บ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๑	พยัญชนะตัวที่ ๒๖ เป็นพวกอักษรกลาง ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กบ.	บ ๑ พยัญชนะตัวที่ ๒๖ เป็นพวกอักษรกลาง ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กบ.
บ ๒, บ่ บ ความหมายที่ ๒ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้ บ่ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก	[บอ, บ่อ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่, มักใช้ในหนังสือเก่าหรือกวีนิพนธ์ หรือบางท้องถิ่น, ในที่ใช้ บ เมื่อใช้ว่า บ่ ก็มีความเช่นเดียวกัน.	บ ๒, บ่ [บอ, บ่อ] ว. ไม่, มักใช้ในหนังสือเก่าหรือกวีนิพนธ์ หรือบางท้องถิ่น, ในที่ใช้ บ เมื่อใช้ว่า บ่ ก็มีความเช่นเดียวกัน.
บมิ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่.	บมิ (กลอน) ว. ไม่.
บราง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-งอ-งู	[บอ–] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ และเป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่, ไม่มี, เช่น บรางนาน บรางโทษ, ใช้ บร้าง ก็มี.	บราง [บอ–] (โบ; กลอน) ก. ไม่, ไม่มี, เช่น บรางนาน บรางโทษ, ใช้ บร้าง ก็มี.
บแรง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-แอ-รอ-เรือ-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่มีกําลัง, ไม่ไหว.	บแรง (โบ) ก. ไม่มีกําลัง, ไม่ไหว.
บแรงภักษ์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-แอ-รอ-เรือ-งอ-งู-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง กินไม่ไหว.	บแรงภักษ์ (โบ) ก. กินไม่ไหว.
บเอ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มิใช่เอก, มิใช่หนึ่ง, มาก.	บเอ (โบ) ว. มิใช่เอก, มิใช่หนึ่ง, มาก.
บก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนของผิวพื้นโลกที่ไม่ใช่ทะเลหรือแม่นํ้าลําคลองเป็นต้น, ภาคพื้นดิน เช่น ทหารบก ทางบก, ที่ที่แห้ง, ที่ที่พ้นจากนํ้า, เช่น ขึ้นบก บนบก. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แห้ง, พร่อง, ลดลง, เช่น นมบกอกพร่อง; ย่อยยับหมดกําลัง เช่น โจมปรปักษบกบาง. ในวงเล็บ มาจาก หนังสือลิลิตตะเลงพ่าย แบบเรียนกวีนิพนธ์.	บก น. ส่วนของผิวพื้นโลกที่ไม่ใช่ทะเลหรือแม่นํ้าลําคลองเป็นต้น, ภาคพื้นดิน เช่น ทหารบก ทางบก, ที่ที่แห้ง, ที่ที่พ้นจากนํ้า, เช่น ขึ้นบก บนบก. ว. แห้ง, พร่อง, ลดลง, เช่น นมบกอกพร่อง; ย่อยยับหมดกําลัง เช่น โจมปรปักษบกบาง. (ตะเลงพ่าย).
บกพร่อง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่ครบบริบูรณ์เท่าที่ควรมีควรเป็น เช่น ข้อความบกพร่อง, หย่อนความสามารถ เช่น ทํางานบกพร่อง.	บกพร่อง ก. ไม่ครบบริบูรณ์เท่าที่ควรมีควรเป็น เช่น ข้อความบกพร่อง, หย่อนความสามารถ เช่น ทํางานบกพร่อง.
บง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไผ่ชนิด Bambusa tulda Roxb. ในวงศ์ Gramineae ไม่มีหนาม ปล้องสั้น เนื้อลําหนา ใช้จักตอก.	บง ๑ น. ชื่อไผ่ชนิด Bambusa tulda Roxb. ในวงศ์ Gramineae ไม่มีหนาม ปล้องสั้น เนื้อลําหนา ใช้จักตอก.
บง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง มองดู, แลดู, เช่น พลางพระบงจัตุบาท. ในวงเล็บ มาจาก หนังสือลิลิตตะเลงพ่าย แบบเรียนกวีนิพนธ์.	บง ๒ (กลอน) ก. มองดู, แลดู, เช่น พลางพระบงจัตุบาท. (ตะเลงพ่าย).
บง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู ความหมายที่ ๓	เป็นคำกริยา หมายถึง คล้อง, ห่ม, เช่น บงบ่าเฉวียง. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์จุลพน ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร บงกอ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู-กอ-ไก่-ออ-อ่าง ว่า คล้องคอ .	บง ๓ ก. คล้อง, ห่ม, เช่น บงบ่าเฉวียง. (ม. คำหลวง จุลพน). (ข. บงกอ ว่า คล้องคอ).
บง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู ความหมายที่ ๔	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง บ่ง, ชี้, ระบุ, เช่น แถลงปางแสดงดิพรเกื้อ บุญบง บาปนา. ในวงเล็บ มาจาก ลิลิตยวนพ่าย ฉบับโรงพิมพ์ ไท พ.ศ. ๒๔๖๐.	บง ๔ (โบ) ก. บ่ง, ชี้, ระบุ, เช่น แถลงปางแสดงดิพรเกื้อ บุญบง บาปนา. (ยวนพ่าย).
บงการ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำกริยา หมายถึง ระบุชี้ให้ดําเนินการตาม, ควบคุมดูแลสั่งการเฉียบขาด.	บงการ ก. ระบุชี้ให้ดําเนินการตาม, ควบคุมดูแลสั่งการเฉียบขาด.
บ่ง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ชี้, ระบุ, อ้างหรือแสดงให้รู้โดยเจาะจง, เช่น การกระทําของเขาบ่งชัดอยู่แล้วว่าเขาเป็นผู้กระทําผิด; ใช้ของแหลม ๆ แทงที่เนื้อเพื่อเอาหนามเป็นต้นที่ฝังอยู่ในเนื้อหรือหนองออก เช่น บ่งหนาม บ่งหนอง.	บ่ง ก. ชี้, ระบุ, อ้างหรือแสดงให้รู้โดยเจาะจง, เช่น การกระทําของเขาบ่งชัดอยู่แล้วว่าเขาเป็นผู้กระทําผิด; ใช้ของแหลม ๆ แทงที่เนื้อเพื่อเอาหนามเป็นต้นที่ฝังอยู่ในเนื้อหรือหนองออก เช่น บ่งหนาม บ่งหนอง.
บงก–, บงก์ บงก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู-กอ-ไก่ บงก์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู-กอ-ไก่-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง เปือกตม, โคลน, โดยมากใช้ประกอบหน้าคําอื่น เช่น บงกช ว่า ของที่เกิดในเปือกตม คือ บัว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปงฺก เขียนว่า ปอ-ปลา-งอ-งู-พิน-ทุ-กอ-ไก่.	บงก–, บงก์ (แบบ) น. เปือกตม, โคลน, โดยมากใช้ประกอบหน้าคําอื่น เช่น บงกช ว่า ของที่เกิดในเปือกตม คือ บัว. (ป., ส. ปงฺก).
บงกช เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู-กอ-ไก่-ชอ-ช้าง	[บงกด] เป็นคำนาม หมายถึง บัว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปงฺกช เขียนว่า ปอ-ปลา-งอ-งู-พิน-ทุ-กอ-ไก่-ชอ-ช้าง.	บงกช [บงกด] น. บัว. (ป., ส. ปงฺกช).
บงกชกร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู-กอ-ไก่-ชอ-ช้าง-กอ-ไก่-รอ-เรือ	[–กดชะกอน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง มือมีรูปอย่างดอกบัวตูม, กระพุ่มมือ, มือ เช่น กระพุ่มบงกชกร. ในวงเล็บ มาจาก ลิลิตเพชรมงกุฎ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ.	บงกชกร [–กดชะกอน] (กลอน) น. มือมีรูปอย่างดอกบัวตูม, กระพุ่มมือ, มือ เช่น กระพุ่มบงกชกร. (เพชรมงกุฎ).
บงกช เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู-กอ-ไก่-ชอ-ช้าง	ดู บงก–, บงก์ บงก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู-กอ-ไก่ บงก์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู-กอ-ไก่-ทัน-ทะ-คาด .	บงกช ดู บงก–, บงก์.
บงกชกร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู-กอ-ไก่-ชอ-ช้าง-กอ-ไก่-รอ-เรือ	ดู บงก–, บงก์ บงก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู-กอ-ไก่ บงก์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู-กอ-ไก่-ทัน-ทะ-คาด .	บงกชกร ดู บงก–, บงก์.
บ๊งเบ๊ง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-ตรี-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-ตรี-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทําเสียงเอะอะ, ทําเสียงเอะอะจนฟังแทบไม่ได้ศัพท์.	บ๊งเบ๊ง (ปาก) ว. ทําเสียงเอะอะ, ทําเสียงเอะอะจนฟังแทบไม่ได้ศัพท์.
บงสุ–, บงสุ์ บงสุ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ บงสุ์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ฝุ่น, ละออง, ธุลี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปํสุ เขียนว่า ปอ-ปลา-นิก-คะ-หิด-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ และมาจากภาษาสันสกฤต ปําสุ เขียนว่า ปอ-ปลา-นิก-คะ-หิด-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ.	บงสุ–, บงสุ์ (แบบ) น. ฝุ่น, ละออง, ธุลี. (ป. ปํสุ; ส. ปําสุ).
บงสุกุล เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกผ้าที่พระภิกษุชักออกจากศพว่า ผ้าบงสุกุล, โดยปรกติใช้ว่า บังสุกุล. ในวงเล็บ ดู บังสุกุล เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปํสุกูล เขียนว่า ปอ-ปลา-นิก-คะ-หิด-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง ว่า ฝั่งแห่งฝุ่น, กองฝุ่น, คลุกฝุ่น .	บงสุกุล น. เรียกผ้าที่พระภิกษุชักออกจากศพว่า ผ้าบงสุกุล, โดยปรกติใช้ว่า บังสุกุล. (ดู บังสุกุล). (ป. ปํสุกูล ว่า ฝั่งแห่งฝุ่น, กองฝุ่น, คลุกฝุ่น).
บงสุกูลิก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ใช้ผ้าบังสุกุลเป็นวัตร, เป็นชื่อธุดงค์ประการหนึ่งของภิกษุผู้ใช้ผ้าเฉพาะที่เก็บได้จากกองฝุ่นกองหยากเยื่อมาทําเป็นเครื่องนุ่งห่ม คือ ไม่ใช้ผ้าที่ชาวบ้านถวาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปํสุกูลิก เขียนว่า ปอ-ปลา-นิก-คะ-หิด-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่.	บงสุกูลิก น. ผู้ใช้ผ้าบังสุกุลเป็นวัตร, เป็นชื่อธุดงค์ประการหนึ่งของภิกษุผู้ใช้ผ้าเฉพาะที่เก็บได้จากกองฝุ่นกองหยากเยื่อมาทําเป็นเครื่องนุ่งห่ม คือ ไม่ใช้ผ้าที่ชาวบ้านถวาย. (ป. ปํสุกูลิก).
บงอับบงรา, บ่งอับบ่งรา บงอับบงรา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู-ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา บ่งอับบ่งรา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-งอ-งู-ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-งอ-งู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง เข้าที่อับจน.	บงอับบงรา, บ่งอับบ่งรา ก. เข้าที่อับจน.
บฏ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ตอ-ปะ-ตัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าทอ, ผืนผ้า; เรียกผืนผ้าที่มีรูปพระพุทธเจ้าเป็นต้นและแขวนไว้เพื่อบูชาว่า พระบฏ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปฏ เขียนว่า ปอ-ปลา-ตอ-ปะ-ตัก.	บฏ (แบบ) น. ผ้าทอ, ผืนผ้า; เรียกผืนผ้าที่มีรูปพระพุทธเจ้าเป็นต้นและแขวนไว้เพื่อบูชาว่า พระบฏ. (ป. ปฏ).
บด เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้เปลือกแตก เช่น บดข้าวเปลือก, ทําให้แหลก เช่น บดข้าวสุก, ทําให้เป็นผง เช่น บดยานัตถุ์, ทําให้เรียบและแน่น เช่น บดถนน.	บด ๑ ก. ทําให้เปลือกแตก เช่น บดข้าวเปลือก, ทําให้แหลก เช่น บดข้าวสุก, ทําให้เป็นผง เช่น บดยานัตถุ์, ทําให้เรียบและแน่น เช่น บดถนน.
บดขยี้ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก-ขอ-ไข่-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําลายให้ย่อยยับแหลกลาญ.	บดขยี้ ก. ทําลายให้ย่อยยับแหลกลาญ.
บดบัง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง บังแสง, บังรัศมี.	บดบัง ก. บังแสง, บังรัศมี.
บดเอื้อง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่สัตว์บางจำพวกเช่นวัวควายสํารอกอาหารออกมาเคี้ยวอีกให้ละเอียด, โดยปริยายหมายความว่า ทำอะไรช้า ๆ, เคี้ยวเอื้อง ก็ว่า.	บดเอื้อง ก. อาการที่สัตว์บางจำพวกเช่นวัวควายสํารอกอาหารออกมาเคี้ยวอีกให้ละเอียด, โดยปริยายหมายความว่า ทำอะไรช้า ๆ, เคี้ยวเอื้อง ก็ว่า.
บด เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเรือต่อชนิดหนึ่งรูปเพรียว หัวท้ายเรียว, ถ้าใช้กรรเชียงมักท้ายตัดอย่างเรือบดทหารเรือ.	บด ๒ น. ชื่อเรือต่อชนิดหนึ่งรูปเพรียว หัวท้ายเรียว, ถ้าใช้กรรเชียงมักท้ายตัดอย่างเรือบดทหารเรือ.
บดินทร์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	[บอดิน] เป็นคำนาม หมายถึง พระเจ้าแผ่นดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปติ เขียนว่า ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ + อินฺทฺร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-รอ-เรือ .	บดินทร์ [บอดิน] น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ส. ปติ + อินฺทฺร).
บดี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	[บอดี] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง นาย, เจ้าของ, เจ้า, ผู้ครอง, ผู้บังคับบัญชา; ผัว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปติ เขียนว่า ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ, ในสันสกฤตมีเกณฑ์ว่าศัพท์นี้เมื่ออยู่เฉพาะหมายความว่า นาย หรือ ผัว, ถ้ามีศัพท์อื่นมาเข้าสมาสเป็นคําท้ายด้วยหมายความแต่ผัว เช่น บดีพรต, ในบทกลอนใช้ว่า บดิ ก็มี เพื่อเข้าบังคับลหุ.	บดี [บอดี] (แบบ) น. นาย, เจ้าของ, เจ้า, ผู้ครอง, ผู้บังคับบัญชา; ผัว. (ป., ส. ปติ), ในสันสกฤตมีเกณฑ์ว่าศัพท์นี้เมื่ออยู่เฉพาะหมายความว่า นาย หรือ ผัว, ถ้ามีศัพท์อื่นมาเข้าสมาสเป็นคําท้ายด้วยหมายความแต่ผัว เช่น บดีพรต, ในบทกลอนใช้ว่า บดิ ก็มี เพื่อเข้าบังคับลหุ.
บดีธรรม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง หน้าที่ของผัว. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปติธรฺม เขียนว่า ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-รอ-เรือ-พิน-ทุ-มอ-ม้า.	บดีธรรม น. หน้าที่ของผัว. (ส. ปติธรฺม).
บดีพรต, บดีวรดา บดีพรต เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-พอ-พาน-รอ-เรือ-ตอ-เต่า บดีวรดา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-วอ-แหวน-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง การประพฤติซื่อสัตย์ต่อผัว คือ หญิงมอบตัวแก่ผัวเท่านั้น, ถ้าเป็นชายก็ว่า สทารสันโดษ คือ ยินดีแต่เมียตนเท่านั้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปติวฺรต เขียนว่า ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า ปติวฺรตา เขียนว่า ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา .	บดีพรต, บดีวรดา น. การประพฤติซื่อสัตย์ต่อผัว คือ หญิงมอบตัวแก่ผัวเท่านั้น, ถ้าเป็นชายก็ว่า สทารสันโดษ คือ ยินดีแต่เมียตนเท่านั้น. (ส. ปติวฺรต, ปติวฺรตา).
บดีศร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-สอ-สา-ลา-รอ-เรือ	[บอดีสอน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง นายผู้เป็นใหญ่.	บดีศร [บอดีสอน] (กลอน) น. นายผู้เป็นใหญ่.
บถ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ถอ-ถุง	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ทาง เช่น กรรมบถ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปถ เขียนว่า ปอ-ปลา-ถอ-ถุง.	บถ (แบบ) น. ทาง เช่น กรรมบถ. (ป. ปถ).
บท ๑, บท– ๑ บท ความหมายที่ ๑ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน บท– ความหมายที่ ๑ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน	[บด, บดทะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ข้อความเรื่องหนึ่ง ๆ หรือตอนหนึ่ง ๆ เช่น บทที่ ๑ บทที่ ๒; กําหนดคําประพันธ์ที่ลงความตอนหนึ่ง ๆ เช่น โคลง ๔ สุภาพ ๔ บาท เป็น ๑ บท; คําที่ตัวละครพูด เช่น บอกบท; คําประพันธ์ที่เขียนขึ้นสําหรับเล่นละคร มีทั้งบทร้องและบทเจรจา เช่น บอกบท เขียนบท; คราว, ตอน, ในคําเช่น บทจะทําก็ทํากันใหญ่ บทจะไปก็ไปเฉย ๆ บทจะตายก็ตายง่ายเหลือเกิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปท เขียนว่า ปอ-ปลา-ทอ-ทะ-หาน.	บท ๑, บท– ๑ [บด, บดทะ–] น. ข้อความเรื่องหนึ่ง ๆ หรือตอนหนึ่ง ๆ เช่น บทที่ ๑ บทที่ ๒; กําหนดคําประพันธ์ที่ลงความตอนหนึ่ง ๆ เช่น โคลง ๔ สุภาพ ๔ บาท เป็น ๑ บท; คําที่ตัวละครพูด เช่น บอกบท; คําประพันธ์ที่เขียนขึ้นสําหรับเล่นละคร มีทั้งบทร้องและบทเจรจา เช่น บอกบท เขียนบท; คราว, ตอน, ในคําเช่น บทจะทําก็ทํากันใหญ่ บทจะไปก็ไปเฉย ๆ บทจะตายก็ตายง่ายเหลือเกิน. (ป. ปท).
บทกลอน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง คําประพันธ์ที่เป็นบทร้อยกรอง.	บทกลอน น. คําประพันธ์ที่เป็นบทร้อยกรอง.
บทกวีนิพนธ์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-กอ-ไก่-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-นอ-หนู-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง บทร้อยกรองที่กวีแต่ง.	บทกวีนิพนธ์ น. บทร้อยกรองที่กวีแต่ง.
บทกำหนดโทษ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-หอ-หีบ-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-โอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-รือ-สี	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง บทบัญญัติในกฎหมายที่กําหนดโทษทางอาญา.	บทกำหนดโทษ (กฎ) น. บทบัญญัติในกฎหมายที่กําหนดโทษทางอาญา.
บทความ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ข้อเขียนซึ่งอาจจะเป็นรายงานหรือการแสดงความคิดเห็น มักตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์ วารสาร สารานุกรม เป็นต้น.	บทความ น. ข้อเขียนซึ่งอาจจะเป็นรายงานหรือการแสดงความคิดเห็น มักตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์ วารสาร สารานุกรม เป็นต้น.
บทคัดย่อ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ข้อความที่ย่อแต่ใจความสําคัญ, ข้อคัดย่อ ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ abstract เขียนว่า เอ-บี-เอส-ที-อา-เอ-ซี-ที.	บทคัดย่อ น. ข้อความที่ย่อแต่ใจความสําคัญ, ข้อคัดย่อ ก็ว่า. (อ. abstract).
บทเจรจา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-รอ-เรือ-จอ-จาน-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง คําที่ตัวละครพูดเป็นร้อยกรองหรือถ้อยคําธรรมดา.	บทเจรจา น. คําที่ตัวละครพูดเป็นร้อยกรองหรือถ้อยคําธรรมดา.
บทเฉพาะกาล เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-เอ-ฉอ-ฉิ่ง-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง บทบัญญัติของกฎหมายที่บัญญัติให้ใช้เฉพาะในช่วงเวลาหนึ่งหรือกับเรื่องใดเรื่องหนึ่งที่เกิดขึ้นก่อนวันใช้บังคับกฎหมายนั้น.	บทเฉพาะกาล (กฎ) น. บทบัญญัติของกฎหมายที่บัญญัติให้ใช้เฉพาะในช่วงเวลาหนึ่งหรือกับเรื่องใดเรื่องหนึ่งที่เกิดขึ้นก่อนวันใช้บังคับกฎหมายนั้น.
บทดอกสร้อย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สอ-เสือ-รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อคําร้อยกรองชนิดหนึ่ง มีลักษณะคล้ายสักวา แต่ในวรรคที่ ๑ มี ๔ คํา มี เอ๋ย เป็นคําที่ ๒ เช่น แมวเอ๋ยแมวเหมียว มักมี ๔ คํากลอน และคําลงจบบทให้ลงว่า เอย, ดอกสร้อย ก็ว่า.	บทดอกสร้อย น. ชื่อคําร้อยกรองชนิดหนึ่ง มีลักษณะคล้ายสักวา แต่ในวรรคที่ ๑ มี ๔ คํา มี เอ๋ย เป็นคําที่ ๒ เช่น แมวเอ๋ยแมวเหมียว มักมี ๔ คํากลอน และคําลงจบบทให้ลงว่า เอย, ดอกสร้อย ก็ว่า.
บทนำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง บทบรรณาธิการ.	บทนำ น. บทบรรณาธิการ.
บทบรรณาธิการ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ข้อเขียนที่บรรณาธิการหรือนักเขียนชั้นนําเขียนเพื่อแสดงความคิดเห็นอันเป็นแนวของหนังสือนั้น ๆ, บทนํา ก็ว่า.	บทบรรณาธิการ น. ข้อเขียนที่บรรณาธิการหรือนักเขียนชั้นนําเขียนเพื่อแสดงความคิดเห็นอันเป็นแนวของหนังสือนั้น ๆ, บทนํา ก็ว่า.
บทบัญญัติ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ข้อความที่กําหนดไว้เป็นลายลักษณ์อักษรในกฎหมาย.	บทบัญญัติ (กฎ) น. ข้อความที่กําหนดไว้เป็นลายลักษณ์อักษรในกฎหมาย.
บทบาท เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน	[บดบาด] เป็นคำนาม หมายถึง การทําท่าตามบท, การรําตามบท, โดยปริยายหมายความว่า การทําตามหน้าที่ที่กําหนดไว้ เช่น บทบาทของพ่อแม่ บทบาทของครู.	บทบาท [บดบาด] น. การทําท่าตามบท, การรําตามบท, โดยปริยายหมายความว่า การทําตามหน้าที่ที่กําหนดไว้ เช่น บทบาทของพ่อแม่ บทบาทของครู.
บทบาทมาก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีท่าทางมาก, ยืดยาดเพราะพิธีรีตองมาก, เช่น กว่าจะออกจากบ้านได้บทบาทมากเหลือเกิน.	บทบาทมาก (ปาก) ว. มีท่าทางมาก, ยืดยาดเพราะพิธีรีตองมาก, เช่น กว่าจะออกจากบ้านได้บทบาทมากเหลือเกิน.
บทบูรณ์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	[บดทะ–] เป็นคำนาม หมายถึง คําที่ทําให้บทประพันธ์ครบพยางค์ตามฉันทลักษณ์ ไม่สู้มีความหมายอะไร เช่น แต่งอเนกนุประการ คํา “นุ” เป็นบทบูรณ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปทปูรณ เขียนว่า ปอ-ปลา-ทอ-ทะ-หาน-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-นอ-เนน.	บทบูรณ์ [บดทะ–] น. คําที่ทําให้บทประพันธ์ครบพยางค์ตามฉันทลักษณ์ ไม่สู้มีความหมายอะไร เช่น แต่งอเนกนุประการ คํา “นุ” เป็นบทบูรณ์. (ป. ปทปูรณ).
บทประพันธ์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง เรื่องที่แต่งขึ้นเป็นร้อยแก้วหรือร้อยกรอง.	บทประพันธ์ น. เรื่องที่แต่งขึ้นเป็นร้อยแก้วหรือร้อยกรอง.
บทพากย์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง คํากล่าวเรื่องราวเป็นทํานองเมื่อเวลาแสดงโขนหรือหนังใหญ่เป็นต้น.	บทพากย์ น. คํากล่าวเรื่องราวเป็นทํานองเมื่อเวลาแสดงโขนหรือหนังใหญ่เป็นต้น.
บทเพลง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง คําประพันธ์สําหรับขับร้อง, คำร้อง เนื้อร้อง หรือ บทร้อง ก็ว่า.	บทเพลง น. คําประพันธ์สําหรับขับร้อง, คำร้อง เนื้อร้อง หรือ บทร้อง ก็ว่า.
บทภาชน์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	[บดทะ–] เป็นคำนาม หมายถึง บทไขความ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	บทภาชน์ [บดทะ–] น. บทไขความ. (ป.).
บทภาชนีย์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[บดทะ–] เป็นคำนาม หมายถึง บทที่ตั้งไว้เพื่อไขความ, บทที่ต้องอธิบาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	บทภาชนีย์ [บดทะ–] น. บทที่ตั้งไว้เพื่อไขความ, บทที่ต้องอธิบาย. (ป.).
บทร้อง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง คําประพันธ์สําหรับขับร้อง, คำร้อง เนื้อร้อง หรือ บทเพลง ก็ว่า.	บทร้อง น. คําประพันธ์สําหรับขับร้อง, คำร้อง เนื้อร้อง หรือ บทเพลง ก็ว่า.
บทเรียน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง คําสอนที่กําหนดให้เรียน, ข้อที่เป็นคติเตือนใจ เช่น บทเรียนในชีวิต.	บทเรียน น. คําสอนที่กําหนดให้เรียน, ข้อที่เป็นคติเตือนใจ เช่น บทเรียนในชีวิต.
บทลงโทษ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-ลอ-ลิง-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-รือ-สี	เป็นคำนาม หมายถึง ข้อบัญญัติโทษทางอาญา.	บทลงโทษ น. ข้อบัญญัติโทษทางอาญา.
บทสนทนา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-สอ-เสือ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง คําพูดที่โต้ตอบกันในการเรียนภาษา.	บทสนทนา น. คําพูดที่โต้ตอบกันในการเรียนภาษา.
บทสังขยา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-ขอ-ไข่-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อโคลงแบบโบราณ.	บทสังขยา น. ชื่อโคลงแบบโบราณ.
บทอัศจรรย์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-จอ-จาน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง บทร้อยกรองตามธรรมเนียมนิยมในวรรณคดี พรรณนาเพศสัมพันธ์ของชายหญิง มักกล่าวให้เป็นที่เข้าใจโดยใช้โวหารเป็นสัญลักษณ์หรืออุปมาอุปไมยเป็นต้น.	บทอัศจรรย์ น. บทร้อยกรองตามธรรมเนียมนิยมในวรรณคดี พรรณนาเพศสัมพันธ์ของชายหญิง มักกล่าวให้เป็นที่เข้าใจโดยใช้โวหารเป็นสัญลักษณ์หรืออุปมาอุปไมยเป็นต้น.
บท ๒, บท– ๒ บท ความหมายที่ ๒ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน บท– ความหมายที่ ๒ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป หมายถึง เท้า, รอยเท้า, เช่น จตุบท, ในบทกลอนใช้ประสมกับคําอื่น ๆ หมายความว่า เท้า คือ บทบงกช บทบงสุ์ บทมาลย์ บทรัช บทศรี บทเรศ, ในวงเล็บ ดู ําแปลที่คํานั้น ๆ เขียนว่า นิก-คะ-หิด-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-คอ-ควาย-นิก-คะ-หิด-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู ไม้-ยะ-มก . ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปท เขียนว่า ปอ-ปลา-ทอ-ทะ-หาน.	บท ๒, บท– ๒ (แบบ) เท้า, รอยเท้า, เช่น จตุบท, ในบทกลอนใช้ประสมกับคําอื่น ๆ หมายความว่า เท้า คือ บทบงกช บทบงสุ์ บทมาลย์ บทรัช บทศรี บทเรศ, (ดูคําแปลที่คํานั้น ๆ). (ป. ปท).
บทจร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-จอ-จาน-รอ-เรือ	[บดทะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง เดินไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	บทจร [บดทะ–] (กลอน) ก. เดินไป. (ป.).
บทบงกช เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู-กอ-ไก่-ชอ-ช้าง	[บดทะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง บัวบาท, เท้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปทปงฺกช เขียนว่า ปอ-ปลา-ทอ-ทะ-หาน-ปอ-ปลา-งอ-งู-พิน-ทุ-กอ-ไก่-ชอ-ช้าง.	บทบงกช [บดทะ–] (กลอน) น. บัวบาท, เท้า. (ส. ปทปงฺกช).
บทบงสุ์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ทัน-ทะ-คาด	[บดทะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ละอองเท้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	บทบงสุ์ [บดทะ–] น. ละอองเท้า. (ป.).
บทมาลย์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[บดทะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง เท้าผู้มีบุญ เช่นกษัตริย์.	บทมาลย์ [บดทะ–] (แบบ) น. เท้าผู้มีบุญ เช่นกษัตริย์.
บทรัช เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง	[บดทะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ละอองเท้า เช่น นางโรยนางรื่นล้าง บทรัช. ในวงเล็บ มาจาก ลิลิตพระลอ แบบเรียน.	บทรัช [บดทะ–] (แบบ) น. ละอองเท้า เช่น นางโรยนางรื่นล้าง บทรัช. (ลอ).
บทเรศ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สอ-สา-ลา	[บดทะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง เท้า เช่น กราบบทเรศราชบิดา ท่านแล. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์ฉกษัตริย์.	บทเรศ [บดทะ–] (กลอน) น. เท้า เช่น กราบบทเรศราชบิดา ท่านแล. (ม. คำหลวง ฉกษัตริย์).
บทวเรศ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สอ-สา-ลา	[บดทะวะเรด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง เท้า เช่น ถวายทศนัขประณตบทวเรศราชชนนี. ในวงเล็บ มาจาก มหาเวสสันดรชาดก ในวงเล็บ แบบเรียน กัณฑ์ฉกษัตริย์.	บทวเรศ [บดทะวะเรด] (แบบ) น. เท้า เช่น ถวายทศนัขประณตบทวเรศราชชนนี. (ม. ร่ายยาว ฉกษัตริย์).
บทวลัญช์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-วอ-แหวน-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ชอ-ช้าง-ทัน-ทะ-คาด	[บดทะวะลัน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง รอยเท้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปทวลญฺช เขียนว่า ปอ-ปลา-ทอ-ทะ-หาน-วอ-แหวน-ลอ-ลิง-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง.	บทวลัญช์ [บดทะวะลัน] (แบบ) น. รอยเท้า. (ป. ปทวลญฺช).
บทวาร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[บดทะวาน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ชั่วก้าวเท้า, ระยะก้าวเท้า, เช่น ทางเล็ก ควรบทวารผู้หนึ่งจะพึงไป. ในวงเล็บ มาจาก มหาเวสสันดรชาดก ในวงเล็บ แบบเรียน กัณฑ์วนปเวสน์.	บทวาร [บดทะวาน] (แบบ) น. ชั่วก้าวเท้า, ระยะก้าวเท้า, เช่น ทางเล็ก ควรบทวารผู้หนึ่งจะพึงไป. (ม. ร่ายยาว วนปเวสน์).
บทศรี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-สอ-สา-ลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	[บดทะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง เท้า (ใช้แก่เจ้านาย).	บทศรี [บดทะ–] (กลอน) น. เท้า (ใช้แก่เจ้านาย).
