ป้อ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการของไก่ที่คึกกรีดปีกไปมา, มีอาการกรีดกราย หยิบหย่ง; อ่อน เช่น ไข่ป้อ; ป๋อ.	ป้อ ว. อาการของไก่ที่คึกกรีดปีกไปมา, มีอาการกรีดกราย หยิบหย่ง; อ่อน เช่น ไข่ป้อ; ป๋อ.
ป๋อ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-จัด-ตะ-วา-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง แสดงอาการโดยจงใจหรือไม่จงใจให้เห็นเด่น ผึ่งผาย องอาจ หรือคล้ายคลึงเช่นนั้น.	ป๋อ ก. แสดงอาการโดยจงใจหรือไม่จงใจให้เห็นเด่น ผึ่งผาย องอาจ หรือคล้ายคลึงเช่นนั้น.
ปอก เขียนว่า ปอ-ปลา-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาเปลือกหรือสิ่งที่ห่อหุ้มออก, ถ้าเป็นผิวนอก ใช้ว่า ถลอก ก็ได้ เช่น หัวปอก พูดว่า หัวถลอก.	ปอก ก. เอาเปลือกหรือสิ่งที่ห่อหุ้มออก, ถ้าเป็นผิวนอก ใช้ว่า ถลอก ก็ได้ เช่น หัวปอก พูดว่า หัวถลอก.
ปอกกล้วยเข้าปาก เขียนว่า ปอ-ปลา-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-โท-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ง่าย, สะดวก.	ปอกกล้วยเข้าปาก (สำ) ว. ง่าย, สะดวก.
ปอกลอก เขียนว่า ปอ-ปลา-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทําให้เขาหลงเชื่อแล้วล่อลวงเอาทรัพย์เขาไป.	ปอกลอก ว. ทําให้เขาหลงเชื่อแล้วล่อลวงเอาทรัพย์เขาไป.
ปอง เขียนว่า ปอ-ปลา-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง มุ่งปรารถนา.	ปอง ๑ ก. มุ่งปรารถนา.
ปอง เขียนว่า ปอ-ปลา-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง เสาเตี้ย ๆ สําหรับผูกเท้าหลังของช้าง เช่น ผูกช้างยืนโรง ผูกช้างในการเล่นผัดช้าง เรียกว่า เสาปอง.	ปอง ๒ น. เสาเตี้ย ๆ สําหรับผูกเท้าหลังของช้าง เช่น ผูกช้างยืนโรง ผูกช้างในการเล่นผัดช้าง เรียกว่า เสาปอง.
ป่อง เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแมงหลายชนิดและหลายวงศ์ในอันดับ Scorpionida หัวติดกับอกเป็นส่วนเดียวกัน รูปร่างค่อนไปทางสี่เหลี่ยมยาว ส่วนท้องเป็นปล้อง ๆ ขนาดไล่เลี่ยกับอก ๗–๘ ปล้อง ส่วนที่เหลือเล็กลงต่อกันยาวคล้ายหาง ที่ปลายมีเหล็กในสามารถต่อยให้เจ็บปวดได้ มีขา ๔ คู่ ด้านหน้ามีส่วนของปากขยายใหญ่โตกว่าขา ลักษณะเหมือนก้ามปูใช้สําหรับจับเหยื่อ.	ป่อง ๑ น. ชื่อแมงหลายชนิดและหลายวงศ์ในอันดับ Scorpionida หัวติดกับอกเป็นส่วนเดียวกัน รูปร่างค่อนไปทางสี่เหลี่ยมยาว ส่วนท้องเป็นปล้อง ๆ ขนาดไล่เลี่ยกับอก ๗–๘ ปล้อง ส่วนที่เหลือเล็กลงต่อกันยาวคล้ายหาง ที่ปลายมีเหล็กในสามารถต่อยให้เจ็บปวดได้ มีขา ๔ คู่ ด้านหน้ามีส่วนของปากขยายใหญ่โตกว่าขา ลักษณะเหมือนก้ามปูใช้สําหรับจับเหยื่อ.
ป่อง เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ตุงเป็นกระพุ้งออกมา เช่น พุงป่อง.	ป่อง ๒ ว. ตุงเป็นกระพุ้งออกมา เช่น พุงป่อง.
ป่อง ๓, ป่อง ๆ ป่อง ความหมายที่ ๓ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู ป่อง ๆ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการของคนโกรธแกมงอน ในคําว่า โกรธป่อง ๆ.	ป่อง ๓, ป่อง ๆ ว. อาการของคนโกรธแกมงอน ในคําว่า โกรธป่อง ๆ.
ป่องร่า เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-รอ-เรือ-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง อาการของคนคะนองไม่กลัวใคร ชวนวิวาทกับผู้อื่น. ในวงเล็บ มาจาก อักขราภิธานศรับท์ ของ หมอปรัดเล.	ป่องร่า (โบ) น. อาการของคนคะนองไม่กลัวใคร ชวนวิวาทกับผู้อื่น. (ปรัดเล).
ป่อง เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๔	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน เป็นคำนาม หมายถึง ปล่อง, ช่อง, ล่อง.	ป่อง ๔ (ถิ่น–อีสาน) น. ปล่อง, ช่อง, ล่อง.
ป้อง เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง บังเพื่อกักหรือกั้นไว้.	ป้อง ก. บังเพื่อกักหรือกั้นไว้.
ป้องกัน เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง กั้นไว้เพื่อต้านทานหรือคุ้มครอง.	ป้องกัน ก. กั้นไว้เพื่อต้านทานหรือคุ้มครอง.
ปอด เขียนว่า ปอ-ปลา-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในสรีรวิทยา เป็นคำนาม หมายถึง อวัยวะทําหน้าที่เกี่ยวกับการหายใจอยู่ภายในร่างกายของคนหรือสัตว์ที่มีกระดูกสันหลังเป็นส่วนมาก; ตัวสกาที่ข้ามเขตไปไม่ได้. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กลัวจนไม่กล้าทำอะไร.	ปอด ๑ (สรีร) น. อวัยวะทําหน้าที่เกี่ยวกับการหายใจอยู่ภายในร่างกายของคนหรือสัตว์ที่มีกระดูกสันหลังเป็นส่วนมาก; ตัวสกาที่ข้ามเขตไปไม่ได้. ว. กลัวจนไม่กล้าทำอะไร.
ปอดชื้น เขียนว่า ปอ-ปลา-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง การอักเสบของหลอดลมที่มีเสมหะอยู่ด้วย ทางแพทย์หมายถึง การคั่งของเลือดในปอดเนื่องจากการอักเสบ เป็นช่องทางให้เกิดปอดบวมได้.	ปอดชื้น น. การอักเสบของหลอดลมที่มีเสมหะอยู่ด้วย ทางแพทย์หมายถึง การคั่งของเลือดในปอดเนื่องจากการอักเสบ เป็นช่องทางให้เกิดปอดบวมได้.
ปอดบวม เขียนว่า ปอ-ปลา-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-บอ-ไบ-ไม้-วอ-แหวน-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ปอดอักเสบเนื่องจากเชื้อโรค.	ปอดบวม น. ปอดอักเสบเนื่องจากเชื้อโรค.
ปอดแปด เขียนว่า ปอ-ปลา-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อ่อนน่วมอยู่ภายใน, มักใช้ประกอบกับคํา เหลว เป็น เหลวปอดแปด; อาการที่บ่นไม่รู้จักจบ, กระปอดกระแปด ก็ว่า.	ปอดแปด ว. อ่อนน่วมอยู่ภายใน, มักใช้ประกอบกับคํา เหลว เป็น เหลวปอดแปด; อาการที่บ่นไม่รู้จักจบ, กระปอดกระแปด ก็ว่า.
ปอดลอย เขียนว่า ปอ-ปลา-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ใจไม่สู้ดีชักจะหวาด ๆ, ใช้ว่า ปอด ก็มี.	ปอดลอย (ปาก) ก. ใจไม่สู้ดีชักจะหวาด ๆ, ใช้ว่า ปอด ก็มี.
ปอดเหล็ก เขียนว่า ปอ-ปลา-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องกลไกสร้างด้วยโลหะ ใช้ทําให้เกิดการบีบและขยายของทรวงอกในการหายใจแทนการเคลื่อนไหวตามธรรมชาติในเมื่อมีอัมพาตของกล้ามเนื้อ เช่นในโรคโปลิโอ. ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง อดทน แข็งแรง (ใช้แก่นักกีฬาประเภทวิ่ง).	ปอดเหล็ก น. เครื่องกลไกสร้างด้วยโลหะ ใช้ทําให้เกิดการบีบและขยายของทรวงอกในการหายใจแทนการเคลื่อนไหวตามธรรมชาติในเมื่อมีอัมพาตของกล้ามเนื้อ เช่นในโรคโปลิโอ. (ปาก) ก. อดทน แข็งแรง (ใช้แก่นักกีฬาประเภทวิ่ง).
ปอด เขียนว่า ปอ-ปลา-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Sphenoclea zeylanica Gaertn. ในวงศ์ Sphenocleaceae ขึ้นตามที่ลุ่มนํ้าขัง ลําต้นอ่อน ดอกสีเขียว ๆ ขาว ๆ ใช้ทํายาได้, ผักปุ่มปลา ก็เรียก.	ปอด ๒ น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Sphenoclea zeylanica Gaertn. ในวงศ์ Sphenocleaceae ขึ้นตามที่ลุ่มนํ้าขัง ลําต้นอ่อน ดอกสีเขียว ๆ ขาว ๆ ใช้ทํายาได้, ผักปุ่มปลา ก็เรียก.
ปอด เขียนว่า ปอ-ปลา-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๓	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลักษณะก้นที่สอบและแฟบ เรียกว่า ก้นปอด, โดยปริยายใช้เรียกสิ่งอื่นที่มีลักษณะเช่นนั้น เช่น มะม่วงก้นปอด.	ปอด ๓ ว. ลักษณะก้นที่สอบและแฟบ เรียกว่า ก้นปอด, โดยปริยายใช้เรียกสิ่งอื่นที่มีลักษณะเช่นนั้น เช่น มะม่วงก้นปอด.
ปอน, ปอน ๆ ปอน เขียนว่า ปอ-ปลา-ออ-อ่าง-นอ-หนู ปอน ๆ เขียนว่า ปอ-ปลา-ออ-อ่าง-นอ-หนู ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ซอมซ่อ, มีลักษณะประหนึ่งว่าอัตคัด ขัดสน เช่น แต่งตัวปอน; เรียกของเลว ๆ ว่า ของปอน ๆ.	ปอน, ปอน ๆ ว. ซอมซ่อ, มีลักษณะประหนึ่งว่าอัตคัด ขัดสน เช่น แต่งตัวปอน; เรียกของเลว ๆ ว่า ของปอน ๆ.
ป้อน เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาอาหารส่งให้ถึงปากหรือใส่ปากให้กิน, โดยปริยายหมายถึงกิริยาอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น เอาเงินป้อน; ส่งวัตถุดิบแก่โรงงานเพื่อให้เครื่องจักรผลิตเป็นสิ่งสําเร็จรูปหรือทําให้เครื่องจักรเกิดพลังงาน.	ป้อน ก. เอาอาหารส่งให้ถึงปากหรือใส่ปากให้กิน, โดยปริยายหมายถึงกิริยาอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น เอาเงินป้อน; ส่งวัตถุดิบแก่โรงงานเพื่อให้เครื่องจักรผลิตเป็นสิ่งสําเร็จรูปหรือทําให้เครื่องจักรเกิดพลังงาน.
ปอนด์ เขียนว่า ปอ-ปลา-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหน่วยเงินตราของอังกฤษเท่ากับ ๑๐๐ เพนซ์, ปอนด์สเตอร์ลิง ก็เรียก; ชื่อหน่วยมาตราชั่งของอังกฤษ เท่ากับ ๔๕๔ กรัม หรือ ๑๖ ออนซ์; เรียกกระดาษฟอกเนื้อดี สีขาว ที่ใช้พิมพ์หนังสือ มีคุณภาพดีกว่ากระดาษปรู๊ฟ ว่า กระดาษปอนด์. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ pound เขียนว่า พี-โอ-ยู-เอ็น-ดี.	ปอนด์ น. ชื่อหน่วยเงินตราของอังกฤษเท่ากับ ๑๐๐ เพนซ์, ปอนด์สเตอร์ลิง ก็เรียก; ชื่อหน่วยมาตราชั่งของอังกฤษ เท่ากับ ๔๕๔ กรัม หรือ ๑๖ ออนซ์; เรียกกระดาษฟอกเนื้อดี สีขาว ที่ใช้พิมพ์หนังสือ มีคุณภาพดีกว่ากระดาษปรู๊ฟ ว่า กระดาษปอนด์. (อ. pound).
ปอเนาะ เขียนว่า ปอ-ปลา-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคใต้ เป็นคำนาม หมายถึง โรงเรียนที่สอนหนังสือและอบรมศาสนาอิสลาม.	ปอเนาะ (ถิ่น–ปักษ์ใต้) น. โรงเรียนที่สอนหนังสือและอบรมศาสนาอิสลาม.
ปอบ เขียนว่า ปอ-ปลา-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ผีชนิดหนึ่งเชื่อกันว่าสิงอยู่ในตัวคน กินตับไตไส้พุงจนหมดแล้วออกไป คนนั้นก็ตาย.	ปอบ น. ผีชนิดหนึ่งเชื่อกันว่าสิงอยู่ในตัวคน กินตับไตไส้พุงจนหมดแล้วออกไป คนนั้นก็ตาย.
ป้อแป้ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-โท-ออ-อ่าง-สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่อ่อนแรงลง, มีกำลังน้อย.	ป้อแป้ ว. อาการที่อ่อนแรงลง, มีกำลังน้อย.
ปอม เขียนว่า ปอ-ปลา-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน เป็นคำนาม หมายถึง กิ้งก่า. ในวงเล็บ ดู กิ้งก่า เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-งอ-งู-กอ-ไก่-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา.	ปอม (ถิ่น–อีสาน) น. กิ้งก่า. (ดู กิ้งก่า).
ปอมข่าง เขียนว่า ปอ-ปลา-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-ขอ-ไข่-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกิ้งก่าขนาดใหญ่ชนิด Calotes mystaceus ในวงศ์ Agamidae หัวสีนํ้าเงิน แต่บางครั้งเปลี่ยนเป็นสีนํ้าตาลได้, ปอมขาง หรือ กะปอมขาง ก็เรียก.	ปอมข่าง (ถิ่น–อีสาน) น. ชื่อกิ้งก่าขนาดใหญ่ชนิด Calotes mystaceus ในวงศ์ Agamidae หัวสีนํ้าเงิน แต่บางครั้งเปลี่ยนเป็นสีนํ้าตาลได้, ปอมขาง หรือ กะปอมขาง ก็เรียก.
ป้อม เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-โท-ออ-อ่าง-มอ-ม้า ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง หอรบ; ที่อยู่หรือที่พักซึ่งทำขึ้นใช้กันแดดกันฝน เช่น ป้อมตำรวจ.	ป้อม ๑ น. หอรบ; ที่อยู่หรือที่พักซึ่งทำขึ้นใช้กันแดดกันฝน เช่น ป้อมตำรวจ.
ป้อมบังคับการ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-โท-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง ที่ซึ่งมีที่กําบังแข็งแรงสําหรับใช้ในการควบคุมการใช้อาวุธและสั่งการเดินเรือในยามสงคราม.	ป้อมบังคับการ (โบ) น. ที่ซึ่งมีที่กําบังแข็งแรงสําหรับใช้ในการควบคุมการใช้อาวุธและสั่งการเดินเรือในยามสงคราม.
ป้อม ๒, ป้อม ๆ ป้อม ความหมายที่ ๒ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-โท-ออ-อ่าง-มอ-ม้า ป้อม ๆ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-โท-ออ-อ่าง-มอ-ม้า ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กลม ๆ.	ป้อม ๒, ป้อม ๆ ว. กลม ๆ.
ป๋อม เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-จัด-ตะ-วา-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังอย่างของมีนํ้าหนักตกนํ้า, โดยปริยายหมายถึงอาการที่สูญหายไปอย่างของตกนํ้า เช่น หายป๋อมไปเลย.	ป๋อม ว. เสียงดังอย่างของมีนํ้าหนักตกนํ้า, โดยปริยายหมายถึงอาการที่สูญหายไปอย่างของตกนํ้า เช่น หายป๋อมไปเลย.
ปอมขาง เขียนว่า ปอ-ปลา-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-งอ-งู	ดู ปอมข่าง เขียนว่า ปอ-ปลา-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-ขอ-ไข่-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู ที่ ปอม เขียนว่า ปอ-ปลา-ออ-อ่าง-มอ-ม้า.	ปอมขาง ดู ปอมข่าง ที่ ปอม.
ปอย เขียนว่า ปอ-ปลา-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง กลุ่มก้อนหรือกระจุกเล็ก ๆ ของสิ่งที่เป็นเส้นเป็นฝอยอย่างเส้นด้าย หญ้า ผม หรือขน เช่น ปอยผม, ลักษณนามเรียกกระจุกหรือกลุ่มก้อนของสิ่งเช่นนั้น เช่น ผมปอยหนึ่ง ผม ๒ ปอย.	ปอย ๑ น. กลุ่มก้อนหรือกระจุกเล็ก ๆ ของสิ่งที่เป็นเส้นเป็นฝอยอย่างเส้นด้าย หญ้า ผม หรือขน เช่น ปอยผม, ลักษณนามเรียกกระจุกหรือกลุ่มก้อนของสิ่งเช่นนั้น เช่น ผมปอยหนึ่ง ผม ๒ ปอย.
ปอย เขียนว่า ปอ-ปลา-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง งานพิธีต่าง ๆ, ถ้างานใหญ่ เช่นประเพณีฉลองการสร้างถาวรวัตถุของวัด เรียกว่า ปอยหลวง, ถ้างานเล็ก เช่นงานบวช เรียกว่า ปอยน้อย.	ปอย ๒ (ถิ่น–พายัพ) น. งานพิธีต่าง ๆ, ถ้างานใหญ่ เช่นประเพณีฉลองการสร้างถาวรวัตถุของวัด เรียกว่า ปอยหลวง, ถ้างานเล็ก เช่นงานบวช เรียกว่า ปอยน้อย.
ป้อย เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๑	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาเฉพาะถิ่น เป็นคำกริยา หมายถึง แช่ง, ด่า.	ป้อย ๑ (ถิ่น) ก. แช่ง, ด่า.
ป้อย เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แล้ว ๆ เล่า ๆ, มักใช้เข้าคู่กับคำ คลํา เมื่อรู้สึกเจ็บ ว่า คลําป้อย, ป้อย ๆ ก็ว่า.	ป้อย ๒ ว. แล้ว ๆ เล่า ๆ, มักใช้เข้าคู่กับคำ คลํา เมื่อรู้สึกเจ็บ ว่า คลําป้อย, ป้อย ๆ ก็ว่า.
ป้อยอ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง ตามใจหรือเอาใจจนเกินไป, ยกย่องเยินยอจนเกินพอดี, บํารุงบําเรอจนเกินไป.	ป้อยอ ก. ตามใจหรือเอาใจจนเกินไป, ยกย่องเยินยอจนเกินพอดี, บํารุงบําเรอจนเกินไป.
ปอเลียงฝ้าย เขียนว่า ปอ-ปลา-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู-ฝอ-ฝา-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	ดู เลียงฝ้าย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู-ฝอ-ฝา-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก.	ปอเลียงฝ้าย ดู เลียงฝ้าย.
ปะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง มาเจอกัน, มาประเชิญหน้ากัน; เอาวัตถุเช่นผ้าหรือไม้เป็นต้นปิดทับส่วนที่ชํารุดเป็นช่องเป็นรู เช่น ปะผ้า ปะว่าว, ปิดทับ เช่น ปะหน้า.	ปะ ก. มาเจอกัน, มาประเชิญหน้ากัน; เอาวัตถุเช่นผ้าหรือไม้เป็นต้นปิดทับส่วนที่ชํารุดเป็นช่องเป็นรู เช่น ปะผ้า ปะว่าว, ปิดทับ เช่น ปะหน้า.
ปะว่า เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำสันธาน หมายถึง ถ้าว่าเจอ.	ปะว่า สัน. ถ้าว่าเจอ.
ปะกน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ไม้ลูกสกัดฝาเรือนสําหรับเอากระดานกรุ, ลูกปะกน ก็เรียก.	ปะกน น. ไม้ลูกสกัดฝาเรือนสําหรับเอากระดานกรุ, ลูกปะกน ก็เรียก.
ปะกัง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อโรคลมชนิดหนึ่ง ตามตําราแพทย์แผนโบราณว่า ทําให้มีอาการปวดหัวเวลาเช้า ๆ ปวดกระบอกตา เมื่อเห็นแดดจะลืมตาไม่ขึ้น เรียกว่า ลมปะกัง, ตะกัง ก็ว่า.	ปะกัง น. ชื่อโรคลมชนิดหนึ่ง ตามตําราแพทย์แผนโบราณว่า ทําให้มีอาการปวดหัวเวลาเช้า ๆ ปวดกระบอกตา เมื่อเห็นแดดจะลืมตาไม่ขึ้น เรียกว่า ลมปะกัง, ตะกัง ก็ว่า.
ปะกาปะกัง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เก้ ๆ กัง ๆ, งก ๆ เงิ่น ๆ.	ปะกาปะกัง ว. เก้ ๆ กัง ๆ, งก ๆ เงิ่น ๆ.
ปะการัง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์ทะเลไม่มีกระดูกสันหลัง จําพวกเดียวกับดอกไม้ทะเล แต่ละตัวมีรูปร่างทรงกระบอก ส่วนใหญ่มีขนาดเล็กอยู่รวมกันเป็นกระจุก สร้างหินปูนออกมาพอกทับถมกันเป็นโครงรูปร่างต่าง ๆ อาศัยและเจริญเติบโตในทะเลตื้นเขตร้อน ที่พบมากในน่านนํ้าไทย คือ ชนิด Porites lutea และ ปะการังเขากวาง ในสกุล Acropora, โครงสร้างของตัวปะการังที่เกาะติดอยู่กับที่และมีซากปะการังตายทับถมเพิ่มพูนขึ้นตามลําดับ เรียกว่า หินปะการัง, ถ้ามากจนเป็นโขด เกาะ หรือ เทือก ก็เรียกว่า โขดปะการัง เกาะปะการัง หรือ เทือกปะการัง, บางทีเรียกเป็น กะรัง.	ปะการัง น. ชื่อสัตว์ทะเลไม่มีกระดูกสันหลัง จําพวกเดียวกับดอกไม้ทะเล แต่ละตัวมีรูปร่างทรงกระบอก ส่วนใหญ่มีขนาดเล็กอยู่รวมกันเป็นกระจุก สร้างหินปูนออกมาพอกทับถมกันเป็นโครงรูปร่างต่าง ๆ อาศัยและเจริญเติบโตในทะเลตื้นเขตร้อน ที่พบมากในน่านนํ้าไทย คือ ชนิด Porites lutea และ ปะการังเขากวาง ในสกุล Acropora, โครงสร้างของตัวปะการังที่เกาะติดอยู่กับที่และมีซากปะการังตายทับถมเพิ่มพูนขึ้นตามลําดับ เรียกว่า หินปะการัง, ถ้ามากจนเป็นโขด เกาะ หรือ เทือก ก็เรียกว่า โขดปะการัง เกาะปะการัง หรือ เทือกปะการัง, บางทีเรียกเป็น กะรัง.
ปะกำ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ไม้ที่ทําเป็น ๒ ขาสําหรับคาบไม้อื่น, ลูกตั้งฝาที่คาบพรึง.	ปะกำ น. ไม้ที่ทําเป็น ๒ ขาสําหรับคาบไม้อื่น, ลูกตั้งฝาที่คาบพรึง.
ปะขาว เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ชายผู้จําศีลนุ่งห่มผ้าขาว, ลักษณนามว่า คน; ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง ตําแหน่งข้าราชการชั้นขุนหมื่นพวกหนึ่ง, คู่กับ ประแดง.	ปะขาว น. ชายผู้จําศีลนุ่งห่มผ้าขาว, ลักษณนามว่า คน; (โบ) ตําแหน่งข้าราชการชั้นขุนหมื่นพวกหนึ่ง, คู่กับ ประแดง.
ปะงับปะง่อน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-งอ-งู-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปะหงับปะง่อน.	ปะงับปะง่อน ว. ปะหงับปะง่อน.
ปะงาบ, ปะงาบ ๆ ปะงาบ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-งอ-งู-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้ ปะงาบ ๆ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-งอ-งู-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่อ้าปากแล้วหุบปาก, อาการที่หายใจทางปาก (เป็นอาการของคนและสัตว์ที่เหนื่อยหอบหรือใกล้จะตาย), งาบ ๆ พะงาบ หรือ พะงาบ ๆ ก็ว่า.	ปะงาบ, ปะงาบ ๆ ว. อาการที่อ้าปากแล้วหุบปาก, อาการที่หายใจทางปาก (เป็นอาการของคนและสัตว์ที่เหนื่อยหอบหรือใกล้จะตาย), งาบ ๆ พะงาบ หรือ พะงาบ ๆ ก็ว่า.
ปะตาปา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง นักบวช. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	ปะตาปา น. นักบวช. (ช.).
ปะตาระกาหลา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	[–หฺลา] เป็นคำนาม หมายถึง เทวดาผู้ใหญ่. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	ปะตาระกาหลา [–หฺลา] น. เทวดาผู้ใหญ่. (ช.).
ปะติดปะต่อ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ มาติดมาต่อกัน.	ปะติดปะต่อ ก. เอาสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ มาติดมาต่อกัน.
ปะติยาน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง กระจัง ๒ ข้างพระราชยาน.	ปะติยาน น. กระจัง ๒ ข้างพระราชยาน.
ปะเตะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง เตะ, ฟาดด้วยหลังเท้า.	ปะเตะ ก. เตะ, ฟาดด้วยหลังเท้า.
ปะทะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง โดนกัน, กระทบกัน, เช่น เรือปะทะกัน ข้างเรือปะทะกัน, ประจัญกัน เช่น กองทัพปะทะกัน, ต้านไว้ เช่น ยกทัพไปปะทะข้าศึก.	ปะทะ ก. โดนกัน, กระทบกัน, เช่น เรือปะทะกัน ข้างเรือปะทะกัน, ประจัญกัน เช่น กองทัพปะทะกัน, ต้านไว้ เช่น ยกทัพไปปะทะข้าศึก.
ปะทะปะทัง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง พยุงไว้, ทานไว้, ประคองไว้.	ปะทะปะทัง ก. พยุงไว้, ทานไว้, ประคองไว้.
ปะทุ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ	เป็นคำกริยา หมายถึง แตกหรือผุดออกมาด้วยแรงเบ่งดัน เช่น ภูเขาไฟปะทุ ถ่านปะทุ; โดยปริยายหมายถึงกิริยาที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น เพ่งจนตาจะปะทุ.	ปะทุ ก. แตกหรือผุดออกมาด้วยแรงเบ่งดัน เช่น ภูเขาไฟปะทุ ถ่านปะทุ; โดยปริยายหมายถึงกิริยาที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น เพ่งจนตาจะปะทุ.
ปะทุน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู	ดู กะทุน เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู.	ปะทุน ดู กะทุน.
ปะบุก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกงูกะปะที่มีสีคลํ้าว่า งูปะบุก.	ปะบุก น. เรียกงูกะปะที่มีสีคลํ้าว่า งูปะบุก.
ปะปน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-ปอ-ปลา-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ปนกัน (มักใช้ในลักษณะที่สิ่งต่างชนิดต่างประเภทระคนปนกัน), บางทีก็ใช้หมายความอย่างเดียวกับ ปน.	ปะปน ก. ปนกัน (มักใช้ในลักษณะที่สิ่งต่างชนิดต่างประเภทระคนปนกัน), บางทีก็ใช้หมายความอย่างเดียวกับ ปน.
ปะราลี เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง บราลี.	ปะราลี น. บราลี.
ปะรำ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งปลูกสร้างขึ้นชั่วคราว มีเสา หลังคาแบนดาดด้วยผ้าหรือใบไม้.	ปะรำ น. สิ่งปลูกสร้างขึ้นชั่วคราว มีเสา หลังคาแบนดาดด้วยผ้าหรือใบไม้.
ปะไร เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-รอ-เรือ	ตัดจากคำว่า เป็นไร. ในวงเล็บ ดู ี่ เป็นไร ในคำ เป็น เขียนว่า สะ-หระ-อี-ไม้-เอก สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-รอ-เรือ สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-นอ-หนู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อำ สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู .	ปะไร ตัดจากคำว่า เป็นไร. (ดูที่ เป็นไร ในคำ เป็น).
ปะลอม เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง กิน, กินมูมมาม, กินโดยตะกละตะกลาม.	ปะลอม ก. กิน, กินมูมมาม, กินโดยตะกละตะกลาม.
ปะเลง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง การรำเบิกโรงอย่างโบราณ ผู้แสดงแต่งเครื่องละครตัวพระคู่หนึ่ง สวมหน้าเทพบุตรศีรษะโล้น มือทั้ง ๒ ถือหางนกยูงข้างละกำ รำออกท่าประกอบดนตรี.	ปะเลง น. การรำเบิกโรงอย่างโบราณ ผู้แสดงแต่งเครื่องละครตัวพระคู่หนึ่ง สวมหน้าเทพบุตรศีรษะโล้น มือทั้ง ๒ ถือหางนกยูงข้างละกำ รำออกท่าประกอบดนตรี.
ปะแล่ม, ปะแล่ม ๆ ปะแล่ม เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-มอ-ม้า ปะแล่ม ๆ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-มอ-ม้า ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อ่อน ๆ น้อย ๆ (ส่วนมากใช้แก่สิ่งที่มีรสหวาน) เช่น หวานปะแล่ม ๆ.	ปะแล่ม, ปะแล่ม ๆ ว. อ่อน ๆ น้อย ๆ (ส่วนมากใช้แก่สิ่งที่มีรสหวาน) เช่น หวานปะแล่ม ๆ.
ปะโลง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อต้นไม้ชนิดหนึ่ง ใช้ทํายาได้. ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓.	ปะโลง น. ชื่อต้นไม้ชนิดหนึ่ง ใช้ทํายาได้. (พจน. ๒๔๙๓).
ปะวะหล่ำ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ประหลํ่า.	ปะวะหล่ำ น. ประหลํ่า.
ปะวะหลิ่ม เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง, บหลิ่ม ปลิม ปลิ่ม ประหลิ่ม ปะหลิ่ม หรือ มะหลิ่ม ก็ว่า.	ปะวะหลิ่ม น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง, บหลิ่ม ปลิม ปลิ่ม ประหลิ่ม ปะหลิ่ม หรือ มะหลิ่ม ก็ว่า.
ปะเสหรันอากง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-งอ-งู	[–หฺรันอากง] เป็นคำนาม หมายถึง วังลูกหลวง. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	ปะเสหรันอากง [–หฺรันอากง] น. วังลูกหลวง. (ช.).
ปะหงับ, ปะหงับ ๆ ปะหงับ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้ ปะหงับ ๆ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ปากอ้าและหุบลงเหมือนอยากจะพูดแต่ไม่มีเสียง, อาการที่ทำปากหงับ ๆ อย่างอาการของผู้ป่วยใกล้จะตาย เช่น นอนเจ็บปะหงับ ๆ.	ปะหงับ, ปะหงับ ๆ ว. อาการที่ปากอ้าและหุบลงเหมือนอยากจะพูดแต่ไม่มีเสียง, อาการที่ทำปากหงับ ๆ อย่างอาการของผู้ป่วยใกล้จะตาย เช่น นอนเจ็บปะหงับ ๆ.
ปะหงับปะง่อน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-งอ-งู-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่โงนเงนทรงตัวไม่อยู่เพราะเจ็บป่วยเป็นต้น, ปะงับปะง่อน ก็ว่า.	ปะหงับปะง่อน ว. อาการที่โงนเงนทรงตัวไม่อยู่เพราะเจ็บป่วยเป็นต้น, ปะงับปะง่อน ก็ว่า.
ปะหนัน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	[–หฺนัน] เป็นคำนาม หมายถึง ดอกลําเจียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	ปะหนัน [–หฺนัน] น. ดอกลําเจียก. (ช.).
ปะหมันอาหยี เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี	[–หฺมัน–หฺยี] เป็นคำนาม หมายถึง น้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	ปะหมันอาหยี [–หฺมัน–หฺยี] น. น้า. (ช.).
ปะหลิ่ม เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง, บหลิ่ม ปลิม ปลิ่ม ประหลิ่ม ปะวะหลิ่ม หรือ มะหลิ่ม ก็ว่า.	ปะหลิ่ม น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง, บหลิ่ม ปลิม ปลิ่ม ประหลิ่ม ปะวะหลิ่ม หรือ มะหลิ่ม ก็ว่า.
ปะหัง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องใช้ทําด้วยไม้ไผ่ผ่าซีกขัดเป็นวงสําหรับใส่หญ้าให้วัวควายกิน.	ปะหัง น. เครื่องใช้ทําด้วยไม้ไผ่ผ่าซีกขัดเป็นวงสําหรับใส่หญ้าให้วัวควายกิน.
ปะเหลาะ, ปะเหลาะปะแหละ ปะเหลาะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ ปะเหลาะปะแหละ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง พูดจาหว่านล้อมเอาอกเอาใจ เช่น ผู้ใหญ่ปะเหลาะเด็ก, พูดหรือทําสนิทชิดชอบให้เขาพึงใจเพื่อหวังประโยชน์ตน.	ปะเหลาะ, ปะเหลาะปะแหละ ก. พูดจาหว่านล้อมเอาอกเอาใจ เช่น ผู้ใหญ่ปะเหลาะเด็ก, พูดหรือทําสนิทชิดชอบให้เขาพึงใจเพื่อหวังประโยชน์ตน.
