช่น หายใจรวย ๆ หอมรวย ๆ, ระรวย ก็ว่า; ชื่น, รื่น; งาม เช่น รูปรวย ว่า รูปงาม.	รวย ๒, รวย ๆ ว. แผ่ว, เบา, อ่อน, เช่น หายใจรวย ๆ หอมรวย ๆ, ระรวย ก็ว่า; ชื่น, รื่น; งาม เช่น รูปรวย ว่า รูปงาม.
รวยริน เขียนว่า รอ-เรือ-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรื่อย ๆ, ชื่น ๆ.	รวยริน ว. เรื่อย ๆ, ชื่น ๆ.
รวยรื่น เขียนว่า รอ-เรือ-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชื่นใจ, สบายใจ.	รวยรื่น ว. ชื่นใจ, สบายใจ.
รวย เขียนว่า รอ-เรือ-วอ-แหวน-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง ตัวไม้ที่ทอดลงมาบนหัวแปตอนหน้าจั่ว.	รวย ๓ น. ตัวไม้ที่ทอดลงมาบนหัวแปตอนหน้าจั่ว.
รวะ เขียนว่า รอ-เรือ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง เสียงดัง, เสียงเอิกเกริก, เสียงอึง, เสียงร้องครํ่าครวญ. เป็นคำกริยา หมายถึง ร้อง, ร้องไห้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	รวะ น. เสียงดัง, เสียงเอิกเกริก, เสียงอึง, เสียงร้องครํ่าครวญ. ก. ร้อง, ร้องไห้. (ป., ส.).
รวิ ๑, รวี รวิ ความหมายที่ ๑ เขียนว่า รอ-เรือ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ รวี เขียนว่า รอ-เรือ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง พระอาทิตย์, ใช้แผลงว่า รพิ รพี หรือ รําไพ ก็ได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	รวิ ๑, รวี น. พระอาทิตย์, ใช้แผลงว่า รพิ รพี หรือ รําไพ ก็ได้. (ป., ส.).
รวิวาร เขียนว่า รอ-เรือ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง วันอาทิตย์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	รวิวาร น. วันอาทิตย์. (ป., ส.).
รวิ เขียนว่า รอ-เรือ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในโหราศาสตร์ เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อยาม ๑ ใน ๘ ยามในเวลากลางคืน. ในวงเล็บ ดู ยาม เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า.	รวิ ๒ (โหร) น. ชื่อยาม ๑ ใน ๘ ยามในเวลากลางคืน. (ดู ยาม).
รศนา เขียนว่า รอ-เรือ-สอ-สา-ลา-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	[ระสะนา] เป็นคำนาม หมายถึง สายรัดเอว. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	รศนา [ระสะนา] น. สายรัดเอว. (ส.).
รส เขียนว่า รอ-เรือ-สอ-เสือ	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่รู้ได้ด้วยลิ้น เช่น เปรี้ยว หวาน เค็ม ฝาด, โดยปริยายหมายถึง ความไพเราะ เช่น กลอนบทนี้ไม่มีรส. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	รส น. สิ่งที่รู้ได้ด้วยลิ้น เช่น เปรี้ยว หวาน เค็ม ฝาด, โดยปริยายหมายถึง ความไพเราะ เช่น กลอนบทนี้ไม่มีรส. (ป., ส.).
รสชาติ เขียนว่า รอ-เรือ-สอ-เสือ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[รดชาด] เป็นคำนาม หมายถึง รส เช่น แกงนี้ไม่มีรสชาติเลย.	รสชาติ [รดชาด] น. รส เช่น แกงนี้ไม่มีรสชาติเลย.
รสนิยม เขียนว่า รอ-เรือ-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	[รดสะนิยม, รดนิยม] เป็นคำนาม หมายถึง ความนิยมชมชอบ, ความพอใจ, เช่น เขามีรสนิยมในการแต่งตัวดี.	รสนิยม [รดสะนิยม, รดนิยม] น. ความนิยมชมชอบ, ความพอใจ, เช่น เขามีรสนิยมในการแต่งตัวดี.
รสก เขียนว่า รอ-เรือ-สอ-เสือ-กอ-ไก่	[ระสก] เป็นคำนาม หมายถึง คนครัว, พ่อครัว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	รสก [ระสก] น. คนครัว, พ่อครัว. (ป.).
รสนา เขียนว่า รอ-เรือ-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	[ระสะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ลิ้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	รสนา [ระสะ–] น. ลิ้น. (ป., ส.).
รสสุคนธ์ เขียนว่า รอ-เรือ-สอ-เสือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-นอ-หนู-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถาชนิด Tetracera loureiri Pierre ในวงศ์ Dilleniaceae ดอกสีขาว ออกเป็นช่อ กลิ่นหอม, เสาวคนธ์ ก็เรียก.	รสสุคนธ์ น. ชื่อไม้เถาชนิด Tetracera loureiri Pierre ในวงศ์ Dilleniaceae ดอกสีขาว ออกเป็นช่อ กลิ่นหอม, เสาวคนธ์ ก็เรียก.
