ง เขียนว่า งอ-งู	พยัญชนะตัวที่ ๗ นับเป็นพวกอักษรตํ่า ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กง.	ง พยัญชนะตัวที่ ๗ นับเป็นพวกอักษรตํ่า ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กง.
งก เขียนว่า งอ-งู-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง แสดงอาการอยากได้หรือไม่อยากเสียจนเกินควร. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีอาการสั่นอย่างคนแก่หรืออย่างกลัวหรืออย่างหนาวมาก.	งก ๑ ก. แสดงอาการอยากได้หรือไม่อยากเสียจนเกินควร. ว. มีอาการสั่นอย่างคนแก่หรืออย่างกลัวหรืออย่างหนาวมาก.
งกเงิ่น, งก ๆ เงิ่น ๆ งกเงิ่น เขียนว่า งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-นอ-หนู งก ๆ เงิ่น ๆ เขียนว่า งอ-งู-กอ-ไก่ ไม้-ยะ-มก สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-นอ-หนู ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ตัวสั่น, มีอาการประหม่าตัวสั่นจนทําอะไรไม่ถูก.	งกเงิ่น, งก ๆ เงิ่น ๆ ว. ตัวสั่น, มีอาการประหม่าตัวสั่นจนทําอะไรไม่ถูก.
งก เขียนว่า งอ-งู-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ไม้รูปคล้ายตะลุมพุกสําหรับควาญท้ายตีช้างเมื่อต้องการให้ช้างไปเร็ว เรียกว่า ไม้งก.	งก ๒ น. ไม้รูปคล้ายตะลุมพุกสําหรับควาญท้ายตีช้างเมื่อต้องการให้ช้างไปเร็ว เรียกว่า ไม้งก.
งก ๆ, ง่ก ๆ งก ๆ เขียนว่า งอ-งู-กอ-ไก่ ไม้-ยะ-มก ง่ก ๆ เขียนว่า งอ-งู-ไม้-เอก-กอ-ไก่ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ทำงานอย่างขยันขันแข็งโดยไม่คำนึงถึงความเหนื่อยยาก เช่น ทำงานง่ก ๆ ทั้งวันจนไม่มีเวลาหยุดพัก.	งก ๆ, ง่ก ๆ ว. อาการที่ทำงานอย่างขยันขันแข็งโดยไม่คำนึงถึงความเหนื่อยยาก เช่น ทำงานง่ก ๆ ทั้งวันจนไม่มีเวลาหยุดพัก.
งง เขียนว่า งอ-งู-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ฉงน, คิดไม่ออกเพราะยุ่งยากซับซ้อน, ทําอะไรไม่ถูกเพราะยังตั้งสติไม่อยู่; อาการมึนเกิดเพราะหัวหรือบริเวณหน้าได้รับความกระทบกระเทือนอย่างแรงเป็นต้น.	งง ก. ฉงน, คิดไม่ออกเพราะยุ่งยากซับซ้อน, ทําอะไรไม่ถูกเพราะยังตั้งสติไม่อยู่; อาการมึนเกิดเพราะหัวหรือบริเวณหน้าได้รับความกระทบกระเทือนอย่างแรงเป็นต้น.
งงงวย เขียนว่า งอ-งู-งอ-งู-งอ-งู-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง เคลิบเคลิ้ม, เผลอสติ, มึนงง, งวยงง ก็ว่า.	งงงวย ก. เคลิบเคลิ้ม, เผลอสติ, มึนงง, งวยงง ก็ว่า.
งงงัน เขียนว่า งอ-งู-งอ-งู-งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง งงจนทําอะไรไม่ถูก.	งงงัน ก. งงจนทําอะไรไม่ถูก.
งงเป็นไก่ตาแตก เขียนว่า งอ-งู-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-กอ-ไก่-ไม้-เอก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง งงมากจนทำอะไรไม่ถูก.	งงเป็นไก่ตาแตก (สำ) ก. งงมากจนทำอะไรไม่ถูก.
งงิด เขียนว่า งอ-งู-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	[งะ–] เป็นคำนาม หมายถึง มืด. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร งงึด เขียนว่า งอ-งู-งอ-งู-สะ-หระ-อึ-ดอ-เด็ก ว่า มืด .	งงิด [งะ–] น. มืด. (ข. งงึด ว่า มืด).
งด เขียนว่า งอ-งู-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง หยุดหรือเว้น คือ ไม่กระทําหรือไม่ดําเนินการตามปรกติ เช่น ผู้ป่วยต้องงดอาหารและน้ำตามที่แพทย์สั่ง.	งด ก. หยุดหรือเว้น คือ ไม่กระทําหรือไม่ดําเนินการตามปรกติ เช่น ผู้ป่วยต้องงดอาหารและน้ำตามที่แพทย์สั่ง.
งดเว้น เขียนว่า งอ-งู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เว้นด้วยการงด คือ หยุดไม่กระทำหรือไม่ดำเนินการตามปรกติ เช่น งดเว้นอบายมุขระหว่างเข้าพรรษา.	งดเว้น ก. เว้นด้วยการงด คือ หยุดไม่กระทำหรือไม่ดำเนินการตามปรกติ เช่น งดเว้นอบายมุขระหว่างเข้าพรรษา.
งดงาม เขียนว่า งอ-งู-ดอ-เด็ก-งอ-งู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สวย, ดี, งาม.	งดงาม ว. สวย, ดี, งาม.
งบ เขียนว่า งอ-งู-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่เป็นแผ่นกลม ๆ เช่น งบนํ้าตาล งบนํ้าอ้อย, เรียกนํ้าตาล นํ้าอ้อย ที่ทําให้เป็นแผ่น ๆ เช่นนั้น ว่า นํ้าตาลงบ นํ้าอ้อยงบ.	งบ ๑ น. สิ่งที่เป็นแผ่นกลม ๆ เช่น งบนํ้าตาล งบนํ้าอ้อย, เรียกนํ้าตาล นํ้าอ้อย ที่ทําให้เป็นแผ่น ๆ เช่นนั้น ว่า นํ้าตาลงบ นํ้าอ้อยงบ.
งบ เขียนว่า งอ-งู-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกับข้าวชนิดหนึ่งคล้ายห่อหมก ห่อด้วยใบไม้ มีใบตองเป็นต้น แล้วปิ้งไฟ. เป็นคำกริยา หมายถึง ปรุงอาหารด้วยวิธีเช่นนั้น.	งบ ๒ น. ชื่อกับข้าวชนิดหนึ่งคล้ายห่อหมก ห่อด้วยใบไม้ มีใบตองเป็นต้น แล้วปิ้งไฟ. ก. ปรุงอาหารด้วยวิธีเช่นนั้น.
งบ เขียนว่า งอ-งู-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๓	เป็นคำกริยา หมายถึง ปิด, รวม, เช่น งบบัญชี.	งบ ๓ ก. ปิด, รวม, เช่น งบบัญชี.
งบดุล เขียนว่า งอ-งู-บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง รายการแสดงสินทรัพย์และหนี้สิน เพื่อให้รู้ฐานะการเงินของกิจการ ณ วันใดวันหนึ่ง.	งบดุล (กฎ) น. รายการแสดงสินทรัพย์และหนี้สิน เพื่อให้รู้ฐานะการเงินของกิจการ ณ วันใดวันหนึ่ง.
งบประมาณ เขียนว่า งอ-งู-บอ-ไบ-ไม้-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-เนน	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ประมาณการรายรับและรายจ่าย.	งบประมาณ (กฎ) น. ประมาณการรายรับและรายจ่าย.
งบ เขียนว่า งอ-งู-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๔	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง วงเงิน เช่น งบค่าก่อสร้างบ้าน.	งบ ๔ (ปาก) น. วงเงิน เช่น งบค่าก่อสร้างบ้าน.
งม เขียนว่า งอ-งู-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ดํานํ้าลงไปคลําหาของ, คลําหาของในนํ้า; โดยปริยายหมายความว่า งุ่มง่าม, ชักช้า, เช่น มัวไปงมอยู่ที่ไหน.	งม ก. ดํานํ้าลงไปคลําหาของ, คลําหาของในนํ้า; โดยปริยายหมายความว่า งุ่มง่าม, ชักช้า, เช่น มัวไปงมอยู่ที่ไหน.
งมเข็มในมหาสมุทร เขียนว่า งอ-งู-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-ไต่-คู้-มอ-ม้า-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-นอ-หนู-มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ค้นหาสิ่งที่ยากจะค้นหาได้, ทํากิจที่สําเร็จได้ยาก.	งมเข็มในมหาสมุทร (สำ) ก. ค้นหาสิ่งที่ยากจะค้นหาได้, ทํากิจที่สําเร็จได้ยาก.
งมโข่ง เขียนว่า งอ-งู-มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-ขอ-ไข่-ไม้-เอก-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งุ่มง่าม, ไม่ทันเหตุการณ์.	งมโข่ง (ปาก) ว. งุ่มง่าม, ไม่ทันเหตุการณ์.
งมงาย เขียนว่า งอ-งู-มอ-ม้า-งอ-งู-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง หลงเชื่อโดยไม่มีเหตุผล หรือโดยไม่ยอมรับฟังความคิดเห็นหรือเหตุผลของผู้อื่น.	งมงาย ก. หลงเชื่อโดยไม่มีเหตุผล หรือโดยไม่ยอมรับฟังความคิดเห็นหรือเหตุผลของผู้อื่น.
งวง เขียนว่า งอ-งู-วอ-แหวน-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง จมูกของช้างที่ยื่นยาวออกไป ตรงปลายมีจะงอยสําหรับจับของอย่างมือ, เรียกจั่นมะพร้าวและช่อดอกเพศผู้ของตาลเพื่อเตรียมทํานํ้าตาล, เรียกสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น งวงครุ งวงผีเสื้อ; ลมชนิดหนึ่งเมื่อเริ่มเกิดจะเห็นเป็นลํายื่นลงมาจากใต้ฐานเมฆ มีลักษณะคล้ายงวงช้าง ถ้ามีกําลังแรงมาก ลํานี้จะยาวลงมามากเรียกว่า ลมงวง, ลมงวงช้าง ก็เรียก; ตัวลำยองที่ทำเป็นงวงเกี่ยวอยู่ตรงแปงวง.	งวง ๑ น. จมูกของช้างที่ยื่นยาวออกไป ตรงปลายมีจะงอยสําหรับจับของอย่างมือ, เรียกจั่นมะพร้าวและช่อดอกเพศผู้ของตาลเพื่อเตรียมทํานํ้าตาล, เรียกสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น งวงครุ งวงผีเสื้อ; ลมชนิดหนึ่งเมื่อเริ่มเกิดจะเห็นเป็นลํายื่นลงมาจากใต้ฐานเมฆ มีลักษณะคล้ายงวงช้าง ถ้ามีกําลังแรงมาก ลํานี้จะยาวลงมามากเรียกว่า ลมงวง, ลมงวงช้าง ก็เรียก; ตัวลำยองที่ทำเป็นงวงเกี่ยวอยู่ตรงแปงวง.
งวง เขียนว่า งอ-งู-วอ-แหวน-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไก่ขนาดใหญ่ชนิด Meleagris gallopavo ในวงศ์ Meleagrididae ขนสวยงาม คอและหัวเปลือยมีหนังตะปุ่มตะป่ำ เหนือจะงอยปากบนมีหนังเส้นหนึ่งห้อยยาวเหมือนงวง ตัวผู้มักพองขนและรําแพนหาง มีถิ่นกำเนิดในทวีปอเมริกาเหนือ.	งวง ๒ น. ชื่อไก่ขนาดใหญ่ชนิด Meleagris gallopavo ในวงศ์ Meleagrididae ขนสวยงาม คอและหัวเปลือยมีหนังตะปุ่มตะป่ำ เหนือจะงอยปากบนมีหนังเส้นหนึ่งห้อยยาวเหมือนงวง ตัวผู้มักพองขนและรําแพนหาง มีถิ่นกำเนิดในทวีปอเมริกาเหนือ.
ง่วง เขียนว่า งอ-งู-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่ร่างกายอยากนอน.	ง่วง ก. อาการที่ร่างกายอยากนอน.
ง่วงงุน เขียนว่า งอ-งู-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู-งอ-งู-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ง่วงซึม.	ง่วงงุน ก. ง่วงซึม.
ง่วงเหงา เขียนว่า งอ-งู-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อา	[–เหฺงา] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีลักษณะง่วงซึมไม่กระปรี้กระเปร่า.	ง่วงเหงา [–เหฺงา] ว. มีลักษณะง่วงซึมไม่กระปรี้กระเปร่า.
ง่วงเหงาหาวนอน เขียนว่า งอ-งู-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-นอ-หนู-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง มีอาการซึมเซาอยากนอนมาก.	ง่วงเหงาหาวนอน ก. มีอาการซึมเซาอยากนอนมาก.
งวงช้าง เขียนว่า งอ-งู-วอ-แหวน-งอ-งู-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) หญ้างวงช้าง. ในวงเล็บ ดู หญ้างวงช้าง เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-วอ-แหวน-งอ-งู-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู. (๒) กล้วยงวงช้าง. ในวงเล็บ ดู ร้อยหวี เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี. (๓) ดู ไก่ไห้ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-กอ-ไก่-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ไม้-โท (๑).	งวงช้าง ๑ น. (๑) หญ้างวงช้าง. (ดู หญ้างวงช้าง). (๒) กล้วยงวงช้าง. (ดู ร้อยหวี). (๓) ดู ไก่ไห้ (๑).
งวงช้าง เขียนว่า งอ-งู-วอ-แหวน-งอ-งู-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่องูนํ้าจืดชนิด Acrochordus javanicus ในวงศ์ Colubridae ตัวนิ่ม เกล็ดเป็นตุ่ม ๆ อาศัยตามแหล่งนํ้าจืดทั่วไป หากินปลาในนํ้า แต่มักขดนอนตามโพรงตลิ่งที่แฉะ ๆ ไม่มีพิษ.	งวงช้าง ๒ น. ชื่องูนํ้าจืดชนิด Acrochordus javanicus ในวงศ์ Colubridae ตัวนิ่ม เกล็ดเป็นตุ่ม ๆ อาศัยตามแหล่งนํ้าจืดทั่วไป หากินปลาในนํ้า แต่มักขดนอนตามโพรงตลิ่งที่แฉะ ๆ ไม่มีพิษ.
งวด เขียนว่า งอ-งู-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง คราวที่กำหนด เช่น การออกรางวัลสลากกินแบ่งออกเป็นงวด, ลักษณนามเรียกจำนวนนับของคราวที่กำหนด เช่น แบ่งการชำระหนี้ออกเป็น ๕ งวด. เป็นคำกริยา หมายถึง ลดลงไป, พร่องลงไป, แห้งลงไป, เช่น น้ำงวดลง.	งวด น. คราวที่กำหนด เช่น การออกรางวัลสลากกินแบ่งออกเป็นงวด, ลักษณนามเรียกจำนวนนับของคราวที่กำหนด เช่น แบ่งการชำระหนี้ออกเป็น ๕ งวด. ก. ลดลงไป, พร่องลงไป, แห้งลงไป, เช่น น้ำงวดลง.
ง่วน เขียนว่า งอ-งู-ไม้-เอก-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เพลินทําเพลินเล่นอยู่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาจีน หง่วน เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-ไม้-เอก-วอ-แหวน-นอ-หนู.	ง่วน ว. เพลินทําเพลินเล่นอยู่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง. (จ. หง่วน).
ง้วน เขียนว่า งอ-งู-ไม้-โท-วอ-แหวน-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกโอชะของบางสิ่ง เช่น ง้วนดิน คือ โอชะของดิน ที่กล่าวไว้ในคัมภีร์ไตรภูมิโลกวินิจฉัยว่ามีรสหวาน, ง้วนผึ้ง คือ ละอองดอกไม้ที่ผึ้งนํามาสะสมไว้ที่รัง มีสีเหลือง มีรสมัน หอมหวาน.	ง้วน ๑ น. เรียกโอชะของบางสิ่ง เช่น ง้วนดิน คือ โอชะของดิน ที่กล่าวไว้ในคัมภีร์ไตรภูมิโลกวินิจฉัยว่ามีรสหวาน, ง้วนผึ้ง คือ ละอองดอกไม้ที่ผึ้งนํามาสะสมไว้ที่รัง มีสีเหลือง มีรสมัน หอมหวาน.
