ปุย ๒, ปุยกระโดน, ปุยขาว ปุย ความหมายที่ ๒ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ยอ-ยัก ปุยกระโดน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ดอ-เด็ก-นอ-หนู ปุยขาว เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ยอ-ยัก-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	ดู กระโดน เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ดอ-เด็ก-นอ-หนู.	ปุย ๒, ปุยกระโดน, ปุยขาว ดู กระโดน.
ปุ้ย เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ลักษณะแก้มที่ตุ่ยออกมาเช่นในเวลากินอาหาร; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคใต้ หมายถึง ของลับหญิง.	ปุ้ย น. ลักษณะแก้มที่ตุ่ยออกมาเช่นในเวลากินอาหาร; (ถิ่น–ปักษ์ใต้) ของลับหญิง.
ปุ๋ย เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ไม้-จัด-ตะ-วา-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่ใส่ลงไปในดินหรือให้ธาตุอาหารพืชหนึ่งหรือหลายธาตุ.	ปุ๋ย ๑ น. สิ่งที่ใส่ลงไปในดินหรือให้ธาตุอาหารพืชหนึ่งหรือหลายธาตุ.
ปุ๋ยคอก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ไม้-จัด-ตะ-วา-ยอ-ยัก-คอ-ควาย-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ปุ๋ยที่ได้จากมูลสัตว์และเศษซากพืชรองคอก.	ปุ๋ยคอก น. ปุ๋ยที่ได้จากมูลสัตว์และเศษซากพืชรองคอก.
ปุ๋ยเคมี เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ไม้-จัด-ตะ-วา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ปุ๋ยที่ผลิตขึ้นโดยกระบวนการทางเคมีให้มีธาตุอาหารหลักเพียงธาตุเดียวหรือหลายธาตุ; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ปุ๋ยวิทยาศาสตร์.	ปุ๋ยเคมี น. ปุ๋ยที่ผลิตขึ้นโดยกระบวนการทางเคมีให้มีธาตุอาหารหลักเพียงธาตุเดียวหรือหลายธาตุ; (ปาก) ปุ๋ยวิทยาศาสตร์.
ปุ๋ยวิทยาศาสตร์ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ไม้-จัด-ตะ-วา-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง ปุ๋ยเคมี.	ปุ๋ยวิทยาศาสตร์ (ปาก) น. ปุ๋ยเคมี.
ปุ๋ยหมัก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ไม้-จัด-ตะ-วา-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ปุ๋ยที่ได้จากนำเศษอินทรียวัสดุมากองสุมไว้ รดน้ำให้ชื้นและทิ้งไว้ให้เกิดการสลายตัวโดยการกระทำของจุลินทรีย์ อาจผสมสารเคมีเข้าไปด้วยเพื่อให้มีธาตุอาหารเพิ่มขึ้นหรือให้อินทรียวัสดุสลายตัวเร็วขึ้น.	ปุ๋ยหมัก น. ปุ๋ยที่ได้จากนำเศษอินทรียวัสดุมากองสุมไว้ รดน้ำให้ชื้นและทิ้งไว้ให้เกิดการสลายตัวโดยการกระทำของจุลินทรีย์ อาจผสมสารเคมีเข้าไปด้วยเพื่อให้มีธาตุอาหารเพิ่มขึ้นหรือให้อินทรียวัสดุสลายตัวเร็วขึ้น.
ปุ๋ยอินทรีย์ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ไม้-จัด-ตะ-วา-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[–อินซี] เป็นคำนาม หมายถึง ปุ๋ยที่ได้จากพืชและซากสัตว์.	ปุ๋ยอินทรีย์ [–อินซี] น. ปุ๋ยที่ได้จากพืชและซากสัตว์.
ปุ๋ย เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ไม้-จัด-ตะ-วา-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่เชือกขาดไปโดยง่ายดาย เช่น ขาดปุ๋ย; อาการที่หลับง่ายดายอย่างสบาย เช่น หลับปุ๋ย.	ปุ๋ย ๒ ว. อาการที่เชือกขาดไปโดยง่ายดาย เช่น ขาดปุ๋ย; อาการที่หลับง่ายดายอย่างสบาย เช่น หลับปุ๋ย.
ปุรณะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อะ	[ปุระนะ] เป็นคำกริยา หมายถึง บูรณะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปูรณ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-นอ-เนน.	ปุรณะ [ปุระนะ] ก. บูรณะ. (ส. ปูรณ).
ปุรพ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-พอ-พาน	[ปุระพะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง บุพ, บุพพะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปูรฺว เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-พิน-ทุ-วอ-แหวน.	ปุรพ– [ปุระพะ–] ว. บุพ, บุพพะ. (ส. ปูรฺว).
ปุรพผลคุนี, ปุพพผลคุนี, บุรพผลคุนี ปุรพผลคุนี เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-พอ-พาน-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี ปุพพผลคุนี เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พอ-พาน-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี บุรพผลคุนี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-พอ-พาน-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	[–, ปุบพะ–, บุบพะ–, บุระพะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ดาวฤกษ์ที่ ๑๑ มี ๒ ดวง เห็นเป็นรูปแรดตัวผู้หรือเพดานตอนหน้า, ดาววัวตัวผู้ หรือ ดาวงูเมีย ก็เรียก.	ปุรพผลคุนี, ปุพพผลคุนี, บุรพผลคุนี [–, ปุบพะ–, บุบพะ–, บุระพะ–] น. ดาวฤกษ์ที่ ๑๑ มี ๒ ดวง เห็นเป็นรูปแรดตัวผู้หรือเพดานตอนหน้า, ดาววัวตัวผู้ หรือ ดาวงูเมีย ก็เรียก.
ปุรพษาฒ, บุรพอาษาฒ, บุพพาสาฬหะ ปุรพษาฒ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-พอ-พาน-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-ทอ-ผู้-เท่า บุรพอาษาฒ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-พอ-พาน-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-ทอ-ผู้-เท่า บุพพาสาฬหะ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ลอ-จุ-ลา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ	[–สาด, บุบพะอาสาด, บุระพะอาสาด, บุบพาสานหะ] เป็นคำนาม หมายถึง ดาวฤกษ์ที่ ๒๐ มี ๓ ดวง เห็นเป็นรูปปากนกหรือช้างพลาย, ดาวสัปคับช้าง หรือ ดาวราชสีห์ตัวผู้ ก็เรียก.	ปุรพษาฒ, บุรพอาษาฒ, บุพพาสาฬหะ [–สาด, บุบพะอาสาด, บุระพะอาสาด, บุบพาสานหะ] น. ดาวฤกษ์ที่ ๒๐ มี ๓ ดวง เห็นเป็นรูปปากนกหรือช้างพลาย, ดาวสัปคับช้าง หรือ ดาวราชสีห์ตัวผู้ ก็เรียก.
ปุระ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง บุระ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปุระ น. บุระ. (ป.).
ปุราณ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-เนน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง บุราณ, โบราณ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ปุราณ ว. บุราณ, โบราณ. (ป., ส.).
ปุราณะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อคัมภีร์ในศาสนาฮินดู.	ปุราณะ น. ชื่อคัมภีร์ในศาสนาฮินดู.
ปุริมพรรษา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-พอ-พาน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา	[ปุริมมะพันสา, ปุริมพันสา]ดู บุริมพรรษา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-พอ-พาน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา.	ปุริมพรรษา [ปุริมมะพันสา, ปุริมพันสา] ดู บุริมพรรษา.
ปุเรจาริก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นเครื่องนําหน้า, เป็นอารมณ์, เป็นหัวหน้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ปุเรจาริก ว. เป็นเครื่องนําหน้า, เป็นอารมณ์, เป็นหัวหน้า. (ป., ส.).
ปุโรหิต เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง พราหมณ์ที่ปรึกษาของพระมหากษัตริย์ในทางนิติ คือ ขนบธรรมเนียมจารีตประเพณี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ปุโรหิต น. พราหมณ์ที่ปรึกษาของพระมหากษัตริย์ในทางนิติ คือ ขนบธรรมเนียมจารีตประเพณี. (ป., ส.).
ปุลลิงค์, ปุลลึงค์ ปุลลิงค์ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด ปุลลึงค์ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อึ-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	ดู ปุงลิงค์, ปุงลึงค์ ปุงลิงค์ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด ปุงลึงค์ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อึ-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด .	ปุลลิงค์, ปุลลึงค์ ดู ปุงลิงค์, ปุงลึงค์.
ปุลินท์ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ชาวป่าชาวเขา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ปุลินท์ น. ชาวป่าชาวเขา. (ส.).
ปุลู เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง ขวานปูลู, ขวานโยน.	ปุลู น. ขวานปูลู, ขวานโยน.
ปุโลปุเล เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง พูดหรือทําพอให้เสร็จ ๆ ไปโดยไม่ต้องการรายละเอียด, ประโลประเล ก็ว่า.	ปุโลปุเล (ปาก) ก. พูดหรือทําพอให้เสร็จ ๆ ไปโดยไม่ต้องการรายละเอียด, ประโลประเล ก็ว่า.
ปุษยะ, ปุสสะ, บุษย์, บุษยะ ปุษยะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ ปุสสะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ บุษย์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด บุษยะ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	[ปุดสะยะ, ปุดสะ, บุด, บุดสะยะ] เป็นคำนาม หมายถึง ดาวฤกษ์ที่ ๘ มี ๕ ดวง เห็นเป็นรูปปุยฝ้าย พวงดอกไม้ ดอกบัว หรือโลง, ดาวปุยฝ้าย ดาวพวงดอกไม้ ดาวดอกบัว ดาวโลง ดาวปู ดาวสมอสําเภา หรือ ดาวสิธยะ ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปุษฺย เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี ปุสฺส เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ.	ปุษยะ, ปุสสะ, บุษย์, บุษยะ [ปุดสะยะ, ปุดสะ, บุด, บุดสะยะ] น. ดาวฤกษ์ที่ ๘ มี ๕ ดวง เห็นเป็นรูปปุยฝ้าย พวงดอกไม้ ดอกบัว หรือโลง, ดาวปุยฝ้าย ดาวพวงดอกไม้ ดาวดอกบัว ดาวโลง ดาวปู ดาวสมอสําเภา หรือ ดาวสิธยะ ก็เรียก. (ส. ปุษฺย; ป. ปุสฺส).
ปุฬวะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ลอ-จุ-ลา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อะ	[–ละวะ] เป็นคำนาม หมายถึง หนอน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปุฬวะ [–ละวะ] น. หนอน. (ป.).
ปู เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังในชั้น Crustacea มีรยางค์ขา ๕ คู่ คู่แรกเป็นก้าม รยางค์ที่ปล้องท้องไม่ใช้ในการว่ายนํ้า มีหลายวงศ์ เช่น ปูดําหรือปูทะเล ปูม้า ปูแสม; ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์บุษยะ มี ๕ ดวง, ดาวปุยฝ้าย ดาวพวงดอกไม้ ดาวดอกบัว ดาวโลง ดาวสิธยะ ดาวสมอสําเภา ดาวบุษย์ ดาวปุษยะ หรือ ดาวปุสสะ ก็เรียก.	ปู ๑ น. ชื่อสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังในชั้น Crustacea มีรยางค์ขา ๕ คู่ คู่แรกเป็นก้าม รยางค์ที่ปล้องท้องไม่ใช้ในการว่ายนํ้า มีหลายวงศ์ เช่น ปูดําหรือปูทะเล ปูม้า ปูแสม; ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์บุษยะ มี ๕ ดวง, ดาวปุยฝ้าย ดาวพวงดอกไม้ ดาวดอกบัว ดาวโลง ดาวสิธยะ ดาวสมอสําเภา ดาวบุษย์ ดาวปุษยะ หรือ ดาวปุสสะ ก็เรียก.
ปูจ๋า เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-จอ-จาน-ไม้-จัด-ตะ-วา-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกับข้าวอย่างหนึ่ง เอาเนื้อปูผสมเครื่องกับไข่แล้วใส่กระดองปูนึ่งหรือทอด.	ปูจ๋า น. ชื่อกับข้าวอย่างหนึ่ง เอาเนื้อปูผสมเครื่องกับไข่แล้วใส่กระดองปูนึ่งหรือทอด.
ปู เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง วางทอดลงเป็นพื้น เช่น ปูกระดาน ปูหินอ่อน, วางแผ่ลงกับพื้น เช่น ปูเสื่อ ปูผ้า.	ปู ๒ ก. วางทอดลงเป็นพื้น เช่น ปูกระดาน ปูหินอ่อน, วางแผ่ลงกับพื้น เช่น ปูเสื่อ ปูผ้า.
ปู่ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง พ่อของพ่อ, ผัวของย่า, ญาติผู้ชายหรือชายที่นับถือชั้นปู่.	ปู่ น. พ่อของพ่อ, ผัวของย่า, ญาติผู้ชายหรือชายที่นับถือชั้นปู่.
ปู่ครู เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง ตําแหน่งสมณศักดิ์ครั้งกรุงสุโขทัยเป็นราชธานี.	ปู่ครู น. ตําแหน่งสมณศักดิ์ครั้งกรุงสุโขทัยเป็นราชธานี.
ปู่เจ้า เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้เฒ่าที่คนเคารพนับถือ, เจ้าปู่ ก็ว่า; เทพารักษ์ เช่น เขาใส่สมญาเรา ปู่เจ้า. ในวงเล็บ มาจาก ลิลิตพระลอ แบบเรียน.	ปู่เจ้า น. ผู้เฒ่าที่คนเคารพนับถือ, เจ้าปู่ ก็ว่า; เทพารักษ์ เช่น เขาใส่สมญาเรา ปู่เจ้า. (ลอ).
ปู่ทวด เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก-ทอ-ทะ-หาน-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง พ่อของปู่หรือของย่า.	ปู่ทวด น. พ่อของปู่หรือของย่า.
ปู่น้อย เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก-นอ-หนู-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง น้องชายของปู่.	ปู่น้อย น. น้องชายของปู่.
ปูชกะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-ชอ-ช้าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[–ชะกะ] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้บูชา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ปูชกะ [–ชะกะ] น. ผู้บูชา. (ป., ส.).
ปูชนีย–, ปูชนียะ ปูชนีย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก ปูชนียะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	[–ชะนียะ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง น่านับถือ, น่าบูชา, เช่น ปูชนียวัตถุ ปูชนียบุคคล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปูชนีย–, ปูชนียะ [–ชะนียะ] ว. น่านับถือ, น่าบูชา, เช่น ปูชนียวัตถุ ปูชนียบุคคล. (ป.).
ปูชา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง บูชา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปูชา น. บูชา. (ป.).
ปูชิต เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำกริยา หมายถึง บูชิต. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปูชิต ก. บูชิต. (ป.).
ปูด เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	ดู กะปูด เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก.	ปูด ๑ ดู กะปูด.
ปูด เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง นูนเบ่งขึ้นมาในลักษณะอย่างดินปูด หน้าปูด; เสียงดังเช่นนั้น.	ปูด ๒ ว. นูนเบ่งขึ้นมาในลักษณะอย่างดินปูด หน้าปูด; เสียงดังเช่นนั้น.
ปูด เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๓	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง พูดหรือเผยความลับเพราะทนเก็บไว้ไม่ได้.	ปูด ๓ (ปาก) ก. พูดหรือเผยความลับเพราะทนเก็บไว้ไม่ได้.
ปูดกกส้มมอ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-กอ-ไก่-สอ-เสือ-ไม้-โท-มอ-ม้า-มอ-ม้า-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน เป็นคำนาม หมายถึง โกฐพุงปลา. ในวงเล็บ ดู โกฐพุงปลา เขียนว่า สะ-หระ-โอ-กอ-ไก่-ถอ-ถาน-พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา ที่ โกฐ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-กอ-ไก่-ถอ-ถาน.	ปูดกกส้มมอ (ถิ่น–อีสาน) น. โกฐพุงปลา. (ดู โกฐพุงปลา ที่ โกฐ).
ปูติ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง บูด, เน่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปูติ (แบบ) ว. บูด, เน่า. (ป.).
ปูติลดา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง กระพังโหม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปูติลตา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา.	ปูติลดา น. กระพังโหม. (ป. ปูติลตา).
ปูน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง หินปูนหรือเปลือกหอยเมื่อถูกเผาจนสลายตัว, ปูนกินกับหมากหรือปูนแดง ในคําเช่น ป้ายปูน ปูนกัดปาก, ปูนขาว ในคําว่า ฉาบนํ้าปูน; ปูนซีเมนต์ ในคําเช่น เทปูน โบกปูน.	ปูน ๑ น. หินปูนหรือเปลือกหอยเมื่อถูกเผาจนสลายตัว, ปูนกินกับหมากหรือปูนแดง ในคําเช่น ป้ายปูน ปูนกัดปาก, ปูนขาว ในคําว่า ฉาบนํ้าปูน; ปูนซีเมนต์ ในคําเช่น เทปูน โบกปูน.
ปูนขาว เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-นอ-หนู-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ปูนสุก ใช้ผสมกับปูนซีเมนต์ ทราย และนํ้า สําหรับฉาบทาฝาผนัง.	ปูนขาว น. ปูนสุก ใช้ผสมกับปูนซีเมนต์ ทราย และนํ้า สําหรับฉาบทาฝาผนัง.
ปูนซีเมนต์ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-นอ-หนู-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง วัสดุใช้ในการก่อสร้างชนิดหนึ่ง ลักษณะเป็นผง เมื่อผสมคลุกกับนํ้าแล้วทิ้งไว้จะเกิดปฏิกิริยาเคมีเป็นผลให้เกิดการก่อตัวและแข็งตัวได้ องค์ประกอบเคมีที่สําคัญคือ แคลเซียมซิลิเกต แคลเซียมอะลูมิเนต และแคลเซียมอะลูมิโนเฟอร์ไรต์ ใช้ประโยชน์เพื่อทําคอนกรีต ปูนฉาบ หรือ ปูนก่อ.	ปูนซีเมนต์ น. วัสดุใช้ในการก่อสร้างชนิดหนึ่ง ลักษณะเป็นผง เมื่อผสมคลุกกับนํ้าแล้วทิ้งไว้จะเกิดปฏิกิริยาเคมีเป็นผลให้เกิดการก่อตัวและแข็งตัวได้ องค์ประกอบเคมีที่สําคัญคือ แคลเซียมซิลิเกต แคลเซียมอะลูมิเนต และแคลเซียมอะลูมิโนเฟอร์ไรต์ ใช้ประโยชน์เพื่อทําคอนกรีต ปูนฉาบ หรือ ปูนก่อ.
ปูนดิบ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ปูนที่ได้จากการเผาหินปูนหรือเปลือกหอยจนสลายตัว, ปูนไฟ ก็เรียก.	ปูนดิบ น. ปูนที่ได้จากการเผาหินปูนหรือเปลือกหอยจนสลายตัว, ปูนไฟ ก็เรียก.
ปูนแดง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ดอ-เด็ก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ปูนสุกที่เมื่อผสมกับผงขมิ้นและนํ้าจะเป็นสีแดง สําหรับป้ายพลูกินกับหมาก.	ปูนแดง น. ปูนสุกที่เมื่อผสมกับผงขมิ้นและนํ้าจะเป็นสีแดง สําหรับป้ายพลูกินกับหมาก.
ปูนปลาสเตอร์ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-นอ-หนู-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง แคลเซียมซัลเฟต (CaSO4•½H2O) ที่มีลักษณะเป็นผงสีขาวคล้ายปูนขาว ได้จากการเผายิปซัม (CaSO4•2H2O) ให้ร้อนถึง ๑๒๐° - ๑๓๐°ซ. เมื่อนําไปผสมกับนํ้าแล้วทิ้งไว้จะแข็งตัวได้เร็วมาก ใช้ประโยชน์ในการนําไปทําแม่พิมพ์ รูปปั้น เป็นต้น หรือพอกอวัยวะไม่ให้เคลื่อนไหวในการรักษากระดูกหัก. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ plaster เขียนว่า พี-แอล-เอ-เอส-ที-อี-อา of เขียนว่า โอ-เอฟ Paris เขียนว่า พี-เอ-อา-ไอ-เอส .	ปูนปลาสเตอร์ น. แคลเซียมซัลเฟต (CaSO4•½H2O) ที่มีลักษณะเป็นผงสีขาวคล้ายปูนขาว ได้จากการเผายิปซัม (CaSO4•2H2O) ให้ร้อนถึง ๑๒๐° - ๑๓๐°ซ. เมื่อนําไปผสมกับนํ้าแล้วทิ้งไว้จะแข็งตัวได้เร็วมาก ใช้ประโยชน์ในการนําไปทําแม่พิมพ์ รูปปั้น เป็นต้น หรือพอกอวัยวะไม่ให้เคลื่อนไหวในการรักษากระดูกหัก. (อ. plaster of Paris).
ปูนปั้น เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-นอ-หนู-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกลวดลายประดับตามอาคารหรือสิ่งก่อสร้างที่ทําจากปูนว่า ลายปูนปั้น.	ปูนปั้น น. เรียกลวดลายประดับตามอาคารหรือสิ่งก่อสร้างที่ทําจากปูนว่า ลายปูนปั้น.
ปูนเปียก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกภาพเขียนผนังอาคารหรือสิ่งก่อสร้างที่เขียนขณะผนังยังชื้นอยู่ว่า ภาพปูนเปียก.	ปูนเปียก น. เรียกภาพเขียนผนังอาคารหรือสิ่งก่อสร้างที่เขียนขณะผนังยังชื้นอยู่ว่า ภาพปูนเปียก.
ปูนผิว เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-นอ-หนู-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ปูนขาวอย่างละเอียดใช้ฉาบทาพื้นนอกให้ขาวเป็นนวล.	ปูนผิว น. ปูนขาวอย่างละเอียดใช้ฉาบทาพื้นนอกให้ขาวเป็นนวล.
ปูนเพชร เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ปูนชนิดหนึ่ง ทําด้วยปูนขาวผสมทรายละเอียด นํ้ากาวหนัง และนํ้าเชื้อนํ้าตาล ใช้ปั้นรูปต่าง ๆ เช่น หน้าบัน ลายกระหนก หัวนาค.	ปูนเพชร น. ปูนชนิดหนึ่ง ทําด้วยปูนขาวผสมทรายละเอียด นํ้ากาวหนัง และนํ้าเชื้อนํ้าตาล ใช้ปั้นรูปต่าง ๆ เช่น หน้าบัน ลายกระหนก หัวนาค.
ปูนไฟ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน	เป็นคำนาม หมายถึง ปูนที่ได้จากการเผาหินปูนหรือเปลือกหอยจนสลายตัว, ปูนดิบ ก็เรียก.	ปูนไฟ น. ปูนที่ได้จากการเผาหินปูนหรือเปลือกหอยจนสลายตัว, ปูนดิบ ก็เรียก.
ปูนสอ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-นอ-หนู-สอ-เสือ-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ปูนขาวที่ผสมกับทรายและนํ้ากาวหนังหรือนํ้าอ้อยเป็นต้น สําหรับเชื่อมอิฐหรือหิน, ปูนขาวหรือปูนซีเมนต์ผสมกับทรายและนํ้า สําหรับเชื่อมอิฐหรือหิน.	ปูนสอ น. ปูนขาวที่ผสมกับทรายและนํ้ากาวหนังหรือนํ้าอ้อยเป็นต้น สําหรับเชื่อมอิฐหรือหิน, ปูนขาวหรือปูนซีเมนต์ผสมกับทรายและนํ้า สําหรับเชื่อมอิฐหรือหิน.
ปูนสุก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-นอ-หนู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ปูนดิบที่ถูกความชื้นในอากาศหรือพรมนํ้าแล้วแตกละเอียดเป็นผงขาว, ปูนขาว ก็เรียก.	ปูนสุก น. ปูนดิบที่ถูกความชื้นในอากาศหรือพรมนํ้าแล้วแตกละเอียดเป็นผงขาว, ปูนขาว ก็เรียก.
ปูนแห้ง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกสีชมพูอย่างหนึ่งคล้ายสีปูนกินกับหมากเมื่อแห้งว่า สีปูนแห้ง.	ปูนแห้ง น. เรียกสีชมพูอย่างหนึ่งคล้ายสีปูนกินกับหมากเมื่อแห้งว่า สีปูนแห้ง.
ปูน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง คราว, รุ่น, เช่น คนมีอายุปูนพ่อปูนแม่. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เทียบ, เทียม, ปาน, เปรียบ, เพียง.	ปูน ๒ น. คราว, รุ่น, เช่น คนมีอายุปูนพ่อปูนแม่. ว. เทียบ, เทียม, ปาน, เปรียบ, เพียง.
ปูน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-นอ-หนู ความหมายที่ ๓	เป็นคำกริยา หมายถึง แจก, ปัน, ให้, เช่น ปูนบําเหน็จ.	ปูน ๓ ก. แจก, ปัน, ให้, เช่น ปูนบําเหน็จ.
ปูน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-นอ-หนู ความหมายที่ ๔	เป็นคำนาม หมายถึง เถาวัลย์ปูน.	ปูน ๔ น. เถาวัลย์ปูน.
ปูม เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ตาตารางแผนที่แสดงการเคลื่อนไหวของดาวพระเคราะห์ประจําวัน, ปฏิทินโหราศาสตร์ ก็เรียก, จดหมายเหตุของโหร, เรียกสมุดบันทึกรายการต่าง ๆ เกี่ยวกับการเดินเรือหรือการเดินอากาศ เช่น เดินทางจากไหนถึงไหน วันที่เดินทาง จํานวนชั่วโมง ฯลฯ ว่า สมุดปูมเดินทาง; ผ้าไหมชนิดหนึ่งมีดอกเป็นตา ๆ.	ปูม น. ตาตารางแผนที่แสดงการเคลื่อนไหวของดาวพระเคราะห์ประจําวัน, ปฏิทินโหราศาสตร์ ก็เรียก, จดหมายเหตุของโหร, เรียกสมุดบันทึกรายการต่าง ๆ เกี่ยวกับการเดินเรือหรือการเดินอากาศ เช่น เดินทางจากไหนถึงไหน วันที่เดินทาง จํานวนชั่วโมง ฯลฯ ว่า สมุดปูมเดินทาง; ผ้าไหมชนิดหนึ่งมีดอกเป็นตา ๆ.
ปู่ย่า เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	ดู ช้าเลือด เขียนว่า ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก.	ปู่ย่า ดู ช้าเลือด.
ปู้ยี่ปู้ยำ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อำ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชอกชํ้า, ยับเยิน.	ปู้ยี่ปู้ยำ ว. ชอกชํ้า, ยับเยิน.
ปูระ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง บุรณะ.	ปูระ ก. บุรณะ.
ปูลู เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อขวานชนิดหนึ่ง มีบ้องที่หัวบิดได้ สําหรับตัดและถาก, ขวานโยน ก็เรียก.	ปูลู ๑ น. ชื่อขวานชนิดหนึ่ง มีบ้องที่หัวบิดได้ สําหรับตัดและถาก, ขวานโยน ก็เรียก.
ปูลู เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเต่านํ้าจืดชนิด Platysternon megacephalum ในวงศ์ Platysternidae หัวโตมาก หางยาวกว่ากระดอง อาศัยอยู่ตามลําธารบนภูเขา พบทางภาคเหนือ ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ และภาคตะวันตกของประเทศไทย.	ปูลู ๒ น. ชื่อเต่านํ้าจืดชนิด Platysternon megacephalum ในวงศ์ Platysternidae หัวโตมาก หางยาวกว่ากระดอง อาศัยอยู่ตามลําธารบนภูเขา พบทางภาคเหนือ ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ และภาคตะวันตกของประเทศไทย.
ปูเล เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกส่วนล่างของทางใบที่หุ้มรอบลําต้นหมากเมื่อแก่จัดแล้วหลุดลงมาว่า กาบปูเล.	ปูเล ๑ น. เรียกส่วนล่างของทางใบที่หุ้มรอบลําต้นหมากเมื่อแก่จัดแล้วหลุดลงมาว่า กาบปูเล.
ปูเล เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง วิธีการจับสัตว์น้ำอย่างหนึ่ง โดยใช้ผ้าหนา ๆ ห่อทรายม้วนเป็นลำยาวแล้วใช้คนประมาณ ๑๐ คนดันผ้าไปตามหาดทรายหรือชายตลิ่งตื้น ๆ เพื่อต้อนปลาขึ้นไปบนฝั่ง.	ปูเล ๒ น. วิธีการจับสัตว์น้ำอย่างหนึ่ง โดยใช้ผ้าหนา ๆ ห่อทรายม้วนเป็นลำยาวแล้วใช้คนประมาณ ๑๐ คนดันผ้าไปตามหาดทรายหรือชายตลิ่งตื้น ๆ เพื่อต้อนปลาขึ้นไปบนฝั่ง.
ปูวา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง ขนม เช่น ปูวาต้มแดงต้มขาว. (กฎหมายเก่า). (ป. ปูว).	ปูวา (กลอน) น. ขนม เช่น ปูวาต้มแดงต้มขาว. (กฎหมายเก่า). (ป. ปูว).
ปูเสฉวน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-ฉอ-ฉิ่ง-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์ทะเลจําพวกปู ส่วนท้องอ่อนนิ่ม พบตามชายฝั่งหรือนํ้าลึก ส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในเปลือกหอยกาบเดี่ยวที่ว่างเปล่า เช่น สกุล Clibanarius ในวงศ์ Paguridae อยู่ตามโขดหินชายทะเล, สกุล Coenobita ในวงศ์ Coenobitidae อยู่บนบกริมทะเล, สกุล Parapagurus ในวงศ์ Parapaguridae อยู่ในนํ้าลึกระหว่าง ๘๐–๒๐๐ เมตร.	ปูเสฉวน น. ชื่อสัตว์ทะเลจําพวกปู ส่วนท้องอ่อนนิ่ม พบตามชายฝั่งหรือนํ้าลึก ส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในเปลือกหอยกาบเดี่ยวที่ว่างเปล่า เช่น สกุล Clibanarius ในวงศ์ Paguridae อยู่ตามโขดหินชายทะเล, สกุล Coenobita ในวงศ์ Coenobitidae อยู่บนบกริมทะเล, สกุล Parapagurus ในวงศ์ Parapaguridae อยู่ในนํ้าลึกระหว่าง ๘๐–๒๐๐ เมตร.
เป้ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เอน, ตะแคง, เบี้ยว, ไม่ตรงที่. เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องหลังของทหารตำรวจเป็นต้น.	เป้ ว. เอน, ตะแคง, เบี้ยว, ไม่ตรงที่. น. เครื่องหลังของทหารตำรวจเป็นต้น.
เป๋ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-จัด-ตะ-วา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง บิดไป, เฉไป, ไถลไป, เช่น ขาเป๋ ผมเป๋, มักใช้เข้าคู่กับคํา ไป๋ ว่า เป๋ไป๋ หรือ ไป๋เป๋.	เป๋ ว. บิดไป, เฉไป, ไถลไป, เช่น ขาเป๋ ผมเป๋, มักใช้เข้าคู่กับคํา ไป๋ ว่า เป๋ไป๋ หรือ ไป๋เป๋.
เปก ๑, เป๊ก ๑ เปก ความหมายที่ ๑ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-กอ-ไก่ เป๊ก ความหมายที่ ๑ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ตรี-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังอย่างเสียงเคาะไม้.	เปก ๑, เป๊ก ๑ ว. เสียงดังอย่างเสียงเคาะไม้.
เปก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง คํากํากับชื่อปีในวิธีนับศักราชของไทยทางเหนือ ตรงกับเลข ๕, เขียนเป็น เบิก ก็มี.	เปก ๒ น. คํากํากับชื่อปีในวิธีนับศักราชของไทยทางเหนือ ตรงกับเลข ๕, เขียนเป็น เบิก ก็มี.
เป๊ก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ตรี-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง หมุดสําหรับตรึงสิ่งต่าง ๆ มีกระดาษเป็นต้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ peg เขียนว่า พี-อี-จี.	เป๊ก ๒ น. หมุดสําหรับตรึงสิ่งต่าง ๆ มีกระดาษเป็นต้น. (อ. peg).
เป๊ก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ตรี-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๓	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใช้ประกอบคํา แข็ง ว่า แข็งเป๊ก หมายความว่า แข็งมาก.	เป๊ก ๓ ว. ใช้ประกอบคํา แข็ง ว่า แข็งเป๊ก หมายความว่า แข็งมาก.
เป๊ก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ตรี-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๔	เป็นคำนาม หมายถึง ภาชนะสําหรับตวงเหล้า ทําด้วยแก้วหรือโลหะ ขนาดถ้วยนํ้าชาเล็ก ๆ ประมาณ ๑๘ ซีซี.	เป๊ก ๔ น. ภาชนะสําหรับตวงเหล้า ทําด้วยแก้วหรือโลหะ ขนาดถ้วยนํ้าชาเล็ก ๆ ประมาณ ๑๘ ซีซี.
–เปกข์ มีเครื่องหมายยัติภังค์หน้าคำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้เพ่ง, ผู้มุ่ง, มักใช้เป็นส่วนท้ายสมาส เช่น อุปสัมปทาเปกข์ คือ ผู้เพ่งอุปสมบท ผู้มุ่งอุปสมบท. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	–เปกข์ น. ผู้เพ่ง, ผู้มุ่ง, มักใช้เป็นส่วนท้ายสมาส เช่น อุปสัมปทาเปกข์ คือ ผู้เพ่งอุปสมบท ผู้มุ่งอุปสมบท. (ป.).
เป่ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พองขึ้นหรือนูนขึ้นเต็มที่ เช่น บวมเป่ง ท้องเป่ง.	เป่ง ว. พองขึ้นหรือนูนขึ้นเต็มที่ เช่น บวมเป่ง ท้องเป่ง.
