ผ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง	พยัญชนะตัวที่ ๒๘ เป็นพวกอักษรสูง.	ผ พยัญชนะตัวที่ ๒๘ เป็นพวกอักษรสูง.
ผก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง หกกลับ, ปก; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ หมายถึง แอบ, ซ่อน, ดัก.	ผก ก. หกกลับ, ปก; (ถิ่น–พายัพ) แอบ, ซ่อน, ดัก.
ผกผงก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-กอ-ไก่-ผอ-ผึ้ง-งอ-งู-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ผงกหัวขึ้นเหลียวดู.	ผกผงก ก. ผงกหัวขึ้นเหลียวดู.
ผกผัน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-กอ-ไก่-ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง หกหัน, ผันกลับ.	ผกผัน ก. หกหัน, ผันกลับ.
ผกเรือก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ต้นไทร. ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓.	ผกเรือก น. ต้นไทร. (พจน. ๒๔๙๓).
ผกา เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ดอกไม้. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร ผฺกา เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-พิน-ทุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา.	ผกา น. ดอกไม้. (ข. ผฺกา).
ผการาย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกต้นหมากที่เพิ่งออกดอกประปราย.	ผการาย น. เรียกต้นหมากที่เพิ่งออกดอกประปราย.
ผกากรอง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มหลายชนิดในสกุล Lantana วงศ์ Verbenaceae เช่น ชนิด L. camara L. ลําต้นตรง กิ่งสี่เหลี่ยมมีหนามเล็กห่าง ๆ ดอกเป็นกระจุกสีชมพู หรือ แดงอมเหลือง ปลูกเป็นไม้ประดับ และแพร่พันธุ์จนเป็นวัชพืชในบางท้องที่, ก้ามกุ้ง ก็เรียก, ชนิด L. sellowiana Link. ลําต้นเลื้อย กิ่งไม่มีหนาม ดอกสีม่วง, ผกากรองเลื้อย ก็เรียก, ทั้ง ๒ ชนิดนี้เป็นไม้ต่างประเทศ; ชนิด L. trifolia L. ขึ้นในป่าโปร่งระดับสูงทางภาคเหนือ ลําต้นกลม ดอกสีม่วง.	ผกากรอง น. ชื่อไม้พุ่มหลายชนิดในสกุล Lantana วงศ์ Verbenaceae เช่น ชนิด L. camara L. ลําต้นตรง กิ่งสี่เหลี่ยมมีหนามเล็กห่าง ๆ ดอกเป็นกระจุกสีชมพู หรือ แดงอมเหลือง ปลูกเป็นไม้ประดับ และแพร่พันธุ์จนเป็นวัชพืชในบางท้องที่, ก้ามกุ้ง ก็เรียก, ชนิด L. sellowiana Link. ลําต้นเลื้อย กิ่งไม่มีหนาม ดอกสีม่วง, ผกากรองเลื้อย ก็เรียก, ทั้ง ๒ ชนิดนี้เป็นไม้ต่างประเทศ; ชนิด L. trifolia L. ขึ้นในป่าโปร่งระดับสูงทางภาคเหนือ ลําต้นกลม ดอกสีม่วง.
ผกาย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ดาว; แสงกระจาย, โดยมากใช้ว่า ประกาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร ผฺกาย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-พิน-ทุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก.	ผกาย น. ดาว; แสงกระจาย, โดยมากใช้ว่า ประกาย. (ข. ผฺกาย).
ผคม เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-คอ-ควาย-มอ-ม้า	[ผะคม] เป็นคำกริยา หมายถึง ไหว้, แผลงเป็น บังคม ก็ได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร บงฺคํ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย-นิก-คะ-หิด.	ผคม [ผะคม] ก. ไหว้, แผลงเป็น บังคม ก็ได้. (ข. บงฺคํ).
ผง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งละเอียด เช่น ตำแป้งจนเป็นผง; เศษหยากเยื่อ มักเรียกว่า ขี้ผง หรือ เศษผง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ละเอียด เช่น นมผง แป้งผง.	ผง น. สิ่งละเอียด เช่น ตำแป้งจนเป็นผง; เศษหยากเยื่อ มักเรียกว่า ขี้ผง หรือ เศษผง. ว. ที่ละเอียด เช่น นมผง แป้งผง.
ผงขาว เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-งอ-งู-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ยาเสพติดร้ายแรงชนิดหนึ่ง มีองค์ประกอบส่วนใหญ่เป็นสารประเภทแอลคาลอยด์ คือ มอร์ฟีน เฮโรอีน และแอลคาลอยด์อื่น ๆ ที่ได้จากฝิ่น ลักษณะเป็นของแข็ง เมื่อทําให้ร้อนจะแปรสภาพเป็นไอ.	ผงขาว น. ยาเสพติดร้ายแรงชนิดหนึ่ง มีองค์ประกอบส่วนใหญ่เป็นสารประเภทแอลคาลอยด์ คือ มอร์ฟีน เฮโรอีน และแอลคาลอยด์อื่น ๆ ที่ได้จากฝิ่น ลักษณะเป็นของแข็ง เมื่อทําให้ร้อนจะแปรสภาพเป็นไอ.
ผงเข้าตาตัวเอง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง เมื่อปัญหาหรือความเดือดร้อนเกิดแก่ผู้อื่น ช่วยแก้ไขให้เขาได้ แต่เมื่อเกิดแก่ตน กลับแก้ไขไม่ได้.	ผงเข้าตาตัวเอง (สำ) น. เมื่อปัญหาหรือความเดือดร้อนเกิดแก่ผู้อื่น ช่วยแก้ไขให้เขาได้ แต่เมื่อเกิดแก่ตน กลับแก้ไขไม่ได้.
ผงคลี เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-งอ-งู-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ฝุ่นละเอียด, ละออง.	ผงคลี น. ฝุ่นละเอียด, ละออง.
ผงชูรส เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-งอ-งู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-สอ-เสือ	เป็นคำนาม หมายถึง เกลือกรดชนิดหนึ่งชื่อโซเดียมไฮโดรเจนกลูทาเมต หรือโมโนโซเดียมกลูทาเมต มีสูตร HOOC•(CH2)2•CH(NH2)•COONa ลักษณะเป็นผลึกสีขาว ใช้ในการปรุงแต่งรสอาหาร.	ผงชูรส น. เกลือกรดชนิดหนึ่งชื่อโซเดียมไฮโดรเจนกลูทาเมต หรือโมโนโซเดียมกลูทาเมต มีสูตร HOOC•(CH2)2•CH(NH2)•COONa ลักษณะเป็นผลึกสีขาว ใช้ในการปรุงแต่งรสอาหาร.
ผงซักฟอก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-งอ-งู-ซอ-โซ่-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ฟอ-ฟัน-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง สารอินทรีย์ชนิดหนึ่ง ลักษณะเป็นผง มีหลายชนิด มีองค์ประกอบที่สําคัญแตกต่างกัน เช่น ประกอบด้วยโซเดียมลอริลซัลเฟต (sodium lauryl sulphate) หรือโซเดียมอัลคิลอะริลซัลโฟเนต (sodium alkyl aryl sulphonate) เป็นต้น ใช้ประโยชน์ในการซักฟอกได้ดีกว่าสบู่ ทั้งใช้ซักฟอกในนํ้าอ่อน นํ้ากระด้าง หรือนํ้าเค็มได้ดี.	ผงซักฟอก น. สารอินทรีย์ชนิดหนึ่ง ลักษณะเป็นผง มีหลายชนิด มีองค์ประกอบที่สําคัญแตกต่างกัน เช่น ประกอบด้วยโซเดียมลอริลซัลเฟต (sodium lauryl sulphate) หรือโซเดียมอัลคิลอะริลซัลโฟเนต (sodium alkyl aryl sulphonate) เป็นต้น ใช้ประโยชน์ในการซักฟอกได้ดีกว่าสบู่ ทั้งใช้ซักฟอกในนํ้าอ่อน นํ้ากระด้าง หรือนํ้าเค็มได้ดี.
ผงฟู เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-งอ-งู-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง สารผสมชนิดหนึ่ง ซึ่งเมื่อเปียกนํ้าหรือทําให้ร้อนจะให้แก๊สคาร์บอนไดออกไซด์ออกมา มีองค์ประกอบที่สําคัญ คือ โซเดียมไฮโดรเจนคาร์บอเนต มีสูตร NaHCO3 ปนแป้ง ผสมคลุกเคล้ากับสารอื่นซึ่งมักเป็นกรดทาร์ทาริก มีสูตร HOOC•CHOH•CHOH•COOH หรือโพแทสเซียมไฮโดรเจนทาร์เทรต มีสูตร KHC4H4O6 หรือแคลเซียมไดไฮโดรเจนฟอสเฟต มีสูตร Ca(H2PO4)2 หรือสารส้ม ใช้ประโยชน์ทําให้ขนมปังและขนมบางประเภทมีเนื้อฟูพรุน.	ผงฟู น. สารผสมชนิดหนึ่ง ซึ่งเมื่อเปียกนํ้าหรือทําให้ร้อนจะให้แก๊สคาร์บอนไดออกไซด์ออกมา มีองค์ประกอบที่สําคัญ คือ โซเดียมไฮโดรเจนคาร์บอเนต มีสูตร NaHCO3 ปนแป้ง ผสมคลุกเคล้ากับสารอื่นซึ่งมักเป็นกรดทาร์ทาริก มีสูตร HOOC•CHOH•CHOH•COOH หรือโพแทสเซียมไฮโดรเจนทาร์เทรต มีสูตร KHC4H4O6 หรือแคลเซียมไดไฮโดรเจนฟอสเฟต มีสูตร Ca(H2PO4)2 หรือสารส้ม ใช้ประโยชน์ทําให้ขนมปังและขนมบางประเภทมีเนื้อฟูพรุน.
ผงก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-งอ-งู-กอ-ไก่	[ผะหฺงก] เป็นคำกริยา หมายถึง ยกหัวขึ้นน้อย ๆ, ก้มหัวลงแล้วเงยขึ้นโดยเร็วแสดงอาการยอมรับหรือเห็นด้วย.	ผงก [ผะหฺงก] ก. ยกหัวขึ้นน้อย ๆ, ก้มหัวลงแล้วเงยขึ้นโดยเร็วแสดงอาการยอมรับหรือเห็นด้วย.
ผงม เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-งอ-งู-มอ-ม้า	[ผะหฺงม] เป็นคำกริยา หมายถึง ประคบประหงม.	ผงม [ผะหฺงม] ก. ประคบประหงม.
ผงร เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-งอ-งู-รอ-เรือ	[ผะหฺงอน] เป็นคำกริยา หมายถึง หงาย, ชูขึ้น, ทรงไว้, เช่น ข้าแต่พระผู้ผงรแผ่นแผ้ว. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์จุลพน; ชะเง้อขึ้น เช่น เสือผกผงร. ในวงเล็บ มาจาก เสือโคคำฉันท์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๕ ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร ผฺงาร เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-พิน-ทุ-งอ-งู-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	ผงร [ผะหฺงอน] ก. หงาย, ชูขึ้น, ทรงไว้, เช่น ข้าแต่พระผู้ผงรแผ่นแผ้ว. (ม. คำหลวง จุลพน); ชะเง้อขึ้น เช่น เสือผกผงร. (เสือโค). (ข. ผฺงาร).
ผงอน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-งอ-งู-ออ-อ่าง-นอ-หนู	[ผะหฺงอน] เป็นคำนาม หมายถึง แผ่นดิน, ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง เขียนว่า ผงร ก็มี. เป็นคำกริยา หมายถึง เอี้ยว, เลี้ยว.	ผงอน [ผะหฺงอน] น. แผ่นดิน, (โบ) เขียนว่า ผงร ก็มี. ก. เอี้ยว, เลี้ยว.
ผงอบ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-งอ-งู-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้	[ผะหฺงอบ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อ่อนเพลียมาก, จวนจะสิ้นใจ.	ผงอบ [ผะหฺงอบ] ว. อ่อนเพลียมาก, จวนจะสิ้นใจ.
ผงะ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-งอ-งู-สะ-หระ-อะ	[ผะหฺงะ] เป็นคำกริยา หมายถึง แสดงอาการชะงักงันหรือถอยไปข้างหลังเมื่อประสบเหตุการณ์ประจันหน้าโดยกะทันหันไม่ทันรู้ตัวหรือคาดหมายมาก่อน.	ผงะ [ผะหฺงะ] ก. แสดงอาการชะงักงันหรือถอยไปข้างหลังเมื่อประสบเหตุการณ์ประจันหน้าโดยกะทันหันไม่ทันรู้ตัวหรือคาดหมายมาก่อน.
ผงาด เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-งอ-งู-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	[ผะหฺงาด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สง่า, เด่น, ผาดโผน.	ผงาด [ผะหฺงาด] ว. สง่า, เด่น, ผาดโผน.
ผง่าน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-งอ-งู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[ผะหฺง่าน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ผงาด เช่น ทั้งอกไหล่ก็ผายผึ่งผง่านโง. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์ชูชก.	ผง่าน [ผะหฺง่าน] ว. ผงาด เช่น ทั้งอกไหล่ก็ผายผึ่งผง่านโง. (ม. คำหลวง ชูชก).
ผจง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-จอ-จาน-งอ-งู	[ผะจง] เป็นคำนาม หมายถึง ความตั้งใจ. เป็นคำกริยา หมายถึง ตั้งใจทําให้ดี, บรรจง, เช่น ผจงแต่ง ผจงจัด. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร ผฺจง่ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-พิน-ทุ-จอ-จาน-งอ-งู-ไม้-เอก.	ผจง [ผะจง] น. ความตั้งใจ. ก. ตั้งใจทําให้ดี, บรรจง, เช่น ผจงแต่ง ผจงจัด. (ข. ผฺจง่).
ผจญ, ผจัญ ผจญ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-จอ-จาน-ยอ-หยิง ผจัญ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง	[ผะจน, ผะจัน] เป็นคำกริยา หมายถึง พยายามต่อสู้, พยายามเอาชนะ, เช่น มารผจญ, ต่อสู้ดิ้นรนเพื่อเอาชนะ เช่น ผจญความทุกข์ยาก ผจญอุปสรรค, ประจญ หรือ ประจัญ ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร ผฺจาญ่ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-พิน-ทุ-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-ยอ-หยิง-ไม้-เอก ว่า ทําให้แพ้ .	ผจญ, ผจัญ [ผะจน, ผะจัน] ก. พยายามต่อสู้, พยายามเอาชนะ, เช่น มารผจญ, ต่อสู้ดิ้นรนเพื่อเอาชนะ เช่น ผจญความทุกข์ยาก ผจญอุปสรรค, ประจญ หรือ ประจัญ ก็ว่า. (ข. ผฺจาญ่ ว่า ทําให้แพ้).
ผจญภัย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-จอ-จาน-ยอ-หยิง-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ออกไปเสี่ยงสู้ภัยอันตราย.	ผจญภัย ก. ออกไปเสี่ยงสู้ภัยอันตราย.
ผจาน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เปิดเผยความชั่ว, ประจาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร ผฺจาล เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-พิน-ทุ-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง ว่า ทําให้เข็ดหลาบ .	ผจาน ก. เปิดเผยความชั่ว, ประจาน. (ข. ผฺจาล ว่า ทําให้เข็ดหลาบ).
ผชุม เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ประชุม. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร บฺรชุํ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อุ-นิก-คะ-หิด.	ผชุม ก. ประชุม. (ข. บฺรชุํ).
ผณิ, ผณิน ผณิ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ ผณิน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง งู. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ผณิ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ และมาจากภาษาสันสกฤต ผณินฺ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ.	ผณิ, ผณิน น. งู. (ป. ผณิ; ส. ผณินฺ).
ผณินทร, ผณิศวร ผณินทร เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ ผณิศวร เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง พญางู คือ นาคราช. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ผณินฺ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ + อินฺทฺร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-รอ-เรือ และมาจากภาษาสันสกฤต ผณินฺ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ + อีศฺวร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อี-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-วอ-แหวน-รอ-เรือ .	ผณินทร, ผณิศวร น. พญางู คือ นาคราช. (ส. ผณินฺ + อินฺทฺร; ส. ผณินฺ + อีศฺวร).
ผณินทรสมพัตสร เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สอ-เสือ-รอ-เรือ	[ผะนินทฺระสมพัดสอน] เป็นคำนาม หมายถึง ปีงูใหญ่, ปีมะโรง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ผณิ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ + ภาษาสันสกฤต อินฺทฺร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-รอ-เรือ + ภาษาสันสกฤต สํวตฺสร เขียนว่า สอ-เสือ-นิก-คะ-หิด-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-สอ-เสือ-รอ-เรือ .	ผณินทรสมพัตสร [ผะนินทฺระสมพัดสอน] น. ปีงูใหญ่, ปีมะโรง. (ป. ผณิ + ส. อินฺทฺร + ส. สํวตฺสร).
ผณินทร, ผณิศวร ผณินทร เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ ผณิศวร เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-รอ-เรือ	ดู ผณิน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู.	ผณินทร, ผณิศวร ดู ผณิน.
ผณินทรสมพัตสร เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สอ-เสือ-รอ-เรือ	ดู ผณิน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู.	ผณินทรสมพัตสร ดู ผณิน.
ผด เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อโรคผิวหนังชนิดหนึ่ง ขึ้นเป็นผื่นเม็ดเล็ก ๆ ตามผิวหนัง มักเกิดในเวลาที่มีอากาศร้อนอบอ้าว มีอาการคัน.	ผด น. ชื่อโรคผิวหนังชนิดหนึ่ง ขึ้นเป็นผื่นเม็ดเล็ก ๆ ตามผิวหนัง มักเกิดในเวลาที่มีอากาศร้อนอบอ้าว มีอาการคัน.
ผดุง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อุ-งอ-งู	[ผะดุง] เป็นคำกริยา หมายถึง ประดุง, คํ้า, คํ้าจุน, ระวัง, อุดหนุน.	ผดุง [ผะดุง] ก. ประดุง, คํ้า, คํ้าจุน, ระวัง, อุดหนุน.
ผดุงครรภ์ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-คอ-ควาย-รอ-เรือ-รอ-เรือ-พอ-สำ-เพา-ทัน-ทะ-คาด	[ผะดุงคัน] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ทําการคลอดบุตรแผนปัจจุบัน.	ผดุงครรภ์ [ผะดุงคัน] น. ผู้ทําการคลอดบุตรแผนปัจจุบัน.
ผเดิน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เดิน, ใช้ บันเดิน ก็มี.	ผเดิน ก. เดิน, ใช้ บันเดิน ก็มี.
ผทม เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ทอ-ทะ-หาน-มอ-ม้า	[ผะทม] เป็นคำกริยา หมายถึง นอน (ใช้แก่เจ้านาย), ประทม หรือ บรรทม ก็ใช้. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร ผฺทํ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน-นิก-คะ-หิด.	ผทม [ผะทม] ก. นอน (ใช้แก่เจ้านาย), ประทม หรือ บรรทม ก็ใช้. (ข. ผฺทํ).
ผทมเพลิง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ทอ-ทะ-หาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง อยู่ไฟ.	ผทมเพลิง ก. อยู่ไฟ.
ผนวก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-นอ-หนู-วอ-แหวน-กอ-ไก่	[ผะหฺนวก] เป็นคำกริยา หมายถึง เพิ่มเข้า, บวกเข้า, เช่น ผนวกดินแดน.	ผนวก [ผะหฺนวก] ก. เพิ่มเข้า, บวกเข้า, เช่น ผนวกดินแดน.
ผนวช เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-นอ-หนู-วอ-แหวน-ชอ-ช้าง	[ผะหฺนวด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำกริยา หมายถึง บวช.	ผนวช [ผะหฺนวด] (ราชา) ก. บวช.
ผนัง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	[ผะหฺนัง] เป็นคำนาม หมายถึง ฝาที่ก่ออิฐถือปูน, ฝาทึบที่โบกปูน, โดยปริยายหมายถึงสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ผนังถ้ำ.	ผนัง [ผะหฺนัง] น. ฝาที่ก่ออิฐถือปูน, ฝาทึบที่โบกปูน, โดยปริยายหมายถึงสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ผนังถ้ำ.
ผนิด เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	[ผะหฺนิด] เป็นคำกริยา หมายถึง ปิดให้แน่น เช่น พอเขียนหมดเข้าผนิดปิดตรา. ในวงเล็บ มาจาก อิเหนา พระราชนิพนธ์ ในรัชกาลที่ ๒ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๔.	ผนิด [ผะหฺนิด] ก. ปิดให้แน่น เช่น พอเขียนหมดเข้าผนิดปิดตรา. (อิเหนา).
ผนึก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-นอ-หนู-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	[ผะหฺนึก] เป็นคำกริยา หมายถึง ติดให้แน่น เช่น ผนึกซอง ผนึกตรา, อัดให้แน่นเป็นปึก เช่น ผนึกกระดาษหลาย ๆ แผ่นให้เป็นปึกเดียวกัน, ปิดให้แน่น เช่น ผนึกไห, รวมกันให้เป็นปึกแผ่น เช่น ผนึกกําลัง. เป็นคำนาม หมายถึง การนําช้างเล็กไปโดยใช้ช้างใหญ่ขนาบไป; เครื่องใช้ที่มีลักษณะแคบสำหรับสอดใส่สิ่งของ.	ผนึก [ผะหฺนึก] ก. ติดให้แน่น เช่น ผนึกซอง ผนึกตรา, อัดให้แน่นเป็นปึก เช่น ผนึกกระดาษหลาย ๆ แผ่นให้เป็นปึกเดียวกัน, ปิดให้แน่น เช่น ผนึกไห, รวมกันให้เป็นปึกแผ่น เช่น ผนึกกําลัง. น. การนําช้างเล็กไปโดยใช้ช้างใหญ่ขนาบไป; เครื่องใช้ที่มีลักษณะแคบสำหรับสอดใส่สิ่งของ.
ผม เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-มอ-ม้า ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ขนที่ขึ้นอยู่บนศีรษะ โดยปรกติเป็นเส้นยาว, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคํา เผ้า เป็น ผมเผ้า หรือ เผ้าผม.	ผม ๑ น. ขนที่ขึ้นอยู่บนศีรษะ โดยปรกติเป็นเส้นยาว, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคํา เผ้า เป็น ผมเผ้า หรือ เผ้าผม.
ผมแกละ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-มอ-ม้า-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ	[–แกฺละ] เป็นคำนาม หมายถึง ผมเด็กผู้ชายที่เอาไว้เป็นแหยมตรงแง่ศีรษะ.	ผมแกละ [–แกฺละ] น. ผมเด็กผู้ชายที่เอาไว้เป็นแหยมตรงแง่ศีรษะ.
ผมจุก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-มอ-ม้า-จอ-จาน-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ผมเด็ก ๆ ที่ขมวดเอาไว้ตรงขม่อม, จุก หรือ หัวจุก ก็เรียก.	ผมจุก น. ผมเด็ก ๆ ที่ขมวดเอาไว้ตรงขม่อม, จุก หรือ หัวจุก ก็เรียก.
ผมชิงเกิล เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-มอ-ม้า-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง ทรงผมผู้หญิงที่ซอยผมด้านหลังไล่ระดับกันลงมาถึงต้นคอ. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ shingle เขียนว่า เอส-เอช-ไอ-เอ็น-จี-แอล-อี.	ผมชิงเกิล น. ทรงผมผู้หญิงที่ซอยผมด้านหลังไล่ระดับกันลงมาถึงต้นคอ. (อ. shingle).
ผมดอกกระทุ่ม เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ทรงผมผู้หญิงที่ตัดสั้นแล้วหวีเสยให้เป็นพุ่มคล้ายดอกกระทุ่ม ไม่มีจอน.	ผมดอกกระทุ่ม น. ทรงผมผู้หญิงที่ตัดสั้นแล้วหวีเสยให้เป็นพุ่มคล้ายดอกกระทุ่ม ไม่มีจอน.
ผมทรงมหาดไทย, ผมมหาดไทย ผมทรงมหาดไทย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-งอ-งู-มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก ผมมหาดไทย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-มอ-ม้า-มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง ทรงผมผู้ชายที่โกนรอบศีรษะ แต่ไว้ยาวตรงกลางกระหม่อม แล้วหวีแต่งเรือนผมตามแต่จะเห็นงาม, ผมหลักแจว ก็ว่า.	ผมทรงมหาดไทย, ผมมหาดไทย (โบ) น. ทรงผมผู้ชายที่โกนรอบศีรษะ แต่ไว้ยาวตรงกลางกระหม่อม แล้วหวีแต่งเรือนผมตามแต่จะเห็นงาม, ผมหลักแจว ก็ว่า.
ผมทัด เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ทรงผมผู้หญิงที่มีผมยื่นยาวทั้ง ๒ ข้างจอนผมสําหรับทัดหู.	ผมทัด น. ทรงผมผู้หญิงที่มีผมยื่นยาวทั้ง ๒ ข้างจอนผมสําหรับทัดหู.
ผมบ๊อบ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-มอ-ม้า-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-ตรี-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ทรงผมผู้หญิงที่ตัดปลายด้านหลังให้เสมอกัน ยาวราวระดับต้นคอ. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ bob เขียนว่า บี-โอ-บี.	ผมบ๊อบ น. ทรงผมผู้หญิงที่ตัดปลายด้านหลังให้เสมอกัน ยาวราวระดับต้นคอ. (อ. bob).
ผมปีก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-มอ-ม้า-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ทรงผมผู้หญิงที่ไว้ผมยาวแต่เฉพาะกลางกระหม่อมคล้ายผมทรงมหาดไทย ด้านหลังยาวประบ่า.	ผมปีก น. ทรงผมผู้หญิงที่ไว้ผมยาวแต่เฉพาะกลางกระหม่อมคล้ายผมทรงมหาดไทย ด้านหลังยาวประบ่า.
ผมเป๋ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-จัด-ตะ-วา	เป็นคำนาม หมายถึง ทรงผมผู้ชายที่หวีแสกข้าง.	ผมเป๋ น. ทรงผมผู้ชายที่หวีแสกข้าง.
ผมเปีย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ผมที่ไว้ยาวบริเวณท้ายทอย, ผมที่ถักห้อยยาวลงมา, เปีย หรือ หางเปีย ก็เรียก.	ผมเปีย น. ผมที่ไว้ยาวบริเวณท้ายทอย, ผมที่ถักห้อยยาวลงมา, เปีย หรือ หางเปีย ก็เรียก.
ผมโป่ง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ทรงผมผู้หญิงที่มีช้องหนุนให้ผมโป่งแล้วเกล้าเป็นมวย.	ผมโป่ง น. ทรงผมผู้หญิงที่มีช้องหนุนให้ผมโป่งแล้วเกล้าเป็นมวย.
ผมไฟ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-มอ-ม้า-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน	เป็นคำนาม หมายถึง ผมเดิมของทารกที่ติดมาแต่กําเนิด, ที่เรียกว่าผมไฟนั้นเพราะแต่เดิมมารดาทารกต้องอยู่ไฟ.	ผมไฟ น. ผมเดิมของทารกที่ติดมาแต่กําเนิด, ที่เรียกว่าผมไฟนั้นเพราะแต่เดิมมารดาทารกต้องอยู่ไฟ.
ผมมวย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-มอ-ม้า-มอ-ม้า-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ทรงผมที่ไว้ยาวแล้วเกล้าเป็นมวย.	ผมมวย น. ทรงผมที่ไว้ยาวแล้วเกล้าเป็นมวย.
ผมม้า เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-มอ-ม้า-มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ทรงผมผู้หญิงที่หวีส่วนหนึ่งลงมาปรกหน้าผากราวระดับคิ้ว.	ผมม้า น. ทรงผมผู้หญิงที่หวีส่วนหนึ่งลงมาปรกหน้าผากราวระดับคิ้ว.
ผมรองทรง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-มอ-ม้า-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ทรงผมผู้ชายที่ตัดข้างล่างสั้น ข้างบนยาว.	ผมรองทรง น. ทรงผมผู้ชายที่ตัดข้างล่างสั้น ข้างบนยาว.
ผมลานบิน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ทรงผมผู้ชายที่ตัดข้างล่างสั้นเกรียน ข้างบนราบเสมอกัน.	ผมลานบิน น. ทรงผมผู้ชายที่ตัดข้างล่างสั้นเกรียน ข้างบนราบเสมอกัน.
ผมสองสี เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-มอ-ม้า-สอ-เสือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีอายุแล้ว หมายถึง คนที่มีผมหงอกบ้างแล้ว เช่น เขาเป็นคนผมสองสีแล้ว. เป็นคำนาม หมายถึง คนมีอายุแล้ว (มักใช้พูดในเชิงกระทบกระเทียบ) เช่น ผมสองสีแล้วยังทำเป็นเด็ก ผมสองสีแล้วยังพูดจาเชื่อถือไม่ได้, สองผม ก็ว่า.	ผมสองสี ว. มีอายุแล้ว หมายถึง คนที่มีผมหงอกบ้างแล้ว เช่น เขาเป็นคนผมสองสีแล้ว. น. คนมีอายุแล้ว (มักใช้พูดในเชิงกระทบกระเทียบ) เช่น ผมสองสีแล้วยังทำเป็นเด็ก ผมสองสีแล้วยังพูดจาเชื่อถือไม่ได้, สองผม ก็ว่า.
ผมหลักแจว เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-มอ-ม้า-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-จอ-จาน-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ผมทรงมหาดไทย.	ผมหลักแจว น. ผมทรงมหาดไทย.
ผม เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-มอ-ม้า ความหมายที่ ๒	เป็นคำสรรพนาม หมายถึง คําใช้แทนตัวผู้พูด เพศชาย ใช้พูดโดยสุภาพ, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๑.	ผม ๒ ส. คําใช้แทนตัวผู้พูด เพศชาย ใช้พูดโดยสุภาพ, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๑.
ผมนาง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลาทะเลชนิด Alectis ciliaris, A. indica และ Carangoides armatus ในวงศ์ Carangidae ลําตัวสั้น กว้าง แบนข้างมาก คอดหางเล็ก เกล็ดละเอียด เว้นแต่ที่ส่วนท้ายของเส้นข้างตัว โดยเฉพาะบริเวณคอดหางเกล็ดจะขยายใหญ่เป็นสันแข็ง มีกระดูกเป็นหนาม ๒ อัน โผล่อยู่หน้าครีบก้น ที่สําคัญคือ ต่างก็มีก้านครีบหลังตอนที่ ๒ และครีบก้นที่เป็นเส้นยาวมาก ลําตัวสีเงิน เฉพาะใกล้สันหลังเป็นสีฟ้าอมเทา ในระยะที่เป็นปลาขนาดเล็กจะมีลายพาดขวางเป็นบั้งสีเทาอยู่หลายแถบ เส้นครีบที่เป็นลายยาวมีสีคลํ้าหรือดํา จึงได้ชื่อว่า ผมนาง เฉพาะชนิด A. indica มีขนาดยาวได้ถึง ๘๐ เซนติเมตร.	ผมนาง น. ชื่อปลาทะเลชนิด Alectis ciliaris, A. indica และ Carangoides armatus ในวงศ์ Carangidae ลําตัวสั้น กว้าง แบนข้างมาก คอดหางเล็ก เกล็ดละเอียด เว้นแต่ที่ส่วนท้ายของเส้นข้างตัว โดยเฉพาะบริเวณคอดหางเกล็ดจะขยายใหญ่เป็นสันแข็ง มีกระดูกเป็นหนาม ๒ อัน โผล่อยู่หน้าครีบก้น ที่สําคัญคือ ต่างก็มีก้านครีบหลังตอนที่ ๒ และครีบก้นที่เป็นเส้นยาวมาก ลําตัวสีเงิน เฉพาะใกล้สันหลังเป็นสีฟ้าอมเทา ในระยะที่เป็นปลาขนาดเล็กจะมีลายพาดขวางเป็นบั้งสีเทาอยู่หลายแถบ เส้นครีบที่เป็นลายยาวมีสีคลํ้าหรือดํา จึงได้ชื่อว่า ผมนาง เฉพาะชนิด A. indica มีขนาดยาวได้ถึง ๘๐ เซนติเมตร.
ผยอง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-งอ-งู	[ผะหฺยอง] เป็นคำกริยา หมายถึง เผ่นโผน; ลําพอง, เย่อหยิ่ง, ฮึกเหิม.	ผยอง [ผะหฺยอง] ก. เผ่นโผน; ลําพอง, เย่อหยิ่ง, ฮึกเหิม.
ผย่ำเผยอ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง	[ผะหฺยํ่าผะเหฺยอ] เป็นคำกริยา หมายถึง ปํ้า ๆ เป๋อ ๆ เช่น ทําหาวเรอพูดผยํ่าเผยอ. ในวงเล็บ มาจาก พระราชพงศาวดาร ฉบับพระราชหัตถเลขา.	ผย่ำเผยอ [ผะหฺยํ่าผะเหฺยอ] ก. ปํ้า ๆ เป๋อ ๆ เช่น ทําหาวเรอพูดผยํ่าเผยอ. (พงศ. เลขา).
ผรณ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-รอ-เรือ-นอ-เนน	[ผะระนะ–] เป็นคำนาม หมายถึง การแผ่ไป, การซ่านไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ผรณ– [ผะระนะ–] น. การแผ่ไป, การซ่านไป. (ป.).
ผรณาปีติ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[ผะระ–] เป็นคำนาม หมายถึง ปีติที่เกิดแล้วทําให้รู้สึกซาบซ่านไปทั่วร่างกาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ผรณาปีติ [ผะระ–] น. ปีติที่เกิดแล้วทําให้รู้สึกซาบซ่านไปทั่วร่างกาย. (ป.).
ผรณาปีติ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	ดู ผรณ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-รอ-เรือ-นอ-เนน.	ผรณาปีติ ดู ผรณ–.
ผรสุ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-รอ-เรือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ	[ผะระสุ] เป็นคำนาม หมายถึง ขวาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปรศุ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อุ.	ผรสุ [ผะระสุ] น. ขวาน. (ป.; ส. ปรศุ).
ผริต, ผริต– ผริต เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า ผริต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	[ผะหฺริด, ผะริตะ–] เป็นคำกริยา หมายถึง แผ่ไป, ซ่านไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ผริต, ผริต– [ผะหฺริด, ผะริตะ–] ก. แผ่ไป, ซ่านไป. (ป.).
ผรุพก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-กอ-ไก่	[ผะรุ–] เป็นคำนาม หมายถึง กระโถน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ผรุพก [ผะรุ–] น. กระโถน. (ส.).
ผรุส– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ	[ผะรุสะ–, ผะรุดสะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หยาบ, หยาบคาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ผรุส– [ผะรุสะ–, ผะรุดสะ–] ว. หยาบ, หยาบคาย. (ป.).
ผรุสวาจา, ผรุสวาท ผรุสวาจา เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา ผรุสวาท เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน	[–, ผะรุสะวาด, ผะรุดสะวาด] เป็นคำนาม หมายถึง คําหยาบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ผรุสวาจา, ผรุสวาท [–, ผะรุสะวาด, ผะรุดสะวาด] น. คําหยาบ. (ป.).
ผล เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง ลูกไม้ เช่น ผลมะม่วง ผลมะปราง; สิ่งที่เกิดจากการกระทำ เช่น ผลแห่งการทำดี ผลแห่งการทำชั่ว; ประโยชน์ที่ได้รับ เช่น ทำนาได้ผล เรียนได้ผล; ในพระพุทธศาสนา เป็นชื่อแห่งโลกุตรธรรม มี ๔ ชั้น คือ โสดาปัตติผล สกิทาคามิผล อนาคามิผล อรหัตผล, คู่กับ มรรค; ลักษณนามเรียกผลไม้ เช่น มะม่วง ๒ ผล มะปราง ๓ ผล; จำนวนที่ได้จากการคำนวณ เช่น ๕ กับ ๗ บวกกัน ได้ผลเท่ากับ ๑๒, ผลลัพธ์ ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ผล น. ลูกไม้ เช่น ผลมะม่วง ผลมะปราง; สิ่งที่เกิดจากการกระทำ เช่น ผลแห่งการทำดี ผลแห่งการทำชั่ว; ประโยชน์ที่ได้รับ เช่น ทำนาได้ผล เรียนได้ผล; ในพระพุทธศาสนา เป็นชื่อแห่งโลกุตรธรรม มี ๔ ชั้น คือ โสดาปัตติผล สกิทาคามิผล อนาคามิผล อรหัตผล, คู่กับ มรรค; ลักษณนามเรียกผลไม้ เช่น มะม่วง ๒ ผล มะปราง ๓ ผล; จำนวนที่ได้จากการคำนวณ เช่น ๕ กับ ๗ บวกกัน ได้ผลเท่ากับ ๑๒, ผลลัพธ์ ก็ว่า. (ป., ส.).