ง้วน เขียนว่า งอ-งู-ไม้-โท-วอ-แหวน-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ต้นไม้ชนิดหนึ่ง ยางมีพิษ ใบเหมือนใบเงิน ดอกแดง ต้นเหมือนต้นสลอด. ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓; ยาพิษ.	ง้วน ๒ น. ต้นไม้ชนิดหนึ่ง ยางมีพิษ ใบเหมือนใบเงิน ดอกแดง ต้นเหมือนต้นสลอด. (พจน. ๒๔๙๓); ยาพิษ.
งวยงง เขียนว่า งอ-งู-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-งอ-งู-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เคลิบเคลิ้ม, เผลอสติ, มึนงง, งงงวย ก็ว่า.	งวยงง ก. เคลิบเคลิ้ม, เผลอสติ, มึนงง, งงงวย ก็ว่า.
งอ เขียนว่า งอ-งู-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลักษณะที่มีส่วนปลายหักโค้งเข้าหาตัวมันเองเช่นรูปอย่างขอ; เรียกหน้าซึ่งมีสีหน้าแสดงอาการโกรธ ไม่พอใจ หรือไม่ได้อย่างใจเป็นต้นว่า หน้างอ. เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้มีรูปหรือเป็นเช่นนั้น, เรียกอาการของคนที่หัวเราะจนตัวงอว่า หัวเราะงอ.	งอ ว. ลักษณะที่มีส่วนปลายหักโค้งเข้าหาตัวมันเองเช่นรูปอย่างขอ; เรียกหน้าซึ่งมีสีหน้าแสดงอาการโกรธ ไม่พอใจ หรือไม่ได้อย่างใจเป็นต้นว่า หน้างอ. ก. ทําให้มีรูปหรือเป็นเช่นนั้น, เรียกอาการของคนที่หัวเราะจนตัวงอว่า หัวเราะงอ.
งอก่อ, งอก่องอขิง งอก่อ เขียนว่า งอ-งู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ไม้-เอก-ออ-อ่าง งอก่องอขิง เขียนว่า งอ-งู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-ออ-อ่าง-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ตัวงอหรือทําตัวงอ เพราะร้อนหรือหนาวมากเป็นต้น.	งอก่อ, งอก่องอขิง ว. อาการที่ตัวงอหรือทําตัวงอ เพราะร้อนหรือหนาวมากเป็นต้น.
งอขี้กล้อง เขียนว่า งอ-งู-ออ-อ่าง-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ถูกทำร้ายบริเวณท้องจนล้มลงกับพื้นในลักษณะตัวงอคล้ายคนนอนสูบฝิ่น.	งอขี้กล้อง (ปาก) ว. อาการที่ถูกทำร้ายบริเวณท้องจนล้มลงกับพื้นในลักษณะตัวงอคล้ายคนนอนสูบฝิ่น.
งอมืองอตีน เขียนว่า งอ-งู-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เกียจคร้าน, ไม่สนใจขวนขวายทําการงาน, ไม่คิดสู้.	งอมืองอตีน ก. เกียจคร้าน, ไม่สนใจขวนขวายทําการงาน, ไม่คิดสู้.
งอหาย เขียนว่า งอ-งู-ออ-อ่าง-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ร้องไห้หรือหัวเราะจนเสียงเงียบหายไป.	งอหาย ว. อาการที่ร้องไห้หรือหัวเราะจนเสียงเงียบหายไป.
ง้อ เขียนว่า งอ-งู-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง ขอคืนดีด้วย, ขอพึ่งพาอาศัย.	ง้อ ก. ขอคืนดีด้วย, ขอพึ่งพาอาศัย.
ง้องอน เขียนว่า งอ-งู-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง อ้อนวอนขอคืนดีด้วย, อ่อนเข้าหาเพื่อให้ยอมหรือช่วยเหลือ, งอนง้อ ก็ว่า.	ง้องอน ก. อ้อนวอนขอคืนดีด้วย, อ่อนเข้าหาเพื่อให้ยอมหรือช่วยเหลือ, งอนง้อ ก็ว่า.
งอก เขียนว่า งอ-งู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่เมล็ดผลไม้แตกเป็นต้นขึ้น; ผลิออก, แตกออก, เช่น รากงอก ยอดงอก; เพิ่มปริมาณมากขึ้น (ใช้เฉพาะของบางอย่าง) เช่น เงินงอก แผ่นดินงอก เนื้องอก; เรียกหน้าผากที่กว้างยื่นงํ้าออกไปกว่าปรกติว่า หน้างอก.	งอก ๑ ก. อาการที่เมล็ดผลไม้แตกเป็นต้นขึ้น; ผลิออก, แตกออก, เช่น รากงอก ยอดงอก; เพิ่มปริมาณมากขึ้น (ใช้เฉพาะของบางอย่าง) เช่น เงินงอก แผ่นดินงอก เนื้องอก; เรียกหน้าผากที่กว้างยื่นงํ้าออกไปกว่าปรกติว่า หน้างอก.
งอกงาม เขียนว่า งอ-งู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-งอ-งู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง เจริญผลิดอกออกผล.	งอกงาม ก. เจริญผลิดอกออกผล.
งอกเงย เขียนว่า งอ-งู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง มีผลประโยชน์หรือรายได้เพิ่มมากขึ้น.	งอกเงย ก. มีผลประโยชน์หรือรายได้เพิ่มมากขึ้น.
งอก เขียนว่า งอ-งู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกต้นอ่อนที่งอกออกจากผลบางชนิดมีผลมะพร้าวเมล็ดตาลเป็นต้นว่า งอกมะพร้าว งอกตาล.	งอก ๒ น. เรียกต้นอ่อนที่งอกออกจากผลบางชนิดมีผลมะพร้าวเมล็ดตาลเป็นต้นว่า งอกมะพร้าว งอกตาล.
ง่อกแง่ก เขียนว่า งอ-งู-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-งอ-งู-ไม้-เอก-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โยกคลอนไปมา, ไม่แน่น, ไม่มั่นคง.	ง่อกแง่ก ว. โยกคลอนไปมา, ไม่แน่น, ไม่มั่นคง.
ง่อง เขียนว่า งอ-งู-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกสายโยงคางม้าไม่ให้เงยว่า สายง่อง.	ง่อง น. เรียกสายโยงคางม้าไม่ให้เงยว่า สายง่อง.
ง่องแง่ง เขียนว่า งอ-งู-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-งอ-งู-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ร่างกายไม่แข็งแรงทําให้เดินหรือเคลื่อนไหวไม่ถนัด, กระย่องกระแย่ง หรือ กระง่องกระแง่ง ก็ว่า. เป็นคำกริยา หมายถึง ทะเลาะเบาะแว้งกัน, ไม่ปรองดองกัน.	ง่องแง่ง ว. อาการที่ร่างกายไม่แข็งแรงทําให้เดินหรือเคลื่อนไหวไม่ถนัด, กระย่องกระแย่ง หรือ กระง่องกระแง่ง ก็ว่า. ก. ทะเลาะเบาะแว้งกัน, ไม่ปรองดองกัน.
งอแง เขียนว่า งอ-งู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-แอ-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ขี้แย, ขี้อ้อน, (ใช้แก่เด็ก); ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง รวนเร, บิดพลิ้ว; เอาใจยาก.	งอแง ว. ขี้แย, ขี้อ้อน, (ใช้แก่เด็ก); (ปาก) รวนเร, บิดพลิ้ว; เอาใจยาก.
งอด เขียนว่า งอ-งู-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่องูจําพวกงูปี่แก้วในวงศ์ Colubridae ขนาดเล็กประมาณเท่าดินสอดํา ส่วนใหญ่ลําตัวสีเทา ท้องเป็นจุดสีแดงและดํา ไม่มีพิษ ในประเทศไทยมีหลายชนิด เช่น งอดท้องแดง (Oligodon taeniatus) งอดด่าง (O. cinereus).	งอด น. ชื่องูจําพวกงูปี่แก้วในวงศ์ Colubridae ขนาดเล็กประมาณเท่าดินสอดํา ส่วนใหญ่ลําตัวสีเทา ท้องเป็นจุดสีแดงและดํา ไม่มีพิษ ในประเทศไทยมีหลายชนิด เช่น งอดท้องแดง (Oligodon taeniatus) งอดด่าง (O. cinereus).
งอดแงด เขียนว่า งอ-งู-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-แอ-งอ-งู-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กระเง้ากระงอด, กะบึงกะบอน.	งอดแงด ว. กระเง้ากระงอด, กะบึงกะบอน.
งอน เขียนว่า งอ-งู-ออ-อ่าง-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนปลายแห่งของบางอย่างที่เป็นรูปยาวเรียวและช้อยขึ้น เช่น งอนไถ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ช้อยขึ้น, โง้งขึ้น. เป็นคำกริยา หมายถึง แสดงอาการโกรธเคืองหรือไม่พอใจเพื่อให้เขาง้อ, ทําจริตสะบัดสะบิ้ง.	งอน ๑ น. ส่วนปลายแห่งของบางอย่างที่เป็นรูปยาวเรียวและช้อยขึ้น เช่น งอนไถ. ว. ช้อยขึ้น, โง้งขึ้น. ก. แสดงอาการโกรธเคืองหรือไม่พอใจเพื่อให้เขาง้อ, ทําจริตสะบัดสะบิ้ง.
งอนง้อ เขียนว่า งอ-งู-ออ-อ่าง-นอ-หนู-งอ-งู-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง อ้อนวอนขอคืนดีด้วย, อ่อนเข้าหาเพื่อให้ยอมหรือช่วยเหลือ, ง้องอน ก็ว่า.	งอนง้อ ก. อ้อนวอนขอคืนดีด้วย, อ่อนเข้าหาเพื่อให้ยอมหรือช่วยเหลือ, ง้องอน ก็ว่า.
งอนไถ เขียนว่า งอ-งู-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ถอ-ถุง	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์มฆา มี ๕ ดวง, ดาวงูผู้ ดาวโคมูตร ดาววานร ดาวมฆะ หรือ ดาวมาฆะ ก็เรียก.	งอนไถ น. ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์มฆา มี ๕ ดวง, ดาวงูผู้ ดาวโคมูตร ดาววานร ดาวมฆะ หรือ ดาวมาฆะ ก็เรียก.
งอน เขียนว่า งอ-งู-ออ-อ่าง-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งาม ในคำว่า งามงอน. (งอน อะหม ว่า งาม).	งอน ๒ ว. งาม ในคำว่า งามงอน. (งอน อะหม ว่า งาม).
ง่อน เขียนว่า งอ-งู-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ก้อนดินหรือหินที่ตั้งสูงขึ้นไป เช่น เงื้อมง่อน ว่า เงื้อมแห่งก้อนดินหรือหินที่ตั้งสูงขึ้นไป.	ง่อน น. ก้อนดินหรือหินที่ตั้งสูงขึ้นไป เช่น เงื้อมง่อน ว่า เงื้อมแห่งก้อนดินหรือหินที่ตั้งสูงขึ้นไป.
ง่อนแง่น เขียนว่า งอ-งู-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-งอ-งู-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คลอนแคลน, ไม่แน่น, ไม่มั่นคง, กระง่อนกระแง่น ก็ว่า.	ง่อนแง่น ว. คลอนแคลน, ไม่แน่น, ไม่มั่นคง, กระง่อนกระแง่น ก็ว่า.
งอนหง่อ เขียนว่า งอ-งู-ออ-อ่าง-นอ-หนู-หอ-หีบ-งอ-งู-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คู้ตัวงอตัว เป็นอาการของคนที่กลัวมากหรือหนาวมากเป็นต้น.	งอนหง่อ ว. คู้ตัวงอตัว เป็นอาการของคนที่กลัวมากหรือหนาวมากเป็นต้น.
ง้อนหมู เขียนว่า งอ-งู-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง หญ้าแห้วหมู. ในวงเล็บ มาจาก ตำราพระโอสถพระนารายณ์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐.	ง้อนหมู น. หญ้าแห้วหมู. (โอสถพระนารายณ์).
งอบ เขียนว่า งอ-งู-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องสวมหัวสําหรับกันแดดและฝน สานด้วยตอกไม้ไผ่ กรุด้านนอกด้วยใบลาน รูปคล้ายกระจาดควํ่า มีรังสําหรับสวม.	งอบ น. เครื่องสวมหัวสําหรับกันแดดและฝน สานด้วยตอกไม้ไผ่ กรุด้านนอกด้วยใบลาน รูปคล้ายกระจาดควํ่า มีรังสําหรับสวม.
งอม เขียนว่า งอ-งู-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สุกจัดจนเกือบเน่าหรือเละ เช่น กล้วยงอม มะม่วงงอม, โดยอนุโลมใช้กับคนที่แก่มากจนทำอะไรไม่ไหว เช่น ปีนี้คุณยายดูงอมมาก, โดยปริยายหมายความว่า แย่ เช่น ถูกใช้ให้ทํางานเสียงอม, บอบชํ้า เช่น ถูกตีเสียงอม, ได้รับทุกข์ทรมานมาก เช่น เป็นไข้เสียงอม.	งอม ว. สุกจัดจนเกือบเน่าหรือเละ เช่น กล้วยงอม มะม่วงงอม, โดยอนุโลมใช้กับคนที่แก่มากจนทำอะไรไม่ไหว เช่น ปีนี้คุณยายดูงอมมาก, โดยปริยายหมายความว่า แย่ เช่น ถูกใช้ให้ทํางานเสียงอม, บอบชํ้า เช่น ถูกตีเสียงอม, ได้รับทุกข์ทรมานมาก เช่น เป็นไข้เสียงอม.
งอมแงม เขียนว่า งอ-งู-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-แอ-งอ-งู-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เลิกได้ยาก เช่น ติดฝิ่นงอมแงม, แก้ได้ยาก, รักษาได้ยาก, เช่น เจ็บงอมแงม.	งอมแงม ว. เลิกได้ยาก เช่น ติดฝิ่นงอมแงม, แก้ได้ยาก, รักษาได้ยาก, เช่น เจ็บงอมแงม.
งอมพระราม เขียนว่า งอ-งู-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีความทุกข์ยากลําบากเต็มที่ เช่น ทศกัณฐ์จะงอมพระรามที่ไหน เกรงพระรามจะงอมพระรามไปเองเสียอีก. ในวงเล็บ มาจาก วารสารลักวิทยา.	งอมพระราม (สำ) ว. มีความทุกข์ยากลําบากเต็มที่ เช่น ทศกัณฐ์จะงอมพระรามที่ไหน เกรงพระรามจะงอมพระรามไปเองเสียอีก. (ลักวิทยา).
ง้อม เขียนว่า งอ-งู-ไม้-โท-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งํ้า, ค้อม เช่น กิ่งไม้ง้อมลงเพราะลูกดก.	ง้อม ว. งํ้า, ค้อม เช่น กิ่งไม้ง้อมลงเพราะลูกดก.
งอย เขียนว่า งอ-งู-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง อยู่หมิ่น, ตั้งอยู่หมิ่น, ห้อย.	งอย ๑ ก. อยู่หมิ่น, ตั้งอยู่หมิ่น, ห้อย.
งอย เขียนว่า งอ-งู-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง คอย เช่น งอยท่า.	งอย ๒ ก. คอย เช่น งอยท่า.
ง่อย เขียนว่า งอ-งู-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่แขนหรือขาพิการเคลื่อนไหวไม่ได้อย่างปรกติ.	ง่อย ว. อาการที่แขนหรือขาพิการเคลื่อนไหวไม่ได้อย่างปรกติ.
ง่อยเปลี้ยเสียขา เขียนว่า งอ-งู-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีร่างกายพิการจนเดินไม่ได้อย่างปรกติ.	ง่อยเปลี้ยเสียขา ว. มีร่างกายพิการจนเดินไม่ได้อย่างปรกติ.
