พิทูร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ	[พิทูน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง วิทูร, ฉลาด, รอบรู้, ชํานาญ. ในวงเล็บ ดู วิทูร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ.	พิทูร [พิทูน] ว. วิทูร, ฉลาด, รอบรู้, ชํานาญ. (ดู วิทูร).
พิเทศ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง ต่างประเทศ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิเทศ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-สา-ลา.	พิเทศ น. ต่างประเทศ. (ส. วิเทศ).
พิธาน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง วิธาน, การจัดแจง, การทํา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิธาน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู.	พิธาน น. วิธาน, การจัดแจง, การทํา. (ป., ส. วิธาน).
พิธี เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง งานที่จัดขึ้นตามลัทธิหรือความเชื่อถือตามขนบธรรมเนียมประเพณีเพื่อความขลังหรือความเป็นสิริมงคลเป็นต้น เช่น พระราชพิธีจรดพระนังคัลแรกนาขวัญ พิธีมงคลสมรส พิธีประสาทปริญญา; แบบอย่าง, ธรรมเนียม, เช่น ทำให้ถูกพิธี; การกําหนด เช่น ก็อยู่จนสิ้นชนมายุพิธีในเทพพู้น. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์ทศพร ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิธิ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ.	พิธี น. งานที่จัดขึ้นตามลัทธิหรือความเชื่อถือตามขนบธรรมเนียมประเพณีเพื่อความขลังหรือความเป็นสิริมงคลเป็นต้น เช่น พระราชพิธีจรดพระนังคัลแรกนาขวัญ พิธีมงคลสมรส พิธีประสาทปริญญา; แบบอย่าง, ธรรมเนียม, เช่น ทำให้ถูกพิธี; การกําหนด เช่น ก็อยู่จนสิ้นชนมายุพิธีในเทพพู้น. (ม. คำหลวง ทศพร). (ป., ส. วิธิ).
พิธีกร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ดําเนินการในพิธี เช่น พิธีกรในงานมงคลสมรส, ผู้ดำเนินรายการ เช่น พิธีกรในการสัมมนา.	พิธีกร น. ผู้ดําเนินการในพิธี เช่น พิธีกรในงานมงคลสมรส, ผู้ดำเนินรายการ เช่น พิธีกรในการสัมมนา.
พิธีกรรม เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง การบูชา, แบบอย่างหรือแบบแผนต่าง ๆ ที่ปฏิบัติในทางศาสนา.	พิธีกรรม น. การบูชา, แบบอย่างหรือแบบแผนต่าง ๆ ที่ปฏิบัติในทางศาสนา.
พิธีการ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง การที่เกี่ยวกับพิธีและแบบหนังสือทางทูต เช่น กรมพิธีการทูต.	พิธีการ น. การที่เกี่ยวกับพิธีและแบบหนังสือทางทูต เช่น กรมพิธีการทูต.
พิธีจุ่ม เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อี-จอ-จาน-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง พิธีจุ่มหัวหรือตัวลงในนํ้า หรือใช้นํ้าเสกพรมศีรษะเพื่อรับเข้าเป็นคริสต์ศาสนิกชน, ศีลล้างบาป ก็เรียก, เดิมเรียกว่า ศีลจุ่ม.	พิธีจุ่ม น. พิธีจุ่มหัวหรือตัวลงในนํ้า หรือใช้นํ้าเสกพรมศีรษะเพื่อรับเข้าเป็นคริสต์ศาสนิกชน, ศีลล้างบาป ก็เรียก, เดิมเรียกว่า ศีลจุ่ม.
พิธีแตก เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียเรื่อง, ล้มเหลว.	พิธีแตก (ปาก) ว. เสียเรื่อง, ล้มเหลว.
พิธีธรรม เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อี-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง พระสงฆ์จํานวน ๔ รูปที่ได้รับสมมุติให้สวดภาณวารหรือสวดอาฏานาฏิยสูตร ในงานพระราชพิธีตรุษสงกรานต์ หรือสวดอภิธรรมในการศพของหลวง เรียกว่า พระพิธีธรรม.	พิธีธรรม น. พระสงฆ์จํานวน ๔ รูปที่ได้รับสมมุติให้สวดภาณวารหรือสวดอาฏานาฏิยสูตร ในงานพระราชพิธีตรุษสงกรานต์ หรือสวดอภิธรรมในการศพของหลวง เรียกว่า พระพิธีธรรม.
พิธีมณฑล เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อี-มอ-ม้า-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง บริเวณที่กําหนดขึ้นเพื่อประกอบพิธี เช่นกําหนดขอบเขตขึ้นด้วยการกั้นแผงราชวัติ ฉัตร หรือธง.	พิธีมณฑล น. บริเวณที่กําหนดขึ้นเพื่อประกอบพิธี เช่นกําหนดขอบเขตขึ้นด้วยการกั้นแผงราชวัติ ฉัตร หรือธง.
พิธีรีตอง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อี-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง งานพิธีตามแบบตามธรรมเนียม.	พิธีรีตอง น. งานพิธีตามแบบตามธรรมเนียม.
พิธีสาร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อี-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ความตกลงระหว่างประเทศอย่างหนึ่ง ได้แก่ ตราสารอันบรรจุไว้ซึ่งความตกลงที่มีความสําคัญรองลงมาจากสนธิสัญญาและอนุสัญญา โดยมากเป็นพิธีสารต่อท้ายหรือแก้ไขเพิ่มเติมสนธิสัญญาหรืออนุสัญญา. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ protocol เขียนว่า พี-อา-โอ-ที-โอ-ซี-โอ-แอล.	พิธีสาร (กฎ) น. ความตกลงระหว่างประเทศอย่างหนึ่ง ได้แก่ ตราสารอันบรรจุไว้ซึ่งความตกลงที่มีความสําคัญรองลงมาจากสนธิสัญญาและอนุสัญญา โดยมากเป็นพิธีสารต่อท้ายหรือแก้ไขเพิ่มเติมสนธิสัญญาหรืออนุสัญญา. (อ. protocol).
พิธุ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ	เป็นคำนาม หมายถึง พระจันทร์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิธุ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ.	พิธุ น. พระจันทร์. (ป., ส. วิธุ).
พิธุร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ	[–ทุน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลําบาก, พรากกัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิธุร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ.	พิธุร [–ทุน] ว. ลําบาก, พรากกัน. (ป., ส. วิธุร).
พินทุ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ	เป็นคำนาม หมายถึง หยาดเช่นหยาดนํ้า, จุด, จุดที่ใส่ไว้ใต้ตัวอักษร; ลายแต้มสีที่หน้าผากระหว่างคิ้ว; รูปวงเล็ก ๆ; รูปสระ ดังนี้   ิ ; ชื่อสังขยาจํานวนสูงเท่ากับโกฏิกําลัง ๗ หรือเลขหนึ่งมีศูนย์ตามหลัง ๔๙ ตัว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี พินฺทุ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ และมาจากภาษาสันสกฤต พินฺทุ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ วฺฤนฺท เขียนว่า วอ-แหวน-พิน-ทุ-รอ-รึ-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน วินฺทุ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ .	พินทุ น. หยาดเช่นหยาดนํ้า, จุด, จุดที่ใส่ไว้ใต้ตัวอักษร; ลายแต้มสีที่หน้าผากระหว่างคิ้ว; รูปวงเล็ก ๆ; รูปสระ ดังนี้   ิ ; ชื่อสังขยาจํานวนสูงเท่ากับโกฏิกําลัง ๗ หรือเลขหนึ่งมีศูนย์ตามหลัง ๔๙ ตัว. (ป. พินฺทุ; ส. พินฺทุ, วฺฤนฺท, วินฺทุ).
พินทุกัป, พินทุกัปปะ พินทุกัป เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา พินทุกัปปะ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง การทําพินทุ คือ เขียนรูปวงที่มุมจีวรตามวินัยบัญญัติ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี พินฺทุกปฺป เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ปอ-ปลา.	พินทุกัป, พินทุกัปปะ น. การทําพินทุ คือ เขียนรูปวงที่มุมจีวรตามวินัยบัญญัติ. (ป. พินฺทุกปฺป).
พินทุสร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-รอ-เรือ	[พินทุสอน] เป็นคำนาม หมายถึง เสียงเพราะ. ในวงเล็บ มาจาก หนังสือคำฤษดี สมเด็จกรมพระปรมานุชิตชิโนรส สมเด็จกรมพระเดชาดิศร และ กรมหลวงภูวเนตรนรินทรฤทธิ์ ช่วยกันทรงนิพนธ์ ฉบับโรงพิมพ์บำรุงนุกูลกิจ ร.ศ. ๑๒๔ ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี พินฺทุสฺสร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ-รอ-เรือ.	พินทุสร [พินทุสอน] น. เสียงเพราะ. (คําฤษดี). (ป. พินฺทุสฺสร).
พินพง, พิ่นพั่ง พินพง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พอ-พาน-งอ-งู พิ่นพั่ง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-นอ-หนู-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มากมาย.	พินพง, พิ่นพั่ง (โบ) ว. มากมาย.
พินอบพิเทา เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา	[พิ–นอบ–] เป็นคำกริยา หมายถึง แสดงอาการเคารพนบนอบมาก.	พินอบพิเทา [พิ–นอบ–] ก. แสดงอาการเคารพนบนอบมาก.
พินัย เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง เงินค่าปรับเป็นภาคหลวง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วินย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ยอ-ยัก.	พินัย น. เงินค่าปรับเป็นภาคหลวง. (ป., ส. วินย).
พินัยกรรม เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง นิติกรรมซึ่งบุคคลแสดงเจตนากําหนดการเผื่อตายในเรื่องทรัพย์สินของตน หรือในการต่าง ๆ อันจะให้เกิดเป็นผลบังคับได้ตามกฎหมายเมื่อตนตายแล้ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ will เขียนว่า ดับเบิลยู-ไอ-แอล-แอล.	พินัยกรรม (กฎ) น. นิติกรรมซึ่งบุคคลแสดงเจตนากําหนดการเผื่อตายในเรื่องทรัพย์สินของตน หรือในการต่าง ๆ อันจะให้เกิดเป็นผลบังคับได้ตามกฎหมายเมื่อตนตายแล้ว. (อ. will).
พินัยหลวง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เงินค่าปรับเป็นของหลวง เช่น ปรับเป็นพินัยหลวง.	พินัยหลวง น. เงินค่าปรับเป็นของหลวง เช่น ปรับเป็นพินัยหลวง.
พินาศ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง ความเสียหายสิ้นเชิง, ความเสียหายย่อยยับ. เป็นคำกริยา หมายถึง เสียหายสิ้นเชิง, เสียหายย่อยยับ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วินาส เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ และมาจากภาษาสันสกฤต วินาศ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา.	พินาศ น. ความเสียหายสิ้นเชิง, ความเสียหายย่อยยับ. ก. เสียหายสิ้นเชิง, เสียหายย่อยยับ. (ป. วินาส; ส. วินาศ).
พินิจ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง พิจารณา, ตรวจตรา, เช่น เพ่งพินิจ.	พินิจ ก. พิจารณา, ตรวจตรา, เช่น เพ่งพินิจ.
พินิต เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำกริยา หมายถึง แนะนํา, สั่งสอน, ปกครอง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วินีต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า.	พินิต ก. แนะนํา, สั่งสอน, ปกครอง. (ป., ส. วินีต).
พินิศ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา	เป็นคำกริยา หมายถึง ดู, แลดู, เพ่งดู.	พินิศ ก. ดู, แลดู, เพ่งดู.
พินิศจัย เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[พินิด–] เป็นคำกริยา หมายถึง ตัดสิน, ชี้ขาด. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วินิศฺจย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-จอ-จาน-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี วินิจฺฉย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-พิน-ทุ-ฉอ-ฉิ่ง-ยอ-ยัก.	พินิศจัย [พินิด–] ก. ตัดสิน, ชี้ขาด. (ส. วินิศฺจย; ป. วินิจฺฉย).
พิเนต เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-ตอ-เต่า	เป็นคำกริยา หมายถึง พินิต, แนะนํา, สั่งสอน, ปกครอง.	พิเนต ก. พินิต, แนะนํา, สั่งสอน, ปกครอง.
พิบัติ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง ความฉิบหาย, ความหายนะ, ความเป็นอัปมงคล. เป็นคำกริยา หมายถึง ฉิบหาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิปตฺติ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	พิบัติ น. ความฉิบหาย, ความหายนะ, ความเป็นอัปมงคล. ก. ฉิบหาย. (ป., ส. วิปตฺติ).
พิบาก เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ผล (ผลแห่งกรรม). เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยากเย็น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิปาก เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่.	พิบาก น. ผล (ผลแห่งกรรม). ว. ยากเย็น. (ป., ส. วิปาก).
พิบุล, พิบูล พิบุล เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง พิบูล เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กว้างขวาง, มาก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิปุล เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง.	พิบุล, พิบูล ว. กว้างขวาง, มาก. (ป., ส. วิปุล).
พิปริต เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	[–ปะหฺริด] เป็นคำกริยา หมายถึง วิปริต. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิปรีต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า.	พิปริต [–ปะหฺริด] ก. วิปริต. (ป., ส. วิปรีต).
พิปลาส เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	[–ปะลาด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง วิปลาส. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิปลฺลาส เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-พิน-ทุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ และมาจากภาษาสันสกฤต วิปรฺยาส เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ ว่า ความคลาดเคลื่อน .	พิปลาส [–ปะลาด] ว. วิปลาส. (ป. วิปลฺลาส; ส. วิปรฺยาส ว่า ความคลาดเคลื่อน).
พิปัสสนา เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง วิปัสสนา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิปสฺสนา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาสันสกฤต วิปศฺยนา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-นอ-หนู-สะ-หระ-อา.	พิปัสสนา น. วิปัสสนา. (ป. วิปสฺสนา; ส. วิปศฺยนา).
พิพรรธ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ทอ-ทง	เป็นคำกริยา หมายถึง พิพัฒ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิวรฺธ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ทอ-ทง และมาจากภาษาบาลี วิวฑฺฒ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-ทอ-มน-โท-พิน-ทุ-ทอ-ผู้-เท่า.	พิพรรธ ก. พิพัฒ. (ส. วิวรฺธ; ป. วิวฑฺฒ).
พิพรรธน์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ทอ-ทง-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง พิพัฒน์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิวรฺธน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ทอ-ทง-นอ-หนู และมาจากภาษาบาลี วิวฑฺฒน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-ทอ-มน-โท-พิน-ทุ-ทอ-ผู้-เท่า-นอ-หนู.	พิพรรธน์ น. พิพัฒน์. (ส. วิวรฺธน; ป. วิวฑฺฒน).
พิพักพิพ่วน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-ไม้-เอก-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง กังวล, อักอ่วน, รวนเร, นึกกลับไปกลับมา. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่รู้สึกปั่นป่วนในท้อง, อาการที่รู้สึกกระอักกระอ่วนลังเลใจ.	พิพักพิพ่วน ก. กังวล, อักอ่วน, รวนเร, นึกกลับไปกลับมา. ว. อาการที่รู้สึกปั่นป่วนในท้อง, อาการที่รู้สึกกระอักกระอ่วนลังเลใจ.
พิพัฒ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ผู้-เท่า	เป็นคำกริยา หมายถึง เจริญแล้ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิวฑฺฒ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-ทอ-มน-โท-พิน-ทุ-ทอ-ผู้-เท่า และมาจากภาษาสันสกฤต วิวรฺธ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ทอ-ทง.	พิพัฒ ก. เจริญแล้ว. (ป. วิวฑฺฒ; ส. วิวรฺธ).
พิพัฒน์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ผู้-เท่า-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ความเจริญ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิวฑฺฒน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-ทอ-มน-โท-พิน-ทุ-ทอ-ผู้-เท่า-นอ-หนู และมาจากภาษาสันสกฤต วิวรฺธน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ทอ-ทง-นอ-หนู.	พิพัฒน์ น. ความเจริญ. (ป. วิวฑฺฒน; ส. วิวรฺธน).
พิพากษ์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง ตัดสิน.	พิพากษ์ ก. ตัดสิน.
พิพากษา เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำกริยา หมายถึง ตัดสินคดีโดยศาล, เรียกตุลาการผู้ทำหน้าที่ตัดสินดังกล่าวว่า ผู้พิพากษา, เรียกคำตัดสินนั้นว่า คำพิพากษา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิวกฺษา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-กอ-ไก่-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา ว่า ความสำคัญ .	พิพากษา (กฎ) ก. ตัดสินคดีโดยศาล, เรียกตุลาการผู้ทำหน้าที่ตัดสินดังกล่าวว่า ผู้พิพากษา, เรียกคำตัดสินนั้นว่า คำพิพากษา. (ส. วิวกฺษา ว่า ความสำคัญ).
พิพาท เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำกริยา หมายถึง โต้แย้งสิทธิ์ เช่น พิพาทเรื่องที่ดิน พิพาทเรื่องมรดก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิวาท เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน.	พิพาท ก. โต้แย้งสิทธิ์ เช่น พิพาทเรื่องที่ดิน พิพาทเรื่องมรดก. (ป., ส. วิวาท).
พิพิธ, พิพิธ– พิพิธ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง พิพิธ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง	[พิพิด, พิพิดทะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ต่าง ๆ กัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิวิธ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง.	พิพิธ, พิพิธ– [พิพิด, พิพิดทะ–] ว. ต่าง ๆ กัน. (ป., ส. วิวิธ).
พิพิธภัณฑ์, พิพิธภัณฑสถาน พิพิธภัณฑ์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด พิพิธภัณฑสถาน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-สอ-เสือ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[พิพิดทะพัน, –พันทะสะถาน] เป็นคำนาม หมายถึง สถานที่เก็บรวบรวมและแสดงสิ่งต่าง ๆ ที่มีความสำคัญด้านวัฒนธรรมหรือด้านวิทยาศาสตร์ โดยมีความมุ่งหมายเพื่อให้เป็นประโยชน์ต่อการศึกษา และก่อให้เกิดความเพลิดเพลินใจ.	พิพิธภัณฑ์, พิพิธภัณฑสถาน [พิพิดทะพัน, –พันทะสะถาน] น. สถานที่เก็บรวบรวมและแสดงสิ่งต่าง ๆ ที่มีความสำคัญด้านวัฒนธรรมหรือด้านวิทยาศาสตร์ โดยมีความมุ่งหมายเพื่อให้เป็นประโยชน์ต่อการศึกษา และก่อให้เกิดความเพลิดเพลินใจ.
พิภพ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-พอ-พาน	เป็นคำนาม หมายถึง โลก เช่น ในพื้นพิภพ นอกพิภพ, ที่อยู่ของนาคในชั้นบาดาล เรียกว่า นาคพิภพ; ทรัพย์สมบัติ เช่น ผ่านพิภพ คือ ครองสมบัติ. ในวงเล็บ ดู วิภว– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-วอ-แหวน.	พิภพ น. โลก เช่น ในพื้นพิภพ นอกพิภพ, ที่อยู่ของนาคในชั้นบาดาล เรียกว่า นาคพิภพ; ทรัพย์สมบัติ เช่น ผ่านพิภพ คือ ครองสมบัติ. (ดู วิภว–).
พิภัช เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง	เป็นคำกริยา หมายถึง แจก, แบ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิภช เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-ชอ-ช้าง.	พิภัช ก. แจก, แบ่ง. (ป., ส. วิภช).
พิภาค เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย	เป็นคำนาม หมายถึง การแจก, การแบ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิภาค เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย.	พิภาค น. การแจก, การแบ่ง. (ป., ส. วิภาค).
พิภูษณะ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-สะ-หระ-อะ	[–พูสะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง วิภูษณะ, เครื่องประดับ, เครื่องแต่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี วิภูสน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-สอ-เสือ-นอ-หนู.	พิภูษณะ [–พูสะนะ] น. วิภูษณะ, เครื่องประดับ, เครื่องแต่ง. (ส.; ป. วิภูสน).
พิเภก เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสมอชนิดหนึ่ง. ในวงเล็บ ดู สมอ เขียนว่า สอ-เสือ-มอ-ม้า-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๒. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิภีตก เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า-กอ-ไก่.	พิเภก น. ชื่อสมอชนิดหนึ่ง. (ดู สมอ ๒). (ป. วิภีตก).
พิมปะการัง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหอยทะเลกาบคู่ชนิด Pholas orientalis ในวงศ์ Pholadidae รูปร่างค่อนข้างยาว สามารถใช้เปลือกขุดดินให้เป็นรูอยู่ได้, พิมพการัง ก็เรียก.	พิมปะการัง น. ชื่อหอยทะเลกาบคู่ชนิด Pholas orientalis ในวงศ์ Pholadidae รูปร่างค่อนข้างยาว สามารถใช้เปลือกขุดดินให้เป็นรูอยู่ได้, พิมพการัง ก็เรียก.
พิมพ–, พิมพ์ พิมพ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-พอ-พาน พิมพ์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-พอ-พาน-ทัน-ทะ-คาด	[พิมพะ–] เป็นคำนาม หมายถึง รูป, รูปร่าง, แบบ, เช่น หยอดวุ้นลงในพิมพ์ หน้าตาเป็นพิมพ์เดียวกัน. เป็นคำกริยา หมายถึง ถ่ายแบบ, ใช้เครื่องจักรกดตัวหนังสือหรือภาพเป็นต้นให้ติดบนวัตถุ เช่นแผ่นกระดาษ ผ้า, เช่น พิมพ์ผ้า พิมพ์ขนมเป็นรูปต่าง ๆ, ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง ทําให้เป็นตัวหนังสือหรือรูปรอยอย่างใด ๆ โดยการกดหรือการใช้พิมพ์หิน เครื่องกล วิธีเคมี หรือวิธีอื่นใดอันอาจให้เกิดเป็นสิ่งพิมพ์ขึ้นหลายสําเนา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	พิมพ–, พิมพ์ [พิมพะ–] น. รูป, รูปร่าง, แบบ, เช่น หยอดวุ้นลงในพิมพ์ หน้าตาเป็นพิมพ์เดียวกัน. ก. ถ่ายแบบ, ใช้เครื่องจักรกดตัวหนังสือหรือภาพเป็นต้นให้ติดบนวัตถุ เช่นแผ่นกระดาษ ผ้า, เช่น พิมพ์ผ้า พิมพ์ขนมเป็นรูปต่าง ๆ, (กฎ) ทําให้เป็นตัวหนังสือหรือรูปรอยอย่างใด ๆ โดยการกดหรือการใช้พิมพ์หิน เครื่องกล วิธีเคมี หรือวิธีอื่นใดอันอาจให้เกิดเป็นสิ่งพิมพ์ขึ้นหลายสําเนา. (ป., ส.).
พิมพ์เขียว เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-พอ-พาน-ทัน-ทะ-คาด-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง พิมพ์สําเนาโดยการฉายแสงผ่านต้นฉบับที่เป็นกระดาษบาง ๆ ลงบนกระดาษที่เคลือบสารเคมีซึ่งไวต่อแสง ให้ปรากฏเป็นลวดลายสีขาวบนพื้นสีนํ้าเงินหรือลวดลายสีนํ้าเงินบนพื้นขาว. เป็นคำนาม หมายถึง สําเนาที่ทําขึ้นโดยวิธีการเช่นนี้. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ blueprint เขียนว่า บี-แอล-ยู-อี-พี-อา-ไอ-เอ็น-ที.	พิมพ์เขียว ก. พิมพ์สําเนาโดยการฉายแสงผ่านต้นฉบับที่เป็นกระดาษบาง ๆ ลงบนกระดาษที่เคลือบสารเคมีซึ่งไวต่อแสง ให้ปรากฏเป็นลวดลายสีขาวบนพื้นสีนํ้าเงินหรือลวดลายสีนํ้าเงินบนพื้นขาว. น. สําเนาที่ทําขึ้นโดยวิธีการเช่นนี้. (อ. blueprint).
พิมพ์ใจ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-พอ-พาน-ทัน-ทะ-คาด-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง ประทับใจ, ติดตรึงใจ.	พิมพ์ใจ ก. ประทับใจ, ติดตรึงใจ.
พิมพ์ดีด เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-พอ-พาน-ทัน-ทะ-คาด-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องพิมพ์ชนิดหนึ่ง ใช้ปลายนิ้วเคาะแป้นอักษรให้ตัวอักษรไปกดผ้าหมึกให้กระทบกระดาษปรากฏเป็นตัวอักษร.	พิมพ์ดีด น. เครื่องพิมพ์ชนิดหนึ่ง ใช้ปลายนิ้วเคาะแป้นอักษรให้ตัวอักษรไปกดผ้าหมึกให้กระทบกระดาษปรากฏเป็นตัวอักษร.
พิมพ์ทอง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-พอ-พาน-ทัน-ทะ-คาด-ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์ศตภิษัช มี ๔ ดวง, ดาวยักษ์ หรือ ดาวสตภิสชะ ก็เรียก.	พิมพ์ทอง น. ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์ศตภิษัช มี ๔ ดวง, ดาวยักษ์ หรือ ดาวสตภิสชะ ก็เรียก.
พิมพ์ลายนิ้วมือ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-พอ-พาน-ทัน-ทะ-คาด-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-วอ-แหวน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง กดปลายนิ้วมือที่ทาหมึกให้เป็นรอยติดอยู่เป็นหลักฐาน โดยปรกติใช้เฉพาะนิ้วหัวแม่มือ, ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง แตะโป้ง หรือ แปะโป้ง.	พิมพ์ลายนิ้วมือ ก. กดปลายนิ้วมือที่ทาหมึกให้เป็นรอยติดอยู่เป็นหลักฐาน โดยปรกติใช้เฉพาะนิ้วหัวแม่มือ, (ปาก) แตะโป้ง หรือ แปะโป้ง.
พิมพ์ลายมือ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-พอ-พาน-ทัน-ทะ-คาด-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง กดปลายนิ้วมือหรือฝ่ามือที่ทาหมึกให้เป็นลายลักษณ์ติดอยู่เป็นหลักฐาน.	พิมพ์ลายมือ ก. กดปลายนิ้วมือหรือฝ่ามือที่ทาหมึกให้เป็นลายลักษณ์ติดอยู่เป็นหลักฐาน.
พิมพ์สอดสี เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-พอ-พาน-ทัน-ทะ-คาด-สอ-เสือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง พิมพ์ให้เป็นสีตั้งแต่ ๒ สีขึ้นไป.	พิมพ์สอดสี ก. พิมพ์ให้เป็นสีตั้งแต่ ๒ สีขึ้นไป.
พิมพ์สัมผัส เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-พอ-พาน-ทัน-ทะ-คาด-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้ปลายนิ้วมือทั้ง ๑๐ เคาะแป้นอักษรโดยไม่ต้องมองแป้น.	พิมพ์สัมผัส ก. ใช้ปลายนิ้วมือทั้ง ๑๐ เคาะแป้นอักษรโดยไม่ต้องมองแป้น.
พิมพ์หนังสือ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-พอ-พาน-ทัน-ทะ-คาด-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้เครื่องพิมพ์กดตัวหนังสือหรือภาพเป็นต้นให้ติดบนกระดาษหรือผ้าเป็นต้น.	พิมพ์หนังสือ ก. ใช้เครื่องพิมพ์กดตัวหนังสือหรือภาพเป็นต้นให้ติดบนกระดาษหรือผ้าเป็นต้น.
พิมพาภรณ์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องประดับร่างกาย ในคําว่า ถนิมพิมพาภรณ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี พิมฺพ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-พิน-ทุ-พอ-พาน + อาภรณ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-นอ-เนน .	พิมพาภรณ์ น. เครื่องประดับร่างกาย ในคําว่า ถนิมพิมพาภรณ์. (ป. พิมฺพ + อาภรณ).
พิมพการัง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-พอ-พาน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	[พิมพะ–]ดู พิมปะการัง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู.	พิมพการัง [พิมพะ–] ดู พิมปะการัง.
พิมพา เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-พอ-พาน-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลาฉลามขนาดใหญ่ชนิด Galeocerdo cuvieri ในวงศ์ Carcharinidae มีฟันใหญ่เป็นรูปสามเหลี่ยม ขอบจักเป็นฟันเลื่อย พื้นลําตัวและครีบสีนํ้าตาลหม่น มีลายพาดขวางตลอดข้างหลังและหาง ซึ่งอาจแตกเป็นจุดเห็นกระจายอยู่ทั่วไปหรือจางหมดไปเมื่อโตขึ้น ดุร้ายมาก ขนาดยาวได้ถึง ๗ เมตร, ตะเพียนทอง เสือทะเล หรือ ฉลามเสือ ก็เรียก.	พิมพา น. ชื่อปลาฉลามขนาดใหญ่ชนิด Galeocerdo cuvieri ในวงศ์ Carcharinidae มีฟันใหญ่เป็นรูปสามเหลี่ยม ขอบจักเป็นฟันเลื่อย พื้นลําตัวและครีบสีนํ้าตาลหม่น มีลายพาดขวางตลอดข้างหลังและหาง ซึ่งอาจแตกเป็นจุดเห็นกระจายอยู่ทั่วไปหรือจางหมดไปเมื่อโตขึ้น ดุร้ายมาก ขนาดยาวได้ถึง ๗ เมตร, ตะเพียนทอง เสือทะเล หรือ ฉลามเสือ ก็เรียก.
พิมพาภรณ์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	ดู พิมพ–, พิมพ์ พิมพ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-พอ-พาน พิมพ์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-พอ-พาน-ทัน-ทะ-คาด .	พิมพาภรณ์ ดู พิมพ–, พิมพ์.
พิมโพหนะ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[–หะนะ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง หมอน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	พิมโพหนะ [–หะนะ] (แบบ) น. หมอน. (ป.).
พิมล เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง	[พิมน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปราศจากมลทิน, ปราศจากความมัวหมอง; ผ่องใส. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิมล เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง.	พิมล [พิมน] ว. ปราศจากมลทิน, ปราศจากความมัวหมอง; ผ่องใส. (ป., ส. วิมล).
พิมเสน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสารชนิดหนึ่ง ลักษณะเป็นเกล็ดสีขาวขุ่น มีทั้งที่ได้จากธรรมชาติและได้จากการสังเคราะห์ ใช้ทํายา ที่ได้จากธรรมชาติ เช่น จากไม้ต้นชนิด Dryobalanops aromatica C.E. Gaertn. ในวงศ์ Dipterocarpaceae, จากไม้พุ่มชนิด Blumea balsamifera DC. ในวงศ์ Compositae, ที่ได้จากการสังเคราะห์เรียก พิมเสนหุง.	พิมเสน ๑ น. ชื่อสารชนิดหนึ่ง ลักษณะเป็นเกล็ดสีขาวขุ่น มีทั้งที่ได้จากธรรมชาติและได้จากการสังเคราะห์ ใช้ทํายา ที่ได้จากธรรมชาติ เช่น จากไม้ต้นชนิด Dryobalanops aromatica C.E. Gaertn. ในวงศ์ Dipterocarpaceae, จากไม้พุ่มชนิด Blumea balsamifera DC. ในวงศ์ Compositae, ที่ได้จากการสังเคราะห์เรียก พิมเสนหุง.
พิมเสน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Dryobalanops aromatica C.E. Gaertn. ในวงศ์ Dipterocarpaceae มีเกล็ดพิมเสนอยู่ในเนื้อไม้. (๒) ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Pogostemon cablin (Blanco) Benth. ในวงศ์ Labiatae ใบออกตรงข้ามกัน ขอบใบจัก ขยี้แล้วมีกลิ่นหอม ใช้กลั่นให้นํ้ามันหอมระเหยซึ่งใช้แต่งกลิ่นและดับกลิ่นตัว. (๓) ชื่อมะม่วงหลายพันธุ์ของชนิด Mangifera indica L. พันธุ์หนึ่งเมื่อดิบมีรสเปรี้ยว สุกแล้วหวาน, พันธุ์ที่แก่แล้วมีรสมัน เรียก พิมเสนมัน.	พิมเสน ๒ น. (๑) ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Dryobalanops aromatica C.E. Gaertn. ในวงศ์ Dipterocarpaceae มีเกล็ดพิมเสนอยู่ในเนื้อไม้. (๒) ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Pogostemon cablin (Blanco) Benth. ในวงศ์ Labiatae ใบออกตรงข้ามกัน ขอบใบจัก ขยี้แล้วมีกลิ่นหอม ใช้กลั่นให้นํ้ามันหอมระเหยซึ่งใช้แต่งกลิ่นและดับกลิ่นตัว. (๓) ชื่อมะม่วงหลายพันธุ์ของชนิด Mangifera indica L. พันธุ์หนึ่งเมื่อดิบมีรสเปรี้ยว สุกแล้วหวาน, พันธุ์ที่แก่แล้วมีรสมัน เรียก พิมเสนมัน.
พิมาน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ที่อยู่หรือที่ประทับของเทวดา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิมาน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู.	พิมาน น. ที่อยู่หรือที่ประทับของเทวดา. (ป., ส. วิมาน).