บทามพุช เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง	[บะทามะพุด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง บัวบาท, เท้า, เช่น ทูลพระบทามพุช. ในวงเล็บ มาจาก ลิลิตยวนพ่าย ฉบับโรงพิมพ์ ไท พ.ศ. ๒๔๖๐ ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปท เขียนว่า ปอ-ปลา-ทอ-ทะ-หาน + อมฺพุช เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-พิน-ทุ-พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง .	บทามพุช [บะทามะพุด] (แบบ) น. บัวบาท, เท้า, เช่น ทูลพระบทามพุช. (ยวนพ่าย). (ป. ปท + อมฺพุช).
บทามพุช เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง	ดู บท ๒, บท– ๒ บท ความหมายที่ ๒ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน บท– ความหมายที่ ๒ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน .	บทามพุช ดู บท ๒, บท– ๒.
บโทน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-โอ-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู	[บอ–] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ติดหน้าตามหลัง, คนใช้.	บโทน [บอ–] น. ผู้ติดหน้าตามหลัง, คนใช้.
บน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง ขอร้องสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ช่วยโดยให้คํามั่นว่าจะให้สิ่งของตอบแทนหรือทําตามที่ให้สัญญาไว้เมื่อเป็นผลสําเร็จ, บนบาน ก็ว่า. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เบื้องสูง, ตรงข้ามกับ เบื้องล่าง, เช่น ข้างบน ชั้นบน เบื้องบน. เป็นคำบุรพบท หมายถึง ในที่ซึ่งอยู่สูงหรือเหนือ เช่น นั่งอยู่บนเรือน วางมือบนหนังสือ มีหนังสือวางอยู่บนโต๊ะ.	บน ๑ ก. ขอร้องสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ช่วยโดยให้คํามั่นว่าจะให้สิ่งของตอบแทนหรือทําตามที่ให้สัญญาไว้เมื่อเป็นผลสําเร็จ, บนบาน ก็ว่า. ว. เบื้องสูง, ตรงข้ามกับ เบื้องล่าง, เช่น ข้างบน ชั้นบน เบื้องบน. บ. ในที่ซึ่งอยู่สูงหรือเหนือ เช่น นั่งอยู่บนเรือน วางมือบนหนังสือ มีหนังสือวางอยู่บนโต๊ะ.
บนข้าวผี ตีข้าวพระ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-นอ-หนู-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ขอร้องให้ผีสางเทวดาหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยเหลือโดยจะแก้บนเมื่อสําเร็จประสงค์แล้ว.	บนข้าวผี ตีข้าวพระ (สำ) ก. ขอร้องให้ผีสางเทวดาหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยเหลือโดยจะแก้บนเมื่อสําเร็จประสงค์แล้ว.
บนบาน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-นอ-หนู-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ขอร้องสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ช่วยโดยให้คํามั่นว่าจะให้สิ่งของตอบแทนหรือทําตามที่ให้สัญญาไว้เมื่อเป็นผลสําเร็จ, บน ก็ว่า.	บนบาน ก. ขอร้องสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ช่วยโดยให้คํามั่นว่าจะให้สิ่งของตอบแทนหรือทําตามที่ให้สัญญาไว้เมื่อเป็นผลสําเร็จ, บน ก็ว่า.
บนบานศาลกล่าว เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-นอ-หนู-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ขอร้องให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยเหลือ.	บนบานศาลกล่าว (สำ) ก. ขอร้องให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยเหลือ.
บน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง คํา เช่น ให้บนถ้อยคํา. ในวงเล็บ มาจาก จินดามณี เล่ม ๑ - ๒ กับบันทึกเรื่องหนังสือจินดามณีและจินดามณี ฉบับพระเจ้าบรมโกศ ของ พระโหราธิบดี ฉบับโรงพิมพ์ รุ่งวัฒนา พ.ศ. ๒๕๑๒; คําที่จดไว้เป็นหลักฐาน, คําให้การที่จดไว้เป็นหลักฐาน, เช่น เอาบนเขาไว้, ให้คาดบนไว้. ในวงเล็บ มาจาก กฎหมายตราสามดวง.	บน ๒ น. คํา เช่น ให้บนถ้อยคํา. (จินดามณี); คําที่จดไว้เป็นหลักฐาน, คําให้การที่จดไว้เป็นหลักฐาน, เช่น เอาบนเขาไว้, ให้คาดบนไว้. (สามดวง).
บ่น เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง พูดพรํ่าหรือว่ากล่าวซํ้า ๆ ซาก ๆ; กล่าวซํ้า ๆ กัน เช่น ท่องบ่นภาวนา.	บ่น ก. พูดพรํ่าหรือว่ากล่าวซํ้า ๆ ซาก ๆ; กล่าวซํ้า ๆ กัน เช่น ท่องบ่นภาวนา.
บ่นถึง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-นอ-หนู-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อึ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง กล่าวถึงบ่อย ๆ.	บ่นถึง ก. กล่าวถึงบ่อย ๆ.
บพิตร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[บอพิด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง พระองค์ท่าน เช่น บํารุงฤทัยตระโบม บพิตรผู้อย่าดูเบา, โดยมากเป็นคําที่พระสงฆ์ใช้แก่เจ้านาย เช่น บรมวงศบพิตร.	บพิตร [บอพิด] (แบบ) น. พระองค์ท่าน เช่น บํารุงฤทัยตระโบม บพิตรผู้อย่าดูเบา, โดยมากเป็นคําที่พระสงฆ์ใช้แก่เจ้านาย เช่น บรมวงศบพิตร.
บพิตรพระราชสมภาร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สอ-เสือ-มอ-ม้า-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำสรรพนาม หมายถึง คําที่พระสงฆ์เรียกพระมหากษัตริย์, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๒.	บพิตรพระราชสมภาร ส. คําที่พระสงฆ์เรียกพระมหากษัตริย์, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๒.
บพิธ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง	[บอพิด] เป็นคำกริยา หมายถึง แต่ง, สร้าง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ป เขียนว่า ปอ-ปลา + วิ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ + ธา เขียนว่า ทอ-ทง-สะ-หระ-อา .	บพิธ [บอพิด] ก. แต่ง, สร้าง. (ป. ป + วิ + ธา).
บ่ม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้สุกหรือให้แห้งด้วยความอบอุ่น เช่น บ่มผลไม้ บ่มใบยา; โดยปริยายหมายความว่า สั่งสมอบรมให้สมบูรณ์ ในคำว่า บ่มบารมี บ่มนิสัย.	บ่ม ก. ทําให้สุกหรือให้แห้งด้วยความอบอุ่น เช่น บ่มผลไม้ บ่มใบยา; โดยปริยายหมายความว่า สั่งสมอบรมให้สมบูรณ์ ในคำว่า บ่มบารมี บ่มนิสัย.
บ่มนิสัย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง อบรมให้มีการประพฤติปฏิบัติในทางที่ดีจนเป็นนิสัย.	บ่มนิสัย ก. อบรมให้มีการประพฤติปฏิบัติในทางที่ดีจนเป็นนิสัย.
บ่มบารมี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-มอ-ม้า-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง บำเพ็ญบารมีให้สมบูรณ์, สั่งสมอบรมบารมีให้สมบูรณ์.	บ่มบารมี ก. บำเพ็ญบารมีให้สมบูรณ์, สั่งสมอบรมบารมีให้สมบูรณ์.
บ่มผิว เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-มอ-ม้า-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้ผิวงามด้วยการอยู่ในที่ซึ่งไม่ถูกแดดถูกลมจนเกินไป.	บ่มผิว ก. ทําให้ผิวงามด้วยการอยู่ในที่ซึ่งไม่ถูกแดดถูกลมจนเกินไป.
บ่มมัน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-มอ-ม้า-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่ช้างกําลังจะตกมัน.	บ่มมัน ก. อาการที่ช้างกําลังจะตกมัน.
บ่มหนอง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-มอ-ม้า-หอ-หีบ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้ฝีกลัดหนองเต็มที่เพื่อบ่งได้ง่าย.	บ่มหนอง ก. ทําให้ฝีกลัดหนองเต็มที่เพื่อบ่งได้ง่าย.
บร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ	[บอระ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป และเป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง ฝ่ายอื่น เช่น บรเทศ, ข้าศึก เช่น บรปักษ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปร เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ.	บร– [บอระ–] (แบบ; กลอน) น. ฝ่ายอื่น เช่น บรเทศ, ข้าศึก เช่น บรปักษ์. (ป., ส. ปร).
บรทาร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[–ทาน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง เมียเขา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	บรทาร [–ทาน] (แบบ) น. เมียเขา. (ส.).
บรทารกรรม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[–ทาระ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง การประพฤติผิดในเมียเขา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	บรทารกรรม [–ทาระ–] (แบบ) น. การประพฤติผิดในเมียเขา. (ส.).
บรม, บรม– บรม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-มอ-ม้า บรม– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[บอรมมะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อย่างยิ่ง, ที่สุด, (มักใช้นําหน้าคําที่เกี่ยวกับพระพุทธเจ้า พระเจ้าแผ่นดิน และพระอัครมเหสี เป็นต้น เพื่อแสดงพระเกียรติยศยิ่งใหญ่) เช่น บรมศาสดา บรมบพิตร บรมราชินี บรมมหาราชวัง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปรม เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-มอ-ม้า; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง อย่างที่สุด เช่น ขี้เกียจบรม บรมขี้เกียจ.	บรม, บรม– [บอรมมะ–] ว. อย่างยิ่ง, ที่สุด, (มักใช้นําหน้าคําที่เกี่ยวกับพระพุทธเจ้า พระเจ้าแผ่นดิน และพระอัครมเหสี เป็นต้น เพื่อแสดงพระเกียรติยศยิ่งใหญ่) เช่น บรมศาสดา บรมบพิตร บรมราชินี บรมมหาราชวัง. (ป., ส. ปรม); (ปาก) อย่างที่สุด เช่น ขี้เกียจบรม บรมขี้เกียจ.
บรมครู เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-มอ-ม้า-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง คำที่ใช้เรียกพระพุทธเจ้าโดยเฉพาะ.	บรมครู น. คำที่ใช้เรียกพระพุทธเจ้าโดยเฉพาะ.
บรมธาตุ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-มอ-ม้า-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ	เป็นคำนาม หมายถึง กระดูกพระพุทธเจ้า.	บรมธาตุ น. กระดูกพระพุทธเจ้า.
บรมบพิตร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-มอ-ม้า-บอ-ไบ-ไม้-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[บอรมมะบอพิด] เป็นคำนาม หมายถึง คําที่พระสงฆ์ใช้สําหรับแทนพระนามพระเจ้าแผ่นดินหรือพระมเหสี, เดิมใช้ว่า มหาบพิตร.	บรมบพิตร [บอรมมะบอพิด] น. คําที่พระสงฆ์ใช้สําหรับแทนพระนามพระเจ้าแผ่นดินหรือพระมเหสี, เดิมใช้ว่า มหาบพิตร.
บรมวงศานุวงศ์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-มอ-ม้า-วอ-แหวน-งอ-งู-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-วอ-แหวน-งอ-งู-สอ-สา-ลา-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำนาม หมายถึง ญาติ.	บรมวงศานุวงศ์ (ราชา) น. ญาติ.
บรมอัฐิ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-มอ-ม้า-ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง กระดูกพระมหากษัตริย์หรือพระบรมราชวงศ์ชั้นสูง.	บรมอัฐิ น. กระดูกพระมหากษัตริย์หรือพระบรมราชวงศ์ชั้นสูง.
บรมัตถ์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-ทัน-ทะ-คาด	[บอระมัด] เป็นคำนาม หมายถึง ปรมัตถ์, ประโยชน์อย่างยิ่ง, เนื้อความอย่างสูง, ความจริงที่สุด; ชื่อพระอภิธรรมปิฎก เรียกว่า บรมัตถ์, และยังใช้นําหน้าศัพท์ เช่น บรมัตถบารมี บรมัตถประโยชน์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปรมตฺถ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-มอ-ม้า-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ถอ-ถุง.	บรมัตถ์ [บอระมัด] น. ปรมัตถ์, ประโยชน์อย่างยิ่ง, เนื้อความอย่างสูง, ความจริงที่สุด; ชื่อพระอภิธรรมปิฎก เรียกว่า บรมัตถ์, และยังใช้นําหน้าศัพท์ เช่น บรมัตถบารมี บรมัตถประโยชน์. (ป. ปรมตฺถ).
บรรกวด เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-กอ-ไก่-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก	[บัน–] เป็นคำกริยา หมายถึง ประกวด, แข่งขัน.	บรรกวด [บัน–] ก. ประกวด, แข่งขัน.
บรรจง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-จอ-จาน-งอ-งู	[บัน–] เป็นคำกริยา หมายถึง ตั้งใจทํา เช่น บรรจงเขียน, ทําโดยระมัดระวัง เช่น มีน้อยใช้น้อยค่อยบรรจง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อย่างประณีต เช่น เขียนบรรจง, ตัวบรรจง.	บรรจง [บัน–] ก. ตั้งใจทํา เช่น บรรจงเขียน, ทําโดยระมัดระวัง เช่น มีน้อยใช้น้อยค่อยบรรจง. ว. อย่างประณีต เช่น เขียนบรรจง, ตัวบรรจง.
บรรจถรณ์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-จอ-จาน-ถอ-ถุง-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	[บันจะถอน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องลาด, เครื่องปู, ที่นอน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปจฺจตฺถรณ เขียนว่า ปอ-ปลา-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ถอ-ถุง-รอ-เรือ-นอ-เนน.	บรรจถรณ์ [บันจะถอน] (แบบ) น. เครื่องลาด, เครื่องปู, ที่นอน. (ป. ปจฺจตฺถรณ).
บรรจบ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-จอ-จาน-บอ-ไบ-ไม้	[บัน–] เป็นคำกริยา หมายถึง เพิ่มให้ครบจํานวน เช่น บรรจบให้ครบร้อย บรรจบให้ครบถ้วน; จดกัน, ใกล้ชิดติดต่อกัน, เช่น ปูกระดานให้บรรจบกัน ทาง ๒ สายมาบรรจบกัน, ทําให้เข้ากันสนิท เช่น ติดกรอบหน้าต่างให้มุมบรรจบกัน; ชนขวบ เช่น บรรจบรอบปี, ประจบ ก็ใช้.	บรรจบ [บัน–] ก. เพิ่มให้ครบจํานวน เช่น บรรจบให้ครบร้อย บรรจบให้ครบถ้วน; จดกัน, ใกล้ชิดติดต่อกัน, เช่น ปูกระดานให้บรรจบกัน ทาง ๒ สายมาบรรจบกัน, ทําให้เข้ากันสนิท เช่น ติดกรอบหน้าต่างให้มุมบรรจบกัน; ชนขวบ เช่น บรรจบรอบปี, ประจบ ก็ใช้.
บรรจวบ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-จอ-จาน-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้	[บัน–] เป็นคำกริยา หมายถึง ประจวบ, ประสบ, พบปะ, สบเหมาะ, บังเอิญพบ.	บรรจวบ [บัน–] ก. ประจวบ, ประสบ, พบปะ, สบเหมาะ, บังเอิญพบ.
บรรจุ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-จอ-จาน-สะ-หระ-อุ	[บัน–] เป็นคำกริยา หมายถึง ประจุ, ใส่ลงในขวด หีบ หรือถุง เป็นต้น, ใส่ลงไว้ในภาชนะหรือสถานที่ที่ใดที่หนึ่งที่มิดชิด เช่น บรรจุอังคาร บรรจุอัฐิ บรรจุศพ; โดยปริยายหมายความว่า ให้เข้าประจําที่, ให้เข้าประจําตําแหน่งครั้งแรก, เช่น บรรจุให้เป็นข้าราชการ, ใส่ลงไว้ตามอัตรา เช่น บรรจุเข้าไว้ในรายการ.	บรรจุ [บัน–] ก. ประจุ, ใส่ลงในขวด หีบ หรือถุง เป็นต้น, ใส่ลงไว้ในภาชนะหรือสถานที่ที่ใดที่หนึ่งที่มิดชิด เช่น บรรจุอังคาร บรรจุอัฐิ บรรจุศพ; โดยปริยายหมายความว่า ให้เข้าประจําที่, ให้เข้าประจําตําแหน่งครั้งแรก, เช่น บรรจุให้เป็นข้าราชการ, ใส่ลงไว้ตามอัตรา เช่น บรรจุเข้าไว้ในรายการ.
บรรเจิด เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	[บัน–] เป็นคำกริยา หมายถึง เชิดสูงขึ้น, สูงเด่น, เฉิดฉาย. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งาม.	บรรเจิด [บัน–] ก. เชิดสูงขึ้น, สูงเด่น, เฉิดฉาย. ว. งาม.
บรรณ, บรรณ– บรรณ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน บรรณ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน	[บัน, บันนะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ปีก; หนังสือ; ใบไม้. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปรฺณ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-นอ-เนน และมาจากภาษาบาลี ปณฺณ เขียนว่า ปอ-ปลา-นอ-เนน-พิน-ทุ-นอ-เนน.	บรรณ, บรรณ– [บัน, บันนะ–] น. ปีก; หนังสือ; ใบไม้. (ส. ปรฺณ; ป. ปณฺณ).
บรรณกุฎี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ดอ-ชะ-ดา-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง กระท่อมอันมุงบังด้วยใบไม้. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปรฺณ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-นอ-เนน + กุฏิ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อิ .	บรรณกุฎี น. กระท่อมอันมุงบังด้วยใบไม้. (ส. ปรฺณ + กุฏิ).
บรรณพิภพ, บรรณโลก บรรณพิภพ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-พอ-พาน บรรณโลก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง วงการหนังสือ.	บรรณพิภพ, บรรณโลก (แบบ) น. วงการหนังสือ.
บรรณศาลา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ที่สํานักของฤๅษีหรือผู้บําเพ็ญพรตเป็นต้น ถือกันว่ามุงบังด้วยใบไม้. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปรฺณศาลา เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-นอ-เนน-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาบาลี ปณฺณสาลา เขียนว่า ปอ-ปลา-นอ-เนน-พิน-ทุ-นอ-เนน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา ว่า โรงที่มุงและบังด้วยใบไม้ .	บรรณศาลา น. ที่สํานักของฤๅษีหรือผู้บําเพ็ญพรตเป็นต้น ถือกันว่ามุงบังด้วยใบไม้. (ส. ปรฺณศาลา; ป. ปณฺณสาลา ว่า โรงที่มุงและบังด้วยใบไม้).
บรรณสาร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง หนังสือราชการ.	บรรณสาร (โบ) น. หนังสือราชการ.
บรรณาการ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[บันนากาน] เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่ส่งไปให้ด้วยความเคารพนับถือหรือด้วยไมตรี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปณฺณาการ เขียนว่า ปอ-ปลา-นอ-เนน-พิน-ทุ-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ และมาจากภาษาสันสกฤต ปรฺณาการ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ, ในบทประพันธ์ใช้ว่า บรรณา ก็มี.	บรรณาการ [บันนากาน] น. สิ่งที่ส่งไปให้ด้วยความเคารพนับถือหรือด้วยไมตรี. (ป. ปณฺณาการ; ส. ปรฺณาการ), ในบทประพันธ์ใช้ว่า บรรณา ก็มี.
บรรณาคม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-มอ-ม้า	[บันนาคม] เป็นคำนาม หมายถึง ห้องหนังสือ.	บรรณาคม [บันนาคม] น. ห้องหนังสือ.
บรรณาธิกร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-รอ-เรือ	[บันนา–] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง รวบรวมและจัดเลือกเฟ้นเรื่องลงพิมพ์.	บรรณาธิกร [บันนา–] (โบ) ก. รวบรวมและจัดเลือกเฟ้นเรื่องลงพิมพ์.
บรรณาธิการ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[บันนาทิกาน] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้จัดเลือกเฟ้น รวบรวม ปรับปรุง และรับผิดชอบเรื่องลงพิมพ์; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง บุคคลซึ่งรับผิดชอบในการจัดทํา ตรวจแก้ คัดเลือก หรือควบคุมบทประพันธ์หรือสิ่งอื่นในหนังสือพิมพ์.	บรรณาธิการ [บันนาทิกาน] น. ผู้จัดเลือกเฟ้น รวบรวม ปรับปรุง และรับผิดชอบเรื่องลงพิมพ์; (กฎ) บุคคลซึ่งรับผิดชอบในการจัดทํา ตรวจแก้ คัดเลือก หรือควบคุมบทประพันธ์หรือสิ่งอื่นในหนังสือพิมพ์.
บรรณานุกรม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[บันนานุกฺรม] เป็นคำนาม หมายถึง บัญชีรายชื่อหนังสือที่ใช้ประกอบการค้นคว้า, บัญชีรายชื่อหนังสือในหัวข้อเรื่องใดเรื่องหนึ่ง ยุคใดยุคหนึ่ง หรือของผู้เขียนคนใดคนหนึ่ง มักจะมีรายละเอียดหรือบทวิจารณ์สั้น ๆ ประกอบ.	บรรณานุกรม [บันนานุกฺรม] น. บัญชีรายชื่อหนังสือที่ใช้ประกอบการค้นคว้า, บัญชีรายชื่อหนังสือในหัวข้อเรื่องใดเรื่องหนึ่ง ยุคใดยุคหนึ่ง หรือของผู้เขียนคนใดคนหนึ่ง มักจะมีรายละเอียดหรือบทวิจารณ์สั้น ๆ ประกอบ.
บรรณารักษ์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด	[บันนารัก] เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลที่รับผิดชอบในการบริหารและดำเนินงานในห้องสมุด.	บรรณารักษ์ [บันนารัก] น. บุคคลที่รับผิดชอบในการบริหารและดำเนินงานในห้องสมุด.
บรรณารักษศาสตร์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	[บันนารักสะสาด, บันนารักสาด] เป็นคำนาม หมายถึง วิชาที่ว่าด้วยการบริหารห้องสมุด.	บรรณารักษศาสตร์ [บันนารักสะสาด, บันนารักสาด] น. วิชาที่ว่าด้วยการบริหารห้องสมุด.
บรรณาการ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ดู บรรณ, บรรณ– บรรณ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน บรรณ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน .	บรรณาการ ดู บรรณ, บรรณ–.
บรรณาคม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-มอ-ม้า	ดู บรรณ, บรรณ– บรรณ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน บรรณ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน .	บรรณาคม ดู บรรณ, บรรณ–.
บรรณาธิกร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-รอ-เรือ	ดู บรรณ, บรรณ– บรรณ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน บรรณ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน .	บรรณาธิกร ดู บรรณ, บรรณ–.
บรรณาธิการ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ดู บรรณ, บรรณ– บรรณ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน บรรณ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน .	บรรณาธิการ ดู บรรณ, บรรณ–.
บรรณานุกรม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-มอ-ม้า	ดู บรรณ, บรรณ– บรรณ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน บรรณ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน .	บรรณานุกรม ดู บรรณ, บรรณ–.
บรรณารักษ์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด	ดู บรรณ, บรรณ– บรรณ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน บรรณ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน .	บรรณารักษ์ ดู บรรณ, บรรณ–.
บรรณารักษศาสตร์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	ดู บรรณ, บรรณ– บรรณ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน บรรณ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน .	บรรณารักษศาสตร์ ดู บรรณ, บรรณ–.
บรรดา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา	[บัน–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทั้งหลาย, ทั้งปวง, ทั้งหมด, (มักใช้อยู่ข้างหน้า) เช่น บรรดามนุษย์ บรรดาทรัพย์สมบัติที่มีอยู่, ประดา ก็ว่า.	บรรดา [บัน–] ว. ทั้งหลาย, ทั้งปวง, ทั้งหมด, (มักใช้อยู่ข้างหน้า) เช่น บรรดามนุษย์ บรรดาทรัพย์สมบัติที่มีอยู่, ประดา ก็ว่า.
บรรดามี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่มีอยู่ทั้งหมด, ประดามี ก็ว่า.	บรรดามี (ปาก) ว. ที่มีอยู่ทั้งหมด, ประดามี ก็ว่า.
บรรดาก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	[บันดาก] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ธง, ธงผืนผ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปฏาก เขียนว่า ปอ-ปลา-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่ และมาจากภาษาสันสกฤต ปตากา เขียนว่า ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา.	บรรดาก [บันดาก] (แบบ) น. ธง, ธงผืนผ้า. (ป. ปฏาก; ส. ปตากา).
บรรดาศักดิ์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-ทัน-ทะ-คาด	[บันดา–] เป็นคำนาม หมายถึง ฐานันดรศักดิ์ที่พระราชทานแก่ข้าราชการหรือบุคคลทั่วไป แบ่งออกเป็น เจ้าพระยา พระยา พระ หลวง ขุน หมื่น พัน และทนาย โดยมีราชทินนามต่อท้าย เช่น เจ้าพระยายมราช พระยาพลเทพ.	บรรดาศักดิ์ [บันดา–] น. ฐานันดรศักดิ์ที่พระราชทานแก่ข้าราชการหรือบุคคลทั่วไป แบ่งออกเป็น เจ้าพระยา พระยา พระ หลวง ขุน หมื่น พัน และทนาย โดยมีราชทินนามต่อท้าย เช่น เจ้าพระยายมราช พระยาพลเทพ.
บรรตานึก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	[บันตานึก] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ปัตตานึก, พลเดินเท้า, ทหารราบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปตฺตานีก เขียนว่า ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่.	บรรตานึก [บันตานึก] (แบบ) น. ปัตตานึก, พลเดินเท้า, ทหารราบ. (ป., ส. ปตฺตานีก).
บรรถร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ถอ-ถุง-รอ-เรือ	[บันถอน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ที่นอน, เครื่องปูลาด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปตฺถร เขียนว่า ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ถอ-ถุง-รอ-เรือ และมาจากภาษาสันสกฤต ปฺรสฺตร เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ.	บรรถร [บันถอน] (แบบ) น. ที่นอน, เครื่องปูลาด. (ป. ปตฺถร; ส. ปฺรสฺตร).
บรรทม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ทอ-ทะ-หาน-มอ-ม้า	[บัน–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำกริยา หมายถึง นอน, ประทม หรือ ผทม ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร ผทม เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ทอ-ทะ-หาน-มอ-ม้า.	บรรทม [บัน–] (ราชา) ก. นอน, ประทม หรือ ผทม ก็ว่า. (ข. ผทม).
บรรทัด เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	[บัน–] เป็นคำนาม หมายถึง ข้อความที่เขียนหรือพิมพ์เป็นต้นต่อเนื่องกันเป็นแถวเป็นแนวแต่ละแนว เช่น ตัดบรรทัดที่ ๒๐ ออก, ลักษณนามว่า บรรทัด เช่น ให้เขียนเรียงความอย่างน้อย ๕๐ บรรทัด, เรียกตัวหนังสือที่เขียนเต็มช่วงระหว่างเส้นบรรทัด ๒ เส้นว่า ตัวเต็มบรรทัด, เรียกตัวหนังสือที่เขียนเพียงครึ่งหนึ่งของช่วงระหว่างเส้นบรรทัด ๒ เส้นว่า ตัวครึ่งบรรทัด, เรียกอุปกรณ์การเขียนชนิดหนึ่งทําด้วยไม้เป็นต้น สําหรับทาบเป็นแนวเพื่อขีดเส้นให้ตรง ว่า ไม้บรรทัด, เรียกเส้นที่ตีหรือพิมพ์ไว้บนกระดาษเป็นต้นเพื่อเขียนหรือพิมพ์ตัวอักษรบนเส้น ใต้เส้น หรือระหว่างเส้น ว่า เส้นบรรทัด.	บรรทัด [บัน–] น. ข้อความที่เขียนหรือพิมพ์เป็นต้นต่อเนื่องกันเป็นแถวเป็นแนวแต่ละแนว เช่น ตัดบรรทัดที่ ๒๐ ออก, ลักษณนามว่า บรรทัด เช่น ให้เขียนเรียงความอย่างน้อย ๕๐ บรรทัด, เรียกตัวหนังสือที่เขียนเต็มช่วงระหว่างเส้นบรรทัด ๒ เส้นว่า ตัวเต็มบรรทัด, เรียกตัวหนังสือที่เขียนเพียงครึ่งหนึ่งของช่วงระหว่างเส้นบรรทัด ๒ เส้นว่า ตัวครึ่งบรรทัด, เรียกอุปกรณ์การเขียนชนิดหนึ่งทําด้วยไม้เป็นต้น สําหรับทาบเป็นแนวเพื่อขีดเส้นให้ตรง ว่า ไม้บรรทัด, เรียกเส้นที่ตีหรือพิมพ์ไว้บนกระดาษเป็นต้นเพื่อเขียนหรือพิมพ์ตัวอักษรบนเส้น ใต้เส้น หรือระหว่างเส้น ว่า เส้นบรรทัด.
บรรทัดฐาน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง แบบแผนสําหรับยึดถือเป็นแนวทางปฏิบัติ; เหตุที่ตั้งเป็นเครื่องถึง, เหตุอันใกล้ที่สุด; ปทัสถาน หรือ ปทัฏฐาน ก็ว่า.	บรรทัดฐาน น. แบบแผนสําหรับยึดถือเป็นแนวทางปฏิบัติ; เหตุที่ตั้งเป็นเครื่องถึง, เหตุอันใกล้ที่สุด; ปทัสถาน หรือ ปทัฏฐาน ก็ว่า.
บรรทัดรองมือ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง อุปกรณ์อย่างหนึ่งสำหรับจิตรกรใช้รองมือเขียนภาพ เป็นไม้แบน ๆ ยาว ๑–๒ ฟุต กว้างประมาณ ๑ นิ้ว หุ้มปลายข้างหนึ่งด้วยสำลีพันกระดาษฟางหรือผ้าเนื้อนุ่ม.	บรรทัดรองมือ น. อุปกรณ์อย่างหนึ่งสำหรับจิตรกรใช้รองมือเขียนภาพ เป็นไม้แบน ๆ ยาว ๑–๒ ฟุต กว้างประมาณ ๑ นิ้ว หุ้มปลายข้างหนึ่งด้วยสำลีพันกระดาษฟางหรือผ้าเนื้อนุ่ม.
บรรทัดราง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง อุปกรณ์อย่างหนึ่งของช่างไม้ เป็นเชือกพันลูกรอกอยู่ในรางไม้ เมื่อดึงปลายเชือกออกจากรอก เชือกจะผ่านกระปุกซึ่งมีสีดำบรรจุอยู่ทำให้เชือกติดสี เมื่อดึงเชือกให้ตึงตรงแนวพื้นกระดานเป็นต้นที่ต้องการขีดเส้นแล้วดีด สีจากเชือกจะติดพื้นเป็นเส้นตรงตามต้องการ.	บรรทัดราง น. อุปกรณ์อย่างหนึ่งของช่างไม้ เป็นเชือกพันลูกรอกอยู่ในรางไม้ เมื่อดึงปลายเชือกออกจากรอก เชือกจะผ่านกระปุกซึ่งมีสีดำบรรจุอยู่ทำให้เชือกติดสี เมื่อดึงเชือกให้ตึงตรงแนวพื้นกระดานเป็นต้นที่ต้องการขีดเส้นแล้วดีด สีจากเชือกจะติดพื้นเป็นเส้นตรงตามต้องการ.
บรรทับ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	[บัน–] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ และเป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง ประทับ เช่น ถนอมบรรทับออมชม ทราบเนื้อ. ในวงเล็บ มาจาก ทวาทศมาส ฉบับโรงพิมพ์ ไท พ.ศ. ๒๔๖๐.	บรรทับ [บัน–] (โบ; กลอน) ก. ประทับ เช่น ถนอมบรรทับออมชม ทราบเนื้อ. (ทวาทศมาส).
บรรทาน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[บัน–] เป็นคำกริยา หมายถึง เพิ่มให้, ให้. (แผลงมาจาก ประทาน).	บรรทาน [บัน–] ก. เพิ่มให้, ให้. (แผลงมาจาก ประทาน).
บรรทุก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่	[บัน–] เป็นคำกริยา หมายถึง วางไว้ ใส่ลง หรือบรรจุลงบนยานพาหนะเป็นต้นเพื่อขนย้ายไปทีละมาก ๆ, ประทุก ก็ใช้; โดยปริยายหมายความว่า รับภาระ เช่น บรรทุกงานไว้มาก, ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง กินเกินอัตรา เช่น บรรทุกเข้าไปจนท้องแทบแตก.	บรรทุก [บัน–] ก. วางไว้ ใส่ลง หรือบรรจุลงบนยานพาหนะเป็นต้นเพื่อขนย้ายไปทีละมาก ๆ, ประทุก ก็ใช้; โดยปริยายหมายความว่า รับภาระ เช่น บรรทุกงานไว้มาก, (ปาก) กินเกินอัตรา เช่น บรรทุกเข้าไปจนท้องแทบแตก.