ผลพลอยได้ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-พอ-พาน-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่ได้รับนอกเหนือจากผลที่ได้ตามความมุ่งหมาย.	ผลพลอยได้ น. สิ่งที่ได้รับนอกเหนือจากผลที่ได้ตามความมุ่งหมาย.
ผลลัพธ์ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง จํานวนที่ได้จากการคํานวณ เช่น ถอดกรณฑ์ที่ ๒ ของ ๔๙ ได้ผลลัพธ์เป็น ๗, ผล ก็ว่า.	ผลลัพธ์ น. จํานวนที่ได้จากการคํานวณ เช่น ถอดกรณฑ์ที่ ๒ ของ ๔๙ ได้ผลลัพธ์เป็น ๗, ผล ก็ว่า.
ผลานิสงส์ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-งอ-งู-สอ-เสือ-ทัน-ทะ-คาด	[ผะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความไหลออกแห่งผล (ความดี), ผลแห่งบุญกุศล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ผลานิสงส์ [ผะ–] น. ความไหลออกแห่งผล (ความดี), ผลแห่งบุญกุศล. (ป.).
ผลาผล เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง	[ผะลาผน] เป็นคำนาม หมายถึง ลูกไม้ใหญ่น้อย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ผลาผล [ผะลาผน] น. ลูกไม้ใหญ่น้อย. (ป.).
ผลาหาร เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[ผะลาหาน] เป็นคำนาม หมายถึง อาหารคือลูกไม้.	ผลาหาร [ผะลาหาน] น. อาหารคือลูกไม้.
ผลก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-กอ-ไก่	[ผะหฺลก] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง บ่อย ๆ, เนือง ๆ.	ผลก [ผะหฺลก] (โบ) ว. บ่อย ๆ, เนือง ๆ.
ผลคุน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู	[ผนละคุน] เป็นคำนาม หมายถึง เดือนผาลคุน คือ เดือน ๔ ตกในราวเดือนมีนาคม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ผคฺคุณ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-คอ-ควาย-พิน-ทุ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน.	ผลคุน [ผนละคุน] น. เดือนผาลคุน คือ เดือน ๔ ตกในราวเดือนมีนาคม. (ส.; ป. ผคฺคุณ).
ผลคุนี เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	[ผนละคุนี] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อดาวนักษัตรมี ๔ ดวง เรียกว่า ดาวเพดาน เมื่อแยกเพียง ๒ ดวงหน้า เรียกว่า บุรพผลคุนี เป็นดาวฤกษ์ที่ ๑๑ คือ ดาววัวตัวผู้ หรือ ดาวงูเมีย, อีก ๒ ดวงหลัง เรียกว่า อุตรผลคุนี เป็นดาวฤกษ์ที่ ๑๒ คือ ดาวเพดาน หรือ ดาววัวตัวเมีย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ผคฺคุณี เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-คอ-ควาย-พิน-ทุ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน-สะ-หระ-อี.	ผลคุนี [ผนละคุนี] น. ชื่อดาวนักษัตรมี ๔ ดวง เรียกว่า ดาวเพดาน เมื่อแยกเพียง ๒ ดวงหน้า เรียกว่า บุรพผลคุนี เป็นดาวฤกษ์ที่ ๑๑ คือ ดาววัวตัวผู้ หรือ ดาวงูเมีย, อีก ๒ ดวงหลัง เรียกว่า อุตรผลคุนี เป็นดาวฤกษ์ที่ ๑๒ คือ ดาวเพดาน หรือ ดาววัวตัวเมีย. (ส.; ป. ผคฺคุณี).
ผลคุนีบูรพมาส เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-พอ-พาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	[–บูระพะมาด] เป็นคำนาม หมายถึง วันเพ็ญในนักษัตรอุตรผลคุนี. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ผาลคุนี เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี + ปูรฺว เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-พิน-ทุ-วอ-แหวน + มาส เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ .	ผลคุนีบูรพมาส [–บูระพะมาด] น. วันเพ็ญในนักษัตรอุตรผลคุนี. (ส. ผาลคุนี + ปูรฺว + มาส).
ผลง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-งอ-งู	[ผฺลง] เป็นคำกริยา หมายถึง ปลิดปลง, ฆ่าให้ตาย.	ผลง [ผฺลง] ก. ปลิดปลง, ฆ่าให้ตาย.
ผลอ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง	[ผฺลอ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โบ๋, โหว, เช่น ปากผลอ; ประจบประแจง เช่น พูดผลอ.	ผลอ [ผฺลอ] ว. โบ๋, โหว, เช่น ปากผลอ; ประจบประแจง เช่น พูดผลอ.
ผล็อง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-ออ-อ่าง-งอ-งู	[ผฺล็อง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงเช่นของตกลงในไห.	ผล็อง [ผฺล็อง] ว. เสียงเช่นของตกลงในไห.
ผล็อย, ผล็อย ๆ ผล็อย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก ผล็อย ๆ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก ไม้-ยะ-มก	[ผฺล็อย] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ร่วงหรือหล่นไปโดยเร็ว เช่น ฝนตกผล็อย ๆ, อาการที่หลับไปโดยเร็ว เช่น หลับผล็อย, ผ็อย หรือ ผ็อย ๆ ก็ว่า.	ผล็อย, ผล็อย ๆ [ผฺล็อย] ว. อาการที่ร่วงหรือหล่นไปโดยเร็ว เช่น ฝนตกผล็อย ๆ, อาการที่หลับไปโดยเร็ว เช่น หลับผล็อย, ผ็อย หรือ ผ็อย ๆ ก็ว่า.
ผละ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ	[ผฺละ] เป็นคำกริยา หมายถึง แยกออก เช่น นักมวยชกแล้วผละออก, ละทิ้งไปโดยกะทันหัน เช่น ผละไปจากการประชุม.	ผละ [ผฺละ] ก. แยกออก เช่น นักมวยชกแล้วผละออก, ละทิ้งไปโดยกะทันหัน เช่น ผละไปจากการประชุม.
ผละงาน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-งอ-งู-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ละทิ้งการงานไปโดยกะทันหัน, นัดหยุดงาน.	ผละงาน ก. ละทิ้งการงานไปโดยกะทันหัน, นัดหยุดงาน.
ผลัก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	[ผฺลัก] เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้มือดันให้พ้นตัวหรือให้เคลื่อนที่ไปทันที เช่น ผลักประตู.	ผลัก [ผฺลัก] ก. ใช้มือดันให้พ้นตัวหรือให้เคลื่อนที่ไปทันที เช่น ผลักประตู.
ผลัด เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	[ผฺลัด] เป็นคำกริยา หมายถึง เปลี่ยนแทนที่ เช่น ผลัดเสื้อผ้า ผลัดเวร ผลัดใบ ผลัดขน. เป็นคำนาม หมายถึง ลักษณนามเรียกการผลัดเปลี่ยนเวรยาม เช่น เปลี่ยนเวรวันละ ๓ ผลัด.	ผลัด [ผฺลัด] ก. เปลี่ยนแทนที่ เช่น ผลัดเสื้อผ้า ผลัดเวร ผลัดใบ ผลัดขน. น. ลักษณนามเรียกการผลัดเปลี่ยนเวรยาม เช่น เปลี่ยนเวรวันละ ๓ ผลัด.
ผลัดเปลี่ยน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ผลัดกันประจําหน้าที่ เช่น ผลัดเปลี่ยนเวรยาม.	ผลัดเปลี่ยน ก. ผลัดกันประจําหน้าที่ เช่น ผลัดเปลี่ยนเวรยาม.
ผลัดแผ่นดิน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เปลี่ยนพระเจ้าแผ่นดิน คือ พระเจ้าแผ่นดินองค์ใหม่ขึ้นครองราชสมบัติ, เปลี่ยนแผ่นดิน ก็ว่า.	ผลัดแผ่นดิน ก. เปลี่ยนพระเจ้าแผ่นดิน คือ พระเจ้าแผ่นดินองค์ใหม่ขึ้นครองราชสมบัติ, เปลี่ยนแผ่นดิน ก็ว่า.
ผลับ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	[ผฺลับ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เร็ว; เสียงอย่างเสียงสุนัขกินนํ้าข้าว.	ผลับ [ผฺลับ] ว. เร็ว; เสียงอย่างเสียงสุนัขกินนํ้าข้าว.
ผลัวะ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-อะ	[ผฺลัวะ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ผลุนผลันเข้าไปหรือออกมาอย่างรวดเร็ว เช่น เปิดประตูผลัวะเข้าไป; เสียงดังอย่างเอาดินปาพุ่มไม้หรืออย่างเสียงนกเขาที่บินออกจากพุ่มไม้.	ผลัวะ [ผฺลัวะ] ว. อาการที่ผลุนผลันเข้าไปหรือออกมาอย่างรวดเร็ว เช่น เปิดประตูผลัวะเข้าไป; เสียงดังอย่างเอาดินปาพุ่มไม้หรืออย่างเสียงนกเขาที่บินออกจากพุ่มไม้.
ผลา เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	[ผฺลา] เป็นคำนาม หมายถึง ง้าว; ก้อนหิน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กล้า; คม.	ผลา [ผฺลา] น. ง้าว; ก้อนหิน. ว. กล้า; คม.
ผลาญ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-หยิง	[ผฺลาน] เป็นคำกริยา หมายถึง ทําลายให้หมดสิ้นไป, บางทีหมายถึงทําลายทรัพย์สมบัติให้หมดสิ้นไป เช่น ผลาญพ่อผลาญแม่ คือ ทําลายทรัพย์สมบัติของพ่อแม่ให้หมดสิ้นไป.	ผลาญ [ผฺลาน] ก. ทําลายให้หมดสิ้นไป, บางทีหมายถึงทําลายทรัพย์สมบัติให้หมดสิ้นไป เช่น ผลาญพ่อผลาญแม่ คือ ทําลายทรัพย์สมบัติของพ่อแม่ให้หมดสิ้นไป.
ผลานิสงส์ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-งอ-งู-สอ-เสือ-ทัน-ทะ-คาด	ดู ผล เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง.	ผลานิสงส์ ดู ผล.
ผลาผล เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง	ดู ผล เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง.	ผลาผล ดู ผล.
ผลาหาร เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ดู ผล เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง.	ผลาหาร ดู ผล.
ผลิ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ	[ผฺลิ] เป็นคำกริยา หมายถึง เริ่มงอกปริออกมา, เริ่มแตกดอกออกใบ, เช่น ดอกไม้ผลิ ใบไม้ผลิ.	ผลิ [ผฺลิ] ก. เริ่มงอกปริออกมา, เริ่มแตกดอกออกใบ, เช่น ดอกไม้ผลิ ใบไม้ผลิ.
ผลิก–, ผลิกะ ผลิก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่ ผลิกะ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[ผะลิกะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ผลึก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ผลิก–, ผลิกะ [ผะลิกะ–] น. ผลึก. (ป.).
ผลิกศิขรี เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อิ-ขอ-ไข่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	[–สิขะรี] เป็นคำนาม หมายถึง เขาแก้วผลึก คือ เขาไกรลาส. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ผลิก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่ + ภาษาสันสกฤต ศิขรี เขียนว่า สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อิ-ขอ-ไข่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี .	ผลิกศิขรี [–สิขะรี] น. เขาแก้วผลึก คือ เขาไกรลาส. (ป. ผลิก + ส. ศิขรี).
ผลิกศิลา เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง หินผลึก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ผลิก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่ + ภาษาสันสกฤต ศิลา เขียนว่า สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา .	ผลิกศิลา น. หินผลึก. (ป. ผลิก + ส. ศิลา).
ผลิต, ผลิต– ผลิต เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า ผลิต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	[ผะหฺลิด, ผะหฺลิดตะ–] เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้เกิดมีขึ้นตามที่ต้องการด้วยอาศัยแรงงานหรือเครื่องจักรเป็นต้น เช่น ผลิตข้าว ผลิตรถยนต์ ผลิตครู ผลิตบัณฑิต. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ผลิต, ผลิต– [ผะหฺลิด, ผะหฺลิดตะ–] ก. ทําให้เกิดมีขึ้นตามที่ต้องการด้วยอาศัยแรงงานหรือเครื่องจักรเป็นต้น เช่น ผลิตข้าว ผลิตรถยนต์ ผลิตครู ผลิตบัณฑิต. (ป.).
ผลิตกรรม เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง การทําให้เป็นผล.	ผลิตกรรม น. การทําให้เป็นผล.
ผลิตผล เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง ผลที่ทําขึ้น, ผลที่ได้จากการผลิตด้วยอาศัยแรงหรือเครื่องจักรเป็นต้น.	ผลิตผล น. ผลที่ทําขึ้น, ผลที่ได้จากการผลิตด้วยอาศัยแรงหรือเครื่องจักรเป็นต้น.
ผลิตภัณฑ์ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่ทําขึ้น.	ผลิตภัณฑ์ น. สิ่งที่ทําขึ้น.
ผลิน, ผลี ผลิน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู ผลี เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี	[ผะลิน, ผะลี] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีผล. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ผลิน, ผลี [ผะลิน, ผะลี] ว. มีผล. (ส.).
ผลีผลาม เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	[ผฺลีผฺลาม] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง รีบร้อนเกินไปโดยไม่ระมัดระวังหรือไม่ถูกกาลเทศะ.	ผลีผลาม [ผฺลีผฺลาม] ว. รีบร้อนเกินไปโดยไม่ระมัดระวังหรือไม่ถูกกาลเทศะ.
ผลึก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	[ผะหฺลึก] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแก้วอย่างหนึ่งมีสีใสขาว เรียกว่า แก้วผลึก, สิ่งมีลักษณะขาวใสดั่งแก้ว เช่น น้ำตาลตกผลึก ผลึกน้ำตาล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ผลิก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวิทยาศาสตร์ หมายถึง ของแข็งที่มีโครงสร้างเป็นรูปทรงเรขาคณิตที่แน่นอนเฉพาะตัว. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ crystal เขียนว่า ซี-อา-วาย-เอส-ที-เอ-แอล.	ผลึก [ผะหฺลึก] น. ชื่อแก้วอย่างหนึ่งมีสีใสขาว เรียกว่า แก้วผลึก, สิ่งมีลักษณะขาวใสดั่งแก้ว เช่น น้ำตาลตกผลึก ผลึกน้ำตาล. (ป. ผลิก); (วิทยา) ของแข็งที่มีโครงสร้างเป็นรูปทรงเรขาคณิตที่แน่นอนเฉพาะตัว. (อ. crystal).
ผลึ่ง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู	[ผฺลึ่ง] เป็นคำกริยา หมายถึง บวมขึ้น, พองขึ้น. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังอย่างเสียงของหนัก ๆ ตกลงที่พื้น, อาการที่ล้มหงายไปทันทีทันใด ในคําว่า ล้มผลึ่ง หงายผลึ่ง.	ผลึ่ง [ผฺลึ่ง] ก. บวมขึ้น, พองขึ้น. ว. เสียงดังอย่างเสียงของหนัก ๆ ตกลงที่พื้น, อาการที่ล้มหงายไปทันทีทันใด ในคําว่า ล้มผลึ่ง หงายผลึ่ง.
ผลือ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	[ผฺลือ] เป็นคำนาม หมายถึง ปม.	ผลือ [ผฺลือ] น. ปม.
ผลุ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ	[ผฺลุ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังอย่างเสียงของอ่อนน่วมตกลง เช่น มะละกอสุกหล่นลงมาดังผลุ.	ผลุ [ผฺลุ] ว. เสียงดังอย่างเสียงของอ่อนน่วมตกลง เช่น มะละกอสุกหล่นลงมาดังผลุ.
ผลุง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-งอ-งู	[ผฺลุง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ทิ้งหรือปาสิ่งของไปโดยเร็ว เช่น ทิ้งผลุง, อาการที่กระโดดไปโดยเร็ว ในคำว่า โดดผลุง, เสียงอย่างเสียงของหนักตกนํ้า.	ผลุง [ผฺลุง] ว. อาการที่ทิ้งหรือปาสิ่งของไปโดยเร็ว เช่น ทิ้งผลุง, อาการที่กระโดดไปโดยเร็ว ในคำว่า โดดผลุง, เสียงอย่างเสียงของหนักตกนํ้า.
ผลุด เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก	[ผฺลุด] เป็นคำกริยา หมายถึง หลุดเข้าหรือออกโดยเร็ว, มุดเข้าหรือออกโดยเร็ว.	ผลุด [ผฺลุด] ก. หลุดเข้าหรือออกโดยเร็ว, มุดเข้าหรือออกโดยเร็ว.
ผลุน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู	[ผฺลุน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โดยรวดเร็วทันที (อย่างไม่ได้นึกคาดหมาย) เช่น ผลุนไปผลุนมา วิ่งผลุนไป.	ผลุน [ผฺลุน] ว. โดยรวดเร็วทันที (อย่างไม่ได้นึกคาดหมาย) เช่น ผลุนไปผลุนมา วิ่งผลุนไป.
ผลุนผลัน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	[–ผฺลัน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หุนหัน, ทันทีทันใดโดยไม่ยับยั้งรั้งรอ.	ผลุนผลัน [–ผฺลัน] ว. หุนหัน, ทันทีทันใดโดยไม่ยับยั้งรั้งรอ.
ผลุบ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้	[ผฺลุบ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ดําลง มุดลง หรือลับหายเข้าไปทันที เช่น นกผลุบเข้ารัง.	ผลุบ [ผฺลุบ] ว. อาการที่ดําลง มุดลง หรือลับหายเข้าไปทันที เช่น นกผลุบเข้ารัง.
ผลุบผลับ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	[–ผฺลับ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลุกลน, ไม่เรียบร้อย.	ผลุบผลับ [–ผฺลับ] ว. ลุกลน, ไม่เรียบร้อย.
ผลุบโผล่, ผลุบ ๆ โผล่ ๆ ผลุบโผล่ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-โอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-ไม้-เอก ผลุบ ๆ โผล่ ๆ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้ ไม้-ยะ-มก สะ-หระ-โอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-ไม้-เอก ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ผลุบลงแล้วผุดขึ้น, อาการที่ผลุบเข้าไปแล้วโผล่ออกมา, จม ๆ ลอย ๆ, เช่น ขอนลอยน้ำผลุบ ๆ โผล่ ๆ, โดยปริยายหมายความว่า ทําบ้างไม่ทําบ้างไม่สมํ่าเสมอ, ลุ่ม ๆ ดอน ๆ, กะผลุบกะโผล่ หรือ ผลุบโผล่ ๆ ก็ว่า.	ผลุบโผล่, ผลุบ ๆ โผล่ ๆ ว. อาการที่ผลุบลงแล้วผุดขึ้น, อาการที่ผลุบเข้าไปแล้วโผล่ออกมา, จม ๆ ลอย ๆ, เช่น ขอนลอยน้ำผลุบ ๆ โผล่ ๆ, โดยปริยายหมายความว่า ทําบ้างไม่ทําบ้างไม่สมํ่าเสมอ, ลุ่ม ๆ ดอน ๆ, กะผลุบกะโผล่ หรือ ผลุบโผล่ ๆ ก็ว่า.
ผลุย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-ยอ-ยัก	[ผฺลุย] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่เชือกหรือปมหลุดโดยเร็ว.	ผลุย [ผฺลุย] ว. อาการที่เชือกหรือปมหลุดโดยเร็ว.
ผลู เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู	[ผฺลู] เป็นคำนาม หมายถึง ทาง. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร .	ผลู [ผฺลู] น. ทาง. (ข.).
ผลูบด เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ทางเลี้ยว. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร .	ผลูบด น. ทางเลี้ยว. (ข.).
ผลูแบก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-แอ-บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ทางแยก. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร .	ผลูแบก น. ทางแยก. (ข.).
ผวน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-วอ-แหวน-นอ-หนู	[ผฺวน] เป็นคำกริยา หมายถึง หวน, กลับ, เช่น ผวนคํา, เรียกคําที่พูดทวนกลับเช่นนั้น เช่น ตกที่อิฐ ผวนเป็น ติดที่อก ว่า คําผวน.	ผวน [ผฺวน] ก. หวน, กลับ, เช่น ผวนคํา, เรียกคําที่พูดทวนกลับเช่นนั้น เช่น ตกที่อิฐ ผวนเป็น ติดที่อก ว่า คําผวน.
ผวย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกผ้าห่มนอนว่า ผ้าผวย.	ผวย น. เรียกผ้าห่มนอนว่า ผ้าผวย.
ผวา เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา	[ผะหฺวา] เป็นคำกริยา หมายถึง แสดงอาการเช่นเอามือไขว่คว้าหรืออ้าแขนโถมตัวเข้ากอดเมื่อสะดุ้งตกใจหรือตื่นเต้นเป็นต้น. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่หวาดสะดุ้งเพราะตกใจกลัวเป็นต้น เช่น นอนผวากลัวโจรมาปล้น, อาการที่เด็กนอนสะดุ้งยกมือไขว่คว้า ในคำว่า เด็กนอนผวา, อาการที่อ้าแขนโผเข้ากอดกัน เช่น เด็กวิ่งผวาเข้าหาแม่.	ผวา [ผะหฺวา] ก. แสดงอาการเช่นเอามือไขว่คว้าหรืออ้าแขนโถมตัวเข้ากอดเมื่อสะดุ้งตกใจหรือตื่นเต้นเป็นต้น. ว. อาการที่หวาดสะดุ้งเพราะตกใจกลัวเป็นต้น เช่น นอนผวากลัวโจรมาปล้น, อาการที่เด็กนอนสะดุ้งยกมือไขว่คว้า ในคำว่า เด็กนอนผวา, อาการที่อ้าแขนโผเข้ากอดกัน เช่น เด็กวิ่งผวาเข้าหาแม่.
ผสม เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สอ-เสือ-มอ-ม้า	[ผะ–] เป็นคำกริยา หมายถึง รวมกันเข้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร ผฺสํ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-พิน-ทุ-สอ-เสือ-นิก-คะ-หิด.	ผสม [ผะ–] ก. รวมกันเข้า. (ข. ผฺสํ).
ผสมเทียม เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สอ-เสือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ผสมพันธุ์ด้วยวิธีฉีดนํ้าอสุจิเข้าอวัยวะสืบพันธุ์ของสตรีหรือสัตว์ตัวเมียโดยไม่ได้ร่วมสัมพันธ์ทางเพศกัน.	ผสมเทียม ก. ผสมพันธุ์ด้วยวิธีฉีดนํ้าอสุจิเข้าอวัยวะสืบพันธุ์ของสตรีหรือสัตว์ตัวเมียโดยไม่ได้ร่วมสัมพันธ์ทางเพศกัน.
ผสมผสาน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สอ-เสือ-มอ-ม้า-ผอ-ผึ้ง-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เก็บไว้ทีละเล็กทีละน้อย, เก็บเล็กผสมน้อย.	ผสมผสาน ก. เก็บไว้ทีละเล็กทีละน้อย, เก็บเล็กผสมน้อย.
ผสมผเส เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สอ-เสือ-มอ-ม้า-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปนเปกัน.	ผสมผเส ว. ปนเปกัน.
ผสมพันธุ์ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สอ-เสือ-มอ-ม้า-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง สืบพันธุ์, คัดเลือกพันธุ์ที่มีคุณภาพมาผสมกัน, ประสมพันธุ์ ก็ว่า.	ผสมพันธุ์ ก. สืบพันธุ์, คัดเลือกพันธุ์ที่มีคุณภาพมาผสมกัน, ประสมพันธุ์ ก็ว่า.
ผสมโรง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สอ-เสือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง พลอยไปด้วย, ร่วมด้วย.	ผสมโรง ก. พลอยไปด้วย, ร่วมด้วย.
ผสมเสร็จ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สอ-เสือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-รอ-เรือ-ไม้-ไต่-คู้-จอ-จาน	ดู สมเสร็จ เขียนว่า สอ-เสือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-รอ-เรือ-ไม้-ไต่-คู้-จอ-จาน.	ผสมเสร็จ ดู สมเสร็จ.
ผสาน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[ผะ–] เป็นคำกริยา หมายถึง ประสาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร ผฺสาร เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-พิน-ทุ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ = บัดกรี .	ผสาน [ผะ–] ก. ประสาน. (ข. ผฺสาร = บัดกรี).
ผสาย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	[ผะ–] เป็นคำกริยา หมายถึง กระจาย, เรียงราย, เช่น ตรีมุขสิงหาสน์แก้ว กรองผสาย. ในวงเล็บ มาจาก โคลงเฉลิมพระเกียรติสมเด็จพระนารายณ์ พระศรีมโหสถ แต่ง ฉบับราชบัณฑิตยสภา พ.ศ. ๒๔๖๘ ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร ผฺสายร เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-พิน-ทุ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-รอ-เรือ.	ผสาย [ผะ–] ก. กระจาย, เรียงราย, เช่น ตรีมุขสิงหาสน์แก้ว กรองผสาย. (เฉลิมพระเกียรติพระนารายณ์). (ข. ผฺสายร).
ผสาร เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[ผะสาน] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง ผสาน.	ผสาร [ผะสาน] (โบ) ก. ผสาน.
ผอก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง การกินข้าว; ข้าวที่กิน; ภาชนะที่อาจสวมหรือใส่สิ่งอื่นได้, ปลอก; ปลาหรือกุ้งประสมตํากับเกลือ. ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้ข้าวสุกเป็นเครื่องมือในการเชื้อเชิญผีออกจากคนที่กำลังเจ็บป่วยเพื่อให้หาย.	ผอก ๑ น. การกินข้าว; ข้าวที่กิน; ภาชนะที่อาจสวมหรือใส่สิ่งอื่นได้, ปลอก; ปลาหรือกุ้งประสมตํากับเกลือ. (ถิ่น–อีสาน) ก. ใช้ข้าวสุกเป็นเครื่องมือในการเชื้อเชิญผีออกจากคนที่กำลังเจ็บป่วยเพื่อให้หาย.
ผอก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง น่าเกลียด เช่น แลจะให้แก่พราหมณ์เถ้าผอกหงอกหลง. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์มหาราช.	ผอก ๒ ว. น่าเกลียด เช่น แลจะให้แก่พราหมณ์เถ้าผอกหงอกหลง. (ม. คำหลวง มหาราช).
ผอง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทั้งปวง, ทั้งหมด.	ผอง ว. ทั้งปวง, ทั้งหมด.
ผ่อง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปลั่ง, ปราศจากมลทิน, ไม่ขุ่นมัว, เช่น ผิวผ่อง หน้าผ่อง ขาวผ่อง.	ผ่อง ๑ ว. ปลั่ง, ปราศจากมลทิน, ไม่ขุ่นมัว, เช่น ผิวผ่อง หน้าผ่อง ขาวผ่อง.
ผ่องแผ้ว เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เปล่งปลั่ง, บริสุทธิ์, สะอาดหมดจด, เช่น จิตใจผ่องแผ้ว.	ผ่องแผ้ว ว. เปล่งปลั่ง, บริสุทธิ์, สะอาดหมดจด, เช่น จิตใจผ่องแผ้ว.
ผ่องใส เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-สอ-เสือ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สุกใส, บริสุทธิ์, เช่น จิตใจผ่องใส, แจ่มใส, มีน้ำมีนวล, เช่น หน้าตาผ่องใส.	ผ่องใส ว. สุกใส, บริสุทธิ์, เช่น จิตใจผ่องใส, แจ่มใส, มีน้ำมีนวล, เช่น หน้าตาผ่องใส.
ผ่อง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง ออกเสียงร้องว่า “ผ่อง” เมื่อเปิดไพ่ขึ้นมาเข้าตอง เป็นคําใช้ในการเล่นไพ่ผ่องไทยหรือจีน.	ผ่อง ๒ ก. ออกเสียงร้องว่า “ผ่อง” เมื่อเปิดไพ่ขึ้นมาเข้าตอง เป็นคําใช้ในการเล่นไพ่ผ่องไทยหรือจีน.
ผอด เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง หายใจ, ดูดลม (จากปอด).	ผอด ก. หายใจ, ดูดลม (จากปอด).
ผ่อน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้หย่อนหรือคลายความตึง เช่น ผ่อนสายป่านว่าว ผ่อนหนี้ ผ่อนอารมณ์.	ผ่อน ก. ทําให้หย่อนหรือคลายความตึง เช่น ผ่อนสายป่านว่าว ผ่อนหนี้ ผ่อนอารมณ์.
ผ่อนคลาย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ลดความตึงเครียด เช่น เหตุการณ์ผ่อนคลาย.	ผ่อนคลาย ก. ลดความตึงเครียด เช่น เหตุการณ์ผ่อนคลาย.
ผ่อนชำระ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อำ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง ทยอยจ่ายเป็นงวด ๆ.	ผ่อนชำระ ก. ทยอยจ่ายเป็นงวด ๆ.
ผ่อนปรน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง แบ่งหนักให้เป็นเบา, เอาไปทีละน้อย, ขยับขยายให้เบาบางลง.	ผ่อนปรน ก. แบ่งหนักให้เป็นเบา, เอาไปทีละน้อย, ขยับขยายให้เบาบางลง.
ผ่อนผัน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ลดหย่อนตาม, ลดหย่อนให้.	ผ่อนผัน ก. ลดหย่อนตาม, ลดหย่อนให้.
ผ่อนส่ง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สอ-เสือ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ผ่อนชําระ เช่น ผ่อนส่งบ้าน; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ค่อยเป็นค่อยไปทีละน้อย เช่น ตายแบบผ่อนส่ง.	ผ่อนส่ง ก. ผ่อนชําระ เช่น ผ่อนส่งบ้าน; (ปาก) ค่อยเป็นค่อยไปทีละน้อย เช่น ตายแบบผ่อนส่ง.
ผ่อนสั้นผ่อนยาว เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ประนีประนอมกัน, อะลุ้มอล่วยกัน, ผ่อนผันสั้นยาว ก็ว่า.	ผ่อนสั้นผ่อนยาว (สำ) ก. ประนีประนอมกัน, อะลุ้มอล่วยกัน, ผ่อนผันสั้นยาว ก็ว่า.
ผ่อนหนักเป็นเบา เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ลดความรุนแรงลง, ลดหย่อนลง.	ผ่อนหนักเป็นเบา (สำ) ก. ลดความรุนแรงลง, ลดหย่อนลง.
ผ่อนหนี้, ผ่อนหนี้ผ่อนสิน ผ่อนหนี้ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ไม้-โท ผ่อนหนี้ผ่อนสิน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ผ่อนชำระหนี้สินเป็นงวด ๆ.	ผ่อนหนี้, ผ่อนหนี้ผ่อนสิน ก. ผ่อนชำระหนี้สินเป็นงวด ๆ.
ผอบ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้	[ผะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ภาชนะสำหรับใส่ของ มีเชิง ฝาครอบมียอด มักทำด้วยโลหะหรือไม้กลึงเป็นต้น.	ผอบ [ผะ–] น. ภาชนะสำหรับใส่ของ มีเชิง ฝาครอบมียอด มักทำด้วยโลหะหรือไม้กลึงเป็นต้น.
ผอม เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ร่างกายมีเนื้อน้อย, ซูบ, ตรงข้ามกับ อ้วน.	ผอม ว. ร่างกายมีเนื้อน้อย, ซูบ, ตรงข้ามกับ อ้วน.
ผอมกะหร่อง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ผอมไม่มีเรี่ยวแรง.	ผอมกะหร่อง ว. ผอมไม่มีเรี่ยวแรง.
ผอมเกร็ง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ผอมแต่แข็งแกร่ง.	ผอมเกร็ง ว. ผอมแต่แข็งแกร่ง.
ผอมโซ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-ซอ-โซ่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ผ่ายผอมเพราะอดอยาก.	ผอมโซ ว. ผ่ายผอมเพราะอดอยาก.
ผอมแห้ง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ผอมมากจนแทบไม่มีเรี่ยวแรง.	ผอมแห้ง ว. ผอมมากจนแทบไม่มีเรี่ยวแรง.
ผ็อย, ผ็อย ๆ ผ็อย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-ไต่-คู้-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก ผ็อย ๆ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-ไต่-คู้-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ร่วงหรือหล่นไปโดยเร็ว เช่น ฝนตกผ็อย ๆ, อาการที่หลับไปโดยเร็ว เช่น หลับผ็อย, ผล็อย หรือ ผล็อย ๆ ก็ว่า.	ผ็อย, ผ็อย ๆ ว. อาการที่ร่วงหรือหล่นไปโดยเร็ว เช่น ฝนตกผ็อย ๆ, อาการที่หลับไปโดยเร็ว เช่น หลับผ็อย, ผล็อย หรือ ผล็อย ๆ ก็ว่า.
ผ่อย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ม่อย เช่น ลมจับพับผ่อยพ้น นับครั้งคราวหลาย. ในวงเล็บ มาจาก ลิลิตนิทราชาคริต พระราชนิพนธ์ ในพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว.	ผ่อย ก. ม่อย เช่น ลมจับพับผ่อยพ้น นับครั้งคราวหลาย. (นิทราชาคริต).
ผอวด เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ออ-อ่าง-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก	[ผะ–] เป็นคำกริยา หมายถึง อวด.	ผอวด [ผะ–] ก. อวด.
ผอูน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อู-นอ-หนู	[ผะอูน] เป็นคำนาม หมายถึง น้องหญิง, โผอน ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร บฺอูน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-พิน-ทุ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อู-นอ-หนู.	ผอูน [ผะอูน] น. น้องหญิง, โผอน ก็ว่า. (ข. บฺอูน).
ผะ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๑	ใช้แทน ประ เช่น ผะเด ผะเด็น ผะแดง ผะเทศ.	ผะ ๑ ใช้แทน ประ เช่น ผะเด ผะเด็น ผะแดง ผะเทศ.
ผะ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๒	ใช้นําหน้าคําที่ตั้งต้นด้วยตัว ผ มีความแปลอย่างเดียวกับคําเดิมนั้น เช่น ผะผก ผะผ่อง ผะผ้าย ผะผ่าว ผะผํ้า.	ผะ ๒ ใช้นําหน้าคําที่ตั้งต้นด้วยตัว ผ มีความแปลอย่างเดียวกับคําเดิมนั้น เช่น ผะผก ผะผ่อง ผะผ้าย ผะผ่าว ผะผํ้า.
ผะแคง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-คอ-ควาย-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ประดัง, คับคั่ง.	ผะแคง ว. ประดัง, คับคั่ง.
ผะดา เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อะ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง คํ้าชู, จุน, ช่วย.	ผะดา ก. คํ้าชู, จุน, ช่วย.
ผะสา เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ประสา.	ผะสา น. ประสา.
ผะออบ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อะ-ออ-อ่าง-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อโรคนกเขามีอาการนํ้าออกทางปากทางจมูก.	ผะออบ น. ชื่อโรคนกเขามีอาการนํ้าออกทางปากทางจมูก.
ผัก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง พืชที่ใช้เป็นอาหาร; ใช้เป็นคํานําหน้าชื่อพืชบางจําพวก เช่น ผักกาด ผักกูด ผักปลาบ ผักหนอก.	ผัก น. พืชที่ใช้เป็นอาหาร; ใช้เป็นคํานําหน้าชื่อพืชบางจําพวก เช่น ผักกาด ผักกูด ผักปลาบ ผักหนอก.
ผักต้มขนมยำ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-ไม้-โท-มอ-ม้า-ขอ-ไข่-นอ-หนู-มอ-ม้า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อำ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ผสมผเสปนเปกันยุ่ง.	ผักต้มขนมยำ (สำ) ว. ผสมผเสปนเปกันยุ่ง.