เป้ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่ม ๓ ชนิดในสกุล Phoenix วงศ์ Palmae ก้านใบมีหนาม คือ เป้งทะเล (P. paludosa Roxb.) ขึ้นตามชายทะเล, เป้งดอย (P. humilis Royle) ขึ้นตามป่าดอน, และ เป้งบก หรือ ปุ้มเป้ง (P. acaulis Ham.) ขึ้นในป่าเต็งรัง.	เป้ง ๑ น. ชื่อไม้พุ่ม ๓ ชนิดในสกุล Phoenix วงศ์ Palmae ก้านใบมีหนาม คือ เป้งทะเล (P. paludosa Roxb.) ขึ้นตามชายทะเล, เป้งดอย (P. humilis Royle) ขึ้นตามป่าดอน, และ เป้งบก หรือ ปุ้มเป้ง (P. acaulis Ham.) ขึ้นในป่าเต็งรัง.
เป้ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โต เช่น มดเป้ง; ถูกอย่างจัง เช่น ชนเป้ง; เสียงดังอย่างเสียงตีด้วยไม้แรง ๆ.	เป้ง ๒ ว. โต เช่น มดเป้ง; ถูกอย่างจัง เช่น ชนเป้ง; เสียงดังอย่างเสียงตีด้วยไม้แรง ๆ.
เป๋ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-จัด-ตะ-วา-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใช้ประกอบคําอื่นหมายความว่า ยิ่งกว่าปรกติ เช่น ตรงเป๋ง ตึงเป๋ง; เสียงดังเช่นนั้น.	เป๋ง ว. ใช้ประกอบคําอื่นหมายความว่า ยิ่งกว่าปรกติ เช่น ตรงเป๋ง ตึงเป๋ง; เสียงดังเช่นนั้น.
เป็ด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์ปีกในวงศ์ Anatidae ปากแบน ตีนแบน ระหว่างนิ้วมีพังผืดยึดติดกันเพื่อสะดวกในการว่ายนํ้า ตัวมีหลายสี เช่น นํ้าตาล ขาว เขียว ขนาดเล็กกว่าห่าน ว่ายนํ้าเก่ง กินปลา พืชนํ้า และสัตว์เล็ก ๆ มีต้นตระกูลมาจากเป็ดหัวเขียว (Anas platyrhynchos).	เป็ด ๑ น. ชื่อสัตว์ปีกในวงศ์ Anatidae ปากแบน ตีนแบน ระหว่างนิ้วมีพังผืดยึดติดกันเพื่อสะดวกในการว่ายนํ้า ตัวมีหลายสี เช่น นํ้าตาล ขาว เขียว ขนาดเล็กกว่าห่าน ว่ายนํ้าเก่ง กินปลา พืชนํ้า และสัตว์เล็ก ๆ มีต้นตระกูลมาจากเป็ดหัวเขียว (Anas platyrhynchos).
เป็ดก่า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนกเป็ดนํ้าชนิด Cairina scutulata ในวงศ์ Anatidae หัวและคอสีขาวประดํา อกสีเขียวเกือบดํา ทํารังในโพรงไม้ริมลําธาร มักเกาะนอนบนต้นไม้สูง ๆ เวลาบินจะเห็นแถบสีขาวที่ปีกได้ชัดเจน เป็นนกเป็ดนํ้าที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย.	เป็ดก่า (ถิ่น–อีสาน) น. ชื่อนกเป็ดนํ้าชนิด Cairina scutulata ในวงศ์ Anatidae หัวและคอสีขาวประดํา อกสีเขียวเกือบดํา ทํารังในโพรงไม้ริมลําธาร มักเกาะนอนบนต้นไม้สูง ๆ เวลาบินจะเห็นแถบสีขาวที่ปีกได้ชัดเจน เป็นนกเป็ดนํ้าที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย.
เป็ดขันประชันไก่ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-ขอ-ไข่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-กอ-ไก่-ไม้-เอก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ที่มีความรู้ความสามารถน้อยแต่อวดแสดงแข่งกับผู้ที่มีความรู้ความสามารถสูง.	เป็ดขันประชันไก่ (สำ) น. ผู้ที่มีความรู้ความสามารถน้อยแต่อวดแสดงแข่งกับผู้ที่มีความรู้ความสามารถสูง.
เป็ดถบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-ถอ-ถุง-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง เป็ดกายสิทธิ์.	เป็ดถบ น. เป็ดกายสิทธิ์.
เป็ดเทศ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเป็ดชนิด Cairina moschata ในวงศ์ Anatidae ขนาดโตกว่าเป็ดธรรมดา เหนือปากมีติ่งเนื้อสีแดงคล้ายเนื้องอกติดอยู่ มีถิ่นกําเนิดในอเมริกากลาง.	เป็ดเทศ น. ชื่อเป็ดชนิด Cairina moschata ในวงศ์ Anatidae ขนาดโตกว่าเป็ดธรรมดา เหนือปากมีติ่งเนื้อสีแดงคล้ายเนื้องอกติดอยู่ มีถิ่นกําเนิดในอเมริกากลาง.
เป็ดน้ำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนกในวงศ์ Anatidae ซึ่งมีปากแบน ปลายมน ตีนเป็นพังผืด ว่ายนํ้าเก่ง กินพืชและสัตว์นํ้า บินได้เร็วมาก ตัวผู้มักจะมีขนสีสวยกว่าตัวเมีย มักอยู่เป็นฝูง มีหลายชนิด เช่น เป็ดหอม หรือ เป็ดหางแหลม (Anas acuta) เป็ดลาย (A. querquedula) เป็ดแดง (Dendrocygna javanica).	เป็ดน้ำ น. ชื่อนกในวงศ์ Anatidae ซึ่งมีปากแบน ปลายมน ตีนเป็นพังผืด ว่ายนํ้าเก่ง กินพืชและสัตว์นํ้า บินได้เร็วมาก ตัวผู้มักจะมีขนสีสวยกว่าตัวเมีย มักอยู่เป็นฝูง มีหลายชนิด เช่น เป็ดหอม หรือ เป็ดหางแหลม (Anas acuta) เป็ดลาย (A. querquedula) เป็ดแดง (Dendrocygna javanica).
เป็ดไฟแดง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-แอ-ดอ-เด็ก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เป็ดย่างชนิดหนึ่ง ย่างให้หนังพองแล้วกินหนัง.	เป็ดไฟแดง น. เป็ดย่างชนิดหนึ่ง ย่างให้หนังพองแล้วกินหนัง.
เป็ดหงส์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-งอ-งู-สอ-เสือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนกเป็ดนํ้าขนาดใหญ่ชนิด Sarkidiornis melanotos ในวงศ์ Anatidae หัว คอ หน้าอก และท้องสีขาวประดํา ปีกสีเขียวเป็นมัน ตัวผู้มีตุ่มคล้ายหงอนอยู่เหนือโคนปากบนและจะโตขึ้นในช่วงฤดูผสมพันธุ์ ตัวเมียขนาดเล็กกว่าตัวผู้และสีหม่นกว่า อาศัยอยู่ในป่าทึบ โดยทํารังในโพรงไม้ มักเกาะตามต้นไม้สูง ๆ.	เป็ดหงส์ น. ชื่อนกเป็ดนํ้าขนาดใหญ่ชนิด Sarkidiornis melanotos ในวงศ์ Anatidae หัว คอ หน้าอก และท้องสีขาวประดํา ปีกสีเขียวเป็นมัน ตัวผู้มีตุ่มคล้ายหงอนอยู่เหนือโคนปากบนและจะโตขึ้นในช่วงฤดูผสมพันธุ์ ตัวเมียขนาดเล็กกว่าตัวผู้และสีหม่นกว่า อาศัยอยู่ในป่าทึบ โดยทํารังในโพรงไม้ มักเกาะตามต้นไม้สูง ๆ.
เป็ด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุก ๒ ชนิดในสกุล Alternanthera วงศ์ Amaranthaceae เรียกว่า ผักเป็ด คือ ผักเป็ดขาว [A. sessilis (L.) DC.] ใบสีเขียว กินได้และใช้ทํายาได้, ผักเป็ดแดง [A. ficoidea (L.) Pal.] ใบสีแดง ปลูกเป็นไม้ประดับ.	เป็ด ๒ น. ชื่อไม้ล้มลุก ๒ ชนิดในสกุล Alternanthera วงศ์ Amaranthaceae เรียกว่า ผักเป็ด คือ ผักเป็ดขาว [A. sessilis (L.) DC.] ใบสีเขียว กินได้และใช้ทํายาได้, ผักเป็ดแดง [A. ficoidea (L.) Pal.] ใบสีแดง ปลูกเป็นไม้ประดับ.
เป็ด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเรือต่อหรือเรือขุดต่อกระดานเสริมกราบชนิดหนึ่ง หัวท้ายแบน ๆ ก็มี หัวท้ายแหลมก็มี กลางป่องดูรูปร่างคล้ายเป็ด, อีเป็ด ก็เรียก.	เป็ด ๓ น. ชื่อเรือต่อหรือเรือขุดต่อกระดานเสริมกราบชนิดหนึ่ง หัวท้ายแบน ๆ ก็มี หัวท้ายแหลมก็มี กลางป่องดูรูปร่างคล้ายเป็ด, อีเป็ด ก็เรียก.
เป็ดแก้ว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-ไม้-โท-วอ-แหวน	ดู ดุกทะเล เขียนว่า ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง.	เป็ดแก้ว ดู ดุกทะเล.
เป็ดผี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อตั๊กแตนหนวดยาวพวกหนึ่งในวงศ์ Tettigoniidae ทําเสียงดังหวีดหวิวในเวลากลางคืนโดยใช้ปีกกรีดกัน มีทั้งชนิดที่มีปีกยาวคลุมลําตัว ลักษณะปีกเหมือนใบไม้ เวลาเกาะเหมือนเอาใบไม้ ๒ ใบมาประกบกัน เช่น ชนิด Holochlora siamensis และชนิดปีกสั้นซึ่งไม่สามารถหุ้มลําตัวได้ เช่น ชนิด Eleandrus titan.	เป็ดผี ๑ น. ชื่อตั๊กแตนหนวดยาวพวกหนึ่งในวงศ์ Tettigoniidae ทําเสียงดังหวีดหวิวในเวลากลางคืนโดยใช้ปีกกรีดกัน มีทั้งชนิดที่มีปีกยาวคลุมลําตัว ลักษณะปีกเหมือนใบไม้ เวลาเกาะเหมือนเอาใบไม้ ๒ ใบมาประกบกัน เช่น ชนิด Holochlora siamensis และชนิดปีกสั้นซึ่งไม่สามารถหุ้มลําตัวได้ เช่น ชนิด Eleandrus titan.
เป็ดผี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนกชนิด Tachybaptus ruficollis ในวงศ์ Podicipedidae ปากแหลม นิ้วตีนแผ่ออกเป็นแผ่นแบนเป็นช่วง ๆ จากโคนถึงปลายนิ้ว แต่ละนิ้วแยกกัน ไม่ติดเหมือนตีนเป็ด บินได้ในระยะทางสั้น ๆ มักลอยอยู่ในนํ้า หากินตามบึงหรือบริเวณที่มีพืชนํ้าจํานวนมาก ดํานํ้าได้เหมือนเป็ด เป็นนกซึ่งคล้ายเป็ด.	เป็ดผี ๒ น. ชื่อนกชนิด Tachybaptus ruficollis ในวงศ์ Podicipedidae ปากแหลม นิ้วตีนแผ่ออกเป็นแผ่นแบนเป็นช่วง ๆ จากโคนถึงปลายนิ้ว แต่ละนิ้วแยกกัน ไม่ติดเหมือนตีนเป็ด บินได้ในระยะทางสั้น ๆ มักลอยอยู่ในนํ้า หากินตามบึงหรือบริเวณที่มีพืชนํ้าจํานวนมาก ดํานํ้าได้เหมือนเป็ด เป็นนกซึ่งคล้ายเป็ด.
เปต เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ตอ-เต่า	[เปตะ, เปดตะ] เป็นคำนาม หมายถึง สัตว์พวกหนึ่งเกิดในอบายภูมิ คือ แดนทุกข์; ผู้ตายไปแล้ว, เปรต ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต เปฺรต เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า.	เปต [เปตะ, เปดตะ] น. สัตว์พวกหนึ่งเกิดในอบายภูมิ คือ แดนทุกข์; ผู้ตายไปแล้ว, เปรต ก็ว่า. (ป.; ส. เปฺรต).
เปตพลี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี	[เปตะพะลี, เปดตะพะลี] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องเซ่นสรวงที่กระทําให้แก่ผู้ตายไปแล้ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	เปตพลี [เปตะพะลี, เปดตะพะลี] น. เครื่องเซ่นสรวงที่กระทําให้แก่ผู้ตายไปแล้ว. (ป.).
เปตวิสัย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[เปตะวิไส, เปดตะวิไส] เป็นคำนาม หมายถึง เปรตวิสัย.	เปตวิสัย [เปตะวิไส, เปดตะวิไส] น. เปรตวิสัย.
เปตา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง สัตว์เกิดในอบายภูมิพวกหนึ่ง; ผู้ตายไปแล้ว.	เปตา (กลอน) น. สัตว์เกิดในอบายภูมิพวกหนึ่ง; ผู้ตายไปแล้ว.
เปตอง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกีฬากลางแจ้งชนิดหนึ่ง มักเล่นในสนามที่เป็นดินแข็ง มีผู้เล่นฝ่ายละไม่เกิน ๓ คน โยนลูกโลหะกลมซึ่งข้างในกลวงจํานวน ๑๒ ลูก ให้เข้าใกล้ลูกเป้าซึ่งเป็นลูกทรงกลมทําด้วยไม้เนื้อแข็งให้มากที่สุด ฝ่ายที่ทําคะแนนถึงเกม คือ ๑๓ คะแนนได้ก่อนเป็นฝ่ายชนะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาฝรั่งเศส pétanque เขียนว่า พี-undefined-ที-เอ-เอ็น-คิว-ยู-อี.	เปตอง น. ชื่อกีฬากลางแจ้งชนิดหนึ่ง มักเล่นในสนามที่เป็นดินแข็ง มีผู้เล่นฝ่ายละไม่เกิน ๓ คน โยนลูกโลหะกลมซึ่งข้างในกลวงจํานวน ๑๒ ลูก ให้เข้าใกล้ลูกเป้าซึ่งเป็นลูกทรงกลมทําด้วยไม้เนื้อแข็งให้มากที่สุด ฝ่ายที่ทําคะแนนถึงเกม คือ ๑๓ คะแนนได้ก่อนเป็นฝ่ายชนะ. (ฝ. pétanque).
เปตา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	ดู เปต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ตอ-เต่า.	เปตา ดู เปต–.
เป็น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง คํากริยาสําหรับแสดงความสัมพันธ์ระหว่างคํากับคําเพื่อให้เห็นว่าคําหน้าและคําหลังมีภาวะ คือ ความมี ความเป็น เกี่ยวข้องกันอย่างไร เช่น ท่านเป็นเจ้า เขาเป็นนาย.	เป็น ๑ ก. คํากริยาสําหรับแสดงความสัมพันธ์ระหว่างคํากับคําเพื่อให้เห็นว่าคําหน้าและคําหลังมีภาวะ คือ ความมี ความเป็น เกี่ยวข้องกันอย่างไร เช่น ท่านเป็นเจ้า เขาเป็นนาย.
เป็น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง สามารถ, ได้, เช่น เต้นเป็น รําเป็น. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยังมีชีวิตอยู่, ยังไม่ตาย, เช่น ปลาเป็น; ประหนึ่ง เช่น ทําเป็นบ้า.	เป็น ๒ ก. สามารถ, ได้, เช่น เต้นเป็น รําเป็น. ว. ยังมีชีวิตอยู่, ยังไม่ตาย, เช่น ปลาเป็น; ประหนึ่ง เช่น ทําเป็นบ้า.
เป็นกลาง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่เข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง เช่น วางตัวเป็นกลาง.	เป็นกลาง ว. ไม่เข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง เช่น วางตัวเป็นกลาง.
เป็นกลุ่มเป็นก้อน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-กอ-ไก่-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่รวมกันเป็นหมู่เป็นพวก.	เป็นกลุ่มเป็นก้อน ว. ที่รวมกันเป็นหมู่เป็นพวก.
เป็นกอง, เป็นก่ายเป็นกอง เป็นกอง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-งอ-งู เป็นก่ายเป็นกอง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-กอ-ไก่-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มาก, มากมาย, เช่น โตขึ้นเป็นกอง ซื้อมาเป็นก่ายเป็นกอง.	เป็นกอง, เป็นก่ายเป็นกอง ว. มาก, มากมาย, เช่น โตขึ้นเป็นกอง ซื้อมาเป็นก่ายเป็นกอง.
เป็นกอบเป็นกำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นผลดี, เป็นชิ้นเป็นอัน เช่น ทำให้เป็นกอบเป็นกำ, เป็นก้อนใหญ่ ทําประโยชน์ต่อไปได้ดี เช่น ได้เงินมาเป็นกอบเป็นกำ.	เป็นกอบเป็นกำ (สำ) ว. เป็นผลดี, เป็นชิ้นเป็นอัน เช่น ทำให้เป็นกอบเป็นกำ, เป็นก้อนใหญ่ ทําประโยชน์ต่อไปได้ดี เช่น ได้เงินมาเป็นกอบเป็นกำ.
เป็นกันเอง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีความสนิทสนมคุ้นเคยกัน.	เป็นกันเอง ว. มีความสนิทสนมคุ้นเคยกัน.
เป็นการ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำกริยา หมายถึง ได้ผล, สําเร็จ, เช่น เป็นการหรือไม่เป็นการ, มักใช้ในความปฏิเสธ เช่น เห็นจะไม่เป็นการ.	เป็นการ ก. ได้ผล, สําเร็จ, เช่น เป็นการหรือไม่เป็นการ, มักใช้ในความปฏิเสธ เช่น เห็นจะไม่เป็นการ.
เป็นการเป็นงาน, เป็นงานเป็นการ เป็นการเป็นงาน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-งอ-งู-สะ-หระ-อา-นอ-หนู เป็นงานเป็นการ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-งอ-งู-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เอาจริงเอาจัง, เป็นพิธีรีตอง, เช่น เขาทำอะไรเป็นการเป็นงาน.	เป็นการเป็นงาน, เป็นงานเป็นการ ว. เอาจริงเอาจัง, เป็นพิธีรีตอง, เช่น เขาทำอะไรเป็นการเป็นงาน.
เป็นการใหญ่ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นการเอิกเกริก, เป็นงานใหญ่, เช่น จัดงานสมโภชเป็นการใหญ่, เกินปรกติ เช่น เลี้ยงดูเป็นการใหญ่ จัดบ้านเป็นการใหญ่.	เป็นการใหญ่ ว. เป็นการเอิกเกริก, เป็นงานใหญ่, เช่น จัดงานสมโภชเป็นการใหญ่, เกินปรกติ เช่น เลี้ยงดูเป็นการใหญ่ จัดบ้านเป็นการใหญ่.
เป็นควัน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-คอ-ควาย-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ปฏิเสธข้อกล่าวหาอุตลุดเป็นพัลวัน.	เป็นควัน ว. อาการที่ปฏิเสธข้อกล่าวหาอุตลุดเป็นพัลวัน.
เป็นความ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีคดีพิพาทหรือฟ้องร้องกันในโรงศาล. ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง สู้คดี, สู้ความ.	เป็นความ ว. มีคดีพิพาทหรือฟ้องร้องกันในโรงศาล. (ปาก) ก. สู้คดี, สู้ความ.
เป็นคุ้งเป็นแคว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-คอ-ควาย-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่เล่าเป็นเรื่องเป็นราวยืดยาวติดต่อกันเหมือนกับรู้เห็นมาด้วยตนเอง.	เป็นคุ้งเป็นแคว ว. อาการที่เล่าเป็นเรื่องเป็นราวยืดยาวติดต่อกันเหมือนกับรู้เห็นมาด้วยตนเอง.
เป็นงาน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-งอ-งู-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีความชำนาญ.	เป็นงาน ว. มีความชำนาญ.
เป็นเงาตามตัว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คอยติดตามอยู่ตลอดเวลา; เพิ่มขึ้นหรือลดลงตามส่วน.	เป็นเงาตามตัว (สำ) ว. คอยติดตามอยู่ตลอดเวลา; เพิ่มขึ้นหรือลดลงตามส่วน.
เป็นเงินเป็นทอง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีค่า, มีราคา, เช่น เวลาเป็นเงินเป็นทอง.	เป็นเงินเป็นทอง ว. มีค่า, มีราคา, เช่น เวลาเป็นเงินเป็นทอง.
เป็นจริงเป็นจัง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นหลักฐานมั่นคง, เป็นชิ้นเป็นอัน, เป็นลํ่าเป็นสัน.	เป็นจริงเป็นจัง ว. เป็นหลักฐานมั่นคง, เป็นชิ้นเป็นอัน, เป็นลํ่าเป็นสัน.
เป็นใจ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง รู้กัน, สมรู้ร่วมคิด.	เป็นใจ ก. รู้กัน, สมรู้ร่วมคิด.
เป็นชิ้นเป็นอัน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นสาระ, เป็นเรื่องเป็นราว, มักใช้ในความปฏิเสธว่า ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน.	เป็นชิ้นเป็นอัน ว. เป็นสาระ, เป็นเรื่องเป็นราว, มักใช้ในความปฏิเสธว่า ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน.
เป็นชู้ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง ร่วมประเวณีกับเมียผู้อื่น.	เป็นชู้ ก. ร่วมประเวณีกับเมียผู้อื่น.
เป็นดั้งหน้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-งอ-งู-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน หมายถึง คอยออกหน้าป้องกัน เช่น รับเป็นดั้งหน้าเข้ามาแก้. ในวงเล็บ มาจาก ไชยเชฐ บทละครนอก พระราชนิพนธ์ ในรัชกาลที่ ๒ รวม ๖ เรื่อง ฉบับ หอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๕.	เป็นดั้งหน้า (สำ) คอยออกหน้าป้องกัน เช่น รับเป็นดั้งหน้าเข้ามาแก้. (ไชยเชฐ).
เป็นแดน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ดอ-เด็ก-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นไปเสมอ, เป็นประจํา, เช่น นั่งที่ไหนนินทาเขาเป็นแดน. (สุภาษิตสอนหญิง).	เป็นแดน ว. เป็นไปเสมอ, เป็นประจํา, เช่น นั่งที่ไหนนินทาเขาเป็นแดน. (สุภาษิตสอนหญิง).
เป็นใด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นอะไร, อะไร.	เป็นใด (กลอน) ว. เป็นอะไร, อะไร.
เป็นได้ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง อาจ.	เป็นได้ ก. อาจ.
เป็นต้น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ไม้-โท-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เริ่มแรก, เป็นอันดับแรก, เป็นส่วนเบื้องต้น, เช่น อริยสัจ ๔ มีทุกข์เป็นต้น.	เป็นต้น ๑ ว. เริ่มแรก, เป็นอันดับแรก, เป็นส่วนเบื้องต้น, เช่น อริยสัจ ๔ มีทุกข์เป็นต้น.
เป็นต่อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง ได้เปรียบ, ถ้าเสียเปรียบใช้ว่า เป็นรอง.	เป็นต่อ ก. ได้เปรียบ, ถ้าเสียเปรียบใช้ว่า เป็นรอง.
เป็นตัว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียกข้าวสารเมล็ดงามไม่ค่อยหักว่า ข้าวเป็นตัว, เรียกข้าวสวยหรือข้าวต้มที่ยังคงรูปเป็นเมล็ดอยู่ว่า ข้าวสวยเป็นตัว ข้าวต้มเป็นตัว; ข้าวสารหรือเมล็ดถั่วเป็นต้นที่เก็บไว้นาน ๆ จนมีตัวมอดว่า ข้าวเป็นตัว ถั่วเป็นตัว. เป็นคำกริยา หมายถึง มีชีวิตอยู่ เช่น จะจากเจ้าเหมือนดังว่าวขาดลมลอย อย่าหมายคอยเลยว่าเมียจะเป็นตัว. ในวงเล็บ มาจาก หนังสือบทเสภา เรื่องขุนช้างขุนแผน ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐-๖๑.	เป็นตัว ว. เรียกข้าวสารเมล็ดงามไม่ค่อยหักว่า ข้าวเป็นตัว, เรียกข้าวสวยหรือข้าวต้มที่ยังคงรูปเป็นเมล็ดอยู่ว่า ข้าวสวยเป็นตัว ข้าวต้มเป็นตัว; ข้าวสารหรือเมล็ดถั่วเป็นต้นที่เก็บไว้นาน ๆ จนมีตัวมอดว่า ข้าวเป็นตัว ถั่วเป็นตัว. ก. มีชีวิตอยู่ เช่น จะจากเจ้าเหมือนดังว่าวขาดลมลอย อย่าหมายคอยเลยว่าเมียจะเป็นตัว. (ขุนช้างขุนแผน).
เป็นตัวเป็นตน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ตอ-เต่า-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง จริงจัง, แน่นอน, ปรากฏชัด, เช่น มีผัวเป็นตัวเป็นตน, เป็นหลักฐาน.	เป็นตัวเป็นตน ว. จริงจัง, แน่นอน, ปรากฏชัด, เช่น มีผัวเป็นตัวเป็นตน, เป็นหลักฐาน.
เป็นตายเท่ากัน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีอาการปางตาย, ไม่แน่ว่าจะเป็นหรือจะตาย.	เป็นตายเท่ากัน ว. มีอาการปางตาย, ไม่แน่ว่าจะเป็นหรือจะตาย.
เป็นตุเป็นตะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่เล่าเป็นจริงเป็นจังเหมือนกับรู้เห็นมาด้วยตนเอง เช่น พูดเป็นตุเป็นตะ.	เป็นตุเป็นตะ ว. อาการที่เล่าเป็นจริงเป็นจังเหมือนกับรู้เห็นมาด้วยตนเอง เช่น พูดเป็นตุเป็นตะ.
เป็นที่ ๑, เป็นที่เป็นทาง เป็นที่ ความหมายที่ ๑ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก เป็นที่เป็นทาง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีที่อยู่เป็นหลักแหล่งแน่นอน เช่น เขาอยู่ไม่เป็นที่เป็นทาง; อาการที่เก็บของไว้ตามที่อย่างเป็นระเบียบ เช่น เก็บของไม่เป็นที่ เก็บของเป็นที่เป็นทาง.	เป็นที่ ๑, เป็นที่เป็นทาง ว. มีที่อยู่เป็นหลักแหล่งแน่นอน เช่น เขาอยู่ไม่เป็นที่เป็นทาง; อาการที่เก็บของไว้ตามที่อย่างเป็นระเบียบ เช่น เก็บของไม่เป็นที่ เก็บของเป็นที่เป็นทาง.
เป็นที่ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใช้นำหน้ากริยาหรือวิเศษณ์เพื่อเสริมความให้แจ่มชัดยิ่งขึ้น เช่น เป็นที่เข้าใจกันว่า เป็นที่น่ากลัว เป็นที่น่าพอใจ.	เป็นที่ ๒ ว. ใช้นำหน้ากริยาหรือวิเศษณ์เพื่อเสริมความให้แจ่มชัดยิ่งขึ้น เช่น เป็นที่เข้าใจกันว่า เป็นที่น่ากลัว เป็นที่น่าพอใจ.
เป็นที่ตั้ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นสำคัญ.	เป็นที่ตั้ง ว. เป็นสำคัญ.
เป็นทุกข์, เป็นทุกข์เป็นร้อน เป็นทุกข์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-ทัน-ทะ-คาด เป็นทุกข์เป็นร้อน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-ทัน-ทะ-คาด-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง วิตกกังวล, เดือดเนื้อร้อนใจไม่เป็นสุข.	เป็นทุกข์, เป็นทุกข์เป็นร้อน ก. วิตกกังวล, เดือดเนื้อร้อนใจไม่เป็นสุข.
เป็นธรรม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ถูกต้อง.	เป็นธรรม ว. ถูกต้อง.
เป็นธุระ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ถือเป็นเรื่องที่ตนควรทำให้, เอาเป็นธุระ ก็ว่า.	เป็นธุระ ว. ถือเป็นเรื่องที่ตนควรทำให้, เอาเป็นธุระ ก็ว่า.
เป็นน้ำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คล่อง เช่น พูดเป็นนํ้า.	เป็นน้ำ ว. คล่อง เช่น พูดเป็นนํ้า.
เป็นน้ำเป็นนวล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-นอ-หนู-วอ-แหวน-ลอ-ลิง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีผิวพรรณผุดผ่องสวยงาม.	เป็นน้ำเป็นนวล ว. มีผิวพรรณผุดผ่องสวยงาม.
เป็นน้ำยาเย็น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง จืดชืด.	เป็นน้ำยาเย็น ว. จืดชืด.
เป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พร้อมเพรียงกัน, พร้อมใจกัน.	เป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน ว. พร้อมเพรียงกัน, พร้อมใจกัน.
เป็นนิตย์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสมอ ๆ, เนือง ๆ.	เป็นนิตย์ ว. เสมอ ๆ, เนือง ๆ.
เป็นเนื้อเป็นตัว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นหลักเป็นฐาน, สามารถตั้งหลักฐานขึ้นมาได้.	เป็นเนื้อเป็นตัว ว. เป็นหลักเป็นฐาน, สามารถตั้งหลักฐานขึ้นมาได้.
เป็นเนื้อเป็นหนัง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นชิ้นเป็นอัน, เป็นกอบเป็นกํา.	เป็นเนื้อเป็นหนัง ว. เป็นชิ้นเป็นอัน, เป็นกอบเป็นกํา.
เป็นบ้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อย่างยิ่ง เช่น สวยเป็นบ้า เก่งเป็นบ้า.	เป็นบ้า (ปาก) ว. อย่างยิ่ง เช่น สวยเป็นบ้า เก่งเป็นบ้า.
เป็นบ้าเป็นหลัง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เอาจริงเอาจังเกินไป เช่น ทํางานเป็นบ้าเป็นหลัง.	เป็นบ้าเป็นหลัง ว. เอาจริงเอาจังเกินไป เช่น ทํางานเป็นบ้าเป็นหลัง.
เป็นเบือ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มากมาย เช่น ตายเป็นเบือ.	เป็นเบือ ว. มากมาย เช่น ตายเป็นเบือ.
เป็นเบื้อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่นั่งนิ่งเฉย.	เป็นเบื้อ ว. อาการที่นั่งนิ่งเฉย.
เป็นปากเป็นเสียงกัน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทะเลาะกัน.	เป็นปากเป็นเสียงกัน ก. ทะเลาะกัน.
เป็นปากเสียง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง โต้เถียง เช่น เป็นปากเสียงกัน, พูดหรือโต้เถียงแทน เช่น หนังสือพิมพ์เป็นปากเสียงของประชาชน, เป็นปากเป็นเสียง ก็ว่า.	เป็นปากเสียง ก. โต้เถียง เช่น เป็นปากเสียงกัน, พูดหรือโต้เถียงแทน เช่น หนังสือพิมพ์เป็นปากเสียงของประชาชน, เป็นปากเป็นเสียง ก็ว่า.
เป็นปี่เป็นขลุ่ย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ขอ-ไข่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ถูกคอกัน, เข้ากันได้ดี, เช่น พูดเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย.	เป็นปี่เป็นขลุ่ย ว. ถูกคอกัน, เข้ากันได้ดี, เช่น พูดเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย.
เป็นไป เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา	เป็นคำกริยา หมายถึง ดำเนินไป.	เป็นไป ก. ดำเนินไป.
เป็นผู้เป็นคน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-คอ-ควาย-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นคนปรกติ, กลับเนื้อกลับตัวเป็นคนดีได้, มักใช้ในทางปฏิเสธ เช่น ไม่เป็นผู้เป็นคน.	เป็นผู้เป็นคน ว. เป็นคนปรกติ, กลับเนื้อกลับตัวเป็นคนดีได้, มักใช้ในทางปฏิเสธ เช่น ไม่เป็นผู้เป็นคน.
เป็นฝั่งเป็นฝา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ฝอ-ฝา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ฝอ-ฝา-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง มีหลักฐานมั่นคง.	เป็นฝั่งเป็นฝา ก. มีหลักฐานมั่นคง.
เป็นพัก ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นระยะ ๆ เช่น ทำงานเป็นพัก ๆ หยุดเป็นพัก ๆ.	เป็นพัก ๆ ว. เป็นระยะ ๆ เช่น ทำงานเป็นพัก ๆ หยุดเป็นพัก ๆ.
เป็นเพื่อน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่อยู่ด้วยหรือไปด้วยเพื่อให้มีความอุ่นใจ.	เป็นเพื่อน ว. อาการที่อยู่ด้วยหรือไปด้วยเพื่อให้มีความอุ่นใจ.
เป็นฟืนเป็นไฟ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อือ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง รุนแรง, เต็มที่, (ใช้แก่กริยาโกรธ) เช่น โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ.	เป็นฟืนเป็นไฟ ว. รุนแรง, เต็มที่, (ใช้แก่กริยาโกรธ) เช่น โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ.
เป็นไฟ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คล่อง เช่น พูดฝรั่งเป็นไฟ.	เป็นไฟ ว. คล่อง เช่น พูดฝรั่งเป็นไฟ.
เป็นมัน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่มองดูด้วยความอยากได้หรือพออกพอใจ เช่น เห็นผู้หญิงสาวสวยดูตาเป็นมัน เห็นเงินตาเป็นมัน.	เป็นมัน ว. อาการที่มองดูด้วยความอยากได้หรือพออกพอใจ เช่น เห็นผู้หญิงสาวสวยดูตาเป็นมัน เห็นเงินตาเป็นมัน.