รสายนเวท เขียนว่า รอ-เรือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน	[ระสายะนะเวด] เป็นคำนาม หมายถึง วิชาประสมแร่แปรธาตุ, วิชาเคมียุคเล่นแร่แปรธาตุ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	รสายนเวท [ระสายะนะเวด] น. วิชาประสมแร่แปรธาตุ, วิชาเคมียุคเล่นแร่แปรธาตุ. (ส.).
รสิก เขียนว่า รอ-เรือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้รู้จักรส, ผู้รู้จักรสในทางกวีและศิลปะต่าง ๆ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	รสิก น. ผู้รู้จักรส, ผู้รู้จักรสในทางกวีและศิลปะต่าง ๆ. (ป., ส.).
รหัท เขียนว่า รอ-เรือ-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำนาม หมายถึง ห้วงนํ้า, บ่อนํ้า, หนอง, ทะเล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี รหท เขียนว่า รอ-เรือ-หอ-หีบ-ทอ-ทะ-หาน และมาจากภาษาสันสกฤต หฺรท เขียนว่า หอ-หีบ-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ทอ-ทะ-หาน.	รหัท น. ห้วงนํ้า, บ่อนํ้า, หนอง, ทะเล. (ป. รหท; ส. หฺรท).
รหัส เขียนว่า รอ-เรือ-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ	[–หัด] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องหมายหรือสัญญาณลับซึ่งรู้เฉพาะผู้ที่ตกลงกันไว้, ข้อความที่เปลี่ยนตัวอักษรอื่นแทนอักษรที่ต้องการจะใช้ หรือสลับตำแหน่งอักษรของข้อความนั้น หรือใช้สัญลักษณ์แทน เป็นต้น ซึ่งรู้กันเฉพาะผู้ที่รู้เกณฑ์การเปลี่ยนแปลงนั้น ๆ, ระบบสัญลักษณ์ที่ใช้ในเครื่องมือเครื่องใช้อย่างกุญแจหรือตู้นิรภัยเป็นต้น เช่น เลขรหัสบัตรเครดิต. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี รหสฺส เขียนว่า รอ-เรือ-หอ-หีบ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ และมาจากภาษาสันสกฤต รหสฺย เขียนว่า รอ-เรือ-หอ-หีบ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	รหัส [–หัด] น. เครื่องหมายหรือสัญญาณลับซึ่งรู้เฉพาะผู้ที่ตกลงกันไว้, ข้อความที่เปลี่ยนตัวอักษรอื่นแทนอักษรที่ต้องการจะใช้ หรือสลับตำแหน่งอักษรของข้อความนั้น หรือใช้สัญลักษณ์แทน เป็นต้น ซึ่งรู้กันเฉพาะผู้ที่รู้เกณฑ์การเปลี่ยนแปลงนั้น ๆ, ระบบสัญลักษณ์ที่ใช้ในเครื่องมือเครื่องใช้อย่างกุญแจหรือตู้นิรภัยเป็นต้น เช่น เลขรหัสบัตรเครดิต. (ป. รหสฺส; ส. รหสฺย).
รหัสไปรษณีย์ เขียนว่า รอ-เรือ-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง รหัสที่กำหนดประจำท้องที่เพื่อประโยชน์ในการไปรษณีย์.	รหัสไปรษณีย์ น. รหัสที่กำหนดประจำท้องที่เพื่อประโยชน์ในการไปรษณีย์.
รหิต เขียนว่า รอ-เรือ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำกริยา หมายถึง ปราศจาก, หายไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	รหิต ก. ปราศจาก, หายไป. (ป.).
รโห เขียนว่า รอ-เรือ-สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ	เป็นคำนาม หมายถึง ลับ, สงัด, เงียบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	รโห น. ลับ, สงัด, เงียบ. (ป.).
รโหคต เขียนว่า รอ-เรือ-สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-คอ-ควาย-ตอ-เต่า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ผู้ไปในที่ลับ, ผู้อยู่ในที่สงัด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	รโหคต ว. ผู้ไปในที่ลับ, ผู้อยู่ในที่สงัด. (ป.).
รโหฐาน เขียนว่า รอ-เรือ-สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ที่เฉพาะส่วนตัว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี รโห เขียนว่า รอ-เรือ-สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ + าน เขียนว่า ถอ-ถาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ว่า ที่ลับ, ที่สงัด .	รโหฐาน น. ที่เฉพาะส่วนตัว. (ป. รโห + าน ว่า ที่ลับ, ที่สงัด).
รอ เขียนว่า รอ-เรือ-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง หลักปักกันกระแสนํ้า เช่น ทำรอกันตลิ่งพัง.	รอ ๑ น. หลักปักกันกระแสนํ้า เช่น ทำรอกันตลิ่งพัง.
รอ เขียนว่า รอ-เรือ-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง คอย เช่น รอรถ รอเรือ; ยับยั้ง เช่น รอการพิจารณาไว้ก่อน รอการลงอาญาไว้ก่อน; เกือบจด, จ่อ, เช่น เอายาดมรอจมูก เอามีดรอคอ.	รอ ๒ ก. คอย เช่น รอรถ รอเรือ; ยับยั้ง เช่น รอการพิจารณาไว้ก่อน รอการลงอาญาไว้ก่อน; เกือบจด, จ่อ, เช่น เอายาดมรอจมูก เอามีดรอคอ.