งะ เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อะ	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง คำกร่อนของคำหน้าซึ่งซ้ำกับคำหลังในคำที่มี ง เป็นพยัญชนะต้น มีคำแปลอย่างเดียวกับคำเดิมนั้น เช่น งะงก งะงัน งะโง้ง.	งะ (โบ) คำกร่อนของคำหน้าซึ่งซ้ำกับคำหลังในคำที่มี ง เป็นพยัญชนะต้น มีคำแปลอย่างเดียวกับคำเดิมนั้น เช่น งะงก งะงัน งะโง้ง.
งัก ๆ, งั่ก ๆ งัก ๆ เขียนว่า งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่ ไม้-ยะ-มก งั่ก ๆ เขียนว่า งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-กอ-ไก่ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่สั่นสะท้าน, อาการที่เดินสั่น ๆ มา.	งัก ๆ, งั่ก ๆ ว. อาการที่สั่นสะท้าน, อาการที่เดินสั่น ๆ มา.
งั่ก เขียนว่า งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มาก เช่น แก่งั่ก หนาวงั่ก.	งั่ก ว. มาก เช่น แก่งั่ก หนาวงั่ก.
งัง ๆ เขียนว่า งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่เดินโดยด่วน.	งัง ๆ ว. อาการที่เดินโดยด่วน.
งั่ง เขียนว่า งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง รูปหล่อด้วยโลหะเหมือนพระพุทธรูป แต่ไม่มีผ้าพาด, เรียกพระพุทธรูปที่ยังไม่ได้ทําพิธีเบิกพระเนตร.	งั่ง ๑ น. รูปหล่อด้วยโลหะเหมือนพระพุทธรูป แต่ไม่มีผ้าพาด, เรียกพระพุทธรูปที่ยังไม่ได้ทําพิธีเบิกพระเนตร.
งั่ง เขียนว่า งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โง่ไม่เป็นประสีประสา.	งั่ง ๒ ว. โง่ไม่เป็นประสีประสา.
งั่ง เขียนว่า งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนกชนิดหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓.	งั่ง ๓ น. ชื่อนกชนิดหนึ่ง. (พจน. ๒๔๙๓).
งัด เขียนว่า งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้เผยอหรือเคลื่อนที่โดยใช้วัตถุยาวคัด เช่น งัดตะปู งัดซุง; นําออกมาจากที่เก็บ เช่น งัดเอาเครื่องลายครามมาอวด, โดยปริยายหมายถึงลักษณะที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น งัดเอาเรื่องเก่ามาพูด.	งัด ก. ทําให้เผยอหรือเคลื่อนที่โดยใช้วัตถุยาวคัด เช่น งัดตะปู งัดซุง; นําออกมาจากที่เก็บ เช่น งัดเอาเครื่องลายครามมาอวด, โดยปริยายหมายถึงลักษณะที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น งัดเอาเรื่องเก่ามาพูด.
งัดข้อ เขียนว่า งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-ขอ-ไข่-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง เกร็งแขนขัดกัน แล้วออกกําลังกดให้แขนอีกฝ่ายหนึ่งล้มลง, โดยปริยายหมายความว่า โต้เถียงกัน, มีความเห็นขัดแย้งกัน, ไม่ลงรอยกัน.	งัดข้อ ก. เกร็งแขนขัดกัน แล้วออกกําลังกดให้แขนอีกฝ่ายหนึ่งล้มลง, โดยปริยายหมายความว่า โต้เถียงกัน, มีความเห็นขัดแย้งกัน, ไม่ลงรอยกัน.
งัน เขียนว่า งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง หยุดชะงัก เช่น นิ่งงัน, ไม่งอกงาม เช่น ต้นไม้งันไป, อาการที่ชะงักนิ่งอึ้งไปชั่วขณะเพราะคาดไม่ถึง ในคำว่า ตะลึงงัน.	งัน ก. หยุดชะงัก เช่น นิ่งงัน, ไม่งอกงาม เช่น ต้นไม้งันไป, อาการที่ชะงักนิ่งอึ้งไปชั่วขณะเพราะคาดไม่ถึง ในคำว่า ตะลึงงัน.
งันงก เขียนว่า งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-งอ-งู-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สั่นเงอะงะอยู่, สะทกสะท้านอยู่.	งันงก ว. สั่นเงอะงะอยู่, สะทกสะท้านอยู่.
งับ เขียนว่า งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง ปิดอย่างไม่สนิทหรือปิดอย่างไม่ลงกลอน เช่น งับประตู; อาการที่อ้าปากคาบหรือกัดโดยเร็ว.	งับ ก. ปิดอย่างไม่สนิทหรือปิดอย่างไม่ลงกลอน เช่น งับประตู; อาการที่อ้าปากคาบหรือกัดโดยเร็ว.
งับแง เขียนว่า งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-แอ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง แง้ม, ปิดไม่สนิท.	งับแง ก. แง้ม, ปิดไม่สนิท.
งัว เขียนว่า งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง วัว, โค ก็เรียก.	งัว ๑ น. วัว, โค ก็เรียก.
งัว ๒, งั่ว ๑ งัว ความหมายที่ ๒ เขียนว่า งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน งั่ว ความหมายที่ ๑ เขียนว่า งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง ลูกชายคนที่ ๕.	งัว ๒, งั่ว ๑ (โบ) น. ลูกชายคนที่ ๕.
งัว เขียนว่า งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง ไม้รับกงพัดที่โคนเสา ๒ อันเพื่อกันไม่ให้เสาทรุดลงไปในหลุม.	งัว ๓ น. ไม้รับกงพัดที่โคนเสา ๒ อันเพื่อกันไม่ให้เสาทรุดลงไปในหลุม.
งัว เขียนว่า งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน ความหมายที่ ๔	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลาทะเลหลายชนิดในหลายวงศ์ เช่น วงศ์ Triacanthidae, Monacanthidae, Balistidae, Anacanthidae ผิวหนังหยาบเหนียวหรือเป็นแผ่นกระดูกหนาเรียงติดต่อกัน ฟันเป็นแผ่น ใช้แทะเล็มหาอาหารตามแนวปะการังและพื้นท้องทะเล ก้านครีบหลังก้านแรกและครีบท้องเป็นแท่งกระดูกใหญ่คล้ายเขาสัตว์, บางชนิดมีชื่อเรียกว่า วัว หรือ กวาง.	งัว ๔ น. ชื่อปลาทะเลหลายชนิดในหลายวงศ์ เช่น วงศ์ Triacanthidae, Monacanthidae, Balistidae, Anacanthidae ผิวหนังหยาบเหนียวหรือเป็นแผ่นกระดูกหนาเรียงติดต่อกัน ฟันเป็นแผ่น ใช้แทะเล็มหาอาหารตามแนวปะการังและพื้นท้องทะเล ก้านครีบหลังก้านแรกและครีบท้องเป็นแท่งกระดูกใหญ่คล้ายเขาสัตว์, บางชนิดมีชื่อเรียกว่า วัว หรือ กวาง.
งั่ว เขียนว่า งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-วอ-แหวน ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนกชนิด Anhinga melanogaster ในวงศ์ Anhingidae ปากยาวตรงสีเหลือง ปลายแหลมมาก คอโค้งยาวคล้ายเคียว ขนดํา ปีกและหลังมีลายสีขาว ตีนมีแผ่นพังผืดติดกันทั้ง ๔ นิ้วคล้ายตีนเป็ด ดํานํ้าจับปลาโดยใช้ปากแทง, อ้ายงั่ว ก็เรียก.	งั่ว ๒ น. ชื่อนกชนิด Anhinga melanogaster ในวงศ์ Anhingidae ปากยาวตรงสีเหลือง ปลายแหลมมาก คอโค้งยาวคล้ายเคียว ขนดํา ปีกและหลังมีลายสีขาว ตีนมีแผ่นพังผืดติดกันทั้ง ๔ นิ้วคล้ายตีนเป็ด ดํานํ้าจับปลาโดยใช้ปากแทง, อ้ายงั่ว ก็เรียก.
งัวเงีย เขียนว่า งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่คนแรกตื่นยังง่วงอยู่.	งัวเงีย ก. อาการที่คนแรกตื่นยังง่วงอยู่.
งัวซัง เขียนว่า งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ซอ-โซ่-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มชนิด Capparis thorelii Gagnep. ในวงศ์ Capparidaceae ลําต้นมีหนามโค้ง ดอกสีชมพู.	งัวซัง น. ชื่อไม้พุ่มชนิด Capparis thorelii Gagnep. ในวงศ์ Capparidaceae ลําต้นมีหนามโค้ง ดอกสีชมพู.
งัวเลีย เขียนว่า งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกผมที่หน้าผากซึ่งตั้งชันขึ้นไปแล้วปลายย้อนกลับลงมา.	งัวเลีย ๑ น. เรียกผมที่หน้าผากซึ่งตั้งชันขึ้นไปแล้วปลายย้อนกลับลงมา.
งัวเลีย เขียนว่า งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๒	ดู ไก่ไห้ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-กอ-ไก่-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ไม้-โท (๑).	งัวเลีย ๒ ดู ไก่ไห้ (๑).
งา เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Sesamum orientale L. ในวงศ์ Pedaliaceae ผลเป็นฝัก มีเมล็ดเล็ก ๆ สีขาวหรือดํา ใช้ประกอบอาหารหรือสกัดนํ้ามัน.	งา ๑ น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Sesamum orientale L. ในวงศ์ Pedaliaceae ผลเป็นฝัก มีเมล็ดเล็ก ๆ สีขาวหรือดํา ใช้ประกอบอาหารหรือสกัดนํ้ามัน.
งาตัด เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อขนมชนิดหนึ่ง ทําด้วยงากวนกับนํ้าตาลแล้วตัดเป็นชิ้นสี่เหลี่ยมคล้ายข้าวพองในเครื่องจันอับ.	งาตัด น. ชื่อขนมชนิดหนึ่ง ทําด้วยงากวนกับนํ้าตาลแล้วตัดเป็นชิ้นสี่เหลี่ยมคล้ายข้าวพองในเครื่องจันอับ.
งาลั่ว เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อขนมชนิดหนึ่งทำด้วยงาคั่วให้สุกแล้วเคล้ากับน้ำตาลเคี่ยว ทำเป็นแผ่นบาง ๆ ตัดเป็นรูปสี่เหลี่ยม.	งาลั่ว น. ชื่อขนมชนิดหนึ่งทำด้วยงาคั่วให้สุกแล้วเคล้ากับน้ำตาลเคี่ยว ทำเป็นแผ่นบาง ๆ ตัดเป็นรูปสี่เหลี่ยม.
งา เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ฟันตัดแถวบนที่งอกออกจากปากช้าง, ลักษณนามเรียก กิ่ง.	งา ๒ น. ฟันตัดแถวบนที่งอกออกจากปากช้าง, ลักษณนามเรียก กิ่ง.
งากำจาย เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง งาช้างที่หักติดอยู่ในไม้หรือสิ่งอื่น ๆ.	งากำจาย น. งาช้างที่หักติดอยู่ในไม้หรือสิ่งอื่น ๆ.
งาเครือ เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง งาช้างที่ยาวมากแต่วงรอบเล็ก.	งาเครือ น. งาช้างที่ยาวมากแต่วงรอบเล็ก.
งาเนียม เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง งาช้างที่ใหญ่แต่สั้นและมักจะชี้ตรง, เรียกช้างที่มีงาเช่นนั้นว่า ช้างงาเนียม.	งาเนียม น. งาช้างที่ใหญ่แต่สั้นและมักจะชี้ตรง, เรียกช้างที่มีงาเช่นนั้นว่า ช้างงาเนียม.
งาสาน เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง เรียกพัดยศที่พื้นพัดสานด้วยงาช้าง เป็นเครื่องหมายฝ่ายอรัญวาสี ว่า พัดงาสาน, ในสมัยโบราณ สมเด็จพระสังฆราชและสมเด็จพระราชาคณะเจ้าคณะใหญ่ที่ลงท้ายสร้อยราชทินนามว่า “คามวาสี อรัญวาสี” มีพัดยศ ๒ เล่ม พัดแฉกพื้นกำมะหยี่ปักด้วยทองและเงิน เป็นเครื่องหมายฝ่ายคามวาสี พัดงาสาน เป็นเครื่องหมายฝ่ายอรัญวาสี.	งาสาน (โบ) น. เรียกพัดยศที่พื้นพัดสานด้วยงาช้าง เป็นเครื่องหมายฝ่ายอรัญวาสี ว่า พัดงาสาน, ในสมัยโบราณ สมเด็จพระสังฆราชและสมเด็จพระราชาคณะเจ้าคณะใหญ่ที่ลงท้ายสร้อยราชทินนามว่า “คามวาสี อรัญวาสี” มีพัดยศ ๒ เล่ม พัดแฉกพื้นกำมะหยี่ปักด้วยทองและเงิน เป็นเครื่องหมายฝ่ายคามวาสี พัดงาสาน เป็นเครื่องหมายฝ่ายอรัญวาสี.
งา เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนหนึ่งของเครื่องดักสัตว์เช่นลอบหรือไซ ทําเป็นซี่ ๆ ปลายสอบเข้าหากันเพื่อไม่ให้ปลาที่เข้าไปแล้วออกมาได้.	งา ๓ น. ส่วนหนึ่งของเครื่องดักสัตว์เช่นลอบหรือไซ ทําเป็นซี่ ๆ ปลายสอบเข้าหากันเพื่อไม่ให้ปลาที่เข้าไปแล้วออกมาได้.
งาแซง เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-ซอ-โซ่-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง งาอย่างหนึ่งคล้ายงาลอบงาไซกันไม่ให้ของข้างในออก แต่ใส่ลงไปได้ ใช้สวมปากข้องปากลันเป็นต้น; เสาเสี้ยมปลายที่ปักตะแคงระหว่างเสาระเนียด เพื่อกันไม่ให้ช้างกระแทกเสาระเนียด, เรียกสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น สําหรับตั้งกีดขวางทางเข้าประตูค่ายเป็นต้น.	งาแซง น. งาอย่างหนึ่งคล้ายงาลอบงาไซกันไม่ให้ของข้างในออก แต่ใส่ลงไปได้ ใช้สวมปากข้องปากลันเป็นต้น; เสาเสี้ยมปลายที่ปักตะแคงระหว่างเสาระเนียด เพื่อกันไม่ให้ช้างกระแทกเสาระเนียด, เรียกสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น สําหรับตั้งกีดขวางทางเข้าประตูค่ายเป็นต้น.
งา เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๔	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลานํ้ากร่อยหรือทะเลขนาดเล็กชนิด Thryssa setirostris ในวงศ์ Engraulidae กระดูกขากรรไกรบนโค้งยื่นยาวเป็นเส้นจดครีบท้องหรือครีบก้น ลําตัวยาว แบนข้าง ปากกว้าง เกล็ดที่สันท้องเป็นเหลี่ยมคมเรียงต่อกันคล้ายฟันเลื่อย พื้นลําตัวสีเงินอมเหลืองส้ม.	งา ๔ น. ชื่อปลานํ้ากร่อยหรือทะเลขนาดเล็กชนิด Thryssa setirostris ในวงศ์ Engraulidae กระดูกขากรรไกรบนโค้งยื่นยาวเป็นเส้นจดครีบท้องหรือครีบก้น ลําตัวยาว แบนข้าง ปากกว้าง เกล็ดที่สันท้องเป็นเหลี่ยมคมเรียงต่อกันคล้ายฟันเลื่อย พื้นลําตัวสีเงินอมเหลืองส้ม.
ง่า เขียนว่า งอ-งู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง เงื้อ, อ้า, กางออก. เป็นคำนาม หมายถึง ค่าคบไม้.	ง่า ๑ ก. เงื้อ, อ้า, กางออก. น. ค่าคบไม้.
ง่า เขียนว่า งอ-งู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกตัวหนังใหญ่ที่สลักเป็นรูปยักษ์หรือลิงในท่าเหาะ ว่า หนังง่า. ในวงเล็บ มาจาก ลัทธิธรรมเนียมภาคต่าง ๆ ฉบับกรมศิลปากร.	ง่า ๒ น. เรียกตัวหนังใหญ่ที่สลักเป็นรูปยักษ์หรือลิงในท่าเหาะ ว่า หนังง่า. (ลัทธิ).