ปัก เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ตั้งฝังลง เช่น ปักเสา, เอาหัวดิ่งลง เช่น นกปักหัวลง เครื่องบินปักหัวลง; เสียบ เช่น ปักปิ่น ปักดอกไม้, ใช้เข็มร้อยด้าย ไหม หรือดิ้นเป็นต้นแล้วแทงลงไปบนผืนผ้าให้เป็นลวดลายต่าง ๆ เช่น ปักลวดลาย ปักด้าย ปักไหม.	ปัก ก. ตั้งฝังลง เช่น ปักเสา, เอาหัวดิ่งลง เช่น นกปักหัวลง เครื่องบินปักหัวลง; เสียบ เช่น ปักปิ่น ปักดอกไม้, ใช้เข็มร้อยด้าย ไหม หรือดิ้นเป็นต้นแล้วแทงลงไปบนผืนผ้าให้เป็นลวดลายต่าง ๆ เช่น ปักลวดลาย ปักด้าย ปักไหม.
ปักจักร เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-รอ-เรือ	เป็นคำกริยา หมายถึง เย็บให้เป็นลวดลายด้วยจักรเย็บผ้า.	ปักจักร ก. เย็บให้เป็นลวดลายด้วยจักรเย็บผ้า.
ปักใจ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง ตั้งใจแน่วแน่ไม่เปลี่ยนแปลง เช่น ปักใจเชื่อ.	ปักใจ ก. ตั้งใจแน่วแน่ไม่เปลี่ยนแปลง เช่น ปักใจเชื่อ.
ปักดำ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อำ	เป็นคำกริยา หมายถึง ถอนต้นกล้ามาปลูกในนา.	ปักดำ ก. ถอนต้นกล้ามาปลูกในนา.
ปักปันเขตแดน เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ตอ-เต่า-สะ-หระ-แอ-ดอ-เด็ก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง กำหนดเขตแดนระหว่างประเทศเมื่อมีปัญหาเกี่ยวกับพรมแดนเป็นต้น.	ปักปันเขตแดน ก. กำหนดเขตแดนระหว่างประเทศเมื่อมีปัญหาเกี่ยวกับพรมแดนเป็นต้น.
ปักหลัก เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง ตั้งมั่นอยู่กับที่ไม่ยอมถอยหรือไม่ยอมโยกย้าย ในคำว่า ปักหลักสู้ ปักหลักอยู่.	ปักหลัก ๑ ก. ตั้งมั่นอยู่กับที่ไม่ยอมถอยหรือไม่ยอมโยกย้าย ในคำว่า ปักหลักสู้ ปักหลักอยู่.
ปักข–, ปักข์ ปักข– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ขอ-ไข่ ปักข์ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-ทัน-ทะ-คาด	[ปักขะ–, ปัก] เป็นคำนาม หมายถึง ปักษ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปกฺษ เขียนว่า ปอ-ปลา-กอ-ไก่-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี.	ปักข–, ปักข์ [ปักขะ–, ปัก] น. ปักษ์. (ป.; ส. ปกฺษ).
ปักขคณนา เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-คอ-ควาย-นอ-เนน-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	[ปักขะคะนะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ปักษคณนา, วิธีคำนวณดิถีตามปักษ์.	ปักขคณนา [ปักขะคะนะ–] น. ปักษคณนา, วิธีคำนวณดิถีตามปักษ์.
ปักขพิฬาร เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ลอ-จุ-ลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[–ลาน] เป็นคำนาม หมายถึง บ่าง; นกเค้าแมว.	ปักขพิฬาร [–ลาน] น. บ่าง; นกเค้าแมว.
ปักขันดร เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ	[–ดอน] เป็นคำนาม หมายถึง ปักษานดร, ฝ่ายอื่น, อีกฝ่ายหนึ่ง.	ปักขันดร [–ดอน] น. ปักษานดร, ฝ่ายอื่น, อีกฝ่ายหนึ่ง.
ปักเป้า เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	[ปักกะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลาทะเลทุกชนิดในวงศ์ Tetrodontidae และ Diodontidae ลําตัวป้อมหรือกลมมากน้อยแล้วแต่ชนิด ขนาดยาวตั้งแต่ ๖–๖๐ เซนติเมตร เฉพาะบางสกุล เช่น สกุล Canthigaster, Chonerhinus และ Tetrodon ในวงศ์ Tetrodontidae สกุล Diodon และ Chilomycterus ในวงศ์ Diodontidae มีลักษณะแบนข้าง ทุกชนิดสามารถพองตัวได้ ผิวหนังมีหนาม ฟันมีลักษณะเป็นกระดูกแข็ง ไม่มีครีบท้อง บางชนิดพบในนํ้าจืด เช่น ชนิด Chonerhinus modestus ทุกชนิดมีพิษ ไม่ควรนํามารับประทาน.	ปักเป้า ๑ [ปักกะ–] น. ชื่อปลาทะเลทุกชนิดในวงศ์ Tetrodontidae และ Diodontidae ลําตัวป้อมหรือกลมมากน้อยแล้วแต่ชนิด ขนาดยาวตั้งแต่ ๖–๖๐ เซนติเมตร เฉพาะบางสกุล เช่น สกุล Canthigaster, Chonerhinus และ Tetrodon ในวงศ์ Tetrodontidae สกุล Diodon และ Chilomycterus ในวงศ์ Diodontidae มีลักษณะแบนข้าง ทุกชนิดสามารถพองตัวได้ ผิวหนังมีหนาม ฟันมีลักษณะเป็นกระดูกแข็ง ไม่มีครีบท้อง บางชนิดพบในนํ้าจืด เช่น ชนิด Chonerhinus modestus ทุกชนิดมีพิษ ไม่ควรนํามารับประทาน.
ปักเป้า เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	[ปัก–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อว่าวชนิดหนึ่งมีหางยาว, คู่กับ ว่าวจุฬา, อีเป้า ก็เรียก.	ปักเป้า ๒ [ปัก–] น. ชื่อว่าวชนิดหนึ่งมีหางยาว, คู่กับ ว่าวจุฬา, อีเป้า ก็เรียก.
ปักษ–, ปักษ์ ปักษ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี ปักษ์ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด	[ปักสะ–, ปัก] เป็นคำนาม หมายถึง ฝ่าย, ข้าง, เช่น ปักษ์ใต้, กึ่งของเดือนจันทรคติ คือ เดือนหนึ่งมี ๒ ปักษ์ ข้างขึ้นเรียก ศุกลปักษ์ (แปลว่า ฝ่ายขาว หมายเอาแสงเดือนสว่าง) ข้างแรมเรียก กาฬปักษ์ (แปลว่า ฝ่ายดํา หมายเอาเดือนมืด), ครึ่งเดือน เช่น หนังสือรายปักษ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ปกฺข เขียนว่า ปอ-ปลา-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ขอ-ไข่.	ปักษ–, ปักษ์ [ปักสะ–, ปัก] น. ฝ่าย, ข้าง, เช่น ปักษ์ใต้, กึ่งของเดือนจันทรคติ คือ เดือนหนึ่งมี ๒ ปักษ์ ข้างขึ้นเรียก ศุกลปักษ์ (แปลว่า ฝ่ายขาว หมายเอาแสงเดือนสว่าง) ข้างแรมเรียก กาฬปักษ์ (แปลว่า ฝ่ายดํา หมายเอาเดือนมืด), ครึ่งเดือน เช่น หนังสือรายปักษ์. (ส.; ป. ปกฺข).
ปักษกษัย เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[ปักสะกะไส] เป็นคำนาม หมายถึง การสิ้นปักษ์.	ปักษกษัย [ปักสะกะไส] น. การสิ้นปักษ์.
ปักษคณนา เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-คอ-ควาย-นอ-เนน-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	[ปักสะคะนะนา] เป็นคำนาม หมายถึง วิธีคํานวณดิถีตามปักษ์.	ปักษคณนา [ปักสะคะนะนา] น. วิธีคํานวณดิถีตามปักษ์.
ปักษคม เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-คอ-ควาย-มอ-ม้า	[ปักสะคม] เป็นคำนาม หมายถึง นก.	ปักษคม [ปักสะคม] น. นก.
ปักษธร เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทอ-ทง-รอ-เรือ	[ปักสะทอน] เป็นคำนาม หมายถึง นก; พระจันทร์.	ปักษธร [ปักสะทอน] น. นก; พระจันทร์.
ปักษเภท เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-ทอ-ทะ-หาน	[ปักสะเพด] เป็นคำนาม หมายถึง ความแตกต่างระหว่าง ๒ ฝ่ายที่โต้เถียงกัน.	ปักษเภท [ปักสะเพด] น. ความแตกต่างระหว่าง ๒ ฝ่ายที่โต้เถียงกัน.
ปักษวาหน เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-นอ-หนู	[ปักสะวาหน] เป็นคำนาม หมายถึง นก.	ปักษวาหน [ปักสะวาหน] น. นก.
ปักษานดร เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ	[ปักสานดอน] เป็นคำนาม หมายถึง ฝ่ายอื่น, อีกฝ่ายหนึ่ง.	ปักษานดร [ปักสานดอน] น. ฝ่ายอื่น, อีกฝ่ายหนึ่ง.
ปักษาวสาน เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[ปักสาวะสาน] เป็นคำนาม หมายถึง วันสิ้นปักษ์, วันเพ็ญหรือวันสิ้นเดือน.	ปักษาวสาน [ปักสาวะสาน] น. วันสิ้นปักษ์, วันเพ็ญหรือวันสิ้นเดือน.
ปักษา เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง นก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ปักษา น. นก. (ส.).
ปักษานดร เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ	ดู ปักษ–, ปักษ์ ปักษ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี ปักษ์ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด .	ปักษานดร ดู ปักษ–, ปักษ์.
ปักษาวสาน เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	ดู ปักษ–, ปักษ์ ปักษ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี ปักษ์ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด .	ปักษาวสาน ดู ปักษ–, ปักษ์.
ปักษาสวรรค์ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกมีเหง้าชนิด Strelitzia reginae Banks ex Dryand. ในวงศ์ Musaceae ใบเรียงสลับซ้อนกันเป็นแผง ดอกสีนํ้าเงิน มีกาบสีส้มรูปคล้ายปีกนกหุ้มอยู่.	ปักษาสวรรค์ น. ชื่อไม้ล้มลุกมีเหง้าชนิด Strelitzia reginae Banks ex Dryand. ในวงศ์ Musaceae ใบเรียงสลับซ้อนกันเป็นแผง ดอกสีนํ้าเงิน มีกาบสีส้มรูปคล้ายปีกนกหุ้มอยู่.
ปักษิน, ปักษี ปักษิน เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู ปักษี เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง สัตว์มีปีก คือ นก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ปักษิน, ปักษี น. สัตว์มีปีก คือ นก. (ส.).
ปักหลัก เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	ดูใน ปัก เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่.	ปักหลัก ๑ ดูใน ปัก.
ปักหลัก เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อนกกระเต็นชนิด Ceryle rudis ในวงศ์ Alcedinidae ตัวสีขาวลายดํา ปากหนาแหลมตรงสีดํา มักเกาะตามหัวเสาหรือตอไม้ที่ปักอยู่ในนํ้าเพื่อจ้องโฉบปลากิน, กระเต็นปักหลัก ก็เรียก. (๒) ชื่อเหยี่ยวชนิด Elanus caeruleus ในวงศ์ Accipitridae อกสีขาว หลังสีเทา โคนปีกสีดํา อาศัยอยู่ตามท้องทุ่ง กินสัตว์เล็ก ๆ, เหยี่ยวขาว ก็เรียก, นกทั้ง ๒ ชนิดมักบินอยู่กับที่ จึงเรียกว่า ปักหลัก.	ปักหลัก ๒ น. (๑) ชื่อนกกระเต็นชนิด Ceryle rudis ในวงศ์ Alcedinidae ตัวสีขาวลายดํา ปากหนาแหลมตรงสีดํา มักเกาะตามหัวเสาหรือตอไม้ที่ปักอยู่ในนํ้าเพื่อจ้องโฉบปลากิน, กระเต็นปักหลัก ก็เรียก. (๒) ชื่อเหยี่ยวชนิด Elanus caeruleus ในวงศ์ Accipitridae อกสีขาว หลังสีเทา โคนปีกสีดํา อาศัยอยู่ตามท้องทุ่ง กินสัตว์เล็ก ๆ, เหยี่ยวขาว ก็เรียก, นกทั้ง ๒ ชนิดมักบินอยู่กับที่ จึงเรียกว่า ปักหลัก.
ปัคหะ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-คอ-ควาย-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ	[ปักคะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ประเคราะห์, การยกย่อง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปคฺคห เขียนว่า ปอ-ปลา-คอ-ควาย-พิน-ทุ-คอ-ควาย-หอ-หีบ.	ปัคหะ [ปักคะ–] (แบบ) น. ประเคราะห์, การยกย่อง. (ป. ปคฺคห).
ปัง เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง อาหารชนิดหนึ่งทําด้วยแป้งผสมเชื้อ เรียกว่า ขนมปัง. (โปรตุเกส pâo, เทียบฝรั่งเศส ว่า pain).	ปัง ๑ น. อาหารชนิดหนึ่งทําด้วยแป้งผสมเชื้อ เรียกว่า ขนมปัง. (โปรตุเกส pâo, เทียบฝรั่งเศส ว่า pain).
ปัง เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังเช่นนั้น; โดยปริยายหมายความว่า ถูกตรงที่หมาย.	ปัง ๒ ว. เสียงดังเช่นนั้น; โดยปริยายหมายความว่า ถูกตรงที่หมาย.
ปั๋ง เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-จัด-ตะ-วา-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มาก, มักใช้แก่แข็งหรือแน่น ว่า แข็งปั๋ง ท้องแน่นปั๋ง.	ปั๋ง ๑ ว. มาก, มักใช้แก่แข็งหรือแน่น ว่า แข็งปั๋ง ท้องแน่นปั๋ง.
ปั๋ง เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-จัด-ตะ-วา-งอ-งู ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ต้นปลัง. ในวงเล็บ ดู ปลัง เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู.	ปั๋ง ๒ (ถิ่น–พายัพ) น. ต้นปลัง. (ดู ปลัง).
ปังสุ์ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง บงสุ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปังสุ์ (แบบ) น. บงสุ์. (ป.).
ปังสุกุล เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง บังสุกุล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปังสุกุล (แบบ) น. บังสุกุล. (ป.).
ปัจจัตตะ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เฉพาะตน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัจจัตตะ (แบบ) ว. เฉพาะตน. (ป.).
ปัจจัตถรณ์ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	[–ถอน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง บรรจถรณ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัจจัตถรณ์ [–ถอน] (แบบ) น. บรรจถรณ์. (ป.).
ปัจจันต–, ปัจจันต์ ปัจจันต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า ปัจจันต์ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	[ปัดจันตะ–, ปัดจัน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่สุดแดน, ปลายเขตแดน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัจจันต–, ปัจจันต์ [ปัดจันตะ–, ปัดจัน] (แบบ) ว. ที่สุดแดน, ปลายเขตแดน. (ป.).
ปัจจันตคาม เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง บ้านปลายเขตแดน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัจจันตคาม น. บ้านปลายเขตแดน. (ป.).
ปัจจันตชนบท เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำนาม หมายถึง ตําบลปลายเขตแดน.	ปัจจันตชนบท น. ตําบลปลายเขตแดน.
ปัจจันตประเทศ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง ประเทศปลายเขตแดน, ในวินัยหมายถึงที่อยู่นอกออกไปจากมัชฌิมประเทศ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัจจันตประเทศ น. ประเทศปลายเขตแดน, ในวินัยหมายถึงที่อยู่นอกออกไปจากมัชฌิมประเทศ. (ป.).
ปัจจัย เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง เหตุอันเป็นทางให้เกิดผล, หนทาง, เช่น การศึกษาเป็นปัจจัยให้เกิดความรู้ความสามารถ, องค์ประกอบ, ส่วนประกอบ, เช่น ปัจจัยในการผลิต, คํา “ปัจจัย” กับ คํา “เหตุ” มักใช้แทนกันได้; เครื่องอาศัยยังชีพ, เครื่องอาศัยเลี้ยงชีวิตของบรรพชิตในพระพุทธศาสนา ๔ อย่าง คือ จีวร (ผ้านุ่งห่ม) บิณฑบาต (อาหาร) เสนาสนะ (ที่อยู่) คิลานเภสัช (ยา) รวมเรียกว่า จตุปัจจัย คือ ปัจจัย ๔, โดยปริยายหมายถึงเงินตราก็ได้ (มักใช้แก่ภิกษุสามเณร); ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในไวยากรณ์ หมายถึง ส่วนเติมท้ายธาตุหรือศัพท์เพื่อแสดงความหมายเป็นต้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัจจัย น. เหตุอันเป็นทางให้เกิดผล, หนทาง, เช่น การศึกษาเป็นปัจจัยให้เกิดความรู้ความสามารถ, องค์ประกอบ, ส่วนประกอบ, เช่น ปัจจัยในการผลิต, คํา “ปัจจัย” กับ คํา “เหตุ” มักใช้แทนกันได้; เครื่องอาศัยยังชีพ, เครื่องอาศัยเลี้ยงชีวิตของบรรพชิตในพระพุทธศาสนา ๔ อย่าง คือ จีวร (ผ้านุ่งห่ม) บิณฑบาต (อาหาร) เสนาสนะ (ที่อยู่) คิลานเภสัช (ยา) รวมเรียกว่า จตุปัจจัย คือ ปัจจัย ๔, โดยปริยายหมายถึงเงินตราก็ได้ (มักใช้แก่ภิกษุสามเณร); (ไว) ส่วนเติมท้ายธาตุหรือศัพท์เพื่อแสดงความหมายเป็นต้น. (ป.).
ปัจจามิตร เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ข้าศึก, ศัตรู. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปจฺจามิตฺร เขียนว่า ปอ-ปลา-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ และมาจากภาษาบาลี ปจฺจามิตฺต เขียนว่า ปอ-ปลา-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	ปัจจามิตร น. ข้าศึก, ศัตรู. (ส. ปจฺจามิตฺร; ป. ปจฺจามิตฺต).
ปัจจุคมน์ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-จอ-จาน-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-มอ-ม้า-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง การลุกขึ้นรับ, การต้อนรับ, (สําหรับผู้น้อยแสดงต่อผู้ใหญ่). (ป. ปจฺจุคฺคมน).	ปัจจุคมน์ น. การลุกขึ้นรับ, การต้อนรับ, (สําหรับผู้น้อยแสดงต่อผู้ใหญ่). (ป. ปจฺจุคฺคมน).
ปัจจุทธรณ์ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-จอ-จาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	[ปัดจุดทอน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง การถอนคืน. เป็นคำกริยา หมายถึง ถอนคืน (ในวินัยใช้คู่กับ อธิษฐาน ซึ่งแปลว่า ตั้งใจ เช่น อธิษฐานสบง คือตั้งใจให้เป็นสบงครอง ภายหลังไม่อยากให้เป็นสบงครองก็ถอนคืนสบงนั้น เรียกว่า ปัจจุทธรณ์สบง). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัจจุทธรณ์ [ปัดจุดทอน] (แบบ) น. การถอนคืน. ก. ถอนคืน (ในวินัยใช้คู่กับ อธิษฐาน ซึ่งแปลว่า ตั้งใจ เช่น อธิษฐานสบง คือตั้งใจให้เป็นสบงครอง ภายหลังไม่อยากให้เป็นสบงครองก็ถอนคืนสบงนั้น เรียกว่า ปัจจุทธรณ์สบง). (ป.).
ปัจจุบัน เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-จอ-จาน-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เวลาเดี๋ยวนี้, ทันที, เวลาไม่ใช่อดีต ไม่ใช่อนาคต เช่น เวลาปัจจุบัน, สมัยใหม่ เช่น แพทย์แผนปัจจุบัน; เรียกโรคภัยที่เกิดขึ้นในทันทีทันใดว่า โรคปัจจุบัน เช่น โรคลมปัจจุบัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปจฺจุปฺปนฺน เขียนว่า ปอ-ปลา-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน-สะ-หระ-อุ-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ปอ-ปลา-นอ-หนู-พิน-ทุ-นอ-หนู.	ปัจจุบัน น. เวลาเดี๋ยวนี้, ทันที, เวลาไม่ใช่อดีต ไม่ใช่อนาคต เช่น เวลาปัจจุบัน, สมัยใหม่ เช่น แพทย์แผนปัจจุบัน; เรียกโรคภัยที่เกิดขึ้นในทันทีทันใดว่า โรคปัจจุบัน เช่น โรคลมปัจจุบัน. (ป. ปจฺจุปฺปนฺน).
ปัจจุบันทันด่วน เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-จอ-จาน-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-ไม้-เอก-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กะทันหัน.	ปัจจุบันทันด่วน ว. กะทันหัน.
ปัจจุส–, ปัจจูสะ ปัจจุส– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-จอ-จาน-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ ปัจจูสะ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-จอ-จาน-สะ-หระ-อู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ	[ปัดจุดสะ–, ปัดจูสะ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง เช้ามืด, ใกล้รุ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัจจุส–, ปัจจูสะ [ปัดจุดสะ–, ปัดจูสะ] (แบบ) น. เช้ามืด, ใกล้รุ่ง. (ป.).
ปัจจุสกาล, ปัจโจสกาล ปัจจุสกาล เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-จอ-จาน-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง ปัจโจสกาล เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-สะ-หระ-โอ-จอ-จาน-สอ-เสือ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	[ปัดจุดสะกาน, ปัดโจสะ–] เป็นคำนาม หมายถึง เวลาเช้ามืด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัจจุสกาล, ปัจโจสกาล [ปัดจุดสะกาน, ปัดโจสะ–] น. เวลาเช้ามืด. (ป.).
ปัจจุสมัย เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-จอ-จาน-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[ปัดจุดสะไหฺม] เป็นคำนาม หมายถึง เวลาเช้ามืด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปจฺจูสสมย เขียนว่า ปอ-ปลา-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน-สะ-หระ-อู-สอ-เสือ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-ยอ-ยัก.	ปัจจุสมัย [ปัดจุดสะไหฺม] น. เวลาเช้ามืด. (ป. ปจฺจูสสมย).
ปัจจูหะ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-จอ-จาน-สะ-หระ-อู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ปรัตยูห์, อันตราย, ความขัดข้อง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัจจูหะ (แบบ) น. ปรัตยูห์, อันตราย, ความขัดข้อง. (ป.).
ปัจเจก, ปัจเจก– ปัจเจก เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-กอ-ไก่ ปัจเจก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-กอ-ไก่	[ปัดเจก, ปัดเจกะ–, ปัดเจกกะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เฉพาะตัว, เฉพาะบุคคล, เช่น ปัจเจกชน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัจเจก, ปัจเจก– [ปัดเจก, ปัดเจกะ–, ปัดเจกกะ–] (แบบ) ว. เฉพาะตัว, เฉพาะบุคคล, เช่น ปัจเจกชน. (ป.).
ปัจเจกบุคคล เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-คอ-ควาย-ลอ-ลิง	[ปัดเจกกะ–] เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลแต่ละคน.	ปัจเจกบุคคล [ปัดเจกกะ–] น. บุคคลแต่ละคน.
ปัจเจกพุทธะ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-กอ-ไก่-พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อะ	[ปัดเจกกะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อพระพุทธเจ้าพวกหนึ่งที่ตรัสรู้เฉพาะตัว มิได้สั่งสอนผู้อื่น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัจเจกพุทธะ [ปัดเจกกะ–] น. ชื่อพระพุทธเจ้าพวกหนึ่งที่ตรัสรู้เฉพาะตัว มิได้สั่งสอนผู้อื่น. (ป.).
ปัจเจกโพธิ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-กอ-ไก่-สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ	[ปัดเจกกะโพด] เป็นคำนาม หมายถึง ความตรัสรู้เฉพาะตัว คือ ความตรัสรู้ของพระปัจเจกพุทธเจ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัจเจกโพธิ [ปัดเจกกะโพด] น. ความตรัสรู้เฉพาะตัว คือ ความตรัสรู้ของพระปัจเจกพุทธเจ้า. (ป.).
ปัจเจกสมาทาน เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-กอ-ไก่-สอ-เสือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[ปัดเจกะสะมาทาน] เป็นคำนาม หมายถึง การสมาทานศีลทีละสิกขาบท เรียกว่า ปัจเจกสมาทาน, ถ้าสมาทานรวบท้าย เช่นว่า พุทฺธปญฺตฺตํ อุโปสถํ สมาทิยามิ หรือ อฏฺ สีลานิ สมาทิยามิ เรียกว่า เอกัชฌสมาทาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัจเจกสมาทาน [ปัดเจกะสะมาทาน] น. การสมาทานศีลทีละสิกขาบท เรียกว่า ปัจเจกสมาทาน, ถ้าสมาทานรวบท้าย เช่นว่า พุทฺธปญฺตฺตํ อุโปสถํ สมาทิยามิ หรือ อฏฺ สีลานิ สมาทิยามิ เรียกว่า เอกัชฌสมาทาน. (ป.).
ปัจโจปการกิจ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-สะ-หระ-โอ-จอ-จาน-ปอ-ปลา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง การที่บุคคลทําตอบแทนอุปการะของผู้อื่น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปจฺโจปการ เขียนว่า ปอ-ปลา-จอ-จาน-พิน-ทุ-สะ-หระ-โอ-จอ-จาน-ปอ-ปลา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ + กิจฺจ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน .	ปัจโจปการกิจ (แบบ) น. การที่บุคคลทําตอบแทนอุปการะของผู้อื่น. (ป. ปจฺโจปการ + กิจฺจ).
ปัจฉา เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ภายหลัง, เบื้องหลัง, ข้างหลัง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัจฉา (แบบ) ว. ภายหลัง, เบื้องหลัง, ข้างหลัง. (ป.).
ปัจฉาภัต เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง เวลาภายหลังบริโภคอาหาร คือ ตั้งแต่เที่ยงแล้วไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัจฉาภัต น. เวลาภายหลังบริโภคอาหาร คือ ตั้งแต่เที่ยงแล้วไป. (ป.).
ปัจฉาสมณะ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-มอ-ม้า-นอ-เนน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง สมณะผู้ตามหลัง คือ พระผู้น้อยมีหน้าที่เดินตามหลังพระผู้ใหญ่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัจฉาสมณะ น. สมณะผู้ตามหลัง คือ พระผู้น้อยมีหน้าที่เดินตามหลังพระผู้ใหญ่. (ป.).
ปัจฉิม, ปัจฉิม– ปัจฉิม เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า ปัจฉิม– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า	[ปัดฉิม, ปัดฉิมมะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ตะวันตก; ภายหลัง, ทีหลัง, ข้างหลังสุด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปจฺฉิม เขียนว่า ปอ-ปลา-จอ-จาน-พิน-ทุ-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า.	ปัจฉิม, ปัจฉิม– [ปัดฉิม, ปัดฉิมมะ–] ว. ตะวันตก; ภายหลัง, ทีหลัง, ข้างหลังสุด. (ป. ปจฺฉิม).
ปัจฉิมชน เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-ชอ-ช้าง-นอ-หนู	[ปัดฉิมมะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชนที่เกิดภายหลัง.	ปัจฉิมชน [ปัดฉิมมะ–] น. ชนที่เกิดภายหลัง.
ปัจฉิมทิศ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา	[ปัดฉิมมะทิด] เป็นคำนาม หมายถึง ทิศตะวันตก.	ปัจฉิมทิศ [ปัดฉิมมะทิด] น. ทิศตะวันตก.
ปัจฉิมพรรษา เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-พอ-พาน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา	[ปัดฉิมมะพันสา, ปัดฉิมพันสา] เป็นคำนาม หมายถึง "พรรษาหลัง”, ช่วงระยะเวลาที่ภิกษุเข้าอยู่จำพรรษาหลัง คือตั้งแต่วันแรม ๑ ค่ำ เดือน ๙ ถึงขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๑๒, คู่กับ บุริมพรรษา หรือ ปุริมพรรษา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปจฺฉิม เขียนว่า ปอ-ปลา-จอ-จาน-พิน-ทุ-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า + ภาษาสันสกฤต วรฺษ เขียนว่า วอ-แหวน-รอ-เรือ-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี .	ปัจฉิมพรรษา [ปัดฉิมมะพันสา, ปัดฉิมพันสา] น. "พรรษาหลัง”, ช่วงระยะเวลาที่ภิกษุเข้าอยู่จำพรรษาหลัง คือตั้งแต่วันแรม ๑ ค่ำ เดือน ๙ ถึงขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๑๒, คู่กับ บุริมพรรษา หรือ ปุริมพรรษา. (ป. ปจฺฉิม + ส. วรฺษ).
ปัจฉิมภาค เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย	[ปัดฉิมมะพาก] เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนเบื้องปลาย.	ปัจฉิมภาค [ปัดฉิมมะพาก] น. ส่วนเบื้องปลาย.
ปัจฉิมยาม เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	[ปัดฉิมมะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ยามหลัง, ยามสุดท้าย, ในบาลีแบ่งคืนออกเป็น ๓ ยาม กำหนดยามละ ๔ ชั่วโมง เรียกว่า ปฐมยาม มัชฌิมยาม และปัจฉิมยาม ปัจฉิมยามกำหนดเวลาตั้งแต่ตี ๒ หรือ ๒ นาฬิกา ถึงย่ำรุ่ง หรือ ๖ นาฬิกา.	ปัจฉิมยาม [ปัดฉิมมะ–] น. ยามหลัง, ยามสุดท้าย, ในบาลีแบ่งคืนออกเป็น ๓ ยาม กำหนดยามละ ๔ ชั่วโมง เรียกว่า ปฐมยาม มัชฌิมยาม และปัจฉิมยาม ปัจฉิมยามกำหนดเวลาตั้งแต่ตี ๒ หรือ ๒ นาฬิกา ถึงย่ำรุ่ง หรือ ๖ นาฬิกา.
ปัจฉิมลิขิต เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	[ปัดฉิม–] เป็นคำนาม หมายถึง “เขียนภายหลัง” คือหนังสือที่เขียนเพิ่มเติมลงท้ายเมื่อเซ็นชื่อแล้ว, ใช้อักษรย่อว่า ป.ล.	ปัจฉิมลิขิต [ปัดฉิม–] น. “เขียนภายหลัง” คือหนังสือที่เขียนเพิ่มเติมลงท้ายเมื่อเซ็นชื่อแล้ว, ใช้อักษรย่อว่า ป.ล.
ปัจฉิมวัย เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[ปัดฉิมมะ–] เป็นคำนาม หมายถึง วัยตอนปลาย, วัยชรา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัจฉิมวัย [ปัดฉิมมะ–] น. วัยตอนปลาย, วัยชรา. (ป.).
ปัจฉิมวาจา เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา	[ปัดฉิมมะ–] เป็นคำนาม หมายถึง วาจาครั้งสุดท้าย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัจฉิมวาจา [ปัดฉิมมะ–] น. วาจาครั้งสุดท้าย. (ป.).
ปัจถรณ์ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-ถอ-ถุง-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	[ปัดจะถอน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง บรรจถรณ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปจฺจตฺถรณ เขียนว่า ปอ-ปลา-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ถอ-ถุง-รอ-เรือ-นอ-เนน.	ปัจถรณ์ [ปัดจะถอน] (แบบ) น. บรรจถรณ์. (ป. ปจฺจตฺถรณ).
ปัจนึก เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	[ปัดจะหฺนึก, ปัดจะนึก] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ข้าศึก, ศัตรู. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปจฺจนีก เขียนว่า ปอ-ปลา-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่.	ปัจนึก [ปัดจะหฺนึก, ปัดจะนึก] (แบบ) น. ข้าศึก, ศัตรู. (ป. ปจฺจนีก).
ปัจยาการ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[ปัดจะยา–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง อาการที่เป็นเหตุต่อเนื่องกัน คือ ปฏิจจสมุปบาท. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปจฺจยาการ เขียนว่า ปอ-ปลา-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	ปัจยาการ [ปัดจะยา–] (แบบ) น. อาการที่เป็นเหตุต่อเนื่องกัน คือ ปฏิจจสมุปบาท. (ป. ปจฺจยาการ).
ปัจเวกขณ์ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	[ปัดจะเวก] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง การเห็นลงจําเพาะ, การพิจารณา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปจฺจเวกฺขณ เขียนว่า ปอ-ปลา-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ขอ-ไข่-นอ-เนน.	ปัจเวกขณ์ [ปัดจะเวก] (แบบ) น. การเห็นลงจําเพาะ, การพิจารณา. (ป. ปจฺจเวกฺขณ).
ปัชชร เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-ชอ-ช้าง-รอ-เรือ	[ปัดชอน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำกริยา หมายถึง ประชวร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัชชร [ปัดชอน] (แบบ) ก. ประชวร. (ป.).
ปัชชุน เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง เมฆ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัชชุน (แบบ) น. เมฆ. (ป.).
ปัญจ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-จอ-จาน	[ปันจะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เบญจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัญจ– [ปันจะ–] (แบบ) ว. เบญจ. (ป.).
ปัญจนที เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-จอ-จาน-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง แม่นํ้า ๕ สาย คือ ๑. คงคา ๒. ยมนา ๓. อจิรวดี ๔. สรภู ๕. มหี.	ปัญจนที น. แม่นํ้า ๕ สาย คือ ๑. คงคา ๒. ยมนา ๓. อจิรวดี ๔. สรภู ๕. มหี.
ปัญจวัคคีย์ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-จอ-จาน-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-คอ-ควาย-คอ-ควาย-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง พวก ๕ คน เป็นคําเรียกพระสงฆ์ ๕ รูป มีพระอัญญาโกณฑัญญะเป็นต้น ที่ตามพระพุทธเจ้าออกบวช และได้เป็นพระอรหันต์ก่อนพวกอื่น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัญจวัคคีย์ น. พวก ๕ คน เป็นคําเรียกพระสงฆ์ ๕ รูป มีพระอัญญาโกณฑัญญะเป็นต้น ที่ตามพระพุทธเจ้าออกบวช และได้เป็นพระอรหันต์ก่อนพวกอื่น. (ป.).
ปัญจสาขา เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-จอ-จาน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง กิ่งทั้ง ๕ คือ หัว ๑ แขน ๒ ขา ๒ ของลูกที่อยู่ในท้อง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัญจสาขา น. กิ่งทั้ง ๕ คือ หัว ๑ แขน ๒ ขา ๒ ของลูกที่อยู่ในท้อง. (ป.).