ผักไก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-กอ-ไก่	ดู เทา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒.	ผักไก ดู เทา ๒.
ผักขวง, ผักขี้ขวง ผักขวง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-วอ-แหวน-งอ-งู ผักขี้ขวง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ขอ-ไข่-วอ-แหวน-งอ-งู	ดู ขวง เขียนว่า ขอ-ไข่-วอ-แหวน-งอ-งู ความหมายที่ ๑.	ผักขวง, ผักขี้ขวง ดู ขวง ๑.
ผักโขม เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-โอ-ขอ-ไข่-มอ-ม้า	ดู ขม เขียนว่า ขอ-ไข่-มอ-ม้า ความหมายที่ ๒ (๑).	ผักโขม ดู ขม ๒ (๑).
ผักคราด, ผักคราดหัวแหวน ผักคราด เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก ผักคราดหัวแหวน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-นอ-หนู	ดู คราด เขียนว่า คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒.	ผักคราด, ผักคราดหัวแหวน ดู คราด ๒.
ผักโฉม เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-โอ-ฉอ-ฉิ่ง-มอ-ม้า	ดู กระโฉม เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ฉอ-ฉิ่ง-มอ-ม้า.	ผักโฉม ดู กระโฉม.
ผักชี เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี	ดู ชี เขียนว่า ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๒.	ผักชี ดู ชี ๒.
ผักชีโรยหน้า เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง การทําความดีเพียงผิวเผิน.	ผักชีโรยหน้า (สำ) น. การทําความดีเพียงผิวเผิน.
ผักตบชวา เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-บอ-ไบ-ไม้-ชอ-ช้าง-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา	ดู ตบ เขียนว่า ตอ-เต่า-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๑.	ผักตบชวา ดู ตบ ๑.
ผักทอดยอด เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำนาม หมายถึง ผักบุ้ง.	ผักทอดยอด (ราชา) น. ผักบุ้ง.
ผักบุ้ง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู	ดู บุ้ง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู ความหมายที่ ๒.	ผักบุ้ง ดู บุ้ง ๒.
ผักบุ้งขัน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-ขอ-ไข่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	ดู บุ้งขัน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-ขอ-ไข่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู ที่ บุ้ง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู ความหมายที่ ๒.	ผักบุ้งขัน ดู บุ้งขัน ที่ บุ้ง ๒.
ผักบุ้งจีน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-จอ-จาน-สะ-หระ-อี-นอ-หนู	ดู บุ้ง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู ความหมายที่ ๒.	ผักบุ้งจีน ดู บุ้ง ๒.
ผักบุ้งทะเล เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง	ดู บุ้งทะเล เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง ที่ บุ้ง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู ความหมายที่ ๒.	ผักบุ้งทะเล ดู บุ้งทะเล ที่ บุ้ง ๒.
ผักบุ้งฝรั่ง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-ฝอ-ฝา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู	ดู บุ้งฝรั่ง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-ฝอ-ฝา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู ที่ บุ้ง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู ความหมายที่ ๒.	ผักบุ้งฝรั่ง ดู บุ้งฝรั่ง ที่ บุ้ง ๒.
ผักบุ้งร้วม เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-รอ-เรือ-ไม้-โท-วอ-แหวน-มอ-ม้า	ดู บุ้งร้วม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-รอ-เรือ-ไม้-โท-วอ-แหวน-มอ-ม้า.	ผักบุ้งร้วม ดู บุ้งร้วม.
ผักบุ้งรั้ว เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-วอ-แหวน	ดู บุ้งฝรั่ง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-ฝอ-ฝา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู ที่ บุ้ง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู ความหมายที่ ๒.	ผักบุ้งรั้ว ดู บุ้งฝรั่ง ที่ บุ้ง ๒.
ผักเบี้ย, ผักเบี้ยใหญ่ ผักเบี้ย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก ผักเบี้ยใหญ่ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-เอก	ดู เบี้ย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๒.	ผักเบี้ย, ผักเบี้ยใหญ่ ดู เบี้ย ๒.
ผักปลัง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	ดู ปลัง เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู.	ผักปลัง ดู ปลัง.
ผักปุ่มปลา เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	ดู ปอด เขียนว่า ปอ-ปลา-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒.	ผักปุ่มปลา ดู ปอด ๒.
ผักเผ็ด เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ผักคราด. ในวงเล็บ ดู คราด เขียนว่า คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒.	ผักเผ็ด (ถิ่น–พายัพ) น. ผักคราด. (ดู คราด ๒).
ผักไผ่ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ผักแพว. ในวงเล็บ ดู แพว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-วอ-แหวน (๑).	ผักไผ่ (ถิ่น–พายัพ) น. ผักแพว. [ดู แพว (๑)].
ผักแพว เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-วอ-แหวน	ดู แพว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-วอ-แหวน (๑).	ผักแพว ดู แพว (๑).
ผักรู้นอน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-นอ-หนู-ออ-อ่าง-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำนาม หมายถึง ผักกระเฉด.	ผักรู้นอน (ราชา) น. ผักกระเฉด.
ผักแว่น เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) (ถิ่น–ตราด) ต้นบัวบก. ในวงเล็บ ดู บัวบก (๑)].(๒) ดู แว่น ๒ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่ ??40??-หนึ่ง-??41??-??93??-??60??-??47??-อี-เอ็ม-??62??-จุด-??40??-สอง-??41?? ??60??-อี-เอ็ม-??62??-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อู สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-นอ-หนู สอง ความหมายที่ (๑.	ผักแว่น น. (๑) (ถิ่น–ตราด) ต้นบัวบก. [ดู บัวบก (๑)].(๒) ดู แว่น ๒ (๑).
ผักสาบ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้	ดู อีนูน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อี-นอ-หนู-สะ-หระ-อู-นอ-หนู.	ผักสาบ ดู อีนูน.
ผักสามหาว เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำนาม หมายถึง ผักตบชนิด Monochoria hastata Solms.	ผักสามหาว (ราชา) น. ผักตบชนิด Monochoria hastata Solms.
ผักเสี้ยน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกหลายชนิดในสกุล Cleome วงศ์ Capparidaceae เช่น ผักเสี้ยนป่า (C. chelidonii L.) ดอกสีม่วง, ผักเสี้ยนขาว หรือ ผักส้มเสี้ยน (C. gynandra L.) ดอกสีขาว ยอดดองแล้วกินได้, และ ผักเสี้ยนผี (C. viscosa L.) ดอกสีเหลือง ใช้ทํายาได้.	ผักเสี้ยน น. ชื่อไม้ล้มลุกหลายชนิดในสกุล Cleome วงศ์ Capparidaceae เช่น ผักเสี้ยนป่า (C. chelidonii L.) ดอกสีม่วง, ผักเสี้ยนขาว หรือ ผักส้มเสี้ยน (C. gynandra L.) ดอกสีขาว ยอดดองแล้วกินได้, และ ผักเสี้ยนผี (C. viscosa L.) ดอกสีเหลือง ใช้ทํายาได้.
ผักหนอก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-หอ-หีบ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	[–หฺนอก] ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพและภาคอีสาน เป็นคำนาม หมายถึง ต้นบัวบก. ในวงเล็บ ดู บัวบก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่ (๑).	ผักหนอก [–หฺนอก] (ถิ่น–พายัพ, อีสาน) น. ต้นบัวบก. [ดู บัวบก (๑)].
ผักหนอง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-หอ-หีบ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-งอ-งู	[–หฺนอง] ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ผักกระเฉด. ในวงเล็บ ดู กระเฉด เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ฉอ-ฉิ่ง-ดอ-เด็ก.	ผักหนอง [–หฺนอง] (ถิ่น–พายัพ) น. ผักกระเฉด. (ดู กระเฉด).
ผักหนาม เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Lasia spinosa (L.) Thwaites ในวงศ์ Araceae ก้านใบ ก้านช่อดอก และต้นมีหนาม ใบอ่อนมีพิษ แต่ดองหรือต้มแล้วกินได้ เหง้าใช้ทํายาได้.	ผักหนาม น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Lasia spinosa (L.) Thwaites ในวงศ์ Araceae ก้านใบ ก้านช่อดอก และต้นมีหนาม ใบอ่อนมีพิษ แต่ดองหรือต้มแล้วกินได้ เหง้าใช้ทํายาได้.
ผักหวาน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อไม้พุ่มชนิด Sauropus androgynus (L.) Merr. ในวงศ์ Euphorbiaceae ยอดกินได้, ผักหวานบ้าน ก็เรียก. (๒) ชื่อไม้ต้นชนิด Melientha suavis Pierre ในวงศ์ Opiliaceae ยอดและดอกอ่อนกินได้, ผักหวานป่า ก็เรียก.	ผักหวาน น. (๑) ชื่อไม้พุ่มชนิด Sauropus androgynus (L.) Merr. ในวงศ์ Euphorbiaceae ยอดกินได้, ผักหวานบ้าน ก็เรียก. (๒) ชื่อไม้ต้นชนิด Melientha suavis Pierre ในวงศ์ Opiliaceae ยอดและดอกอ่อนกินได้, ผักหวานป่า ก็เรียก.
ผักหวานบ้าน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	ดู ผักหวาน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู (๑).	ผักหวานบ้าน ดู ผักหวาน (๑).
ผักหวานป่า เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	ดู ผักหวาน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู (๒).	ผักหวานป่า ดู ผักหวาน (๒).
ผักโหม เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า	ดู ขม เขียนว่า ขอ-ไข่-มอ-ม้า ความหมายที่ ๒ (๑).	ผักโหม ดู ขม ๒ (๑).
ผักไห่ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ไม้-เอก	ดู มะระ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ.	ผักไห่ ดู มะระ.
ผักไหม เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-มอ-ม้า	ดู กระพังโหม เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า.	ผักไหม ดู กระพังโหม.
ผักอีแปะ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ	ดู ตับเต่า เขียนว่า ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา (๑).	ผักอีแปะ ดู ตับเต่า (๑).
ผัคคุณ, ผัคคุณ– ผัคคุณ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-คอ-ควาย-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน ผัคคุณ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-คอ-ควาย-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน	[ผักคุน, ผักคุนะ–] เป็นคำนาม หมายถึง เดือนผลคุน, เดือนผาลคุน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ผัคคุณ, ผัคคุณ– [ผักคุน, ผักคุนะ–] น. เดือนผลคุน, เดือนผาลคุน. (ป.).
ผัคคุณมาส เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-คอ-ควาย-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	เป็นคำนาม หมายถึง เดือนอันมีพระจันทร์เพ็ญเสวยนักษัตรผลคุนี คือ เดือน ๔ ตกในราวเดือนมีนาคม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ผัคคุณมาส น. เดือนอันมีพระจันทร์เพ็ญเสวยนักษัตรผลคุนี คือ เดือน ๔ ตกในราวเดือนมีนาคม. (ป.).
ผัคคุณี เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-คอ-ควาย-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ดาวผลคุนี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ผลคุนี เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี. ในวงเล็บ ดู ผลคุนี เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี.	ผัคคุณี น. ดาวผลคุนี. (ป.; ส. ผลคุนี). (ดู ผลคุนี).
ผัง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ไม้สําหรับถ่างผ้าที่ทอให้ตึง ปลายทั้ง ๒ มีเข็มสําหรับเสียบที่ริมผ้า; ไม้หรือเส้นแบบสําหรับเป็นแบบขุดหลุมเสาปลูกเรือน; พื้นที่ราบ; ระดับพื้นที่; แบบที่เขียนย่อหรือขยายจากสิ่งต่าง ๆ เช่น ตึก เรือน, แผนผัง ก็ว่า.	ผัง ๑ น. ไม้สําหรับถ่างผ้าที่ทอให้ตึง ปลายทั้ง ๒ มีเข็มสําหรับเสียบที่ริมผ้า; ไม้หรือเส้นแบบสําหรับเป็นแบบขุดหลุมเสาปลูกเรือน; พื้นที่ราบ; ระดับพื้นที่; แบบที่เขียนย่อหรือขยายจากสิ่งต่าง ๆ เช่น ตึก เรือน, แผนผัง ก็ว่า.
ผังเมือง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง แผนผัง นโยบาย และโครงการที่ใช้เป็นแนวทางในการสร้างหรือพัฒนาเมืองหรือส่วนของเมือง ในด้านสุขลักษณะ ความสะดวกสบาย ความเป็นระเบียบ ความสวยงาม การใช้ประโยชน์ในทรัพย์สิน ความปลอดภัยของประชาชน และสวัสดิภาพของสังคม เพื่อส่งเสริมเศรษฐกิจ สังคม และสภาพแวดล้อม.	ผังเมือง (กฎ) น. แผนผัง นโยบาย และโครงการที่ใช้เป็นแนวทางในการสร้างหรือพัฒนาเมืองหรือส่วนของเมือง ในด้านสุขลักษณะ ความสะดวกสบาย ความเป็นระเบียบ ความสวยงาม การใช้ประโยชน์ในทรัพย์สิน ความปลอดภัยของประชาชน และสวัสดิภาพของสังคม เพื่อส่งเสริมเศรษฐกิจ สังคม และสภาพแวดล้อม.
ผัง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เข้มแข็ง, รวดเร็ว, เช่น ผายผัง.	ผัง ๒ ว. เข้มแข็ง, รวดเร็ว, เช่น ผายผัง.
ผัด เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาสิ่งที่ใช้เป็นอาหารใส่ลงในกระทะที่มีนํ้ามันหรือนํ้าเล็กน้อย ตั้งไฟแล้วพลิกกลับไปมาจนสุก เช่น ผัดข้าว ผัดหมี่, เรียกอาหารที่ทําด้วยวิธีการเช่นนั้น เช่น ข้าวผัด หมี่ผัด; ย้ายไปย้ายมา, หมุนไปมา, ล่อให้ไล่; ขอเลื่อนเวลาไป เช่น ผัดวัน ผัดหนี้; เอาแป้งลูบที่หน้าเพื่อให้นวล เช่น ผัดหน้า.	ผัด ก. เอาสิ่งที่ใช้เป็นอาหารใส่ลงในกระทะที่มีนํ้ามันหรือนํ้าเล็กน้อย ตั้งไฟแล้วพลิกกลับไปมาจนสุก เช่น ผัดข้าว ผัดหมี่, เรียกอาหารที่ทําด้วยวิธีการเช่นนั้น เช่น ข้าวผัด หมี่ผัด; ย้ายไปย้ายมา, หมุนไปมา, ล่อให้ไล่; ขอเลื่อนเวลาไป เช่น ผัดวัน ผัดหนี้; เอาแป้งลูบที่หน้าเพื่อให้นวล เช่น ผัดหน้า.
ผัดเจ้าล่อ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง ผัดให้หลงเชื่อรํ่าไปอย่างขอไปที.	ผัดเจ้าล่อ ก. ผัดให้หลงเชื่อรํ่าไปอย่างขอไปที.
ผัดช้าง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ล่อให้ช้างไล่.	ผัดช้าง ก. ล่อให้ช้างไล่.
ผัดผ่อน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ผัดพอให้ทุเลาหรือหย่อนคลายลง.	ผัดผ่อน ก. ผัดพอให้ทุเลาหรือหย่อนคลายลง.
ผัดผัน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง หมุนกลับไปกลับมา.	ผัดผัน ก. หมุนกลับไปกลับมา.
ผัดเพี้ยน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ขอเลื่อนเวลาอยู่เรื่อย ๆ, เพี้ยนผัด ก็ว่า.	ผัดเพี้ยน ก. ขอเลื่อนเวลาอยู่เรื่อย ๆ, เพี้ยนผัด ก็ว่า.
ผัดวันประกันพรุ่ง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ขอเลื่อนเวลาออกไปครั้งแล้วครั้งเล่า.	ผัดวันประกันพรุ่ง (สำ) ก. ขอเลื่อนเวลาออกไปครั้งแล้วครั้งเล่า.
ผัน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อบัวชนิด Nymphaea cyanea Roxb. ในวงศ์ Nymphaeaceae ดอกสีคราม, บัวขาบ ก็เรียก.	ผัน ๑ น. ชื่อบัวชนิด Nymphaea cyanea Roxb. ในวงศ์ Nymphaeaceae ดอกสีคราม, บัวขาบ ก็เรียก.
ผัน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง หัน เช่น ผันหน้า, ผิน หรือ หิน ก็ว่า; ทำให้เปลี่ยนไปจากแนวหรือลักษณะเดิม เช่น ผันน้ำเข้านา.	ผัน ๒ ก. หัน เช่น ผันหน้า, ผิน หรือ หิน ก็ว่า; ทำให้เปลี่ยนไปจากแนวหรือลักษณะเดิม เช่น ผันน้ำเข้านา.
ผันแปร เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ	[–แปฺร] เป็นคำกริยา หมายถึง เปลี่ยนแปลงไป, กลับกลายไป, แปรผัน ก็ว่า.	ผันแปร [–แปฺร] ก. เปลี่ยนแปลงไป, กลับกลายไป, แปรผัน ก็ว่า.
ผันผยอง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ผอ-ผึ้ง-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เผ่นลําพองหมุนรอบตัว.	ผันผยอง ก. เผ่นลําพองหมุนรอบตัว.
ผันผวน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ผอ-ผึ้ง-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง กลับไปกลับมา, ปั่นป่วน.	ผันผวน ก. กลับไปกลับมา, ปั่นป่วน.
ผันผ่อน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ลดหย่อนตาม, ลดหย่อนให้.	ผันผ่อน ก. ลดหย่อนตาม, ลดหย่อนให้.
ผันผาด เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง วิ่งหกหันไปมา.	ผันผาด ก. วิ่งหกหันไปมา.
ผันผาย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง กลับไป, เดินไป, ผายผัน ก็ว่า.	ผันผาย ก. กลับไป, เดินไป, ผายผัน ก็ว่า.
ผันหม้อ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง ดงข้าว คือ ทําข้าวให้ระอุ.	ผันหม้อ ก. ดงข้าว คือ ทําข้าวให้ระอุ.
ผันอักษร เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-รอ-เรือ	เป็นคำกริยา หมายถึง เปลี่ยนเสียงพยัญชนะให้สูงตํ่าไปตามวรรณยุกต์.	ผันอักษร ก. เปลี่ยนเสียงพยัญชนะให้สูงตํ่าไปตามวรรณยุกต์.
ผับ, ผับ ๆ ผับ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้ ผับ ๆ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังเช่นนั้น (ใช้ในลักษณะรวดเร็วทันทีทันใด) เช่น เตะผับ วิ่งผับ ๆ.	ผับ, ผับ ๆ ว. เสียงดังเช่นนั้น (ใช้ในลักษณะรวดเร็วทันทีทันใด) เช่น เตะผับ วิ่งผับ ๆ.
ผัลคุนี เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	[ผันละ–] เป็นคำนาม หมายถึง ผลคุนี.	ผัลคุนี [ผันละ–] น. ผลคุนี.
ผัว เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง สามี, ชายที่เป็นคู่ครองของหญิง, คู่กับ เมีย.	ผัว น. สามี, ชายที่เป็นคู่ครองของหญิง, คู่กับ เมีย.
ผัวหาบเมียคอน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-คอ-ควาย-ออ-อ่าง-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน หมายถึง ช่วยกันทํามาหากินทั้งผัวทั้งเมีย, ชายหาบหญิงคอน ก็ว่า.	ผัวหาบเมียคอน (สำ) ช่วยกันทํามาหากินทั้งผัวทั้งเมีย, ชายหาบหญิงคอน ก็ว่า.
ผัวะ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงอย่างเสียงไม้หักหรือเสียงตบ.	ผัวะ ว. เสียงอย่างเสียงไม้หักหรือเสียงตบ.
ผัสส–, ผัสสะ ผัสส– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-สอ-เสือ ผัสสะ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง การกระทบ, การถูกต้อง, เช่น ผัสสะทางกาย ผัสสะทางใจ, การที่ตา หู จมูก ลิ้น และกาย กระทบกับรูป เสียง กลิ่น รส และสิ่งที่รับรู้ได้ทางกาย เช่น ความสุขทางผัสสะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ผัสส–, ผัสสะ น. การกระทบ, การถูกต้อง, เช่น ผัสสะทางกาย ผัสสะทางใจ, การที่ตา หู จมูก ลิ้น และกาย กระทบกับรูป เสียง กลิ่น รส และสิ่งที่รับรู้ได้ทางกาย เช่น ความสุขทางผัสสะ. (ป.).
ผัสสาหาร เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง อาหารคือผัสสะ หมายเอาการประจวบกันแห่งอายตนะภายใน อายตนะภายนอก และวิญญาณ เป็นปัจจัยแห่งเจตสิกอันจะพึงเกิดโดยวิถีมีเวทนาเป็นต้น เป็นประการหนึ่งในอาหารทั้ง ๔ (อีก ๓ อย่าง คือ กวลิงการาหาร อาหารคือคําข้าว ๑ มโนสัญเจตนาหาร อาหารคือมโนสัญเจตนา ๑ และวิญญาณาหาร อาหารคือวิญญาณ ๑). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ผัสสาหาร น. อาหารคือผัสสะ หมายเอาการประจวบกันแห่งอายตนะภายใน อายตนะภายนอก และวิญญาณ เป็นปัจจัยแห่งเจตสิกอันจะพึงเกิดโดยวิถีมีเวทนาเป็นต้น เป็นประการหนึ่งในอาหารทั้ง ๔ (อีก ๓ อย่าง คือ กวลิงการาหาร อาหารคือคําข้าว ๑ มโนสัญเจตนาหาร อาหารคือมโนสัญเจตนา ๑ และวิญญาณาหาร อาหารคือวิญญาณ ๑). (ป.).
ผัสสาหาร เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ดู ผัสส–, ผัสสะ ผัสส– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-สอ-เสือ ผัสสะ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ .	ผัสสาหาร ดู ผัสส–, ผัสสะ.
ผา เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง หินที่เขา เช่น หน้าผา เนินผา ผาลาด, ภูเขา เช่น เชิงผา, เรียกภูเขาด้านที่มีแผ่นหินตั้งชันว่า หน้าผา.	ผา น. หินที่เขา เช่น หน้าผา เนินผา ผาลาด, ภูเขา เช่น เชิงผา, เรียกภูเขาด้านที่มีแผ่นหินตั้งชันว่า หน้าผา.
ผาดำ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง เขากาฬกูฏ.	ผาดำ น. เขากาฬกูฏ.
ผาเผือก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง เขาไกรลาส.	ผาเผือก น. เขาไกรลาส.
ผาสามเส้า เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง เขาตรีกูฏ.	ผาสามเส้า (โบ) น. เขาตรีกูฏ.
ผาหอม เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง เขาคันธมาทน์.	ผาหอม น. เขาคันธมาทน์.
ผ่า เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้แยกออกจากกันตามยาวด้วยมีดหรือขวานอย่างผ่าฟืน, โดยปริยายหมายถึงกิริยาที่ทําให้แยกออก เช่น ผ่าฝี ผ่าปากม้า; แหวกเข้าไป เช่น ผ่าเข้าไป; ฟาดฟันลงไป; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ทำสิ่งที่ไม่น่าจะทำหรือในลักษณะที่ไม่ควรจะเป็นเช่นนั้น เช่น วิ่งผ่าเข้าไปกลางวง แทนที่จะเล่นกันอยู่ข้างล่าง ผ่าขึ้นไปอยู่บนยอดไม้.	ผ่า ก. ทําให้แยกออกจากกันตามยาวด้วยมีดหรือขวานอย่างผ่าฟืน, โดยปริยายหมายถึงกิริยาที่ทําให้แยกออก เช่น ผ่าฝี ผ่าปากม้า; แหวกเข้าไป เช่น ผ่าเข้าไป; ฟาดฟันลงไป; (ปาก) ทำสิ่งที่ไม่น่าจะทำหรือในลักษณะที่ไม่ควรจะเป็นเช่นนั้น เช่น วิ่งผ่าเข้าไปกลางวง แทนที่จะเล่นกันอยู่ข้างล่าง ผ่าขึ้นไปอยู่บนยอดไม้.
ผ่าตัด เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ผ่าส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายแล้วตัดเอาส่วนที่เสียออกเพื่อรักษาโรคตามหลักศัลยกรรมเป็นต้น.	ผ่าตัด ก. ผ่าส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายแล้วตัดเอาส่วนที่เสียออกเพื่อรักษาโรคตามหลักศัลยกรรมเป็นต้น.
ผ่าปากม้า เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาบังเหียนซึ่งทำด้วยเหล็กหรือไม้ใส่เข้าไปในปากม้า.	ผ่าปากม้า ก. เอาบังเหียนซึ่งทำด้วยเหล็กหรือไม้ใส่เข้าไปในปากม้า.
ผ่าเผย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง องอาจ, มักใช้เข้าคู่กับคํา สง่า เป็น สง่าผ่าเผย.	ผ่าเผย ว. องอาจ, มักใช้เข้าคู่กับคํา สง่า เป็น สง่าผ่าเผย.
ผ่าหมาก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียกอาการเตะเข้าหว่างขาของคู่ต่อสู้ว่า เตะผ่าหมาก.	ผ่าหมาก ว. เรียกอาการเตะเข้าหว่างขาของคู่ต่อสู้ว่า เตะผ่าหมาก.
ผ่าเหล่า เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีความประพฤติผิดไปจากเทือกเถาเหล่ากอ (ใช้ในทางไม่ดี), ผ่าเหล่าผ่ากอ ก็ว่า.	ผ่าเหล่า ว. มีความประพฤติผิดไปจากเทือกเถาเหล่ากอ (ใช้ในทางไม่ดี), ผ่าเหล่าผ่ากอ ก็ว่า.
ผ้า เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่ทําด้วยเยื่อใยเช่น ฝ้าย ไหม ขนสัตว์ โดยวิธีทอหรืออัดให้เป็นผืน, มักเรียกตามลักษณะของสิ่งที่ทำ เช่น ผ้าไหม ผ้าฝ้าย ผ้าขนสัตว์ หรือตามลักษณะที่ใช้ เช่น ผ้ากราบ ผ้าอาบ ผ้าอ้อม.	ผ้า น. สิ่งที่ทําด้วยเยื่อใยเช่น ฝ้าย ไหม ขนสัตว์ โดยวิธีทอหรืออัดให้เป็นผืน, มักเรียกตามลักษณะของสิ่งที่ทำ เช่น ผ้าไหม ผ้าฝ้าย ผ้าขนสัตว์ หรือตามลักษณะที่ใช้ เช่น ผ้ากราบ ผ้าอาบ ผ้าอ้อม.
ผ้ากฐิน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าพิเศษที่พระพุทธเจ้าทรงอนุญาตแก่ภิกษุเฉพาะกฐินกาล.	ผ้ากฐิน น. ผ้าพิเศษที่พระพุทธเจ้าทรงอนุญาตแก่ภิกษุเฉพาะกฐินกาล.
ผ้ากราบ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าที่ภิกษุสามเณรใช้รองในเวลากราบพระ ซึ่งกลายมาจากผ้าสันถัต, ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง กราบพระ ก็ว่า.	ผ้ากราบ น. ผ้าที่ภิกษุสามเณรใช้รองในเวลากราบพระ ซึ่งกลายมาจากผ้าสันถัต, (โบ) กราบพระ ก็ว่า.
ผ้าเกี้ยว เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าลายหรือผ้าปูมสมัยเก่าสำหรับขุนนางนุ่งหรือห่อคัมภีร์เป็นต้น, สมปัก ก็เรียก.	ผ้าเกี้ยว น. ผ้าลายหรือผ้าปูมสมัยเก่าสำหรับขุนนางนุ่งหรือห่อคัมภีร์เป็นต้น, สมปัก ก็เรียก.
ผ้าแก้ว เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-ไม้-โท-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าบางใสอย่างแก้ว เนื้อแข็ง ใช้ทำเครื่องแต่งกายหรือดอกไม้เป็นต้น.	ผ้าแก้ว น. ผ้าบางใสอย่างแก้ว เนื้อแข็ง ใช้ทำเครื่องแต่งกายหรือดอกไม้เป็นต้น.
ผ้าขนหนู เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-นอ-หนู-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าที่มีลักษณะเป็นขนขด ใช้ห่มหรือเช็ดตัวเป็นต้น.	ผ้าขนหนู น. ผ้าที่มีลักษณะเป็นขนขด ใช้ห่มหรือเช็ดตัวเป็นต้น.
ผ้าขาวม้า เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าฝ้ายทอเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า มักมีลายตาหมากรุก ใช้ผลัดอาบน้ำหรือเคียนพุงเป็นต้น, ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ผ้าขะม้า.	ผ้าขาวม้า น. ผ้าฝ้ายทอเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า มักมีลายตาหมากรุก ใช้ผลัดอาบน้ำหรือเคียนพุงเป็นต้น, (ปาก) ผ้าขะม้า.
ผ้าขี้ริ้ว เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-วอ-แหวน	๑ น. ชื่อกระเพาะอย่างหนึ่งของสัตว์เคี้ยวเอื้องเช่นวัว ควาย เป็นต้น; ผ้าเก่าขาดที่ใช้เช็ดถูเป็นต้น.	ผ้าขี้ริ้ว ๑ น. ชื่อกระเพาะอย่างหนึ่งของสัตว์เคี้ยวเอื้องเช่นวัว ควาย เป็นต้น; ผ้าเก่าขาดที่ใช้เช็ดถูเป็นต้น.
ผ้าขี้ริ้วห่อทอง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-วอ-แหวน-หอ-หีบ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง คนมั่งมีแต่แต่งตัวซอมซ่อ.	ผ้าขี้ริ้วห่อทอง (สำ) น. คนมั่งมีแต่แต่งตัวซอมซ่อ.
ผ้าชุบสรง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้-สอ-เสือ-รอ-เรือ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าผลัดอาบน้ำเจ้านายหรือพระสงฆ์.	ผ้าชุบสรง น. ผ้าผลัดอาบน้ำเจ้านายหรือพระสงฆ์.
ผ้าชุบอาบ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าผลัดอาบน้ำ.	ผ้าชุบอาบ น. ผ้าผลัดอาบน้ำ.
ผ้าเช็ดตัว เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าขนหนูรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า ใช้ซับหรือเช็ดเนื้อตัวให้แห้ง.	ผ้าเช็ดตัว น. ผ้าขนหนูรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า ใช้ซับหรือเช็ดเนื้อตัวให้แห้ง.
ผ้าเช็ดปาก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าแดงหรือผ้าแดงสลับเหลืองเป็นตา ๆ สำหรับคนกินหมากใช้เช็ดปาก.	ผ้าเช็ดปาก น. ผ้าแดงหรือผ้าแดงสลับเหลืองเป็นตา ๆ สำหรับคนกินหมากใช้เช็ดปาก.
ผ้าเช็ดมือ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้ารูปสี่เหลี่ยมจัตุรัสสำหรับเช็ดมือหรือเช็ดปากที่โต๊ะอาหาร.	ผ้าเช็ดมือ น. ผ้ารูปสี่เหลี่ยมจัตุรัสสำหรับเช็ดมือหรือเช็ดปากที่โต๊ะอาหาร.
ผ้าเช็ดหน้า เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าผืนเล็กรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส สําหรับเช็ดหน้าซับเหงื่อเป็นต้น.	ผ้าเช็ดหน้า น. ผ้าผืนเล็กรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส สําหรับเช็ดหน้าซับเหงื่อเป็นต้น.
ผ้าดำ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าด้ายชนิดย้อมมะเกลือ ใช้เป็นผ้านุ่งไว้ทุกข์.	ผ้าดำ น. ผ้าด้ายชนิดย้อมมะเกลือ ใช้เป็นผ้านุ่งไว้ทุกข์.
ผ้าดิบ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าที่ทอด้วยด้ายที่ยังไม่ได้ฟอก.	ผ้าดิบ น. ผ้าที่ทอด้วยด้ายที่ยังไม่ได้ฟอก.
ผ้าแดง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-ดอ-เด็ก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าทอด้วยด้ายย้อมสีแดงเลือดนก มักใช้ทําผ้านุ่งโจงกระเบนหรือผ้าเช็ดปากสําหรับคนกินหมากเป็นต้น.	ผ้าแดง น. ผ้าทอด้วยด้ายย้อมสีแดงเลือดนก มักใช้ทําผ้านุ่งโจงกระเบนหรือผ้าเช็ดปากสําหรับคนกินหมากเป็นต้น.
ผ้าต่วน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อผ้าแพรชนิดหนึ่ง เนื้อเกลี้ยงเป็นมันด้านเดียว ทอเป็นลายสอง.	ผ้าต่วน น. ชื่อผ้าแพรชนิดหนึ่ง เนื้อเกลี้ยงเป็นมันด้านเดียว ทอเป็นลายสอง.
ผ้าตา เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้านุ่งชนิดหนึ่งที่ทอด้วยด้ายหรือไหมมีลายเป็นตา ๆ.	ผ้าตา น. ผ้านุ่งชนิดหนึ่งที่ทอด้วยด้ายหรือไหมมีลายเป็นตา ๆ.
ผ้าไตร เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้า ๓ ผืนของภิกษุ คือ อันตรวาสก (สบง) อุตราสงค์ (จีวร) และสังฆาฏิ (ผ้าทาบ), ไตร ก็เรียก เช่น ไตรครอง ดอกไม้คลุมไตร, เรียกเต็มว่า ผ้าไตรจีวร.	ผ้าไตร น. ผ้า ๓ ผืนของภิกษุ คือ อันตรวาสก (สบง) อุตราสงค์ (จีวร) และสังฆาฏิ (ผ้าทาบ), ไตร ก็เรียก เช่น ไตรครอง ดอกไม้คลุมไตร, เรียกเต็มว่า ผ้าไตรจีวร.
ผ้าถุง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อุ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องนุ่งของผู้หญิง ซึ่งใช้ผืนผ้าเย็บริมด้านข้างให้ติดกัน.	ผ้าถุง น. เครื่องนุ่งของผู้หญิง ซึ่งใช้ผืนผ้าเย็บริมด้านข้างให้ติดกัน.
ผ้าแถบ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-ถอ-ถุง-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าผืนยาว ๆ แคบ ๆ ใช้ห่มคาดหน้าอกต่างเสื้อ.	ผ้าแถบ น. ผ้าผืนยาว ๆ แคบ ๆ ใช้ห่มคาดหน้าอกต่างเสื้อ.
ผ้าทิพย์ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าที่ห้อยตรงหน้าฐานพระพุทธรูป (โดยมากปั้นด้วยปูนทําเป็นลายต่าง ๆ แต่ที่ไม่เป็นลายก็มี), ผ้าที่ห้อยหน้าราชอาสน์หรือพนักพลับพลา.	ผ้าทิพย์ น. ผ้าที่ห้อยตรงหน้าฐานพระพุทธรูป (โดยมากปั้นด้วยปูนทําเป็นลายต่าง ๆ แต่ที่ไม่เป็นลายก็มี), ผ้าที่ห้อยหน้าราชอาสน์หรือพนักพลับพลา.
ผ้าเทศ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-สา-ลา	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าขาวเนื้อดีมาจากต่างประเทศ.	ผ้าเทศ (โบ) น. ผ้าขาวเนื้อดีมาจากต่างประเทศ.
ผ้านวม เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-วอ-แหวน-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าห่มที่มีของอ่อนนุ่มเช่นสำลีอยู่ข้างในเพื่อให้ความอบอุ่น.	ผ้านวม น. ผ้าห่มที่มีของอ่อนนุ่มเช่นสำลีอยู่ข้างในเพื่อให้ความอบอุ่น.
ผ้านุ่ง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าสําหรับนุ่งชนิดหนึ่ง มีลักษณะเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้า เวลานุ่งม้วนให้เป็นชายกระเบนหรือหางกระเบนแล้วสอดไปใต้หว่างขา ดึงขึ้นไปเหน็บขอบผ้าด้านหลังระดับบั้นเอวตอนที่เรียกว่า กระเบนเหน็บ.	ผ้านุ่ง น. ผ้าสําหรับนุ่งชนิดหนึ่ง มีลักษณะเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้า เวลานุ่งม้วนให้เป็นชายกระเบนหรือหางกระเบนแล้วสอดไปใต้หว่างขา ดึงขึ้นไปเหน็บขอบผ้าด้านหลังระดับบั้นเอวตอนที่เรียกว่า กระเบนเหน็บ.