เป็นมั่นเป็นเหมาะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มั่นคง, แข็งขัน, หนักแน่น.	เป็นมั่นเป็นเหมาะ ว. มั่นคง, แข็งขัน, หนักแน่น.
เป็นรอง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เสียเปรียบ, ถ้าได้เปรียบใช้ว่า เป็นต่อ.	เป็นรอง ก. เสียเปรียบ, ถ้าได้เปรียบใช้ว่า เป็นต่อ.
เป็นระนาว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มากมายเป็นแถว เช่น บาดเจ็บเป็นระนาว.	เป็นระนาว ว. มากมายเป็นแถว เช่น บาดเจ็บเป็นระนาว.
เป็นรัง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียกข้าวสารที่เก็บไว้นานจนมีลักษณะคล้ายรังก่อนจะกลายเป็นตัวหนอนว่า ข้าวเป็นรัง.	เป็นรัง ว. เรียกข้าวสารที่เก็บไว้นานจนมีลักษณะคล้ายรังก่อนจะกลายเป็นตัวหนอนว่า ข้าวเป็นรัง.
เป็นราย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แต่ละ เช่น เป็นรายหัว เป็นรายคน เป็นรายวัน.	เป็นราย ว. แต่ละ เช่น เป็นรายหัว เป็นรายคน เป็นรายวัน.
เป็นไร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-รอ-เรือ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใช้ในความหมายที่ยืนยัน หมายความว่า เป็นอย่างนั้น เช่น นั่นเป็นไรล่ะ, ใช้ในความหมายที่เป็นคําถาม หมายความว่า เป็นอย่างไรไป เช่น นั่นเป็นไรหรือ.	เป็นไร ว. ใช้ในความหมายที่ยืนยัน หมายความว่า เป็นอย่างนั้น เช่น นั่นเป็นไรล่ะ, ใช้ในความหมายที่เป็นคําถาม หมายความว่า เป็นอย่างไรไป เช่น นั่นเป็นไรหรือ.
เป็นไรเป็นกัน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ถึงเป็นอะไรก็ยอม, สู้จนถึงที่สุด.	เป็นไรเป็นกัน ก. ถึงเป็นอะไรก็ยอม, สู้จนถึงที่สุด.
เป็นไรไป เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่เป็นไร เช่น เรื่องเท่านี้ช่วยได้ เป็นไรไป.	เป็นไรไป (ปาก) ก. ไม่เป็นไร เช่น เรื่องเท่านี้ช่วยได้ เป็นไรไป.
เป็นลม, เป็นลมเป็นแล้ง เป็นลม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ลอ-ลิง-มอ-ม้า เป็นลมเป็นแล้ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ลอ-ลิง-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง มีอาการวิงเวียนหน้ามืด บางคราวถึงกับหมดสติ.	เป็นลม, เป็นลมเป็นแล้ง ก. มีอาการวิงเวียนหน้ามืด บางคราวถึงกับหมดสติ.
เป็นลม ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ลอ-ลิง-มอ-ม้า ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย.	เป็นลม ๆ ว. เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย.
เป็นล่ำเป็นสัน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นหลักฐานมั่นคง, เป็นชิ้นเป็นอัน, เป็นจริงเป็นจัง.	เป็นล่ำเป็นสัน ว. เป็นหลักฐานมั่นคง, เป็นชิ้นเป็นอัน, เป็นจริงเป็นจัง.
เป็นโล้เป็นพาย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เอาการเอางาน, แข็งขัน, จริงจัง, ได้เรื่องได้ราว, เข้าท่าเข้าทางดี, (มักใช้ในความปฏิเสธ) เช่น ทําไม่เป็นโล้เป็นพายเลย.	เป็นโล้เป็นพาย ว. เอาการเอางาน, แข็งขัน, จริงจัง, ได้เรื่องได้ราว, เข้าท่าเข้าทางดี, (มักใช้ในความปฏิเสธ) เช่น ทําไม่เป็นโล้เป็นพายเลย.
เป็นวรรคเป็นเวร, เป็นวักเป็นเวน เป็นวรรคเป็นเวร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-วอ-แหวน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-คอ-ควาย-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-รอ-เรือ เป็นวักเป็นเวน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่รู้จักจบจักสิ้น เช่น ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร.	เป็นวรรคเป็นเวร, เป็นวักเป็นเวน ว. ไม่รู้จักจบจักสิ้น เช่น ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร.
เป็นวัน ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ตลอดทั้งวัน, หลาย ๆ วัน, เช่น เดินเป็นวัน ๆ กว่าจะถึง, บางวัน, เฉพาะวัน, แต่ละวัน, เช่น ทำงานเป็นวัน ๆ ได้ค่าจ้างเป็นวัน ๆ.	เป็นวัน ๆ ว. ตลอดทั้งวัน, หลาย ๆ วัน, เช่น เดินเป็นวัน ๆ กว่าจะถึง, บางวัน, เฉพาะวัน, แต่ละวัน, เช่น ทำงานเป็นวัน ๆ ได้ค่าจ้างเป็นวัน ๆ.
เป็นว่าเล่น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ง่าย, สะดวกสบาย, เช่น เขาใช้เงินเป็นว่าเล่น.	เป็นว่าเล่น ว. ง่าย, สะดวกสบาย, เช่น เขาใช้เงินเป็นว่าเล่น.
เป็นสัด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการกระหายใคร่สืบพันธุ์ของสัตว์ที่เป็นไปตามฤดูกาล.	เป็นสัด ก. อาการกระหายใคร่สืบพันธุ์ของสัตว์ที่เป็นไปตามฤดูกาล.
เป็นสัดเป็นส่วน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สอ-เสือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง แยกไว้เฉพาะเป็นหมู่เป็นพวก เช่น ของทำบุญจัดให้เป็นสัดเป็นส่วน.	เป็นสัดเป็นส่วน ก. แยกไว้เฉพาะเป็นหมู่เป็นพวก เช่น ของทำบุญจัดให้เป็นสัดเป็นส่วน.
เป็นสาวเป็นนาง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นหญิงสาวแบบที่เป็นลูกผู้หญิง เช่น เป็นสาวเป็นนางต้องอยู่ในขนบประเพณี.	เป็นสาวเป็นนาง ว. เป็นหญิงสาวแบบที่เป็นลูกผู้หญิง เช่น เป็นสาวเป็นนางต้องอยู่ในขนบประเพณี.
เป็นสาวเป็นแส้ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-สอ-เสือ-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นสาววัยรุ่น เช่น เป็นสาวเป็นแส้แล้วไม่ควรเล่นซุกซนเหมือนเด็ก ๆ.	เป็นสาวเป็นแส้ ว. เป็นสาววัยรุ่น เช่น เป็นสาวเป็นแส้แล้วไม่ควรเล่นซุกซนเหมือนเด็ก ๆ.
เป็นสุข เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ขอ-ไข่	เป็นคำกริยา หมายถึง มีความสบายกายสบายใจ เช่น เขาถูกลอตเตอรี่รางวัลที่ ๑ เวลานี้จึงเป็นสุขมาก ประชาชนในประเทศนี้อยู่เย็นเป็นสุขเสมอหน้ากัน, โดยปริยายหมายความว่า ตาย เช่น ไหน ๆ เขาก็เป็นสุขไปแล้ว อโหสิให้เขาเถิด.	เป็นสุข ก. มีความสบายกายสบายใจ เช่น เขาถูกลอตเตอรี่รางวัลที่ ๑ เวลานี้จึงเป็นสุขมาก ประชาชนในประเทศนี้อยู่เย็นเป็นสุขเสมอหน้ากัน, โดยปริยายหมายความว่า ตาย เช่น ไหน ๆ เขาก็เป็นสุขไปแล้ว อโหสิให้เขาเถิด.
เป็นเสียเอง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทำเรื่องเสียหายเอง, เป็นเอง ก็ว่า.	เป็นเสียเอง ก. ทำเรื่องเสียหายเอง, เป็นเอง ก็ว่า.
เป็นหน้าเป็นตา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นที่เชิดหน้าชูตา เช่น บ้านนี้มีลูกชายเก่งและขยัน เป็นหน้าเป็นตาของวงศ์ตระกูล.	เป็นหน้าเป็นตา ว. เป็นที่เชิดหน้าชูตา เช่น บ้านนี้มีลูกชายเก่งและขยัน เป็นหน้าเป็นตาของวงศ์ตระกูล.
เป็นหนี้, เป็นหนี้เป็นสิน เป็นหนี้ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ไม้-โท เป็นหนี้เป็นสิน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ติดค้างเงินผู้อื่น.	เป็นหนี้, เป็นหนี้เป็นสิน ก. ติดค้างเงินผู้อื่น.
เป็นหมวดหมู่, เป็นหมวดเป็นหมู่ เป็นหมวดหมู่ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-หอ-หีบ-มอ-ม้า-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก เป็นหมวดเป็นหมู่ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-หอ-หีบ-มอ-ม้า-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นประเภท, เป็นชนิด, เช่น จัดหนังสือให้เป็นหมวดหมู่.	เป็นหมวดหมู่, เป็นหมวดเป็นหมู่ ว. เป็นประเภท, เป็นชนิด, เช่น จัดหนังสือให้เป็นหมวดหมู่.
เป็นหลักเป็นฐาน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีฐานะมั่นคง เช่น เขาตั้งตัวเป็นหลักเป็นฐานแล้ว.	เป็นหลักเป็นฐาน ว. มีฐานะมั่นคง เช่น เขาตั้งตัวเป็นหลักเป็นฐานแล้ว.
เป็นหลักเป็นแหล่ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อยู่เป็นที่เป็นทางไม่โยกย้ายไปมา เช่น เขามีที่อยู่เป็นหลักเป็นแหล่ง.	เป็นหลักเป็นแหล่ง ว. อยู่เป็นที่เป็นทางไม่โยกย้ายไปมา เช่น เขามีที่อยู่เป็นหลักเป็นแหล่ง.
เป็นห่วง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-หอ-หีบ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง กังวลถึง.	เป็นห่วง ก. กังวลถึง.
เป็นหุ่นให้เชิด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง อยู่ในฐานะหรือตําแหน่งที่ต้องทําตามที่เขาสั่ง.	เป็นหุ่นให้เชิด (สำ) ก. อยู่ในฐานะหรือตําแหน่งที่ต้องทําตามที่เขาสั่ง.
เป็นหูเป็นตา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ช่วยสดับตรับฟังและดูแลรักษาแทน.	เป็นหูเป็นตา (สำ) ก. ช่วยสดับตรับฟังและดูแลรักษาแทน.
เป็นไหน ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-นอ-หนู ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มากมายจนประมาณไม่ได้ เช่น ดีกว่าเป็นไหน ๆ.	เป็นไหน ๆ ว. มากมายจนประมาณไม่ได้ เช่น ดีกว่าเป็นไหน ๆ.
เป็นอยู่ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สภาพความเป็นไป ในคำว่า ความเป็นอยู่.	เป็นอยู่ ว. สภาพความเป็นไป ในคำว่า ความเป็นอยู่.
เป็นอัตรา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นปรกติ, เป็นประจำ, เช่น ขยันเป็นอัตรา ขี้เกียจเป็นอัตรา.	เป็นอัตรา (ปาก) ว. เป็นปรกติ, เป็นประจำ, เช่น ขยันเป็นอัตรา ขี้เกียจเป็นอัตรา.
เป็นอัน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง รวมความว่า, แสดงว่า, เช่น เป็นอันยุติ, เป็นอันว่า ก็ใช้; ถ้าใช้ในความปฏิเสธว่า ไม่เป็นอัน หมายความว่า ทําได้ไม่เต็มที่ เช่น ไม่เป็นอันกิน ไม่เป็นอันนอน.	เป็นอัน ก. รวมความว่า, แสดงว่า, เช่น เป็นอันยุติ, เป็นอันว่า ก็ใช้; ถ้าใช้ในความปฏิเสธว่า ไม่เป็นอัน หมายความว่า ทําได้ไม่เต็มที่ เช่น ไม่เป็นอันกิน ไม่เป็นอันนอน.
เป็นอันขาด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใช้ในประโยคปฏิเสธ หมายความว่า แน่นอน, แน่แท้.	เป็นอันขาด ว. ใช้ในประโยคปฏิเสธ หมายความว่า แน่นอน, แน่แท้.
เป็นอันมาก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มากหลาย, ถมไป.	เป็นอันมาก ว. มากหลาย, ถมไป.
เป็นอันว่า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง รวมความว่า, แสดงว่า, เช่น เป็นอันว่ายุติ, เป็นอัน ก็ใช้.	เป็นอันว่า ก. รวมความว่า, แสดงว่า, เช่น เป็นอันว่ายุติ, เป็นอัน ก็ใช้.
เป็นเอง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําเรื่องเสียหายเอง, เป็นเสียเอง ก็ว่า.	เป็นเอง ก. ทําเรื่องเสียหายเอง, เป็นเสียเอง ก็ว่า.
เป็นต้น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ไม้-โท-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	ดูใน เป็น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู ความหมายที่ ๒.	เป็นต้น ๑ ดูใน เป็น ๒.
เป็นต้น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ไม้-โท-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในไวยากรณ์ หมายถึง คําที่ใช้แทนเครื่องหมาย ฯลฯ เพื่อละคําหรือข้อความตอนปลายซึ่งอยู่ในประเภทเดียวกันกับคําหรือข้อความที่ยกขึ้นกล่าวเป็นตัวอย่างตอนต้น เช่น อริยสัจ ๔ มีทุกข์เป็นต้น.	เป็นต้น ๒ (ไว) คําที่ใช้แทนเครื่องหมาย ฯลฯ เพื่อละคําหรือข้อความตอนปลายซึ่งอยู่ในประเภทเดียวกันกับคําหรือข้อความที่ยกขึ้นกล่าวเป็นตัวอย่างตอนต้น เช่น อริยสัจ ๔ มีทุกข์เป็นต้น.
เปยยาล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ยอ-ยัก-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง ไปยาล.	เปยยาล น. ไปยาล.
เปร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ	[เปฺร] เป็นคำกริยา หมายถึง เบนไป, เซไป, เอนไป, หลีกไป.	เปร [เปฺร] ก. เบนไป, เซไป, เอนไป, หลีกไป.
เปร็ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู	[เปฺร็ง] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไผ่ชนิดหนึ่ง ต้นเล็ก ชาวบ้านใช้ปล้องทําเป็นกล้องยาสูบ.	เปร็ง [เปฺร็ง] น. ชื่อไผ่ชนิดหนึ่ง ต้นเล็ก ชาวบ้านใช้ปล้องทําเป็นกล้องยาสูบ.
เปรต, เปรต– เปรต เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ตอ-เต่า เปรต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ตอ-เต่า	[เปฺรด, เปฺรดตะ–] เป็นคำนาม หมายถึง สัตว์พวกหนึ่งเกิดในอบายภูมิ คือ แดนทุกข์, ผีเลวจําพวกหนึ่ง มีหลายชนิด ชนิดหนึ่งตามที่ว่ากันว่ามีรูปร่างสูงโย่งเย่งเท่าต้นตาล ผมยาวหยอกหยอย คอยาว ผอมโซ มีปากเท่ารูเข็ม มือเท่าใบตาล กินแต่เลือดและหนองเป็นอาหาร มักร้องเสียงดังวี้ด ๆ ในตอนกลางคืน; คําเรียกเป็นเชิงด่าหรือปรามาสคนที่อดอยากผอมโซ เที่ยวรบกวนขอเขากิน หรือเมื่อมีใครได้โชคลาภก็เข้ามาขอแบ่งปันเป็นอย่างขอแบ่งส่วนบุญหรือในทํานองเช่นนั้น ว่า เปรต หรือ อ้ายเปรต. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี เปต เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ตอ-เต่า.	เปรต, เปรต– [เปฺรด, เปฺรดตะ–] น. สัตว์พวกหนึ่งเกิดในอบายภูมิ คือ แดนทุกข์, ผีเลวจําพวกหนึ่ง มีหลายชนิด ชนิดหนึ่งตามที่ว่ากันว่ามีรูปร่างสูงโย่งเย่งเท่าต้นตาล ผมยาวหยอกหยอย คอยาว ผอมโซ มีปากเท่ารูเข็ม มือเท่าใบตาล กินแต่เลือดและหนองเป็นอาหาร มักร้องเสียงดังวี้ด ๆ ในตอนกลางคืน; คําเรียกเป็นเชิงด่าหรือปรามาสคนที่อดอยากผอมโซ เที่ยวรบกวนขอเขากิน หรือเมื่อมีใครได้โชคลาภก็เข้ามาขอแบ่งปันเป็นอย่างขอแบ่งส่วนบุญหรือในทํานองเช่นนั้น ว่า เปรต หรือ อ้ายเปรต. (ส.; ป. เปต).
เปรตวิษัย, เปรตวิสัย เปรตวิษัย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก เปรตวิสัย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[เปฺรดตะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ภูมิหรือกําเนิดแห่งเปรต, เปตวิสัย ก็ใช้. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ไปตฺรฺย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก + วิษย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี เปตฺติวิสย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ยอ-ยัก.	เปรตวิษัย, เปรตวิสัย [เปฺรดตะ–] น. ภูมิหรือกําเนิดแห่งเปรต, เปตวิสัย ก็ใช้. (ส. ไปตฺรฺย + วิษย; ป. เปตฺติวิสย).
เปรม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[เปฺรม] เป็นคำกริยา หมายถึง สบาย, รื่นเริง, อิ่มใจ. เป็นคำนาม หมายถึง ความรัก, ความชอบใจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	เปรม [เปฺรม] ก. สบาย, รื่นเริง, อิ่มใจ. น. ความรัก, ความชอบใจ. (ส.).
เปรมปรา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-มอ-ม้า-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	[–ปฺรา] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง หมายถึง ตัดมาจาก เปรมปราโมทย์.	เปรมปรา [–ปฺรา] (กลอน) ตัดมาจาก เปรมปราโมทย์.
เปรมปรีดิ์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-มอ-ม้า-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-ทัน-ทะ-คาด	[–ปฺรี] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อิ่มอกอิ่มใจ, ปลาบปลื้มใจ.	เปรมปรีดิ์ [–ปฺรี] ว. อิ่มอกอิ่มใจ, ปลาบปลื้มใจ.
เปรย, เปรย ๆ เปรย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก เปรย ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก ไม้-ยะ-มก	[เปฺรย] เป็นคำกริยา หมายถึง กล่าวขึ้นมาลอย ๆ เพื่อให้ผู้อื่นได้ยิน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่กล่าวขึ้นมาลอย ๆ เพื่อให้ผู้อื่นได้ยิน เช่น เคยพูดเปรยไว้ พูดเปรย ๆ.	เปรย, เปรย ๆ [เปฺรย] ก. กล่าวขึ้นมาลอย ๆ เพื่อให้ผู้อื่นได้ยิน. ว. อาการที่กล่าวขึ้นมาลอย ๆ เพื่อให้ผู้อื่นได้ยิน เช่น เคยพูดเปรยไว้ พูดเปรย ๆ.
เปรยปราย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง พูดทักทายทั่วไปไม่จําเพาะใคร.	เปรยปราย ก. พูดทักทายทั่วไปไม่จําเพาะใคร.
เปรอ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ออ-อ่าง	[เปฺรอ] เป็นคำกริยา หมายถึง บําเรอ. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร เปฺรี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี ว่า ใช้ .	เปรอ [เปฺรอ] ก. บําเรอ. (ข. เปฺรี ว่า ใช้).
เปรอะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อะ	[เปฺรอะ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เลอะ เช่น ผ้าเปรอะ, เกรอะกรัง เช่น สนิมเปรอะ, หมักหมม เช่น ขี้ไคลเปรอะ; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง โดยปริยายหมายความว่า สับสน, ยุ่งเหยิง, เช่น ลวดลายเปรอะ วางของเปรอะไปหมด.	เปรอะ [เปฺรอะ] ว. เลอะ เช่น ผ้าเปรอะ, เกรอะกรัง เช่น สนิมเปรอะ, หมักหมม เช่น ขี้ไคลเปรอะ; (ปาก) โดยปริยายหมายความว่า สับสน, ยุ่งเหยิง, เช่น ลวดลายเปรอะ วางของเปรอะไปหมด.
เปรอะเปื้อน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เลอะเทอะ, เปื้อนเปรอะ ก็ว่า.	เปรอะเปื้อน ว. เลอะเทอะ, เปื้อนเปรอะ ก็ว่า.
เปรา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	[เปฺรา] ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปีนักษัตรของไทยเหนือ ตรงกับ ปีฉลู, คําเดียวกับ เป๊า.	เปรา [เปฺรา] (ถิ่น–พายัพ) น. ชื่อปีนักษัตรของไทยเหนือ ตรงกับ ปีฉลู, คําเดียวกับ เป๊า.
เปราะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๑	[เปฺราะ] เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อไม้ล้มลุกมีหัวชนิด Kaempferia galanga L. ในวงศ์ Zingiberaceae หัวและใบมีกลิ่นหอม ใช้เป็นอาหารและทํายาได้, เปราะหอม ก็เรียก. (๒) ชื่อมะเขือพันธุ์หนึ่ง.	เปราะ ๑ [เปฺราะ] น. (๑) ชื่อไม้ล้มลุกมีหัวชนิด Kaempferia galanga L. ในวงศ์ Zingiberaceae หัวและใบมีกลิ่นหอม ใช้เป็นอาหารและทํายาได้, เปราะหอม ก็เรียก. (๒) ชื่อมะเขือพันธุ์หนึ่ง.
เปราะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๒	[เปฺราะ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หักง่าย, แตกง่าย, เช่น ไส้ดินสอเปราะ.	เปราะ ๒ [เปฺราะ] ว. หักง่าย, แตกง่าย, เช่น ไส้ดินสอเปราะ.
เปราะแประ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	[–แปฺระ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ฝนตกมีเม็ดห่าง ๆ แต่เล็กน้อย, เปาะแปะ ก็ว่า.	เปราะแประ [–แปฺระ] ว. อาการที่ฝนตกมีเม็ดห่าง ๆ แต่เล็กน้อย, เปาะแปะ ก็ว่า.
เปราะหอม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	ดู เปราะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๑ (๑).	เปราะหอม ดู เปราะ ๑ (๑).
เปรียง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู ความหมายที่ ๑	[เปฺรียง] เป็นคำนาม หมายถึง นมส้มผสมนํ้าแล้วเจียวให้แตกมัน จัดเป็นโครสอย่างหนึ่งในจํานวน ๕ อย่าง.	เปรียง ๑ [เปฺรียง] น. นมส้มผสมนํ้าแล้วเจียวให้แตกมัน จัดเป็นโครสอย่างหนึ่งในจํานวน ๕ อย่าง.
เปรียง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู ความหมายที่ ๒	[เปฺรียง] เป็นคำนาม หมายถึง นํ้ามัน โดยเฉพาะใช้สําหรับนํ้ามันไขข้อของวัว. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร เปฺรง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-งอ-งู.	เปรียง ๒ [เปฺรียง] น. นํ้ามัน โดยเฉพาะใช้สําหรับนํ้ามันไขข้อของวัว. (ข. เปฺรง).
เปรียง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู ความหมายที่ ๓	[เปฺรียง] เป็นคำนาม หมายถึง เถาวัลย์เปรียง.	เปรียง ๓ [เปฺรียง] น. เถาวัลย์เปรียง.
เปรี้ยง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู	[เปฺรี้ยง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังลั่นอย่างเสียงฟ้าผ่า; จัด, กล้า, (ใช้แก่แดด) ในคําว่า แดดเปรี้ยง.	เปรี้ยง [เปฺรี้ยง] ว. เสียงดังลั่นอย่างเสียงฟ้าผ่า; จัด, กล้า, (ใช้แก่แดด) ในคําว่า แดดเปรี้ยง.
เปรี้ยงปร้าง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โผงผาง.	เปรี้ยงปร้าง ว. โผงผาง.
เปรียญ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ยอ-หยิง	[ปะเรียน] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้สอบความรู้พระปริยัติธรรมสายบาลีได้ตามหลักสูตรตั้งแต่ ๓ ประโยคขึ้นไป.	เปรียญ [ปะเรียน] น. ผู้สอบความรู้พระปริยัติธรรมสายบาลีได้ตามหลักสูตรตั้งแต่ ๓ ประโยคขึ้นไป.
เปรียบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้	[เปฺรียบ] เป็นคำกริยา หมายถึง เอาสิ่งหนึ่งเข้ามาเทียบกับอีกสิ่งหนึ่งเพื่อให้เห็นว่าใกล้กัน เสมอกัน หรือผิดกัน, ถ้าเอามาเทียบกันดูแล้ว ฝ่ายที่มีภาษีกว่า เรียกว่า ได้เปรียบฝ่ายที่เป็นรอง เรียกว่า เสียเปรียบ, ถ้าจะเอาฝ่ายตนให้มีภาษีข้างเดียว เรียกว่า เอาเปรียบ.	เปรียบ [เปฺรียบ] ก. เอาสิ่งหนึ่งเข้ามาเทียบกับอีกสิ่งหนึ่งเพื่อให้เห็นว่าใกล้กัน เสมอกัน หรือผิดกัน, ถ้าเอามาเทียบกันดูแล้ว ฝ่ายที่มีภาษีกว่า เรียกว่า ได้เปรียบฝ่ายที่เป็นรอง เรียกว่า เสียเปรียบ, ถ้าจะเอาฝ่ายตนให้มีภาษีข้างเดียว เรียกว่า เอาเปรียบ.
เปรียบเทียบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง พิจารณาเทียบเคียงให้เห็นลักษณะที่เหมือนกันและต่างกัน. ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง การที่พนักงานสอบสวนหรือพนักงานเจ้าหน้าที่ตามกฎหมายกําหนดค่าปรับผู้กระทําผิดในคดีอาญา ซึ่งกฎหมายกําหนดให้เปรียบเทียบปรับได้ เมื่อผู้กระทําผิดยินยอมเสียค่าปรับแล้ว คดีอาญาเป็นอันเลิกกัน; การที่นายอําเภอเรียกผู้ถูกร้องมาไกล่เกลี่ยให้เลิกแล้วต่อกันในคดีแพ่งที่มีทุนทรัพย์ที่พิพาทไม่เกิน ๒๐,๐๐๐ บาท ซึ่งมูลคดีเกิดในอําเภอนั้น หรือผู้ถูกร้องมีภูมิลําเนาอยู่ในอําเภอนั้น ตามกฎหมายว่าด้วยลักษณะปกครองท้องที่.	เปรียบเทียบ ก. พิจารณาเทียบเคียงให้เห็นลักษณะที่เหมือนกันและต่างกัน. (กฎ) น. การที่พนักงานสอบสวนหรือพนักงานเจ้าหน้าที่ตามกฎหมายกําหนดค่าปรับผู้กระทําผิดในคดีอาญา ซึ่งกฎหมายกําหนดให้เปรียบเทียบปรับได้ เมื่อผู้กระทําผิดยินยอมเสียค่าปรับแล้ว คดีอาญาเป็นอันเลิกกัน; การที่นายอําเภอเรียกผู้ถูกร้องมาไกล่เกลี่ยให้เลิกแล้วต่อกันในคดีแพ่งที่มีทุนทรัพย์ที่พิพาทไม่เกิน ๒๐,๐๐๐ บาท ซึ่งมูลคดีเกิดในอําเภอนั้น หรือผู้ถูกร้องมีภูมิลําเนาอยู่ในอําเภอนั้น ตามกฎหมายว่าด้วยลักษณะปกครองท้องที่.
เปรียบประดุจดัง, เปรียบเหมือน, เปรียบเสมือน เปรียบประดุจดัง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อุ-จอ-จาน-ดอ-เด็ก-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู เปรียบเหมือน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู เปรียบเสมือน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ประดุจดัง, เหมือน, เสมือน, ราวกะ, เพียงดัง.	เปรียบประดุจดัง, เปรียบเหมือน, เปรียบเสมือน ก. ประดุจดัง, เหมือน, เสมือน, ราวกะ, เพียงดัง.
เปรียบปราย, เปรียบเปรย เปรียบปราย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก เปรียบเปรย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่พูดว่ากระทบกระเทียบไม่เจาะจง.	เปรียบปราย, เปรียบเปรย ว. อาการที่พูดว่ากระทบกระเทียบไม่เจาะจง.
เปรี่ยม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	[เปฺรี่ยม] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปริ่ม.	เปรี่ยม [เปฺรี่ยม] ว. ปริ่ม.
เปรียว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	[เปฺรียว] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่เชื่อง, ว่องไว, (ใช้แก่สัตว์บางชนิดเช่นนกหรือไก่เป็นต้นที่ไม่คุ้นคน), โดยปริยายใช้แก่สิ่งอื่นที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น; เพรียว.	เปรียว [เปฺรียว] ว. ไม่เชื่อง, ว่องไว, (ใช้แก่สัตว์บางชนิดเช่นนกหรือไก่เป็นต้นที่ไม่คุ้นคน), โดยปริยายใช้แก่สิ่งอื่นที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น; เพรียว.
เปรี้ยว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	[เปฺรี้ยว] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีรสอย่างหนึ่งอย่างรสมะนาวเป็นต้น, มีกลิ่นหรือรสอย่างอาหารบูดหรืออาหารเสีย; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง มีลักษณะปราดเปรียว ทันสมัย อิสระ มั่นใจ ชอบการคบหาสมาคม (ใช้แก่ผู้หญิง) เช่น ผู้หญิงคนนี้เปรี้ยว, เรียกลักษณะการแต่งกายของผู้หญิงที่แต่งตัวสีฉูดฉาด รัดรูป เป็นต้นว่า แต่งตัวเปรี้ยว.	เปรี้ยว [เปฺรี้ยว] ว. มีรสอย่างหนึ่งอย่างรสมะนาวเป็นต้น, มีกลิ่นหรือรสอย่างอาหารบูดหรืออาหารเสีย; (ปาก) มีลักษณะปราดเปรียว ทันสมัย อิสระ มั่นใจ ชอบการคบหาสมาคม (ใช้แก่ผู้หญิง) เช่น ผู้หญิงคนนี้เปรี้ยว, เรียกลักษณะการแต่งกายของผู้หญิงที่แต่งตัวสีฉูดฉาด รัดรูป เป็นต้นว่า แต่งตัวเปรี้ยว.
เปรี้ยวปาก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง รู้สึกคล้ายเปรี้ยวในปากเมื่ออยากกินสิ่งที่เคยกินมีหมากเป็นต้น.	เปรี้ยวปาก ก. รู้สึกคล้ายเปรี้ยวในปากเมื่ออยากกินสิ่งที่เคยกินมีหมากเป็นต้น.
เปรี้ยวหวาน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่ออาหารคาวชนิดหนึ่ง ใช้ผัก เช่น แตงกวา มะเขือเทศ หอมใหญ่ ผัดกับเนื้อสัตว์ ปรุงให้มีรสออกเปรี้ยวและหวาน.	เปรี้ยวหวาน น. ชื่ออาหารคาวชนิดหนึ่ง ใช้ผัก เช่น แตงกวา มะเขือเทศ หอมใหญ่ ผัดกับเนื้อสัตว์ ปรุงให้มีรสออกเปรี้ยวและหวาน.
เปรียะ, เปรี๊ยะ เปรียะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ เปรี๊ยะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ไม้-ตรี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	[เปฺรียะ, เปฺรี๊ยะ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงที่เกิดจากสิ่งของที่แตกหรือขาดเป็นต้นซึ่งมีเสียงดังเช่นนั้นอย่างแก้วแตก; อาการที่แก้วหูลั่นเพราะขึ้นไปบนที่สูง ๆ เป็นต้น; โดยปริยายหมายความว่า คล่องไม่ติดขัด เช่น พูดเปรี๊ยะ, มากเกินไป เช่น ตึงเปรี๊ยะ.	เปรียะ, เปรี๊ยะ [เปฺรียะ, เปฺรี๊ยะ] ว. เสียงที่เกิดจากสิ่งของที่แตกหรือขาดเป็นต้นซึ่งมีเสียงดังเช่นนั้นอย่างแก้วแตก; อาการที่แก้วหูลั่นเพราะขึ้นไปบนที่สูง ๆ เป็นต้น; โดยปริยายหมายความว่า คล่องไม่ติดขัด เช่น พูดเปรี๊ยะ, มากเกินไป เช่น ตึงเปรี๊ยะ.
เปรื่อง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	[เปฺรื่อง] เป็นคำกริยา หมายถึง เชี่ยวชาญ, ปรุโปร่ง, แตกฉาน, เช่น ปัญญาเปรื่อง สมองเปรื่อง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังอย่างเสียงถ้วยชามกระทบกันหรือตกแตก.	เปรื่อง [เปฺรื่อง] ก. เชี่ยวชาญ, ปรุโปร่ง, แตกฉาน, เช่น ปัญญาเปรื่อง สมองเปรื่อง. ว. เสียงดังอย่างเสียงถ้วยชามกระทบกันหรือตกแตก.
เปรื่องปราด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีความคิดแคล่วคล่องว่องไว, ปราดเปรื่อง ก็ว่า.	เปรื่องปราด ว. มีความคิดแคล่วคล่องว่องไว, ปราดเปรื่อง ก็ว่า.
เปรื้อย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	[เปฺรื้อย] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คล่อง เช่น พูดเปรื้อย ว่า พูดคล่อง.	เปรื้อย [เปฺรื้อย] ว. คล่อง เช่น พูดเปรื้อย ว่า พูดคล่อง.
เปล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง	[เปฺล] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องสําหรับนอน ใช้ไกวหรือโยก, เครื่องสําหรับนอนเล่นแกว่งไกวไปมาได้, เครื่องสําหรับหามคนเจ็บ; เรียกภาชนะบางอย่างที่มีรูปลักษณะอย่างเปล เช่น ชามเปล.	เปล [เปฺล] น. เครื่องสําหรับนอน ใช้ไกวหรือโยก, เครื่องสําหรับนอนเล่นแกว่งไกวไปมาได้, เครื่องสําหรับหามคนเจ็บ; เรียกภาชนะบางอย่างที่มีรูปลักษณะอย่างเปล เช่น ชามเปล.