ปัญจก, ปัญจกะ ปัญจก เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-จอ-จาน-กอ-ไก่ ปัญจกะ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-จอ-จาน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[ปันจก, –จะกะ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง เบญจก, หมวด ๕. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัญจก, ปัญจกะ [ปันจก, –จะกะ] (แบบ) น. เบญจก, หมวด ๕. (ป.).
ปัญจม– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-จอ-จาน-มอ-ม้า	[ปันจะมะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เบญจม, ที่ ๕. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัญจม– [ปันจะมะ–] (แบบ) ว. เบญจม, ที่ ๕. (ป.).
ปัญจมี เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-จอ-จาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ ๕.	ปัญจมี ว. ที่ ๕.
ปัญจมีดิถี เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-จอ-จาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง วัน ๕ คํ่า.	ปัญจมีดิถี น. วัน ๕ คํ่า.
ปัญจมี เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-จอ-จาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี	ดู ปัญจม– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-จอ-จาน-มอ-ม้า.	ปัญจมี ดู ปัญจม–.
ปัญจมีดิถี เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-จอ-จาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อี	ดู ปัญจม– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-จอ-จาน-มอ-ม้า.	ปัญจมีดิถี ดู ปัญจม–.
ปัญจวีสติ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-จอ-จาน-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[–วีสะติ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยี่สิบห้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัญจวีสติ [–วีสะติ] (แบบ) ว. ยี่สิบห้า. (ป.).
ปัญญัติ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[ปันหฺยัด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำกริยา หมายถึง บัญญัติ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัญญัติ [ปันหฺยัด] (แบบ) ก. บัญญัติ. (ป.).
ปัญญา เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ความรอบรู้, ความรู้ทั่ว, ความฉลาดเกิดแต่เรียนและคิด, เช่น คนมีปัญญา หมดปัญญา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัญญา น. ความรอบรู้, ความรู้ทั่ว, ความฉลาดเกิดแต่เรียนและคิด, เช่น คนมีปัญญา หมดปัญญา. (ป.).
ปัญญาแค่หางอึ่ง เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-คอ-ควาย-ไม้-เอก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีความรู้น้อย, โง่.	ปัญญาแค่หางอึ่ง (สำ) ว. มีความรู้น้อย, โง่.
ปัญญาชน เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง คนที่มีความรู้หรือความฉลาดอันเกิดแต่การเรียนมามาก.	ปัญญาชน น. คนที่มีความรู้หรือความฉลาดอันเกิดแต่การเรียนมามาก.
ปัญญาวิมุติ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[–วิมุด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ความหลุดพ้นด้วยปัญญา เป็นโลกุตรธรรมประการหนึ่ง, คู่กับ เจโตวิมุติ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปฺาวิมุตฺติ เขียนว่า ปอ-ปลา-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	ปัญญาวิมุติ [–วิมุด] (แบบ) น. ความหลุดพ้นด้วยปัญญา เป็นโลกุตรธรรมประการหนึ่ง, คู่กับ เจโตวิมุติ. (ป. ปฺาวิมุตฺติ).
ปัญญาอ่อน เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-ออ-อ่าง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ภาวะที่มีระดับสติปัญญาด้อยหรือตํ่ากว่าปรกติ มักมีสาเหตุเกิดขึ้นในระหว่างพัฒนาการ ทําให้เด็กมีความสามารถจํากัดในด้านการเรียนรู้และมีพฤติกรรมปรับตัวไม่อยู่ในระดับที่ควรเป็น. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีระดับสติปัญญาด้อยหรือต่ำกว่าปรกติ.	ปัญญาอ่อน น. ภาวะที่มีระดับสติปัญญาด้อยหรือตํ่ากว่าปรกติ มักมีสาเหตุเกิดขึ้นในระหว่างพัฒนาการ ทําให้เด็กมีความสามารถจํากัดในด้านการเรียนรู้และมีพฤติกรรมปรับตัวไม่อยู่ในระดับที่ควรเป็น. ว. มีระดับสติปัญญาด้อยหรือต่ำกว่าปรกติ.
ปัญญาส– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	[ปันยาสะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ห้าสิบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัญญาส– [ปันยาสะ–] (แบบ) ว. ห้าสิบ. (ป.).
ปัญหา เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ข้อสงสัย, ข้อขัดข้อง, เช่น ทําได้โดยไม่มีปัญหา, คําถาม, ข้อที่ควรถาม, เช่น ตอบปัญหา, ข้อที่ต้องพิจารณาแก้ไข เช่น ปัญหาเฉพาะหน้า ปัญหาทางการเมือง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัญหา น. ข้อสงสัย, ข้อขัดข้อง, เช่น ทําได้โดยไม่มีปัญหา, คําถาม, ข้อที่ควรถาม, เช่น ตอบปัญหา, ข้อที่ต้องพิจารณาแก้ไข เช่น ปัญหาเฉพาะหน้า ปัญหาทางการเมือง. (ป.).
ปัญหาโลกแตก เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง ปัญหาที่หาข้อยุติไม่ได้.	ปัญหาโลกแตก (ปาก) น. ปัญหาที่หาข้อยุติไม่ได้.
ปัฏ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-ปะ-ตัก	[ปัด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ผืนผ้า, แผ่นผ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปฏ เขียนว่า ปอ-ปลา-ตอ-ปะ-ตัก.	ปัฏ [ปัด] (แบบ) น. ผืนผ้า, แผ่นผ้า. (ป. ปฏ).
ปัฏนะ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-ปะ-ตัก-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[ปัดตะนะ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ท่าเรือ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปฏฺฏน เขียนว่า ปอ-ปลา-ตอ-ปะ-ตัก-พิน-ทุ-ตอ-ปะ-ตัก-นอ-หนู.	ปัฏนะ [ปัดตะนะ] (แบบ) น. ท่าเรือ. (ป., ส. ปฏฺฏน).
ปัฐยาวัต เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ถอ-ถาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า	[ปัดถะหฺยาวัด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อฉันท์ชนิดหนึ่ง ซึ่งกําหนดด้วยอักษร ๓๒ คํา มี ๔ บาท บาทละ ๘ คํา, บัฐยาพฤต หรือ อัษฎกฉันท์ ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปฐฺยาวตฺต เขียนว่า ปอ-ปลา-ถอ-ถาน-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	ปัฐยาวัต [ปัดถะหฺยาวัด] (แบบ) น. ชื่อฉันท์ชนิดหนึ่ง ซึ่งกําหนดด้วยอักษร ๓๒ คํา มี ๔ บาท บาทละ ๘ คํา, บัฐยาพฤต หรือ อัษฎกฉันท์ ก็เรียก. (ป. ปฐฺยาวตฺต).
ปัณฑรหัตถี เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-รอ-เรือ-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อี	[ปันดะระ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อช้างตระกูล ๑ ใน ๑๐ ตระกูล กายสีขาวดังเขาไกรลาส. ในวงเล็บ ดู กาฬาวก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ลอ-จุ-ลา-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-กอ-ไก่.	ปัณฑรหัตถี [ปันดะระ–] น. ชื่อช้างตระกูล ๑ ใน ๑๐ ตระกูล กายสีขาวดังเขาไกรลาส. (ดู กาฬาวก).
ปัณณะ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-นอ-เนน-สะ-หระ-อะ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง บรรณ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัณณะ (แบบ) น. บรรณ. (ป.).
ปัณณาส เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ห้าสิบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัณณาส ว. ห้าสิบ. (ป.).
ปัณณาสก์ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-กอ-ไก่-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หมวด ๕๐. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัณณาสก์ ว. หมวด ๕๐. (ป.).
ปัณรส– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-รอ-เรือ-สอ-เสือ	[ปันนะระสะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สิบห้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปณฺณรส เขียนว่า ปอ-ปลา-นอ-เนน-พิน-ทุ-นอ-เนน-รอ-เรือ-สอ-เสือ.	ปัณรส– [ปันนะระสะ–] ว. สิบห้า. (ป. ปณฺณรส).
ปัณรสม– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-รอ-เรือ-สอ-เสือ-มอ-ม้า	[ปันนะระสะมะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ ๑๕. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัณรสม– [ปันนะระสะมะ–] ว. ที่ ๑๕. (ป.).
ปัณรสมสุรทิน เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-รอ-เรือ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง วันที่ ๑๕.	ปัณรสมสุรทิน น. วันที่ ๑๕.
ปัณรสี เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-รอ-เรือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี	[ปันนะระสี] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ ๑๕. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปณฺณรสี เขียนว่า ปอ-ปลา-นอ-เนน-พิน-ทุ-นอ-เนน-รอ-เรือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี.	ปัณรสี [ปันนะระสี] ว. ที่ ๑๕. (ป. ปณฺณรสี).
ปัณรสีดิถี เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-รอ-เรือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง วัน ๑๕ คํ่า.	ปัณรสีดิถี น. วัน ๑๕ คํ่า.
ปัณหิ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง ส้นเท้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปารฺษณิ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ.	ปัณหิ น. ส้นเท้า. (ป.; ส. ปารฺษณิ).
ปัด เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้หมดไปพ้นไปด้วยการพัดหรือโบกเป็นต้น เช่น ปัดฝุ่น ปัดแมลงวัน ปัดพิษ; เบนไป, เฉไป, เช่น พระอาทิตย์ปัดเหนือปัดใต้ ท้ายรถปัดไปทางหนึ่ง เดินขาปัด; กระทบเสียดไป เช่น กิ่งไม้ปัดหลังคา เดินเอามือปัดศีรษะ.	ปัด ๑ ก. ทําให้หมดไปพ้นไปด้วยการพัดหรือโบกเป็นต้น เช่น ปัดฝุ่น ปัดแมลงวัน ปัดพิษ; เบนไป, เฉไป, เช่น พระอาทิตย์ปัดเหนือปัดใต้ ท้ายรถปัดไปทางหนึ่ง เดินขาปัด; กระทบเสียดไป เช่น กิ่งไม้ปัดหลังคา เดินเอามือปัดศีรษะ.
ปัดเกล้า เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ท่ารําชนิดหนึ่งแห่งหมอช้าง รําเมื่อนําช้างบํารูงาเสร็จครั้งแรกแล้ว.	ปัดเกล้า น. ท่ารําชนิดหนึ่งแห่งหมอช้าง รําเมื่อนําช้างบํารูงาเสร็จครั้งแรกแล้ว.
ปัดขา เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้ล้มหรือเสียหลัก.	ปัดขา ก. ทําให้ล้มหรือเสียหลัก.
ปัดแข้งปัดขา เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-แอ-ขอ-ไข่-ไม้-โท-งอ-งู-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําอย่างใดอย่างหนึ่งเพื่อให้เขาหลุดพ้นตําแหน่งหน้าที่หรือไม่ให้ได้เลื่อนฐานะตำแหน่งที่ควรจะได้.	ปัดแข้งปัดขา ก. ทําอย่างใดอย่างหนึ่งเพื่อให้เขาหลุดพ้นตําแหน่งหน้าที่หรือไม่ให้ได้เลื่อนฐานะตำแหน่งที่ควรจะได้.
ปัดซาง เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เสกเป่าให้ซางหาย.	ปัดซาง ก. เสกเป่าให้ซางหาย.
ปัดตลอด เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีขนขาวหรือดําเป็นแนวยาวไปตามสันหลังตั้งแต่หัวตลอดหาง เช่น แมวปัดตลอด; เรียก “นะ” ที่เขียนเป็นอักษรขอม สําหรับลงและปลุกเสกให้แคล้วคลาดตลอดปลอดภัยว่า “นะปัดตลอด”.	ปัดตลอด ว. มีขนขาวหรือดําเป็นแนวยาวไปตามสันหลังตั้งแต่หัวตลอดหาง เช่น แมวปัดตลอด; เรียก “นะ” ที่เขียนเป็นอักษรขอม สําหรับลงและปลุกเสกให้แคล้วคลาดตลอดปลอดภัยว่า “นะปัดตลอด”.
ปัดเป่า เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําพิธีเสกเป่าเพื่อให้ความเจ็บไข้หาย, แก้ความลําบากขัดข้องให้หมดไป.	ปัดเป่า ก. ทําพิธีเสกเป่าเพื่อให้ความเจ็บไข้หาย, แก้ความลําบากขัดข้องให้หมดไป.
ปัดพิษ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี	เป็นคำกริยา หมายถึง เสกเป่าเพื่อให้พิษหมดไป.	ปัดพิษ ก. เสกเป่าเพื่อให้พิษหมดไป.
ปัดรังควาน เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําพิธีขับไล่ผี, โดยปริยายหมายถึงขับไล่อัปรีย์จัญไรให้พ้นไป.	ปัดรังควาน ก. ทําพิธีขับไล่ผี, โดยปริยายหมายถึงขับไล่อัปรีย์จัญไรให้พ้นไป.
ปัดเศษ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-สอ-สา-ลา-สอ-รือ-สี	เป็นคำกริยา หมายถึง ทิ้งเศษเสียหรือเพิ่มเศษให้เข้าจํานวนเต็ม.	ปัดเศษ ก. ทิ้งเศษเสียหรือเพิ่มเศษให้เข้าจํานวนเต็ม.
ปัดสวะ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-สอ-เสือ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อะ	[–สะหฺวะ] ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ทําอย่างขอไปที, ผลักให้พ้นหน้าที่ความรับผิดชอบของตนไป.	ปัดสวะ [–สะหฺวะ] (สำ) ก. ทําอย่างขอไปที, ผลักให้พ้นหน้าที่ความรับผิดชอบของตนไป.
ปัด เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง เม็ดแก้วเป็นต้นมีรูตรงกลางสําหรับร้อยเป็นเครื่องประดับต่าง ๆ เรียกว่า ลูกปัด.	ปัด ๒ น. เม็ดแก้วเป็นต้นมีรูตรงกลางสําหรับร้อยเป็นเครื่องประดับต่าง ๆ เรียกว่า ลูกปัด.
ปัด ๆ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่โกรธกระฟัดกระเฟียด, อาการที่ดิ้นพราด ๆ อย่างปลาที่ถูกตี.	ปัด ๆ ว. อาการที่โกรธกระฟัดกระเฟียด, อาการที่ดิ้นพราด ๆ อย่างปลาที่ถูกตี.
ปัด ๆ เป๋ ๆ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก ไม้-ยะ-มก สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-จัด-ตะ-วา ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ตุปัดตุเป๋, อาการที่เดินเฉไปเฉมา.	ปัด ๆ เป๋ ๆ ว. ตุปัดตุเป๋, อาการที่เดินเฉไปเฉมา.
ปัดไถม เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ถอ-ถุง-มอ-ม้า	[–ถะไหฺม] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง ฝ้าบาง ๆ ที่เกิดขึ้นทําให้เป็นมลทินหรือคลํ้ามัว.	ปัดไถม [–ถะไหฺม] (โบ) น. ฝ้าบาง ๆ ที่เกิดขึ้นทําให้เป็นมลทินหรือคลํ้ามัว.
ปัตคาด เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	[ปัดตะคาด] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเส้นในร่างกายของคน ในตําราหมอนวดว่า ตั้งแต่ท้องน้อยถึงโคนขาทั้งด้านหน้าและด้านหลัง.	ปัตคาด [ปัดตะคาด] น. ชื่อเส้นในร่างกายของคน ในตําราหมอนวดว่า ตั้งแต่ท้องน้อยถึงโคนขาทั้งด้านหน้าและด้านหลัง.
ปัตตะ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง บัตร; บาตร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัตตะ น. บัตร; บาตร. (ป.).
ปัตตานีกะ, ปัตตานึก ปัตตานีกะ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ ปัตตานึก เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง กองทัพเหล่าราบ, กองทัพทหารเดินเท้า, เป็นส่วนหนึ่งแห่งกระบวนทัพโบราณ ซึ่งเรียกว่า จตุรงคพล จตุรงคโยธา จตุรงคเสนา หรือ จตุรงคินีเสนา มี ๔ เหล่า ได้แก่ ๑. หัตถานึก (กองทัพช้าง, เหล่าทหารช้าง) ๒. อัศวานึก (กองทัพม้า, เหล่าทหารม้า) ๓. รถานึก (กองทัพเหล่ารถ) ๔. ปัตตานึก หรือ ปัตตานีกะ (กองทัพเหล่าราบ, กองทัพทหารเดินเท้า). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัตตานีกะ, ปัตตานึก น. กองทัพเหล่าราบ, กองทัพทหารเดินเท้า, เป็นส่วนหนึ่งแห่งกระบวนทัพโบราณ ซึ่งเรียกว่า จตุรงคพล จตุรงคโยธา จตุรงคเสนา หรือ จตุรงคินีเสนา มี ๔ เหล่า ได้แก่ ๑. หัตถานึก (กองทัพช้าง, เหล่าทหารช้าง) ๒. อัศวานึก (กองทัพม้า, เหล่าทหารม้า) ๓. รถานึก (กองทัพเหล่ารถ) ๔. ปัตตานึก หรือ ปัตตานีกะ (กองทัพเหล่าราบ, กองทัพทหารเดินเท้า). (ป.).
ปัตตานุโมทนา เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง การอนุโมทนาส่วนบุญที่ผู้อื่นให้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัตตานุโมทนา น. การอนุโมทนาส่วนบุญที่ผู้อื่นให้. (ป.).
ปัตตาเวีย เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเมืองในเกาะชวาสมัยโบราณ เดิมเรียกว่าเมืองกะหลาป๋า ปัจจุบัน คือ จาการ์ตา.	ปัตตาเวีย ๑ น. ชื่อเมืองในเกาะชวาสมัยโบราณ เดิมเรียกว่าเมืองกะหลาป๋า ปัจจุบัน คือ จาการ์ตา.
ปัตตาเวีย เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มชนิด Jatropha integerrima Jacq. ในวงศ์ Euphorbiaceae ต้นสูงเป็นพุ่มโปร่ง ๆ ดอกสีแดงและชมพู.	ปัตตาเวีย ๒ น. ชื่อไม้พุ่มชนิด Jatropha integerrima Jacq. ในวงศ์ Euphorbiaceae ต้นสูงเป็นพุ่มโปร่ง ๆ ดอกสีแดงและชมพู.
ปัตติ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนบุญ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัตติ (แบบ) น. ส่วนบุญ. (ป.).
ปัตติทาน เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง การให้ส่วนบุญ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัตติทาน น. การให้ส่วนบุญ. (ป.).
ปัตติก เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง พลเดินเท้า, ทหารราบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ปัตติก (แบบ) น. พลเดินเท้า, ทหารราบ. (ป., ส.).
ปัตถร เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-รอ-เรือ	[–ถอน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง บรรถร, ที่นอน, เครื่องปูลาด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัตถร [–ถอน] (แบบ) น. บรรถร, ที่นอน, เครื่องปูลาด. (ป.).
ปัตถะ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อะ	[ปัดถะ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมาตราตวงในภาษาบาลี แปลว่า แล่ง, กอบ, คือ ๒ ปัตถะ เป็น ๑ นาฬี (ทะนาน). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัตถะ [ปัดถะ] (แบบ) น. ชื่อมาตราตวงในภาษาบาลี แปลว่า แล่ง, กอบ, คือ ๒ ปัตถะ เป็น ๑ นาฬี (ทะนาน). (ป.).
ปัตนิ, ปัตนี ปัตนิ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ ปัตนี เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	[ปัดตะหฺนิ, –นี] เป็นคำนาม หมายถึง หญิงแม่เรือน, เมีย. (ในตําราหมอดูว่า เนื้อคู่). ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ปตานี เขียนว่า ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อี.	ปัตนิ, ปัตนี [ปัดตะหฺนิ, –นี] น. หญิงแม่เรือน, เมีย. (ในตําราหมอดูว่า เนื้อคู่). (ส.; ป. ปตานี).
ปัตยัย เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[ปัดตะไย] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง ปัจจัย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรตฺยย เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี ปจฺจย เขียนว่า ปอ-ปลา-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน-ยอ-ยัก.	ปัตยัย [ปัดตะไย] (กลอน) น. ปัจจัย. (ส. ปฺรตฺยย; ป. ปจฺจย).
ปัตหล่า เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	[ปัดตะหฺล่า] เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าริ้วทอด้วยไหมกับทองแล่งมีเนื้อบาง โดยมากทําเป็นเสื้อครุย.	ปัตหล่า [ปัดตะหฺล่า] น. ผ้าริ้วทอด้วยไหมกับทองแล่งมีเนื้อบาง โดยมากทําเป็นเสื้อครุย.
ปัถพี, ปัถวี ๑ ปัถพี เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ถอ-ถุง-พอ-พาน-สะ-หระ-อี ปัถวี ความหมายที่ ๑ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ถอ-ถุง-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี	[ปัดถะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ปถพี, ปถวี.	ปัถพี, ปัถวี ๑ [ปัดถะ–] น. ปถพี, ปถวี.
ปัถวี เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ถอ-ถุง-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๒	[ปัดถะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ท้ายเรือพิธี เช่น หางตาเรือก็กลับไปข้างปัถวี. ในวงเล็บ มาจาก พระราชพงศาวดาร ฉบับพระราชหัตถเลขา.	ปัถวี ๒ [ปัดถะ–] น. ท้ายเรือพิธี เช่น หางตาเรือก็กลับไปข้างปัถวี. (พงศ. เลขา).
ปัทม–, ปัทม์ ปัทม– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-มอ-ม้า ปัทม์ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-มอ-ม้า-ทัน-ทะ-คาด	[ปัดทะมะ–, ปัด] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อบัวหลวงพันธุ์หนึ่ง. ในวงเล็บ ดู บัว เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน.	ปัทม–, ปัทม์ [ปัดทะมะ–, ปัด] น. ชื่อบัวหลวงพันธุ์หนึ่ง. (ดู บัว).
ปัทมปาณี เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-มอ-ม้า-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้มีดอกบัวในมือ คือ พระพรหม พระวิษณุ, ชื่อหนึ่งหรือปางหนึ่งของพระอวโลกิเตศวรโพธิสัตว์ พระหัตถ์ทรงดอกบัว.	ปัทมปาณี น. ผู้มีดอกบัวในมือ คือ พระพรหม พระวิษณุ, ชื่อหนึ่งหรือปางหนึ่งของพระอวโลกิเตศวรโพธิสัตว์ พระหัตถ์ทรงดอกบัว.
ปัทมราค, ปัทมราช ปัทมราค เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย ปัทมราช เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง	เป็นคำนาม หมายถึง พลอยสีแดง, ทับทิม.	ปัทมราค, ปัทมราช น. พลอยสีแดง, ทับทิม.
ปัทมาสน์ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	[ปัดทะมาด] เป็นคำนาม หมายถึง ฐานบัว (เช่นฐานพระพุทธรูปมีลายบัวควํ่าบัวหงาย).	ปัทมาสน์ [ปัดทะมาด] น. ฐานบัว (เช่นฐานพระพุทธรูปมีลายบัวควํ่าบัวหงาย).
ปัทมะ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ	[ปัดทะมะ] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสังขยาจํานวนสูง = ๑๐๐ โกฏิ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ปัทมะ [ปัดทะมะ] น. ชื่อสังขยาจํานวนสูง = ๑๐๐ โกฏิ. (ส.).
ปัทมาสน์ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	ดู ปัทม–, ปัทม์ ปัทม– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-มอ-ม้า ปัทม์ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-มอ-ม้า-ทัน-ทะ-คาด .	ปัทมาสน์ ดู ปัทม–, ปัทม์.
ปัน เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง แบ่ง เช่น ปันเป็นส่วน ๆ, แบ่งซื้อ ในคำว่า ขอปัน, แบ่งขาย ในคำว่า ปันให้.	ปัน ก. แบ่ง เช่น ปันเป็นส่วน ๆ, แบ่งซื้อ ในคำว่า ขอปัน, แบ่งขาย ในคำว่า ปันให้.
ปันส่วน เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สอ-เสือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง แบ่งเฉลี่ยตามส่วน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่แบ่งเฉลี่ยตามส่วน เช่น ข้าวปันส่วน.	ปันส่วน ก. แบ่งเฉลี่ยตามส่วน. ว. ที่แบ่งเฉลี่ยตามส่วน เช่น ข้าวปันส่วน.
ปั่น เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้หมุน, ทําให้เวียน, เช่น ปั่นแปะ ปั่นโป; หมุน เช่น หัวปั่น.	ปั่น ก. ทําให้หมุน, ทําให้เวียน, เช่น ปั่นแปะ ปั่นโป; หมุน เช่น หัวปั่น.
ปั่นด้าย เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาเส้นใยที่ทำให้ฟูตัวแล้วมาดึงให้ยืดเป็นเส้นพร้อมกับบิดเกลียวเพื่อให้เส้นใยเกาะตัวเป็นเส้นยาวติดต่อกัน.	ปั่นด้าย ก. เอาเส้นใยที่ทำให้ฟูตัวแล้วมาดึงให้ยืดเป็นเส้นพร้อมกับบิดเกลียวเพื่อให้เส้นใยเกาะตัวเป็นเส้นยาวติดต่อกัน.
ปั่นป่วน เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เคลื่อนไหวไปมาอย่างรุนแรงผิดปรกติ เช่น ทะเลปั่นป่วน; สับสนวุ่นวายผิดปรกติ เช่น ใจคอปั่นป่วน ท้องปั่นป่วน บ้านเมืองปั่นป่วน, ป่วนปั่น ก็ว่า.	ปั่นป่วน ก. เคลื่อนไหวไปมาอย่างรุนแรงผิดปรกติ เช่น ทะเลปั่นป่วน; สับสนวุ่นวายผิดปรกติ เช่น ใจคอปั่นป่วน ท้องปั่นป่วน บ้านเมืองปั่นป่วน, ป่วนปั่น ก็ว่า.
ปั่นแปะ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อการพนันอย่างหนึ่ง เดิมใช้อีแปะ ปัจจุบันใช้สตางค์หรือเงินเหรียญปั่นให้หมุน แล้วใช้ฝ่ามือปิดไว้ ให้ทายว่าจะออกหัวหรือก้อย, อีกอย่างหนึ่งใช้อีแปะ สตางค์ หรือเงินเหรียญ ๒ อัน อันหนึ่งใส่ไว้ในอุ้งมือ แล้วปั่นอีกอันหนึ่งให้หมุน แล้วเอาฝ่ามือที่มีอีแปะ สตางค์ หรือเงินเหรียญตบลงไปบนอันที่กำลังหมุน ให้ทายว่า ออกหัว ก้อย หรือกลาง ถ้าออกหัว ๒ อัน เรียกว่า ออกหัว ถ้าออกก้อย ๒ อัน เรียกว่า ออกก้อย ถ้าออกหัวอันหนึ่งก้อยอันหนึ่ง เรียกว่า ออกกลาง.	ปั่นแปะ น. ชื่อการพนันอย่างหนึ่ง เดิมใช้อีแปะ ปัจจุบันใช้สตางค์หรือเงินเหรียญปั่นให้หมุน แล้วใช้ฝ่ามือปิดไว้ ให้ทายว่าจะออกหัวหรือก้อย, อีกอย่างหนึ่งใช้อีแปะ สตางค์ หรือเงินเหรียญ ๒ อัน อันหนึ่งใส่ไว้ในอุ้งมือ แล้วปั่นอีกอันหนึ่งให้หมุน แล้วเอาฝ่ามือที่มีอีแปะ สตางค์ หรือเงินเหรียญตบลงไปบนอันที่กำลังหมุน ให้ทายว่า ออกหัว ก้อย หรือกลาง ถ้าออกหัว ๒ อัน เรียกว่า ออกหัว ถ้าออกก้อย ๒ อัน เรียกว่า ออกก้อย ถ้าออกหัวอันหนึ่งก้อยอันหนึ่ง เรียกว่า ออกกลาง.
ปั่นฝ้าย เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู-ฝอ-ฝา-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาฝ้ายเข้าเครื่องหมุน (ไน) เพื่อทําเป็นเส้นด้าย, ถ้าเป็นวัตถุอย่างอื่นเช่นไหมและปอ เรียกตามวัตถุนั้น ๆ ว่า ปั่นไหม ปั่นปอ.	ปั่นฝ้าย ก. เอาฝ้ายเข้าเครื่องหมุน (ไน) เพื่อทําเป็นเส้นด้าย, ถ้าเป็นวัตถุอย่างอื่นเช่นไหมและปอ เรียกตามวัตถุนั้น ๆ ว่า ปั่นไหม ปั่นปอ.
ปั่นไฟ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน	เป็นคำกริยา หมายถึง ผลิตไฟฟ้าด้วยเครื่องกําเนิดไฟฟ้า, เดินเครื่องกําเนิดไฟฟ้า. เป็นคำนาม หมายถึง เรียกเครื่องกําเนิดไฟฟ้าว่า เครื่องปั่นไฟ.	ปั่นไฟ ก. ผลิตไฟฟ้าด้วยเครื่องกําเนิดไฟฟ้า, เดินเครื่องกําเนิดไฟฟ้า. น. เรียกเครื่องกําเนิดไฟฟ้าว่า เครื่องปั่นไฟ.
ปั่นหัว เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ทำให้งง (มาจากการกัดจิ้งหรีด โดยจับตัวที่แพ้มาปั่นหัวให้งง เพื่อจะได้สู้ต่อไป) เช่น ปั่นหัวจิ้งหรีด; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ยุให้ผิดใจกัน.	ปั่นหัว ก. ทำให้งง (มาจากการกัดจิ้งหรีด โดยจับตัวที่แพ้มาปั่นหัวให้งง เพื่อจะได้สู้ต่อไป) เช่น ปั่นหัวจิ้งหรีด; (ปาก) ยุให้ผิดใจกัน.
ปั้น เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาสิ่งอ่อน ๆ เช่นขี้ผึ้งดินเหนียวเป็นต้นมาทําให้เป็นรูปตามที่ต้องการ เช่น ปั้นข้าวเหนียว ปั้นตุ๊กตา; สร้างขึ้น, เสกสรรขึ้น, เช่น ปั้นพยาน ปั้นเรื่อง; ชุบเลี้ยงและอบรมสั่งสอนให้เป็นคนดี เช่น ฉันปั้นเขามาจนได้ดี. เป็นคำนาม หมายถึง ลักษณนามเรียกสิ่งที่ปั้นเป็นก้อน ๆ เช่น ข้าวเหนียว ๓ ปั้น.	ปั้น ๑ ก. เอาสิ่งอ่อน ๆ เช่นขี้ผึ้งดินเหนียวเป็นต้นมาทําให้เป็นรูปตามที่ต้องการ เช่น ปั้นข้าวเหนียว ปั้นตุ๊กตา; สร้างขึ้น, เสกสรรขึ้น, เช่น ปั้นพยาน ปั้นเรื่อง; ชุบเลี้ยงและอบรมสั่งสอนให้เป็นคนดี เช่น ฉันปั้นเขามาจนได้ดี. น. ลักษณนามเรียกสิ่งที่ปั้นเป็นก้อน ๆ เช่น ข้าวเหนียว ๓ ปั้น.
ปั้นจิ้มปั้นเจ๋อ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-มอ-ม้า-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-ไม้-จัด-ตะ-วา-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แสดงอาการกินหมากจัดเอาอย่างเขา; เจ้าหน้าเจ้าตา, ดัดจริตเสนอหน้าหรือแสดงตัวผิดกาลเทศะ.	ปั้นจิ้มปั้นเจ๋อ ว. แสดงอาการกินหมากจัดเอาอย่างเขา; เจ้าหน้าเจ้าตา, ดัดจริตเสนอหน้าหรือแสดงตัวผิดกาลเทศะ.
ปั้นเจ๋อ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-ไม้-จัด-ตะ-วา-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เจ้าหน้าเจ้าตา.	ปั้นเจ๋อ ว. เจ้าหน้าเจ้าตา.
ปั้นน้ำเป็นตัว เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง สร้างเรื่องเท็จให้เห็นเป็นจริงเป็นจังขึ้นมา.	ปั้นน้ำเป็นตัว ก. สร้างเรื่องเท็จให้เห็นเป็นจริงเป็นจังขึ้นมา.
ปั้นปึ่ง เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทำท่าเย่อหยิ่งไม่พูดจากับใคร.	ปั้นปึ่ง ว. ทำท่าเย่อหยิ่งไม่พูดจากับใคร.
ปั้นยศ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู-ยอ-ยัก-สอ-สา-ลา	เป็นคำกริยา หมายถึง ทำเจ้ายศเจ้าอย่าง.	ปั้นยศ ก. ทำเจ้ายศเจ้าอย่าง.
ปั้นล่ำ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อขนมทําด้วยแป้งเกลือกงา. เป็นคำกริยา หมายถึง อวดดี.	ปั้นล่ำ น. ชื่อขนมทําด้วยแป้งเกลือกงา. ก. อวดดี.
ปั้นสิบ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ของกินอย่างหนึ่ง ทำด้วยแป้งข้าวเจ้า ใช้แป้งห่อไส้แล้วม้วนบิดริมแป้งตรงที่ประกบกันให้เป็นลายเกลียว นึ่งหรือทอด, แป้งสิบ ก็เรียก.	ปั้นสิบ น. ของกินอย่างหนึ่ง ทำด้วยแป้งข้าวเจ้า ใช้แป้งห่อไส้แล้วม้วนบิดริมแป้งตรงที่ประกบกันให้เป็นลายเกลียว นึ่งหรือทอด, แป้งสิบ ก็เรียก.
ปั้นสีหน้า เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง แกล้งแสดงหน้าตาให้ผิดปรกติเพื่อลวงให้เขาหลงเชื่อ เช่น ไม่เจ็บแต่ปั้นสีหน้าให้เหมือนคนเจ็บ.	ปั้นสีหน้า ก. แกล้งแสดงหน้าตาให้ผิดปรกติเพื่อลวงให้เขาหลงเชื่อ เช่น ไม่เจ็บแต่ปั้นสีหน้าให้เหมือนคนเจ็บ.
ปั้น เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ภาชนะดินสําหรับชงนํ้าชา มีพวยเหมือนกา, ป้าน ก็ใช้.	ปั้น ๒ น. ภาชนะดินสําหรับชงนํ้าชา มีพวยเหมือนกา, ป้าน ก็ใช้.