ผ้าใบ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าชนิดหนึ่ง เนื้อหนา ทนทาน ใช้ทําใบเรือ กระเป๋า รองเท้า เป็นต้น, ผ้าที่ใช้เขียนรูปสีนํ้ามัน.	ผ้าใบ น. ผ้าชนิดหนึ่ง เนื้อหนา ทนทาน ใช้ทําใบเรือ กระเป๋า รองเท้า เป็นต้น, ผ้าที่ใช้เขียนรูปสีนํ้ามัน.
ผ้าใบกลอย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าขาวบางเนื้อแน่นละเอียด.	ผ้าใบกลอย น. ผ้าขาวบางเนื้อแน่นละเอียด.
ผ้าใบเมี่ยง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าขาวใช้ห่อศพที่เข้าโกศ.	ผ้าใบเมี่ยง น. ผ้าขาวใช้ห่อศพที่เข้าโกศ.
ผ้าป่า เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้า (พร้อมทั้งเครื่องบริวาร ถ้ามี) ที่นําเอาไปวางทอดไว้เสมือนว่าเป็นผ้าที่ทิ้งอยู่ในป่า เพื่อให้พระชักเอาไป เป็นทํานองผ้าบังสุกุล มักทําเป็นปรกติต่อท้ายทอดกฐิน เรียกว่า ทอดผ้าป่า.	ผ้าป่า น. ผ้า (พร้อมทั้งเครื่องบริวาร ถ้ามี) ที่นําเอาไปวางทอดไว้เสมือนว่าเป็นผ้าที่ทิ้งอยู่ในป่า เพื่อให้พระชักเอาไป เป็นทํานองผ้าบังสุกุล มักทําเป็นปรกติต่อท้ายทอดกฐิน เรียกว่า ทอดผ้าป่า.
ผ้าป่าน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าที่ทอด้วยป่าน มีลักษณะบางโปร่ง เส้นแกร่ง.	ผ้าป่าน น. ผ้าที่ทอด้วยป่าน มีลักษณะบางโปร่ง เส้นแกร่ง.
ผ้าผ่อน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าทั่ว ๆ ไป, ผ้านุ่งผ้าห่ม.	ผ้าผ่อน น. ผ้าทั่ว ๆ ไป, ผ้านุ่งผ้าห่ม.
ผ้าแฝง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-ฝอ-ฝา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าคาดเอว ปักด้วยดิ้นเงินแล่ง ทองแล่ง เป็นลวดลายต่าง ๆ โบราณใช้เป็นเครื่องประกอบอย่างหนึ่งที่แสดงศักดิ์, สมรด หรือ สํารด ก็เรียก.	ผ้าแฝง น. ผ้าคาดเอว ปักด้วยดิ้นเงินแล่ง ทองแล่ง เป็นลวดลายต่าง ๆ โบราณใช้เป็นเครื่องประกอบอย่างหนึ่งที่แสดงศักดิ์, สมรด หรือ สํารด ก็เรียก.
ผ้าพันคอ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-คอ-ควาย-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าสําหรับพันคอเพื่อกันหนาวเป็นต้น.	ผ้าพันคอ น. ผ้าสําหรับพันคอเพื่อกันหนาวเป็นต้น.
ผ้าพันแผล เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าที่ทอด้วยฝ้าย เป็นแถบยาว ๆ มีลักษณะโปร่งบาง สีขาว ใช้สําหรับพันหุ้มบาดแผล.	ผ้าพันแผล น. ผ้าที่ทอด้วยฝ้าย เป็นแถบยาว ๆ มีลักษณะโปร่งบาง สีขาว ใช้สําหรับพันหุ้มบาดแผล.
ผ้าพื้น เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้านุ่งที่ทอด้วยด้ายมีสีใดสีหนึ่งเป็นพื้น ไม่มีดอกไม่มีลาย.	ผ้าพื้น น. ผ้านุ่งที่ทอด้วยด้ายมีสีใดสีหนึ่งเป็นพื้น ไม่มีดอกไม่มีลาย.
ผ้าเพลาะ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้า ๒ ผืนที่เย็บข้างต่อริมติดกันให้กว้างออก.	ผ้าเพลาะ น. ผ้า ๒ ผืนที่เย็บข้างต่อริมติดกันให้กว้างออก.
ผ้าแพร เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าไหมชนิดหนึ่ง.	ผ้าแพร น. ผ้าไหมชนิดหนึ่ง.
ผ้าโพกหัว เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-กอ-ไก่-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าที่ใช้พันหรือคลุมหัว.	ผ้าโพกหัว น. ผ้าที่ใช้พันหรือคลุมหัว.
ผ้าม่วง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าไหมสำหรับผู้ชายนุ่ง มีสีม่วงครามหรือม่วงชาดเป็นต้น.	ผ้าม่วง น. ผ้าไหมสำหรับผู้ชายนุ่ง มีสีม่วงครามหรือม่วงชาดเป็นต้น.
ผ้ามัดหมี่ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าชนิดหนึ่ง ทอโดยเอาเชือกมัดด้ายหรือไหมเป็นเปลาะ ๆ ตามลาย แล้วย้อมสี เมื่อทอแล้วจะได้ลวดลายตามที่มัดไว้, หมี่ ก็เรียก.	ผ้ามัดหมี่ น. ผ้าชนิดหนึ่ง ทอโดยเอาเชือกมัดด้ายหรือไหมเป็นเปลาะ ๆ ตามลาย แล้วย้อมสี เมื่อทอแล้วจะได้ลวดลายตามที่มัดไว้, หมี่ ก็เรียก.
ผ้ายก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าไหมชนิดหนึ่งที่ทอยกเป็นดอกให้เป็นลายเด่นขึ้น.	ผ้ายก น. ผ้าไหมชนิดหนึ่งที่ทอยกเป็นดอกให้เป็นลายเด่นขึ้น.
ผ้ายาง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ผืนยางหรือพลาสติก ใช้ปูที่นอนหรือเบาะเป็นต้น.	ผ้ายาง น. ผืนยางหรือพลาสติก ใช้ปูที่นอนหรือเบาะเป็นต้น.
ผ้าลาย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้านุ่งที่เขียนหรือพิมพ์ลายเป็นดอกดวงต่าง ๆ มีลักษณะเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้า ใช้เป็นผ้านุ่งโจงกระเบน ปัจจุบันทําเป็นผ้าถุง.	ผ้าลาย น. ผ้านุ่งที่เขียนหรือพิมพ์ลายเป็นดอกดวงต่าง ๆ มีลักษณะเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้า ใช้เป็นผ้านุ่งโจงกระเบน ปัจจุบันทําเป็นผ้าถุง.
ผ้าลูกไม้ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าที่ถักโปร่งเป็นลวดลายต่าง ๆ.	ผ้าลูกไม้ น. ผ้าที่ถักโปร่งเป็นลวดลายต่าง ๆ.
ผ้าสันถัต เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ถอ-ถุง-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าที่พระภิกษุรองนั่ง.	ผ้าสันถัต น. ผ้าที่พระภิกษุรองนั่ง.
ผ้าสาลู เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าขาวบางเนื้อละเอียด, ในปัจจุบันอนุโลมเรียกผ้าขาวบางเนื้อนุ่ม มักใช้ทำเป็นผ้าอ้อมว่า ผ้าสาลู ด้วย.	ผ้าสาลู น. ผ้าขาวบางเนื้อละเอียด, ในปัจจุบันอนุโลมเรียกผ้าขาวบางเนื้อนุ่ม มักใช้ทำเป็นผ้าอ้อมว่า ผ้าสาลู ด้วย.
ผ้าสำลี เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อำ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าชนิดหนึ่ง มีขนเนื้อนุ่ม มักใช้ห่ม ตัดเสื้อกันหนาว.	ผ้าสำลี น. ผ้าชนิดหนึ่ง มีขนเนื้อนุ่ม มักใช้ห่ม ตัดเสื้อกันหนาว.
ผ้าห้อยหอ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าซึ่งเจ้าบ่าวนุ่งในพิธีซัดนํ้าแต่งงานแล้วผลัดพาดไว้ที่เรือนหอ มีของมีค่าอยู่ในนั้นเพื่อเป็นรางวัลผู้เอาไปซัก.	ผ้าห้อยหอ (โบ) น. ผ้าซึ่งเจ้าบ่าวนุ่งในพิธีซัดนํ้าแต่งงานแล้วผลัดพาดไว้ที่เรือนหอ มีของมีค่าอยู่ในนั้นเพื่อเป็นรางวัลผู้เอาไปซัก.
ผ้าหางกระรอก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อผ้าชนิดหนึ่งที่ทอด้วยด้ายหรือไหมต่างสี ฟั่นเป็นเกลียวเสียก่อน เมื่อทอแล้วมีลายแลดูดังลายหางกระรอก.	ผ้าหางกระรอก น. ชื่อผ้าชนิดหนึ่งที่ทอด้วยด้ายหรือไหมต่างสี ฟั่นเป็นเกลียวเสียก่อน เมื่อทอแล้วมีลายแลดูดังลายหางกระรอก.
ผ้าเหลือง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง จีวร เช่น เกาะชายผ้าเหลือง, เครื่องหมายแห่งพระพุทธศาสนา, พระพุทธศาสนา, ในความว่า ไม่เห็นแก่พระ ก็เห็นแก่ผ้าเหลืองเถิด.	ผ้าเหลือง (ปาก) น. จีวร เช่น เกาะชายผ้าเหลือง, เครื่องหมายแห่งพระพุทธศาสนา, พระพุทธศาสนา, ในความว่า ไม่เห็นแก่พระ ก็เห็นแก่ผ้าเหลืองเถิด.
ผ้าเหลืองร้อน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง อยากสึก (ใช้แก่พระภิกษุสามเณร).	ผ้าเหลืองร้อน (ปาก) ก. อยากสึก (ใช้แก่พระภิกษุสามเณร).
ผ้าไหว้ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าที่ฝ่ายชายนําไปให้แก่ญาติผู้ใหญ่ของฝ่ายหญิง เพื่อเป็นการเคารพในเวลาแต่งงาน.	ผ้าไหว้ น. ผ้าที่ฝ่ายชายนําไปให้แก่ญาติผู้ใหญ่ของฝ่ายหญิง เพื่อเป็นการเคารพในเวลาแต่งงาน.
ผ้าอนามัย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าสําหรับซับระดู.	ผ้าอนามัย น. ผ้าสําหรับซับระดู.
ผ้าอ้อม เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ออ-อ่าง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ท่อนผ้าสําหรับปูให้เด็กนอนในเบาะ.	ผ้าอ้อม น. ท่อนผ้าสําหรับปูให้เด็กนอนในเบาะ.
ผ้าอาบ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าที่พระภิกษุสามเณรใช้ผลัดอาบนํ้า.	ผ้าอาบ น. ผ้าที่พระภิกษุสามเณรใช้ผลัดอาบนํ้า.
ผาก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แห้งอย่างไม่มีความชื้นปนอยู่, แห้งสนิท, ในคำว่า แห้งผาก.	ผาก ๑ ว. แห้งอย่างไม่มีความชื้นปนอยู่, แห้งสนิท, ในคำว่า แห้งผาก.
ผากแผ้ง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เหือดแห้ง, แห้งกรอบ.	ผากแผ้ง ก. เหือดแห้ง, แห้งกรอบ.
ผาก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไผ่ชนิด Gigantochloa hasskarliana Backer ในวงศ์ Gramineae ไม่มีหนาม ปล้องยาว กาบหุ้มลําต้นแข็ง สีส้ม มีขนดํา.	ผาก ๒ น. ชื่อไผ่ชนิด Gigantochloa hasskarliana Backer ในวงศ์ Gramineae ไม่มีหนาม ปล้องยาว กาบหุ้มลําต้นแข็ง สีส้ม มีขนดํา.
ผาก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนหน้าเหนือคิ้วขึ้นไป เรียกว่า หน้าผาก.	ผาก ๓ น. ส่วนหน้าเหนือคิ้วขึ้นไป เรียกว่า หน้าผาก.
ผ้าขี้ริ้ว เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑	ดูใน ผ้า เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา.	ผ้าขี้ริ้ว ๑ ดูใน ผ้า.
ผ้าขี้ริ้ว เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-วอ-แหวน ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่องูทะเลชนิด Acrochordus granulatus ในวงศ์ Colubridae ตัวสีเทาลายเทาเข้มปนนํ้าเงิน นุ่มนิ่มเหมือนกองผ้าขี้ริ้ว อาศัยตามทะเลโคลนมากกว่าทะเลนํ้าใส ไม่มีพิษ.	ผ้าขี้ริ้ว ๒ น. ชื่องูทะเลชนิด Acrochordus granulatus ในวงศ์ Colubridae ตัวสีเทาลายเทาเข้มปนนํ้าเงิน นุ่มนิ่มเหมือนกองผ้าขี้ริ้ว อาศัยตามทะเลโคลนมากกว่าทะเลนํ้าใส ไม่มีพิษ.
ผาง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังอย่างเสียงเอามือตบสิ่งของ.	ผาง ว. เสียงดังอย่างเสียงเอามือตบสิ่งของ.
ผ่าง ๆ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังเช่นนั้น.	ผ่าง ๆ ว. เสียงดังเช่นนั้น.
ผาณิต เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	[–นิด] เป็นคำนาม หมายถึง นํ้าอ้อย, บางทีประสงค์เอานํ้าตาลด้วย, เช่น ผาณิตผิชิดมด ฤจะอดบอาจจะมี. ในวงเล็บ มาจาก อิลราชคำฉันท์ หนังสืออ่านกวีนิพนธ์ ของ พระยาศรีสุนทรโวหาร (ผัน สาลักษณ) ฉบับโรงพิมพ์คุรุสภา พ.ศ. ๒๕๐๗ ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ผาณิต [–นิด] น. นํ้าอ้อย, บางทีประสงค์เอานํ้าตาลด้วย, เช่น ผาณิตผิชิดมด ฤจะอดบอาจจะมี. (อิลราช). (ป., ส.).
ผาด, ผาด ๆ ผาด เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก ผาด ๆ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ผ่านหรือเคลื่อนไปเร็ว (มักใช้แก่กริยาเห็น), มองแต่เผิน ๆ ไม่ถี่ถ้วน, เช่น มองผาด เห็นผาด ๆ ดูผาด ๆ.	ผาด, ผาด ๆ ว. ผ่านหรือเคลื่อนไปเร็ว (มักใช้แก่กริยาเห็น), มองแต่เผิน ๆ ไม่ถี่ถ้วน, เช่น มองผาด เห็นผาด ๆ ดูผาด ๆ.
ผาดผัง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ไปเร็ว, แล่นเร็ว.	ผาดผัง ก. ไปเร็ว, แล่นเร็ว.
ผาดแผลง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-งอ-งู	[–แผฺลง] เป็นคำกริยา หมายถึง ยิงไปโดยเร็ว.	ผาดแผลง [–แผฺลง] ก. ยิงไปโดยเร็ว.
ผาดโผน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-โอ-ผอ-ผึ้ง-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เคลื่อนไหวไปมารวดเร็วว่องไวน่าหวาดเสียวต่ออันตราย เช่น บินผาดโผน แสดงผาดโผน.	ผาดโผน ว. เคลื่อนไหวไปมารวดเร็วว่องไวน่าหวาดเสียวต่ออันตราย เช่น บินผาดโผน แสดงผาดโผน.
ผาดเพ่ง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ดูห่าง ๆ, ดูเผิน ๆ.	ผาดเพ่ง ก. ดูห่าง ๆ, ดูเผิน ๆ.
ผาติ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เจริญขึ้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ผาติ ว. เจริญขึ้น. (ป., ส.).
ผาติกรรม เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง การทําให้เจริญ, ใช้ในวินัยว่า การจําหน่ายครุภัณฑ์เพื่อประโยชน์สงฆ์อย่างใดอย่างหนึ่ง โดยเอาของเลวแลกเปลี่ยนเอาของดีกว่าให้แก่สงฆ์ หรือเอาของของตนถวายสงฆ์เป็นการทดแทนที่ตนทําของสงฆ์ชํารุดไปบ้าง, รื้อของที่ไม่ดีออกเสียทําให้ใหม่ดีกว่าของเก่า เช่น เอาที่วัดไปทําอย่างอื่นแล้วสร้างวัดถวายใหม่เป็นการชดใช้.	ผาติกรรม น. การทําให้เจริญ, ใช้ในวินัยว่า การจําหน่ายครุภัณฑ์เพื่อประโยชน์สงฆ์อย่างใดอย่างหนึ่ง โดยเอาของเลวแลกเปลี่ยนเอาของดีกว่าให้แก่สงฆ์ หรือเอาของของตนถวายสงฆ์เป็นการทดแทนที่ตนทําของสงฆ์ชํารุดไปบ้าง, รื้อของที่ไม่ดีออกเสียทําให้ใหม่ดีกว่าของเก่า เช่น เอาที่วัดไปทําอย่างอื่นแล้วสร้างวัดถวายใหม่เป็นการชดใช้.
ผ่าน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ล่วงจุดใดจุดหนึ่งไป เช่น รถผ่านสนามหลวง, อาการที่เคลื่อนจากจุดหนึ่งไปยังอีกจุดหนึ่ง เช่น รถสายนี้ผ่านสามย่าน สีลม, ล่วงเลย เช่น เวลาผ่านไป ๕ ปี; โดยปริยายหมายความว่า เคย เช่น ผ่านตามาแล้ว ผ่านหูมาก่อน หรือ ชำนาญเชี่ยวชาญ เช่น ผ่านงานมามาก ผ่านศึกมาหลายครั้ง, ยอมให้ก่อน เช่น ผ่านไปก่อน, ยอมให้ล่วงเข้าไปได้ เช่น บัตรผ่านประตู, สอบได้ เช่น ผ่านชั้นประถมปีที่ ๑ แล้ว, ได้รับความเห็นชอบ เช่น พระราชบัญญัติงบประมาณผ่านสภาแล้ว, ตัดทาง, ลัดทาง, เช่น ห้ามเดินผ่านสนาม, ข้าม เช่น ไฟแดงห้ามผ่าน มองผ่านไป, เปลี่ยน เช่น ผ่านมือ, ครอบครอง เช่น ผ่านเมือง, บอกราคาสูงเกินไป ในความว่า บอกราคาผ่านมากไป, ล่วงพ้นไป เช่น เวลาผ่านไป. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียกม้าที่มีลายขาวขวางพาดตัวว่า ม้าผ่าน; ถ้าประกอบหน้านามบางคําหมายความว่า พระเจ้าแผ่นดิน เช่น ผ่านเกล้าฯ ผ่านเผ้า ผ่านพิภพ ผ่านฟ้า.	ผ่าน ก. ล่วงจุดใดจุดหนึ่งไป เช่น รถผ่านสนามหลวง, อาการที่เคลื่อนจากจุดหนึ่งไปยังอีกจุดหนึ่ง เช่น รถสายนี้ผ่านสามย่าน สีลม, ล่วงเลย เช่น เวลาผ่านไป ๕ ปี; โดยปริยายหมายความว่า เคย เช่น ผ่านตามาแล้ว ผ่านหูมาก่อน หรือ ชำนาญเชี่ยวชาญ เช่น ผ่านงานมามาก ผ่านศึกมาหลายครั้ง, ยอมให้ก่อน เช่น ผ่านไปก่อน, ยอมให้ล่วงเข้าไปได้ เช่น บัตรผ่านประตู, สอบได้ เช่น ผ่านชั้นประถมปีที่ ๑ แล้ว, ได้รับความเห็นชอบ เช่น พระราชบัญญัติงบประมาณผ่านสภาแล้ว, ตัดทาง, ลัดทาง, เช่น ห้ามเดินผ่านสนาม, ข้าม เช่น ไฟแดงห้ามผ่าน มองผ่านไป, เปลี่ยน เช่น ผ่านมือ, ครอบครอง เช่น ผ่านเมือง, บอกราคาสูงเกินไป ในความว่า บอกราคาผ่านมากไป, ล่วงพ้นไป เช่น เวลาผ่านไป. ว. เรียกม้าที่มีลายขาวขวางพาดตัวว่า ม้าผ่าน; ถ้าประกอบหน้านามบางคําหมายความว่า พระเจ้าแผ่นดิน เช่น ผ่านเกล้าฯ ผ่านเผ้า ผ่านพิภพ ผ่านฟ้า.
ผาม เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ม้าม.	ผาม ๑ น. ม้าม.
ผาม เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน เป็นคำนาม หมายถึง ปะรํา.	ผาม ๒ (ถิ่น–อีสาน) น. ปะรํา.
ผาย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง แผ่กว้างออก เช่น อกผาย ตะโพกผาย; เคลื่อนจากที่ (คือ ผ้าย); เปิด; ระบายออก; แบะออก, แยกออก.	ผาย ก. แผ่กว้างออก เช่น อกผาย ตะโพกผาย; เคลื่อนจากที่ (คือ ผ้าย); เปิด; ระบายออก; แบะออก, แยกออก.
ผายปอด เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ปอ-ปลา-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ช่วยทําให้ปอดของผู้ป่วยได้รับออกซิเจนเพียงพอ โดยการกดหลัง การยกศอก เป็นต้น.	ผายปอด ก. ช่วยทําให้ปอดของผู้ป่วยได้รับออกซิเจนเพียงพอ โดยการกดหลัง การยกศอก เป็นต้น.
ผายผัง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ไปเร็ว, วิ่งเร็ว.	ผายผัง ก. ไปเร็ว, วิ่งเร็ว.
ผายผัน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง กลับไป, เดินไป, ผันผาย ก็ว่า.	ผายผัน ก. กลับไป, เดินไป, ผันผาย ก็ว่า.
ผายลม เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ลอ-ลิง-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ปล่อยให้ลมออกทางรูก้น, ตด.	ผายลม ก. ปล่อยให้ลมออกทางรูก้น, ตด.
ผ่าย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง ข้าง.	ผ่าย (ปาก) น. ข้าง.
ผ้าย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง เคลื่อนจากที่, ใช้ ผาย ก็มี.	ผ้าย ก. เคลื่อนจากที่, ใช้ ผาย ก็มี.
ผ่ายผอม เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ผอ-ผึ้ง-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ผอมไป.	ผ่ายผอม ว. ผอมไป.
ผาล เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง เหล็กสําหรับสวมหัวหมูเครื่องไถ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ผาล น. เหล็กสําหรับสวมหัวหมูเครื่องไถ. (ป., ส.).
ผาลคุน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู	[ผานละคุน] เป็นคำนาม หมายถึง เดือนซึ่งพระจันทร์เพ็ญเสวยนักษัตรผลคุนี คือ เดือน ๔ ตกในราวเดือนมีนาคม. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ซึ่งเกี่ยวกับนักษัตรผลคุนี, ซึ่งเกิดในนักษัตรผลคุนี. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ผาลฺคุน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-พิน-ทุ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู และมาจากภาษาบาลี ผคฺคุณ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-คอ-ควาย-พิน-ทุ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน.	ผาลคุน [ผานละคุน] น. เดือนซึ่งพระจันทร์เพ็ญเสวยนักษัตรผลคุนี คือ เดือน ๔ ตกในราวเดือนมีนาคม. ว. ซึ่งเกี่ยวกับนักษัตรผลคุนี, ซึ่งเกิดในนักษัตรผลคุนี. (ส. ผาลฺคุน; ป. ผคฺคุณ).
ผาลา เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคใต้ เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เตี้ย, แจ้, ลาด.	ผาลา (ถิ่น–ปักษ์ใต้) ว. เตี้ย, แจ้, ลาด.
ผาลาเพียงไหล่ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อท่ารําท่าหนึ่งในแม่ท่า.	ผาลาเพียงไหล่ น. ชื่อท่ารําท่าหนึ่งในแม่ท่า.
ผ่าว เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่รู้สึกร้อนแรงเมื่อมีไอร้อนมากระทบ เช่นตัวร้อนผ่าว, โดยปริยายหมายถึงอาการที่รู้สึกคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น อกร้อนผ่าว หน้าร้อนผ่าว.	ผ่าว ว. อาการที่รู้สึกร้อนแรงเมื่อมีไอร้อนมากระทบ เช่นตัวร้อนผ่าว, โดยปริยายหมายถึงอาการที่รู้สึกคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น อกร้อนผ่าว หน้าร้อนผ่าว.
ผาสุก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ความสําราญ, ความสบาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ผาสุก น. ความสําราญ, ความสบาย. (ป.).
ผ้าฮาด เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ฮอ-นก-ฮูก-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	ดู กระโดน เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ดอ-เด็ก-นอ-หนู.	ผ้าฮาด ดู กระโดน.
ผำ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อำ	ดู ไข่แหน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ขอ-ไข่-ไม้-เอก-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-นอ-หนู.	ผำ ดู ไข่แหน.
ผ้ำ ๆ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการเดินหรือวิ่งอย่างหนัก.	ผ้ำ ๆ ว. อาการเดินหรือวิ่งอย่างหนัก.
ผิ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ	เป็นคำสันธาน หมายถึง ถ้า, หาก, แม้น.	ผิ สัน. ถ้า, หาก, แม้น.
ผิว ๑, ผิว่า ผิว ความหมายที่ ๑ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน ผิว่า เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	[ผิวะ] เป็นคำสันธาน หมายถึง ถ้าว่า, หากว่า, แม้นว่า.	ผิว ๑, ผิว่า [ผิวะ] สัน. ถ้าว่า, หากว่า, แม้นว่า.
ผิง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทำให้ร่างกายอบอุ่นด้วยวิธีอังไฟ เรียกว่า ผิงไฟ, ทำให้ร่างกายอบอุ่นด้วยแดด เรียกว่า ผิงแดด; ทำให้สุกด้วยไฟล่างไฟบน เช่น ผิงขนมกลีบลำดวน. เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อขนมอย่างหนึ่ง ทําด้วยแป้ง ไข่ นํ้าตาลทราย มีรูปแบน ๆ คล้ายไข่แมงมุม อบให้สุกด้วยไฟล่างไฟบนเรียกว่า ขนมผิง.	ผิง ก. ทำให้ร่างกายอบอุ่นด้วยวิธีอังไฟ เรียกว่า ผิงไฟ, ทำให้ร่างกายอบอุ่นด้วยแดด เรียกว่า ผิงแดด; ทำให้สุกด้วยไฟล่างไฟบน เช่น ผิงขนมกลีบลำดวน. น. ชื่อขนมอย่างหนึ่ง ทําด้วยแป้ง ไข่ นํ้าตาลทราย มีรูปแบน ๆ คล้ายไข่แมงมุม อบให้สุกด้วยไฟล่างไฟบนเรียกว่า ขนมผิง.
ผิด เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ตรงกับความจริงหรือที่กําหนดนิยมไว้, ไม่ถูก, ต่างไป, แปลกไป, เช่น ของสิ่งนี้ผิดกับสิ่งนั้น.	ผิด ว. ไม่ตรงกับความจริงหรือที่กําหนดนิยมไว้, ไม่ถูก, ต่างไป, แปลกไป, เช่น ของสิ่งนี้ผิดกับสิ่งนั้น.
ผิดกลิ่น เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แปลกไปจากกลิ่นที่คุ้นเคยและทำให้เกิดปฏิกิริยา.	ผิดกลิ่น ว. แปลกไปจากกลิ่นที่คุ้นเคยและทำให้เกิดปฏิกิริยา.
ผิดขา เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ผิดไปจากพวก, ไม่ถูกขากัน.	ผิดขา ว. ผิดไปจากพวก, ไม่ถูกขากัน.
ผิดคน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-คอ-ควาย-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ใช่คนที่ตนมุ่งประสงค์, ไม่ใช่คนที่ต้องการ, เช่น ถามผิดคน.	ผิดคน ว. ไม่ใช่คนที่ตนมุ่งประสงค์, ไม่ใช่คนที่ต้องการ, เช่น ถามผิดคน.
ผิดคำพูด เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-คอ-ควาย-สะ-หระ-อำ-พอ-พาน-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่รักษาคำพูด, ผิดวาจา ก็ว่า.	ผิดคำพูด ว. ไม่รักษาคำพูด, ผิดวาจา ก็ว่า.
ผิดใจ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง หมางใจกัน.	ผิดใจ ก. หมางใจกัน.
ผิดตัว เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ผิดจากคนที่ตนเจาะจง เช่น ตีผิดตัว ชี้ผิดตัว.	ผิดตัว ว. ผิดจากคนที่ตนเจาะจง เช่น ตีผิดตัว ชี้ผิดตัว.
ผิดตา เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แปลกไปจากที่เคยเห็น.	ผิดตา ว. แปลกไปจากที่เคยเห็น.
ผิดท่า เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ผิดจังหวะ.	ผิดท่า ก. ผิดจังหวะ.
ผิดที่, ผิดที่ผิดทาง ผิดที่ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก ผิดที่ผิดทาง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง อยู่ในที่ที่ไม่เคยอยู่, อยู่ในที่ที่ไม่ควรจะอยู่.	ผิดที่, ผิดที่ผิดทาง ก. อยู่ในที่ที่ไม่เคยอยู่, อยู่ในที่ที่ไม่ควรจะอยู่.
ผิดนัก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน หมายถึง ถ้าพลาดไป เช่น ผิดนักก็แค่ตาย.	ผิดนัก (สำ) ถ้าพลาดไป เช่น ผิดนักก็แค่ตาย.
ผิดนัด เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่ไปตามนัด, ไปไม่ตรงตามเวลาที่นัดไว้; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง การที่ลูกหนี้ไม่ชําระหนี้ตามกําหนดเวลา หรือการที่เจ้าหนี้ไม่รับชําระหนี้ โดยปราศจากมูลเหตุอันจะอ้างกฎหมายได้.	ผิดนัด ก. ไม่ไปตามนัด, ไปไม่ตรงตามเวลาที่นัดไว้; (กฎ) การที่ลูกหนี้ไม่ชําระหนี้ตามกําหนดเวลา หรือการที่เจ้าหนี้ไม่รับชําระหนี้ โดยปราศจากมูลเหตุอันจะอ้างกฎหมายได้.
ผิดน้ำ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำกริยา หมายถึง ดื่มนํ้าจากแหล่งที่ไม่เคยกินจนทำให้ไม่สบาย; ทำผิดจากคำปฏิญาณเมื่อดื่มน้ำสาบาน ทำให้ได้รับผลร้าย; อาการที่ปลาหายใจไม่สะดวกเมื่อปล่อยลงไปในแหล่งน้ำที่แปลกไป ในคำว่า ปลาผิดน้ำ.	ผิดน้ำ ก. ดื่มนํ้าจากแหล่งที่ไม่เคยกินจนทำให้ไม่สบาย; ทำผิดจากคำปฏิญาณเมื่อดื่มน้ำสาบาน ทำให้ได้รับผลร้าย; อาการที่ปลาหายใจไม่สะดวกเมื่อปล่อยลงไปในแหล่งน้ำที่แปลกไป ในคำว่า ปลาผิดน้ำ.
ผิดประหลาด เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง แปลกจากที่เคย.	ผิดประหลาด ก. แปลกจากที่เคย.
ผิดปาก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ผิดไปจากที่พูด เช่น ผิดปากว่าเสียเมื่อไหร่ ไม่ผิดปาก.	ผิดปาก ก. ผิดไปจากที่พูด เช่น ผิดปากว่าเสียเมื่อไหร่ ไม่ผิดปาก.
ผิดผี เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง ผิดจารีตประเพณี (มักใช้ในทางชู้สาว).	ผิดผี ก. ผิดจารีตประเพณี (มักใช้ในทางชู้สาว).
ผิดผู้ผิดคน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-คอ-ควาย-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่เหมือนคนทั่วไป.	ผิดผู้ผิดคน ว. ไม่เหมือนคนทั่วไป.
ผิดแผก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง แตกต่าง.	ผิดแผก ก. แตกต่าง.
ผิดฝาผิดตัว เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ฝอ-ฝา-สะ-หระ-อา-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่เข้าชุดกัน, ไม่เข้าคู่กัน, คนละพวก คนละฝ่าย.	ผิดฝาผิดตัว ว. ไม่เข้าชุดกัน, ไม่เข้าคู่กัน, คนละพวก คนละฝ่าย.
ผิดพ้องหมองใจ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-พอ-พาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง ขุ่นเคืองใจ.	ผิดพ้องหมองใจ ก. ขุ่นเคืองใจ.
ผิดพ่อผิดแม่ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-พอ-พาน-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แตกต่างไปจากพ่อแม่.	ผิดพ่อผิดแม่ ว. แตกต่างไปจากพ่อแม่.
ผิดเพศ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สอ-สา-ลา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ผิดแผกไปจากเพศของตน เช่น แต่งตัวผิดเพศ.	ผิดเพศ ว. ผิดแผกไปจากเพศของตน เช่น แต่งตัวผิดเพศ.
ผิดเพี้ยน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ผิดแปลกไปเล็กน้อย, คลาดเคลื่อน, เพี้ยน ก็ว่า.	ผิดเพี้ยน ว. ผิดแปลกไปเล็กน้อย, คลาดเคลื่อน, เพี้ยน ก็ว่า.
ผิดมนุษย์มนา เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด-มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่เหมือนมนุษย์ธรรมดาสามัญ เช่น รูปร่างใหญ่โตผิดมนุษย์มนา มีพละกำลังผิดมนุษย์มนา.	ผิดมนุษย์มนา ว. ไม่เหมือนมนุษย์ธรรมดาสามัญ เช่น รูปร่างใหญ่โตผิดมนุษย์มนา มีพละกำลังผิดมนุษย์มนา.
ผิดเมีย,ผิดลูกผิดเมีย ผิดเมีย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก ผิดลูกผิดเมีย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ล่วงประเวณีกับภริยาผู้อื่น.	ผิดเมีย,ผิดลูกผิดเมีย ก. ล่วงประเวณีกับภริยาผู้อื่น.
ผิดรูปผิดร่าง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ปอ-ปลา-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เปลี่ยนไปจนเสียรูปเดิม.	ผิดรูปผิดร่าง ว. เปลี่ยนไปจนเสียรูปเดิม.
ผิดวาจา เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่รักษาคำพูด, ผิดคำพูด ก็ว่า.	ผิดวาจา ว. ไม่รักษาคำพูด, ผิดคำพูด ก็ว่า.
ผิดวิสัย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ผิดลักษณะที่เป็นอยู่ตามปรกติ เช่น ผิดวิสัยของมนุษย์.	ผิดวิสัย ว. ผิดลักษณะที่เป็นอยู่ตามปรกติ เช่น ผิดวิสัยของมนุษย์.
ผิดศีล เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อี-ลอ-ลิง	เป็นคำกริยา หมายถึง ล่วงละเมิดศีล.	ผิดศีล ก. ล่วงละเมิดศีล.
ผิดสังเกต เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ตอ-เต่า	เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่เป็นไปตามปรกติอย่างที่เคยพบเคยเห็น.	ผิดสังเกต ก. ไม่เป็นไปตามปรกติอย่างที่เคยพบเคยเห็น.
ผิดสําแดง, ผิดสำแลง ผิดสําแดง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สอ-เสือ-นิก-คะ-หิด-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-ดอ-เด็ก-งอ-งู ผิดสำแลง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง กินอาหารแสลงไข้ ทําให้โรคกําเริบ.	ผิดสําแดง, ผิดสำแลง ก. กินอาหารแสลงไข้ ทําให้โรคกําเริบ.
ผิดสี เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ต่างสีกัน, เดิมใช้แก่คนที่แต่งเครื่องแบบต่างสีกัน เมื่อพบเห็นมักทำให้รู้สึกว่าเป็นคนละพวก.	ผิดสี (ปาก) ว. ต่างสีกัน, เดิมใช้แก่คนที่แต่งเครื่องแบบต่างสีกัน เมื่อพบเห็นมักทำให้รู้สึกว่าเป็นคนละพวก.