บรรเทา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา	[บัน–] เป็นคำกริยา หมายถึง ทุเลาหรือทําให้ทุเลา, ผ่อนคลายหรือทําให้ผ่อนคลายลง, เบาบางหรือทําให้เบาบางลง, สงบหรือทําให้สงบ, เช่น บรรเทาทุกข์ อาการโรคบรรเทาลง, ประเทา ก็ใช้.	บรรเทา [บัน–] ก. ทุเลาหรือทําให้ทุเลา, ผ่อนคลายหรือทําให้ผ่อนคลายลง, เบาบางหรือทําให้เบาบางลง, สงบหรือทําให้สงบ, เช่น บรรเทาทุกข์ อาการโรคบรรเทาลง, ประเทา ก็ใช้.
บรรเทือง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	[บัน–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง แผลงมาจาก ประเทือง เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้กระเตื้องขึ้น, พยุง, ทําให้ดีขึ้น.	บรรเทือง [บัน–] (กลอน; แผลงมาจาก ประเทือง) ก. ทําให้กระเตื้องขึ้น, พยุง, ทําให้ดีขึ้น.
บรรพ, บรรพ– ๑ บรรพ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-พอ-พาน บรรพ– ความหมายที่ ๑ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-พอ-พาน	[บับ, บับพะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ข้อ, ปล้อง, เล่ม, หมวด, ภาค, ตอน, กัณฑ์; ขั้นบันได; ระยะหรือเวลาที่กําหนด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปพฺพ เขียนว่า ปอ-ปลา-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน และมาจากภาษาสันสกฤต ปรฺวนฺ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-วอ-แหวน-นอ-หนู-พิน-ทุ.	บรรพ, บรรพ– ๑ [บับ, บับพะ–] น. ข้อ, ปล้อง, เล่ม, หมวด, ภาค, ตอน, กัณฑ์; ขั้นบันได; ระยะหรือเวลาที่กําหนด. (ป. ปพฺพ; ส. ปรฺวนฺ).
บรรพภาค เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-พอ-พาน-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ข้อมือ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	บรรพภาค (แบบ) น. ข้อมือ. (ส.).
บรรพเภท เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-พอ-พาน-สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-ทอ-ทะ-หาน	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ความปวดร้าวในข้อ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	บรรพเภท (แบบ) น. ความปวดร้าวในข้อ. (ส.).
บรรพมูล เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-พอ-พาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง วันขึ้น ๑ คํ่า และวันกลางเดือนทางจันทรคติ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	บรรพมูล (แบบ) น. วันขึ้น ๑ คํ่า และวันกลางเดือนทางจันทรคติ. (ส.).
บรรพ– ๒, บรรพ์ บรรพ– ความหมายที่ ๒ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-พอ-พาน บรรพ์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-พอ-พาน-ทัน-ทะ-คาด	[บันพะ–, บัน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ก่อน, ทีแรก, เบื้องต้น; ตะวันออก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปุพฺพ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน และมาจากภาษาสันสกฤต ปูรฺว เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-พิน-ทุ-วอ-แหวน.	บรรพ– ๒, บรรพ์ [บันพะ–, บัน] ว. ก่อน, ทีแรก, เบื้องต้น; ตะวันออก. (ป. ปุพฺพ; ส. ปูรฺว).
บรรพบุรุษ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-พอ-พาน-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้เป็นต้นวงศ์ตระกูลซึ่งมีผู้สืบสายโลหิตมา, บุคคลที่นับตั้งแต่ปู่ย่าตายายขึ้นไป.	บรรพบุรุษ น. ผู้เป็นต้นวงศ์ตระกูลซึ่งมีผู้สืบสายโลหิตมา, บุคคลที่นับตั้งแต่ปู่ย่าตายายขึ้นไป.
บรรพสตรี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-พอ-พาน-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง หญิงผู้เป็นต้นวงศ์.	บรรพสตรี น. หญิงผู้เป็นต้นวงศ์.
บรรพชา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	[บันพะ–, บับพะ–] เป็นคำนาม หมายถึง การบวช เช่น บรรพชาเป็นกิจที่ทําได้ยาก, ถ้าใช้เข้าคู่กับคํา อุปสมบท บรรพชา หมายความว่า การบวชเป็นสามเณร อุปสมบท หมายความว่า การบวชเป็นภิกษุ. เป็นคำกริยา หมายถึง บวช เช่น บรรพชาเป็นสามเณร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปพฺพชฺชา เขียนว่า ปอ-ปลา-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาสันสกฤต ปฺรวฺรชฺยา เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-วอ-แหวน-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา.	บรรพชา [บันพะ–, บับพะ–] น. การบวช เช่น บรรพชาเป็นกิจที่ทําได้ยาก, ถ้าใช้เข้าคู่กับคํา อุปสมบท บรรพชา หมายความว่า การบวชเป็นสามเณร อุปสมบท หมายความว่า การบวชเป็นภิกษุ. ก. บวช เช่น บรรพชาเป็นสามเณร. (ป. ปพฺพชฺชา; ส. ปฺรวฺรชฺยา).
บรรพชิต เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	[บันพะชิด] เป็นคำนาม หมายถึง นักบวชในพระพุทธศาสนา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปพฺพชิต เขียนว่า ปอ-ปลา-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า และมาจากภาษาสันสกฤต ปฺรวฺรชิต เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-วอ-แหวน-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า.	บรรพชิต [บันพะชิด] น. นักบวชในพระพุทธศาสนา. (ป. ปพฺพชิต; ส. ปฺรวฺรชิต).
บรรพต, บรรพต– บรรพต เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-พอ-พาน-ตอ-เต่า บรรพต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-พอ-พาน-ตอ-เต่า	[บันพด, บันพดตะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ภูเขา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปรฺวต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-วอ-แหวน-ตอ-เต่า และมาจากภาษาบาลี ปพฺพต เขียนว่า ปอ-ปลา-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน-ตอ-เต่า.	บรรพต, บรรพต– [บันพด, บันพดตะ–] น. ภูเขา. (ส. ปรฺวต; ป. ปพฺพต).
บรรพตกีลา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-พอ-พาน-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง แผ่นดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปรฺวต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-วอ-แหวน-ตอ-เต่า + กีลา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา .	บรรพตกีลา (แบบ) น. แผ่นดิน. (ส. ปรฺวต + กีลา).
บรรพตชาล เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-พอ-พาน-ตอ-เต่า-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง เทือกเขา, แนวเขา, ทิวเขา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปรฺวต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-วอ-แหวน-ตอ-เต่า + ชาล เขียนว่า ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง .	บรรพตชาล (แบบ) น. เทือกเขา, แนวเขา, ทิวเขา. (ส. ปรฺวต + ชาล).
บรรพตธาตุ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-พอ-พาน-ตอ-เต่า-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง แร่. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปรฺวต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-วอ-แหวน-ตอ-เต่า + ธาตุ เขียนว่า ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ .	บรรพตธาตุ (แบบ) น. แร่. (ส. ปรฺวต + ธาตุ).
บรรพตมาลา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-พอ-พาน-ตอ-เต่า-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง เทือกเขา, แนวเขา, ทิวเขา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปรฺวต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-วอ-แหวน-ตอ-เต่า + มาลา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา .	บรรพตมาลา (แบบ) น. เทือกเขา, แนวเขา, ทิวเขา. (ส. ปรฺวต + มาลา).
บรรพตราช เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-พอ-พาน-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง พญาเขา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปรฺวต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-วอ-แหวน-ตอ-เต่า + ราช เขียนว่า รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง .	บรรพตราช (แบบ) น. พญาเขา. (ส. ปรฺวต + ราช).
บรรพตวาสี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-พอ-พาน-ตอ-เต่า-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ชาวเขา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปรฺวต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-วอ-แหวน-ตอ-เต่า + วาสินฺ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ .	บรรพตวาสี (แบบ) น. ชาวเขา. (ส. ปรฺวต + วาสินฺ).
บรรพตศิขร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-พอ-พาน-ตอ-เต่า-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อิ-ขอ-ไข่-รอ-เรือ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ยอดเขา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปรฺวต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-วอ-แหวน-ตอ-เต่า + ศิขร เขียนว่า สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อิ-ขอ-ไข่-รอ-เรือ .	บรรพตศิขร (แบบ) น. ยอดเขา. (ส. ปรฺวต + ศิขร).
บรรยง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-งอ-งู	[บัน–] เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้งาม, ทําให้ดี.	บรรยง [บัน–] ก. ทําให้งาม, ทําให้ดี.
บรรยงก์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-งอ-งู-กอ-ไก่-ทัน-ทะ-คาด	[บัน–] เป็นคำนาม หมายถึง ที่นั่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปรฺยงฺก เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-งอ-งู-พิน-ทุ-กอ-ไก่.	บรรยงก์ [บัน–] น. ที่นั่ง. (ส. ปรฺยงฺก).
บรรยเวกษก์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-กอ-ไก่-ทัน-ทะ-คาด	[บันยะเวก] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ดูแลทั่วไป เป็นตําแหน่งในวิทยาลัย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปริ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ + อว เขียนว่า ออ-อ่าง-วอ-แหวน + อีกฺษก เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี-กอ-ไก่ .	บรรยเวกษก์ [บันยะเวก] น. ผู้ดูแลทั่วไป เป็นตําแหน่งในวิทยาลัย. (ส. ปริ + อว + อีกฺษก).
บรรยากาศ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง อากาศที่หุ้มห่อโลกหรือเทห์ฟากฟ้าใด ๆ, โดยปริยายหมายความถึงความรู้สึกหรือสิ่งที่อยู่รอบ ๆ ตัว เช่น บรรยากาศในที่ประชุม บรรยากาศรอบ ๆ บ้าน; หน่วยของความดัน กําหนดว่า ความดัน ๑ บรรยากาศ มีค่าเท่ากับความดันของลําปรอทที่ตั้งตรงสูง ๗๖ เซนติเมตร ที่ ๐°ซ. ณ ระดับทะเลที่ละติจูด ๔๕° หรือเท่ากับความดัน ๑๐๑,๓๒๕ นิวตันต่อตารางเมตร.	บรรยากาศ น. อากาศที่หุ้มห่อโลกหรือเทห์ฟากฟ้าใด ๆ, โดยปริยายหมายความถึงความรู้สึกหรือสิ่งที่อยู่รอบ ๆ ตัว เช่น บรรยากาศในที่ประชุม บรรยากาศรอบ ๆ บ้าน; หน่วยของความดัน กําหนดว่า ความดัน ๑ บรรยากาศ มีค่าเท่ากับความดันของลําปรอทที่ตั้งตรงสูง ๗๖ เซนติเมตร ที่ ๐°ซ. ณ ระดับทะเลที่ละติจูด ๔๕° หรือเท่ากับความดัน ๑๐๑,๓๒๕ นิวตันต่อตารางเมตร.
บรรยาย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	[บันยาย, บันระยาย] เป็นคำกริยา หมายถึง ชี้แจงหรืออธิบายเรื่องให้ฟังเป็นต้น, เล่าเรื่อง เช่น ภาพยนตร์มีอักษรไทยบรรยายกํากับไว้. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	บรรยาย [บันยาย, บันระยาย] ก. ชี้แจงหรืออธิบายเรื่องให้ฟังเป็นต้น, เล่าเรื่อง เช่น ภาพยนตร์มีอักษรไทยบรรยายกํากับไว้. (ส.).
บรรลัย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[บันไล] เป็นคำกริยา หมายถึง ฉิบหาย, วอดวาย, ย่อยยับ, มอดม้วย, ประลัย ก็ว่า.	บรรลัย [บันไล] ก. ฉิบหาย, วอดวาย, ย่อยยับ, มอดม้วย, ประลัย ก็ว่า.
บรรลัยกัลป์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง-ปอ-ปลา-ทัน-ทะ-คาด	[บันไลกัน] เป็นคำนาม หมายถึง เรียกไฟที่เชื่อกันว่าจะล้างโลกเมื่อสิ้นกัปว่า ไฟบรรลัยกัลป์, ไฟกัลป์ หรือ ไฟประลัยกัลป์ ก็ว่า.	บรรลัยกัลป์ [บันไลกัน] น. เรียกไฟที่เชื่อกันว่าจะล้างโลกเมื่อสิ้นกัปว่า ไฟบรรลัยกัลป์, ไฟกัลป์ หรือ ไฟประลัยกัลป์ ก็ว่า.
บรรลัยจักร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-รอ-เรือ	[บันไลยะจัก] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง วายวอด, มักใช้เป็นคําด่าประกอบคํา ฉิบหาย เป็น ฉิบหายบรรลัยจักร.	บรรลัยจักร [บันไลยะจัก] ว. วายวอด, มักใช้เป็นคําด่าประกอบคํา ฉิบหาย เป็น ฉิบหายบรรลัยจักร.
บรรลาย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๑	[บัน–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง แผลงมาจาก ปราย เป็นคำกริยา หมายถึง ปราย, โปรย, เช่น หยั่งหยาดวลาหกบรรลาย. ในวงเล็บ มาจาก อุเทนคำฉันท์ พระยาอิศรานุภาพ (อ้น) แต่ง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๘.	บรรลาย ๑ [บัน–] (กลอน; แผลงมาจาก ปราย) ก. ปราย, โปรย, เช่น หยั่งหยาดวลาหกบรรลาย. (อุเทน).
บรรลาย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๒	[บัน–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง แผลงมาจาก ปลาย เป็นคำนาม หมายถึง ยอด, ที่สุด, ตรงข้ามกับ ต้น.	บรรลาย ๒ [บัน–] (กลอน; แผลงมาจาก ปลาย) น. ยอด, ที่สุด, ตรงข้ามกับ ต้น.
บรรลุ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ	[บัน–] เป็นคำกริยา หมายถึง ลุ, ถึง, สําเร็จ, เช่น บรรลุมรรคผล, ประลุ ก็ว่า.	บรรลุ [บัน–] ก. ลุ, ถึง, สําเร็จ, เช่น บรรลุมรรคผล, ประลุ ก็ว่า.
บรรลุนิติภาวะ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อะ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำกริยา หมายถึง มีอายุถึงกําหนดที่กฎหมายให้พ้นจากภาวะผู้เยาว์และให้มีความสามารถใช้สิทธิตามกฎหมายได้ด้วยตนเอง เช่น บุคคลย่อมพ้นจากภาวะผู้เยาว์และบรรลุนิติภาวะเมื่อมีอายุ ๒๐ ปีบริบูรณ์ หรือโดยการสมรสเมื่อชายและหญิงมีอายุ ๑๗ ปีบริบูรณ์แล้ว.	บรรลุนิติภาวะ (กฎ) ก. มีอายุถึงกําหนดที่กฎหมายให้พ้นจากภาวะผู้เยาว์และให้มีความสามารถใช้สิทธิตามกฎหมายได้ด้วยตนเอง เช่น บุคคลย่อมพ้นจากภาวะผู้เยาว์และบรรลุนิติภาวะเมื่อมีอายุ ๒๐ ปีบริบูรณ์ หรือโดยการสมรสเมื่อชายและหญิงมีอายุ ๑๗ ปีบริบูรณ์แล้ว.
บรรเลง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-งอ-งู	[บัน–] เป็นคำกริยา หมายถึง ทําเพลงด้วยเครื่องดุริยางค์ให้เป็นที่เจริญใจ.	บรรเลง [บัน–] ก. ทําเพลงด้วยเครื่องดุริยางค์ให้เป็นที่เจริญใจ.
บรรโลม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-มอ-ม้า	[บัน–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง ประโลม, ทําให้พึงใจ.	บรรโลม [บัน–] (กลอน) ก. ประโลม, ทําให้พึงใจ.
บรรษัท เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สอ-รือ-สี-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน	[บันสัด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป แผลงมาจาก แถลง เป็นคำนาม หมายถึง หมู่, ผู้แวดล้อม; การรวมกันเข้าหุ้นส่วนทําการค้าขาย; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง นิติบุคคลที่มีฐานะอย่างเดียวกับบริษัทจํากัด ซึ่งมีกฎหมายจัดตั้งขึ้นโดยเฉพาะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ corporation เขียนว่า ซี-โอ-อา-พี-โอ-อา-เอ-ที-ไอ-โอ-เอ็น.	บรรษัท [บันสัด] (แบบ; แผลงมาจาก บริษัท) น. หมู่, ผู้แวดล้อม; การรวมกันเข้าหุ้นส่วนทําการค้าขาย; (กฎ) นิติบุคคลที่มีฐานะอย่างเดียวกับบริษัทจํากัด ซึ่งมีกฎหมายจัดตั้งขึ้นโดยเฉพาะ. (อ. corporation).
บรรสบ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สอ-เสือ-บอ-ไบ-ไม้	[บัน–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง แผลงมาจาก ประสบ เป็นคำกริยา หมายถึง พบ.	บรรสบ [บัน–] (กลอน; แผลงมาจาก ประสบ) ก. พบ.
บรรสพ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สอ-เสือ-พอ-พาน	[บัน–] เป็นคำกริยา หมายถึง เกิดผล, ได้. (แผลงมาจาก ประสพ).	บรรสพ [บัน–] ก. เกิดผล, ได้. (แผลงมาจาก ประสพ).
บรรสม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สอ-เสือ-มอ-ม้า	[บัน–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง แผลงมาจาก ประสม เป็นคำกริยา หมายถึง รวมกันเข้า, ปน, ระคน, เจือ.	บรรสม [บัน–] (กลอน; แผลงมาจาก ประสม) ก. รวมกันเข้า, ปน, ระคน, เจือ.
บรรสาน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[บัน–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง แผลงมาจาก ประสาน เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้ติดกัน, ทําให้สนิทกัน, เชื่อม, รัด, ผูกไว้.	บรรสาน [บัน–] (กลอน; แผลงมาจาก ประสาน) ก. ทําให้ติดกัน, ทําให้สนิทกัน, เชื่อม, รัด, ผูกไว้.
บรรสาร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[บัน–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง แผลงมาจาก ประสาร เป็นคำกริยา หมายถึง คลี่ออก.	บรรสาร [บัน–] (กลอน; แผลงมาจาก ประสาร) ก. คลี่ออก.
บรรหาน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[บัน–] เป็นคำกริยา หมายถึง แสดง.	บรรหาน [บัน–] ก. แสดง.
บรรหาร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[บันหาน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง แผลงมาจาก บริหาร เป็นคำกริยา หมายถึง เฉลย, กล่าวแก้, ตรัสสั่ง.	บรรหาร [บันหาน] (กลอน; แผลงมาจาก บริหาร) ก. เฉลย, กล่าวแก้, ตรัสสั่ง.
บรอนซ์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ซอ-โซ่-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ผงโลหะที่มีสีแวววาว ใช้ผสมสีหรือโรยบัตรเชิญเป็นต้น เช่น สีเงินบรอนซ์ สีทองบรอนซ์.	บรอนซ์ น. ผงโลหะที่มีสีแวววาว ใช้ผสมสีหรือโรยบัตรเชิญเป็นต้น เช่น สีเงินบรอนซ์ สีทองบรอนซ์.
บรัด เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	[บะหฺรัด] เป็นคำกริยา หมายถึง แต่ง. เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องแต่ง, เครื่องประดับ, เช่น อันควรบรัดแห่งพระองค์. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ นครกัณฑ์.	บรัด [บะหฺรัด] ก. แต่ง. น. เครื่องแต่ง, เครื่องประดับ, เช่น อันควรบรัดแห่งพระองค์. (ม. คำหลวง นครกัณฑ์).
บรั่นดี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	[บะหฺรั่น–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสุราชนิดหนึ่งกลั่นจากเหล้าองุ่น. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ brandy เขียนว่า บี-อา-เอ-เอ็น-ดี-วาย.	บรั่นดี [บะหฺรั่น–] น. ชื่อสุราชนิดหนึ่งกลั่นจากเหล้าองุ่น. (อ. brandy).
บรัศว์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-ทัน-ทะ-คาด	[บะหฺรัด] เป็นคำนาม หมายถึง ข้าง, สีข้าง; ฟ้าดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปารฺศฺว เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-วอ-แหวน และมาจากภาษาบาลี ปสฺส เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ.	บรัศว์ [บะหฺรัด] น. ข้าง, สีข้าง; ฟ้าดิน. (ส. ปารฺศฺว; ป. ปสฺส).
บรากรม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[บะรากฺรม] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ความเพียร, ความบากบั่น, ความพยายาม, ความแข็งขัน, ความก้าวไปเพื่อคุณในเบื้องหน้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรากรฺม เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ-พิน-ทุ-มอ-ม้า และมาจากภาษาบาลี ปรกฺกม เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-กอ-ไก่-มอ-ม้า.	บรากรม [บะรากฺรม] (แบบ) น. ความเพียร, ความบากบั่น, ความพยายาม, ความแข็งขัน, ความก้าวไปเพื่อคุณในเบื้องหน้า. (ส. ปฺรากรฺม; ป. ปรกฺกม).
บราทุกรา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	[บะราทุกฺรา] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ และเป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง รองเท้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปาทุกา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา.	บราทุกรา [บะราทุกฺรา] (โบ; กลอน) น. รองเท้า. (ป., ส. ปาทุกา).
บราลี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี	[บะรา–] เป็นคำนาม หมายถึง ยอดเล็ก ๆ มีสัณฐานดุจยอดพระทราย ใช้เสียบราย ๆ ไปตามอกไก่หลังคา หรือเสียบหลังบันแถลงบนหลังคาเครื่องยอด.	บราลี [บะรา–] น. ยอดเล็ก ๆ มีสัณฐานดุจยอดพระทราย ใช้เสียบราย ๆ ไปตามอกไก่หลังคา หรือเสียบหลังบันแถลงบนหลังคาเครื่องยอด.
บริกรม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[บอริกฺรม] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำกริยา หมายถึง เดินไป, ผ่านไป, พ้นไป, จากไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปริกฺรม เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-รอ-เรือ-มอ-ม้า.	บริกรม [บอริกฺรม] (แบบ) ก. เดินไป, ผ่านไป, พ้นไป, จากไป. (ส. ปริกฺรม).
บริกรรม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[บอริกํา] เป็นคำกริยา หมายถึง สํารวมใจสวดมนต์ภาวนา, สํารวมใจร่ายมนตร์หรือเสกคาถาซํ้า ๆ หลายคาบหลายหนเพื่อให้เกิดความขลังความศักดิ์สิทธิ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปริกรฺมนฺ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-พิน-ทุ-มอ-ม้า-นอ-หนู-พิน-ทุ และมาจากภาษาบาลี ปริกมฺม เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า.	บริกรรม [บอริกํา] ก. สํารวมใจสวดมนต์ภาวนา, สํารวมใจร่ายมนตร์หรือเสกคาถาซํ้า ๆ หลายคาบหลายหนเพื่อให้เกิดความขลังความศักดิ์สิทธิ์. (ส. ปริกรฺมนฺ; ป. ปริกมฺม).
บริกัป เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา	[บอริกับ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ความตรึก, ความดําริ, การกําหนด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปริกปฺป เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ปอ-ปลา และมาจากภาษาสันสกฤต ปริกลฺป เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-พิน-ทุ-ปอ-ปลา.	บริกัป [บอริกับ] (แบบ) น. ความตรึก, ความดําริ, การกําหนด. (ป. ปริกปฺป; ส. ปริกลฺป).
บริการ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[บอริกาน] เป็นคำกริยา หมายถึง ปฏิบัติรับใช้, ให้ความสะดวกต่าง ๆ, เช่น ร้านนี้บริการลูกค้าดี. เป็นคำนาม หมายถึง การปฏิบัติรับใช้, การให้ความสะดวกต่าง ๆ, เช่น ให้บริการ ใช้บริการ.	บริการ [บอริกาน] ก. ปฏิบัติรับใช้, ให้ความสะดวกต่าง ๆ, เช่น ร้านนี้บริการลูกค้าดี. น. การปฏิบัติรับใช้, การให้ความสะดวกต่าง ๆ, เช่น ให้บริการ ใช้บริการ.
บริขา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา	[บอริ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง คู, สนามเพลาะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปริขา เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา.	บริขา [บอริ–] (แบบ) น. คู, สนามเพลาะ. (ป. ปริขา).
บริขาร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[บอริขาน] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องใช้สอยของพระภิกษุในพระพุทธศาสนา มี ๘ อย่าง คือ สบง จีวร สังฆาฏิ บาตร มีดโกนหรือมีดตัดเล็บ เข็ม ประคดเอว กระบอก กรองนํ้า (ธมกรก) เรียกว่า อัฐบริขาร, สมณบริขาร ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปริกฺขาร เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	บริขาร [บอริขาน] น. เครื่องใช้สอยของพระภิกษุในพระพุทธศาสนา มี ๘ อย่าง คือ สบง จีวร สังฆาฏิ บาตร มีดโกนหรือมีดตัดเล็บ เข็ม ประคดเอว กระบอก กรองนํ้า (ธมกรก) เรียกว่า อัฐบริขาร, สมณบริขาร ก็เรียก. (ป. ปริกฺขาร).
บริขารโจล เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-โอ-จอ-จาน-ลอ-ลิง	[–โจน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ท่อนผ้าสําหรับใช้สอยเล็กน้อย, ใช้ว่า บริขารโจฬ ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	บริขารโจล [–โจน] (แบบ) น. ท่อนผ้าสําหรับใช้สอยเล็กน้อย, ใช้ว่า บริขารโจฬ ก็มี. (ป.).
บริคณห์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-นอ-เนน-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด	[บอริคน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง เรือน; คําที่แน่นอน, สิ่งที่ถูกต้องแล้ว; ความกําหนดถือเอา, ความยึดถือ, การจับ. เป็นคำกริยา หมายถึง นับคะเน, ประมวล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปริคฺคหณ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-พิน-ทุ-คอ-ควาย-หอ-หีบ-นอ-เนน.	บริคณห์ [บอริคน] (แบบ) น. เรือน; คําที่แน่นอน, สิ่งที่ถูกต้องแล้ว; ความกําหนดถือเอา, ความยึดถือ, การจับ. ก. นับคะเน, ประมวล. (ป. ปริคฺคหณ).
บริคณห์สนธิ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-นอ-เนน-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด-สอ-เสือ-นอ-หนู-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง เอกสารก่อตั้งบริษัทจํากัดซึ่งผู้เริ่มก่อการบริษัทจํานวนตั้งแต่ ๗ คนขึ้นไป เข้าชื่อกันจัดทําขึ้นตามข้อกําหนดของกฎหมายในการจัดตั้งบริษัทจํากัด เรียกว่า หนังสือบริคณห์สนธิ.	บริคณห์สนธิ (กฎ) น. เอกสารก่อตั้งบริษัทจํากัดซึ่งผู้เริ่มก่อการบริษัทจํานวนตั้งแต่ ๗ คนขึ้นไป เข้าชื่อกันจัดทําขึ้นตามข้อกําหนดของกฎหมายในการจัดตั้งบริษัทจํากัด เรียกว่า หนังสือบริคณห์สนธิ.
บริจาค เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย	[บอริจาก] เป็นคำกริยา หมายถึง สละให้, เสียสละ. เป็นคำนาม หมายถึง การสละ, การให้, การแจก, ความเสียสละ, เป็นธรรมข้อ ๑ ในทศพิธราชธรรม. ในวงเล็บ ดู ทศพิธราชธรรม หรือ ราชธรรม เขียนว่า ทอ-ทะ-หาน-สอ-สา-ลา-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า . ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปริจฺจาค เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย.	บริจาค [บอริจาก] ก. สละให้, เสียสละ. น. การสละ, การให้, การแจก, ความเสียสละ, เป็นธรรมข้อ ๑ ในทศพิธราชธรรม. (ดู ทศพิธราชธรรม หรือ ราชธรรม). (ป. ปริจฺจาค).
บริจารก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-กอ-ไก่	[บอริจารก] เป็นคำนาม หมายถึง คนใช้, คนบําเรอ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปริจารก เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-กอ-ไก่.	บริจารก [บอริจารก] น. คนใช้, คนบําเรอ. (ป., ส. ปริจารก).
บริจาริกา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	[บอริ–] เป็นคำนาม หมายถึง หญิงรับใช้, ประกอบกับคํา บาท เป็น บาทบริจาริกา แปลว่า เมีย, ที่ตัดใช้ว่า บริจา ก็มี เช่น บาทบริจา ทารบริจา อรรคบริจา, หรือตัดใช้ว่า บริจาริก ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปริจาริกา เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา.	บริจาริกา [บอริ–] น. หญิงรับใช้, ประกอบกับคํา บาท เป็น บาทบริจาริกา แปลว่า เมีย, ที่ตัดใช้ว่า บริจา ก็มี เช่น บาทบริจา ทารบริจา อรรคบริจา, หรือตัดใช้ว่า บริจาริก ก็มี. (ป., ส. ปริจาริกา).
บริเฉท, บริเฉท– บริเฉท เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ฉอ-ฉิ่ง-ทอ-ทะ-หาน บริเฉท– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ฉอ-ฉิ่ง-ทอ-ทะ-หาน	[บอริเฉด, บอริเฉทะ–, บอริเฉดทะ–] เป็นคำนาม หมายถึง การกําหนด; ข้อความที่รวบรวมเอามาจัดเป็นตอน ๆ, ข้อความที่กําหนดไว้เป็นหมวด ๆ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปริจฺเฉท เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-พิน-ทุ-สะ-หระ-เอ-ฉอ-ฉิ่ง-ทอ-ทะ-หาน.	บริเฉท, บริเฉท– [บอริเฉด, บอริเฉทะ–, บอริเฉดทะ–] น. การกําหนด; ข้อความที่รวบรวมเอามาจัดเป็นตอน ๆ, ข้อความที่กําหนดไว้เป็นหมวด ๆ. (ป. ปริจฺเฉท).
บริเฉทกาล เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ฉอ-ฉิ่ง-ทอ-ทะ-หาน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	[บอริเฉทะกาน, บอริเฉดทะกาน] เป็นคำนาม หมายถึง เวลาที่มีกําหนดลง.	บริเฉทกาล [บอริเฉทะกาน, บอริเฉดทะกาน] น. เวลาที่มีกําหนดลง.
บริชน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-นอ-หนู	[บอริชน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง คนผู้แวดล้อม, บริวาร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปริชน เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-นอ-หนู.	บริชน [บอริชน] (แบบ) น. คนผู้แวดล้อม, บริวาร. (ป., ส. ปริชน).
บริณายก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-กอ-ไก่	[บอรินายก] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ปริณายก, ผู้นําบริวาร, หัวหน้า, ผู้เป็นใหญ่. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปริณายก เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-กอ-ไก่ และมาจากภาษาบาลี ปรินายก เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-กอ-ไก่.	บริณายก [บอรินายก] (แบบ) น. ปริณายก, ผู้นําบริวาร, หัวหน้า, ผู้เป็นใหญ่. (ส. ปริณายก; ป. ปรินายก).
บริณายกรัตน์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	[บอรินายะกะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ขุนพลแก้ว, เป็นสมบัติประการ ๑ ในสมบัติ ๗ ประการของพระเจ้าจักรพรรดิ.	บริณายกรัตน์ [บอรินายะกะ–] น. ขุนพลแก้ว, เป็นสมบัติประการ ๑ ในสมบัติ ๗ ประการของพระเจ้าจักรพรรดิ.