ปั้นจั่น เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องยกของหนักประกอบด้วยเสาและรอกเป็นต้น, เครื่องจักรสําหรับยกของหนัก.	ปั้นจั่น น. เครื่องยกของหนักประกอบด้วยเสาและรอกเป็นต้น, เครื่องจักรสําหรับยกของหนัก.
ปันจุเหร็จ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-จอ-จาน-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-ไม้-ไต่-คู้-จอ-จาน	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องรัดเกล้าที่ไม่มียอด; โจรป่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	ปันจุเหร็จ น. เครื่องรัดเกล้าที่ไม่มียอด; โจรป่า. (ช.).
ปั้นลม เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู-ลอ-ลิง-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้แผ่นที่พาดบนหัวแป ใช้ปิดริมหลังคาด้านหัวและท้ายเรือนกันลมตีเครื่องมุง, ป้านลม ก็ว่า.	ปั้นลม น. ชื่อไม้แผ่นที่พาดบนหัวแป ใช้ปิดริมหลังคาด้านหัวและท้ายเรือนกันลมตีเครื่องมุง, ป้านลม ก็ว่า.
ปั้นหยา เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	[–หฺยา] เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งปลูกสร้างซึ่งมีหลังคาเอนเข้าหาอกไก่ทั้ง ๔ ด้าน ไม่มีหน้าจั่ว เรียกว่า เรือนปั้นหยา. (เปอร์เซีย ปั้นหย่า ว่า วัตถุที่ทําเป็นหัตถ์ของเจ้าเซ็น ประดิษฐานอยู่ในกะดีซึ่งมีลักษณะหลังคาเช่นนั้น).	ปั้นหยา [–หฺยา] น. สิ่งปลูกสร้างซึ่งมีหลังคาเอนเข้าหาอกไก่ทั้ง ๔ ด้าน ไม่มีหน้าจั่ว เรียกว่า เรือนปั้นหยา. (เปอร์เซีย ปั้นหย่า ว่า วัตถุที่ทําเป็นหัตถ์ของเจ้าเซ็น ประดิษฐานอยู่ในกะดีซึ่งมีลักษณะหลังคาเช่นนั้น).
ปั้นเหน่ง เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-เอก-งอ-งู	[–เหฺน่ง] เป็นคำนาม หมายถึง เข็มขัด. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	ปั้นเหน่ง [–เหฺน่ง] น. เข็มขัด. (ช.).
ปับ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังอย่างเสียงถูกชกหรือต่อย; อาการที่เป็นไปอย่างฉับไว, ทันทีทันใด, เช่น วางปับ หยิบปับ, มักใช้เข้าคู่กับคำ ปุบ เป็น ปุบปับ.	ปับ ว. เสียงดังอย่างเสียงถูกชกหรือต่อย; อาการที่เป็นไปอย่างฉับไว, ทันทีทันใด, เช่น วางปับ หยิบปับ, มักใช้เข้าคู่กับคำ ปุบ เป็น ปุบปับ.
ปั๊บ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-ตรี-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่เป็นไปอย่างฉับไว, ทันทีทันใด, เช่น วางปั๊บ หยิบปั๊บ, มักใช้เข้าคู่กับคำ ปุ๊บ เป็น ปุ๊บปั๊บ.	ปั๊บ ว. อาการที่เป็นไปอย่างฉับไว, ทันทีทันใด, เช่น วางปั๊บ หยิบปั๊บ, มักใช้เข้าคู่กับคำ ปุ๊บ เป็น ปุ๊บปั๊บ.
ปัปผาสะ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ปอด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัปผาสะ (แบบ) น. ปอด. (ป.).
ปัพพาชนะ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[ปับพาชะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง การขับไล่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัพพาชนะ [ปับพาชะ–] (แบบ) น. การขับไล่. (ป.).
ปัพพาชนียกรรม เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[–ชะนียะ–] เป็นคำนาม หมายถึง กิจของสงฆ์ทําในการขับไล่ภิกษุ; การขับไล่ออกจากหมู่. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรวฺราชนียกรฺม เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-วอ-แหวน-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-รอ-เรือ-พิน-ทุ-มอ-ม้า และมาจากภาษาบาลี ปพฺพาชนียกมฺม เขียนว่า ปอ-ปลา-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า.	ปัพพาชนียกรรม [–ชะนียะ–] น. กิจของสงฆ์ทําในการขับไล่ภิกษุ; การขับไล่ออกจากหมู่. (ส. ปฺรวฺราชนียกรฺม; ป. ปพฺพาชนียกมฺม).
ปัพภาระ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง เงื้อมเขา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปัพภาระ น. เงื้อมเขา. (ป.).
ปั๊ม เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-ตรี-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้เครื่องที่เป็นแบบพิมพ์ตอกลงหรือกดลงบนกระดาษหรือโลหะเป็นต้นให้มีรูปหรือลวดลายตามแบบพิมพ์นั้น เช่น ปั๊มตรา ปั๊มกระดุม, โดยปริยายหมายถึงอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ปั๊มแบงก์ ปั๊มเงิน; ใช้เครื่องสูบหรือดูดของเหลวหรือแก๊ส เช่น ปั๊มน้ำ ปั๊มลม, ใช้เครื่องช่วยทำให้หัวใจกลับเต้นเป็นปรกติ เรียกว่า ปั๊มหัวใจ. เป็นคำนาม หมายถึง เรียกเครื่องยนต์สำหรับสูบน้ำว่า เครื่องปั๊มน้ำ, เรียกเครื่องยนต์สำหรับสูบลมหรือแก๊สว่า เครื่องปั๊มลม, เรียกเครื่องอุปกรณ์ที่ช่วยทำให้หัวใจกลับเต้นเป็นปรกติว่า เครื่องปั๊มหัวใจ; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง สถานีบริการน้ำมันเชื้อเพลิง, เรียกเต็มว่า ปั๊มน้ำมัน.	ปั๊ม ก. ใช้เครื่องที่เป็นแบบพิมพ์ตอกลงหรือกดลงบนกระดาษหรือโลหะเป็นต้นให้มีรูปหรือลวดลายตามแบบพิมพ์นั้น เช่น ปั๊มตรา ปั๊มกระดุม, โดยปริยายหมายถึงอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ปั๊มแบงก์ ปั๊มเงิน; ใช้เครื่องสูบหรือดูดของเหลวหรือแก๊ส เช่น ปั๊มน้ำ ปั๊มลม, ใช้เครื่องช่วยทำให้หัวใจกลับเต้นเป็นปรกติ เรียกว่า ปั๊มหัวใจ. น. เรียกเครื่องยนต์สำหรับสูบน้ำว่า เครื่องปั๊มน้ำ, เรียกเครื่องยนต์สำหรับสูบลมหรือแก๊สว่า เครื่องปั๊มลม, เรียกเครื่องอุปกรณ์ที่ช่วยทำให้หัวใจกลับเต้นเป็นปรกติว่า เครื่องปั๊มหัวใจ; (ปาก) สถานีบริการน้ำมันเชื้อเพลิง, เรียกเต็มว่า ปั๊มน้ำมัน.
ปั๊มน้ำมัน เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-ตรี-มอ-ม้า-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง สถานีบริการนํ้ามันเชื้อเพลิง, เรียกสั้น ๆ ว่า ปั๊ม.	ปั๊มน้ำมัน (ปาก) น. สถานีบริการนํ้ามันเชื้อเพลิง, เรียกสั้น ๆ ว่า ปั๊ม.
ปัยกะ, ปัยกา ปัยกะ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ ปัยกา เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	[ไปยะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ปู่ทวด, ตาทวด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปยฺยก เขียนว่า ปอ-ปลา-ยอ-ยัก-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่ ปยฺยกา เขียนว่า ปอ-ปลา-ยอ-ยัก-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาสันสกฤต ปฺรารฺยก เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่.	ปัยกะ, ปัยกา [ไปยะ–] น. ปู่ทวด, ตาทวด. (ป. ปยฺยก, ปยฺยกา; ส. ปฺรารฺยก).
ปัยยิกา เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ย่าทวด, ยายทวด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปยฺยิกา เขียนว่า ปอ-ปลา-ยอ-ยัก-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาสันสกฤต ปฺรารฺยกา เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา.	ปัยยิกา น. ย่าทวด, ยายทวด. (ป. ปยฺยิกา; ส. ปฺรารฺยกา).
ปั่ว เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง พลเมือง; ผู้ชาย.	ปั่ว (โบ) น. พลเมือง; ผู้ชาย.
ปัวเปีย เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง นัวเนีย, ปะปน, เกี่ยวข้อง, คลุกคลี.	ปัวเปีย ก. นัวเนีย, ปะปน, เกี่ยวข้อง, คลุกคลี.
ปั้วเปี้ย เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อ่อนกําลังจนแทบจะทรงตัวไม่ได้.	ปั้วเปี้ย ว. อ่อนกําลังจนแทบจะทรงตัวไม่ได้.
ปัศจิม เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า	[ปัดจิม] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ตะวันตก; เบื้องหลัง เช่น ฝ่ายปัศจิม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ปจฺฉิม เขียนว่า ปอ-ปลา-จอ-จาน-พิน-ทุ-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า.	ปัศจิม [ปัดจิม] ว. ตะวันตก; เบื้องหลัง เช่น ฝ่ายปัศจิม. (ส.; ป. ปจฺฉิม).
ปัศตัน เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	[ปัดสะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ลูกปืนที่บรรจุดินและแก๊ปในตัว; เรียกปืนที่ใช้ลูกชนิดนี้ว่า ปืนปัศตัน.	ปัศตัน [ปัดสะ–] น. ลูกปืนที่บรรจุดินและแก๊ปในตัว; เรียกปืนที่ใช้ลูกชนิดนี้ว่า ปืนปัศตัน.
ปัศตู เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อู	[ปัดสะ–] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าขนสัตว์เนื้อฟุ.	ปัศตู [ปัดสะ–] (โบ) น. ผ้าขนสัตว์เนื้อฟุ.
ปัสสาวะ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง เยี่ยว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปฺรศฺราว เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน.	ปัสสาวะ น. เยี่ยว. (ป.; ส. ปฺรศฺราว).
ปัสสาสะ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ลมหายใจออก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปฺรศฺวาส เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ.	ปัสสาสะ น. ลมหายใจออก. (ป.; ส. ปฺรศฺวาส).
ปา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ซัดไปด้วยอาการยกแขนขึ้นสูงแล้วเอี้ยวตัว; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง คําใช้แทนกิริยาได้หลายอย่างแล้วแต่คําประกอบที่ทําให้รู้ว่าเกินกว่าที่คาดคิด, มักใช้ว่า ปาขึ้นไป หรือ ปาเข้าไป, เช่น ค่าโดยสารปาขึ้นไปตั้ง ๑๐ บาท กว่าจะทำงานเสร็จก็ปาเข้าไปตั้ง ๒ ทุ่ม.	ปา ก. ซัดไปด้วยอาการยกแขนขึ้นสูงแล้วเอี้ยวตัว; (ปาก) คําใช้แทนกิริยาได้หลายอย่างแล้วแต่คําประกอบที่ทําให้รู้ว่าเกินกว่าที่คาดคิด, มักใช้ว่า ปาขึ้นไป หรือ ปาเข้าไป, เช่น ค่าโดยสารปาขึ้นไปตั้ง ๑๐ บาท กว่าจะทำงานเสร็จก็ปาเข้าไปตั้ง ๒ ทุ่ม.
ป่า เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ที่ที่มีต้นไม้ต่าง ๆ ขึ้นมา, ถ้าเป็นต้นสัก เรียกว่า ป่าสัก, ถ้าเป็นต้นรัง เรียกว่า ป่ารัง, ถ้ามีพรรณไม้ชนิดใดชนิดหนึ่งขึ้นอยู่มาก ก็เรียกตามพรรณไม้นั้น เช่น ป่าไผ่ ป่าคา ป่าหญ้า; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง ที่ดินที่ยังมิได้มีบุคคลได้มาตามประมวลกฎหมายที่ดิน; เรียกปลากัดหรือปลาเข็มที่เป็นพันธุ์เดิมตามธรรมชาติว่า ลูกป่า; ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง เรียกตําบลที่มีของขายอย่างเดียวกันมาก ๆ เช่น ป่าถ่าน ป่าตะกั่ว. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ได้มาจากป่าหรืออยู่ในป่า เช่น ของป่า ช้างป่า สัตว์ป่า คนป่า, ที่ห่างไกลความเจริญ เช่น บ้านป่า เมืองป่า. เป็นคำกริยา หมายถึง ตีดะไป ในคําว่า ตีป่า.	ป่า น. ที่ที่มีต้นไม้ต่าง ๆ ขึ้นมา, ถ้าเป็นต้นสัก เรียกว่า ป่าสัก, ถ้าเป็นต้นรัง เรียกว่า ป่ารัง, ถ้ามีพรรณไม้ชนิดใดชนิดหนึ่งขึ้นอยู่มาก ก็เรียกตามพรรณไม้นั้น เช่น ป่าไผ่ ป่าคา ป่าหญ้า; (กฎ) ที่ดินที่ยังมิได้มีบุคคลได้มาตามประมวลกฎหมายที่ดิน; เรียกปลากัดหรือปลาเข็มที่เป็นพันธุ์เดิมตามธรรมชาติว่า ลูกป่า; (โบ) เรียกตําบลที่มีของขายอย่างเดียวกันมาก ๆ เช่น ป่าถ่าน ป่าตะกั่ว. ว. ที่ได้มาจากป่าหรืออยู่ในป่า เช่น ของป่า ช้างป่า สัตว์ป่า คนป่า, ที่ห่างไกลความเจริญ เช่น บ้านป่า เมืองป่า. ก. ตีดะไป ในคําว่า ตีป่า.
ป่าแคระ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ป่าที่มีต้นไม้เตี้ย ๆ เป็นส่วนใหญ่ มักมีในบริเวณที่มีอากาศแห้งแล้ง.	ป่าแคระ น. ป่าที่มีต้นไม้เตี้ย ๆ เป็นส่วนใหญ่ มักมีในบริเวณที่มีอากาศแห้งแล้ง.
ป่าชัฏ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-ปะ-ตัก	เป็นคำนาม หมายถึง ป่าที่มีต้นไม้ขึ้นอยู่หนาแน่น โดยมากเป็นไม้เลื้อยและไม้หนาม.	ป่าชัฏ น. ป่าที่มีต้นไม้ขึ้นอยู่หนาแน่น โดยมากเป็นไม้เลื้อยและไม้หนาม.
ป่าช้า เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ป่าหรือที่ซึ่งจัดไว้เป็นที่ฝังหรือเผาศพ.	ป่าช้า น. ป่าหรือที่ซึ่งจัดไว้เป็นที่ฝังหรือเผาศพ.
ป่าชายเลน, ป่าเลน ป่าชายเลน เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-นอ-หนู ป่าเลน เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ป่าที่อยู่ตามชายทะเลที่มีเลนและนํ้าทะเลขึ้นถึง ต้นไม้ในป่าประเภทนี้มักมีรากงอกอยู่เหนือพื้นดินเพื่อคํ้ายันลําต้น โดยมากเป็นไม้โกงกาง แสม และลําพู.	ป่าชายเลน, ป่าเลน น. ป่าที่อยู่ตามชายทะเลที่มีเลนและนํ้าทะเลขึ้นถึง ต้นไม้ในป่าประเภทนี้มักมีรากงอกอยู่เหนือพื้นดินเพื่อคํ้ายันลําต้น โดยมากเป็นไม้โกงกาง แสม และลําพู.
ป่าดง เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ป่าที่มีต้นไม้ใหญ่ขึ้นทึบ.	ป่าดง น. ป่าที่มีต้นไม้ใหญ่ขึ้นทึบ.
ป่าดงดิบ, ป่าดิบ ป่าดงดิบ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-งอ-งู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้ ป่าดิบ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ป่าไม้ที่มีอยู่ทั่วไปในเขตร้อน ฝนชุก เป็นป่าไม้สีเขียวไม่ผลัดใบ.	ป่าดงดิบ, ป่าดิบ น. ป่าไม้ที่มีอยู่ทั่วไปในเขตร้อน ฝนชุก เป็นป่าไม้สีเขียวไม่ผลัดใบ.
ป่าดงพงไพร เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-งอ-งู-พอ-พาน-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง ป่า.	ป่าดงพงไพร (ปาก) น. ป่า.
ป่าแดง เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-ดอ-เด็ก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ป่าที่มีใบไม้ร่วงตามฤดูกาล เช่น ป่าเต็ง ป่ารัง.	ป่าแดง น. ป่าที่มีใบไม้ร่วงตามฤดูกาล เช่น ป่าเต็ง ป่ารัง.
ป่าเถื่อน เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ห่างไกลจากที่อยู่ของคน, ยังไม่เจริญ; ทารุณโหดร้าย.	ป่าเถื่อน ว. ห่างไกลจากที่อยู่ของคน, ยังไม่เจริญ; ทารุณโหดร้าย.
ป่าทึบ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อึ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ป่าที่มีต้นไม้ขึ้นหนาแน่น.	ป่าทึบ น. ป่าที่มีต้นไม้ขึ้นหนาแน่น.
ป่าเบญจพรรณ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-จอ-จาน-พอ-พาน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน	เป็นคำนาม หมายถึง ป่าที่มีไม้หลายพรรณคละกัน.	ป่าเบญจพรรณ น. ป่าที่มีไม้หลายพรรณคละกัน.
ป่าโปร่ง เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ป่าที่มีต้นไม้ใหญ่ขึ้นไม่หนาแน่นนัก.	ป่าโปร่ง น. ป่าที่มีต้นไม้ใหญ่ขึ้นไม่หนาแน่นนัก.
ป่าผลัดใบ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ป่าไม้ที่ผลัดใบหรือสลัดใบในบางฤดู.	ป่าผลัดใบ น. ป่าไม้ที่ผลัดใบหรือสลัดใบในบางฤดู.
ป่าแพะ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อะ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ป่าละเมาะ.	ป่าแพะ (ถิ่น–พายัพ) น. ป่าละเมาะ.
ป่าไม้พุ่ม เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-โท-พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ป่าที่มีต้นไม้พุ่มขึ้นทึบ และยังไม่มีการบุกเบิก.	ป่าไม้พุ่ม น. ป่าที่มีต้นไม้พุ่มขึ้นทึบ และยังไม่มีการบุกเบิก.
ป่าระนาม เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ป่าที่มีนํ้าฉําแฉะ.	ป่าระนาม น. ป่าที่มีนํ้าฉําแฉะ.
ป่าละเมาะ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ที่โล่งมีพุ่มไม้เล็ก ๆ เป็นหย่อม ๆ.	ป่าละเมาะ น. ที่โล่งมีพุ่มไม้เล็ก ๆ เป็นหย่อม ๆ.
ป่าสงวนแห่งชาติ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-งอ-งู-วอ-แหวน-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ไม้-เอก-งอ-งู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ป่าที่กำหนดให้เป็นป่าสงวนแห่งชาติตามกฎหมายว่าด้วยป่าสงวนแห่งชาติ เพื่อรักษาสภาพป่า ไม้ ของป่า หรือทรัพยากรธรรมชาติอื่น.	ป่าสงวนแห่งชาติ (กฎ) น. ป่าที่กำหนดให้เป็นป่าสงวนแห่งชาติตามกฎหมายว่าด้วยป่าสงวนแห่งชาติ เพื่อรักษาสภาพป่า ไม้ ของป่า หรือทรัพยากรธรรมชาติอื่น.
ป่าสูง เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อู-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ป่าที่อยู่ในที่สูงขึ้นไป.	ป่าสูง น. ป่าที่อยู่ในที่สูงขึ้นไป.
ป่าเส็งเคร็ง เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ป่าไม้เล็ก ๆ น้อย ๆ ซึ่งไม่ใช่ป่าสําคัญ.	ป่าเส็งเคร็ง น. ป่าไม้เล็ก ๆ น้อย ๆ ซึ่งไม่ใช่ป่าสําคัญ.
ป่าใส เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-สอ-เสือ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคใต้ เป็นคำนาม หมายถึง ป่าไม้อ่อน, ป่าซึ่งได้ถางทําไร่มาแล้ว และมีไม้รุ่นใหม่เกิดขึ้น ซึ่งโดยมากมักเป็นไม้ชนิดขึ้นเร็ว เนื้อไม่ใคร่แข็ง.	ป่าใส (ถิ่น–ปักษ์ใต้) น. ป่าไม้อ่อน, ป่าซึ่งได้ถางทําไร่มาแล้ว และมีไม้รุ่นใหม่เกิดขึ้น ซึ่งโดยมากมักเป็นไม้ชนิดขึ้นเร็ว เนื้อไม่ใคร่แข็ง.
ป้า เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง พี่สาวของพ่อหรือแม่ หรือหญิงที่มีวัยไล่เลี่ยแต่แก่กว่าพ่อหรือแม่, คําเรียกหญิงที่ไม่รู้จักแต่มักมีอายุแก่กว่าพ่อหรือแม่.	ป้า น. พี่สาวของพ่อหรือแม่ หรือหญิงที่มีวัยไล่เลี่ยแต่แก่กว่าพ่อหรือแม่, คําเรียกหญิงที่ไม่รู้จักแต่มักมีอายุแก่กว่าพ่อหรือแม่.
ปาก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนหนึ่งของร่างกายคนและสัตว์ อยู่ที่บริเวณใบหน้า มีลักษณะเป็นช่องสําหรับกินอาหารและใช้สําหรับเปล่งเสียงได้ด้วย; โดยปริยายหมายถึงส่วนต่าง ๆ ที่อยู่ในบริเวณปาก เช่น ปากเปื่อย; ขอบช่องแห่งสิ่งต่าง ๆ เช่น ปากหม้อ ปากไห; ต้นทางสําหรับเข้าออก เช่น ปากช่อง ปากตรอก; กลีบดอกกล้วยไม้คล้ายรูปกรวยหรือหลอดที่อยู่ตรงกลางเป็นที่อยู่ของเกสร, กระเป๋า ก็เรียก; ใช้เป็นลักษณนามของสิ่งบางอย่างเช่นแหอวนหรือพยานบุคคล เช่น แหปากหนึ่ง อวน ๒ ปาก พยาน ๓ ปาก. เป็นคำกริยา หมายถึง พูด เช่น ดีแต่ปาก.	ปาก น. ส่วนหนึ่งของร่างกายคนและสัตว์ อยู่ที่บริเวณใบหน้า มีลักษณะเป็นช่องสําหรับกินอาหารและใช้สําหรับเปล่งเสียงได้ด้วย; โดยปริยายหมายถึงส่วนต่าง ๆ ที่อยู่ในบริเวณปาก เช่น ปากเปื่อย; ขอบช่องแห่งสิ่งต่าง ๆ เช่น ปากหม้อ ปากไห; ต้นทางสําหรับเข้าออก เช่น ปากช่อง ปากตรอก; กลีบดอกกล้วยไม้คล้ายรูปกรวยหรือหลอดที่อยู่ตรงกลางเป็นที่อยู่ของเกสร, กระเป๋า ก็เรียก; ใช้เป็นลักษณนามของสิ่งบางอย่างเช่นแหอวนหรือพยานบุคคล เช่น แหปากหนึ่ง อวน ๒ ปาก พยาน ๓ ปาก. ก. พูด เช่น ดีแต่ปาก.
ปากกบ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง รอยมุมของสิ่งที่มีรูปสี่เหลี่ยมประกบกันเป็นรอยแบ่งมุมฉากออกเป็น ๒ มุม เช่น รอยมุมสบง จีวร กรอบรูป กรอบหน้าต่าง.	ปากกบ น. รอยมุมของสิ่งที่มีรูปสี่เหลี่ยมประกบกันเป็นรอยแบ่งมุมฉากออกเป็น ๒ มุม เช่น รอยมุมสบง จีวร กรอบรูป กรอบหน้าต่าง.
ปากกระจับ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อพานขนาดเล็ก ปากเป็นรูปวงรีทำเป็นรูปกลีบบัวคลี่ออกคล้ายฝักกระจับ.	ปากกระจับ น. ชื่อพานขนาดเล็ก ปากเป็นรูปวงรีทำเป็นรูปกลีบบัวคลี่ออกคล้ายฝักกระจับ.
ปากกริว เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง รอยปากไม้คล้ายปากกบ แต่มีรอยผ่ามุมฉากไม่ตลอดเหมือนปากกบ ผ่าแค่หมดลวดเท่านั้น.	ปากกริว น. รอยปากไม้คล้ายปากกบ แต่มีรอยผ่ามุมฉากไม่ตลอดเหมือนปากกบ ผ่าแค่หมดลวดเท่านั้น.
ปากกล้า เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พูดไม่เกรงกลัวใคร.	ปากกล้า ว. พูดไม่เกรงกลัวใคร.
ปากกา ๑, ปากไก่ ปากกา ความหมายที่ ๑ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา ปากไก่ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-กอ-ไก่-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องสําหรับขีดเขียนชนิดหนึ่ง ประกอบด้วยตัวปากและด้าม ตัวปากมักทำด้วยโลหะ เช่น ปากกาคอแร้ง ปากกาเบอร์ ๕ ใช้เสียบที่ด้ามจุ้มหมึกหรือน้ำสีอื่นเขียน.	ปากกา ๑, ปากไก่ น. เครื่องสําหรับขีดเขียนชนิดหนึ่ง ประกอบด้วยตัวปากและด้าม ตัวปากมักทำด้วยโลหะ เช่น ปากกาคอแร้ง ปากกาเบอร์ ๕ ใช้เสียบที่ด้ามจุ้มหมึกหรือน้ำสีอื่นเขียน.
ปากกา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องสําหรับหนีบของใช้ ทําด้วยไม้หรือเหล็กก็มี.	ปากกา ๒ น. เครื่องสําหรับหนีบของใช้ ทําด้วยไม้หรือเหล็กก็มี.
ปากกาลูกลื่น เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ปากกาที่ใช้ไส้บรรจุหมึกสําเร็จรูป ปลายไส้มักทําด้วยโลหะกลมเล็ก ๆ, ปากกาหมึกแห้ง ก็เรียก.	ปากกาลูกลื่น น. ปากกาที่ใช้ไส้บรรจุหมึกสําเร็จรูป ปลายไส้มักทําด้วยโลหะกลมเล็ก ๆ, ปากกาหมึกแห้ง ก็เรียก.
ปากกาหมึกซึม เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อึ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ปากกาที่มีไส้สําหรับใส่นํ้าหมึกหรือหลอดบรรจุหมึก น้ำหมึกจะค่อย ๆ ไหลซึมออกมาที่ปลายปากกาเองโดยไม่ต้องจุ้ม.	ปากกาหมึกซึม น. ปากกาที่มีไส้สําหรับใส่นํ้าหมึกหรือหลอดบรรจุหมึก น้ำหมึกจะค่อย ๆ ไหลซึมออกมาที่ปลายปากกาเองโดยไม่ต้องจุ้ม.
ปากกาหมึกแห้ง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ปากกาลูกลื่น.	ปากกาหมึกแห้ง น. ปากกาลูกลื่น.
ปากขม เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่รู้สึกขมในปากเมื่อเวลาเป็นไข้.	ปากขม ว. อาการที่รู้สึกขมในปากเมื่อเวลาเป็นไข้.
ปากแข็ง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-ขอ-ไข่-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พูดยืนยันหรือเถียงอย่างดื้อดันไม่ยอมจํานนข้อเท็จจริง.	ปากแข็ง ว. พูดยืนยันหรือเถียงอย่างดื้อดันไม่ยอมจํานนข้อเท็จจริง.
ปากคม เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-คอ-ควาย-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พูดจาเหน็บแนมด้วยคารมคมคาย.	ปากคม ว. พูดจาเหน็บแนมด้วยคารมคมคาย.
ปากคอ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-คอ-ควาย-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ปาก เช่น ปากคออยู่ไม่สุข.	ปากคอ น. ปาก เช่น ปากคออยู่ไม่สุข.
ปากคอเราะราย เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-คอ-ควาย-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชอบพูดจาชวนหาเรื่องไม่เลือกหน้า, ปากเปราะเราะราย ก็ว่า.	ปากคอเราะราย ว. ชอบพูดจาชวนหาเรื่องไม่เลือกหน้า, ปากเปราะเราะราย ก็ว่า.
ปากคัน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ปากอยู่ไม่สุข ชอบพูด ชอบฟ้อง, ปากตําแย หรือ ปากบอน ก็ว่า.	ปากคัน ว. อาการที่ปากอยู่ไม่สุข ชอบพูด ชอบฟ้อง, ปากตําแย หรือ ปากบอน ก็ว่า.
ปากคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-คอ-ควาย-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง คําให้การ เช่น ให้ปากคำแก่เจ้าหน้าที่สอบปากคำจำเลย.	ปากคำ น. คําให้การ เช่น ให้ปากคำแก่เจ้าหน้าที่สอบปากคำจำเลย.
ปากคีบ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-คอ-ควาย-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องคีบเป็นเหล็ก ๒ ขา ส่วนมากมีปลายแหลม สำหรับคีบสิ่งของ.	ปากคีบ น. เครื่องคีบเป็นเหล็ก ๒ ขา ส่วนมากมีปลายแหลม สำหรับคีบสิ่งของ.
ปากจะขาบ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-จอ-จาน-สะ-หระ-อะ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้	ดู ปากตะขาบ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้.	ปากจะขาบ ดู ปากตะขาบ.
ปากจัด เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชอบพูดจาหรือโต้เถียงด้วยถ้อยคําแข็งกร้าวไม่สุภาพ, ด่าเก่ง, ชอบพูดจาหยาบคาย.	ปากจัด ว. ชอบพูดจาหรือโต้เถียงด้วยถ้อยคําแข็งกร้าวไม่สุภาพ, ด่าเก่ง, ชอบพูดจาหยาบคาย.
ปากจั่น เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ประตูน้ำอย่างโบราณที่ใช้ไม้ซุงขวาง.	ปากจั่น น. ประตูน้ำอย่างโบราณที่ใช้ไม้ซุงขวาง.
ปากจิ้งจก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-งอ-งู-จอ-จาน-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อคีมชนิดหนึ่ง ปากแหลมคล้ายปากจิ้งจก ใช้คีบของเล็ก ๆ ที่อยู่ในที่แคบ ๆ เรียกว่า คีมปากจิ้งจก.	ปากจิ้งจก ๑ น. ชื่อคีมชนิดหนึ่ง ปากแหลมคล้ายปากจิ้งจก ใช้คีบของเล็ก ๆ ที่อยู่ในที่แคบ ๆ เรียกว่า คีมปากจิ้งจก.
ปากจู๋ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-จอ-จาน-สะ-หระ-อู-ไม้-จัด-ตะ-วา	เป็นคำนาม หมายถึง ปากที่ห่อยื่นออกมา.	ปากจู๋ น. ปากที่ห่อยื่นออกมา.
ปากฉลาม, ปากช้าง ปากฉลาม เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ฉอ-ฉิ่ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า ปากช้าง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง รูปบาดแผลหรือรอยผ้าขาดเป็นรูปสามเหลี่ยมแบะออกอย่างปากปลาฉลามหรือปากช้าง.	ปากฉลาม, ปากช้าง น. รูปบาดแผลหรือรอยผ้าขาดเป็นรูปสามเหลี่ยมแบะออกอย่างปากปลาฉลามหรือปากช้าง.
ปากตลาด เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ถ้อยคําที่โจษหรือเล่าลือกัน เช่น ปากตลาดเขาว่ากันมาอย่างนี้. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปากจัด.	ปากตลาด น. ถ้อยคําที่โจษหรือเล่าลือกัน เช่น ปากตลาดเขาว่ากันมาอย่างนี้. ว. ปากจัด.
ปากต่อปาก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง เล่าโดยการบอกต่อ ๆ กัน; เรียนโดยการบอกด้วยปากเปล่า (มักใช้แก่ผู้ไม่รู้หนังสือ).	ปากต่อปาก ก. เล่าโดยการบอกต่อ ๆ กัน; เรียนโดยการบอกด้วยปากเปล่า (มักใช้แก่ผู้ไม่รู้หนังสือ).
ปากตะกร้อ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกมะม่วงบางชนิด เช่น มะม่วงพิมเสน มะม่วงน้ำดอกไม้ ที่แก่จัดจนหัวเหลืองอยู่บนต้นว่า มะม่วงปากตะกร้อ.	ปากตะกร้อ น. เรียกมะม่วงบางชนิด เช่น มะม่วงพิมเสน มะม่วงน้ำดอกไม้ ที่แก่จัดจนหัวเหลืองอยู่บนต้นว่า มะม่วงปากตะกร้อ.
ปากตะไกร เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-กอ-ไก่-รอ-เรือ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปากจัด, ชอบพูดจาเหน็บแนม.	ปากตะไกร ว. ปากจัด, ชอบพูดจาเหน็บแนม.
ปากตะขาบ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง รูปเป็นง่ามอย่างเขี้ยวตะขาบ; ชื่อกบไสไม้มีคมเป็นง่ามสําหรับไสไม้ให้เป็นลวดลาย, ปากจะขาบ ก็เรียก.	ปากตะขาบ น. รูปเป็นง่ามอย่างเขี้ยวตะขาบ; ชื่อกบไสไม้มีคมเป็นง่ามสําหรับไสไม้ให้เป็นลวดลาย, ปากจะขาบ ก็เรียก.
ปากตำแย เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ปากอยู่ไม่สุข ชอบพูด ชอบฟ้อง, ปากคัน หรือ ปากบอน ก็ว่า.	ปากตำแย ว. อาการที่ปากอยู่ไม่สุข ชอบพูด ชอบฟ้อง, ปากคัน หรือ ปากบอน ก็ว่า.
ปากแตร เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกระโถนชนิดหนึ่ง ปากบานอย่างปากแตรหรือดอกลําโพง.	ปากแตร ๑ น. ชื่อกระโถนชนิดหนึ่ง ปากบานอย่างปากแตรหรือดอกลําโพง.
ปากใต้ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-ตอ-เต่า-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง ปักษ์ใต้, ฝ่ายใต้.	ปากใต้ น. ปักษ์ใต้, ฝ่ายใต้.
ปากนก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-นอ-หนู-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อดาวฤกษ์บูรพาษาฒ; ชื่อหินสําหรับใช้นกสับให้เป็นประกาย.	ปากนก น. ชื่อดาวฤกษ์บูรพาษาฒ; ชื่อหินสําหรับใช้นกสับให้เป็นประกาย.