ผิดสีผิดกลิ่น เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ใช่พวกเดียวกัน.	ผิดสีผิดกลิ่น ว. ไม่ใช่พวกเดียวกัน.
ผิดเส้น เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-ไม้-โท-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ถูกกัน.	ผิดเส้น (ปาก) ว. ไม่ถูกกัน.
ผิดหวัง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่สมหวัง, ไม่ได้ดังที่หวัง.	ผิดหวัง ว. ไม่สมหวัง, ไม่ได้ดังที่หวัง.
ผิดหู เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แสลงหู, ไม่ถูกหู.	ผิดหู (ปาก) ว. แสลงหู, ไม่ถูกหู.
ผิดหูผิดตา เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ผิดสังเกต, ผิดแปลกไปจากเดิม.	ผิดหูผิดตา ก. ผิดสังเกต, ผิดแปลกไปจากเดิม.
ผิดอากาศ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา	เป็นคำกริยา หมายถึง ผิดไปจากอากาศที่เคยคุ้น, แพ้อากาศ.	ผิดอากาศ ก. ผิดไปจากอากาศที่เคยคุ้น, แพ้อากาศ.
ผิดก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่	[ผิ–ดก] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มั่งคั่ง, ผึ่งผาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ผีตก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า-กอ-ไก่ และมาจากภาษาสันสกฤต สฺผีตก เขียนว่า สอ-เสือ-พิน-ทุ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า-กอ-ไก่.	ผิดก [ผิ–ดก] ว. มั่งคั่ง, ผึ่งผาย. (ป. ผีตก; ส. สฺผีตก).
ผิตะ ผีตะ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มั่งคั่ง, ผึ่งผาย, กว้างขวาง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ผิตะ ผีตะ ว. มั่งคั่ง, ผึ่งผาย, กว้างขวาง. (ป.).
ผิน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง หัน, ผัน หรือ หิน ก็ว่า; แปรพระพักตร์ (ใช้แก่พระพุทธรูป).	ผิน ก. หัน, ผัน หรือ หิน ก็ว่า; แปรพระพักตร์ (ใช้แก่พระพุทธรูป).
ผินหลังให้ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ไม้-โท	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่สนใจ, ไม่แยแส, ไม่ไยดี, เลิกคบกัน.	ผินหลังให้ (สำ) ก. ไม่สนใจ, ไม่แยแส, ไม่ไยดี, เลิกคบกัน.
ผิว เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑	ดูใน ผิ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ.	ผิว ๑ ดูใน ผิ.
ผิว เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนที่มีลักษณะบาง ๆ เป็นพื้นหุ้มอยู่ภายนอกสุดของหนังและเปลือกเป็นต้น.	ผิว ๒ น. ส่วนที่มีลักษณะบาง ๆ เป็นพื้นหุ้มอยู่ภายนอกสุดของหนังและเปลือกเป็นต้น.
ผิว ๆ, ผิวเผิน ผิว ๆ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน ไม้-ยะ-มก ผิวเผิน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ตื้น ๆ, ไม่ลึกซึ้ง.	ผิว ๆ, ผิวเผิน ว. ตื้น ๆ, ไม่ลึกซึ้ง.
ผิวจราจร เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ผิวถนนที่ยวดยานพาหนะแล่นไปมา.	ผิวจราจร น. ผิวถนนที่ยวดยานพาหนะแล่นไปมา.
ผิวน้ำ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนบนสุดของนํ้า.	ผิวน้ำ น. ส่วนบนสุดของนํ้า.
ผิวบาง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แบบบาง, อ่อนแอ, ผู้ดี, ใช้โดยปริยายไปถึงจิตใจด้วย.	ผิวบาง ว. แบบบาง, อ่อนแอ, ผู้ดี, ใช้โดยปริยายไปถึงจิตใจด้วย.
ผิวปาก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ห่อริมฝีปากให้แคบพอ แล้วเป่าลมออกให้เกิดเสียงตามที่ต้องการ.	ผิวปาก ก. ห่อริมฝีปากให้แคบพอ แล้วเป่าลมออกให้เกิดเสียงตามที่ต้องการ.
ผิวพรรณ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-พอ-พาน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน	เป็นคำนาม หมายถึง สีเนื้อ.	ผิวพรรณ น. สีเนื้อ.
ผิวหนัง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง หนังที่เป็นผิวชั้นนอกสุดของคนและสัตว์, หนังกําพร้า ก็เรียก; ชื่อโรคชนิดหนึ่งก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นที่ส่วนต่าง ๆ ของผิวหนัง.	ผิวหนัง น. หนังที่เป็นผิวชั้นนอกสุดของคนและสัตว์, หนังกําพร้า ก็เรียก; ชื่อโรคชนิดหนึ่งก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นที่ส่วนต่าง ๆ ของผิวหนัง.
ผี เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่มนุษย์เชื่อว่าเป็นสภาพลึกลับ มองไม่เห็นตัว แต่อาจจะปรากฏเหมือนมีตัวตนได้ อาจให้คุณหรือโทษได้ มีทั้งดีและร้าย เช่น ผีปู่ย่าตายาย ผีเรือน ผีห่า, เรียกคนที่ตายไปแล้ว; ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง เทวดา; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง โดยปริยายหมายความว่า เลว เช่น คนผี; เรียกบุคคลที่หมกมุ่นในการพนันว่า ผีการพนันเข้าสิง.	ผี น. สิ่งที่มนุษย์เชื่อว่าเป็นสภาพลึกลับ มองไม่เห็นตัว แต่อาจจะปรากฏเหมือนมีตัวตนได้ อาจให้คุณหรือโทษได้ มีทั้งดีและร้าย เช่น ผีปู่ย่าตายาย ผีเรือน ผีห่า, เรียกคนที่ตายไปแล้ว; (โบ) เทวดา; (ปาก) โดยปริยายหมายความว่า เลว เช่น คนผี; เรียกบุคคลที่หมกมุ่นในการพนันว่า ผีการพนันเข้าสิง.
ผีกระสือ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ผีชนิดหนึ่งที่ถือว่าเข้าสิงในตัวผู้หญิง ชอบกินของโสโครก, คู่กับ ผีกระหัง ซึ่งเป็นผีผู้ชาย. ในวงเล็บ ดู กระสือ เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๑.	ผีกระสือ น. ผีชนิดหนึ่งที่ถือว่าเข้าสิงในตัวผู้หญิง ชอบกินของโสโครก, คู่กับ ผีกระหัง ซึ่งเป็นผีผู้ชาย. (ดู กระสือ ๑).
ผีกระหัง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ผีชนิดหนึ่งที่ถือว่าเข้าสิงในตัวผู้ชาย เชื่อกันว่าเดิมเป็นผู้ชายที่เรียนวิชาอาคมแก่กล้าเข้าก็มีปีกมีหาง จะไปไหนก็ใช้กระด้งต่างปีก สากตำข้าวต่างขา สากกะเบือต่างหาง ชอบกินของโสโครก, คู่กับ ผีกระสือ ซึ่งเป็นผีผู้หญิง.	ผีกระหัง น. ผีชนิดหนึ่งที่ถือว่าเข้าสิงในตัวผู้ชาย เชื่อกันว่าเดิมเป็นผู้ชายที่เรียนวิชาอาคมแก่กล้าเข้าก็มีปีกมีหาง จะไปไหนก็ใช้กระด้งต่างปีก สากตำข้าวต่างขา สากกะเบือต่างหาง ชอบกินของโสโครก, คู่กับ ผีกระสือ ซึ่งเป็นผีผู้หญิง.
ผีกองกอย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-งอ-งู-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ผีชนิดหนึ่ง เชื่อกันว่ามีตีนเดียว ไม่มีสะบ้าหัวเข่า จึงต้องเดินเขย่งเกงกอย ชอบออกมาดูดเลือดที่หัวแม่เท้าของคนที่นอนหลับพักแรมในป่า.	ผีกองกอย น. ผีชนิดหนึ่ง เชื่อกันว่ามีตีนเดียว ไม่มีสะบ้าหัวเข่า จึงต้องเดินเขย่งเกงกอย ชอบออกมาดูดเลือดที่หัวแม่เท้าของคนที่นอนหลับพักแรมในป่า.
ผีเข้าผีออก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-ออ-อ่าง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย, ไม่คงที่.	ผีเข้าผีออก (สำ) ว. เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย, ไม่คงที่.
ผีโขมด เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-โอ-ขอ-ไข่-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ผีชนิดหนึ่งในพวกผีกระสือหรือผีโพง เห็นเป็นแสงเรืองวาวในเวลากลางคืน ทำให้หลงผิดนึกว่ามีคนถือไฟหรือจุดไฟอยู่ข้างหน้า พอเข้าไปใกล้ก็หายไป. ในวงเล็บ ดู โขมด เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ขอ-ไข่-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑.	ผีโขมด น. ผีชนิดหนึ่งในพวกผีกระสือหรือผีโพง เห็นเป็นแสงเรืองวาวในเวลากลางคืน ทำให้หลงผิดนึกว่ามีคนถือไฟหรือจุดไฟอยู่ข้างหน้า พอเข้าไปใกล้ก็หายไป. (ดู โขมด ๑).
ผีซ้ำด้ำพลอย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-ซอ-โซ่-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ถูกซํ้าเติมเมื่อพลาดพลั้งลงหรือเมื่อคราวเคราะห์ร้าย.	ผีซ้ำด้ำพลอย (สำ) ว. ถูกซํ้าเติมเมื่อพลาดพลั้งลงหรือเมื่อคราวเคราะห์ร้าย.
ผีดิบ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ผีที่ยังไม่ได้เผา.	ผีดิบ น. ผีที่ยังไม่ได้เผา.
ผีตากผ้าอ้อม เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ออ-อ่าง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง แสงแดดที่สะท้อนกลับมาสว่างในเวลาจวนพลบในบางคราว.	ผีตากผ้าอ้อม น. แสงแดดที่สะท้อนกลับมาสว่างในเวลาจวนพลบในบางคราว.
ผีตายทั้งกลม เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-งอ-งู-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง หญิงที่ตายในขณะที่ลูกยังอยู่ในท้อง.	ผีตายทั้งกลม น. หญิงที่ตายในขณะที่ลูกยังอยู่ในท้อง.
ผีตายโหง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง คนที่ตายผิดธรรมดาโดยอาการร้ายเช่นถูกฆ่าตาย ตกน้ำตาย.	ผีตายโหง น. คนที่ตายผิดธรรมดาโดยอาการร้ายเช่นถูกฆ่าตาย ตกน้ำตาย.
ผีถ้วยแก้ว เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-ถอ-ถุง-ไม้-โท-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-ไม้-โท-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกการเล่นทรงเจ้าเข้าผีวิธีหนึ่ง โดยผู้เล่นเอานิ้วแตะที่ถ้วยแก้วแล้วถ้วยแก้วจะเคลื่อนไปตามตัวอักษรต่าง ๆ ให้ผู้เล่นอ่านเอาความได้.	ผีถ้วยแก้ว น. เรียกการเล่นทรงเจ้าเข้าผีวิธีหนึ่ง โดยผู้เล่นเอานิ้วแตะที่ถ้วยแก้วแล้วถ้วยแก้วจะเคลื่อนไปตามตัวอักษรต่าง ๆ ให้ผู้เล่นอ่านเอาความได้.
ผีถึงป่าช้า เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อึ-งอ-งู-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน หมายถึง ต้องยอมทําด้วยความจําใจหรือไม่มีทางเลือก.	ผีถึงป่าช้า (สำ) ต้องยอมทําด้วยความจําใจหรือไม่มีทางเลือก.
ผีแถน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-แอ-ถอ-ถุง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ผีฟ้า.	ผีแถน น. ผีฟ้า.
ผีทะเล เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เลวมาก เช่น คนผีทะเล.	ผีทะเล (ปาก) ว. เลวมาก เช่น คนผีทะเล.
ผีบ้านไม่ดี ผีป่าก็พลอย, ผีเรือนไม่ดี ผีป่าก็พลอย ผีบ้านไม่ดี ผีป่าก็พลอย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-พอ-พาน-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก ผีเรือนไม่ดี ผีป่าก็พลอย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-พอ-พาน-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง คนในบ้านเป็นใจช่วยให้คนนอกบ้านเข้ามาทําความเสียหายได้.	ผีบ้านไม่ดี ผีป่าก็พลอย, ผีเรือนไม่ดี ผีป่าก็พลอย (สำ) น. คนในบ้านเป็นใจช่วยให้คนนอกบ้านเข้ามาทําความเสียหายได้.
ผีบุญ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้อวดคุณวิเศษว่ามีฤทธิ์ทําได้ต่าง ๆ อย่างผีสางเทวดาให้คนหลงเชื่อ.	ผีบุญ น. ผู้อวดคุณวิเศษว่ามีฤทธิ์ทําได้ต่าง ๆ อย่างผีสางเทวดาให้คนหลงเชื่อ.
ผีปอบ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-ปอ-ปลา-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ผีชนิดหนึ่งเชื่อกันว่าสิงอยู่ในตัวคน กินตับไตไส้พุงจนหมดแล้วออกไป คนนั้นก็ตาย.	ผีปอบ น. ผีชนิดหนึ่งเชื่อกันว่าสิงอยู่ในตัวคน กินตับไตไส้พุงจนหมดแล้วออกไป คนนั้นก็ตาย.
ผีโป่ง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ผีที่อยู่ในป่าโป่ง.	ผีโป่ง น. ผีที่อยู่ในป่าโป่ง.
ผีโป่งค่าง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-งอ-งู-คอ-ควาย-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู	ดู โป่งค่าง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-งอ-งู-คอ-ควาย-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู.	ผีโป่งค่าง ดู โป่งค่าง.
ผีพุ่งไต้ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ตอ-เต่า-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง เทหวัตถุแข็งจากอวกาศ มี ๒ ชนิด ชนิดหนึ่งประกอบด้วยหินเป็นส่วนใหญ่ อีกชนิดหนึ่งประกอบด้วยเหล็กเป็นส่วนใหญ่ เมื่อเคลื่อนที่ผ่านบรรยากาศสู่ผิวโลก จะลุกไหม้ให้แสงสว่างจ้าเนื่องจากเสียดสีกับอากาศ ถ้ามีขนาดเล็กก็จะไหม้หมดก่อนถึงผิวโลก ถ้ามีขนาดใหญ่ก็จะตกถึงผิวโลกและเรียกว่า อุกกาบาต, ดาวตก ก็เรียก.	ผีพุ่งไต้ น. เทหวัตถุแข็งจากอวกาศ มี ๒ ชนิด ชนิดหนึ่งประกอบด้วยหินเป็นส่วนใหญ่ อีกชนิดหนึ่งประกอบด้วยเหล็กเป็นส่วนใหญ่ เมื่อเคลื่อนที่ผ่านบรรยากาศสู่ผิวโลก จะลุกไหม้ให้แสงสว่างจ้าเนื่องจากเสียดสีกับอากาศ ถ้ามีขนาดเล็กก็จะไหม้หมดก่อนถึงผิวโลก ถ้ามีขนาดใหญ่ก็จะตกถึงผิวโลกและเรียกว่า อุกกาบาต, ดาวตก ก็เรียก.
ผีเพลีย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ดิถีวันห้ามไม่ให้แรกนา.	ผีเพลีย น. ดิถีวันห้ามไม่ให้แรกนา.
ผีโพง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ผีชนิดหนึ่งกล่าวกันว่าชอบกินของสดคาว.	ผีโพง น. ผีชนิดหนึ่งกล่าวกันว่าชอบกินของสดคาว.
ผีฟ้า เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน และภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง เทวดาพวกหนึ่ง.	ผีฟ้า (ถิ่น–อีสาน, พายัพ) น. เทวดาพวกหนึ่ง.
ผีไม่มีศาล เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง.	ผีไม่มีศาล (สำ) ว. ไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง.
ผีเรือน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ผีที่อยู่ประจําเรือน.	ผีเรือน น. ผีที่อยู่ประจําเรือน.
ผีสัง, ผีสาง ผีสัง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู ผีสาง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ผี, บางทีใช้นำหน้าชื่อคนที่ตายแล้ว เช่น ผีสางยายเขียว ผีสางตาขำ.	ผีสัง, ผีสาง น. ผี, บางทีใช้นำหน้าชื่อคนที่ตายแล้ว เช่น ผีสางยายเขียว ผีสางตาขำ.
ผีเสื้อน้ำ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง เทวดาที่รักษาน่านนํ้า, เสื้อนํ้า ก็เรียก.	ผีเสื้อน้ำ น. เทวดาที่รักษาน่านนํ้า, เสื้อนํ้า ก็เรียก.
ผีเสื้อเมือง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เทวดาที่รักษาบ้านเมือง, พระเสื้อเมือง หรือ เสื้อเมือง ก็เรียก, ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง พระเชื้อเมือง.	ผีเสื้อเมือง น. เทวดาที่รักษาบ้านเมือง, พระเสื้อเมือง หรือ เสื้อเมือง ก็เรียก, (โบ) พระเชื้อเมือง.
ผีเสื้อยักษ์ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ผีหรืออมนุษย์จำพวกหนึ่งที่เป็นยักษ์.	ผีเสื้อยักษ์ ๑ น. ผีหรืออมนุษย์จำพวกหนึ่งที่เป็นยักษ์.
ผีเสื้อราตรี เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง เรียกผู้หญิงที่มีอาชีพให้บริการในสถานบันเทิงในเวลากลางคืน.	ผีเสื้อราตรี (ปาก) น. เรียกผู้หญิงที่มีอาชีพให้บริการในสถานบันเทิงในเวลากลางคืน.
ผีเสื้อสมุทร เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-สอ-เสือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ยักษ์พวกหนึ่ง เชื่อกันว่าสิงอยู่ในทะเล.	ผีเสื้อสมุทร น. ยักษ์พวกหนึ่ง เชื่อกันว่าสิงอยู่ในทะเล.
ผีหลอก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง เรือแจวจับสัตว์นํ้าในลําคลองและลํานํ้าชนิดหนึ่ง จับได้ทั้งปลาและกุ้ง กราบเรือด้านหนึ่งติดแผ่นกระดานทาสีขาว ปล่อยริมข้างหนึ่งให้ลงนํ้า กราบอีกด้านหนึ่งมีตาข่ายกันมิให้ปลาและกุ้งกระโดดข้าม ใช้จับเวลากลางคืน ปลาตกใจจะกระโดดเข้ามาหาเรือเอง.	ผีหลอก ๑ น. เรือแจวจับสัตว์นํ้าในลําคลองและลํานํ้าชนิดหนึ่ง จับได้ทั้งปลาและกุ้ง กราบเรือด้านหนึ่งติดแผ่นกระดานทาสีขาว ปล่อยริมข้างหนึ่งให้ลงนํ้า กราบอีกด้านหนึ่งมีตาข่ายกันมิให้ปลาและกุ้งกระโดดข้าม ใช้จับเวลากลางคืน ปลาตกใจจะกระโดดเข้ามาหาเรือเอง.
ผีห่า เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-หอ-หีบ-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง ผีจำพวกหนึ่งถือกันว่าทำให้เกิดโรคระบาดอย่างร้ายแรงเช่น อหิวาตกโรค กาฬโรค, เรียกโรคเช่นนั้นว่า โรคห่า.	ผีห่า (ปาก) น. ผีจำพวกหนึ่งถือกันว่าทำให้เกิดโรคระบาดอย่างร้ายแรงเช่น อหิวาตกโรค กาฬโรค, เรียกโรคเช่นนั้นว่า โรคห่า.
ผีอำ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่ปรากฏเมื่อเวลานอนเคลิ้มไปว่ามีคนปลุกปลํ้าหรือยึดคร่าให้มีอาการเหนื่อยหอบจนตื่นขึ้น.	ผีอำ ก. อาการที่ปรากฏเมื่อเวลานอนเคลิ้มไปว่ามีคนปลุกปลํ้าหรือยึดคร่าให้มีอาการเหนื่อยหอบจนตื่นขึ้น.
ผีตองเหลือง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชนชาติข่าพวกหนึ่ง, ตองเหลือง ก็เรียก.	ผีตองเหลือง น. ชนชาติข่าพวกหนึ่ง, ตองเหลือง ก็เรียก.
ผีตะ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มั่งคั่ง, ผึ่งผาย, กว้างขวาง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ผีตะ ว. มั่งคั่ง, ผึ่งผาย, กว้างขวาง. (ป.).
ผี้ว์ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-วอ-แหวน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำสันธาน หมายถึง ผิว, ผิว่า, ถ้าว่า, หากว่า, แม้นว่า.	ผี้ว์ สัน. ผิว, ผิว่า, ถ้าว่า, หากว่า, แม้นว่า.
ผีเสื้อ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแมลงทุกชนิดในอันดับ Lepidoptera มีปีกเป็นแผ่นบาง ๒ คู่ ลําตัว ปีก และขาปกคลุมด้วยเกล็ดขนาดเล็กมาก คล้ายฝุ่นเมื่อมองด้วยตาเปล่า เกล็ดเหล่านี้ทําให้เกิดสีต่าง ๆ กัน ปากเป็นงวงยาวม้วนเข้าอยู่ใต้หัวได้ มีทั้งชนิดหากินในเวลากลางวัน เรียกผีเสื้อกลางวัน, พายัพเรียก กะเบ้อ กำเบ้อ ก่ำเบ้อ หรือ อีเบ้อ, และชนิดหากินในเวลากลางคืน เรียก ผีเสื้อกลางคืน, พายัพเรียก แมงกาย.	ผีเสื้อ ๑ น. ชื่อแมลงทุกชนิดในอันดับ Lepidoptera มีปีกเป็นแผ่นบาง ๒ คู่ ลําตัว ปีก และขาปกคลุมด้วยเกล็ดขนาดเล็กมาก คล้ายฝุ่นเมื่อมองด้วยตาเปล่า เกล็ดเหล่านี้ทําให้เกิดสีต่าง ๆ กัน ปากเป็นงวงยาวม้วนเข้าอยู่ใต้หัวได้ มีทั้งชนิดหากินในเวลากลางวัน เรียกผีเสื้อกลางวัน, พายัพเรียก กะเบ้อ กำเบ้อ ก่ำเบ้อ หรือ อีเบ้อ, และชนิดหากินในเวลากลางคืน เรียก ผีเสื้อกลางคืน, พายัพเรียก แมงกาย.
ผีเสื้อ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลาทะเลทุกชนิดในวงศ์ Chaetodontidae ยกเว้นปลาโนรี (Heniochus spp.) ลําตัวสั้น กว้าง แบนข้างมาก ปากเล็ก บางชนิดปากยื่นยาวเป็นท่ออยู่ปลายสุดของหัว เกล็ดสากมือคลุมถึงบนครีบหลัง ครีบก้น และครีบหาง สีสวยสด มักเป็นบั้ง แถบ หรือจุดคละกันหลายสี อาศัยอยู่ตามแนวหินปะการัง ขนาดยาวตั้งแต่ ๑๐–๓๐ เซนติเมตร.	ผีเสื้อ ๒ น. ชื่อปลาทะเลทุกชนิดในวงศ์ Chaetodontidae ยกเว้นปลาโนรี (Heniochus spp.) ลําตัวสั้น กว้าง แบนข้างมาก ปากเล็ก บางชนิดปากยื่นยาวเป็นท่ออยู่ปลายสุดของหัว เกล็ดสากมือคลุมถึงบนครีบหลัง ครีบก้น และครีบหาง สีสวยสด มักเป็นบั้ง แถบ หรือจุดคละกันหลายสี อาศัยอยู่ตามแนวหินปะการัง ขนาดยาวตั้งแต่ ๑๐–๓๐ เซนติเมตร.
ผีเสื้อเงิน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลาทะเลชนิด Monodactylus argenteus ในวงศ์ Monodactylidae ลำตัวสั้นมาก รูปไข่แบนข้าง ครีบหลังและครีบก้นยาวพื้นลําตัวและครีบสีเทาเงิน มีแถบสีดําพาดขวางผ่านตา ๑ แถบและอีกแถบโค้งผ่านแผ่นปิดเหงือกไปยังขอบหน้าของครีบหลังและครีบก้น ขนาดยาวได้ถึง ๒๕ เซนติเมตร อยู่ในนํ้าจืดได้, โสร่งแขก ก็เรียก.	ผีเสื้อเงิน น. ชื่อปลาทะเลชนิด Monodactylus argenteus ในวงศ์ Monodactylidae ลำตัวสั้นมาก รูปไข่แบนข้าง ครีบหลังและครีบก้นยาวพื้นลําตัวและครีบสีเทาเงิน มีแถบสีดําพาดขวางผ่านตา ๑ แถบและอีกแถบโค้งผ่านแผ่นปิดเหงือกไปยังขอบหน้าของครีบหลังและครีบก้น ขนาดยาวได้ถึง ๒๕ เซนติเมตร อยู่ในนํ้าจืดได้, โสร่งแขก ก็เรียก.
ผีเสื้อน้อย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ต้นคนทีสอ. ในวงเล็บ ดู คนทีสอ เขียนว่า คอ-ควาย-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-สอ-เสือ-ออ-อ่าง ที่ คนที เขียนว่า คอ-ควาย-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๒.	ผีเสื้อน้อย (ถิ่น–พายัพ) น. ต้นคนทีสอ. (ดู คนทีสอ ที่ คนที ๒).
ผีเสื้อยักษ์ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด ความหมายที่ ๑	ดูใน ผี เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี.	ผีเสื้อยักษ์ ๑ ดูใน ผี.
ผีเสื้อยักษ์ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อผีเสื้อขนาดใหญ่หลายชนิด เช่น ชนิด Attacus atlas ในวงศ์ Saturniidae ตัวเมียเมื่อกางปีก วัดจากขอบปีกหนึ่งถึงอีกขอบปีกหนึ่งยาวได้ถึง ๒๑–๒๕ เซนติเมตร ลําตัวยาว ๔–๕ เซนติเมตร กว้าง ๑.๕–๒ เซนติเมตร ลําตัวและอกคลุมด้วยขนสีนํ้าตาลแดง ปีกสีนํ้าตาลแดงมีลวดลายโดยเฉพาะบริเวณเกือบกึ่งกลางปีกมีลักษณะบางใสรูปคล้ายใบโพ.	ผีเสื้อยักษ์ ๒ น. ชื่อผีเสื้อขนาดใหญ่หลายชนิด เช่น ชนิด Attacus atlas ในวงศ์ Saturniidae ตัวเมียเมื่อกางปีก วัดจากขอบปีกหนึ่งถึงอีกขอบปีกหนึ่งยาวได้ถึง ๒๑–๒๕ เซนติเมตร ลําตัวยาว ๔–๕ เซนติเมตร กว้าง ๑.๕–๒ เซนติเมตร ลําตัวและอกคลุมด้วยขนสีนํ้าตาลแดง ปีกสีนํ้าตาลแดงมีลวดลายโดยเฉพาะบริเวณเกือบกึ่งกลางปีกมีลักษณะบางใสรูปคล้ายใบโพ.
ผีหลอก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	ดูใน ผี เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี.	ผีหลอก ๑ ดูใน ผี.
ผีหลอก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	ดู คางคก เขียนว่า คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-งอ-งู-คอ-ควาย-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒.	ผีหลอก ๒ ดู คางคก ๒.
ผึง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อึ-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังเช่นนั้น เช่น เชือกขาดดังผึง; อาการที่เป็นไปอย่างรวดเร็วทันทีทันใด เช่น ขาดผึง ดีดผึง; ใช้ประกอบคำ แห้ง ว่า แห้งผึง หมายความว่า แห้งสนิท เช่น ปลักควายแห้งผึง.	ผึง ว. เสียงดังเช่นนั้น เช่น เชือกขาดดังผึง; อาการที่เป็นไปอย่างรวดเร็วทันทีทันใด เช่น ขาดผึง ดีดผึง; ใช้ประกอบคำ แห้ง ว่า แห้งผึง หมายความว่า แห้งสนิท เช่น ปลักควายแห้งผึง.
ผึ่ง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเครื่องมือสําหรับถากไม้ชนิดหนึ่ง รูปคล้ายจอบ.	ผึ่ง ๑ น. ชื่อเครื่องมือสําหรับถากไม้ชนิดหนึ่ง รูปคล้ายจอบ.
ผึ่ง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาไว้หรือให้อยู่อย่างเปิดเผย เพื่อให้ได้รับแดด ลม นํ้าค้าง เป็นต้น เช่น ผึ่งแดด ผึ่งลม. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่กางออก, ที่ผายออก, เช่น อกผายไหล่ผึ่ง; แสดงท่าทางว่าเป็นคนสําคัญหรือใหญ่โต, มักใช้ประกอบคําอื่น เช่น ทําผึ่ง นั่งผึ่ง วางผึ่ง.	ผึ่ง ๒ ก. เอาไว้หรือให้อยู่อย่างเปิดเผย เพื่อให้ได้รับแดด ลม นํ้าค้าง เป็นต้น เช่น ผึ่งแดด ผึ่งลม. ว. ที่กางออก, ที่ผายออก, เช่น อกผายไหล่ผึ่ง; แสดงท่าทางว่าเป็นคนสําคัญหรือใหญ่โต, มักใช้ประกอบคําอื่น เช่น ทําผึ่ง นั่งผึ่ง วางผึ่ง.
ผึ่งผาย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีรูปตรงไหล่กางอย่างสง่า ไม่คู้ค้อม, มีท่าทางเป็นสง่าผ่าเผย.	ผึ่งผาย ว. มีรูปตรงไหล่กางอย่างสง่า ไม่คู้ค้อม, มีท่าทางเป็นสง่าผ่าเผย.
ผึ้ง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อึ-ไม้-โท-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแมลงหลายชนิดในวงศ์ Apidae มีปีกบางใส ๒ คู่ ปีกคู่หลังเล็กกว่าปีกคู่หน้า ปากใช้ทั้งกัดอาหารและดูดกินของเหลวได้ ท้องปล้องแรกที่ติดกับอกเล็กมาก ปล้องที่ ๒ มีขนาดไล่เลี่ยกัน ปล้องที่เหลือมีขนาดไล่เลี่ยกับอก ยกเว้นปล้องสุดท้ายที่มีขนาดเล็กกว่า มีขนปกคลุมตามลําตัว รวมตัวอยู่เป็นฝูง แบ่งชั้นวรรณะ เก็บเกสรและนํ้าหวานดอกไม้มาทํานํ้าผึ้ง เช่น ผึ้งหลวง (Apis dorsata) ผึ้งโพรง (A. cerana) ผึ้งมิ้ม (A. florea) ผึ้งเลี้ยง (A. mellifera) ผึ้งหอยโข่ง (Trigona spp.) และหลายชนิดในวงศ์ Megachilidae ซึ่งเป็นผึ้งที่อาศัยอยู่อย่างโดดเดี่ยว ไม่รวมตัวเป็นฝูง ไม่แบ่งชั้นวรรณะ ได้แก่ ผึ้งกรวย เช่น ชนิด Megachile griseopicta และผึ้งหลอด เช่น ชนิด Chalicodoma atrata, เผิ้ง ก็เรียก.	ผึ้ง ๑ น. ชื่อแมลงหลายชนิดในวงศ์ Apidae มีปีกบางใส ๒ คู่ ปีกคู่หลังเล็กกว่าปีกคู่หน้า ปากใช้ทั้งกัดอาหารและดูดกินของเหลวได้ ท้องปล้องแรกที่ติดกับอกเล็กมาก ปล้องที่ ๒ มีขนาดไล่เลี่ยกัน ปล้องที่เหลือมีขนาดไล่เลี่ยกับอก ยกเว้นปล้องสุดท้ายที่มีขนาดเล็กกว่า มีขนปกคลุมตามลําตัว รวมตัวอยู่เป็นฝูง แบ่งชั้นวรรณะ เก็บเกสรและนํ้าหวานดอกไม้มาทํานํ้าผึ้ง เช่น ผึ้งหลวง (Apis dorsata) ผึ้งโพรง (A. cerana) ผึ้งมิ้ม (A. florea) ผึ้งเลี้ยง (A. mellifera) ผึ้งหอยโข่ง (Trigona spp.) และหลายชนิดในวงศ์ Megachilidae ซึ่งเป็นผึ้งที่อาศัยอยู่อย่างโดดเดี่ยว ไม่รวมตัวเป็นฝูง ไม่แบ่งชั้นวรรณะ ได้แก่ ผึ้งกรวย เช่น ชนิด Megachile griseopicta และผึ้งหลอด เช่น ชนิด Chalicodoma atrata, เผิ้ง ก็เรียก.
ผึ้ง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อึ-ไม้-โท-งอ-งู ความหมายที่ ๒	ดู รากกล้วย เขียนว่า รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-โท-วอ-แหวน-ยอ-ยัก.	ผึ้ง ๒ ดู รากกล้วย.
ผึ้งรวง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อึ-ไม้-โท-งอ-งู-รอ-เรือ-วอ-แหวน-งอ-งู	ดู พรวด เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒.	ผึ้งรวง ดู พรวด ๒.
ผืน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อือ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกสิ่งที่มีลักษณะแบนเป็นแผ่นอย่างผ้า หนังหรือเสื่อ เป็นต้น มีขนาดเต็มตามกําหนดและอาจม้วนหรือพับได้เช่นผ้านุ่ง ผ้าห่ม เสื่อ พรม และหนัง ว่า ผืนผ้า ผืนหนัง เป็นต้น; ใช้เป็นลักษณนาม เช่น ผ้า ๓ ผืน เสื่อ ๒ ผืน; เรียกแผ่นดินทั้งหมดหรือส่วนใดส่วนหนึ่ง เช่น ผืนแผ่นดิน แผ่นดินผืนนี้ ที่ดินผืนนั้น.	ผืน น. เรียกสิ่งที่มีลักษณะแบนเป็นแผ่นอย่างผ้า หนังหรือเสื่อ เป็นต้น มีขนาดเต็มตามกําหนดและอาจม้วนหรือพับได้เช่นผ้านุ่ง ผ้าห่ม เสื่อ พรม และหนัง ว่า ผืนผ้า ผืนหนัง เป็นต้น; ใช้เป็นลักษณนาม เช่น ผ้า ๓ ผืน เสื่อ ๒ ผืน; เรียกแผ่นดินทั้งหมดหรือส่วนใดส่วนหนึ่ง เช่น ผืนแผ่นดิน แผ่นดินผืนนี้ ที่ดินผืนนั้น.
ผื่น เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เม็ดตุ่มหรือแถบที่ผุดขึ้นเป็นพืดบนผิวหนัง.	ผื่น น. เม็ดตุ่มหรือแถบที่ผุดขึ้นเป็นพืดบนผิวหนัง.
ผุ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อุ	เป็นคำกริยา หมายถึง กร่อนอย่างฟันผุ, ร่วนหรือยุ่ย เช่น กระดูกผุ ไม้ผุ.	ผุ ก. กร่อนอย่างฟันผุ, ร่วนหรือยุ่ย เช่น กระดูกผุ ไม้ผุ.
ผุด เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง โผล่, ทะลึ่งหรือสูงเด่นขึ้นมาปรากฏอยู่เหนือพื้นดินพื้นนํ้าเป็นต้น เช่น ปลาผุด ตอผุด อย่าได้ผุดได้เกิด.	ผุด ก. โผล่, ทะลึ่งหรือสูงเด่นขึ้นมาปรากฏอยู่เหนือพื้นดินพื้นนํ้าเป็นต้น เช่น ปลาผุด ตอผุด อย่าได้ผุดได้เกิด.
ผุดผ่อง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ผ่องใส, เป็นนํ้านวล.	ผุดผ่อง ว. ผ่องใส, เป็นนํ้านวล.
ผุดผาด เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งามน่ารัก, ผ่องใส.	ผุดผาด ว. งามน่ารัก, ผ่องใส.
ผุดผาย, ผุดผ้าย ผุดผาย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก ผุดผ้าย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก-ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ลุกไป.	ผุดผาย, ผุดผ้าย ก. ลุกไป.