พิมุข เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ขอ-ไข่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ฝ่ายหลัง, ข้างหลัง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิมุข เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ขอ-ไข่.	พิมุข ว. ฝ่ายหลัง, ข้างหลัง. (ป., ส. วิมุข).
พิโมกข์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ความพ้น, ความเปลื้องออก, ชื่อพระนิพพาน. เป็นคำกริยา หมายถึง เปลื้อง, พ้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิโมกฺข เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ขอ-ไข่ และมาจากภาษาสันสกฤต วิโมกฺษ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี.	พิโมกข์ น. ความพ้น, ความเปลื้องออก, ชื่อพระนิพพาน. ก. เปลื้อง, พ้น. (ป. วิโมกฺข; ส. วิโมกฺษ).
พิโมกษ์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง พิโมกข์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิโมกฺษ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี และมาจากภาษาบาลี วิโมกฺข เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ขอ-ไข่.	พิโมกษ์ น. พิโมกข์. (ส. วิโมกฺษ; ป. วิโมกฺข).
พิโยกพิเกน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง โยกโย้ไม่เสร็จสิ้นไปง่าย ๆ.	พิโยกพิเกน ก. โยกโย้ไม่เสร็จสิ้นไปง่าย ๆ.
พิโยค เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-คอ-ควาย	เป็นคำกริยา หมายถึง พลัดพราก, จากไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิโยค เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-คอ-ควาย.	พิโยค ก. พลัดพราก, จากไป. (ป., ส. วิโยค).
พิรอด เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแหวนชนิดหนึ่ง ถักด้วยผ้ายันต์หรือด้ายดิบเป็นต้น ใช้เป็นเครื่องราง.	พิรอด น. ชื่อแหวนชนิดหนึ่ง ถักด้วยผ้ายันต์หรือด้ายดิบเป็นต้น ใช้เป็นเครื่องราง.
พิระ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้เพียร, ผู้กล้า, นักรบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วีร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-รอ-เรือ.	พิระ น. ผู้เพียร, ผู้กล้า, นักรบ. (ป., ส. วีร).
พิรากล เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ลอ-ลิง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เจ้ามารยา, เจ้าเล่ห์เจ้ากล.	พิรากล ว. เจ้ามารยา, เจ้าเล่ห์เจ้ากล.
พิราบ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนกในวงศ์ Columbidae ซึ่งเป็นวงศ์เดียวกับนกเขา รูปร่างคล้ายกันแต่ขนาดใหญ่กว่า ส่วนใหญ่ลําตัวสีเทาอมฟ้า หากินบนพื้นดิน กินเมล็ดพืช ที่พบทั่วไป คือ ชนิด Columba livia. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิราว เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน พิราว เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน พิราพ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-พอ-พาน ว่า เสียงร้อง .	พิราบ น. ชื่อนกในวงศ์ Columbidae ซึ่งเป็นวงศ์เดียวกับนกเขา รูปร่างคล้ายกันแต่ขนาดใหญ่กว่า ส่วนใหญ่ลําตัวสีเทาอมฟ้า หากินบนพื้นดิน กินเมล็ดพืช ที่พบทั่วไป คือ ชนิด Columba livia. (ส. วิราว, พิราว, พิราพ ว่า เสียงร้อง).
พิราม เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง การหยุดพัก, การหยุดเสียง, ที่สุด. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิราม เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า.	พิราม ๑ น. การหยุดพัก, การหยุดเสียง, ที่สุด. (ส. วิราม).
พิราม เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งาม.	พิราม ๒ ว. งาม.
พิราลัย เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ตาย (ใช้แก่เจ้าประเทศราช และสมเด็จเจ้าพระยา). ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วีร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-รอ-เรือ + อาลย เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก ว่า ที่อยู่ของนักรบ, สวรรค์ .	พิราลัย ก. ตาย (ใช้แก่เจ้าประเทศราช และสมเด็จเจ้าพระยา). (ส. วีร + อาลย ว่า ที่อยู่ของนักรบ, สวรรค์).
พิริย–, พิริยะ พิริย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก พิริยะ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	[พิริยะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความหมั่น, ความกล้า; คนกล้า, คนแข็งแรง, นักรบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิริย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาสันสกฤต วีรฺย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก ว่า ความหมั่น, ความกล้า .	พิริย–, พิริยะ [พิริยะ–] น. ความหมั่น, ความกล้า; คนกล้า, คนแข็งแรง, นักรบ. (ป. วิริย; ส. วีรฺย ว่า ความหมั่น, ความกล้า).
พิริยพฤนท์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-พอ-พาน-รอ-รึ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-ทัน-ทะ-คาด	[พิริยะพฺรึน] เป็นคำนาม หมายถึง หมู่นักรบ, พลนักรบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิริย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก + ภาษาสันสกฤต วฺฤนฺท เขียนว่า วอ-แหวน-พิน-ทุ-รอ-รึ-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน .	พิริยพฤนท์ [พิริยะพฺรึน] น. หมู่นักรบ, พลนักรบ. (ป. วิริย + ส. วฺฤนฺท).
พิริยโยธา เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง พลรบผู้กล้าหาญ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิริย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก + โยธา เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา .	พิริยโยธา น. พลรบผู้กล้าหาญ. (ป. วิริย + โยธา).
พิรี้พิไร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-รอ-เรือ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มัวทําโน่นนิดนี่หน่อย, อ้อยอิ่ง, ตะบิดตะบอย, เช่น ทำพิรี้พิไร มัวพิรี้พิไร.	พิรี้พิไร ว. มัวทําโน่นนิดนี่หน่อย, อ้อยอิ่ง, ตะบิดตะบอย, เช่น ทำพิรี้พิไร มัวพิรี้พิไร.
พิรุณ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน	เป็นคำนาม หมายถึง ฝน; ชื่อเทวดาแห่งนํ้า เทวดาแห่งฝน เรียกว่า พระพิรุณ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วรุณ เขียนว่า วอ-แหวน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน.	พิรุณ น. ฝน; ชื่อเทวดาแห่งนํ้า เทวดาแห่งฝน เรียกว่า พระพิรุณ. (ป., ส. วรุณ).
พิรุธ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทง	เป็นคำกริยา หมายถึง ผิดปรกติ, มีอาการน่าสงสัย, เช่น แสดงอาการพิรุธ ทำพิรุธ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิรุทฺธ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทง.	พิรุธ ก. ผิดปรกติ, มีอาการน่าสงสัย, เช่น แสดงอาการพิรุธ ทำพิรุธ. (ป., ส. วิรุทฺธ).
พิรุฬห์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-ลอ-จุ-ลา-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด	[พิรุน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งอกงาม, เจริญ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิรุฬฺห เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-ลอ-จุ-ลา-พิน-ทุ-หอ-หีบ และมาจากภาษาสันสกฤต วิรูฒ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ทอ-ผู้-เท่า.	พิรุฬห์ [พิรุน] ว. งอกงาม, เจริญ. (ป. วิรุฬฺห; ส. วิรูฒ).
พิเรนทร์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	[พิเรน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อุตรินอกลู่นอกทาง เช่น เล่นพิเรนทร์ คนพิเรนทร์.	พิเรนทร์ [พิเรน] ว. อุตรินอกลู่นอกทาง เช่น เล่นพิเรนทร์ คนพิเรนทร์.
พิเราะ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไพเราะ, เพราะ, เสนาะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร พีเราะ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ.	พิเราะ ว. ไพเราะ, เพราะ, เสนาะ. (ข. พีเราะ).
พิโรธ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-ทอ-ทง	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำกริยา หมายถึง โกรธ, เคือง, ใช้ว่า ทรงพระพิโรธ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิโรธ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-ทอ-ทง ว่า การขัดขวาง .	พิโรธ (ราชา) ก. โกรธ, เคือง, ใช้ว่า ทรงพระพิโรธ. (ป., ส. วิโรธ ว่า การขัดขวาง).
พิไร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-รอ-เรือ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง รําพัน, รํ่าว่า, รํ่าร้อง.	พิไร ว. รําพัน, รํ่าว่า, รํ่าร้อง.
พิลังกาสา เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มหลายชนิดในสกุล Ardisia วงศ์ Myrsinaceae ผลกลมเล็ก ๆ ใช้ทํายาได้ เช่น ชนิด A. colorata Roxb., A. pendulifera Pit., A. polycephala Wall. ex A. DC..	พิลังกาสา น. ชื่อไม้พุ่มหลายชนิดในสกุล Ardisia วงศ์ Myrsinaceae ผลกลมเล็ก ๆ ใช้ทํายาได้ เช่น ชนิด A. colorata Roxb., A. pendulifera Pit., A. polycephala Wall. ex A. DC..
พิลาป เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา	เป็นคำกริยา หมายถึง รํ่าไรรําพัน, ครํ่าครวญ, ร้องไห้, บ่นเพ้อ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิลาป เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา.	พิลาป ก. รํ่าไรรําพัน, ครํ่าครวญ, ร้องไห้, บ่นเพ้อ. (ป., ส. วิลาป).
พิลาลส เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สอ-เสือ	[–ลาลด] เป็นคำกริยา หมายถึง อยาก, กระหาย, เร่าร้อน; เศร้าโศก, เสียใจ; เขียนว่า พิลาลด หรือ พิลาลศ ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ + ลาลส เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สอ-เสือ .	พิลาลส [–ลาลด] ก. อยาก, กระหาย, เร่าร้อน; เศร้าโศก, เสียใจ; เขียนว่า พิลาลด หรือ พิลาลศ ก็มี. (ส. วิ + ลาลส).
พิลาส เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	[พิลาด] เป็นคำกริยา หมายถึง กรีดกราย, เยื้องกราย; คะนอง; ฟ้อนรํา. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งามอย่างมีเสน่ห์, งามอย่างสดใส; สนุก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิลาส เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ.	พิลาส [พิลาด] ก. กรีดกราย, เยื้องกราย; คะนอง; ฟ้อนรํา. ว. งามอย่างมีเสน่ห์, งามอย่างสดใส; สนุก. (ส. วิลาส).
พิลิปดา เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง มาตราวัดมุม ได้แก่ ๑ ใน ๖๐ ของลิปดา.	พิลิปดา น. มาตราวัดมุม ได้แก่ ๑ ใน ๖๐ ของลิปดา.
พิลึก เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ผิดปรกติ เช่น ทำพิลึก ท่าทางพิลึก, แปลกประหลาด เช่น รูปร่างพิลึก.	พิลึก ว. ผิดปรกติ เช่น ทำพิลึก ท่าทางพิลึก, แปลกประหลาด เช่น รูปร่างพิลึก.
พิลึกกึกกือ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่-กอ-ไก่-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่-กอ-ไก่-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แปลกมาก, ประหลาดมาก, น่าขัน, ชอบกล.	พิลึกกึกกือ (ปาก) ว. แปลกมาก, ประหลาดมาก, น่าขัน, ชอบกล.
พิลึกพิลั่น เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พิลึกมาก.	พิลึกพิลั่น (ปาก) ว. พิลึกมาก.
พิโลน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สุกใส.	พิโลน ว. สุกใส.
พิโลล เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ลอ-ลิง	[พิโลน] เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่คงที่, เคลื่อนไปมา, ยักย้าย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิโลล เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ลอ-ลิง.	พิโลล [พิโลน] ก. ไม่คงที่, เคลื่อนไปมา, ยักย้าย. (ส. วิโลล).
พิไล เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งาม.	พิไล ว. งาม.
พิศ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา ความหมายที่ ๑	[พิด] เป็นคำกริยา หมายถึง เพ่งดู, แลดูโดยถี่ถ้วน.	พิศ ๑ [พิด] ก. เพ่งดู, แลดูโดยถี่ถ้วน.
พิศดู เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อู	[พิดสะดู] เป็นคำกริยา หมายถึง พิจารณาดูให้รอบคอบ, พิจารณาดูให้ถี่ถ้วน.	พิศดู [พิดสะดู] ก. พิจารณาดูให้รอบคอบ, พิจารณาดูให้ถี่ถ้วน.
พิศ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา ความหมายที่ ๒	[พิด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยี่สิบ. เป็นคำนาม หมายถึง เรียกเหรียญทองครั้งรัชกาลที่ ๔ ชนิดหนึ่ง มีค่าเท่ากับ ๑ ใน ๒๐ ของชั่ง = ๔ บาท ว่า ทองพิศ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วึศ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อึ-สอ-สา-ลา และมาจากภาษาบาลี วีส เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-สอ-เสือ.	พิศ ๒ [พิด] ว. ยี่สิบ. น. เรียกเหรียญทองครั้งรัชกาลที่ ๔ ชนิดหนึ่ง มีค่าเท่ากับ ๑ ใน ๒๐ ของชั่ง = ๔ บาท ว่า ทองพิศ. (ส. วึศ; ป. วีส).
พิศวง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-งอ-งู	[พิดสะหฺวง] เป็นคำกริยา หมายถึง แปลกใจ, หลากใจ, เช่น ทำให้พิศวง; สงสัย, สนเท่ห์, เช่น น่าพิศวง.	พิศวง [พิดสะหฺวง] ก. แปลกใจ, หลากใจ, เช่น ทำให้พิศวง; สงสัย, สนเท่ห์, เช่น น่าพิศวง.
พิศวาส เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	[พิดสะหฺวาด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง รักใคร่, สิเนหา, เช่น ไม่น่าพิศวาส. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิศฺวาส เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ และมาจากภาษาบาลี วิสฺสาส เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ ว่า ความคุ้นเคย .	พิศวาส [พิดสะหฺวาด] ว. รักใคร่, สิเนหา, เช่น ไม่น่าพิศวาส. (ส. วิศฺวาส; ป. วิสฺสาส ว่า ความคุ้นเคย).
พิศาล เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กว้างใหญ่, ไพศาล ก็ใช้. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิศาล เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง และมาจากภาษาบาลี วิสาล เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง.	พิศาล ว. กว้างใหญ่, ไพศาล ก็ใช้. (ส. วิศาล; ป. วิสาล).
พิศุทธ์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สะอาด, ใส, ขาว, หมดจด, บริสุทธิ์, หมดมลทิน, ไม่มีความเสียหาย, ไม่มีตําหนิ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิศุทฺธ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทง และมาจากภาษาบาลี วิสุทฺธ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทง.	พิศุทธ์ ว. สะอาด, ใส, ขาว, หมดจด, บริสุทธิ์, หมดมลทิน, ไม่มีความเสียหาย, ไม่มีตําหนิ. (ส. วิศุทฺธ; ป. วิสุทฺธ).
พิศุทธิ์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ความผ่องใส, ความงาม, ความดี, ความสะอาด, ความบริสุทธิ์, ความถูกต้อง; การล้าง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิศุทฺธิ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ และมาจากภาษาบาลี วิสุทฺธิ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ.	พิศุทธิ์ น. ความผ่องใส, ความงาม, ความดี, ความสะอาด, ความบริสุทธิ์, ความถูกต้อง; การล้าง. (ส. วิศุทฺธิ; ป. วิสุทฺธิ).
พิเศษ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-สอ-สา-ลา-สอ-รือ-สี	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง นอกเหนือหรือแตกต่างไปจากปรกติธรรมดา (มักใช้ในทางดี) เช่น ในกรณีพิเศษ เขาเป็นคนมีความจำเลิศเป็นพิเศษ, ไม่ใช่ปรกติธรรมดาหรือประจำ เช่น อาจารย์พิเศษ, ที่แยกเป็นส่วนหนึ่งต่างหาก เช่น คนไข้พิเศษ นักศึกษาพิเศษ; ลำดับชั้นหรือขั้นของยศเป็นต้นที่สูงกว่าเอก เช่น ข้าราชการชั้นพิเศษ พระครูสัญญาบัตรชั้นพิเศษ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิเศษ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-สอ-สา-ลา-สอ-รือ-สี และมาจากภาษาบาลี วิเสส เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สอ-เสือ.	พิเศษ ว. นอกเหนือหรือแตกต่างไปจากปรกติธรรมดา (มักใช้ในทางดี) เช่น ในกรณีพิเศษ เขาเป็นคนมีความจำเลิศเป็นพิเศษ, ไม่ใช่ปรกติธรรมดาหรือประจำ เช่น อาจารย์พิเศษ, ที่แยกเป็นส่วนหนึ่งต่างหาก เช่น คนไข้พิเศษ นักศึกษาพิเศษ; ลำดับชั้นหรือขั้นของยศเป็นต้นที่สูงกว่าเอก เช่น ข้าราชการชั้นพิเศษ พระครูสัญญาบัตรชั้นพิเศษ. (ส. วิเศษ; ป. วิเสส).
พิษ, พิษ– พิษ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี พิษ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี	[พิด, พิดสะ–] เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่ร้ายเป็นอันตรายแก่ร่างกายหรือให้ความเดือดร้อนแก่จิตใจ; สิ่งที่ร้ายเป็นอันตราย เมื่อเข้าสู่ร่างกายจะทําให้ตาย เจ็บปวด หรือพิการได้ บางอย่างเกิดจากแร่ เช่นสารหนู, บางอย่างเกิดจากต้นไม้ เช่นต้นแสลงใจ, บางอย่างเกิดจากสัตว์ เช่นงู. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิษ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี และมาจากภาษาบาลี วิส เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ.	พิษ, พิษ– [พิด, พิดสะ–] น. สิ่งที่ร้ายเป็นอันตรายแก่ร่างกายหรือให้ความเดือดร้อนแก่จิตใจ; สิ่งที่ร้ายเป็นอันตราย เมื่อเข้าสู่ร่างกายจะทําให้ตาย เจ็บปวด หรือพิการได้ บางอย่างเกิดจากแร่ เช่นสารหนู, บางอย่างเกิดจากต้นไม้ เช่นต้นแสลงใจ, บางอย่างเกิดจากสัตว์ เช่นงู. (ส. วิษ; ป. วิส).
พิษนาศน์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด ความหมายที่ ๑	[พิดสะหฺนาด] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเครื่องยาไทยชนิดหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิษนาศน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-นอ-หนู.	พิษนาศน์ ๑ [พิดสะหฺนาด] น. ชื่อเครื่องยาไทยชนิดหนึ่ง. (ส. วิษนาศน).
พิษสง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-สอ-เสือ-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง พิษ, พยศ.	พิษสง (ปาก) น. พิษ, พยศ.
พิษสมโยค เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-สอ-เสือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-คอ-ควาย	[พิดสะสมโยก] เป็นคำนาม หมายถึง ชาดก้อน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิษสมโยค เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-สอ-เสือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-คอ-ควาย.	พิษสมโยค [พิดสะสมโยก] น. ชาดก้อน. (ส. วิษสมโยค).
พิษสุนัขบ้า เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ขอ-ไข่-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง โรคติดเชื้อไวรัสของระบบประสาท ติดต่อจากนํ้าลายของสุนัขหรือแมวที่เป็นโรคนี้ ผู้ป่วยมีอาการเนื่องจากสมองอักเสบ มีไข้ เอะอะ ซึม กลืนอาหารลําบากโดยเฉพาะนํ้า ถึงตายเกือบทุกรายในระยะเวลาประมาณ ๑ สัปดาห์, โรคกลัวนํ้า ก็เรียก.	พิษสุนัขบ้า น. โรคติดเชื้อไวรัสของระบบประสาท ติดต่อจากนํ้าลายของสุนัขหรือแมวที่เป็นโรคนี้ ผู้ป่วยมีอาการเนื่องจากสมองอักเสบ มีไข้ เอะอะ ซึม กลืนอาหารลําบากโดยเฉพาะนํ้า ถึงตายเกือบทุกรายในระยะเวลาประมาณ ๑ สัปดาห์, โรคกลัวนํ้า ก็เรียก.
พิษสุราเรื้อรัง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อโรคชนิดหนึ่ง ซึ่งสมองและประสาทเสื่อมเนื่องจากดื่มสุรามากเป็นเวลานาน มีอาการมือสั่น เดินเซ สติปัญญาเสื่อม บางครั้งชักแบบลมบ้าหมู.	พิษสุราเรื้อรัง น. ชื่อโรคชนิดหนึ่ง ซึ่งสมองและประสาทเสื่อมเนื่องจากดื่มสุรามากเป็นเวลานาน มีอาการมือสั่น เดินเซ สติปัญญาเสื่อม บางครั้งชักแบบลมบ้าหมู.
พิษฐาน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[พิดสะถาน] เป็นคำกริยา หมายถึง มุ่งหมาย, ขอร้องต่อสิ่งที่ตนถือว่าศักดิ์สิทธิ์เพื่อช่วยบันดาลให้ประสบผลสำเร็จในสิ่งที่ตนมุ่งหมาย. (เลือนมาจาก อธิษฐาน).	พิษฐาน [พิดสะถาน] ก. มุ่งหมาย, ขอร้องต่อสิ่งที่ตนถือว่าศักดิ์สิทธิ์เพื่อช่วยบันดาลให้ประสบผลสำเร็จในสิ่งที่ตนมุ่งหมาย. (เลือนมาจาก อธิษฐาน).
พิษนาศน์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด ความหมายที่ ๑	ดูใน พิษ, พิษ– พิษ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี พิษ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี .	พิษนาศน์ ๑ ดูใน พิษ, พิษ–.
พิษนาศน์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Artemisia indica Willd. var. heyneana Pampan. ในวงศ์ Compositae ใบเล็กหยักเว้าเป็นแฉก ช่อดอกสีนวล ใช้ทํายาได้.	พิษนาศน์ ๒ น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Artemisia indica Willd. var. heyneana Pampan. ในวงศ์ Compositae ใบเล็กหยักเว้าเป็นแฉก ช่อดอกสีนวล ใช้ทํายาได้.
พิสดาร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[พิดสะดาน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กว้างขวาง, ละเอียดลออ (ใช้แก่เนื้อความ) เช่น ประวัติศาสตร์ฉบับพิสดาร มีความพิสดารดังนี้; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง แปลกพิลึก เช่น เล่นพิสดาร. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิสฺตาร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ และมาจากภาษาบาลี วิตฺถาร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	พิสดาร [พิดสะดาน] ว. กว้างขวาง, ละเอียดลออ (ใช้แก่เนื้อความ) เช่น ประวัติศาสตร์ฉบับพิสดาร มีความพิสดารดังนี้; (ปาก) แปลกพิลึก เช่น เล่นพิสดาร. (ส. วิสฺตาร; ป. วิตฺถาร).
พิสมร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-รอ-เรือ	[พิดสะหฺมอน] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องรางชนิดหนึ่ง รูปสามเหลี่ยมหรือสี่เหลี่ยม ร้อยสาย สําหรับป้องกันอันตราย.	พิสมร [พิดสะหฺมอน] น. เครื่องรางชนิดหนึ่ง รูปสามเหลี่ยมหรือสี่เหลี่ยม ร้อยสาย สําหรับป้องกันอันตราย.
พิสมัย เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[พิดสะไหฺม] เป็นคำนาม หมายถึง ความรัก, ความปลื้มใจ, ความชื่นชม. เป็นคำกริยา หมายถึง รักใคร่หลงใหล เช่น ฉันไม่เห็นจะพิสมัยเธอเลย. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ควรชม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิสฺมย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-มอ-ม้า-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี วิมฺหย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-พิน-ทุ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก ว่า ความแปลกใจ .	พิสมัย [พิดสะไหฺม] น. ความรัก, ความปลื้มใจ, ความชื่นชม. ก. รักใคร่หลงใหล เช่น ฉันไม่เห็นจะพิสมัยเธอเลย. ว. ควรชม. (ส. วิสฺมย; ป. วิมฺหย ว่า ความแปลกใจ).
พิสมัยเรียงหมอน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อวิธีรําท่าหนึ่งอยู่ในลําดับว่า พรหมนิมิต พิสมัยเรียงหมอน. ในวงเล็บ มาจาก ตำราฟ้อนรำ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๗๑.	พิสมัยเรียงหมอน น. ชื่อวิธีรําท่าหนึ่งอยู่ในลําดับว่า พรหมนิมิต พิสมัยเรียงหมอน. (ฟ้อน).
พิสัง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อะไร.	พิสัง (ถิ่น–อีสาน) ว. อะไร.
พิสัช เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง	เป็นคำกริยา หมายถึง แก้, ตอบคําถาม; สละ, ส่งไป, ทิ้ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิสชฺช เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง.	พิสัช ก. แก้, ตอบคําถาม; สละ, ส่งไป, ทิ้ง. (ป. วิสชฺช).
พิสัญญี เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อี	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง วิสัญญี, หมดความรู้สึก, สิ้นสติ, สลบ.	พิสัญญี ว. วิสัญญี, หมดความรู้สึก, สิ้นสติ, สลบ.
พิสัย เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง วิสัย, ลักษณะที่เป็นอยู่, ความสามารถ; ขอบ, เขต, แดน, ตําบล, ถิ่น, แว่นแคว้น, ที่, มณฑล, ประเทศ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิสย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ยอ-ยัก.	พิสัย น. วิสัย, ลักษณะที่เป็นอยู่, ความสามารถ; ขอบ, เขต, แดน, ตําบล, ถิ่น, แว่นแคว้น, ที่, มณฑล, ประเทศ. (ป. วิสย).
พิสิฐ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถาน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ประเสริฐ, วิเศษ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิสิฏ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ตอ-ปะ-ตัก-ถอ-ถาน และมาจากภาษาสันสกฤต วิศิษฺฏ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-ตอ-ปะ-ตัก.	พิสิฐ ว. ประเสริฐ, วิเศษ. (ป. วิสิฏ; ส. วิศิษฺฏ).
พิสุทธิ์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง บริสุทธิ์, สะอาด, สุกใส. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิสุทฺธิ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ.	พิสุทธิ์ ว. บริสุทธิ์, สะอาด, สุกใส. (ป. วิสุทฺธิ).
พิสูจน์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อู-จอ-จาน-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง บ่ง, ชี้แจงให้รู้เหตุผล, เช่น เอาพยานหลักฐานไปพิสูจน์ความจริงในศาล, ทดลองให้เห็นจริง, ทดลองหาความจริง, เช่น มีวิธีพิสูจน์ว่าเป็นผงชูรสแท้หรือไม่. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิสูจน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อู-จอ-จาน-นอ-หนู.	พิสูจน์ ก. บ่ง, ชี้แจงให้รู้เหตุผล, เช่น เอาพยานหลักฐานไปพิสูจน์ความจริงในศาล, ทดลองให้เห็นจริง, ทดลองหาความจริง, เช่น มีวิธีพิสูจน์ว่าเป็นผงชูรสแท้หรือไม่. (ส. วิสูจน).
พิสูจน์อักษร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อู-จอ-จาน-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด-ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-รอ-เรือ	เป็นคำกริยา หมายถึง ตรวจและแก้ไขที่ผิดในการพิมพ์หนังสือ.	พิสูจน์อักษร ก. ตรวจและแก้ไขที่ผิดในการพิมพ์หนังสือ.
พิหค เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-คอ-ควาย	[พิหก] เป็นคำนาม หมายถึง นก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิหค เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-คอ-ควาย.	พิหค [พิหก] น. นก. (ป., ส. วิหค).
พิหเคนทร์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	[พิหะเคน] เป็นคำนาม หมายถึง พญานก.	พิหเคนทร์ [พิหะเคน] น. พญานก.
พิหเคนทร์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	ดู พิหค เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-คอ-ควาย.	พิหเคนทร์ ดู พิหค.
พิหาร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[พิหาน] เป็นคำนาม หมายถึง ที่อยู่ของพระสงฆ์, วัด; วิหาร, ที่ซึ่งประดิษฐานพระพุทธรูป, คู่กับอุโบสถ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิหาร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	พิหาร [พิหาน] น. ที่อยู่ของพระสงฆ์, วัด; วิหาร, ที่ซึ่งประดิษฐานพระพุทธรูป, คู่กับอุโบสถ. (ป. วิหาร).
พิฬาร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ลอ-จุ-ลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[พิลาน] เป็นคำนาม หมายถึง แมว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี พิฬาร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ลอ-จุ-ลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ วิฬาร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ลอ-จุ-ลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ และมาจากภาษาสันสกฤต วิฑาล เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง.	พิฬาร [พิลาน] น. แมว. (ป. พิฬาร, วิฬาร; ส. วิฑาล).
พี เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อี	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อ้วน, มักใช้เข้าคู่กับคํา อ้วน เป็น อ้วนพี. เป็นคำนาม หมายถึง มัน.	พี ว. อ้วน, มักใช้เข้าคู่กับคํา อ้วน เป็น อ้วนพี. น. มัน.
พี่ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ร่วมบิดาหรือมารดาเดียวกันและเกิดก่อน, ผู้ที่มีศักดิ์เสมอพี่; คํานําหน้าชื่อคนที่มีอายุคราวพี่หรือมีศักดิ์เสมอพี่ เช่น พี่นั่น พี่นี่.	พี่ น. ผู้ร่วมบิดาหรือมารดาเดียวกันและเกิดก่อน, ผู้ที่มีศักดิ์เสมอพี่; คํานําหน้าชื่อคนที่มีอายุคราวพี่หรือมีศักดิ์เสมอพี่ เช่น พี่นั่น พี่นี่.
พี่น้อง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-นอ-หนู-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้เกิดร่วมบิดามารดาเดียวกัน หรือร่วมบิดาเดียวกัน หรือร่วมมารดาเดียวกัน; คนในเชื้อสายวงศ์วาน.	พี่น้อง น. ผู้เกิดร่วมบิดามารดาเดียวกัน หรือร่วมบิดาเดียวกัน หรือร่วมมารดาเดียวกัน; คนในเชื้อสายวงศ์วาน.
พี่เบิ้ม เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง ผู้มีอํานาจมาก, ผู้เป็นหัวหน้าใหญ่.	พี่เบิ้ม (ปาก) น. ผู้มีอํานาจมาก, ผู้เป็นหัวหน้าใหญ่.
พี่เลี้ยง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้มีหน้าที่เลี้ยงดูเด็ก; ผู้ทำหน้าที่ดูแล ให้คำปรึกษา หรือช่วยเหลือเป็นต้น เช่น พี่เลี้ยงนักมวย พี่เลี้ยงผู้เข้าประกวด.	พี่เลี้ยง น. ผู้มีหน้าที่เลี้ยงดูเด็ก; ผู้ทำหน้าที่ดูแล ให้คำปรึกษา หรือช่วยเหลือเป็นต้น เช่น พี่เลี้ยงนักมวย พี่เลี้ยงผู้เข้าประกวด.
พี้ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ไม้-โท	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาเฉพาะถิ่น เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง นี้.	พี้ (ถิ่น) ว. นี้.
พีชคณิต เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ชอ-ช้าง-คอ-ควาย-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	[พีชะคะนิด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในคณิตศาสตร์ เป็นคำนาม หมายถึง คณิตศาสตร์แขนงหนึ่งที่ใช้สัญลักษณ์มาศึกษาการจําแนกประเภท คุณสมบัติ และโครงสร้างของระบบจํานวนหรือระบบคณิตศาสตร์อื่น ๆ ที่เน้นในเรื่องโครงสร้างเป็นสําคัญ รวมถึงการศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างระบบเหล่านั้นด้วย.	พีชคณิต [พีชะคะนิด] (คณิต) น. คณิตศาสตร์แขนงหนึ่งที่ใช้สัญลักษณ์มาศึกษาการจําแนกประเภท คุณสมบัติ และโครงสร้างของระบบจํานวนหรือระบบคณิตศาสตร์อื่น ๆ ที่เน้นในเรื่องโครงสร้างเป็นสําคัญ รวมถึงการศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างระบบเหล่านั้นด้วย.
พี้โพ้ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง โพล้เพล้; ที่เปล่าเปลี่ยวทุรกันดาร; เพล้โพล้ ก็ว่า.	พี้โพ้ น. โพล้เพล้; ที่เปล่าเปลี่ยวทุรกันดาร; เพล้โพล้ ก็ว่า.
พีร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อี-รอ-เรือ	[พีระ–] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้เพียร, ผู้กล้า, นักรบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วีร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-รอ-เรือ.	พีร– [พีระ–] น. ผู้เพียร, ผู้กล้า, นักรบ. (ป., ส. วีร).