รอหน้า เขียนว่า รอ-เรือ-ออ-อ่าง-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง เข้าหน้า, เผชิญหน้า, (มักใช้ในความปฏิเสธ) เช่น รอหน้าไม่ติด ไม่อยู่รอหน้า.	รอหน้า ก. เข้าหน้า, เผชิญหน้า, (มักใช้ในความปฏิเสธ) เช่น รอหน้าไม่ติด ไม่อยู่รอหน้า.
ร่อ เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง จ่อ, จด. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใกล้.	ร่อ (กลอน) ก. จ่อ, จด. ว. ใกล้.
รอก เขียนว่า รอ-เรือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องผ่อนแรงรูปคล้ายล้อ มีแกนหมุนได้รอบตัว ที่ขอบเป็นร่องสําหรับให้เส้นเชือกหรือเส้นลวดเดินได้สะดวก ใช้สําหรับยก ลาก หรือดึงของหนักให้เบาแรงและสะดวกคล่องขึ้น.	รอก น. เครื่องผ่อนแรงรูปคล้ายล้อ มีแกนหมุนได้รอบตัว ที่ขอบเป็นร่องสําหรับให้เส้นเชือกหรือเส้นลวดเดินได้สะดวก ใช้สําหรับยก ลาก หรือดึงของหนักให้เบาแรงและสะดวกคล่องขึ้น.
รอง เขียนว่า รอ-เรือ-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง รับรวมของเหลวหรือสิ่งอื่นที่ไหลตกลงมา เช่น รองนํ้า; ต้านทานคํ้าจุนให้คงอยู่ เช่น รองหัวเข็ม, หนุนให้สูงขึ้น เช่น เอาไม้รองโต๊ะรองตู้, รองรับ เช่น เอาเบาะรองนั่ง เอาผ้ารองมือ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นที่ ๒ โดยตําแหน่ง เช่น รองอธิบดี รองอธิการบดี, ถัดลงมาโดยอายุหรือตําแหน่ง เช่น ตำแหน่งรองลงมา, ด้อยกว่า เช่น เป็นรอง.	รอง ๑ ก. รับรวมของเหลวหรือสิ่งอื่นที่ไหลตกลงมา เช่น รองนํ้า; ต้านทานคํ้าจุนให้คงอยู่ เช่น รองหัวเข็ม, หนุนให้สูงขึ้น เช่น เอาไม้รองโต๊ะรองตู้, รองรับ เช่น เอาเบาะรองนั่ง เอาผ้ารองมือ. ว. เป็นที่ ๒ โดยตําแหน่ง เช่น รองอธิบดี รองอธิการบดี, ถัดลงมาโดยอายุหรือตําแหน่ง เช่น ตำแหน่งรองลงมา, ด้อยกว่า เช่น เป็นรอง.
รองคอ เขียนว่า รอ-เรือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-คอ-ควาย-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง ถัดคนแรก (ใช้เรียกคนเล่นการพนันอย่างหยอดหลุม).	รองคอ ก. ถัดคนแรก (ใช้เรียกคนเล่นการพนันอย่างหยอดหลุม).
รองจ่าย เขียนว่า รอ-เรือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-จอ-จาน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ทดรองจ่ายเป็นค่าใช้สอยปลีกย่อย, เรียกเงินที่ใช้เช่นนั้นว่า เงินรองจ่าย.	รองจ่าย (ปาก) ก. ทดรองจ่ายเป็นค่าใช้สอยปลีกย่อย, เรียกเงินที่ใช้เช่นนั้นว่า เงินรองจ่าย.
รองท้อง เขียนว่า รอ-เรือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง กินพอกันหิวไปก่อน.	รองท้อง ก. กินพอกันหิวไปก่อน.
รองทุน เขียนว่า รอ-เรือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ออกทุนให้ไปก่อน.	รองทุน ก. ออกทุนให้ไปก่อน.
รองเท้า เขียนว่า รอ-เรือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เกือก.	รองเท้า น. เกือก.
รองบ่อน เขียนว่า รอ-เรือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ประจําบ่อน, ที่ยืนโรงไว้เผื่อเหลือเผื่อขาด เช่น ไก่รองบ่อน.	รองบ่อน ว. ประจําบ่อน, ที่ยืนโรงไว้เผื่อเหลือเผื่อขาด เช่น ไก่รองบ่อน.