บริดจ์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-จอ-จาน-ทัน-ทะ-คาด	[บฺริด] เป็นคำนาม หมายถึง กีฬาในร่มชนิดหนึ่ง มีผู้เล่น ๔ คน โดยแบ่งเป็น ๒ ฝ่าย ฝ่ายละ ๒ คน ใช้ไพ่ป๊อกเต็มทั้งสํารับแจกให้คนละ ๑๓ ใบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ bridge เขียนว่า บี-อา-ไอ-ดี-จี-อี.	บริดจ์ [บฺริด] น. กีฬาในร่มชนิดหนึ่ง มีผู้เล่น ๔ คน โดยแบ่งเป็น ๒ ฝ่าย ฝ่ายละ ๒ คน ใช้ไพ่ป๊อกเต็มทั้งสํารับแจกให้คนละ ๑๓ ใบ. (อ. bridge).
บริบท เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน	[บอริบด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในไวยากรณ์ เป็นคำนาม หมายถึง คําหรือข้อความแวดล้อมเพื่อช่วยให้เข้าใจความหมาย, ปริบท ก็ว่า.	บริบท [บอริบด] (ไว) น. คําหรือข้อความแวดล้อมเพื่อช่วยให้เข้าใจความหมาย, ปริบท ก็ว่า.
บริบวรณ์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-วอ-แหวน-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	[บอริ–บวน] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ และเป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง บริบูรณ์.	บริบวรณ์ [บอริ–บวน] (โบ; กลอน) ก. บริบูรณ์.
บริบาล เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	[บอริบาน] เป็นคำกริยา หมายถึง ดูแลรักษา, ดูแลเลี้ยงดู, เช่น บริบาลทารก. เป็นคำนาม หมายถึง ผู้รักษา, ผู้ดูแล, ผู้เลี้ยงดู. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปริปาล เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง.	บริบาล [บอริบาน] ก. ดูแลรักษา, ดูแลเลี้ยงดู, เช่น บริบาลทารก. น. ผู้รักษา, ผู้ดูแล, ผู้เลี้ยงดู. (ป., ส. ปริปาล).
บริบูรณ์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	[บอริบูน] เป็นคำกริยา หมายถึง ครบถ้วน, เต็มที่, เต็มเปี่ยม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปริปูรฺณ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-พิน-ทุ-นอ-เนน และมาจากภาษาบาลี ปริปุณฺณ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน-พิน-ทุ-นอ-เนน.	บริบูรณ์ [บอริบูน] ก. ครบถ้วน, เต็มที่, เต็มเปี่ยม. (ส. ปริปูรฺณ; ป. ปริปุณฺณ).
บริพนธ์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-นอ-หนู-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด	[บอริพน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำกริยา หมายถึง ปริพนธ์, ผูก, แต่ง, ร้อยกรอง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปริพนฺธ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทง.	บริพนธ์ [บอริพน] (แบบ) ก. ปริพนธ์, ผูก, แต่ง, ร้อยกรอง. (ป. ปริพนฺธ).
บริพัตร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[บอริพัด] เป็นคำกริยา หมายถึง หมุนเวียน, เปลี่ยนแปลง, เปลี่ยนไป, แปรไป; สืบสาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปริวรฺต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ตอ-เต่า และมาจากภาษาบาลี ปริวตฺต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	บริพัตร [บอริพัด] ก. หมุนเวียน, เปลี่ยนแปลง, เปลี่ยนไป, แปรไป; สืบสาย. (ส. ปริวรฺต; ป. ปริวตฺต).
บริพันธ์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด	[บอริพัน] เป็นคำกริยา หมายถึง ผูก, แต่ง, ร้อยกรอง, ประพันธ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปริพนฺธ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทง.	บริพันธ์ [บอริพัน] ก. ผูก, แต่ง, ร้อยกรอง, ประพันธ์. (ป. ปริพนฺธ).
บริพาชก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-กอ-ไก่	[บอริพาชก] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ปริพาชก, นักบวชผู้ชายนอกพระพุทธศาสนาประเภทหนึ่งในอินเดีย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปริพฺพาชก เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-กอ-ไก่.	บริพาชก [บอริพาชก] (แบบ) น. ปริพาชก, นักบวชผู้ชายนอกพระพุทธศาสนาประเภทหนึ่งในอินเดีย. (ป. ปริพฺพาชก).
บริพาชิกา, บริพาชี บริพาชิกา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา บริพาชี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี	[บอริ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง นักบวชผู้หญิงนอกพระพุทธศาสนาประเภทหนึ่งในอินเดีย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปริพฺพาชิกา เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา ปริพฺพาชี เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี .	บริพาชิกา, บริพาชี [บอริ–] (แบบ) น. นักบวชผู้หญิงนอกพระพุทธศาสนาประเภทหนึ่งในอินเดีย. (ป. ปริพฺพาชิกา, ปริพฺพาชี).
บริพาร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[บอริพาน] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้แวดล้อม, ผู้รับใช้หรือผู้ห้อมล้อมติดตาม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปริวาร เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	บริพาร [บอริพาน] น. ผู้แวดล้อม, ผู้รับใช้หรือผู้ห้อมล้อมติดตาม. (ป. ปริวาร).
บริภัณฑ์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด ความหมายที่ ๑	[บอริพัน] เป็นคำนาม หมายถึง วง, สิ่งแวดล้อม; เรียกภูเขาที่ล้อมเป็นวงกลมรอบเขาพระสุเมรุเป็นชั้น ๆ รวม ๗ ชั้นว่า เขาสัตบริภัณฑ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปริภณฺฑ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-นอ-เนน-พิน-ทุ-ทอ-มน-โท. ในวงเล็บ ดู สัตบริภัณฑ์, สัตภัณฑ์ สัตบริภัณฑ์ เขียนว่า สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด สัตภัณฑ์ เขียนว่า สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด .	บริภัณฑ์ ๑ [บอริพัน] น. วง, สิ่งแวดล้อม; เรียกภูเขาที่ล้อมเป็นวงกลมรอบเขาพระสุเมรุเป็นชั้น ๆ รวม ๗ ชั้นว่า เขาสัตบริภัณฑ์. (ป. ปริภณฺฑ). (ดู สัตบริภัณฑ์, สัตภัณฑ์).
บริภัณฑ์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด ความหมายที่ ๒	[บอริพัน] เป็นคำนาม หมายถึง ของใช้, เครื่องใช้, เครื่องเรือน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปริภณฺฑ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-นอ-เนน-พิน-ทุ-ทอ-มน-โท.	บริภัณฑ์ ๒ [บอริพัน] น. ของใช้, เครื่องใช้, เครื่องเรือน. (ป. ปริภณฺฑ).
บริภัณฑ์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด ความหมายที่ ๓	[บอริพัน] เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าทาบประกอบริมสบงหรือจีวรด้านกว้าง.	บริภัณฑ์ ๓ [บอริพัน] น. ผ้าทาบประกอบริมสบงหรือจีวรด้านกว้าง.
บริภาษ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี	[บอริพาด] เป็นคำกริยา หมายถึง กล่าวติเตียน, กล่าวโทษ, ด่าว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปริภาษ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี.	บริภาษ [บอริพาด] ก. กล่าวติเตียน, กล่าวโทษ, ด่าว่า. (ส. ปริภาษ).
บริโภค เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-คอ-ควาย	[บอริโพก] เป็นคำกริยา หมายถึง กิน (ใช้เฉพาะอาการที่ทําให้ล่วงลําคอลงไปสู่กระเพาะ) เช่น บริโภคอาหาร, เสพ เช่น บริโภคกาม; ใช้สิ้นเปลือง, ใช้สอย, เช่น บริโภคสมบัติ, คู่กับ อุปโภค. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปริโภค เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-คอ-ควาย.	บริโภค [บอริโพก] ก. กิน (ใช้เฉพาะอาการที่ทําให้ล่วงลําคอลงไปสู่กระเพาะ) เช่น บริโภคอาหาร, เสพ เช่น บริโภคกาม; ใช้สิ้นเปลือง, ใช้สอย, เช่น บริโภคสมบัติ, คู่กับ อุปโภค. (ป. ปริโภค).
บริโภคเจดีย์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-คอ-ควาย-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[บอริโพกคะ–] เป็นคำนาม หมายถึง เจดีย์ที่บรรจุเครื่องบริขารของพระพุทธเจ้า.	บริโภคเจดีย์ [บอริโพกคะ–] น. เจดีย์ที่บรรจุเครื่องบริขารของพระพุทธเจ้า.
บริมาส เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	[บอริมาด] เป็นคำนาม หมายถึง พระจันทร์เต็มดวง.	บริมาส [บอริมาด] น. พระจันทร์เต็มดวง.
บริยาย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	[บอริยาย] เป็นคำกริยา หมายถึง บรรยาย, สอน, แสดง, เล่าเรื่อง.	บริยาย [บอริยาย] ก. บรรยาย, สอน, แสดง, เล่าเรื่อง.
บริรม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[บอริรม] เป็นคำกริยา หมายถึง ชอบใจ, ยินดี. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปริรม เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-มอ-ม้า.	บริรม [บอริรม] ก. ชอบใจ, ยินดี. (ส. ปริรม).
บริรักษ์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด	[บอริรัก] เป็นคำกริยา หมายถึง ดูแล, รักษา, ปกครอง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปริรกฺษ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี และมาจากภาษาบาลี ปริรกฺข เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ขอ-ไข่.	บริรักษ์ [บอริรัก] ก. ดูแล, รักษา, ปกครอง. (ส. ปริรกฺษ; ป. ปริรกฺข).
บริราช เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง	[บอริราด] เป็นคำกริยา หมายถึง ส่องแสงทุกด้าน, ฉายรัศมีโดยรอบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปริราช เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง.	บริราช [บอริราด] ก. ส่องแสงทุกด้าน, ฉายรัศมีโดยรอบ. (ส. ปริราช).
บริวรรต เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า	[บอริวัด] เป็นคำกริยา หมายถึง ปริวรรต. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปริวรฺต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	บริวรรต [บอริวัด] ก. ปริวรรต. (ส. ปริวรฺต).
บริวาร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[บอริวาน] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้แวดล้อมหรือผู้ติดตาม เช่น พระพุทธเจ้ามีภิกษุประมาณ ๕๐๐ รูปเป็นบริวาร, สิ่งที่เป็นส่วนประกอบหรือสมทบสิ่งอื่นที่เป็นประธาน เช่น บริวารกฐิน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่แวดล้อม เช่น ดาวบริวาร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปริวาร เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	บริวาร [บอริวาน] น. ผู้แวดล้อมหรือผู้ติดตาม เช่น พระพุทธเจ้ามีภิกษุประมาณ ๕๐๐ รูปเป็นบริวาร, สิ่งที่เป็นส่วนประกอบหรือสมทบสิ่งอื่นที่เป็นประธาน เช่น บริวารกฐิน. ว. ที่แวดล้อม เช่น ดาวบริวาร. (ป., ส. ปริวาร).
บริวาส เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	[บอริวาด] เป็นคำนาม หมายถึง ปริวาส. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปริวาส เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ.	บริวาส [บอริวาด] น. ปริวาส. (ป., ส. ปริวาส).
บริเวณ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-นอ-เนน	[บอริเวน] เป็นคำนาม หมายถึง พื้นที่ภายในขอบเขตที่กําหนดไว้ เช่น บริเวณบ้าน บริเวณโบสถ์ บริเวณวัด บริเวณสนามหลวง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปริเวณ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-นอ-เนน.	บริเวณ [บอริเวน] น. พื้นที่ภายในขอบเขตที่กําหนดไว้ เช่น บริเวณบ้าน บริเวณโบสถ์ บริเวณวัด บริเวณสนามหลวง. (ป., ส. ปริเวณ).
บริษการ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[บอริสะกาน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง บริขาร. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปริษฺการ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ และมาจากภาษาบาลี ปริกฺขาร เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	บริษการ [บอริสะกาน] (แบบ) น. บริขาร. (ส. ปริษฺการ; ป. ปริกฺขาร).
บริษัท เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน	[บอริสัด] เป็นคำนาม หมายถึง หมู่, คณะ, เช่น พุทธบริษัท, ที่ประชุม เช่น จะพูดอย่างไรต้องดูบริษัทเสียก่อน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปริษทฺ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ และมาจากภาษาบาลี ปริสา เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา.	บริษัท [บอริสัด] น. หมู่, คณะ, เช่น พุทธบริษัท, ที่ประชุม เช่น จะพูดอย่างไรต้องดูบริษัทเสียก่อน. (ส. ปริษทฺ; ป. ปริสา).
บริษัทเครดิตฟองซิเอร์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-ฟอ-ฟัน-ออ-อ่าง-งอ-งู-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง บริษัทจํากัดที่ได้รับใบอนุญาตให้ประกอบธุรกิจเครดิตฟองซิเอร์ อันได้แก่ การให้กู้ยืมเงินโดยวิธีรับจํานองอสังหาริมทรัพย์เป็นทางค้าปรกติ หรือประกอบธุรกิจการรับซื้อฝาก หรือกิจการอื่นเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ตามที่กฎหมายกําหนด.	บริษัทเครดิตฟองซิเอร์ (กฎ) น. บริษัทจํากัดที่ได้รับใบอนุญาตให้ประกอบธุรกิจเครดิตฟองซิเอร์ อันได้แก่ การให้กู้ยืมเงินโดยวิธีรับจํานองอสังหาริมทรัพย์เป็นทางค้าปรกติ หรือประกอบธุรกิจการรับซื้อฝาก หรือกิจการอื่นเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ตามที่กฎหมายกําหนด.
บริษัทเงินทุน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง บริษัทจำกัดที่ได้รับใบอนุญาตให้ประกอบธุรกิจการจัดหามาซึ่งเงินทุน และใช้เงินทุนนั้นในการประกอบกิจการอย่างใดอย่างหนึ่ง เช่น การพาณิชย์ การพัฒนา การเคหะ.	บริษัทเงินทุน (กฎ) น. บริษัทจำกัดที่ได้รับใบอนุญาตให้ประกอบธุรกิจการจัดหามาซึ่งเงินทุน และใช้เงินทุนนั้นในการประกอบกิจการอย่างใดอย่างหนึ่ง เช่น การพาณิชย์ การพัฒนา การเคหะ.
บริษัทจำกัด เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-จอ-จาน-สะ-หระ-อำ-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง บริษัทประเภทซึ่งตั้งขึ้นด้วยแบ่งทุนเป็นหุ้นมีมูลค่าเท่า ๆ กัน โดยผู้ถือหุ้นต่างรับผิดจํากัดเพียงไม่เกินจํานวนเงินที่ตนยังส่งใช้ไม่ครบมูลค่าของหุ้นที่ตนถือ.	บริษัทจำกัด (กฎ) น. บริษัทประเภทซึ่งตั้งขึ้นด้วยแบ่งทุนเป็นหุ้นมีมูลค่าเท่า ๆ กัน โดยผู้ถือหุ้นต่างรับผิดจํากัดเพียงไม่เกินจํานวนเงินที่ตนยังส่งใช้ไม่ครบมูลค่าของหุ้นที่ตนถือ.
บริษัทบริวาร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง คนแวดล้อม เช่น เขามีบริษัทบริวารมาก.	บริษัทบริวาร น. คนแวดล้อม เช่น เขามีบริษัทบริวารมาก.
บริษัทมหาชนจำกัด เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-จอ-จาน-สะ-หระ-อำ-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง บริษัทจำกัดซึ่งตั้งขึ้นด้วยความประสงค์ที่จะเสนอขายหุ้นต่อประชาชน โดยผู้ถือหุ้นมีความรับผิดจํากัดไม่เกินจํานวนเงินค่าหุ้นที่ต้องชําระและบริษัทดังกล่าวได้ระบุความประสงค์เช่นนั้นไว้ในหนังสือบริคณห์สนธิ.	บริษัทมหาชนจำกัด (กฎ) น. บริษัทจำกัดซึ่งตั้งขึ้นด้วยความประสงค์ที่จะเสนอขายหุ้นต่อประชาชน โดยผู้ถือหุ้นมีความรับผิดจํากัดไม่เกินจํานวนเงินค่าหุ้นที่ต้องชําระและบริษัทดังกล่าวได้ระบุความประสงค์เช่นนั้นไว้ในหนังสือบริคณห์สนธิ.
บริษัทหลักทรัพย์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง บริษัทหรือสถาบันการเงินที่ได้รับใบอนุญาตให้ประกอบธุรกิจหลักทรัพย์ เช่น การเป็นนายหน้าซื้อขายหลักทรัพย์ การค้าหลักทรัพย์ การเป็นที่ปรึกษาการลงทุน การจัดจำหน่ายหลักทรัพย์ การจัดการกองทุนรวม.	บริษัทหลักทรัพย์ (กฎ) น. บริษัทหรือสถาบันการเงินที่ได้รับใบอนุญาตให้ประกอบธุรกิจหลักทรัพย์ เช่น การเป็นนายหน้าซื้อขายหลักทรัพย์ การค้าหลักทรัพย์ การเป็นที่ปรึกษาการลงทุน การจัดจำหน่ายหลักทรัพย์ การจัดการกองทุนรวม.
บริสชน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ชอ-ช้าง-นอ-หนู	[บอริสะชน] เป็นคำนาม หมายถึง บริวาร.	บริสชน [บอริสะชน] น. บริวาร.
บริสุทธิ์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ทัน-ทะ-คาด	[บอริสุด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แท้, ไม่มีอะไรเจือปน, เช่น ทองบริสุทธิ์, ปราศจากมลทิน, ปราศจากความผิด, เช่น เป็นผู้บริสุทธิ์, หมดจดไม่มีตําหนิ เช่น เพชรบริสุทธิ์ เครื่องแก้วบริสุทธิ์; เรียกสาวพรหมจารีว่า สาวบริสุทธิ์. เป็นคำนาม หมายถึง แร่ชนิดหนึ่ง ในจําพวกนวโลหะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปริสุทฺธิ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ.	บริสุทธิ์ [บอริสุด] ว. แท้, ไม่มีอะไรเจือปน, เช่น ทองบริสุทธิ์, ปราศจากมลทิน, ปราศจากความผิด, เช่น เป็นผู้บริสุทธิ์, หมดจดไม่มีตําหนิ เช่น เพชรบริสุทธิ์ เครื่องแก้วบริสุทธิ์; เรียกสาวพรหมจารีว่า สาวบริสุทธิ์. น. แร่ชนิดหนึ่ง ในจําพวกนวโลหะ. (ป. ปริสุทฺธิ).
บริสุทธิ์ใจ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ทัน-ทะ-คาด-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีนํ้าใสใจจริง, มีใจใสสะอาด, เช่น ทําด้วยความบริสุทธิ์ใจ.	บริสุทธิ์ใจ ว. มีนํ้าใสใจจริง, มีใจใสสะอาด, เช่น ทําด้วยความบริสุทธิ์ใจ.
บริหาร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[บอริหาน] เป็นคำกริยา หมายถึง ออกกําลัง เช่น บริหารร่างกาย; ปกครอง เช่น บริหารส่วนท้องถิ่น; ดําเนินการ, จัดการ, เช่น บริหารธุรกิจ; กล่าวแก้. เป็นคำนาม หมายถึง ดํารัสสั่ง เช่น ราชบริหาร, คําแถลงไข เช่น พระพุทธบริหาร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปริหาร เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	บริหาร [บอริหาน] ก. ออกกําลัง เช่น บริหารร่างกาย; ปกครอง เช่น บริหารส่วนท้องถิ่น; ดําเนินการ, จัดการ, เช่น บริหารธุรกิจ; กล่าวแก้. น. ดํารัสสั่ง เช่น ราชบริหาร, คําแถลงไข เช่น พระพุทธบริหาร. (ป., ส. ปริหาร).
บริหาส เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	[บอริหาด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำกริยา หมายถึง หัวเราะ, ร่าเริง, เยาะเย้ย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปริหาส เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ.	บริหาส [บอริหาด] (แบบ) ก. หัวเราะ, ร่าเริง, เยาะเย้ย. (ป., ส. ปริหาส).
บฤงคพ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-รึ-งอ-งู-คอ-ควาย-พอ-พาน	[บฺริงคบ] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ และเป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ประเสริฐ, หัวหน้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปุงฺคว เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย-วอ-แหวน.	บฤงคพ [บฺริงคบ] (โบ; กลอน) น. ผู้ประเสริฐ, หัวหน้า. (ป., ส. ปุงฺคว).
บล็อก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง แม่พิมพ์ทําด้วยแผ่นโลหะ ใช้ในกิจการพิมพ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ block เขียนว่า บี-แอล-โอ-ซี-เค.	บล็อก น. แม่พิมพ์ทําด้วยแผ่นโลหะ ใช้ในกิจการพิมพ์. (อ. block).
บวก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-วอ-แหวน-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาจํานวนหนึ่งรวมเข้ากับอีกจํานวนหนึ่งหรือหลายจํานวนให้เป็นจํานวนเพิ่มขึ้นจํานวนเดียวกัน, เพิ่มเติมเข้าไป. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่เป็นไปในทางสนับสนุน ทางดี หรือเชิงสร้างสรรค์ เช่น มองในทางบวก; ในทางคณิตศาสตร์เรียกจำนวนเลขที่มีค่ามากกว่าศูนย์ว่า จำนวนบวก. เป็นคำนาม หมายถึง เรียกเครื่องหมายคณิตศาสตร์รูปดังนี้ + ว่า เครื่องหมายบวก.	บวก ก. เอาจํานวนหนึ่งรวมเข้ากับอีกจํานวนหนึ่งหรือหลายจํานวนให้เป็นจํานวนเพิ่มขึ้นจํานวนเดียวกัน, เพิ่มเติมเข้าไป. ว. ที่เป็นไปในทางสนับสนุน ทางดี หรือเชิงสร้างสรรค์ เช่น มองในทางบวก; ในทางคณิตศาสตร์เรียกจำนวนเลขที่มีค่ามากกว่าศูนย์ว่า จำนวนบวก. น. เรียกเครื่องหมายคณิตศาสตร์รูปดังนี้ + ว่า เครื่องหมายบวก.
บวง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง บูชา เช่น บวงเทพทุกเถื่อนถํ้า มณฑล ทวีปเอย. ในวงเล็บ มาจาก นิราศนรินทร์ แบบเรียนกวีนิพนธ์, มักใช้เข้าคู่กับคําอื่น เช่น บนบวง บวงสรวง บําบวง.	บวง ก. บูชา เช่น บวงเทพทุกเถื่อนถํ้า มณฑล ทวีปเอย. (นิ. นรินทร์), มักใช้เข้าคู่กับคําอื่น เช่น บนบวง บวงสรวง บําบวง.
บวงสรวง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-วอ-แหวน-งอ-งู-สอ-เสือ-รอ-เรือ-วอ-แหวน-งอ-งู	[–สวง] เป็นคำกริยา หมายถึง บูชาเทวดาด้วยเครื่องสังเวยและดอกไม้ธูปเทียนเป็นต้น.	บวงสรวง [–สวง] ก. บูชาเทวดาด้วยเครื่องสังเวยและดอกไม้ธูปเทียนเป็นต้น.
บ่วง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เชือกที่ทําเป็นวงสําหรับคล้อง รูดเข้าออกได้, โดยปริยายหมายถึงสิ่งอื่นที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น บ่วงมาร.	บ่วง น. เชือกที่ทําเป็นวงสําหรับคล้อง รูดเข้าออกได้, โดยปริยายหมายถึงสิ่งอื่นที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น บ่วงมาร.
บ่วงบาศ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง บ่วงสําหรับโยนไปคล้อง.	บ่วงบาศ น. บ่วงสําหรับโยนไปคล้อง.
บวช เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-วอ-แหวน-ชอ-ช้าง ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง ถือเพศเป็นภิกษุสามเณรหรือนักพรตอื่น ๆ.	บวช ๑ ก. ถือเพศเป็นภิกษุสามเณรหรือนักพรตอื่น ๆ.
บวชชี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-วอ-แหวน-ชอ-ช้าง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง ถือเพศเป็นชี. เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อของหวานชนิดหนึ่ง ทําด้วยกล้วย ต้มกับกะทิ.	บวชชี ก. ถือเพศเป็นชี. น. ชื่อของหวานชนิดหนึ่ง ทําด้วยกล้วย ต้มกับกะทิ.
บวช เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-วอ-แหวน-ชอ-ช้าง ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง หลอก, ล่อลวง, ทําอุบายให้หลงเชื่อ, เช่น ถูกเขาบวชเช้าบวชเย็นรํ่าไป. ในวงเล็บ มาจาก พระราชนิพนธ์ ในรัชกาลที่ ๕.	บวช ๒ (ปาก) ก. หลอก, ล่อลวง, ทําอุบายให้หลงเชื่อ, เช่น ถูกเขาบวชเช้าบวชเย็นรํ่าไป. (อิเหนา ร. ๕).
บวน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแกงชนิดหนึ่ง มีเครื่องในหมูต้มผัดกับเครื่องแกง มีหอมเผา กระเทียมเผา ข่า ตะไคร้ พริกไทย เป็นต้น ต้มกับนํ้าคั้นจากใบไม้บางชนิดมีใบมะตูม มะขวิด เป็นต้น ทําให้นํ้าแกงมีสีเขียว ๆ มีรสหวาน เค็ม.	บวน น. ชื่อแกงชนิดหนึ่ง มีเครื่องในหมูต้มผัดกับเครื่องแกง มีหอมเผา กระเทียมเผา ข่า ตะไคร้ พริกไทย เป็นต้น ต้มกับนํ้าคั้นจากใบไม้บางชนิดมีใบมะตูม มะขวิด เป็นต้น ทําให้นํ้าแกงมีสีเขียว ๆ มีรสหวาน เค็ม.
บ้วน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้นํ้าหรือของเหลวออกจากปาก.	บ้วน ก. ทําให้นํ้าหรือของเหลวออกจากปาก.
บ้วนปาก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-วอ-แหวน-นอ-หนู-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ล้างปากด้วยอาการที่อมนํ้าแล้วบ้วนออกมา.	บ้วนปาก ก. ล้างปากด้วยอาการที่อมนํ้าแล้วบ้วนออกมา.
บ้วนพระโอษฐ์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-วอ-แหวน-นอ-หนู-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ออ-อ่าง-สอ-รือ-สี-ถอ-ถาน-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำนาม หมายถึง กระโถน.	บ้วนพระโอษฐ์ (ราชา) น. กระโถน.
บวบ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถาหลายชนิดในสกุล Luffa วงศ์ Cucurbitaceae ดอกสีเหลือง ผลกินได้ เช่น บวบเหลี่ยม (L. acutangula L.) บวบกลม หรือ บวบหอม (L. cylindrica L.).	บวบ น. ชื่อไม้เถาหลายชนิดในสกุล Luffa วงศ์ Cucurbitaceae ดอกสีเหลือง ผลกินได้ เช่น บวบเหลี่ยม (L. acutangula L.) บวบกลม หรือ บวบหอม (L. cylindrica L.).
บวบขม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้-ขอ-ไข่-มอ-ม้า	ดู นมพิจิตร เขียนว่า นอ-หนู-มอ-ม้า-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ (๒).	บวบขม ดู นมพิจิตร (๒).
บวม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-วอ-แหวน-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่เนื้ออูมหรือนูนขึ้นเพราะอักเสบหรือฟกชํ้าเป็นต้น.	บวม ก. อาการที่เนื้ออูมหรือนูนขึ้นเพราะอักเสบหรือฟกชํ้าเป็นต้น.
บวมน้ำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-วอ-แหวน-มอ-ม้า-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ภาวะที่มีนํ้าระหว่างเซลล์หรือภายในเซลล์มากเกินปรกติอย่างใดอย่างหนึ่ง หรือทั้ง ๒ อย่าง, โดยทั่วไปหมายถึงภาวะที่มีนํ้าอยู่ใต้ผิวหนังมากเกินปรกติ และอาจพบได้ในอวัยวะอื่น เช่น สมอง ปอด. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ edema เขียนว่า อี-ดี-อี-เอ็ม-เอ oedema เขียนว่า โอ-อี-ดี-อี-เอ็ม-เอ .	บวมน้ำ น. ภาวะที่มีนํ้าระหว่างเซลล์หรือภายในเซลล์มากเกินปรกติอย่างใดอย่างหนึ่ง หรือทั้ง ๒ อย่าง, โดยทั่วไปหมายถึงภาวะที่มีนํ้าอยู่ใต้ผิวหนังมากเกินปรกติ และอาจพบได้ในอวัยวะอื่น เช่น สมอง ปอด. (อ. edema, oedema).
บ๊วย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-ตรี-วอ-แหวน-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อไม้ต้นชนิด Myrica rubra Sieb. et Zucc. ในวงศ์ Myricaceae ผลกลม ผิวขรุขระ สุกสีแดงคลํ้า กินได้ รสเปรี้ยว ๆ หวาน ๆ. (๒) ชื่อไม้ต้นชนิด Prunus mume Sieb. et Zucc. ในวงศ์ Rosaceae ผลกลมแบน มีขน ผลสุกสีเหลือง รสเปรี้ยวจัดและขม ดองเกลือแล้วกินได้.	บ๊วย ๑ น. (๑) ชื่อไม้ต้นชนิด Myrica rubra Sieb. et Zucc. ในวงศ์ Myricaceae ผลกลม ผิวขรุขระ สุกสีแดงคลํ้า กินได้ รสเปรี้ยว ๆ หวาน ๆ. (๒) ชื่อไม้ต้นชนิด Prunus mume Sieb. et Zucc. ในวงศ์ Rosaceae ผลกลมแบน มีขน ผลสุกสีเหลือง รสเปรี้ยวจัดและขม ดองเกลือแล้วกินได้.
บ๊วย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-ตรี-วอ-แหวน-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่สุดท้าย, ล้าหลังที่สุด. ในวงเล็บ มาจากภาษาจีน .	บ๊วย ๒ (ปาก) ว. ที่สุดท้าย, ล้าหลังที่สุด. (จ.).
บวร, บวร– บวร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-วอ-แหวน-รอ-เรือ บวร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-วอ-แหวน-รอ-เรือ	[บอวอน, บอวอระ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ประเสริฐ, ลํ้าเลิศ, ราชาศัพท์ใช้นําหน้าคํานามที่เกี่ยวกับวังหน้า เช่น บวรวงศ์ คู่กับ บรม ซึ่งใช้กับวังหลวง เช่น บรมวงศ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปวร เขียนว่า ปอ-ปลา-วอ-แหวน-รอ-เรือ และมาจากภาษาสันสกฤต ปฺรวร เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-วอ-แหวน-รอ-เรือ.	บวร, บวร– [บอวอน, บอวอระ–] (แบบ) ว. ประเสริฐ, ลํ้าเลิศ, ราชาศัพท์ใช้นําหน้าคํานามที่เกี่ยวกับวังหน้า เช่น บวรวงศ์ คู่กับ บรม ซึ่งใช้กับวังหลวง เช่น บรมวงศ์. (ป. ปวร; ส. ปฺรวร).
บวรโตฎก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-วอ-แหวน-รอ-เรือ-สะ-หระ-โอ-ตอ-เต่า-ดอ-ชะ-ดา-กอ-ไก่	[บอวอระโตดก] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกลบทอย่างหนึ่ง.	บวรโตฎก [บอวอระโตดก] น. ชื่อกลบทอย่างหนึ่ง.
บหลิ่ม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-มอ-ม้า	[บะหฺลิ่ม] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจาก เงาะป่า พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ฉบับโรงพิมพ์อักษรบริการ พ.ศ. ๒๕๑๑, ปลิ่ม ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจาก พระราชนิพนธ์บทละครเรื่องรามเกียรติ์ ในรัชกาลที่ ๑, นอกนี้ยังมีเรียกและเขียนกันอีกหลายอย่าง คือ ปลิม ปลิ่ม ประหลิ่ม มะหลิ่ม ปะวะหลิ่ม ปะหลิ่ม.	บหลิ่ม [บะหฺลิ่ม] น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง. (เงาะป่า), ปลิ่ม ก็ว่า. (รามเกียรติ์ ร. ๑), นอกนี้ยังมีเรียกและเขียนกันอีกหลายอย่าง คือ ปลิม ปลิ่ม ประหลิ่ม มะหลิ่ม ปะวะหลิ่ม ปะหลิ่ม.