เปลญวน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ยอ-หยิง-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เปลที่ถักด้วยป่านเป็นตาโปร่ง.	เปลญวน น. เปลที่ถักด้วยป่านเป็นตาโปร่ง.
เปล่ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-งอ-งู	[เปฺล่ง] เป็นคำกริยา หมายถึง ฉายออก, แผ่ออก, เช่น เปล่งรัศมี, ออกเสียง เช่น เปล่งเสียง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แจ่มใส, สุกใส.	เปล่ง [เปฺล่ง] ก. ฉายออก, แผ่ออก, เช่น เปล่งรัศมี, ออกเสียง เช่น เปล่งเสียง. ว. แจ่มใส, สุกใส.
เปล่งปลั่ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-งอ-งู-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สดใส, แจ่มใส.	เปล่งปลั่ง ว. สดใส, แจ่มใส.
เปลว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-วอ-แหวน	[เปฺลว] เป็นคำนาม หมายถึง เรียกไฟที่ลุกแลบออกมาหรือพวยพุ่งขึ้นว่า เปลวไฟ, เรียกควันที่พลุ่ง ๆ ขึ้นไปว่า เปลวควัน, เรียกช่องอยู่เหนือถํ้าที่แลบทะลุขึ้นไปเบื้องบนว่า ช่องเปลว หรือ เปลวปล่อง, เรียกสิ่งที่เป็นแผ่นบางอันมีลักษณะคล้ายเปลวไฟ เช่น ทองคําเปลว, เรียกมันของสัตว์ที่ไม่ได้ติดอยู่กับหนัง ว่า มันเปลว, คู่กับ มันแข็ง; ชื่อลายจําพวกหนึ่งมีปลายสะบัดอ่อนไหวคล้ายเปลวไฟ เช่น กระหนกเปลว.	เปลว [เปฺลว] น. เรียกไฟที่ลุกแลบออกมาหรือพวยพุ่งขึ้นว่า เปลวไฟ, เรียกควันที่พลุ่ง ๆ ขึ้นไปว่า เปลวควัน, เรียกช่องอยู่เหนือถํ้าที่แลบทะลุขึ้นไปเบื้องบนว่า ช่องเปลว หรือ เปลวปล่อง, เรียกสิ่งที่เป็นแผ่นบางอันมีลักษณะคล้ายเปลวไฟ เช่น ทองคําเปลว, เรียกมันของสัตว์ที่ไม่ได้ติดอยู่กับหนัง ว่า มันเปลว, คู่กับ มันแข็ง; ชื่อลายจําพวกหนึ่งมีปลายสะบัดอ่อนไหวคล้ายเปลวไฟ เช่น กระหนกเปลว.
เปลา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	[เปฺลา] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สูงชะลูดไม่มีกิ่งที่ลําต้น (ใช้แก่ต้นไม้).	เปลา [เปฺลา] ว. สูงชะลูดไม่มีกิ่งที่ลําต้น (ใช้แก่ต้นไม้).
เปล่า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	[เปฺล่า] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่มีอะไรนอกจากตัวของมันเองที่อ้างถึง เช่น ขวดเปล่า มือเปล่า, ว่าง ๆ; เป็นคําปฏิเสธ แปลว่า ไม่มี ไม่เป็นอย่างนั้น; ไม่มีข้อผูกพัน เช่น ให้เปล่า ได้เปล่า. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อ้างว้าง, ว้าเหว่, เช่น เปล่าอก เปล่าใจ เปล่าเปลี่ยว.	เปล่า [เปฺล่า] ว. ไม่มีอะไรนอกจากตัวของมันเองที่อ้างถึง เช่น ขวดเปล่า มือเปล่า, ว่าง ๆ; เป็นคําปฏิเสธ แปลว่า ไม่มี ไม่เป็นอย่างนั้น; ไม่มีข้อผูกพัน เช่น ให้เปล่า ได้เปล่า. ว. อ้างว้าง, ว้าเหว่, เช่น เปล่าอก เปล่าใจ เปล่าเปลี่ยว.
เปล่าดาย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เปล่าทีเดียว.	เปล่าดาย ว. เปล่าทีเดียว.
เปล่า ๆ ปลี้ ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา ไม้-ยะ-มก ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่มีหลักฐาน เช่น มาโทษกันเปล่า ๆ ปลี้ ๆ.	เปล่า ๆ ปลี้ ๆ ว. ไม่มีหลักฐาน เช่น มาโทษกันเปล่า ๆ ปลี้ ๆ.
เปล่าเปลี่ยว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อ้างว้าง, ว้าเหว่.	เปล่าเปลี่ยว ว. อ้างว้าง, ว้าเหว่.
เปล้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	[เปฺล้า] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดเล็กหลายชนิดในสกุล Croton วงศ์ Euphorbiaceae เช่น เปล้าใหญ่ (C. oblongifolius Roxb.) เป็นไม้ต้น, เปล้าน้อย (C. joufra Roxb. และ C. sublyratus Kurz) เป็นไม้พุ่ม ขึ้นตามป่าเบญจพรรณ ทั้ง ๓ ชนิดใบใช้ทํายาได้.	เปล้า ๑ [เปฺล้า] น. ชื่อไม้ต้นขนาดเล็กหลายชนิดในสกุล Croton วงศ์ Euphorbiaceae เช่น เปล้าใหญ่ (C. oblongifolius Roxb.) เป็นไม้ต้น, เปล้าน้อย (C. joufra Roxb. และ C. sublyratus Kurz) เป็นไม้พุ่ม ขึ้นตามป่าเบญจพรรณ ทั้ง ๓ ชนิดใบใช้ทํายาได้.
เปล้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	[เปฺล้า] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนกในวงศ์ Columbidae ซึ่งเป็นวงศ์เดียวกับนกเขาและนกพิราบ ลําตัวสีเขียวเห็นได้ชัด แต่ละชนิดแตกต่างกันตรงสีที่หน้าอกและไหล่ซึ่งอาจมีสีม่วงหรือนํ้าตาล กินผลไม้ หากินเป็นฝูง มีหลายชนิด เช่น ชนิด Treron curvirostra ซึ่งเป็นที่รู้จักกันทั่วไป เปล้าขาเหลือง (T. phoenicoptera) เปล้าคอสีม่วง (T. vernans) เปล้าใหญ่ปักษ์ใต้ (T. capellei), เขาเปล้า ก็เรียก, พายัพเรียก เป้า.	เปล้า ๒ [เปฺล้า] น. ชื่อนกในวงศ์ Columbidae ซึ่งเป็นวงศ์เดียวกับนกเขาและนกพิราบ ลําตัวสีเขียวเห็นได้ชัด แต่ละชนิดแตกต่างกันตรงสีที่หน้าอกและไหล่ซึ่งอาจมีสีม่วงหรือนํ้าตาล กินผลไม้ หากินเป็นฝูง มีหลายชนิด เช่น ชนิด Treron curvirostra ซึ่งเป็นที่รู้จักกันทั่วไป เปล้าขาเหลือง (T. phoenicoptera) เปล้าคอสีม่วง (T. vernans) เปล้าใหญ่ปักษ์ใต้ (T. capellei), เขาเปล้า ก็เรียก, พายัพเรียก เป้า.
เปล้าขลิบทอง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-งอ-งู	ดู กะอวม เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ-ออ-อ่าง-วอ-แหวน-มอ-ม้า.	เปล้าขลิบทอง ดู กะอวม.
เปลาะ, เปลาะ ๆ เปลาะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ เปลาะ ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ ไม้-ยะ-มก	[เปฺลาะ] เป็นคำนาม หมายถึง ระยะที่มัดหรือขอดไว้เป็นตอน ๆ, ลักษณะที่มัดหรือขอดไว้เป็นตอน ๆ, เช่น ผูกเป็นเปลาะ แก้ปัญหาเป็นเปลาะ ๆ, ลักษณนามเรียกสิ่งที่มัดหรือผูกให้เป็นตอน ๆ เช่น มัดไต้ ๓ เปลาะ หรือสิ่งอื่นที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ปัญหามี ๔ เปลาะ.	เปลาะ, เปลาะ ๆ [เปฺลาะ] น. ระยะที่มัดหรือขอดไว้เป็นตอน ๆ, ลักษณะที่มัดหรือขอดไว้เป็นตอน ๆ, เช่น ผูกเป็นเปลาะ แก้ปัญหาเป็นเปลาะ ๆ, ลักษณนามเรียกสิ่งที่มัดหรือผูกให้เป็นตอน ๆ เช่น มัดไต้ ๓ เปลาะ หรือสิ่งอื่นที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ปัญหามี ๔ เปลาะ.
เปลี้ย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก	[เปฺลี้ย] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ขาดกําลังที่จะเคลื่อนไหวได้ตามปรกติ เช่น แขนขาเปลี้ยไปหมด; เพียบ เช่น เรือเปลี้ยนํ้า.	เปลี้ย [เปฺลี้ย] ว. ขาดกําลังที่จะเคลื่อนไหวได้ตามปรกติ เช่น แขนขาเปลี้ยไปหมด; เพียบ เช่น เรือเปลี้ยนํ้า.
เปลี่ยน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-นอ-หนู	[เปฺลี่ยน] เป็นคำกริยา หมายถึง แปรหรือกลายไปจากลักษณะหรือภาวะเดิม, เอาสิ่งหนึ่งเข้าแทนอีกสิ่งหนึ่งโดยกรรมวิธีต่าง ๆ เช่น แลกเปลี่ยน ผลัดเปลี่ยน สับเปลี่ยน เปลี่ยนแปลง, ย้าย เช่น เปลี่ยนที่อยู่ เปลี่ยนพรรค เปลี่ยนคลื่นวิทยุ.	เปลี่ยน [เปฺลี่ยน] ก. แปรหรือกลายไปจากลักษณะหรือภาวะเดิม, เอาสิ่งหนึ่งเข้าแทนอีกสิ่งหนึ่งโดยกรรมวิธีต่าง ๆ เช่น แลกเปลี่ยน ผลัดเปลี่ยน สับเปลี่ยน เปลี่ยนแปลง, ย้าย เช่น เปลี่ยนที่อยู่ เปลี่ยนพรรค เปลี่ยนคลื่นวิทยุ.
เปลี่ยนใจ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง เลิกล้มความตั้งใจเดิม, เปลี่ยนความตั้งใจเดิมไปเป็นอย่างอื่น.	เปลี่ยนใจ ก. เลิกล้มความตั้งใจเดิม, เปลี่ยนความตั้งใจเดิมไปเป็นอย่างอื่น.
เปลี่ยนตัว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาคนหนึ่งเข้าแทนอีกคนหนึ่ง เช่น เปลี่ยนตัวผู้ต้องหา.	เปลี่ยนตัว ก. เอาคนหนึ่งเข้าแทนอีกคนหนึ่ง เช่น เปลี่ยนตัวผู้ต้องหา.
เปลี่ยนแปลง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-งอ-งู	[–แปฺลง] เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้ลักษณะต่างไป.	เปลี่ยนแปลง [–แปฺลง] ก. ทําให้ลักษณะต่างไป.
เปลี่ยนแผ่นดิน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เปลี่ยนพระเจ้าแผ่นดิน คือ พระเจ้าแผ่นดินองค์ใหม่ขึ้นครองราชสมบัติ, ผลัดแผ่นดิน ก็ว่า.	เปลี่ยนแผ่นดิน ก. เปลี่ยนพระเจ้าแผ่นดิน คือ พระเจ้าแผ่นดินองค์ใหม่ขึ้นครองราชสมบัติ, ผลัดแผ่นดิน ก็ว่า.
เปลี่ยนมือ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-นอ-หนู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง เปลี่ยนเจ้าของ, เปลี่ยนผู้ครอบครอง.	เปลี่ยนมือ ก. เปลี่ยนเจ้าของ, เปลี่ยนผู้ครอบครอง.
เปลี่ยนหน้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-นอ-หนู-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ซํ้าคนเดิม.	เปลี่ยนหน้า ว. ไม่ซํ้าคนเดิม.
เปลี่ยม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	[เปฺลี่ยม] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง เปี่ยม.	เปลี่ยม [เปฺลี่ยม] (กลอน) ก. เปี่ยม.
เปลี่ยว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑	[เปฺลี่ยว] เป็นคำนาม หมายถึง เรียกเนื้อที่นูนขึ้นที่คอวัวควายและสัตว์มีกีบเมื่อเวลาหนุ่ม, ความหนุ่มของวัวควาย. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หนุ่ม (ใช้แก่วัวควาย).	เปลี่ยว ๑ [เปฺลี่ยว] น. เรียกเนื้อที่นูนขึ้นที่คอวัวควายและสัตว์มีกีบเมื่อเวลาหนุ่ม, ความหนุ่มของวัวควาย. ว. หนุ่ม (ใช้แก่วัวควาย).
เปลี่ยว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-วอ-แหวน ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ว้าเหว่ เช่น เปลี่ยวใจ; ห่างไกลผู้คน เช่น ทางเปลี่ยว, ไม่มีผู้คนไปมา เช่น เวลากลางคืนถนนสายนี้เปลี่ยว.	เปลี่ยว ๒ ว. ว้าเหว่ เช่น เปลี่ยวใจ; ห่างไกลผู้คน เช่น ทางเปลี่ยว, ไม่มีผู้คนไปมา เช่น เวลากลางคืนถนนสายนี้เปลี่ยว.
เปลี่ยวดำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อโรคอย่างหนึ่ง ตามตําราแพทย์แผนโบราณว่าเกิดจากความเย็นมาก, เกลี่ยวดํา ก็ว่า.	เปลี่ยวดำ น. ชื่อโรคอย่างหนึ่ง ตามตําราแพทย์แผนโบราณว่าเกิดจากความเย็นมาก, เกลี่ยวดํา ก็ว่า.
เปลือก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	[เปฺลือก] เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนที่หุ้มนอกของสิ่งต่าง ๆ เช่น ต้นไม้ ผลไม้ หรือสัตว์บางอย่างมีหอยหรือฟองสัตว์เป็นต้น; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง โดยปริยายหมายถึงลักษณะที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น พูดไม่หมดเปลือก คือ พูดไม่แจ่มแจ้ง งามแต่เปลือก คือ งามแต่ภายนอก.	เปลือก [เปฺลือก] น. ส่วนที่หุ้มนอกของสิ่งต่าง ๆ เช่น ต้นไม้ ผลไม้ หรือสัตว์บางอย่างมีหอยหรือฟองสัตว์เป็นต้น; (ปาก) โดยปริยายหมายถึงลักษณะที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น พูดไม่หมดเปลือก คือ พูดไม่แจ่มแจ้ง งามแต่เปลือก คือ งามแต่ภายนอก.
เปลือกข้าวโพด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สีอย่างสีเปลือกข้าวโพดแห้ง เรียกว่า สีเปลือกข้าวโพด.	เปลือกข้าวโพด ว. สีอย่างสีเปลือกข้าวโพดแห้ง เรียกว่า สีเปลือกข้าวโพด.
เปลือกตา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง หนังเป็นชั้น ๆ ที่หุ้มนัยน์ตา, กลีบตา.	เปลือกตา น. หนังเป็นชั้น ๆ ที่หุ้มนัยน์ตา, กลีบตา.
เปลือกมังคุด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สีม่วงแดงแก่ เรียกว่า สีเปลือกมังคุด.	เปลือกมังคุด ว. สีม่วงแดงแก่ เรียกว่า สีเปลือกมังคุด.
เปลือกโลก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนของโลกที่เป็นของแข็งหุ้มห่ออยู่รอบนอกสุด ประกอบด้วย หิน ดิน และแร่ธาตุต่าง ๆ.	เปลือกโลก น. ส่วนของโลกที่เป็นของแข็งหุ้มห่ออยู่รอบนอกสุด ประกอบด้วย หิน ดิน และแร่ธาตุต่าง ๆ.
เปลือกกระเทียม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อผ้าขาวเนื้อบางละเอียดชนิดหนึ่ง.	เปลือกกระเทียม น. ชื่อผ้าขาวเนื้อบางละเอียดชนิดหนึ่ง.
เปลือง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	[เปฺลือง] เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้หมดไปสิ้นไปเกินควร, หมดไป สิ้นไปโดยใช่เหตุ, เช่น เปลืองเงิน เปลืองเวลา เปลืองที่. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลักษณะที่หมดไปสิ้นไปเกินควร เช่น ใช้เงินเปลือง.	เปลือง [เปฺลือง] ก. ใช้หมดไปสิ้นไปเกินควร, หมดไป สิ้นไปโดยใช่เหตุ, เช่น เปลืองเงิน เปลืองเวลา เปลืองที่. ว. ลักษณะที่หมดไปสิ้นไปเกินควร เช่น ใช้เงินเปลือง.
เปลืองใจ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง เสียกําลังใจ.	เปลืองใจ ก. เสียกําลังใจ.
เปลื้อง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	[เปฺลื้อง] เป็นคำกริยา หมายถึง เอาออก (ใช้แก่เครื่องแต่งตัวที่นุ่งห่มหรือคลุมอยู่), ทําให้หลุดพ้นเพื่อแบ่งเบาหรือให้หมดไป เช่น เปลื้องทุกข์ เปลื้องหนี้, ปลดเปลื้อง ก็ว่า.	เปลื้อง [เปฺลื้อง] ก. เอาออก (ใช้แก่เครื่องแต่งตัวที่นุ่งห่มหรือคลุมอยู่), ทําให้หลุดพ้นเพื่อแบ่งเบาหรือให้หมดไป เช่น เปลื้องทุกข์ เปลื้องหนี้, ปลดเปลื้อง ก็ว่า.
เปลื้องเครื่องสุกำศพ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สอ-สา-ลา-พอ-พาน	เป็นคำกริยา หมายถึง เปลื้องผ้าขาวที่ห่อศพออกแล้วนําผ้าขาวนั้นและสิ่งปฏิกูลภายในโกศ เช่น กระดาษฟางไปเผาพร้อมบุพโพ แล้วเอาผ้าขาวอีกผืนหนึ่งห่อศพให้ใหม่.	เปลื้องเครื่องสุกำศพ ก. เปลื้องผ้าขาวที่ห่อศพออกแล้วนําผ้าขาวนั้นและสิ่งปฏิกูลภายในโกศ เช่น กระดาษฟางไปเผาพร้อมบุพโพ แล้วเอาผ้าขาวอีกผืนหนึ่งห่อศพให้ใหม่.
เปลือย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	[เปฺลือย] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่มีอะไรปกปิดร่างกาย เช่น เปลือยหลัง เปลือยไหล่; โดยปริยายใช้เรียกสิ่งอื่นที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น สายเปลือย คือ สายไฟฟ้าที่ไม่มีผ้าหรือยางหุ้ม.	เปลือย [เปฺลือย] ว. ไม่มีอะไรปกปิดร่างกาย เช่น เปลือยหลัง เปลือยไหล่; โดยปริยายใช้เรียกสิ่งอื่นที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น สายเปลือย คือ สายไฟฟ้าที่ไม่มีผ้าหรือยางหุ้ม.
เปลือยกาย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กายเปล่า, ไม่นุ่งผ้า.	เปลือยกาย ว. กายเปล่า, ไม่นุ่งผ้า.
เปศะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อะ	[เปสะ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง สถาปนิก, ช่างออกแบบ, ช่างไม้. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	เปศะ [เปสะ] (แบบ) น. สถาปนิก, ช่างออกแบบ, ช่างไม้. (ส.).
เปศละ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สอ-สา-ลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ	[เปสะละ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ซึ่งประดับตกแต่งโดยฝีมือช่าง; งาม, สวย, น่ารัก, น่าชอบใจ, อ่อน, น่วม, ละมุนละม่อม; เก่ง, ชํานาญ, เชี่ยวชาญ, มีเล่ห์กล, มีอุบาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	เปศละ [เปสะละ] ว. ซึ่งประดับตกแต่งโดยฝีมือช่าง; งาม, สวย, น่ารัก, น่าชอบใจ, อ่อน, น่วม, ละมุนละม่อม; เก่ง, ชํานาญ, เชี่ยวชาญ, มีเล่ห์กล, มีอุบาย. (ส.).
เปศลมัธย์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สอ-สา-ลา-ลอ-ลิง-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทง-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[–สะละมัด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีเอวอ่อน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	เปศลมัธย์ [–สะละมัด] ว. มีเอวอ่อน. (ส.).
เปศัส, เปศัส– เปศัส เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สอ-สา-ลา-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ เปศัส– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สอ-สา-ลา-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ	[เปสัด, เปสัดสะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง รูป, ทรง, สี; รูปงาม; เครื่องประดับ; ลายพร้อย, ผ้ามีลายดอกดวงต่าง ๆ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	เปศัส, เปศัส– [เปสัด, เปสัดสะ–] (แบบ) น. รูป, ทรง, สี; รูปงาม; เครื่องประดับ; ลายพร้อย, ผ้ามีลายดอกดวงต่าง ๆ. (ส.).
เปศัสการิน, เปศัสการี เปศัสการิน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สอ-สา-ลา-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู เปศัสการี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สอ-สา-ลา-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ต่อแตน; หญิงผู้ปักลายเสื้อผ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	เปศัสการิน, เปศัสการี น. ต่อแตน; หญิงผู้ปักลายเสื้อผ้า. (ส.).
เปสการ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สอ-เสือ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[เปสะกาน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ช่างหูก, ช่างทอ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	เปสการ [เปสะกาน] (แบบ) น. ช่างหูก, ช่างทอ. (ป.).
เปสละ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สอ-เสือ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ	[เปสะละ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่มีศีลเป็นที่รัก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	เปสละ [เปสะละ] ว. ที่มีศีลเป็นที่รัก. (ป.).
เปสุญ, เปสุญ–, เปสุไณย เปสุญ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง เปสุญ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง เปสุไณย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-นอ-เนน-ยอ-ยัก	[–สุน, –สุนยะ–, –ไน] เป็นคำนาม หมายถึง ความส่อเสียด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี เปสุฺ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง และมาจากภาษาสันสกฤต ไปศุนฺย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	เปสุญ, เปสุญ–, เปสุไณย [–สุน, –สุนยะ–, –ไน] น. ความส่อเสียด. (ป. เปสุฺ; ส. ไปศุนฺย).
เปสุญวาท เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน	[–วาด] เป็นคำนาม หมายถึง คําส่อเสียด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี เปสุฺวาท เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน.	เปสุญวาท [–วาด] น. คําส่อเสียด. (ป. เปสุฺวาท).
เป๋อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-จัด-ตะ-วา-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เหม่อ, เผลอ, เซ่อ ๆ.	เป๋อ ว. เหม่อ, เผลอ, เซ่อ ๆ.
เป๋อเหลอ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-จัด-ตะ-วา-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง	[–เหฺลอ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เซ่อ, มีสีหน้าไม่รู้เรื่อง (ใช้แก่หน้า).	เป๋อเหลอ [–เหฺลอ] ว. เซ่อ, มีสีหน้าไม่รู้เรื่อง (ใช้แก่หน้า).
เป้อเย้อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง (โบ) อวด, โอ้อวด; เยิ่นเย้อ, ยืดยาด, มักใช้แก่การพูด เช่น พูดเป้อเย้อ.	เป้อเย้อ ว. (โบ) อวด, โอ้อวด; เยิ่นเย้อ, ยืดยาด, มักใช้แก่การพูด เช่น พูดเป้อเย้อ.
เปอร์เซ็นต์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด-สะ-หระ-เอ-ซอ-โซ่-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง จํานวนที่เทียบเป็นส่วนร้อยหรือร้อยละ, การคิดเทียบเป็นส่วนร้อย เรียกว่า ร้อยละ หรือ ต่อร้อย ใช้เครื่องหมาย % แทน เช่น นักเรียนโรงเรียนนี้สอบได้ ๗๐ % คือ สอบได้ ๗๐ คน จากจำนวนนักเรียนทั้งหมด ๑๐๐ คน เด็กคนนี้สอบได้ ๘๐ % คือ ได้คะแนน ๘๐ คะแนน จากคะแนนเต็ม ๑๐๐ คะแนน; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ค่านายหน้า, ค่าตอบแทนในการติดต่อซื้อขายเป็นต้น, เช่น ได้เปอร์เซ็นต์ ให้เปอร์เซ็นต์.	เปอร์เซ็นต์ น. จํานวนที่เทียบเป็นส่วนร้อยหรือร้อยละ, การคิดเทียบเป็นส่วนร้อย เรียกว่า ร้อยละ หรือ ต่อร้อย ใช้เครื่องหมาย % แทน เช่น นักเรียนโรงเรียนนี้สอบได้ ๗๐ % คือ สอบได้ ๗๐ คน จากจำนวนนักเรียนทั้งหมด ๑๐๐ คน เด็กคนนี้สอบได้ ๘๐ % คือ ได้คะแนน ๘๐ คะแนน จากคะแนนเต็ม ๑๐๐ คะแนน; (ปาก) ค่านายหน้า, ค่าตอบแทนในการติดต่อซื้อขายเป็นต้น, เช่น ได้เปอร์เซ็นต์ ให้เปอร์เซ็นต์.
เปะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาสิ่งที่มีลักษณะข้นเหลวเป็นต้นซัดลงไป เช่น เอาโคลนมาเปะที่กำแพง, โดยปริยายหมายถึงทิ้งไว้ให้เป็นภาระของผู้อื่น เช่น เอาลูกมาเปะให้พี่สาวเลี้ยง.	เปะ ก. เอาสิ่งที่มีลักษณะข้นเหลวเป็นต้นซัดลงไป เช่น เอาโคลนมาเปะที่กำแพง, โดยปริยายหมายถึงทิ้งไว้ให้เป็นภาระของผู้อื่น เช่น เอาลูกมาเปะให้พี่สาวเลี้ยง.
เปะปะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ตรงเป้า เช่น ชกเปะปะ, ไม่ตรงประเด็น เช่น พูดเปะปะ ให้การเปะปะ, ไม่ตรงทาง เช่น เมาเหล้าเดินเปะปะ, ไม่เป็นระเบียบ เช่น นอนมือเท้าเปะปะ, บางทีใช้ว่า สะเปะสะปะ.	เปะปะ ว. ไม่ตรงเป้า เช่น ชกเปะปะ, ไม่ตรงประเด็น เช่น พูดเปะปะ ให้การเปะปะ, ไม่ตรงทาง เช่น เมาเหล้าเดินเปะปะ, ไม่เป็นระเบียบ เช่น นอนมือเท้าเปะปะ, บางทีใช้ว่า สะเปะสะปะ.
เปา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ปม, ปุ่ม, มักใช้เข้าคู่กับคํา ปม เป็น ปมเปา.	เปา น. ปม, ปุ่ม, มักใช้เข้าคู่กับคํา ปม เป็น ปมเปา.
เป่า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง พ่นลมออกมาทางปาก, อาการที่ลมพุ่งเข้ามาหรือออกไปเช่นนั้น เช่น ตรงหน้าต่างลมเป่าดี, ทําให้เครื่องดนตรีหรือสิ่งอื่นเกิดเสียงโดยใช้ลมปากเช่น เป่าขลุ่ย, ทําให้สิ่งที่อยู่ในลํากล้องเช่นกล้องเป่าเป็นต้น ออกจากลํากล้องโดยวิธีเป่า เช่น เป่ายานัตถุ์ เป่าลูกดอก.	เป่า ก. พ่นลมออกมาทางปาก, อาการที่ลมพุ่งเข้ามาหรือออกไปเช่นนั้น เช่น ตรงหน้าต่างลมเป่าดี, ทําให้เครื่องดนตรีหรือสิ่งอื่นเกิดเสียงโดยใช้ลมปากเช่น เป่าขลุ่ย, ทําให้สิ่งที่อยู่ในลํากล้องเช่นกล้องเป่าเป็นต้น ออกจากลํากล้องโดยวิธีเป่า เช่น เป่ายานัตถุ์ เป่าลูกดอก.
เป่ากบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง การเล่นของเด็กชนิดหนึ่ง โดยมีผู้เล่น ๒ คน ผลัดกันเป่ายางรัดของวงเล็ก ๆ ให้เกยทับยางของฝ่ายตรงข้าม.	เป่ากบ น. การเล่นของเด็กชนิดหนึ่ง โดยมีผู้เล่น ๒ คน ผลัดกันเป่ายางรัดของวงเล็ก ๆ ให้เกยทับยางของฝ่ายตรงข้าม.
เป่ากระหม่อม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ร่ายมนตร์คาถาแล้วเป่าลงกลางศีรษะเพื่อให้เกิดเมตตามหานิยมเป็นต้น.	เป่ากระหม่อม ก. ร่ายมนตร์คาถาแล้วเป่าลงกลางศีรษะเพื่อให้เกิดเมตตามหานิยมเป็นต้น.
เป่าคอ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง เป่ายาเข้าไปในคอ; อาการที่แก๊สในท้องพุ่งขึ้นมาทางลำคอเนื่องจากร้อนใน เรียกว่า ลมเป่าคอ.	เป่าคอ ก. เป่ายาเข้าไปในคอ; อาการที่แก๊สในท้องพุ่งขึ้นมาทางลำคอเนื่องจากร้อนใน เรียกว่า ลมเป่าคอ.
เป่าแตร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ป่าวประกาศ, ประชาสัมพันธ์.	เป่าแตร (ปาก) ก. ป่าวประกาศ, ประชาสัมพันธ์.
เป่าใบไม้ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาใบไม้บางชนิด เช่น ใบฝรั่ง ใบมะยม มาเป่าให้เป็นเพลง.	เป่าใบไม้ ก. เอาใบไม้บางชนิด เช่น ใบฝรั่ง ใบมะยม มาเป่าให้เป็นเพลง.
เป่าปาก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง เอานิ้วมือใส่ปากแล้วเป่าให้เกิดเสียง; หายใจทางปากเพราะเหนื่อยมาก.	เป่าปาก ก. เอานิ้วมือใส่ปากแล้วเป่าให้เกิดเสียง; หายใจทางปากเพราะเหนื่อยมาก.
เป่าปี่ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง สูบฝิ่น; ร้องไห้.	เป่าปี่ (ปาก) ก. สูบฝิ่น; ร้องไห้.
เป่าผม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ผอ-ผึ้ง-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้เครื่องพ่นลมร้อนทำให้ผมแห้ง.	เป่าผม ก. ใช้เครื่องพ่นลมร้อนทำให้ผมแห้ง.
เป่าฝุ่น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ฝอ-ฝา-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง หกล้มไม่มีท่า, พลาดพลั้งอย่างไม่เป็นท่า.	เป่าฝุ่น (ปาก) ก. หกล้มไม่มีท่า, พลาดพลั้งอย่างไม่เป็นท่า.
เป่าไฟ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาปากหรือหลอดเป่าลมให้ไฟติดหรือให้ลุก.	เป่าไฟ ก. เอาปากหรือหลอดเป่าลมให้ไฟติดหรือให้ลุก.
เป่ามนตร์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง เสกคาถาแล้วเป่าลงไปที่สิ่งใดสิ่งหนึ่งหรือส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายมีกระหม่อมเป็นต้น.	เป่ามนตร์ ก. เสกคาถาแล้วเป่าลงไปที่สิ่งใดสิ่งหนึ่งหรือส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายมีกระหม่อมเป็นต้น.
เป่าแล่น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาหลอดเป่าไฟเพื่อเชื่อมโลหะเช่นทอง นาก เงิน ให้ติดกัน. เป็นคำนาม หมายถึง หลอดเป่าไฟสําหรับเชื่อมโลหะให้ติดกัน.	เป่าแล่น ก. เอาหลอดเป่าไฟเพื่อเชื่อมโลหะเช่นทอง นาก เงิน ให้ติดกัน. น. หลอดเป่าไฟสําหรับเชื่อมโลหะให้ติดกัน.
เป่าหลอด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.	เป่าหลอด น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.
เป่าหวูด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ดึงสายเชือกเพื่อเปิดหวูดเรือกลไฟเป็นสัญญาณในการเดินเรือ.	เป่าหวูด ก. ดึงสายเชือกเพื่อเปิดหวูดเรือกลไฟเป็นสัญญาณในการเดินเรือ.
เป่าหู เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู	เป็นคำกริยา หมายถึง พูดให้เข้าหูบ่อย ๆ เพื่อให้เชื่อ.	เป่าหู ก. พูดให้เข้าหูบ่อย ๆ เพื่อให้เชื่อ.
เป้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่กําหนดไว้เป็นจุดหมาย เช่น นักยิงปืนยิงถูกตรงเป้าทุกนัด เอาต้นไม้เป็นเป้า; โดยปริยายหมายความว่า เป็นที่เพ่งเล็ง เช่น เป็นเป้าสายตา.	เป้า ๑ น. สิ่งที่กําหนดไว้เป็นจุดหมาย เช่น นักยิงปืนยิงถูกตรงเป้าทุกนัด เอาต้นไม้เป็นเป้า; โดยปริยายหมายความว่า เป็นที่เพ่งเล็ง เช่น เป็นเป้าสายตา.
เป้านิ่ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เป้าที่อยู่กับที่, โดยปริยายหมายถึงสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ยืนเป็นเป้านิ่งให้เขาชกข้างเดียว.	เป้านิ่ง น. เป้าที่อยู่กับที่, โดยปริยายหมายถึงสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ยืนเป็นเป้านิ่งให้เขาชกข้างเดียว.
เป้าบิน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เป้าที่โยนขึ้นไปในอากาศแล้วยิง.	เป้าบิน น. เป้าที่โยนขึ้นไปในอากาศแล้วยิง.