รองพื้น เขียนว่า รอ-เรือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่ทาสีชั้นต้นให้พื้นเรียบเสมอกันเพื่อรองรับสีที่จะระบายหรือทาทับลงไป, เรียกสีที่ใช้เพื่อวัตถุประสงค์ดังกล่าวว่า สีรองพื้น; อาการที่เอาครีมหรือแป้งเป็นต้นทาหน้าเพื่อให้ผิวหน้าเรียบก่อนแต่งหน้า, เรียกครีมหรือแป้งเป็นต้นที่ใช้เพื่อวัตถุประสงค์ดังกล่าวว่า ครีมรองพื้น แป้งรองพื้น.	รองพื้น ๑ ก. อาการที่ทาสีชั้นต้นให้พื้นเรียบเสมอกันเพื่อรองรับสีที่จะระบายหรือทาทับลงไป, เรียกสีที่ใช้เพื่อวัตถุประสงค์ดังกล่าวว่า สีรองพื้น; อาการที่เอาครีมหรือแป้งเป็นต้นทาหน้าเพื่อให้ผิวหน้าเรียบก่อนแต่งหน้า, เรียกครีมหรือแป้งเป็นต้นที่ใช้เพื่อวัตถุประสงค์ดังกล่าวว่า ครีมรองพื้น แป้งรองพื้น.
รองรัง เขียนว่า รอ-เรือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสำรองไว้เผื่อขาดแคลน, มีสำรองไว้ไม่ให้ขาด, เช่น อาหารรองรัง.	รองรัง ว. มีสำรองไว้เผื่อขาดแคลน, มีสำรองไว้ไม่ให้ขาด, เช่น อาหารรองรัง.
รอง เขียนว่า รอ-เรือ-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งามสุกใส เช่น รองเรือง.	รอง ๒ ว. งามสุกใส เช่น รองเรือง.
ร่อง เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง รอยลึกเป็นช่องทางไปตามยาว, สันดินระหว่างท้องร่องสําหรับเพาะปลูก เช่น ร่องผัก ร่องมัน.	ร่อง น. รอยลึกเป็นช่องทางไปตามยาว, สันดินระหว่างท้องร่องสําหรับเพาะปลูก เช่น ร่องผัก ร่องมัน.
ร่องตีนช้าง เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี-นอ-หนู-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนล่างของฝาเรือนทรงไทย อยู่ระหว่างธรณีประตูหรือธรณีหน้าต่างกับพื้น มีลักษณะเป็นช่อง ๆ กรุด้วยแผ่นไม้กระดาน.	ร่องตีนช้าง น. ส่วนล่างของฝาเรือนทรงไทย อยู่ระหว่างธรณีประตูหรือธรณีหน้าต่างกับพื้น มีลักษณะเป็นช่อง ๆ กรุด้วยแผ่นไม้กระดาน.
ร่องน้ำ เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ทางนํ้าลึกที่เรือเดินได้.	ร่องน้ำ น. ทางนํ้าลึกที่เรือเดินได้.
ร่องมด เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง สีขาวหรือดําเป็นขีดยาวตามท้องสัตว์แต่คางตลอดก้น, รอยเป็นทางยาวบนเขาสัตว์จำพวกกวาง.	ร่องมด น. สีขาวหรือดําเป็นขีดยาวตามท้องสัตว์แต่คางตลอดก้น, รอยเป็นทางยาวบนเขาสัตว์จำพวกกวาง.
ร่องรอย เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง เค้าเงื่อนหรือเบาะแสที่ปรากฏเป็นแนวบอกให้รู้.	ร่องรอย น. เค้าเงื่อนหรือเบาะแสที่ปรากฏเป็นแนวบอกให้รู้.
ร่องส่วย เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-สอ-เสือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน เป็นคำกริยา หมายถึง หย่ง.	ร่องส่วย (ถิ่น–อีสาน) ก. หย่ง.
ร้อง เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เปล่งเสียงดัง, โดยปริยายหมายถึงออกเสียงดังเช่นนั้น เช่น ฟ้าร้อง จักจั่นร้อง, ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ใช้หมายความว่า ร้องเพลง ร้องไห้ ก็มี แล้วแต่คําแวดล้อมบ่งให้รู้ เช่น เพลงนี้ร้องเป็นไหม อย่าร้องให้เสียน้ำตาเลย.	ร้อง ก. เปล่งเสียงดัง, โดยปริยายหมายถึงออกเสียงดังเช่นนั้น เช่น ฟ้าร้อง จักจั่นร้อง, (ปาก) ใช้หมายความว่า ร้องเพลง ร้องไห้ ก็มี แล้วแต่คําแวดล้อมบ่งให้รู้ เช่น เพลงนี้ร้องเป็นไหม อย่าร้องให้เสียน้ำตาเลย.
ร้องกระจองอแง เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-จอ-จาน-ออ-อ่าง-งอ-งู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-แอ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่เด็กหลาย ๆ คนร้องไห้พร้อม ๆ กัน.	ร้องกระจองอแง ก. อาการที่เด็กหลาย ๆ คนร้องไห้พร้อม ๆ กัน.
ร้องขอ เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-ขอ-ไข่-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง ขอเป็นทางการ.	ร้องขอ ก. ขอเป็นทางการ.
ร้องงอแง เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-งอ-งู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-แอ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ร้องอ้อน (ใช้แก่เด็กเล็ก ๆ).	ร้องงอแง ก. ร้องอ้อน (ใช้แก่เด็กเล็ก ๆ).