ง้าง เขียนว่า งอ-งู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทำให้อ้าออก เช่น ง้างประตู, ดึงให้ยืดออก เช่น ง้างศร, งัด เช่น ง้างปาก, เหนี่ยว เช่น ง้างไกปืน, เงื้อ เช่น ง้างหมัด.	ง้าง ก. ทำให้อ้าออก เช่น ง้างประตู, ดึงให้ยืดออก เช่น ง้างศร, งัด เช่น ง้างปาก, เหนี่ยว เช่น ง้างไกปืน, เงื้อ เช่น ง้างหมัด.
ง่าเงย เขียนว่า งอ-งู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง เป็นสง่า, เปิดเผย.	ง่าเงย ก. เป็นสง่า, เปิดเผย.
งาช้าง เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อนํ้าเต้าพันธุ์หนึ่ง ผลยาวคล้ายงาช้าง. ในวงเล็บ ดู นํ้าเต้า เขียนว่า นอ-หนู-นิก-คะ-หิด-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา (๑). (๒) ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Sansevieria cylindrica Boijer ในวงศ์ Agavaceae ใบกลมเป็นแท่ง สีเขียวเข้ม ใช้เป็นยาทําให้อาเจียน.	งาช้าง ๑ น. (๑) ชื่อนํ้าเต้าพันธุ์หนึ่ง ผลยาวคล้ายงาช้าง. [ดู นํ้าเต้า (๑)]. (๒) ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Sansevieria cylindrica Boijer ในวงศ์ Agavaceae ใบกลมเป็นแท่ง สีเขียวเข้ม ใช้เป็นยาทําให้อาเจียน.
งาช้าง เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหอยทะเลในชั้น Scaphopoda เปลือกมีรูปร่างคล้ายงาช้าง ส่วนมากเป็นสีขาว มีหลายชนิด เช่น ชนิด Dentalium aprinum, D. longitrorsum, ฟันช้าง ก็เรียก.	งาช้าง ๒ น. ชื่อหอยทะเลในชั้น Scaphopoda เปลือกมีรูปร่างคล้ายงาช้าง ส่วนมากเป็นสีขาว มีหลายชนิด เช่น ชนิด Dentalium aprinum, D. longitrorsum, ฟันช้าง ก็เรียก.
งาช้าง เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์เชษฐา มี ๑๔ ดวง, ดาวช้างใหญ่ ดาวคอนาค ดาวแพะ หรือ ดาวเชษฐะ ก็เรียก.	งาช้าง ๓ น. ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์เชษฐา มี ๑๔ ดวง, ดาวช้างใหญ่ ดาวคอนาค ดาวแพะ หรือ ดาวเชษฐะ ก็เรียก.
งาไซ เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ซอ-โซ่	ดู ตังโอ๋ เขียนว่า ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-ออ-อ่าง-ไม้-จัด-ตะ-วา.	งาไซ ดู ตังโอ๋.
งาน เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งหรือกิจกรรมที่ทํา, มักใช้เข้าคู่กับคำ การ เช่น การงาน เป็นการเป็นงาน ได้การได้งาน; การพิธีหรือการรื่นเริงที่คนมาชุมนุมกัน เช่น งานบวช งานปีใหม่.	งาน ๑ น. สิ่งหรือกิจกรรมที่ทํา, มักใช้เข้าคู่กับคำ การ เช่น การงาน เป็นการเป็นงาน ได้การได้งาน; การพิธีหรือการรื่นเริงที่คนมาชุมนุมกัน เช่น งานบวช งานปีใหม่.
งานการ เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง กิจการที่ทํา.	งานการ น. กิจการที่ทํา.
งานพิเศษ เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-สอ-สา-ลา-สอ-รือ-สี	เป็นคำนาม หมายถึง งานที่ทำนอกเหนือจากงานประจำ.	งานพิเศษ น. งานที่ทำนอกเหนือจากงานประจำ.
งานสารบรรณ เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง งานที่เกี่ยวกับการบริหารงานเอกสาร เริ่มตั้งแต่การจัดทำ การรับ การส่ง การเก็บรักษา การยืม จนถึงการทำลายเอกสาร.	งานสารบรรณ (กฎ) น. งานที่เกี่ยวกับการบริหารงานเอกสาร เริ่มตั้งแต่การจัดทำ การรับ การส่ง การเก็บรักษา การยืม จนถึงการทำลายเอกสาร.
งานหลวงไม่ให้ขาด งานราษฎร์ไม่ให้เสีย เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ไม้-โท-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก งอ-งู-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-ดอ-ชะ-ดา-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน หมายถึง ทํางานไม่บกพร่องทั้งงานส่วนรวมและส่วนตัว, ใช้เพี้ยนว่า งานหลวงไม่ขาด งานราษฎร์ไม่เสีย ก็มี.	งานหลวงไม่ให้ขาด งานราษฎร์ไม่ให้เสีย (สำ) ทํางานไม่บกพร่องทั้งงานส่วนรวมและส่วนตัว, ใช้เพี้ยนว่า งานหลวงไม่ขาด งานราษฎร์ไม่เสีย ก็มี.
งานอดิเรก เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง งานที่ทำเพื่อความเพลิดเพลิน.	งานอดิเรก น. งานที่ทำเพื่อความเพลิดเพลิน.
งาน เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง มาตราวัดเนื้อที่ตามวิธีประเพณี เท่ากับ ๑๐๐ ตารางวา หรือ ๔๐๐ ตารางเมตร, ลักษณนามเรียกเนื้อที่ ๑๐๐ ตารางวา หรือ ๔๐๐ ตารางเมตรว่า งานหนึ่ง หรือ ๑ งาน, อักษรย่อว่า ง.	งาน ๒ น. มาตราวัดเนื้อที่ตามวิธีประเพณี เท่ากับ ๑๐๐ ตารางวา หรือ ๔๐๐ ตารางเมตร, ลักษณนามเรียกเนื้อที่ ๑๐๐ ตารางวา หรือ ๔๐๐ ตารางเมตรว่า งานหนึ่ง หรือ ๑ งาน, อักษรย่อว่า ง.
งาน เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๓	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวิทยาศาสตร์ เป็นคำนาม หมายถึง ผลของแรงที่ทำให้วัตถุเคลื่อนที่ คำนวณได้จากผลคูณของแรงกับระยะทางที่วัตถุเคลื่อนที่.	งาน ๓ (วิทยา) น. ผลของแรงที่ทำให้วัตถุเคลื่อนที่ คำนวณได้จากผลคูณของแรงกับระยะทางที่วัตถุเคลื่อนที่.
ง่าน เขียนว่า งอ-งู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง ดิ้นรนกระวนกระวาย (มักใช้แก่ของเสพติดและกามคุณ).	ง่าน ๑ ก. ดิ้นรนกระวนกระวาย (มักใช้แก่ของเสพติดและกามคุณ).
ง่าน เขียนว่า งอ-งู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง งุ่นง่าน เช่น มารดาเห็นบุตรเงื้อ ง่านใจ. ในวงเล็บ มาจาก ลิลิตนิทราชาคริต พระราชนิพนธ์ ในพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว.	ง่าน ๒ (กลอน) ก. งุ่นง่าน เช่น มารดาเห็นบุตรเงื้อ ง่านใจ. (นิทราชาคริต).
งาบ ๆ เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่อ้าปากแล้วหุบปาก, อาการที่หายใจทางปาก (เป็นอาการของคนและสัตว์ที่เหนื่อยหอบหรือใกล้จะตาย), พะงาบ พะงาบ ๆ ปะงาบ หรือ ปะงาบ ๆ ก็ว่า. [ไทยขาว งาบ ว่า อ้า, งาบสบ ว่า อ้าปาก (เพื่อหายใจ)].	งาบ ๆ ว. อาการที่อ้าปากแล้วหุบปาก, อาการที่หายใจทางปาก (เป็นอาการของคนและสัตว์ที่เหนื่อยหอบหรือใกล้จะตาย), พะงาบ พะงาบ ๆ ปะงาบ หรือ ปะงาบ ๆ ก็ว่า. [ไทยขาว งาบ ว่า อ้า, งาบสบ ว่า อ้าปาก (เพื่อหายใจ)].
งาม เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลักษณะที่เห็นแล้วชวนให้ชื่นชมหรือพึงใจ เช่น มารยาทงาม รูปงาม; มีลักษณะสมบูรณ์ดี เช่น ต้นไม้งาม ปีนี้ฝนงาม; ดี, มาก, มีลักษณะที่เป็นไปตามต้องการ, เช่น กําไรงาม ธนาคารนี้จ่ายดอกเบี้ยงาม.	งาม ว. ลักษณะที่เห็นแล้วชวนให้ชื่นชมหรือพึงใจ เช่น มารยาทงาม รูปงาม; มีลักษณะสมบูรณ์ดี เช่น ต้นไม้งาม ปีนี้ฝนงาม; ดี, มาก, มีลักษณะที่เป็นไปตามต้องการ, เช่น กําไรงาม ธนาคารนี้จ่ายดอกเบี้ยงาม.
งามงอน เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-งอ-งู-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สวยงาม.	งามงอน ว. สวยงาม.
งามแงะ เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-แอ-งอ-งู-สะ-หระ-อะ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งามน่าดู เช่น เจ้าเย้ยเยาะว่าเงาะไม่งามแงะ แฮะแฮะว่าเล่นหรือว่าจริง. ในวงเล็บ มาจากเรื่อง สังข์ทอง ใน แบบเรียนกวีนิพนธ์.	งามแงะ (กลอน) ว. งามน่าดู เช่น เจ้าเย้ยเยาะว่าเงาะไม่งามแงะ แฮะแฮะว่าเล่นหรือว่าจริง. (สังข์ทอง).
งามหน้า เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง น่าขายหน้า, ใช้เป็นคําประชด เช่น เขาทำงามหน้าละคราวนี้.	งามหน้า ว. น่าขายหน้า, ใช้เป็นคําประชด เช่น เขาทำงามหน้าละคราวนี้.
ง่าม เขียนว่า งอ-งู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ลักษณะหรือสิ่งที่แยกออกเป็น ๒ หรือ ๓ เป็นต้น เช่น ง่ามไม้ ไม้ง่าม สามง่าม, โดยปริยายใช้หมายถึงถ้อยคําที่มีความหมายได้ ๒ ทาง คือ ทั้งทางสุภาพและไม่สุภาพ เช่น พูดสองง่าม.	ง่าม ๑ น. ลักษณะหรือสิ่งที่แยกออกเป็น ๒ หรือ ๓ เป็นต้น เช่น ง่ามไม้ ไม้ง่าม สามง่าม, โดยปริยายใช้หมายถึงถ้อยคําที่มีความหมายได้ ๒ ทาง คือ ทั้งทางสุภาพและไม่สุภาพ เช่น พูดสองง่าม.
ง่ามถ่อ เขียนว่า งอ-งู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ถอ-ถุง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ไม้ที่มีรูปร่างโค้งคล้ายง่ามมือที่เสียบปลายถ่อเอาไว้สำหรับให้หัวไหล่ดันถ่อได้ถนัด มักจะใช้ผ้าพันเพื่อกันไม่ให้ไหล่เจ็บ, เหล็กที่มีรูปร่างโค้งคล้ายเขาควายมีปลอกอัดที่โคนถ่อ ใช้สำหรับตู๊เรือหรือสำหรับกดลงในดินเพื่อไม่ให้โคนถ่อจมลึกลงไป, ลักษณะหัวที่มีผมเถิกเข้าไปเป็น ๒ แฉกเหมือนง่ามถ่อ.	ง่ามถ่อ น. ไม้ที่มีรูปร่างโค้งคล้ายง่ามมือที่เสียบปลายถ่อเอาไว้สำหรับให้หัวไหล่ดันถ่อได้ถนัด มักจะใช้ผ้าพันเพื่อกันไม่ให้ไหล่เจ็บ, เหล็กที่มีรูปร่างโค้งคล้ายเขาควายมีปลอกอัดที่โคนถ่อ ใช้สำหรับตู๊เรือหรือสำหรับกดลงในดินเพื่อไม่ให้โคนถ่อจมลึกลงไป, ลักษณะหัวที่มีผมเถิกเข้าไปเป็น ๒ แฉกเหมือนง่ามถ่อ.
ง่ามมือ เขียนว่า งอ-งู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ช่วงโค้งระหว่างนิ้วหัวแม่มือกับนิ้วชี้.	ง่ามมือ น. ช่วงโค้งระหว่างนิ้วหัวแม่มือกับนิ้วชี้.
ง่าม เขียนว่า งอ-งู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมดขนาดเล็กชนิด Phidologeton diversus ในวงศ์ Formicidae สีนํ้าตาลแก่จนเกือบดําตลอดตัว อยู่กันเป็นฝูงใหญ่ ๆ ในฝูงจะพบพวกที่ทําหน้าที่เฝ้ารังขนาดใหญ่กว่าตัวธรรมดา ๒–๓ เท่าปะปนอยู่ มีขากรรไกรหน้าเห็นเป็นง่ามใหญ่ อาศัยอยู่ตามพื้นดิน ใกล้บ้านเรือน เดินกันเป็นทาง ขนเศษอาหาร หรืออาจพบในแปลงปลูกพืช.	ง่าม ๒ น. ชื่อมดขนาดเล็กชนิด Phidologeton diversus ในวงศ์ Formicidae สีนํ้าตาลแก่จนเกือบดําตลอดตัว อยู่กันเป็นฝูงใหญ่ ๆ ในฝูงจะพบพวกที่ทําหน้าที่เฝ้ารังขนาดใหญ่กว่าตัวธรรมดา ๒–๓ เท่าปะปนอยู่ มีขากรรไกรหน้าเห็นเป็นง่ามใหญ่ อาศัยอยู่ตามพื้นดิน ใกล้บ้านเรือน เดินกันเป็นทาง ขนเศษอาหาร หรืออาจพบในแปลงปลูกพืช.
งาย เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง เวลาเช้า เช่น พ่อแผนจะไปแต่ในงาย สายแล้วสํารับไม่ยกมา. ในวงเล็บ มาจาก หนังสือบทเสภา เรื่องขุนช้างขุนแผน ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐-๖๑.	งาย น. เวลาเช้า เช่น พ่อแผนจะไปแต่ในงาย สายแล้วสํารับไม่ยกมา. (ขุนช้างขุนแผน).
ง่าย เขียนว่า งอ-งู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สะดวก, ไม่ยาก.	ง่าย ว. สะดวก, ไม่ยาก.
ง่าย ๆ เขียนว่า งอ-งู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ธรรมดา ๆ, ไม่ยุ่งยาก.	ง่าย ๆ ว. ธรรมดา ๆ, ไม่ยุ่งยาก.
ง่ายดาย เขียนว่า งอ-งู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ง่ายมาก, สะดวกมาก.	ง่ายดาย ว. ง่ายมาก, สะดวกมาก.
ง่าย้อย เขียนว่า งอ-งู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Hydnocarpus kurzii Warb. ในวงศ์ Flacourtiaceae ใบรูปไข่แกมรูปใบหอก ผลกลม สีน้ำตาล.	ง่าย้อย น. ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Hydnocarpus kurzii Warb. ในวงศ์ Flacourtiaceae ใบรูปไข่แกมรูปใบหอก ผลกลม สีน้ำตาล.
ง้าว เขียนว่า งอ-งู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง อาวุธชนิดหนึ่ง คล้ายดาบ มีด้ามยาว, ถ้าใต้คอของด้ามมีขอสำหรับสับบังคับช้างได้ เรียกว่า ของ้าว.	ง้าว ๑ น. อาวุธชนิดหนึ่ง คล้ายดาบ มีด้ามยาว, ถ้าใต้คอของด้ามมีขอสำหรับสับบังคับช้างได้ เรียกว่า ของ้าว.
ง้าว เขียนว่า งอ-งู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Bombax anceps Pierre var. cambodiense Robyns ในวงศ์ Bombacaceae ต้นคล้ายต้นงิ้วแต่เปลือกสีเทาดํา ดอกสีแดงคลํ้า ในผลมีปุยขาวใช้ยัดหมอนและที่นอนเป็นต้น.	ง้าว ๒ น. ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Bombax anceps Pierre var. cambodiense Robyns ในวงศ์ Bombacaceae ต้นคล้ายต้นงิ้วแต่เปลือกสีเทาดํา ดอกสีแดงคลํ้า ในผลมีปุยขาวใช้ยัดหมอนและที่นอนเป็นต้น.