บอ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เกือบบ้า, ใกล้จะเป็นบ้า, ครึ่งบ้าครึ่งดี.	บอ ว. เกือบบ้า, ใกล้จะเป็นบ้า, ครึ่งบ้าครึ่งดี.
บ่อ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ช่องลึกลงไปในดินหรือในหินใช้เป็นที่ขังนํ้าขังปลาเป็นต้น หรือเป็นแหล่งที่เกิดของสิ่งบางอย่าง เช่น บ่อเกลือ บ่อถ่านหิน บ่อแร่.	บ่อ น. ช่องลึกลงไปในดินหรือในหินใช้เป็นที่ขังนํ้าขังปลาเป็นต้น หรือเป็นแหล่งที่เกิดของสิ่งบางอย่าง เช่น บ่อเกลือ บ่อถ่านหิน บ่อแร่.
บ่อเกิด เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง แหล่งที่เกิด, แหล่งที่มา, ต้นกําเนิด, เช่น บ่อเกิดวัฒนธรรม บ่อเกิดรามเกียรติ์.	บ่อเกิด น. แหล่งที่เกิด, แหล่งที่มา, ต้นกําเนิด, เช่น บ่อเกิดวัฒนธรรม บ่อเกิดรามเกียรติ์.
บ่อน้ำร้อน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง บ่อที่มีนํ้าผุดขึ้นมาจากใต้ดิน และมีอุณหภูมิสูงกว่าอุณหภูมิของร่างกายมนุษย์ เกิดจากนํ้าไหลซึมซาบลงไปใต้ดินลึกมาก เมื่อไปกระทบอุณหภูมิสูง ทําให้นํ้าร้อนจัดขึ้น และขยายตัวหรือกลายเป็นไอเกิดแรงดันตัวเองขึ้นมาตามรอยแยกของชั้นหินและดินขึ้นมาสู่ผิวดิน ทั้งละลายเอาแก๊ส แร่ธาตุ และสารเคมีที่มีอยู่ตามชั้นดินต่าง ๆ ติดมาด้วย ที่พบเสมอมักจะเป็นธาตุกํามะถันและแก๊สไข่เน่า นํ้าในบ่อนํ้าร้อนบางแห่งจึงอาจมีสมบัติทางยาได้.	บ่อน้ำร้อน น. บ่อที่มีนํ้าผุดขึ้นมาจากใต้ดิน และมีอุณหภูมิสูงกว่าอุณหภูมิของร่างกายมนุษย์ เกิดจากนํ้าไหลซึมซาบลงไปใต้ดินลึกมาก เมื่อไปกระทบอุณหภูมิสูง ทําให้นํ้าร้อนจัดขึ้น และขยายตัวหรือกลายเป็นไอเกิดแรงดันตัวเองขึ้นมาตามรอยแยกของชั้นหินและดินขึ้นมาสู่ผิวดิน ทั้งละลายเอาแก๊ส แร่ธาตุ และสารเคมีที่มีอยู่ตามชั้นดินต่าง ๆ ติดมาด้วย ที่พบเสมอมักจะเป็นธาตุกํามะถันและแก๊สไข่เน่า นํ้าในบ่อนํ้าร้อนบางแห่งจึงอาจมีสมบัติทางยาได้.
บ้อ, บ้อหุ้น บ้อ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-ออ-อ่าง บ้อหุ้น เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-ออ-อ่าง-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อการพนันชนิดหนึ่ง โดยเขียนตารางสี่เหลี่ยมหรือวงกลมลงบนพื้น มีผู้เล่น ๒ ฝ่าย แต่ละฝ่ายออกสตางค์ฝ่ายละ ๒–๓ อัน เอามารวมกัน ฝ่ายหนึ่งจะเป็นผู้โยนสตางค์ทั้งหมดลงในตารางหรือวงกลมนั้นให้กระจาย อีกฝ่ายหนึ่งจะชี้สตางค์อันใดอันหนึ่งให้ฝ่ายโยน ฝ่ายโยนจะต้องใช้สตางค์อีกอันหนึ่ง เรียกว่า “อีตัว” โยนลงให้ประกบสตางค์อันที่เขาชี้ให้ ถ้าโยนลงไปประกบได้ ก็เป็นฝ่ายชนะ ได้สตางค์ทั้งหมด ถ้าโยนถูกสตางค์อันอื่น ก็เป็นฝ่ายแพ้ ต้องเสียสตางค์ทั้งหมดให้ฝ่ายชี้ แต่ถ้าฝ่ายโยนไม่มั่นใจว่าจะโยนอีตัวไปประกบได้ ก็อาจโยนอีตัวลงไปในที่ว่าง เรียกว่า “อู้ไว้” หมายความว่า กินไม่ได้ แล้วอีกฝ่ายหนึ่งก็จะเป็นผู้โยนบ้าง ฝ่ายที่โยนก่อนก็เปลี่ยนมาเป็นผู้ชี้บ้าง.	บ้อ, บ้อหุ้น น. ชื่อการพนันชนิดหนึ่ง โดยเขียนตารางสี่เหลี่ยมหรือวงกลมลงบนพื้น มีผู้เล่น ๒ ฝ่าย แต่ละฝ่ายออกสตางค์ฝ่ายละ ๒–๓ อัน เอามารวมกัน ฝ่ายหนึ่งจะเป็นผู้โยนสตางค์ทั้งหมดลงในตารางหรือวงกลมนั้นให้กระจาย อีกฝ่ายหนึ่งจะชี้สตางค์อันใดอันหนึ่งให้ฝ่ายโยน ฝ่ายโยนจะต้องใช้สตางค์อีกอันหนึ่ง เรียกว่า “อีตัว” โยนลงให้ประกบสตางค์อันที่เขาชี้ให้ ถ้าโยนลงไปประกบได้ ก็เป็นฝ่ายชนะ ได้สตางค์ทั้งหมด ถ้าโยนถูกสตางค์อันอื่น ก็เป็นฝ่ายแพ้ ต้องเสียสตางค์ทั้งหมดให้ฝ่ายชี้ แต่ถ้าฝ่ายโยนไม่มั่นใจว่าจะโยนอีตัวไปประกบได้ ก็อาจโยนอีตัวลงไปในที่ว่าง เรียกว่า “อู้ไว้” หมายความว่า กินไม่ได้ แล้วอีกฝ่ายหนึ่งก็จะเป็นผู้โยนบ้าง ฝ่ายที่โยนก่อนก็เปลี่ยนมาเป็นผู้ชี้บ้าง.
บอก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ปล้องไม้ไผ่มีข้อขังข้างก้นสําหรับใส่นํ้าเป็นต้น, มักใช้ว่า กระบอก.	บอก ๑ น. ปล้องไม้ไผ่มีข้อขังข้างก้นสําหรับใส่นํ้าเป็นต้น, มักใช้ว่า กระบอก.
บอก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง พูดให้รู้, เล่าให้ฟัง, เช่น บอกกันต่อ ๆ มา บอกอาการให้หมอฟัง; บ่งให้รู้ เช่น สัญญาณบอกเหตุร้าย อีกาบอกข่าว; แนะนํา เช่น บอกให้ทําอย่างนั้นอย่างนี้, สอน เช่น อย่าบอกหนังสือสังฆราช; รายงาน เช่น ใบบอก.	บอก ๒ ก. พูดให้รู้, เล่าให้ฟัง, เช่น บอกกันต่อ ๆ มา บอกอาการให้หมอฟัง; บ่งให้รู้ เช่น สัญญาณบอกเหตุร้าย อีกาบอกข่าว; แนะนํา เช่น บอกให้ทําอย่างนั้นอย่างนี้, สอน เช่น อย่าบอกหนังสือสังฆราช; รายงาน เช่น ใบบอก.
บอกกล่าว เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ร้องบอกให้ผู้อื่นเป็นพยานรับรู้ไว้.	บอกกล่าว ก. ร้องบอกให้ผู้อื่นเป็นพยานรับรู้ไว้.
บอกแขก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-ขอ-ไข่-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง บอกเพื่อนบ้านให้มาช่วยกันทํางาน เช่น บอกแขกเกี่ยวข้าว.	บอกแขก ก. บอกเพื่อนบ้านให้มาช่วยกันทํางาน เช่น บอกแขกเกี่ยวข้าว.
บอกคำบอก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-คอ-ควาย-สะ-หระ-อำ-บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง บอกหรืออ่านหนังสือให้เขียนตาม.	บอกคำบอก ก. บอกหรืออ่านหนังสือให้เขียนตาม.
บอกบท เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำกริยา หมายถึง อ่านข้อความในบทโขนละครให้คนร้องร้องตามที่บอก, อ่านข้อความในบทละครให้ผู้เล่นพูดหรือร้องตามที่บอก; บอกหรือสั่งให้ทําสิ่งใด ๆ ตามที่ผู้บอกต้องการ.	บอกบท ก. อ่านข้อความในบทโขนละครให้คนร้องร้องตามที่บอก, อ่านข้อความในบทละครให้ผู้เล่นพูดหรือร้องตามที่บอก; บอกหรือสั่งให้ทําสิ่งใด ๆ ตามที่ผู้บอกต้องการ.
บอกบัญชี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง บอกศาลา.	บอกบัญชี (โบ) ก. บอกศาลา.
บอกบุญ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง	เป็นคำกริยา หมายถึง บอกชักชวนให้ทําบุญเช่นในการสร้างโบสถ์ทอดกฐิน.	บอกบุญ ก. บอกชักชวนให้ทําบุญเช่นในการสร้างโบสถ์ทอดกฐิน.
บอกใบ้ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง แนะด้วยอุบาย, บอกเป็นเลศนัย.	บอกใบ้ ก. แนะด้วยอุบาย, บอกเป็นเลศนัย.
บอกปัด, บอกเปิด บอกปัด เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก บอกเปิด เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง พูดปัดไปให้พ้นตัว, พูดอย่างไม่รู้ไม่ชี้.	บอกปัด, บอกเปิด ก. พูดปัดไปให้พ้นตัว, พูดอย่างไม่รู้ไม่ชี้.
บอกยี่ห้อ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-หอ-หีบ-ไม้-โท-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง แสดงกิริยาท่าทีหรือคําพูดให้รู้ว่ามีลักษณะนิสัยใจคอหรือชาติตระกูลเป็นอย่างไรเป็นต้น.	บอกยี่ห้อ (ปาก) ก. แสดงกิริยาท่าทีหรือคําพูดให้รู้ว่ามีลักษณะนิสัยใจคอหรือชาติตระกูลเป็นอย่างไรเป็นต้น.
บอกเล่าเก้าสิบ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง บอกกล่าวให้รู้.	บอกเล่าเก้าสิบ (สำ) ก. บอกกล่าวให้รู้.
บอกวัตร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง บอกข้อปฏิบัติที่เกี่ยวกับพระพุทธศาสนา เมื่อทําวัตรเย็นเสร็จแล้ว.	บอกวัตร (โบ) ก. บอกข้อปฏิบัติที่เกี่ยวกับพระพุทธศาสนา เมื่อทําวัตรเย็นเสร็จแล้ว.
บอกศาลา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ประกาศไม่รับผิดชอบหรือตัดขาดไม่ให้ความอุปการะเลี้ยงดูอีกต่อไป.	บอกศาลา ก. ประกาศไม่รับผิดชอบหรือตัดขาดไม่ให้ความอุปการะเลี้ยงดูอีกต่อไป.
บอกหนทาง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-หอ-หีบ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เตือนสติให้ระลึกถึงคุณพระในขณะใกล้จะตาย.	บอกหนทาง ก. เตือนสติให้ระลึกถึงคุณพระในขณะใกล้จะตาย.
บอกหนังสือสังฆราช เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ระ-คัง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง สอนสิ่งที่เขารู้ดีอยู่แล้ว, สอนหนังสือสังฆราช ก็ว่า.	บอกหนังสือสังฆราช (สำ) ก. สอนสิ่งที่เขารู้ดีอยู่แล้ว, สอนหนังสือสังฆราช ก็ว่า.
บอกหัว เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคใต้ เป็นคำนาม หมายถึง กะโหลกหัว.	บอกหัว (ถิ่น–ปักษ์ใต้) น. กะโหลกหัว.
บอง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง เสือบอง. ในวงเล็บ ดู แมวป่า เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-วอ-แหวน-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา ที่ แมว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑.	บอง ๑ น. เสือบอง. (ดู แมวป่า ที่ แมว ๑).
บอง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคใต้ เป็นคำนาม หมายถึง กระบอง.	บอง ๒ (ถิ่น–ปักษ์ใต้) น. กระบอง.
บ่อง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เจาะ, สับ.	บ่อง ก. เจาะ, สับ.
บ้อง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ปล้องไม้จําพวกไม้ไผ่ที่ขังข้อ; สิ่งที่เป็นช่องคล้ายกระบอก เช่น ช่องสําหรับสวมด้ามขวานหรือสิ่วเป็นต้น, ลักษณนามเรียกการสูบกัญชาหมดครั้งหนึ่งว่า บ้องหนึ่ง.	บ้อง น. ปล้องไม้จําพวกไม้ไผ่ที่ขังข้อ; สิ่งที่เป็นช่องคล้ายกระบอก เช่น ช่องสําหรับสวมด้ามขวานหรือสิ่วเป็นต้น, ลักษณนามเรียกการสูบกัญชาหมดครั้งหนึ่งว่า บ้องหนึ่ง.
บ้องกัญชา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ปล้องไม้ไผ่ชนิดขังข้อสําหรับสูบกัญชา.	บ้องกัญชา น. ปล้องไม้ไผ่ชนิดขังข้อสําหรับสูบกัญชา.
บ้องตัน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เนื้อสันที่อยู่ภายในโคนหางของจระเข้เป็นต้น.	บ้องตัน น. เนื้อสันที่อยู่ภายในโคนหางของจระเข้เป็นต้น.
บ้องตื้น เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีความคิดอย่างโง่ ๆ.	บ้องตื้น ว. มีความคิดอย่างโง่ ๆ.
บ้องไฟ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน	เป็นคำนาม หมายถึง ดอกไม้ไฟชนิดหนึ่งมีหางยาวอย่างกรวดดอกไม้ไฟ แต่มีขนาดใหญ่มาก, บั้งไฟ ก็ว่า.	บ้องไฟ น. ดอกไม้ไฟชนิดหนึ่งมีหางยาวอย่างกรวดดอกไม้ไฟ แต่มีขนาดใหญ่มาก, บั้งไฟ ก็ว่า.
บ้องยาแดง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-ดอ-เด็ก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ปล้องไม้ไผ่ชนิดขังข้อ สําหรับสูบยาแดง.	บ้องยาแดง น. ปล้องไม้ไผ่ชนิดขังข้อ สําหรับสูบยาแดง.
บ้องหู เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง ช่องหู, รูหู, เช่น ขี้หูเต็มบ้องหู.	บ้องหู น. ช่องหู, รูหู, เช่น ขี้หูเต็มบ้องหู.
บ๊อง, บ๊อง ๆ บ๊อง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-ตรี-ออ-อ่าง-งอ-งู บ๊อง ๆ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-ตรี-ออ-อ่าง-งอ-งู ไม้-ยะ-มก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่เต็มเต็ง, บ้า ๆ บอ ๆ.	บ๊อง, บ๊อง ๆ (ปาก) ว. ไม่เต็มเต็ง, บ้า ๆ บอ ๆ.
บ้องตะลา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง งูชนิดหนึ่ง, ตะยองสะลา ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓.	บ้องตะลา น. งูชนิดหนึ่ง, ตะยองสะลา ก็ว่า. (พจน. ๒๔๙๓).
บ้องแบ๊ว เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-ตรี-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีหน้าตาพิลึก.	บ้องแบ๊ว ว. มีหน้าตาพิลึก.
บองหลา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-งอ-งู-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	ดู จงอาง เขียนว่า จอ-จาน-งอ-งู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-งอ-งู.	บองหลา ดู จงอาง.
บอด เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มืด, ไม่เห็น, (ใช้แก่ตา); สกปรก เช่น หัวเทียนบอด; ไม่มีแวว เป็นวงทึบไม่โปร่ง (ใช้แก่หัวตัวหนังสือ) เช่น เขียนหนังสือหัวบอด; เรียกนมที่หัวบุ๋มเข้าไปว่า นมตาบอด หรือ นมบอด.	บอด ว. มืด, ไม่เห็น, (ใช้แก่ตา); สกปรก เช่น หัวเทียนบอด; ไม่มีแวว เป็นวงทึบไม่โปร่ง (ใช้แก่หัวตัวหนังสือ) เช่น เขียนหนังสือหัวบอด; เรียกนมที่หัวบุ๋มเข้าไปว่า นมตาบอด หรือ นมบอด.
บอดสี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกตาที่มองเห็นสีผิดไปจากสีที่เป็นจริง เนื่องจากประสาทตาที่รับรู้สีพิการหรือเจริญไม่เต็มที่ ว่า ตาบอดสี.	บอดสี น. เรียกตาที่มองเห็นสีผิดไปจากสีที่เป็นจริง เนื่องจากประสาทตาที่รับรู้สีพิการหรือเจริญไม่เต็มที่ ว่า ตาบอดสี.
บอน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกหลายชนิดในวงศ์ Araceae คือ ชนิด Colocasia esculenta (L.) Schott var. antiquorum (Schott) Hubb. et Rehder ขึ้นตามชายนํ้าหรือที่ลุ่มนํ้าขัง ยางคัน ก้านใบทําให้สุกแล้วกินได้ และอีกหลายชนิดในสกุล Caladium ใบมีสีและลายต่าง ๆ ปลูกเป็นไม้ประดับ เช่น บอนสี [C. bicolor (Ait.) Vent.] บอนเสวก (C. argyrites Lem.). เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ปากหรือมืออยู่ไม่สุข เรียกว่า ปากบอน หรือ มือบอน เช่น ซนมือบุกซุกมือบอน ซนปากบุกซุกปากบอน.	บอน น. ชื่อไม้ล้มลุกหลายชนิดในวงศ์ Araceae คือ ชนิด Colocasia esculenta (L.) Schott var. antiquorum (Schott) Hubb. et Rehder ขึ้นตามชายนํ้าหรือที่ลุ่มนํ้าขัง ยางคัน ก้านใบทําให้สุกแล้วกินได้ และอีกหลายชนิดในสกุล Caladium ใบมีสีและลายต่าง ๆ ปลูกเป็นไม้ประดับ เช่น บอนสี [C. bicolor (Ait.) Vent.] บอนเสวก (C. argyrites Lem.). ว. อาการที่ปากหรือมืออยู่ไม่สุข เรียกว่า ปากบอน หรือ มือบอน เช่น ซนมือบุกซุกมือบอน ซนปากบุกซุกปากบอน.
บ่อน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง แหล่งเป็นที่ชุมนุมกันเพื่อเล่นการพนัน เช่น บ่อนไก่ บ่อนเบี้ย บ่อนไพ่, แหล่งเป็นที่ชุมนุมกันเพื่อการบางอย่างมีเล่นสักวาหรือเล่านิทานเป็นต้น เช่น บ่อนสักวา บ่อนเล่านิทาน. เป็นคำกริยา หมายถึง กินฟอนอยู่ข้างใน เช่น หนอนบ่อนไส้, ภายในย่อมแมลงวัน หนอนบ่อน. ในวงเล็บ มาจาก แบบเรียนกวีนิพนธ์ โลกนิติคำโคลง.	บ่อน น. แหล่งเป็นที่ชุมนุมกันเพื่อเล่นการพนัน เช่น บ่อนไก่ บ่อนเบี้ย บ่อนไพ่, แหล่งเป็นที่ชุมนุมกันเพื่อการบางอย่างมีเล่นสักวาหรือเล่านิทานเป็นต้น เช่น บ่อนสักวา บ่อนเล่านิทาน. ก. กินฟอนอยู่ข้างใน เช่น หนอนบ่อนไส้, ภายในย่อมแมลงวัน หนอนบ่อน. (โลกนิติ).
บ่อนแตก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ก่อเรื่องทําให้คนที่มาชุมนุมกันต้องเลิกไปกลางคัน.	บ่อนแตก ก. ก่อเรื่องทําให้คนที่มาชุมนุมกันต้องเลิกไปกลางคัน.
บ่อนทำลาย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อำ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง แทรกซึมเข้าไปเพื่อทําลายอยู่ภายในทีละน้อย ๆ.	บ่อนทำลาย ก. แทรกซึมเข้าไปเพื่อทําลายอยู่ภายในทีละน้อย ๆ.
บอนลายกระหนก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-นอ-หนู-กอ-ไก่	ดู กระหนกนารี เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-นอ-หนู-กอ-ไก่-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี.	บอนลายกระหนก ดู กระหนกนารี.
บอบ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อ่อนเปลี้ยหรือหมดแรงเพราะถูกทุบตีอย่างรุนแรง หรือเจ็บป่วยอย่างหนัก หรือออกกําลังมากเกินไปเป็นต้น.	บอบ ว. อ่อนเปลี้ยหรือหมดแรงเพราะถูกทุบตีอย่างรุนแรง หรือเจ็บป่วยอย่างหนัก หรือออกกําลังมากเกินไปเป็นต้น.
บอบช้ำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ฟกชํ้าและระบม.	บอบช้ำ ว. ฟกชํ้าและระบม.
บอบบาง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อ้อนแอ้น, ไม่แน่นหนาหรือไม่คงทน.	บอบบาง ว. อ้อนแอ้น, ไม่แน่นหนาหรือไม่คงทน.
บอบแบบ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-แอ-บอ-ไบ-ไม้-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อ่อนป้อแป้.	บอบแบบ ว. อ่อนป้อแป้.
บ้อม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ทําร้ายร่างกายด้วยการทุบตี.	บ้อม (ปาก) ก. ทําร้ายร่างกายด้วยการทุบตี.
บ๋อม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-จัด-ตะ-วา-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง บุ๋ม.	บ๋อม ว. บุ๋ม.
บ่อย, บ่อย ๆ บ่อย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก บ่อย ๆ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หลายครั้งหลายหนในระยะเวลาไม่สู้นาน.	บ่อย, บ่อย ๆ ว. หลายครั้งหลายหนในระยะเวลาไม่สู้นาน.
บอระเพ็ด เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถาชนิด Tinospora crispa (L.) Hook.f. et Thomson ในวงศ์ Menispermaceae เถาเป็นตุ่ม รสขม ใช้ทํายาได้.	บอระเพ็ด น. ชื่อไม้เถาชนิด Tinospora crispa (L.) Hook.f. et Thomson ในวงศ์ Menispermaceae เถาเป็นตุ่ม รสขม ใช้ทํายาได้.
บอระมาน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง กาว, แป้งเปียก.	บอระมาน (โบ) น. กาว, แป้งเปียก.
บอล เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง ลูกกลมทําด้วยวัสดุต่าง ๆ เช่น หนัง ยาง พลาสติก ภายในมีลมอัด ใช้ในการเล่นกีฬาเป็นต้น, ลูกบอล ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ ball เขียนว่า บี-เอ-แอล-แอล; เรียกงานชุมนุมทางสังคมที่มีลีลาศ รําวง เป็นหลักสําคัญ ว่า งานบอล.	บอล น. ลูกกลมทําด้วยวัสดุต่าง ๆ เช่น หนัง ยาง พลาสติก ภายในมีลมอัด ใช้ในการเล่นกีฬาเป็นต้น, ลูกบอล ก็เรียก. (อ. ball); เรียกงานชุมนุมทางสังคมที่มีลีลาศ รําวง เป็นหลักสําคัญ ว่า งานบอล.
บอลลูน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-ลอ-ลิง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-นอ-หนู	ดู บัลลูน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-นอ-หนู.	บอลลูน ดู บัลลูน.
บ้อหุ้น เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-ออ-อ่าง-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อการพนันชนิดหนึ่ง. ในวงเล็บ ดู บ้อ, บ้อหุ้น บ้อ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-ออ-อ่าง บ้อหุ้น เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-ออ-อ่าง-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-นอ-หนู .	บ้อหุ้น น. ชื่อการพนันชนิดหนึ่ง. (ดู บ้อ, บ้อหุ้น).
บ๊ะ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-ตรี-สะ-หระ-อะ	เป็นคำอุทาน หมายถึง คําที่เปล่งออกมาแสดงความไม่พอใจหรือประหลาดใจเป็นต้น, อุบ๊ะ ก็ว่า.	บ๊ะ อ. คําที่เปล่งออกมาแสดงความไม่พอใจหรือประหลาดใจเป็นต้น, อุบ๊ะ ก็ว่า.
บ๊ะจ่าง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-ตรี-สะ-หระ-อะ-จอ-จาน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่ออาหารคาวของจีนชนิดหนึ่ง ทำด้วยข้าวเหนียวนำมาผัดน้ำมัน มีไส้หมูเค็มหรือหมูพะโล้ กุนเชียง ไข่เค็มเฉพาะไข่แดง กุ้งแห้ง เห็ดหอม เป็นต้น ห่อด้วยใบไผ่แล้วต้มให้สุก. ในวงเล็บ มาจากภาษาจีน .	บ๊ะจ่าง น. ชื่ออาหารคาวของจีนชนิดหนึ่ง ทำด้วยข้าวเหนียวนำมาผัดน้ำมัน มีไส้หมูเค็มหรือหมูพะโล้ กุนเชียง ไข่เค็มเฉพาะไข่แดง กุ้งแห้ง เห็ดหอม เป็นต้น ห่อด้วยใบไผ่แล้วต้มให้สุก. (จ.).
บะหมี่ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่ออาหารชนิดหนึ่ง ทําด้วยแป้งสาลี เป็นเส้นเล็ก ๆ มีสีเหลือง ลวกสุกแล้วปรุงด้วยเครื่องมีหมูเป็นต้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาจีน .	บะหมี่ น. ชื่ออาหารชนิดหนึ่ง ทําด้วยแป้งสาลี เป็นเส้นเล็ก ๆ มีสีเหลือง ลวกสุกแล้วปรุงด้วยเครื่องมีหมูเป็นต้น. (จ.).
บัก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาเฉพาะถิ่น เป็นคำนาม หมายถึง คําเรียกชายที่เสมอกันหรือตํ่ากว่า ตรงกับคําว่า อ้าย.	บัก ๑ (ถิ่น) น. คําเรียกชายที่เสมอกันหรือตํ่ากว่า ตรงกับคําว่า อ้าย.
บัก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาเฉพาะถิ่น เป็นคำนาม หมายถึง ของลับผู้ชาย.	บัก ๒ (ถิ่น) น. ของลับผู้ชาย.
บักโกรก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-โอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-กอ-ไก่	[–โกฺรก] ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ซูบผอมเพราะหักโหมกําลังเกินไป.	บักโกรก [–โกฺรก] (ปาก) ว. ซูบผอมเพราะหักโหมกําลังเกินไป.
บักอาน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อ่อนเปลี้ย, บอบชํ้า.	บักอาน (ปาก) ว. อ่อนเปลี้ย, บอบชํ้า.
บัคเตรี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-คอ-ควาย-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง พืชชั้นตํ่าเซลล์เดียว ไม่มีผนังห่อหุ้มนิวเคลียส ไม่มีคลอโรฟิลล์ มีรูปร่างกลม เป็นท่อน โค้ง หรือเป็นเกลียว, แบคทีเรีย ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ bacteria เขียนว่า บี-เอ-ซี-ที-อี-อา-ไอ-เอ.	บัคเตรี น. พืชชั้นตํ่าเซลล์เดียว ไม่มีผนังห่อหุ้มนิวเคลียส ไม่มีคลอโรฟิลล์ มีรูปร่างกลม เป็นท่อน โค้ง หรือเป็นเกลียว, แบคทีเรีย ก็เรียก. (อ. bacteria).
บัง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง กัน กั้น หรือปิดไม่ให้เห็น ไม่ให้ผ่าน ไม่ให้โดน เช่น บังแดด บังฝน บังลม ยืนบัง.	บัง ๑ ก. กัน กั้น หรือปิดไม่ให้เห็น ไม่ให้ผ่าน ไม่ให้โดน เช่น บังแดด บังฝน บังลม ยืนบัง.
บังโกลน, บังโคลน บังโกลน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-นอ-หนู บังโคลน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-นอ-หนู	[–โกฺลน, –โคฺลน] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องบังเหนือล้อรถ ป้องกันโคลนมิให้กระเด็นขึ้นมาเปื้อนรถ.	บังโกลน, บังโคลน [–โกฺลน, –โคฺลน] น. เครื่องบังเหนือล้อรถ ป้องกันโคลนมิให้กระเด็นขึ้นมาเปื้อนรถ.
บังความ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ตั้งใจปกปิดเอาไว้.	บังความ ก. ตั้งใจปกปิดเอาไว้.
บังเงา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียกหญิงหากินที่ในเวลากลางคืนมักยืนแอบอยู่ตามเงามืดที่แสงไฟส่องไปไม่ถึงว่า นางบังเงา.	บังเงา ว. เรียกหญิงหากินที่ในเวลากลางคืนมักยืนแอบอยู่ตามเงามืดที่แสงไฟส่องไปไม่ถึงว่า นางบังเงา.
บังตะวัน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องบังแดดเช่นเดียวกับบังสูรย์. ในวงเล็บ มาจาก เรื่องพระราชพิธีสิบสองเดือน พระราชนิพนธ์ ในพระบาทสมเด็จพระรามาธิบดีศรีสินทรมหาจุฬาลงกรณ์ พระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ฉบับพิมพ์ พ.ศ. ๒๔๖๓.	บังตะวัน น. เครื่องบังแดดเช่นเดียวกับบังสูรย์. (สิบสองเดือน).
บังตา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องบังประตูทําด้วยไม้หรือกระจกเป็นต้นติดอยู่กับกรอบประตูเหนือระดับตาเล็กน้อย ผลักเปิดปิดได้, ถ้าเป็นเครื่องบังหน้าต่างในระดับตา มักทําด้วยผ้า เรียกว่า ม่านบังตา; เครื่องบังตาม้าเพื่อไม่ให้เห็นข้าง ๆ.	บังตา น. เครื่องบังประตูทําด้วยไม้หรือกระจกเป็นต้นติดอยู่กับกรอบประตูเหนือระดับตาเล็กน้อย ผลักเปิดปิดได้, ถ้าเป็นเครื่องบังหน้าต่างในระดับตา มักทําด้วยผ้า เรียกว่า ม่านบังตา; เครื่องบังตาม้าเพื่อไม่ให้เห็นข้าง ๆ.
บังใบ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกบชนิดหนึ่งสําหรับไสคิ้วไม้; การเพลาะริมไม้ให้ลึกลงไปจากผิวเดิมด้วยการใช้กบบังใบไส แล้วนํามาประกอบเป็นวงกบหรือวงกรอบของประตูหน้าต่าง, วิธีเพลาะไม้ให้สนิทเป็นแผ่นเดียวกัน ด้วยการใช้กบบังใบไสริมไม้ทั้ง ๒ แผ่นให้ลึกเท่า ๆ กัน แล้วนํามาประกบให้เป็นแผ่นเดียวกัน.	บังใบ ๑ น. ชื่อกบชนิดหนึ่งสําหรับไสคิ้วไม้; การเพลาะริมไม้ให้ลึกลงไปจากผิวเดิมด้วยการใช้กบบังใบไส แล้วนํามาประกอบเป็นวงกบหรือวงกรอบของประตูหน้าต่าง, วิธีเพลาะไม้ให้สนิทเป็นแผ่นเดียวกัน ด้วยการใช้กบบังใบไสริมไม้ทั้ง ๒ แผ่นให้ลึกเท่า ๆ กัน แล้วนํามาประกบให้เป็นแผ่นเดียวกัน.
บังใบ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง ใช้ขับร้องประกอบการแสดงโขนและละคร.	บังใบ ๒ น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง ใช้ขับร้องประกอบการแสดงโขนและละคร.
บังเพลิง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องส่องแสงไฟที่มีกําบังไม่ให้เห็นผู้ส่อง.	บังเพลิง น. เครื่องส่องแสงไฟที่มีกําบังไม่ให้เห็นผู้ส่อง.