ร้องฎีกา เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-ดอ-ชะ-ดา-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ทูลเกล้าฯ ถวายฎีการ้องทุกข์.	ร้องฎีกา ก. ทูลเกล้าฯ ถวายฎีการ้องทุกข์.
ร้องทุกข์ เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง บอกความทุกข์เพื่อขอให้ช่วยเหลือ.	ร้องทุกข์ ก. บอกความทุกข์เพื่อขอให้ช่วยเหลือ.
ร้องบอก เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง เปล่งเสียงบอกให้รู้.	ร้องบอก ก. เปล่งเสียงบอกให้รู้.
ร้องเพลง เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ขับลําเป็นทํานองต่าง ๆ, บางทีก็ใช้ว่า ร้อง คําเดียว.	ร้องเพลง ก. ขับลําเป็นทํานองต่าง ๆ, บางทีก็ใช้ว่า ร้อง คําเดียว.
ร้องโยนยาว เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ออกเสียงร้องบอกลาก ๆ ช้า ๆ และยาวอย่างพวกฝีพายเรือพระที่นั่งบอกจังหวะ.	ร้องโยนยาว ก. ออกเสียงร้องบอกลาก ๆ ช้า ๆ และยาวอย่างพวกฝีพายเรือพระที่นั่งบอกจังหวะ.
ร้องระเบ็งเซ็งแซ่ เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ซอ-โซ่-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-ซอ-โซ่-ไม้-เอก	เป็นคำกริยา หมายถึง ร้องดังอื้ออึงแซ่ไปหมด.	ร้องระเบ็งเซ็งแซ่ ก. ร้องดังอื้ออึงแซ่ไปหมด.
ร้องเรียก เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง เปล่งเสียงเรียกเพื่อให้มาหรือเพื่อมุ่งหมายอย่างอื่น.	ร้องเรียก ก. เปล่งเสียงเรียกเพื่อให้มาหรือเพื่อมุ่งหมายอย่างอื่น.
ร้องเรียกร้องหา เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ต้องการตัว.	ร้องเรียกร้องหา ก. ต้องการตัว.
ร้องเรียน เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เสนอเรื่องราว.	ร้องเรียน ก. เสนอเรื่องราว.
ร้องเรือ เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคใต้ เป็นคำกริยา หมายถึง ขับหรือกล่อมเพลงให้เด็กฟัง. เป็นคำนาม หมายถึง เรียกเพลงกล่อมเด็กว่า เพลงร้องเรือ.	ร้องเรือ (ถิ่น–ปักษ์ใต้) ก. ขับหรือกล่อมเพลงให้เด็กฟัง. น. เรียกเพลงกล่อมเด็กว่า เพลงร้องเรือ.
ร้องแรก, ร้องแรกแหกกระเชอ ร้องแรก เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-รอ-เรือ-กอ-ไก่ ร้องแรกแหกกระเชอ เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-รอ-เรือ-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-กอ-ไก่-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง ร้องเอ็ดตะโร, ส่งเสียงโวยวายให้ผู้อื่นรู้.	ร้องแรก, ร้องแรกแหกกระเชอ ก. ร้องเอ็ดตะโร, ส่งเสียงโวยวายให้ผู้อื่นรู้.
ร้องส่ง เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-สอ-เสือ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ร้องเพลงให้เครื่องดนตรีรับ.	ร้องส่ง ก. ร้องเพลงให้เครื่องดนตรีรับ.
ร้องสด เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ร้องโดยไม่มีดนตรีรับ, ร้องโดยคิดกลอนด้นหรือกลอนสด, ร้องออกอากาศทันที.	ร้องสด ก. ร้องโดยไม่มีดนตรีรับ, ร้องโดยคิดกลอนด้นหรือกลอนสด, ร้องออกอากาศทันที.
ร้องสอด เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-สอ-เสือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำกริยา หมายถึง การที่บุคคลภายนอกซึ่งมิใช่คู่ความยื่นคำร้องต่อศาลด้วยความสมัครใจของตนเองขอเข้ามาเป็นคู่ความ หรือบุคคลที่ถูกหมายเรียกให้เข้ามาในคดี.	ร้องสอด (กฎ) ก. การที่บุคคลภายนอกซึ่งมิใช่คู่ความยื่นคำร้องต่อศาลด้วยความสมัครใจของตนเองขอเข้ามาเป็นคู่ความ หรือบุคคลที่ถูกหมายเรียกให้เข้ามาในคดี.
ร้องห่ม เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-หอ-หีบ-ไม้-เอก-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ร้องรํ่าไรอย่างน้อยอกน้อยใจ, มักใช้เข้าคู่กับคำ ร้องไห้ เป็น ร้องห่มร้องไห้ หรือ ร้องไห้ร้องห่ม.	ร้องห่ม ก. ร้องรํ่าไรอย่างน้อยอกน้อยใจ, มักใช้เข้าคู่กับคำ ร้องไห้ เป็น ร้องห่มร้องไห้ หรือ ร้องไห้ร้องห่ม.