ปากนกกระจอก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-นอ-หนู-กอ-ไก่-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-จอ-จาน-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกปากที่เป็นแผลเปื่อยขาว ๆ เหลือง ๆ ที่มุมปากว่า ปากนกกระจอก.	ปากนกกระจอก น. เรียกปากที่เป็นแผลเปื่อยขาว ๆ เหลือง ๆ ที่มุมปากว่า ปากนกกระจอก.
ปากนกแก้ว เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-นอ-หนู-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-ไม้-โท-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อคีมชนิดหนึ่ง ปากมีลักษณะโค้งเข้าหากันคล้ายปากนกแก้ว ใช้ถอนตะปู เรียกว่า คีมปากนกแก้ว.	ปากนกแก้ว น. ชื่อคีมชนิดหนึ่ง ปากมีลักษณะโค้งเข้าหากันคล้ายปากนกแก้ว ใช้ถอนตะปู เรียกว่า คีมปากนกแก้ว.
ปากน้ำ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง บริเวณที่แควไหลลงมาบรรจบลำน้ำใหญ่ เช่น ปากน้ำโพ หรือบริเวณที่ลำน้ำใหญ่ไหลลงสู่ทะเลหรือทะเลสาบ เช่น ปากน้ำเจ้าพระยา ปากน้ำบางปะกง, บางทีก็ใช้เรียกทางเข้าอ่าวจากมหาสมุทรหรือทะเลสู่ฝั่งด้วย.	ปากน้ำ น. บริเวณที่แควไหลลงมาบรรจบลำน้ำใหญ่ เช่น ปากน้ำโพ หรือบริเวณที่ลำน้ำใหญ่ไหลลงสู่ทะเลหรือทะเลสาบ เช่น ปากน้ำเจ้าพระยา ปากน้ำบางปะกง, บางทีก็ใช้เรียกทางเข้าอ่าวจากมหาสมุทรหรือทะเลสู่ฝั่งด้วย.
ปากบอน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ปากอยู่ไม่สุข ชอบพูด ชอบฟ้อง, ปากคัน หรือ ปากตําแย ก็ว่า.	ปากบอน ว. อาการที่ปากอยู่ไม่สุข ชอบพูด ชอบฟ้อง, ปากคัน หรือ ปากตําแย ก็ว่า.
ปากบาตร เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกของที่ใส่ฝาบาตรถวายพระเวลาตักบาตรว่า ของปากบาตร.	ปากบาตร น. เรียกของที่ใส่ฝาบาตรถวายพระเวลาตักบาตรว่า ของปากบาตร.
ปากเบา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง พูดได้เร็ว (ใช้แก่เด็กที่สอนพูด); พูดโดยไม่ยั้งคิด. เป็นคำนาม หมายถึง เรียกยุงที่กัดไม่ค่อยจะรู้สึกเจ็บว่า ยุงปากเบา.	ปากเบา ก. พูดได้เร็ว (ใช้แก่เด็กที่สอนพูด); พูดโดยไม่ยั้งคิด. น. เรียกยุงที่กัดไม่ค่อยจะรู้สึกเจ็บว่า ยุงปากเบา.
ปากแบะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ปากที่มีริมฝีปากล่างยื่นห้อยออกมามาก.	ปากแบะ น. ปากที่มีริมฝีปากล่างยื่นห้อยออกมามาก.
ปากปราศรัยใจเชือดคอ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-คอ-ควาย-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง พูดดีแต่ใจคิดร้าย.	ปากปราศรัยใจเชือดคอ (สำ) ก. พูดดีแต่ใจคิดร้าย.
ปากปลา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนหัวของสําเภาที่ว่างอยู่ ไม่ได้อุดกระดาน.	ปากปลา น. ส่วนหัวของสําเภาที่ว่างอยู่ ไม่ได้อุดกระดาน.
ปากปลาร้า เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชอบพูดคําหยาบ.	ปากปลาร้า (สำ) ว. ชอบพูดคําหยาบ.
ปากปลิง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ขั้วผลไม้ติดต่อกับก้าน โดยมากเป็นขั้วทุเรียนที่หลุดจากกันได้, ปลิง ก็เรียก.	ปากปลิง น. ขั้วผลไม้ติดต่อกับก้าน โดยมากเป็นขั้วทุเรียนที่หลุดจากกันได้, ปลิง ก็เรียก.
ปากเป็ด เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปี่ชนิดหนึ่ง มีปากแบนคล้ายปากเป็ด เรียกว่า ปี่ปากเป็ด.	ปากเป็ด ๑ น. ชื่อปี่ชนิดหนึ่ง มีปากแบนคล้ายปากเป็ด เรียกว่า ปี่ปากเป็ด.
ปากเป็นชักยนต์ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ว่ากล่าวสั่งสอนไม่รู้จักหยุด.	ปากเป็นชักยนต์ (สำ) ก. ว่ากล่าวสั่งสอนไม่รู้จักหยุด.
ปากเปราะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง พูดจาทักทายเก่ง, พูดจาว่าคนง่าย ๆ; เห่าเก่ง (ใช้แก่สุนัข).	ปากเปราะ ก. พูดจาทักทายเก่ง, พูดจาว่าคนง่าย ๆ; เห่าเก่ง (ใช้แก่สุนัข).
ปากเปราะเราะราย เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชอบพูดจาชวนหาเรื่องไม่เลือกหน้า, ปากคอเราะราย ก็ว่า.	ปากเปราะเราะราย ว. ชอบพูดจาชวนหาเรื่องไม่เลือกหน้า, ปากคอเราะราย ก็ว่า.
ปากเปล่า เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ว่าโดยไม่ดูตัวหนังสือ เช่น เทศน์ปากเปล่า, เรียกวิธีสอบโดยใช้วาจาแทนการเขียนคำตอบว่า สอบปากเปล่า.	ปากเปล่า ก. ว่าโดยไม่ดูตัวหนังสือ เช่น เทศน์ปากเปล่า, เรียกวิธีสอบโดยใช้วาจาแทนการเขียนคำตอบว่า สอบปากเปล่า.
ปากเปียก, ปากเปียกปากแฉะ ปากเปียก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-กอ-ไก่ ปากเปียกปากแฉะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกการว่ากล่าวตักเตือนซํ้าแล้วซํ้าเล่าก็ยังไม่ได้ผลตามที่มุ่งหมาย.	ปากเปียก, ปากเปียกปากแฉะ น. เรียกการว่ากล่าวตักเตือนซํ้าแล้วซํ้าเล่าก็ยังไม่ได้ผลตามที่มุ่งหมาย.
ปากโป้ง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ชอบพูดเปิดเผยสิ่งที่ไม่สมควรออกมาโดยไม่คํานึงถึงความผิดพลาดเสียหาย.	ปากโป้ง ก. ชอบพูดเปิดเผยสิ่งที่ไม่สมควรออกมาโดยไม่คํานึงถึงความผิดพลาดเสียหาย.
ปากไปล่ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อชามชนิดหนึ่ง ก้นเล็กปากบานอย่างรูปงอบหงาย.	ปากไปล่ น. ชื่อชามชนิดหนึ่ง ก้นเล็กปากบานอย่างรูปงอบหงาย.
ปากพล่อย เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง พูดโดยไม่คำนึงว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่จริง.	ปากพล่อย ก. พูดโดยไม่คำนึงว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่จริง.
ปากม้า เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปากร้าย, ชอบพูดหยาบคาย.	ปากม้า ว. ปากร้าย, ชอบพูดหยาบคาย.
ปากมาก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชอบพูดว่าคนอื่นซํ้า ๆ ซาก ๆ, พูดมาก, (ในทางช่างว่า ช่างติ), พูดขยายเรื่องเล็กน้อยให้มากออกไป.	ปากมาก ว. ชอบพูดว่าคนอื่นซํ้า ๆ ซาก ๆ, พูดมาก, (ในทางช่างว่า ช่างติ), พูดขยายเรื่องเล็กน้อยให้มากออกไป.
ปากไม้ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง รอยบากหรือรอยเจาะที่ตัวไม้สําหรับเอาตัวไม้นั้นประกบกัน.	ปากไม้ น. รอยบากหรือรอยเจาะที่ตัวไม้สําหรับเอาตัวไม้นั้นประกบกัน.
ปากไม่มีหูรูด เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่พูดพล่าม พูดพล่อย หรือพูดโดยไม่ยั้งคิดเสียก่อนว่าอะไรควรพูดหรือไม่ควรพูด.	ปากไม่มีหูรูด ว. ที่พูดพล่าม พูดพล่อย หรือพูดโดยไม่ยั้งคิดเสียก่อนว่าอะไรควรพูดหรือไม่ควรพูด.
ปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-นอ-หนู-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-นอ-หนู-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-นอ-หนู-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยังเป็นเด็ก.	ปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม (สำ) ว. ยังเป็นเด็ก.
ปากร้าย เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มักดุด่าว่าร้าย.	ปากร้าย ว. มักดุด่าว่าร้าย.
ปากร้ายใจดี เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง พูดจาดุด่าแต่น้ำใจดี.	ปากร้ายใจดี ก. พูดจาดุด่าแต่น้ำใจดี.
ปากเรือ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ดาดฟ้าเรือ.	ปากเรือ น. ดาดฟ้าเรือ.
ปากลำโพง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชอบโพนทะนาหรือเปิดเผยเรื่องราวต่าง ๆ ที่ตนรู้มา.	ปากลำโพง ว. ชอบโพนทะนาหรือเปิดเผยเรื่องราวต่าง ๆ ที่ตนรู้มา.
ปากว่าตาขยิบ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง พูดอย่างหนึ่งแต่ทําอีกอย่างหนึ่ง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปากกับใจไม่ตรงกัน.	ปากว่าตาขยิบ (สำ) ก. พูดอย่างหนึ่งแต่ทําอีกอย่างหนึ่ง. ว. ปากกับใจไม่ตรงกัน.
ปากว่ามือถึง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อึ-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง พอพูดก็ทําเลย.	ปากว่ามือถึง (สำ) ก. พอพูดก็ทําเลย.
ปากสว่าง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สอ-เสือ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชอบเปิดเผยเรื่องของผู้อื่น.	ปากสว่าง ว. ชอบเปิดเผยเรื่องของผู้อื่น.
ปากเสียง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง โต้เถียง, ทะเลาะ, ในคำว่า เป็นปากเสียง มีปากเสียง. เป็นคำนาม หมายถึง ผู้พูดหรือโต้เถียงแทน เช่น ผู้แทนราษฎรเป็นปากเสียงของประชาชน.	ปากเสียง ก. โต้เถียง, ทะเลาะ, ในคำว่า เป็นปากเสียง มีปากเสียง. น. ผู้พูดหรือโต้เถียงแทน เช่น ผู้แทนราษฎรเป็นปากเสียงของประชาชน.
ปากหนัก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ใคร่พูดขอร้องต่อใคร ๆ, ไม่ใคร่ทักทายใคร. เป็นคำกริยา หมายถึง พูดได้ช้า (ใช้แก่เด็กที่สอนพูด). เป็นคำนาม หมายถึง เรียกยุงที่กัดเจ็บมาก ว่า ยุงปากหนัก.	ปากหนัก ว. ไม่ใคร่พูดขอร้องต่อใคร ๆ, ไม่ใคร่ทักทายใคร. ก. พูดได้ช้า (ใช้แก่เด็กที่สอนพูด). น. เรียกยุงที่กัดเจ็บมาก ว่า ยุงปากหนัก.
ปากหมา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชอบพูดจาว่าร้ายคนอื่น.	ปากหมา ว. ชอบพูดจาว่าร้ายคนอื่น.
ปากหมู เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง ปากที่มีลักษณะยื่นบานเหมือนปากหมู.	ปากหมู น. ปากที่มีลักษณะยื่นบานเหมือนปากหมู.
ปากหวาน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พูดจาไพเราะ (มักใช้ในทางที่ล่อใจหรือไม่จริงใจ); อาการที่รู้สึกหวานในปากเมื่อเวลาเป็นไข้.	ปากหวาน ว. พูดจาไพเราะ (มักใช้ในทางที่ล่อใจหรือไม่จริงใจ); อาการที่รู้สึกหวานในปากเมื่อเวลาเป็นไข้.
ปากหวานก้นเปรี้ยว เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-กอ-ไก่-ไม้-โท-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง พูดจาอ่อนหวานแต่ไม่จริงใจ.	ปากหวานก้นเปรี้ยว (สำ) ก. พูดจาอ่อนหวานแต่ไม่จริงใจ.
ปากหอยปากปู เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-หอ-หีบ-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชอบนินทาเล็กนินทาน้อย; ไม่กล้าพูด, พูดไม่ขึ้นหรือพูดไม่มีใครสนใจฟัง (ใช้แก่ผู้น้อย).	ปากหอยปากปู ว. ชอบนินทาเล็กนินทาน้อย; ไม่กล้าพูด, พูดไม่ขึ้นหรือพูดไม่มีใครสนใจฟัง (ใช้แก่ผู้น้อย).
ปากเหยี่ยวปากกา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ภัยอันตราย.	ปากเหยี่ยวปากกา น. ภัยอันตราย.
ปากอ่าว เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ปากของส่วนทะเลที่เว้าเข้าไปในแผ่นดิน.	ปากอ่าว น. ปากของส่วนทะเลที่เว้าเข้าไปในแผ่นดิน.
ปากกระบะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่องูพิษร้ายชนิดหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓.	ปากกระบะ น. ชื่องูพิษร้ายชนิดหนึ่ง. (พจน. ๒๔๙๓).
ปากกว้าง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-กอ-ไก่-วอ-แหวน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่องูนํ้าชนิด Homalopsis buccata ในวงศ์ Colubridae กินปลาเป็นอาหาร มีพิษอ่อนมาก.	ปากกว้าง น. ชื่องูนํ้าชนิด Homalopsis buccata ในวงศ์ Colubridae กินปลาเป็นอาหาร มีพิษอ่อนมาก.
ปากขอ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อพยาธิตัวกลมขนาดเล็กหลายชนิดในวงศ์ Ancylostomatidae มีส่วนหัวโค้งงอคล้ายตาขอ ในช่องปากมีฟันแหลมหรือเป็นแผ่นใช้เกาะเกี่ยวผนังลำไส้ อาศัยดูดกินเลือดมนุษย์และสัตว์ ขนาดเล็กที่สุดยาวประมาณ ๕ มิลลิเมตร ขนาดใหญ่ที่สุดยาวประมาณ ๓๐ มิลลิเมตร เช่น ชนิด Necator americanus, Ancylostoma duodenale อยู่ในลำไส้เล็กของมนุษย์ ชนิด A. braziliense, A. ceylanicum อยู่ในลำไส้เล็กของสุนัขและแมว.	ปากขอ น. ชื่อพยาธิตัวกลมขนาดเล็กหลายชนิดในวงศ์ Ancylostomatidae มีส่วนหัวโค้งงอคล้ายตาขอ ในช่องปากมีฟันแหลมหรือเป็นแผ่นใช้เกาะเกี่ยวผนังลำไส้ อาศัยดูดกินเลือดมนุษย์และสัตว์ ขนาดเล็กที่สุดยาวประมาณ ๕ มิลลิเมตร ขนาดใหญ่ที่สุดยาวประมาณ ๓๐ มิลลิเมตร เช่น ชนิด Necator americanus, Ancylostoma duodenale อยู่ในลำไส้เล็กของมนุษย์ ชนิด A. braziliense, A. ceylanicum อยู่ในลำไส้เล็กของสุนัขและแมว.
ปากคอก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-คอ-ควาย-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง หญ้าปากคอก. ในวงเล็บ ดู ตีนกา เขียนว่า ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี-นอ-หนู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๓.	ปากคอก น. หญ้าปากคอก. (ดู ตีนกา ๓).
ปากจอบ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-จอ-จาน-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์เลื้อยคลานชนิด Isopachys gyldenstolpei ในวงศ์ Scincidae ตัวกลมเป็นมัน สีนํ้าตาลเหลืองลายดํา หางสั้น ปลายตัด อาศัยตามดินร่วนหรือดินปนทราย, จิ้งเหลนด้วง ก็เรียก.	ปากจอบ น. ชื่อสัตว์เลื้อยคลานชนิด Isopachys gyldenstolpei ในวงศ์ Scincidae ตัวกลมเป็นมัน สีนํ้าตาลเหลืองลายดํา หางสั้น ปลายตัด อาศัยตามดินร่วนหรือดินปนทราย, จิ้งเหลนด้วง ก็เรียก.
ปากจิ้งจก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-งอ-งู-จอ-จาน-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	ดูใน ปาก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่.	ปากจิ้งจก ๑ ดูใน ปาก.
ปากจิ้งจก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-งอ-งู-จอ-จาน-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่องูชนิด Ahaetulla prasina ในวงศ์ Colubridae หัวและตัวเรียวยาว ส่วนมากตัวสีเขียวปลายหางสีนํ้าตาลแดง ยาวประมาณ ๑.๓ เมตร ตัวสีส้มเรียก งูง่วงกลางดง ตัวสีเทาเรียก งูกล่อมนางนอน มีพิษอ่อนมาก.	ปากจิ้งจก ๒ น. ชื่องูชนิด Ahaetulla prasina ในวงศ์ Colubridae หัวและตัวเรียวยาว ส่วนมากตัวสีเขียวปลายหางสีนํ้าตาลแดง ยาวประมาณ ๑.๓ เมตร ตัวสีส้มเรียก งูง่วงกลางดง ตัวสีเทาเรียก งูกล่อมนางนอน มีพิษอ่อนมาก.
ปากซ่อม เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ซอ-โซ่-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนกในวงศ์ Scolopacidae ลําตัวป้อม ลายนํ้าตาลและขาว ปากยาวแหลมเล็ก ขาสั้น หากินในเวลาพลบคํ่าและเวลากลางคืน ใช้ปากแทงหาอาหารจําพวกหนอนและไส้เดือนในดิน มักอยู่ตามลําพัง มีหลายชนิด เช่น ปากซ่อมหางเข็ม (Gallinago stenura) ปากซ่อมหางพัด (G. gallinago) ปากซ่อมดง (Scolopax rusticola).	ปากซ่อม น. ชื่อนกในวงศ์ Scolopacidae ลําตัวป้อม ลายนํ้าตาลและขาว ปากยาวแหลมเล็ก ขาสั้น หากินในเวลาพลบคํ่าและเวลากลางคืน ใช้ปากแทงหาอาหารจําพวกหนอนและไส้เดือนในดิน มักอยู่ตามลําพัง มีหลายชนิด เช่น ปากซ่อมหางเข็ม (Gallinago stenura) ปากซ่อมหางพัด (G. gallinago) ปากซ่อมดง (Scolopax rusticola).
ปากแตร เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ ความหมายที่ ๑	ดูใน ปาก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่.	ปากแตร ๑ ดูใน ปาก.
ปากแตร เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลาทะเลในสกุล Fistularia วงศ์ Fistulariidae หัวและลําตัวแบนลงแต่แคบและยาวมาก ตาโต ปากเป็นท่อยาว มีช่องปากขนาดเล็กอยู่ปลายสุดเชิดขึ้นดูคล้ายแตร ลําตัวไม่มีเกล็ด ครีบหลังและครีบก้นอยู่ค่อนไปทางหาง ครีบหางเป็นแฉกมีเส้นยาวคล้ายแส้ยื่นออกจากกึ่งกลางครีบ ลําตัวทั่วไปรวมทั้งหัวและครีบสีนํ้าตาลแดง ขนาดยาวได้ถึง ๑ เมตร, สามรส ก็เรียก.	ปากแตร ๒ น. ชื่อปลาทะเลในสกุล Fistularia วงศ์ Fistulariidae หัวและลําตัวแบนลงแต่แคบและยาวมาก ตาโต ปากเป็นท่อยาว มีช่องปากขนาดเล็กอยู่ปลายสุดเชิดขึ้นดูคล้ายแตร ลําตัวไม่มีเกล็ด ครีบหลังและครีบก้นอยู่ค่อนไปทางหาง ครีบหางเป็นแฉกมีเส้นยาวคล้ายแส้ยื่นออกจากกึ่งกลางครีบ ลําตัวทั่วไปรวมทั้งหัวและครีบสีนํ้าตาลแดง ขนาดยาวได้ถึง ๑ เมตร, สามรส ก็เรียก.
ปากเป็ด เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	ดูใน ปาก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่.	ปากเป็ด ๑ ดูใน ปาก.
ปากเป็ด เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่องูหลามชนิด Python curtus ในวงศ์ Pythonidae ตัวอ้วนสั้นสีแดงหรือส้ม มีลายดําและเทา อาศัยตามโพรงไม้โพรงดิน หากินตามพื้นดิน ตามปรกติไม่ขึ้นต้นไม้ พบทางภาคใต้ของประเทศไทยและมาเลเซีย ไม่มีพิษ.	ปากเป็ด ๒ น. ชื่องูหลามชนิด Python curtus ในวงศ์ Pythonidae ตัวอ้วนสั้นสีแดงหรือส้ม มีลายดําและเทา อาศัยตามโพรงไม้โพรงดิน หากินตามพื้นดิน ตามปรกติไม่ขึ้นต้นไม้ พบทางภาคใต้ของประเทศไทยและมาเลเซีย ไม่มีพิษ.
ปากราก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	[ปากราก] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนกชนิดหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓.	ปากราก [ปากราก] น. ชื่อนกชนิดหนึ่ง. (พจน. ๒๔๙๓).
ปากห่าง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-หอ-หีบ-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนกขนาดใหญ่ชนิด Anastomus oscitans ในวงศ์ Ciconiidae ซึ่งเป็นวงศ์เดียวกับนกกาบบัวแต่ตัวเล็กกว่า ลําตัวสีเทาอมขาว แต่จะเป็นสีเทาเข้มในฤดูผสมพันธุ์ ปากหนาแหลมตรง เมื่อจะงอยปากสบกัน ส่วนกลางของปากบนและปากล่างแยกห่างจากกัน ทั้งนี้เพื่อสะดวกในการคาบเหยื่อ กินหอยเป็นอาหารหลักโดยเฉพาะหอยโข่ง มีที่วัดไผ่ล้อม จังหวัดปทุมธานี เป็นจํานวนมาก.	ปากห่าง น. ชื่อนกขนาดใหญ่ชนิด Anastomus oscitans ในวงศ์ Ciconiidae ซึ่งเป็นวงศ์เดียวกับนกกาบบัวแต่ตัวเล็กกว่า ลําตัวสีเทาอมขาว แต่จะเป็นสีเทาเข้มในฤดูผสมพันธุ์ ปากหนาแหลมตรง เมื่อจะงอยปากสบกัน ส่วนกลางของปากบนและปากล่างแยกห่างจากกัน ทั้งนี้เพื่อสะดวกในการคาบเหยื่อ กินหอยเป็นอาหารหลักโดยเฉพาะหอยโข่ง มีที่วัดไผ่ล้อม จังหวัดปทุมธานี เป็นจํานวนมาก.
ปาง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ครั้ง, คราว, เมื่อ, เช่น ปางก่อน ปางหลัง, ยุค, สมัย, เช่น นารายณ์ ๑๐ ปาง; ท่าของพระพุทธรูปที่แสดงถึงอิริยาบถต่าง ๆ เช่น พระพุทธรูปปางห้ามญาติ; ที่พักกลางป่าชั่วคราว เช่น ตั้งปาง.	ปาง ๑ น. ครั้ง, คราว, เมื่อ, เช่น ปางก่อน ปางหลัง, ยุค, สมัย, เช่น นารายณ์ ๑๐ ปาง; ท่าของพระพุทธรูปที่แสดงถึงอิริยาบถต่าง ๆ เช่น พระพุทธรูปปางห้ามญาติ; ที่พักกลางป่าชั่วคราว เช่น ตั้งปาง.
ปาง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แทบ, เกือบ, จวน, เช่น ปางตาย ว่า จวนตาย.	ปาง ๒ ว. แทบ, เกือบ, จวน, เช่น ปางตาย ว่า จวนตาย.
ป่าง เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง ปาง, ครั้ง, คราว, เมื่อ.	ป่าง (โบ) น. ปาง, ครั้ง, คราว, เมื่อ.
ป้าง เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อโรคชนิดหนึ่ง มีตับและม้ามโต มีไข้คลุมเครือเรื้อรัง คือ ไข้จับสั่นเรื้อรัง, จุกผาม ก็เรียก.	ป้าง น. ชื่อโรคชนิดหนึ่ง มีตับและม้ามโต มีไข้คลุมเครือเรื้อรัง คือ ไข้จับสั่นเรื้อรัง, จุกผาม ก็เรียก.
ป้างป่า เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Chlorophytum orchidastrum Lindl. ในวงศ์ Anthericaceae โคนต้นเมื่อลอกเอาใบออกจะเห็นด้านในมีเนื้อสีขาว ๆ กินได้.	ป้างป่า น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Chlorophytum orchidastrum Lindl. ในวงศ์ Anthericaceae โคนต้นเมื่อลอกเอาใบออกจะเห็นด้านในมีเนื้อสีขาว ๆ กินได้.
ปาจนะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[ปาจะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ประตัก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปฺราชน เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู.	ปาจนะ [ปาจะ–] (แบบ) น. ประตัก. (ป.; ส. ปฺราชน).
ปาจรีย์, ปาจารย์ ปาจรีย์ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด ปาจารย์ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[ปาจะรี, ปาจาน] เป็นคำนาม หมายถึง อาจารย์ของอาจารย์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปฺราจารฺย เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก = ปฺราคต + อาจารฺย เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก .	ปาจรีย์, ปาจารย์ [ปาจะรี, ปาจาน] น. อาจารย์ของอาจารย์. (ป.; ส. ปฺราจารฺย = ปฺราคต + อาจารฺย).
ปาจิตตีย์ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่ออาบัติหมวดหนึ่ง จัดไว้ในพวกอาบัติเบาที่เปรียบด้วยลหุโทษ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปาจิตตีย์ น. ชื่ออาบัติหมวดหนึ่ง จัดไว้ในพวกอาบัติเบาที่เปรียบด้วยลหุโทษ. (ป.).
ปาจีน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อี-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ปราจีน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปาจีน น. ปราจีน. (ป.).
ปาฏลิ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ตอ-ปะ-ตัก-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ	[–ตะ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ไม้แคฝอย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปาฏลิ [–ตะ] (แบบ) น. ไม้แคฝอย. (ป.).
ปาฏิบท เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง วันขึ้นคํ่าหนึ่ง หรือแรมคํ่าหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปาฏิบท (แบบ) น. วันขึ้นคํ่าหนึ่ง หรือแรมคํ่าหนึ่ง. (ป.).
ปาฏิบุคลิก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	[–บุกคะลิก] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เฉพาะบุคคล, ไม่ทั่วไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปาฏิปุคฺคลิก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-พิน-ทุ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่.	ปาฏิบุคลิก [–บุกคะลิก] (แบบ) ว. เฉพาะบุคคล, ไม่ทั่วไป. (ป. ปาฏิปุคฺคลิก).
ปาฏิโภค เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-คอ-ควาย	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ผู้รับประกัน, นายประกัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปาฏิโภค (แบบ) น. ผู้รับประกัน, นายประกัน. (ป.).
ปาฏิหาริย์ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[–ติหาน] เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่น่าอัศจรรย์, ความอัศจรรย์, มี ๓ อย่าง คือ ๑. อิทธิปาฏิหาริย์ = ฤทธิ์เป็นอัศจรรย์ หมายถึง การแสดงฤทธิ์ที่พ้นวิสัยของสามัญมนุษย์ได้อย่างน่าอัศจรรย์ ๒. อาเทสนาปาฏิหาริย์ = การดักใจเป็นอัศจรรย์ หมายถึง การดักใจทายใจคนได้อย่างน่าอัศจรรย์ ๓. อนุสาสนีปาฏิหาริย์ = การสอนเป็นอัศจรรย์ หมายถึง คำสั่งสอนอันอาจจูงใจคนให้นิยมเชื่อถือไปตามได้อย่างน่าอัศจรรย์. ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง กระทำสิ่งที่ตามปรกติทำไม่ได้ เช่น ปาฏิหาริย์ขึ้นไปอยู่บนหลังคา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปาฏิหาริย์ [–ติหาน] น. สิ่งที่น่าอัศจรรย์, ความอัศจรรย์, มี ๓ อย่าง คือ ๑. อิทธิปาฏิหาริย์ = ฤทธิ์เป็นอัศจรรย์ หมายถึง การแสดงฤทธิ์ที่พ้นวิสัยของสามัญมนุษย์ได้อย่างน่าอัศจรรย์ ๒. อาเทสนาปาฏิหาริย์ = การดักใจเป็นอัศจรรย์ หมายถึง การดักใจทายใจคนได้อย่างน่าอัศจรรย์ ๓. อนุสาสนีปาฏิหาริย์ = การสอนเป็นอัศจรรย์ หมายถึง คำสั่งสอนอันอาจจูงใจคนให้นิยมเชื่อถือไปตามได้อย่างน่าอัศจรรย์. (ปาก) ก. กระทำสิ่งที่ตามปรกติทำไม่ได้ เช่น ปาฏิหาริย์ขึ้นไปอยู่บนหลังคา. (ป.).
ปาฐ–, ปาฐะ ปาฐ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ถอ-ถาน ปาฐะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อะ	[–ถะ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง เรื่องราว, บาลี, คัมภีร์, วิธีสาธยายคัมภีร์พระเวท. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ปาฐ–, ปาฐะ [–ถะ] (แบบ) น. เรื่องราว, บาลี, คัมภีร์, วิธีสาธยายคัมภีร์พระเวท. (ป., ส.).
ปาฐก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ถอ-ถาน-กอ-ไก่	[–ถก] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้แสดงปาฐกถา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ปาฐก [–ถก] น. ผู้แสดงปาฐกถา. (ป., ส.).
ปาฐกถา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ถอ-ถาน-กอ-ไก่-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อา	[–ถะกะถา] เป็นคำนาม หมายถึง ถ้อยคําหรือเรื่องราวที่บรรยายในที่ชุมนุมชนเป็นต้น. เป็นคำกริยา หมายถึง บรรยายเรื่องราวในที่ชุมนุมชนเป็นต้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปาฐกถา [–ถะกะถา] น. ถ้อยคําหรือเรื่องราวที่บรรยายในที่ชุมนุมชนเป็นต้น. ก. บรรยายเรื่องราวในที่ชุมนุมชนเป็นต้น. (ป.).
ปาณ–, ปาณะ ปาณ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน ปาณะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อะ	[–นะ] เป็นคำนาม หมายถึง ลมหายใจ; สัตว์มีชีวิต, ชีวิต. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปฺราณ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-เนน.	ปาณ–, ปาณะ [–นะ] น. ลมหายใจ; สัตว์มีชีวิต, ชีวิต. (ป.; ส. ปฺราณ).
ปาณทัณฑ์ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง โทษถึงชีวิต. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปฺราณทณฺฑ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-ทอ-ทะ-หาน-นอ-เนน-พิน-ทุ-ทอ-มน-โท.	ปาณทัณฑ์ น. โทษถึงชีวิต. (ป.; ส. ปฺราณทณฺฑ).
ปาณนาศ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง ความตาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺราณนาศ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา.	ปาณนาศ น. ความตาย. (ส. ปฺราณนาศ).
ปาณภูต เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง สัตว์เป็น. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีลมหายใจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปฺราณภูต เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า.	ปาณภูต น. สัตว์เป็น. ว. มีลมหายใจ. (ป.; ส. ปฺราณภูต).
ปาณวินาศ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง ความตาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺราณวินาศ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา.	ปาณวินาศ น. ความตาย. (ส. ปฺราณวินาศ).
ปาณสาร เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง กําลังอันว่องไวหรือประเปรียว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปฺราณสาร เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	ปาณสาร น. กําลังอันว่องไวหรือประเปรียว. (ป.; ส. ปฺราณสาร).
ปาณาติบาต เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง การทําลายชีวิตมนุษย์และสัตว์อื่น ๆ, การฆ่าสัตว์ตัดชีวิต เช่น ทําปาณาติบาต หากินทางปาณาติบาต. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปาณาติบาต น. การทําลายชีวิตมนุษย์และสัตว์อื่น ๆ, การฆ่าสัตว์ตัดชีวิต เช่น ทําปาณาติบาต หากินทางปาณาติบาต. (ป.).
ปาณก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-กอ-ไก่	[–นะกะ–] เป็นคำนาม หมายถึง หนอน, สัตว์มีชีวิต. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปาณก– [–นะกะ–] น. หนอน, สัตว์มีชีวิต. (ป.).
ปาณกชาติ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-กอ-ไก่-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[–นะกะชาด] เป็นคำนาม หมายถึง หนอน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปาณกชาติ [–นะกะชาด] น. หนอน. (ป.).
ปาณาติบาต เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า	ดู ปาณ–, ปาณะ ปาณ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน ปาณะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อะ .	ปาณาติบาต ดู ปาณ–, ปาณะ.
ปาณิ, ปาณี ๑ ปาณิ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ ปาณี ความหมายที่ ๑ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง มือ, ฝ่ามือ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ปาณิ, ปาณี ๑ น. มือ, ฝ่ามือ. (ป., ส.).
ปาณิเคราะห์ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง การจับเจ้าสาวด้วยมือ คือ การแต่งงาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปาณิคฺรห เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-พิน-ทุ-รอ-เรือ-หอ-หีบ และมาจากภาษาบาลี ปาณิคฺคห เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-พิน-ทุ-คอ-ควาย-หอ-หีบ.	ปาณิเคราะห์ น. การจับเจ้าสาวด้วยมือ คือ การแต่งงาน. (ส. ปาณิคฺรห; ป. ปาณิคฺคห).
ปาณิดล เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง ฝ่ามือ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปาณิตล เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-ลอ-ลิง.	ปาณิดล น. ฝ่ามือ. (ป., ส. ปาณิตล).
ปาณิธรรม เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง พิธีแต่งงาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปาณิธรฺม เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-รอ-เรือ-พิน-ทุ-มอ-ม้า.	ปาณิธรรม น. พิธีแต่งงาน. (ส. ปาณิธรฺม).
ปาณิมุกต์ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ศัสตราที่พุ่งด้วยมือ เช่น หอก หลาว. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ปาณิมุกต์ น. ศัสตราที่พุ่งด้วยมือ เช่น หอก หลาว. (ส.).