งำ เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อำ	เป็นคำกริยา หมายถึง ปิด เช่น งําความ, ปกครอง เช่น งำเมือง, รักษา ในคำว่า เก็บงำ, บางทีใช้เข้าคู่กับคํา ครอบ เป็น ครอบงํา.	งำ ก. ปิด เช่น งําความ, ปกครอง เช่น งำเมือง, รักษา ในคำว่า เก็บงำ, บางทีใช้เข้าคู่กับคํา ครอบ เป็น ครอบงํา.
ง่ำ, ง่ำ ๆ ง่ำ เขียนว่า งอ-งู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อำ ง่ำ ๆ เขียนว่า งอ-งู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อำ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงขู่ของหมาที่กำลังกินข้าว. เป็นคำกริยา หมายถึง งับเบา ๆ เช่น หมางํ่าน่อง.	ง่ำ, ง่ำ ๆ ว. เสียงขู่ของหมาที่กำลังกินข้าว. ก. งับเบา ๆ เช่น หมางํ่าน่อง.
ง้ำ เขียนว่า งอ-งู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยื่นออกไปเกินปรกติจนปลายโน้มลง, โน้มไปทางหน้า เช่น สวมชฎางํ้าหน้า, เรียกหน้าที่มีสีหน้าแสดงอาการโกรธไม่พอใจหรือไม่ได้อย่างใจเป็นต้นว่า หน้างํ้า.	ง้ำ ว. ยื่นออกไปเกินปรกติจนปลายโน้มลง, โน้มไปทางหน้า เช่น สวมชฎางํ้าหน้า, เรียกหน้าที่มีสีหน้าแสดงอาการโกรธไม่พอใจหรือไม่ได้อย่างใจเป็นต้นว่า หน้างํ้า.
งิ้ว เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ละครจีนแบบโบราณ.	งิ้ว ๑ น. ละครจีนแบบโบราณ.
งิ้ว เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-วอ-แหวน ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Bombax ceiba L. ในวงศ์ Bombacaceae กิ่งก้านและลําต้นมีหนามแหลมคม เปลือกสีเทา ขรุขระ ดอกสีแดงสด ใช้ปุยในผลอย่างเดียวกับง้าว.	งิ้ว ๒ น. ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Bombax ceiba L. ในวงศ์ Bombacaceae กิ่งก้านและลําต้นมีหนามแหลมคม เปลือกสีเทา ขรุขระ ดอกสีแดงสด ใช้ปุยในผลอย่างเดียวกับง้าว.
งี่เง่า เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โง่มาก.	งี่เง่า (ปาก) ว. โง่มาก.
งีบ เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง หลับไปชั่วขณะหนึ่ง; ลักษณนามบอกการหลับเช่นนั้นว่า หลับงีบหนึ่ง หลับ ๒ งีบ.	งีบ ก. หลับไปชั่วขณะหนึ่ง; ลักษณนามบอกการหลับเช่นนั้นว่า หลับงีบหนึ่ง หลับ ๒ งีบ.
งึก ๆ เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่พยักหน้าเป็นการรับรู้, หงึก ๆ ก็ว่า.	งึก ๆ ว. อาการที่พยักหน้าเป็นการรับรู้, หงึก ๆ ก็ว่า.
งึน เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อึ-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพและภาคอีสาน และเป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง เงิน.	งึน (ถิ่น–พายัพ, อีสาน; โบ) น. เงิน.
งึม เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อึ-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงบ่นเบา ๆ; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน หมายถึง ซึม.	งึม ว. เสียงบ่นเบา ๆ; (ถิ่น–อีสาน) ซึม.
งึมงำ เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อึ-มอ-ม้า-งอ-งู-สะ-หระ-อำ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงพูดหรือบ่นพึมพํา.	งึมงำ ว. เสียงพูดหรือบ่นพึมพํา.
งุด, งุด ๆ งุด เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก งุด ๆ เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการก้มหน้าลงเพราะกลัวหรืออายเป็นต้น เช่น ก้มหน้างุด, อาการที่เดินก้มหัวหรือก้มหน้าไปโดยเร็ว, อาการที่ก้มหน้าก้มตาทำสิ่งใดสิ่งหนึ่ง เช่น นั่งทำงานงุด ๆ ทั้งวัน.	งุด, งุด ๆ ว. อาการก้มหน้าลงเพราะกลัวหรืออายเป็นต้น เช่น ก้มหน้างุด, อาการที่เดินก้มหัวหรือก้มหน้าไปโดยเร็ว, อาการที่ก้มหน้าก้มตาทำสิ่งใดสิ่งหนึ่ง เช่น นั่งทำงานงุด ๆ ทั้งวัน.
งุนงง เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-งอ-งู-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง งงซึมเซา, ฉงน, มึน.	งุนงง ก. งงซึมเซา, ฉงน, มึน.
งุ่นง่าน เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-นอ-หนู-งอ-งู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง โกรธฮึดฮัด, กระวนกระวายผุดลุกผุดนั่ง, ง่าน.	งุ่นง่าน ก. โกรธฮึดฮัด, กระวนกระวายผุดลุกผุดนั่ง, ง่าน.
งุบ, งุบ ๆ งุบ เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้ งุบ ๆ เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่หัวก้มลงโดยเร็วเมื่อเวลาง่วนหรือเดินไป.	งุบ, งุบ ๆ ว. อาการที่หัวก้มลงโดยเร็วเมื่อเวลาง่วนหรือเดินไป.
งุบงิบ เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําอย่างเงียบ ๆ, ทํากันอย่างปิดบัง.	งุบงิบ ก. ทําอย่างเงียบ ๆ, ทํากันอย่างปิดบัง.
งุ้ม เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งอลงอย่างปากนกแก้ว.	งุ้ม ว. งอลงอย่างปากนกแก้ว.
งุ่มง่าม เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-งอ-งู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชักช้า, ไม่คล่องแคล่วว่องไว.	งุ่มง่าม ว. ชักช้า, ไม่คล่องแคล่วว่องไว.
งุย เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อุ-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ซึม, เซื่อง, มึนหัว.	งุย (โบ) ว. ซึม, เซื่อง, มึนหัว.
งู เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์เลื้อยคลานในอันดับ Squamata อันดับย่อย Serpentes ลําตัวเรียวยาว มีเกล็ด ไม่มีขา ที่มีพิษ เช่น งูเห่าไทย (Naja kaouthia) ที่ไม่มีพิษ เช่น งูเหลือม (Python reticulatus).	งู ๑ น. ชื่อสัตว์เลื้อยคลานในอันดับ Squamata อันดับย่อย Serpentes ลําตัวเรียวยาว มีเกล็ด ไม่มีขา ที่มีพิษ เช่น งูเห่าไทย (Naja kaouthia) ที่ไม่มีพิษ เช่น งูเหลือม (Python reticulatus).
งูกลืนหาง, งูกินหาง ๑ งูกลืนหาง เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-นอ-หนู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู งูกินหาง ความหมายที่ ๑ เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกลอนกลอักษร วรรคหนึ่ง ๆ ต้องมีคำซ้ำกัน ๓ คู่ คือระหว่าง ๓ คำหน้ากับ ๓ คำสุดท้ายของวรรค แต่เวลาเขียนจะตัดคำซ้ำ ๓ คำสุดท้ายของแต่ละวรรคออก เวลาอ่านให้อ่านไปจนจบวรรคแล้วย้อนกลับไปอ่านคำที่ ๑ ถึงคำที่ ๓ ในวรรคเดียวกันอีกครั้งหนึ่ง ตัวอย่างว่า ฟังเสียงหวานขานเสียงดัง เหมือนน้ำตาลหวานเตือน เสนาะจริงยิ่งคำหวาน อ่านว่า ฟังเสียงหวานขานเสียงดังฟังเสียงหวาน เหมือนน้ำตาลหวานเตือนเหมือนน้ำตาล เสนาะจริงยิ่งคำหวานเสนาะจริง.	งูกลืนหาง, งูกินหาง ๑ น. ชื่อกลอนกลอักษร วรรคหนึ่ง ๆ ต้องมีคำซ้ำกัน ๓ คู่ คือระหว่าง ๓ คำหน้ากับ ๓ คำสุดท้ายของวรรค แต่เวลาเขียนจะตัดคำซ้ำ ๓ คำสุดท้ายของแต่ละวรรคออก เวลาอ่านให้อ่านไปจนจบวรรคแล้วย้อนกลับไปอ่านคำที่ ๑ ถึงคำที่ ๓ ในวรรคเดียวกันอีกครั้งหนึ่ง ตัวอย่างว่า ฟังเสียงหวานขานเสียงดัง เหมือนน้ำตาลหวานเตือน เสนาะจริงยิ่งคำหวาน อ่านว่า ฟังเสียงหวานขานเสียงดังฟังเสียงหวาน เหมือนน้ำตาลหวานเตือนเหมือนน้ำตาล เสนาะจริงยิ่งคำหวานเสนาะจริง.
งูกินหาง เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง การเล่นของเด็กอย่างหนึ่ง สมมุติฝ่ายหนึ่งเป็นแม่งู มีลูกงูเกาะหลังเป็นแถว อีกฝ่ายเป็นพ่องู คอยไล่จับลูกงูตัวที่อยู่ท้ายแถวเอามาเป็นพวกทีละตัว ๆ.	งูกินหาง ๒ น. การเล่นของเด็กอย่างหนึ่ง สมมุติฝ่ายหนึ่งเป็นแม่งู มีลูกงูเกาะหลังเป็นแถว อีกฝ่ายเป็นพ่องู คอยไล่จับลูกงูตัวที่อยู่ท้ายแถวเอามาเป็นพวกทีละตัว ๆ.
งูกินหาง เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู ความหมายที่ ๓	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เกี่ยวโยงกันจากหัวถึงหางโดยซัดกันไปเป็นทอด ๆ.	งูกินหาง ๓ (สำ) ว. เกี่ยวโยงกันจากหัวถึงหางโดยซัดกันไปเป็นทอด ๆ.
งู ๆ ปลา ๆ เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อู ไม้-ยะ-มก ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีความรู้เล็ก ๆ น้อย ๆ, ไม่รู้จริง, ในคําว่า รู้งู ๆ ปลา ๆ.	งู ๆ ปลา ๆ ว. มีความรู้เล็ก ๆ น้อย ๆ, ไม่รู้จริง, ในคําว่า รู้งู ๆ ปลา ๆ.
งูผู้ เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อู-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์มฆา มี ๕ ดวง, ดาวโคมูตร ดาววานร ดาวงอนไถ ดาวมฆะ หรือ ดาวมาฆะ ก็เรียก.	งูผู้ น. ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์มฆา มี ๕ ดวง, ดาวโคมูตร ดาววานร ดาวงอนไถ ดาวมฆะ หรือ ดาวมาฆะ ก็เรียก.
งูเมีย เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์บุรพผลคุนี มี ๒ ดวง, ดาววัวตัวผู้ ดาวปุรพผลคุนี หรือ ดาวปุพพผลคุนี ก็เรียก.	งูเมีย น. ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์บุรพผลคุนี มี ๒ ดวง, ดาววัวตัวผู้ ดาวปุรพผลคุนี หรือ ดาวปุพพผลคุนี ก็เรียก.
งูสวัด เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อู-สอ-เสือ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง โรคที่เกิดจากการติดเชื้อไวรัสชนิดหนึ่ง มีอาการอักเสบอย่างเฉียบพลันที่ปมประสาทไขสันหลัง และพุเป็นเม็ดพองตามผิวหนังเป็นทางยาวพาดขวางลําตัวเป็นต้น ทําให้ปวดแสบปวดร้อน.	งูสวัด น. โรคที่เกิดจากการติดเชื้อไวรัสชนิดหนึ่ง มีอาการอักเสบอย่างเฉียบพลันที่ปมประสาทไขสันหลัง และพุเป็นเม็ดพองตามผิวหนังเป็นทางยาวพาดขวางลําตัวเป็นต้น ทําให้ปวดแสบปวดร้อน.
งูเหลือม เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์สวาดิ มี ๕ ดวง, ดาวช้างพัง ดาวสวาตี หรือ ดาวสวัสติ ก็เรียก.	งูเหลือม น. ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์สวาดิ มี ๕ ดวง, ดาวช้างพัง ดาวสวาตี หรือ ดาวสวัสติ ก็เรียก.
งู เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ปลางู. ในวงเล็บ ดู ปล้องอ้อย เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-ออ-อ่าง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก.	งู ๒ น. ปลางู. (ดู ปล้องอ้อย).
งูบ เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อู-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง ก้มหัวฟุบลงเมื่อเวลาง่วงนอนเป็นต้น.	งูบ ก. ก้มหัวฟุบลงเมื่อเวลาง่วงนอนเป็นต้น.
งู่หนี เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง กุหนี.	งู่หนี น. กุหนี.
งูเห่า เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อว่านชนิดหนึ่ง ต้นและหัวเหมือนขมิ้นอ้อย แต่เนื้อสีขาว กลิ่นฉุนเหมือนนํ้ามันดินอ่อน ๆ. ในวงเล็บ มาจาก ตำรากบิลว่าน ของ หลวงประพัฒสรรพากร.	งูเห่า น. ชื่อว่านชนิดหนึ่ง ต้นและหัวเหมือนขมิ้นอ้อย แต่เนื้อสีขาว กลิ่นฉุนเหมือนนํ้ามันดินอ่อน ๆ. (กบิลว่าน).
เง้ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง เงื้อไม้ มีดเป็นต้น จนสุดกําลังแขนแล้วฟาดลงเต็มแรง.	เง้ ก. เงื้อไม้ มีดเป็นต้น จนสุดกําลังแขนแล้วฟาดลงเต็มแรง.
เงก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เต็มที, แย่, เช่น คอยเสียเงก.	เงก (ปาก) ว. เต็มที, แย่, เช่น คอยเสียเงก.
เง็น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง เงิน.	เง็น (โบ) น. เงิน.
เงย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ยกหน้าขึ้น.	เงย ก. ยกหน้าขึ้น.
เงยหน้าอ้าปาก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ออ-อ่าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง มีฐานะดีขึ้นกว่าเดิมพอทัดเทียมเพื่อน, ลืมตาอ้าปาก หรือ ลืมหน้าอ้าปาก ก็ว่า.	เงยหน้าอ้าปาก ก. มีฐานะดีขึ้นกว่าเดิมพอทัดเทียมเพื่อน, ลืมตาอ้าปาก หรือ ลืมหน้าอ้าปาก ก็ว่า.
เงอะ, เงอะงะ เงอะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อะ เงอะงะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อะ-งอ-งู-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แสดงกิริยาอาการเคอะเขินไม่แนบเนียนเพราะหย่อนความชํานาญเป็นต้น.	เงอะ, เงอะงะ ว. แสดงกิริยาอาการเคอะเขินไม่แนบเนียนเพราะหย่อนความชํานาญเป็นต้น.
เงา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนที่มืดเพราะมีวัตถุบังแสงทําให้แลเห็นเป็นรูปของวัตถุนั้น; รูปที่ปรากฏในของใสหรือเป็นมันเช่นนํ้าหรือกระจก; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวิชาแสง หมายถึง อาณาเขตหลังวัตถุที่แสงเคลื่อนที่ไปกระทบวัตถุนั้นแล้วแสงเคลื่อนที่ไปไม่ถึงทั้งหมดหรือไปถึงได้บ้าง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นมัน เช่น ขึ้นเงา.	เงา น. ส่วนที่มืดเพราะมีวัตถุบังแสงทําให้แลเห็นเป็นรูปของวัตถุนั้น; รูปที่ปรากฏในของใสหรือเป็นมันเช่นนํ้าหรือกระจก; (แสง) อาณาเขตหลังวัตถุที่แสงเคลื่อนที่ไปกระทบวัตถุนั้นแล้วแสงเคลื่อนที่ไปไม่ถึงทั้งหมดหรือไปถึงได้บ้าง. ว. เป็นมัน เช่น ขึ้นเงา.