ร้องห่มร้องไห้ เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-หอ-หีบ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง ร้องรํ่าไรอย่างน้อยอกน้อยใจ, ร้องไห้ร้องห่ม ก็ว่า.	ร้องห่มร้องไห้ ก. ร้องรํ่าไรอย่างน้อยอกน้อยใจ, ร้องไห้ร้องห่ม ก็ว่า.
ร้องไห้ เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่นํ้าตาไหลเพราะประสบอารมณ์อันแรงกล้า เช่น เจ็บปวด เศร้าโศก ดีใจ, บางทีใช้ว่า ร้อง คําเดียว หรือใช้เข้าคู่กับคำ ร้องห่ม เป็น ร้องห่มร้องไห้ หรือ ร้องไห้ร้องห่ม ก็ได้.	ร้องไห้ ก. อาการที่นํ้าตาไหลเพราะประสบอารมณ์อันแรงกล้า เช่น เจ็บปวด เศร้าโศก ดีใจ, บางทีใช้ว่า ร้อง คําเดียว หรือใช้เข้าคู่กับคำ ร้องห่ม เป็น ร้องห่มร้องไห้ หรือ ร้องไห้ร้องห่ม ก็ได้.
รองเง็ง เขียนว่า รอ-เรือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ศิลปะการแสดงแบบหนึ่งของชาวไทยมุสลิมภาคใต้ เป็นการเต้นรําคู่ชายหญิง และร้องเพลงคลอไปด้วย. ในวงเล็บ เทียบ ภาษามลายู ronggeng เขียนว่า อา-โอ-เอ็น-จี-จี-อี-เอ็น-จี.	รองเง็ง น. ศิลปะการแสดงแบบหนึ่งของชาวไทยมุสลิมภาคใต้ เป็นการเต้นรําคู่ชายหญิง และร้องเพลงคลอไปด้วย. (เทียบ ม. ronggeng).
รองช้ำ เขียนว่า รอ-เรือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อโรคชนิดหนึ่งเป็นตามฝ่ามือหรือฝ่าเท้า มีนํ้าใส ๆ อยู่ระหว่างหนังชั้นนอกกับเนื้อ.	รองช้ำ น. ชื่อโรคชนิดหนึ่งเป็นตามฝ่ามือหรือฝ่าเท้า มีนํ้าใส ๆ อยู่ระหว่างหนังชั้นนอกกับเนื้อ.
รองทรง เขียนว่า รอ-เรือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ทรงผมผู้ชายที่ตัดข้างล่างสั้นข้างบนยาว; หนังสือสำคัญและสมุดไทยที่พระมหากษัตริย์ทรงใช้เป็นการส่วนพระองค์ เช่น กฎหมายตรา ๓ ดวงฉบับรองทรง.	รองทรง น. ทรงผมผู้ชายที่ตัดข้างล่างสั้นข้างบนยาว; หนังสือสำคัญและสมุดไทยที่พระมหากษัตริย์ทรงใช้เป็นการส่วนพระองค์ เช่น กฎหมายตรา ๓ ดวงฉบับรองทรง.
รองพื้น เขียนว่า รอ-เรือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	ดูใน รอง เขียนว่า รอ-เรือ-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๑.	รองพื้น ๑ ดูใน รอง ๑.
รองพื้น เขียนว่า รอ-เรือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อโรคชนิดหนึ่งเป็นตามฝ่าเท้าทําให้พื้นเท้าเป็นรูพรุน.	รองพื้น ๒ น. ชื่อโรคชนิดหนึ่งเป็นตามฝ่าเท้าทําให้พื้นเท้าเป็นรูพรุน.
ร่องแร่ง เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-รอ-เรือ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ห้อยติดอยู่จวนจะหลุด เช่น เขาถูกฟันแขนห้อยร่องแร่ง แมวคาบหนูห้อยร่องแร่ง, กะร่องกะแร่ง.	ร่องแร่ง ว. อาการที่ห้อยติดอยู่จวนจะหลุด เช่น เขาถูกฟันแขนห้อยร่องแร่ง แมวคาบหนูห้อยร่องแร่ง, กะร่องกะแร่ง.
รอด เขียนว่า รอ-เรือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ไม้ที่สอดรูเสาทั้งคู่สําหรับรับกระดานพื้นเรือน.	รอด ๑ น. ไม้ที่สอดรูเสาทั้งคู่สําหรับรับกระดานพื้นเรือน.
รอด เขียนว่า รอ-เรือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง พ้นไป, ปลอดจาก, เช่น รอดอันตราย, บางทีหมายความว่า ผ่านพ้นภัยอันตรายหรือสิ่งที่ไม่พึงปรารถนามาได้ เช่น เครื่องบินตกรอดมาได้ รอดจากถูกครูตี. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ถึงจุดหมายปลายทาง เช่น ไปรอด, ถึง เช่น ตลอดรอดฝั่ง.	รอด ๒ ก. พ้นไป, ปลอดจาก, เช่น รอดอันตราย, บางทีหมายความว่า ผ่านพ้นภัยอันตรายหรือสิ่งที่ไม่พึงปรารถนามาได้ เช่น เครื่องบินตกรอดมาได้ รอดจากถูกครูตี. ว. ถึงจุดหมายปลายทาง เช่น ไปรอด, ถึง เช่น ตลอดรอดฝั่ง.