ปาณิมูล เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง ข้อมือ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ปาณิมูล น. ข้อมือ. (ส.).
ปาณี เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง สัตว์, คน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีลมหายใจอยู่, ยังเป็นอยู่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปฺราณินฺ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ.	ปาณี ๒ น. สัตว์, คน. ว. มีลมหายใจอยู่, ยังเป็นอยู่. (ป.; ส. ปฺราณินฺ).
ปาด เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาส่วนที่ไม่ต้องการออกโดยวิธีฝานบาง ๆ หรือกวาดออก เช่น ปาดผลไม้ส่วนที่เสียออก ปาดปากถังปากสัดปากทะนาน, โดยปริยายหมายความว่า เอาของมีคมฟันแฉลบ ๆ เช่น เอามีดปาดหน้า.	ปาด ๑ ก. เอาส่วนที่ไม่ต้องการออกโดยวิธีฝานบาง ๆ หรือกวาดออก เช่น ปาดผลไม้ส่วนที่เสียออก ปาดปากถังปากสัดปากทะนาน, โดยปริยายหมายความว่า เอาของมีคมฟันแฉลบ ๆ เช่น เอามีดปาดหน้า.
ปาดหน้า เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง แซงตัดหน้า ในคำว่า ขับรถปาดหน้า.	ปาดหน้า ก. แซงตัดหน้า ในคำว่า ขับรถปาดหน้า.
ปาด เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์สี่เท้าสะเทินนํ้าสะเทินบก ในวงศ์ Rhacophoridae รูปร่างคล้ายเขียดแต่อาศัยอยู่ตามต้นไม้ ปลายนิ้วแบนช่วยในการเกาะ ทํากองฟองวางไข่ตามกิ่งไม้ชายนํ้า มีหลายชนิด เช่น ชนิด Rhacophorus leucomystax ซึ่งพบทั่วไป, ปาดบิน (R. nigropalmatus), เขียดตะปาด ก็เรียก.	ปาด ๒ น. ชื่อสัตว์สี่เท้าสะเทินนํ้าสะเทินบก ในวงศ์ Rhacophoridae รูปร่างคล้ายเขียดแต่อาศัยอยู่ตามต้นไม้ ปลายนิ้วแบนช่วยในการเกาะ ทํากองฟองวางไข่ตามกิ่งไม้ชายนํ้า มีหลายชนิด เช่น ชนิด Rhacophorus leucomystax ซึ่งพบทั่วไป, ปาดบิน (R. nigropalmatus), เขียดตะปาด ก็เรียก.
ปาดหาว เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ลมที่พาใบเรือตลบขึ้นปลายเสา.	ปาดหาว น. ลมที่พาใบเรือตลบขึ้นปลายเสา.
ปาติโมกข์ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง คัมภีร์ว่าด้วยวินัยของสงฆ์ ๒๒๗ ข้อ, ชื่อบาลีที่ประมวลพุทธบัญญัติอันทรงตั้งขึ้นเป็นพุทธอาณา ได้แก่ อาทิพรหมจริยกาสิกขา มีพระพุทธานุญาตให้สวดในที่ประชุมสงฆ์ทุกวันอุโบสถ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปาติโมกข์ น. คัมภีร์ว่าด้วยวินัยของสงฆ์ ๒๒๗ ข้อ, ชื่อบาลีที่ประมวลพุทธบัญญัติอันทรงตั้งขึ้นเป็นพุทธอาณา ได้แก่ อาทิพรหมจริยกาสิกขา มีพระพุทธานุญาตให้สวดในที่ประชุมสงฆ์ทุกวันอุโบสถ. (ป.).
ปาตี เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้เป็นใหญ่. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	ปาตี น. ผู้เป็นใหญ่. (ช.).
ปาเต๊ะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ไม้-ตรี-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อตําแหน่งขุนนาง. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	ปาเต๊ะ ๑ น. ชื่อตําแหน่งขุนนาง. (ช.).
ปาเต๊ะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ไม้-ตรี-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อผ้าโสร่งชนิดหนึ่ง ใช้เคลือบด้วยขี้ผึ้งเหลวบางตอนที่ไม่ต้องการให้มีสีสันหรือลวดลาย. ในวงเล็บ มาจากภาษามลายู batik เขียนว่า บี-เอ-ที-ไอ-เค.	ปาเต๊ะ ๒ น. ชื่อผ้าโสร่งชนิดหนึ่ง ใช้เคลือบด้วยขี้ผึ้งเหลวบางตอนที่ไม่ต้องการให้มีสีสันหรือลวดลาย. (ม. batik).
ปาทป เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-ปอ-ปลา	เป็นคำนาม หมายถึง บาทบ, ต้นไม้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ปาทป น. บาทบ, ต้นไม้. (ป., ส.).
ปาท่องโก๋ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-กอ-ไก่-ไม้-จัด-ตะ-วา	เป็นคำนาม หมายถึง ของกินชนิดหนึ่งของจีน ทําด้วยแป้งข้าวเจ้ากับนํ้าตาลทราย รูปสี่เหลี่ยม เนื้อคล้ายขนมถ้วยฟู; ของกินชนิดหนึ่งของจีน ทําด้วยแป้งสาลีตัดเป็นท่อน ๆ แล้วจับเป็นคู่ติดกัน ทอดนํ้ามันให้พอง, คนจีนเรียกว่า อิ้วจาก๊วย.	ปาท่องโก๋ น. ของกินชนิดหนึ่งของจีน ทําด้วยแป้งข้าวเจ้ากับนํ้าตาลทราย รูปสี่เหลี่ยม เนื้อคล้ายขนมถ้วยฟู; ของกินชนิดหนึ่งของจีน ทําด้วยแป้งสาลีตัดเป็นท่อน ๆ แล้วจับเป็นคู่ติดกัน ทอดนํ้ามันให้พอง, คนจีนเรียกว่า อิ้วจาก๊วย.
ปาทะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง บาท, ตีน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปาทะ น. บาท, ตีน. (ป.).
ปาทังกา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อตั๊กแตนชนิด Patanga succincta ในวงศ์ Acrididae ตัวยาว ๖–๗ เซนติเมตร กว้าง ๗–๘ มิลลิเมตร สีแตกต่างกันไปเป็นสีนํ้าตาล นํ้าตาลแก่ แดงอมเขียว มีแถบสีครีมทอดจากหน้าไปสันหลังปล้องอกจนถึงปีก ใต้ตามีแถบสีครีมยาวเรียวรูปดาบ ปีกมีรอยจุดและรอยด่างกระจายทั่วไป อาจพบอยู่เดี่ยว ๆ หรือเป็นฝูง ทําลายพืชต่าง ๆ.	ปาทังกา น. ชื่อตั๊กแตนชนิด Patanga succincta ในวงศ์ Acrididae ตัวยาว ๖–๗ เซนติเมตร กว้าง ๗–๘ มิลลิเมตร สีแตกต่างกันไปเป็นสีนํ้าตาล นํ้าตาลแก่ แดงอมเขียว มีแถบสีครีมทอดจากหน้าไปสันหลังปล้องอกจนถึงปีก ใต้ตามีแถบสีครีมยาวเรียวรูปดาบ ปีกมีรอยจุดและรอยด่างกระจายทั่วไป อาจพบอยู่เดี่ยว ๆ หรือเป็นฝูง ทําลายพืชต่าง ๆ.
ปาทาน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกแขกเผ่าหนึ่งส่วนใหญ่อยู่ในอัฟกานิสถาน ว่า แขกปาทาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาฮินดี ปฐาน เขียนว่า ปอ-ปลา-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู.	ปาทาน น. เรียกแขกเผ่าหนึ่งส่วนใหญ่อยู่ในอัฟกานิสถาน ว่า แขกปาทาน. (ฮ. ปฐาน).
ปาทุกา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง รองเท้า, เขียงเท้า, เขียนเป็น บราทุกรา หรือ ปราทุกรา ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ปาทุกา (แบบ) น. รองเท้า, เขียงเท้า, เขียนเป็น บราทุกรา หรือ ปราทุกรา ก็มี. (ป., ส.).
ปาน ๑, ปานะ ปาน ความหมายที่ ๑ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ปานะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[ปานะ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องดื่ม, นํ้าสําหรับดื่ม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปาน ๑, ปานะ [ปานะ] (แบบ) น. เครื่องดื่ม, นํ้าสําหรับดื่ม. (ป.).
ปาน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง รอยสีแดงหรือสีดําเป็นต้นที่เกิดเป็นเองตามร่างกายบางแห่งแต่กําเนิด.	ปาน ๒ น. รอยสีแดงหรือสีดําเป็นต้นที่เกิดเป็นเองตามร่างกายบางแห่งแต่กําเนิด.
ปาน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๓	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เหมือน, คล้าย, เช่น เก่งปานกัน; เช่น, เพียง, ดัง, เช่น ดีถึงปานนี้ เก่งอะไรปานฉะนี้.	ปาน ๓ ว. เหมือน, คล้าย, เช่น เก่งปานกัน; เช่น, เพียง, ดัง, เช่น ดีถึงปานนี้ เก่งอะไรปานฉะนี้.
ปานกลาง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ขนาดกลาง, ไม่มากไม่น้อย, พอสมควร, อยู่ระหว่างที่สุด ๒ ฝ่าย เช่นระหว่างสูงกับต่ำ ใหญ่กับเล็ก มากกับน้อย ฉลาดกับโง่.	ปานกลาง ว. ขนาดกลาง, ไม่มากไม่น้อย, พอสมควร, อยู่ระหว่างที่สุด ๒ ฝ่าย เช่นระหว่างสูงกับต่ำ ใหญ่กับเล็ก มากกับน้อย ฉลาดกับโง่.
ปานฉะนี้, ปานนี้ ปานฉะนี้ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อะ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ไม้-โท ปานนี้ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เช่นนี้, เพียงนี้.	ปานฉะนี้, ปานนี้ ว. เช่นนี้, เพียงนี้.
ป่าน เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อพรรณไม้หลายชนิดหลายสกุลในหลายวงศ์ เปลือกเป็นใยเหนียว ใช้ทอผ้าและทําเชือก เช่น ป่านรามี [Boehmeria nivea (L.) Gaudich.] ในวงศ์ Urticaceae, ป่านมนิลา (Musa textilis L.) ในวงศ์ Musaceae; เชือกที่ทําด้วยป่าน, ถ้าใช้ชักว่าวเรียกว่า ป่านว่าว, ถ้าเป็นเส้นเล็กเรียกว่า ป่านแลบ, ถ้ายังเป็นกาบอยู่ ยังไม่ได้ฟั่นเชือกเรียกว่า ป่านกลีบ; ชื่อผ้าเนื้อละเอียดและบางโปร่งที่ทอจากเส้นใยพืชบางชนิด เรียกว่า ผ้าป่าน.	ป่าน น. ชื่อพรรณไม้หลายชนิดหลายสกุลในหลายวงศ์ เปลือกเป็นใยเหนียว ใช้ทอผ้าและทําเชือก เช่น ป่านรามี [Boehmeria nivea (L.) Gaudich.] ในวงศ์ Urticaceae, ป่านมนิลา (Musa textilis L.) ในวงศ์ Musaceae; เชือกที่ทําด้วยป่าน, ถ้าใช้ชักว่าวเรียกว่า ป่านว่าว, ถ้าเป็นเส้นเล็กเรียกว่า ป่านแลบ, ถ้ายังเป็นกาบอยู่ ยังไม่ได้ฟั่นเชือกเรียกว่า ป่านกลีบ; ชื่อผ้าเนื้อละเอียดและบางโปร่งที่ทอจากเส้นใยพืชบางชนิด เรียกว่า ผ้าป่าน.
ป่านคม เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-คอ-ควาย-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง เส้นด้ายชักว่าวที่เอาผงแก้วผสมกาวหรือแป้งเปียกเป็นต้นทาเพื่อให้คม.	ป่านคม น. เส้นด้ายชักว่าวที่เอาผงแก้วผสมกาวหรือแป้งเปียกเป็นต้นทาเพื่อให้คม.
ป้าน เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ภาชนะดินสําหรับชงนํ้าชา มีพวยเหมือนกา, ใช้ว่า ปั้น ก็มี.	ป้าน ๑ น. ภาชนะดินสําหรับชงนํ้าชา มีพวยเหมือนกา, ใช้ว่า ปั้น ก็มี.
ป้าน ๒, ป้าน ๆ ป้าน ความหมายที่ ๒ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ป้าน ๆ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทู่, ไม่แหลม, เช่น เสื้อคอป้าน ถากเสาเข็มให้ป้าน ๆ.	ป้าน ๒, ป้าน ๆ ว. ทู่, ไม่แหลม, เช่น เสื้อคอป้าน ถากเสาเข็มให้ป้าน ๆ.
ปานดง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อโรคชนิดหนึ่ง ตามตําราแพทย์แผนโบราณว่ามีอาการเจ็บปวดแล่นไปตามผิวหนัง.	ปานดง น. ชื่อโรคชนิดหนึ่ง ตามตําราแพทย์แผนโบราณว่ามีอาการเจ็บปวดแล่นไปตามผิวหนัง.
ป่านนี้ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง เวลาจนกระทั่งบัดนี้ เช่น ป่านนี้ยังไม่มาเลย ป่านนี้เขาไปถึงไหนแล้ว.	ป่านนี้ น. เวลาจนกระทั่งบัดนี้ เช่น ป่านนี้ยังไม่มาเลย ป่านนี้เขาไปถึงไหนแล้ว.
ป้านลม เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ลอ-ลิง-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้แผ่นที่พาดบนหัวแป ใช้ปิดริมหลังคาด้านหัวและท้ายเรือนกันลมตีเครื่องมุง, ปั้นลม ก็ว่า.	ป้านลม น. ชื่อไม้แผ่นที่พาดบนหัวแป ใช้ปิดริมหลังคาด้านหัวและท้ายเรือนกันลมตีเครื่องมุง, ปั้นลม ก็ว่า.
ปานิเยน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง กระดังงาจีน. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	ปานิเยน น. กระดังงาจีน. (ช.).
ปานีย–, ปานียะ ปานีย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก ปานียะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	[ปานียะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ควรดื่ม, น่าดื่ม, ดื่มได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ปานีย–, ปานียะ [ปานียะ–] ว. ควรดื่ม, น่าดื่ม, ดื่มได้. (ป., ส.).
ปานีโยทก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ทอ-ทะ-หาน-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง นํ้าควรดื่ม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปานีย เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก + อุทก เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-กอ-ไก่ .	ปานีโยทก น. นํ้าควรดื่ม. (ป., ส. ปานีย + อุทก).
ปานีโยทก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ทอ-ทะ-หาน-กอ-ไก่	ดู ปานีย–, ปานียะ ปานีย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก ปานียะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ .	ปานีโยทก ดู ปานีย–, ปานียะ.
ป้าบ, ป๊าบ ป้าบ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้ ป๊าบ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-ตรี-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงอย่างเสียงตีด้วยไม้แบน ๆ.	ป้าบ, ป๊าบ ว. เสียงอย่างเสียงตีด้วยไม้แบน ๆ.
ปาป– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา	[ปาปะ–] เป็นคำนาม หมายถึง บาป. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ปาป– [ปาปะ–] น. บาป. (ป., ส.).
ปาปมุต เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่มีใครถือโทษ.	ปาปมุต ว. ไม่มีใครถือโทษ.
ปาปอหยีสังฆาตา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-ออ-อ่าง-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	[–ปอหฺยี–] เป็นคำนาม หมายถึง บิดา, พ่อ. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	ปาปอหยีสังฆาตา [–ปอหฺยี–] น. บิดา, พ่อ. (ช.).
ปาพจน์ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-จอ-จาน-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง คําเป็นประธาน, พุทธวจนะ, คําบาลี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปาวจน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-จอ-จาน-นอ-หนู.	ปาพจน์ น. คําเป็นประธาน, พุทธวจนะ, คําบาลี. (ป. ปาวจน).
ปาม เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ขยุ้มด้วยมือ, ซุ่มซ่ามเข้าไป, กินอย่างตะกละ.	ปาม ก. ขยุ้มด้วยมือ, ซุ่มซ่ามเข้าไป, กินอย่างตะกละ.
ปามปึงมา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อึ-งอ-งู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง พรวดพราดเข้ามา เช่น มีมือถือดาบกล้าอวดค้า ๆ คำรามคำรนปามปึงมาด้วยด่วนแล. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์กุมาร.	ปามปึงมา ก. พรวดพราดเข้ามา เช่น มีมือถือดาบกล้าอวดค้า ๆ คำรามคำรนปามปึงมาด้วยด่วนแล. (ม. คำหลวง กุมาร).
ปาโมกข์ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้เป็นหัวหน้า, ผู้เป็นประธาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปาโมกข์ น. ผู้เป็นหัวหน้า, ผู้เป็นประธาน. (ป.).
ป่าย เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปีนขึ้นไปด้วยความยากลําบาก, มักใช้เข้าคู่กับคํา ปีน เป็น ป่ายปีน หรือ ปีนป่าย.	ป่าย ๑ ว. ปีนขึ้นไปด้วยความยากลําบาก, มักใช้เข้าคู่กับคํา ปีน เป็น ป่ายปีน หรือ ปีนป่าย.
ป่ายปีน เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ปีนหรือตะกายขึ้นไปด้วยความยากลำบาก, ปีนป่าย ก็ว่า.	ป่ายปีน ก. ปีนหรือตะกายขึ้นไปด้วยความยากลำบาก, ปีนป่าย ก็ว่า.
ป่าย เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง เหวี่ยงพาดไป เช่น เหวี่ยงซ้ายป่ายขวา.	ป่าย ๒ ก. เหวี่ยงพาดไป เช่น เหวี่ยงซ้ายป่ายขวา.
ป้าย เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง แผ่นหนังสือหรือแผ่นเครื่องหมายที่บอกให้รู้ เช่น ป้ายชื่อห้างร้าน ป้ายจราจร; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง วัตถุที่แสดงหรือโฆษณาด้วยอักษร ภาพ หรือเครื่องหมายที่เขียน แกะสลัก จารึก หรือทําให้ปรากฏด้วยวิธีอื่น เพื่อแสดงชื่อ ยี่ห้อ หรือเครื่องหมายที่ใช้ในการประกอบการค้าหรือประกอบกิจการอื่นเพื่อหารายได้ หรือโฆษณาการค้าหรือกิจการอื่นเพื่อหารายได้.	ป้าย ๑ น. แผ่นหนังสือหรือแผ่นเครื่องหมายที่บอกให้รู้ เช่น ป้ายชื่อห้างร้าน ป้ายจราจร; (กฎ) วัตถุที่แสดงหรือโฆษณาด้วยอักษร ภาพ หรือเครื่องหมายที่เขียน แกะสลัก จารึก หรือทําให้ปรากฏด้วยวิธีอื่น เพื่อแสดงชื่อ ยี่ห้อ หรือเครื่องหมายที่ใช้ในการประกอบการค้าหรือประกอบกิจการอื่นเพื่อหารายได้ หรือโฆษณาการค้าหรือกิจการอื่นเพื่อหารายได้.
ป้าย เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้ติดเฉพาะที่ใดที่หนึ่ง, ทาอย่างหยาบ ๆ ไม่ต้องการประณีตบรรจง, ทําให้เปรอะเปื้อนด้วยอาการคล้ายเช่นนั้น, โดยปริยายหมายถึงลักษณะอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ป้ายความผิดให้ผู้อื่น.	ป้าย ๒ ก. ทําให้ติดเฉพาะที่ใดที่หนึ่ง, ทาอย่างหยาบ ๆ ไม่ต้องการประณีตบรรจง, ทําให้เปรอะเปื้อนด้วยอาการคล้ายเช่นนั้น, โดยปริยายหมายถึงลักษณะอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ป้ายความผิดให้ผู้อื่น.
ป้ายสี เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง ใส่ความผู้อื่นโดยไม่มีมูลความจริง, ให้ร้ายป้ายสี ก็ว่า.	ป้ายสี ก. ใส่ความผู้อื่นโดยไม่มีมูลความจริง, ให้ร้ายป้ายสี ก็ว่า.
ปายาส เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	[ปายาด] เป็นคำนาม หมายถึง ข้าวชนิดหนึ่งที่หุงเจือด้วยนํ้านมและนํ้าตาล, ข้าวเปียกเจือนม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปายาส [ปายาด] น. ข้าวชนิดหนึ่งที่หุงเจือด้วยนํ้านมและนํ้าตาล, ข้าวเปียกเจือนม. (ป.).
ปาร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[ปาระ–] เป็นคำนาม หมายถึง ฝั่ง, ฝั่งตรงข้าม; ที่สุด; นิพพาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ปาร– [ปาระ–] น. ฝั่ง, ฝั่งตรงข้าม; ที่สุด; นิพพาน. (ป., ส.).
ปารคู เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ถึงฝั่ง คือผู้เรียนวิชาจบ ได้แก่ พราหมณ์ผู้เรียนจบไตรเพท หรือพระขีณาสพผู้อยู่จบพรหมจรรย์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปารคู น. ผู้ถึงฝั่ง คือผู้เรียนวิชาจบ ได้แก่ พราหมณ์ผู้เรียนจบไตรเพท หรือพระขีณาสพผู้อยู่จบพรหมจรรย์. (ป.).
ปาร์เกต์ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง แผ่นไม้เล็ก ๆ ที่ใช้ปูพื้นห้องสลับกันเป็นลายต่าง ๆ. ในวงเล็บ มาจากภาษาฝรั่งเศส parquet เขียนว่า พี-เอ-อา-คิว-ยู-อี-ที.	ปาร์เกต์ น. แผ่นไม้เล็ก ๆ ที่ใช้ปูพื้นห้องสลับกันเป็นลายต่าง ๆ. (ฝ. parquet).
ปารมี เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี	[ปาระ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง บารมี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปารมี [ปาระ–] (แบบ) น. บารมี. (ป.).
ปารเมศ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สอ-สา-ลา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง บารมี.	ปารเมศ (กลอน) น. บารมี.
ปารเมศ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สอ-สา-ลา	ดู ปารมี เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี.	ปารเมศ ดู ปารมี.
ปารษณี เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-สะ-หระ-อี	[ปาดสะนี] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ส้นเท้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปารฺษฺณิ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ และมาจากภาษาบาลี ปาสณิ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ ปณฺหิ เขียนว่า ปอ-ปลา-นอ-เนน-พิน-ทุ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ .	ปารษณี [ปาดสะนี] (แบบ) น. ส้นเท้า. (ส. ปารฺษฺณิ; ป. ปาสณิ, ปณฺหิ).
ปาราชิก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่ออาบัติหนักที่สุดในพระวินัย เมื่อภิกษุล่วงละเมิดแม้เพียงข้อใดข้อหนึ่งต้องขาดจากความเป็นภิกษุทันที บวชเป็นภิกษุอีกไม่ได้ มี ๔ ข้อ คือ ๑. เสพเมถุน ๒. ลักทรัพย์ ๓. ฆ่ามนุษย์ ๔. อวดอุตริมนุสธรรม. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ผู้ละเมิดอาบัติปาราชิก เช่น พระปาราชิก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปาราชิก น. ชื่ออาบัติหนักที่สุดในพระวินัย เมื่อภิกษุล่วงละเมิดแม้เพียงข้อใดข้อหนึ่งต้องขาดจากความเป็นภิกษุทันที บวชเป็นภิกษุอีกไม่ได้ มี ๔ ข้อ คือ ๑. เสพเมถุน ๒. ลักทรัพย์ ๓. ฆ่ามนุษย์ ๔. อวดอุตริมนุสธรรม. ว. ผู้ละเมิดอาบัติปาราชิก เช่น พระปาราชิก. (ป.).
ปาริฉัตร, ปาริชาต ปาริฉัตร เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ฉอ-ฉิ่ง-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ ปาริชาต เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง ต้นไม้สวรรค์ในสวนพระอินทร์, ต้นทองหลาง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปาริจฺฉตฺต เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-พิน-ทุ-ฉอ-ฉิ่ง-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า ปาริชาต เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า และมาจากภาษาสันสกฤต ปาริชาต เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า.	ปาริฉัตร, ปาริชาต น. ต้นไม้สวรรค์ในสวนพระอินทร์, ต้นทองหลาง. (ป. ปาริจฺฉตฺต, ปาริชาต; ส. ปาริชาต).
ปารุปนะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-ปอ-ปลา-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[–รุปะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าห่ม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปารุปนะ [–รุปะนะ] น. ผ้าห่ม. (ป.).
ปารุสกวัน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-กอ-ไก่-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	[ปารุดสะกะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสวนของพระอินทร์ ๑ ใน ๔ แห่ง ได้แก่ นันทวัน ปารุสกวัน จิตรลดาวัน และมิสกวัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปารุสกวน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-กอ-ไก่-วอ-แหวน-นอ-หนู.	ปารุสกวัน [ปารุดสะกะ–] น. ชื่อสวนของพระอินทร์ ๑ ใน ๔ แห่ง ได้แก่ นันทวัน ปารุสกวัน จิตรลดาวัน และมิสกวัน. (ป. ปารุสกวน).
ปาล เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำกริยา หมายถึง บาล, เลี้ยง, รักษา, ปกครอง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ปาล (แบบ) ก. บาล, เลี้ยง, รักษา, ปกครอง. (ป., ส.).
ปาล์ม เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ทัน-ทะ-คาด-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเรียกไม้ต้นหรือไม้พุ่มในวงศ์ Palmae ชนิดที่นําเข้ามาจากต่างประเทศ เช่น ปาล์มขวด [Roystonea regia (Kunth) Cook] ปลูกเป็นไม้ประดับ, ปาล์มนํ้ามัน (Elaeis guineensis Jacq.) ปลูกใช้ผลและเมล็ดทํานํ้ามัน.	ปาล์ม น. ชื่อเรียกไม้ต้นหรือไม้พุ่มในวงศ์ Palmae ชนิดที่นําเข้ามาจากต่างประเทศ เช่น ปาล์มขวด [Roystonea regia (Kunth) Cook] ปลูกเป็นไม้ประดับ, ปาล์มนํ้ามัน (Elaeis guineensis Jacq.) ปลูกใช้ผลและเมล็ดทํานํ้ามัน.
ปาลิไลยก์ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อป่าแห่งหนึ่งที่พระพุทธเจ้าเสด็จอาศัยอยู่ และเป็นชื่อช้างซึ่งอยู่ในที่นั้นด้วย; พระพุทธรูปปางหนึ่ง มีรูปช้างและลิงอยู่ด้วย เรียกว่า ปางพระปาลิไลยก์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปาลิไลยก์ น. ชื่อป่าแห่งหนึ่งที่พระพุทธเจ้าเสด็จอาศัยอยู่ และเป็นชื่อช้างซึ่งอยู่ในที่นั้นด้วย; พระพุทธรูปปางหนึ่ง มีรูปช้างและลิงอยู่ด้วย เรียกว่า ปางพระปาลิไลยก์. (ป.).
ปาลี เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ปกครอง, ผู้เลี้ยง, ผู้รักษา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ปาลี ๑ น. ผู้ปกครอง, ผู้เลี้ยง, ผู้รักษา. (ป., ส.).
ปาลี เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง บาลี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปาลิ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ.	ปาลี ๒ น. บาลี. (ป., ส. ปาลิ).
ปาว ๆ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่พูดดัง ๆ ซ้ำ ๆ ซาก ๆ แต่ไม่มีใครสนใจฟัง เช่น ครูสอนอยู่ปาว ๆ มีคนมาตะโกนเรียกอยู่ปาว ๆ.	ปาว ๆ ว. อาการที่พูดดัง ๆ ซ้ำ ๆ ซาก ๆ แต่ไม่มีใครสนใจฟัง เช่น ครูสอนอยู่ปาว ๆ มีคนมาตะโกนเรียกอยู่ปาว ๆ.
ป่าว เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง บอกให้รู้ทั่วกัน.	ป่าว ก. บอกให้รู้ทั่วกัน.
ป่าวข่าว เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ขอ-ไข่-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง กระพือข่าวให้รู้ทั่วกัน.	ป่าวข่าว ก. กระพือข่าวให้รู้ทั่วกัน.
ป่าวประกาศ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา	เป็นคำกริยา หมายถึง ประกาศให้รู้ทั่วกัน.	ป่าวประกาศ ก. ประกาศให้รู้ทั่วกัน.
ป่าวร้อง เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ร้องบอกให้รู้ทั่วกัน.	ป่าวร้อง ก. ร้องบอกให้รู้ทั่วกัน.
ป๊าว เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-ตรี-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงอย่างเสียงแมวร้อง.	ป๊าว ว. เสียงอย่างเสียงแมวร้อง.
ปาวกะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[–วะกะ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ไฟ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ปาวกะ [–วะกะ] (แบบ) น. ไฟ. (ป., ส.).
ปาวจนะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-จอ-จาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[ปาวะจะนะ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ปาพจน์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปาวจนะ [ปาวะจะนะ] (แบบ) น. ปาพจน์. (ป.).
ปาวาร เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[ปาวาน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าห่มใหญ่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปฺราวาร เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	ปาวาร [ปาวาน] (แบบ) น. ผ้าห่มใหญ่. (ป.; ส. ปฺราวาร).
ปาษาณ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-นอ-เนน	[ปาสาน, ปาสานะ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง หิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ปาสาณ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-นอ-เนน.	ปาษาณ [ปาสาน, ปาสานะ] (แบบ) น. หิน. (ส.; ป. ปาสาณ).
ปาส เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	[ปาสะ, ปาด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง บาศ, บ่วง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปาศ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา.	ปาส [ปาสะ, ปาด] (แบบ) น. บาศ, บ่วง. (ป.; ส. ปาศ).
ปาสาณ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-นอ-เนน	[ปาสาน, ปาสานะ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง หิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปาษาณ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-นอ-เนน.	ปาสาณ [ปาสาน, ปาสานะ] (แบบ) น. หิน. (ป.; ส. ปาษาณ).
ปาสาทิกะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง นํามาซึ่งความเลื่อมใส; น่ารัก, น่าชม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปาสาทิกะ (แบบ) ว. นํามาซึ่งความเลื่อมใส; น่ารัก, น่าชม. (ป.).
ปาหนัน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	ดู ลําเจียก เขียนว่า ลอ-ลิง-นิก-คะ-หิด-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-กอ-ไก่.	ปาหนัน ดู ลําเจียก.
ปาหี่ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง การแสดงกลหรือกายกรรมของนักแสดงเร่ร่อนตามที่ต่าง ๆ. ในวงเล็บ มาจากภาษาจีน .	ปาหี่ น. การแสดงกลหรือกายกรรมของนักแสดงเร่ร่อนตามที่ต่าง ๆ. (จ.).
ปาหุณ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน	[ปาหุน, ปาหุนะ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ผู้มาหา, แขก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ปาหุณ [ปาหุน, ปาหุนะ] (แบบ) น. ผู้มาหา, แขก. (ป., ส.).
ปาหุไณย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-นอ-เนน-ยอ-ยัก	[–ไนยะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ควรได้รับของต้อนรับแขก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปาหุเณยฺย เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-เอ-นอ-เนน-ยอ-ยัก-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	ปาหุไณย– [–ไนยะ–] (แบบ) ว. ที่ควรได้รับของต้อนรับแขก. (ป. ปาหุเณยฺย).
ปาหุไณยบุคคล เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-นอ-เนน-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-คอ-ควาย-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง คนผู้ควรได้รับของต้อนรับแขก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปาหุไณยบุคคล น. คนผู้ควรได้รับของต้อนรับแขก. (ป.).
ปำ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อำ	เป็นคำกริยา หมายถึง พุ่งลง, ปักลง, มักใช้ประกอบกับ หัว เช่น หัวปํา.	ปำ ก. พุ่งลง, ปักลง, มักใช้ประกอบกับ หัว เช่น หัวปํา.
ป้ำ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กล้าได้กล้าเสีย ในคําว่า ใจปํ้า.	ป้ำ ว. กล้าได้กล้าเสีย ในคําว่า ใจปํ้า.
ป้ำป้อ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีรูปร่างเทอะทะ.	ป้ำป้อ ว. มีรูปร่างเทอะทะ.
ป้ำเป๋อ, ป้ำ ๆ เป๋อ ๆ ป้ำเป๋อ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-จัด-ตะ-วา-ออ-อ่าง ป้ำ ๆ เป๋อ ๆ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ ไม้-ยะ-มก สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-จัด-ตะ-วา-ออ-อ่าง ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หลง ๆ ลืม ๆ, ขี้หลงขี้ลืม, กะปํ้ากะเป๋อ ก็ว่า.	ป้ำเป๋อ, ป้ำ ๆ เป๋อ ๆ ว. หลง ๆ ลืม ๆ, ขี้หลงขี้ลืม, กะปํ้ากะเป๋อ ก็ว่า.
ปิกนิก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง การพากันไปเที่ยวชั่วระยะเวลาสั้น ๆ และมีของกินไปเลี้ยงกันด้วย. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ picnic เขียนว่า พี-ไอ-ซี-เอ็น-ไอ-ซี.	ปิกนิก น. การพากันไปเที่ยวชั่วระยะเวลาสั้น ๆ และมีของกินไปเลี้ยงกันด้วย. (อ. picnic).
ปิ้ง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้สุกด้วยการวางไว้เหนือไฟ มักใช้แก่ของแห้ง โดยปรกติใช้เวลาน้อยกว่าย่าง เช่น ปิ้งข้าวเกรียบ ปิ้งเนื้อเค็ม ปิ้งปลาแห้ง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ทําให้สุกด้วยวิธีเช่นนั้น เช่น ข้าวเหนียวปิ้ง กล้วยปิ้ง หมูปิ้ง.	ปิ้ง ก. ทําให้สุกด้วยการวางไว้เหนือไฟ มักใช้แก่ของแห้ง โดยปรกติใช้เวลาน้อยกว่าย่าง เช่น ปิ้งข้าวเกรียบ ปิ้งเนื้อเค็ม ปิ้งปลาแห้ง. ว. ที่ทําให้สุกด้วยวิธีเช่นนั้น เช่น ข้าวเหนียวปิ้ง กล้วยปิ้ง หมูปิ้ง.