เงา ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อา ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ราง ๆ.	เงา ๆ ว. ราง ๆ.
เงาตามตัว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ที่ไปไหนไปด้วยกันแทบไม่คลาดกันเลย; สิ่งที่เพิ่มขึ้นหรือลดลงไปตามกัน เช่น นํ้ามันขึ้นราคา สินค้าอื่น ๆ ก็ขึ้นราคาเป็นเงาตามตัว.	เงาตามตัว (สำ) น. ผู้ที่ไปไหนไปด้วยกันแทบไม่คลาดกันเลย; สิ่งที่เพิ่มขึ้นหรือลดลงไปตามกัน เช่น นํ้ามันขึ้นราคา สินค้าอื่น ๆ ก็ขึ้นราคาเป็นเงาตามตัว.
เงามัว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวิชาแสง เป็นคำนาม หมายถึง อาณาเขตหลังวัตถุที่แสงเคลื่อนที่ไปกระทบวัตถุนั้นแล้วแสงเคลื่อนที่ไปถึงได้บ้าง; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในภูมิศาสตร์ หมายถึง ส่วนที่เห็นเป็นเงาหลัว ๆ รอบบริเวณที่มืดมิดของดวงจันทร์หรือดวงอาทิตย์เวลามีคราส.	เงามัว (แสง) น. อาณาเขตหลังวัตถุที่แสงเคลื่อนที่ไปกระทบวัตถุนั้นแล้วแสงเคลื่อนที่ไปถึงได้บ้าง; (ภูมิ) ส่วนที่เห็นเป็นเงาหลัว ๆ รอบบริเวณที่มืดมิดของดวงจันทร์หรือดวงอาทิตย์เวลามีคราส.
เงามืด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวิชาแสง เป็นคำนาม หมายถึง อาณาเขตหลังวัตถุที่แสงเคลื่อนที่ไปกระทบวัตถุนั้นแล้วแสงเคลื่อนที่ไปไม่ถึงทั้งหมด; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในภูมิศาสตร์ หมายถึง ส่วนที่มืดมิดของดวงจันทร์และดวงอาทิตย์เวลามีคราส.	เงามืด (แสง) น. อาณาเขตหลังวัตถุที่แสงเคลื่อนที่ไปกระทบวัตถุนั้นแล้วแสงเคลื่อนที่ไปไม่ถึงทั้งหมด; (ภูมิ) ส่วนที่มืดมิดของดวงจันทร์และดวงอาทิตย์เวลามีคราส.
เง่า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โง่, มักใช้พูดเข้าคู่กับคํา โง่ เป็น โง่เง่า.	เง่า ว. โง่, มักใช้พูดเข้าคู่กับคํา โง่ เป็น โง่เง่า.
เง้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียกหน้าซึ่งมีสีหน้าแสดงอาการโกรธ ไม่พอใจหรือไม่ได้อย่างใจเป็นต้น ว่า หน้าเง้า.	เง้า ว. เรียกหน้าซึ่งมีสีหน้าแสดงอาการโกรธ ไม่พอใจหรือไม่ได้อย่างใจเป็นต้น ว่า หน้าเง้า.
เง้างอด, เง้า ๆ งอด ๆ เง้างอด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก เง้า ๆ งอด ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ไม้-ยะ-มก งอ-งู-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กะบึงกะบอน, โกรธอย่างแสนงอน, กระเง้ากระงอด ก็ว่า.	เง้างอด, เง้า ๆ งอด ๆ ว. กะบึงกะบอน, โกรธอย่างแสนงอน, กระเง้ากระงอด ก็ว่า.
เงาะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง คนป่าพวกหนึ่ง รูปร่างตํ่าเตี้ย ตัวดํา ผมหยิก ในตระกูลนิกริโต (Negrito) และตระกูลออสโตรเนเชียน (Austronesian) อยู่ในแหลมมลายู เรียกตัวเองว่า กอย ได้แก่ พวกเซมัง และซาไกหรือเซนอย, โดยปริยายเรียกคนที่มีรูปร่างเช่นนั้น.	เงาะ ๑ น. คนป่าพวกหนึ่ง รูปร่างตํ่าเตี้ย ตัวดํา ผมหยิก ในตระกูลนิกริโต (Negrito) และตระกูลออสโตรเนเชียน (Austronesian) อยู่ในแหลมมลายู เรียกตัวเองว่า กอย ได้แก่ พวกเซมัง และซาไกหรือเซนอย, โดยปริยายเรียกคนที่มีรูปร่างเช่นนั้น.
เงาะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดกลางชนิด Nephelium lappaceum L. ในวงศ์ Sapindaceae ผลกินได้ เปลือกมีขนยาวสีเหลืองหรือแดงเป็นต้น, ปักษ์ใต้เรียก พรวน.	เงาะ ๒ น. ชื่อไม้ต้นขนาดกลางชนิด Nephelium lappaceum L. ในวงศ์ Sapindaceae ผลกินได้ เปลือกมีขนยาวสีเหลืองหรือแดงเป็นต้น, ปักษ์ใต้เรียก พรวน.
เงาะป่า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	ดู กะทกรก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-กอ-ไก่-รอ-เรือ-กอ-ไก่ (๒).	เงาะป่า ดู กะทกรก (๒).
เงิน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ธาตุลําดับที่ ๔๗ สัญลักษณ์ Ag เป็นโลหะสีขาว เนื้อค่อนข้างอ่อน หลอมละลายที่ ๙๖๐.๘°ซ. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ silver เขียนว่า เอส-ไอ-แอล-วี-อี-อา; วัตถุที่ใช้วัดราคาในการซื้อขายแลกเปลี่ยนกัน, วัตถุที่มีตราของรัฐ ใช้ชําระหนี้ได้ตามกฎหมาย, ได้แก่ เหรียญกระษาปณ์และธนบัตร, เงินตรา ก็เรียก; โบราณใช้ว่า งึน เง็น หรือ เงือน ก็มี; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในเศรษฐศาสตร์ หมายถึง วัตถุที่กําหนดให้ใช้เป็นสื่อกลางในการแลกเปลี่ยนหรือชําระหนี้. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ money เขียนว่า เอ็ม-โอ-เอ็น-อี-วาย.	เงิน น. ธาตุลําดับที่ ๔๗ สัญลักษณ์ Ag เป็นโลหะสีขาว เนื้อค่อนข้างอ่อน หลอมละลายที่ ๙๖๐.๘°ซ. (อ. silver); วัตถุที่ใช้วัดราคาในการซื้อขายแลกเปลี่ยนกัน, วัตถุที่มีตราของรัฐ ใช้ชําระหนี้ได้ตามกฎหมาย, ได้แก่ เหรียญกระษาปณ์และธนบัตร, เงินตรา ก็เรียก; โบราณใช้ว่า งึน เง็น หรือ เงือน ก็มี; (เศรษฐ) วัตถุที่กําหนดให้ใช้เป็นสื่อกลางในการแลกเปลี่ยนหรือชําระหนี้. (อ. money).
เงินก้นถุง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-กอ-ไก่-ไม้-โท-นอ-หนู-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อุ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เงินจํานวนหนึ่งที่ผู้ใหญ่มอบให้ในงานแต่งงานเป็นต้น เพื่อเก็บไว้เป็นเงินก้อนแรก.	เงินก้นถุง น. เงินจํานวนหนึ่งที่ผู้ใหญ่มอบให้ในงานแต่งงานเป็นต้น เพื่อเก็บไว้เป็นเงินก้อนแรก.
เงินก้อน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-กอ-ไก่-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เงินที่จ่ายทีเดียวทั้งหมด, เงินที่สะสมไว้เป็นจํานวนมาก ๆ.	เงินก้อน น. เงินที่จ่ายทีเดียวทั้งหมด, เงินที่สะสมไว้เป็นจํานวนมาก ๆ.
เงินกินเปล่า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เงิน ทรัพย์สิน หรือสิ่งอื่น ๆ ที่เสียไป เพื่อให้ได้สิทธิตามที่ตกลงกัน.	เงินกินเปล่า น. เงิน ทรัพย์สิน หรือสิ่งอื่น ๆ ที่เสียไป เพื่อให้ได้สิทธิตามที่ตกลงกัน.
เงินกู้ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง เงินที่ยืมโดยมีดอกเบี้ย.	เงินกู้ น. เงินที่ยืมโดยมีดอกเบี้ย.
เงินขวัญถุง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ขอ-ไข่-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อุ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เงินจำนวนหนึ่งที่ผู้ใหญ่มอบให้ในงานแต่งงานเป็นต้น เพื่อเก็บไว้เป็นสิริมงคล.	เงินขวัญถุง น. เงินจำนวนหนึ่งที่ผู้ใหญ่มอบให้ในงานแต่งงานเป็นต้น เพื่อเก็บไว้เป็นสิริมงคล.
เงินคงคลัง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-คอ-ควาย-งอ-งู-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง เงินทั้งปวงที่พึงชำระให้แก่รัฐบาลไม่ว่าเป็นภาษีอากร ค่าธรรมเนียม ค่าปรับ เงินกู้ หรือเงินอื่นใด ซึ่งหัวหน้าส่วนราชการได้เก็บหรือรับเงินนั้นมีหน้าที่ควบคุมให้ส่งเข้าบัญชีเงินคงคลัง หรือคลังจังหวัด หรือคลังอำเภอ ตามหลักเกณฑ์และเงื่อนไขที่กฎหมายกำหนด.	เงินคงคลัง (กฎ) น. เงินทั้งปวงที่พึงชำระให้แก่รัฐบาลไม่ว่าเป็นภาษีอากร ค่าธรรมเนียม ค่าปรับ เงินกู้ หรือเงินอื่นใด ซึ่งหัวหน้าส่วนราชการได้เก็บหรือรับเงินนั้นมีหน้าที่ควบคุมให้ส่งเข้าบัญชีเงินคงคลัง หรือคลังจังหวัด หรือคลังอำเภอ ตามหลักเกณฑ์และเงื่อนไขที่กฎหมายกำหนด.
เงินจันทรภิม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า	ดู จันทรภิม เขียนว่า จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า.	เงินจันทรภิม ดู จันทรภิม.
เงินเชื่อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง เงินค่าสิ่งของที่ยอมให้ชำระภายหลังเมื่อซื้อขาย, เงินแห้ง ก็เรียก.	เงินเชื่อ น. เงินค่าสิ่งของที่ยอมให้ชำระภายหลังเมื่อซื้อขาย, เงินแห้ง ก็เรียก.
เงินดาวน์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง เงินที่ต้องชำระครั้งแรกเมื่อทำสัญญา โดยมีข้อตกลงว่าเงินส่วนที่เหลือจะผ่อนส่งเป็นงวด ๆ ตามจำนวนที่กำหนด.	เงินดาวน์ (ปาก) น. เงินที่ต้องชำระครั้งแรกเมื่อทำสัญญา โดยมีข้อตกลงว่าเงินส่วนที่เหลือจะผ่อนส่งเป็นงวด ๆ ตามจำนวนที่กำหนด.
เงินเดือน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เงินค่าตอบแทนการทํางานที่กําหนดให้เป็นรายเดือน; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง เงินที่มีกําหนดจ่ายเป็นรายเดือนจากเงินงบประมาณรายจ่ายหมวดเงินเดือน.	เงินเดือน น. เงินค่าตอบแทนการทํางานที่กําหนดให้เป็นรายเดือน; (กฎ) เงินที่มีกําหนดจ่ายเป็นรายเดือนจากเงินงบประมาณรายจ่ายหมวดเงินเดือน.
เงินแดง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ดอ-เด็ก-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง เงินปลอม แต่เดิมใช้เงินหุ้มทองแดงไว้ข้างใน ต่อมาหมายถึงเงินปลอมที่มีทองแดงผสมปนมากเกินส่วน, โดยปริยายหมายถึงคนที่ใช้งานใช้การไม่ได้.	เงินแดง (โบ) น. เงินปลอม แต่เดิมใช้เงินหุ้มทองแดงไว้ข้างใน ต่อมาหมายถึงเงินปลอมที่มีทองแดงผสมปนมากเกินส่วน, โดยปริยายหมายถึงคนที่ใช้งานใช้การไม่ได้.
เงินได้กำบัง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในเศรษฐศาสตร์ เป็นคำนาม หมายถึง รายรับในดุลการชําระเงินระหว่างประเทศอันเกิดจากค่าบริการต่าง ๆ การใช้จ่ายเงินของนักท่องเที่ยว ค่าประกันภัย เป็นต้น.	เงินได้กำบัง (เศรษฐ) น. รายรับในดุลการชําระเงินระหว่างประเทศอันเกิดจากค่าบริการต่าง ๆ การใช้จ่ายเงินของนักท่องเที่ยว ค่าประกันภัย เป็นต้น.
เงินต้น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เงินที่ให้กู้ยืมโดยไม่รวมดอกเบี้ย, ต้นเงิน ก็ว่า.	เงินต้น น. เงินที่ให้กู้ยืมโดยไม่รวมดอกเบี้ย, ต้นเงิน ก็ว่า.
เงินตรา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง เงินที่รัฐกําหนดขึ้นไว้เพื่อใช้ชําระหนี้ได้ตามกฎหมาย ได้แก่ เหรียญกระษาปณ์และธนบัตร.	เงินตรา (กฎ) น. เงินที่รัฐกําหนดขึ้นไว้เพื่อใช้ชําระหนี้ได้ตามกฎหมาย ได้แก่ เหรียญกระษาปณ์และธนบัตร.
เงินตาย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง เงินตราที่รัฐให้เลิกใช้, เงินที่มิได้เอามาทําเป็นรูปพรรณ, เงินที่เก็บไว้ไม่นําออกใช้.	เงินตาย (โบ) น. เงินตราที่รัฐให้เลิกใช้, เงินที่มิได้เอามาทําเป็นรูปพรรณ, เงินที่เก็บไว้ไม่นําออกใช้.
เงินทองตรา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-งอ-งู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง เงินตราที่ทําด้วยทองหรือเงินเพื่อเป็นที่ระลึกในโอกาสต่าง ๆ.	เงินทองตรา (โบ) น. เงินตราที่ทําด้วยทองหรือเงินเพื่อเป็นที่ระลึกในโอกาสต่าง ๆ.
เงินทอน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เงินส่วนที่เกินราคาสิ่งของที่จ่ายคืนให้แก่ผู้จ่ายเงิน.	เงินทอน น. เงินส่วนที่เกินราคาสิ่งของที่จ่ายคืนให้แก่ผู้จ่ายเงิน.
เงินถึง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อึ-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ให้เงินมากจนเป็นที่พอใจ, ถึงเงิน ก็ว่า.	เงินถึง ว. ให้เงินมากจนเป็นที่พอใจ, ถึงเงิน ก็ว่า.
เงินนอน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-นอ-หนู-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เงินเหลือใช้ที่เก็บไว้.	เงินนอน น. เงินเหลือใช้ที่เก็บไว้.
เงินน้ำห้าน้ำหก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-หอ-หีบ-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง เงินเนื้อไม่บริสุทธิ์ เพราะมีทองแดงปนติดอยู่บ้าง.	เงินน้ำห้าน้ำหก (โบ) น. เงินเนื้อไม่บริสุทธิ์ เพราะมีทองแดงปนติดอยู่บ้าง.
เงินปลีก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง เงินจํานวนย่อยที่แตกออกมาจากเงินจํานวนใหญ่หน่วยใดหน่วยหนึ่งของเงินตรา.	เงินปลีก น. เงินจํานวนย่อยที่แตกออกมาจากเงินจํานวนใหญ่หน่วยใดหน่วยหนึ่งของเงินตรา.
เงินปันผล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนแบ่งเงินกําไรที่กําหนดจ่ายให้แก่ผู้ถือหุ้น.	เงินปันผล น. ส่วนแบ่งเงินกําไรที่กําหนดจ่ายให้แก่ผู้ถือหุ้น.
เงินปากถุง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อุ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เงินที่ผู้ให้กู้เรียกเก็บจากผู้กู้ก่อนที่จะจ่ายเงินจำนวนที่ตกลงให้กู้.	เงินปากถุง น. เงินที่ผู้ให้กู้เรียกเก็บจากผู้กู้ก่อนที่จะจ่ายเงินจำนวนที่ตกลงให้กู้.