รอดชีวิต เขียนว่า รอ-เรือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาชีวิตรอด, ไม่เสียชีวิต, เช่น ไปรบคราวนี้รอดชีวิตมาได้.	รอดชีวิต ก. เอาชีวิตรอด, ไม่เสียชีวิต, เช่น ไปรบคราวนี้รอดชีวิตมาได้.
รอดตัว เขียนว่า รอ-เรือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาตัวรอด.	รอดตัว ก. เอาตัวรอด.
รอดตาย เขียนว่า รอ-เรือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ผ่านพ้นความตายมาได้, เอาชีวิตรอดมาได้.	รอดตาย ก. ผ่านพ้นความตายมาได้, เอาชีวิตรอดมาได้.
รอดปากเหยี่ยวปากกา เขียนว่า รอ-เรือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง พ้นอันตรายมาได้อย่างหวุดหวิด.	รอดปากเหยี่ยวปากกา ก. พ้นอันตรายมาได้อย่างหวุดหวิด.
รอดหูรอดตา เขียนว่า รอ-เรือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง หลงหูหลงตาไป.	รอดหูรอดตา ก. หลงหูหลงตาไป.
รอด เขียนว่า รอ-เรือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อพระเครื่องชนิดหนึ่งของลําพูน เรียกว่า พระรอด.	รอด ๓ น. ชื่อพระเครื่องชนิดหนึ่งของลําพูน เรียกว่า พระรอด.
รอน เขียนว่า รอ-เรือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ตัดให้เป็นท่อน ๆ เช่น รอนฟืน; ทำให้ลดลง เช่น รอนกําลัง.	รอน ก. ตัดให้เป็นท่อน ๆ เช่น รอนฟืน; ทำให้ลดลง เช่น รอนกําลัง.
รอน ๆ เขียนว่า รอ-เรือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อ่อนแสง (ใช้แก่พระอาทิตย์เวลาใกล้คํ่า) เช่น แสงตะวันรอน ๆ, อาการที่ใกล้จะขาดหรือสิ้นสุดลง ในความว่า ใจจะขาดอยู่รอน ๆ.	รอน ๆ ว. อ่อนแสง (ใช้แก่พระอาทิตย์เวลาใกล้คํ่า) เช่น แสงตะวันรอน ๆ, อาการที่ใกล้จะขาดหรือสิ้นสุดลง ในความว่า ใจจะขาดอยู่รอน ๆ.
รอนแรม เขียนว่า รอ-เรือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง เดินทางค้างคืนเป็นระยะ ๆ.	รอนแรม ก. เดินทางค้างคืนเป็นระยะ ๆ.
รอนสิทธิ์ เขียนว่า รอ-เรือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง ตัดสิทธิ์, ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง รบกวนขัดสิทธิของบุคคลในอันที่จะครองหรือใช้ทรัพย์สินโดยปรกติสุข.	รอนสิทธิ์ ก. ตัดสิทธิ์, (กฎ) รบกวนขัดสิทธิของบุคคลในอันที่จะครองหรือใช้ทรัพย์สินโดยปรกติสุข.
ร่อน เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการของสิ่งมีลักษณะแบนเลื่อนลอยไปหรือมาในอากาศ, ทำให้สิ่งแบน ๆ เคลื่อนไปในอากาศหรือบนผิวน้ำ เช่น ร่อนรูป ร่อนกระเบื้องไปบนผิวน้ำ; กางปีกแผ่ถาไปมาหรือถาลง เช่น นกร่อน เครื่องบินร่อนลง; แยกเอาของละเอียดออกจากของหยาบ โดยใช้เครื่องแยกมีแร่งเป็นต้นแกว่งยักไปย้ายมา ให้ของที่ละเอียดหลุดลงไป เช่น ร่อนข้าว, แกว่งวนเวียนไปรอบตัว เช่น ร่อนดาบ; เอาคมมีดถูวนเบา ๆ ที่หิน ในคําว่า ร่อนมีด.	ร่อน ก. อาการของสิ่งมีลักษณะแบนเลื่อนลอยไปหรือมาในอากาศ, ทำให้สิ่งแบน ๆ เคลื่อนไปในอากาศหรือบนผิวน้ำ เช่น ร่อนรูป ร่อนกระเบื้องไปบนผิวน้ำ; กางปีกแผ่ถาไปมาหรือถาลง เช่น นกร่อน เครื่องบินร่อนลง; แยกเอาของละเอียดออกจากของหยาบ โดยใช้เครื่องแยกมีแร่งเป็นต้นแกว่งยักไปย้ายมา ให้ของที่ละเอียดหลุดลงไป เช่น ร่อนข้าว, แกว่งวนเวียนไปรอบตัว เช่น ร่อนดาบ; เอาคมมีดถูวนเบา ๆ ที่หิน ในคําว่า ร่อนมีด.
ร่อนร่อน เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-รอ-เรือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ง่าย ๆ เช่น หากินร่อนร่อน.	ร่อนร่อน ว. ง่าย ๆ เช่น หากินร่อนร่อน.