พีระมิด เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อี-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งก่อสร้างที่มีฐานเป็นรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส ด้านข้างทั้ง ๔ เป็นรูปสามเหลี่ยม มีปลายสุดไปบรรจบกันที่ยอด, ในอียิปต์เดิมใช้เป็นที่ฝังพระศพ ต่อมาบางทีก็ใช้เป็นเทวสถาน, ส่วนพีระมิดที่เม็กซิโกใช้เป็นเทวสถานอย่างเดียว, เรียกสิ่งหรือรูปที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้นว่า รูปพีระมิด; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในคณิตศาสตร์ หมายถึง รูปทรงตันชนิดหนึ่ง มีฐานเป็นรูปหลายเหลี่ยม และด้านข้างเป็นรูปสามเหลี่ยมที่มีจุดยอดร่วมกัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ pyramid เขียนว่า พี-วาย-อา-เอ-เอ็ม-ไอ-ดี.	พีระมิด น. สิ่งก่อสร้างที่มีฐานเป็นรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส ด้านข้างทั้ง ๔ เป็นรูปสามเหลี่ยม มีปลายสุดไปบรรจบกันที่ยอด, ในอียิปต์เดิมใช้เป็นที่ฝังพระศพ ต่อมาบางทีก็ใช้เป็นเทวสถาน, ส่วนพีระมิดที่เม็กซิโกใช้เป็นเทวสถานอย่างเดียว, เรียกสิ่งหรือรูปที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้นว่า รูปพีระมิด; (คณิต) รูปทรงตันชนิดหนึ่ง มีฐานเป็นรูปหลายเหลี่ยม และด้านข้างเป็นรูปสามเหลี่ยมที่มีจุดยอดร่วมกัน. (อ. pyramid).
พึง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อึ-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คําช่วยกริยาอื่น หมายความยอมตาม แปลว่า ควร เช่น พึงไป ว่า ควรไป, หมายความจําเป็น แปลว่า ต้อง เช่น กิจที่สงฆ์จะพึงทํา ว่า กิจที่สงฆ์จะต้องทํา.	พึง ว. คําช่วยกริยาอื่น หมายความยอมตาม แปลว่า ควร เช่น พึงไป ว่า ควรไป, หมายความจําเป็น แปลว่า ต้อง เช่น กิจที่สงฆ์จะพึงทํา ว่า กิจที่สงฆ์จะต้องทํา.
พึงใจ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อึ-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พอใจ, ชอบใจ.	พึงใจ ว. พอใจ, ชอบใจ.
พึงตา เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อึ-งอ-งู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พอตา, เหมาะตา.	พึงตา ว. พอตา, เหมาะตา.
พึงพอใจ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อึ-งอ-งู-พอ-พาน-ออ-อ่าง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง รัก, ชอบใจ.	พึงพอใจ ว. รัก, ชอบใจ.
พึ่ง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง อาศัย เช่น พึ่งบารมีคนอื่น, พักพิง เช่น ไปพึ่งเขาอยู่, ขอความช่วยเหลือ เช่น หนีร้อนมาพึ่งเย็น.	พึ่ง ๑ ก. อาศัย เช่น พึ่งบารมีคนอื่น, พักพิง เช่น ไปพึ่งเขาอยู่, ขอความช่วยเหลือ เช่น หนีร้อนมาพึ่งเย็น.
พึ่งจมูกคนอื่นหายใจ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู-จอ-จาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-คอ-ควาย-นอ-หนู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-นอ-หนู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง อาศัยผู้อื่นมักไม่สะดวก, ยืมจมูกคนอื่นหายใจ หรือ เอาจมูกผู้อื่นมาหายใจ ก็ว่า.	พึ่งจมูกคนอื่นหายใจ (สำ) ก. อาศัยผู้อื่นมักไม่สะดวก, ยืมจมูกคนอื่นหายใจ หรือ เอาจมูกผู้อื่นมาหายใจ ก็ว่า.
พึ่งพา เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู-พอ-พาน-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง อาศัยกัน, ช่วยเหลือกัน.	พึ่งพา ก. อาศัยกัน, ช่วยเหลือกัน.
พึ่งพิง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง พักพิงอาศัย.	พึ่งพิง ก. พักพิงอาศัย.
พึ่งลำแข้งตัวเอง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-แอ-ขอ-ไข่-ไม้-โท-งอ-งู-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ช่วยตนเอง, อาศัยลําแข้งตัวเอง ก็ว่า.	พึ่งลำแข้งตัวเอง (สำ) ก. ช่วยตนเอง, อาศัยลําแข้งตัวเอง ก็ว่า.
พึ่ง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คําช่วยกริยาหมายถึงเวลาที่ล่วงไปหยก ๆ ในขณะที่พูดนั้น เช่น เขาพึ่งไป, เพิ่ง ก็ว่า; ใช้ประกอบหลังคำ อย่า เป็น อย่าพึ่ง หมายความว่า ห้ามไม่ให้กระทำในขณะนั้น เช่น อย่าพึ่งไป อย่าพึ่งกิน, เพิ่ง เพิก หรือ เพ่อ ก็ว่า.	พึ่ง ๒ ว. คําช่วยกริยาหมายถึงเวลาที่ล่วงไปหยก ๆ ในขณะที่พูดนั้น เช่น เขาพึ่งไป, เพิ่ง ก็ว่า; ใช้ประกอบหลังคำ อย่า เป็น อย่าพึ่ง หมายความว่า ห้ามไม่ให้กระทำในขณะนั้น เช่น อย่าพึ่งไป อย่าพึ่งกิน, เพิ่ง เพิก หรือ เพ่อ ก็ว่า.
พึ่บ, พึ่บพั่บ พึ่บ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-บอ-ไบ-ไม้ พึ่บพั่บ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-บอ-ไบ-ไม้-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทันทีทันใด เช่น ไฟลุกพึ่บ ลุกกันพึ่บพั่บ; เสียงดังเช่นนั้นอย่างเสียงนกกระพือปีกเป็นต้น.	พึ่บ, พึ่บพั่บ ว. ทันทีทันใด เช่น ไฟลุกพึ่บ ลุกกันพึ่บพั่บ; เสียงดังเช่นนั้นอย่างเสียงนกกระพือปีกเป็นต้น.
พึม เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อึ-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงบ่นเบา ๆ เช่น นักเรียนบ่นกันพึมเลย.	พึม ว. เสียงบ่นเบา ๆ เช่น นักเรียนบ่นกันพึมเลย.
พึมพำ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อึ-มอ-ม้า-พอ-พาน-สะ-หระ-อำ	เป็นคำกริยา หมายถึง พูดค่อย ๆ จับความไม่ได้ เช่น เขาพึมพำอยู่คนเดียว.	พึมพำ ก. พูดค่อย ๆ จับความไม่ได้ เช่น เขาพึมพำอยู่คนเดียว.
พืช เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ชอ-ช้าง	เป็นคำนาม หมายถึง เมล็ดพันธุ์ไม้, สิ่งที่จะเป็นพันธุ์ต่อไป, พืชพันธุ์ ก็ใช้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี พีช เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ชอ-ช้าง และมาจากภาษาสันสกฤต วีช เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ชอ-ช้าง; พรรณไม้ที่งอกอยู่ตามที่ต่าง ๆ, พืชพรรณ ก็ใช้.	พืช น. เมล็ดพันธุ์ไม้, สิ่งที่จะเป็นพันธุ์ต่อไป, พืชพันธุ์ ก็ใช้. (ป. พีช; ส. วีช); พรรณไม้ที่งอกอยู่ตามที่ต่าง ๆ, พืชพรรณ ก็ใช้.
พืชคาม เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ชอ-ช้าง-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	[พืดชะ–] เป็นคำนาม หมายถึง พันธุ์ไม้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี พีชคาม เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ชอ-ช้าง-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า.	พืชคาม [พืดชะ–] น. พันธุ์ไม้. (ป. พีชคาม).
พืชชั้นต่ำ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ชอ-ช้าง-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง พืชเซลล์เดียว และเซลล์นั้นทําหน้าที่เลี้ยงตัวเองได้ เช่น ไข่หินหรือดอกหิน ผักไก.	พืชชั้นต่ำ น. พืชเซลล์เดียว และเซลล์นั้นทําหน้าที่เลี้ยงตัวเองได้ เช่น ไข่หินหรือดอกหิน ผักไก.
พืชชั้นสูง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ชอ-ช้าง-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อู-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง พืชหลายเซลล์ แต่ละเซลล์ทําหน้าที่ต่างกันและต้องอาศัยซึ่งกันและกัน ได้แก่ ไม้ดอกและไม้ผล เช่น กล้วยตานี มะม่วง.	พืชชั้นสูง น. พืชหลายเซลล์ แต่ละเซลล์ทําหน้าที่ต่างกันและต้องอาศัยซึ่งกันและกัน ได้แก่ ไม้ดอกและไม้ผล เช่น กล้วยตานี มะม่วง.
พืชพันธุ์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ชอ-ช้าง-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง เมล็ดพันธุ์ไม้, สิ่งที่จะเป็นพันธุ์ต่อไป; ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ และเป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง หมายถึง กําพืด เช่น ด้วยพืชพันธุ์มันไม่น่าจะอาลัย. ในวงเล็บ มาจาก หนังสือบทเสภา เรื่องขุนช้างขุนแผน ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐-๖๑.	พืชพันธุ์ น. เมล็ดพันธุ์ไม้, สิ่งที่จะเป็นพันธุ์ต่อไป; (โบ; กลอน) กําพืด เช่น ด้วยพืชพันธุ์มันไม่น่าจะอาลัย. (ขุนช้างขุนแผน).
พืชมงคล เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ชอ-ช้าง-มอ-ม้า-งอ-งู-คอ-ควาย-ลอ-ลิง	[พืดชะ–, พืด–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อพระราชพิธีที่พระสงฆ์สวดเพื่อความเจริญของพืชพันธุ์ธัญญาหาร เรียกว่า พระราชพิธีพืชมงคล เป็นพระราชพิธีที่ทำก่อนพระราชพิธีจรดพระนังคัลแรกนาขวัญซึ่งเป็นพิธีพราหมณ์.	พืชมงคล [พืดชะ–, พืด–] น. ชื่อพระราชพิธีที่พระสงฆ์สวดเพื่อความเจริญของพืชพันธุ์ธัญญาหาร เรียกว่า พระราชพิธีพืชมงคล เป็นพระราชพิธีที่ทำก่อนพระราชพิธีจรดพระนังคัลแรกนาขวัญซึ่งเป็นพิธีพราหมณ์.
พืด เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง แผ่นหรือแนวแห่งสิ่งที่ติดเนื่องกันไปยาวยืด เช่น พืดเขา, โดยปริยายหมายถึงอาการของสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น รถติดกันเป็นพืด; เรียกเหล็กเหนียวชนิดหนึ่งที่เป็นแผ่นยาวอย่างเหล็กทําปลอกถังว่า แถบเหล็กพืด.	พืด น. แผ่นหรือแนวแห่งสิ่งที่ติดเนื่องกันไปยาวยืด เช่น พืดเขา, โดยปริยายหมายถึงอาการของสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น รถติดกันเป็นพืด; เรียกเหล็กเหนียวชนิดหนึ่งที่เป็นแผ่นยาวอย่างเหล็กทําปลอกถังว่า แถบเหล็กพืด.
พื้น เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนราบด้านหน้า ด้านนอก หรือด้านบนของสิ่งที่เป็นผืนเป็นแผ่น เช่น พื้นเรือน พื้นดิน พื้นรองเท้า; ฐาน เช่น พื้นถนนทรุด; แถบ, แถว, ถิ่น, เช่น คนพื้นนี้; ทั่วไป, โดยมาก, เช่น ถิ่นนี้ทําสวนครัวกันเป็นพื้น; เรียกผ้านุ่งที่มีสีและลักษณะยืนตัวไม่มีดอกดวงลวดลายว่า ผ้าพื้น.	พื้น น. ส่วนราบด้านหน้า ด้านนอก หรือด้านบนของสิ่งที่เป็นผืนเป็นแผ่น เช่น พื้นเรือน พื้นดิน พื้นรองเท้า; ฐาน เช่น พื้นถนนทรุด; แถบ, แถว, ถิ่น, เช่น คนพื้นนี้; ทั่วไป, โดยมาก, เช่น ถิ่นนี้ทําสวนครัวกันเป็นพื้น; เรียกผ้านุ่งที่มีสีและลักษณะยืนตัวไม่มีดอกดวงลวดลายว่า ผ้าพื้น.
พื้น ๆ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-นอ-หนู ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียบ ๆ เช่น งามอย่างพื้น ๆ คือ งามอย่างเรียบ ๆ ไม่ฉูดฉาด ดีอย่างพื้น ๆ คือ ดีอย่างเรียบ ๆ ไม่โลดโผน, ธรรมดา ๆ เช่น กับข้าวพื้น ๆ.	พื้น ๆ ว. เรียบ ๆ เช่น งามอย่างพื้น ๆ คือ งามอย่างเรียบ ๆ ไม่ฉูดฉาด ดีอย่างพื้น ๆ คือ ดีอย่างเรียบ ๆ ไม่โลดโผน, ธรรมดา ๆ เช่น กับข้าวพื้น ๆ.
พื้นความรู้ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-นอ-หนู-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง ระดับความรู้.	พื้นความรู้ น. ระดับความรู้.
พื้นฐาน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-นอ-หนู-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง รากฐาน เช่น เขามีพื้นฐานวิชาภาษาอังกฤษดี, หลักความรู้เบื้องต้น เช่น วิชาพื้นฐาน.	พื้นฐาน น. รากฐาน เช่น เขามีพื้นฐานวิชาภาษาอังกฤษดี, หลักความรู้เบื้องต้น เช่น วิชาพื้นฐาน.
พื้นดี เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง อารมณ์ดี; พื้นความรู้ดี. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ได้รับการศึกษาอบรมมาดี.	พื้นดี น. อารมณ์ดี; พื้นความรู้ดี. ว. ที่ได้รับการศึกษาอบรมมาดี.
พื้นเดิม เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง รกรากเดิม เช่น พื้นเดิมเป็นคนมั่งมี.	พื้นเดิม น. รกรากเดิม เช่น พื้นเดิมเป็นคนมั่งมี.
พื้นท้อง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เนื้อตรงส่วนท้อง (โดยมากหมายถึงส่วนท้องของปลา).	พื้นท้อง น. เนื้อตรงส่วนท้อง (โดยมากหมายถึงส่วนท้องของปลา).
พื้นที่ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ขนาดของผิวพื้น เช่น หาพื้นที่, อาณาบริเวณ เช่น ตรวจพื้นที่, ลักษณะของพื้นดิน เช่น พื้นที่เป็นที่ราบลุ่ม.	พื้นที่ น. ขนาดของผิวพื้น เช่น หาพื้นที่, อาณาบริเวณ เช่น ตรวจพื้นที่, ลักษณะของพื้นดิน เช่น พื้นที่เป็นที่ราบลุ่ม.
พื้นที่หน้าตัด เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง พื้นที่ตรงรอยตัดของแท่งวัตถุ.	พื้นที่หน้าตัด น. พื้นที่ตรงรอยตัดของแท่งวัตถุ.
พื้นบ้าน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-นอ-หนู-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เฉพาะถิ่น เช่น ของพื้นบ้าน, มักใช้เข้าคู่กับคำ พื้นเมือง เป็น พื้นบ้านพื้นเมือง.	พื้นบ้าน ว. เฉพาะถิ่น เช่น ของพื้นบ้าน, มักใช้เข้าคู่กับคำ พื้นเมือง เป็น พื้นบ้านพื้นเมือง.
พื้นเพ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน	เป็นคำนาม หมายถึง หลักแหล่ง เช่น พื้นเพเป็นคนนครปฐม, อาชีพของวงศ์ตระกูล เช่น พื้นเพเป็นพ่อค้า.	พื้นเพ น. หลักแหล่ง เช่น พื้นเพเป็นคนนครปฐม, อาชีพของวงศ์ตระกูล เช่น พื้นเพเป็นพ่อค้า.
พื้นเมือง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เฉพาะเมือง, เฉพาะท้องที่, เช่น ของพื้นเมือง คนพื้นเมือง นิทานพื้นเมือง.	พื้นเมือง ว. เฉพาะเมือง, เฉพาะท้องที่, เช่น ของพื้นเมือง คนพื้นเมือง นิทานพื้นเมือง.
พื้นเสีย เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง โกรธ.	พื้นเสีย ก. โกรธ.
พุ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่น้ำหรือแก๊สเป็นต้นผุดขึ้นมา เช่น น้ำร้อนพุขึ้นมา แก๊สธรรมชาติพุขึ้นมา, อาการที่น้ำเหลืองเป็นต้นผุดขึ้นมา เช่น ฝีฝักบัวพุ. เป็นคำนาม หมายถึง นํ้าที่พุขึ้นมา เรียกว่า นํ้าพุ. ในวงเล็บ ดู นํ้าพุ เขียนว่า นอ-หนู-นิก-คะ-หิด-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-สะ-หระ-อุ ที่ นํ้า เขียนว่า นอ-หนู-นิก-คะ-หิด-ไม้-โท-สะ-หระ-อา.	พุ ว. อาการที่น้ำหรือแก๊สเป็นต้นผุดขึ้นมา เช่น น้ำร้อนพุขึ้นมา แก๊สธรรมชาติพุขึ้นมา, อาการที่น้ำเหลืองเป็นต้นผุดขึ้นมา เช่น ฝีฝักบัวพุ. น. นํ้าที่พุขึ้นมา เรียกว่า นํ้าพุ. (ดู นํ้าพุ ที่ นํ้า).
พุพอง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง โรคผิวหนังชนิดหนึ่ง เป็นเม็ดผุดขึ้นพองใสตามตัว แล้วแตกออกมีนํ้าเหลืองหรือนํ้าเลือดนํ้าหนอง.	พุพอง น. โรคผิวหนังชนิดหนึ่ง เป็นเม็ดผุดขึ้นพองใสตามตัว แล้วแตกออกมีนํ้าเหลืองหรือนํ้าเลือดนํ้าหนอง.
พุก เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหนูในสกุล Bandicota วงศ์ Muridae มีฟันแทะขนาดใหญ่เห็นได้ชัด ตัวสีนํ้าตาล ดํา หรือเทา ขนหยาบแข็งจะพองขึ้นโดยเฉพาะเวลาขู่ หางกลมยาวและหนา กินพืช มี ๒ ชนิด คือ หนูพุกเล็ก (B. savilei) ตัวเล็กสีเทา และหนูพุกใหญ่ (B. indica) ตัวใหญ่สีดํา ดุ.	พุก ๑ น. ชื่อหนูในสกุล Bandicota วงศ์ Muridae มีฟันแทะขนาดใหญ่เห็นได้ชัด ตัวสีนํ้าตาล ดํา หรือเทา ขนหยาบแข็งจะพองขึ้นโดยเฉพาะเวลาขู่ หางกลมยาวและหนา กินพืช มี ๒ ชนิด คือ หนูพุกเล็ก (B. savilei) ตัวเล็กสีเทา และหนูพุกใหญ่ (B. indica) ตัวใหญ่สีดํา ดุ.
พุก เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ไม้ที่ตอกประกับไว้สําหรับรับสิ่งที่หนัก ๆ เช่น รอดเรือนเป็นต้น.	พุก ๒ น. ไม้ที่ตอกประกับไว้สําหรับรับสิ่งที่หนัก ๆ เช่น รอดเรือนเป็นต้น.
พุก เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องกระเบื้องที่ตรึงกับฝาเป็นต้นสำหรับยึดสายไฟฟ้า.	พุก ๓ น. เครื่องกระเบื้องที่ตรึงกับฝาเป็นต้นสำหรับยึดสายไฟฟ้า.
พุกาม เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง พม่า, ใช้ พูกาม ก็มี.	พุกาม น. พม่า, ใช้ พูกาม ก็มี.
พุง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ท้อง เช่น นอนตีพุง พุงปลิ้น, เรียกเครื่องในท้องของปลาบางชนิดรวมกัน มีกระเพาะและไส้เป็นต้น ว่า พุง เช่น พุงปลาช่อน.	พุง น. ท้อง เช่น นอนตีพุง พุงปลิ้น, เรียกเครื่องในท้องของปลาบางชนิดรวมกัน มีกระเพาะและไส้เป็นต้น ว่า พุง เช่น พุงปลาช่อน.
พุงพวง, พุงพ่วง พุงพวง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-พอ-พาน-วอ-แหวน-งอ-งู พุงพ่วง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-พอ-พาน-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พุงพลุ้ย.	พุงพวง, พุงพ่วง ว. พุงพลุ้ย.
พุงโร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง พุงโตด้วยเป็นโรค.	พุงโร น. พุงโตด้วยเป็นโรค.
พุ่ง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ซัดไป เช่น พุ่งหอก พุ่งกระสวย, อาการที่ปล่อยออกไปโดยเร็ว เช่น พุ่งตัว พุ่งหมัด, มุ่งตรงไป เช่น พุ่งความสนใจ, อาการที่น้ำหรือไฟพวยพุ่งออกไป เช่น น้ำพุ่ง แสงไฟฉายพุ่งเป็นลำออกไป; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง สุ่ม ๆ เช่น พูดพุ่งไป.	พุ่ง ก. ซัดไป เช่น พุ่งหอก พุ่งกระสวย, อาการที่ปล่อยออกไปโดยเร็ว เช่น พุ่งตัว พุ่งหมัด, มุ่งตรงไป เช่น พุ่งความสนใจ, อาการที่น้ำหรือไฟพวยพุ่งออกไป เช่น น้ำพุ่ง แสงไฟฉายพุ่งเป็นลำออกไป; (ปาก) สุ่ม ๆ เช่น พูดพุ่งไป.
พุ่งหลาว เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-งอ-งู-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง พุ่งตัวพร้อมกับเหยียดแขนทั้ง ๒ ไปข้างหน้า.	พุ่งหลาว ก. พุ่งตัวพร้อมกับเหยียดแขนทั้ง ๒ ไปข้างหน้า.
พุ่งหอกเข้ารก เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-งอ-งู-หอ-หีบ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ทําพอให้เสร็จไปโดยไม่มีเป้าหมายหรือโดยไม่คํานึงว่าใครจะเดือดร้อน.	พุ่งหอกเข้ารก (สำ) ก. ทําพอให้เสร็จไปโดยไม่มีเป้าหมายหรือโดยไม่คํานึงว่าใครจะเดือดร้อน.
พุ่งแหลน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง กรีฑาประเภทลานอย่างหนึ่ง เล่นโดยการจับแหลนพุ่งไปข้างหน้าให้ไปได้ไกลที่สุดเท่าที่จะทําได้.	พุ่งแหลน น. กรีฑาประเภทลานอย่างหนึ่ง เล่นโดยการจับแหลนพุ่งไปข้างหน้าให้ไปได้ไกลที่สุดเท่าที่จะทําได้.
พุงแก เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มชนิด Capparis siamensis Kurz ในวงศ์ Capparidaceae ผลคล้ายกุ่มบก กินได้และใช้ทํายาได้.	พุงแก น. ชื่อไม้พุ่มชนิด Capparis siamensis Kurz ในวงศ์ Capparidaceae ผลคล้ายกุ่มบก กินได้และใช้ทํายาได้.
พุงจง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-จอ-จาน-งอ-งู	ดู บ่าง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู.	พุงจง ดู บ่าง.
พุงดอ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มรอเลื้อยชนิด Azima sarmentosa (Blume) Benth. ในวงศ์ Salvadoraceae มีหนามตามข้อ รากและลําต้นใช้ทํายาได้, หนามพุงดอ หนามรอบตัว หรือ หนามเหม็น ก็เรียก, พายัพเรียก ปิดเต๊าะ.	พุงดอ น. ชื่อไม้พุ่มรอเลื้อยชนิด Azima sarmentosa (Blume) Benth. ในวงศ์ Salvadoraceae มีหนามตามข้อ รากและลําต้นใช้ทํายาได้, หนามพุงดอ หนามรอบตัว หรือ หนามเหม็น ก็เรียก, พายัพเรียก ปิดเต๊าะ.
พุงทะลาย เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเรียกผลของต้นสํารอง.	พุงทะลาย น. ชื่อเรียกผลของต้นสํารอง.
พุงปลา เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) โกฐพุงปลา. ในวงเล็บ ดู โกฐพุงปลา เขียนว่า สะ-หระ-โอ-กอ-ไก่-ถอ-ถาน-พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา ที่ โกฐ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-กอ-ไก่-ถอ-ถาน. (๒) ดู จุกโรหินี เขียนว่า จอ-จาน-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี.	พุงปลา น. (๑) โกฐพุงปลา. (ดู โกฐพุงปลา ที่ โกฐ). (๒) ดู จุกโรหินี.
พุงปลาช่อน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	ดู จุกโรหินี เขียนว่า จอ-จาน-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี.	พุงปลาช่อน ดู จุกโรหินี.
พุฒ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ผู้-เท่า	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ใหญ่. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เจริญ, แข็งแรง, ใหญ่; แก่, เฒ่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วุฑฺฒ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ทอ-มน-โท-พิน-ทุ-ทอ-ผู้-เท่า.	พุฒ น. ผู้ใหญ่. ว. เจริญ, แข็งแรง, ใหญ่; แก่, เฒ่า. (ป. วุฑฺฒ).
พุฒิ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ผู้-เท่า-สะ-หระ-อิ	[พุดทิ] เป็นคำนาม หมายถึง ความเจริญ, ความมั่งคั่ง, ความสมบูรณ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วุฑฺฒิ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ทอ-มน-โท-พิน-ทุ-ทอ-ผู้-เท่า-สะ-หระ-อิ.	พุฒิ [พุดทิ] น. ความเจริญ, ความมั่งคั่ง, ความสมบูรณ์. (ป. วุฑฺฒิ).
พุด เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อไม้พุ่มหรือไม้ต้นหลายชนิดในสกุล Gardenia วงศ์ Rubiaceae เช่น พุด หรือ ข่อยด่าน (G. collinsae Craib) ดอกสีขาว กลิ่นหอม เนื้อไม้ละเอียด สีนวล ใช้แกะสลัก, พุดจีน หรือ พุดซ้อน (G. jasminoides Ellis) ดอกสีขาว กลิ่นหอม พันธุ์กลีบดอกซ้อนไม่ติดผล พันธุ์กลีบดอกไม่ซ้อนผลใช้แต่งสีให้สีเหลือง. (๒) ชื่อไม้พุ่มหลายชนิดในสกุล Taberneamontana วงศ์ Apocynaceae เช่น พุดจีบ หรือ พุดสวน [T. divaricata (L.) Roem. et Schult.] ดอกสีขาว ใช้ดอกตูมร้อยพวงมาลัย.	พุด น. (๑) ชื่อไม้พุ่มหรือไม้ต้นหลายชนิดในสกุล Gardenia วงศ์ Rubiaceae เช่น พุด หรือ ข่อยด่าน (G. collinsae Craib) ดอกสีขาว กลิ่นหอม เนื้อไม้ละเอียด สีนวล ใช้แกะสลัก, พุดจีน หรือ พุดซ้อน (G. jasminoides Ellis) ดอกสีขาว กลิ่นหอม พันธุ์กลีบดอกซ้อนไม่ติดผล พันธุ์กลีบดอกไม่ซ้อนผลใช้แต่งสีให้สีเหลือง. (๒) ชื่อไม้พุ่มหลายชนิดในสกุล Taberneamontana วงศ์ Apocynaceae เช่น พุดจีบ หรือ พุดสวน [T. divaricata (L.) Roem. et Schult.] ดอกสีขาว ใช้ดอกตูมร้อยพวงมาลัย.
พุดตาน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มชนิด Hibiscus mutabilis L. ในวงศ์ Malvaceae ใบมีขน ขอบใบหยักเว้า ดอกสีขาวแล้วเปลี่ยนเป็นสีชมพู.	พุดตาน น. ชื่อไม้พุ่มชนิด Hibiscus mutabilis L. ในวงศ์ Malvaceae ใบมีขน ขอบใบหยักเว้า ดอกสีขาวแล้วเปลี่ยนเป็นสีชมพู.
พุทธ, พุทธ–, พุทธะ พุทธ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง พุทธ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง พุทธะ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อะ	[พุด, พุดทะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ตรัสรู้, ผู้ตื่นแล้ว, ผู้เบิกบานแล้ว, ใช้เฉพาะเป็นพระนามของพระบรมศาสดาแห่งพระพุทธศาสนา เรียกเป็นสามัญว่า พระพุทธเจ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	พุทธ, พุทธ–, พุทธะ [พุด, พุดทะ–] น. ผู้ตรัสรู้, ผู้ตื่นแล้ว, ผู้เบิกบานแล้ว, ใช้เฉพาะเป็นพระนามของพระบรมศาสดาแห่งพระพุทธศาสนา เรียกเป็นสามัญว่า พระพุทธเจ้า. (ป.).
พุทธกาล เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง สมัยเมื่อพระพุทธเจ้ายังมีพระชนม์อยู่, พุทธสมัย ก็ใช้, ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ช่วงระยะเวลาที่เชื่อกันว่าหลังจากพระพุทธเจ้าปรินิพพานแล้ว พระพุทธศาสนาจะดํารงอยู่ ๕,๐๐๐ ปี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	พุทธกาล น. สมัยเมื่อพระพุทธเจ้ายังมีพระชนม์อยู่, พุทธสมัย ก็ใช้, (ปาก) ช่วงระยะเวลาที่เชื่อกันว่าหลังจากพระพุทธเจ้าปรินิพพานแล้ว พระพุทธศาสนาจะดํารงอยู่ ๕,๐๐๐ ปี. (ป.).
พุทธคุณ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน	เป็นคำนาม หมายถึง คุณของพระพุทธเจ้าอย่างย่อที่สุด มี ๓ ประการ คือ พระบริสุทธิคุณ พระปัญญาคุณ พระกรุณาคุณ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	พุทธคุณ น. คุณของพระพุทธเจ้าอย่างย่อที่สุด มี ๓ ประการ คือ พระบริสุทธิคุณ พระปัญญาคุณ พระกรุณาคุณ. (ป.).
พุทธจักร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง อํานาจปกครองคณะสงฆ์ทางพระพุทธศาสนา, คู่กับ อาณาจักร ซึ่งหมายความว่า อํานาจปกครองทางบ้านเมือง.	พุทธจักร น. อํานาจปกครองคณะสงฆ์ทางพระพุทธศาสนา, คู่กับ อาณาจักร ซึ่งหมายความว่า อํานาจปกครองทางบ้านเมือง.
พุทธเจดีย์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง เจดีย์ที่เกี่ยวข้องกับพระพุทธเจ้า มี ๔ ชนิด คือ ธาตุเจดีย์ บริโภคเจดีย์ ธรรมเจดีย์ และอุเทสิกเจดีย์.	พุทธเจดีย์ น. เจดีย์ที่เกี่ยวข้องกับพระพุทธเจ้า มี ๔ ชนิด คือ ธาตุเจดีย์ บริโภคเจดีย์ ธรรมเจดีย์ และอุเทสิกเจดีย์.
พุทธฎีกา เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-ดอ-ชะ-ดา-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ถ้อยคําของพระพุทธเจ้า; ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง ถ้อยคําของสมเด็จพระสังฆราช. ในวงเล็บ มาจาก ประชุมจารึกสยาม ภาคที่ จารึกสุโขทัย, ศาสตราจารย์ ยอช เซเดส์ ชำระและแปล ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๗ ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	พุทธฎีกา น. ถ้อยคําของพระพุทธเจ้า; (โบ) ถ้อยคําของสมเด็จพระสังฆราช. (จารึกสยาม). (ป.).
พุทธตันตระ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง นิกายหนึ่งในพระพุทธศาสนาฝ่ายมหายาน ซึ่งเกิดขึ้นจากการนําหลักพิธีกรรมของฮินดูตันตระมาผสมกับหลักปรัชญาปารมิตาของนิกายมาธยมิกะหรือศูนยวาท.	พุทธตันตระ น. นิกายหนึ่งในพระพุทธศาสนาฝ่ายมหายาน ซึ่งเกิดขึ้นจากการนําหลักพิธีกรรมของฮินดูตันตระมาผสมกับหลักปรัชญาปารมิตาของนิกายมาธยมิกะหรือศูนยวาท.
พุทธปฏิมา, พุทธปฏิมากร พุทธปฏิมา เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-ปอ-ปลา-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา พุทธปฏิมากร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-ปอ-ปลา-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง รูปเปรียบหรือรูปแทนองค์พระพุทธเจ้า คือ พระพุทธรูป, มักใช้ย่อเป็น ปฏิมา หรือ ปฏิมากร.	พุทธปฏิมา, พุทธปฏิมากร น. รูปเปรียบหรือรูปแทนองค์พระพุทธเจ้า คือ พระพุทธรูป, มักใช้ย่อเป็น ปฏิมา หรือ ปฏิมากร.
พุทธมามกะ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[พุดทะมามะกะ] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ประกาศตนว่าพระพุทธเจ้าเป็นพระบรมศาสดาของตน, ผู้ประกาศตนว่าเป็นผู้นับถือพระพุทธศาสนา.	พุทธมามกะ [พุดทะมามะกะ] น. ผู้ประกาศตนว่าพระพุทธเจ้าเป็นพระบรมศาสดาของตน, ผู้ประกาศตนว่าเป็นผู้นับถือพระพุทธศาสนา.
พุทธศักราช เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สอ-สา-ลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง	[พุดทะสักกะหฺราด] เป็นคำนาม หมายถึง ปีนับตั้งแต่พระพุทธเจ้าเสด็จปรินิพพานมา.	พุทธศักราช [พุดทะสักกะหฺราด] น. ปีนับตั้งแต่พระพุทธเจ้าเสด็จปรินิพพานมา.