ผุดลุกผุดนั่ง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เดี๋ยวลุกเดี๋ยวนั่ง, มีอาการลุกลนนั่งนิ่งไม่ได้นาน.	ผุดลุกผุดนั่ง ก. เดี๋ยวลุกเดี๋ยวนั่ง, มีอาการลุกลนนั่งนิ่งไม่ได้นาน.
ผุยผง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อุ-ยอ-ยัก-ผอ-ผึ้ง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ละอองละเอียด, ผงละเอียด.	ผุยผง น. ละอองละเอียด, ผงละเอียด.
ผุสราคา เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา	[ผุดสะ–] เป็นคำนาม หมายถึง บุษปราค.	ผุสราคา [ผุดสะ–] น. บุษปราค.
ผู้ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง คำใช้แทนบุคคล เช่น นายกรัฐมนตรีเป็นผู้รับสนองพระบรมราชโองการ หรือใช้แทนคำว่า คน เช่น ผู้นั้น ผู้นี้ ทุกผู้ทุกนาม หรือใช้แทนสิ่งที่ถือเสมือนคน เช่น ศาลเป็นผู้ตัดสิน; คําใช้ประกอบคํากริยาหรือประกอบคําวิเศษณ์ให้เป็นนามขึ้น เช่น ผู้กิน ผู้ดี. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คําบอกเพศ หมายความว่า ตัวผู้ เช่น ม้าผู้ วัวผู้. เป็นคำสรรพนาม หมายถึง ที่, ซึ่ง, เช่น บุคคลผู้กระทำความดีย่อมได้รับความสุข.	ผู้ น. คำใช้แทนบุคคล เช่น นายกรัฐมนตรีเป็นผู้รับสนองพระบรมราชโองการ หรือใช้แทนคำว่า คน เช่น ผู้นั้น ผู้นี้ ทุกผู้ทุกนาม หรือใช้แทนสิ่งที่ถือเสมือนคน เช่น ศาลเป็นผู้ตัดสิน; คําใช้ประกอบคํากริยาหรือประกอบคําวิเศษณ์ให้เป็นนามขึ้น เช่น ผู้กิน ผู้ดี. ว. คําบอกเพศ หมายความว่า ตัวผู้ เช่น ม้าผู้ วัวผู้. ส. ที่, ซึ่ง, เช่น บุคคลผู้กระทำความดีย่อมได้รับความสุข.
ผู้กว้างขวาง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-กอ-ไก่-วอ-แหวน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ขอ-ไข่-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง นักเลงใหญ่, ผู้มีอิทธิพล.	ผู้กว้างขวาง (ปาก) น. นักเลงใหญ่, ผู้มีอิทธิพล.
ผู้ก่อการร้าย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-กอ-ไก่-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลที่ตั้งตนเป็นปฏิปักษ์ต่อรัฐบาลและพยายามก่อความไม่สงบขึ้นในที่ต่าง ๆ.	ผู้ก่อการร้าย น. บุคคลที่ตั้งตนเป็นปฏิปักษ์ต่อรัฐบาลและพยายามก่อความไม่สงบขึ้นในที่ต่าง ๆ.
ผู้ขนส่ง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-ขอ-ไข่-นอ-หนู-สอ-เสือ-ไม้-เอก-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลผู้รับขนส่งของหรือคนโดยสารเพื่อบำเหน็จเป็นทางค้าปรกติของตน. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ carrier เขียนว่า ซี-เอ-อา-อา-ไอ-อี-อา.	ผู้ขนส่ง (กฎ) น. บุคคลผู้รับขนส่งของหรือคนโดยสารเพื่อบำเหน็จเป็นทางค้าปรกติของตน. (อ. carrier).
ผู้ขับขี่ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-ขอ-ไข่-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ขับรถ ผู้ประจำเครื่องอุปกรณ์การขนส่งตามกฎหมายว่าด้วยการขนส่ง ผู้ลากเข็นยานพาหนะ.	ผู้ขับขี่ (กฎ) น. ผู้ขับรถ ผู้ประจำเครื่องอุปกรณ์การขนส่งตามกฎหมายว่าด้วยการขนส่ง ผู้ลากเข็นยานพาหนะ.
ผู้คน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-คอ-ควาย-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง คนทั่วไป.	ผู้คน น. คนทั่วไป.
ผู้ค้ำประกัน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-คอ-ควาย-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ให้คำรับรองต่อเจ้าหนี้เพื่อชำระหนี้ในเมื่อลูกหนี้ไม่ชำระหนี้นั้น; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง ผู้ที่ทำสัญญาผูกพันตนต่อเจ้าหนี้ เพื่อชำระหนี้ในเมื่อลูกหนี้ไม่ชำระหนี้นั้น.	ผู้ค้ำประกัน น. ผู้ให้คำรับรองต่อเจ้าหนี้เพื่อชำระหนี้ในเมื่อลูกหนี้ไม่ชำระหนี้นั้น; (กฎ) ผู้ที่ทำสัญญาผูกพันตนต่อเจ้าหนี้ เพื่อชำระหนี้ในเมื่อลูกหนี้ไม่ชำระหนี้นั้น.
ผู้คุม เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง เจ้าพนักงานผู้ควบคุมดูแลนักโทษ.	ผู้คุม น. เจ้าพนักงานผู้ควบคุมดูแลนักโทษ.
ผู้โฆษณา เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-สะ-หระ-โอ-คอ-ระ-คัง-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลซึ่งรับผิดชอบในการผลิตสิ่งพิมพ์และจัดให้สิ่งพิมพ์นั้นแพร่หลายด้วยประการใด ๆ ไม่ว่าจะเป็นโดยการขาย เสนอขาย จ่ายแจก หรือเสนอจ่ายแจก และไม่ว่าการนั้นจะเป็นการให้เปล่าหรือไม่.	ผู้โฆษณา (กฎ) น. บุคคลซึ่งรับผิดชอบในการผลิตสิ่งพิมพ์และจัดให้สิ่งพิมพ์นั้นแพร่หลายด้วยประการใด ๆ ไม่ว่าจะเป็นโดยการขาย เสนอขาย จ่ายแจก หรือเสนอจ่ายแจก และไม่ว่าการนั้นจะเป็นการให้เปล่าหรือไม่.
ผู้จัดการ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลที่มีหน้าที่บริหารและควบคุมดูแลกิจการ.	ผู้จัดการ น. บุคคลที่มีหน้าที่บริหารและควบคุมดูแลกิจการ.
ผู้จัดการมรดก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-มอ-ม้า-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลที่ตั้งขึ้นโดยพินัยกรรมหรือโดยคำสั่งศาลให้มีสิทธิและหน้าที่ที่จะทำการอันจำเป็น เพื่อให้การเป็นไปตามคำสั่งแจ้งชัดหรือโดยปริยายแห่งพินัยกรรม และเพื่อจัดการมรดกโดยทั่วไป หรือเพื่อแบ่งปันทรัพย์มรดก.	ผู้จัดการมรดก (กฎ) น. บุคคลที่ตั้งขึ้นโดยพินัยกรรมหรือโดยคำสั่งศาลให้มีสิทธิและหน้าที่ที่จะทำการอันจำเป็น เพื่อให้การเป็นไปตามคำสั่งแจ้งชัดหรือโดยปริยายแห่งพินัยกรรม และเพื่อจัดการมรดกโดยทั่วไป หรือเพื่อแบ่งปันทรัพย์มรดก.
ผู้ชาย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชาย.	ผู้ชาย น. ชาย.
ผู้ชายพายเรือ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ชายทั่วไป เช่น ผู้ชายพายเรืออยู่เต็มไป. ในวงเล็บ มาจาก หนังสือบทเสภา เรื่องขุนช้างขุนแผน ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐-๖๑, ผู้ชายรายเรือ ก็ว่า เช่น ดิฉันเป็นผู้หญิงสาว ไม่เหมือนผู้ชายรายเรือ. ในวงเล็บ มาจาก วารสารมิตรสภา.	ผู้ชายพายเรือ (สำ) น. ผู้ชายทั่วไป เช่น ผู้ชายพายเรืออยู่เต็มไป. (ขุนช้างขุนแผน), ผู้ชายรายเรือ ก็ว่า เช่น ดิฉันเป็นผู้หญิงสาว ไม่เหมือนผู้ชายรายเรือ. (มิตรสภา).
ผู้ชำนาญการพิเศษ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อำ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ยอ-หยิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-สอ-สา-ลา-สอ-รือ-สี	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ผู้มีความชํานาญพิเศษในการใด ๆ เช่น ในทางวิทยาศาสตร์ ศิลปะ ฝีมือ พาณิชยการ การแพทย์ หรือกฎหมายต่างประเทศ ซึ่งความเห็นของผู้นั้นอาจมีประโยชน์ในการวินิจฉัยคดีในการสอบสวน ไต่สวนมูลฟ้องหรือพิจารณาคดีอาญาไม่ว่าผู้นั้นจะมีอาชีพในการนั้นหรือไม่ก็ตาม.	ผู้ชำนาญการพิเศษ (กฎ) น. ผู้มีความชํานาญพิเศษในการใด ๆ เช่น ในทางวิทยาศาสตร์ ศิลปะ ฝีมือ พาณิชยการ การแพทย์ หรือกฎหมายต่างประเทศ ซึ่งความเห็นของผู้นั้นอาจมีประโยชน์ในการวินิจฉัยคดีในการสอบสวน ไต่สวนมูลฟ้องหรือพิจารณาคดีอาญาไม่ว่าผู้นั้นจะมีอาชีพในการนั้นหรือไม่ก็ตาม.
ผู้เชี่ยวชาญ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ยอ-หยิง	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ผู้มีความรู้เชี่ยวชาญในทางศิลปะ วิทยาศาสตร์ การฝีมือ การค้า หรือการงานที่ทํา หรือในกฎหมายต่างประเทศ ซึ่งความเห็นของผู้นั้นอาจเป็นประโยชน์ในการวินิจฉัยชี้ขาดข้อความในประเด็นแห่งคดีแพ่ง ไม่ว่าผู้นั้นจะมีอาชีพในการนั้นหรือไม่ก็ตาม.	ผู้เชี่ยวชาญ (กฎ) น. ผู้มีความรู้เชี่ยวชาญในทางศิลปะ วิทยาศาสตร์ การฝีมือ การค้า หรือการงานที่ทํา หรือในกฎหมายต่างประเทศ ซึ่งความเห็นของผู้นั้นอาจเป็นประโยชน์ในการวินิจฉัยชี้ขาดข้อความในประเด็นแห่งคดีแพ่ง ไม่ว่าผู้นั้นจะมีอาชีพในการนั้นหรือไม่ก็ตาม.
ผู้ญาณ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-นอ-เนน	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง พยาน.	ผู้ญาณ (โบ) น. พยาน.
ผู้ดี เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง คนที่เกิดในตระกูลดี, คนที่มีมารยาทดีงาม.	ผู้ดี น. คนที่เกิดในตระกูลดี, คนที่มีมารยาทดีงาม.
ผู้ดีแปดสาแหรก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ดอ-เด็ก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ดีที่สืบทอดกันลงมาตั้งแต่ต้นวงศ์สกุลคือบิดามารดาของปู่และย่า ๔ บิดามารดาของตาและยาย ๔ รวมเป็น ๘; โดยปริยายหมายถึงคนที่ทํากรีดกรายเอาอย่างผู้ดี. ในวงเล็บ ดู แปดสาแหรก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ดอ-เด็ก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-กอ-ไก่.	ผู้ดีแปดสาแหรก น. ผู้ดีที่สืบทอดกันลงมาตั้งแต่ต้นวงศ์สกุลคือบิดามารดาของปู่และย่า ๔ บิดามารดาของตาและยาย ๔ รวมเป็น ๘; โดยปริยายหมายถึงคนที่ทํากรีดกรายเอาอย่างผู้ดี. (ดู แปดสาแหรก).
ผู้ดูแลนักเรียน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ข้าราชการที่ทำหน้าที่เป็นผู้ปกครองนักเรียนในต่างประเทศ.	ผู้ดูแลนักเรียน น. ข้าราชการที่ทำหน้าที่เป็นผู้ปกครองนักเรียนในต่างประเทศ.
ผู้โดยสาร เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-สะ-หระ-โอ-ดอ-เด็ก-ยอ-ยัก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ใช้บริการยานพาหนะเช่นรถ เรือ โดยเสียค่าบริการ; ผู้อาศัยไปด้วย.	ผู้โดยสาร น. ผู้ใช้บริการยานพาหนะเช่นรถ เรือ โดยเสียค่าบริการ; ผู้อาศัยไปด้วย.
ผู้ตราส่ง, ผู้ส่ง ผู้ตราส่ง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ไม้-เอก-งอ-งู ผู้ส่ง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-สอ-เสือ-ไม้-เอก-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลผู้ทำความตกลงกับผู้ขนส่งเพื่อให้ขนส่งของไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ consignor เขียนว่า ซี-โอ-เอ็น-เอส-ไอ-จี-เอ็น-โอ-อา.	ผู้ตราส่ง, ผู้ส่ง (กฎ) น. บุคคลผู้ทำความตกลงกับผู้ขนส่งเพื่อให้ขนส่งของไป. (อ. consignor).
ผู้ต้องกักขัง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-ตอ-เต่า-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ที่ถูกกักขังตามหมายกักขังของศาล. ในวงเล็บ ดู กักขัง ประกอบ เขียนว่า กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้ .	ผู้ต้องกักขัง (กฎ) น. ผู้ที่ถูกกักขังตามหมายกักขังของศาล. (ดู กักขัง ประกอบ).
ผู้ต้องขัง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-ตอ-เต่า-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-ขอ-ไข่-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลที่ถูกขังอยู่ในเรือนจํา ได้แก่ นักโทษเด็ดขาด คนต้องขัง และคนฝาก.	ผู้ต้องขัง (กฎ) น. บุคคลที่ถูกขังอยู่ในเรือนจํา ได้แก่ นักโทษเด็ดขาด คนต้องขัง และคนฝาก.
ผู้ต้องหา เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-ตอ-เต่า-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลผู้ถูกหาว่าได้กระทําความผิด แต่ยังมิได้ถูกฟ้องต่อศาล.	ผู้ต้องหา (กฎ) น. บุคคลผู้ถูกหาว่าได้กระทําความผิด แต่ยังมิได้ถูกฟ้องต่อศาล.
ผู้ถูกกักกัน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ซึ่งถูกศาลพิพากษาให้กักกัน. ในวงเล็บ ดู กักกัน ประกอบ เขียนว่า กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้ .	ผู้ถูกกักกัน (กฎ) น. ผู้ซึ่งถูกศาลพิพากษาให้กักกัน. (ดู กักกัน ประกอบ).
ผู้ทรง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลผู้มีตั๋วเงินไว้ในครอบครอง โดยฐานเป็นผู้รับเงิน หรือเป็นผู้รับสลักหลัง ถ้าเป็นตั๋วเงินสั่งจ่ายให้แก่ผู้ถือ ผู้ถือก็นับว่าเป็นผู้ทรงเหมือนกัน.	ผู้ทรง (กฎ) น. บุคคลผู้มีตั๋วเงินไว้ในครอบครอง โดยฐานเป็นผู้รับเงิน หรือเป็นผู้รับสลักหลัง ถ้าเป็นตั๋วเงินสั่งจ่ายให้แก่ผู้ถือ ผู้ถือก็นับว่าเป็นผู้ทรงเหมือนกัน.
ผู้แทน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-สะ-หระ-แอ-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ที่ทำหน้าที่ในฐานะเป็นตัวแทนของบุคคลหน่วยราชการ หรือหน่วยงาน; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ผู้แทนราษฎร.	ผู้แทน น. ผู้ที่ทำหน้าที่ในฐานะเป็นตัวแทนของบุคคลหน่วยราชการ หรือหน่วยงาน; (ปาก) ผู้แทนราษฎร.
ผู้แทนโดยชอบธรรม เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-สะ-หระ-แอ-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-สะ-หระ-โอ-ดอ-เด็ก-ยอ-ยัก-ชอ-ช้าง-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลซึ่งตามกฎหมายมีสิทธิที่จะทําการแทนบุคคลผู้ไร้ความสามารถหรือเป็นบุคคลที่จะต้องให้คําอนุญาตหรือให้ความยินยอมแก่ผู้ไร้ความสามารถในอันที่จะกระทําการอย่างใดอย่างหนึ่ง; บุคคลซึ่งตามกฎหมายเป็นผู้มีอํานาจให้ความยินยอมแก่ผู้เยาว์ในการทํานิติกรรมบางอย่างซึ่งผู้เยาว์ไม่มีอํานาจตามกฎหมายที่จะทําเองโดยลําพัง.	ผู้แทนโดยชอบธรรม (กฎ) น. บุคคลซึ่งตามกฎหมายมีสิทธิที่จะทําการแทนบุคคลผู้ไร้ความสามารถหรือเป็นบุคคลที่จะต้องให้คําอนุญาตหรือให้ความยินยอมแก่ผู้ไร้ความสามารถในอันที่จะกระทําการอย่างใดอย่างหนึ่ง; บุคคลซึ่งตามกฎหมายเป็นผู้มีอํานาจให้ความยินยอมแก่ผู้เยาว์ในการทํานิติกรรมบางอย่างซึ่งผู้เยาว์ไม่มีอํานาจตามกฎหมายที่จะทําเองโดยลําพัง.
ผู้แทนราษฎร เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-สะ-หระ-แอ-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-ดอ-ชะ-ดา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลที่ได้รับเลือกตั้งจากประชาชนผู้มีสิทธิเลือกตั้งให้ทําหน้าที่นิติบัญญัติในสภา, ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ผู้แทน.	ผู้แทนราษฎร น. บุคคลที่ได้รับเลือกตั้งจากประชาชนผู้มีสิทธิเลือกตั้งให้ทําหน้าที่นิติบัญญัติในสภา, (ปาก) ผู้แทน.
ผู้ไทย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชนชาติไทยสาขาหนึ่งแถวสิบสองจุไทย.	ผู้ไทย น. ชนชาติไทยสาขาหนึ่งแถวสิบสองจุไทย.
ผู้น้อย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-นอ-หนู-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง คนที่มีอายุน้อย, ผู้ที่ถือกันว่ามีสถานภาพด้อยกว่า, คนที่อยู่ใต้บังคับบัญชา.	ผู้น้อย น. คนที่มีอายุน้อย, ผู้ที่ถือกันว่ามีสถานภาพด้อยกว่า, คนที่อยู่ใต้บังคับบัญชา.
ผู้นำจับ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-นอ-หนู-สะ-หระ-อำ-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลผู้มิใช่พนักงานเจ้าหน้าที่ซึ่งนำความมาแจ้งต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ให้ทำการจับกุมผู้กระทำความผิด.	ผู้นำจับ (กฎ) น. บุคคลผู้มิใช่พนักงานเจ้าหน้าที่ซึ่งนำความมาแจ้งต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ให้ทำการจับกุมผู้กระทำความผิด.
ผู้บริโภค เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-คอ-ควาย	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ซื้อหรือได้รับบริการจากผู้ประกอบธุรกิจ และหมายความรวมถึงผู้ซึ่งได้รับการเสนอหรือชักชวนจากผู้ประกอบธุรกิจเพื่อให้ซื้อสินค้าหรือรับบริการด้วย; ผู้เข้าทำสัญญาในฐานะผู้ซื้อ ผู้เช่า ผู้เช่าซื้อ ผู้กู้ ผู้เอาประกันภัย หรือผู้เข้าทำสัญญาอื่นใดเพื่อให้ได้มาซึ่งทรัพย์สิน บริการหรือประโยชน์อื่นใดโดยมีค่าตอบแทน ทั้งนี้ การทำสัญญานั้นต้องเป็นไปโดยมิใช่เพื่อการค้า ทรัพย์สิน บริการ หรือประโยชน์อื่นใดนั้นและหมายความรวมถึงผู้เข้าทำสัญญาในฐานะผู้ค้ำประกันของบุคคลดังกล่าวซึ่งมิได้กระทำเพื่อการค้าด้วย. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ consumer เขียนว่า ซี-โอ-เอ็น-เอส-ยู-เอ็ม-อี-อา.	ผู้บริโภค (กฎ) น. ผู้ซื้อหรือได้รับบริการจากผู้ประกอบธุรกิจ และหมายความรวมถึงผู้ซึ่งได้รับการเสนอหรือชักชวนจากผู้ประกอบธุรกิจเพื่อให้ซื้อสินค้าหรือรับบริการด้วย; ผู้เข้าทำสัญญาในฐานะผู้ซื้อ ผู้เช่า ผู้เช่าซื้อ ผู้กู้ ผู้เอาประกันภัย หรือผู้เข้าทำสัญญาอื่นใดเพื่อให้ได้มาซึ่งทรัพย์สิน บริการหรือประโยชน์อื่นใดโดยมีค่าตอบแทน ทั้งนี้ การทำสัญญานั้นต้องเป็นไปโดยมิใช่เพื่อการค้า ทรัพย์สิน บริการ หรือประโยชน์อื่นใดนั้นและหมายความรวมถึงผู้เข้าทำสัญญาในฐานะผู้ค้ำประกันของบุคคลดังกล่าวซึ่งมิได้กระทำเพื่อการค้าด้วย. (อ. consumer).
ผู้บังคับบัญชา เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ข้าราชการหรือพนักงานรัฐวิสาหกิจที่มีอำนาจปกครองดูแลผู้ใต้บังคับบัญชา.	ผู้บังคับบัญชา น. ข้าราชการหรือพนักงานรัฐวิสาหกิจที่มีอำนาจปกครองดูแลผู้ใต้บังคับบัญชา.
ผู้บุพการี เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ที่ทำอุปการะมาก่อน ได้แก่ บิดา มารดา ปู่ ย่า ตา ยาย ทวด; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง ญาติทางสาโลหิตโดยตรงขึ้นไป ได้แก่ บิดามารดา ปู่ย่า ตายาย ทวด.	ผู้บุพการี น. ผู้ที่ทำอุปการะมาก่อน ได้แก่ บิดา มารดา ปู่ ย่า ตา ยาย ทวด; (กฎ) ญาติทางสาโลหิตโดยตรงขึ้นไป ได้แก่ บิดามารดา ปู่ย่า ตายาย ทวด.
ผู้ปกครอง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-ปอ-ปลา-กอ-ไก่-คอ-ควาย-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ที่ทำหน้าที่ปกครองดูแล; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง บุคคลซึ่งศาลตั้งให้ใช้อำนาจปกครองผู้เยาว์ที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะและไม่มีบิดามารดา หรือบิดามารดาถูกถอนอำนาจปกครอง.	ผู้ปกครอง น. ผู้ที่ทำหน้าที่ปกครองดูแล; (กฎ) บุคคลซึ่งศาลตั้งให้ใช้อำนาจปกครองผู้เยาว์ที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะและไม่มีบิดามารดา หรือบิดามารดาถูกถอนอำนาจปกครอง.
ผู้ประกอบการ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลซึ่งขายสินค้าหรือให้บริการในทางธุรกิจหรือวิชาชีพไม่ว่าการกระทำดังกล่าวจะได้รับประโยชน์ หรือได้รับค่าตอบแทนหรือไม่ และไม่ว่าจะได้จดทะเบียนภาษีมูลค่าเพิ่มแล้วหรือไม่.	ผู้ประกอบการ (กฎ) น. บุคคลซึ่งขายสินค้าหรือให้บริการในทางธุรกิจหรือวิชาชีพไม่ว่าการกระทำดังกล่าวจะได้รับประโยชน์ หรือได้รับค่าตอบแทนหรือไม่ และไม่ว่าจะได้จดทะเบียนภาษีมูลค่าเพิ่มแล้วหรือไม่.
ผู้ประกอบธุรกิจ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ขาย ผู้ผลิตเพื่อขาย ผู้สั่งหรือนำเข้ามาในราชอาณาจักรเพื่อขาย หรือผู้ซื้อเพื่อขายต่อซึ่งสินค้า หรือผู้ให้บริการ และหมายความรวมถึงผู้ประกอบกิจการโฆษณาด้วย.	ผู้ประกอบธุรกิจ (กฎ) น. ผู้ขาย ผู้ผลิตเพื่อขาย ผู้สั่งหรือนำเข้ามาในราชอาณาจักรเพื่อขาย หรือผู้ซื้อเพื่อขายต่อซึ่งสินค้า หรือผู้ให้บริการ และหมายความรวมถึงผู้ประกอบกิจการโฆษณาด้วย.
ผู้ประพันธ์เพลง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้แต่งทำนองเพลง, ผู้แต่งเนื้อร้องและทำนองเพลง, นักแต่งเพลง ก็เรียก.	ผู้ประพันธ์เพลง น. ผู้แต่งทำนองเพลง, ผู้แต่งเนื้อร้องและทำนองเพลง, นักแต่งเพลง ก็เรียก.
ผู้ป่วย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ที่ไม่สบายเพราะโรคหรือความไข้หรือเหตุอื่น, คนไข้ ก็ว่า.	ผู้ป่วย น. ผู้ที่ไม่สบายเพราะโรคหรือความไข้หรือเหตุอื่น, คนไข้ ก็ว่า.
ผู้ป่วยนอก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ป่วยที่มารับการตรวจรักษาที่โรงพยาบาล แต่ไม่ได้นอนพักรักษาตัวในโรงพยาบาล, คนไข้นอก ก็ว่า.	ผู้ป่วยนอก น. ผู้ป่วยที่มารับการตรวจรักษาที่โรงพยาบาล แต่ไม่ได้นอนพักรักษาตัวในโรงพยาบาล, คนไข้นอก ก็ว่า.
ผู้ป่วยใน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ป่วยที่พักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล, คนไข้ใน ก็ว่า.	ผู้ป่วยใน น. ผู้ป่วยที่พักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล, คนไข้ใน ก็ว่า.
ผู้เป็นหุ้นส่วน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-นอ-หนู-สอ-เสือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลซึ่งนําสิ่งใดสิ่งหนึ่งมาลงหุ้นด้วยในห้างหุ้นส่วน สิ่งที่นํามาลงหุ้นด้วยนั้น จะเป็นเงินหรือทรัพย์สินสิ่งอื่นหรือลงแรงงานก็ได้, ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง หุ้นส่วน.	ผู้เป็นหุ้นส่วน (กฎ) น. บุคคลซึ่งนําสิ่งใดสิ่งหนึ่งมาลงหุ้นด้วยในห้างหุ้นส่วน สิ่งที่นํามาลงหุ้นด้วยนั้น จะเป็นเงินหรือทรัพย์สินสิ่งอื่นหรือลงแรงงานก็ได้, (ปาก) หุ้นส่วน.
ผู้พิทักษ์ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลซึ่งศาลมีคำสั่งตั้งให้เป็นผู้ปกครองดูแลคนเสมือนไร้ความสามารถ.	ผู้พิทักษ์ (กฎ) น. บุคคลซึ่งศาลมีคำสั่งตั้งให้เป็นผู้ปกครองดูแลคนเสมือนไร้ความสามารถ.
ผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-ดอ-ชะ-ดา-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ตํารวจ.	ผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ น. ตํารวจ.
ผู้พิพากษา เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ข้าราชการตุลาการผู้มีอำนาจและหน้าที่ในการพิจารณาพิพากษาอรรถคดี.	ผู้พิพากษา (กฎ) น. ข้าราชการตุลาการผู้มีอำนาจและหน้าที่ในการพิจารณาพิพากษาอรรถคดี.
ผู้พิพากษาสมทบ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-บอ-ไบ-ไม้	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลซึ่งได้รับแต่งตั้งตามกฎหมายจัดตั้งศาลชำนัญพิเศษ ให้เป็นองค์คณะร่วมกับผู้พิพากษาซึ่งเป็นข้าราชการตุลาการ มีอำนาจและหน้าที่ในการพิจารณาพิพากษาคดี เช่น ผู้พิพากษาสมทบในศาลเยาวชนและครอบครัว ผู้พิพากษาสมทบในศาลแรงงาน.	ผู้พิพากษาสมทบ (กฎ) น. บุคคลซึ่งได้รับแต่งตั้งตามกฎหมายจัดตั้งศาลชำนัญพิเศษ ให้เป็นองค์คณะร่วมกับผู้พิพากษาซึ่งเป็นข้าราชการตุลาการ มีอำนาจและหน้าที่ในการพิจารณาพิพากษาคดี เช่น ผู้พิพากษาสมทบในศาลเยาวชนและครอบครัว ผู้พิพากษาสมทบในศาลแรงงาน.
ผู้พิมพ์ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-พอ-พาน-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลซึ่งจัดการและรับผิดชอบในการพิมพ์.	ผู้พิมพ์ (กฎ) น. บุคคลซึ่งจัดการและรับผิดชอบในการพิมพ์.
ผู้เยาว์ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลผู้ยังไม่บรรลุนิติภาวะ.	ผู้เยาว์ (กฎ) น. บุคคลผู้ยังไม่บรรลุนิติภาวะ.
ผู้รั้ง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง ผู้รักษาการ.	ผู้รั้ง (โบ) น. ผู้รักษาการ.
ผู้รับตราส่ง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ไม้-เอก-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลผู้ซึ่งผู้ตราส่งส่งของไปถึง. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ consignee เขียนว่า ซี-โอ-เอ็น-เอส-ไอ-จี-เอ็น-อี-อี.	ผู้รับตราส่ง (กฎ) น. บุคคลผู้ซึ่งผู้ตราส่งส่งของไปถึง. (อ. consignee).
ผู้รับบุตรบุญธรรม เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ที่ได้จดทะเบียนรับบุตรของบุคคลอื่นมาเป็นบุตรของตน.	ผู้รับบุตรบุญธรรม (กฎ) น. ผู้ที่ได้จดทะเบียนรับบุตรของบุคคลอื่นมาเป็นบุตรของตน.
ผู้รับประกันภัย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง คู่สัญญาฝ่ายซึ่งตกลงจะใช้ค่าสินไหมทดแทน หรือใช้เงินจํานวนหนึ่งให้ตามสัญญาประกันภัย.	ผู้รับประกันภัย (กฎ) น. คู่สัญญาฝ่ายซึ่งตกลงจะใช้ค่าสินไหมทดแทน หรือใช้เงินจํานวนหนึ่งให้ตามสัญญาประกันภัย.
ผู้รับประโยชน์ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลผู้จะพึงได้รับค่าสินไหมทดแทน หรือรับจํานวนเงินใช้ให้ตามสัญญาประกันภัย.	ผู้รับประโยชน์ (กฎ) น. บุคคลผู้จะพึงได้รับค่าสินไหมทดแทน หรือรับจํานวนเงินใช้ให้ตามสัญญาประกันภัย.
ผู้รับพินัยกรรม เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลผู้มีสิทธิรับมรดกโดยพินัยกรรม.	ผู้รับพินัยกรรม (กฎ) น. บุคคลผู้มีสิทธิรับมรดกโดยพินัยกรรม.
ผู้รับรอง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้รับประกัน; ผู้ต้อนรับ.	ผู้รับรอง น. ผู้รับประกัน; ผู้ต้อนรับ.
ผู้รับเรือน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลที่เข้าทําสัญญาคํ้าประกันผู้คํ้าประกันอีกชั้นหนึ่ง.	ผู้รับเรือน (กฎ) น. บุคคลที่เข้าทําสัญญาคํ้าประกันผู้คํ้าประกันอีกชั้นหนึ่ง.
ผู้รับเหมาก่อสร้าง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สอ-เสือ-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลที่รับจ้างก่อสร้างอาคารหรือสิ่งก่อสร้างต่าง ๆ โดยวิธีเหมา.	ผู้รับเหมาก่อสร้าง น. บุคคลที่รับจ้างก่อสร้างอาคารหรือสิ่งก่อสร้างต่าง ๆ โดยวิธีเหมา.
ผู้ร้าย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง โจร, อาชญากร; ตัวโกงในการแสดงละครหรือภาพยนตร์เป็นต้น.	ผู้ร้าย น. โจร, อาชญากร; ตัวโกงในการแสดงละครหรือภาพยนตร์เป็นต้น.
ผู้รู้ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ที่มีความรู้ความชำนาญในเรื่องนั้น ๆ เช่น เรื่องนี้ต้องให้ผู้รู้เป็นคนชี้แจง.	ผู้รู้ น. ผู้ที่มีความรู้ความชำนาญในเรื่องนั้น ๆ เช่น เรื่องนี้ต้องให้ผู้รู้เป็นคนชี้แจง.
ผู้ลากมากดี เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ดี, ผู้มีสกุลสูง.	ผู้ลากมากดี น. ผู้ดี, ผู้มีสกุลสูง.
ผู้วิเศษ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-สอ-สา-ลา-สอ-รือ-สี	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้มีอิทธิฤทธิ์, ผู้รอบรู้เวทมนตร์คาถาอาคม.	ผู้วิเศษ น. ผู้มีอิทธิฤทธิ์, ผู้รอบรู้เวทมนตร์คาถาอาคม.
ผู้สนับสนุน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-สอ-เสือ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ผู้กระทำด้วยประการใด ๆ อันเป็นการช่วยเหลือหรือให้ความสะดวกในการที่ผู้อื่นกระทำความผิด ก่อนหรือขณะกระทำความผิด แม้ผู้กระทำความผิดจะมิได้รู้ถึงการช่วยเหลือหรือให้ความสะดวกนั้นก็ตาม.	ผู้สนับสนุน (กฎ) น. ผู้กระทำด้วยประการใด ๆ อันเป็นการช่วยเหลือหรือให้ความสะดวกในการที่ผู้อื่นกระทำความผิด ก่อนหรือขณะกระทำความผิด แม้ผู้กระทำความผิดจะมิได้รู้ถึงการช่วยเหลือหรือให้ความสะดวกนั้นก็ตาม.
ผู้สร้างสรรค์ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-สอ-เสือ-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สอ-เสือ-รอ-เรือ-รอ-เรือ-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ทำหรือผู้ก่อให้เกิดงาน โดยความคิดริเริ่มของตนเอง.	ผู้สร้างสรรค์ (กฎ) น. ผู้ทำหรือผู้ก่อให้เกิดงาน โดยความคิดริเริ่มของตนเอง.
ผู้สำเร็จ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-สอ-เสือ-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-ไม้-ไต่-คู้-จอ-จาน	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้บําเพ็ญพรตจนมีอิทธิฤทธิ์, ผู้วิเศษ.	ผู้สำเร็จ น. ผู้บําเพ็ญพรตจนมีอิทธิฤทธิ์, ผู้วิเศษ.
ผู้สืบตระกูล เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-บอ-ไบ-ไม้-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง ลูกหลานที่เป็นชายซึ่งสืบวงศ์สกุลโดยไม่ขาดสาย.	ผู้สืบตระกูล น. ลูกหลานที่เป็นชายซึ่งสืบวงศ์สกุลโดยไม่ขาดสาย.
ผู้สืบสันดาน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-บอ-ไบ-ไม้-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ผู้สืบสาโลหิตโดยตรงลงมา ได้แก่ ลูก หลาน เหลน ลื่อ.	ผู้สืบสันดาน (กฎ) น. ผู้สืบสาโลหิตโดยตรงลงมา ได้แก่ ลูก หลาน เหลน ลื่อ.
ผู้สื่อข่าว เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ขอ-ไข่-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้รายงานข่าว, ผู้เขียนข่าว, ผู้บอกข่าว, (ใช้เฉพาะทางสื่อสารมวลชน), ผู้ส่งข่าว หรือ นักข่าว ก็เรียก.	ผู้สื่อข่าว น. ผู้รายงานข่าว, ผู้เขียนข่าว, ผู้บอกข่าว, (ใช้เฉพาะทางสื่อสารมวลชน), ผู้ส่งข่าว หรือ นักข่าว ก็เรียก.
ผู้เสียหาย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลผู้ได้รับความเสียหายเนื่องจากการกระทําผิดฐานใดฐานหนึ่ง รวมทั้งบุคคลอื่นที่มีอํานาจจัดการแทนได้ตามที่กฎหมายกําหนด.	ผู้เสียหาย (กฎ) น. บุคคลผู้ได้รับความเสียหายเนื่องจากการกระทําผิดฐานใดฐานหนึ่ง รวมทั้งบุคคลอื่นที่มีอํานาจจัดการแทนได้ตามที่กฎหมายกําหนด.