ร่อนรับร่อนเร่ เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เตร็ดเตร่ไปมา.	ร่อนรับร่อนเร่ ว. เตร็ดเตร่ไปมา.
ร่อนเร่ เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-ไม้-เอก	เป็นคำกริยา หมายถึง เที่ยวเตร่ไปไม่เป็นกําหนดที่ทาง, เร่ร่อน หรือ เร่ร่าย ก็ว่า.	ร่อนเร่ ก. เที่ยวเตร่ไปไม่เป็นกําหนดที่ทาง, เร่ร่อน หรือ เร่ร่าย ก็ว่า.
ร้อน เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีความรู้สึกตามผิวหนังเหมือนถูกไฟเป็นต้น, ตรงข้ามกับ เย็น; กระวนกระวาย เช่น ร้อนใจ; รีบเร่ง, ช้าอยู่ไม่ได้.	ร้อน ว. มีความรู้สึกตามผิวหนังเหมือนถูกไฟเป็นต้น, ตรงข้ามกับ เย็น; กระวนกระวาย เช่น ร้อนใจ; รีบเร่ง, ช้าอยู่ไม่ได้.
ร้อนใจ, ร้อนอกร้อนใจ ร้อนใจ เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน ร้อนอกร้อนใจ เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง เดือดร้อนใจ, กระวนกระวายใจ.	ร้อนใจ, ร้อนอกร้อนใจ ก. เดือดร้อนใจ, กระวนกระวายใจ.
ร้อนตัว เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง กลัวว่าโทษหรือความเดือดร้อนจะมาถึงตัว.	ร้อนตัว ก. กลัวว่าโทษหรือความเดือดร้อนจะมาถึงตัว.
ร้อนที่ เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง มีเหตุหรือมีเรื่องเดือดร้อนทำให้อยู่ติดที่ไม่ได้.	ร้อนที่ (ปาก) ก. มีเหตุหรือมีเรื่องเดือดร้อนทำให้อยู่ติดที่ไม่ได้.
ร้อนผ้าเหลือง เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง อยากสึก (ใช้แก่ภิกษุสามเณร).	ร้อนผ้าเหลือง (ปาก) ก. อยากสึก (ใช้แก่ภิกษุสามเณร).
ร้อนรน เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู-รอ-เรือ-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง แสดงอาการกระวนกระวาย, ทุรนทุราย.	ร้อนรน ก. แสดงอาการกระวนกระวาย, ทุรนทุราย.
ร้อนรุ่ม เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง กลัดกลุ้มด้วยร้อนใจ, รุ่มร้อน ก็ว่า.	ร้อนรุ่ม ก. กลัดกลุ้มด้วยร้อนใจ, รุ่มร้อน ก็ว่า.
ร้อนวิชา เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง เกิดความเร่าร้อนเนื่องจากคาถาอาคมจนอยู่ไม่เป็นปรกติ; เร่าร้อนอยากจะแสดงวิชาความรู้พิเศษหรือคาถาอาคมจนผิดปรกติวิสัย.	ร้อนวิชา (สำ) ก. เกิดความเร่าร้อนเนื่องจากคาถาอาคมจนอยู่ไม่เป็นปรกติ; เร่าร้อนอยากจะแสดงวิชาความรู้พิเศษหรือคาถาอาคมจนผิดปรกติวิสัย.
ร้อน ๆ หนาว ๆ เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู ไม้-ยะ-มก หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน ไม้-ยะ-มก	เป็นคำกริยา หมายถึง ครั่นเนื้อครั่นตัว, มีอาการคล้ายจะเป็นไข้เพราะเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว, โดยปริยายหมายความว่า มีความเร่าร้อนใจกลัวว่าจะถูกลงโทษหรือถูกตำหนิเป็นต้น, สะบัดร้อนสะบัดหนาว หรือ หนาว ๆ ร้อน ๆ ก็ว่า.	ร้อน ๆ หนาว ๆ ก. ครั่นเนื้อครั่นตัว, มีอาการคล้ายจะเป็นไข้เพราะเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว, โดยปริยายหมายความว่า มีความเร่าร้อนใจกลัวว่าจะถูกลงโทษหรือถูกตำหนิเป็นต้น, สะบัดร้อนสะบัดหนาว หรือ หนาว ๆ ร้อน ๆ ก็ว่า.
ร้อนหู เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู	เป็นคำกริยา หมายถึง เดือดร้อนเพราะได้ยินได้ฟังเรื่องราวที่ทำให้ไม่สบายใจ.	ร้อนหู ก. เดือดร้อนเพราะได้ยินได้ฟังเรื่องราวที่ทำให้ไม่สบายใจ.
ร้อนอาสน์ เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง มีเหตุหรือมีเรื่องเดือดร้อนทําให้อยู่เฉยไม่ได้.	ร้อนอาสน์ (สำ) ก. มีเหตุหรือมีเรื่องเดือดร้อนทําให้อยู่เฉยไม่ได้.