พุทธศาสนิกชน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ชอ-ช้าง-นอ-หนู	[พุดทะสาสะนิกกะชน] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ที่นับถือพระพุทธศาสนา.	พุทธศาสนิกชน [พุดทะสาสะนิกกะชน] น. ผู้ที่นับถือพระพุทธศาสนา.
พุทธสมัย เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สอ-เสือ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง สมัยเมื่อพระพุทธเจ้ายังมีพระชนม์อยู่.	พุทธสมัย น. สมัยเมื่อพระพุทธเจ้ายังมีพระชนม์อยู่.
พุทธองค์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-ออ-อ่าง-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำสรรพนาม หมายถึง หมายถึงองค์พระพุทธเจ้า ใช้ว่า พระพุทธองค์.	พุทธองค์ ส. หมายถึงองค์พระพุทธเจ้า ใช้ว่า พระพุทธองค์.
พุทธังกูร, พุทธางกูร พุทธังกูร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ พุทธางกูร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง หน่อพระพุทธเจ้า คือผู้ที่จะได้เป็นพระพุทธเจ้าในภายภาคหน้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	พุทธังกูร, พุทธางกูร น. หน่อพระพุทธเจ้า คือผู้ที่จะได้เป็นพระพุทธเจ้าในภายภาคหน้า. (ป.).
พุทธันดร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ช่วงเวลาที่โลกว่างพระพุทธศาสนา คือ ช่วงเวลาที่ศาสนาของพระพุทธเจ้าพระองค์หนึ่งสูญสิ้นแล้ว และพระพุทธเจ้าพระองค์ใหม่ยังไม่อุบัติ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี พุทฺธนฺตร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทง-นอ-หนู-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ.	พุทธันดร น. ช่วงเวลาที่โลกว่างพระพุทธศาสนา คือ ช่วงเวลาที่ศาสนาของพระพุทธเจ้าพระองค์หนึ่งสูญสิ้นแล้ว และพระพุทธเจ้าพระองค์ใหม่ยังไม่อุบัติ. (ป. พุทฺธนฺตร).
พุทธาภิเษก เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-สอ-รือ-สี-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อพิธีในการปลุกเสกพระพุทธรูปหรือวัตถุมงคล โดยมีพระเถระผู้เชี่ยวชาญในการทำสมาธิจำนวนหนึ่ง ซึ่งเรียกว่า คณะปรก นั่งภาวนาส่งกระแสจิตเพ่งคุณพระรัตนตรัยเข้าไปสู่องค์พระหรือวัตถุมงคลนั้น ๆ.	พุทธาภิเษก น. ชื่อพิธีในการปลุกเสกพระพุทธรูปหรือวัตถุมงคล โดยมีพระเถระผู้เชี่ยวชาญในการทำสมาธิจำนวนหนึ่ง ซึ่งเรียกว่า คณะปรก นั่งภาวนาส่งกระแสจิตเพ่งคุณพระรัตนตรัยเข้าไปสู่องค์พระหรือวัตถุมงคลนั้น ๆ.
พุทธาวาส เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนหนึ่งของวัดประกอบด้วย โบสถ์ วิหาร เจดีย์ ซึ่งใช้เป็นที่ประกอบสังฆกรรม โดยมีกําแพงกันไว้ต่างหากจากส่วนที่พระภิกษุสามเณรอยู่อาศัย ซึ่งเรียกว่าสังฆาวาส, วัดที่สร้างขึ้นเป็นที่ประกอบสังฆกรรมโดยเฉพาะ โดยไม่มีสังฆาวาส เช่น วัดพระศรีรัตนศาสดาราม (วัดพระแก้ว).	พุทธาวาส น. ส่วนหนึ่งของวัดประกอบด้วย โบสถ์ วิหาร เจดีย์ ซึ่งใช้เป็นที่ประกอบสังฆกรรม โดยมีกําแพงกันไว้ต่างหากจากส่วนที่พระภิกษุสามเณรอยู่อาศัย ซึ่งเรียกว่าสังฆาวาส, วัดที่สร้างขึ้นเป็นที่ประกอบสังฆกรรมโดยเฉพาะ โดยไม่มีสังฆาวาส เช่น วัดพระศรีรัตนศาสดาราม (วัดพระแก้ว).
พุทธุปบาทกาล เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-ปอ-ปลา-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	[พุดทุบบาดทะกาน] เป็นคำนาม หมายถึง ช่วงเวลาที่มีพระพุทธเจ้าเกิดขึ้นในโลก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	พุทธุปบาทกาล [พุดทุบบาดทะกาน] น. ช่วงเวลาที่มีพระพุทธเจ้าเกิดขึ้นในโลก. (ป.).
พุทธชาด เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	[พุดทะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถาชนิด Jasminum auriculatum Vahl ในวงศ์ Oleaceae ดอกสีขาวกลิ่นหอม, บุหงาประหงัน ก็เรียก.	พุทธชาด [พุดทะ–] น. ชื่อไม้เถาชนิด Jasminum auriculatum Vahl ในวงศ์ Oleaceae ดอกสีขาวกลิ่นหอม, บุหงาประหงัน ก็เรียก.
พุทธรักษา เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา	[พุดทะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกมีเหง้าหลายชนิดในสกุล Canna วงศ์ Cannaceae ขึ้นเป็นกอ ดอกสีต่าง ๆ.	พุทธรักษา [พุดทะ–] น. ชื่อไม้ล้มลุกมีเหง้าหลายชนิดในสกุล Canna วงศ์ Cannaceae ขึ้นเป็นกอ ดอกสีต่าง ๆ.
พุทธังกูร, พุทธางกูร พุทธังกูร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ พุทธางกูร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ	ดู พุทธ, พุทธ–, พุทธะ พุทธ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง พุทธ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง พุทธะ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อะ .	พุทธังกูร, พุทธางกูร ดู พุทธ, พุทธ–, พุทธะ.
พุทธันดร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ	ดู พุทธ, พุทธ–, พุทธะ พุทธ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง พุทธ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง พุทธะ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อะ .	พุทธันดร ดู พุทธ, พุทธ–, พุทธะ.
พุทธาภิเษก เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-สอ-รือ-สี-กอ-ไก่	ดู พุทธ, พุทธ–, พุทธะ พุทธ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง พุทธ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง พุทธะ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อะ .	พุทธาภิเษก ดู พุทธ, พุทธ–, พุทธะ.
พุทธาวาส เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	ดู พุทธ, พุทธ–, พุทธะ พุทธ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง พุทธ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง พุทธะ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อะ .	พุทธาวาส ดู พุทธ, พุทธ–, พุทธะ.
พุทธิ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ	[พุดทิ] เป็นคำนาม หมายถึง ปัญญา, ความฉลาด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	พุทธิ [พุดทิ] น. ปัญญา, ความฉลาด. (ป.).
พุทธิศึกษา เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง การศึกษาที่เน้นในเรื่องการสอนให้เกิดความรู้ความคิดอย่างมีเหตุผล.	พุทธิศึกษา น. การศึกษาที่เน้นในเรื่องการสอนให้เกิดความรู้ความคิดอย่างมีเหตุผล.
พุทธุปบาทกาล เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-ปอ-ปลา-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	ดู พุทธ, พุทธ, พุทธะ พุทธ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง พุทธ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง พุทธะ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อะ .	พุทธุปบาทกาล ดู พุทธ, พุทธ, พุทธะ.
พุทโธ่ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-โอ-ทอ-ทง-ไม้-เอก	เป็นคำอุทาน หมายถึง คําที่เปล่งออกมาด้วยความสงสารหรือรําคาญใจเป็นต้น.	พุทโธ่ อ. คําที่เปล่งออกมาด้วยความสงสารหรือรําคาญใจเป็นต้น.
พุทรา เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	[พุดซา] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Ziziphus mauritiana Lam. ในวงศ์ Rhamnaceae กิ่งมีหนาม ผลมีทั้งกลมและรี, พายัพและอีสานเรียก กะทัน ทัน หรือ หมากทัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต พทร เขียนว่า พอ-พาน-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ.	พุทรา [พุดซา] น. ชื่อไม้ต้นชนิด Ziziphus mauritiana Lam. ในวงศ์ Rhamnaceae กิ่งมีหนาม ผลมีทั้งกลมและรี, พายัพและอีสานเรียก กะทัน ทัน หรือ หมากทัน. (ป., ส. พทร).
พุธ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทง	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อดาวเคราะห์ที่อยู่ใกล้ดวงอาทิตย์ที่สุดในระบบสุริยะ มองเห็นด้วยตาเปล่า อยู่ห่างดวงอาทิตย์ประมาณ ๕๘ ล้านกิโลเมตร มีเส้นผ่าศูนย์กลาง ๔,๘๗๕ กิโลเมตร เป็นดาวเคราะห์ที่ไม่มีบรรยากาศและมีพื้นผิวคล้ายดวงจันทร์ของโลก; ชื่อวันที่ ๔ แห่งสัปดาห์.	พุธ น. ชื่อดาวเคราะห์ที่อยู่ใกล้ดวงอาทิตย์ที่สุดในระบบสุริยะ มองเห็นด้วยตาเปล่า อยู่ห่างดวงอาทิตย์ประมาณ ๕๘ ล้านกิโลเมตร มีเส้นผ่าศูนย์กลาง ๔,๘๗๕ กิโลเมตร เป็นดาวเคราะห์ที่ไม่มีบรรยากาศและมีพื้นผิวคล้ายดวงจันทร์ของโลก; ชื่อวันที่ ๔ แห่งสัปดาห์.
พุธะ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อะ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในโหราศาสตร์ เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อยาม ๑ ใน ๘ ยามในเวลากลางวัน. ในวงเล็บ ดู ยาม เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า.	พุธะ (โหร) น. ชื่อยาม ๑ ใน ๘ ยามในเวลากลางวัน. (ดู ยาม).
พุโธ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-โอ-ทอ-ทง	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในโหราศาสตร์ เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อยาม ๑ ใน ๘ ยามในเวลากลางคืน. ในวงเล็บ ดู ยาม เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า.	พุโธ (โหร) น. ชื่อยาม ๑ ใน ๘ ยามในเวลากลางคืน. (ดู ยาม).
พุ่ม เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ลักษณะกิ่งก้านของต้นไม้ที่รวมกัน มีทรงเกือบกลมยอดนูนคล้ายกระพุ่มมือ หรือสิ่งอื่นที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ต้นมะขามแตกกิ่งก้านเป็นพุ่ม พุ่มต้นเข็ม, ชื่อดอกไม้ไฟอย่างหนึ่ง ใช้ดอกไม้เทียนเสียบซี่ไม้เป็นชั้น ๆ กลางพองเป็นรูปพุ่ม.	พุ่ม น. ลักษณะกิ่งก้านของต้นไม้ที่รวมกัน มีทรงเกือบกลมยอดนูนคล้ายกระพุ่มมือ หรือสิ่งอื่นที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ต้นมะขามแตกกิ่งก้านเป็นพุ่ม พุ่มต้นเข็ม, ชื่อดอกไม้ไฟอย่างหนึ่ง ใช้ดอกไม้เทียนเสียบซี่ไม้เป็นชั้น ๆ กลางพองเป็นรูปพุ่ม.
พุ่มกัณฑ์เทศน์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-สา-ลา-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ดอกไม้ที่จัดเป็นพุ่มบนพาน ตะลุ่ม หรือ โตก มีเทียนขี้ผึ้งซึ่งติดเงินเหรียญโดยรอบตั้งอยู่ตรงกลาง ปัจจุบันมักใช้ก้านธูปคีบธนบัตรปักไว้ที่ต้นเทียน.	พุ่มกัณฑ์เทศน์ น. ดอกไม้ที่จัดเป็นพุ่มบนพาน ตะลุ่ม หรือ โตก มีเทียนขี้ผึ้งซึ่งติดเงินเหรียญโดยรอบตั้งอยู่ตรงกลาง ปัจจุบันมักใช้ก้านธูปคีบธนบัตรปักไว้ที่ต้นเทียน.
พุ่มข้าวบิณฑ์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด	ดู พุ่มทรงข้าวบิณฑ์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-งอ-งู-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด.	พุ่มข้าวบิณฑ์ ดู พุ่มทรงข้าวบิณฑ์.
พุ่มดอกไม้ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง ดอกไม้ที่จัดบนพานให้มีลักษณะเป็นพุ่มยอดแหลม สำหรับบูชาพระเป็นต้น นิยมใช้ดอกไม้สด เช่น ดอกบานไม่รู้โรย ดอกผกากรอง.	พุ่มดอกไม้ น. ดอกไม้ที่จัดบนพานให้มีลักษณะเป็นพุ่มยอดแหลม สำหรับบูชาพระเป็นต้น นิยมใช้ดอกไม้สด เช่น ดอกบานไม่รู้โรย ดอกผกากรอง.
พุ่มทรงข้าวบิณฑ์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-งอ-งู-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องบูชาทำด้วยข้าวบิณฑ์ ตั้งบนภาชนะเช่นพาน, เรียกรูปทรงที่มีลักษณะเช่นนั้นว่า ทรงข้าวบิณฑ์ หรือ พุ่มข้าวบิณฑ์; เรียกลายไทยแบบหนึ่งผูกเขียนในรูปทรงเช่นนั้นว่า ลายทรงข้าวบิณฑ์ หรือ ลายพุ่มข้าวบิณฑ์.	พุ่มทรงข้าวบิณฑ์ น. เครื่องบูชาทำด้วยข้าวบิณฑ์ ตั้งบนภาชนะเช่นพาน, เรียกรูปทรงที่มีลักษณะเช่นนั้นว่า ทรงข้าวบิณฑ์ หรือ พุ่มข้าวบิณฑ์; เรียกลายไทยแบบหนึ่งผูกเขียนในรูปทรงเช่นนั้นว่า ลายทรงข้าวบิณฑ์ หรือ ลายพุ่มข้าวบิณฑ์.
พุ่มเทียน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง พุ่มดอกไม้ถวายพระ ใช้เทียนไขหรือเทียนขี้ผึ้งหล่อเป็นดอกไม้ชนิดต่าง ๆ มีดอกมะลิเป็นต้น ติดแป้งเปียกตามลวดลายที่โครงกระดาษรูปพุ่มแทนดอกไม้สด.	พุ่มเทียน น. พุ่มดอกไม้ถวายพระ ใช้เทียนไขหรือเทียนขี้ผึ้งหล่อเป็นดอกไม้ชนิดต่าง ๆ มีดอกมะลิเป็นต้น ติดแป้งเปียกตามลวดลายที่โครงกระดาษรูปพุ่มแทนดอกไม้สด.
พุ่มพวง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-พอ-พาน-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง หญิงสาว.	พุ่มพวง น. หญิงสาว.
พุ่มม่าย เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยังเป็นม่ายอยู่.	พุ่มม่าย ว. ยังเป็นม่ายอยู่.
พุ่มไม้ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง กลุ่มต้นไม้เล็ก ๆ ที่ขึ้นเป็นซุ้มเป็นเซิง.	พุ่มไม้ น. กลุ่มต้นไม้เล็ก ๆ ที่ขึ้นเป็นซุ้มเป็นเซิง.
พุมเรียง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู	[พุมมะ–]ดู ชํามะเลียง เขียนว่า ชอ-ช้าง-นิก-คะ-หิด-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู.	พุมเรียง [พุมมะ–] ดู ชํามะเลียง.
พุ้ย เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง พายโดยแรงให้เรือไปโดยเร็ว, โดยปริยายหมายถึงอาการที่เอาตะเกียบคุ้ยข้าวเข้าปาก.	พุ้ย ก. พายโดยแรงให้เรือไปโดยเร็ว, โดยปริยายหมายถึงอาการที่เอาตะเกียบคุ้ยข้าวเข้าปาก.
พู เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกสิ่งที่มีลักษณะนูนออกมา เช่น พูทุเรียน.	พู ๑ น. เรียกสิ่งที่มีลักษณะนูนออกมา เช่น พูทุเรียน.
พูพอน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อู-พอ-พาน-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง รากไม้ที่ขึ้นเป็นปีก เป็นพู หรือเป็นปมที่โคนต้น ซึ่งแผ่ขยายออกไปรอบ ๆ เพื่อพยุงลำต้น, พอน ก็เรียก.	พูพอน น. รากไม้ที่ขึ้นเป็นปีก เป็นพู หรือเป็นปมที่โคนต้น ซึ่งแผ่ขยายออกไปรอบ ๆ เพื่อพยุงลำต้น, พอน ก็เรียก.
พู เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ถั่วพู. ในวงเล็บ ดู ถั่วพู เขียนว่า ถอ-ถุง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-วอ-แหวน-พอ-พาน-สะ-หระ-อู ที่ ถั่ว เขียนว่า ถอ-ถุง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑.	พู ๒ น. ถั่วพู. (ดู ถั่วพู ที่ ถั่ว ๑).
พู่ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง กลุ่มหรือกระจุกที่ประกอบด้วยขนสัตว์ ไหม ด้าย หรือสิ่งอื่น ๆ ที่คล้ายกัน โดยมากใช้ห้อย เช่น พู่เรือสุพรรณหงส์ พู่ม่าน, ที่ใช้ชูก็มีบ้าง เช่น พู่หมวกเครื่องยศทหารบางเหล่า.	พู่ น. กลุ่มหรือกระจุกที่ประกอบด้วยขนสัตว์ ไหม ด้าย หรือสิ่งอื่น ๆ ที่คล้ายกัน โดยมากใช้ห้อย เช่น พู่เรือสุพรรณหงส์ พู่ม่าน, ที่ใช้ชูก็มีบ้าง เช่น พู่หมวกเครื่องยศทหารบางเหล่า.
พู่กลิ่น เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อพวงดอกไม้ร้อยมีรูปแบนประกอบด้วยอุบะ. ในวงเล็บ ดู กลิ่น เขียนว่า กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-นอ-หนู ความหมายที่ ๒.	พู่กลิ่น น. ชื่อพวงดอกไม้ร้อยมีรูปแบนประกอบด้วยอุบะ. (ดู กลิ่น ๒).
พู่กัน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องเขียนหนังสือหรือระบายสี ตอนปลายเป็นพู่ทำด้วยขนสัตว์.	พู่กัน น. เครื่องเขียนหนังสือหรือระบายสี ตอนปลายเป็นพู่ทำด้วยขนสัตว์.
พูกาม เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง พม่า, ปรกติใช้ พุกาม.	พูกาม น. พม่า, ปรกติใช้ พุกาม.
พูด เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง เปล่งเสียงออกเป็นถ้อยคํา, พูดจา ก็ว่า.	พูด ก. เปล่งเสียงออกเป็นถ้อยคํา, พูดจา ก็ว่า.
พูดคล่องเหมือนล่องน้ำ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง พูดไม่ติดขัด เช่น สารพัดพูดคล่องเหมือนล่องนํ้า. ในวงเล็บ มาจาก พระราชนิพนธ์บทละครเรื่องไกรทอง สมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพ พิมพ์ทูลเกล้าฯ ถวาย พ.ศ. ๒๔๕๖, พูดคล่องเป็นล่องนํ้า ก็ว่า.	พูดคล่องเหมือนล่องน้ำ (สำ) ก. พูดไม่ติดขัด เช่น สารพัดพูดคล่องเหมือนล่องนํ้า. (ไกรทอง), พูดคล่องเป็นล่องนํ้า ก็ว่า.
พูดจนลิงหลับ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก-จอ-จาน-นอ-หนู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง พูดจนผู้ฟังเคลิบเคลิ้มไปตาม.	พูดจนลิงหลับ (ปาก) ก. พูดจนผู้ฟังเคลิบเคลิ้มไปตาม.
พูดจริงทำจริง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก-จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อำ-จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําได้อย่างที่พูดไว้, รักษาคําพูด.	พูดจริงทำจริง ก. ทําได้อย่างที่พูดไว้, รักษาคําพูด.
พูดจา เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก-จอ-จาน-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง พูด.	พูดจา ก. พูด.
พูดดีเป็นศรีแก่ปาก เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สอ-สา-ลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-ไม้-เอก-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง พูดดีเป็นที่นิยมชมชอบ.	พูดดีเป็นศรีแก่ปาก (สำ) น. พูดดีเป็นที่นิยมชมชอบ.
พูดเป็นต่อยหอย เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง พูดฉอด ๆ ไม่หยุดปาก.	พูดเป็นต่อยหอย (สำ) ก. พูดฉอด ๆ ไม่หยุดปาก.
พูดเป็นนัย เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง พูดอ้อม ๆ โดยไม่บอกเรื่องราวตรง ๆ.	พูดเป็นนัย (สำ) ก. พูดอ้อม ๆ โดยไม่บอกเรื่องราวตรง ๆ.
พูดเป็นน้ำไหลไฟดับ, พูดเป็นไฟ พูดเป็นน้ำไหลไฟดับ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน-ดอ-เด็ก-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้ พูดเป็นไฟ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน	เป็นคำกริยา หมายถึง พูดคล่องเหลือเกิน.	พูดเป็นน้ำไหลไฟดับ, พูดเป็นไฟ ก. พูดคล่องเหลือเกิน.
พูดไปสองไพเบี้ย นิ่งเสียตำลึงทอง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-สอ-เสือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อำ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อึ-งอ-งู-ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง พูดไปไม่มีประโยชน์ นิ่งเสียดีกว่า.	พูดไปสองไพเบี้ย นิ่งเสียตำลึงทอง (สำ) ก. พูดไปไม่มีประโยชน์ นิ่งเสียดีกว่า.
พูดสด เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง พูดโดยมิได้เตรียมมาก่อน.	พูดสด ก. พูดโดยมิได้เตรียมมาก่อน.
พูดอย่างมะนาวไม่มีน้ำ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง พูดห้วน ๆ.	พูดอย่างมะนาวไม่มีน้ำ (สำ) ก. พูดห้วน ๆ.
พูน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อู-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เพิ่มให้สูงขึ้นให้มากขึ้น เช่น พูนดิน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เต็มจนนูน เช่น ตักข้าวจนพูนจาน.	พูน ก. เพิ่มให้สูงขึ้นให้มากขึ้น เช่น พูนดิน. ว. เต็มจนนูน เช่น ตักข้าวจนพูนจาน.
พู้น เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง นู้น, โน้น.	พู้น ว. นู้น, โน้น.
พู่ระหง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มชนิด Hibiscus schizopetalus (Dyer) Hook.f. ในวงศ์ Malvaceae ดอกสีแดงห้อยลง กลางดอกมีเกสรเป็นพู่ยาว, หางหงส์ ก็เรียก.	พู่ระหง น. ชื่อไม้พุ่มชนิด Hibiscus schizopetalus (Dyer) Hook.f. ในวงศ์ Malvaceae ดอกสีแดงห้อยลง กลางดอกมีเกสรเป็นพู่ยาว, หางหงส์ ก็เรียก.
เพ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน	เป็นคำกริยา หมายถึง พังทลาย.	เพ ก. พังทลาย.
เพ็ก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไผ่ ๒ ชนิดในวงศ์ Gramineae คือ ชนิด Arundinaria pusilla A. Cheval. et A. Camus ต้นเล็ก ขึ้นเป็นกอเดี่ยวหนาแน่นในป่าเบญจพรรณ, ไผ่เผ็ด หรือ หญ้าเพ็ก ก็เรียก, และชนิด Bambusa multiplex (Lour). Räusch. ต้นเล็ก เนื้อปล้องเกือบตัน ขึ้นเป็นกอ ใช้ปลูกประดับได้.	เพ็ก น. ชื่อไผ่ ๒ ชนิดในวงศ์ Gramineae คือ ชนิด Arundinaria pusilla A. Cheval. et A. Camus ต้นเล็ก ขึ้นเป็นกอเดี่ยวหนาแน่นในป่าเบญจพรรณ, ไผ่เผ็ด หรือ หญ้าเพ็ก ก็เรียก, และชนิด Bambusa multiplex (Lour). Räusch. ต้นเล็ก เนื้อปล้องเกือบตัน ขึ้นเป็นกอ ใช้ปลูกประดับได้.
เพกา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Oroxylum indicum (L.) Kurz ในวงศ์ Bignoniaceae ฝักแบนยาวใหญ่มาก ฝักอ่อนทําให้สุกแล้วกินได้ เมล็ดใช้ทํายาได้.	เพกา น. ชื่อไม้ต้นชนิด Oroxylum indicum (L.) Kurz ในวงศ์ Bignoniaceae ฝักแบนยาวใหญ่มาก ฝักอ่อนทําให้สุกแล้วกินได้ เมล็ดใช้ทํายาได้.
เพคะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-คอ-ควาย-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คํารับหรือคําลงท้ายที่ผู้หญิงใช้เพ็ดทูลเจ้านายตั้งแต่ชั้นหม่อมเจ้าขึ้นไป.	เพคะ ว. คํารับหรือคําลงท้ายที่ผู้หญิงใช้เพ็ดทูลเจ้านายตั้งแต่ชั้นหม่อมเจ้าขึ้นไป.
เพ็ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เต็ม เช่น วันเพ็ง. (เลือนมาจาก เพ็ญ).	เพ็ง ว. เต็ม เช่น วันเพ็ง. (เลือนมาจาก เพ็ญ).
เพ่ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง จ้องดู, เล็งดู, (ใช้แก่ตา) เช่น เพ่งสายตา เพ่งหนังสือ; มุ่งเฉพาะอารมณ์ภายใน (ทางใจ) เช่น เพ่งกสิณ; เจาะจง.	เพ่ง ก. จ้องดู, เล็งดู, (ใช้แก่ตา) เช่น เพ่งสายตา เพ่งหนังสือ; มุ่งเฉพาะอารมณ์ภายใน (ทางใจ) เช่น เพ่งกสิณ; เจาะจง.
เพ่งพิศ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ไม้-เอก-งอ-งู-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา	เป็นคำกริยา หมายถึง ดูด้วยความพินิจพิเคราะห์.	เพ่งพิศ ก. ดูด้วยความพินิจพิเคราะห์.
เพ่งเล็ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ไม้-เอก-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง มุ่งจะเอา, มุ่งจะติโทษ, มุ่งถึง.	เพ่งเล็ง ก. มุ่งจะเอา, มุ่งจะติโทษ, มุ่งถึง.
เพ็จ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ไม้-ไต่-คู้-จอ-จาน ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เล็ก, ย่อม, น้อย.	เพ็จ ๑ ว. เล็ก, ย่อม, น้อย.
เพ็จ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ไม้-ไต่-คู้-จอ-จาน ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง เผล็ด, ผลิ, เช่น พิเภทเพ็จผกากาญจน. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์จุลพน.	เพ็จ ๒ ก. เผล็ด, ผลิ, เช่น พิเภทเพ็จผกากาญจน. (ม. คำหลวง จุลพน).
เพ็จไม้ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ไม้-ไต่-คู้-จอ-จาน-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง ไม้ไผ่ลําเล็กกว่าลําอื่น ๆ เนื้อเหนียวแข็ง. ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓.	เพ็จไม้ น. ไม้ไผ่ลําเล็กกว่าลําอื่น ๆ เนื้อเหนียวแข็ง. (พจน. ๒๔๙๓).
เพชฉลูกรรม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-ฉอ-ฉิ่ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[เพ็ดฉะหฺลูกํา] เป็นคำนาม หมายถึง พระวิศวกรรม.	เพชฉลูกรรม [เพ็ดฉะหฺลูกํา] น. พระวิศวกรรม.
เพชฌฆาต เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-ชอ-เชอ-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า	[เพ็ดชะคาด] เป็นคำนาม หมายถึง เจ้าหน้าที่ประหารชีวิตนักโทษที่ต้องคำพิพากษาถึงที่สุดให้ประหารชีวิต. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วชฺฌฆาตก เขียนว่า วอ-แหวน-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ชอ-เชอ-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-กอ-ไก่.	เพชฌฆาต [เพ็ดชะคาด] น. เจ้าหน้าที่ประหารชีวิตนักโทษที่ต้องคำพิพากษาถึงที่สุดให้ประหารชีวิต. (ป. วชฺฌฆาตก).
เพชร, เพชร– เพชร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-รอ-เรือ เพชร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-รอ-เรือ	[เพ็ด, เพ็ดชะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแก้วที่แข็งที่สุดและมีนํ้าแวววาวมากกว่าพลอยอื่น ๆ ใช้ทําเครื่องประดับหรือใช้ประโยชน์ในทางอุตสาหกรรม; โดยปริยายหมายความว่า แข็งที่สุด เช่น เหล็กเพชร ใจเพชร. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วชฺร เขียนว่า วอ-แหวน-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-รอ-เรือ และมาจากภาษาบาลี วชิร เขียนว่า วอ-แหวน-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ.	เพชร, เพชร– [เพ็ด, เพ็ดชะ–] น. ชื่อแก้วที่แข็งที่สุดและมีนํ้าแวววาวมากกว่าพลอยอื่น ๆ ใช้ทําเครื่องประดับหรือใช้ประโยชน์ในทางอุตสาหกรรม; โดยปริยายหมายความว่า แข็งที่สุด เช่น เหล็กเพชร ใจเพชร. (ส. วชฺร; ป. วชิร).
เพชรซีก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-รอ-เรือ-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่	[เพ็ด–] เป็นคำนาม หมายถึง เพชรที่เจียระไนแล้วไม่แพรวพราวงามเท่าเพชรลูก มักได้จากส่วนที่ตัดออกในการตัดแต่งเจียระไนเพชรลูก.	เพชรซีก [เพ็ด–] น. เพชรที่เจียระไนแล้วไม่แพรวพราวงามเท่าเพชรลูก มักได้จากส่วนที่ตัดออกในการตัดแต่งเจียระไนเพชรลูก.
เพชรดา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา	[เพ็ดชะดา] เป็นคำนาม หมายถึง ความแข็ง, ความอยู่ยงคงกระพัน.	เพชรดา [เพ็ดชะดา] น. ความแข็ง, ความอยู่ยงคงกระพัน.
เพชรตัดเพชร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-รอ-เรือ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง คนเก่งต่อเก่งมาสู้กัน.	เพชรตัดเพชร (สำ) น. คนเก่งต่อเก่งมาสู้กัน.
เพชรตาแมว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ไพฑูรย์.	เพชรตาแมว น. ไพฑูรย์.
เพชรน้ำค้าง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-รอ-เรือ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-คอ-ควาย-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง แก้วสีขาว.	เพชรน้ำค้าง น. แก้วสีขาว.
เพชรน้ำหนึ่ง, เพชรน้ำเอก เพชรน้ำหนึ่ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-รอ-เรือ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู เพชรน้ำเอก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-รอ-เรือ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ดีเป็นพิเศษยอดเยี่ยม.	เพชรน้ำหนึ่ง, เพชรน้ำเอก (สำ) ว. ดีเป็นพิเศษยอดเยี่ยม.
เพชรนิลจินดา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-รอ-เรือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา	[เพ็ดนิน–] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องเพชรพลอย.	เพชรนิลจินดา [เพ็ดนิน–] น. เครื่องเพชรพลอย.
เพชรปาณี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-รอ-เรือ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อี	[เพ็ดชะ–] เป็นคำนาม หมายถึง พระอินทร์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	เพชรปาณี [เพ็ดชะ–] น. พระอินทร์. (ส.).
เพชรร่วง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เพชรเม็ดเล็ก ๆ ที่เจียระไนแล้ว แต่ยังไม่ได้ทําเป็นเครื่องประดับหรือเครื่องใช้.	เพชรร่วง น. เพชรเม็ดเล็ก ๆ ที่เจียระไนแล้ว แต่ยังไม่ได้ทําเป็นเครื่องประดับหรือเครื่องใช้.
เพชรร้าว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ไม่บริสุทธิ์, ที่มีตําหนิ.	เพชรร้าว (สำ) ว. ที่ไม่บริสุทธิ์, ที่มีตําหนิ.
เพชรฤกษ์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-รอ-เรือ-รอ-รึ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด	[เพ็ดชะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ยามแข็งแรง.	เพชรฤกษ์ [เพ็ดชะ–] น. ยามแข็งแรง.
เพชรลูก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-รอ-เรือ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง เพชรที่เจียระไนให้มีเหลี่ยมมุมลักษณะต่าง ๆ เช่น เหลี่ยมเกสร เหลี่ยมกุหลาบ.	เพชรลูก น. เพชรที่เจียระไนให้มีเหลี่ยมมุมลักษณะต่าง ๆ เช่น เหลี่ยมเกสร เหลี่ยมกุหลาบ.
เพชรายุธ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทง	[เพ็ดชะรายุด] เป็นคำนาม หมายถึง อาวุธเพชรของพระอินทร์, ชื่อหนึ่งของพระอินทร์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วชฺร เขียนว่า วอ-แหวน-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-รอ-เรือ + อาวุธ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทง .	เพชรายุธ [เพ็ดชะรายุด] น. อาวุธเพชรของพระอินทร์, ชื่อหนึ่งของพระอินทร์. (ส. วชฺร + อาวุธ).