ผู้หญิง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง หญิง.	ผู้หญิง น. หญิง.
ผู้หญิงยิงเรือ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง ผู้หญิงทั่วไป เช่น ของพม่าเป็นเรื่องของพระอินทร์ ดูสนิทกว่าที่จะให้ผู้หญิงยิงเรือ, ผู้หญิงริงเรือ ก็ว่า เช่น เห็นผู้หญิงริงเรือที่เนื้อเหลือง. ในวงเล็บ มาจาก พระอภัยมณีคำกลอน ของ สุนทรภู่ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๗.	ผู้หญิงยิงเรือ (สำ) น. ผู้หญิงทั่วไป เช่น ของพม่าเป็นเรื่องของพระอินทร์ ดูสนิทกว่าที่จะให้ผู้หญิงยิงเรือ, ผู้หญิงริงเรือ ก็ว่า เช่น เห็นผู้หญิงริงเรือที่เนื้อเหลือง. (อภัย).
ผู้หญิงหากิน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง หญิงค้าประเวณี.	ผู้หญิงหากิน น. หญิงค้าประเวณี.
ผู้หลักผู้ใหญ่ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้มีอายุมาก เช่น โตจนเป็นผู้หลักผู้ใหญ่แล้วยังทำตัวเหลวไหล, ผู้ที่เป็นหัวหน้าในการงาน, บุคคลชั้นผู้บังคับบัญชา เช่น งานนี้มีผู้หลักผู้ใหญ่มากันมาก; บุคคลที่วางตัวหรือมีความคิดและความประพฤติเหมาะสมกับสถานภาพ เช่น แต่งงานแล้วดูเป็นผู้หลักผู้ใหญ่มากขึ้น.	ผู้หลักผู้ใหญ่ น. ผู้มีอายุมาก เช่น โตจนเป็นผู้หลักผู้ใหญ่แล้วยังทำตัวเหลวไหล, ผู้ที่เป็นหัวหน้าในการงาน, บุคคลชั้นผู้บังคับบัญชา เช่น งานนี้มีผู้หลักผู้ใหญ่มากันมาก; บุคคลที่วางตัวหรือมีความคิดและความประพฤติเหมาะสมกับสถานภาพ เช่น แต่งงานแล้วดูเป็นผู้หลักผู้ใหญ่มากขึ้น.
ผู้ให้กำเนิด เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ไม้-โท-กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง พ่อแม่.	ผู้ให้กำเนิด น. พ่อแม่.
ผู้ใหญ่ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง คนที่มีอายุมาก, บุคคลที่มีอายุครบ ๑๘ ปีบริบูรณ์แล้ว, คนที่เป็นหัวหน้าในการงาน, บุคคลชั้นผู้บังคับบัญชา.	ผู้ใหญ่ น. คนที่มีอายุมาก, บุคคลที่มีอายุครบ ๑๘ ปีบริบูรณ์แล้ว, คนที่เป็นหัวหน้าในการงาน, บุคคลชั้นผู้บังคับบัญชา.
ผู้ใหญ่บ้าน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-เอก-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ตําแหน่งผู้ปกครองท้องที่ ซึ่งมีอํานาจหน้าที่ปกครองบรรดาราษฎรที่อยู่ในเขตหมู่บ้าน.	ผู้ใหญ่บ้าน (กฎ) น. ตําแหน่งผู้ปกครองท้องที่ ซึ่งมีอํานาจหน้าที่ปกครองบรรดาราษฎรที่อยู่ในเขตหมู่บ้าน.
ผู้อนุบาล เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลซึ่งศาลมีคําสั่งแต่งตั้งให้เป็นผู้ปกครองดูแลคนไร้ความสามารถ.	ผู้อนุบาล (กฎ) น. บุคคลซึ่งศาลมีคําสั่งแต่งตั้งให้เป็นผู้ปกครองดูแลคนไร้ความสามารถ.
ผู้อยู่ในอุปการะ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-นอ-หนู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อุ-ปอ-ปลา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ที่ได้อยู่ในความอุปการะของผู้ตายตลอดมาโดยจำเป็นต้องมีอุปการะ และความตายของผู้นั้นทำให้ได้รับความเดือดร้อนเพราะขาดความอุปการะ.	ผู้อยู่ในอุปการะ (กฎ) น. ผู้ที่ได้อยู่ในความอุปการะของผู้ตายตลอดมาโดยจำเป็นต้องมีอุปการะ และความตายของผู้นั้นทำให้ได้รับความเดือดร้อนเพราะขาดความอุปการะ.
ผู้อุปการะ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อุ-ปอ-ปลา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ตามพระราชบัญญัติบำเหน็จบำนาญข้าราชการ หมายความถึง (๑) ผู้ที่ได้อุปการะเลี้ยงดูให้การศึกษาผู้ตายมาแต่เยาว์ฉันบิดามารดากับบุตร หรือ (๒) ผู้ที่ได้อุปการะข้าราชการประจำหรือข้าราชการบำนาญผู้มีรายได้ไม่เพียงพอแก่อัตภาพ หรือได้อุปการะข้าราชการบำนาญผู้ซึ่งป่วยเจ็บทุพพลภาพหรือวิกลจริตไม่สามารถที่จะช่วยตัวเองได้ ผู้อุปการะตามข้อนี้ต้องเป็นผู้ให้อุปการะประจำเป็นส่วนใหญ่.	ผู้อุปการะ (กฎ) น. ตามพระราชบัญญัติบำเหน็จบำนาญข้าราชการ หมายความถึง (๑) ผู้ที่ได้อุปการะเลี้ยงดูให้การศึกษาผู้ตายมาแต่เยาว์ฉันบิดามารดากับบุตร หรือ (๒) ผู้ที่ได้อุปการะข้าราชการประจำหรือข้าราชการบำนาญผู้มีรายได้ไม่เพียงพอแก่อัตภาพ หรือได้อุปการะข้าราชการบำนาญผู้ซึ่งป่วยเจ็บทุพพลภาพหรือวิกลจริตไม่สามารถที่จะช่วยตัวเองได้ ผู้อุปการะตามข้อนี้ต้องเป็นผู้ให้อุปการะประจำเป็นส่วนใหญ่.
ผู้เอาประกันภัย เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง คู่สัญญาฝ่ายซึ่งตกลงจะส่งเบี้ยประกันภัยตามสัญญาประกันภัย.	ผู้เอาประกันภัย (กฎ) น. คู่สัญญาฝ่ายซึ่งตกลงจะส่งเบี้ยประกันภัยตามสัญญาประกันภัย.
ผูก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาเชือกเป็นต้นสอดคล้องกันให้เกิดเป็นเงื่อน เพื่อทําให้มั่นหรือติดต่อกันในตัวหรือกับสิ่งอื่น เช่น ผูกเชือก ผูกลวด ผูกโบ, ติดต่อหรือติดพันกันแน่นกับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง เช่น ผูกใจ ผูกโกรธ ผูกมิตร, ประกอบเข้า เช่น ผูกประโยค ผูกปริศนา ผูกลาย, ติดพันกันด้วยเรื่องสิทธิและหน้าที่ตามที่ตกลงกัน เช่น ผูกตลาด ผูกท่า; คุ้มครอง (ใช้ในการเล่นหมากรุก) เช่น เอาม้าผูกโคน เอาเรือผูกม้า; ขมวด เช่น ผูกคิ้วนิ่วหน้าไม่พาที. ในวงเล็บ มาจาก นิราศนรินทร์ แบบเรียนกวีนิพนธ์; จอง เช่น ผูกเวร; ตรงข้ามกับ แก้. เป็นคำนาม หมายถึง ลักษณนามเรียกหนังสือใบลานที่ร้อยหูไว้มัดหนึ่ง ๆ ว่า คัมภีร์เทศนาผูกหนึ่ง.	ผูก ก. เอาเชือกเป็นต้นสอดคล้องกันให้เกิดเป็นเงื่อน เพื่อทําให้มั่นหรือติดต่อกันในตัวหรือกับสิ่งอื่น เช่น ผูกเชือก ผูกลวด ผูกโบ, ติดต่อหรือติดพันกันแน่นกับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง เช่น ผูกใจ ผูกโกรธ ผูกมิตร, ประกอบเข้า เช่น ผูกประโยค ผูกปริศนา ผูกลาย, ติดพันกันด้วยเรื่องสิทธิและหน้าที่ตามที่ตกลงกัน เช่น ผูกตลาด ผูกท่า; คุ้มครอง (ใช้ในการเล่นหมากรุก) เช่น เอาม้าผูกโคน เอาเรือผูกม้า; ขมวด เช่น ผูกคิ้วนิ่วหน้าไม่พาที. (นิ. นรินทร์); จอง เช่น ผูกเวร; ตรงข้ามกับ แก้. น. ลักษณนามเรียกหนังสือใบลานที่ร้อยหูไว้มัดหนึ่ง ๆ ว่า คัมภีร์เทศนาผูกหนึ่ง.
ผูกกระได เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ทอดสะพานเข้าไปสืบข่าว เช่น ก็ให้ผูกกระไดข่าวคอย. ในวงเล็บ มาจาก ลิลิตพระลอ แบบเรียน.	ผูกกระได ก. ทอดสะพานเข้าไปสืบข่าว เช่น ก็ให้ผูกกระไดข่าวคอย. (ลอ).
ผูกขวัญ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาเส้นด้ายผูกข้อมือเด็กแล้วกล่าวเรียกขวัญว่า “ขวัญเอ๋ย มาอยู่กับเนื้อกับตัว” แล้วกล่าวให้พรต่อไปตามสมควร.	ผูกขวัญ ก. เอาเส้นด้ายผูกข้อมือเด็กแล้วกล่าวเรียกขวัญว่า “ขวัญเอ๋ย มาอยู่กับเนื้อกับตัว” แล้วกล่าวให้พรต่อไปตามสมควร.
ผูกขาด เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง สงวนสิทธิไว้แต่ผู้เดียว.	ผูกขาด ก. สงวนสิทธิไว้แต่ผู้เดียว.
ผูกดวง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-ดอ-เด็ก-วอ-แหวน-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในโหราศาสตร์ เป็นคำกริยา หมายถึง นําเครื่องหมายแทนพระเคราะห์มี อาทิตย์ จันทร์ อังคาร พุธ เสาร์ พฤหัสบดี ศุกร์ เป็นต้น บรรจุลงในดวงตามช่องจักรราศีทั้ง ๑๒ ที่โคจรมาสถิตตามวัน เดือน ปี และเวลาตกฟากของเจ้าของชะตานั้น ดูว่าอาทิตย์ตกอยู่ในราศีใด แล้วเอาองศาอาทิตย์ของวันเกิดเจ้าของชะตามาคํานวณว่า เมื่อเวลา ๖.๐๐ นาฬิกา อาทิตย์อยู่ในราศีดังกล่าวมาแล้วนานเท่าใด เรียกว่า อดีตอุทัย และเวลาเหลืออีกนานเท่าใดจึงจะพ้นไปจากราศีนั้น เรียกว่า อนาคตอุทัย แล้วเอาเวลาตกฟากตั้งลบด้วย ๖.๐๐ นาฬิกา และอนาคตอุทัย ต่อไปเอาอันโตนาทีของราศีถัด ๆ ไปลบทีละราศี ถ้าเวลาหรือเลขที่เหลือไม่พอให้อันโตนาทีของราศีใดลบได้ ลัคนาก็อยู่ที่ราศีนั้น การผูกดวงนี้เพื่อทํานายโชคชะตาเป็นต้น.	ผูกดวง (โหร) ก. นําเครื่องหมายแทนพระเคราะห์มี อาทิตย์ จันทร์ อังคาร พุธ เสาร์ พฤหัสบดี ศุกร์ เป็นต้น บรรจุลงในดวงตามช่องจักรราศีทั้ง ๑๒ ที่โคจรมาสถิตตามวัน เดือน ปี และเวลาตกฟากของเจ้าของชะตานั้น ดูว่าอาทิตย์ตกอยู่ในราศีใด แล้วเอาองศาอาทิตย์ของวันเกิดเจ้าของชะตามาคํานวณว่า เมื่อเวลา ๖.๐๐ นาฬิกา อาทิตย์อยู่ในราศีดังกล่าวมาแล้วนานเท่าใด เรียกว่า อดีตอุทัย และเวลาเหลืออีกนานเท่าใดจึงจะพ้นไปจากราศีนั้น เรียกว่า อนาคตอุทัย แล้วเอาเวลาตกฟากตั้งลบด้วย ๖.๐๐ นาฬิกา และอนาคตอุทัย ต่อไปเอาอันโตนาทีของราศีถัด ๆ ไปลบทีละราศี ถ้าเวลาหรือเลขที่เหลือไม่พอให้อันโตนาทีของราศีใดลบได้ ลัคนาก็อยู่ที่ราศีนั้น การผูกดวงนี้เพื่อทํานายโชคชะตาเป็นต้น.
ผูกดอก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง ทําหนังสือสัญญาเป็นลูกจ้างรับเงินล่วงหน้าแล้วให้ดอกเบี้ยแทนรับใช้การงาน.	ผูกดอก (โบ) ก. ทําหนังสือสัญญาเป็นลูกจ้างรับเงินล่วงหน้าแล้วให้ดอกเบี้ยแทนรับใช้การงาน.
ผูกปิ่นโต เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-โอ-ตอ-เต่า	เป็นคำกริยา หมายถึง ว่าจ้างให้ทำอาหารใส่ปิ่นโตส่งให้ตามที่ตกลงกัน, ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ว่าปิ่นโต, กินปิ่นโต ก็ว่า.	ผูกปิ่นโต ก. ว่าจ้างให้ทำอาหารใส่ปิ่นโตส่งให้ตามที่ตกลงกัน, (ปาก) ว่าปิ่นโต, กินปิ่นโต ก็ว่า.
ผูกพัทธสีมา เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกพิธีสังฆกรรมที่สงฆ์กําหนดเขตแดนขึ้น โดยมีหินเป็นต้นเป็นเครื่องหมาย ว่า พิธีผูกพัทธสีมา.	ผูกพัทธสีมา น. เรียกพิธีสังฆกรรมที่สงฆ์กําหนดเขตแดนขึ้น โดยมีหินเป็นต้นเป็นเครื่องหมาย ว่า พิธีผูกพัทธสีมา.
ผูกพัน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง มีความเป็นห่วงกังวลเพราะรักใคร่เป็นต้น; ก่อให้เกิดพันธะที่จะต้องปฏิบัติตาม; (การคลัง) ก่อหนี้สินผูกมัดรัฐบาลให้ต้องจ่ายในงบประมาณแผ่นดินต่อ ๆ ไป เช่น หนี้ผูกพัน งบประมาณผูกพัน รายจ่ายผูกพัน.	ผูกพัน ก. มีความเป็นห่วงกังวลเพราะรักใคร่เป็นต้น; ก่อให้เกิดพันธะที่จะต้องปฏิบัติตาม; (การคลัง) ก่อหนี้สินผูกมัดรัฐบาลให้ต้องจ่ายในงบประมาณแผ่นดินต่อ ๆ ไป เช่น หนี้ผูกพัน งบประมาณผูกพัน รายจ่ายผูกพัน.
ผูกภาษี เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อี	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง ว่าเหมาการเก็บภาษีไปทําเองแล้วให้เงินแก่หลวงตามสัญญา.	ผูกภาษี (โบ) ก. ว่าเหมาการเก็บภาษีไปทําเองแล้วให้เงินแก่หลวงตามสัญญา.
ผูกมัด เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ผูกพันไว้แน่น.	ผูกมัด ก. ผูกพันไว้แน่น.
ผูกหู เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําเครื่องหมายกําหนดไว้เพื่อกรรมสิทธิ์หรือประโยชน์อย่างใดอย่างหนึ่ง, กําหนดไว้, จองไว้.	ผูกหู ก. ทําเครื่องหมายกําหนดไว้เพื่อกรรมสิทธิ์หรือประโยชน์อย่างใดอย่างหนึ่ง, กําหนดไว้, จองไว้.
เผ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อการพนันชนิดหนึ่ง ใช้ไพ่ป๊อก มักเล่นกัน ๔ คน เจ้ามือแจกไพ่ควํ่า ๑ ใบแรก แล้วแจกไพ่หงายอีก ๔ ใบ ก็มี แจกไพ่หงายใบที่ ๒ และที่ ๓ เหลือนอกนั้นแจกควํ่า ก็มี ผู้ใดถือไพ่รวมได้แต้มหรือศักดิ์สูงกว่าตามกติกา ผู้นั้นชนะ.	เผ น. ชื่อการพนันชนิดหนึ่ง ใช้ไพ่ป๊อก มักเล่นกัน ๔ คน เจ้ามือแจกไพ่ควํ่า ๑ ใบแรก แล้วแจกไพ่หงายอีก ๔ ใบ ก็มี แจกไพ่หงายใบที่ ๒ และที่ ๓ เหลือนอกนั้นแจกควํ่า ก็มี ผู้ใดถือไพ่รวมได้แต้มหรือศักดิ์สูงกว่าตามกติกา ผู้นั้นชนะ.
เผง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังเช่นนั้น, โดยปริยายหมายความว่า แน่เทียว, ไม่ผิดพลาด, เช่น ตรงเผง ถูกเผง, เพะ ก็ว่า.	เผง ว. เสียงดังเช่นนั้น, โดยปริยายหมายความว่า แน่เทียว, ไม่ผิดพลาด, เช่น ตรงเผง ถูกเผง, เพะ ก็ว่า.
เผชิญ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-ยอ-หยิง	[ผะเชิน] เป็นคำกริยา หมายถึง ประเชิญ, ชนกัน, ปะทะกัน, ต่อกัน.	เผชิญ [ผะเชิน] ก. ประเชิญ, ชนกัน, ปะทะกัน, ต่อกัน.
เผชิญภัย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-ยอ-หยิง-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง เจออันตรายเฉพาะหน้า, กล้าเสี่ยงภัยโดยรู้ว่าจะมีอันตราย.	เผชิญภัย ก. เจออันตรายเฉพาะหน้า, กล้าเสี่ยงภัยโดยรู้ว่าจะมีอันตราย.
เผชิญหน้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-ยอ-หยิง-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง เจอกันซึ่งหน้า (ใช้แก่ผู้ที่ไม่ชอบหน้ากัน).	เผชิญหน้า ก. เจอกันซึ่งหน้า (ใช้แก่ผู้ที่ไม่ชอบหน้ากัน).
เผ็ด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีรสอย่างรสพริก.	เผ็ด ว. มีรสอย่างรสพริก.
เผ็ดร้อน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทั้งเผ็ดทั้งร้อนอย่างรสพริกไทยหรือดีปลี; รุนแรง เช่น โต้คารมอย่างเผ็ดร้อน.	เผ็ดร้อน ว. ทั้งเผ็ดทั้งร้อนอย่างรสพริกไทยหรือดีปลี; รุนแรง เช่น โต้คารมอย่างเผ็ดร้อน.
เผด็จ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ดอ-เด็ก-ไม้-ไต่-คู้-จอ-จาน	[ผะเด็ด] เป็นคำกริยา หมายถึง ตัด, ขจัด, ขาด. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร ผฺฎาจ่ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-พิน-ทุ-ดอ-ชะ-ดา-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-ไม้-เอก.	เผด็จ [ผะเด็ด] ก. ตัด, ขจัด, ขาด. (ข. ผฺฎาจ่).
เผด็จการ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ดอ-เด็ก-ไม้-ไต่-คู้-จอ-จาน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง การใช้อํานาจบริหารเด็ดขาด, เรียกลัทธิหรือแบบการปกครองที่ผู้นำคนเดียวหรือบุคคลกลุ่มเดียวใช้อำนาจอย่างเด็ดขาดในการบริหารประเทศว่า ลัทธิเผด็จการ, เรียกผู้ใช้อำนาจเช่นนั้นว่า ผู้เผด็จการ.	เผด็จการ น. การใช้อํานาจบริหารเด็ดขาด, เรียกลัทธิหรือแบบการปกครองที่ผู้นำคนเดียวหรือบุคคลกลุ่มเดียวใช้อำนาจอย่างเด็ดขาดในการบริหารประเทศว่า ลัทธิเผด็จการ, เรียกผู้ใช้อำนาจเช่นนั้นว่า ผู้เผด็จการ.
เผด็จศึก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ดอ-เด็ก-ไม้-ไต่-คู้-จอ-จาน-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ปราบข้าศึกลงได้อย่างเด็ดขาด.	เผด็จศึก ก. ปราบข้าศึกลงได้อย่างเด็ดขาด.
เผดิม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า	[ผะเดิม] เป็นคำกริยา หมายถึง ประเดิม, เริ่มแรก, ตั้งต้น, ลงมือก่อน.	เผดิม [ผะเดิม] ก. ประเดิม, เริ่มแรก, ตั้งต้น, ลงมือก่อน.
เผดียง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู	[ผะเดียง] เป็นคำกริยา หมายถึง บอกให้รู้, บอกนิมนต์, ใช้ว่า ประเดียง ก็มี.	เผดียง [ผะเดียง] ก. บอกให้รู้, บอกนิมนต์, ใช้ว่า ประเดียง ก็มี.
เผน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-นอ-หนู	[เผนะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ฟอง (นํ้า). ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี เผณ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-นอ-เนน.	เผน– [เผนะ–] (แบบ) น. ฟอง (นํ้า). (ส.; ป. เผณ).
เผนธรรม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-นอ-หนู-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีปรกติเหมือนฟอง (นํ้า) คือ เป็นอยู่ชั่วคราว; ไม่ถาวร. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	เผนธรรม ว. มีปรกติเหมือนฟอง (นํ้า) คือ เป็นอยู่ชั่วคราว; ไม่ถาวร. (ส.).
เผ่น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่กระโดดโจนไปโดยไม่รั้งรอ.	เผ่น ก. อาการที่กระโดดโจนไปโดยไม่รั้งรอ.
เผนิก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	[ผะเหฺนิก] เป็นคำกริยา หมายถึง เบิก.	เผนิก [ผะเหฺนิก] ก. เบิก.
เผย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ค่อย ๆ ขยายออก, ค่อย ๆ แย้มออก, เช่น เผยหน้าต่าง เผยปาก.	เผย ก. ค่อย ๆ ขยายออก, ค่อย ๆ แย้มออก, เช่น เผยหน้าต่าง เผยปาก.
เผยแผ่ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้ขยายออกไป, ขยายออกไป, เช่น เผยแผ่พระศาสนา.	เผยแผ่ ก. ทําให้ขยายออกไป, ขยายออกไป, เช่น เผยแผ่พระศาสนา.
เผยแพร่ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-เอก	เป็นคำกริยา หมายถึง โฆษณาให้แพร่หลาย เช่น เผยแพร่ความรู้.	เผยแพร่ ก. โฆษณาให้แพร่หลาย เช่น เผยแพร่ความรู้.
เผยอ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง	[ผะเหฺยอ] เป็นคำกริยา หมายถึง เปิดน้อย ๆ เช่น เผยอปาก เผยอฝาหม้อไว้ ฝากาเผยอ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อวดดี, ทำไปโดยไม่รู้จักประมาณตน, เช่น เผยอทํา เผยอพูด.	เผยอ [ผะเหฺยอ] ก. เปิดน้อย ๆ เช่น เผยอปาก เผยอฝาหม้อไว้ ฝากาเผยอ. ว. อวดดี, ทำไปโดยไม่รู้จักประมาณตน, เช่น เผยอทํา เผยอพูด.
เผยิบ, เผยิบ ๆ เผยิบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้ เผยิบ ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้ ไม้-ยะ-มก	[ผะเหฺยิบ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ของแบนบางกระพือขึ้นกระพือลงช้า ๆ เช่น นกกระพือปีกเผยิบ ๆ, พะเยิบ หรือ พะเยิบ ๆ ก็ว่า.	เผยิบ, เผยิบ ๆ [ผะเหฺยิบ] ว. อาการที่ของแบนบางกระพือขึ้นกระพือลงช้า ๆ เช่น นกกระพือปีกเผยิบ ๆ, พะเยิบ หรือ พะเยิบ ๆ ก็ว่า.
เผยิบผยาบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-ผอ-ผึ้ง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้	[–ผะหฺยาบ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พะเยิบพะยาบ.	เผยิบผยาบ [–ผะหฺยาบ] ว. พะเยิบพะยาบ.
เผล, เผล้ เผล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง เผล้ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-ไม้-โท	[เผฺล, เผฺล้] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เฉ, ไม่ตรง, ไพล่, เช่น ใส่หมวกเผล้ไปข้างหนึ่ง.	เผล, เผล้ [เผฺล, เผฺล้] ว. เฉ, ไม่ตรง, ไพล่, เช่น ใส่หมวกเผล้ไปข้างหนึ่ง.
เผล่ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-ไม้-เอก	[เผฺล่] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ยิ้มอย่างกระหยิ่มอิ่มใจ.	เผล่ [เผฺล่] ว. อาการที่ยิ้มอย่างกระหยิ่มอิ่มใจ.
เผล็ด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก	[เผฺล็ด] เป็นคำกริยา หมายถึง ผลิออก, งอกออก.	เผล็ด [เผฺล็ด] ก. ผลิออก, งอกออก.
เผลอ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง	[เผฺลอ] เป็นคำกริยา หมายถึง หลงลืมไปชั่วขณะ เช่น เผลอตัว เผลอสติ, เลินเล่อ, ไม่ระวังตัว, เช่น เผลอไปแผล็บเดียว แมวคาบปลาไปกินเสียแล้ว.	เผลอ [เผฺลอ] ก. หลงลืมไปชั่วขณะ เช่น เผลอตัว เผลอสติ, เลินเล่อ, ไม่ระวังตัว, เช่น เผลอไปแผล็บเดียว แมวคาบปลาไปกินเสียแล้ว.
เผลอไผล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง	[–ไผฺล] เป็นคำกริยา หมายถึง หลง ๆ ลืม ๆ, ลืมตัวไปชั่วขณะ, เลินเล่อ.	เผลอไผล [–ไผฺล] ก. หลง ๆ ลืม ๆ, ลืมตัวไปชั่วขณะ, เลินเล่อ.
เผลอสติ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[–สะติ] เป็นคำกริยา หมายถึง หลงลืมสติไปชั่วขณะ, ขาดสติไปชั่วขณะ.	เผลอสติ [–สะติ] ก. หลงลืมสติไปชั่วขณะ, ขาดสติไปชั่วขณะ.
เผละ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ	[เผฺละ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงอย่างเสียงสาดโคลน; โดยปริยายหมายความว่า ไม่เป็นที่เป็นทาง เช่น โยนเผละ ทิ้งเผละ; ลักษณะเนื้อของคนอ้วนที่กระเพื่อม เรียกว่า เนื้อเผละ; ลักษณะที่ของข้น ๆ ที่ไหลล้นเลอะเทอะ ในคำว่า ไหลเผละ.	เผละ [เผฺละ] ว. เสียงอย่างเสียงสาดโคลน; โดยปริยายหมายความว่า ไม่เป็นที่เป็นทาง เช่น โยนเผละ ทิ้งเผละ; ลักษณะเนื้อของคนอ้วนที่กระเพื่อม เรียกว่า เนื้อเผละ; ลักษณะที่ของข้น ๆ ที่ไหลล้นเลอะเทอะ ในคำว่า ไหลเผละ.
เผละผละ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อ้วนจนเนื้อเหลวไม่มีรูปมีทรง เช่น อ้วนเผละผละ.	เผละผละ ว. อ้วนจนเนื้อเหลวไม่มีรูปมีทรง เช่น อ้วนเผละผละ.
เผลาะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ	[เผฺลาะ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงหลุดจากช่องกระบอก.	เผลาะ [เผฺลาะ] ว. เสียงหลุดจากช่องกระบอก.
เผลาะแผละ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ	[–แผฺละ] เป็นคำนาม หมายถึง ลูกโป่งแก้วที่เด็กเป่าเล่น.	เผลาะแผละ [–แผฺละ] น. ลูกโป่งแก้วที่เด็กเป่าเล่น.
เผลียง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู	[เผฺลียง] เป็นคำนาม หมายถึง ฝน. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร เภฺลียง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-พิน-ทุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู.	เผลียง [เผฺลียง] น. ฝน. (ข. เภฺลียง).
เผอเรอ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ขาดความเอาใจใส่ในสิ่งที่ต้องทํา.	เผอเรอ ว. ขาดความเอาใจใส่ในสิ่งที่ต้องทํา.
เผอเรอกระเชอก้นรั่ว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ไม้-โท-นอ-หนู-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เลินเล่อ ไม่ระวังดูแลให้รอบคอบ ก่อให้เกิดความเสียหาย.	เผอเรอกระเชอก้นรั่ว (สำ) ว. เลินเล่อ ไม่ระวังดูแลให้รอบคอบ ก่อให้เกิดความเสียหาย.
เผอิญ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ยอ-หยิง	[ผะเอิน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัวหรือไม่คาดหมาย, บังเอิญ, หากให้เป็น, จําเพาะเป็น, ใช้ว่า เพอิญ หรือ พรรเอิญ ก็มี.	เผอิญ [ผะเอิน] ว. ที่เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัวหรือไม่คาดหมาย, บังเอิญ, หากให้เป็น, จําเพาะเป็น, ใช้ว่า เพอิญ หรือ พรรเอิญ ก็มี.
เผอิล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง	[ผะเอิน] เป็นคำกริยา หมายถึง ตกใจ, แตกตื่น. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร เผฺอีล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-พิน-ทุ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อี-ลอ-ลิง.	เผอิล [ผะเอิน] ก. ตกใจ, แตกตื่น. (ข. เผฺอีล).
เผะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เผละ.	เผะ ว. เผละ.
เผา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้ร้อนให้สุกหรือให้ไหม้เป็นต้นด้วยไฟ เช่น เผาเหล็ก เผากล้วย เผาป่า, โดยปริยายหมายความว่า ทําให้ร้อน เช่น แดดเผา, ทําให้เร่าร้อน เช่น กิเลสเผา, ทําให้หมดไป เช่น เผากิเลส.	เผา ก. ทําให้ร้อนให้สุกหรือให้ไหม้เป็นต้นด้วยไฟ เช่น เผาเหล็ก เผากล้วย เผาป่า, โดยปริยายหมายความว่า ทําให้ร้อน เช่น แดดเผา, ทําให้เร่าร้อน เช่น กิเลสเผา, ทําให้หมดไป เช่น เผากิเลส.
เผาขน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ในระยะประชิด เช่น ยิงเผาขน.	เผาขน ว. ในระยะประชิด เช่น ยิงเผาขน.
เผาจริง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง จุดไฟเผาศพ, นําดอกไม้จันทน์ ธูป เทียนใส่ในไฟเผาศพ.	เผาจริง (ปาก) ก. จุดไฟเผาศพ, นําดอกไม้จันทน์ ธูป เทียนใส่ในไฟเผาศพ.
เผาถ่าน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-ถอ-ถุง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เผาไม้จนสุกมีสีดำเพื่อใช้เป็นเชื้อเพลิง.	เผาถ่าน ก. เผาไม้จนสุกมีสีดำเพื่อใช้เป็นเชื้อเพลิง.
เผาหลอก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง นําดอกไม้จันทน์ ธูป เทียนไปวางใต้หีบศพ เป็นพิธีอย่างหนึ่งในประเพณีเผาศพ ทําก่อนเผาจริง.	เผาหลอก (ปาก) ก. นําดอกไม้จันทน์ ธูป เทียนไปวางใต้หีบศพ เป็นพิธีอย่างหนึ่งในประเพณีเผาศพ ทําก่อนเผาจริง.
เผาหัว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้เปลวไฟพ่นเผาหัวสูบของเครื่องยนต์ประเภทกึ่งดีเซลซึ่งใช้นํ้ามันขี้โล้เป็นเชื้อเพลิง จนหัวสูบร้อนจัดก่อนติดเครื่อง, เรียกเครื่องยนต์ประเภทนี้ว่า เครื่องยนต์เผาหัว.	เผาหัว ก. ใช้เปลวไฟพ่นเผาหัวสูบของเครื่องยนต์ประเภทกึ่งดีเซลซึ่งใช้นํ้ามันขี้โล้เป็นเชื้อเพลิง จนหัวสูบร้อนจัดก่อนติดเครื่อง, เรียกเครื่องยนต์ประเภทนี้ว่า เครื่องยนต์เผาหัว.
เผาอิฐ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถาน	เป็นคำกริยา หมายถึง เผาดินซึ่งส่วนมากทำเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าให้สุกเพื่อใช้ก่อตึกหรือกำแพง เป็นต้น.	เผาอิฐ ก. เผาดินซึ่งส่วนมากทำเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าให้สุกเพื่อใช้ก่อตึกหรือกำแพง เป็นต้น.
เผ่า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เหล่ากอ, กลุ่มชนเชื้อชาติเดียวกัน (มักใช้แก่ชนกลุ่มน้อยของประเทศ) เช่น ชาวเขาเผ่าต่าง ๆ.	เผ่า น. เหล่ากอ, กลุ่มชนเชื้อชาติเดียวกัน (มักใช้แก่ชนกลุ่มน้อยของประเทศ) เช่น ชาวเขาเผ่าต่าง ๆ.
เผ่าพันธุ์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง เชื้อสาย.	เผ่าพันธุ์ น. เชื้อสาย.
เผ้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ผม, มักใช้เข้าคู่กับคํา ผม เป็น ผมเผ้า หรือ เผ้าผม.	เผ้า น. ผม, มักใช้เข้าคู่กับคํา ผม เป็น ผมเผ้า หรือ เผ้าผม.
เผ้าผง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ผอ-ผึ้ง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ผง.	เผ้าผง น. ผง.
เผาะ ๑, เผาะ ๆ เผาะ ความหมายที่ ๑ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ เผาะ ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เปราะ; เสียงดังเช่นนั้นอย่างเสียงหักไม้เปราะ เช่น ข้อเท้าข้อมือลั่นเผาะ น้ำตาร่วงเผาะ ๆ.	เผาะ ๑, เผาะ ๆ ว. เปราะ; เสียงดังเช่นนั้นอย่างเสียงหักไม้เปราะ เช่น ข้อเท้าข้อมือลั่นเผาะ น้ำตาร่วงเผาะ ๆ.
เผาะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเห็ดชนิด Astraeus hygrometricus (Pers.) Morgan ในวงศ์ Astraeaceae เกิดใต้ดิน ดอกเห็ดอ่อน เป็นก้อนกลม เมื่อแก่โผล่ขึ้นมาเหนือดิน เปลือกนอกแข็งแล้วแตกเป็นแฉกคล้ายดาว กลางดอกเห็ดเป็นถุงกลมมีสปอร์สีนํ้าตาล ดอกอ่อนต้มสุกแล้วกินได้, พายัพเรียก เห็ดถอบ.	เผาะ ๒ น. ชื่อเห็ดชนิด Astraeus hygrometricus (Pers.) Morgan ในวงศ์ Astraeaceae เกิดใต้ดิน ดอกเห็ดอ่อน เป็นก้อนกลม เมื่อแก่โผล่ขึ้นมาเหนือดิน เปลือกนอกแข็งแล้วแตกเป็นแฉกคล้ายดาว กลางดอกเห็ดเป็นถุงกลมมีสปอร์สีนํ้าตาล ดอกอ่อนต้มสุกแล้วกินได้, พายัพเรียก เห็ดถอบ.
เผิ้ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-งอ-งู	ดู ผึ้ง เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อึ-ไม้-โท-งอ-งู ความหมายที่ ๑.	เผิ้ง ดู ผึ้ง ๑.
เผิน ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ผิว ๆ, ผาด ๆ, ตื้น ๆ, เช่น มองเผิน ๆ แลเผิน ๆ, (มักใช้แก่กิริยาที่ดูหรือมอง).	เผิน ๆ ว. ผิว ๆ, ผาด ๆ, ตื้น ๆ, เช่น มองเผิน ๆ แลเผิน ๆ, (มักใช้แก่กิริยาที่ดูหรือมอง).