บังไพร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ	เป็นคำกริยา หมายถึง เสกกิ่งไม้ถือบังตัวให้สัตว์เห็นเป็นป่าไม่เห็นตัวคน ใช้ในการคล้องช้างเป็นต้น.	บังไพร ก. เสกกิ่งไม้ถือบังตัวให้สัตว์เห็นเป็นป่าไม่เห็นตัวคน ใช้ในการคล้องช้างเป็นต้น.
บังฟัน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้เวทมนตร์ไปทําร้ายผู้อื่นด้วยวิธีเอาดาบเป็นต้นฟันสิ่งที่สมมุติเป็นตัวผู้ที่ตนประสงค์จะทําร้าย เพื่อให้เกิดผลเป็นทํานองเดียวกันแก่ผู้นั้น.	บังฟัน ก. ใช้เวทมนตร์ไปทําร้ายผู้อื่นด้วยวิธีเอาดาบเป็นต้นฟันสิ่งที่สมมุติเป็นตัวผู้ที่ตนประสงค์จะทําร้าย เพื่อให้เกิดผลเป็นทํานองเดียวกันแก่ผู้นั้น.
บังมืด เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง บังแสงสว่างทําให้มืดไป เช่น อย่ายืนบังมืด มองไม่เห็น.	บังมืด ก. บังแสงสว่างทําให้มืดไป เช่น อย่ายืนบังมืด มองไม่เห็น.
บังสาด เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง เพิงที่ต่อชายคาสําหรับกันฝนสาด, กันสาด ก็เรียก.	บังสาด น. เพิงที่ต่อชายคาสําหรับกันฝนสาด, กันสาด ก็เรียก.
บังหน้า เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง นําชื่อบุคคลเป็นต้นมาอ้างเพื่อประโยชน์ตนโดยเจตนาให้ผู้อื่นหลงผิด; ทํากิจการอย่างหนึ่งเพื่ออําพรางกิจการอีกอย่างหนึ่ง.	บังหน้า ก. นําชื่อบุคคลเป็นต้นมาอ้างเพื่อประโยชน์ตนโดยเจตนาให้ผู้อื่นหลงผิด; ทํากิจการอย่างหนึ่งเพื่ออําพรางกิจการอีกอย่างหนึ่ง.
บัง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู ความหมายที่ ๒	คําพยางค์หน้า เมื่ออยู่หน้าพยัญชนะ ก วรรค เช่น บังเกิด บังควร บังคับ หรือเมื่ออยู่หน้าเศษวรรค เช่น บังวาย บังหวน บังอาจ, เมื่ออยู่หน้าพยัญชนะ จ วรรค หรือ ต วรรค แปลงเป็น บัน เช่น บันเจิด บันโดย, เมื่ออยู่หน้าพยัญชนะ ป วรรค เขียนเป็นสระอํา เช่น บําเพ็ญ.	บัง ๒ คําพยางค์หน้า เมื่ออยู่หน้าพยัญชนะ ก วรรค เช่น บังเกิด บังควร บังคับ หรือเมื่ออยู่หน้าเศษวรรค เช่น บังวาย บังหวน บังอาจ, เมื่ออยู่หน้าพยัญชนะ จ วรรค หรือ ต วรรค แปลงเป็น บัน เช่น บันเจิด บันโดย, เมื่ออยู่หน้าพยัญชนะ ป วรรค เขียนเป็นสระอํา เช่น บําเพ็ญ.
บั้ง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เชือดหรือฟันให้เป็นแผลตามขวาง เช่น บั้งปลา. เป็นคำนาม หมายถึง รอยเชือดเป็นแผลตามขวาง เช่น กรีดยางเป็นบั้ง ๆ; เครื่องมือสําหรับถูไม้ คล้ายบุ้ง แต่มีฟันเป็นแถว ๆ, สิ่งที่เป็นแถบ ๆ อย่างเครื่องหมายยศทหารหรือตํารวจชั้นประทวนเป็นต้น; กระบอกไม้ไผ่.	บั้ง ก. เชือดหรือฟันให้เป็นแผลตามขวาง เช่น บั้งปลา. น. รอยเชือดเป็นแผลตามขวาง เช่น กรีดยางเป็นบั้ง ๆ; เครื่องมือสําหรับถูไม้ คล้ายบุ้ง แต่มีฟันเป็นแถว ๆ, สิ่งที่เป็นแถบ ๆ อย่างเครื่องหมายยศทหารหรือตํารวจชั้นประทวนเป็นต้น; กระบอกไม้ไผ่.
บั้งไฟ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน	เป็นคำนาม หมายถึง บ้องไฟ.	บั้งไฟ น. บ้องไฟ.
บังกะโล เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง บ้านยกพื้นชั้นเดียว มีระเบียงกว้าง. ในวงเล็บ มาจากภาษาฮินดี บงฺคลา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาอังกฤษ bungalow เขียนว่า บี-ยู-เอ็น-จี-เอ-แอล-โอ-ดับเบิลยู.	บังกะโล น. บ้านยกพื้นชั้นเดียว มีระเบียงกว้าง. (ฮ. บงฺคลา; อ. bungalow).
บังกัด เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ปิดบัง, อําพราง.	บังกัด ก. ปิดบัง, อําพราง.
บังเกิด เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง เกิด เช่น บังเกิดอุบัติเหตุ บังเกิดลมพายุ, ทําให้เกิด เช่น แม่บังเกิดเกล้า.	บังเกิด ก. เกิด เช่น บังเกิดอุบัติเหตุ บังเกิดลมพายุ, ทําให้เกิด เช่น แม่บังเกิดเกล้า.
บังโกรยตัวผู้, บังโกรยตัวเมีย บังโกรยตัวผู้ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท บังโกรยตัวเมีย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก	[–โกฺรย–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อต้นไม้ชนิดหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓.	บังโกรยตัวผู้, บังโกรยตัวเมีย [–โกฺรย–] น. ชื่อต้นไม้ชนิดหนึ่ง. (พจน. ๒๔๙๓).
บังคน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำนาม หมายถึง อุจจาระหรือปัสสาวะ.	บังคน (ราชา) น. อุจจาระหรือปัสสาวะ.
บังคนเบา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำนาม หมายถึง ปัสสาวะ, ใช้ว่า พระบังคนเบา.	บังคนเบา (ราชา) น. ปัสสาวะ, ใช้ว่า พระบังคนเบา.
บังคนหนัก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-นอ-หนู-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำนาม หมายถึง อุจจาระ, ใช้ว่า พระบังคนหนัก.	บังคนหนัก (ราชา) น. อุจจาระ, ใช้ว่า พระบังคนหนัก.
บังคม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำกริยา หมายถึง แสดงความเคารพพระมหากษัตริย์ สมเด็จพระบรมราชินีนาถ สมเด็จพระบรมราชินี และพระบรมราชวงศ์ชั้นสูง ตามประเพณีไทย, ใช้ว่า ถวายบังคม. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร .	บังคม (ราชา) ก. แสดงความเคารพพระมหากษัตริย์ สมเด็จพระบรมราชินีนาถ สมเด็จพระบรมราชินี และพระบรมราชวงศ์ชั้นสูง ตามประเพณีไทย, ใช้ว่า ถวายบังคม. (ข.).
บังคล เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-ลอ-ลิง	เป็นคำกริยา หมายถึง มอบให้ เช่น เป็นบังคลแก่ท่านแล. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์วนปเวสน์ ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร ปรฺคล เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง ว่า มอบให้ .	บังคล ก. มอบให้ เช่น เป็นบังคลแก่ท่านแล. (ม. คำหลวง วนปเวสน์). (ข. ปรฺคล ว่า มอบให้).
บังควร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-วอ-แหวน-รอ-เรือ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ควรอย่างยิ่ง, เหมาะอย่างยิ่ง, (มักใช้ในความปฏิเสธ) เช่น ไม่บังควร หาเป็นการบังควรไม่.	บังควร ว. ควรอย่างยิ่ง, เหมาะอย่างยิ่ง, (มักใช้ในความปฏิเสธ) เช่น ไม่บังควร หาเป็นการบังควรไม่.
บังคับ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง (โบ) การว่ากล่าวปกครอง, อํานาจศาลสมัยมีสภาพนอกอาณาเขต, เช่น คนในบังคับอังกฤษ; กฎเกณฑ์ของการประพันธ์ที่บัญญัติใช้ในฉันทลักษณ์ เช่น บังคับครุลหุ บังคับเอกโท บังคับสัมผัส. เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้อํานาจสั่งให้ทําหรือให้ปฏิบัติ; ให้จําต้องทํา เช่น อยู่ในที่บังคับ; ให้เป็นไปตามความประสงค์ เช่น บังคับเครื่องบินให้ขึ้นลง.	บังคับ น. (โบ) การว่ากล่าวปกครอง, อํานาจศาลสมัยมีสภาพนอกอาณาเขต, เช่น คนในบังคับอังกฤษ; กฎเกณฑ์ของการประพันธ์ที่บัญญัติใช้ในฉันทลักษณ์ เช่น บังคับครุลหุ บังคับเอกโท บังคับสัมผัส. ก. ใช้อํานาจสั่งให้ทําหรือให้ปฏิบัติ; ให้จําต้องทํา เช่น อยู่ในที่บังคับ; ให้เป็นไปตามความประสงค์ เช่น บังคับเครื่องบินให้ขึ้นลง.
บังคับการ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำกริยา หมายถึง รับผิดชอบในการควบคุมและสั่งการ, เรียกผู้มีอํานาจเช่นนั้นว่า ผู้บังคับการ.	บังคับการ ก. รับผิดชอบในการควบคุมและสั่งการ, เรียกผู้มีอํานาจเช่นนั้นว่า ผู้บังคับการ.
บังคับครุ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ	เป็นคำนาม หมายถึง กฎเกณฑ์ของการประพันธ์ที่บัญญัติให้ใช้พยางค์ที่มีเสียงหนัก คือ พยางค์ที่ประกอบด้วยสระเสียงยาวทั้งที่มีตัวสะกดและไม่มีตัวสะกด เช่น มา ดี ขาว สาย พยางค์ที่ประกอบด้วยสระสั้นที่ออกเสียงอย่างมีตัวสะกดทั้ง ๔ คือ อํา ใอ ไอ เอา เช่น รํา ใจ และพยางค์ที่มีตัวสะกดทั้งสิ้น เช่น จัด เรียน.	บังคับครุ น. กฎเกณฑ์ของการประพันธ์ที่บัญญัติให้ใช้พยางค์ที่มีเสียงหนัก คือ พยางค์ที่ประกอบด้วยสระเสียงยาวทั้งที่มีตัวสะกดและไม่มีตัวสะกด เช่น มา ดี ขาว สาย พยางค์ที่ประกอบด้วยสระสั้นที่ออกเสียงอย่างมีตัวสะกดทั้ง ๔ คือ อํา ใอ ไอ เอา เช่น รํา ใจ และพยางค์ที่มีตัวสะกดทั้งสิ้น เช่น จัด เรียน.
บังคับใจ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง ห้ามใจ, ข่มใจ, อดกลั้น; ใช้อํานาจบังคับให้เขาต้องฝืนใจทํา.	บังคับใจ ก. ห้ามใจ, ข่มใจ, อดกลั้น; ใช้อํานาจบังคับให้เขาต้องฝืนใจทํา.
บังคับโท เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-โอ-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำนาม หมายถึง กฎเกณฑ์ของการประพันธ์ที่บัญญัติให้ใช้พยางค์หรือคําที่มีรูปวรรณยุกต์โท.	บังคับโท น. กฎเกณฑ์ของการประพันธ์ที่บัญญัติให้ใช้พยางค์หรือคําที่มีรูปวรรณยุกต์โท.
บังคับบัญชา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง มีอํานาจปกครองควบคุมดูแลและสั่งการให้เป็นไปตามอํานาจหน้าที่. เป็นคำนาม หมายถึง อํานาจปกครองควบคุมดูแลและสั่งการให้เป็นไปตามอํานาจหน้าที่, เรียกผู้มีอํานาจปกครองควบคุมดูแลและสั่งการนั้นว่า ผู้บังคับบัญชา, เรียกผู้อยู่ใต้อํานาจปกครองควบคุมดูแลและสั่งการนั้นว่า ผู้ใต้บังคับบัญชา.	บังคับบัญชา ก. มีอํานาจปกครองควบคุมดูแลและสั่งการให้เป็นไปตามอํานาจหน้าที่. น. อํานาจปกครองควบคุมดูแลและสั่งการให้เป็นไปตามอํานาจหน้าที่, เรียกผู้มีอํานาจปกครองควบคุมดูแลและสั่งการนั้นว่า ผู้บังคับบัญชา, เรียกผู้อยู่ใต้อํานาจปกครองควบคุมดูแลและสั่งการนั้นว่า ผู้ใต้บังคับบัญชา.
บังคับลหุ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ลอ-ลิง-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ	เป็นคำนาม หมายถึง กฎเกณฑ์ของการประพันธ์ที่บัญญัติให้ใช้พยางค์ที่มีเสียงเบา คือ พยางค์ที่ประกอบด้วยสระเสียงสั้นที่ไม่มีตัวสะกด เช่น จะ ติ แพะ.	บังคับลหุ น. กฎเกณฑ์ของการประพันธ์ที่บัญญัติให้ใช้พยางค์ที่มีเสียงเบา คือ พยางค์ที่ประกอบด้วยสระเสียงสั้นที่ไม่มีตัวสะกด เช่น จะ ติ แพะ.
บังคับสัมผัส เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ	เป็นคำนาม หมายถึง กฎเกณฑ์ของการประพันธ์ที่บัญญัติให้ใช้คําคล้องจองกัน มีหลายชนิด คือ สัมผัสนอก สัมผัสใน สัมผัสสระ สัมผัสอักษร.	บังคับสัมผัส น. กฎเกณฑ์ของการประพันธ์ที่บัญญัติให้ใช้คําคล้องจองกัน มีหลายชนิด คือ สัมผัสนอก สัมผัสใน สัมผัสสระ สัมผัสอักษร.
บังคับเอก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง กฎเกณฑ์ของการประพันธ์ที่บัญญัติให้ใช้พยางค์หรือคําที่มีรูปวรรณยุกต์เอก และบรรดาคําตายทั้งสิ้นในโคลงและร่ายใช้แทนเอกได้.	บังคับเอก น. กฎเกณฑ์ของการประพันธ์ที่บัญญัติให้ใช้พยางค์หรือคําที่มีรูปวรรณยุกต์เอก และบรรดาคําตายทั้งสิ้นในโคลงและร่ายใช้แทนเอกได้.
บังคัล เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง	เป็นคำกริยา หมายถึง เฝ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร .	บังคัล ก. เฝ้า. (ข.).
บังแทรก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-กอ-ไก่	[–แซก] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องสูงอย่างหนึ่งสําหรับใช้ในริ้วขบวนพิธีแห่, คู่กับ ทานตะวัน อยู่ระหว่างฉัตร.(รูปภาพ บังแทรก).	บังแทรก [–แซก] น. เครื่องสูงอย่างหนึ่งสําหรับใช้ในริ้วขบวนพิธีแห่, คู่กับ ทานตะวัน อยู่ระหว่างฉัตร.(รูปภาพ บังแทรก).
บังวาย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง เสื่อมเสีย, เสียหาย, เช่น ทํากลบังวาย. ในวงเล็บ มาจาก กฎหมายตราสามดวง, บังวายสวาท. ในวงเล็บ มาจาก กฤษณาสอนน้อง แบบเรียนกวีนิพนธ์.	บังวาย ก. เสื่อมเสีย, เสียหาย, เช่น ทํากลบังวาย. (สามดวง), บังวายสวาท. (กฤษณา).
บังเวียน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง หมุนรอบ, เวียนรอบ.	บังเวียน ก. หมุนรอบ, เวียนรอบ.
บังสุกุล เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกผ้าที่พระภิกษุชักจากศพ หรือที่ทอดไว้หน้าศพ หรือที่ทอดบนด้ายสายสิญจน์หรือผ้าภูษาโยงที่ต่อจากศพด้วยการปลงกรรมฐานว่า ผ้าบังสุกุล, เรียกกิริยาที่พระภิกษุชักผ้าเช่นนั้นว่า ชักบังสุกุล, ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง บังสกุล ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปํสุกูล เขียนว่า ปอ-ปลา-นิก-คะ-หิด-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง ว่า ฝั่งแห่งฝุ่น, กองฝุ่น, คลุกฝุ่น และมาจากภาษาสันสกฤต ปําสุกูล เขียนว่า ปอ-ปลา-นิก-คะ-หิด-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง.	บังสุกุล น. เรียกผ้าที่พระภิกษุชักจากศพ หรือที่ทอดไว้หน้าศพ หรือที่ทอดบนด้ายสายสิญจน์หรือผ้าภูษาโยงที่ต่อจากศพด้วยการปลงกรรมฐานว่า ผ้าบังสุกุล, เรียกกิริยาที่พระภิกษุชักผ้าเช่นนั้นว่า ชักบังสุกุล, (ปาก) บังสกุล ก็ว่า. (ป. ปํสุกูล ว่า ฝั่งแห่งฝุ่น, กองฝุ่น, คลุกฝุ่น; ส. ปําสุกูล).
บังสุกูลิก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ใช้ผ้าบังสุกุลเป็นวัตร, เป็นชื่อธุดงค์ประการหนึ่งของภิกษุผู้ใช้ผ้าเฉพาะที่เก็บได้จากกองฝุ่นกองหยากเยื่อมาทําเครื่องนุ่งห่ม คือไม่ใช้ผ้าที่ชาวบ้านถวาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปํสุกูลิก เขียนว่า ปอ-ปลา-นิก-คะ-หิด-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่.	บังสุกูลิก (แบบ) น. ผู้ใช้ผ้าบังสุกุลเป็นวัตร, เป็นชื่อธุดงค์ประการหนึ่งของภิกษุผู้ใช้ผ้าเฉพาะที่เก็บได้จากกองฝุ่นกองหยากเยื่อมาทําเครื่องนุ่งห่ม คือไม่ใช้ผ้าที่ชาวบ้านถวาย. (ป. ปํสุกูลิก).
บังสูรย์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องสูงอย่างหนึ่ง สําหรับใช้บังแดดในการพิธีแห่ รูปคล้ายบังแทรก.(รูปภาพ บังสูรย์).	บังสูรย์ น. เครื่องสูงอย่างหนึ่ง สําหรับใช้บังแดดในการพิธีแห่ รูปคล้ายบังแทรก.(รูปภาพ บังสูรย์).
บังหวน, บังหวนควัน บังหวน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-หอ-หีบ-วอ-แหวน-นอ-หนู บังหวนควัน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-หอ-หีบ-วอ-แหวน-นอ-หนู-คอ-ควาย-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้ควันหวนตลบขึ้น.	บังหวน, บังหวนควัน ก. ทําให้ควันหวนตลบขึ้น.
บังเหตุ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง ประมาท เช่น บังเหตุดูถูก. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร บฺรเหส เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สอ-เสือ; ทําให้เป็นเหตุ, บันดาลเหตุ, เช่น ใบก็บังเหตุร่วงประจักษ์ตา. ในวงเล็บ มาจาก หนังสือบทเสภา เรื่องขุนช้างขุนแผน ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐-๖๑.	บังเหตุ (โบ) ก. ประมาท เช่น บังเหตุดูถูก. (ข. บฺรเหส); ทําให้เป็นเหตุ, บันดาลเหตุ, เช่น ใบก็บังเหตุร่วงประจักษ์ตา. (ขุนช้างขุนแผน).
บังเหิน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เหาะ, บิน.	บังเหิน ก. เหาะ, บิน.
บังเหียน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องบังคับม้าให้ไปในทางที่ต้องการ ทําด้วยเหล็กหรือไม้ใส่ผ่าปากม้า ที่ปลายมีห่วง ๒ ข้างสําหรับผูกสายบังเหียนโยงไว้ให้ผู้ขี่ถือ, โดยปริยายหมายความว่า อํานาจบังคับบัญชาให้เป็นไปในทางที่ต้องการ เช่น ถือบังเหียนการปกครองบ้านเมือง กุมบังเหียน.	บังเหียน น. เครื่องบังคับม้าให้ไปในทางที่ต้องการ ทําด้วยเหล็กหรือไม้ใส่ผ่าปากม้า ที่ปลายมีห่วง ๒ ข้างสําหรับผูกสายบังเหียนโยงไว้ให้ผู้ขี่ถือ, โดยปริยายหมายความว่า อํานาจบังคับบัญชาให้เป็นไปในทางที่ต้องการ เช่น ถือบังเหียนการปกครองบ้านเมือง กุมบังเหียน.
บังอร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-ออ-อ่าง-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง นาง; เด็ก ๆ ที่กําลังน่ารัก เช่น เมื่อทอดพระเนตรเห็นสองบังอรอรรคปิโยรส.	บังอร น. นาง; เด็ก ๆ ที่กําลังน่ารัก เช่น เมื่อทอดพระเนตรเห็นสองบังอรอรรคปิโยรส.
บังอวจ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-ออ-อ่าง-วอ-แหวน-จอ-จาน	[–อวด] เป็นคำนาม หมายถึง หน้าต่าง. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร บงฺอัวจ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู-พิน-ทุ-ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-จอ-จาน.	บังอวจ [–อวด] น. หน้าต่าง. (ข. บงฺอัวจ).
บังอาจ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง กล้าแสดงกล้าทําด้วยทะนงใจหรือฮึกเหิม โดยไม่ยําเกรงหรือไม่รู้จักสูงตํ่า, กล้าละเมิดกฎหมาย.	บังอาจ ก. กล้าแสดงกล้าทําด้วยทะนงใจหรือฮึกเหิม โดยไม่ยําเกรงหรือไม่รู้จักสูงตํ่า, กล้าละเมิดกฎหมาย.
บังอิง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง พนัก. เป็นคำกริยา หมายถึง อิง, พิง.	บังอิง น. พนัก. ก. อิง, พิง.
บังอูร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ	[บังอูน] เป็นคำกริยา หมายถึง ตก, ตกลง; ยอบลง. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร บงฺอุร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู-พิน-ทุ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ ว่า ฝนตก .	บังอูร [บังอูน] ก. ตก, ตกลง; ยอบลง. (ข. บงฺอุร ว่า ฝนตก).
บังเอิญ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ยอ-หยิง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัวหรือไม่คาดหมาย, เผอิญ.	บังเอิญ ว. ที่เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัวหรือไม่คาดหมาย, เผอิญ.
บัญจก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-จอ-จาน-กอ-ไก่	[บันจก] เป็นคำนาม หมายถึง หมวด ๕, ประชุม ๕, เช่น ขันธบัญจก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปญฺจก เขียนว่า ปอ-ปลา-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-จอ-จาน-กอ-ไก่.	บัญจก [บันจก] น. หมวด ๕, ประชุม ๕, เช่น ขันธบัญจก. (ป. ปญฺจก).
บัญจรงค์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-จอ-จาน-รอ-เรือ-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	[บันจะรง] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง เบญจรงค์ เช่น เอาผ้าบัญจรงค์อันงาม. (จารึกวัดป่ามะม่วง หลักที่ ๕ ด้านที่ ๓).	บัญจรงค์ [บันจะรง] (แบบ) น. เบญจรงค์ เช่น เอาผ้าบัญจรงค์อันงาม. (จารึกวัดป่ามะม่วง หลักที่ ๕ ด้านที่ ๓).
บัญชร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ชอ-ช้าง-รอ-เรือ	[บันชอน] เป็นคำนาม หมายถึง กรง, ซี่กรง; หน้าต่าง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปญฺชร เขียนว่า ปอ-ปลา-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง-รอ-เรือ.	บัญชร [บันชอน] น. กรง, ซี่กรง; หน้าต่าง. (ป., ส. ปญฺชร).
บัญชา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง คําสั่งของผู้มีอํานาจบังคับในการปกครอง. เป็นคำกริยา หมายถึง สั่งการตามอํานาจหน้าที่.	บัญชา น. คําสั่งของผู้มีอํานาจบังคับในการปกครอง. ก. สั่งการตามอํานาจหน้าที่.
บัญชาการ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำกริยา หมายถึง สั่งการงานตามอํานาจหน้าที่.	บัญชาการ ก. สั่งการงานตามอํานาจหน้าที่.
บัญชี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง สมุดหรือกระดาษสําหรับจดรายการต่าง ๆ ไว้เป็นหลักฐาน เช่น บัญชีเงินสด บัญชีพัสดุ บัญชีพล บัญชีเรียกชื่อ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปญฺชิ เขียนว่า ปอ-ปลา-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ.	บัญชี น. สมุดหรือกระดาษสําหรับจดรายการต่าง ๆ ไว้เป็นหลักฐาน เช่น บัญชีเงินสด บัญชีพัสดุ บัญชีพล บัญชีเรียกชื่อ. (ส. ปญฺชิ).
บัญชีกระแสรายวัน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-สอ-เสือ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง บัญชีเงินฝากธนาคาร ซึ่งผู้ฝากสามารถถอนเงินได้ทุกเวลา.	บัญชีกระแสรายวัน น. บัญชีเงินฝากธนาคาร ซึ่งผู้ฝากสามารถถอนเงินได้ทุกเวลา.
บัญชีเดินสะพัด เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัญญาซึ่งบุคคล ๒ คนตกลงกันว่าสืบแต่นั้นไปหรือในชั่วเวลากําหนดอันใดอันหนึ่ง ให้ตัดทอนบัญชีหนี้ทั้งหมดหรือแต่บางส่วนอันเกิดขึ้นแต่กิจการในระหว่างเขาทั้ง ๒ นั้นหักกลบลบกัน และคงชําระแต่ส่วนที่เป็นจํานวนคงเหลือโดยดุลภาค.	บัญชีเดินสะพัด (กฎ) น. ชื่อสัญญาซึ่งบุคคล ๒ คนตกลงกันว่าสืบแต่นั้นไปหรือในชั่วเวลากําหนดอันใดอันหนึ่ง ให้ตัดทอนบัญชีหนี้ทั้งหมดหรือแต่บางส่วนอันเกิดขึ้นแต่กิจการในระหว่างเขาทั้ง ๒ นั้นหักกลบลบกัน และคงชําระแต่ส่วนที่เป็นจํานวนคงเหลือโดยดุลภาค.
บัญญัติ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[บันหฺยัด] เป็นคำนาม หมายถึง ข้อความที่ตราหรือกําหนดขึ้นไว้เป็นข้อบังคับ เป็นหลักเกณฑ์ หรือเป็นกฎหมาย เช่น พระราชบัญญัติ พุทธบัญญัติ บัญญัติ ๑๐ ประการ. เป็นคำกริยา หมายถึง ตราหรือกําหนดขึ้นไว้เป็นข้อบังคับ เป็นหลักเกณฑ์ หรือเป็นกฎหมาย เช่น บัญญัติศัพท์ บัญญัติกฎหมาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปญฺตฺติ เขียนว่า ปอ-ปลา-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	บัญญัติ [บันหฺยัด] น. ข้อความที่ตราหรือกําหนดขึ้นไว้เป็นข้อบังคับ เป็นหลักเกณฑ์ หรือเป็นกฎหมาย เช่น พระราชบัญญัติ พุทธบัญญัติ บัญญัติ ๑๐ ประการ. ก. ตราหรือกําหนดขึ้นไว้เป็นข้อบังคับ เป็นหลักเกณฑ์ หรือเป็นกฎหมาย เช่น บัญญัติศัพท์ บัญญัติกฎหมาย. (ป. ปญฺตฺติ).
บัญญัติไตรยางศ์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สอ-สา-ลา-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง วิธีเลขอย่างหนึ่ง ซึ่งกําหนดส่วนสัมพันธ์ของเลข ๓ จํานวนเพื่อหาจํานวนที่ ๔ โดยวิธีเทียบหา ๑ ก่อน แล้วจึงไปหาส่วนที่ต้องการ ด้วยการนําเลขทั้ง ๓ จํานวนที่กําหนดให้และที่ให้หามาคูณหารกันเป็น ๓ ขั้น.	บัญญัติไตรยางศ์ น. วิธีเลขอย่างหนึ่ง ซึ่งกําหนดส่วนสัมพันธ์ของเลข ๓ จํานวนเพื่อหาจํานวนที่ ๔ โดยวิธีเทียบหา ๑ ก่อน แล้วจึงไปหาส่วนที่ต้องการ ด้วยการนําเลขทั้ง ๓ จํานวนที่กําหนดให้และที่ให้หามาคูณหารกันเป็น ๓ ขั้น.
บัญหา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ข้อที่ต้องคิดต้องแก้, เรื่องที่ต้องปรึกษาหารือ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปญฺห เขียนว่า ปอ-ปลา-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-หอ-หีบ.	บัญหา น. ข้อที่ต้องคิดต้องแก้, เรื่องที่ต้องปรึกษาหารือ. (ป. ปญฺห).
บัฏ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-ปะ-ตัก	เป็นคำนาม หมายถึง ผืนผ้า, แผ่น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปฏ เขียนว่า ปอ-ปลา-ตอ-ปะ-ตัก.	บัฏ น. ผืนผ้า, แผ่น. (ป., ส. ปฏ).
บัฐยาพฤต เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ถอ-ถาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-รอ-รึ-ตอ-เต่า	[บัดถะหฺยาพฺรึด] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อฉันท์ชนิดหนึ่งซึ่งกําหนดด้วยอักษร ๓๒ คํา มี ๔ บาท บาทละ ๘ คํา, ปัฐยาวัต หรือ อัษฎกฉันท์ ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ปฐฺยาวตฺต เขียนว่า ปอ-ปลา-ถอ-ถาน-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	บัฐยาพฤต [บัดถะหฺยาพฺรึด] น. ชื่อฉันท์ชนิดหนึ่งซึ่งกําหนดด้วยอักษร ๓๒ คํา มี ๔ บาท บาทละ ๘ คํา, ปัฐยาวัต หรือ อัษฎกฉันท์ ก็เรียก. (ส.; ป. ปฐฺยาวตฺต).
บัณฑร, บัณฑร– บัณฑร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-รอ-เรือ บัณฑร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-รอ-เรือ	[บันทอน, บันทะระ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ขาวเหลือง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปณฺฑุ เขียนว่า ปอ-ปลา-นอ-เนน-พิน-ทุ-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อุ และมาจากภาษาสันสกฤต ปาณฺฑร เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-พิน-ทุ-ทอ-มน-โท-รอ-เรือ. (แผลงมาจาก บัณฑุ).	บัณฑร, บัณฑร– [บันทอน, บันทะระ–] ว. ขาวเหลือง. (ป. ปณฺฑุ; ส. ปาณฺฑร). (แผลงมาจาก บัณฑุ).
บัณฑรนาค เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-รอ-เรือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย	เป็นคำนาม หมายถึง ช้างเผือก.	บัณฑรนาค น. ช้างเผือก.
บัณฑรหัตถี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-รอ-เรือ-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อช้างตระกูล ๑ ใน ๑๐ ตระกูล กายสีขาวดังเขาไกรลาส.	บัณฑรหัตถี น. ชื่อช้างตระกูล ๑ ใน ๑๐ ตระกูล กายสีขาวดังเขาไกรลาส.
บัณฑิต เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	[บันดิด] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ทรงความรู้, ผู้มีปัญญา, นักปราชญ์, ผู้สําเร็จการศึกษาขั้นปริญญาซึ่งมี ๓ ขั้น คือ ปริญญาตรี ปริญญาโท ปริญญาเอก เรียกว่า บัณฑิต มหาบัณฑิต ดุษฎีบัณฑิต, ผู้มีความสามารถเป็นพิเศษโดยกําเนิด เช่น คนนี้เป็นบัณฑิตในทางเล่นดนตรี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปณฺฑิต เขียนว่า ปอ-ปลา-นอ-เนน-พิน-ทุ-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า.	บัณฑิต [บันดิด] น. ผู้ทรงความรู้, ผู้มีปัญญา, นักปราชญ์, ผู้สําเร็จการศึกษาขั้นปริญญาซึ่งมี ๓ ขั้น คือ ปริญญาตรี ปริญญาโท ปริญญาเอก เรียกว่า บัณฑิต มหาบัณฑิต ดุษฎีบัณฑิต, ผู้มีความสามารถเป็นพิเศษโดยกําเนิด เช่น คนนี้เป็นบัณฑิตในทางเล่นดนตรี. (ป., ส. ปณฺฑิต).