เงินปากผี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง เงินที่ใส่ไว้ในปากคนตายตามประเพณี.	เงินปากผี น. เงินที่ใส่ไว้ในปากคนตายตามประเพณี.
เงินดาวเงินเดือน, เงินเดือนเงินดาว เงินดาวเงินเดือน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู เงินเดือนเงินดาว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง เงินเดือน.	เงินดาวเงินเดือน, เงินเดือนเงินดาว น. เงินเดือน.
เงินปี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง เงินที่มีกําหนดจ่ายเป็นรายปีให้แก่พระบรมวงศานุวงศ์หรือข้าราชบริพารจากเงินงบประมาณรายจ่ายหมวดเงินอุดหนุนของสํานักพระราชวัง, โบราณเรียก เบี้ยหวัด หรือ เบี้ยหวัดเงินปี.	เงินปี (กฎ) น. เงินที่มีกําหนดจ่ายเป็นรายปีให้แก่พระบรมวงศานุวงศ์หรือข้าราชบริพารจากเงินงบประมาณรายจ่ายหมวดเงินอุดหนุนของสํานักพระราชวัง, โบราณเรียก เบี้ยหวัด หรือ เบี้ยหวัดเงินปี.
เงินแป เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง เงินเหรียญที่เป็นเงินย่อย มีเงินแปราคาสองสลึง แปสลึง แปเฟื้อง. (ประชุม ร. ๔).	เงินแป (โบ) น. เงินเหรียญที่เป็นเงินย่อย มีเงินแปราคาสองสลึง แปสลึง แปเฟื้อง. (ประชุม ร. ๔).
เงินผ่อน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เงินที่ชำระให้แก่เจ้าหนี้เป็นงวด ๆ.	เงินผ่อน น. เงินที่ชำระให้แก่เจ้าหนี้เป็นงวด ๆ.
เงินฝืด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ฝอ-ฝา-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในเศรษฐศาสตร์ เป็นคำนาม หมายถึง ภาวะทางเศรษฐกิจที่ปริมาณเงินหมุนเวียนในประเทศมีน้อยไป การใช้จ่ายลดน้อยลง ทําให้ราคาสินค้าตก.	เงินฝืด (เศรษฐ) น. ภาวะทางเศรษฐกิจที่ปริมาณเงินหมุนเวียนในประเทศมีน้อยไป การใช้จ่ายลดน้อยลง ทําให้ราคาสินค้าตก.
เงินเฟ้อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในเศรษฐศาสตร์ เป็นคำนาม หมายถึง ภาวะทางเศรษฐกิจที่ปริมาณเงินหมุนเวียนในประเทศมากเกินไป ทําให้ราคาสินค้าแพงและเงินเสื่อมค่า.	เงินเฟ้อ (เศรษฐ) น. ภาวะทางเศรษฐกิจที่ปริมาณเงินหมุนเวียนในประเทศมากเกินไป ทําให้ราคาสินค้าแพงและเงินเสื่อมค่า.
เงินมุ่น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เงินแท่งชนิดหนึ่ง ถือว่าเป็นเงินเนื้อดี.	เงินมุ่น น. เงินแท่งชนิดหนึ่ง ถือว่าเป็นเงินเนื้อดี.
เงินยวง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เนื้อเงินบริสุทธิ์ที่ละลายคว้างอยู่ในเบ้า มีสีขาวผ่องเป็นมันปลาบ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียกสีขาวผ่องเป็นมันปลาบเหมือนสีเงินที่ละลายคว้างอยู่ในเบ้าว่า สีเงินยวง.	เงินยวง น. เนื้อเงินบริสุทธิ์ที่ละลายคว้างอยู่ในเบ้า มีสีขาวผ่องเป็นมันปลาบ. ว. เรียกสีขาวผ่องเป็นมันปลาบเหมือนสีเงินที่ละลายคว้างอยู่ในเบ้าว่า สีเงินยวง.
เงินเยอรมัน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง โลหะเจือซึ่งมีองค์ประกอบโดยประมาณเป็นทองแดง ๕ ส่วน สังกะสี ๒ ส่วน และนิกเกิล ๒ ส่วน. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ German เขียนว่า จี-อี-อา-เอ็ม-เอ-เอ็น silver เขียนว่า เอส-ไอ-แอล-วี-อี-อา .	เงินเยอรมัน น. โลหะเจือซึ่งมีองค์ประกอบโดยประมาณเป็นทองแดง ๕ ส่วน สังกะสี ๒ ส่วน และนิกเกิล ๒ ส่วน. (อ. German silver).
เงินร้อน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เงินที่ได้จากการทุจริตหรือไม่บริสุทธิ์; เงินที่หมุนเวียนเร็ว.	เงินร้อน น. เงินที่ได้จากการทุจริตหรือไม่บริสุทธิ์; เงินที่หมุนเวียนเร็ว.
เงินรายปี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง จํานวนเงินที่บริษัทประกันชีวิตจ่ายให้แก่ผู้รับเงินรายปีตามเงื่อนไขกรมธรรม์ประกันชีวิตแบบเงินรายปี ซึ่งผู้รับประกันภัยสัญญาว่า ตราบใดที่ผู้เอาประกันชีวิตยังทรงชีพอยู่ บริษัทจะจ่ายเงินให้ตลอดไปจนกว่าจะเสียชีวิต หรือจะจ่ายให้ชั่วระยะเวลาหนึ่งตามที่ตกลงไว้ เงินรายปีนี้อาจจะจ่ายเป็นงวด รายปี รายครึ่งปี หรือรายเดือนก็ได้ จํานวนเงินที่จ่ายอาจจะคงที่ เพิ่มขึ้น หรือเปลี่ยนแปลงก็ได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ annuity เขียนว่า เอ-เอ็น-เอ็น-ยู-ไอ-ที-วาย.	เงินรายปี น. จํานวนเงินที่บริษัทประกันชีวิตจ่ายให้แก่ผู้รับเงินรายปีตามเงื่อนไขกรมธรรม์ประกันชีวิตแบบเงินรายปี ซึ่งผู้รับประกันภัยสัญญาว่า ตราบใดที่ผู้เอาประกันชีวิตยังทรงชีพอยู่ บริษัทจะจ่ายเงินให้ตลอดไปจนกว่าจะเสียชีวิต หรือจะจ่ายให้ชั่วระยะเวลาหนึ่งตามที่ตกลงไว้ เงินรายปีนี้อาจจะจ่ายเป็นงวด รายปี รายครึ่งปี หรือรายเดือนก็ได้ จํานวนเงินที่จ่ายอาจจะคงที่ เพิ่มขึ้น หรือเปลี่ยนแปลงก็ได้. (อ. annuity).
เงินแล่ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เงินที่เอามาแล่งเป็นเส้นบาง ๆ ใช้สำหรับปักหรือทอผ้า.	เงินแล่ง น. เงินที่เอามาแล่งเป็นเส้นบาง ๆ ใช้สำหรับปักหรือทอผ้า.
เงินสด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ตัวเงินที่มีอยู่ซึ่งใช้ได้ทันที, เงินที่ชําระให้ทันทีเมื่อซื้อหรือขายกัน.	เงินสด น. ตัวเงินที่มีอยู่ซึ่งใช้ได้ทันที, เงินที่ชําระให้ทันทีเมื่อซื้อหรือขายกัน.
เงินสเตอร์ลิง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สอ-เสือ-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง โลหะเจือซึ่งประเทศอังกฤษเคยใช้ทําเงินตรา มีองค์ประกอบเป็นโลหะเงินร้อยละ ๙๒.๕ ทองแดงร้อยละ ๗.๒ ตะกั่วร้อยละ ๐.๒ และทองคําร้อยละ ๐.๑. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ sterling เขียนว่า เอส-ที-อี-อา-แอล-ไอ-เอ็น-จี silver เขียนว่า เอส-ไอ-แอล-วี-อี-อา .	เงินสเตอร์ลิง น. โลหะเจือซึ่งประเทศอังกฤษเคยใช้ทําเงินตรา มีองค์ประกอบเป็นโลหะเงินร้อยละ ๙๒.๕ ทองแดงร้อยละ ๗.๒ ตะกั่วร้อยละ ๐.๒ และทองคําร้อยละ ๐.๑. (อ. sterling silver).
เงินหมุน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เงินที่ใช้หมุนเวียนเรื่อยไปหลายครั้งโดยไม่เก็บไว้คงที่.	เงินหมุน น. เงินที่ใช้หมุนเวียนเรื่อยไปหลายครั้งโดยไม่เก็บไว้คงที่.
เงินหลวง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง เงินที่เป็นของแผ่นดินหรือรัฐ.	เงินหลวง (ปาก) น. เงินที่เป็นของแผ่นดินหรือรัฐ.
เงินแห้ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ไม้-โท-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง เงินเชื่อ.	เงินแห้ง (ปาก) น. เงินเชื่อ.
เงี่ย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง เอียง, ตะแคง, ในคำว่า เงี่ยหู.	เงี่ย ก. เอียง, ตะแคง, ในคำว่า เงี่ยหู.
เงี่ยหู เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู	เป็นคำกริยา หมายถึง เอียงหูฟังเพื่อให้ได้ยินถนัด, ตั้งใจฟัง.	เงี่ยหู ก. เอียงหูฟังเพื่อให้ได้ยินถนัด, ตั้งใจฟัง.
เงี่ยง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง กระดูกแหลมของปลาบางชนิด เช่น ปลากระเบนมีเงี่ยงที่โคนหาง หรือปลาดุกมีเงี่ยงที่ครีบอก, แง่ของสิ่งของบางอย่าง มีรูปหยักตอนปลายเช่นเบ็ดหรือลูกศร.	เงี่ยง ๑ น. กระดูกแหลมของปลาบางชนิด เช่น ปลากระเบนมีเงี่ยงที่โคนหาง หรือปลาดุกมีเงี่ยงที่ครีบอก, แง่ของสิ่งของบางอย่าง มีรูปหยักตอนปลายเช่นเบ็ดหรือลูกศร.
เงี่ยง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-งอ-งู ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน เป็นคำนาม หมายถึง กระโถน.	เงี่ยง ๒ (ถิ่น–อีสาน) น. กระโถน.
เงี่ยน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง อยากจัด, กระหายจัด, มีความรู้สึกอยากหรือกระหายเป็นกําลัง, (โดยมากใช้เฉพาะของเสพติดและกามคุณ).	เงี่ยน ก. อยากจัด, กระหายจัด, มีความรู้สึกอยากหรือกระหายเป็นกําลัง, (โดยมากใช้เฉพาะของเสพติดและกามคุณ).
เงียบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่มีเสียง เช่น นั่งเงียบ, ไม่มีเสียงอื้ออึง เช่น บ้านนี้เงียบ, สงบ, ปราศจากเสียงรบกวนหรือการก่อกวน, เช่น เหตุการณ์เงียบลงแล้ว; โดยปริยายหมายความว่า ไม่กระโตกกระตาก เช่น เก็บเรื่องเงียบ, ไม่แสดงออก เช่น พลังเงียบ. เป็นคำกริยา หมายถึง หายไปโดยไม่มีข่าวคราวหรือไม่เป็นข่าวเลย เช่น หมู่นี้นาย ก เงียบไป.	เงียบ ว. ไม่มีเสียง เช่น นั่งเงียบ, ไม่มีเสียงอื้ออึง เช่น บ้านนี้เงียบ, สงบ, ปราศจากเสียงรบกวนหรือการก่อกวน, เช่น เหตุการณ์เงียบลงแล้ว; โดยปริยายหมายความว่า ไม่กระโตกกระตาก เช่น เก็บเรื่องเงียบ, ไม่แสดงออก เช่น พลังเงียบ. ก. หายไปโดยไม่มีข่าวคราวหรือไม่เป็นข่าวเลย เช่น หมู่นี้นาย ก เงียบไป.
เงียบ ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่มีเสียงเอะอะ เช่น นั่งทำงานเงียบ ๆ, ไม่เอิกเกริกอื้ออึง เช่น ทำอย่างเงียบ ๆ; นิ่งไม่พูดจา, ไม่ทำเสียงเอะอะโวยวายหรืออื้ออึง, เช่น เขาเป็นคนเงียบ ๆ.	เงียบ ๆ ว. ไม่มีเสียงเอะอะ เช่น นั่งทำงานเงียบ ๆ, ไม่เอิกเกริกอื้ออึง เช่น ทำอย่างเงียบ ๆ; นิ่งไม่พูดจา, ไม่ทำเสียงเอะอะโวยวายหรืออื้ออึง, เช่น เขาเป็นคนเงียบ ๆ.
เงียบกริบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง เงียบสนิท.	เงียบกริบ ก. เงียบสนิท.
เงียบเชียบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง วังเวง, เงียบไม่มีเสียง.	เงียบเชียบ ก. วังเวง, เงียบไม่มีเสียง.
เงียบเป็นเป่าสาก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลักษณะที่เงียบสนิท.	เงียบเป็นเป่าสาก (สำ) ว. ลักษณะที่เงียบสนิท.
เงียบเหงา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง เปล่าเปลี่ยว, ว้าเหว่, อ้างว้าง; มีคนน้อย, มีคนไปมาหาสู่น้อย.	เงียบเหงา ก. เปล่าเปลี่ยว, ว้าเหว่, อ้างว้าง; มีคนน้อย, มีคนไปมาหาสู่น้อย.
เงี้ยว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหนึ่งของชนชาวไทยใหญ่ที่ใช้เรียกกันเป็นสามัญในประเทศไทยสมัยก่อน.	เงี้ยว ๑ น. ชื่อหนึ่งของชนชาวไทยใหญ่ที่ใช้เรียกกันเป็นสามัญในประเทศไทยสมัยก่อน.
เงี้ยว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-วอ-แหวน ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง งู เช่น นํ้าเคี้ยวยูงว่าเงี้ยว ยูงตาม. ในวงเล็บ มาจาก แบบเรียนกวีนิพนธ์ โลกนิติคำโคลง.	เงี้ยว ๒ น. งู เช่น นํ้าเคี้ยวยูงว่าเงี้ยว ยูงตาม. (โลกนิติ).
เงี้ยว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-วอ-แหวน ความหมายที่ ๓	ดู มังกร เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-กอ-ไก่-รอ-เรือ ความหมายที่ ๒.	เงี้ยว ๓ ดู มังกร ๒.
เงี้ยว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-วอ-แหวน ความหมายที่ ๔	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คด เช่น แล้วลวงล่องอเงี้ยว. ในวงเล็บ มาจาก นิราศเมืองเพชร ฉบับราชบัณฑิตยสภา พ.ศ. ๒๔๗๐.	เงี้ยว ๔ ว. คด เช่น แล้วลวงล่องอเงี้ยว. (นิ. เพชร).
เงี้ยวระเริง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.	เงี้ยวระเริง น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.
เงี้ยวรำลึก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อำ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.	เงี้ยวรำลึก น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.
เงี่ยหู เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู	เป็นคำกริยา หมายถึง เอียงหูฟังเพื่อให้ถนัด, ตั้งใจฟัง.	เงี่ยหู ก. เอียงหูฟังเพื่อให้ถนัด, ตั้งใจฟัง.
เงื้อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง ยกมือขึ้นทําท่าจะทุบจะตี ในคำว่า เงื้อมือ, อาการที่มือยกสิ่งใดสิ่งหนึ่งขึ้นทําท่าจะตีหรือฟันเป็นต้น เช่น เงื้อไม้ เงื้อมีด.	เงื้อ ก. ยกมือขึ้นทําท่าจะทุบจะตี ในคำว่า เงื้อมือ, อาการที่มือยกสิ่งใดสิ่งหนึ่งขึ้นทําท่าจะตีหรือฟันเป็นต้น เช่น เงื้อไม้ เงื้อมีด.
เงื้อง่าราคาแพง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง จะทําอะไรก็ไม่กล้าตัดสินใจทําลงไป ดีแต่ทําท่าหรือวางท่าว่าจะทําเท่านั้น.	เงื้อง่าราคาแพง (สำ) ก. จะทําอะไรก็ไม่กล้าตัดสินใจทําลงไป ดีแต่ทําท่าหรือวางท่าว่าจะทําเท่านั้น.