เพชรกลับ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-รอ-เรือ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	[เพ็ดชะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อว่านชนิดหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓.	เพชรกลับ [เพ็ดชะ–] น. ชื่อว่านชนิดหนึ่ง. (พจน. ๒๔๙๓).
เพชรสังฆาต เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-รอ-เรือ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า	[เพ็ดชะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถาชนิด Cissus quadrangularis L. ในวงศ์ Vitaceae เถาสี่เหลี่ยม ดอกเล็ก สีแดง ใช้ทํายาได้.	เพชรสังฆาต [เพ็ดชะ–] น. ชื่อไม้เถาชนิด Cissus quadrangularis L. ในวงศ์ Vitaceae เถาสี่เหลี่ยม ดอกเล็ก สีแดง ใช้ทํายาได้.
เพชรหลีก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-รอ-เรือ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่	[เพ็ดชะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อว่านชนิดหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓.	เพชรหลีก [เพ็ดชะ–] น. ชื่อว่านชนิดหนึ่ง. (พจน. ๒๔๙๓).
เพชรหึง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-รอ-เรือ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อึ-งอ-งู ความหมายที่ ๑	[เพ็ดชะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ลมพายุใหญ่.	เพชรหึง ๑ [เพ็ดชะ–] น. ลมพายุใหญ่.
เพชรหึง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-รอ-เรือ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อึ-งอ-งู ความหมายที่ ๒	[เพ็ดชะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกล้วยไม้ชนิด Grammatophyllum speciosum Blume ในวงศ์ Orchidaceae ขึ้นเป็นกอบนคบไม้ ดอกใหญ่ สีเหลืองประม่วงแดงเข้ม, ว่านเพชรหึง ก็เรียก.	เพชรหึง ๒ [เพ็ดชะ–] น. ชื่อกล้วยไม้ชนิด Grammatophyllum speciosum Blume ในวงศ์ Orchidaceae ขึ้นเป็นกอบนคบไม้ ดอกใหญ่ สีเหลืองประม่วงแดงเข้ม, ว่านเพชรหึง ก็เรียก.
เพชรายุธ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทง	ดู เพชร, เพชร– เพชร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-รอ-เรือ เพชร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-รอ-เรือ .	เพชรายุธ ดู เพชร, เพชร–.
เพ็ญ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ไม้-ไต่-คู้-ยอ-หยิง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เต็ม. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร เพ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ยอ-หยิง.	เพ็ญ ว. เต็ม. (ข. เพ).
เพฑูริย์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[เพทูน] เป็นคำนาม หมายถึง ไพฑูรย์, ชื่อพลอยชนิดหนึ่งสีเหลืองแกมเขียวหรือนํ้าตาลเทา มีนํ้าเป็นสายรุ้งกลอกไปมา, เพชรตาแมว หรือ แก้วสีไม้ไผ่ ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ไวฑูรฺย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี เวฬุริย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ลอ-จุ-ลา-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก.	เพฑูริย์ [เพทูน] น. ไพฑูรย์, ชื่อพลอยชนิดหนึ่งสีเหลืองแกมเขียวหรือนํ้าตาลเทา มีนํ้าเป็นสายรุ้งกลอกไปมา, เพชรตาแมว หรือ แก้วสีไม้ไผ่ ก็ว่า. (ส. ไวฑูรฺย; ป. เวฬุริย).
เพณี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-นอ-เนน-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง เวณิ, ผมซึ่งเกล้าไว้, สายที่ถัก เช่น อันว่าสร้อยสังวาลเพณี. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์ทศพร ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต เวณิ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ.	เพณี น. เวณิ, ผมซึ่งเกล้าไว้, สายที่ถัก เช่น อันว่าสร้อยสังวาลเพณี. (ม. คำหลวง ทศพร). (ป., ส. เวณิ).
เพ็ดทูล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง	เป็นคำกริยา หมายถึง พูดกับเจ้านาย, พิดทูล ก็ว่า.	เพ็ดทูล ก. พูดกับเจ้านาย, พิดทูล ก็ว่า.
เพดาน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนที่สูงที่สุดของห้องเป็นต้น ไม่ว่าจะมีฝ้าหรือไม่ก็ตาม, ถ้าไม่มีฝ้า หมายถึงส่วนสูงสุดถึงหลังคา, ถ้ามีฝ้า หมายถึงฝ้า; โดยปริยายหมายความว่า ระดับสูงสุด เช่น เพดานค่าเล่าเรียน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิตาน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู.	เพดาน ๑ น. ส่วนที่สูงที่สุดของห้องเป็นต้น ไม่ว่าจะมีฝ้าหรือไม่ก็ตาม, ถ้าไม่มีฝ้า หมายถึงส่วนสูงสุดถึงหลังคา, ถ้ามีฝ้า หมายถึงฝ้า; โดยปริยายหมายความว่า ระดับสูงสุด เช่น เพดานค่าเล่าเรียน. (ป., ส. วิตาน).
เพดานบิน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ระดับสูงสุดที่เครื่องบินสามารถบินได้.	เพดานบิน น. ระดับสูงสุดที่เครื่องบินสามารถบินได้.
เพดานปาก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนบนของอุ้งปาก.	เพดานปาก น. ส่วนบนของอุ้งปาก.
เพดาน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์อุตรผลคุนี มี ๒ ดวง, ดาววัวตัวเมีย หรือ ดาวอุตตรผลคุนี ก็เรียก.	เพดาน ๒ น. ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์อุตรผลคุนี มี ๒ ดวง, ดาววัวตัวเมีย หรือ ดาวอุตตรผลคุนี ก็เรียก.
เพตร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[เพด] เป็นคำนาม หมายถึง หวาย, หวายที่ทําเป็นไม้ถือ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต เวตฺร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ.	เพตร [เพด] น. หวาย, หวายที่ทําเป็นไม้ถือ. (ส. เวตฺร).
เพท เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำนาม หมายถึง เวท.	เพท น. เวท.
เพทนา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	[เพดทะ–] เป็นคำนาม หมายถึง เวทนา, ความรู้สึก. ในวงเล็บ ดู เวทนา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อา.	เพทนา [เพดทะ–] น. เวทนา, ความรู้สึก. (ดู เวทนา).
เพทาย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง พลอยชนิดหนึ่ง สีแดงสลัว ๆ.	เพทาย น. พลอยชนิดหนึ่ง สีแดงสลัว ๆ.
เพทุบาย, เพโทบาย เพทุบาย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก เพโทบาย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-โอ-ทอ-ทะ-หาน-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําเล่ห์กล, ทําอุบาย.	เพทุบาย, เพโทบาย ก. ทําเล่ห์กล, ทําอุบาย.
เพโท เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-โอ-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำกริยา หมายถึง นั่งอย่างภาคภูมิ. ในวงเล็บ มาจาก หนังสือบทเสภา เรื่องขุนช้างขุนแผน ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐-๖๑.	เพโท ก. นั่งอย่างภาคภูมิ. (ขุนช้างขุนแผน).
เพ่นพ่าน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ไม้-เอก-นอ-หนู-พอ-พาน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ไปมาอย่างเปะปะ.	เพ่นพ่าน ก. ไปมาอย่างเปะปะ.
เพนียด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก	[พะเนียด] เป็นคำนาม หมายถึง กรงต่อนกเขา; วงล้อมทําเป็นคอกสําหรับคล้องช้าง. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร .	เพนียด [พะเนียด] น. กรงต่อนกเขา; วงล้อมทําเป็นคอกสําหรับคล้องช้าง. (ข.).
เพไนย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-นอ-หนู-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง เวไนย, ผู้พึงดัดได้สอนได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี เวเนยฺย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-ยอ-ยัก-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	เพไนย น. เวไนย, ผู้พึงดัดได้สอนได้. (ป. เวเนยฺย).
เพ้ย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ไม้-โท-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คําขับไล่ที่เปล่งเสียงแรง ๆ ให้สัตว์เช่นไก่หนีไป; คํารับในเวลาพากย์โขน คนรับร้องเพ้ย. เป็นคำกริยา หมายถึง ตะเพิด เช่น ถูกเพ้ย.	เพ้ย ว. คําขับไล่ที่เปล่งเสียงแรง ๆ ให้สัตว์เช่นไก่หนีไป; คํารับในเวลาพากย์โขน คนรับร้องเพ้ย. ก. ตะเพิด เช่น ถูกเพ้ย.
เพรง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-งอ-งู	[เพฺรง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ก่อน, เก่า, เช่น แต่เพรงกาล.	เพรง [เพฺรง] ว. ก่อน, เก่า, เช่น แต่เพรงกาล.
เพรซีโอดิเมียม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-โอ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	[เพฺร–] เป็นคำนาม หมายถึง ธาตุลําดับที่ ๕๙ สัญลักษณ์ Pr เป็นโลหะ ลักษณะเป็นของแข็งสีเหลืองอ่อน ๆ หลอมละลายที่ ๙๓๕°ซ. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ praseodymium เขียนว่า พี-อา-เอ-เอส-อี-โอ-ดี-วาย-เอ็ม-ไอ-ยู-เอ็ม.	เพรซีโอดิเมียม [เพฺร–] น. ธาตุลําดับที่ ๕๙ สัญลักษณ์ Pr เป็นโลหะ ลักษณะเป็นของแข็งสีเหลืองอ่อน ๆ หลอมละลายที่ ๙๓๕°ซ. (อ. praseodymium).
เพรา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	[เพฺรา] เป็นคำนาม หมายถึง เวลาเย็น เช่น เกลออย่ากินเข้าเพราเลย เกลออดเข้าเพราให้เถิงรุ่ง. ในวงเล็บ มาจาก หนังสือไตรภูมิพระร่วง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ ร.ศ. ๑๓๑; มื้อ.	เพรา ๑ [เพฺรา] น. เวลาเย็น เช่น เกลออย่ากินเข้าเพราเลย เกลออดเข้าเพราให้เถิงรุ่ง. (ไตรภูมิ); มื้อ.
เพรางาย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง เวลาเช้า; มื้อเช้า.	เพรางาย น. เวลาเช้า; มื้อเช้า.
เพรา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	[เพฺรา] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งาม, น่าดู.	เพรา ๒ [เพฺรา] ว. งาม, น่าดู.
เพราพริ้ง, เพราเพริศ เพราพริ้ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-งอ-งู เพราเพริศ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สวยงาม, พริ้งเพรา ก็ว่า.	เพราพริ้ง, เพราเพริศ ว. สวยงาม, พริ้งเพรา ก็ว่า.
เพราะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง น่าฟัง, เสนาะ, ไพเราะ, เช่น เสียงเพราะ พูดเพราะ.	เพราะ ๑ ว. น่าฟัง, เสนาะ, ไพเราะ, เช่น เสียงเพราะ พูดเพราะ.
เพราะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๒	เป็นคำสันธาน หมายถึง ด้วย, เหตุ, เพื่อ.	เพราะ ๒ สัน. ด้วย, เหตุ, เพื่อ.
เพราะฉะนั้น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อะ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำสันธาน หมายถึง คําสําหรับนําหน้าความที่บอกผลหรือข้อสรุป.	เพราะฉะนั้น สัน. คําสําหรับนําหน้าความที่บอกผลหรือข้อสรุป.
เพราะว่า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำสันธาน หมายถึง คําสําหรับนําหน้าความที่อธิบายเหตุหรือสาเหตุ.	เพราะว่า สัน. คําสําหรับนําหน้าความที่อธิบายเหตุหรือสาเหตุ.
เพริด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	[เพฺริด] เป็นคำกริยา หมายถึง กระเจิดกระเจิง, เตลิดไป, เช่น วัวเพริด ใจเพริด.	เพริด [เพฺริด] ก. กระเจิดกระเจิง, เตลิดไป, เช่น วัวเพริด ใจเพริด.
เพริศ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา	[เพฺริด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งาม, ดียิ่ง.	เพริศ [เพฺริด] ว. งาม, ดียิ่ง.
เพริศพราย, เพริศแพร้ว เพริศพราย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก เพริศแพร้ว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-โท-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งามระยับ.	เพริศพราย, เพริศแพร้ว ว. งามระยับ.
เพริศพริ้ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งามเฉิดฉาย, พริ้งเพริศ ก็ว่า.	เพริศพริ้ง ว. งามเฉิดฉาย, พริ้งเพริศ ก็ว่า.
เพรียก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-กอ-ไก่	[เพฺรียก] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ร้องมาก ๆ อย่างนกร้อง.	เพรียก [เพฺรียก] ว. อาการที่ร้องมาก ๆ อย่างนกร้อง.
เพรียกพร้อง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ร้องเซ็งแซ่ (ใช้แก่นกเป็นต้น).	เพรียกพร้อง ก. ร้องเซ็งแซ่ (ใช้แก่นกเป็นต้น).
เพรียง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู ความหมายที่ ๑	[เพฺรียง] เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนร่างกายที่นูนอยู่หลังหู, มักใช้ว่า เพรียงหู; เรียกผิวหนังที่ขรุขระอย่างหน้าออกฝีว่ามีลักษณะเป็นเพรียง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พร้อม, มักใช้คู่กันว่า พร้อมเพรียง.	เพรียง ๑ [เพฺรียง] น. ส่วนร่างกายที่นูนอยู่หลังหู, มักใช้ว่า เพรียงหู; เรียกผิวหนังที่ขรุขระอย่างหน้าออกฝีว่ามีลักษณะเป็นเพรียง. ว. พร้อม, มักใช้คู่กันว่า พร้อมเพรียง.
เพรียงเมือง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง แทรกแซงบ่อนจิตใจชาวเมือง.	เพรียงเมือง ก. แทรกแซงบ่อนจิตใจชาวเมือง.
เพรียง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู ความหมายที่ ๒	[เพฺรียง] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์ทะเลไม่มีกระดูกสันหลังประเภทสัตว์ขาปล้อง มีหลายชนิดในอันดับ Thoracica เปลือกหุ้มตัวมี ๖ แผ่น เรียงซ้อนกัน รูปร่างของเปลือกมีหลายแบบ เช่น รูปกรวยควํ่า มีปากเปิดด้านบน เปลือกบริเวณปากบางและคม เกาะอยู่ตามหินและวัสดุอื่น ๆ ที่นํ้าท่วมถึง เช่น ชนิด Balanus amphitrite ขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางที่ฐานประมาณ ๑ เซนติเมตร.	เพรียง ๒ [เพฺรียง] น. ชื่อสัตว์ทะเลไม่มีกระดูกสันหลังประเภทสัตว์ขาปล้อง มีหลายชนิดในอันดับ Thoracica เปลือกหุ้มตัวมี ๖ แผ่น เรียงซ้อนกัน รูปร่างของเปลือกมีหลายแบบ เช่น รูปกรวยควํ่า มีปากเปิดด้านบน เปลือกบริเวณปากบางและคม เกาะอยู่ตามหินและวัสดุอื่น ๆ ที่นํ้าท่วมถึง เช่น ชนิด Balanus amphitrite ขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางที่ฐานประมาณ ๑ เซนติเมตร.
เพรียงคอห่าน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู-คอ-ควาย-ออ-อ่าง-หอ-หีบ-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	ดู สนับ ๒, สนับทึบ สนับ ความหมายที่ ๒ เขียนว่า สอ-เสือ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้ สนับทึบ เขียนว่า สอ-เสือ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อึ-บอ-ไบ-ไม้ .	เพรียงคอห่าน ดู สนับ ๒, สนับทึบ.
เพรียง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู ความหมายที่ ๓	[เพฺรียง] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหอยทะเลกาบคู่ในวงศ์ Teredinidae ลําตัวยาวอ่อนนุ่ม เปลือกเล็กมากคลุมเฉพาะด้านหัว เจาะกินเนื้อไม้ มีหลายชนิด เช่น ชนิด Lyrodus pedicellatus.	เพรียง ๓ [เพฺรียง] น. ชื่อหอยทะเลกาบคู่ในวงศ์ Teredinidae ลําตัวยาวอ่อนนุ่ม เปลือกเล็กมากคลุมเฉพาะด้านหัว เจาะกินเนื้อไม้ มีหลายชนิด เช่น ชนิด Lyrodus pedicellatus.
เพรียบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้	[เพฺรียบ] เป็นคำกริยา หมายถึง เพียบ.	เพรียบ [เพฺรียบ] ก. เพียบ.
เพรี้ยม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	[เพฺรี้ยม] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แฉล้ม, แช่มช้อย. (อย่างเดียวกับ พริ้ม).	เพรี้ยม [เพฺรี้ยม] (กลอน) ว. แฉล้ม, แช่มช้อย. (อย่างเดียวกับ พริ้ม).
เพรี้ยมพราย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งามแฉล้ม.	เพรี้ยมพราย ว. งามแฉล้ม.
เพรียว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	[เพฺรียว] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เปรียว, ฉลวย, เรียว, เช่น รูปร่างเพรียว เรือเพรียว.	เพรียว [เพฺรียว] ว. เปรียว, ฉลวย, เรียว, เช่น รูปร่างเพรียว เรือเพรียว.
เพรียวลม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-ลอ-ลิง-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีรูปร่างสูงโปร่ง สะโอดสะอง; มีรูปร่างเรียวบาง เคลื่อนไหวได้ว่องไว.	เพรียวลม ว. มีรูปร่างสูงโปร่ง สะโอดสะอง; มีรูปร่างเรียวบาง เคลื่อนไหวได้ว่องไว.
เพรื่อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	[เพฺรื่อ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรี่ยราด เช่น น้ำหกเพรื่อ, เกินขอบเขต, บ่อย ๆ ไม่เป็นกิจจะลักษณะ, เช่น พูดเพรื่อ, พร่ำเพรื่อ ก็ว่า.	เพรื่อ [เพฺรื่อ] ว. เรี่ยราด เช่น น้ำหกเพรื่อ, เกินขอบเขต, บ่อย ๆ ไม่เป็นกิจจะลักษณะ, เช่น พูดเพรื่อ, พร่ำเพรื่อ ก็ว่า.
เพรือง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	[เพฺรือง] เป็นคำนาม หมายถึง กระดึง.	เพรือง [เพฺรือง] น. กระดึง.
เพล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง	[เพน] เป็นคำนาม หมายถึง เวลาพระฉันกลางวัน คือ เวลาระหว่าง ๑๑ นาฬิกาถึงเที่ยง เรียกว่า เวลาเพล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต เวลา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา ว่า กาล .	เพล [เพน] น. เวลาพระฉันกลางวัน คือ เวลาระหว่าง ๑๑ นาฬิกาถึงเที่ยง เรียกว่า เวลาเพล. (ป., ส. เวลา ว่า กาล).
เพลง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-งอ-งู	[เพฺลง] เป็นคำนาม หมายถึง สําเนียงขับร้อง, ทํานองดนตรี, กระบวนวิธีรําดาบรําทวนเป็นต้น, ชื่อการร้องแก้กัน มีชื่อต่าง ๆ เช่น เพลงปรบไก่ เพลงฉ่อย; โดยปริยายหมายถึง แบบอย่าง เช่น ต่างกันไปคนละเพลง. (พระราชหัตถเลขา ร. ๕ ถึงสมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาวชิรญาณวโรรส), ชั้นเชิง เช่น ร้อยภาษามาสู่เคยรู้เพลง. ในวงเล็บ มาจาก พระอภัยมณีคำกลอน ของ สุนทรภู่ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๗.	เพลง [เพฺลง] น. สําเนียงขับร้อง, ทํานองดนตรี, กระบวนวิธีรําดาบรําทวนเป็นต้น, ชื่อการร้องแก้กัน มีชื่อต่าง ๆ เช่น เพลงปรบไก่ เพลงฉ่อย; โดยปริยายหมายถึง แบบอย่าง เช่น ต่างกันไปคนละเพลง. (พระราชหัตถเลขา ร. ๕ ถึงสมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาวชิรญาณวโรรส), ชั้นเชิง เช่น ร้อยภาษามาสู่เคยรู้เพลง. (อภัย).
เพลงเชิด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงหน้าพาทย์ที่เกี่ยวกับอาการเยื้องกราย และการเดินของตัวละครในนาฏกรรมไทย ใช้ในการเดินทางไกล.	เพลงเชิด น. ชื่อเพลงหน้าพาทย์ที่เกี่ยวกับอาการเยื้องกราย และการเดินของตัวละครในนาฏกรรมไทย ใช้ในการเดินทางไกล.
เพลงตระเชิญ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-งอ-งู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-ยอ-หยิง	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงหน้าพาทย์ที่ใช้อัญเชิญเทพเจ้าและสิ่งศักดิ์สิทธิ์.	เพลงตระเชิญ น. ชื่อเพลงหน้าพาทย์ที่ใช้อัญเชิญเทพเจ้าและสิ่งศักดิ์สิทธิ์.
เพลงยาว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-งอ-งู-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง หนังสือหรือจดหมายถึงคู่รัก แต่งเป็นกลอนแสดงข้อความรักหรือตัดพ้อเป็นต้น. (ตัดมาจาก กลอนเพลงยาว).	เพลงยาว น. หนังสือหรือจดหมายถึงคู่รัก แต่งเป็นกลอนแสดงข้อความรักหรือตัดพ้อเป็นต้น. (ตัดมาจาก กลอนเพลงยาว).
เพลงสาธุการ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงหน้าพาทย์ที่สําคัญยิ่ง ใช้บรรเลงในพิธีกรรมเมื่อบูชาหรืออัญเชิญพระรัตนตรัย เทพยดา สิ่งศักดิ์สิทธิ์ และใช้เพื่อแสดงกิริยาน้อมไหว้ เป็นเพลงอันดับแรกของชุดโหมโรงเช้าโหมโรงเย็น.	เพลงสาธุการ น. ชื่อเพลงหน้าพาทย์ที่สําคัญยิ่ง ใช้บรรเลงในพิธีกรรมเมื่อบูชาหรืออัญเชิญพระรัตนตรัย เทพยดา สิ่งศักดิ์สิทธิ์ และใช้เพื่อแสดงกิริยาน้อมไหว้ เป็นเพลงอันดับแรกของชุดโหมโรงเช้าโหมโรงเย็น.
เพลงเสมอ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงหน้าพาทย์ที่เกี่ยวกับอาการเยื้องกราย และการเดินของตัวละครในนาฏกรรมไทย ใช้ในการเดินระยะใกล้ เช่น เสมอตีนนก เสมอนาง เสมอมาร.	เพลงเสมอ น. ชื่อเพลงหน้าพาทย์ที่เกี่ยวกับอาการเยื้องกราย และการเดินของตัวละครในนาฏกรรมไทย ใช้ในการเดินระยะใกล้ เช่น เสมอตีนนก เสมอนาง เสมอมาร.
เพลงหน้าพาทย์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-งอ-งู-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง เพลงประเภทที่ใช้บรรเลงในการแสดงกิริยาอาการเคลื่อนไหวของตัวโขนละครเป็นต้น หรือสําหรับอัญเชิญเทพเจ้า ฤๅษี หรือบูรพาจารย์ ให้มาร่วมชุมนุมในพิธีไหว้ครูหรือพิธีมงคลต่าง ๆ เช่น เชิด ใช้ในการเดินทางไกล เสมอ ใช้ในการเดินระยะใกล้ เสมอมาร สําหรับยักษ์เดิน เสมอเถร สําหรับฤๅษีเดิน สาธุการ ใช้ในการเริ่มพิธีต่าง ๆ ตระเชิญ ใช้อัญเชิญเทพเจ้าและสิ่งศักดิ์สิทธิ์.	เพลงหน้าพาทย์ น. เพลงประเภทที่ใช้บรรเลงในการแสดงกิริยาอาการเคลื่อนไหวของตัวโขนละครเป็นต้น หรือสําหรับอัญเชิญเทพเจ้า ฤๅษี หรือบูรพาจารย์ ให้มาร่วมชุมนุมในพิธีไหว้ครูหรือพิธีมงคลต่าง ๆ เช่น เชิด ใช้ในการเดินทางไกล เสมอ ใช้ในการเดินระยะใกล้ เสมอมาร สําหรับยักษ์เดิน เสมอเถร สําหรับฤๅษีเดิน สาธุการ ใช้ในการเริ่มพิธีต่าง ๆ ตระเชิญ ใช้อัญเชิญเทพเจ้าและสิ่งศักดิ์สิทธิ์.
เพลงออกภาษา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-งอ-งู-ออ-อ่าง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เพลงที่บรรเลงออกสำเนียงภาษาของชาติอื่น ๆ ในเพลงเดียวกันหรือเพลงที่บรรเลงต่อท้ายเพลงแม่บทแต่ไม่ครบ ๑๒ ภาษา.	เพลงออกภาษา น. เพลงที่บรรเลงออกสำเนียงภาษาของชาติอื่น ๆ ในเพลงเดียวกันหรือเพลงที่บรรเลงต่อท้ายเพลงแม่บทแต่ไม่ครบ ๑๒ ภาษา.
เพลงออกสิบสองภาษา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-งอ-งู-ออ-อ่าง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-สอ-เสือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เพลงที่บรรเลงต่อท้ายเพลงแม่บท โดยนำเพลงที่บรรเลงออกสำเนียงภาษาของชาติอื่น ๆ มารวมกันเข้าเป็นชุด มี ๑๒ ภาษา.	เพลงออกสิบสองภาษา น. เพลงที่บรรเลงต่อท้ายเพลงแม่บท โดยนำเพลงที่บรรเลงออกสำเนียงภาษาของชาติอื่น ๆ มารวมกันเข้าเป็นชุด มี ๑๒ ภาษา.
เพล็ด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก	[เพฺล็ด] เป็นคำกริยา หมายถึง เผล็ด.	เพล็ด [เพฺล็ด] ก. เผล็ด.
เพล้โพล้ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง โพล้เพล้; ที่เปล่าเปลี่ยวทุรกันดาร; พี้โพ้ ก็ว่า.	เพล้โพล้ น. โพล้เพล้; ที่เปล่าเปลี่ยวทุรกันดาร; พี้โพ้ ก็ว่า.
เพลา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	[เพ–ลา] เป็นคำนาม หมายถึง กาล, คราว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี เวลา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา.	เพลา ๑ [เพ–ลา] น. กาล, คราว. (ป. เวลา).
เพลา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	[เพฺลา] เป็นคำนาม หมายถึง แกนสําหรับสอดในดุมรถหรือดุมเกวียน, โดยปริยายหมายถึงแกนสําหรับให้ล้อหรือใบจักรหมุน; ไม้สําหรับขึงใบเรือ.	เพลา ๒ [เพฺลา] น. แกนสําหรับสอดในดุมรถหรือดุมเกวียน, โดยปริยายหมายถึงแกนสําหรับให้ล้อหรือใบจักรหมุน; ไม้สําหรับขึงใบเรือ.
เพลา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๓	[เพฺลา] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกระดาษสาชนิดบาง โบราณใช้ร่างหนังสือด้วยดินสอดำหรือใช้ประโยชน์อย่างอื่นเช่นใช้ปิดหุ่นหัวโขนและหุ่นอื่น ๆ เรียกว่า กระดาษเพลา.	เพลา ๓ [เพฺลา] น. ชื่อกระดาษสาชนิดบาง โบราณใช้ร่างหนังสือด้วยดินสอดำหรือใช้ประโยชน์อย่างอื่นเช่นใช้ปิดหุ่นหัวโขนและหุ่นอื่น ๆ เรียกว่า กระดาษเพลา.
เพลา ๔, เพลา ๆ เพลา ความหมายที่ ๔ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา เพลา ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา ไม้-ยะ-มก	[เพฺลา] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เบาลง, เบาพอประมาณ, เช่น เพลาไม้เพลามือ เพลา ๆ หน่อย.	เพลา ๔, เพลา ๆ [เพฺลา] ว. เบาลง, เบาพอประมาณ, เช่น เพลาไม้เพลามือ เพลา ๆ หน่อย.
เพลา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๕	[เพฺลา] เป็นคำนาม หมายถึง ตัก, ช่วงขาตั้งแต่เข่าถึงโคนขา, ราชาศัพท์ว่า พระเพลา. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร เภฺลา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-พิน-ทุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา.	เพลา ๕ [เพฺลา] น. ตัก, ช่วงขาตั้งแต่เข่าถึงโคนขา, ราชาศัพท์ว่า พระเพลา. (ข. เภฺลา).
เพลาะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกคูที่ขุดบังข้าศึกเมื่อเวลารบว่า สนามเพลาะ. เป็นคำกริยา หมายถึง เอาริมต่อให้ติดกัน, ติดต่อกัน, เช่น เพลาะผ้า คือเอาผ้า ๒ ผืนเย็บข้างติดกันให้กว้างออก, เรียกผ้าที่เย็บข้างติดกันเช่นนั้นว่า ผ้าเพลาะ.	เพลาะ ๑ น. เรียกคูที่ขุดบังข้าศึกเมื่อเวลารบว่า สนามเพลาะ. ก. เอาริมต่อให้ติดกัน, ติดต่อกัน, เช่น เพลาะผ้า คือเอาผ้า ๒ ผืนเย็บข้างติดกันให้กว้างออก, เรียกผ้าที่เย็บข้างติดกันเช่นนั้นว่า ผ้าเพลาะ.
เพลาะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง วัวป่าชนิดหนึ่งเขาบิด ๆ. ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓.	เพลาะ ๒ น. วัวป่าชนิดหนึ่งเขาบิด ๆ. (พจน. ๒๔๙๓).
เพลิง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	[เพฺลิง] เป็นคำนาม หมายถึง ไฟ เช่น เพลิงไหม้บ้าน ดับเพลิง. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร เภฺลิง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-พิน-ทุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู.	เพลิง [เพฺลิง] น. ไฟ เช่น เพลิงไหม้บ้าน ดับเพลิง. (ข. เภฺลิง).
เพลิงกัลป์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง-ปอ-ปลา-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ไฟกัลป์.	เพลิงกัลป์ น. ไฟกัลป์.
เพลิงฟ้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	น.ไฟที่ใช้แว่นส่องจุดด้วยแสงแดด.	เพลิงฟ้า น.ไฟที่ใช้แว่นส่องจุดด้วยแสงแดด.
เพลิดเพลิน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	[เพฺลิดเพฺลิน] เป็นคำกริยา หมายถึง สนุกสนานไม่รู้จักเบื่อ, สนุกสนานจนลืมกังวล.	เพลิดเพลิน [เพฺลิดเพฺลิน] ก. สนุกสนานไม่รู้จักเบื่อ, สนุกสนานจนลืมกังวล.
เพลิน, เพลิน ๆ เพลิน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู เพลิน ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู ไม้-ยะ-มก	[เพฺลิน] เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่ปล่อยอารมณ์อยู่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่ชอบใจจนลืมนึกถึงสิ่งอื่น เช่น ทำงานเพลิน ฟังดนตรีเพลิน กินเล่นเพลิน ๆ.	เพลิน, เพลิน ๆ [เพฺลิน] ก. อาการที่ปล่อยอารมณ์อยู่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่ชอบใจจนลืมนึกถึงสิ่งอื่น เช่น ทำงานเพลิน ฟังดนตรีเพลิน กินเล่นเพลิน ๆ.
เพลินใจ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง เบิกบานใจ.	เพลินใจ ก. เบิกบานใจ.
เพลินตา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ดูเพลิน, ดูไม่รู้จักเบื่อ.	เพลินตา ก. ดูเพลิน, ดูไม่รู้จักเบื่อ.
เพลีย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง อ่อนแรง, ถอยกําลัง, มีอาการเมื่อยล้า เช่น เดินจนเพลีย ทำงานมาก ๆ รู้สึกเพลีย.	เพลีย ก. อ่อนแรง, ถอยกําลัง, มีอาการเมื่อยล้า เช่น เดินจนเพลีย ทำงานมาก ๆ รู้สึกเพลีย.
เพลียใจ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง ท้อแท้, หมดกําลังใจ.	เพลียใจ ก. ท้อแท้, หมดกําลังใจ.