เป้าประสงค์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง วัตถุประสงค์หรือจุดหมายปลายทางที่บุคคลพยายามบรรลุถึง เช่น เป้าประสงค์ของวิชานี้เพื่อฝึกทักษะของผู้เรียน.	เป้าประสงค์ น. วัตถุประสงค์หรือจุดหมายปลายทางที่บุคคลพยายามบรรลุถึง เช่น เป้าประสงค์ของวิชานี้เพื่อฝึกทักษะของผู้เรียน.
เป้าสายตา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลหรือสิ่งที่เป็นที่เพ่งเล็งหรือสนใจของผู้อื่น เช่น คนงามย่อมเป็นเป้าสายตาของใคร ๆ.	เป้าสายตา น. บุคคลหรือสิ่งที่เป็นที่เพ่งเล็งหรือสนใจของผู้อื่น เช่น คนงามย่อมเป็นเป้าสายตาของใคร ๆ.
เป้าหมาย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลหรือสิ่งที่ใช้เป็นเป้าแห่งการโจมตี หรือเป็นศูนย์กลางแห่งความใส่ใจหรือสังเกต; ความมุ่งหมายเจาะจงให้ได้ตามเจตนา เช่น การขายข้าวในปีนี้มีเป้าหมายให้ได้เกินหกแสนตัน.	เป้าหมาย น. บุคคลหรือสิ่งที่ใช้เป็นเป้าแห่งการโจมตี หรือเป็นศูนย์กลางแห่งความใส่ใจหรือสังเกต; ความมุ่งหมายเจาะจงให้ได้ตามเจตนา เช่น การขายข้าวในปีนี้มีเป้าหมายให้ได้เกินหกแสนตัน.
เป้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชิ้นผ้าที่เย็บแทรกตะเข็บตรงรักแร้เสื้อหรือรอยต่อขากางเกงผ้าหรือกางเกงแพรเพื่อให้เคลื่อนไหวได้สะดวก; ส่วนของเสื้อที่อยู่ใต้รักแร้หรือส่วนของกางเกงที่อยู่ใต้หว่างขา.	เป้า ๒ น. ชิ้นผ้าที่เย็บแทรกตะเข็บตรงรักแร้เสื้อหรือรอยต่อขากางเกงผ้าหรือกางเกงแพรเพื่อให้เคลื่อนไหวได้สะดวก; ส่วนของเสื้อที่อยู่ใต้รักแร้หรือส่วนของกางเกงที่อยู่ใต้หว่างขา.
เป้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๓	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง นกเปล้า. ในวงเล็บ ดู เปล้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒.	เป้า ๓ (ถิ่น–พายัพ) น. นกเปล้า. (ดู เปล้า ๒).
เป๊า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ตรี-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ปีฉลู, เขียนเป็น เปรา ก็มี.	เป๊า (ถิ่น–พายัพ) น. ปีฉลู, เขียนเป็น เปรา ก็มี.
เป๋า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-จัด-ตะ-วา-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง กระเป๋า; ชื่อการนับแต้มลูกเต๋าที่ขึ้น ๓ หน้าเหมือนกัน.	เป๋า น. กระเป๋า; ชื่อการนับแต้มลูกเต๋าที่ขึ้น ๓ หน้าเหมือนกัน.
เป๋าฮื้อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-จัด-ตะ-วา-สะ-หระ-อา-ฮอ-นก-ฮูก-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหอยทะเลกาบเดี่ยวในสกุล Haliotis วงศ์ Haliotidae เปลือกเป็นมุกรูปเหมือนใบหู ด้านข้างมีรูทะลุจํานวน ๖–๗ ช่องเรียงเป็นแถว เกาะอยู่ตามโขดหินในทะเล เนื้อกินได้ เปลือกทําเป็นเครื่องประดับและของใช้ เช่น กระดุม ด้ามมีดพับ พบจํานวนน้อยในน่านนํ้าของประเทศไทย, โข่งทะเล ก็เรียก.	เป๋าฮื้อ ๑ น. ชื่อหอยทะเลกาบเดี่ยวในสกุล Haliotis วงศ์ Haliotidae เปลือกเป็นมุกรูปเหมือนใบหู ด้านข้างมีรูทะลุจํานวน ๖–๗ ช่องเรียงเป็นแถว เกาะอยู่ตามโขดหินในทะเล เนื้อกินได้ เปลือกทําเป็นเครื่องประดับและของใช้ เช่น กระดุม ด้ามมีดพับ พบจํานวนน้อยในน่านนํ้าของประเทศไทย, โข่งทะเล ก็เรียก.
เป๋าฮื้อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-จัด-ตะ-วา-สะ-หระ-อา-ฮอ-นก-ฮูก-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเห็ดชนิด Pleurotus abalonus Han ในวงศ์ Polyporaceae ขึ้นเป็นกลุ่มโคนก้านดอกติดกัน ดอกเห็ดเนื้อหนา มี ๒ พันธุ์ คือ พันธุ์สีเทาดํา และ พันธุ์สีนํ้าตาลอ่อน กินได้.	เป๋าฮื้อ ๒ น. ชื่อเห็ดชนิด Pleurotus abalonus Han ในวงศ์ Polyporaceae ขึ้นเป็นกลุ่มโคนก้านดอกติดกัน ดอกเห็ดเนื้อหนา มี ๒ พันธุ์ คือ พันธุ์สีเทาดํา และ พันธุ์สีนํ้าตาลอ่อน กินได้.
เปาะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่หยุดปาก (ใช้แก่กริยาชม); เสียงดังเช่นนั้นอย่างเสียงเคาะไม้.	เปาะ ว. ไม่หยุดปาก (ใช้แก่กริยาชม); เสียงดังเช่นนั้นอย่างเสียงเคาะไม้.
เป๊าะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ตรี-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังเช่นนั้นอย่างเสียงหักนิ้วหรือกิ่งไม้เล็ก ๆ หัก.	เป๊าะ ว. เสียงดังเช่นนั้นอย่างเสียงหักนิ้วหรือกิ่งไม้เล็ก ๆ หัก.
เปาะเปี๊ยะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-ตรี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่ออาหารชนิดหนึ่ง โดยนําแป้งสาลีมาทําให้สุกเป็นแผ่นกลมบาง ๆ เรียกว่า แผ่นเปาะเปี๊ยะ แล้วห่อถั่วงอกลวก หมูตั้งหรือกุนเชียง ชิ้นเต้าหู้ต้มเค็ม และแตงกวา ราดด้วยน้ำปรุงรสข้น ๆ รสหวานเค็ม โรยหน้าด้วยเนื้อปูและไข่หั่นฝอย หรือห่อรวมไว้ในแผ่นเปาะเปี๊ยะก็ได้ กินกับต้นหอมและพริกสด เรียกว่า เปาะเปี๊ยะสด, ชนิดที่ใช้แผ่นเปาะเปี๊ยะห่อไส้ที่ประกอบด้วยวุ้นเส้น ถั่วงอก เนื้อไก่หรือหมูสับ เป็นต้นที่ลวกสุก แล้วนำไปทอด กินกับผักสดต่าง ๆ เช่น ใบโหระพา สะระแหน่ และน้ำจิ้มใสรสหวานอมเปรี้ยว เรียกว่า เปาะเปี๊ยะทอด. ในวงเล็บ มาจากภาษาจีน .	เปาะเปี๊ยะ น. ชื่ออาหารชนิดหนึ่ง โดยนําแป้งสาลีมาทําให้สุกเป็นแผ่นกลมบาง ๆ เรียกว่า แผ่นเปาะเปี๊ยะ แล้วห่อถั่วงอกลวก หมูตั้งหรือกุนเชียง ชิ้นเต้าหู้ต้มเค็ม และแตงกวา ราดด้วยน้ำปรุงรสข้น ๆ รสหวานเค็ม โรยหน้าด้วยเนื้อปูและไข่หั่นฝอย หรือห่อรวมไว้ในแผ่นเปาะเปี๊ยะก็ได้ กินกับต้นหอมและพริกสด เรียกว่า เปาะเปี๊ยะสด, ชนิดที่ใช้แผ่นเปาะเปี๊ยะห่อไส้ที่ประกอบด้วยวุ้นเส้น ถั่วงอก เนื้อไก่หรือหมูสับ เป็นต้นที่ลวกสุก แล้วนำไปทอด กินกับผักสดต่าง ๆ เช่น ใบโหระพา สะระแหน่ และน้ำจิ้มใสรสหวานอมเปรี้ยว เรียกว่า เปาะเปี๊ยะทอด. (จ.).
เปาะแปะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ฝนตกมีเม็ดห่าง ๆ แต่เล็กน้อย, เปราะแประ ก็ว่า.	เปาะแปะ ว. อาการที่ฝนตกมีเม็ดห่าง ๆ แต่เล็กน้อย, เปราะแประ ก็ว่า.
เปาะเหลาะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสัณฐานกลมป้อม, กระเปาะเหลาะ ก็ว่า. เป็นคำกริยา หมายถึง ประจบประแจง.	เปาะเหลาะ ว. มีสัณฐานกลมป้อม, กระเปาะเหลาะ ก็ว่า. ก. ประจบประแจง.
เปิก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปอกหรือเลิกออก เช่น เล็บเปิก หนังเปิก.	เปิก ว. ปอกหรือเลิกออก เช่น เล็บเปิก หนังเปิก.
เปิง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยับเยิน, พัง, ทลาย, เช่น หลังคาเปิง ด่าเสียเปิง.	เปิง ว. ยับเยิน, พัง, ทลาย, เช่น หลังคาเปิง ด่าเสียเปิง.
เปิง ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-งอ-งู ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ดังเต็มที่ เช่น เสียงร้องเปิง ๆ, เตลิดไป เช่น วิ่งเปิง ๆ.	เปิง ๆ ว. ดังเต็มที่ เช่น เสียงร้องเปิง ๆ, เตลิดไป เช่น วิ่งเปิง ๆ.
เปิงมาง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกลองชนิดหนึ่ง มีหนังขึง ๒ หน้า ตรงกลางป่องเล็กน้อย ยาวประมาณ ๕๔ เซนติเมตร ใช้บรรเลงร่วมกับตะโพนในวงปี่พาทย์ก็ได้ ใช้ตีนำกลองชนะในกระบวนเสด็จพยุหยาตรา หรือตีประโคมประจำพระบรมศพเป็นต้น, คนตีเปิงมางนำกลองชนะ เรียกว่า จ่ากลอง คู่กับคนเป่าปี่ซึ่งเรียกว่า จ่าปี่.	เปิงมาง น. ชื่อกลองชนิดหนึ่ง มีหนังขึง ๒ หน้า ตรงกลางป่องเล็กน้อย ยาวประมาณ ๕๔ เซนติเมตร ใช้บรรเลงร่วมกับตะโพนในวงปี่พาทย์ก็ได้ ใช้ตีนำกลองชนะในกระบวนเสด็จพยุหยาตรา หรือตีประโคมประจำพระบรมศพเป็นต้น, คนตีเปิงมางนำกลองชนะ เรียกว่า จ่ากลอง คู่กับคนเป่าปี่ซึ่งเรียกว่า จ่าปี่.
เปิด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้สิ่งที่ปิดอยู่เผยออก เช่น เปิดประตู, ทำให้เครื่องยนต์กลไกทำงาน เช่น เปิดวิทยุ เปิดพัดลม, ตรงข้ามกับ ปิด; ทําพิธีเป็นประเดิมเพื่อดําเนินกิจการงานหรือให้ใช้ได้เป็นต้น เช่น เปิดร้านใหม่ เปิดถนน เปิดสมาคม; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง หนี เช่น ผู้ร้ายเปิดไปไกลแล้ว.	เปิด ก. ทําให้สิ่งที่ปิดอยู่เผยออก เช่น เปิดประตู, ทำให้เครื่องยนต์กลไกทำงาน เช่น เปิดวิทยุ เปิดพัดลม, ตรงข้ามกับ ปิด; ทําพิธีเป็นประเดิมเพื่อดําเนินกิจการงานหรือให้ใช้ได้เป็นต้น เช่น เปิดร้านใหม่ เปิดถนน เปิดสมาคม; (ปาก) หนี เช่น ผู้ร้ายเปิดไปไกลแล้ว.
เปิดกล้อง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง เริ่มการถ่ายภาพยนตร์เป็นปฐมฤกษ์ของแต่ละเรื่อง.	เปิดกล้อง (ปาก) ก. เริ่มการถ่ายภาพยนตร์เป็นปฐมฤกษ์ของแต่ละเรื่อง.
เปิดคดี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-คอ-ควาย-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำกริยา หมายถึง การที่โจทก์หรือจําเลยแถลงต่อศาลถึงข้อเท็จจริงหรือข้อกฎหมาย อีกทั้งพยานหลักฐานที่จะอ้างอิงก่อนที่จะนําพยานเข้าสืบ.	เปิดคดี (กฎ) ก. การที่โจทก์หรือจําเลยแถลงต่อศาลถึงข้อเท็จจริงหรือข้อกฎหมาย อีกทั้งพยานหลักฐานที่จะอ้างอิงก่อนที่จะนําพยานเข้าสืบ.
เปิดฉาก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง เริ่มต้นทํา เช่น เปิดฉากหาเสียง เปิดฉากตะลุมบอน, เริ่มต้นแสดง เช่น ละครเปิดฉาก.	เปิดฉาก ก. เริ่มต้นทํา เช่น เปิดฉากหาเสียง เปิดฉากตะลุมบอน, เริ่มต้นแสดง เช่น ละครเปิดฉาก.
เปิดบริสุทธิ์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง ร่วมประเวณีกับหญิงที่ยังไม่เคยมีประสบการณ์ในการร่วมเพศมาก่อน เดิมเป็นประเพณีของชาวเขาบางเผ่า เช่น อีก้อ เมื่อเด็กหญิงมีอายุย่างเข้าสู่วัยสาวต้องไปศึกษาเรื่องกามกิจโดยร่วมประเวณีเป็นครั้งแรกกับผู้ที่ชุมชนในเผ่านั้นคัดเลือกให้ทำหน้าที่นี้.	เปิดบริสุทธิ์ ก. ร่วมประเวณีกับหญิงที่ยังไม่เคยมีประสบการณ์ในการร่วมเพศมาก่อน เดิมเป็นประเพณีของชาวเขาบางเผ่า เช่น อีก้อ เมื่อเด็กหญิงมีอายุย่างเข้าสู่วัยสาวต้องไปศึกษาเรื่องกามกิจโดยร่วมประเวณีเป็นครั้งแรกกับผู้ที่ชุมชนในเผ่านั้นคัดเลือกให้ทำหน้าที่นี้.
เปิดบัญชี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง บันทึกรายการทรัพย์สิน หนี้สิน และทุนไว้ในสมุดเมื่อเริ่มเปิดดําเนินกิจการ; ยกยอดสรุปที่ได้จากการปิดบัญชีมาเริ่มต้นใหม่; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง เปิดบัญชีเงินฝากที่ธนาคาร.	เปิดบัญชี ก. บันทึกรายการทรัพย์สิน หนี้สิน และทุนไว้ในสมุดเมื่อเริ่มเปิดดําเนินกิจการ; ยกยอดสรุปที่ได้จากการปิดบัญชีมาเริ่มต้นใหม่; (ปาก) เปิดบัญชีเงินฝากที่ธนาคาร.
เปิดปีก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง เลื่อยเปิดข้างไม้ซุงแผ่นแรกของทั้ง ๔ ด้านให้เป็นสี่เหลี่ยม.	เปิดปีก ก. เลื่อยเปิดข้างไม้ซุงแผ่นแรกของทั้ง ๔ ด้านให้เป็นสี่เหลี่ยม.
เปิดเปิง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ไปอย่างไม่มีที่หมาย ไม่มีทิศทาง, มักใช้เข้าคู่กับคำ เตลิด เป็น เตลิดเปิดเปิง เช่น วิ่งเตลิดเปิดเปิง.	เปิดเปิง ว. อาการที่ไปอย่างไม่มีที่หมาย ไม่มีทิศทาง, มักใช้เข้าคู่กับคำ เตลิด เป็น เตลิดเปิดเปิง เช่น วิ่งเตลิดเปิดเปิง.
เปิดโปง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เปิดเผยความลับที่เขาปิดไว้.	เปิดโปง ก. เปิดเผยความลับที่เขาปิดไว้.
เปิดผนึก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ผอ-ผึ้ง-นอ-หนู-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียกจดหมายที่ส่งถึงบุคคลหนึ่งเพื่อให้นำออกเผยแพร่ว่า จดหมายเปิดผนึก.	เปิดผนึก ว. เรียกจดหมายที่ส่งถึงบุคคลหนึ่งเพื่อให้นำออกเผยแพร่ว่า จดหมายเปิดผนึก.
เปิดเผย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ทำสิ่งที่ปิดบังอยู่ให้เผยออก, เผยให้รู้, เช่น เปิดเผยความจริง เปิดเผยความลับ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ตรงไปตรงมา, ไม่ปิดบัง, เช่น เป็นคนเปิดเผย.	เปิดเผย ก. ทำสิ่งที่ปิดบังอยู่ให้เผยออก, เผยให้รู้, เช่น เปิดเผยความจริง เปิดเผยความลับ. ว. ตรงไปตรงมา, ไม่ปิดบัง, เช่น เป็นคนเปิดเผย.
เปิดโลก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง เผยโลกทั้ง ๓ ให้เห็นกันในวันที่พระพุทธเจ้าเสด็จลงจากดาวดึงส์. เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อพระพุทธรูปปางหนึ่ง เรียกว่า ปางพระเจ้าเปิดโลก.	เปิดโลก ก. เผยโลกทั้ง ๓ ให้เห็นกันในวันที่พระพุทธเจ้าเสด็จลงจากดาวดึงส์. น. ชื่อพระพุทธรูปปางหนึ่ง เรียกว่า ปางพระเจ้าเปิดโลก.
เปิดสมอง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สอ-เสือ-มอ-ม้า-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง พักผ่อนหย่อนใจให้สมองปลอดโปร่ง, เปิดหัว ก็ว่า.	เปิดสมอง ก. พักผ่อนหย่อนใจให้สมองปลอดโปร่ง, เปิดหัว ก็ว่า.
เปิดหมวกลา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-มอ-ม้า-วอ-แหวน-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง เลิกรา, ไม่ทําต่อไปอีกแล้ว.	เปิดหมวกลา ก. เลิกรา, ไม่ทําต่อไปอีกแล้ว.
เปิดหมวกให้ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-มอ-ม้า-วอ-แหวน-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง ยกย่อง, สรรเสริญ, ชมเชย.	เปิดหมวกให้ ก. ยกย่อง, สรรเสริญ, ชมเชย.
เปิดหัว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเรือยกพลขึ้นบกซึ่งทางด้านหัวเปิดได้ เรียกว่า เรือเปิดหัว.	เปิดหัว ๑ น. ชื่อเรือยกพลขึ้นบกซึ่งทางด้านหัวเปิดได้ เรียกว่า เรือเปิดหัว.
เปิดหัว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง เปิดสมอง.	เปิดหัว ๒ ก. เปิดสมอง.
เปิดหูเปิดตา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ให้ได้ฟังและให้ได้เห็นมาก (มักใช้เกี่ยวกับการไปพักผ่อนหย่อนใจและหาความรู้ไปในตัว).	เปิดหูเปิดตา ก. ให้ได้ฟังและให้ได้เห็นมาก (มักใช้เกี่ยวกับการไปพักผ่อนหย่อนใจและหาความรู้ไปในตัว).
เปิดอก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง บอกความในใจอย่างไม่ปิดบัง, พูดความจริงอย่างตรงไปตรงมาโดยไม่มีลับลมคมใน.	เปิดอก ก. บอกความในใจอย่างไม่ปิดบัง, พูดความจริงอย่างตรงไปตรงมาโดยไม่มีลับลมคมใน.
เปิ่น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แสดงกิริยาอาการหรือกระทําการใด ๆ ผิดแปลกไปจากปรกติที่เป็นอยู่ในหมู่พวกหรือที่นิยมกันตามประเพณี เช่น แต่งตัวเปิ่น ทำท่าเปิ่น.	เปิ่น (ปาก) ว. แสดงกิริยาอาการหรือกระทําการใด ๆ ผิดแปลกไปจากปรกติที่เป็นอยู่ในหมู่พวกหรือที่นิยมกันตามประเพณี เช่น แต่งตัวเปิ่น ทำท่าเปิ่น.
เปิบ, เปิบข้าว เปิบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้ เปิบข้าว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้ปลายนิ้วขยุ้มข้าวใส่ปากตนเอง.	เปิบ, เปิบข้าว ก. ใช้ปลายนิ้วขยุ้มข้าวใส่ปากตนเอง.
เปิ๊บ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ไม้-ตรี-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงร้องเช่นนั้นอย่างเสียงอีเก้งร้อง.	เปิ๊บ ว. เสียงร้องเช่นนั้นอย่างเสียงอีเก้งร้อง.
เปีย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ผมที่ไว้ยาวบริเวณท้ายทอย, ผมที่ถักห้อยยาวลงมา, ผมเปีย หรือ หางเปีย ก็เรียก, เรียกลายที่ถักตอก ๓ ขาไขว้กันว่า ลายเปีย หรือ ลายผมเปีย; พวงมาลัยที่มีอุบะห้อยลงมาเหมือนผมเปีย. ในวงเล็บ มาจากภาษาจีน .	เปีย ๑ น. ผมที่ไว้ยาวบริเวณท้ายทอย, ผมที่ถักห้อยยาวลงมา, ผมเปีย หรือ หางเปีย ก็เรียก, เรียกลายที่ถักตอก ๓ ขาไขว้กันว่า ลายเปีย หรือ ลายผมเปีย; พวงมาลัยที่มีอุบะห้อยลงมาเหมือนผมเปีย. (จ.).
เปีย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อขนมอย่างหนึ่ง ทําด้วยแป้งเป็นชั้น ๆ มีไส้ใน, ขนมเปียะ หรือ ขนมเปี๊ยะ ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาจีน .	เปีย ๒ น. ชื่อขนมอย่างหนึ่ง ทําด้วยแป้งเป็นชั้น ๆ มีไส้ใน, ขนมเปียะ หรือ ขนมเปี๊ยะ ก็ว่า. (จ.).
เปีย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนกยางชนิดหนึ่ง. ในวงเล็บ ดู ยาง เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-งอ-งู ความหมายที่ ๑.	เปีย ๓ น. ชื่อนกยางชนิดหนึ่ง. (ดู ยาง ๑).
เปียก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง มีนํ้าชุ่มปนผสมอยู่หรือติดอยู่ เช่น เปียกเหงื่อ เปียกฝน เปียกน้ำ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ชุ่มน้ำ เช่น ผมเปียก ผ้าเปียก เหงื่อเปียก, อ่อนเกือบเละอย่างข้าวเปียก.	เปียก ๑ ก. มีนํ้าชุ่มปนผสมอยู่หรือติดอยู่ เช่น เปียกเหงื่อ เปียกฝน เปียกน้ำ. ว. ที่ชุ่มน้ำ เช่น ผมเปียก ผ้าเปียก เหงื่อเปียก, อ่อนเกือบเละอย่างข้าวเปียก.
เปียกแฉะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง มีน้ำชุ่มอยู่มาก เช่น ถนนเปียกแฉะ.	เปียกแฉะ ก. มีน้ำชุ่มอยู่มาก เช่น ถนนเปียกแฉะ.
เปียกชื้น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เปียกพอหมาด ๆ เช่น ผ้าเปียกชื้น.	เปียกชื้น ก. เปียกพอหมาด ๆ เช่น ผ้าเปียกชื้น.
เปียกโชก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-สะ-หระ-โอ-ชอ-ช้าง-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง เปียกชุ่มทั่วตัว เช่น น้ำเปียกโชก เหงื่อเปียกโชก.	เปียกโชก ก. เปียกชุ่มทั่วตัว เช่น น้ำเปียกโชก เหงื่อเปียกโชก.
เปียกปอน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เปียกมาก เช่น ถูกสาดน้ำจนเปียกปอน.	เปียกปอน ก. เปียกมาก เช่น ถูกสาดน้ำจนเปียกปอน.
เปียก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง กวนสิ่งเช่นข้าวหรือแป้งเป็นต้นบนไฟให้สุก เช่น เปียกข้าวเหนียว เปียกสาคู. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียกข้าวที่ต้มและกวนให้เละ หรือข้าวที่ต้มกับน้ำกะทิเจือเกลือเล็กน้อย กวนให้สุกจนข้นหรือเละ มีรสเค็ม ๆ มัน ๆ ว่า ข้าวเปียก, เรียกสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น แป้งเปียก สาคูเปียก, เรียกขนมชนิดหนึ่ง ทำจากแป้งข้าวเจ้าตั้งไฟกวนกับน้ำตาลหม้อและกะทิ หยอดให้มีขนาดพอคำแล้วโรยถั่วทองคั่ว ว่า ขนมเปียก.	เปียก ๒ ก. กวนสิ่งเช่นข้าวหรือแป้งเป็นต้นบนไฟให้สุก เช่น เปียกข้าวเหนียว เปียกสาคู. ว. เรียกข้าวที่ต้มและกวนให้เละ หรือข้าวที่ต้มกับน้ำกะทิเจือเกลือเล็กน้อย กวนให้สุกจนข้นหรือเละ มีรสเค็ม ๆ มัน ๆ ว่า ข้าวเปียก, เรียกสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น แป้งเปียก สาคูเปียก, เรียกขนมชนิดหนึ่ง ทำจากแป้งข้าวเจ้าตั้งไฟกวนกับน้ำตาลหม้อและกะทิ หยอดให้มีขนาดพอคำแล้วโรยถั่วทองคั่ว ว่า ขนมเปียก.
เปียกปูน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อขนมชนิดหนึ่ง ทำด้วยแป้งข้าวเจ้าผสมกาบมะพร้าวเผาให้เป็นถ่านบดละเอียด ตั้งไฟกวนกับน้ำตาล กะทิ และน้ำปูนใส เมื่อสุกเทลงใส่ถาด ตัดเป็นชิ้น ๆ ให้เป็นรูปสี่เหลี่ยมด้านขนานที่มีด้านทั้ง ๔ ยาวเท่ากัน แต่ไม่มีมุมภายในเป็นมุมฉาก โรยด้วยมะพร้าวขูด.	เปียกปูน น. ชื่อขนมชนิดหนึ่ง ทำด้วยแป้งข้าวเจ้าผสมกาบมะพร้าวเผาให้เป็นถ่านบดละเอียด ตั้งไฟกวนกับน้ำตาล กะทิ และน้ำปูนใส เมื่อสุกเทลงใส่ถาด ตัดเป็นชิ้น ๆ ให้เป็นรูปสี่เหลี่ยมด้านขนานที่มีด้านทั้ง ๔ ยาวเท่ากัน แต่ไม่มีมุมภายในเป็นมุมฉาก โรยด้วยมะพร้าวขูด.
เปี๊ยก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-ตรี-ยอ-ยัก-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เล็กมากเมื่อเปรียบเทียบกับคนอื่นหรือสิ่งอื่น.	เปี๊ยก ว. เล็กมากเมื่อเปรียบเทียบกับคนอื่นหรือสิ่งอื่น.
เปียแชร์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-แอ-ชอ-ช้าง-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง ประมูลแชร์ว่าจะให้ดอกเบี้ยเท่าใด ผู้ลงหุ้นที่ให้ดอกเบี้ยสูงสุดจะได้รับเงินก่อน เวียนไปจนครบจำนวนผู้เล่น.	เปียแชร์ ก. ประมูลแชร์ว่าจะให้ดอกเบี้ยเท่าใด ผู้ลงหุ้นที่ให้ดอกเบี้ยสูงสุดจะได้รับเงินก่อน เวียนไปจนครบจำนวนผู้เล่น.
เปี๊ยบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-ตรี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่สุด เช่น แหลมเปี๊ยบ เหมือนเปี๊ยบ.	เปี๊ยบ (ปาก) ว. ที่สุด เช่น แหลมเปี๊ยบ เหมือนเปี๊ยบ.
เปี่ยม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง เต็มถึงขอบ, เกือบจะล้น, เช่น แกงเปี่ยมหม้อ น้ำเปี่ยมฝั่ง, เต็มที่, บริบูรณ์, เช่น เปี่ยมด้วยคุณธรรม เปี่ยมด้วยความเมตตากรุณา.	เปี่ยม ก. เต็มถึงขอบ, เกือบจะล้น, เช่น แกงเปี่ยมหม้อ น้ำเปี่ยมฝั่ง, เต็มที่, บริบูรณ์, เช่น เปี่ยมด้วยคุณธรรม เปี่ยมด้วยความเมตตากรุณา.
เปียว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง เป่า เช่น เปียวปี่แก้วเคนผสาร. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์มหาราช.	เปียว (โบ) ก. เป่า เช่น เปียวปี่แก้วเคนผสาร. (ม. คำหลวง มหาราช).
เปี้ยว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปูขนาดเล็กชนิด Uca dussumerii ในวงศ์ Ocypodidae ตัวผู้มีก้ามข้างหนึ่งใหญ่เท่าลําตัว และอีกข้างหนึ่งเล็กมาก ส่วนตัวเมียมีก้ามเท่ากันทั้ง ๒ ข้าง, ก้ามดาบ ก็เรียก.	เปี้ยว ๑ น. ชื่อปูขนาดเล็กชนิด Uca dussumerii ในวงศ์ Ocypodidae ตัวผู้มีก้ามข้างหนึ่งใหญ่เท่าลําตัว และอีกข้างหนึ่งเล็กมาก ส่วนตัวเมียมีก้ามเท่ากันทั้ง ๒ ข้าง, ก้ามดาบ ก็เรียก.
เปี้ยว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-วอ-แหวน ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ไม้ค้างพลูเล็ก ๆ.	เปี้ยว ๒ น. ไม้ค้างพลูเล็ก ๆ.
เปี๊ยว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-ตรี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงเป่าปากแสดงความพอใจเป็นต้น.	เปี๊ยว ว. เสียงเป่าปากแสดงความพอใจเป็นต้น.
เปียะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถาชนิดหนึ่งในสกุล Freycinetia วงศ์ Pandanaceae, ปักษ์ใต้เรียก เตยเลื้อย.	เปียะ ๑ น. ชื่อไม้เถาชนิดหนึ่งในสกุล Freycinetia วงศ์ Pandanaceae, ปักษ์ใต้เรียก เตยเลื้อย.
เปียะ ๒, เปี๊ยะ เปียะ ความหมายที่ ๒ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ เปี๊ยะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-ตรี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ขนมเปีย. ในวงเล็บ ดู เปีย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๒.	เปียะ ๒, เปี๊ยะ น. ขนมเปีย. (ดู เปีย ๒).
เปือก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ฟองหรือสิ่งที่เกิดเป็นฝ้าขึ้นจากโคลนตม.	เปือก น. ฟองหรือสิ่งที่เกิดเป็นฝ้าขึ้นจากโคลนตม.
เปือกตม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง เลนตมที่ละเอียด.	เปือกตม น. เลนตมที่ละเอียด.
เปื้อน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ติดสิ่งที่ทําให้เกิดสกปรก น่ารังเกียจ หรือไม่ต้องการ เช่น เปื้อนโคลน เปื้อนแกง เปื้อนเลือด. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสิ่งสกปรก น่ารังเกียจ หรือไม่ต้องการติดอยู่ เช่น มือเปื้อน ผ้าเปื้อน.	เปื้อน ก. ติดสิ่งที่ทําให้เกิดสกปรก น่ารังเกียจ หรือไม่ต้องการ เช่น เปื้อนโคลน เปื้อนแกง เปื้อนเลือด. ว. มีสิ่งสกปรก น่ารังเกียจ หรือไม่ต้องการติดอยู่ เช่น มือเปื้อน ผ้าเปื้อน.
เปื้อนเปรอะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อะ	[–เปฺรอะ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เลอะเทอะ, เปรอะเปื้อน ก็ว่า.	เปื้อนเปรอะ [–เปฺรอะ] ว. เลอะเทอะ, เปรอะเปื้อน ก็ว่า.
เปื่อย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ขาดง่าย เช่น ด้ายเปื่อย, ที่หลุดจากกันง่าย เช่น ผ้าเปื่อย, ยุ่ยง่าย เช่น เนื้อเปื่อย, ที่มีน้ำเหลืองเยิ้ม เช่น แผลเปื่อย.	เปื่อย ว. ที่ขาดง่าย เช่น ด้ายเปื่อย, ที่หลุดจากกันง่าย เช่น ผ้าเปื่อย, ยุ่ยง่าย เช่น เนื้อเปื่อย, ที่มีน้ำเหลืองเยิ้ม เช่น แผลเปื่อย.
แป เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนหนึ่งของโครงสร้างหลังคา วางอยู่บนโครงสร้างอื่น ๆ ได้แก่ จันทัน ปลายเต้า เสาตุ๊กตา ปลายขื่อ และปลายขื่อประธาน ทำหน้าที่รับกลอนหรือรับเครื่องมุงโดยตรง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียกด้านเรือนตามยาวว่า ด้านแป; เรียกมือที่พิการ นิ้วกําเข้าไม่ได้ ว่า มือแป, เรียกตีนที่พิการ นิ้วงอเข้าไม่ได้ ต้องเดินตะแคง ๆ ว่า ตีนแป; ย่อย, แบน, ในคำว่า เงินแป คือ เงินเหรียญที่เป็นเงินย่อย. (แป ไทยขาวว่า ย่อย, แตกออก). ในวงเล็บ ดู เงินแป เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา ที่ เงิน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู.	แป น. ส่วนหนึ่งของโครงสร้างหลังคา วางอยู่บนโครงสร้างอื่น ๆ ได้แก่ จันทัน ปลายเต้า เสาตุ๊กตา ปลายขื่อ และปลายขื่อประธาน ทำหน้าที่รับกลอนหรือรับเครื่องมุงโดยตรง. ว. เรียกด้านเรือนตามยาวว่า ด้านแป; เรียกมือที่พิการ นิ้วกําเข้าไม่ได้ ว่า มือแป, เรียกตีนที่พิการ นิ้วงอเข้าไม่ได้ ต้องเดินตะแคง ๆ ว่า ตีนแป; ย่อย, แบน, ในคำว่า เงินแป คือ เงินเหรียญที่เป็นเงินย่อย. (แป ไทยขาวว่า ย่อย, แตกออก). (ดู เงินแป ที่ เงิน).