ปิ้งปลาประชดแมว เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-งอ-งู-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ชอ-ช้าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ทําประชดหรือแดกดัน ซึ่งรังแต่จะเสียประโยชน์, มักพูดเข้าคู่กับ หุงข้าวประชดหมา ว่า หุงข้าวประชดหมา ปิ้งปลาประชดแมว.	ปิ้งปลาประชดแมว (สำ) ก. ทําประชดหรือแดกดัน ซึ่งรังแต่จะเสียประโยชน์, มักพูดเข้าคู่กับ หุงข้าวประชดหมา ว่า หุงข้าวประชดหมา ปิ้งปลาประชดแมว.
ปิงคล–, ปิงคละ ปิงคล– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-คอ-ควาย-ลอ-ลิง ปิงคละ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ	[–คะละ] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อตระกูลช้างสีแสด. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สีแสด, สีนํ้าตาล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ปิงคล–, ปิงคละ [–คะละ] น. ชื่อตระกูลช้างสีแสด. ว. สีแสด, สีนํ้าตาล. (ป., ส.).
ปิงคลหัตถี เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อี	[ปิงคะละ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อช้างตระกูล ๑ ใน ๑๐ ตระกูล กายสีทองอ่อนดั่งสีตาแมว. ในวงเล็บ ดู กาฬาวก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ลอ-จุ-ลา-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-กอ-ไก่.	ปิงคลหัตถี [ปิงคะละ–] น. ชื่อช้างตระกูล ๑ ใน ๑๐ ตระกูล กายสีทองอ่อนดั่งสีตาแมว. (ดู กาฬาวก).
ปิงปอง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-ปอ-ปลา-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกีฬาชนิดหนึ่ง ผู้เล่นใช้ไม้แบนตีลูกกลม ๆ ซึ่งทําด้วยเซลลูลอยด์ข้ามตาข่ายที่ขึงอยู่บนโต๊ะสี่เหลี่ยมโต้กันไปมาทํานองเทนนิส, เรียกลูกกลม ๆ ซึ่งทําด้วยเซลลูลอยด์ที่ใช้เล่นปิงปองว่า ลูกปิงปอง. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ pingpong เขียนว่า พี-ไอ-เอ็น-จี-พี-โอ-เอ็น-จี.	ปิงปอง น. ชื่อกีฬาชนิดหนึ่ง ผู้เล่นใช้ไม้แบนตีลูกกลม ๆ ซึ่งทําด้วยเซลลูลอยด์ข้ามตาข่ายที่ขึงอยู่บนโต๊ะสี่เหลี่ยมโต้กันไปมาทํานองเทนนิส, เรียกลูกกลม ๆ ซึ่งทําด้วยเซลลูลอยด์ที่ใช้เล่นปิงปองว่า ลูกปิงปอง. (อ. pingpong).
ปิฎก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-ชะ-ดา-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ตะกร้า; หมวดแห่งคําสอนในพระพุทธศาสนา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปิฏก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ตอ-ปะ-ตัก-กอ-ไก่. ในวงเล็บ ดู ไตรปิฎก เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-ชะ-ดา-กอ-ไก่ ที่ ไตร เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ตอ-เต่า-รอ-เรือ.	ปิฎก น. ตะกร้า; หมวดแห่งคําสอนในพระพุทธศาสนา. (ป., ส. ปิฏก). (ดู ไตรปิฎก ที่ ไตร).
ปิฏฐะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ตอ-ปะ-ตัก-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อะ	[ปิดถะ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง แป้ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปิฏฐะ [ปิดถะ] (แบบ) น. แป้ง. (ป.).
ปิฐิ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อิ	[ปิดถิ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง หลัง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปิฏฺิ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ตอ-ปะ-ตัก-พิน-ทุ-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อิ และมาจากภาษาสันสกฤต ปฺฤษฺ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-รึ-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-ถอ-ถาน.	ปิฐิ [ปิดถิ] (แบบ) น. หลัง. (ป. ปิฏฺิ; ส. ปฺฤษฺ).
ปิณฑะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อะ	[ปินดะ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ก้อนข้าว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ปิณฑะ [ปินดะ] (แบบ) น. ก้อนข้าว. (ป., ส.).
ปิด เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง กันหรือกั้นไว้ไม่ให้เผยออก เช่น ปิดฝาหม้อ, กันหรือกั้นไว้ให้เข้าออกไม่ได้ เช่น ปิดถนน; ติด เช่น ปิดประกาศ ปิดทอง; โดยปริยายหมายความว่า หยุด เช่น โรงเรียนปิด, ทําให้หยุด เช่น ปิดพัดลม ปิดวิทยุ, ไม่เปิดเผย เช่น ปิดวิชา ปิดความ.	ปิด ก. กันหรือกั้นไว้ไม่ให้เผยออก เช่น ปิดฝาหม้อ, กันหรือกั้นไว้ให้เข้าออกไม่ได้ เช่น ปิดถนน; ติด เช่น ปิดประกาศ ปิดทอง; โดยปริยายหมายความว่า หยุด เช่น โรงเรียนปิด, ทําให้หยุด เช่น ปิดพัดลม ปิดวิทยุ, ไม่เปิดเผย เช่น ปิดวิชา ปิดความ.
ปิดกล้อง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง เสร็จการถ่ายภาพยนตร์ครั้งสุดท้ายของแต่ละเรื่อง.	ปิดกล้อง (ปาก) ก. เสร็จการถ่ายภาพยนตร์ครั้งสุดท้ายของแต่ละเรื่อง.
ปิดคดี เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-คอ-ควาย-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำกริยา หมายถึง การที่โจทก์และจําเลยแถลงด้วยปาก หรือหนังสือ หรือทั้ง ๒ อย่างเมื่อสืบพยานจําเลยเสร็จแล้ว เพื่อสรุปประเด็นข้อเท็จจริงหรือข้อกฎหมายต่อศาลก่อนมีคําพิพากษา.	ปิดคดี (กฎ) ก. การที่โจทก์และจําเลยแถลงด้วยปาก หรือหนังสือ หรือทั้ง ๒ อย่างเมื่อสืบพยานจําเลยเสร็จแล้ว เพื่อสรุปประเด็นข้อเท็จจริงหรือข้อกฎหมายต่อศาลก่อนมีคําพิพากษา.
ปิดควันไฟไม่มิด เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-คอ-ควาย-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ปิดเรื่องที่อื้อฉาวไปทั่วแล้วไม่สําเร็จ.	ปิดควันไฟไม่มิด (สำ) ก. ปิดเรื่องที่อื้อฉาวไปทั่วแล้วไม่สําเร็จ.
ปิดฉาก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง เลิก, หยุด, ยุติ, เช่น เรื่องนี้ปิดฉากแล้ว.	ปิดฉาก (ปาก) ก. เลิก, หยุด, ยุติ, เช่น เรื่องนี้ปิดฉากแล้ว.
ปิดตาย เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ปิดตลอดไป.	ปิดตาย ก. ปิดตลอดไป.
ปิดทองหลังพระ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-งอ-งู-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ทําความดีแต่ไม่ได้รับการยกย่อง เพราะไม่มีใครเห็นคุณค่า.	ปิดทองหลังพระ (สำ) ก. ทําความดีแต่ไม่ได้รับการยกย่อง เพราะไม่มีใครเห็นคุณค่า.
ปิดบัง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่เปิดเผย เช่น ปิดบังความรู้ ปิดบังความจริง.	ปิดบัง ก. ไม่เปิดเผย เช่น ปิดบังความรู้ ปิดบังความจริง.
ปิดบัญชี เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง บันทึกสรุปผลการดําเนินกิจการเมื่อสิ้นงวดหรือครบปีบัญชีเพื่อแสดงให้รู้ว่าได้กําไรหรือขาดทุนเท่าไร.	ปิดบัญชี ก. บันทึกสรุปผลการดําเนินกิจการเมื่อสิ้นงวดหรือครบปีบัญชีเพื่อแสดงให้รู้ว่าได้กําไรหรือขาดทุนเท่าไร.
ปิดเบา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ถ่ายปัสสาวะไม่ออก.	ปิดเบา ก. ถ่ายปัสสาวะไม่ออก.
ปิดประตูค้า เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อู-คอ-ควาย-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ถืออํานาจค้าแต่ผู้เดียว.	ปิดประตูค้า ก. ถืออํานาจค้าแต่ผู้เดียว.
ปิดประตูตีแมว เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง รังแกคนไม่มีทางสู้และไม่มีทางหนีรอดไปได้.	ปิดประตูตีแมว (สำ) ก. รังแกคนไม่มีทางสู้และไม่มีทางหนีรอดไปได้.
ปิดปาก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่พูด หรือไม่ให้พูด เช่น ปิดปากเงียบ พยานถูกฆ่าปิดปาก.	ปิดปาก ก. ไม่พูด หรือไม่ให้พูด เช่น ปิดปากเงียบ พยานถูกฆ่าปิดปาก.
ปิดสำนวน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อำ-นอ-หนู-วอ-แหวน-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ยุติการสอบสวนข้อเท็จจริงเกี่ยวกับคดี.	ปิดสำนวน (ปาก) ก. ยุติการสอบสวนข้อเท็จจริงเกี่ยวกับคดี.
ปิดหนักปิดเบา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ถ่ายอุจจาระปัสสาวะไม่ออก.	ปิดหนักปิดเบา ก. ถ่ายอุจจาระปัสสาวะไม่ออก.
ปิดหีบไม่ลง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ลอ-ลิง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีรายจ่ายสูงกว่ารายได้ (มักใช้แก่งบประมาณแผ่นดินที่ไม่สู่ดุล).	ปิดหีบไม่ลง (ปาก) ว. มีรายจ่ายสูงกว่ารายได้ (มักใช้แก่งบประมาณแผ่นดินที่ไม่สู่ดุล).
ปิดหูปิดตา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่ยอมรับรู้รับฟัง, ไม่ยอมให้รู้ให้เห็น.	ปิดหูปิดตา ก. ไม่ยอมรับรู้รับฟัง, ไม่ยอมให้รู้ให้เห็น.
ปิดอ่าว เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้เรือรบหรือทุ่นระเบิดเป็นต้นปิดที่ปากอ่าวของฝ่ายตรงข้าม ไม่ให้เรือเข้าออก.	ปิดอ่าว ก. ใช้เรือรบหรือทุ่นระเบิดเป็นต้นปิดที่ปากอ่าวของฝ่ายตรงข้าม ไม่ให้เรือเข้าออก.
ปิดเต๊าะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ไม้-ตรี-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ต้นพุงดอ. ในวงเล็บ ดู พุงดอ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง.	ปิดเต๊าะ (ถิ่น–พายัพ) น. ต้นพุงดอ. (ดู พุงดอ).
ปิตตะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง นํ้าดี, นํ้าจากต่อมตับ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปิตฺต เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	ปิตตะ น. นํ้าดี, นํ้าจากต่อมตับ. (ป. ปิตฺต).
ปิตา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง บิดา, พ่อ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปิตฺฤ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-รึ.	ปิตา (แบบ) น. บิดา, พ่อ. (ป.; ส. ปิตฺฤ).
ปิตามหะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ	[–มะหะ] เป็นคำนาม หมายถึง ปู่; นามพระพรหม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปิตามหะ [–มะหะ] น. ปู่; นามพระพรหม. (ป.).
ปิตามหัยกา, ปิตามหัยยิกา ปิตามหัยกา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา ปิตามหัยยิกา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	[–มะไหยะกา, –มะไหยิกา] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำนาม หมายถึง ปู่ทวด, ตาทวด.	ปิตามหัยกา, ปิตามหัยยิกา [–มะไหยะกา, –มะไหยิกา] (ราชา) น. ปู่ทวด, ตาทวด.
ปิตุ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง พ่อ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปิตุ (แบบ) น. พ่อ. (ป.).
ปิตุฆาต เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า	[ปิตุคาด] เป็นคำนาม หมายถึง การฆ่าพ่อ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปิตุฆาต [ปิตุคาด] น. การฆ่าพ่อ. (ป.).
ปิตุภูมิ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ	[–พูม] เป็นคำนาม หมายถึง บ้านเกิด, เมืองเกิด.	ปิตุภูมิ [–พูม] น. บ้านเกิด, เมืองเกิด.
ปิตุจฉาส เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	[–ตุด–] เป็นคำนาม หมายถึง อา (ผู้หญิง), ป้า (ญาติฝ่ายพ่อ). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปิตุจฉาส [–ตุด–] น. อา (ผู้หญิง), ป้า (ญาติฝ่ายพ่อ). (ป.).
ปิตุละ, ปิตุลา ปิตุละ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ ปิตุลา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ลุง, อา, ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปิตุละ, ปิตุลา น. ลุง, อา, (พี่น้องผู้ชายข้างพ่อ). (ป.).
ปิตุลานี เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง อา (ผู้หญิง), ป้า (ญาติฝ่ายพ่อ). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปิตุลานี น. อา (ผู้หญิง), ป้า (ญาติฝ่ายพ่อ). (ป.).
ปิโตรเลียม เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง นํ้ามันดิบ ประกอบด้วยสารไฮโดรคาร์บอนและสารอินทรีย์อื่น ๆ อีกมาก องค์ประกอบไม่แน่นอนแล้วแต่แหล่งที่พบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ petroleum เขียนว่า พี-อี-ที-อา-โอ-แอล-อี-ยู-เอ็ม.	ปิโตรเลียม น. นํ้ามันดิบ ประกอบด้วยสารไฮโดรคาร์บอนและสารอินทรีย์อื่น ๆ อีกมาก องค์ประกอบไม่แน่นอนแล้วแต่แหล่งที่พบ. (อ. petroleum).
ปิ่น เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องประดับสําหรับปักผมที่มุ่นเป็นจุก; จอม, ยอด, เช่น ปิ่นพิภพ.	ปิ่น น. เครื่องประดับสําหรับปักผมที่มุ่นเป็นจุก; จอม, ยอด, เช่น ปิ่นพิภพ.
ปิ่นซ่น เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-นอ-หนู-ซอ-โซ่-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ปิ่นที่มีคันมีจงกลและปริกทําด้วยทองคําประดับพลอย. .	ปิ่นซ่น น. ปิ่นที่มีคันมีจงกลและปริกทําด้วยทองคําประดับพลอย. (ปรัดเล).
ปิ่นแก้ว เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-ไม้-โท-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อข้าวเจ้าพันธุ์ดีพันธุ์หนึ่ง.	ปิ่นแก้ว น. ชื่อข้าวเจ้าพันธุ์ดีพันธุ์หนึ่ง.
ปิ่นตอ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกชนิดหนึ่งในสกุล Commelina วงศ์ Commelinaceae ใช้ทํายาได้, หญ้าปีนตอ ก็เรียก.	ปิ่นตอ น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิดหนึ่งในสกุล Commelina วงศ์ Commelinaceae ใช้ทํายาได้, หญ้าปีนตอ ก็เรียก.
ปิ่นโต เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-โอ-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง ภาชนะสําหรับใส่ของกิน ซ้อนกันเป็นชั้น ๆ มีหูร้อยหิ้วได้, ลักษณนามว่า เถา เช่น ปิ่นโต ๒ เถา.	ปิ่นโต น. ภาชนะสําหรับใส่ของกิน ซ้อนกันเป็นชั้น ๆ มีหูร้อยหิ้วได้, ลักษณนามว่า เถา เช่น ปิ่นโต ๒ เถา.
ปิปผลี เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี	[ปิบผะลี] เป็นคำนาม หมายถึง ดีปลี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปิปฺปลี เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี.	ปิปผลี [ปิบผะลี] น. ดีปลี. (ป.; ส. ปิปฺปลี).
ปิ่ม, ปิ้ม ปิ่ม เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-มอ-ม้า ปิ้ม เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เกือบ, จวน, แทบ.	ปิ่ม, ปิ้ม ว. เกือบ, จวน, แทบ.
ปิย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก	[ปิยะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่รัก, สําหรับประกอบหน้าศัพท์ต่าง ๆ เช่น ปิยบุตร หรือ ปิโยรส = ลูกที่รัก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปิย– [ปิยะ–] ว. ที่รัก, สําหรับประกอบหน้าศัพท์ต่าง ๆ เช่น ปิยบุตร หรือ ปิโยรส = ลูกที่รัก. (ป.).
ปิยังคุ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ	เป็นคำนาม หมายถึง ประยงค์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปิยังคุ น. ประยงค์. (ป.).
ปิโยรส เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-รอ-เรือ-สอ-เสือ	เป็นคำนาม หมายถึง ลูกที่รัก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปิย เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก + โอรส เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-สอ-เสือ .	ปิโยรส น. ลูกที่รัก. (ป., ส. ปิย + โอรส).
ปิลันธน์ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	[ปิลัน] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องประดับ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปิลันธน์ [ปิลัน] น. เครื่องประดับ. (ป.).
ปิ๋ว เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ไม้-จัด-ตะ-วา-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง ชักไว้เสีย, เป็นคําใช้ในวิธีเล่นโยนหลุม เมื่อโยนกันจนเหลือ ๑ สตางค์ ก็ชักเอาเสียไม่ต้องโยนอีก เรียกว่า ปิ๋ว; ชวด, พลาดจากที่หวัง เช่น เขาปิ๋วเงินรางวัลก้อนใหญ่. ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ริบ เช่น ถูกปิ๋วเงินประกัน.	ปิ๋ว ๑ ก. ชักไว้เสีย, เป็นคําใช้ในวิธีเล่นโยนหลุม เมื่อโยนกันจนเหลือ ๑ สตางค์ ก็ชักเอาเสียไม่ต้องโยนอีก เรียกว่า ปิ๋ว; ชวด, พลาดจากที่หวัง เช่น เขาปิ๋วเงินรางวัลก้อนใหญ่. (ปาก) ว. ริบ เช่น ถูกปิ๋วเงินประกัน.
ปิ๋ว เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ไม้-จัด-ตะ-วา-วอ-แหวน ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มักใช้ประกอบคํา เล็ก หมายความว่า เล็กมาก.	ปิ๋ว ๒ ว. มักใช้ประกอบคํา เล็ก หมายความว่า เล็กมาก.
ปิศาจ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-จอ-จาน	เป็นคำนาม หมายถึง ผี, ลักษณนามว่า ตน, ปีศาจ ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ปิสาจ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-จอ-จาน.	ปิศาจ น. ผี, ลักษณนามว่า ตน, ปีศาจ ก็ว่า. (ส.; ป. ปิสาจ).
ปิศาจบดี เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	[ปิสาจะบอดี] เป็นคำนาม หมายถึง นายผี คือ พระศิวะ.	ปิศาจบดี [ปิสาจะบอดี] น. นายผี คือ พระศิวะ.
ปิสัง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อะไร, พิสัง ก็ว่า.	ปิสัง (ถิ่น–อีสาน) ว. อะไร, พิสัง ก็ว่า.
ปิไส เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ	เป็นคำนาม หมายถึง โล่หวาย.	ปิไส น. โล่หวาย.
ปิหกะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[–หะกะ] เป็นคำนาม หมายถึง ม้าม. .	ปิหกะ [–หะกะ] น. ม้าม. (โบราณนิยมแปลว่า ไต).
ปิหลั่น เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู	[–หฺลั่น] เป็นคำนาม หมายถึง ค่ายที่ทําให้ขยับรุกเข้าไปหาข้าศึกทีละน้อย ๆ, วิหลั่น ก็ว่า.	ปิหลั่น [–หฺลั่น] น. ค่ายที่ทําให้ขยับรุกเข้าไปหาข้าศึกทีละน้อย ๆ, วิหลั่น ก็ว่า.
ปี เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง เวลาชั่วโลกโคจรรอบดวงอาทิตย์ครั้งหนึ่งราว ๓๖๕ วัน; เวลา ๑๒ เดือนตามสุริยคติ.	ปี น. เวลาชั่วโลกโคจรรอบดวงอาทิตย์ครั้งหนึ่งราว ๓๖๕ วัน; เวลา ๑๒ เดือนตามสุริยคติ.
ปีกลาย เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ปีที่แล้ว.	ปีกลาย น. ปีที่แล้ว.
ปีการศึกษา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ช่วงเวลาที่สถานศึกษาทําการสอนในรอบ ๑ ปี.	ปีการศึกษา น. ช่วงเวลาที่สถานศึกษาทําการสอนในรอบ ๑ ปี.
ปีงบประมาณ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-งอ-งู-บอ-ไบ-ไม้-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-เนน	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ระยะเวลาตั้งแต่วันที่ ๑ ตุลาคมของปีหนึ่งถึงวันที่ ๓๐ กันยายนของปีถัดไป โดยให้ปี พ.ศ. ที่ถัดไปนั้นเป็นชื่อสําหรับปีงบประมาณนั้น.	ปีงบประมาณ (กฎ) น. ระยะเวลาตั้งแต่วันที่ ๑ ตุลาคมของปีหนึ่งถึงวันที่ ๓๐ กันยายนของปีถัดไป โดยให้ปี พ.ศ. ที่ถัดไปนั้นเป็นชื่อสําหรับปีงบประมาณนั้น.
ปีปฏิทิน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ปอ-ปลา-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ระยะเวลาตั้งแต่วันที่ ๑ มกราคมถึงวันที่ ๓๑ ธันวาคม; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง กําหนดระยะเวลา ๑๒ เดือน เริ่มแต่วันที่ ๑ มกราคม และสิ้นสุดในวันที่ ๓๑ ธันวาคม.	ปีปฏิทิน น. ระยะเวลาตั้งแต่วันที่ ๑ มกราคมถึงวันที่ ๓๑ ธันวาคม; (กฎ) กําหนดระยะเวลา ๑๒ เดือน เริ่มแต่วันที่ ๑ มกราคม และสิ้นสุดในวันที่ ๓๑ ธันวาคม.
ปีมะโว้ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-วอ-แหวน-ไม้-โท	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง เวลานานมาแล้วจนไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อใด.	ปีมะโว้ (ปาก) น. เวลานานมาแล้วจนไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อใด.
ปีแสง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-แอ-สอ-เสือ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง หน่วยวัดระยะซึ่งใช้ในวิชาดาราศาสตร์ โดยกําหนดว่าระยะ ๑ ปีแสง คือ ระยะที่แสงเคลื่อนที่ไปได้ในเวลา ๑ ปี ซึ่งเป็นระยะ ๕.๘๗๘๔๘ x ๑๐๑๒ ไมล์ หรือ ๙.๔๖๐๕ x ๑๐๑๒ กิโลเมตร.	ปีแสง น. หน่วยวัดระยะซึ่งใช้ในวิชาดาราศาสตร์ โดยกําหนดว่าระยะ ๑ ปีแสง คือ ระยะที่แสงเคลื่อนที่ไปได้ในเวลา ๑ ปี ซึ่งเป็นระยะ ๕.๘๗๘๔๘ x ๑๐๑๒ ไมล์ หรือ ๙.๔๖๐๕ x ๑๐๑๒ กิโลเมตร.
ปีหน้าฟ้าใหม่ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ปีหน้า, เวลาข้างหน้า.	ปีหน้าฟ้าใหม่ น. ปีหน้า, เวลาข้างหน้า.
ปี่ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องดนตรีประเภทเป่าลมอย่างหนึ่งที่ใช้ลิ้น ตัวปี่หรือเลาปี่มักทำด้วยไม้แก่น เช่น ไม้ชิงชัน ไม้พะยูง มีลักษณะค่อนข้างยาว ป่องตรงกลาง หัวท้ายบานออกเล็กน้อย ภายในเลาปี่เจาะรูกลวงตลอดตั้งแต่หัวจดท้าย มีหลายชนิด เช่น ปี่นอก ปี่ใน ปี่ไฉน ปี่ชวา, ลักษณนามว่า เลา เช่น ปี่ ๒ เลา.	ปี่ น. เครื่องดนตรีประเภทเป่าลมอย่างหนึ่งที่ใช้ลิ้น ตัวปี่หรือเลาปี่มักทำด้วยไม้แก่น เช่น ไม้ชิงชัน ไม้พะยูง มีลักษณะค่อนข้างยาว ป่องตรงกลาง หัวท้ายบานออกเล็กน้อย ภายในเลาปี่เจาะรูกลวงตลอดตั้งแต่หัวจดท้าย มีหลายชนิด เช่น ปี่นอก ปี่ใน ปี่ไฉน ปี่ชวา, ลักษณนามว่า เลา เช่น ปี่ ๒ เลา.
ปี่กลาง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ปี่ชนิดหนึ่งที่ใช้ในวงปี่พาทย์ รูปร่างคล้ายปี่นอก ยาวราว ๓๗ เซนติเมตร กว้างราว ๔ เซนติเมตร.	ปี่กลาง น. ปี่ชนิดหนึ่งที่ใช้ในวงปี่พาทย์ รูปร่างคล้ายปี่นอก ยาวราว ๓๗ เซนติเมตร กว้างราว ๔ เซนติเมตร.
ปี่แก้ว เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-ไม้-โท-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง ที่แยกเป็นปี่แก้วน้อย.	ปี่แก้ว ๑ น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง ที่แยกเป็นปี่แก้วน้อย.
ปี่ไฉน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฉอ-ฉิ่ง-นอ-หนู	[–ฉะไหฺน] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปี่ชนิดหนึ่งขนาดเล็กมาก ยาวราว ๑๙ เซนติเมตร นิยมทำด้วยไม้หรืองา แบ่งออกเป็น ๒ ท่อน ถอดออกจากกันได้ ท่อนบนเรียกว่า เลาปี่ ท่อนล่างเรียกว่า ลำโพง มีลิ้นทำด้วยใบตาลผูกติดกับปลายท่อลมเล็กที่เรียกว่า กำพวด.	ปี่ไฉน [–ฉะไหฺน] น. ชื่อปี่ชนิดหนึ่งขนาดเล็กมาก ยาวราว ๑๙ เซนติเมตร นิยมทำด้วยไม้หรืองา แบ่งออกเป็น ๒ ท่อน ถอดออกจากกันได้ ท่อนบนเรียกว่า เลาปี่ ท่อนล่างเรียกว่า ลำโพง มีลิ้นทำด้วยใบตาลผูกติดกับปลายท่อลมเล็กที่เรียกว่า กำพวด.
ปี่ชวา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ชอ-ช้าง-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา	[–ชะวา] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปี่ชนิดหนึ่งที่ได้แบบมาจากชวา รูปร่างลักษณะทุกอย่างคล้ายปี่ไฉน แต่มีขนาดยาวกว่า.	ปี่ชวา [–ชะวา] น. ชื่อปี่ชนิดหนึ่งที่ได้แบบมาจากชวา รูปร่างลักษณะทุกอย่างคล้ายปี่ไฉน แต่มีขนาดยาวกว่า.
ปี่นอก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-นอ-หนู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ปี่ที่เล็กที่สุดในบรรดาปี่ ๔ ชนิดที่ใช้ในวงปี่พาทย์ คือ ปี่นอก ปี่นอกต่ำ ปี่กลาง และปี่ใน ยาวราว ๓๑ เซนติเมตร หัวท้ายกว้าง ๓.๕ เซนติเมตร.	ปี่นอก น. ปี่ที่เล็กที่สุดในบรรดาปี่ ๔ ชนิดที่ใช้ในวงปี่พาทย์ คือ ปี่นอก ปี่นอกต่ำ ปี่กลาง และปี่ใน ยาวราว ๓๑ เซนติเมตร หัวท้ายกว้าง ๓.๕ เซนติเมตร.
ปี่นอกต่ำ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-นอ-หนู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ปี่ชนิดหนึ่งที่ใช้ในวงปี่พาทย์ มีรูปร่างคล้ายปี่นอก ยาวราว ๓๔ เซนติเมตร กว้างราว ๓.๕ เซนติเมตร.	ปี่นอกต่ำ น. ปี่ชนิดหนึ่งที่ใช้ในวงปี่พาทย์ มีรูปร่างคล้ายปี่นอก ยาวราว ๓๔ เซนติเมตร กว้างราว ๓.๕ เซนติเมตร.
ปี่ใน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ปี่ชนิดหนึ่งที่ใช้ในวงปี่พาทย์ รูปร่างคล้ายปี่นอก เป็นปี่ขนาดใหญ่ที่สุด ยาวราว ๔๑–๔๒ เซนติเมตร กว้างราว ๔.๕ เซนติเมตร เป็นปี่ที่ใช้กันมากที่สุด.	ปี่ใน น. ปี่ชนิดหนึ่งที่ใช้ในวงปี่พาทย์ รูปร่างคล้ายปี่นอก เป็นปี่ขนาดใหญ่ที่สุด ยาวราว ๔๑–๔๒ เซนติเมตร กว้างราว ๔.๕ เซนติเมตร เป็นปี่ที่ใช้กันมากที่สุด.
ปี่พาทย์ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเรียกวงดนตรีไทยที่มีปี่ ฆ้อง กลอง ตะโพน ผสมกัน มีขนาดวงอยู่ ๓ ขนาด คือ ปี่พาทย์เครื่อง ๕ ปี่พาทย์เครื่องคู่ ปี่พาทย์เครื่องใหญ่, พิณพาทย์ ก็เรียก.	ปี่พาทย์ น. ชื่อเรียกวงดนตรีไทยที่มีปี่ ฆ้อง กลอง ตะโพน ผสมกัน มีขนาดวงอยู่ ๓ ขนาด คือ ปี่พาทย์เครื่อง ๕ ปี่พาทย์เครื่องคู่ ปี่พาทย์เครื่องใหญ่, พิณพาทย์ ก็เรียก.
ปี่พาทย์เครื่องคู่ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง วงปี่พาทย์ที่ประกอบด้วยปี่ใน ปี่นอก ระนาดเอก ระนาดทุ้ม ฆ้องวงใหญ่ ฆ้องวงเล็ก ตะโพน กลองทัด และฉิ่ง, พิณพาทย์เครื่องคู่ ก็เรียก.	ปี่พาทย์เครื่องคู่ น. วงปี่พาทย์ที่ประกอบด้วยปี่ใน ปี่นอก ระนาดเอก ระนาดทุ้ม ฆ้องวงใหญ่ ฆ้องวงเล็ก ตะโพน กลองทัด และฉิ่ง, พิณพาทย์เครื่องคู่ ก็เรียก.
ปี่พาทย์เครื่องห้า เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง วงปี่พาทย์ที่ประกอบด้วยปี่ใน ระนาดเอก ฆ้องวงใหญ่ ตะโพน กลองทัด และฉิ่ง, พิณพาทย์เครื่องห้า ก็เรียก.	ปี่พาทย์เครื่องห้า น. วงปี่พาทย์ที่ประกอบด้วยปี่ใน ระนาดเอก ฆ้องวงใหญ่ ตะโพน กลองทัด และฉิ่ง, พิณพาทย์เครื่องห้า ก็เรียก.
ปี่พาทย์เครื่องใหญ่ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง วงปี่พาทย์ที่ประกอบด้วยปี่ใน ปี่นอก ระนาดเอก ระนาดทุ้ม ระนาดเอกเหล็ก ระนาดทุ้มเหล็ก ฆ้องวงใหญ่ ฆ้องวงเล็ก กลองทัด และฉิ่ง, แต่บางทีก็มีฉาบเล็ก ฉาบใหญ่ และฆ้องโหม่งผสมด้วย, พิณพาทย์เครื่องใหญ่ ก็เรียก.	ปี่พาทย์เครื่องใหญ่ น. วงปี่พาทย์ที่ประกอบด้วยปี่ใน ปี่นอก ระนาดเอก ระนาดทุ้ม ระนาดเอกเหล็ก ระนาดทุ้มเหล็ก ฆ้องวงใหญ่ ฆ้องวงเล็ก กลองทัด และฉิ่ง, แต่บางทีก็มีฉาบเล็ก ฉาบใหญ่ และฆ้องโหม่งผสมด้วย, พิณพาทย์เครื่องใหญ่ ก็เรียก.
ปี่อ้อ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ปี่ที่ลำตัวหรือเลาทำด้วยไม้รวกปล้องเดียวไม่มีข้อ ยาวราว ๒๔ เซนติเมตร ตามลำตัวนิยมใช้ไฟหรือตะกั่วร้อน ๆ ลนให้เป็นลวดลายต่าง ๆ ตอนหัวและท้ายของเลาปี่มักใช้ทองเหลืองหรือเงินเลี่ยมไว้เพื่อกันแตกและให้ดูงาม.	ปี่อ้อ น. ปี่ที่ลำตัวหรือเลาทำด้วยไม้รวกปล้องเดียวไม่มีข้อ ยาวราว ๒๔ เซนติเมตร ตามลำตัวนิยมใช้ไฟหรือตะกั่วร้อน ๆ ลนให้เป็นลวดลายต่าง ๆ ตอนหัวและท้ายของเลาปี่มักใช้ทองเหลืองหรือเงินเลี่ยมไว้เพื่อกันแตกและให้ดูงาม.
ปี้ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-โท ความหมายที่ ๑	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง กระเบื้องถ้วยหรือทองเหลืองหรือแก้วทําเป็นเครื่องหมายสําหรับใช้แทนเงินในบ่อนเบี้ย; ครั่งประทับตราที่ผูกข้อมือจีนครั้งก่อนเป็นสําคัญว่าได้เสียเงินค่าราชการแล้ว; โดยปริยายหมายความว่า ความดี ความชอบ.	ปี้ ๑ (โบ) น. กระเบื้องถ้วยหรือทองเหลืองหรือแก้วทําเป็นเครื่องหมายสําหรับใช้แทนเงินในบ่อนเบี้ย; ครั่งประทับตราที่ผูกข้อมือจีนครั้งก่อนเป็นสําคัญว่าได้เสียเงินค่าราชการแล้ว; โดยปริยายหมายความว่า ความดี ความชอบ.
ปี้ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-โท ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง ร่วมเพศเพื่อสืบพันธุ์ (ใช้แก่ นก เป็ด ไก่ เป็นต้น).	ปี้ ๒ ก. ร่วมเพศเพื่อสืบพันธุ์ (ใช้แก่ นก เป็ด ไก่ เป็นต้น).
ปี๋ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-จัด-ตะ-วา ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง การเล่นพนันงวดหนึ่ง คือ เฉ่งเงินกันเมื่อหมดเบี้ยครั้งหนึ่ง (มักใช้แก่การเล่นไพ่ไทย).	ปี๋ ๑ น. การเล่นพนันงวดหนึ่ง คือ เฉ่งเงินกันเมื่อหมดเบี้ยครั้งหนึ่ง (มักใช้แก่การเล่นไพ่ไทย).