บัณฑิตย์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[บันดิด] เป็นคำนาม หมายถึง ความรอบรู้, การเรียน, ความเป็นบัณฑิต. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปาณฺฑิตฺย เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-พิน-ทุ-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี ปณฺฑิจฺจ เขียนว่า ปอ-ปลา-นอ-เนน-พิน-ทุ-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน.	บัณฑิตย์ [บันดิด] น. ความรอบรู้, การเรียน, ความเป็นบัณฑิต. (ส. ปาณฺฑิตฺย; ป. ปณฺฑิจฺจ).
บัณฑุ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อุ	[บันดุ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เหลืองอ่อน, ขาวเหลือง, ซีด. เป็นคำนาม หมายถึง ช้างเผือก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปณฺฑุ เขียนว่า ปอ-ปลา-นอ-เนน-พิน-ทุ-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อุ และมาจากภาษาสันสกฤต ปาณฺฑุ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-พิน-ทุ-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อุ.	บัณฑุ [บันดุ] ว. เหลืองอ่อน, ขาวเหลือง, ซีด. น. ช้างเผือก. (ป. ปณฺฑุ; ส. ปาณฺฑุ).
บัณฑุกัมพล เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-พอ-พาน-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าขนสัตว์สีเหลือง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปณฺฑุกมฺพล เขียนว่า ปอ-ปลา-นอ-เนน-พิน-ทุ-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-มอ-ม้า-พิน-ทุ-พอ-พาน-ลอ-ลิง.	บัณฑุกัมพล น. ผ้าขนสัตว์สีเหลือง. (ป. ปณฺฑุกมฺพล).
บัณฑุกัมพลศิลาอาสน์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง แท่นหินมีสีดุจผ้ากัมพลเหลือง เป็นที่สถิตของพระอินทร์.	บัณฑุกัมพลศิลาอาสน์ น. แท่นหินมีสีดุจผ้ากัมพลเหลือง เป็นที่สถิตของพระอินทร์.
บัณฑุนาค เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย	เป็นคำนาม หมายถึง ช้างเผือก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปาณฺฑุนาค เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-พิน-ทุ-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย.	บัณฑุนาค น. ช้างเผือก. (ส. ปาณฺฑุนาค).
บัณฑุโรค เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-คอ-ควาย	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง โรคผอมเหลือง, โรคเพื่อดี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปณฺฑุโรค เขียนว่า ปอ-ปลา-นอ-เนน-พิน-ทุ-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-คอ-ควาย.	บัณฑุโรค (แบบ) น. โรคผอมเหลือง, โรคเพื่อดี. (ป. ปณฺฑุโรค).
บัณฑูร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ	[บันทูน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำนาม หมายถึง คําสั่ง, คําสั่งกรมพระราชวังบวร.	บัณฑูร [บันทูน] (ราชา) น. คําสั่ง, คําสั่งกรมพระราชวังบวร.
บัณเฑาะก์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-สะ-หระ-เอ-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-ทัน-ทะ-คาด	[บันเดาะ] เป็นคำนาม หมายถึง กะเทย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปณฺฑก เขียนว่า ปอ-ปลา-นอ-เนน-พิน-ทุ-ทอ-มน-โท-กอ-ไก่ อภิธาน เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ว่า กะเทย, ชิลเดอร์ และมอร์เนียร์ วิลเลียม ว่า ขันที .	บัณเฑาะก์ [บันเดาะ] น. กะเทย. (ป., ส. ปณฺฑก อภิธาน ว่า กะเทย, ชิลเดอร์ และมอร์เนียร์ วิลเลียม ว่า ขันที).
บัณเฑาะว์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-สะ-หระ-เอ-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-ทัน-ทะ-คาด	[บันเดาะ] เป็นคำนาม หมายถึง กลองสองหน้าขนาดเล็กชนิดหนึ่งมีหลักอยู่ตอนบน ผูกตุ้มห้อยลงมาทางหน้ากลอง ใช้ไกวให้ตุ้มแกว่งกระทบหน้ากลองทั้ง ๒ ข้าง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปณว เขียนว่า ปอ-ปลา-นอ-เนน-วอ-แหวน และมาจากภาษาสันสกฤต ปฺรณว เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-นอ-เนน-วอ-แหวน.	บัณเฑาะว์ [บันเดาะ] น. กลองสองหน้าขนาดเล็กชนิดหนึ่งมีหลักอยู่ตอนบน ผูกตุ้มห้อยลงมาทางหน้ากลอง ใช้ไกวให้ตุ้มแกว่งกระทบหน้ากลองทั้ง ๒ ข้าง. (ป. ปณว; ส. ปฺรณว).
บัณณาส เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	[บันนาด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ห้าสิบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปณฺณาส เขียนว่า ปอ-ปลา-นอ-เนน-พิน-ทุ-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ.	บัณณาส [บันนาด] ว. ห้าสิบ. (ป. ปณฺณาส).
บัณรส เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-รอ-เรือ-สอ-เสือ	[บันนะรด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สิบห้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปณฺณรส เขียนว่า ปอ-ปลา-นอ-เนน-พิน-ทุ-นอ-เนน-รอ-เรือ-สอ-เสือ.	บัณรส [บันนะรด] ว. สิบห้า. (ป. ปณฺณรส).
บัณรสี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-รอ-เรือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี	[บันนะระสี] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ ๑๕, ใช้กับคําว่า ดิถี เช่น บัณรสีดิถี = วัน ๑๕ คํ่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปณฺณรสี เขียนว่า ปอ-ปลา-นอ-เนน-พิน-ทุ-นอ-เนน-รอ-เรือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี.	บัณรสี [บันนะระสี] ว. ที่ ๑๕, ใช้กับคําว่า ดิถี เช่น บัณรสีดิถี = วัน ๑๕ คํ่า. (ป. ปณฺณรสี).
บัด เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง เวลา, เมื่อ, ครั้ง, คราว; ทันใด.	บัด น. เวลา, เมื่อ, ครั้ง, คราว; ทันใด.
บัดใจ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ประเดี๋ยว, ทันใด.	บัดใจ ว. ประเดี๋ยว, ทันใด.
บัดดล เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทันใดนั้น.	บัดดล ว. ทันใดนั้น.
บัดเดี๋ยว เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-ไม้-จัด-ตะ-วา-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ประเดี๋ยว.	บัดเดี๋ยว ว. ประเดี๋ยว.
บัดนั้น เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คําขึ้นต้นข้อความของบทละคร (ใช้แก่ตัวละครที่ไม่ใช่ตัวเจ้าหรือมิได้เป็นตัวเอกในตอนนั้น ๆ).	บัดนั้น ว. คําขึ้นต้นข้อความของบทละคร (ใช้แก่ตัวละครที่ไม่ใช่ตัวเจ้าหรือมิได้เป็นตัวเอกในตอนนั้น ๆ).
บัดนี้ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ขณะนี้, เดี๋ยวนี้, เช่น บัดนี้ได้เสนอเรื่องมาให้พิจารณาแล้ว.	บัดนี้ ว. ขณะนี้, เดี๋ยวนี้, เช่น บัดนี้ได้เสนอเรื่องมาให้พิจารณาแล้ว.
บัดแบ่ง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-แอ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง กึ่งเวลา.	บัดแบ่ง น. กึ่งเวลา.
บัดแมล่ง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-งอ-งู	[–มะแล่ง] เป็นคำนาม หมายถึง เวลาบ่ายเย็น.	บัดแมล่ง [–มะแล่ง] น. เวลาบ่ายเย็น.
บัดกรี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	[บัดกฺรี] เป็นคำกริยา หมายถึง เชื่อมหรือประสานโลหะให้ติดกัน.	บัดกรี [บัดกฺรี] ก. เชื่อมหรือประสานโลหะให้ติดกัน.
บัดซบ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-ซอ-โซ่-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สิ้นดี, มักใช้ประกอบกับคํา โง่ เซ่อ หรือ เซอะ เช่น โง่บัดซบ.	บัดซบ ว. สิ้นดี, มักใช้ประกอบกับคํา โง่ เซ่อ หรือ เซอะ เช่น โง่บัดซบ.
บัดบง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง สูญหาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร บาต่ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-ไม้-เอก ว่า หาย, บง่ ว่า เสียไป .	บัดบง ก. สูญหาย. (ข. บาต่ ว่า หาย, บง่ ว่า เสียไป).
บัดสี, บัดสีบัดเถลิง บัดสี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี บัดสีบัดเถลิง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ถอ-ถุง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	[–ถะเหฺลิง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง น่าอับอายขายหน้า เป็นที่น่ารังเกียจ.	บัดสี, บัดสีบัดเถลิง [–ถะเหฺลิง] ว. น่าอับอายขายหน้า เป็นที่น่ารังเกียจ.
บัตร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[บัด] เป็นคำนาม หมายถึง แผ่นเอกสารแสดงสิทธิของผู้ใช้เป็นต้น มักทําด้วยกระดาษรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า เช่น บัตรประจําตัว บัตรเลือกตั้ง บัตรสมนาคุณ; ภาชนะทําด้วยกาบกล้วย เป็นรูปกระบะสําหรับวางเครื่องเซ่นสังเวย, ถ้าทําเป็นรูปสามเหลี่ยม เรียกว่า บัตรคางหมู, ถ้าทําเป็นรูปสี่เหลี่ยม เรียกว่า บัตรกรุงพาลี หรือ บัตรพระภูมิ; ใบไม้, กลีบดอกไม้ เช่น ปทุมบัตร; ขนปีก, ปีก เช่น หากันกระสันโบย บัตรเรียกมารังเรียง. ในวงเล็บ มาจาก สมุทรโฆษคำฉันท์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๘ ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปตฺร เขียนว่า ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ และมาจากภาษาบาลี ปตฺต เขียนว่า ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	บัตร [บัด] น. แผ่นเอกสารแสดงสิทธิของผู้ใช้เป็นต้น มักทําด้วยกระดาษรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า เช่น บัตรประจําตัว บัตรเลือกตั้ง บัตรสมนาคุณ; ภาชนะทําด้วยกาบกล้วย เป็นรูปกระบะสําหรับวางเครื่องเซ่นสังเวย, ถ้าทําเป็นรูปสามเหลี่ยม เรียกว่า บัตรคางหมู, ถ้าทําเป็นรูปสี่เหลี่ยม เรียกว่า บัตรกรุงพาลี หรือ บัตรพระภูมิ; ใบไม้, กลีบดอกไม้ เช่น ปทุมบัตร; ขนปีก, ปีก เช่น หากันกระสันโบย บัตรเรียกมารังเรียง. (สมุทรโฆษ). (ส. ปตฺร; ป. ปตฺต).
บัตรกรุงพาลี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ภาชนะทำด้วยกาบกล้วย เป็นรูปกระบะสี่เหลี่ยม สำหรับวางเครื่องเซ่นสังเวย, บัตรพระภูมิ ก็เรียก, เรียกสั้น ๆ ว่า บัตรพลี.	บัตรกรุงพาลี น. ภาชนะทำด้วยกาบกล้วย เป็นรูปกระบะสี่เหลี่ยม สำหรับวางเครื่องเซ่นสังเวย, บัตรพระภูมิ ก็เรียก, เรียกสั้น ๆ ว่า บัตรพลี.
บัตรเครดิต เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง บัตรซึ่งสถาบันการเงินหรือธุรกิจออกให้แก่ผู้บริโภคที่เป็นสมาชิก เพื่อให้ชำระค่าสินค้าหรือบริการจากสถานการค้าหรือธุรกิจที่รับบัตรนั้นแทนการชำระด้วยเงินสด. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ credit เขียนว่า ซี-อา-อี-ดี-ไอ-ที card เขียนว่า ซี-เอ-อา-ดี .	บัตรเครดิต น. บัตรซึ่งสถาบันการเงินหรือธุรกิจออกให้แก่ผู้บริโภคที่เป็นสมาชิก เพื่อให้ชำระค่าสินค้าหรือบริการจากสถานการค้าหรือธุรกิจที่รับบัตรนั้นแทนการชำระด้วยเงินสด. (อ. credit card).
บัตรเทวดา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกสิ่งที่ประกอบด้วยก้านกล้วย ๔ ก้านตั้งเป็นเสาทําเป็นรูปสี่เหลี่ยมเรียวตรงขึ้นไปแล้วรวบยอดปักแผ่นรูปเทวดาที่จะสังเวย ระหว่างร่วมในเสาทํากระบะกาบกล้วยเรียงขึ้นไปเป็นชั้น ๆ สําหรับวางเครื่องสังเวยเทวดา, เรียกสั้น ๆ ว่า บัตร ก็มี.	บัตรเทวดา น. เรียกสิ่งที่ประกอบด้วยก้านกล้วย ๔ ก้านตั้งเป็นเสาทําเป็นรูปสี่เหลี่ยมเรียวตรงขึ้นไปแล้วรวบยอดปักแผ่นรูปเทวดาที่จะสังเวย ระหว่างร่วมในเสาทํากระบะกาบกล้วยเรียงขึ้นไปเป็นชั้น ๆ สําหรับวางเครื่องสังเวยเทวดา, เรียกสั้น ๆ ว่า บัตร ก็มี.
บัตรธนาคาร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทอ-ทง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง บัตรที่ธนาคารแห่งประเทศไทยออกใช้เป็นเงินตรา.	บัตรธนาคาร (กฎ) น. บัตรที่ธนาคารแห่งประเทศไทยออกใช้เป็นเงินตรา.
บัตรพลี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี	[บัดพะลี] เป็นคำนาม หมายถึง ภาชนะทำด้วยกาบกล้วย เป็นรูปกระบะสี่เหลี่ยม สำหรับวางเครื่องเซ่นสังเวย, เรียกเต็มว่า บัตรกรุงพาลี, ถ้าทำเป็นรูปสามเหลี่ยม เรียกว่า บัตรคางหมู, ถ้ามีเสาธงประกอบตั้งแต่ ๔ เสาขึ้นไป เรียกว่า บัตรพระเกตุ, ถ้าทำเป็นรูปสี่เหลี่ยม มียอด เรียกว่า บัตรนพเคราะห์.	บัตรพลี [บัดพะลี] น. ภาชนะทำด้วยกาบกล้วย เป็นรูปกระบะสี่เหลี่ยม สำหรับวางเครื่องเซ่นสังเวย, เรียกเต็มว่า บัตรกรุงพาลี, ถ้าทำเป็นรูปสามเหลี่ยม เรียกว่า บัตรคางหมู, ถ้ามีเสาธงประกอบตั้งแต่ ๔ เสาขึ้นไป เรียกว่า บัตรพระเกตุ, ถ้าทำเป็นรูปสี่เหลี่ยม มียอด เรียกว่า บัตรนพเคราะห์.
บัตรสนเท่ห์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-เอก-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง จดหมายฟ้องหรือกล่าวโทษผู้อื่นโดยมิได้ลงชื่อหรือไม่ลงชื่อจริงของผู้เขียน.	บัตรสนเท่ห์ น. จดหมายฟ้องหรือกล่าวโทษผู้อื่นโดยมิได้ลงชื่อหรือไม่ลงชื่อจริงของผู้เขียน.
บัตรสินเชื่อ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง บัตรเครดิต.	บัตรสินเชื่อ น. บัตรเครดิต.
บัตรหมาย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง หนังสือเกณฑ์ในทางราชการ.	บัตรหมาย น. หนังสือเกณฑ์ในทางราชการ.
บัทม์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-มอ-ม้า-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ปัทม์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปทฺม เขียนว่า ปอ-ปลา-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-มอ-ม้า และมาจากภาษาบาลี ปทุม เขียนว่า ปอ-ปลา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า. ในวงเล็บ ดู บัว เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน.	บัทม์ น. ปัทม์. (ส. ปทฺม; ป. ปทุม). (ดู บัว).
บัน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง จั่ว (หน้าจั่วของปราสาท โบสถ์ วิหาร เรียกว่า หน้าบัน).	บัน ๑ น. จั่ว (หน้าจั่วของปราสาท โบสถ์ วิหาร เรียกว่า หน้าบัน).
บันแถลง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ถอ-ถุง-ลอ-ลิง-งอ-งู	[–ถะแหฺลง] เป็นคำนาม หมายถึง หน้าบันขนาดเล็ก ใช้ประดับเป็นกระจัง.	บันแถลง [–ถะแหฺลง] น. หน้าบันขนาดเล็ก ใช้ประดับเป็นกระจัง.
บัน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง ผัน, ผิน.	บัน ๒ ก. ผัน, ผิน.
บัน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู ความหมายที่ ๓	เป็นคำกริยา หมายถึง เบา, น้อย, เช่น มัวเมาไม่บัน. ในวงเล็บ มาจาก ประชุมบทละครดึกดำบรรพ์ ฉบับหลวง พ.ศ. ๒๔๖๗.	บัน ๓ ก. เบา, น้อย, เช่น มัวเมาไม่บัน. (ดึกดําบรรพ์).
บันเบา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง น้อย (โดยมากมักใช้ในทางปฏิเสธหรือเป็นเชิงคําถาม) เช่น ไม่บันเบา เรื่องนี้น่าสนใจบันเบาไปหรือ.	บันเบา ว. น้อย (โดยมากมักใช้ในทางปฏิเสธหรือเป็นเชิงคําถาม) เช่น ไม่บันเบา เรื่องนี้น่าสนใจบันเบาไปหรือ.
บั่น เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ตัดให้สั้น, ตัดให้เป็นท่อน ๆ.	บั่น ก. ตัดให้สั้น, ตัดให้เป็นท่อน ๆ.
บั่นทอน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้สั้นหรือลดน้อยลง เช่น บั่นทอนอายุ บั่นทอนกําลัง, ทําให้เสียกําลังใจ ในคําว่า บั่นทอนจิตใจ.	บั่นทอน ก. ทําให้สั้นหรือลดน้อยลง เช่น บั่นทอนอายุ บั่นทอนกําลัง, ทําให้เสียกําลังใจ ในคําว่า บั่นทอนจิตใจ.
บั้น เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ครึ่งหนึ่งหรือตอนหนึ่งของสิ่งที่แบ่งออกเป็น ๒ ส่วนเท่า ๆ กัน เช่น บั้นต้น บั้นปลาย. เป็นคำสันธาน หมายถึง ฝ่ายว่า, ส่วนว่า.	บั้น ๑ น. ครึ่งหนึ่งหรือตอนหนึ่งของสิ่งที่แบ่งออกเป็น ๒ ส่วนเท่า ๆ กัน เช่น บั้นต้น บั้นปลาย. สัน. ฝ่ายว่า, ส่วนว่า.
บั้นท้าย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ตอนท้าย, ส่วนท้าย; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ตะโพก, ก้น, (ใช้แก่หญิง).	บั้นท้าย น. ตอนท้าย, ส่วนท้าย; (ปาก) ตะโพก, ก้น, (ใช้แก่หญิง).
บั้นปลาย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ตอนท้าย เช่น บั้นปลายของชีวิต.	บั้นปลาย น. ตอนท้าย เช่น บั้นปลายของชีวิต.
บั้นพระองค์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ออ-อ่าง-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำนาม หมายถึง บั้นเอว.	บั้นพระองค์ (ราชา) น. บั้นเอว.
บั้นเอว เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนกลางของร่างกายระหว่างชายโครงกับกระดูกตะโพกทั้ง ๒ ข้าง, กะเอว สะเอว หรือ เอว ก็ว่า.	บั้นเอว น. ส่วนกลางของร่างกายระหว่างชายโครงกับกระดูกตะโพกทั้ง ๒ ข้าง, กะเอว สะเอว หรือ เอว ก็ว่า.
บั้น เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมาตราตวงข้าว ๒ บั้น เป็น ๑ เกวียน.	บั้น ๒ น. ชื่อมาตราตวงข้าว ๒ บั้น เป็น ๑ เกวียน.
บั้นหลวง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมาตราตวงตามวิธีประเพณี มีอัตราเท่ากับ ๑,๐๐๐ ลิตร.	บั้นหลวง น. ชื่อมาตราตวงตามวิธีประเพณี มีอัตราเท่ากับ ๑,๐๐๐ ลิตร.
บันกวด เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-กอ-ไก่-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง รัด, ผูก, เช่น กรรณบันกวดพู่แก้ว. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ ทานกัณฑ์.	บันกวด (โบ) ก. รัด, ผูก, เช่น กรรณบันกวดพู่แก้ว. (ม. คำหลวง ทานกัณฑ์).
บันจวบ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-จอ-จาน-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง ตกแต่ง.	บันจวบ ก. ตกแต่ง.
บันจอย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-จอ-จาน-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง บรรจง.	บันจอย (โบ) ก. บรรจง.
บันดล เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้บังเกิดขึ้น.	บันดล ก. ทําให้บังเกิดขึ้น.
บันดาล เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	เป็นคำกริยา หมายถึง ให้เกิดมีขึ้นเป็นขึ้นด้วยแรงอํานาจของสิ่งใดสิ่งหนึ่ง เช่น บุญบันดาล บันดาลโทสะ.	บันดาล ก. ให้เกิดมีขึ้นเป็นขึ้นด้วยแรงอํานาจของสิ่งใดสิ่งหนึ่ง เช่น บุญบันดาล บันดาลโทสะ.
บันเดิน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้เดิน.	บันเดิน ก. ทําให้เดิน.
บันโดย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-โอ-ดอ-เด็ก-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง พลอยแสดง เช่น บันโดยหรรษา; ดําเนินตาม, เอาอย่าง, ยินยอม, คล้อยตาม.	บันโดย ก. พลอยแสดง เช่น บันโดยหรรษา; ดําเนินตาม, เอาอย่าง, ยินยอม, คล้อยตาม.
บันได เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่ทําเป็นขั้น ๆ สําหรับก้าวขึ้นลง, กระได ก็ว่า, โดยปริยายหมายถึงบุคคลหรือสิ่งที่อาศัยใช้ไต่เต้าขึ้นไปสู่ฐานะหรือตําแหน่งที่สูงขึ้นไป.	บันได น. สิ่งที่ทําเป็นขั้น ๆ สําหรับก้าวขึ้นลง, กระได ก็ว่า, โดยปริยายหมายถึงบุคคลหรือสิ่งที่อาศัยใช้ไต่เต้าขึ้นไปสู่ฐานะหรือตําแหน่งที่สูงขึ้นไป.
บันไดแก้ว เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-ไม้-โท-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ที่รองพระคัมภีร์และลานสําหรับจารหนังสือ, ที่สําหรับพาดพระแสง.	บันไดแก้ว น. ที่รองพระคัมภีร์และลานสําหรับจารหนังสือ, ที่สําหรับพาดพระแสง.
บันไดลิง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง บันไดเชือกที่ตรึงติดเฉพาะส่วนบน ใช้ไต่ขึ้นที่สูงหรือไต่ลงที่ตํ่า, กระไดลิง ก็ว่า.	บันไดลิง ๑ น. บันไดเชือกที่ตรึงติดเฉพาะส่วนบน ใช้ไต่ขึ้นที่สูงหรือไต่ลงที่ตํ่า, กระไดลิง ก็ว่า.
บันไดเลื่อน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง บันไดที่เคลื่อนได้ด้วยกําลังไฟฟ้า.	บันไดเลื่อน น. บันไดที่เคลื่อนได้ด้วยกําลังไฟฟ้า.
บันไดลิง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู ความหมายที่ ๑	ดูใน บันได เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก.	บันไดลิง ๑ ดูใน บันได.
บันไดลิง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู ความหมายที่ ๒	ดู กระไดลิง เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู ความหมายที่ ๒.	บันไดลิง ๒ ดู กระไดลิง ๒.
บันทึก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง จดข้อความเพื่อช่วยความทรงจําหรือเพื่อเป็นหลักฐาน, จดหรือถ่ายทําไว้เพื่อช่วยความจําหรือเพื่อเป็นหลักฐาน, เช่น บันทึกรายงานการประชุม บันทึกภาพ บันทึกเสียง, จดย่อ ๆ ไว้เพื่อให้รู้เรื่องเดิม; ย่นย่อ, ทําให้สั้น, เช่น บันทึกมรรคา. เป็นคำนาม หมายถึง ข้อความที่จดไว้เพื่อช่วยความทรงจําหรือเพื่อเป็นหลักฐาน, ข้อความที่นํามาจดย่อ ๆ ไว้เพื่อให้รู้เรื่องเดิม; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง หนังสือที่พนักงานฝ่ายปกครองหรือตํารวจจดไว้เป็นหลักฐานในการสอบสวนความผิดอาญา รวมทั้งบันทึกคําร้องทุกข์และคํากล่าวโทษด้วย.	บันทึก ก. จดข้อความเพื่อช่วยความทรงจําหรือเพื่อเป็นหลักฐาน, จดหรือถ่ายทําไว้เพื่อช่วยความจําหรือเพื่อเป็นหลักฐาน, เช่น บันทึกรายงานการประชุม บันทึกภาพ บันทึกเสียง, จดย่อ ๆ ไว้เพื่อให้รู้เรื่องเดิม; ย่นย่อ, ทําให้สั้น, เช่น บันทึกมรรคา. น. ข้อความที่จดไว้เพื่อช่วยความทรงจําหรือเพื่อเป็นหลักฐาน, ข้อความที่นํามาจดย่อ ๆ ไว้เพื่อให้รู้เรื่องเดิม; (กฎ) หนังสือที่พนักงานฝ่ายปกครองหรือตํารวจจดไว้เป็นหลักฐานในการสอบสวนความผิดอาญา รวมทั้งบันทึกคําร้องทุกข์และคํากล่าวโทษด้วย.
บันทึง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อึ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง บ่นถึง, คอย. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	บันทึง ก. บ่นถึง, คอย. (ช.).
บันเทิง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เบิกบาน, รื่นเริง; ทําให้รู้สึกสนุก เช่น รายการบันเทิง, บำเทิง หรือ ประเทิง ก็ว่า.	บันเทิง ก. เบิกบาน, รื่นเริง; ทําให้รู้สึกสนุก เช่น รายการบันเทิง, บำเทิง หรือ ประเทิง ก็ว่า.
บันเทิงคดี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-คอ-ควาย-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง เรื่องที่เขียนหรือแต่งขึ้นโดยมุ่งให้ความบันเทิงแก่ผู้อ่าน.	บันเทิงคดี น. เรื่องที่เขียนหรือแต่งขึ้นโดยมุ่งให้ความบันเทิงแก่ผู้อ่าน.
บันยะบันยัง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พอสัณฐานประมาณ, พอสมควร.	บันยะบันยัง ว. พอสัณฐานประมาณ, พอสมควร.
บันลือ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง เปล่งเสียงดังก้อง เช่น บันลือสีหนาท; โด่งดัง, เลื่องลือ, เช่น ข่าวบันลือโลก.	บันลือ ก. เปล่งเสียงดังก้อง เช่น บันลือสีหนาท; โด่งดัง, เลื่องลือ, เช่น ข่าวบันลือโลก.
บันเหิน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เหาะไป, บินไป.	บันเหิน ก. เหาะไป, บินไป.
บัปผาสะ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ปอด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปปฺผาส เขียนว่า ปอ-ปลา-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ.	บัปผาสะ น. ปอด. (ป. ปปฺผาส).
บัพ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน	เป็นคำนาม หมายถึง ข้อ, ปล้อง, ปม, เล่ม, หมวด, ตอน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปพฺพ เขียนว่า ปอ-ปลา-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน.	บัพ น. ข้อ, ปล้อง, ปม, เล่ม, หมวด, ตอน. (ป. ปพฺพ).
บัพชา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	[บับพะชา] เป็นคำนาม หมายถึง บรรพชา, การบวช. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปพฺพชฺชา เขียนว่า ปอ-ปลา-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา.	บัพชา [บับพะชา] น. บรรพชา, การบวช. (ป. ปพฺพชฺชา).
บัพชิต เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	[บับพะชิด] เป็นคำนาม หมายถึง บรรพชิต, นักบวช, ผู้บวช. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปพฺพชิต เขียนว่า ปอ-ปลา-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า.	บัพชิต [บับพะชิด] น. บรรพชิต, นักบวช, ผู้บวช. (ป. ปพฺพชิต).
บัพพาช เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง	[บับพาด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำกริยา หมายถึง ขับไล่ เช่น พระสญชัยยินราษฎร์ แกล้งบัพพาชกูไกล. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์วนปเวสน์ ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปพฺพาช เขียนว่า ปอ-ปลา-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง.	บัพพาช [บับพาด] (แบบ) ก. ขับไล่ เช่น พระสญชัยยินราษฎร์ แกล้งบัพพาชกูไกล. (ม. คำหลวง วนปเวสน์). (ป. ปพฺพาช).
บัพพาชน์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	[บับพาด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง การขับไล่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปพฺพาชน เขียนว่า ปอ-ปลา-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู.	บัพพาชน์ [บับพาด] (แบบ) น. การขับไล่. (ป. ปพฺพาชน).
บัพพาชนียกรรม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[บับพาชะนียะกํา] เป็นคำนาม หมายถึง กรรมที่สงฆ์ทําแก่ภิกษุที่จะพึงขับไล่, พิธีขับไล่บุคคลที่พึงขับไล่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปพฺพาชนียกมฺม เขียนว่า ปอ-ปลา-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า.	บัพพาชนียกรรม [บับพาชะนียะกํา] น. กรรมที่สงฆ์ทําแก่ภิกษุที่จะพึงขับไล่, พิธีขับไล่บุคคลที่พึงขับไล่. (ป. ปพฺพาชนียกมฺม).
บัล เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมาตรานํ้าหนักมคธ ๑๐ บัล เป็น ๑ ตุลา, ๒๐ ตุลา เป็น ๑ ภาระ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปล เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง.	บัล (แบบ) น. ชื่อมาตรานํ้าหนักมคธ ๑๐ บัล เป็น ๑ ตุลา, ๒๐ ตุลา เป็น ๑ ภาระ. (ป., ส. ปล).
บัลลพ, บัลวะ บัลลพ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง-ลอ-ลิง-พอ-พาน บัลวะ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-สะ-หระ-อะ	[บันลบ, บันละวะ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง หน่อต้นไม้, กระโดงไม้ที่แตกออกใหม่, ใช้ว่า บัลลพ์ ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปลฺลว เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-พิน-ทุ-ลอ-ลิง-วอ-แหวน.	บัลลพ, บัลวะ [บันลบ, บันละวะ] (แบบ) น. หน่อต้นไม้, กระโดงไม้ที่แตกออกใหม่, ใช้ว่า บัลลพ์ ก็มี. (ส. ปลฺลว).
บัลลังก์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-กอ-ไก่-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง พระแท่นที่ประทับของพระมหากษัตริย์ภายใต้เศวตฉัตร เรียกว่า ราชบัลลังก์, โดยปริยายคํา ราชบัลลังก์ นี้ หมายถึงความเป็นพระมหากษัตริย์หรือสถาบันกษัตริย์ก็ได้; ที่นั่งผู้พิพากษาเมื่อพิจารณาคดีในศาล; ส่วนของสถูปเจดีย์บางแบบ มีรูปเป็นแท่นเหนือคอระฆัง. เป็นคำกริยา หมายถึง นั่งขัดสมาธิ เรียกว่า นั่งคู้บัลลังก์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปลฺลงฺก เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-พิน-ทุ-ลอ-ลิง-งอ-งู-พิน-ทุ-กอ-ไก่.	บัลลังก์ น. พระแท่นที่ประทับของพระมหากษัตริย์ภายใต้เศวตฉัตร เรียกว่า ราชบัลลังก์, โดยปริยายคํา ราชบัลลังก์ นี้ หมายถึงความเป็นพระมหากษัตริย์หรือสถาบันกษัตริย์ก็ได้; ที่นั่งผู้พิพากษาเมื่อพิจารณาคดีในศาล; ส่วนของสถูปเจดีย์บางแบบ มีรูปเป็นแท่นเหนือคอระฆัง. ก. นั่งขัดสมาธิ เรียกว่า นั่งคู้บัลลังก์. (ป. ปลฺลงฺก).