เพลี้ย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแมลงขนาดเล็กหลายชนิดในหลายวงศ์ มีปากชนิดเจาะดูดติดอยู่ที่หัวส่วนที่ใกล้กับอก หรือชนิดเขี่ยดูดติดอยู่ที่ปลายหัว ทําลายพืชต่าง ๆ ส่วนใหญ่ไม่มีปีก พวกที่มีปีกจะมีเนื้อปีกเหมือนกันตลอด โดยมากบางและอ่อน หรือเป็นแผ่นยาวและแคบมาก มีขนรายล้อม พวกที่อยู่ในวงศ์ Cicadellidae มีรูปร่างคล้ายจักจั่น เรียก เพลี้ยจักจั่น, พวกที่อยู่ในวงศ์ Aphididae มีลําตัวบอบบางและอ่อน เรียก เพลี้ยอ่อน, พวกที่อยู่ในวงศ์ Thripidae ทําลายพืชทําให้เกิดอาการเหมือนไฟไหม้ เรียก เพลี้ยไฟ, พวกที่อยู่ในวงศ์ Coccidae ที่สามารถผลิตสารสีขาวคล้ายแป้งออกมาหุ้มลําตัว เรียก เพลี้ยแป้ง และที่ผลิตสารสีนํ้าตาลออกมาหุ้มลําตัวคล้ายฝาหอย เรียก เพลี้ยหอย.	เพลี้ย ๑ น. ชื่อแมลงขนาดเล็กหลายชนิดในหลายวงศ์ มีปากชนิดเจาะดูดติดอยู่ที่หัวส่วนที่ใกล้กับอก หรือชนิดเขี่ยดูดติดอยู่ที่ปลายหัว ทําลายพืชต่าง ๆ ส่วนใหญ่ไม่มีปีก พวกที่มีปีกจะมีเนื้อปีกเหมือนกันตลอด โดยมากบางและอ่อน หรือเป็นแผ่นยาวและแคบมาก มีขนรายล้อม พวกที่อยู่ในวงศ์ Cicadellidae มีรูปร่างคล้ายจักจั่น เรียก เพลี้ยจักจั่น, พวกที่อยู่ในวงศ์ Aphididae มีลําตัวบอบบางและอ่อน เรียก เพลี้ยอ่อน, พวกที่อยู่ในวงศ์ Thripidae ทําลายพืชทําให้เกิดอาการเหมือนไฟไหม้ เรียก เพลี้ยไฟ, พวกที่อยู่ในวงศ์ Coccidae ที่สามารถผลิตสารสีขาวคล้ายแป้งออกมาหุ้มลําตัว เรียก เพลี้ยแป้ง และที่ผลิตสารสีนํ้าตาลออกมาหุ้มลําตัวคล้ายฝาหอย เรียก เพลี้ยหอย.
เพลี้ย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเครื่องดีดฟังเสียงชนิดหนึ่ง ทําด้วยไม้ไผ่คล้ายจ้องหน่อง แต่จ้องหน่องใช้กระตุก ส่วนเพลี้ยใช้ดีด, เพี้ย ก็ว่า.	เพลี้ย ๒ น. ชื่อเครื่องดีดฟังเสียงชนิดหนึ่ง ทําด้วยไม้ไผ่คล้ายจ้องหน่อง แต่จ้องหน่องใช้กระตุก ส่วนเพลี้ยใช้ดีด, เพี้ย ก็ว่า.
เพลี่ยง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-งอ-งู	[เพฺลี่ยง] เป็นคำกริยา หมายถึง เลี่ยง, หลีก, พลาด.	เพลี่ยง [เพฺลี่ยง] ก. เลี่ยง, หลีก, พลาด.
เพลี่ยงพล้ำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-งอ-งู-พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำกริยา หมายถึง พลั้งพลาด, ผิดพลาด, เสียที.	เพลี่ยงพล้ำ ก. พลั้งพลาด, ผิดพลาด, เสียที.
เพศ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง รูปที่แสดงให้รู้ว่าหญิงหรือชาย; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในไวยากรณ์ หมายถึง ประเภทคําในบาลีและสันสกฤตเป็นต้น, ตรงกับ ลิงค์ หรือ ลึงค์; เครื่องแต่งกาย; การประพฤติปฏิบัติตน เช่น สมณเพศ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี เวส เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-เสือ และมาจากภาษาสันสกฤต เวษ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-รือ-สี.	เพศ น. รูปที่แสดงให้รู้ว่าหญิงหรือชาย; (ไว) ประเภทคําในบาลีและสันสกฤตเป็นต้น, ตรงกับ ลิงค์ หรือ ลึงค์; เครื่องแต่งกาย; การประพฤติปฏิบัติตน เช่น สมณเพศ. (ป. เวส; ส. เวษ).
เพศยันดร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สอ-สา-ลา-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ	[เพดสะยันดอน] เป็นคำนาม หมายถึง นามพระบรมโพธิสัตว์ชาติที่ ๑๐ ในทศชาติ, พระเวสสันดร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี เวสฺสนฺตร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ-นอ-หนู-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ และมาจากภาษาสันสกฤต ไวศฺยานฺตร เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ.	เพศยันดร [เพดสะยันดอน] น. นามพระบรมโพธิสัตว์ชาติที่ ๑๐ ในทศชาติ, พระเวสสันดร. (ป. เวสฺสนฺตร; ส. ไวศฺยานฺตร).
เพส เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สอ-เสือ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยี่สิบ เช่น เบญจเพส ว่า ยี่สิบห้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วีส เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-สอ-เสือ.	เพส ว. ยี่สิบ เช่น เบญจเพส ว่า ยี่สิบห้า. (ป. วีส).
เพสลาด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สอ-เสือ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	[เพสะหฺลาด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่อ่อนไม่แก่ (มักใช้แก่ใบไม้บางชนิดที่ใช้เป็นอาหาร เช่น ใบชะพลู ใบทองหลาง).	เพสลาด [เพสะหฺลาด] ว. ไม่อ่อนไม่แก่ (มักใช้แก่ใบไม้บางชนิดที่ใช้เป็นอาหาร เช่น ใบชะพลู ใบทองหลาง).
เพ่อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใช้ประกอบหลังคํา อย่า เป็น อย่าเพ่อ หมายความว่า ห้ามไม่ให้กระทําในขณะนั้น เช่น อย่าเพ่อกิน, พึ่ง เพิก หรือ เพิ่ง ก็ว่า.	เพ่อ ว. ใช้ประกอบหลังคํา อย่า เป็น อย่าเพ่อ หมายความว่า ห้ามไม่ให้กระทําในขณะนั้น เช่น อย่าเพ่อกิน, พึ่ง เพิก หรือ เพิ่ง ก็ว่า.
เพ้อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง พูดโดยไม่มีสติ, พูดโดยไม่รู้ตัว, เช่น คนไข้เพ้อ.	เพ้อ ก. พูดโดยไม่มีสติ, พูดโดยไม่รู้ตัว, เช่น คนไข้เพ้อ.
เพ้อเจ้อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พล่าม, อาการที่พูดมากในเรื่องที่เหลวไหลไร้สาระ, อาการที่พูดพล่ามจนเสียประโยชน์, อาการที่พูดไม่รู้จักจบ.	เพ้อเจ้อ ว. พล่าม, อาการที่พูดมากในเรื่องที่เหลวไหลไร้สาระ, อาการที่พูดพล่ามจนเสียประโยชน์, อาการที่พูดไม่รู้จักจบ.
เพ้อฝัน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ฝอ-ฝา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง คิดฝันอย่างลม ๆ แล้ง ๆ.	เพ้อฝัน ก. คิดฝันอย่างลม ๆ แล้ง ๆ.
เพอิญ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ยอ-หยิง	[พะเอิน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เผอิญ, ใช้ว่า พรรเอิญ ก็มี.	เพอิญ [พะเอิน] ว. เผอิญ, ใช้ว่า พรรเอิญ ก็มี.
เพะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง โปะเข้าไป, ทุ่มเทเข้าไป. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เผง, ไม่ผิดพลาด, เช่น ตรงเพะ ถูกเพะ.	เพะ ก. โปะเข้าไป, ทุ่มเทเข้าไป. ว. เผง, ไม่ผิดพลาด, เช่น ตรงเพะ ถูกเพะ.
เพา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งาม.	เพา ว. งาม.
เพาพะงา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-งอ-งู-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งาม.	เพาพะงา ว. งาม.
เพาพาล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง หนุ่มสาวผู้งาม. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งามและกําลังรุ่น.	เพาพาล น. หนุ่มสาวผู้งาม. ว. งามและกําลังรุ่น.
เพาะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้งอก, ทําให้เกิด, เช่น เพาะถั่วงอก, โดยปริยายหมายถึงอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น เพาะนิสัย.	เพาะ ก. ทําให้งอก, ทําให้เกิด, เช่น เพาะถั่วงอก, โดยปริยายหมายถึงอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น เพาะนิสัย.
เพาะกาย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง บริหารร่างกายเพื่อให้กล้ามเนื้อแข็งแรงโดยวิธียกน้ำหนักเป็นต้น.	เพาะกาย ก. บริหารร่างกายเพื่อให้กล้ามเนื้อแข็งแรงโดยวิธียกน้ำหนักเป็นต้น.
เพาะชำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง การเลี้ยงดูต้นไม้ตั้งแต่เป็นเมล็ดจนโตถึงระยะพอที่จะนำไปปลูกที่อื่นได้, การเลี้ยงดูต้นไม้ตั้งแต่ตัดกิ่งไปปักในดินที่ชุ่มน้ำจนกระทั่งรากงอกและแตกใบแล้วนำไปปลูกที่อื่นได้.	เพาะชำ น. การเลี้ยงดูต้นไม้ตั้งแต่เป็นเมล็ดจนโตถึงระยะพอที่จะนำไปปลูกที่อื่นได้, การเลี้ยงดูต้นไม้ตั้งแต่ตัดกิ่งไปปักในดินที่ชุ่มน้ำจนกระทั่งรากงอกและแตกใบแล้วนำไปปลูกที่อื่นได้.
เพาะปลูก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง กรรมวิธีในการปลูกและเลี้ยงดูต้นไม้ตั้งแต่เพาะเมล็ด หรือนำต้นที่โตแล้ว หรือส่วนใดส่วนหนึ่งของต้น เช่น หัว กิ่ง ใบ ไปปลูกแล้วบำรุงให้เจริญเติบโต.	เพาะปลูก น. กรรมวิธีในการปลูกและเลี้ยงดูต้นไม้ตั้งแต่เพาะเมล็ด หรือนำต้นที่โตแล้ว หรือส่วนใดส่วนหนึ่งของต้น เช่น หัว กิ่ง ใบ ไปปลูกแล้วบำรุงให้เจริญเติบโต.
เพิก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เพ่อ, เพิ่ง, พึ่ง.	เพิก ๑ ว. เพ่อ, เพิ่ง, พึ่ง.
เพิก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง ถอน, ถลกออก, เบิก.	เพิก ๒ ก. ถอน, ถลกออก, เบิก.
เพิกถอน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ถอ-ถุง-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ยกเลิก.	เพิกถอน ก. ยกเลิก.
เพิกเฉย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ฉอ-ฉิ่ง-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่เอาใจใส่, ละเลย, ไม่นําพา, เช่น เพิกเฉยต่อหน้าที่.	เพิกเฉย ก. ไม่เอาใจใส่, ละเลย, ไม่นําพา, เช่น เพิกเฉยต่อหน้าที่.
เพิง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งปลูกสร้างมีทั้งชนิดชั่วคราวขนาดเล็ก และชนิดถาวร ประกอบด้วยหลังคาปีกเดียว, ถ้าเอียงลาด เรียกว่า เพิงหมาแหงน, ถ้ามีแขนนางคํ้าตอนหน้า เรียกว่า เพิงแขนนาง, ถ้าปลายข้างหนึ่งพิงอยู่กับสิ่งก่อสร้างหลัก เรียกว่า เพิงพะ หรือ พะเพิง, ส่วนเพิงพะที่ใช้เป็นที่พักทหาร เรียกว่า เพิงพล.	เพิง น. สิ่งปลูกสร้างมีทั้งชนิดชั่วคราวขนาดเล็ก และชนิดถาวร ประกอบด้วยหลังคาปีกเดียว, ถ้าเอียงลาด เรียกว่า เพิงหมาแหงน, ถ้ามีแขนนางคํ้าตอนหน้า เรียกว่า เพิงแขนนาง, ถ้าปลายข้างหนึ่งพิงอยู่กับสิ่งก่อสร้างหลัก เรียกว่า เพิงพะ หรือ พะเพิง, ส่วนเพิงพะที่ใช้เป็นที่พักทหาร เรียกว่า เพิงพล.
เพิ่ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พึ่ง. ในวงเล็บ ดู พึ่ง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู ความหมายที่ ๒.	เพิ่ง ว. พึ่ง. (ดู พึ่ง ๒).
เพิดเพ้ย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ไม้-โท-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง เย้ยหยัน; ร้องเฮ้ย (ใช้เป็นคําขับไล่ให้หนีไป).	เพิดเพ้ย ก. เย้ยหยัน; ร้องเฮ้ย (ใช้เป็นคําขับไล่ให้หนีไป).
เพิ่ม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้มากขึ้น.	เพิ่ม ก. ทําให้มากขึ้น.
เพิ่มเติม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง เสริมหรือเติมของที่มีอยู่แต่ยังไม่สมบูรณ์ให้มีมากหรือสมบูรณ์ยิ่งขึ้น เช่น ศึกษาเพิ่มเติม แก้ไขเพิ่มเติม.	เพิ่มเติม ก. เสริมหรือเติมของที่มีอยู่แต่ยังไม่สมบูรณ์ให้มีมากหรือสมบูรณ์ยิ่งขึ้น เช่น ศึกษาเพิ่มเติม แก้ไขเพิ่มเติม.
เพิ่มพูน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-พอ-พาน-สะ-หระ-อู-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เติมให้มากยิ่งขึ้น, เสริมให้มากยิ่งขึ้น, เช่น เพิ่มพูนศรัทธา เพิ่มพูนบารมี.	เพิ่มพูน ก. เติมให้มากยิ่งขึ้น, เสริมให้มากยิ่งขึ้น, เช่น เพิ่มพูนศรัทธา เพิ่มพูนบารมี.
เพี้ย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ตําแหน่งขุนนางไทยแคว้นล้านนาและล้านช้าง คือ พญา.	เพี้ย ๑ น. ตําแหน่งขุนนางไทยแคว้นล้านนาและล้านช้าง คือ พญา.
เพี้ยกวาน, เพี้ยกว้าน เพี้ยกวาน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู เพี้ยกว้าน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-วอ-แหวน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ตําแหน่งข้าราชการหัวเมืองสมัยโบราณทางล้านนาและล้านช้าง.	เพี้ยกวาน, เพี้ยกว้าน น. ตําแหน่งข้าราชการหัวเมืองสมัยโบราณทางล้านนาและล้านช้าง.
เพี้ย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเครื่องดีดฟังเสียงชนิดหนึ่ง ทําด้วยไม้ไผ่คล้ายจ้องหน่อง แต่จ้องหน่องใช้กระตุก ส่วนเพี้ยใช้ดีด, เพลี้ย ก็ว่า.	เพี้ย ๒ น. ชื่อเครื่องดีดฟังเสียงชนิดหนึ่ง ทําด้วยไม้ไผ่คล้ายจ้องหน่อง แต่จ้องหน่องใช้กระตุก ส่วนเพี้ยใช้ดีด, เพลี้ย ก็ว่า.
เพี้ย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๓	ดู กา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒.	เพี้ย ๓ ดู กา ๒.
เพียง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เท่า เช่น เพียงใด เพียงนี้ เพียงนั้น, แค่, เสมอ, เช่น ศาลเพียงตา สูงเพียงหู, เหมือน เช่น งามเพียงจันทร์ รักเพียงดวงตาดวงใจ, พอ, ในคําโคลงใช้เพี้ยง ก็มี.	เพียง ว. เท่า เช่น เพียงใด เพียงนี้ เพียงนั้น, แค่, เสมอ, เช่น ศาลเพียงตา สูงเพียงหู, เหมือน เช่น งามเพียงจันทร์ รักเพียงดวงตาดวงใจ, พอ, ในคําโคลงใช้เพี้ยง ก็มี.
เพียงดัง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู-ดอ-เด็ก-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ดุจดัง, ราวกับ.	เพียงดัง ว. ดุจดัง, ราวกับ.
เพียงตา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ระดับตา, เรียกศาลเทพารักษ์ที่ทำขึ้นชั่วคราว มีระดับเสมอนัยน์ตาเพื่อความเคารพและสวัสดิมงคล ว่า ศาลเพียงตา.	เพียงตา ว. ระดับตา, เรียกศาลเทพารักษ์ที่ทำขึ้นชั่วคราว มีระดับเสมอนัยน์ตาเพื่อความเคารพและสวัสดิมงคล ว่า ศาลเพียงตา.
เพียงนั้น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เท่านั้น.	เพียงนั้น ว. เท่านั้น.
เพียงนี้ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เท่านี้.	เพียงนี้ ว. เท่านี้.
เพียงพอ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู-พอ-พาน-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง ได้เท่าที่ต้องการ, ได้เท่าที่กะไว้. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เท่าที่กะไว้, เท่าที่ต้องการ.	เพียงพอ ก. ได้เท่าที่ต้องการ, ได้เท่าที่กะไว้. ว. เท่าที่กะไว้, เท่าที่ต้องการ.
เพี้ยง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เท่า, เสมอ, เหมือน. (ใช้ในโคลงแทน เพียง). เป็นคำอุทาน หมายถึง คําที่เปล่งออกมาเมื่ออธิษฐานให้เป็นอย่างใดอย่างหนึ่ง.	เพี้ยง ว. เท่า, เสมอ, เหมือน. (ใช้ในโคลงแทน เพียง). อ. คําที่เปล่งออกมาเมื่ออธิษฐานให้เป็นอย่างใดอย่างหนึ่ง.
เพียงออ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู-ออ-อ่าง-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อขลุ่ยชนิดหนึ่งเสียงทุ้ม.	เพียงออ น. ชื่อขลุ่ยชนิดหนึ่งเสียงทุ้ม.
เพียชน์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	[เพียด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง วิชนี, พัด.	เพียชน์ [เพียด] (กลอน) น. วิชนี, พัด.
เพียน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เพี้ยน.	เพียน (โบ) ว. เพี้ยน.
เพี้ยน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ผิดแปลกไปเล็กน้อย เช่น หน้าเพี้ยน, คลาดเคลื่อน เช่น พูดเพี้ยน เสียงเพี้ยน, ผิดเพี้ยน ก็ว่า, โบราณใช้ เพียน ก็มี; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ไม่ค่อยปรกติ (มักใช้แก่คน) เช่น เขามีท่าทางเพี้ยน ๆ.	เพี้ยน ว. ผิดแปลกไปเล็กน้อย เช่น หน้าเพี้ยน, คลาดเคลื่อน เช่น พูดเพี้ยน เสียงเพี้ยน, ผิดเพี้ยน ก็ว่า, โบราณใช้ เพียน ก็มี; (ปาก) ไม่ค่อยปรกติ (มักใช้แก่คน) เช่น เขามีท่าทางเพี้ยน ๆ.
เพี้ยนผัด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ขอเลื่อนเวลาให้ผิดไป, ผัดเพี้ยน ก็ว่า.	เพี้ยนผัด ก. ขอเลื่อนเวลาให้ผิดไป, ผัดเพี้ยน ก็ว่า.
เพียบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง เกือบจม, เต็มแปล้, เช่น เรือบรรทุกสินค้าจนเพียบ รถบรรทุกของจนเพียบ, หนัก เช่น คนไข้อาการเพียบ.	เพียบ ก. เกือบจม, เต็มแปล้, เช่น เรือบรรทุกสินค้าจนเพียบ รถบรรทุกของจนเพียบ, หนัก เช่น คนไข้อาการเพียบ.
เพียบแประ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เพียบจวนจะจม เช่น เรือบรรทุกข้าวจนเพียบแประ.	เพียบแประ ว. เพียบจวนจะจม เช่น เรือบรรทุกข้าวจนเพียบแประ.
เพียบพร้อม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เต็มเปี่ยม, ครบทุกอย่าง.	เพียบพร้อม ว. เต็มเปี่ยม, ครบทุกอย่าง.
เพียร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ความบากบั่น, ความกล้าแข็ง. เป็นคำกริยา หมายถึง พยายามจนกว่าจะสําเร็จ, บากบั่น. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วีรฺย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี วิริย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก.	เพียร น. ความบากบั่น, ความกล้าแข็ง. ก. พยายามจนกว่าจะสําเร็จ, บากบั่น. (ส. วีรฺย; ป. วิริย).
เพื่อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำบุรพบท หมายถึง เหตุด้วย, เพราะด้วย, เพราะ, เพราะว่า, ด้วย, เช่น ทำงานเพื่อจะได้เงิน, ด้วยว่า, เกี่ยวกับ, เนื่องด้วย, สําหรับ, เช่น สละชีวิตเพื่อประเทศชาติ ทำงานเพื่อลูก.	เพื่อ บ. เหตุด้วย, เพราะด้วย, เพราะ, เพราะว่า, ด้วย, เช่น ทำงานเพื่อจะได้เงิน, ด้วยว่า, เกี่ยวกับ, เนื่องด้วย, สําหรับ, เช่น สละชีวิตเพื่อประเทศชาติ ทำงานเพื่อลูก.
เพื่อน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ชอบพอรักใคร่กัน, ผู้สนิทสนมคุ้นเคยกัน, เช่น เขามีเพื่อนมาก, ผู้ร่วมสถาบันหรือร่วมอาชีพเป็นต้น เช่น เพื่อนร่วมโรงเรียน เพื่อนร่วมรุ่น เพื่อนข้าราชการ เพื่อนกรรมกร, ผู้ร่วมธุระ เช่น อยู่เป็นเพื่อนกันก่อน ไปเป็นเพื่อนกันหน่อย, ผู้อยู่ในสภาพเดียวกัน เช่น เพื่อนมนุษย์ เพื่อนร่วมโลก.	เพื่อน ๑ น. ผู้ชอบพอรักใคร่กัน, ผู้สนิทสนมคุ้นเคยกัน, เช่น เขามีเพื่อนมาก, ผู้ร่วมสถาบันหรือร่วมอาชีพเป็นต้น เช่น เพื่อนร่วมโรงเรียน เพื่อนร่วมรุ่น เพื่อนข้าราชการ เพื่อนกรรมกร, ผู้ร่วมธุระ เช่น อยู่เป็นเพื่อนกันก่อน ไปเป็นเพื่อนกันหน่อย, ผู้อยู่ในสภาพเดียวกัน เช่น เพื่อนมนุษย์ เพื่อนร่วมโลก.
เพื่อน ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู ไม้-ยะ-มก	เป็นคำนาม หมายถึง เพื่อนทั่ว ๆ ไป เช่น พวกเพื่อน ๆ.	เพื่อน ๆ น. เพื่อนทั่ว ๆ ไป เช่น พวกเพื่อน ๆ.
เพื่อนเกลอ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง เพื่อนสนิท, เพื่อนร่วมน้ำสาบาน.	เพื่อนเกลอ น. เพื่อนสนิท, เพื่อนร่วมน้ำสาบาน.
เพื่อนคู่ทุกข์คู่ยาก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-ทัน-ทะ-คาด-คอ-ควาย-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ที่ใช้ชีวิตร่วมกันไม่ทอดทิ้งกันทั้งในยามสุขยามทุกข์, ผู้ที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาเป็นเวลานานปี, (มักใช้แก่คู่ผัวตัวเมีย), เพื่อนร่วมสุขร่วมทุกข์ ก็ว่า.	เพื่อนคู่ทุกข์คู่ยาก น. ผู้ที่ใช้ชีวิตร่วมกันไม่ทอดทิ้งกันทั้งในยามสุขยามทุกข์, ผู้ที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาเป็นเวลานานปี, (มักใช้แก่คู่ผัวตัวเมีย), เพื่อนร่วมสุขร่วมทุกข์ ก็ว่า.
เพื่อนคู่หู เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง เพื่อนที่ถูกคอถูกใจกัน.	เพื่อนคู่หู น. เพื่อนที่ถูกคอถูกใจกัน.
เพื่อนเจ้าบ่าว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ชายผู้ทำหน้าที่เป็นเพื่อนของเจ้าบ่าวในพิธีแต่งงาน.	เพื่อนเจ้าบ่าว น. ชายผู้ทำหน้าที่เป็นเพื่อนของเจ้าบ่าวในพิธีแต่งงาน.
เพื่อนเจ้าสาว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง หญิงผู้ทำหน้าที่เป็นเพื่อนของเจ้าสาวในพิธีแต่งงาน.	เพื่อนเจ้าสาว น. หญิงผู้ทำหน้าที่เป็นเพื่อนของเจ้าสาวในพิธีแต่งงาน.
เพื่อนต่างเพศ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง เพื่อนที่ไม่ใช่เพศเดียวกัน.	เพื่อนต่างเพศ น. เพื่อนที่ไม่ใช่เพศเดียวกัน.
เพื่อนตาย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง เพื่อนร่วมสุขร่วมทุกข์หรือยอมตายแทนกันได้.	เพื่อนตาย น. เพื่อนร่วมสุขร่วมทุกข์หรือยอมตายแทนกันได้.
เพื่อนบ้าน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้มีบ้านเรือนอยู่ใกล้เคียงกัน.	เพื่อนบ้าน น. ผู้มีบ้านเรือนอยู่ใกล้เคียงกัน.
เพื่อนฝูง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ฝอ-ฝา-สะ-หระ-อู-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เพื่อนที่รู้จักมักคุ้นกัน.	เพื่อนฝูง น. เพื่อนที่รู้จักมักคุ้นกัน.
เพื่อนยาก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง เพื่อนในยามทุกข์ยาก, เพื่อนร่วมทุกข์ยาก.	เพื่อนยาก น. เพื่อนในยามทุกข์ยาก, เพื่อนร่วมทุกข์ยาก.
เพื่อนเล่น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เพื่อนที่เล่นหัวกันมาตอนเป็นเด็ก.	เพื่อนเล่น น. เพื่อนที่เล่นหัวกันมาตอนเป็นเด็ก.
เพื่อน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำสรรพนาม หมายถึง คําใช้แทนคําว่า เขา หรือ ท่าน ในอาการที่เป็นกันเอง.	เพื่อน ๒ (ปาก) ส. คําใช้แทนคําว่า เขา หรือ ท่าน ในอาการที่เป็นกันเอง.
แพ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน	เป็นคำนาม หมายถึง ไม้ไผ่หรือซุงเป็นต้นที่ผูกมัดเรียงติดกันมาก ๆ สําหรับใช้เป็นพาหนะทางนํ้า หรือล่องมาขาย เช่น แพไม้ไผ่ แพซุง แพหยวกกล้วย, โดยปริยายหมายถึงสิ่งที่ติดเนื่องกันเป็นตับอย่างแพ เช่น ธูปแพเทียนแพ สวะลอยเป็นแพ; เรือนที่ตั้งอยู่บนแพในนํ้าหรือเรือนเช่นนั้นที่ยกเอามาปลูกบนบกว่า เรือนแพ; ลักษณนามเรียกของที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ธูป ๓ แพ ข้าวเม่าทอด ๒ แพ.	แพ น. ไม้ไผ่หรือซุงเป็นต้นที่ผูกมัดเรียงติดกันมาก ๆ สําหรับใช้เป็นพาหนะทางนํ้า หรือล่องมาขาย เช่น แพไม้ไผ่ แพซุง แพหยวกกล้วย, โดยปริยายหมายถึงสิ่งที่ติดเนื่องกันเป็นตับอย่างแพ เช่น ธูปแพเทียนแพ สวะลอยเป็นแพ; เรือนที่ตั้งอยู่บนแพในนํ้าหรือเรือนเช่นนั้นที่ยกเอามาปลูกบนบกว่า เรือนแพ; ลักษณนามเรียกของที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ธูป ๓ แพ ข้าวเม่าทอด ๒ แพ.
แพขนานยนต์ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ขอ-ไข่-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง เรือบรรทุกคนโดยสาร รถยนต์ หรือสิ่งของข้ามฟาก มีลักษณะคล้ายแพขนาดใหญ่.	แพขนานยนต์ (ปาก) น. เรือบรรทุกคนโดยสาร รถยนต์ หรือสิ่งของข้ามฟาก มีลักษณะคล้ายแพขนาดใหญ่.
แพแตก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลักษณะที่ครอบครัวเป็นต้นแตกกระจัดกระจายแยกย้ายกันไปเพราะหัวหน้าครอบครัวหรือผู้เป็นหลักเป็นประธานประสบความวิบัติหรือเสียชีวิต.	แพแตก (สำ) ว. ลักษณะที่ครอบครัวเป็นต้นแตกกระจัดกระจายแยกย้ายกันไปเพราะหัวหน้าครอบครัวหรือผู้เป็นหลักเป็นประธานประสบความวิบัติหรือเสียชีวิต.
แพลูกบวบ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง แพที่เอาไม้ไผ่หลาย ๆ ลำมามัดรวมกันเป็นแพกลม ๆ.	แพลูกบวบ น. แพที่เอาไม้ไผ่หลาย ๆ ลำมามัดรวมกันเป็นแพกลม ๆ.
แพ้ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ไม้-โท ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง สู้ไม่ได้, ทนไม่ได้, ตรงกันข้ามกับ ชนะ, ผู้ที่มีเลือดเนื้อไม่ถูกกับสิ่งของหรือสัตว์บางอย่างก็เรียกว่า แพ้ เช่น แพ้ยา แพ้ตะขาบ.	แพ้ ๑ ก. สู้ไม่ได้, ทนไม่ได้, ตรงกันข้ามกับ ชนะ, ผู้ที่มีเลือดเนื้อไม่ถูกกับสิ่งของหรือสัตว์บางอย่างก็เรียกว่า แพ้ เช่น แพ้ยา แพ้ตะขาบ.
แพ้ท้อง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ไม้-โท-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการของผู้หญิงที่เปลี่ยนแปลงไปเมื่อแรกตั้งครรภ์ มีอาการคลื่นเหียนอาเจียนเป็นต้น.	แพ้ท้อง ว. อาการของผู้หญิงที่เปลี่ยนแปลงไปเมื่อแรกตั้งครรภ์ มีอาการคลื่นเหียนอาเจียนเป็นต้น.
แพ้เป็นพระ ชนะเป็นมาร เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง การยอมแพ้ทําให้เรื่องสงบ การไม่ยอมแพ้ทําให้เรื่องไม่สงบ.	แพ้เป็นพระ ชนะเป็นมาร (สำ) น. การยอมแพ้ทําให้เรื่องสงบ การไม่ยอมแพ้ทําให้เรื่องไม่สงบ.
แพ้เปรียบ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่เสมอกัน, เสียเปรียบ.	แพ้เปรียบ ว. ไม่เสมอกัน, เสียเปรียบ.
แพ้ผม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ไม้-โท-ผอ-ผึ้ง-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลักษณะที่ผมหงอกเร็วกว่าธรรมดา.	แพ้ผม ว. ลักษณะที่ผมหงอกเร็วกว่าธรรมดา.
แพ้ผัว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ไม้-โท-ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีผัวกี่คน ๆ ก็ตายจากไปก่อนหมด.	แพ้ผัว ว. มีผัวกี่คน ๆ ก็ตายจากไปก่อนหมด.
แพ้ฟัน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ไม้-โท-ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ฟันหักเร็วกว่าธรรมดา.	แพ้ฟัน ว. ฟันหักเร็วกว่าธรรมดา.
แพ้ภัยตัว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ไม้-โท-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง เป็นภัยแก่ตัวเอง, เดือดร้อนตัวเอง, ให้มีอันเป็นไปเพราะดูถูกดูหมิ่นผู้ใหญ่เป็นต้น.	แพ้ภัยตัว ก. เป็นภัยแก่ตัวเอง, เดือดร้อนตัวเอง, ให้มีอันเป็นไปเพราะดูถูกดูหมิ่นผู้ใหญ่เป็นต้น.
แพ้เมีย เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีเมียกี่คน ๆ ก็ตายจากไปก่อนหมด.	แพ้เมีย ว. มีเมียกี่คน ๆ ก็ตายจากไปก่อนหมด.
แพ้รู้ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ไม้-โท-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง แพ้ความคิด, เสียที, เสียรู้.	แพ้รู้ ก. แพ้ความคิด, เสียที, เสียรู้.
แพ้แรง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ไม้-โท-สะ-หระ-แอ-รอ-เรือ-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียกําลัง, หมดแรง เช่น ทำงานหนักจนแพ้แรง; สู้แรงไม่ได้ เช่น นักมวยฝ่ายน้ำเงินสู้ฝ่ายแดงไม่ได้เพราะแพ้แรง.	แพ้แรง ว. เสียกําลัง, หมดแรง เช่น ทำงานหนักจนแพ้แรง; สู้แรงไม่ได้ เช่น นักมวยฝ่ายน้ำเงินสู้ฝ่ายแดงไม่ได้เพราะแพ้แรง.
แพ้ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ไม้-โท ความหมายที่ ๒	(ไทยเดิม) ก. ชนะ เช่น อนนเรืองใสงามหนักหนา แพ้พระอาทิตย์. ในวงเล็บ มาจาก ประชุมจารึกสยาม ภาคที่ จารึกสุโขทัย, ศาสตราจารย์ ยอช เซเดส์ ชำระและแปล ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๗.	แพ้ ๒ (ไทยเดิม) ก. ชนะ เช่น อนนเรืองใสงามหนักหนา แพ้พระอาทิตย์. (จารึกสยาม).
แพง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีราคาสูง, ตรงข้ามกับ ถูก.	แพง ๑ ว. มีราคาสูง, ตรงข้ามกับ ถูก.
แพง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-งอ-งู ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน และภาคพายัพ เป็นคำกริยา หมายถึง สงวน, หวง, เป็นที่รัก. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นที่รัก.	แพง ๒ (ถิ่น–อีสาน, พายัพ) ก. สงวน, หวง, เป็นที่รัก. ว. เป็นที่รัก.