ปี๋ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-จัด-ตะ-วา ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มักใช้ประกอบคําอื่น หมายความว่า ยิ่งกว่าปรกติ เช่น ดําปี๋ เค็มปี๋ แน่นปี๋.	ปี๋ ๒ ว. มักใช้ประกอบคําอื่น หมายความว่า ยิ่งกว่าปรกติ เช่น ดําปี๋ เค็มปี๋ แน่นปี๋.
ปีก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง อวัยวะสําหรับบินของนกหรือแมลงเป็นต้น, อวัยวะเช่นนั้นของสัตว์บางชนิด แต่ใช้บินไม่ได้, ส่วนของสิ่งต่าง ๆ ที่มีลักษณะเช่นนั้น เช่น ปีกตะไล ปีกเครื่องบิน; โดยปริยายหมายถึงต้นแขนทั้ง ๒ ข้างในบางลักษณะ เช่น เข้าปีก ตีปีก พยุงปีก หิ้วปีก; ข้าง เช่น ปีกซ้าย ปีกขวา.	ปีก น. อวัยวะสําหรับบินของนกหรือแมลงเป็นต้น, อวัยวะเช่นนั้นของสัตว์บางชนิด แต่ใช้บินไม่ได้, ส่วนของสิ่งต่าง ๆ ที่มีลักษณะเช่นนั้น เช่น ปีกตะไล ปีกเครื่องบิน; โดยปริยายหมายถึงต้นแขนทั้ง ๒ ข้างในบางลักษณะ เช่น เข้าปีก ตีปีก พยุงปีก หิ้วปีก; ข้าง เช่น ปีกซ้าย ปีกขวา.
ปีกกล้าขาแข็ง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-ขอ-ไข่-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง พึ่งตัวเองได้, เป็นคําที่ผู้ใหญ่มักใช้กล่าวเชิงตําหนิติเตียนผู้น้อย.	ปีกกล้าขาแข็ง ก. พึ่งตัวเองได้, เป็นคําที่ผู้ใหญ่มักใช้กล่าวเชิงตําหนิติเตียนผู้น้อย.
ปีกกา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง รูปกองทัพที่ตั้งมีกองขวากองซ้ายคล้ายปีกกา; เครื่องหมายรูปดังนี้ { } สําหรับควงข้อความเข้าด้วยกัน เรียกว่า วงเล็บปีกกา.	ปีกกา น. รูปกองทัพที่ตั้งมีกองขวากองซ้ายคล้ายปีกกา; เครื่องหมายรูปดังนี้ { } สําหรับควงข้อความเข้าด้วยกัน เรียกว่า วงเล็บปีกกา.
ปีกค้างคาว เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-คอ-ควาย-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อร่มผ้าชนิดหนึ่งซี่เป็นเหล็ก.	ปีกค้างคาว น. ชื่อร่มผ้าชนิดหนึ่งซี่เป็นเหล็ก.
ปีกตะไล เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง แผ่นไม้ไผ่บาง ๆ ที่ขดปิดหัวท้ายกระบอกตะไลเป็นรูปวงกลม.	ปีกตะไล น. แผ่นไม้ไผ่บาง ๆ ที่ขดปิดหัวท้ายกระบอกตะไลเป็นรูปวงกลม.
ปีกนก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-นอ-หนู-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนของหลังคาที่อยู่ใต้จั่ว.	ปีกนก น. ส่วนของหลังคาที่อยู่ใต้จั่ว.
ปีกไม้ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง ปีกทั้ง ๔ ข้างของซุงที่เลื่อยเปิดออก.	ปีกไม้ น. ปีกทั้ง ๔ ข้างของซุงที่เลื่อยเปิดออก.
ปีกหมวก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-หอ-หีบ-มอ-ม้า-วอ-แหวน-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนที่ยื่นออกมาโดยรอบของหมวกบางชนิด ดัดขึ้นลงได้.	ปีกหมวก น. ส่วนที่ยื่นออกมาโดยรอบของหมวกบางชนิด ดัดขึ้นลงได้.
ปีกหัก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ประสบความผิดหวังหรือพลาดพลั้งอย่างรุนแรงจนหมดกําลัง.	ปีกหัก (ปาก) ว. ที่ประสบความผิดหวังหรือพลาดพลั้งอย่างรุนแรงจนหมดกําลัง.
ปีกไก่ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-กอ-ไก่-ไม้-เอก	ดู เนื้ออ่อน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ออ-อ่าง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู.	ปีกไก่ ดู เนื้ออ่อน.
ปี่แก้ว เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-ไม้-โท-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑	ดูใน ปี่ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก.	ปี่แก้ว ๑ ดูใน ปี่.
ปี่แก้ว เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-ไม้-โท-วอ-แหวน ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่องูขนาดเล็กในสกุล Oligodon วงศ์ Colubridae หัวหลิมเล็ก คอโต หางสั้น อาศัยอยู่ตามซอกหินซอกดิน หากินตามพื้นดิน ไม่ขึ้นต้นไม้ มีหลายชนิด เช่น ปี่แก้วใหญ่ (O. joysoni) งอด (O. taeniatus) ไม่มีพิษ.	ปี่แก้ว ๒ น. ชื่องูขนาดเล็กในสกุล Oligodon วงศ์ Colubridae หัวหลิมเล็ก คอโต หางสั้น อาศัยอยู่ตามซอกหินซอกดิน หากินตามพื้นดิน ไม่ขึ้นต้นไม้ มีหลายชนิด เช่น ปี่แก้วใหญ่ (O. joysoni) งอด (O. taeniatus) ไม่มีพิษ.
ปีฐะ, ปีฐกะ ปีฐะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อะ ปีฐกะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ถอ-ถาน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[–ถะกะ] เป็นคำนาม หมายถึง ตั่ง, ที่นั่ง, เก้าอี้, ม้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ปีฐะ, ปีฐกะ [–ถะกะ] น. ตั่ง, ที่นั่ง, เก้าอี้, ม้า. (ป., ส.).
ปี๊ด เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-ตรี-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังเช่นนั้น.	ปี๊ด ว. เสียงดังเช่นนั้น.
ปีติ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง ความปลาบปลื้มใจ, ความอิ่มใจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปฺรีติ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	ปีติ น. ความปลาบปลื้มใจ, ความอิ่มใจ. (ป.; ส. ปฺรีติ).
ปีน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง ไต่โดยใช้มือและเท้าเกาะยึดขึ้นไป เช่น ปีนต้นไม้ ปีนเขา, ใช้ในอาการที่ไต่ลงก็มี เช่น ปีนลงทางหน้าต่าง; โดยปริยายหมายความว่า ออกนอกที่นอกทาง เช่น ปีนทาง.	ปีน ๑ ก. ไต่โดยใช้มือและเท้าเกาะยึดขึ้นไป เช่น ปีนต้นไม้ ปีนเขา, ใช้ในอาการที่ไต่ลงก็มี เช่น ปีนลงทางหน้าต่าง; โดยปริยายหมายความว่า ออกนอกที่นอกทาง เช่น ปีนทาง.
ปีนเกลียว เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีความเห็นไม่ลงรอยกัน, ขัดแย้งกัน, แตกพวกหรือไม่ถูกกัน.	ปีนเกลียว ว. มีความเห็นไม่ลงรอยกัน, ขัดแย้งกัน, แตกพวกหรือไม่ถูกกัน.
ปีนป่าย เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-นอ-หนู-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ปีนหรือตะกายขึ้นไปด้วยความยากลำบาก, ป่ายปีน ก็ว่า.	ปีนป่าย ก. ปีนหรือตะกายขึ้นไปด้วยความยากลำบาก, ป่ายปีน ก็ว่า.
ปีน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงที่ขึ้นต้นด้วยคํา ปีน เช่น ปีนตลิ่งนอก ปีนตลิ่งใน.	ปีน ๒ น. ชื่อเพลงที่ขึ้นต้นด้วยคํา ปีน เช่น ปีนตลิ่งนอก ปีนตลิ่งใน.
ปีบ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Millingtonia hortensis L.f. ในวงศ์ Bignoniaceae ใบเป็นใบประกอบ ดอกยาว สีขาว กลิ่นหอม ดอกแห้งใช้ประสมยาสูบ, พายัพเรียก กาซะลอง, อีสานเรียก กางของ.	ปีบ ๑ น. ชื่อไม้ต้นชนิด Millingtonia hortensis L.f. ในวงศ์ Bignoniaceae ใบเป็นใบประกอบ ดอกยาว สีขาว กลิ่นหอม ดอกแห้งใช้ประสมยาสูบ, พายัพเรียก กาซะลอง, อีสานเรียก กางของ.
ปีบ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ภาชนะทําด้วยสังกะสีเป็นต้น รูปสี่เหลี่ยม สําหรับบรรจุสิ่งของ, ปี๊บ ก็ว่า.	ปีบ ๒ น. ภาชนะทําด้วยสังกะสีเป็นต้น รูปสี่เหลี่ยม สําหรับบรรจุสิ่งของ, ปี๊บ ก็ว่า.
ปี๊บ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-ตรี-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ปีบ. ในวงเล็บ ดู ปีบ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๒; ชื่อลูกโป่งที่ทําด้วยยาง.	ปี๊บ ๑ น. ปีบ. (ดู ปีบ ๒); ชื่อลูกโป่งที่ทําด้วยยาง.
ปี๊บ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-ตรี-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงอย่างเสียงเสือร้อง.	ปี๊บ ๒ ว. เสียงอย่างเสียงเสือร้อง.
ปีศาจ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-จอ-จาน	เป็นคำนาม หมายถึง ผี, ลักษณนามว่า ตน, ปิศาจ ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ปิสาจ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-จอ-จาน.	ปีศาจ น. ผี, ลักษณนามว่า ตน, ปิศาจ ก็ว่า. (ส.; ป. ปิสาจ).
ปีฬกะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ลอ-จุ-ลา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[–ละกะ] เป็นคำนาม หมายถึง ฝี, ต่อม, ไฝ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปีฬกา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ลอ-จุ-ลา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาสันสกฤต ปีฑกา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ทอ-มน-โท-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา.	ปีฬกะ [–ละกะ] น. ฝี, ต่อม, ไฝ. (ป. ปีฬกา; ส. ปีฑกา).
ปีฬะ, ปีฬา ปีฬะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ลอ-จุ-ลา-สะ-หระ-อะ ปีฬา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ลอ-จุ-ลา-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง บีฑา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปีฑา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อา.	ปีฬะ, ปีฬา ก. บีฑา. (ป.; ส. ปีฑา).
ปึก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่จับเกาะรวมกันแน่น, ลักษณนามเรียกสิ่งที่จับเกาะรวมกันแน่นเช่นนั้นว่า ปึก เช่น นํ้าตาล ๓ ปึก. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แน่นทึบ เช่น เนื้อแน่นปึก.	ปึก น. สิ่งที่จับเกาะรวมกันแน่น, ลักษณนามเรียกสิ่งที่จับเกาะรวมกันแน่นเช่นนั้นว่า ปึก เช่น นํ้าตาล ๓ ปึก. ว. แน่นทึบ เช่น เนื้อแน่นปึก.
ปึกแผ่น เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ตั้งอยู่ด้วยความมั่นคง, มีหลักฐานมั่นคง.	ปึกแผ่น ว. ที่ตั้งอยู่ด้วยความมั่นคง, มีหลักฐานมั่นคง.
ปึง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อึ-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังเช่นนั้น.	ปึง ว. เสียงดังเช่นนั้น.
ปึงปัง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อึ-งอ-งู-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังเอ็ดอึง.	ปึงปัง ว. เสียงดังเอ็ดอึง.
ปึ่ง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทําท่าไว้ยศไม่อยากพูดจาด้วย; ทําทีเฉยแสดงอาการคล้ายกับโกรธ, ปึ่งชา ก็ว่า.	ปึ่ง ๑ ว. ทําท่าไว้ยศไม่อยากพูดจาด้วย; ทําทีเฉยแสดงอาการคล้ายกับโกรธ, ปึ่งชา ก็ว่า.
ปึ่งชา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทําทีเฉยแสดงอาการคล้ายกับโกรธ, ปึ่ง ก็ว่า; วางท่าเฉยเมยอย่างไว้ยศ เช่น เมียเจ้ารูปทองสิบสองหนัก ยศศักดิ์ปึ่งชาหาน้อยไม่. .	ปึ่งชา ว. ทําทีเฉยแสดงอาการคล้ายกับโกรธ, ปึ่ง ก็ว่า; วางท่าเฉยเมยอย่างไว้ยศ เช่น เมียเจ้ารูปทองสิบสองหนัก ยศศักดิ์ปึ่งชาหาน้อยไม่. (สังข์ทอง).
ปึ่ง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู ความหมายที่ ๒	ดู บึ่ง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู ความหมายที่ ๑.	ปึ่ง ๒ ดู บึ่ง ๑.
ปึ๋ง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อึ-ไม้-จัด-ตะ-วา-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังเช่นนั้น.	ปึ๋ง ว. เสียงดังเช่นนั้น.
ปึ้ด เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อึ-ไม้-โท-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใช้ประกอบคํา ดํา ว่า ดําปึ้ด หมายความว่า ดํามาก.	ปึ้ด ว. ใช้ประกอบคํา ดํา ว่า ดําปึ้ด หมายความว่า ดํามาก.
ปึมปื้อ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อึ-มอ-ม้า-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง	ดู กระดาดดํา เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-ดอ-เด็ก-นิก-คะ-หิด-สะ-หระ-อา ที่ กระดาด, กระดาดขาว กระดาด เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก กระดาดขาว เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน .	ปึมปื้อ ดู กระดาดดํา ที่ กระดาด, กระดาดขาว.
ปืดปึง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อึ-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงตีตะโพน.	ปืดปึง ว. เสียงตีตะโพน.
ปืน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อือ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง อาวุธสําหรับยิงให้ลูกออกจากลํากล้องด้วยกําลังดินระเบิดหรือแรงอัดดันด้วยลมเป็นต้น. .	ปืน น. อาวุธสําหรับยิงให้ลูกออกจากลํากล้องด้วยกําลังดินระเบิดหรือแรงอัดดันด้วยลมเป็นต้น. (ศร หน้าไม้ เกาทัณฑ์ โบราณเรียกว่า ปืน; ปืนที่ใช้กําลังไฟ เรียกว่า ปืนไฟ).
ปืนกล เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อือ-นอ-หนู-กอ-ไก่-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง ปืนที่มีกลไกยิงได้เร็วมาก.	ปืนกล น. ปืนที่มีกลไกยิงได้เร็วมาก.
ปืนครก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อือ-นอ-หนู-คอ-ควาย-รอ-เรือ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ปืนใหญ่ที่มีลำกล้องสั้นลักษณะคล้ายครก.	ปืนครก น. ปืนใหญ่ที่มีลำกล้องสั้นลักษณะคล้ายครก.
ปืนพก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อือ-นอ-หนู-พอ-พาน-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ปืนขนาดเล็ก สำหรับพกพาติดตัวไปได้.	ปืนพก น. ปืนขนาดเล็ก สำหรับพกพาติดตัวไปได้.
ปืนยา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อือ-นอ-หนู-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ศรหรือหน้าไม้ที่มีลูกอาบด้วยยาพิษ.	ปืนยา น. ศรหรือหน้าไม้ที่มีลูกอาบด้วยยาพิษ.
ปืนยาว เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อือ-นอ-หนู-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปืนชนิดหนึ่ง ลำกล้องยาวตั้งแต่ ๒๐ นิ้วขึ้นไป มีแหนบสำหรับบรรจุกระสุน มักใช้ล่าสัตว์.	ปืนยาว น. ชื่อปืนชนิดหนึ่ง ลำกล้องยาวตั้งแต่ ๒๐ นิ้วขึ้นไป มีแหนบสำหรับบรรจุกระสุน มักใช้ล่าสัตว์.
ปืนลม เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อือ-นอ-หนู-ลอ-ลิง-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปืนชนิดหนึ่ง ใช้แรงอัดดันด้วยลม.	ปืนลม น. ชื่อปืนชนิดหนึ่ง ใช้แรงอัดดันด้วยลม.
ปืนเล็ก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อือ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ปืนที่มีปากลำกล้องกว้างต่ำกว่า ๒๐ มิลลิเมตร ลงมา.	ปืนเล็ก น. ปืนที่มีปากลำกล้องกว้างต่ำกว่า ๒๐ มิลลิเมตร ลงมา.
ปืนเล็กยาว เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อือ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ปืนเล็กที่มีลำกล้องยาวติดดาบปลายปืนได้.	ปืนเล็กยาว น. ปืนเล็กที่มีลำกล้องยาวติดดาบปลายปืนได้.
ปืนสั้น เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อือ-นอ-หนู-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปืนชนิดหนึ่ง ลำกล้องยาว ๒–๖ นิ้ว มีแหนบหรือลูกโม่สำหรับบรรจุกระสุน.	ปืนสั้น น. ชื่อปืนชนิดหนึ่ง ลำกล้องยาว ๒–๖ นิ้ว มีแหนบหรือลูกโม่สำหรับบรรจุกระสุน.
ปืนใหญ่ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อือ-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ปืนที่มีปากลำกล้องกว้างตั้งแต่ ๒๐ มิลลิเมตร ขึ้นไป.	ปืนใหญ่ น. ปืนที่มีปากลำกล้องกว้างตั้งแต่ ๒๐ มิลลิเมตร ขึ้นไป.
ปื้น เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ผิวหนังเห่อขึ้นเป็นแผ่นหรือเป็นผื่นเป็นแนวหนา เช่น ลมพิษขึ้นเป็นปื้น, โดยปริยายหมายถึงสิ่งที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น คอเสื้อดําเป็นปื้น. เป็นคำนาม หมายถึง ลักษณนามใช้กับเลื่อย เช่น เลื่อยปื้นหนึ่ง เลื่อย ๒ ปื้น.	ปื้น ว. อาการที่ผิวหนังเห่อขึ้นเป็นแผ่นหรือเป็นผื่นเป็นแนวหนา เช่น ลมพิษขึ้นเป็นปื้น, โดยปริยายหมายถึงสิ่งที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น คอเสื้อดําเป็นปื้น. น. ลักษณนามใช้กับเลื่อย เช่น เลื่อยปื้นหนึ่ง เลื่อย ๒ ปื้น.
ปือ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เต็ม, มาก.	ปือ ว. เต็ม, มาก.
ปื้อ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ดํามืด, มักใช้ประกอบคํา ปึ้ด เป็น ปึ้ดปื้อ.	ปื้อ ว. ดํามืด, มักใช้ประกอบคํา ปึ้ด เป็น ปึ้ดปื้อ.
ปื๋อ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อือ-ไม้-จัด-ตะ-วา-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง จัด, มักใช้ประกอบสีดําสีเขียวว่า ดําปื๋อ เขียวปื๋อ.	ปื๋อ ว. จัด, มักใช้ประกอบสีดําสีเขียวว่า ดําปื๋อ เขียวปื๋อ.
ปุ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังเช่นนั้น.	ปุ ๑ ว. เสียงดังเช่นนั้น.
ปุ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง ปะ เช่น เอาไม้ไปปุฝาเรือน.	ปุ ๒ ก. ปะ เช่น เอาไม้ไปปุฝาเรือน.
ปุ๊ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ไม้-ตรี	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังเช่นนั้น.	ปุ๊ ว. เสียงดังเช่นนั้น.
ปุก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียกเท้าที่พิการมีรูปดังกําปั้นว่า เท้าปุก.	ปุก ๑ ว. เรียกเท้าที่พิการมีรูปดังกําปั้นว่า เท้าปุก.
ปุก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังเช่นนั้นอย่างเสียงตําข้าว.	ปุก ๒ ว. เสียงดังเช่นนั้นอย่างเสียงตําข้าว.
ปุกปุย เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีขนหรือใยฟูรุงรัง.	ปุกปุย ว. มีขนหรือใยฟูรุงรัง.
ปุคละ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ	[ปุกคะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง บุคคล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปุคฺคล เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-พิน-ทุ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง.	ปุคละ [ปุกคะ–] (แบบ) น. บุคคล. (ป. ปุคฺคล).
ปุ้งกี๋ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ไม้-จัด-ตะ-วา	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องสานรูปคล้ายเปลือกหอยแครง สําหรับใช้โกยดินเป็นต้น, บุ้งกี๋ ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาจีน .	ปุ้งกี๋ น. เครื่องสานรูปคล้ายเปลือกหอยแครง สําหรับใช้โกยดินเป็นต้น, บุ้งกี๋ ก็ว่า. (จ.).
ปุงคพ, ปุงควะ ปุงคพ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-คอ-ควาย-พอ-พาน ปุงควะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อะ	[ปุงคบ, ปุงคะ–] เป็นคำนาม หมายถึง โคผู้, หมายความว่า ผู้เลิศ, ผู้ประเสริฐ, หัวหน้า, เช่น ศากยปุงควะ ว่า ผู้ประเสริฐในศากยตระกูล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปุงฺคว เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย-วอ-แหวน.	ปุงคพ, ปุงควะ [ปุงคบ, ปุงคะ–] น. โคผู้, หมายความว่า ผู้เลิศ, ผู้ประเสริฐ, หัวหน้า, เช่น ศากยปุงควะ ว่า ผู้ประเสริฐในศากยตระกูล. (ป. ปุงฺคว).
ปุงลิงค์, ปุงลึงค์ ปุงลิงค์ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด ปุงลึงค์ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อึ-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในไวยากรณ์ เป็นคำนาม หมายถึง เพศของคําที่เป็นเพศชาย เช่น ปู่ ตา พ่อ ภิกษุ, ปุลลิงค์ หรือ ปุลลึงค์ ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปุํลิงฺค เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-นิก-คะ-หิด-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย.	ปุงลิงค์, ปุงลึงค์ (ไว) น. เพศของคําที่เป็นเพศชาย เช่น ปู่ ตา พ่อ ภิกษุ, ปุลลิงค์ หรือ ปุลลึงค์ ก็ว่า. (ป. ปุํลิงฺค).
ปุจฉา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา	[ปุดฉา] เป็นคำกริยา หมายถึง ถาม เช่น ขอปุจฉาพระคุณเจ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปุจฉา [ปุดฉา] ก. ถาม เช่น ขอปุจฉาพระคุณเจ้า. (ป.).
ปุฏะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อะ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ห่อ; หม้อ, ขวด, โอ่ง, ไห; กระจาด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปุฏะ (แบบ) น. ห่อ; หม้อ, ขวด, โอ่ง, ไห; กระจาด. (ป.).
ปุณฑริก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	[ปุนดะริก, ปุนทะริก] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง บุณฑริก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปุณฺฑรีก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน-พิน-ทุ-ทอ-มน-โท-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่.	ปุณฑริก [ปุนดะริก, ปุนทะริก] (แบบ) น. บุณฑริก. (ป., ส. ปุณฺฑรีก).
ปุด เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกการเย็บผ้าทีหนึ่งว่าปุดหนึ่ง. เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่นํ้าหรือของเหลวผุดขึ้นน้อย ๆ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังเช่นนั้น.	ปุด ๑ น. เรียกการเย็บผ้าทีหนึ่งว่าปุดหนึ่ง. ก. อาการที่นํ้าหรือของเหลวผุดขึ้นน้อย ๆ. ว. เสียงดังเช่นนั้น.
ปุด เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกมีเหง้าชนิด Etlingera megalocheilos Griff. ในวงศ์ Zingiberaceae ลําต้นกินได้.	ปุด ๒ น. ชื่อไม้ล้มลุกมีเหง้าชนิด Etlingera megalocheilos Griff. ในวงศ์ Zingiberaceae ลําต้นกินได้.
ปุดกะลา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคใต้ เป็นคำนาม หมายถึง ต้นกะลา. ในวงเล็บ ดู กะลา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒.	ปุดกะลา (ถิ่น–ปักษ์ใต้) น. ต้นกะลา. (ดู กะลา ๒).
ปุตตะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง บุตร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปุตฺร เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ.	ปุตตะ (แบบ) น. บุตร. (ป.; ส. ปุตฺร).
ปุถุชน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง คนที่ยังมีกิเลสหนา, สามัญชน, ผู้ที่มิได้เป็นพระอริยบุคคล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปุถุชฺชน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง-นอ-หนู และมาจากภาษาสันสกฤต ปฺฤถคฺชน เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-รึ-ถอ-ถุง-คอ-ควาย-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง-นอ-หนู.	ปุถุชน น. คนที่ยังมีกิเลสหนา, สามัญชน, ผู้ที่มิได้เป็นพระอริยบุคคล. (ป. ปุถุชฺชน; ส. ปฺฤถคฺชน).
ปุนนาค เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย	เป็นคำนาม หมายถึง ต้นบุนนาค. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปุนนาค น. ต้นบุนนาค. (ป.).
ปุนภพ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-พอ-สำ-เพา-พอ-พาน	[ปุนะพบ] เป็นคำนาม หมายถึง ภพใหม่, การเกิดใหม่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปุนพฺภว เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-สำ-เพา-วอ-แหวน; สมัยเกิดใหม่ ได้แก่ตอนเริ่มต้นยุคปัจจุบันหลังยุคกลาง.	ปุนภพ [ปุนะพบ] น. ภพใหม่, การเกิดใหม่. (ป. ปุนพฺภว); สมัยเกิดใหม่ ได้แก่ตอนเริ่มต้นยุคปัจจุบันหลังยุคกลาง.
ปุนัพพสู, ปุนัพสุ ปุนัพพสู เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-พอ-พาน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อู ปุนัพสุ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ	[ปุนับพะสู, ปุนับพะสุ] เป็นคำนาม หมายถึง ดาวฤกษ์ที่ ๗ มี ๓ ดวง เห็นเป็นรูปเรือชัยหรือหัวสําเภา, ดาวหัวสําเภา ดาวสําเภาทอง ดาวสะเภา ดาวยามเกา หรือ ดาวตาเรือชัย ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปุนพฺพสุ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ.	ปุนัพพสู, ปุนัพสุ [ปุนับพะสู, ปุนับพะสุ] น. ดาวฤกษ์ที่ ๗ มี ๓ ดวง เห็นเป็นรูปเรือชัยหรือหัวสําเภา, ดาวหัวสําเภา ดาวสําเภาทอง ดาวสะเภา ดาวยามเกา หรือ ดาวตาเรือชัย ก็เรียก. (ป. ปุนพฺพสุ).
ปุบ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่เป็นไปอย่างฉับไว, ทันทีทันใด, เช่น ฉวยปุบ, มักใช้เข้าคู่กับคำ ปับ เป็น ปุบปับ.	ปุบ ว. อาการที่เป็นไปอย่างฉับไว, ทันทีทันใด, เช่น ฉวยปุบ, มักใช้เข้าคู่กับคำ ปับ เป็น ปุบปับ.
ปุ๊บ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ไม้-ตรี-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่เป็นไปอย่างฉับไว, ทันทีทันใด, เช่น วางปุ๊บ เปิดปุ๊บ, มักใช้เข้าคู่กับคำ ปั๊บ เป็น ปุ๊บปั๊บ.	ปุ๊บ ว. อาการที่เป็นไปอย่างฉับไว, ทันทีทันใด, เช่น วางปุ๊บ เปิดปุ๊บ, มักใช้เข้าคู่กับคำ ปั๊บ เป็น ปุ๊บปั๊บ.
ปุบปับ, ปุ๊บปั๊บ ปุบปับ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้ ปุ๊บปั๊บ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ไม้-ตรี-บอ-ไบ-ไม้-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-ตรี-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงซึ่งเกิดจากอาการรีบร้อนลุกลนหรือเสียงที่แสดงอาการเช่นนั้น; อาการที่ทำโดยรีบร้อนทันทีทันใด, อาการที่เป็นไปโดยกะทันหัน เช่น ปุบปับก็ตาย.	ปุบปับ, ปุ๊บปั๊บ ว. เสียงซึ่งเกิดจากอาการรีบร้อนลุกลนหรือเสียงที่แสดงอาการเช่นนั้น; อาการที่ทำโดยรีบร้อนทันทีทันใด, อาการที่เป็นไปโดยกะทันหัน เช่น ปุบปับก็ตาย.
ปุปผะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ปอ-ปลา-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อะ	[ปุบผะ] เป็นคำนาม หมายถึง บุปผะ, ดอกไม้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต บุษฺป เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-ปอ-ปลา.	ปุปผะ [ปุบผะ] น. บุปผะ, ดอกไม้. (ป.; ส. บุษฺป).
ปุปะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง ปะหลายแห่ง.	ปุปะ ก. ปะหลายแห่ง.
ปุพพ–, ปุพพะ ปุพพ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พอ-พาน ปุพพะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พอ-พาน-สะ-หระ-อะ	[ปุบพะ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง บุพ, บุพพะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปุพพ–, ปุพพะ [ปุบพะ] ว. บุพ, บุพพะ. (ป.).
ปุพพผลคุนี, ปุรพผลคุนี, บุรพผลคุนี ปุพพผลคุนี เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พอ-พาน-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี ปุรพผลคุนี เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-พอ-พาน-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี บุรพผลคุนี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-พอ-พาน-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	[–, ปุระพะ–, บุบพะ–, บุระพะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ดาวฤกษ์ที่ ๑๑ มี ๒ ดวง เห็นเป็นรูปแรดตัวผู้หรือเพดานตอนหน้า, ดาววัวตัวผู้ หรือ ดาวงูเมีย ก็เรียก.	ปุพพผลคุนี, ปุรพผลคุนี, บุรพผลคุนี [–, ปุระพะ–, บุบพะ–, บุระพะ–] น. ดาวฤกษ์ที่ ๑๑ มี ๒ ดวง เห็นเป็นรูปแรดตัวผู้หรือเพดานตอนหน้า, ดาววัวตัวผู้ หรือ ดาวงูเมีย ก็เรียก.
ปุพพะภัททะ, บุรพภัทรบท ปุพพะภัททะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ บุรพภัทรบท เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-พอ-พาน-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน	[–พัดทะ, บุบพะพัดทฺระบด, บุระพะพัดทฺระบด] เป็นคำนาม หมายถึง ดาวฤกษ์ที่ ๒๕ มี ๒ ดวง เห็นเป็นรูปราชสีห์ตัวผู้หรือเพดานตอนหน้า, ดาวโปฐบท ดาวแรดตัวผู้ หรือ ดาวหัวเนื้อทราย ก็เรียก.	ปุพพะภัททะ, บุรพภัทรบท [–พัดทะ, บุบพะพัดทฺระบด, บุระพะพัดทฺระบด] น. ดาวฤกษ์ที่ ๒๕ มี ๒ ดวง เห็นเป็นรูปราชสีห์ตัวผู้หรือเพดานตอนหน้า, ดาวโปฐบท ดาวแรดตัวผู้ หรือ ดาวหัวเนื้อทราย ก็เรียก.
ปุม–, ปุมา ปุม– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า ปุมา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา	[ปุมะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เพศชาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปุม–, ปุมา [ปุมะ–] ว. เพศชาย. (ป.).
ปุ่ม เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ปม, ของที่นูนขึ้นจากพื้นเดิม เช่น ปุ่มฆ้อง.	ปุ่ม น. ปม, ของที่นูนขึ้นจากพื้นเดิม เช่น ปุ่มฆ้อง.
ปุ่มป่ำ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อำ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง นูนขึ้นเป็นปม ๆ, เป็นปุ่มเป็นปมขรุขระอย่างผิวมะกรูด, ตะปุ่มตะป่ำ ก็ว่า.	ปุ่มป่ำ ว. นูนขึ้นเป็นปม ๆ, เป็นปุ่มเป็นปมขรุขระอย่างผิวมะกรูด, ตะปุ่มตะป่ำ ก็ว่า.
ปุ้ม เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ยอดที่นูนกลม.	ปุ้ม น. ยอดที่นูนกลม.
ปุ๋ม เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ไม้-จัด-ตะ-วา-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังเช่นนั้น.	ปุ๋ม ว. เสียงดังเช่นนั้น.
ปุ่มปลา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ผักปุ่มปลา. ในวงเล็บ ดู ปอด เขียนว่า ปอ-ปลา-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒.	ปุ่มปลา น. ผักปุ่มปลา. (ดู ปอด ๒).
ปุ้มเป้ง เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-งอ-งู	ดู เป้ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-โท-งอ-งู ความหมายที่ ๑.	ปุ้มเป้ง ดู เป้ง ๑.
ปุ่มเปือก, ปุ้มเปือก ปุ่มเปือก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ปุ้มเปือก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ต่อมนํ้าที่เกิดในเลนในตม.	ปุ่มเปือก, ปุ้มเปือก น. ต่อมนํ้าที่เกิดในเลนในตม.
ปุย เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ของที่เป็นใยฟูอย่างสําลีหรือขนสัตว์บางชนิด เช่น ปุยฝ้าย ปุยสำลี สุนัขขนเป็นปุย.	ปุย ๑ น. ของที่เป็นใยฟูอย่างสําลีหรือขนสัตว์บางชนิด เช่น ปุยฝ้าย ปุยสำลี สุนัขขนเป็นปุย.
ปุยฝ้าย เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ยอ-ยัก-ฝอ-ฝา-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์บุษยะ มี ๕ ดวง, ดาวพวงดอกไม้ ดาวดอกบัว ดาวโลง ดาวปู ดาวสมอสําเภา ดาวสิธยะ ดาวบุษย์ ดาวปุษยะ หรือ ดาวปุสสะ ก็เรียก; ชื่อขนมชนิดหนึ่ง มีลักษณะคล้ายขนมถ้วยฟู แต่เนื้อละเอียดและนุ่มกว่า.	ปุยฝ้าย น. ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์บุษยะ มี ๕ ดวง, ดาวพวงดอกไม้ ดาวดอกบัว ดาวโลง ดาวปู ดาวสมอสําเภา ดาวสิธยะ ดาวบุษย์ ดาวปุษยะ หรือ ดาวปุสสะ ก็เรียก; ชื่อขนมชนิดหนึ่ง มีลักษณะคล้ายขนมถ้วยฟู แต่เนื้อละเอียดและนุ่มกว่า.