บัลลูน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ลูกกลมขนาดใหญ่บรรจุแก๊สที่เบากว่าอากาศ ทําให้ลอยได้ ใช้ประโยชน์ในกิจการบางอย่าง เช่น ตรวจลมชั้นบน, ใช้ว่า บอลลูน ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ balloon เขียนว่า บี-เอ-แอล-แอล-โอ-โอ-เอ็น.	บัลลูน น. ลูกกลมขนาดใหญ่บรรจุแก๊สที่เบากว่าอากาศ ทําให้ลอยได้ ใช้ประโยชน์ในกิจการบางอย่าง เช่น ตรวจลมชั้นบน, ใช้ว่า บอลลูน ก็มี. (อ. balloon).
บัลเลต์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ระบำปลายเท้า.	บัลเลต์ น. ระบำปลายเท้า.
บัว เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเรียกไม้นํ้าหลายชนิดหลายสกุลและหลายวงศ์ คือ สกุล Nelumbo ในวงศ์ Nelumbonaceae มีเหง้ายาวทอดอยู่ในตม ใบเป็นแผ่นกลม ขอบเรียบ อยู่ห่าง ๆ กัน ก้านใบและก้านดอกแข็ง มีหนามสากคาย ชูใบและดอกขึ้นพ้นผิวนํ้า เช่น บัวหลวง (N. nucifera Gaertn.) ดอกสีขาวหรือชมพู กลิ่นหอม พันธุ์ดอกสีขาวเรียก สัตตบุษย์ พันธุ์ดอกสีชมพูเรียก ปัทม์ หรือ สัตตบงกช ดอกใช้ในงานพิธีต่าง ๆ เมล็ดกินได้, สกุล Nymphaea ในวงศ์ Nymphaeaceae มีเหง้าสั้นอยู่ในตม ใบเป็นแผ่นกลม ขอบเรียบหรือจักอยู่ชิดกันเป็นกระจุก ก้านใบและก้านดอกอ่อนไม่มีหนาม ใบลอยอยู่บนผิวนํ้า ดอกโผล่ขึ้นพ้นผิวนํ้า ผลจมอยู่ในนํ้าเรียก โตนด เช่น บัวสาย (N. lotus L. var. pubescens Hook.f. et Thomson) ขอบใบจัก ดอกสีขาวหรือแดง ก้านดอกเรียก สายบัว กินได้ พันธุ์ดอกสีขาวเรียก สัตตบรรณ บัวเผื่อน (N. nouchali Burm.f.) ขอบใบเรียบ ดอกสีม่วงอ่อน, สกุล Victoria ในวงศ์ Nymphaeaceae เช่น บัวขอบกระด้ง หรือ บัววิกตอเรีย [V. amazonica (Poeppig) Sowerby] มีเหง้าสั้นอยู่ในตม ใบเป็นแผ่นกลมใหญ่ ขอบยกขึ้นคล้ายกระด้ง ลอยอยู่บนผิวนํ้า ใต้ใบ ก้านดอก และด้านนอกของกลีบดอกชั้นนอกมีหนามแหลม ดอกใหญ่ สีขาว หอมมาก; ส่วนประกอบทางสถาปัตยกรรมที่ทําเป็นรูปกลีบบัว ติดอยู่บนหัวเสา เรียกว่า บัวหัวเสา หรือที่ส่วนล่างของฐานเป็นต้น เรียกว่า ฐานบัว, ส่วนประดับที่ใช้ในงานสถาปัตยกรรม ใช้ตกแต่งตรงส่วนขอบของพื้นผนังด้านล่างและด้านบน เพื่อประสานระหว่างพื้นที่ต่างระดับหรือพื้นที่ในแนวนอนกับแนวตั้ง เช่น เพดานกับผนัง พื้นกับผนัง ลักษณะเป็นแผ่นหรือแถบที่มีความกว้างตามความเหมาะสมของพื้นที่แต่ยาวทอดไปตามมุมหรือขอบ เช่น เชิงผนัง ขอบเพดาน อาจเป็นปูนที่ปั้นแต่งเป็นรูปแบบต่าง ๆ เป็นไม้แกะสลักหรือไสเซาะเป็นลวดลาย หรือเป็นไม้แถบขนาดเล็กไม่มีลวดลายที่ช่างทั่วไปมักเรียกว่า ไม้มอบ, ลวดบัว ก็เรียก, เรียกสิ่งที่มีลักษณะคล้ายดอกบัว เช่น โคมบัว.	บัว น. ชื่อเรียกไม้นํ้าหลายชนิดหลายสกุลและหลายวงศ์ คือ สกุล Nelumbo ในวงศ์ Nelumbonaceae มีเหง้ายาวทอดอยู่ในตม ใบเป็นแผ่นกลม ขอบเรียบ อยู่ห่าง ๆ กัน ก้านใบและก้านดอกแข็ง มีหนามสากคาย ชูใบและดอกขึ้นพ้นผิวนํ้า เช่น บัวหลวง (N. nucifera Gaertn.) ดอกสีขาวหรือชมพู กลิ่นหอม พันธุ์ดอกสีขาวเรียก สัตตบุษย์ พันธุ์ดอกสีชมพูเรียก ปัทม์ หรือ สัตตบงกช ดอกใช้ในงานพิธีต่าง ๆ เมล็ดกินได้, สกุล Nymphaea ในวงศ์ Nymphaeaceae มีเหง้าสั้นอยู่ในตม ใบเป็นแผ่นกลม ขอบเรียบหรือจักอยู่ชิดกันเป็นกระจุก ก้านใบและก้านดอกอ่อนไม่มีหนาม ใบลอยอยู่บนผิวนํ้า ดอกโผล่ขึ้นพ้นผิวนํ้า ผลจมอยู่ในนํ้าเรียก โตนด เช่น บัวสาย (N. lotus L. var. pubescens Hook.f. et Thomson) ขอบใบจัก ดอกสีขาวหรือแดง ก้านดอกเรียก สายบัว กินได้ พันธุ์ดอกสีขาวเรียก สัตตบรรณ บัวเผื่อน (N. nouchali Burm.f.) ขอบใบเรียบ ดอกสีม่วงอ่อน, สกุล Victoria ในวงศ์ Nymphaeaceae เช่น บัวขอบกระด้ง หรือ บัววิกตอเรีย [V. amazonica (Poeppig) Sowerby] มีเหง้าสั้นอยู่ในตม ใบเป็นแผ่นกลมใหญ่ ขอบยกขึ้นคล้ายกระด้ง ลอยอยู่บนผิวนํ้า ใต้ใบ ก้านดอก และด้านนอกของกลีบดอกชั้นนอกมีหนามแหลม ดอกใหญ่ สีขาว หอมมาก; ส่วนประกอบทางสถาปัตยกรรมที่ทําเป็นรูปกลีบบัว ติดอยู่บนหัวเสา เรียกว่า บัวหัวเสา หรือที่ส่วนล่างของฐานเป็นต้น เรียกว่า ฐานบัว, ส่วนประดับที่ใช้ในงานสถาปัตยกรรม ใช้ตกแต่งตรงส่วนขอบของพื้นผนังด้านล่างและด้านบน เพื่อประสานระหว่างพื้นที่ต่างระดับหรือพื้นที่ในแนวนอนกับแนวตั้ง เช่น เพดานกับผนัง พื้นกับผนัง ลักษณะเป็นแผ่นหรือแถบที่มีความกว้างตามความเหมาะสมของพื้นที่แต่ยาวทอดไปตามมุมหรือขอบ เช่น เชิงผนัง ขอบเพดาน อาจเป็นปูนที่ปั้นแต่งเป็นรูปแบบต่าง ๆ เป็นไม้แกะสลักหรือไสเซาะเป็นลวดลาย หรือเป็นไม้แถบขนาดเล็กไม่มีลวดลายที่ช่างทั่วไปมักเรียกว่า ไม้มอบ, ลวดบัว ก็เรียก, เรียกสิ่งที่มีลักษณะคล้ายดอกบัว เช่น โคมบัว.
บัวกลุ่ม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ลายปูนหรือลายแกะไม้ที่ทําเป็นรูปดอกบัวที่เริ่มแย้มร้อยกันเป็นเถา อยู่ระหว่างบัลลังก์กับปลียอดของเจดีย์หรือปลายเครื่องบนของปราสาท.	บัวกลุ่ม น. ลายปูนหรือลายแกะไม้ที่ทําเป็นรูปดอกบัวที่เริ่มแย้มร้อยกันเป็นเถา อยู่ระหว่างบัลลังก์กับปลียอดของเจดีย์หรือปลายเครื่องบนของปราสาท.
บัวขม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ขอ-ไข่-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง บัวสายพันธุ์หนึ่งในสกุล Nymphaea ดอกเล็ก สีขาว สายกินได้ หัวมีรสขม.	บัวขม น. บัวสายพันธุ์หนึ่งในสกุล Nymphaea ดอกเล็ก สีขาว สายกินได้ หัวมีรสขม.
บัวขาบ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้	ดู ผัน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู ความหมายที่ ๑.	บัวขาบ ดู ผัน ๑.
บัวคอเสื้อ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-คอ-ควาย-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง แผ่นผ้าทาบรอบคอเสื้อ; ลายบัวที่อยู่ใต้บัลลังก์ปราสาท.	บัวคอเสื้อ น. แผ่นผ้าทาบรอบคอเสื้อ; ลายบัวที่อยู่ใต้บัลลังก์ปราสาท.
บัวตะกั่ว เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง ที่สําหรับไขนํ้าให้ไหลลงมาเป็นฝอย.	บัวตะกั่ว (โบ) น. ที่สําหรับไขนํ้าให้ไหลลงมาเป็นฝอย.
บัวถลา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ถอ-ถุง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง บัวควํ่าที่ลาหรือยืดอ่อนออกไป.	บัวถลา น. บัวควํ่าที่ลาหรือยืดอ่อนออกไป.
บัวนาง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง นมผู้หญิง.	บัวนาง น. นมผู้หญิง.
บัวบังใบ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เห็นรําไร.	บัวบังใบ ว. เห็นรําไร.
บัวบาท เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำนาม หมายถึง เท้าที่มีบัวรอง, หมายเอาเท้าผู้มีบุญอย่างพระพุทธเจ้า นิยมว่าพระพุทธเจ้ามีดอกบัวผุดขึ้นรับพระบาท, ใช้เลือนมาหมายถึงพระบาทของพระเจ้าแผ่นดินด้วย.	บัวบาท น. เท้าที่มีบัวรอง, หมายเอาเท้าผู้มีบุญอย่างพระพุทธเจ้า นิยมว่าพระพุทธเจ้ามีดอกบัวผุดขึ้นรับพระบาท, ใช้เลือนมาหมายถึงพระบาทของพระเจ้าแผ่นดินด้วย.
บัวไม่ช้ำ น้ำไม่ขุ่น เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง รู้จักผ่อนปรนเข้าหากัน มิให้กระทบกระเทือนใจกัน, รู้จักถนอมนํ้าใจไม่ให้ขุ่นเคืองกัน, บัวไม่ให้ชํ้า นํ้าไม่ให้ขุ่น ก็ว่า.	บัวไม่ช้ำ น้ำไม่ขุ่น (สำ) ก. รู้จักผ่อนปรนเข้าหากัน มิให้กระทบกระเทือนใจกัน, รู้จักถนอมนํ้าใจไม่ให้ขุ่นเคืองกัน, บัวไม่ให้ชํ้า นํ้าไม่ให้ขุ่น ก็ว่า.
บัวโรย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สีกลีบบัวแห้งหรือสีปูนแห้ง.	บัวโรย ว. สีกลีบบัวแห้งหรือสีปูนแห้ง.
บัวลอย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อขนมชนิดหนึ่ง ทําด้วยแป้งข้าวเหนียว ปั้นเป็นเม็ดกลม ๆ เล็ก ๆ ต้มในนํ้ากะทิผสมนํ้าตาล.	บัวลอย ๑ น. ชื่อขนมชนิดหนึ่ง ทําด้วยแป้งข้าวเหนียว ปั้นเป็นเม็ดกลม ๆ เล็ก ๆ ต้มในนํ้ากะทิผสมนํ้าตาล.
บัวอกไก่ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-กอ-ไก่-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อลวดบัวแบบหนึ่ง มีลักษณะนูนเป็นสันขึ้นอย่างอกของไก่.	บัวอกไก่ น. ชื่อลวดบัวแบบหนึ่ง มีลักษณะนูนเป็นสันขึ้นอย่างอกของไก่.
บัวตูม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อพืชเบียนชนิด Rafflesia kerrii Meijer ในวงศ์ Rafflesiaceae เกิดตามป่าดิบ เกาะเบียนรากไม้เถา ดอกตูมสีนวล ใช้ทํายาได้ เมื่อบานขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ ๓๐ เซนติเมตร สีนํ้าตาลแดงประเหลือง กลิ่นเหม็น, บัวผุด ก็เรียก.	บัวตูม น. ชื่อพืชเบียนชนิด Rafflesia kerrii Meijer ในวงศ์ Rafflesiaceae เกิดตามป่าดิบ เกาะเบียนรากไม้เถา ดอกตูมสีนวล ใช้ทํายาได้ เมื่อบานขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ ๓๐ เซนติเมตร สีนํ้าตาลแดงประเหลือง กลิ่นเหม็น, บัวผุด ก็เรียก.
บัวบก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Centella asiatica (L.) Urban ในวงศ์ Umbelliferae ขึ้นตามที่ชุ่มชื้น ทอดเลื้อยไปตามพื้นดิน ใบเดี่ยวกลม ขอบใบหยักเล็กน้อย ใบและต้นกินได้และใช้ทํายาได้, พายัพและอีสานเรียก ผักหนอก, ปักษ์ใต้และตราดเรียก ผักแว่น. (๒) ชื่อไม้เถาชนิด Stephania pierrei Diels ในวงศ์ Menispermaceae ขึ้นในป่าเบญจพรรณ รากพองเป็นหัวกลม ๆ ใบค่อนข้างกลมปลายแหลม ใช้ทํายาได้.	บัวบก น. (๑) ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Centella asiatica (L.) Urban ในวงศ์ Umbelliferae ขึ้นตามที่ชุ่มชื้น ทอดเลื้อยไปตามพื้นดิน ใบเดี่ยวกลม ขอบใบหยักเล็กน้อย ใบและต้นกินได้และใช้ทํายาได้, พายัพและอีสานเรียก ผักหนอก, ปักษ์ใต้และตราดเรียก ผักแว่น. (๒) ชื่อไม้เถาชนิด Stephania pierrei Diels ในวงศ์ Menispermaceae ขึ้นในป่าเบญจพรรณ รากพองเป็นหัวกลม ๆ ใบค่อนข้างกลมปลายแหลม ใช้ทํายาได้.
บัวผุด เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก	ดู บัวตูม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า.	บัวผุด ดู บัวตูม.
บัวลอย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๑	ดูใน บัว เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน.	บัวลอย ๑ ดูใน บัว.
บัวลอย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง ใช้บรรเลงในงานศพ.	บัวลอย ๒ น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง ใช้บรรเลงในงานศพ.
บัวสวรรค์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สอ-เสือ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดเล็กชนิด Gustavia gracillima Miers ในวงศ์ Lecythidaceae ดอกสีชมพูแก่ กลีบดอกซ้อนกันเป็นชั้น ๆ เหมือนดอกบัว.	บัวสวรรค์ น. ชื่อไม้ต้นขนาดเล็กชนิด Gustavia gracillima Miers ในวงศ์ Lecythidaceae ดอกสีชมพูแก่ กลีบดอกซ้อนกันเป็นชั้น ๆ เหมือนดอกบัว.
บัวสายติ่ง, บัวสายทิ้ง บัวสายติ่ง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู บัวสายทิ้ง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-งอ-งู	ดู สายติ่ง เขียนว่า สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู.	บัวสายติ่ง, บัวสายทิ้ง ดู สายติ่ง.
บัวฮาดำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ฮอ-นก-ฮูก-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อำ	ดู เฉียงพร้าดํา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-นิก-คะ-หิด-สะ-หระ-อา.	บัวฮาดำ ดู เฉียงพร้าดํา.
บา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ครู, อาจารย์; ชายหนุ่ม.	บา น. ครู, อาจารย์; ชายหนุ่ม.
บาธรรม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้เชี่ยวชาญในทางธรรม, อาจารย์ทางธรรม.	บาธรรม น. ผู้เชี่ยวชาญในทางธรรม, อาจารย์ทางธรรม.
บ่า เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนของร่างกายระหว่างคอกับหัวไหล่, โดยปริยายหมายถึงอินทรธนูหรือสิ่งอื่นที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น บ่าเสา บ่าเสื้อ.	บ่า ๑ น. ส่วนของร่างกายระหว่างคอกับหัวไหล่, โดยปริยายหมายถึงอินทรธนูหรือสิ่งอื่นที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น บ่าเสา บ่าเสื้อ.
บ่า เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่นํ้าไหลล้นมาโดยเร็ว; อะไร, ทําไม.	บ่า ๒ ว. อาการที่นํ้าไหลล้นมาโดยเร็ว; อะไร, ทําไม.
บ้า เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียสติ, วิกลจริต, สติฟั่นเฟือน, หลงใหลหรือมัวเมาในสิ่งนั้น ๆ จนผิดปรกติ เช่น บ้ากาม บ้ายศ บ้าฟุตบอล; อาการที่สัตว์บางชนิดเช่นหมาเป็นโรคกลัวนํ้า เรียกว่า หมาบ้า.	บ้า ๑ ว. เสียสติ, วิกลจริต, สติฟั่นเฟือน, หลงใหลหรือมัวเมาในสิ่งนั้น ๆ จนผิดปรกติ เช่น บ้ากาม บ้ายศ บ้าฟุตบอล; อาการที่สัตว์บางชนิดเช่นหมาเป็นโรคกลัวนํ้า เรียกว่า หมาบ้า.
บ้าจี้ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อี-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่พูดหรือแสดงโดยขาดสติเมื่อถูกจี้ทําให้ตกใจ, ทําตามโดยปราศจากการไตร่ตรองเมื่อถูกยุหรือแนะ.	บ้าจี้ ว. อาการที่พูดหรือแสดงโดยขาดสติเมื่อถูกจี้ทําให้ตกใจ, ทําตามโดยปราศจากการไตร่ตรองเมื่อถูกยุหรือแนะ.
บ้าดีเดือด เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีอาการคลุ้มคลั่งมุทะลุดุดันเป็นคราว ๆ, โดยปริยายหมายความว่า มีอารมณ์หุนหันพลันแล่นชอบทําอะไรรุนแรง.	บ้าดีเดือด ว. มีอาการคลุ้มคลั่งมุทะลุดุดันเป็นคราว ๆ, โดยปริยายหมายความว่า มีอารมณ์หุนหันพลันแล่นชอบทําอะไรรุนแรง.
บ้าน้ำลาย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชอบพูดพล่าม, ชอบพูดเพ้อเจ้อ.	บ้าน้ำลาย ว. ชอบพูดพล่าม, ชอบพูดเพ้อเจ้อ.
บ้าบิ่น เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มุทะลุ, หุนหันพลันแล่น, อวดกล้าทําการอย่างไม่มีสติยั้งคิด, บิ่น ก็ว่า.	บ้าบิ่น ๑ ว. มุทะลุ, หุนหันพลันแล่น, อวดกล้าทําการอย่างไม่มีสติยั้งคิด, บิ่น ก็ว่า.
บ้าระห่ำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-ไม้-เอก-สะ-หระ-อำ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มุทะลุ, ทะลึ่งตึงตัง.	บ้าระห่ำ ว. มุทะลุ, ทะลึ่งตึงตัง.
บ้าลำโพง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง บ้าเพราะกินเมล็ดลําโพง มีอาการซึมหรือพูดพล่าม, โดยปริยายหมายความว่า พูดโผงผาง ตึงตัง หรือแสดงกิริยาโมโหโกรธา เช่น พูดจาบ้าลําโพงโป้งไป. ในวงเล็บ มาจาก คาวี พระราชนิพนธ์ ในรัชกาลที่ ๒ พิมพ์ จ.ศ. ๑๒๔๙, ทําโมโหโกรธาบ้าลําโพง เที่ยวโป้งโหยงหยาบช้าสาธารณ์. (พิเภกสอนบุตร).	บ้าลำโพง ว. บ้าเพราะกินเมล็ดลําโพง มีอาการซึมหรือพูดพล่าม, โดยปริยายหมายความว่า พูดโผงผาง ตึงตัง หรือแสดงกิริยาโมโหโกรธา เช่น พูดจาบ้าลําโพงโป้งไป. (คาวี), ทําโมโหโกรธาบ้าลําโพง เที่ยวโป้งโหยงหยาบช้าสาธารณ์. (พิเภกสอนบุตร).
บ้าเลือด เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง บันดาลโทสะอย่างไม่กลัวตายเมื่อถูกทําร้ายถึงเลือดตกยางออก.	บ้าเลือด ว. บันดาลโทสะอย่างไม่กลัวตายเมื่อถูกทําร้ายถึงเลือดตกยางออก.
บ้าสมบัติ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-มอ-ม้า-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่เห็นอะไร ๆ เป็นของมีค่าไปทั้งหมด, ที่ชอบสะสมสิ่งของต่าง ๆ ไว้มากจนเกินความจําเป็น.	บ้าสมบัติ ว. ที่เห็นอะไร ๆ เป็นของมีค่าไปทั้งหมด, ที่ชอบสะสมสิ่งของต่าง ๆ ไว้มากจนเกินความจําเป็น.
บ้าหอบฟาง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อา-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง บ้าสมบัติ เห็นอะไร ๆ เป็นของมีค่าจะเอาทั้งนั้น, อาการที่หอบหิ้วสิ่งของพะรุงพะรัง.	บ้าหอบฟาง (สำ) ว. บ้าสมบัติ เห็นอะไร ๆ เป็นของมีค่าจะเอาทั้งนั้น, อาการที่หอบหิ้วสิ่งของพะรุงพะรัง.
บ้าห้าร้อยจำพวก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-จอ-จาน-สะ-หระ-อำ-พอ-พาน-วอ-แหวน-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง บ้ามากมายหลายประเภท.	บ้าห้าร้อยจำพวก (สำ) ว. บ้ามากมายหลายประเภท.
บ้า เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลานํ้าจืดชนิด Leptobarbus hoevenii ในวงศ์ Cyprinidae ลําตัวค่อนข้างยาวหนาเกือบเป็นรูปทรงกระบอก หัวกว้าง มีหนวด ๒ คู่ ท้องกลมมน ด้านหลังและข้างตัวสีเขียวอ่อน ด้านท้องสีขาวแต้มเหลือง ครีบท้อง ครีบก้น และครีบหลังสีแดงอ่อน ในปลาขนาดเล็กมีแถบสีดําคลํ้าพาดตลอดข้างตัว พบอาศัยตามแม่นํ้าลําคลองและบึงใหญ่ทั่วไป ขนาดยาวได้ถึง ๕๐ เซนติเมตร ในธรรมชาติกินผลไม้รวมทั้งผลกระเบา เมื่อมีผู้นําไปบริโภค ทําให้เกิดอาการมึนเมา, อ้ายบ้า หรือ พวง ก็เรียก.	บ้า ๒ น. ชื่อปลานํ้าจืดชนิด Leptobarbus hoevenii ในวงศ์ Cyprinidae ลําตัวค่อนข้างยาวหนาเกือบเป็นรูปทรงกระบอก หัวกว้าง มีหนวด ๒ คู่ ท้องกลมมน ด้านหลังและข้างตัวสีเขียวอ่อน ด้านท้องสีขาวแต้มเหลือง ครีบท้อง ครีบก้น และครีบหลังสีแดงอ่อน ในปลาขนาดเล็กมีแถบสีดําคลํ้าพาดตลอดข้างตัว พบอาศัยตามแม่นํ้าลําคลองและบึงใหญ่ทั่วไป ขนาดยาวได้ถึง ๕๐ เซนติเมตร ในธรรมชาติกินผลไม้รวมทั้งผลกระเบา เมื่อมีผู้นําไปบริโภค ทําให้เกิดอาการมึนเมา, อ้ายบ้า หรือ พวง ก็เรียก.
บ้า ๆ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แผลง ๆ, แตกต่างไปจากปรกติ, เช่น ทําบ้า ๆ เล่นบ้า ๆ.	บ้า ๆ ว. แผลง ๆ, แตกต่างไปจากปรกติ, เช่น ทําบ้า ๆ เล่นบ้า ๆ.
บาก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้สิ่งมีคมเช่นมีดหรือขวานเป็นต้นฟันสิ่งใดสิ่งหนึ่งเช่นต้นไม้ให้เป็นแผลเป็นรอยหรือเป็นทางเข้าไป, โดยปริยายหมายความว่า มุ่งหน้าไป เช่น อย่ารู้มากบากหนีแต่ที่ง่าย. ในวงเล็บ มาจาก พาลีสอนน้อง ของ นรินทร์อินทร์.	บาก ก. ใช้สิ่งมีคมเช่นมีดหรือขวานเป็นต้นฟันสิ่งใดสิ่งหนึ่งเช่นต้นไม้ให้เป็นแผลเป็นรอยหรือเป็นทางเข้าไป, โดยปริยายหมายความว่า มุ่งหน้าไป เช่น อย่ารู้มากบากหนีแต่ที่ง่าย. (พาลีสอนน้อง).
บากท่า เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ให้ท่า, เปิดช่อง.	บากท่า ก. ให้ท่า, เปิดช่อง.
บากบั่น เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง พากเพียร, ตั้งหน้าฝ่าความยากลําบาก.	บากบั่น ก. พากเพียร, ตั้งหน้าฝ่าความยากลําบาก.
บากหน้า เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ยอมเสียหน้าเข้าไปขอความช่วยเหลือด้วยความจําใจจําเป็น.	บากหน้า ก. ยอมเสียหน้าเข้าไปขอความช่วยเหลือด้วยความจําใจจําเป็น.
บาง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ทางนํ้าเล็ก ๆ, ทางนํ้าเล็กที่ไหลขึ้นลงตามระดับนํ้าในแม่นํ้า ลําคลอง หรือทะเล; ตําบลบ้านที่อยู่หรือเคยอยู่ริมบางหรือในบริเวณที่เคยเป็นบางมาก่อน, โดยปริยายหมายถึงทั้งหมู่ เช่น ฆ่าล้างบาง ย้ายล้างบาง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีส่วนสูงน้อยจากผิวพื้น, ไม่หนา, มีความหนาน้อย, เช่น มีดบาง ผ้าบาง, โดยปริยายหมายถึงลักษณะที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ผสมสุราแต่น้อย ๆ ไม่เข้มข้น เรียกว่า ผสมแต่บาง ๆ, แทงลูกบิลเลียดไปถูกอีกลูกหนึ่งเพียงผิว ๆ เรียกว่า แทงบางไป, เรียกผู้ที่มีผมน้อยกว่าปรกติว่า ผมบาง, เรียกผู้ที่อายง่ายกว่าปรกติ คือไม่ควรละอาย กลับอายว่า หน้าบาง, ตรงข้ามกับ หน้าหนา, เรียกผู้ที่มีรูปร่างอ้อนแอ้นสะโอดสะองว่า เอวเล็กเอวบาง หรือ เอวบางร่างน้อย, เรียกคนอ่อนแอทนความลําบากไม่ได้เพราะไม่เคยชินว่า คนผิวบาง.	บาง ๑ น. ทางนํ้าเล็ก ๆ, ทางนํ้าเล็กที่ไหลขึ้นลงตามระดับนํ้าในแม่นํ้า ลําคลอง หรือทะเล; ตําบลบ้านที่อยู่หรือเคยอยู่ริมบางหรือในบริเวณที่เคยเป็นบางมาก่อน, โดยปริยายหมายถึงทั้งหมู่ เช่น ฆ่าล้างบาง ย้ายล้างบาง. ว. มีส่วนสูงน้อยจากผิวพื้น, ไม่หนา, มีความหนาน้อย, เช่น มีดบาง ผ้าบาง, โดยปริยายหมายถึงลักษณะที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ผสมสุราแต่น้อย ๆ ไม่เข้มข้น เรียกว่า ผสมแต่บาง ๆ, แทงลูกบิลเลียดไปถูกอีกลูกหนึ่งเพียงผิว ๆ เรียกว่า แทงบางไป, เรียกผู้ที่มีผมน้อยกว่าปรกติว่า ผมบาง, เรียกผู้ที่อายง่ายกว่าปรกติ คือไม่ควรละอาย กลับอายว่า หน้าบาง, ตรงข้ามกับ หน้าหนา, เรียกผู้ที่มีรูปร่างอ้อนแอ้นสะโอดสะองว่า เอวเล็กเอวบาง หรือ เอวบางร่างน้อย, เรียกคนอ่อนแอทนความลําบากไม่ได้เพราะไม่เคยชินว่า คนผิวบาง.
บางตา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เห็นเป็นระยะห่าง ๆ กัน หรือหนาแน่นน้อยกว่าที่ควรเป็น.	บางตา ว. เห็นเป็นระยะห่าง ๆ กัน หรือหนาแน่นน้อยกว่าที่ควรเป็น.
บางเบา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง น้อยลง, ทุเลาลง, เบาบาง ก็ว่า.	บางเบา ว. น้อยลง, ทุเลาลง, เบาบาง ก็ว่า.
บาง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใช้ประกอบหน้านามหมายความว่า ไม่ใช่ทั้งหมด คือ เป็นส่วนย่อยหรือส่วนใดส่วนหนึ่งของส่วนรวม เช่น บางคน บางพวก บางถิ่น บางสิ่ง, ลาง ก็ใช้.	บาง ๒ ว. ใช้ประกอบหน้านามหมายความว่า ไม่ใช่ทั้งหมด คือ เป็นส่วนย่อยหรือส่วนใดส่วนหนึ่งของส่วนรวม เช่น บางคน บางพวก บางถิ่น บางสิ่ง, ลาง ก็ใช้.
บางที เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง บางเวลา, บางคราว, บางครั้ง, บางหน, ลางที ก็ใช้.	บางที ว. บางเวลา, บางคราว, บางครั้ง, บางหน, ลางที ก็ใช้.
บ่าง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมชนิด Cynocephalus variegatus ในวงศ์ Cynocephalidae รูปร่างคล้ายกระรอก แต่มีหนังเป็นพังผืด ๒ ข้างของลําตัวตั้งแต่คอไปถึงปลายนิ้วตีนและปลายหางสําหรับใช้กางออกคล้ายปีก ถลาร่อนจากที่สูงมายังที่ตํ่าได้ค่อนข้างไกล ขนนุ่มสีนํ้าตาลคลํ้าหรือนํ้าตาลจาง ๆ เป็นหย่อม ๆ เล็บโค้งแหลมใช้ปีนป่ายต้นไม้ หากินในเวลากลางคืน กลางวันมักหลบอยู่ตามโพรงไม้หรือเกาะห้อยอยู่ตามพุ่มทึบ, พุงจง หรือ พะจง ก็เรียก.	บ่าง น. ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมชนิด Cynocephalus variegatus ในวงศ์ Cynocephalidae รูปร่างคล้ายกระรอก แต่มีหนังเป็นพังผืด ๒ ข้างของลําตัวตั้งแต่คอไปถึงปลายนิ้วตีนและปลายหางสําหรับใช้กางออกคล้ายปีก ถลาร่อนจากที่สูงมายังที่ตํ่าได้ค่อนข้างไกล ขนนุ่มสีนํ้าตาลคลํ้าหรือนํ้าตาลจาง ๆ เป็นหย่อม ๆ เล็บโค้งแหลมใช้ปีนป่ายต้นไม้ หากินในเวลากลางคืน กลางวันมักหลบอยู่ตามโพรงไม้หรือเกาะห้อยอยู่ตามพุ่มทึบ, พุงจง หรือ พะจง ก็เรียก.
บ่างช่างยุ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ชอ-ช้าง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง คนที่ชอบพูดส่อเสียดยุยงให้เขาแตกกัน.	บ่างช่างยุ (สำ) น. คนที่ชอบพูดส่อเสียดยุยงให้เขาแตกกัน.