แพ่ง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง แรง, กําลัง; ทาง, แพร่ง. เป็นคำกริยา หมายถึง สร้าง; เพ่ง, ตรวจดู, พิจารณา. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งาม, น่าดูมาก; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง ที่เกี่ยวกับสิทธิส่วนเอกชน เช่น กฎหมายแพ่ง คดีแพ่ง.	แพ่ง น. แรง, กําลัง; ทาง, แพร่ง. ก. สร้าง; เพ่ง, ตรวจดู, พิจารณา. ว. งาม, น่าดูมาก; (กฎ) ที่เกี่ยวกับสิทธิส่วนเอกชน เช่น กฎหมายแพ่ง คดีแพ่ง.
แพงพวย เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-งอ-งู-พอ-พาน-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้นํ้าชนิด Ludwigia adscendens (L.) Hara ในวงศ์ Onagraceae ทอดเลื้อยไปตามผิวนํ้า กินได้, พังพวย ก็เรียก.	แพงพวย น. ชื่อไม้นํ้าชนิด Ludwigia adscendens (L.) Hara ในวงศ์ Onagraceae ทอดเลื้อยไปตามผิวนํ้า กินได้, พังพวย ก็เรียก.
แพงพวยฝรั่ง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-งอ-งู-พอ-พาน-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-ฝอ-ฝา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มชนิด Catharanthus roseus (L.) G. Don f. ในวงศ์ Apocynaceae ดอกมีหลายสี เช่น แดง ม่วง ชมพู หรือขาว ใช้ทํายาได้.	แพงพวยฝรั่ง น. ชื่อไม้พุ่มชนิด Catharanthus roseus (L.) G. Don f. ในวงศ์ Apocynaceae ดอกมีหลายสี เช่น แดง ม่วง ชมพู หรือขาว ใช้ทํายาได้.
แพ็งแพว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ผักแพว. ในวงเล็บ ดู แพว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-วอ-แหวน (๑).	แพ็งแพว น. ผักแพว. [ดู แพว (๑)].
แพทย–, แพทย์ แพทย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก แพทย์ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[แพดทะยะ–, แพด] เป็นคำนาม หมายถึง หมอรักษาโรค. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ไวทฺย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	แพทย–, แพทย์ [แพดทะยะ–, แพด] น. หมอรักษาโรค. (ส. ไวทฺย).
แพทยศาสตร์ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	[แพดทะยะ–, แพด–] เป็นคำนาม หมายถึง ตําราหมอ; วิชาการป้องกันและบําบัดโรค.	แพทยศาสตร์ [แพดทะยะ–, แพด–] น. ตําราหมอ; วิชาการป้องกันและบําบัดโรค.
แพทยา เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	[แพดทะยา] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง แพทย์.	แพทยา [แพดทะยา] (โบ) น. แพทย์.
แพทยา เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	ดู แพทย–, แพทย์ แพทย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก แพทย์ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด .	แพทยา ดู แพทย–, แพทย์.
แพน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง แผ่ออก, กระจายออกไป, เช่น นกยูงแพนหาง นกพิราบแพนหาง. เป็นคำนาม หมายถึง หางนกบางชนิดที่แผ่ออกไปเป็นแผ่น เช่น แพนหางนกยูง แพนหางนกพิราบ, สิ่งอื่นที่มีลักษณะเป็นแผ่นคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น แพนสําหรับคัดท้ายแพซุง.	แพน ๑ ก. แผ่ออก, กระจายออกไป, เช่น นกยูงแพนหาง นกพิราบแพนหาง. น. หางนกบางชนิดที่แผ่ออกไปเป็นแผ่น เช่น แพนหางนกยูง แพนหางนกพิราบ, สิ่งอื่นที่มีลักษณะเป็นแผ่นคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น แพนสําหรับคัดท้ายแพซุง.
แพน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องดนตรีชนิดหนึ่งของท้องถิ่น ใช้เป่า.	แพน ๒ น. เครื่องดนตรีชนิดหนึ่งของท้องถิ่น ใช้เป่า.
แพ่น เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาสิ่งที่มีลักษณะยาว จะกลมหรือแบนก็ได้ ตีลงด้วยกำลังแรง เช่น เอาไม้ตะพดแพ่นหัว; พรวดพราด อุกอาจ เอื้อมอาจ หรือล่วงล้ำเข้าไปในที่ที่ไม่ควร เช่น แพ่นเข้าไปถึงหลังบ้าน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่อุกอาจ เอื้อมอาจ หรือ ล่วงลํ้าเข้าไปในที่ที่ไม่ควร (ใช้ในลักษณะติเตียน).	แพ่น ก. เอาสิ่งที่มีลักษณะยาว จะกลมหรือแบนก็ได้ ตีลงด้วยกำลังแรง เช่น เอาไม้ตะพดแพ่นหัว; พรวดพราด อุกอาจ เอื้อมอาจ หรือล่วงล้ำเข้าไปในที่ที่ไม่ควร เช่น แพ่นเข้าไปถึงหลังบ้าน. ว. อาการที่อุกอาจ เอื้อมอาจ หรือ ล่วงลํ้าเข้าไปในที่ที่ไม่ควร (ใช้ในลักษณะติเตียน).
แพนก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-นอ-หนู-กอ-ไก่	[พะแนก] เป็นคำนาม หมายถึง หน้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร แภนก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-สำ-เพา-นอ-หนู-กอ-ไก่ ว่า ตา ; ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง แผนก.	แพนก [พะแนก] น. หน้า. (ข. แภนก ว่า ตา); (โบ) แผนก.
แพนงเชิง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-นอ-หนู-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	[พะแนง–] เป็นคำนาม หมายถึง การนั่งขัดสมาธิ. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร .	แพนงเชิง [พะแนง–] น. การนั่งขัดสมาธิ. (ข.).
แพร เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-รอ-เรือ	[แพฺร] เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าที่มีเนื้อลื่น เรียบเป็นมัน เนื้อหนาหรือบางก็ได้ เดิมทอด้วยใยไหม ปัจจุบันอาจทอด้วยใยประดิษฐ์ที่มีลักษณะคล้ายไหม.	แพร [แพฺร] น. ผ้าที่มีเนื้อลื่น เรียบเป็นมัน เนื้อหนาหรือบางก็ได้ เดิมทอด้วยใยไหม ปัจจุบันอาจทอด้วยใยประดิษฐ์ที่มีลักษณะคล้ายไหม.
แพรแถบ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-แอ-ถอ-ถุง-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง แพรที่เป็นแถบสีต่าง ๆ เป็นเครื่องหมายอิสริยาภรณ์ ใช้ประดับที่หน้าอก.	แพรแถบ น. แพรที่เป็นแถบสีต่าง ๆ เป็นเครื่องหมายอิสริยาภรณ์ ใช้ประดับที่หน้าอก.
แพร่ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-เอก	เป็นคำกริยา หมายถึง กระจายออกไป, แผ่ออกไป, เช่น แพร่ข่าว แพร่เชื้อโรค.	แพร่ ก. กระจายออกไป, แผ่ออกไป, เช่น แพร่ข่าว แพร่เชื้อโรค.
แพร่ข่าว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-เอก-ขอ-ไข่-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง กระจายข่าวออกไป.	แพร่ข่าว ก. กระจายข่าวออกไป.
แพร่สะพัด เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-เอก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง กระจายไปทั่ว เช่น ข่าวแพร่สะพัดไปโดยเร็ว.	แพร่สะพัด ก. กระจายไปทั่ว เช่น ข่าวแพร่สะพัดไปโดยเร็ว.
แพร่หลาย เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-เอก-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง กระจายออกไปให้มาก, ทั่วถึง, เช่น รู้กันแพร่หลาย ใช้กันแพร่หลาย.	แพร่หลาย ก. กระจายออกไปให้มาก, ทั่วถึง, เช่น รู้กันแพร่หลาย ใช้กันแพร่หลาย.
แพรก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	[แพฺรก] เป็นคำนาม หมายถึง หญ้าแพรก.	แพรก ๑ [แพฺรก] น. หญ้าแพรก.
แพรก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	[แพฺรก] เป็นคำนาม หมายถึง ทางแยกของลํานํ้า. เป็นคำกริยา หมายถึง แตก, แยก.	แพรก ๒ [แพฺรก] น. ทางแยกของลํานํ้า. ก. แตก, แยก.
แพร่ง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-เอก-งอ-งู	[แพฺร่ง] เป็นคำนาม หมายถึง ทางแยกทางบก. เป็นคำกริยา หมายถึง แตกออก, แยกออก.	แพร่ง [แพฺร่ง] น. ทางแยกทางบก. ก. แตกออก, แยกออก.
แพร่งพราย เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-เอก-งอ-งู-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง แยก, กระจายไป, แผ่ไป; เปิดเผยความลับ (มักใช้ในความปฏิเสธ) เช่น เรื่องนี้รู้แล้วอย่าแพร่งพรายไป.	แพร่งพราย ก. แยก, กระจายไป, แผ่ไป; เปิดเผยความลับ (มักใช้ในความปฏิเสธ) เช่น เรื่องนี้รู้แล้วอย่าแพร่งพรายไป.
แพรว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แวววาว, มีแสงวับ ๆ วาบ ๆ, ใช้ แพร้ว ก็ได้.	แพรว ว. แวววาว, มีแสงวับ ๆ วาบ ๆ, ใช้ แพร้ว ก็ได้.
แพรวพราย, แพรวพราว แพรวพราย เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-วอ-แหวน-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก แพรวพราว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-วอ-แหวน-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เลื่อม, แวววาว, วับ ๆ วาบ ๆ, พราย ๆ, พราว, เช่น แสงเพชรมีประกายแพรวพราย, พรายแพรว หรือ พราวแพรว ก็ว่า.	แพรวพราย, แพรวพราว ว. เลื่อม, แวววาว, วับ ๆ วาบ ๆ, พราย ๆ, พราว, เช่น แสงเพชรมีประกายแพรวพราย, พรายแพรว หรือ พราวแพรว ก็ว่า.
แพร้ว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-โท-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แพรว, แวววาว, มีแสงวับ ๆ วาบ ๆ.	แพร้ว ๑ ว. แพรว, แวววาว, มีแสงวับ ๆ วาบ ๆ.
แพร้ว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-โท-วอ-แหวน ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคใต้ เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมะพร้าวพันธุ์หนึ่ง ทะลายไม่แยกแขนง ผลมีจุกตอนปลาย, มะแพร้ว ก็เรียก.	แพร้ว ๒ (ถิ่น–ปักษ์ใต้) น. ชื่อมะพร้าวพันธุ์หนึ่ง ทะลายไม่แยกแขนง ผลมีจุกตอนปลาย, มะแพร้ว ก็เรียก.
แพลง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-งอ-งู	[แพฺลง] เป็นคำกริยา หมายถึง บิดไป, พลิกตะแคง.	แพลง [แพฺลง] ก. บิดไป, พลิกตะแคง.
แพลทินัม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า	[แพฺล–] เป็นคำนาม หมายถึง ธาตุลําดับที่ ๗๘ สัญลักษณ์ Pt เป็นโลหะ ลักษณะเป็นของแข็งสีเงินเป็นเงางามหลอมละลายที่ ๑๗๖๙°ซ. ใช้ประโยชน์นําไปผสมกับโลหะอื่นให้เป็นโลหะเจือ ใช้เป็นอุปกรณ์ไฟฟ้าอุปกรณ์ในเครื่องมือวิทยาศาสตร์ และใช้เป็นเครื่องประดับที่มีค่าสูง. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ platinum เขียนว่า พี-แอล-เอ-ที-ไอ-เอ็น-ยู-เอ็ม.	แพลทินัม [แพฺล–] น. ธาตุลําดับที่ ๗๘ สัญลักษณ์ Pt เป็นโลหะ ลักษณะเป็นของแข็งสีเงินเป็นเงางามหลอมละลายที่ ๑๗๖๙°ซ. ใช้ประโยชน์นําไปผสมกับโลหะอื่นให้เป็นโลหะเจือ ใช้เป็นอุปกรณ์ไฟฟ้าอุปกรณ์ในเครื่องมือวิทยาศาสตร์ และใช้เป็นเครื่องประดับที่มีค่าสูง. (อ. platinum).
แพล็บ, แพล็บ ๆ แพล็บ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้ แพล็บ ๆ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้ ไม้-ยะ-มก	[แพฺล็บ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชั่วระยะเวลาเดี๋ยวเดียวอย่างฟ้าแลบ เช่น โผล่มาแพล็บเดียว หายไปแล้ว ทำแพล็บเดียวเสร็จ แลบลิ้นแพล็บ ๆ, แผล็บ หรือแผล็บ ๆ ก็ว่า.	แพล็บ, แพล็บ ๆ [แพฺล็บ] ว. ชั่วระยะเวลาเดี๋ยวเดียวอย่างฟ้าแลบ เช่น โผล่มาแพล็บเดียว หายไปแล้ว ทำแพล็บเดียวเสร็จ แลบลิ้นแพล็บ ๆ, แผล็บ หรือแผล็บ ๆ ก็ว่า.
แพลม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-มอ-ม้า	[แพฺลม] เป็นคำกริยา หมายถึง แลบออกมาพอแลเห็น เช่น ทุเรียนเนื้อบางเห็นเม็ดแพลมออกมา.	แพลม [แพฺลม] ก. แลบออกมาพอแลเห็น เช่น ทุเรียนเนื้อบางเห็นเม็ดแพลมออกมา.
แพลเลเดียม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	[แพน–] เป็นคำนาม หมายถึง ธาตุลําดับที่ ๔๖ สัญลักษณ์ Pd เป็นโลหะ ลักษณะเป็นของแข็งสีเงินคล้ายแพลทินัม หลอมละลายที่ ๑๕๕๒°ซ. ใช้ประโยชน์นําไปผสมกับโลหะอื่นให้เป็นโลหะเจือ. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ palladium เขียนว่า พี-เอ-แอล-แอล-เอ-ดี-ไอ-ยู-เอ็ม.	แพลเลเดียม [แพน–] น. ธาตุลําดับที่ ๔๖ สัญลักษณ์ Pd เป็นโลหะ ลักษณะเป็นของแข็งสีเงินคล้ายแพลทินัม หลอมละลายที่ ๑๕๕๒°ซ. ใช้ประโยชน์นําไปผสมกับโลหะอื่นให้เป็นโลหะเจือ. (อ. palladium).
แพละ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ	[แพฺละ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แผละ.	แพละ [แพฺละ] ว. แผละ.
แพละโลม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-มอ-ม้า	[แพฺละ–] เป็นคำกริยา หมายถึง พูดเกี้ยว, พูดเลียบเคียงทางชู้สาว, แพะโลม หรือ แทะโลม ก็ว่า.	แพละโลม [แพฺละ–] ก. พูดเกี้ยว, พูดเลียบเคียงทางชู้สาว, แพะโลม หรือ แทะโลม ก็ว่า.
แพว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อไม้พุ่มขนาดเล็กชนิด Polygonum odoratum Lour. ในวงศ์ Polygonaceae ต้นและใบมีกลิ่นหอม ใบอ่อนและกิ่งกินได้ ใช้ทํายาได้ เรียกว่า ผักแพว, เรียกเพี้ยนเป็น พักแพว พัดแพว หรือ เพ็งแพว ก็มี, พายัพเรียก ผักไผ่. (๒) ดู หญ้างวงช้าง เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-วอ-แหวน-งอ-งู-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู.	แพว น. (๑) ชื่อไม้พุ่มขนาดเล็กชนิด Polygonum odoratum Lour. ในวงศ์ Polygonaceae ต้นและใบมีกลิ่นหอม ใบอ่อนและกิ่งกินได้ ใช้ทํายาได้ เรียกว่า ผักแพว, เรียกเพี้ยนเป็น พักแพว พัดแพว หรือ เพ็งแพว ก็มี, พายัพเรียก ผักไผ่. (๒) ดู หญ้างวงช้าง.
แพ้ว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ไม้-โท-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง แขวนหรือปักสิ่งของเช่นรูปหุ่นหลอกไว้ เพื่อป้องกันนกการบกวน เรียกว่า แพ้วนก แพ้วกา; โดยปริยายหมายความว่า อยู่ตรากตรํา ตากแดดตากฝน เป็นต้น เช่น ไปยืนแพ้วคอยดูขบวนแห่.	แพ้ว ก. แขวนหรือปักสิ่งของเช่นรูปหุ่นหลอกไว้ เพื่อป้องกันนกการบกวน เรียกว่า แพ้วนก แพ้วกา; โดยปริยายหมายความว่า อยู่ตรากตรํา ตากแดดตากฝน เป็นต้น เช่น ไปยืนแพ้วคอยดูขบวนแห่.
แพศย์ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-สอ-สา-ลา-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[แพด] เป็นคำนาม หมายถึง คนในวรรณะที่ ๓ แห่งสังคมฮินดู ซึ่งมี ๔ วรรณะ ได้แก่ พราหมณ์ กษัตริย์ แพศย์ และศูทร. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ไวศฺย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี เวสฺส เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ.	แพศย์ [แพด] น. คนในวรรณะที่ ๓ แห่งสังคมฮินดู ซึ่งมี ๔ วรรณะ ได้แก่ พราหมณ์ กษัตริย์ แพศย์ และศูทร. (ส. ไวศฺย; ป. เวสฺส).
แพศยา เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-สอ-สา-ลา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	[แพดสะหฺยา] เป็นคำนาม หมายถึง หญิงหาเงินในทางประเวณี, หญิงถ่อย, หญิงสําส่อน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต เวศฺยา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาบาลี เวสิยา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา.	แพศยา [แพดสะหฺยา] น. หญิงหาเงินในทางประเวณี, หญิงถ่อย, หญิงสําส่อน. (ส. เวศฺยา; ป. เวสิยา).
แพะ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์เคี้ยวเอื้องชนิด Capra hircus ในวงศ์ Bovidae เป็นสัตว์กีบคู่ขนาดกลาง มีความอดทน แข็งแรง และทนทานต่อโรคได้ดีกว่าสัตว์กีบคู่อื่น ๆ สามารถปีนป่ายที่สูงโดยเฉพาะโขดหินหรือภูเขาได้ดี ขนหยาบสีดํา ขาว หรือนํ้าตาล มีเขา ๑ คู่ ตัวผู้มีเครา หางสั้น; ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์เชษฐา มี ๑๔ ดวง, ดาวงาช้าง ดาวช้างใหญ่ ดาวคอนาค หรือ ดาวเชษฐะ ก็เรียก.	แพะ ๑ น. ชื่อสัตว์เคี้ยวเอื้องชนิด Capra hircus ในวงศ์ Bovidae เป็นสัตว์กีบคู่ขนาดกลาง มีความอดทน แข็งแรง และทนทานต่อโรคได้ดีกว่าสัตว์กีบคู่อื่น ๆ สามารถปีนป่ายที่สูงโดยเฉพาะโขดหินหรือภูเขาได้ดี ขนหยาบสีดํา ขาว หรือนํ้าตาล มีเขา ๑ คู่ ตัวผู้มีเครา หางสั้น; ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์เชษฐา มี ๑๔ ดวง, ดาวงาช้าง ดาวช้างใหญ่ ดาวคอนาค หรือ ดาวเชษฐะ ก็เรียก.
แพะรับบาป เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง คนที่รับเคราะห์กรรมแทนผู้อื่นที่ทํากรรมนั้น.	แพะรับบาป (สำ) น. คนที่รับเคราะห์กรรมแทนผู้อื่นที่ทํากรรมนั้น.
แพะ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ป่าแพะ. ในวงเล็บ ดู ป่าแพะ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อะ ที่ ป่า เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา.	แพะ ๒ น. ป่าแพะ. (ดู ป่าแพะ ที่ ป่า).
แพะโลม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง พูดเกี้ยว, พูดเลียบเคียงทางชู้สาว, แพละโลม หรือ แทะโลม ก็ว่า.	แพะโลม ก. พูดเกี้ยว, พูดเลียบเคียงทางชู้สาว, แพละโลม หรือ แทะโลม ก็ว่า.
โพ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Ficus religiosa L. ในวงศ์ Moraceae เป็นต้น ไม้ซึ่งเป็นที่ตรัสรู้ของพระพุทธเจ้า ใบรูปหัวใจ ปลายยาวคล้ายหาง ผลกินได้ ใบอ่อนและผลใช้ทำยาได้, โพศรีมหาโพธิ ก็เรียก.	โพ ๑ น. ชื่อไม้ต้นชนิด Ficus religiosa L. ในวงศ์ Moraceae เป็นต้น ไม้ซึ่งเป็นที่ตรัสรู้ของพระพุทธเจ้า ใบรูปหัวใจ ปลายยาวคล้ายหาง ผลกินได้ ใบอ่อนและผลใช้ทำยาได้, โพศรีมหาโพธิ ก็เรียก.
โพขี้นก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-นอ-หนู-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Ficus rumphii Blume ในวงศ์ Moraceae ลักษณะคล้ายโพ แต่ปลายใบที่ยื่นแหลมสั้นกว่า ใช้ทำยาได้, โพปราสาท ก็เรียก.	โพขี้นก น. ชื่อไม้ต้นชนิด Ficus rumphii Blume ในวงศ์ Moraceae ลักษณะคล้ายโพ แต่ปลายใบที่ยื่นแหลมสั้นกว่า ใช้ทำยาได้, โพปราสาท ก็เรียก.
โพ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน ความหมายที่ ๒	ดู จาด เขียนว่า จอ-จาน-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒.	โพ ๒ ดู จาด ๒.
โพก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาผ้าหรือสิ่งของพันหรือคลุมหัว. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียกผ้าที่ใช้พันหรือคลุมหัวว่า ผ้าโพกหัว.	โพก ก. เอาผ้าหรือสิ่งของพันหรือคลุมหัว. ว. เรียกผ้าที่ใช้พันหรือคลุมหัวว่า ผ้าโพกหัว.
โพกพาย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-กอ-ไก่-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถาชนิด Pachygone dasycarpa Kurz ในวงศ์ Menispermaceae ดอกสีเหลืองอ่อน ผลสีเหลือง, ย่านางช้าง ก็เรียก.	โพกพาย น. ชื่อไม้เถาชนิด Pachygone dasycarpa Kurz ในวงศ์ Menispermaceae ดอกสีเหลืองอ่อน ผลสีเหลือง, ย่านางช้าง ก็เรียก.
โพง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ตัก, วิด, เช่น โพงน้ำ. เป็นคำนาม หมายถึง ชงโลง; ภาชนะสําหรับตักนํ้าในบ่อลึก ๆ, ถ้ามีคันถ่วงเพื่อให้เบาแรงเวลาตักขึ้น คันนั้นเรียกว่า คันโพง; ผีชนิดหนึ่งกล่าวกันว่าชอบกินของสดคาว; เรียกแมวตัวผู้ขนาดใหญ่.	โพง ก. ตัก, วิด, เช่น โพงน้ำ. น. ชงโลง; ภาชนะสําหรับตักนํ้าในบ่อลึก ๆ, ถ้ามีคันถ่วงเพื่อให้เบาแรงเวลาตักขึ้น คันนั้นเรียกว่า คันโพง; ผีชนิดหนึ่งกล่าวกันว่าชอบกินของสดคาว; เรียกแมวตัวผู้ขนาดใหญ่.
โพงพาง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-งอ-งู-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องมือดักปลาชนิดหนึ่ง เป็นถุงตาข่ายรูปยาวรี ใช้ผูกกับเสาใหญ่ ๒ ต้นที่ปักขวางลํานํ้า สําหรับจับปลากุ้งทุกขนาด.	โพงพาง น. เครื่องมือดักปลาชนิดหนึ่ง เป็นถุงตาข่ายรูปยาวรี ใช้ผูกกับเสาใหญ่ ๒ ต้นที่ปักขวางลํานํ้า สําหรับจับปลากุ้งทุกขนาด.
โพชฌงค์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-ชอ-เชอ-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	[โพดชง] เป็นคำนาม หมายถึง องค์แห่งธรรมเป็นเครื่องตรัสรู้ มี ๗ ประการ; ชื่อพระปริตรที่พระสงฆ์สวดให้คนเจ็บหนักฟัง เรียกว่า สวดโพชฌงค์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	โพชฌงค์ [โพดชง] น. องค์แห่งธรรมเป็นเครื่องตรัสรู้ มี ๗ ประการ; ชื่อพระปริตรที่พระสงฆ์สวดให้คนเจ็บหนักฟัง เรียกว่า สวดโพชฌงค์. (ป.).
โพซิตรอน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู	[–ตฺรอน] เป็นคำนาม หมายถึง อนุภาคมูลฐานชนิดหนึ่ง มีมวลเท่ากับอิเล็กตรอน มีประจุไฟฟ้าเท่ากับประจุไฟฟ้าของอิเล็กตรอน แต่เป็นประจุไฟฟ้าบวก เมื่อโพซิตรอนและอิเล็กตรอนอย่างละ ๑ อนุภาคมากระทบกัน ทั้งคู่จะทําลายล้างกันสูญหายไปด้วยกันทั้งสิ้น และให้พลังงานมากมายเกิดขึ้นในรูปของรังสีแกมมา, แอนติอิเล็กตรอน ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ positron เขียนว่า พี-โอ-เอส-ไอ-ที-อา-โอ-เอ็น.	โพซิตรอน [–ตฺรอน] น. อนุภาคมูลฐานชนิดหนึ่ง มีมวลเท่ากับอิเล็กตรอน มีประจุไฟฟ้าเท่ากับประจุไฟฟ้าของอิเล็กตรอน แต่เป็นประจุไฟฟ้าบวก เมื่อโพซิตรอนและอิเล็กตรอนอย่างละ ๑ อนุภาคมากระทบกัน ทั้งคู่จะทําลายล้างกันสูญหายไปด้วยกันทั้งสิ้น และให้พลังงานมากมายเกิดขึ้นในรูปของรังสีแกมมา, แอนติอิเล็กตรอน ก็เรียก. (อ. positron).
โพด เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มากเกิน เช่น ไกลโพด.	โพด ๑ ว. มากเกิน เช่น ไกลโพด.
โพด เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ข้าวโพด. ในวงเล็บ ดู ข้าวโพด เขียนว่า ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ดอ-เด็ก ที่ ข้าว เขียนว่า ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน.	โพด ๒ น. ข้าวโพด. (ดู ข้าวโพด ที่ ข้าว).
โพทะเล เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Thespesia populnea (L.) Sol. ex Corrêa ในวงศ์ Malvaceae ขึ้นริมนํ้า ใบคล้ายใบโพปราสาท ดอกสีเหลือง โคนกลีบดอกด้านในสีม่วงคล้ำ รากใช้ทํายาได้.	โพทะเล น. ชื่อไม้ต้นชนิด Thespesia populnea (L.) Sol. ex Corrêa ในวงศ์ Malvaceae ขึ้นริมนํ้า ใบคล้ายใบโพปราสาท ดอกสีเหลือง โคนกลีบดอกด้านในสีม่วงคล้ำ รากใช้ทํายาได้.
โพแทสเซียม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-สะ-หระ-แอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-เสือ-สะ-หระ-เอ-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ธาตุลําดับที่ ๑๙ สัญลักษณ์ K เป็นโลหะ ลักษณะเป็นของแข็งสีขาวคล้ายโลหะเงิน เนื้ออ่อนหลอมละลายที่ ๖๓.๗°ซ. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ potassium เขียนว่า พี-โอ-ที-เอ-เอส-เอส-ไอ-ยู-เอ็ม.	โพแทสเซียม น. ธาตุลําดับที่ ๑๙ สัญลักษณ์ K เป็นโลหะ ลักษณะเป็นของแข็งสีขาวคล้ายโลหะเงิน เนื้ออ่อนหลอมละลายที่ ๖๓.๗°ซ. (อ. potassium).
โพธ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ทอ-ทง	[โพด] เป็นคำนาม หมายถึง ความรู้, ความเข้าใจ, ความฉลาด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต . เป็นคำกริยา หมายถึง แย้ม, บาน, แรกรุ่น เช่น นงโพธ.	โพธ [โพด] น. ความรู้, ความเข้าใจ, ความฉลาด. (ป., ส.). ก. แย้ม, บาน, แรกรุ่น เช่น นงโพธ.
โพธิ–, โพธิ์ โพธิ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ โพธิ์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ทัน-ทะ-คาด	[โพทิ–, โพ] เป็นคำนาม หมายถึง ความตรัสรู้; ชื่อต้นไม้เป็นที่ตรัสรู้ของพระพุทธเจ้า, บัดนี้หมายถึงต้นไม้จําพวกโพ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	โพธิ–, โพธิ์ [โพทิ–, โพ] น. ความตรัสรู้; ชื่อต้นไม้เป็นที่ตรัสรู้ของพระพุทธเจ้า, บัดนี้หมายถึงต้นไม้จําพวกโพ. (ป., ส.).
โพธิญาณ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-นอ-เนน	เป็นคำนาม หมายถึง พระปัญญาที่ทําให้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	โพธิญาณ น. พระปัญญาที่ทําให้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้า. (ป.).
โพธิบัลลังก์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-กอ-ไก่-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง อาสนะที่พระพุทธเจ้าประทับใต้ต้นพระศรีมหาโพธิ ณ พุทธคยา ประเทศอินเดีย ในวันตรัสรู้, รัตนบัลลังก์ หรือ วัชรอาสน์ ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี โพธิปลฺลงฺก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-พิน-ทุ-ลอ-ลิง-งอ-งู-พิน-ทุ-กอ-ไก่.	โพธิบัลลังก์ น. อาสนะที่พระพุทธเจ้าประทับใต้ต้นพระศรีมหาโพธิ ณ พุทธคยา ประเทศอินเดีย ในวันตรัสรู้, รัตนบัลลังก์ หรือ วัชรอาสน์ ก็ว่า. (ป. โพธิปลฺลงฺก).
โพธิปักขิยธรรม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ธรรมเป็นไปในฝักฝ่ายแห่งความตรัสรู้, ธรรมเกื้อกูลแก่ความตรัสรู้มี ๓๗ ประการ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี โพธิปกฺขิยธมฺม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-ทอ-ทง-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า.	โพธิปักขิยธรรม น. ธรรมเป็นไปในฝักฝ่ายแห่งความตรัสรู้, ธรรมเกื้อกูลแก่ความตรัสรู้มี ๓๗ ประการ. (ป. โพธิปกฺขิยธมฺม).
โพธิสมภาร เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง บุญบารมีของพระมหากษัตริย์.	โพธิสมภาร น. บุญบารมีของพระมหากษัตริย์.
โพธิสัตว์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-วอ-แหวน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ท่านผู้ที่จะได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต โพธิสตฺตฺว เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-วอ-แหวน และมาจากภาษาบาลี โพธิสตฺต เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	โพธิสัตว์ น. ท่านผู้ที่จะได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้า. (ส. โพธิสตฺตฺว; ป. โพธิสตฺต).
โพน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง วิธีคล้องช้างเถื่อน คือ เอาช้างต่อไปเที่ยวต้อนคล้องเอา.	โพน ๑ น. วิธีคล้องช้างเถื่อน คือ เอาช้างต่อไปเที่ยวต้อนคล้องเอา.
โพน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน เป็นคำนาม หมายถึง จอมปลวก, เนินดิน.	โพน ๒ (ถิ่น–อีสาน) น. จอมปลวก, เนินดิน.
โพน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-นอ-หนู ความหมายที่ ๓	เป็นคำกริยา หมายถึง แกว่ง.	โพน ๓ ก. แกว่ง.
โพนเพน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง โงนเงน, โอนเอน.	โพนเพน ก. โงนเงน, โอนเอน.
โพ้น เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โน้น เช่น ไกลโพ้น.	โพ้น ว. โน้น เช่น ไกลโพ้น.
โพ้นทะเล เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ไม้-โท-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ห่างไกลจากประเทศบ้านเกิดเมืองนอนโดยมีทะเลกั้น, เรียกชาวจีนที่อยู่นอกประเทศออกไปโดยมีทะเลกั้นว่า จีนโพ้นทะเล.	โพ้นทะเล ว. ห่างไกลจากประเทศบ้านเกิดเมืองนอนโดยมีทะเลกั้น, เรียกชาวจีนที่อยู่นอกประเทศออกไปโดยมีทะเลกั้นว่า จีนโพ้นทะเล.
โพนทะนา เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง กล่าวโทษ, ติเตียน, พูดกล่าวโทษท่านต่อหน้าผู้อื่น.	โพนทะนา ก. กล่าวโทษ, ติเตียน, พูดกล่าวโทษท่านต่อหน้าผู้อื่น.
โพบาย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Sapium baccatum Roxb. ในวงศ์ Euphorbiaceae เป็นไม้เนื้ออ่อน มียางทําให้ระคายเคืองต่อผิวหนัง ผลใช้เบื่อปลา, พายัพเรียก กระดาด.	โพบาย น. ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Sapium baccatum Roxb. ในวงศ์ Euphorbiaceae เป็นไม้เนื้ออ่อน มียางทําให้ระคายเคืองต่อผิวหนัง ผลใช้เบื่อปลา, พายัพเรียก กระดาด.