แปงวง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-งอ-งู-วอ-แหวน-งอ-งู	[แป-งวง] เป็นคำนาม หมายถึง แปซึ่งยื่นออกมารับงวงไอยราของลำยอง.	แปงวง [แป-งวง] น. แปซึ่งยื่นออกมารับงวงไอยราของลำยอง.
แปปลายเต้า เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง แปซึ่งอยู่ที่ปลายเต้า มีหน้าตัดเป็นรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส.	แปปลายเต้า น. แปซึ่งอยู่ที่ปลายเต้า มีหน้าตัดเป็นรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส.
แปลาน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง แปซึ่งอยู่เหนือแปงวงขึ้นไปหรืออยู่ระหว่างแปหัวเสาจนถึงอกไก่ มีหน้าตัดเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าหรือสี่เหลี่ยมจัตุรัสขึ้นอยู่กับระบบของโครงสร้างหลังคา.	แปลาน น. แปซึ่งอยู่เหนือแปงวงขึ้นไปหรืออยู่ระหว่างแปหัวเสาจนถึงอกไก่ มีหน้าตัดเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าหรือสี่เหลี่ยมจัตุรัสขึ้นอยู่กับระบบของโครงสร้างหลังคา.
แปวง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง แปที่วางอยู่บนจันทันกันสาดหรือจันทันระเบียงของเรือนไทย โบสถ์ วิหาร หรือวางอยู่บนจันทันสำหรับอาคารที่มีหลังคาทรงปั้นหยา.	แปวง น. แปที่วางอยู่บนจันทันกันสาดหรือจันทันระเบียงของเรือนไทย โบสถ์ วิหาร หรือวางอยู่บนจันทันสำหรับอาคารที่มีหลังคาทรงปั้นหยา.
แปหัวเสา เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง แปซึ่งพาดบนหัวเสาประธาน มักมีรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส.	แปหัวเสา น. แปซึ่งพาดบนหัวเสาประธาน มักมีรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส.
แปหาญ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-หยิง	เป็นคำนาม หมายถึง แปที่รับนาคสะดุ้งที่โบสถ์ วิหาร หรือปราสาท.	แปหาญ น. แปที่รับนาคสะดุ้งที่โบสถ์ วิหาร หรือปราสาท.
แปเหลี่ยม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง แปซึ่งอยู่ระหว่างอกไก่กับแปงวง หรือระหว่างแปงวงกับแปหัวเสา มีหน้าตัดเป็นรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส.	แปเหลี่ยม น. แปซึ่งอยู่ระหว่างอกไก่กับแปงวง หรือระหว่างแปงวงกับแปหัวเสา มีหน้าตัดเป็นรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส.
แป้ง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่เป็นผงละเอียดได้จากเมล็ดพืช ผลไม้ และรากไม้ เป็นต้น ใช้เป็นอาหาร, ผงขาว ๆ ที่ทําด้วยหินเป็นต้น สําหรับผัดหน้า.	แป้ง น. สิ่งที่เป็นผงละเอียดได้จากเมล็ดพืช ผลไม้ และรากไม้ เป็นต้น ใช้เป็นอาหาร, ผงขาว ๆ ที่ทําด้วยหินเป็นต้น สําหรับผัดหน้า.
แป้งกระแจะ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-งอ-งู-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-จอ-จาน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง แป้งที่ผสมผงกระแจะ ใช้ละลายน้ำ สำหรับทาหรือเจิม.	แป้งกระแจะ น. แป้งที่ผสมผงกระแจะ ใช้ละลายน้ำ สำหรับทาหรือเจิม.
แป้งข้าวสาลี, แป้งสาลี แป้งข้าวสาลี เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-งอ-งู-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี แป้งสาลี เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง แป้งที่ได้จากการบดเมล็ดข้าวสาลี ใช้ทําขนมปังเป็นต้น, แป้งมี่ หรือ แป้งหมี่ ก็เรียก.	แป้งข้าวสาลี, แป้งสาลี น. แป้งที่ได้จากการบดเมล็ดข้าวสาลี ใช้ทําขนมปังเป็นต้น, แป้งมี่ หรือ แป้งหมี่ ก็เรียก.
แป้งข้าวหมาก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-งอ-งู-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง แป้งที่เป็นเชื้อสําหรับทําข้าวหมาก.	แป้งข้าวหมาก น. แป้งที่เป็นเชื้อสําหรับทําข้าวหมาก.
แป้งแข็ง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-ขอ-ไข่-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง แป้งผัดหน้าที่อัดเป็นก้อนแน่นหรือเป็นแผ่น มักบรรจุในตลับ.	แป้งแข็ง น. แป้งผัดหน้าที่อัดเป็นก้อนแน่นหรือเป็นแผ่น มักบรรจุในตลับ.
แป้งจี่ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-งอ-งู-จอ-จาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อขนมอย่างหนึ่ง มักทําด้วยแป้งข้าวเหนียวดํา ผสมกับมะพร้าว เกลือ นํ้าตาล แล้วทอดเป็นแผ่นเล็ก ๆ แบน ๆ ลงบนกระทะแบนที่ทานํ้ามันน้อย ๆ; แป้งขนมจีนที่ทําเป็นแผ่นแล้วเผาไฟ.	แป้งจี่ น. ชื่อขนมอย่างหนึ่ง มักทําด้วยแป้งข้าวเหนียวดํา ผสมกับมะพร้าว เกลือ นํ้าตาล แล้วทอดเป็นแผ่นเล็ก ๆ แบน ๆ ลงบนกระทะแบนที่ทานํ้ามันน้อย ๆ; แป้งขนมจีนที่ทําเป็นแผ่นแล้วเผาไฟ.
แป้งญวน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-งอ-งู-ยอ-หยิง-วอ-แหวน-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง แป้งข้าวเจ้า.	แป้งญวน (โบ) น. แป้งข้าวเจ้า.
แป้งเท้ายายม่อม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง แป้งที่ทำจากหัวของต้นเท้ายายม่อม.	แป้งเท้ายายม่อม น. แป้งที่ทำจากหัวของต้นเท้ายายม่อม.
แป้งนวล เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-งอ-งู-นอ-หนู-วอ-แหวน-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง ผงสีขาวที่ทําด้วยหินปูนเป็นต้น แล้วทําเป็นเม็ด ๆ สําหรับผัดหน้า.	แป้งนวล น. ผงสีขาวที่ทําด้วยหินปูนเป็นต้น แล้วทําเป็นเม็ด ๆ สําหรับผัดหน้า.
แป้งเปียก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง แป้งเจือเกลือเล็กน้อยตั้งไฟกวนให้ข้น ใช้เป็นอาหาร, แป้งที่ตั้งไฟกวนให้ข้นเหนียว ใช้แทนกาว.	แป้งเปียก น. แป้งเจือเกลือเล็กน้อยตั้งไฟกวนให้ข้น ใช้เป็นอาหาร, แป้งที่ตั้งไฟกวนให้ข้นเหนียว ใช้แทนกาว.
แป้งฝุ่น เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-งอ-งู-ฝอ-ฝา-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง แป้งเป็นผงละเอียด ใช้ผัดหน้าหรือทาตัว.	แป้งฝุ่น น. แป้งเป็นผงละเอียด ใช้ผัดหน้าหรือทาตัว.
แป้งมัน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-งอ-งู-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง แป้งที่ทําจากมันสําปะหลัง, แป้งสิงคโปร์ ก็เรียก.	แป้งมัน น. แป้งที่ทําจากมันสําปะหลัง, แป้งสิงคโปร์ ก็เรียก.
แป้งมี่ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-งอ-งู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง แป้งข้าวสาลี, แป้งสาลี หรือ แป้งหมี่ ก็เรียก.	แป้งมี่ น. แป้งข้าวสาลี, แป้งสาลี หรือ แป้งหมี่ ก็เรียก.
แป้งร่ำ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-งอ-งู-รอ-เรือ-ไม้-เอก-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง แป้งที่ปรุงด้วยเครื่องหอม.	แป้งร่ำ น. แป้งที่ปรุงด้วยเครื่องหอม.
แป้งสด เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-งอ-งู-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง นํ้าอบกับแป้งรํ่านํ้าดอกไม้เทศใช้ชุบผ้าห่อใบตองสําหรับแจก; แป้งที่ทําขึ้นใช้ได้ทันที ไม่ต้องหมักหรือตากแห้ง เช่น ขนมจีนแป้งสด ขนมบัวลอยแป้งสด, ตรงข้ามกับ แป้งหมัก.	แป้งสด น. นํ้าอบกับแป้งรํ่านํ้าดอกไม้เทศใช้ชุบผ้าห่อใบตองสําหรับแจก; แป้งที่ทําขึ้นใช้ได้ทันที ไม่ต้องหมักหรือตากแห้ง เช่น ขนมจีนแป้งสด ขนมบัวลอยแป้งสด, ตรงข้ามกับ แป้งหมัก.
แป้งสารภี เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อี	[–สาระพี] เป็นคำนาม หมายถึง แป้งที่เอาเกสรสารภีตําปนกับแป้งสําหรับทาตัว.	แป้งสารภี [–สาระพี] น. แป้งที่เอาเกสรสารภีตําปนกับแป้งสําหรับทาตัว.
แป้งสิงคโปร์ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-คอ-ควาย-สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง แป้งมันสําปะหลัง, แป้งมัน ก็เรียก.	แป้งสิงคโปร์ น. แป้งมันสําปะหลัง, แป้งมัน ก็เรียก.
แป้งสิบ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ปั้นสิบ.	แป้งสิบ น. ปั้นสิบ.
แป้งหมัก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-งอ-งู-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง แป้งขนมจีนที่ทำจากข้าวที่หมักไว้ก่อน, ตรงข้ามกับ แป้งสด.	แป้งหมัก น. แป้งขนมจีนที่ทำจากข้าวที่หมักไว้ก่อน, ตรงข้ามกับ แป้งสด.
แป้งหมี่ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-งอ-งู-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง แป้งข้าวสาลี, แป้งสาลี หรือ แป้งมี่ ก็เรียก.	แป้งหมี่ น. แป้งข้าวสาลี, แป้งสาลี หรือ แป้งมี่ ก็เรียก.
แป้งเหล้า เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	[–เล่า] เป็นคำนาม หมายถึง แป้งที่เป็นเชื้อสําหรับทําเหล้า.	แป้งเหล้า [–เล่า] น. แป้งที่เป็นเชื้อสําหรับทําเหล้า.
แป๋ง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-จัด-ตะ-วา-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังเช่นนั้น.	แป๋ง ว. เสียงดังเช่นนั้น.
แป้งแช่ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-ชอ-ช้าง-ไม้-เอก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาเฉพาะถิ่น เป็นคำนาม หมายถึง ปลาทุงงะ. ในวงเล็บ ดู ทุงงะ เขียนว่า ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-งอ-งู-สะ-หระ-อะ.	แป้งแช่ (ถิ่น) น. ปลาทุงงะ. (ดู ทุงงะ).
แปด เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง จํานวนเจ็ดบวกหนึ่ง; ชื่อเดือนจันทรคติ เรียกว่าเดือน ๘ ตกในราวเดือนกรกฎาคม–สิงหาคม, ถ้าปีใดมีอธิกมาส คือ มีเดือน ๘ สองหน เรียกว่า เดือน ๘ แรก และ ๘ หลัง.	แปด ๑ น. จํานวนเจ็ดบวกหนึ่ง; ชื่อเดือนจันทรคติ เรียกว่าเดือน ๘ ตกในราวเดือนกรกฎาคม–สิงหาคม, ถ้าปีใดมีอธิกมาส คือ มีเดือน ๘ สองหน เรียกว่า เดือน ๘ แรก และ ๘ หลัง.
แปดบท เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ดอ-เด็ก-บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.	แปดบท น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.
แปดสาแหรก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ดอ-เด็ก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-กอ-ไก่	[–แหฺรก] เป็นคำนาม หมายถึง คําเรียกต้นวงศ์สกุล คือ บิดามารดาของปู่และย่า ๔ ของตาและยาย ๔ รวมเป็น ๘ ที่เป็นผู้ดีทั้งฝ่ายบิดาและมารดา เรียกว่า ผู้ดีแปดสาแหรก (เทียบสาแหรกที่มีข้างละ ๔ ขา ๒ ข้างเป็น ๘ ขา). ในวงเล็บ ดู ผู้ดีแปดสาแหรก เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ดอ-เด็ก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-กอ-ไก่ ที่ ผู้ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท.	แปดสาแหรก [–แหฺรก] น. คําเรียกต้นวงศ์สกุล คือ บิดามารดาของปู่และย่า ๔ ของตาและยาย ๔ รวมเป็น ๘ ที่เป็นผู้ดีทั้งฝ่ายบิดาและมารดา เรียกว่า ผู้ดีแปดสาแหรก (เทียบสาแหรกที่มีข้างละ ๔ ขา ๒ ข้างเป็น ๘ ขา). (ดู ผู้ดีแปดสาแหรก ที่ ผู้).
แปดเหลี่ยมแปดคม, แปดเหลี่ยมสิบสองคม แปดเหลี่ยมแปดคม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ดอ-เด็ก-คอ-ควาย-มอ-ม้า แปดเหลี่ยมสิบสองคม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-สอ-เสือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-คอ-ควาย-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีเล่ห์เหลี่ยมมาก.	แปดเหลี่ยมแปดคม, แปดเหลี่ยมสิบสองคม (สำ) ว. มีเล่ห์เหลี่ยมมาก.
แปด เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง เปื้อน, มักพูดเข้าคู่กันเป็น แปดเปื้อน; ปน, ระคน, มักพูดเข้าคู่กันเป็น แปดปน.	แปด ๒ ก. เปื้อน, มักพูดเข้าคู่กันเป็น แปดเปื้อน; ปน, ระคน, มักพูดเข้าคู่กันเป็น แปดปน.
แปดปน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ดอ-เด็ก-ปอ-ปลา-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ปน, ระคน.	แปดปน ก. ปน, ระคน.
แปดเปื้อน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เปื้อน.	แปดเปื้อน ก. เปื้อน.
แป๊ด เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-ตรี-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังอย่างเสียงบีบแตร, แป๊น ก็ว่า.	แป๊ด ว. เสียงดังอย่างเสียงบีบแตร, แป๊น ก็ว่า.
แป๊ดแป๋ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-ตรี-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-จัด-ตะ-วา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีลักษณะแบนราบเพราะถูกกดถูกเหยียบเป็นต้น ในคำ แบนแป๊ดแป๋, แต๊ดแต๋ ก็ว่า.	แป๊ดแป๋ ว. มีลักษณะแบนราบเพราะถูกกดถูกเหยียบเป็นต้น ในคำ แบนแป๊ดแป๋, แต๊ดแต๋ ก็ว่า.
แปทู เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคใต้ เป็นคำนาม หมายถึง อกไก่.	แปทู (ถิ่น–ปักษ์ใต้) น. อกไก่.
แป้น เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง กระดานที่มักมีรูปกลมแบน, ไม้ฐานสําหรับปั้นหม้อ, ไม้กระดานที่ติดไว้บนหัวเสา; ไม้สําหรับสอยผลไม้ชนิดหนึ่ง; เหล็กที่เจาะเป็นรูสําหรับชักลวด.	แป้น ๑ น. กระดานที่มักมีรูปกลมแบน, ไม้ฐานสําหรับปั้นหม้อ, ไม้กระดานที่ติดไว้บนหัวเสา; ไม้สําหรับสอยผลไม้ชนิดหนึ่ง; เหล็กที่เจาะเป็นรูสําหรับชักลวด.
แป้น เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลาทะเลหรือปลานํ้ากร่อยในสกุล Leiognathus, Secutor และ Gazza วงศ์ Leiognathidae เป็นปลาขนาดเล็ก ลําตัวป้อม แบนข้างมาก มักมีสีเงินหรือสีเนื้อ และเป็นอีกชื่อหนึ่งของปลาดอกหมากทุกชนิดในสกุล Gerres และ Pentaprion วงศ์ Gerreidae โดยเฉพาะ แป้นแก้ว คือ Pentaprion longimanus และยังอาจพบเป็นชื่อเรียกปลาข้าวเม่าในสกุล Ambassis วงศ์ Ambassidae ด้วย.	แป้น ๒ น. ชื่อปลาทะเลหรือปลานํ้ากร่อยในสกุล Leiognathus, Secutor และ Gazza วงศ์ Leiognathidae เป็นปลาขนาดเล็ก ลําตัวป้อม แบนข้างมาก มักมีสีเงินหรือสีเนื้อ และเป็นอีกชื่อหนึ่งของปลาดอกหมากทุกชนิดในสกุล Gerres และ Pentaprion วงศ์ Gerreidae โดยเฉพาะ แป้นแก้ว คือ Pentaprion longimanus และยังอาจพบเป็นชื่อเรียกปลาข้าวเม่าในสกุล Ambassis วงศ์ Ambassidae ด้วย.
แป้น เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-นอ-หนู ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อส้มพันธุ์หนึ่งของชนิด Citrus reticulata Blanco ผลแป้น ๆ.	แป้น ๓ น. ชื่อส้มพันธุ์หนึ่งของชนิด Citrus reticulata Blanco ผลแป้น ๆ.
แป้น เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-นอ-หนู ความหมายที่ ๔	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กลมแบนอย่างลูกจัน.	แป้น ๔ ว. กลมแบนอย่างลูกจัน.
แป๊น เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-ตรี-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังอย่างเสียงบีบแตร, แป๊ด ก็ว่า.	แป๊น ว. เสียงดังอย่างเสียงบีบแตร, แป๊ด ก็ว่า.
แปบ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ถั่วแปบ. ในวงเล็บ ดู ถั่วแปบ เขียนว่า ถอ-ถุง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-วอ-แหวน-สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-บอ-ไบ-ไม้ ที่ ถั่ว เขียนว่า ถอ-ถุง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑.	แปบ ๑ น. ถั่วแปบ. (ดู ถั่วแปบ ที่ ถั่ว ๑).
แปบ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลานํ้าจืดทุกชนิดในสกุล Paralaubuca และ Oxygaster วงศ์ Cyprinidae ลําตัวแบนข้างมาก สันท้องคม ไม่มีหนวด ขนาดยาวไม่เกิน ๑๐ เซนติเมตร เช่น ชนิด P. riveroi, แปบขาว (O. oxygastroides) ทั้งยังหมายถึงปลาท้องพลุ (Cultrops siamensis) ซึ่งอยู่ในวงศ์เดียวกันด้วย.	แปบ ๒ น. ชื่อปลานํ้าจืดทุกชนิดในสกุล Paralaubuca และ Oxygaster วงศ์ Cyprinidae ลําตัวแบนข้างมาก สันท้องคม ไม่มีหนวด ขนาดยาวไม่เกิน ๑๐ เซนติเมตร เช่น ชนิด P. riveroi, แปบขาว (O. oxygastroides) ทั้งยังหมายถึงปลาท้องพลุ (Cultrops siamensis) ซึ่งอยู่ในวงศ์เดียวกันด้วย.
แปบ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๓	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แบน.	แปบ ๓ ว. แบน.
แป๊บ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-ตรี-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ท่อนํ้า, ท่อไอเสีย. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ pipe เขียนว่า พี-ไอ-พี-อี.	แป๊บ ๑ น. ท่อนํ้า, ท่อไอเสีย. (อ. pipe).
แป๊บ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-ตรี-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งสําหรับติดแทนลูกดุมมี ๒ อันประกบกัน.	แป๊บ ๒ น. สิ่งสําหรับติดแทนลูกดุมมี ๒ อันประกบกัน.
แป๊บ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-ตรี-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๓	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ประเดี๋ยวเดียว ในคําว่า แป๊บเดียว.	แป๊บ ๓ ว. ประเดี๋ยวเดียว ในคําว่า แป๊บเดียว.
แปม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง เปื้อน, กลั้ว, ระคน, มักพูดเข้าคู่กับคํา ปน เป็น แปมปน หรือ ปนแปม.	แปม ก. เปื้อน, กลั้ว, ระคน, มักพูดเข้าคู่กับคํา ปน เป็น แปมปน หรือ ปนแปม.
แปร เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ	[แปฺร] เป็นคำกริยา หมายถึง เปลี่ยนกลายไปจากลักษณะหรือภาวะเดิม.	แปร [แปฺร] ก. เปลี่ยนกลายไปจากลักษณะหรือภาวะเดิม.
แปรขบวน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ขอ-ไข่-บอ-ไบ-ไม้-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง กระจายแถวเพื่อเปลี่ยนเป็นรูปลักษณะต่าง ๆ.	แปรขบวน ก. กระจายแถวเพื่อเปลี่ยนเป็นรูปลักษณะต่าง ๆ.
แปรไข้ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ขอ-ไข่-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง วิธีรักษาโดยวางยาตามแบบแพทย์แผนโบราณ เพื่อบรรเทาโรคหนักให้เบาลง.	แปรไข้ น. วิธีรักษาโดยวางยาตามแบบแพทย์แผนโบราณ เพื่อบรรเทาโรคหนักให้เบาลง.
แปรญัตติ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ยอ-หยิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำกริยา หมายถึง แก้ถ้อยคําหรือเนื้อความในร่างกฎหมายที่สภารับหลักการแล้ว.	แปรญัตติ ก. แก้ถ้อยคําหรือเนื้อความในร่างกฎหมายที่สภารับหลักการแล้ว.
แปรธาตุ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้ธาตุหนึ่งกลายเป็นอีกธาตุหนึ่ง. เป็นคำนาม หมายถึง แปรรูป, แจงรูป.	แปรธาตุ ก. ทําให้ธาตุหนึ่งกลายเป็นอีกธาตุหนึ่ง. น. แปรรูป, แจงรูป.
แปรปรวน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาไม่อยู่ที่เป็นปรกติ เช่น อากาศแปรปรวน, รวนเร เช่น ใจแปรปรวน, ปรวนแปร ก็ว่า.	แปรปรวน ก. เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาไม่อยู่ที่เป็นปรกติ เช่น อากาศแปรปรวน, รวนเร เช่น ใจแปรปรวน, ปรวนแปร ก็ว่า.
แปรปากหลากคำ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-คอ-ควาย-สะ-หระ-อำ	เป็นคำกริยา หมายถึง พูดกลับกลอกไม่ยั่งยืนคํา.	แปรปากหลากคำ ก. พูดกลับกลอกไม่ยั่งยืนคํา.
แปรผัน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เปลี่ยนแปลงไป, กลับกลายไป, ผันแปร ก็ว่า; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในคณิตศาสตร์ หมายถึง เพิ่มขึ้นหรือลดลงโดยสัดส่วนที่เท่า ๆ กัน มี ๒ กรณี คือ แปรผันโดยตรง และ แปรผันแบบผกผัน.	แปรผัน ก. เปลี่ยนแปลงไป, กลับกลายไป, ผันแปร ก็ว่า; (คณิต) เพิ่มขึ้นหรือลดลงโดยสัดส่วนที่เท่า ๆ กัน มี ๒ กรณี คือ แปรผันโดยตรง และ แปรผันแบบผกผัน.
แปรผันโดยตรง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-โอ-ดอ-เด็ก-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในคณิตศาสตร์ เป็นคำกริยา หมายถึง ลักษณะที่จํานวนที่ ๑ เพิ่มขึ้นหรือลดลงจากเดิมกี่เท่าก็ตาม เป็นเหตุให้จํานวนที่ ๒ เพิ่มขึ้นหรือลดลงจากเดิมโดยสัดส่วนเท่า ๆ กัน.	แปรผันโดยตรง (คณิต) ก. ลักษณะที่จํานวนที่ ๑ เพิ่มขึ้นหรือลดลงจากเดิมกี่เท่าก็ตาม เป็นเหตุให้จํานวนที่ ๒ เพิ่มขึ้นหรือลดลงจากเดิมโดยสัดส่วนเท่า ๆ กัน.
แปรผันแบบผกผัน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-บอ-ไบ-ไม้-บอ-ไบ-ไม้-ผอ-ผึ้ง-กอ-ไก่-ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในคณิตศาสตร์ เป็นคำกริยา หมายถึง ลักษณะที่จํานวนที่ ๑ เพิ่มขึ้นจากเดิมกี่เท่าก็ตาม เป็นเหตุให้จํานวนที่ ๒ ลดลงจากเดิมโดยสัดส่วนเท่า ๆ กัน หรือเมื่อจํานวนที่ ๑ ลดลงจากเดิมกี่เท่าก็ตาม เป็นเหตุให้จํานวนที่ ๒ เพิ่มขึ้นจากเดิมโดยสัดส่วนเท่า ๆ กัน.	แปรผันแบบผกผัน (คณิต) ก. ลักษณะที่จํานวนที่ ๑ เพิ่มขึ้นจากเดิมกี่เท่าก็ตาม เป็นเหตุให้จํานวนที่ ๒ ลดลงจากเดิมโดยสัดส่วนเท่า ๆ กัน หรือเมื่อจํานวนที่ ๑ ลดลงจากเดิมกี่เท่าก็ตาม เป็นเหตุให้จํานวนที่ ๒ เพิ่มขึ้นจากเดิมโดยสัดส่วนเท่า ๆ กัน.
แปรพระราชฐาน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[–พฺระราดชะถาน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำกริยา หมายถึง เปลี่ยนสถานที่ประทับไปอยู่ที่อื่นเป็นการชั่วคราว.	แปรพระราชฐาน [–พฺระราดชะถาน] (ราชา) ก. เปลี่ยนสถานที่ประทับไปอยู่ที่อื่นเป็นการชั่วคราว.
แปรพักตร์ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาใจออกหาก, ไม่ซื่อตรง.	แปรพักตร์ ก. เอาใจออกหาก, ไม่ซื่อตรง.
แปรรูป เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ปอ-ปลา	เป็นคำนาม หมายถึง วิธีเอาเถ้าถ่านและกระดูกศพที่เผาเสร็จแล้วบนกองฟอนมาเรียงลําดับเป็นอย่างรูปคน ให้หัวอยู่ทางทิศตะวันตกแล้วหันกลับมาทางทิศตะวันออก, แจงรูป หรือ แปรธาตุ ก็ว่า; เรียกไม้ซุงที่เลื่อยเปิดปีกแล้วทําเป็นแผ่นกระดานเป็นต้นว่า ไม้แปรรูป.	แปรรูป น. วิธีเอาเถ้าถ่านและกระดูกศพที่เผาเสร็จแล้วบนกองฟอนมาเรียงลําดับเป็นอย่างรูปคน ให้หัวอยู่ทางทิศตะวันตกแล้วหันกลับมาทางทิศตะวันออก, แจงรูป หรือ แปรธาตุ ก็ว่า; เรียกไม้ซุงที่เลื่อยเปิดปีกแล้วทําเป็นแผ่นกระดานเป็นต้นว่า ไม้แปรรูป.
แปรอักษร เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-รอ-เรือ	เป็นคำกริยา หมายถึง ทำให้มีตัวอักษรหรือภาพปรากฏขึ้น โดยใช้คนจำนวนมากที่อยู่บนอัฒจันทร์ ยกกระดาษ ผ้า หรือวัสดุอื่น ๆ ขึ้นมาพร้อม ๆ กัน ให้เห็นเป็นตัวหนังสือหรือภาพ (มักใช้ประกอบในการเชียร์กีฬา การแสดงกลางแจ้ง หรือกิจกรรมสำคัญ ๆ).	แปรอักษร ก. ทำให้มีตัวอักษรหรือภาพปรากฏขึ้น โดยใช้คนจำนวนมากที่อยู่บนอัฒจันทร์ ยกกระดาษ ผ้า หรือวัสดุอื่น ๆ ขึ้นมาพร้อม ๆ กัน ให้เห็นเป็นตัวหนังสือหรือภาพ (มักใช้ประกอบในการเชียร์กีฬา การแสดงกลางแจ้ง หรือกิจกรรมสำคัญ ๆ).
แปร๋, แปร๋แปร้น แปร๋ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-จัด-ตะ-วา แปร๋แปร้น เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-จัด-ตะ-วา-สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังแหลมอย่างเสียงช้างร้องเมื่อโกรธหรือตกใจ, แปร้นแปร๋ ก็ว่า.	แปร๋, แปร๋แปร้น ว. เสียงดังแหลมอย่างเสียงช้างร้องเมื่อโกรธหรือตกใจ, แปร้นแปร๋ ก็ว่า.
แปรก, แปรกบัง แปรก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-กอ-ไก่ แปรกบัง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	[ปะแหฺรก, ปะแหฺรก–] เป็นคำนาม หมายถึง ไม้ยาวสำหรับประกับหัวเพลาทั้ง ๒ ข้างของเกวียนหรือราชรถ กันไม่ให้ลูกล้อเลื่อนหลุด โดยมีไม้ขวางทางหรือแปรกขวางทางยึดหัวท้ายทั้ง ๒ ด้าน.	แปรก, แปรกบัง [ปะแหฺรก, ปะแหฺรก–] น. ไม้ยาวสำหรับประกับหัวเพลาทั้ง ๒ ข้างของเกวียนหรือราชรถ กันไม่ให้ลูกล้อเลื่อนหลุด โดยมีไม้ขวางทางหรือแปรกขวางทางยึดหัวท้ายทั้ง ๒ ด้าน.
แปรกขวางทาง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ไม้ขวางทางที่ยึดหัวท้ายทั้ง ๒ ด้านของแปรกบัง.	แปรกขวางทาง น. ไม้ขวางทางที่ยึดหัวท้ายทั้ง ๒ ด้านของแปรกบัง.
แปรง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-งอ-งู	[แปฺรง] เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งของอย่างหนึ่งทําด้วยขนสัตว์ ลวด ฯลฯ สําหรับใช้ปัด หวี สีฟัน หรือขัดถูสิ่งของอื่น ๆ, ลักษณนามว่า อัน; ขนเส้นแข็งที่ขึ้นบนคอหมูเป็นแถว ๆ. เป็นคำกริยา หมายถึง ปัด เช็ด หรือถูด้วยแปรง.	แปรง [แปฺรง] น. สิ่งของอย่างหนึ่งทําด้วยขนสัตว์ ลวด ฯลฯ สําหรับใช้ปัด หวี สีฟัน หรือขัดถูสิ่งของอื่น ๆ, ลักษณนามว่า อัน; ขนเส้นแข็งที่ขึ้นบนคอหมูเป็นแถว ๆ. ก. ปัด เช็ด หรือถูด้วยแปรง.
แปร่ง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-เอก-งอ-งู	[แปฺร่ง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีเสียงพูดผิดเพี้ยนไปจากเสียงที่พูดกันเป็นปรกติในถิ่นนั้น ๆ, ไม่สนิท.	แปร่ง [แปฺร่ง] ว. มีเสียงพูดผิดเพี้ยนไปจากเสียงที่พูดกันเป็นปรกติในถิ่นนั้น ๆ, ไม่สนิท.
แปร่งหู เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-เอก-งอ-งู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ผิดเพี้ยนไปจากที่เคยตกลงกันไว้, มีเสียงพูดที่ผิดเพี้ยนไปจากปรกติ เนื่องจากมีอารมณ์ไม่พอใจแฝงอยู่.	แปร่งหู ว. ผิดเพี้ยนไปจากที่เคยตกลงกันไว้, มีเสียงพูดที่ผิดเพี้ยนไปจากปรกติ เนื่องจากมีอารมณ์ไม่พอใจแฝงอยู่.
แปรงล้างขวด เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-งอ-งู-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ขอ-ไข่-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Callistemon viminalis (Sol. ex Gaertn.) G. Don ex Loud. ในวงศ์ Myrtaceae ก้านชูอับเรณูสีแดงเป็นฝอยเหมือนแปรง.	แปรงล้างขวด น. ชื่อไม้ต้นชนิด Callistemon viminalis (Sol. ex Gaertn.) G. Don ex Loud. ในวงศ์ Myrtaceae ก้านชูอับเรณูสีแดงเป็นฝอยเหมือนแปรง.
แปรงหูหนู เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-งอ-งู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อู	ดู กระดูกอึ่ง เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู.	แปรงหูหนู ดู กระดูกอึ่ง.
แปร๊ด เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-ตรี-ดอ-เด็ก	[แปฺร๊ด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง จัด, มาก, (ใช้แก่รสบางรสหรือสีบางสี) เช่น เปรี้ยวแปร๊ด แดงแปร๊ด.	แปร๊ด [แปฺร๊ด] ว. จัด, มาก, (ใช้แก่รสบางรสหรือสีบางสี) เช่น เปรี้ยวแปร๊ด แดงแปร๊ด.
แปร้น เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-โท-นอ-หนู	[แปฺร้น] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงตะเบ็งเอ็ดอึงอย่างคนขึ้นเสียงทะเลาะกัน, แปร๋น หรือ แปร๋น ๆ ก็ว่า.	แปร้น [แปฺร้น] ว. เสียงตะเบ็งเอ็ดอึงอย่างคนขึ้นเสียงทะเลาะกัน, แปร๋น หรือ แปร๋น ๆ ก็ว่า.