เผียน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง หมุนไป, ผันไป, มักใช้เข้าคู่กับคำ ผัน เป็น ผันเผียน หรือ เผียนผัน.	เผียน ก. หมุนไป, ผันไป, มักใช้เข้าคู่กับคำ ผัน เป็น ผันเผียน หรือ เผียนผัน.
เผือ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำสรรพนาม หมายถึง ข้า, ฉัน, เช่น สองพี่คิดเองอ้า อย่าได้ถามเผือ. ในวงเล็บ มาจาก ลิลิตพระลอ แบบเรียน, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๑.	เผือ (กลอน) ส. ข้า, ฉัน, เช่น สองพี่คิดเองอ้า อย่าได้ถามเผือ. (ลอ), เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๑.
เผื่อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สํารอง เช่น กักนํ้าไว้เผื่อแล้ง; ให้มากไว้กว่าที่ต้องการสําหรับส่วนตัวหรือผู้อื่น เช่น กินเผื่อ เอาข้าวมาเผื่อ. เป็นคำสันธาน หมายถึง ถ้า, หาก, สมมุติ, เผื่อว่า ก็ใช้.	เผื่อ ว. สํารอง เช่น กักนํ้าไว้เผื่อแล้ง; ให้มากไว้กว่าที่ต้องการสําหรับส่วนตัวหรือผู้อื่น เช่น กินเผื่อ เอาข้าวมาเผื่อ. สัน. ถ้า, หาก, สมมุติ, เผื่อว่า ก็ใช้.
เผื่อขาดเผื่อเหลือ, เผื่อเหลือเผื่อขาด เผื่อขาดเผื่อเหลือ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง เผื่อเหลือเผื่อขาด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่เตรียมไว้เผื่อขาดหรือไม่พอ.	เผื่อขาดเผื่อเหลือ, เผื่อเหลือเผื่อขาด ว. ที่เตรียมไว้เผื่อขาดหรือไม่พอ.
เผื่อแผ่ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก	เป็นคำกริยา หมายถึง เอื้อเฟื้อ, เจือจาน, ให้ประโยชน์แก่ผู้อื่นด้วยความโอบอ้อมอารี, แผ่เผื่อ ก็ว่า.	เผื่อแผ่ ก. เอื้อเฟื้อ, เจือจาน, ให้ประโยชน์แก่ผู้อื่นด้วยความโอบอ้อมอารี, แผ่เผื่อ ก็ว่า.
เผื่อเรียก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลักษณะการฝากเงินไว้กับธนาคารโดยจะเรียกให้จ่ายเมื่อใดก็ได้ เรียกว่า ฝากเผื่อเรียก.	เผื่อเรียก ว. ลักษณะการฝากเงินไว้กับธนาคารโดยจะเรียกให้จ่ายเมื่อใดก็ได้ เรียกว่า ฝากเผื่อเรียก.
เผื่อเลือก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่สำรองไว้มาก ๆ เพื่อจะได้เลือก.	เผื่อเลือก ว. ที่สำรองไว้มาก ๆ เพื่อจะได้เลือก.
เผื่อว่า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำสันธาน หมายถึง ถ้าว่า, สมมุติว่า, หากว่า, เช่น เผื่อว่ามากันมาก ๆ จะได้มีที่นั่ง, เผื่อ ก็ใช้.	เผื่อว่า สัน. ถ้าว่า, สมมุติว่า, หากว่า, เช่น เผื่อว่ามากันมาก ๆ จะได้มีที่นั่ง, เผื่อ ก็ใช้.
เผื่อเหนียว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลักษณะที่ทําไว้มากกว่าที่ต้องการ เช่น ตีเผื่อเหนียว.	เผื่อเหนียว (ปาก) ว. ลักษณะที่ทําไว้มากกว่าที่ต้องการ เช่น ตีเผื่อเหนียว.
เผือก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกมีหัวชนิด Colocasia esculenta Schott ในวงศ์ Araceae ต้นและใบคล้ายบอน หัวทําให้สุกแล้วกินได้.	เผือก ๑ น. ชื่อไม้ล้มลุกมีหัวชนิด Colocasia esculenta Schott ในวงศ์ Araceae ต้นและใบคล้ายบอน หัวทําให้สุกแล้วกินได้.
เผือกกะลา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	ดู กระดาด, กระดาดขาว กระดาด เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก กระดาดขาว เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน .	เผือกกะลา ดู กระดาด, กระดาดขาว.
เผือกโทป้าด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-โอ-ทอ-ทะ-หาน-ปอ-ปลา-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	ดู กระดาด, กระดาดขาว กระดาด เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก กระดาดขาว เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน .	เผือกโทป้าด ดู กระดาด, กระดาดขาว.
เผือก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ขาวอย่างผิดปรกติ เช่น ควายเผือก.	เผือก ๒ ว. ขาวอย่างผิดปรกติ เช่น ควายเผือก.
เผือด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง จางไป, หมองไป, (ใช้แก่สีและผิว) เช่น หน้าเผือด สีเผือดไป ผิวซีดเผือด.	เผือด ว. จางไป, หมองไป, (ใช้แก่สีและผิว) เช่น หน้าเผือด สีเผือดไป ผิวซีดเผือด.
เผือน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง ป่า.	เผือน ๑ (กลอน) น. ป่า.
เผือน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำกริยา หมายถึง ขัดถู เช่น กูก็มิไปยังอย้าวเรือน เผือนถู. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์ชูชก.	เผือน ๒ (แบบ) ก. ขัดถู เช่น กูก็มิไปยังอย้าวเรือน เผือนถู. (ม. คำหลวง ชูชก).
เผื่อน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง บัวเผื่อน. ในวงเล็บ ดู บัว เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน.	เผื่อน น. บัวเผื่อน. (ดู บัว).
แผ่ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก	เป็นคำกริยา หมายถึง คลี่ขยายกระจายออกไปให้มีลักษณะแบนราบหรือกว้างกว่าเดิมหรืออาการอื่น ๆ ที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น แผ่อาณาเขต แผ่หาง; ให้ เช่น แผ่ส่วนบุญ.	แผ่ ก. คลี่ขยายกระจายออกไปให้มีลักษณะแบนราบหรือกว้างกว่าเดิมหรืออาการอื่น ๆ ที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น แผ่อาณาเขต แผ่หาง; ให้ เช่น แผ่ส่วนบุญ.
แผ่กระจาด เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง นอนแผ่เต็มที่ เช่น ลงไปแผ่กระจาดอยู่บนร้านข้างโรงยี่เกแล้ว. ในวงเล็บ มาจาก หนังสือพิมพ์รัตนทวารา.	แผ่กระจาด (ปาก) ก. นอนแผ่เต็มที่ เช่น ลงไปแผ่กระจาดอยู่บนร้านข้างโรงยี่เกแล้ว. (รัตนทวารา).
แผ่แง่ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-สะ-หระ-แอ-งอ-งู-ไม้-เอก	เป็นคำกริยา หมายถึง แสดงท่าทางท่วงทีเป็นชั้นเชิง.	แผ่แง่ ก. แสดงท่าทางท่วงทีเป็นชั้นเชิง.
แผ่ซ่าน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-ซอ-โซ่-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ซึมซาบกระจายไปทั่ว.	แผ่ซ่าน ก. ซึมซาบกระจายไปทั่ว.
แผ่ตน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-ตอ-เต่า-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง อวดตน, แต่งตัวผึ่งผาย.	แผ่ตน ก. อวดตน, แต่งตัวผึ่งผาย.
แผ่เผื่อ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง เจือจาน, ให้ประโยชน์แก่ผู้อื่นด้วยความโอบอ้อมอารี, เผื่อแผ่ ก็ว่า.	แผ่เผื่อ ก. เจือจาน, ให้ประโยชน์แก่ผู้อื่นด้วยความโอบอ้อมอารี, เผื่อแผ่ ก็ว่า.
แผ่เมตตา เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ปรารถนาให้ผู้อื่นมีความสุข.	แผ่เมตตา ก. ปรารถนาให้ผู้อื่นมีความสุข.
แผ่พังพาน, แผ่แม่เบี้ย แผ่พังพาน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู แผ่แม่เบี้ย เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่งูเห่าหรืองูจงอางเป็นต้นชูและแผ่คอให้แบนเพื่อเตรียมฉกศัตรูเป็นต้น.	แผ่พังพาน, แผ่แม่เบี้ย ก. อาการที่งูเห่าหรืองูจงอางเป็นต้นชูและแผ่คอให้แบนเพื่อเตรียมฉกศัตรูเป็นต้น.
แผ่สองสลึง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-สอ-เสือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-สอ-เสือ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อึ-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่นอนหงายมือตีนเหยียดออกไปเต็มที่.	แผ่สองสลึง (ปาก) ว. อาการที่นอนหงายมือตีนเหยียดออกไปเต็มที่.
แผ่หลา เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่นอนเหยียดแขนขาเต็มที่.	แผ่หลา (ปาก) ว. อาการที่นอนเหยียดแขนขาเต็มที่.
แผ่อำนาจ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง แสดงอํานาจ, ขยายอํานาจ.	แผ่อำนาจ ก. แสดงอํานาจ, ขยายอํานาจ.
แผก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แตกต่าง. เป็นคำกริยา หมายถึง แยกออก, แตกออก, ต่างออกไปอีกส่วนหนึ่ง.	แผก ว. แตกต่าง. ก. แยกออก, แตกออก, ต่างออกไปอีกส่วนหนึ่ง.
แผง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องสานชนิดหนึ่ง เป็นแผ่นอย่างเสื่อลําแพน มีกรอบไม้โดยรอบ ใช้เป็นเครื่องกั้นเครื่องกำบังเป็นต้น, โดยปริยายหมายถึงสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ติดแถบที่หน้าอกเป็นแผง.	แผง น. เครื่องสานชนิดหนึ่ง เป็นแผ่นอย่างเสื่อลําแพน มีกรอบไม้โดยรอบ ใช้เป็นเครื่องกั้นเครื่องกำบังเป็นต้น, โดยปริยายหมายถึงสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ติดแถบที่หน้าอกเป็นแผง.
แผงคอ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-งอ-งู-คอ-ควาย-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง แผงทําด้วยสักหลาดหรือกํามะหยี่ สําหรับติดคอเสื้อราชปะแตนซึ่งเป็นเครื่องแบบเอกชนที่ขอเข้าเฝ้า หรือเครื่องแบบนิสิตชายจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย หรือเครื่องแบบนักเรียนโรงเรียนวชิราวุธวิทยาลัยเป็นต้น; ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง แผงทําด้วยสักหลาดหรือกํามะหยี่ สําหรับติดคอเสื้อราชปะแตนซึ่งเป็นเครื่องแบบทางราชการ; ขนที่สันคอม้า.	แผงคอ น. แผงทําด้วยสักหลาดหรือกํามะหยี่ สําหรับติดคอเสื้อราชปะแตนซึ่งเป็นเครื่องแบบเอกชนที่ขอเข้าเฝ้า หรือเครื่องแบบนิสิตชายจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย หรือเครื่องแบบนักเรียนโรงเรียนวชิราวุธวิทยาลัยเป็นต้น; (โบ) แผงทําด้วยสักหลาดหรือกํามะหยี่ สําหรับติดคอเสื้อราชปะแตนซึ่งเป็นเครื่องแบบทางราชการ; ขนที่สันคอม้า.
แผงไฟ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน	เป็นคำนาม หมายถึง แผงที่รวมสายไฟสำหรับควบคุมกระแสไฟ.	แผงไฟ น. แผงที่รวมสายไฟสำหรับควบคุมกระแสไฟ.
แผงลอย เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-งอ-งู-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ที่ที่จัดไว้ในถนนสาธารณะหรือที่สาธารณะ รวมตลอดถึง อาคาร แคร่ แท่น โต๊ะ แผง เสื่อ พื้นดิน เรือ หรือ แพ สำหรับขายอาหาร น้ำแข็ง หรือสิ่งของอย่างอื่น.	แผงลอย น. ที่ที่จัดไว้ในถนนสาธารณะหรือที่สาธารณะ รวมตลอดถึง อาคาร แคร่ แท่น โต๊ะ แผง เสื่อ พื้นดิน เรือ หรือ แพ สำหรับขายอาหาร น้ำแข็ง หรือสิ่งของอย่างอื่น.
แผด เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง เปล่งเสียงดังสนั่น (ตามปรกติใช้ประกอบกับคำ เสียง เป็น แผดเสียง); ฉายแสงกล้า (ใช้แก่แดด).	แผด ๑ ก. เปล่งเสียงดังสนั่น (ตามปรกติใช้ประกอบกับคำ เสียง เป็น แผดเสียง); ฉายแสงกล้า (ใช้แก่แดด).
แผด เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	[ผะแด] เป็นคำนาม หมายถึง บท (ใช้ในกลอน) เช่น จบสิบสองกำนัน ครูไม้หนึ่ง ๑๔ แผด. (กาพย์ขับไม้). (ข.).	แผด ๒ [ผะแด] น. บท (ใช้ในกลอน) เช่น จบสิบสองกำนัน ครูไม้หนึ่ง ๑๔ แผด. (กาพย์ขับไม้). (ข.).
แผน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่กําหนดถือเป็นแนวดําเนิน เช่น วางแผน, แบบ, ตำรา, เช่น แผนโบราณ แผนปัจจุบัน.	แผน ๑ น. สิ่งที่กําหนดถือเป็นแนวดําเนิน เช่น วางแผน, แบบ, ตำรา, เช่น แผนโบราณ แผนปัจจุบัน.
แผนการ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-นอ-หนู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง แผนตามที่กะกําหนดไว้.	แผนการ น. แผนตามที่กะกําหนดไว้.
แผนงาน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-นอ-หนู-งอ-งู-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง แผนที่วางไว้เป็นแนวในการดําเนินการ.	แผนงาน น. แผนที่วางไว้เป็นแนวในการดําเนินการ.
แผนที่ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง แบบที่เขียนย่อจากพื้นดิน บอกแม่นํ้า ฝั่งทะเล และอื่น ๆ.	แผนที่ น. แบบที่เขียนย่อจากพื้นดิน บอกแม่นํ้า ฝั่งทะเล และอื่น ๆ.
แผนผัง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-นอ-หนู-ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง แบบที่เขียนย่อหรือขยายจากของต่าง ๆ เช่นตึก เรือน.	แผนผัง น. แบบที่เขียนย่อหรือขยายจากของต่าง ๆ เช่นตึก เรือน.
แผนภาพ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-นอ-หนู-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน	เป็นคำนาม หมายถึง ภาพหรือเค้าโครงที่เขียนขึ้นเพื่อช่วยในการอธิบายเรื่องราว.	แผนภาพ น. ภาพหรือเค้าโครงที่เขียนขึ้นเพื่อช่วยในการอธิบายเรื่องราว.
แผนภูมิ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-นอ-หนู-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง แผนที่ เส้น หรือ ตาราง ที่ทําขึ้นเพื่อแสดงเรื่องใดเรื่องหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ chart เขียนว่า ซี-เอช-เอ-อา-ที.	แผนภูมิ น. แผนที่ เส้น หรือ ตาราง ที่ทําขึ้นเพื่อแสดงเรื่องใดเรื่องหนึ่ง. (อ. chart).
แผน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ และเป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง เรียกพระพรหมว่า ขุนแผน เช่น ขุนแผนแรกเอาดินดูที่. ในวงเล็บ มาจาก ประกาศแช่งน้ำโคลงห้า.	แผน ๒ (โบ; กลอน) น. เรียกพระพรหมว่า ขุนแผน เช่น ขุนแผนแรกเอาดินดูที่. (แช่งนํ้า).
แผ่น เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่มีลักษณะแบน ๆ อย่างกระดาษหรือกระดาน เช่น แผ่นกระดาษ แผ่นกระดาน, ลักษณนามใช้เรียกสิ่งที่มีลักษณะเช่นนั้น เช่น กระดาษแผ่นหนึ่ง กระดาน ๒ แผ่น.	แผ่น น. สิ่งที่มีลักษณะแบน ๆ อย่างกระดาษหรือกระดาน เช่น แผ่นกระดาษ แผ่นกระดาน, ลักษณนามใช้เรียกสิ่งที่มีลักษณะเช่นนั้น เช่น กระดาษแผ่นหนึ่ง กระดาน ๒ แผ่น.
แผ่นดิน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง พื้นดินของโลก; รัฐ, ประเทศ, เช่น แผ่นดินไทย; รัชกาล เช่น ผลัดแผ่นดิน.	แผ่นดิน น. พื้นดินของโลก; รัฐ, ประเทศ, เช่น แผ่นดินไทย; รัชกาล เช่น ผลัดแผ่นดิน.
แผ่นดินกลบหน้า เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-บอ-ไบ-ไม้-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ตาย.	แผ่นดินกลบหน้า (สำ) ก. ตาย.
แผ่นดินไหว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง การสั่นสะเทือนของแผ่นดินที่รู้สึกได้ ณ บริเวณใดบริเวณหนึ่งบนผิวโลก ส่วนใหญ่เกิดจากการเคลื่อนตัวของเปลือกโลกที่รองรับผิวโลกอยู่ บางครั้งเกิดจากภูเขาไฟระเบิด.	แผ่นดินไหว น. การสั่นสะเทือนของแผ่นดินที่รู้สึกได้ ณ บริเวณใดบริเวณหนึ่งบนผิวโลก ส่วนใหญ่เกิดจากการเคลื่อนตัวของเปลือกโลกที่รองรับผิวโลกอยู่ บางครั้งเกิดจากภูเขาไฟระเบิด.
แผ่นผงอน, แผ่นพก, แผ่นภพ แผ่นผงอน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-นอ-หนู-ผอ-ผึ้ง-งอ-งู-ออ-อ่าง-นอ-หนู แผ่นพก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-นอ-หนู-พอ-พาน-กอ-ไก่ แผ่นภพ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-นอ-หนู-พอ-สำ-เพา-พอ-พาน	เป็นคำนาม หมายถึง พื้นดิน.	แผ่นผงอน, แผ่นพก, แผ่นภพ น. พื้นดิน.
แผ่นเสียง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง วัสดุแผ่นกลมบางซึ่งบันทึกเสียงไว้ในลักษณะเป็นร่องบนผิวพื้น เมื่อใส่บนแผ่นหมุนของหีบเสียง วางเข็มลงในร่องแล้วให้จานหมุนไป ก็จะเกิดเสียงตามที่บันทึกไว้, จานเสียง ก็เรียก.	แผ่นเสียง น. วัสดุแผ่นกลมบางซึ่งบันทึกเสียงไว้ในลักษณะเป็นร่องบนผิวพื้น เมื่อใส่บนแผ่นหมุนของหีบเสียง วางเข็มลงในร่องแล้วให้จานหมุนไป ก็จะเกิดเสียงตามที่บันทึกไว้, จานเสียง ก็เรียก.
แผนก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-นอ-หนู-กอ-ไก่	[ผะแหฺนก] เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนย่อย; พวก, หมู่; ส่วนราชการที่รองมาจากกอง เช่น แผนกสารบรรณ แผนกคลัง.	แผนก [ผะแหฺนก] น. ส่วนย่อย; พวก, หมู่; ส่วนราชการที่รองมาจากกอง เช่น แผนกสารบรรณ แผนกคลัง.
แผล เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง	[แผฺล] เป็นคำนาม หมายถึง เนื้อหนังที่แตกแยกออกเพราะเป็นโรคหรือถูกของมีคมเป็นต้น เช่น ขาเป็นแผล; รอยชํารุด เช่น ทุเรียนเป็นแผล เนื้อผลไม้เป็นแผล.	แผล [แผฺล] น. เนื้อหนังที่แตกแยกออกเพราะเป็นโรคหรือถูกของมีคมเป็นต้น เช่น ขาเป็นแผล; รอยชํารุด เช่น ทุเรียนเป็นแผล เนื้อผลไม้เป็นแผล.
แผลเก่า เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง ความเจ็บชํ้าที่ฝังใจอยู่ไม่รู้ลืม.	แผลเก่า (สำ) น. ความเจ็บชํ้าที่ฝังใจอยู่ไม่รู้ลืม.
แผลเป็น เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง แผลที่หายแล้ว แต่ยังมีรอยอยู่.	แผลเป็น น. แผลที่หายแล้ว แต่ยังมีรอยอยู่.
แผลริมแข็ง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-แอ-ขอ-ไข่-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง แผลที่อวัยวะสืบพันธุ์เนื่องจากเชื้อกามโรคซิฟิลิส จะเกิดเป็นตุ่มขึ้นก่อนแล้วแตกเป็นแผล ลักษณะก้นแผลเรียบ ขอบนูนแข็ง แผลมักสะอาด ไม่รู้สึกเจ็บ.	แผลริมแข็ง น. แผลที่อวัยวะสืบพันธุ์เนื่องจากเชื้อกามโรคซิฟิลิส จะเกิดเป็นตุ่มขึ้นก่อนแล้วแตกเป็นแผล ลักษณะก้นแผลเรียบ ขอบนูนแข็ง แผลมักสะอาด ไม่รู้สึกเจ็บ.
แผลริมอ่อน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-ออ-อ่าง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง แผลที่อวัยวะสืบพันธุ์เนื่องจากเชื้อกามโรคชนิด Haemophilus ducreyi จะเกิดเป็นตุ่มขึ้นก่อน แล้วแตกเป็นแผล ลักษณะขอบแผลอ่อนคล้ายแผลเปื่อย เลือดออกง่าย เจ็บ และบางครั้งต่อมนํ้าเหลืองบริเวณขาหนีบจะบวมโต.	แผลริมอ่อน น. แผลที่อวัยวะสืบพันธุ์เนื่องจากเชื้อกามโรคชนิด Haemophilus ducreyi จะเกิดเป็นตุ่มขึ้นก่อน แล้วแตกเป็นแผล ลักษณะขอบแผลอ่อนคล้ายแผลเปื่อย เลือดออกง่าย เจ็บ และบางครั้งต่อมนํ้าเหลืองบริเวณขาหนีบจะบวมโต.
แผลง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-งอ-งู	[แผฺลง] เป็นคำกริยา หมายถึง แปลงสิ่งเดิมให้เพี้ยนแปลกไป เช่น แผลงสระ แผลงพยัญชนะ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่แตกต่างไปจากปรกติ เช่น เล่นแผลง คําแผลง.	แผลง [แผฺลง] ก. แปลงสิ่งเดิมให้เพี้ยนแปลกไป เช่น แผลงสระ แผลงพยัญชนะ. ว. ที่แตกต่างไปจากปรกติ เช่น เล่นแผลง คําแผลง.
แผลงฤทธิ์, แผลงฤทธิ์แผลงเดช แผลงฤทธิ์ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-งอ-งู-รอ-รึ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ทัน-ทะ-คาด แผลงฤทธิ์แผลงเดช เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-งอ-งู-รอ-รึ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ทัน-ทะ-คาด-สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-ชอ-ช้าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง อาละวาดด้วยความโกรธเพราะถูกขัดใจ, ออกฤทธิ์ ก็ว่า.	แผลงฤทธิ์, แผลงฤทธิ์แผลงเดช (ปาก) ก. อาละวาดด้วยความโกรธเพราะถูกขัดใจ, ออกฤทธิ์ ก็ว่า.
แผลงศร เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-งอ-งู-สอ-สา-ลา-รอ-เรือ	เป็นคำกริยา หมายถึง ยิงลูกธนูออกไปด้วยแรงแห่งฤทธิ์.	แผลงศร ก. ยิงลูกธนูออกไปด้วยแรงแห่งฤทธิ์.
แผล็บ ๑, แผล็บ ๆ แผล็บ ความหมายที่ ๑ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้ แผล็บ ๆ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้ ไม้-ยะ-มก	[แผฺล็บ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชั่วระยะเวลาเดี๋ยวเดียวอย่างฟ้าแลบ เช่น โผล่แผล็บ ทําแผล็บเดียวเสร็จ แลบลิ้นแผล็บ ๆ, แพล็บ หรือ แพล็บ ๆ ก็ว่า.	แผล็บ ๑, แผล็บ ๆ [แผฺล็บ] ว. ชั่วระยะเวลาเดี๋ยวเดียวอย่างฟ้าแลบ เช่น โผล่แผล็บ ทําแผล็บเดียวเสร็จ แลบลิ้นแผล็บ ๆ, แพล็บ หรือ แพล็บ ๆ ก็ว่า.
แผล็บ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๒	[แผฺล็บ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นเงา, ใช้แก่คำ มัน ในคำว่า มันแผล็บ.	แผล็บ ๒ [แผฺล็บ] ว. เป็นเงา, ใช้แก่คำ มัน ในคำว่า มันแผล็บ.
แผล็ว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-วอ-แหวน	[แผฺล็ว] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง รวดเร็ว (มักใช้แก่กริยากระโดด) เช่น กระโดดแผล็ว.	แผล็ว [แผฺล็ว] ว. รวดเร็ว (มักใช้แก่กริยากระโดด) เช่น กระโดดแผล็ว.
แผละ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๑	[แผฺละ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังเช่นนั้น; แสดงอาการอ่อนกําลัง เช่น ล้มแผละ.	แผละ ๑ [แผฺละ] ว. เสียงดังเช่นนั้น; แสดงอาการอ่อนกําลัง เช่น ล้มแผละ.
แผละ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง, แพละ ก็ว่า.	แผละ ๒ น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง, แพละ ก็ว่า.
แผ่ว, แผ่ว ๆ แผ่ว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-วอ-แหวน แผ่ว ๆ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-วอ-แหวน ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เบา ๆ เช่น เสียงแผ่ว คือเสียงเบาเกือบไม่ได้ยิน หายใจแผ่ว คือหายใจเบาจนเกือบไม่รู้สึกว่าหายใจ วาดแผ่ว ๆ คือวาดเบา ๆ พอให้เห็น ปัดแผ่ว ๆ คือปัดเบา ๆ พอให้หมดฝุ่นละออง.	แผ่ว, แผ่ว ๆ ว. เบา ๆ เช่น เสียงแผ่ว คือเสียงเบาเกือบไม่ได้ยิน หายใจแผ่ว คือหายใจเบาจนเกือบไม่รู้สึกว่าหายใจ วาดแผ่ว ๆ คือวาดเบา ๆ พอให้เห็น ปัดแผ่ว ๆ คือปัดเบา ๆ พอให้หมดฝุ่นละออง.
แผ้ว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้เตียน สะอาด หรือหมดสิ้นไป, มักใช้ประกอบกับคําอื่น เช่น แผ้วถาง แผ้วกวาด. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สะอาด, หมดจด, บริสุทธิ์, มักใช้เข้าคู่กับคํา ผ่อง เป็น ผ่องแผ้ว.	แผ้ว ๑ ก. ทําให้เตียน สะอาด หรือหมดสิ้นไป, มักใช้ประกอบกับคําอื่น เช่น แผ้วถาง แผ้วกวาด. ว. สะอาด, หมดจด, บริสุทธิ์, มักใช้เข้าคู่กับคํา ผ่อง เป็น ผ่องแผ้ว.
แผ้วพาน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-วอ-แหวน-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง รบกวน เช่น ภัยอันตรายอย่าได้แผ้วพาน.	แผ้วพาน ก. รบกวน เช่น ภัยอันตรายอย่าได้แผ้วพาน.
แผ้ว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-วอ-แหวน ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง เสือปลาขนาดใหญ่. ในวงเล็บ ดู เสือปลา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา ที่ เสือ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๑.	แผ้ว ๒ น. เสือปลาขนาดใหญ่. (ดู เสือปลา ที่ เสือ ๑).
โผ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ผอ-ผึ้ง ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง อ้าแขนโถมตัวเข้าหา, โดยปริยายหมายถึงกิริยาอาการคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น นกโผลงจับกิ่งไม้.	โผ ๑ ก. อ้าแขนโถมตัวเข้าหา, โดยปริยายหมายถึงกิริยาอาการคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น นกโผลงจับกิ่งไม้.
โผ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ผอ-ผึ้ง ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง บัญชีรายชื่อบุคคลที่เตรียมไว้ล่วงหน้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาจีน โผว เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ผอ-ผึ้ง-วอ-แหวน ว่า บัญชี .	โผ ๒ (ปาก) น. บัญชีรายชื่อบุคคลที่เตรียมไว้ล่วงหน้า. (จ. โผว ว่า บัญชี).
โผง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ผอ-ผึ้ง-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังเช่นนั้น เช่น ไม้หักโผง ปลาฮุบโผง; โดยปริยายหมายความว่า ไม่ยับยั้งอ้อมค้อม (ใช้ในลักษณะอาการที่นึกจะพูดก็พูดออกมาตรง ๆ ไม่เกรงใจ), โผงผาง ก็ว่า.	โผง ว. เสียงดังเช่นนั้น เช่น ไม้หักโผง ปลาฮุบโผง; โดยปริยายหมายความว่า ไม่ยับยั้งอ้อมค้อม (ใช้ในลักษณะอาการที่นึกจะพูดก็พูดออกมาตรง ๆ ไม่เกรงใจ), โผงผาง ก็ว่า.
โผงผาง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ผอ-ผึ้ง-งอ-งู-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลักษณะการพูดตรง ๆ ไม่เกรงใจ, ไม่ยับยั้งอ้อมค้อม, โผง ก็ว่า.	โผงผาง ว. ลักษณะการพูดตรง ๆ ไม่เกรงใจ, ไม่ยับยั้งอ้อมค้อม, โผง ก็ว่า.
โผงเผง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ผอ-ผึ้ง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เอ็ดอึงเป็นทํานองเกะกะเกเร.	โผงเผง ก. เอ็ดอึงเป็นทํานองเกะกะเกเร.
โผฏฐัพ–, โผฏฐัพพะ โผฏฐัพ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ผอ-ผึ้ง-ตอ-ปะ-ตัก-ถอ-ถาน-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน โผฏฐัพพะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ผอ-ผึ้ง-ตอ-ปะ-ตัก-ถอ-ถาน-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-พอ-พาน-สะ-หระ-อะ	[โผดถับพะ–] เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่มาถูกต้องกาย คือ สิ่งที่เย็น ร้อน อ่อน แข็ง หยาบ ละเอียด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	โผฏฐัพ–, โผฏฐัพพะ [โผดถับพะ–] น. สิ่งที่มาถูกต้องกาย คือ สิ่งที่เย็น ร้อน อ่อน แข็ง หยาบ ละเอียด. (ป.).
โผฏฐัพธรรม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ผอ-ผึ้ง-ตอ-ปะ-ตัก-ถอ-ถาน-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่รู้สึกได้ด้วยกาย, สิ่งที่สัมผัสได้ด้วยกาย.	โผฏฐัพธรรม น. สิ่งที่รู้สึกได้ด้วยกาย, สิ่งที่สัมผัสได้ด้วยกาย.
โผน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ผอ-ผึ้ง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้ตัวโลดลอยออกไป, อาการที่กระโดดเข้าไปทันที.	โผน ก. ทําให้ตัวโลดลอยออกไป, อาการที่กระโดดเข้าไปทันที.
โผเผ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อ่อนเพลีย, ไม่มีแรง.	โผเผ ว. อ่อนเพลีย, ไม่มีแรง.
โผย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ผอ-ผึ้ง-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง โปรย, ออก, เช่น โผยผล.	โผย ก. โปรย, ออก, เช่น โผยผล.
โผล่ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-ไม้-เอก	[โผฺล่] เป็นคำกริยา หมายถึง ผุดขึ้น, สูงขึ้น, เช่น โผล่ขึ้นมาจากน้ำ; ชะโงกออกมา, เยี่ยมออกมา, เช่น โผล่หัวออกมาจากรัง, ยื่นออกให้ปรากฏ เช่น โผล่หน้า.	โผล่ [โผฺล่] ก. ผุดขึ้น, สูงขึ้น, เช่น โผล่ขึ้นมาจากน้ำ; ชะโงกออกมา, เยี่ยมออกมา, เช่น โผล่หัวออกมาจากรัง, ยื่นออกให้ปรากฏ เช่น โผล่หน้า.
โผลกเผลก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-กอ-ไก่	[โผฺลกเผฺลก] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กะโผลกกะเผลก, อาการเดินไม่ปรกติ คือยกขาข้างหนึ่งไม่ได้ระดับกับอีกข้างหนึ่งอย่างคนขาพิการเดิน, อาการที่เดินไปด้วยความลำบากหรือเคลื่อนไปบนพื้นที่ที่ขรุขระลุ่ม ๆ ดอน ๆ, โขยกเขยก ก็ว่า.	โผลกเผลก [โผฺลกเผฺลก] ว. กะโผลกกะเผลก, อาการเดินไม่ปรกติ คือยกขาข้างหนึ่งไม่ได้ระดับกับอีกข้างหนึ่งอย่างคนขาพิการเดิน, อาการที่เดินไปด้วยความลำบากหรือเคลื่อนไปบนพื้นที่ที่ขรุขระลุ่ม ๆ ดอน ๆ, โขยกเขยก ก็ว่า.
โผละ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ	[โผฺละ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังอย่างเสียงทุบมะพร้าวให้แตก.	โผละ [โผฺละ] ว. เสียงดังอย่างเสียงทุบมะพร้าวให้แตก.
โผอน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ผอ-ผึ้ง-ออ-อ่าง-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	[ผะโอน] เป็นคำนาม หมายถึง ผอูน, น้องหญิง.	โผอน ๑ [ผะโอน] น. ผอูน, น้องหญิง.
โผอน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ผอ-ผึ้ง-ออ-อ่าง-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง น้อมไป, โน้มไป, ทําให้อ่อนตาม.	โผอน ๒ ก. น้อมไป, โน้มไป, ทําให้อ่อนตาม.
โผะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงที่หมอและควาญช้างร้องเมื่อทําพิธีบํารูงาช้าง เป็นการเยาะเย้ยเมื่อรําท่าต่าง ๆ แล้ว.	โผะ ว. เสียงที่หมอและควาญช้างร้องเมื่อทําพิธีบํารูงาช้าง เป็นการเยาะเย้ยเมื่อรําท่าต่าง ๆ แล้ว.
ไผ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ผอ-ผึ้ง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพและภาคอีสาน เป็นคำสรรพนาม หมายถึง ใคร.	ไผ (ถิ่น–พายัพ, อีสาน) ส. ใคร.
ไผ่ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มหลายชนิดและหลายสกุลในวงศ์ Gramineae ขึ้นเป็นกอ ลําต้นเป็นปล้อง ๆ เช่น ไผ่จีน (Arundinaria suberecta Munro) ไผ่ป่า (Bambusa arundinacea Retz.) ไผ่สีสุก (B. flexuosa Munro และ B. blumeana Schult.) ไผ่ไร่ (Gigantochloa albociliata Munro) ไผ่ดํา (Phyllostachys nigra Munro).	ไผ่ น. ชื่อไม้พุ่มหลายชนิดและหลายสกุลในวงศ์ Gramineae ขึ้นเป็นกอ ลําต้นเป็นปล้อง ๆ เช่น ไผ่จีน (Arundinaria suberecta Munro) ไผ่ป่า (Bambusa arundinacea Retz.) ไผ่สีสุก (B. flexuosa Munro และ B. blumeana Schult.) ไผ่ไร่ (Gigantochloa albociliata Munro) ไผ่ดํา (Phyllostachys nigra Munro).
ไผท เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ผอ-ผึ้ง-ทอ-ทะ-หาน	[ผะไท] เป็นคำนาม หมายถึง แผ่นดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร ไผฺท เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ผอ-ผึ้ง-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน.	ไผท [ผะไท] น. แผ่นดิน. (ข. ไผฺท).
ไผทโกรม เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ผอ-ผึ้ง-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-โอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[–โกฺรม] เป็นคำนาม หมายถึง แผ่นดินตํ่า หมายความว่า ใต้หล้า คือ พื้นโลกเรานี้.	ไผทโกรม [–โกฺรม] น. แผ่นดินตํ่า หมายความว่า ใต้หล้า คือ พื้นโลกเรานี้.
ไผ่ผัง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ไปเร็ว, วิ่งเร็ว. (เพี้ยนมาจาก ผายผัง).	ไผ่ผัง ก. ไปเร็ว, วิ่งเร็ว. (เพี้ยนมาจาก ผายผัง).