โพปราสาท เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน	ดู โพขี้นก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-นอ-หนู-กอ-ไก่ ที่ โพ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน ความหมายที่ ๑.	โพปราสาท ดู โพขี้นก ที่ โพ ๑.
โพผัน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	ดู คริสต์มาส เขียนว่า คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ ความหมายที่ ๒.	โพผัน ดู คริสต์มาส ๒.
โพย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง บัญชี, ทะเบียน. ในวงเล็บ มาจากภาษาจีน .	โพย ๑ น. บัญชี, ทะเบียน. (จ.).
โพยก๊วน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-ไม้-ตรี-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เอกสารที่เกี่ยวกับการส่งเงินทางจดหมายไปเมืองจีน. ในวงเล็บ มาจากภาษาจีน .	โพยก๊วน น. เอกสารที่เกี่ยวกับการส่งเงินทางจดหมายไปเมืองจีน. (จ.).
โพย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง อันตราย, โพยภัย ก็ว่า. เป็นคำกริยา หมายถึง โบย, ตี.	โพย ๒ น. อันตราย, โพยภัย ก็ว่า. ก. โบย, ตี.
โพยภัย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ยอ-ยัก-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง อันตราย, โพย ก็ว่า.	โพยภัย น. อันตราย, โพย ก็ว่า.
โพยม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	[พะโยม] เป็นคำนาม หมายถึง ท้องฟ้า, อากาศ, โพยมัน หรือ โพยมาน ก็ใช้. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต โวฺยมนฺ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-วอ-แหวน-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-นอ-หนู-พิน-ทุ.	โพยม [พะโยม] น. ท้องฟ้า, อากาศ, โพยมัน หรือ โพยมาน ก็ใช้. (ส. โวฺยมนฺ).
โพยมยาน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ยานที่แล่นไปในฟ้า.	โพยมยาน น. ยานที่แล่นไปในฟ้า.
โพยมัน, โพยมาน โพยมัน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู โพยมาน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[พะโยมัน, พะโยมาน] เป็นคำนาม หมายถึง โพยม, ท้องฟ้า, อากาศ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	โพยมัน, โพยมาน [พะโยมัน, พะโยมาน] น. โพยม, ท้องฟ้า, อากาศ. (ส.).
โพรก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-กอ-ไก่	[โพฺรก] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่แน่น, มีเนื้อไม่แน่น, เช่น ปูโพรก.	โพรก [โพฺรก] ว. ไม่แน่น, มีเนื้อไม่แน่น, เช่น ปูโพรก.
โพรง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-งอ-งู	[โพฺรง] เป็นคำนาม หมายถึง ช่องที่กลวงเข้าไป เช่น โพรงไม้ โพรงจมูก.	โพรง [โพฺรง] น. ช่องที่กลวงเข้าไป เช่น โพรงไม้ โพรงจมูก.
โพรงแสม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-สอ-เสือ-มอ-ม้า	[–สะแหฺม] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อขนมชนิดหนึ่งทําด้วยแป้งข้าวเจ้า รูปอย่างกระบอก.	โพรงแสม [–สะแหฺม] น. ชื่อขนมชนิดหนึ่งทําด้วยแป้งข้าวเจ้า รูปอย่างกระบอก.
โพรโทแอกทิเนียม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-โอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-แอ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	[โพฺร–] เป็นคำนาม หมายถึง ธาตุลําดับที่ ๙๑ สัญลักษณ์ Pa เป็นโลหะ ลักษณะเป็นของแข็ง สีเทาอ่อน หลอมละลายที่ ๑๒๓๐°ซ. เป็นธาตุกัมมันตรังสี, โพรแทกทิเนียม ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ protoactinium เขียนว่า พี-อา-โอ-ที-โอ-เอ-ซี-ที-ไอ-เอ็น-ไอ-ยู-เอ็ม protactinium เขียนว่า พี-อา-โอ-ที-เอ-ซี-ที-ไอ-เอ็น-ไอ-ยู-เอ็ม .	โพรโทแอกทิเนียม [โพฺร–] น. ธาตุลําดับที่ ๙๑ สัญลักษณ์ Pa เป็นโลหะ ลักษณะเป็นของแข็ง สีเทาอ่อน หลอมละลายที่ ๑๒๓๐°ซ. เป็นธาตุกัมมันตรังสี, โพรแทกทิเนียม ก็เรียก. (อ. protoactinium, protactinium).
โพรมีเทียม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	[โพฺร–] เป็นคำนาม หมายถึง ธาตุลําดับที่ ๖๑ สัญลักษณ์ Pm เป็นธาตุกัมมันตรังสีที่นักวิทยาศาสตร์สร้างขึ้นไม่มีปรากฏในธรรมชาติ ลักษณะเป็นของแข็ง หลอมละลายที่ ๑๐๒๗°ซ. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ promethium เขียนว่า พี-อา-โอ-เอ็ม-อี-ที-เอช-ไอ-ยู-เอ็ม.	โพรมีเทียม [โพฺร–] น. ธาตุลําดับที่ ๖๑ สัญลักษณ์ Pm เป็นธาตุกัมมันตรังสีที่นักวิทยาศาสตร์สร้างขึ้นไม่มีปรากฏในธรรมชาติ ลักษณะเป็นของแข็ง หลอมละลายที่ ๑๐๒๗°ซ. (อ. promethium).
โพระดก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนกในวงศ์ Megalaimidae ตัวอ้วนป้อมสีเขียว หน้าสีแดง เหลือง หรือนํ้าตาลแล้วแต่ชนิด ปากหนาแข็งแรง ปลายแหลมใหญ่ มีขนแข็งตรงโคนปาก กินผลไม้ มีหลายชนิด เช่น โพระดกธรรมดา (Megalaima lineata) โพระดกหูเขียว (M. faiostricta) โพระดกคอสีฟ้า (M. asiatica).	โพระดก น. ชื่อนกในวงศ์ Megalaimidae ตัวอ้วนป้อมสีเขียว หน้าสีแดง เหลือง หรือนํ้าตาลแล้วแต่ชนิด ปากหนาแข็งแรง ปลายแหลมใหญ่ มีขนแข็งตรงโคนปาก กินผลไม้ มีหลายชนิด เช่น โพระดกธรรมดา (Megalaima lineata) โพระดกหูเขียว (M. faiostricta) โพระดกคอสีฟ้า (M. asiatica).
โพล่ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ภาชนะชนิดหนึ่ง สำหรับใส่เสบียงกรังและของใช้ต่าง ๆ เช่น ข้าวสาร เสื้อผ้า ประกอบด้วยกระชุ ๒ ใบ สานเป็นตาชะลอม กรุด้วยกาบไผ่ กระชุนั้นผูกติดกับคันซึ่งทำเป็นขา ๒ ขา ส่วนบนไขว้กัน มีหูสำหรับสอดไม้คานเพื่อหาบไป ด้านบนมีกัญญาซึ่งสานด้วยไม้ไผ่เป็นตาชะลอมแล้วกรุด้วยใบไม้ผูกติดกับคันสำหรับกันแดดกันฝน. ในวงเล็บ รูปภาพ โพล่.	โพล่ น. ภาชนะชนิดหนึ่ง สำหรับใส่เสบียงกรังและของใช้ต่าง ๆ เช่น ข้าวสาร เสื้อผ้า ประกอบด้วยกระชุ ๒ ใบ สานเป็นตาชะลอม กรุด้วยกาบไผ่ กระชุนั้นผูกติดกับคันซึ่งทำเป็นขา ๒ ขา ส่วนบนไขว้กัน มีหูสำหรับสอดไม้คานเพื่อหาบไป ด้านบนมีกัญญาซึ่งสานด้วยไม้ไผ่เป็นตาชะลอมแล้วกรุด้วยใบไม้ผูกติดกับคันสำหรับกันแดดกันฝน. (รูปภาพ โพล่).
โพลง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-งอ-งู	[โพฺลง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สว่างแจ้ง, ลุกสว่าง, เช่น ไฟลุกโพลง สว่างโพลง; ใช้ประกอบกับคํา ขาว เป็น ขาวโพลง หมายความว่า ขาวมาก, ขาวทั่วทั้งหมด, (ใช้แก่ผม) เช่น ผมหงอกขาวโพลงไปทั้งหัว, โพลน ก็ว่า; ลักษณะที่เบิกกว้าง เช่น ตาลุกโพลง ลืมตาโพลง.	โพลง [โพฺลง] ว. สว่างแจ้ง, ลุกสว่าง, เช่น ไฟลุกโพลง สว่างโพลง; ใช้ประกอบกับคํา ขาว เป็น ขาวโพลง หมายความว่า ขาวมาก, ขาวทั่วทั้งหมด, (ใช้แก่ผม) เช่น ผมหงอกขาวโพลงไปทั้งหัว, โพลน ก็ว่า; ลักษณะที่เบิกกว้าง เช่น ตาลุกโพลง ลืมตาโพลง.
โพล่ง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-งอ-งู	[โพฺล่ง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใช้ประกอบกับคํา พูด เป็น พูดโพล่ง หมายความว่า พูดอย่างไม่ยับยั้ง; เสียงดังอย่างเสียงกระโดดลงไปในนํ้า.	โพล่ง [โพฺล่ง] ว. ใช้ประกอบกับคํา พูด เป็น พูดโพล่ง หมายความว่า พูดอย่างไม่ยับยั้ง; เสียงดังอย่างเสียงกระโดดลงไปในนํ้า.
โพล้ง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-โท-งอ-งู	[โพฺล้ง] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเบี้ยชนิดหนึ่ง ตัวใหญ่ ใช้ขัดผ้า.	โพล้ง [โพฺล้ง] น. ชื่อเบี้ยชนิดหนึ่ง ตัวใหญ่ ใช้ขัดผ้า.
โพลน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-นอ-หนู	[โพฺลน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใช้ประกอบกับคำ ขาว เป็น ขาวโพลน หมายความว่า ขาวมาก, ขาวทั่วทั้งหมด, (ใช้แก่ผม) เช่น ผมหงอกขาวโพลนไปทั้งหัว, โพลง ก็ว่า.	โพลน [โพฺลน] ว. ใช้ประกอบกับคำ ขาว เป็น ขาวโพลน หมายความว่า ขาวมาก, ขาวทั่วทั้งหมด, (ใช้แก่ผม) เช่น ผมหงอกขาวโพลนไปทั้งหัว, โพลง ก็ว่า.
โพล้เพล้ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง เวลาพลบคํ่า, เวลาจวนคํ่า, เวลาเข้าไต้เข้าไฟ, เพล้โพล้ ก็ว่า, ใช้ว่า พี้โพ้ ก็มี.	โพล้เพล้ น. เวลาพลบคํ่า, เวลาจวนคํ่า, เวลาเข้าไต้เข้าไฟ, เพล้โพล้ ก็ว่า, ใช้ว่า พี้โพ้ ก็มี.
โพละ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ	[โพฺละ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงอย่างเสียงทุบหม้อดินแตกเป็นต้น.	โพละ [โพฺละ] ว. เสียงอย่างเสียงทุบหม้อดินแตกเป็นต้น.
โพศรีมหาโพธิ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-สอ-สา-ลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ	ดู โพ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน ความหมายที่ ๑.	โพศรีมหาโพธิ ดู โพ ๑.
โพสพ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-สอ-เสือ-พอ-พาน	[โพสบ] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเทพธิดาประจําข้าว, เจ้าแม่แห่งข้าว, ใช้ว่า ไพสพ ก็มี.	โพสพ [โพสบ] น. ชื่อเทพธิดาประจําข้าว, เจ้าแม่แห่งข้าว, ใช้ว่า ไพสพ ก็มี.
ไพ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง มาตราเงินตามวิธีประเพณี ๒ อัฐ เท่ากับ ๑ ไพ.	ไพ (โบ) น. มาตราเงินตามวิธีประเพณี ๒ อัฐ เท่ากับ ๑ ไพ.
ไพ่ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องเล่นการพนันอย่างหนึ่ง ทำด้วยกระดาษค่อนข้างแข็งหรือพลาสติกเป็นต้น เป็นแผ่นสี่เหลี่ยมผืนผ้าบาง ๆ มีลวดลายและเครื่องหมายแสดงแต้มต่าง ๆ.	ไพ่ น. เครื่องเล่นการพนันอย่างหนึ่ง ทำด้วยกระดาษค่อนข้างแข็งหรือพลาสติกเป็นต้น เป็นแผ่นสี่เหลี่ยมผืนผ้าบาง ๆ มีลวดลายและเครื่องหมายแสดงแต้มต่าง ๆ.
ไพ่ตอง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-ไม้-เอก-ตอ-เต่า-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไพ่ไทยชนิดหนึ่ง รูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า ชุดหนึ่งมี ๑๒๐ ใบ ประกอบด้วย ๑๐ พวก พวกละ ๑๒ ตัว, ไพ่ผ่องไทย ก็เรียก.	ไพ่ตอง น. ชื่อไพ่ไทยชนิดหนึ่ง รูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า ชุดหนึ่งมี ๑๒๐ ใบ ประกอบด้วย ๑๐ พวก พวกละ ๑๒ ตัว, ไพ่ผ่องไทย ก็เรียก.
ไพ่ตาย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-ไม้-เอก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ไพ่ในมือที่รอเข้าตองเข้าเศียรอยู่แต่ไม่มีใครทิ้งให้หรือเขาทิ้งให้คนอื่นซึ่งตนไม่มีสิทธิ์เก็บมาใช้ได้ เช่น ไพ่ตายคามือ, โดยปริยายหมายถึงเรื่องสำคัญที่สามารถให้คุณให้โทษได้ซึ่งอีกฝ่ายหนึ่งกำเป็นความลับไว้ เช่น เขากำไพ่ตายของคนนั้นไว้ จะบีบก็ตายจะคลายก็รอด.	ไพ่ตาย น. ไพ่ในมือที่รอเข้าตองเข้าเศียรอยู่แต่ไม่มีใครทิ้งให้หรือเขาทิ้งให้คนอื่นซึ่งตนไม่มีสิทธิ์เก็บมาใช้ได้ เช่น ไพ่ตายคามือ, โดยปริยายหมายถึงเรื่องสำคัญที่สามารถให้คุณให้โทษได้ซึ่งอีกฝ่ายหนึ่งกำเป็นความลับไว้ เช่น เขากำไพ่ตายของคนนั้นไว้ จะบีบก็ตายจะคลายก็รอด.
ไพ่ป๊อก เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-ไม้-เอก-ปอ-ปลา-ไม้-ตรี-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไพ่ชนิดหนึ่ง รูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า ชุดหนึ่งมี ๕๒ ใบ ใช้เล่นการพนันได้หลายอย่าง เช่น บริดจ์ โป๊กเกอร์ หรือใช้ทํานายโชคชะตาได้ด้วย; การพนันชนิดหนึ่ง เจ้ามือแจกไพ่ให้คนละ ๒ ใบ แล้วเรียกไพ่ได้อีก รวมแล้วไม่เกิน ๕ ใบ และจะจ่ายเงินให้คนที่ได้แต้มสูงกว่า และกินเงินคนที่ได้แต้มตํ่ากว่าตามกติกา.	ไพ่ป๊อก น. ชื่อไพ่ชนิดหนึ่ง รูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า ชุดหนึ่งมี ๕๒ ใบ ใช้เล่นการพนันได้หลายอย่าง เช่น บริดจ์ โป๊กเกอร์ หรือใช้ทํานายโชคชะตาได้ด้วย; การพนันชนิดหนึ่ง เจ้ามือแจกไพ่ให้คนละ ๒ ใบ แล้วเรียกไพ่ได้อีก รวมแล้วไม่เกิน ๕ ใบ และจะจ่ายเงินให้คนที่ได้แต้มสูงกว่า และกินเงินคนที่ได้แต้มตํ่ากว่าตามกติกา.
ไพ่ผ่องไทย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-ไม้-เอก-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ไพ่ตอง.	ไพ่ผ่องไทย น. ไพ่ตอง.
ไพ่ไฟ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง บัตรลงคะแนนเสียงเลือกตั้งที่ลงด้วยวิธีการทุจริต; อาวุธสงครามชนิดหนึ่ง ลักษณะเป็นแผ่นบรรจุสารเคมีซึ่งติดไฟง่าย.	ไพ่ไฟ (ปาก) น. บัตรลงคะแนนเสียงเลือกตั้งที่ลงด้วยวิธีการทุจริต; อาวุธสงครามชนิดหนึ่ง ลักษณะเป็นแผ่นบรรจุสารเคมีซึ่งติดไฟง่าย.
ไพจิตร เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[–จิด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งาม; แตกต่าง, หลายหลาก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิจิตฺร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ และมาจากภาษาสันสกฤต วิจิตฺร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ ไวจิตฺรฺย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก .	ไพจิตร [–จิด] ว. งาม; แตกต่าง, หลายหลาก. (ป. วิจิตฺร; ส. วิจิตฺร, ไวจิตฺรฺย).
ไพชน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ที่เงียบ, ที่สงัด, ที่ปราศจากคน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิชน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-นอ-หนู.	ไพชน น. ที่เงียบ, ที่สงัด, ที่ปราศจากคน. (ป., ส. วิชน).
ไพชยนต์ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	[–ชะยน] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อรถและวิมานของพระอินทร์; ปราสาททั่วไปของหลวง; ธงของพระอินทร์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ไวชยนฺต เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ชอ-ช้าง-ยอ-ยัก-นอ-หนู-พิน-ทุ-ตอ-เต่า ไวชยนฺตี เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ชอ-ช้าง-ยอ-ยัก-นอ-หนู-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี และมาจากภาษาบาลี เวชยนฺต เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ชอ-ช้าง-ยอ-ยัก-นอ-หนู-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	ไพชยนต์ [–ชะยน] น. ชื่อรถและวิมานของพระอินทร์; ปราสาททั่วไปของหลวง; ธงของพระอินทร์. (ส. ไวชยนฺต, ไวชยนฺตี; ป. เวชยนฺต).
ไพฑูรย์ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อรัตนะอย่างหนึ่ง ในจําพวกนพรัตน์ มีสีเหลืองแกมเขียวหรือนํ้าตาลเทา มีนํ้าเป็นสายรุ้งกลอกไปมา, เพชรตาแมว หรือ แก้วสีไม้ไผ่ ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ไวฑูรฺย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี เวฬุริย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ลอ-จุ-ลา-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก.	ไพฑูรย์ น. ชื่อรัตนะอย่างหนึ่ง ในจําพวกนพรัตน์ มีสีเหลืองแกมเขียวหรือนํ้าตาลเทา มีนํ้าเป็นสายรุ้งกลอกไปมา, เพชรตาแมว หรือ แก้วสีไม้ไผ่ ก็ว่า. (ส. ไวฑูรฺย; ป. เวฬุริย).
ไพโดร เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-สะ-หระ-โอ-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ	[–โดน] เป็นคำกริยา หมายถึง พิโดร, กลิ่นฟุ้งไป.	ไพโดร [–โดน] ก. พิโดร, กลิ่นฟุ้งไป.
ไพที เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ที่รอง, แท่น, ขอบชายคา คือ ที่สุดชายคาชั้นบนต่อกับชายคาชั้นล่าง; ฐานบัวควํ่าบัวหงายที่พระเจดีย์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต เวที เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี.	ไพที น. ที่รอง, แท่น, ขอบชายคา คือ ที่สุดชายคาชั้นบนต่อกับชายคาชั้นล่าง; ฐานบัวควํ่าบัวหงายที่พระเจดีย์. (ป., ส. เวที).
ไพบูลย์ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ความเต็มเปี่ยม, ความเต็มที่. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เต็มเปี่ยม, เต็มที่. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ไวปุลฺย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-พิน-ทุ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี เวปุลฺล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-พิน-ทุ-ลอ-ลิง.	ไพบูลย์ น. ความเต็มเปี่ยม, ความเต็มที่. ว. เต็มเปี่ยม, เต็มที่. (ส. ไวปุลฺย; ป. เวปุลฺล).
ไพพรรณ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-พอ-พาน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน	เป็นคำนาม หมายถึง สีต่าง ๆ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ต่างเพศ, ต่างสี. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ไววรฺณ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-วอ-แหวน-รอ-เรือ-พิน-ทุ-นอ-เนน.	ไพพรรณ น. สีต่าง ๆ. ว. ต่างเพศ, ต่างสี. (ส. ไววรฺณ).
ไพเพิด เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ตะเพิด, ทําเสียงขับไล่.	ไพเพิด ก. ตะเพิด, ทําเสียงขับไล่.
ไพมอก เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-มอ-ม้า-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ครํ่าครวญ, บ่นด้วยความเศร้า.	ไพมอก ก. ครํ่าครวญ, บ่นด้วยความเศร้า.
ไพม้า เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เรือพายม้า, ใช้ว่า พลายม้า ก็มี.	ไพม้า น. เรือพายม้า, ใช้ว่า พลายม้า ก็มี.
ไพร เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ	[ไพฺร] เป็นคำนาม หมายถึง ป่า; ขอบ, ริม, เรียกตอกเส้นกลม ๆ ที่อยู่ใต้ขอบกระบุงกระจาดเป็นต้น ว่า ตอกไพร.	ไพร [ไพฺร] น. ป่า; ขอบ, ริม, เรียกตอกเส้นกลม ๆ ที่อยู่ใต้ขอบกระบุงกระจาดเป็นต้น ว่า ตอกไพร.
ไพรคิ้ว เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ลายเขียนเป็นเส้นคิ้วที่หัวโขน.	ไพรคิ้ว น. ลายเขียนเป็นเส้นคิ้วที่หัวโขน.
ไพรปาก เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ลายเขียนเป็นเส้นที่ท้ายมุมปากที่หัวโขน.	ไพรปาก น. ลายเขียนเป็นเส้นที่ท้ายมุมปากที่หัวโขน.
ไพรระหง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ป่าสูง.	ไพรระหง น. ป่าสูง.
ไพรวัน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ป่าไม้.	ไพรวัน น. ป่าไม้.
ไพรสณฑ์, ไพรสัณฑ์, ไพรสาณฑ์ ไพรสณฑ์ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ-สอ-เสือ-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด ไพรสัณฑ์ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด ไพรสาณฑ์ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง แนวป่า.	ไพรสณฑ์, ไพรสัณฑ์, ไพรสาณฑ์ น. แนวป่า.
ไพร่ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-เอก	[ไพฺร่] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง ชาวเมือง, พลเมืองสามัญ; คนเลว. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สามัญ.	ไพร่ [ไพฺร่] (โบ) น. ชาวเมือง, พลเมืองสามัญ; คนเลว. ว. สามัญ.
ไพร่พล เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-เอก-พอ-พาน-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง กําลังทหาร, กําลังคน.	ไพร่พล น. กําลังทหาร, กําลังคน.
ไพร่ฟ้า เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-เอก-ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ข้าแผ่นดิน, ราษฎร.	ไพร่ฟ้า น. ข้าแผ่นดิน, ราษฎร.
ไพร่สม เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-เอก-สอ-เสือ-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง ชายฉกรรจ์ อายุครบ ๑๘ ปี เข้ารับราชการทหาร ฝึกหัดอยู่ ๒ ปี แล้วย้ายมาเป็นไพร่หลวง.	ไพร่สม (โบ) น. ชายฉกรรจ์ อายุครบ ๑๘ ปี เข้ารับราชการทหาร ฝึกหัดอยู่ ๒ ปี แล้วย้ายมาเป็นไพร่หลวง.
ไพร่ส่วย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-เอก-สอ-เสือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง พวกไพร่หลวงที่ไม่ต้องการเข้าประจําการ แต่ต้องหาสิ่งของใช้ในราชการส่งมาแทนทุกปี.	ไพร่ส่วย (โบ) น. พวกไพร่หลวงที่ไม่ต้องการเข้าประจําการ แต่ต้องหาสิ่งของใช้ในราชการส่งมาแทนทุกปี.
ไพร่หลวง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-เอก-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง พลที่เข้าประจําการแล้ว.	ไพร่หลวง (โบ) น. พลที่เข้าประจําการแล้ว.
ไพรจิตร เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[ไพฺรจิด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไพจิตร.	ไพรจิตร [ไพฺรจิด] (แบบ) ว. ไพจิตร.
ไพรชน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ-ชอ-ช้าง-นอ-หนู	[ไพฺร–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ไพชน.	ไพรชน [ไพฺร–] (แบบ) น. ไพชน.
ไพรชยนต์ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ-ชอ-ช้าง-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	[ไพฺรชะยน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ไพชยนต์.	ไพรชยนต์ [ไพฺรชะยน] (แบบ) น. ไพชยนต์.
ไพรฑูรย์ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[ไพฺร–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ไพฑูรย์.	ไพรฑูรย์ [ไพฺร–] (แบบ) น. ไพฑูรย์.
ไพรที เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี	[ไพฺร–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ไพที.	ไพรที [ไพฺร–] (แบบ) น. ไพที.
ไพรบูลย์ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[ไพฺร–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ไพบูลย์.	ไพรบูลย์ [ไพฺร–] (แบบ) น. ไพบูลย์.
ไพรเราะ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ	[ไพฺร–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไพเราะ.	ไพรเราะ [ไพฺร–] (แบบ) ว. ไพเราะ.
ไพรสามกอ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-กอ-ไก่-ออ-อ่าง	[ไพฺร–]ดู กะอวม เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ-ออ-อ่าง-วอ-แหวน-มอ-ม้า.	ไพรสามกอ [ไพฺร–] ดู กะอวม.
ไพรัช, ไพรัช– ไพรัช เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง ไพรัช– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง นอกประเทศ, ต่างประเทศ, เช่น ไพรัชพากย์.	ไพรัช, ไพรัช– ว. นอกประเทศ, ต่างประเทศ, เช่น ไพรัชพากย์.
ไพรำ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อำ ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่แหลกเป็นเม็ดเล็ก ๆ เช่น ทองไพรํา.	ไพรำ ๑ ว. ที่แหลกเป็นเม็ดเล็ก ๆ เช่น ทองไพรํา.
ไพรำ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อำ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง มณีอันมีค่า. (ทมิฬ ไพลํา ว่า เพชร).	ไพรำ ๒ น. มณีอันมีค่า. (ทมิฬ ไพลํา ว่า เพชร).
ไพริน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้มีเวร; ข้าศึก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ไวรินฺ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ และมาจากภาษาบาลี เวรี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี.	ไพริน น. ผู้มีเวร; ข้าศึก. (ส. ไวรินฺ; ป. เวรี).
ไพรินทร์ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง กษัตริย์ผู้เป็นข้าศึก.	ไพรินทร์ น. กษัตริย์ผู้เป็นข้าศึก.
ไพรินทร์ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	ดู ไพริน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู.	ไพรินทร์ ดู ไพริน.
ไพรี เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้มีเวร; ข้าศึก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ไวรินฺ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ และมาจากภาษาบาลี เวรี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี.	ไพรี น. ผู้มีเวร; ข้าศึก. (ส. ไวรินฺ; ป. เวรี).
ไพรู เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งาม, รุ่งเรือง.	ไพรู ว. งาม, รุ่งเรือง.
ไพเราะ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เพราะ, เสนาะ, น่าฟัง. (แผลงมาจาก พิเราะ).	ไพเราะ ว. เพราะ, เสนาะ, น่าฟัง. (แผลงมาจาก พิเราะ).
ไพโรจน์ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-จอ-จาน-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง รุ่งเรือง, สุกใส. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ไวโรจน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-จอ-จาน-นอ-หนู และมาจากภาษาบาลี วิโรจน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-จอ-จาน-นอ-หนู.	ไพโรจน์ ว. รุ่งเรือง, สุกใส. (ส. ไวโรจน; ป. วิโรจน).
ไพล เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-ลอ-ลิง	[ไพฺล] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Zingiber purpureum Roscoe ในวงศ์ Zingiberaceae ต้นและใบคล้ายขิง เหง้าสีเหลืองอมเขียวใช้ทํายาได้. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สีเหลืองอมเขียวอย่างสีเหง้าไพล เรียกว่า สีไพล.	ไพล [ไพฺล] น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Zingiber purpureum Roscoe ในวงศ์ Zingiberaceae ต้นและใบคล้ายขิง เหง้าสีเหลืองอมเขียวใช้ทํายาได้. ว. สีเหลืองอมเขียวอย่างสีเหง้าไพล เรียกว่า สีไพล.
ไพล่ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-เอก	[ไพฺล่] เป็นคำกริยา หมายถึง ไขว้ เช่น เอามือไพล่หลัง, เอี้ยว, หลบไป, หลีกไป; แทนที่จะเป็นอย่างนี้กลับเป็นอีกอย่างหนึ่ง เช่น เคยทำอย่างนี้ ไพล่ไปทำอย่างนั้น.	ไพล่ [ไพฺล่] ก. ไขว้ เช่น เอามือไพล่หลัง, เอี้ยว, หลบไป, หลีกไป; แทนที่จะเป็นอย่างนี้กลับเป็นอีกอย่างหนึ่ง เช่น เคยทำอย่างนี้ ไพล่ไปทำอย่างนั้น.
ไพล่หลัง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาแขน ๒ ข้างไขว้ไปข้างหลัง เช่น ถูกจับมัดมือไพล่หลัง, เอามือ ๒ ข้างจับกันไขว้ไว้ข้างหลัง เช่น ตำรวจยืนถ่างขาเอามือไพล่หลังในเวลายืนรับเสด็จ.	ไพล่หลัง ก. เอาแขน ๒ ข้างไขว้ไปข้างหลัง เช่น ถูกจับมัดมือไพล่หลัง, เอามือ ๒ ข้างจับกันไขว้ไว้ข้างหลัง เช่น ตำรวจยืนถ่างขาเอามือไพล่หลังในเวลายืนรับเสด็จ.
ไพศาข–, ไพศาขะ ไพศาข– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่ ไพศาขะ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อะ	[ไพสาขะ] เป็นคำนาม หมายถึง เดือน ๖; ชื่อดาวฤกษ์ที่ ๑๖ ของดาวฤกษ์ ๒๗. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิสาข เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่ และมาจากภาษาสันสกฤต ไวศาข เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่.	ไพศาข–, ไพศาขะ [ไพสาขะ] น. เดือน ๖; ชื่อดาวฤกษ์ที่ ๑๖ ของดาวฤกษ์ ๒๗. (ป. วิสาข; ส. ไวศาข).
ไพศาขบุรณมี เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-นอ-เนน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี	[ไพสาขะบุระนะมี] เป็นคำนาม หมายถึง วันเพ็ญเดือน ๖. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี วิสาขปุณฺณมี เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน-พิน-ทุ-นอ-เนน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี.	ไพศาขบุรณมี [ไพสาขะบุระนะมี] น. วันเพ็ญเดือน ๖. (ส.; ป. วิสาขปุณฺณมี).
ไพศาขมาส เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	[ไพสาขะมาด] เป็นคำนาม หมายถึง เดือนอันมีพระจันทร์เพ็ญเสวยฤกษ์วิศาขะ คือ เดือน ๖ ตกในราวเดือนพฤษภาคม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี วิสาขมาส เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ.	ไพศาขมาส [ไพสาขะมาด] น. เดือนอันมีพระจันทร์เพ็ญเสวยฤกษ์วิศาขะ คือ เดือน ๖ ตกในราวเดือนพฤษภาคม. (ส.; ป. วิสาขมาส).
ไพศาล เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กว้างใหญ่. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิศาล เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง และมาจากภาษาบาลี วิสาล เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง.	ไพศาล ว. กว้างใหญ่. (ส. วิศาล; ป. วิสาล).
ไพเศษ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-สะ-หระ-เอ-สอ-สา-ลา-สอ-รือ-สี	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พิเศษ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิเศษ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-สอ-สา-ลา-สอ-รือ-สี และมาจากภาษาบาลี วิเสส เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สอ-เสือ.	ไพเศษ ว. พิเศษ. (ส. วิเศษ; ป. วิเสส).
ไพสพ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-สอ-เสือ-พอ-พาน	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเทพธิดาประจําข้าว, เจ้าแม่แห่งข้าว, โพสพ ก็ใช้; วัวที่ใช้ในพิธีแรกนา.	ไพสพ น. ชื่อเทพธิดาประจําข้าว, เจ้าแม่แห่งข้าว, โพสพ ก็ใช้; วัวที่ใช้ในพิธีแรกนา.
ไพสิฐ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถาน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ประเสริฐ, วิเศษ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิสิฏฺ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ตอ-ปะ-ตัก-พิน-ทุ-ถอ-ถาน และมาจากภาษาสันสกฤต วิศิษฺฏ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-ตอ-ปะ-ตัก.	ไพสิฐ ว. ประเสริฐ, วิเศษ. (ป. วิสิฏฺ; ส. วิศิษฺฏ).
ไพหาร เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง วิหาร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิหาร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	ไพหาร น. วิหาร. (ป., ส. วิหาร).