แปร้นแปร๋ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-โท-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-จัด-ตะ-วา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังแหลมอย่างเสียงช้างร้องเมื่อโกรธหรือตกใจ, แปร๋ หรือ แปร๋แปร้น ก็ว่า.	แปร้นแปร๋ ว. เสียงดังแหลมอย่างเสียงช้างร้องเมื่อโกรธหรือตกใจ, แปร๋ หรือ แปร๋แปร้น ก็ว่า.
แปร๋น, แปร๋น ๆ แปร๋น เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-จัด-ตะ-วา-นอ-หนู แปร๋น ๆ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-จัด-ตะ-วา-นอ-หนู ไม้-ยะ-มก	[แปฺร๋น] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แปร้น.	แปร๋น, แปร๋น ๆ [แปฺร๋น] ว. แปร้น.
แประ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	[แปฺระ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่เพียบจวนจะจม (ใช้แก่เรือ) ในคำว่า เพียบแประ, เต็มที่ เช่น เมาแประ.	แประ [แปฺระ] ว. อาการที่เพียบจวนจะจม (ใช้แก่เรือ) ในคำว่า เพียบแประ, เต็มที่ เช่น เมาแประ.
แปล เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง	[แปฺล] เป็นคำกริยา หมายถึง ถ่ายความหมายจากภาษาหนึ่งมาเป็นอีกภาษาหนึ่ง, ทําให้เข้าใจความหมาย.	แปล [แปฺล] ก. ถ่ายความหมายจากภาษาหนึ่งมาเป็นอีกภาษาหนึ่ง, ทําให้เข้าใจความหมาย.
แปลโดยอรรถ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-โอ-ดอ-เด็ก-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ถอ-ถุง	เป็นคำกริยา หมายถึง แปลตามเนื้อความ, แปลตามอรรถ ก็ว่า.	แปลโดยอรรถ ก. แปลตามเนื้อความ, แปลตามอรรถ ก็ว่า.
แปลตามตัว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง แปลตามตัวอักษรหรือคำพูดเป็นคำ ๆ ไป.	แปลตามตัว ก. แปลตามตัวอักษรหรือคำพูดเป็นคำ ๆ ไป.
แปลตามเนื้อความ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง แปลเอาความ, แปลตามอรรถ หรือ แปลโดยอรรถ ก็ว่า.	แปลตามเนื้อความ ก. แปลเอาความ, แปลตามอรรถ หรือ แปลโดยอรรถ ก็ว่า.
แปลตามพยัญชนะ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-พอ-พาน-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง แปลตามตัวอักษร, แปลความหมายของคําอย่างตรงไปตรงมาคําต่อคํา.	แปลตามพยัญชนะ ก. แปลตามตัวอักษร, แปลความหมายของคําอย่างตรงไปตรงมาคําต่อคํา.
แปลตามอรรถ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ถอ-ถุง	เป็นคำกริยา หมายถึง แปลตามเนื้อความ.	แปลตามอรรถ ก. แปลตามเนื้อความ.
แปลยกศัพท์ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-สอ-สา-ลา-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-ทอ-ทะ-หาน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง ยกคําบาลีขึ้นมาแปลเป็นไทยไปทีละคํา.	แปลยกศัพท์ ก. ยกคําบาลีขึ้นมาแปลเป็นไทยไปทีละคํา.
แปลร้อย เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง แปลเอาความโดยยกศัพท์บาลีมาคั่นไว้.	แปลร้อย ก. แปลเอาความโดยยกศัพท์บาลีมาคั่นไว้.
แปลเอาความ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง แปลภาษาหนึ่งเป็นอีกภาษาหนึ่งโดยถือความหมายเป็นสำคัญ.	แปลเอาความ ก. แปลภาษาหนึ่งเป็นอีกภาษาหนึ่งโดยถือความหมายเป็นสำคัญ.
แปล้ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-โท	[แปฺล้] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แบนราบ เช่น หวีผมแปล้, เพียบ, เต็มที่ เช่น อิ่มแปล้ หนักแปล้; เตี้ยลง.	แปล้ [แปฺล้] ว. แบนราบ เช่น หวีผมแปล้, เพียบ, เต็มที่ เช่น อิ่มแปล้ หนักแปล้; เตี้ยลง.
แปล้น้ำ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-โท-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำกริยา หมายถึง ปริ่มน้ำ เช่น เรือแปล้น้ำ.	แปล้น้ำ ก. ปริ่มน้ำ เช่น เรือแปล้น้ำ.
แปลก, แปลก ๆ แปลก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ แปลก ๆ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ ไม้-ยะ-มก	[แปฺลก] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แตกต่างไปจากที่เคยคิด เคยรู้ เคยเห็น เป็นต้น เช่น แปลกตา แปลกใจ; ต่าง, เพี้ยนไป, ผิดปรกติ เช่น เป็นคนแปลก.	แปลก, แปลก ๆ [แปฺลก] ว. แตกต่างไปจากที่เคยคิด เคยรู้ เคยเห็น เป็นต้น เช่น แปลกตา แปลกใจ; ต่าง, เพี้ยนไป, ผิดปรกติ เช่น เป็นคนแปลก.
แปลกปลอม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสิ่งอื่นหรือพวกอื่นปนเข้ามา.	แปลกปลอม ว. มีสิ่งอื่นหรือพวกอื่นปนเข้ามา.
แปลง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-งอ-งู ความหมายที่ ๑	[แปฺลง] เป็นคำนาม หมายถึง ที่โล่งแห่งหนึ่ง ๆ เช่น คล้องช้างกลางแปลง, พื้นที่ที่กําหนดไว้แห่งหนึ่ง ๆ เช่น นาแปลงหนึ่ง, ที่เป็นแอ่งมีโคลนเลนซึ่งคนหรือสัตว์ทําขึ้น เช่น แปลงหมู แปลงควาย.	แปลง ๑ [แปฺลง] น. ที่โล่งแห่งหนึ่ง ๆ เช่น คล้องช้างกลางแปลง, พื้นที่ที่กําหนดไว้แห่งหนึ่ง ๆ เช่น นาแปลงหนึ่ง, ที่เป็นแอ่งมีโคลนเลนซึ่งคนหรือสัตว์ทําขึ้น เช่น แปลงหมู แปลงควาย.
แปลง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-งอ-งู ความหมายที่ ๒	[แปฺลง] เป็นคำกริยา หมายถึง เปลี่ยนสิ่งเดิมให้ผิดแปลกออกไป, เปลี่ยนรูปทั้งหมดให้กลายเป็นอีกรูปหนึ่ง เช่น ยักษ์แปลงเป็นมนุษย์, จําแลง ก็ว่า, เปลี่ยนจากรูปเดิมแต่บางส่วน เช่น คนดีแปลงเป็นคนง่อย, เปลี่ยนจากรูปเดิมโดยแก้ไข เปลี่ยนแปลงบ้างเล็กน้อย เช่น เรือนชั้นเดียวแปลงให้เป็น ๒ ชั้น, ดัดแปลง ก็ว่า; ทํา เช่น แปลงขวัญ.	แปลง ๒ [แปฺลง] ก. เปลี่ยนสิ่งเดิมให้ผิดแปลกออกไป, เปลี่ยนรูปทั้งหมดให้กลายเป็นอีกรูปหนึ่ง เช่น ยักษ์แปลงเป็นมนุษย์, จําแลง ก็ว่า, เปลี่ยนจากรูปเดิมแต่บางส่วน เช่น คนดีแปลงเป็นคนง่อย, เปลี่ยนจากรูปเดิมโดยแก้ไข เปลี่ยนแปลงบ้างเล็กน้อย เช่น เรือนชั้นเดียวแปลงให้เป็น ๒ ชั้น, ดัดแปลง ก็ว่า; ทํา เช่น แปลงขวัญ.
แปลงชาติ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-งอ-งู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง แปลงสัญชาติ.	แปลงชาติ (โบ) ก. แปลงสัญชาติ.
แปลงผี เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-งอ-งู-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง เซ่นผีเป็นการคํานับ.	แปลงผี ก. เซ่นผีเป็นการคํานับ.
แปลงเพศ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สอ-สา-ลา	เป็นคำกริยา หมายถึง เปลี่ยนเพศชายให้เป็นเพศหญิงหรือเปลี่ยนเพศหญิงให้เป็นเพศชาย.	แปลงเพศ ก. เปลี่ยนเพศชายให้เป็นเพศหญิงหรือเปลี่ยนเพศหญิงให้เป็นเพศชาย.
แปลงสัญชาติ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-งอ-งู-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำกริยา หมายถึง เปลี่ยนจากสัญชาติเดิมไปเป็นสัญชาติอื่น, โบราณใช้ว่า แปลงชาติ.	แปลงสัญชาติ (กฎ) ก. เปลี่ยนจากสัญชาติเดิมไปเป็นสัญชาติอื่น, โบราณใช้ว่า แปลงชาติ.
แปลงสาร เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำกริยา หมายถึง สั่งอย่างหนึ่งไปทำเสียอีกอย่างหนึ่ง, แก้สาระสำคัญหรือข้อความในหนังสือจากอย่างหนึ่งไปเป็นอีกอย่างหนึ่ง.	แปลงสาร ก. สั่งอย่างหนึ่งไปทำเสียอีกอย่างหนึ่ง, แก้สาระสำคัญหรือข้อความในหนังสือจากอย่างหนึ่งไปเป็นอีกอย่างหนึ่ง.
แปลง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-งอ-งู ความหมายที่ ๓	[แปฺลง] ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคใต้ เป็นคำกริยา หมายถึง แผลง เช่น แปลงศร ว่า แผลงศร.	แปลง ๓ [แปฺลง] (ถิ่น–ปักษ์ใต้) ก. แผลง เช่น แปลงศร ว่า แผลงศร.
แปลน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	[แปฺลน] เป็นคำนาม หมายถึง เรียกของที่มีเนื้อหรือเปลือกหุ้มไม่รอบ เช่น ทุเรียนแปลน คือ ทุเรียนมีเนื้อหุ้มไม่รอบเม็ด. เป็นคำกริยา หมายถึง ปรากฏ, โผล่, ผุด, เช่น ทุเรียนเม็ดแปลน.	แปลน ๑ [แปฺลน] น. เรียกของที่มีเนื้อหรือเปลือกหุ้มไม่รอบ เช่น ทุเรียนแปลน คือ ทุเรียนมีเนื้อหุ้มไม่รอบเม็ด. ก. ปรากฏ, โผล่, ผุด, เช่น ทุเรียนเม็ดแปลน.
แปลน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	[แปฺลน] เป็นคำนาม หมายถึง แบบที่กะกําหนดไว้. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ plan เขียนว่า พี-แอล-เอ-เอ็น.	แปลน ๒ [แปฺลน] น. แบบที่กะกําหนดไว้. (อ. plan).
แปลน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-นอ-หนู ความหมายที่ ๓	[แปฺลน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เปล่า, ว่าง, ไม่เต็มที่.	แปลน ๓ [แปฺลน] ว. เปล่า, ว่าง, ไม่เต็มที่.
แปลบ, แปลบ ๆ, แปล๊บ, แปล๊บ ๆ แปลบ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-บอ-ไบ-ไม้ แปลบ ๆ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-บอ-ไบ-ไม้ ไม้-ยะ-มก แปล๊บ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-ตรี-บอ-ไบ-ไม้ แปล๊บ ๆ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-ตรี-บอ-ไบ-ไม้ ไม้-ยะ-มก	[แปฺลบ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปลาบ, แวบ, วาบ, (ใช้แก่แสงสว่าง) เช่น ฟ้าแลบแปลบ; อาการที่รู้สึกเจ็บแวบแล่นเข้าไปในกาย, อาการที่รู้สึกวาบเข้าไปในหัวใจ, อาการที่สะดุ้งวับขึ้น.	แปลบ, แปลบ ๆ, แปล๊บ, แปล๊บ ๆ [แปฺลบ] ว. ปลาบ, แวบ, วาบ, (ใช้แก่แสงสว่าง) เช่น ฟ้าแลบแปลบ; อาการที่รู้สึกเจ็บแวบแล่นเข้าไปในกาย, อาการที่รู้สึกวาบเข้าไปในหัวใจ, อาการที่สะดุ้งวับขึ้น.
แป้ว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เบี้ยว, แฟบ, (มักใช้แก่ของที่มีลักษณะกลม ๆ) เช่น ขวดแป้ว ผลไม้แป้ว; อาการที่ใจฝ่อหรือหดหู่ลง ในคำว่า ใจแป้ว.	แป้ว ว. เบี้ยว, แฟบ, (มักใช้แก่ของที่มีลักษณะกลม ๆ) เช่น ขวดแป้ว ผลไม้แป้ว; อาการที่ใจฝ่อหรือหดหู่ลง ในคำว่า ใจแป้ว.
แป๊ว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-ตรี-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงอย่างเสียงแมวร้อง.	แป๊ว ว. เสียงอย่างเสียงแมวร้อง.
แปะ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาของแบน ๆ บาง ๆ ทาบเข้าไป. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังอย่างเสียงตบมือ.	แปะ ก. เอาของแบน ๆ บาง ๆ ทาบเข้าไป. ว. เสียงดังอย่างเสียงตบมือ.
แปะโป้ง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง พิมพ์ลายนิ้วหัวแม่มือเพื่อเป็นหลักฐานเมื่อนำของไปจำนำ, ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง โดยปริยายหมายถึง ซื้อเชื่อ.	แปะโป้ง ก. พิมพ์ลายนิ้วหัวแม่มือเพื่อเป็นหลักฐานเมื่อนำของไปจำนำ, (ปาก) โดยปริยายหมายถึง ซื้อเชื่อ.
แป๊ะ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-ตรี-สะ-หระ-อะ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง ชายจีนแก่; ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.	แป๊ะ (ปาก) น. ชายจีนแก่; ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.
แป๊ะซะ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-ตรี-สะ-หระ-อะ-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่ออาหารใช้ปลานึ่งจิ้มนํ้าส้มกินกับผัก. ในวงเล็บ มาจากภาษาจีน .	แป๊ะซะ น. ชื่ออาหารใช้ปลานึ่งจิ้มนํ้าส้มกินกับผัก. (จ.).
โป เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องเล่นการพนันของจีน กลักทําด้วยทองเหลืองสี่เหลี่ยม มีลูกแดงขาวข้างในใช้ปั่น, ชื่อการพนันอย่างหนึ่ง เล่นโดยเจ้ามือเอาลิ้นโปใส่ลงในฝาครอบโป ไม่ให้คนแทงเห็น ปิดฝาครอบโปแล้วตั้งให้แทง โดยยอมให้คนแทงปั่นโปได้ตามใจชอบ เมื่อเปิด ถ้าลิ้นชักโปซีกขาวตรงกับช่องแต้มไหน ก็นับว่าโปออกแต้มนั้น โปมีประตูสำหรับแทงเพียง ๔ ประตู คือ หน่วย สอง สาม และครบ มีวิธีแทง ๗ วิธี คือ เหม็ง กั๊ก เลี่ยม อ๋อ ชั้ว ถ่อ และอา, โปปั่น ก็เรียก.	โป ๑ น. เครื่องเล่นการพนันของจีน กลักทําด้วยทองเหลืองสี่เหลี่ยม มีลูกแดงขาวข้างในใช้ปั่น, ชื่อการพนันอย่างหนึ่ง เล่นโดยเจ้ามือเอาลิ้นโปใส่ลงในฝาครอบโป ไม่ให้คนแทงเห็น ปิดฝาครอบโปแล้วตั้งให้แทง โดยยอมให้คนแทงปั่นโปได้ตามใจชอบ เมื่อเปิด ถ้าลิ้นชักโปซีกขาวตรงกับช่องแต้มไหน ก็นับว่าโปออกแต้มนั้น โปมีประตูสำหรับแทงเพียง ๔ ประตู คือ หน่วย สอง สาม และครบ มีวิธีแทง ๗ วิธี คือ เหม็ง กั๊ก เลี่ยม อ๋อ ชั้ว ถ่อ และอา, โปปั่น ก็เรียก.
โปกำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อการพนันอย่างหนึ่ง ใช้ถ้วยครอบเบี้ย โดยมากใช้เบี้ยจั่น เมล็ดมะขาม หรือเมล็ดละหุ่ง เป็นต้น แล้วแจงออกเป็นคะแนนทีละ ๔ ครั้งสุดท้ายถ้าเหลือ ๑ เรียกว่า ออกหน่วย ถ้าเหลือ ๒, ๓ เรียกว่า ออก ๒ ออก ๓ ถ้าเหลือ ๔ เรียกว่า ออกครบ มีประตูแทง ๔ ประตู คือ หน่วย สอง สาม และครบ ส่วนวิธีแทงได้นำวิธีแทงโปมาใช้ คือ เหม็ง กั๊ก เลี่ยม อ๋อ ชั้ว ถ่อ และอา, ถั่ว ก็เรียก.	โปกำ น. ชื่อการพนันอย่างหนึ่ง ใช้ถ้วยครอบเบี้ย โดยมากใช้เบี้ยจั่น เมล็ดมะขาม หรือเมล็ดละหุ่ง เป็นต้น แล้วแจงออกเป็นคะแนนทีละ ๔ ครั้งสุดท้ายถ้าเหลือ ๑ เรียกว่า ออกหน่วย ถ้าเหลือ ๒, ๓ เรียกว่า ออก ๒ ออก ๓ ถ้าเหลือ ๔ เรียกว่า ออกครบ มีประตูแทง ๔ ประตู คือ หน่วย สอง สาม และครบ ส่วนวิธีแทงได้นำวิธีแทงโปมาใช้ คือ เหม็ง กั๊ก เลี่ยม อ๋อ ชั้ว ถ่อ และอา, ถั่ว ก็เรียก.
โปปั่น เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อการพนันอย่างหนึ่ง เล่นโดยเจ้ามือเอาลิ้นโปใส่ลงในฝาครอบโป ไม่ให้คนแทงเห็น ปิดฝาครอบโปแล้วตั้งให้แทง โดยยอมให้คนแทงปั่นโปได้ตามใจชอบ เมื่อเปิด ถ้าลิ้นชักโปซีกขาวตรงกับช่องแต้มไหน ก็นับว่าโปออกแต้มนั้น โปมีประตูสำหรับแทงเพียง ๔ ประตู คือ หน่วย สอง สาม และครบ มีวิธีแทง ๗ วิธี คือ เหม็ง กั๊ก เลี่ยม อ๋อ ชั้ว ถ่อ และอา, โป ก็เรียก.	โปปั่น น. ชื่อการพนันอย่างหนึ่ง เล่นโดยเจ้ามือเอาลิ้นโปใส่ลงในฝาครอบโป ไม่ให้คนแทงเห็น ปิดฝาครอบโปแล้วตั้งให้แทง โดยยอมให้คนแทงปั่นโปได้ตามใจชอบ เมื่อเปิด ถ้าลิ้นชักโปซีกขาวตรงกับช่องแต้มไหน ก็นับว่าโปออกแต้มนั้น โปมีประตูสำหรับแทงเพียง ๔ ประตู คือ หน่วย สอง สาม และครบ มีวิธีแทง ๗ วิธี คือ เหม็ง กั๊ก เลี่ยม อ๋อ ชั้ว ถ่อ และอา, โป ก็เรียก.
โป เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โนหรือนูนขึ้นเพราะถูกกระทบกระแทก.	โป ๒ ว. โนหรือนูนขึ้นเพราะถูกกระทบกระแทก.
โป่ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ไม้-เอก	เป็นคำกริยา หมายถึง อยู่ข้างหลังที่สุด (ใช้พูดในการเล่นเช่นหยอดหลุม).	โป่ ก. อยู่ข้างหลังที่สุด (ใช้พูดในการเล่นเช่นหยอดหลุม).
โป้ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง โว, พูดอวดดี, เช่น บ้านํ้าลายพูดโอ้ออกโป้ไป. ในวงเล็บ มาจาก คาวี พระราชนิพนธ์ ในรัชกาลที่ ๒ พิมพ์ จ.ศ. ๑๒๔๙. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใหญ่.	โป้ ก. โว, พูดอวดดี, เช่น บ้านํ้าลายพูดโอ้ออกโป้ไป. (คาวี). ว. ใหญ่.
โป้ปด เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-ปอ-ปลา-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง จงใจกล่าวคําที่ไม่จริง.	โป้ปด ว. จงใจกล่าวคําที่ไม่จริง.
โป๊ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ไม้-ตรี	เป็นคำกริยา หมายถึง ส่งเสริมสิ่งที่บกพร่อง เช่น ยาโป๊, ทําสิ่งยังบกพร่องอยู่ให้สมบูรณ์ เช่น เอาสีโป๊ตรงที่เป็นช่องเป็นรู ก่อนทาสีเอาปูนโป๊รอยที่ชํารุด. ในวงเล็บ มาจากภาษาจีน โป้ว เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-วอ-แหวน ว่า ปะชุนเสื้อผ้า, ซ่อมแซม, บำรุงร่างกาย . ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เปลือยหรือค่อนข้างเปลือย เช่น รูปโป๊, มีเจตนาเปิดเผยอวัยวะบางส่วนที่ควรปกปิด เช่น แต่งตัวโป๊.	โป๊ ก. ส่งเสริมสิ่งที่บกพร่อง เช่น ยาโป๊, ทําสิ่งยังบกพร่องอยู่ให้สมบูรณ์ เช่น เอาสีโป๊ตรงที่เป็นช่องเป็นรู ก่อนทาสีเอาปูนโป๊รอยที่ชํารุด. (จ. โป้ว ว่า ปะชุนเสื้อผ้า, ซ่อมแซม, บำรุงร่างกาย). (ปาก) ว. เปลือยหรือค่อนข้างเปลือย เช่น รูปโป๊, มีเจตนาเปิดเผยอวัยวะบางส่วนที่ควรปกปิด เช่น แต่งตัวโป๊.
โปก, โป๊ก โปก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-กอ-ไก่ โป๊ก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ไม้-ตรี-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังอย่างเอาค้อนเคาะกระดาน.	โปก, โป๊ก ว. เสียงดังอย่างเอาค้อนเคาะกระดาน.
โป๊กเกอร์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ไม้-ตรี-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อการพนันชนิดหนึ่ง ใช้ไพ่ป๊อก มักเล่นเป็นกลุ่ม ๔ คน เจ้ามือแจกไพ่ควํ่าคนละ ๕ ใบ ทุกคนมีสิทธิ์ขอเปลี่ยนไพ่ครั้งเดียว ผู้ใดถือไพ่รวมได้แต้มหรือศักดิ์สูงกว่าตามกติกา ผู้นั้นชนะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ poker เขียนว่า พี-โอ-เค-อี-อา.	โป๊กเกอร์ น. ชื่อการพนันชนิดหนึ่ง ใช้ไพ่ป๊อก มักเล่นเป็นกลุ่ม ๔ คน เจ้ามือแจกไพ่ควํ่าคนละ ๕ ใบ ทุกคนมีสิทธิ์ขอเปลี่ยนไพ่ครั้งเดียว ผู้ใดถือไพ่รวมได้แต้มหรือศักดิ์สูงกว่าตามกติกา ผู้นั้นชนะ. (อ. poker).
โปกขร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-รอ-เรือ	[โปกขะระ–] เป็นคำนาม หมายถึง โบกขร, ใบบัว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	โปกขร– [โปกขะระ–] น. โบกขร, ใบบัว. (ป.).
โปกขรพรรษ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-รอ-เรือ-พอ-พาน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สอ-รือ-สี	[โปกขะระพัด] เป็นคำนาม หมายถึง โบกขรพรรษ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี โปกฺขรวสฺส เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ขอ-ไข่-รอ-เรือ-วอ-แหวน-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ.	โปกขรพรรษ [โปกขะระพัด] น. โบกขรพรรษ. (ป. โปกฺขรวสฺส).
โปกขรณี เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อี	[–ขะระนี] เป็นคำนาม หมายถึง โบกขรณี, สระบัว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	โปกขรณี [–ขะระนี] น. โบกขรณี, สระบัว. (ป.).
โปเก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เก่าแก่จนใช้การไม่ได้ดี. ในวงเล็บ มาจากภาษาจีน .	โปเก (ปาก) ว. เก่าแก่จนใช้การไม่ได้ดี. (จ.).
โปง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกลักษณะแห่งสิ่งของที่ข้างในเป็นโพรงโป่งออก.	โปง ๑ น. เรียกลักษณะแห่งสิ่งของที่ข้างในเป็นโพรงโป่งออก.
โปง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-งอ-งู ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาเฉพาะถิ่น เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องโลหะหรือเครื่องไม้มักมีรูปคล้ายกระดิ่ง มีลูกกระทบแขวนอยู่ภายในหรือห้อยกระหนาบอยู่ภายนอก มักใช้แขวนคอสัตว์เช่นวัวควาย เพื่อให้เกิดเสียงดัง, กระดึง ก็ว่า.	โปง ๒ (ถิ่น) น. เครื่องโลหะหรือเครื่องไม้มักมีรูปคล้ายกระดิ่ง มีลูกกระทบแขวนอยู่ภายในหรือห้อยกระหนาบอยู่ภายนอก มักใช้แขวนคอสัตว์เช่นวัวควาย เพื่อให้เกิดเสียงดัง, กระดึง ก็ว่า.
โป่ง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ลักษณะของสิ่งที่พองด้วยลมหรือแก๊ส เช่น ลูกโป่ง; พื้นดินที่มีเกลือสินเธาว์ผุดเกรอะกรังอยู่, ป่าหรือดินที่มีโป่ง เรียกว่า ป่าโป่ง ดินโป่ง, เรียกผีที่มีอยู่ในที่เช่นนั้นว่า ผีโป่ง, เรียกลักษณะที่นั่งห้างคอยยิงสัตว์ที่มากินดินโป่งว่า นั่งโป่ง, ป่ง ก็ว่า; เรียกพื้นดินที่มีนํ้าผุดพุขึ้นมาว่า โป่งนํ้า และเรียกนํ้าที่ผุดพุขึ้นมานั้นว่า นํ้าโป่ง; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ หมายถึง ที่ริมฝั่งน้ำ, ที่ลุ่มน้ำขัง, ปง หรือ ป่ง ก็ว่า.	โป่ง น. ลักษณะของสิ่งที่พองด้วยลมหรือแก๊ส เช่น ลูกโป่ง; พื้นดินที่มีเกลือสินเธาว์ผุดเกรอะกรังอยู่, ป่าหรือดินที่มีโป่ง เรียกว่า ป่าโป่ง ดินโป่ง, เรียกผีที่มีอยู่ในที่เช่นนั้นว่า ผีโป่ง, เรียกลักษณะที่นั่งห้างคอยยิงสัตว์ที่มากินดินโป่งว่า นั่งโป่ง, ป่ง ก็ว่า; เรียกพื้นดินที่มีนํ้าผุดพุขึ้นมาว่า โป่งนํ้า และเรียกนํ้าที่ผุดพุขึ้นมานั้นว่า นํ้าโป่ง; (ถิ่น–พายัพ) ที่ริมฝั่งน้ำ, ที่ลุ่มน้ำขัง, ปง หรือ ป่ง ก็ว่า.
โป่งค่าง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-งอ-งู-คอ-ควาย-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง สัตว์ชนิดหนึ่งมีรูปร่างคล้ายค่างแต่ใหญ่กว่ามาก ชอบออกมาดูดเลือดที่หัวแม่เท้าของคนที่นอนหลับพักแรมในป่า เชื่อกันว่าเป็นผีโป่งชนิดหนึ่ง.	โป่งค่าง น. สัตว์ชนิดหนึ่งมีรูปร่างคล้ายค่างแต่ใหญ่กว่ามาก ชอบออกมาดูดเลือดที่หัวแม่เท้าของคนที่นอนหลับพักแรมในป่า เชื่อกันว่าเป็นผีโป่งชนิดหนึ่ง.
โป่งดิน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-งอ-งู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ดินที่มีเกลือ.	โป่งดิน น. ดินที่มีเกลือ.
โป่งน้ำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-งอ-งู-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ช่องดินที่มีนํ้าพุขึ้นมา.	โป่งน้ำ น. ช่องดินที่มีนํ้าพุขึ้นมา.
โป้ง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่พูดโพล่งออกมาโดยไม่ระมัดระวังปาก หรือพูดเปิดเผยสิ่งที่ไม่สมควรออกมาโดยไม่คํานึงถึงความผิดพลาดเสียหาย; ใหญ่ เช่น หัวโป้ง; เสียงดังอย่างเสียงปืนเป็นต้น.	โป้ง ว. อาการที่พูดโพล่งออกมาโดยไม่ระมัดระวังปาก หรือพูดเปิดเผยสิ่งที่ไม่สมควรออกมาโดยไม่คํานึงถึงความผิดพลาดเสียหาย; ใหญ่ เช่น หัวโป้ง; เสียงดังอย่างเสียงปืนเป็นต้น.
โป้งเป้ง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สูง ๆ ใหญ่ ๆ; เสียงดังเช่นนั้น.	โป้งเป้ง ว. สูง ๆ ใหญ่ ๆ; เสียงดังเช่นนั้น.
โป้งโย้ง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โป้งโล้ง.	โป้งโย้ง ว. โป้งโล้ง.
โป้งโล้ง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โตพองไม่สมส่วน, ไม่กะทัดรัด, โป้งโย้ง ก็ว่า.	โป้งโล้ง ว. โตพองไม่สมส่วน, ไม่กะทัดรัด, โป้งโย้ง ก็ว่า.
โป่งข่าม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-งอ-งู-ขอ-ไข่-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเรียกแร่เขี้ยวหนุมาน ใช้ทําเครื่องประดับ.	โป่งข่าม น. ชื่อเรียกแร่เขี้ยวหนุมาน ใช้ทําเครื่องประดับ.
โปงลาง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-งอ-งู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องดนตรีชนิดหนึ่ง มีลักษณะเป็นท่อนไม้กลมผูกร้อยเรียงกันตามลําดับขนาดและลําดับเสียงเช่นเดียวกับระนาด แต่มีขนาดใหญ่กว่า.	โปงลาง (ถิ่น–อีสาน) น. เครื่องดนตรีชนิดหนึ่ง มีลักษณะเป็นท่อนไม้กลมผูกร้อยเรียงกันตามลําดับขนาดและลําดับเสียงเช่นเดียวกับระนาด แต่มีขนาดใหญ่กว่า.
โป่งวิด เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-งอ-งู-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนกขนาดเล็กชนิด Rostratula benghalensis ในวงศ์ Rostratulidae ลักษณะทั่วไปคล้ายนกปากซ่อม ตัวสีนํ้าตาลลาย ขอบและหางตาสีขาว ปากยาวแหลม ตัวเมียขนาดใหญ่และสีเข้มสวยกว่าตัวผู้ อาศัยอยู่ตามท้องทุ่งที่แฉะ ๆ.	โป่งวิด น. ชื่อนกขนาดเล็กชนิด Rostratula benghalensis ในวงศ์ Rostratulidae ลักษณะทั่วไปคล้ายนกปากซ่อม ตัวสีนํ้าตาลลาย ขอบและหางตาสีขาว ปากยาวแหลม ตัวเมียขนาดใหญ่และสีเข้มสวยกว่าตัวผู้ อาศัยอยู่ตามท้องทุ่งที่แฉะ ๆ.
โป้งโหยง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-งอ-งู	[–โหฺยง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง จองหอง, เย่อหยิ่ง.	โป้งโหยง [–โหฺยง] ว. จองหอง, เย่อหยิ่ง.
โปฐบท เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ถอ-ถาน-บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน	[โปดถะบด] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์บุรพภัทรบท มี ๒ ดวง, ดาวแรดตัวผู้ ดาวหัวเนื้อทราย ดาวปุพพภัททะ หรือ ดาวบุรพภัทรบท ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี โปฏฺปท เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ตอ-ปะ-ตัก-พิน-ทุ-ถอ-ถาน-ปอ-ปลา-ทอ-ทะ-หาน.	โปฐบท [โปดถะบด] น. ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์บุรพภัทรบท มี ๒ ดวง, ดาวแรดตัวผู้ ดาวหัวเนื้อทราย ดาวปุพพภัททะ หรือ ดาวบุรพภัทรบท ก็เรียก. (ป. โปฏฺปท).
โปฐปทมาส เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ถอ-ถาน-ปอ-ปลา-ทอ-ทะ-หาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	[โปดถะปะทะมาด] เป็นคำนาม หมายถึง เดือนอันประกอบด้วยวันเพ็ญรวมนักษัตรโปฐปทา คือ เดือนภัทรบท ได้แก่ เดือน ๑๐ หรือเดือนกันยายน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี โปฏฺปทมาส เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ตอ-ปะ-ตัก-พิน-ทุ-ถอ-ถาน-ปอ-ปลา-ทอ-ทะ-หาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ.	โปฐปทมาส [โปดถะปะทะมาด] น. เดือนอันประกอบด้วยวันเพ็ญรวมนักษัตรโปฐปทา คือ เดือนภัทรบท ได้แก่ เดือน ๑๐ หรือเดือนกันยายน. (ป. โปฏฺปทมาส).
โปดก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่	[–ดก] เป็นคำนาม หมายถึง ลูกน้อย, ลูกสัตว์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี โปตก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-กอ-ไก่.	โปดก [–ดก] น. ลูกน้อย, ลูกสัตว์. (ป. โปตก).
โปตถกะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[โปดถะกะ] เป็นคำนาม หมายถึง หนังสือที่เขียนหรือจาร, คัมภีร์หนังสือ, เล่มหนังสือ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	โปตถกะ [โปดถะกะ] น. หนังสือที่เขียนหรือจาร, คัมภีร์หนังสือ, เล่มหนังสือ. (ป.).
โปน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง นูนยื่นออกนอกแนวที่อยู่ตามปรกติ.	โปน ว. นูนยื่นออกนอกแนวที่อยู่ตามปรกติ.
โป๊ป เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ไม้-ตรี-ปอ-ปลา	เป็นคำนาม หมายถึง สันตะปาปา. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ Pope เขียนว่า พี-โอ-พี-อี.	โป๊ป น. สันตะปาปา. (อ. Pope).
โป๊ยเซียน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ไม้-ตรี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มชนิด Euphorbia milii Des Moul. ในวงศ์ Euphorbiaceae ต้นเป็นเหลี่ยม มีหนามแหลมเรียงเวียนรอบต้น มียางขาว ดอกเล็ก มีหลายสี เช่น สีแดง ชมพู เหลืองอ่อน ออกเป็นกระจุก.	โป๊ยเซียน ๑ น. ชื่อไม้พุ่มชนิด Euphorbia milii Des Moul. ในวงศ์ Euphorbiaceae ต้นเป็นเหลี่ยม มีหนามแหลมเรียงเวียนรอบต้น มียางขาว ดอกเล็ก มีหลายสี เช่น สีแดง ชมพู เหลืองอ่อน ออกเป็นกระจุก.
โป๊ยเซียน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ไม้-ตรี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่ออาหารอย่างหนึ่ง ใช้ปลาหมึกสด เนื้อไก่ กุ้ง และเครื่องในหมูอีก ๕ อย่าง คือ หัวใจ เซ่งจี๊ ไส้ตัน ตับ และกระเพาะ ผัดรวมกับถั่วงอก ใบขึ้นฉ่าย ปรุงรสด้วยซีอิ๊วขาวและน้ำมันหอย.	โป๊ยเซียน ๒ น. ชื่ออาหารอย่างหนึ่ง ใช้ปลาหมึกสด เนื้อไก่ กุ้ง และเครื่องในหมูอีก ๕ อย่าง คือ หัวใจ เซ่งจี๊ ไส้ตัน ตับ และกระเพาะ ผัดรวมกับถั่วงอก ใบขึ้นฉ่าย ปรุงรสด้วยซีอิ๊วขาวและน้ำมันหอย.
โปรแกรม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง กำหนดการ; รายการแสดง. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ program เขียนว่า พี-อา-โอ-จี-อา-เอ-เอ็ม.	โปรแกรม น. กำหนดการ; รายการแสดง. (อ. program).
โปรง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-งอ-งู	[โปฺรง] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้น ๒ ชนิดในสกุล Ceriops วงศ์ Rhizophoraceae ใช้ทําฟืนและถ่านชนิดดี คือ โปรงขาว (C. decandra Ding Hou) และ โปรงแดง [C. tagal (L.M. Perry) C.B. Robinson].	โปรง [โปฺรง] น. ชื่อไม้ต้น ๒ ชนิดในสกุล Ceriops วงศ์ Rhizophoraceae ใช้ทําฟืนและถ่านชนิดดี คือ โปรงขาว (C. decandra Ding Hou) และ โปรงแดง [C. tagal (L.M. Perry) C.B. Robinson].
โปร่ง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-เอก-งอ-งู	[โปฺร่ง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีลักษณะว่างหรือเปิดเป็นช่อง, ไม่ทึบ, เช่น ใต้ถุนโปร่ง ที่โปร่ง ป่าโปร่ง; แจ่มใสไม่อึดอัด เช่น สมองโปร่ง.	โปร่ง [โปฺร่ง] ว. มีลักษณะว่างหรือเปิดเป็นช่อง, ไม่ทึบ, เช่น ใต้ถุนโปร่ง ที่โปร่ง ป่าโปร่ง; แจ่มใสไม่อึดอัด เช่น สมองโปร่ง.
โปร่งเปร่ง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-เอก-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-เอก-งอ-งู	[–เปฺร่ง] เป็นคำกริยา หมายถึง โหรงเหรง, ไม่เต็มที่.	โปร่งเปร่ง [–เปฺร่ง] ก. โหรงเหรง, ไม่เต็มที่.
โปร่งแสง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-เอก-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-สอ-เสือ-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสมบัติที่แสงผ่านได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ translucent เขียนว่า ที-อา-เอ-เอ็น-เอส-แอล-ยู-ซี-อี-เอ็น-ที.	โปร่งแสง ว. มีสมบัติที่แสงผ่านได้. (อ. translucent).
โปร่งใส เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-เอก-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-สอ-เสือ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสมบัติที่แสงผ่านได้และมองเห็นได้ตลอด. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ transparent เขียนว่า ที-อา-เอ-เอ็น-เอส-พี-เอ-อา-อี-เอ็น-ที.	โปร่งใส ว. มีสมบัติที่แสงผ่านได้และมองเห็นได้ตลอด. (อ. transparent).
โปร่งฟ้า เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-เอก-งอ-งู-ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	[โปฺร่ง–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถามีรากสะสมอาหารชนิด Asparagus setaceus (Kunth) Jessop ในวงศ์ Asparagaceae กิ่งเป็นเส้นเล็กละเอียดโปร่ง ออกเป็นแผงคล้ายใบ ใบเป็นเกล็ดเล็กสีน้ำตาลอ่อน ปลูกเป็นไม้ประดับ.	โปร่งฟ้า [โปฺร่ง–] น. ชื่อไม้เถามีรากสะสมอาหารชนิด Asparagus setaceus (Kunth) Jessop ในวงศ์ Asparagaceae กิ่งเป็นเส้นเล็กละเอียดโปร่ง ออกเป็นแผงคล้ายใบ ใบเป็นเกล็ดเล็กสีน้ำตาลอ่อน ปลูกเป็นไม้ประดับ.
โปรด เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก	[โปฺรด] เป็นคำกริยา หมายถึง ถูกใจหรือพอใจมาก เช่น โปรดสิ่งสวยงาม, แสดงความเมตตากรุณาโดยปลดเปลื้องความเดือดร้อนเป็นต้น เช่น โปรดข้าพเจ้าสักครั้ง, ใช้ประกอบหน้ากริยา แสดงความขอร้องอย่างสุภาพ เช่น โปรดนั่งนิ่ง ๆ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ถูกใจหรือพอใจมาก เช่น คนโปรด ของโปรด. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร โปฺรส เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สอ-เสือ.	โปรด [โปฺรด] ก. ถูกใจหรือพอใจมาก เช่น โปรดสิ่งสวยงาม, แสดงความเมตตากรุณาโดยปลดเปลื้องความเดือดร้อนเป็นต้น เช่น โปรดข้าพเจ้าสักครั้ง, ใช้ประกอบหน้ากริยา แสดงความขอร้องอย่างสุภาพ เช่น โปรดนั่งนิ่ง ๆ. ว. ที่ถูกใจหรือพอใจมาก เช่น คนโปรด ของโปรด. (ข. โปฺรส).
โปรดปราน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เอ็นดู, รักใคร่.	โปรดปราน ก. เอ็นดู, รักใคร่.
โปรดสัตว์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-วอ-แหวน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง สงเคราะห์สัตว์, ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง เรียกลักษณะที่พระออกรับบิณฑบาตว่า พระไปโปรดสัตว์.	โปรดสัตว์ ก. สงเคราะห์สัตว์, (ปาก) เรียกลักษณะที่พระออกรับบิณฑบาตว่า พระไปโปรดสัตว์.
โปรดสัตว์ได้บาป เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-วอ-แหวน-ทัน-ทะ-คาด-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ทําดีแต่กลับได้ชั่ว, มักพูดเข้าคู่กับ ทําคุณบูชาโทษ ว่า ทําคุณบูชาโทษ โปรดสัตว์ได้บาป.	โปรดสัตว์ได้บาป (สำ) ก. ทําดีแต่กลับได้ชั่ว, มักพูดเข้าคู่กับ ทําคุณบูชาโทษ ว่า ทําคุณบูชาโทษ โปรดสัตว์ได้บาป.
โปรตอน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-ออ-อ่าง-นอ-หนู	[โปฺร–] เป็นคำนาม หมายถึง อนุภาคมูลฐานชนิดหนึ่ง ซึ่งเป็นองค์ประกอบของนิวเคลียสแห่งอะตอมของธาตุทุกชนิด อนุภาคนี้มีประจุไฟฟ้าบวก มีมวล ๑.๖๗๒๕๒ x ๑๐-๒๗ กิโลกรัม. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ proton เขียนว่า พี-อา-โอ-ที-โอ-เอ็น.	โปรตอน [โปฺร–] น. อนุภาคมูลฐานชนิดหนึ่ง ซึ่งเป็นองค์ประกอบของนิวเคลียสแห่งอะตอมของธาตุทุกชนิด อนุภาคนี้มีประจุไฟฟ้าบวก มีมวล ๑.๖๗๒๕๒ x ๑๐-๒๗ กิโลกรัม. (อ. proton).
โปรตีน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี-นอ-หนู	[โปฺร–] เป็นคำนาม หมายถึง สารประกอบอินทรีย์เชิงซ้อนของไนโตรเจน มีโมเลกุลขนาดใหญ่ประกอบด้วยกรดแอมิโนหลายชนิดเชื่อมโยงกัน เป็นสารประกอบที่สําคัญยิ่งต่อสิ่งมีชีวิตทุกชนิดซึ่งจําเป็นต้องใช้เพื่อสร้างเนื้อเยื่อของร่างกาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ protein เขียนว่า พี-อา-โอ-ที-อี-ไอ-เอ็น.	โปรตีน [โปฺร–] น. สารประกอบอินทรีย์เชิงซ้อนของไนโตรเจน มีโมเลกุลขนาดใหญ่ประกอบด้วยกรดแอมิโนหลายชนิดเชื่อมโยงกัน เป็นสารประกอบที่สําคัญยิ่งต่อสิ่งมีชีวิตทุกชนิดซึ่งจําเป็นต้องใช้เพื่อสร้างเนื้อเยื่อของร่างกาย. (อ. protein).
โปรเตสแตนต์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-สอ-เสือ-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	[โปฺร–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนิกายหนึ่งในคริสต์ศาสนา ไม่ยกย่องบูชาแม่พระและนักบุญ ถือว่าศาสนิกชนทุกคนเป็นพระและเป็นตัวแทนของพระเยซูเท่าเทียมกัน ไม่นิยมประดิษฐานรูปเคารพใด ๆ ไม่มีรูปพระเยซูถูกตรึงไม้กางเขน มีเฉพาะไม้กางเขนเท่านั้นเป็นสัญลักษณ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ Protestant เขียนว่า พี-อา-โอ-ที-อี-เอส-ที-เอ-เอ็น-ที.	โปรเตสแตนต์ [โปฺร–] น. ชื่อนิกายหนึ่งในคริสต์ศาสนา ไม่ยกย่องบูชาแม่พระและนักบุญ ถือว่าศาสนิกชนทุกคนเป็นพระและเป็นตัวแทนของพระเยซูเท่าเทียมกัน ไม่นิยมประดิษฐานรูปเคารพใด ๆ ไม่มีรูปพระเยซูถูกตรึงไม้กางเขน มีเฉพาะไม้กางเขนเท่านั้นเป็นสัญลักษณ์. (อ. Protestant).
โปรแทรกเตอร์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-แอ-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	[โปฺรแทฺรก–] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องมือวัดมุม มักทำเป็นรูปครึ่งวงกลม, ถ้าเป็นไม้บรรทัด ใช้วัดมุมได้ เรียกว่า ไม้โปรแทรกเตอร์. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ protractor เขียนว่า พี-อา-โอ-ที-อา-เอ-ซี-ที-โอ-อา.	โปรแทรกเตอร์ [โปฺรแทฺรก–] น. เครื่องมือวัดมุม มักทำเป็นรูปครึ่งวงกลม, ถ้าเป็นไม้บรรทัด ใช้วัดมุมได้ เรียกว่า ไม้โปรแทรกเตอร์. (อ. protractor).
โปรย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก	[โปฺรย] เป็นคำกริยา หมายถึง ตกลงมาเป็นเม็ด ๆ กระจายทั่วไป เช่น ฝนโปรย, ทําให้ตกลงมาด้วยอาการคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น โปรยข้าวตอกดอกไม้.	โปรย [โปฺรย] ก. ตกลงมาเป็นเม็ด ๆ กระจายทั่วไป เช่น ฝนโปรย, ทําให้ตกลงมาด้วยอาการคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น โปรยข้าวตอกดอกไม้.
โปรยทาน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ให้ทานโดยวิธีหว่านหรือโปรยสตางค์หรือเหรียญ, ทิ้งทาน ก็ว่า.	โปรยทาน ก. ให้ทานโดยวิธีหว่านหรือโปรยสตางค์หรือเหรียญ, ทิ้งทาน ก็ว่า.
โปรยปราย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	[–ปฺราย] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หว่านล้อม (ใช้แก่กริยาพูด); หว่านไปทั่ว ๆ.	โปรยปราย [–ปฺราย] ว. หว่านล้อม (ใช้แก่กริยาพูด); หว่านไปทั่ว ๆ.
โปรีสภา เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-สอ-เสือ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา	[โปรีสะพา] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง เรียกศาลชั้นตํ่าในกรุงเทพมหานคร ปัจจุบันคือ ศาลแขวง.	โปรีสภา [โปรีสะพา] (โบ) น. เรียกศาลชั้นตํ่าในกรุงเทพมหานคร ปัจจุบันคือ ศาลแขวง.
โปล่ง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-งอ-งู	[โปฺล่ง] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง โล่ง.	โปล่ง [โปฺล่ง] (โบ) ก. โล่ง.
โปลิโอ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง โรคกล้ามเนื้อลีบและอ่อนแรงหรือเป็นอัมพาต เพราะประสาทไขสันหลังอักเสบเนื่องจากเชื้อไวรัสประเภทหนึ่ง ซึ่งเรียกว่า โปลิโอไวรัส, โรคไขสันหลังอักเสบ ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ poliomyelitis เขียนว่า พี-โอ-แอล-ไอ-โอ-เอ็ม-วาย-อี-แอล-ไอ-ที-ไอ-เอส.	โปลิโอ น. โรคกล้ามเนื้อลีบและอ่อนแรงหรือเป็นอัมพาต เพราะประสาทไขสันหลังอักเสบเนื่องจากเชื้อไวรัสประเภทหนึ่ง ซึ่งเรียกว่า โปลิโอไวรัส, โรคไขสันหลังอักเสบ ก็เรียก. (อ. poliomyelitis).
โปโล เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง การเล่นแข่งขันอย่างหนึ่ง โดยขี่ม้าตีลูกกลมด้วยไม้.	โปโล ๑ น. การเล่นแข่งขันอย่างหนึ่ง โดยขี่ม้าตีลูกกลมด้วยไม้.
โปโลน้ำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกีฬาชนิดหนึ่งที่เล่นในน้ำ โดยมีผู้เล่นซึ่งเป็นนักว่ายน้ำฝ่ายละ ๗ คน พาลูกบอลด้วยการโยนหรือขว้างลูกบอลให้เข้าประตูของฝ่ายตรงข้าม.	โปโลน้ำ น. ชื่อกีฬาชนิดหนึ่งที่เล่นในน้ำ โดยมีผู้เล่นซึ่งเป็นนักว่ายน้ำฝ่ายละ ๗ คน พาลูกบอลด้วยการโยนหรือขว้างลูกบอลให้เข้าประตูของฝ่ายตรงข้าม.
โปโล เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง เสื้อคอเชิ้ต ผ่าอกลึกลงมาประมาณ ๒๐ เซนติเมตร.	โปโล ๒ น. เสื้อคอเชิ้ต ผ่าอกลึกลงมาประมาณ ๒๐ เซนติเมตร.
โปส เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-สอ-เสือ	เป็นคำนาม หมายถึง บุรุษ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	โปส น. บุรุษ. (ป.).
โปสก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-สอ-เสือ-กอ-ไก่	[โป–สก] เป็นคำนาม หมายถึง คนผู้เลี้ยงดู. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	โปสก [โป–สก] น. คนผู้เลี้ยงดู. (ป.).
โปสต์การ์ด เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง แผ่นกระดาษหนาพอประมาณด้านหนึ่งมักเป็นภาพ อีกด้านหนึ่งสำหรับเขียนข้อความ และติดไปรษณียากรเพื่อส่งทางไปรษณีย์ โดยไม่ต้องบรรจุซอง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียกขนาดภาพถ่ายเป็นต้น ที่มีความกว้างยาวประมาณ ๓"x๕" ว่า ขนาดโปสต์การ์ด. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ postcard เขียนว่า พี-โอ-เอส-ที-ซี-เอ-อา-ดี.	โปสต์การ์ด น. แผ่นกระดาษหนาพอประมาณด้านหนึ่งมักเป็นภาพ อีกด้านหนึ่งสำหรับเขียนข้อความ และติดไปรษณียากรเพื่อส่งทางไปรษณีย์ โดยไม่ต้องบรรจุซอง. ว. เรียกขนาดภาพถ่ายเป็นต้น ที่มีความกว้างยาวประมาณ ๓"x๕" ว่า ขนาดโปสต์การ์ด. (อ. postcard).
โปสาวนิกมูล เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง	[–สาวะนิกะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ค่าเลี้ยงดู, ค่าข้าวป้อน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	โปสาวนิกมูล [–สาวะนิกะ–] น. ค่าเลี้ยงดู, ค่าข้าวป้อน. (ป.).
โปะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง พอกเข้าไป เช่น เอาดินโปะ; เพิ่ม, ทุ่ม, เช่น โปะเงินลงไป.	โปะ ก. พอกเข้าไป เช่น เอาดินโปะ; เพิ่ม, ทุ่ม, เช่น โปะเงินลงไป.
โป๊ะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ไม้-ตรี-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ที่สำหรับดักปลาทะเล ทำด้วยเสาไม้จริงปักเป็นวง ใช้ไม้ไผ่ทำเป็นเฝือกกรุข้างใน มีประตูตรงกลาง ข้างประตูโป๊ะใช้เสาไม้จริงปักยาวเหยียดออกไปทั้ง ๒ ข้าง เพื่อกั้นปลาให้ว่ายเลียบเลาะมาเข้าโป๊ะ เรียกว่า ปีกโป๊ะ, ลักษณนามว่า ปาก หรือ ลูก; เรียกเรือสำหรับจับปลาในโป๊ะว่า เรือโป๊ะ; ทุ่นสำหรับเทียบเรือเพื่อขนถ่ายสินค้าหรือให้คนขึ้นลง; เครื่องครอบตะเกียงเพื่อบังลมหรือบังคับแสงไฟ.	โป๊ะ ๑ น. ที่สำหรับดักปลาทะเล ทำด้วยเสาไม้จริงปักเป็นวง ใช้ไม้ไผ่ทำเป็นเฝือกกรุข้างใน มีประตูตรงกลาง ข้างประตูโป๊ะใช้เสาไม้จริงปักยาวเหยียดออกไปทั้ง ๒ ข้าง เพื่อกั้นปลาให้ว่ายเลียบเลาะมาเข้าโป๊ะ เรียกว่า ปีกโป๊ะ, ลักษณนามว่า ปาก หรือ ลูก; เรียกเรือสำหรับจับปลาในโป๊ะว่า เรือโป๊ะ; ทุ่นสำหรับเทียบเรือเพื่อขนถ่ายสินค้าหรือให้คนขึ้นลง; เครื่องครอบตะเกียงเพื่อบังลมหรือบังคับแสงไฟ.
โป๊ะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ไม้-ตรี-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง เรือโป๊ะจ้าย.	โป๊ะ ๒ น. เรือโป๊ะจ้าย.
โป๊ะจ้าย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ไม้-ตรี-สะ-หระ-อะ-จอ-จาน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง เรือลําเลียงหรือบรรทุกของชนิดหนึ่ง เป็นเรือขนาดใหญ่ ต่ออย่างแบบตะวันตก แต่มีเสาเพลาใบเป็นอย่างสําเภา, เรือโป๊ะ ก็เรียก.	โป๊ะจ้าย น. เรือลําเลียงหรือบรรทุกของชนิดหนึ่ง เป็นเรือขนาดใหญ่ ต่ออย่างแบบตะวันตก แต่มีเสาเพลาใบเป็นอย่างสําเภา, เรือโป๊ะ ก็เรียก.
โป๊ะแตก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ไม้-ตรี-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่ออาหารอย่างหนึ่ง ใช้ของทะเล เช่น หอยแมลงภู่สด ปลากะพง ปูม้า ปลาหมึก กุ้ง ต้มในน้ำเดือดซึ่งมีตะไคร้ ใบมะกรูด หัวหอม รากผักชี ปรุงรสเปรี้ยวเค็มด้วยมะขามหรือมะนาว น้ำปลา พริกขี้หนู พริกแห้งเผา.	โป๊ะแตก น. ชื่ออาหารอย่างหนึ่ง ใช้ของทะเล เช่น หอยแมลงภู่สด ปลากะพง ปูม้า ปลาหมึก กุ้ง ต้มในน้ำเดือดซึ่งมีตะไคร้ ใบมะกรูด หัวหอม รากผักชี ปรุงรสเปรี้ยวเค็มด้วยมะขามหรือมะนาว น้ำปลา พริกขี้หนู พริกแห้งเผา.
ไป เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา	เป็นคำกริยา หมายถึง เคลื่อนออกจากที่, ใช้ตรงกันข้ามกับ มา, เป็นคําประกอบท้ายกริยาหมายความว่า เรื่อยไป, ไม่หยุด, เช่น ทําไป กินไป, เป็นคําประกอบท้ายคําวิเศษณ์เพื่อเน้นความหมายให้หนักแน่นยิ่งขึ้น เช่น ขาวไป ช้าไป ดีเกินไป.	ไป ก. เคลื่อนออกจากที่, ใช้ตรงกันข้ามกับ มา, เป็นคําประกอบท้ายกริยาหมายความว่า เรื่อยไป, ไม่หยุด, เช่น ทําไป กินไป, เป็นคําประกอบท้ายคําวิเศษณ์เพื่อเน้นความหมายให้หนักแน่นยิ่งขึ้น เช่น ขาวไป ช้าไป ดีเกินไป.
ไปค้าถ่าน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-คอ-ควาย-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ถอ-ถุง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ตาย.	ไปค้าถ่าน (ปาก) ก. ตาย.
ไปตายดาบหน้า, ไปตายเอาดาบหน้า ไปตายดาบหน้า เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ไปตายเอาดาบหน้า เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ยอมไปเผชิญกับความทุกข์และความลำบากข้างหน้า.	ไปตายดาบหน้า, ไปตายเอาดาบหน้า (สำ) ก. ยอมไปเผชิญกับความทุกข์และความลำบากข้างหน้า.
ไปทุ่ง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ไปถ่ายอุจจาระ, ไปขี้, ทุ่ง ก็ว่า.	ไปทุ่ง ก. ไปถ่ายอุจจาระ, ไปขี้, ทุ่ง ก็ว่า.
ไป ๆ มา ๆ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา ไม้-ยะ-มก มอ-ม้า-สะ-หระ-อา ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ในที่สุด, ผลสุดท้าย, เช่น ไป ๆ มา ๆ ก็ต้องมาขอเงินพ่อใช้.	ไป ๆ มา ๆ ว. ในที่สุด, ผลสุดท้าย, เช่น ไป ๆ มา ๆ ก็ต้องมาขอเงินพ่อใช้.
ไปลาด เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง ไปตระเวน, ไปคอยตรวจเหตุการณ์.	ไปลาด (โบ) ก. ไปตระเวน, ไปคอยตรวจเหตุการณ์.
ไปวัดไปวาได้ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีรูปร่างหน้าตาดีพอจะอวดเขาได้.	ไปวัดไปวาได้ (สำ) ว. มีรูปร่างหน้าตาดีพอจะอวดเขาได้.
ไปไหนมาสามวาสองศอก เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-นอ-หนู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-สอ-สา-ลา-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ถามอย่างหนึ่งตอบไปอีกอย่างหนึ่ง.	ไปไหนมาสามวาสองศอก (สำ) ก. ถามอย่างหนึ่งตอบไปอีกอย่างหนึ่ง.
ไปอย่างน้ำขุ่น ๆ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-นอ-หนู ไม้-ยะ-มก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง พูดแก้ตัวหลบเลี่ยงไปอย่างข้าง ๆ คู ๆ.	ไปอย่างน้ำขุ่น ๆ (สำ) ก. พูดแก้ตัวหลบเลี่ยงไปอย่างข้าง ๆ คู ๆ.
ไป่ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-ไม้-เอก	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่.	ไป่ (กลอน) ว. ไม่.
ไป๋ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-ไม้-จัด-ตะ-วา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไถลไป, เฉไป, มักใช้เข้าคู่กับคํา เป๋ เป็น ไป๋เป๋ หรือ เป๋ไป๋.	ไป๋ ว. ไถลไป, เฉไป, มักใช้เข้าคู่กับคํา เป๋ เป็น ไป๋เป๋ หรือ เป๋ไป๋.
ไปย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-ยอ-ยัก	[–ยะ–] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องดื่ม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี เปยฺย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ยอ-ยัก-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	ไปย– [–ยะ–] น. เครื่องดื่ม. (ป. เปยฺย).
ไปยาล เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องหมายละคํา รูปดังนี้ ฯ เรียกว่า ไปยาลน้อย สําหรับละคําที่ประกอบคําหน้า เช่น กรุงเทพฯ โปรดเกล้าฯ, รูปดังนี้ ฯลฯ หรือ ฯเปฯ เรียกว่า ไปยาลใหญ่ สําหรับละข้อความข้างท้าย เช่น ในป่ามีช้าง เสือ ลิง ค่าง ฯลฯ อ่านว่า “ละ”, หรือละข้อความในระหว่าง เช่น เพลงสรรเสริญพระบารมีว่า ข้าวรพุทธเจ้า ฯลฯ ดุจถวายชัย ชโย อ่านว่า “ละถึง”, เปยยาล ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี เปยฺยาล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ยอ-ยัก-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง.	ไปยาล น. เครื่องหมายละคํา รูปดังนี้ ฯ เรียกว่า ไปยาลน้อย สําหรับละคําที่ประกอบคําหน้า เช่น กรุงเทพฯ โปรดเกล้าฯ, รูปดังนี้ ฯลฯ หรือ ฯเปฯ เรียกว่า ไปยาลใหญ่ สําหรับละข้อความข้างท้าย เช่น ในป่ามีช้าง เสือ ลิง ค่าง ฯลฯ อ่านว่า “ละ”, หรือละข้อความในระหว่าง เช่น เพลงสรรเสริญพระบารมีว่า ข้าวรพุทธเจ้า ฯลฯ ดุจถวายชัย ชโย อ่านว่า “ละถึง”, เปยยาล ก็เรียก. (ป. เปยฺยาล).
ไปรษณีย–, ไปรษณีย์ ไปรษณีย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก ไปรษณีย์ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[ไปฺรสะนียะ–, ไปฺรสะนี] เป็นคำนาม หมายถึง วิธีการส่งหนังสือและหีบห่อสิ่งของเป็นต้นโดยมีองค์การที่ตั้งขึ้นเป็นเจ้าหน้าที่รับส่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต เปฺรษณีย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก.	ไปรษณีย–, ไปรษณีย์ [ไปฺรสะนียะ–, ไปฺรสะนี] น. วิธีการส่งหนังสือและหีบห่อสิ่งของเป็นต้นโดยมีองค์การที่ตั้งขึ้นเป็นเจ้าหน้าที่รับส่ง. (ส. เปฺรษณีย).
ไปรษณียนิเทศ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-สา-ลา	[ไปฺรสะนียะนิเทด, ไปฺรสะนีนิเทด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง สมุดกฎข้อบังคับ คําสั่ง หรือประกาศว่าด้วยการไปรษณีย์ทั่วไป.	ไปรษณียนิเทศ [ไปฺรสะนียะนิเทด, ไปฺรสะนีนิเทด] (กฎ) น. สมุดกฎข้อบังคับ คําสั่ง หรือประกาศว่าด้วยการไปรษณีย์ทั่วไป.
ไปรษณียบรรณ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน	[ไปฺรสะนียะบัน, ไปฺรสะนีบัน] ในวงเล็บ เป็นคำที่เลิกใช้แล้ว เป็นคำนาม หมายถึง แผ่นกระดาษที่ผนึกสําหรับใช้เขียนจดหมายส่งทางไปรษณีย์, ปัจจุบันใช้ ไปรษณีย์อากาศ.	ไปรษณียบรรณ [ไปฺรสะนียะบัน, ไปฺรสะนีบัน] (เลิก) น. แผ่นกระดาษที่ผนึกสําหรับใช้เขียนจดหมายส่งทางไปรษณีย์, ปัจจุบันใช้ ไปรษณีย์อากาศ.
ไปรษณียบัตร เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[ไปฺรสะนียะบัด, ไปฺรสะนีบัด] เป็นคำนาม หมายถึง แผ่นกระดาษที่ใช้ส่งข่าวสารโดยไม่ต้องบรรจุซองซึ่งองค์การที่มีหน้าที่จัดส่งเป็นผู้จัดทำขึ้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ postal เขียนว่า พี-โอ-เอส-ที-เอ-แอล card เขียนว่า ซี-เอ-อา-ดี .	ไปรษณียบัตร [ไปฺรสะนียะบัด, ไปฺรสะนีบัด] น. แผ่นกระดาษที่ใช้ส่งข่าวสารโดยไม่ต้องบรรจุซองซึ่งองค์การที่มีหน้าที่จัดส่งเป็นผู้จัดทำขึ้น. (อ. postal card).
ไปรษณียภัณฑ์ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด	[ไปฺรสะนียะพัน, ไปฺรสะนีพัน] เป็นคำนาม หมายถึง ข่าวสารหรือสิ่งของที่ส่งทางไปรษณีย์ มีขนาดเล็กและมีนํ้าหนักน้อยกว่าพัสดุไปรษณีย์; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง จดหมาย ไปรษณียบัตร ไปรษณียบัตรตอบรับหนังสือกิติยคดี ตัวอย่างหรือแบบสินค้า ของตีพิมพ์ทุกชนิด หนังสือพิมพ์ลงทะเบียน ห่อจดหมาย ห่อพัสดุ ธนาณัติ เช็คไปรษณีย์ หรือวัตถุอย่างอื่นที่นํามาใช้ในการสื่อสารไปรษณีย์.	ไปรษณียภัณฑ์ [ไปฺรสะนียะพัน, ไปฺรสะนีพัน] น. ข่าวสารหรือสิ่งของที่ส่งทางไปรษณีย์ มีขนาดเล็กและมีนํ้าหนักน้อยกว่าพัสดุไปรษณีย์; (กฎ) จดหมาย ไปรษณียบัตร ไปรษณียบัตรตอบรับหนังสือกิติยคดี ตัวอย่างหรือแบบสินค้า ของตีพิมพ์ทุกชนิด หนังสือพิมพ์ลงทะเบียน ห่อจดหมาย ห่อพัสดุ ธนาณัติ เช็คไปรษณีย์ หรือวัตถุอย่างอื่นที่นํามาใช้ในการสื่อสารไปรษณีย์.
ไปรษณีย์รับรอง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ไปรษณีย์พิเศษอย่างหนึ่งซึ่งรับฝากและนําจ่ายไปรษณียภัณฑ์โดยมีหลักฐานการรับฝากและนำจ่ายใช้เฉพาะกิจการไปรษณีย์ในประเทศเท่านั้น.	ไปรษณีย์รับรอง น. ไปรษณีย์พิเศษอย่างหนึ่งซึ่งรับฝากและนําจ่ายไปรษณียภัณฑ์โดยมีหลักฐานการรับฝากและนำจ่ายใช้เฉพาะกิจการไปรษณีย์ในประเทศเท่านั้น.
ไปรษณียวัตถุ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อุ	[ไปฺรสะนียะวัดถุ, ไปฺรสะนีวัดถุ] เป็นคำนาม หมายถึง (เลิก) พัสดุไปรษณีย์.	ไปรษณียวัตถุ [ไปฺรสะนียะวัดถุ, ไปฺรสะนีวัดถุ] น. (เลิก) พัสดุไปรษณีย์.
ไปรษณียากร เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ	[ไปฺรสะนียากอน] เป็นคำนาม หมายถึง ดวงตราไปรษณียากร, แสตมป์ ก็เรียก; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง ค่าธรรมเนียมที่ต้องเสียสำหรับส่งไปรษณียภัณฑ์ทางไปรษณีย์.	ไปรษณียากร [ไปฺรสะนียากอน] น. ดวงตราไปรษณียากร, แสตมป์ ก็เรียก; (กฎ) ค่าธรรมเนียมที่ต้องเสียสำหรับส่งไปรษณียภัณฑ์ทางไปรษณีย์.
ไปรษณียากร เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ	ดู ไปรษณีย–, ไปรษณีย์ ไปรษณีย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก ไปรษณีย์ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด .	ไปรษณียากร ดู ไปรษณีย–, ไปรษณีย์.
ไปล่ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก	[ไปฺล่] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ผาย, แบะ, เช่น ชามปากไปล่, แปล้, เลยไป, เช่น ผมไปล่.	ไปล่ [ไปฺล่] ว. ผาย, แบะ, เช่น ชามปากไปล่, แปล้, เลยไป, เช่น ผมไปล่.
ไปล่ปลิว เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ขจรไป เช่น ทรงนํ้ามันกันไรไปล่ปลิว. ในวงเล็บ มาจาก อิเหนา พระราชนิพนธ์ ในรัชกาลที่ ๒ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๔, เชิดขึ้นไปคล้ายเส้นขอบนอกชามปากไปล่.	ไปล่ปลิว ก. ขจรไป เช่น ทรงนํ้ามันกันไรไปล่ปลิว. (อิเหนา), เชิดขึ้นไปคล้ายเส้นขอบนอกชามปากไปล่.
ไปศาจ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-จอ-จาน	เป็นคำนาม หมายถึง ปิศาจ เช่น ก็ยังไปศาจผีเสื้อเนื้อแลนก. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์วนปเวสน์.	ไปศาจ น. ปิศาจ เช่น ก็ยังไปศาจผีเสื้อเนื้อแลนก. (ม. คำหลวง วนปเวสน์).