เงือก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง งู เช่น ท้าวเสด็จเหนือวัวเผือก เอาเงือกเกี้ยวข้าง. ในวงเล็บ มาจาก ประกาศแช่งน้ำโคลงห้า.	เงือก ๑ (โบ) น. งู เช่น ท้าวเสด็จเหนือวัวเผือก เอาเงือกเกี้ยวข้าง. (แช่งนํ้า).
เงือกหงอน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-หอ-หีบ-งอ-งู-ออ-อ่าง-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง พญานาค เช่น ทรงวัวเผือกเงือกหงอนสังวรสังวาล. ในวงเล็บ มาจากเรื่อง รําพันพิลาป ในหนังสือชีวิตและงานของสุนทรภู่ พระนิพนธ์ ในสมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ ฉบับอมรการพิมพ์ พ.ศ. ๒๕๑๙.	เงือกหงอน (โบ) น. พญานาค เช่น ทรงวัวเผือกเงือกหงอนสังวรสังวาล. (รําพันพิลาป).
เงือก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง สัตว์นํ้าในนิยาย เล่ากันว่าท่อนบนเป็นคน ท่อนล่างเป็นปลา.	เงือก ๒ น. สัตว์นํ้าในนิยาย เล่ากันว่าท่อนบนเป็นคน ท่อนล่างเป็นปลา.
เงือก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนกในวงศ์ Bucerotidae ส่วนใหญ่ลําตัวสีดํา ปากใหญ่ อยู่รวมกันเป็นฝูงในป่าลึก เวลาบินเสียงดังมาก ขณะตกไข่ตัวเมียจะอยู่ในโพรงไม้ แล้วใช้เศษอาหารและอุจจาระปิดปากโพรงไว้ เหลือรูพอที่ตัวผู้จะหาอาหารมาป้อนให้ขณะกกไข่และเลี้ยงลูกอ่อนได้ ร้องเสียงดังมาก กินเนื้อสัตว์และผลไม้ มีหลายชนิด เช่น เงือกกรามช้าง (Rhyticeros undulatus) เงือกหัวแรด (Buceros rhinoceros) แก๊ก (Anthracoceros albirostris).	เงือก ๓ น. ชื่อนกในวงศ์ Bucerotidae ส่วนใหญ่ลําตัวสีดํา ปากใหญ่ อยู่รวมกันเป็นฝูงในป่าลึก เวลาบินเสียงดังมาก ขณะตกไข่ตัวเมียจะอยู่ในโพรงไม้ แล้วใช้เศษอาหารและอุจจาระปิดปากโพรงไว้ เหลือรูพอที่ตัวผู้จะหาอาหารมาป้อนให้ขณะกกไข่และเลี้ยงลูกอ่อนได้ ร้องเสียงดังมาก กินเนื้อสัตว์และผลไม้ มีหลายชนิด เช่น เงือกกรามช้าง (Rhyticeros undulatus) เงือกหัวแรด (Buceros rhinoceros) แก๊ก (Anthracoceros albirostris).
เงือก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๔	ดู พะยูน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-นอ-หนู.	เงือก ๔ ดู พะยูน.
เงื่อง, เงื่อง ๆ เงื่อง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู เงื่อง ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เซื่อง, เชื่องช้า.	เงื่อง, เงื่อง ๆ ว. เซื่อง, เชื่องช้า.
เงื่องหงอย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-หอ-หีบ-งอ-งู-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ซึมเซาไม่ชื่นบาน, เซื่อง ๆ, เฉื่อยชา.	เงื่องหงอย ว. ซึมเซาไม่ชื่นบาน, เซื่อง ๆ, เฉื่อยชา.
เงือด, เงือดงด เงือด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก เงือดงด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-งอ-งู-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง อดกลั้น, ยับยั้ง, เช่น เงือดคํารบสองคาบสามคาบ. ในวงเล็บ มาจาก ประชุมจารึกสยาม ภาคที่ จารึกสุโขทัย, ศาสตราจารย์ ยอช เซเดส์ ชำระและแปล ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๗, จำต้องเงือดงดอดกลั้น คอยหยิบผิดมันให้จงได้. ในวงเล็บ มาจากเรื่อง สังข์ทอง ใน แบบเรียนกวีนิพนธ์.	เงือด, เงือดงด ก. อดกลั้น, ยับยั้ง, เช่น เงือดคํารบสองคาบสามคาบ. (จารึกสยาม), จำต้องเงือดงดอดกลั้น คอยหยิบผิดมันให้จงได้. (สังข์ทอง).
เงือดเงื้อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง เงื้อค้างท่าไว้.	เงือดเงื้อ ก. เงื้อค้างท่าไว้.
เงือน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง เงิน.	เงือน (โบ) น. เงิน.
เงื่อน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง เชือกหรือเส้นด้ายเป็นต้นที่ผูกกันเป็นปม เช่น เงื่อนกระทกหรือเงื่อนกระตุก คือเงื่อนที่ผูกแล้วกระตุกออกได้ง่าย เงื่อนตาย คือเงื่อนที่ผูกแล้วแก้ยาก เงื่อนเป็น คือเงื่อนที่ผูกแล้วแก้ง่าย.	เงื่อน ๑ น. เชือกหรือเส้นด้ายเป็นต้นที่ผูกกันเป็นปม เช่น เงื่อนกระทกหรือเงื่อนกระตุก คือเงื่อนที่ผูกแล้วกระตุกออกได้ง่าย เงื่อนตาย คือเงื่อนที่ผูกแล้วแก้ยาก เงื่อนเป็น คือเงื่อนที่ผูกแล้วแก้ง่าย.
เงื่อนไข เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ขอ-ไข่	เป็นคำนาม หมายถึง ข้อแม้; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง ข้อความอันบังคับไว้ให้นิติกรรมเป็นผลหรือสิ้นผลต่อเมื่อมีเหตุการณ์อันไม่แน่นอนว่าจะเกิดขึ้นหรือไม่ในอนาคต.	เงื่อนไข น. ข้อแม้; (กฎ) ข้อความอันบังคับไว้ให้นิติกรรมเป็นผลหรือสิ้นผลต่อเมื่อมีเหตุการณ์อันไม่แน่นอนว่าจะเกิดขึ้นหรือไม่ในอนาคต.
เงื่อนไขบังคับก่อน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ขอ-ไข่-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง เงื่อนไขที่ทําให้นิติกรรมเป็นผล เมื่อเงื่อนไขนั้นสําเร็จแล้ว.	เงื่อนไขบังคับก่อน (กฎ) น. เงื่อนไขที่ทําให้นิติกรรมเป็นผล เมื่อเงื่อนไขนั้นสําเร็จแล้ว.
เงื่อนไขบังคับหลัง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ขอ-ไข่-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง เงื่อนไขที่ทําให้นิติกรรมสิ้นผล เมื่อเงื่อนไขนั้นสําเร็จแล้ว.	เงื่อนไขบังคับหลัง (กฎ) น. เงื่อนไขที่ทําให้นิติกรรมสิ้นผล เมื่อเงื่อนไขนั้นสําเร็จแล้ว.
เงื่อนงำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-งอ-งู-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง เรื่องราวหรือข้อความที่ซ่อนอยู่ไม่เปิดเผย.	เงื่อนงำ น. เรื่องราวหรือข้อความที่ซ่อนอยู่ไม่เปิดเผย.
เงื่อนเวลา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ระยะเวลาที่กําหนดไว้ให้นิติกรรมเป็นผลหรือสิ้นผล เมื่อถึงเวลาที่กําหนด.	เงื่อนเวลา (กฎ) น. ระยะเวลาที่กําหนดไว้ให้นิติกรรมเป็นผลหรือสิ้นผล เมื่อถึงเวลาที่กําหนด.
เงื่อนเวลาเริ่มต้น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-ตอ-เต่า-ไม้-โท-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง เงื่อนเวลาที่กําหนดไว้ให้นิติกรรมเป็นผล เมื่อถึงเวลาที่กําหนด.	เงื่อนเวลาเริ่มต้น (กฎ) น. เงื่อนเวลาที่กําหนดไว้ให้นิติกรรมเป็นผล เมื่อถึงเวลาที่กําหนด.
เงื่อนเวลาสิ้นสุด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-นอ-หนู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง เงื่อนเวลาที่กําหนดไว้ให้นิติกรรมสิ้นผล เมื่อถึงเวลาที่กําหนด.	เงื่อนเวลาสิ้นสุด (กฎ) น. เงื่อนเวลาที่กําหนดไว้ให้นิติกรรมสิ้นผล เมื่อถึงเวลาที่กําหนด.
เงื่อน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เหมือน เช่น เขี้ยวโง้งเงื่อนงาคชกรรม. ในวงเล็บ มาจาก คำพากย์รามเกียรติ์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๑.	เงื่อน ๒ ว. เหมือน เช่น เขี้ยวโง้งเงื่อนงาคชกรรม. (คําพากย์).
เงือบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ปลาขยับเหงือกหายใจ.	เงือบ ว. อาการที่ปลาขยับเหงือกหายใจ.
เงื้อม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่สูงยื่นงํ้าออกมา เช่น เงื้อมผา.	เงื้อม น. สิ่งที่สูงยื่นงํ้าออกมา เช่น เงื้อมผา.
เงื้อมมือ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง อํานาจที่ครอบงําจะไม่ให้หลุดพ้นไปได้.	เงื้อมมือ น. อํานาจที่ครอบงําจะไม่ให้หลุดพ้นไปได้.
แง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกส่วนของหน้าตรงหว่างคิ้วว่า หน้าแง.	แง ๑ น. เรียกส่วนของหน้าตรงหว่างคิ้วว่า หน้าแง.
แง ๒, แง ๆ แง ความหมายที่ ๒ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-งอ-งู แง ๆ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-งอ-งู ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงเด็กร้องไห้.	แง ๒, แง ๆ ว. เสียงเด็กร้องไห้.
แง่ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-งอ-งู-ไม้-เอก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนที่เป็นเหลี่ยมเป็นสันเป็นมุมหรือส่วนที่ยื่นออกมา เช่น แง่หิน แง่โต๊ะ, โดยปริยายหมายความว่า เหลี่ยม, ชั้นเชิง, เช่น ชาวแพแผ่แง่ค้าขายของ. ในวงเล็บ มาจาก นิราศนรินทร์ แบบเรียนกวีนิพนธ์, นัย.	แง่ ๑ น. ส่วนที่เป็นเหลี่ยมเป็นสันเป็นมุมหรือส่วนที่ยื่นออกมา เช่น แง่หิน แง่โต๊ะ, โดยปริยายหมายความว่า เหลี่ยม, ชั้นเชิง, เช่น ชาวแพแผ่แง่ค้าขายของ. (นิ. นรินทร์), นัย.
แง่งอน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-งอ-งู-ไม้-เอก-งอ-งู-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง อาการที่แสร้งทําชั้นเชิงเพื่อให้ผู้อื่นเอาใจหรือให้เป็นที่พอใจตน.	แง่งอน น. อาการที่แสร้งทําชั้นเชิงเพื่อให้ผู้อื่นเอาใจหรือให้เป็นที่พอใจตน.
แง่ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-งอ-งู-ไม้-เอก ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง ตัว เช่น แต่งแง่. ในวงเล็บ มาจาก ประชุมจารึกสยาม ภาคที่ จารึกสุโขทัย, ศาสตราจารย์ ยอช เซเดส์ ชำระและแปล ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๗, มิแต่งแง่ให้แม่ชม มิหวีผมให้แม่เชย. ในวงเล็บ มาจาก ลิลิตพระลอ แบบเรียน.	แง่ ๒ (โบ) น. ตัว เช่น แต่งแง่. (จารึกสยาม), มิแต่งแง่ให้แม่ชม มิหวีผมให้แม่เชย. (ลอ).
แง่ง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-งอ-งู-ไม้-เอก-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนที่งอกเป็นแง่ออกมาจากเหง้าขิงข่ากะทือเป็นต้น.	แง่ง ๑ น. ส่วนที่งอกเป็นแง่ออกมาจากเหง้าขิงข่ากะทือเป็นต้น.
แง่งขิง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-งอ-งู-ไม้-เอก-งอ-งู-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องประดับยอดปรางค์ทําเป็นรูปหอก มีกิ่งเป็นรูปดาบแตกสาขาออกไป ๔ ทิศ, ฝักเพกา ลําภุขัน สลัดได นพศูล หรือ นภศูล ก็เรียก.	แง่งขิง น. เครื่องประดับยอดปรางค์ทําเป็นรูปหอก มีกิ่งเป็นรูปดาบแตกสาขาออกไป ๔ ทิศ, ฝักเพกา ลําภุขัน สลัดได นพศูล หรือ นภศูล ก็เรียก.
แง่ง ๒, แง่ง ๆ แง่ง ความหมายที่ ๒ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-งอ-งู-ไม้-เอก-งอ-งู แง่ง ๆ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-งอ-งู-ไม้-เอก-งอ-งู ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงขู่ของหมาเมื่อจะกัดกันในเวลาแย่งอาหารกันเป็นต้น.	แง่ง ๒, แง่ง ๆ ว. เสียงขู่ของหมาเมื่อจะกัดกันในเวลาแย่งอาหารกันเป็นต้น.
แง่น เขียนว่า สะ-หระ-แอ-งอ-งู-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง แยกเขี้ยวจะกัด (อย่างหมา).	แง่น ก. แยกเขี้ยวจะกัด (อย่างหมา).
แง่น ๆ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-งอ-งู-ไม้-เอก-นอ-หนู ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แสดงกิริยาโกรธอย่างหมาจะกัด.	แง่น ๆ ว. แสดงกิริยาโกรธอย่างหมาจะกัด.
แง้ม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-งอ-งู-ไม้-โท-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง เปิดแต่น้อย ๆ เช่น แง้มประตู. ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง ริม, ข้าง, เช่น ปากคลองบางกอกน้อยแง้มขวา.	แง้ม ก. เปิดแต่น้อย ๆ เช่น แง้มประตู. (โบ) น. ริม, ข้าง, เช่น ปากคลองบางกอกน้อยแง้มขวา.
แงะ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-งอ-งู-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง งัดให้เผยอขึ้น.	แงะ ก. งัดให้เผยอขึ้น.
โง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ยก (ใช้แก่หัว) เช่น โงหัวไม่ขึ้น.	โง ก. ยก (ใช้แก่หัว) เช่น โงหัวไม่ขึ้น.
โง่ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-งอ-งู-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เขลา, ไม่ฉลาด, ไม่รู้.	โง่ ว. เขลา, ไม่ฉลาด, ไม่รู้.
โง่แกมหยิ่ง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-งอ-งู-ไม้-เอก-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-มอ-ม้า-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โง่แล้วยังอวดฉลาด, อวดดีทั้ง ๆ ที่โง่.	โง่แกมหยิ่ง (สำ) ว. โง่แล้วยังอวดฉลาด, อวดดีทั้ง ๆ ที่โง่.
โง่เง่า เขียนว่า สะ-หระ-โอ-งอ-งู-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โง่มาก.	โง่เง่า ว. โง่มาก.
โง่เง่าเต่าตุ่น เขียนว่า สะ-หระ-โอ-งอ-งู-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โง่ที่สุด เช่น เพราะโง่เง่าเต่าตุ่นพ่อคุณเอ๋ย ผู้ใดเลยจะประสงค์จํานงหมาย. ในวงเล็บ มาจาก นิราศทวาราวดี ของ หลวงจักรปาณี (ฤกษ์) และบทละครเรื่อง มณีพิไชย พระราชนิพนธ์ ในพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย และ พระนิพนธ์ ในพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหลวงภูวเนตร นรินทรฤทธิ์ ฉบับโรงพิมพ์กรุงเทพการพิมพ์ พ.ศ. ๒๕๑๒.	โง่เง่าเต่าตุ่น (สำ) ว. โง่ที่สุด เช่น เพราะโง่เง่าเต่าตุ่นพ่อคุณเอ๋ย ผู้ใดเลยจะประสงค์จํานงหมาย. (นิ. ทวาราวดี).
โง่แล้วอยากนอนเตียง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-งอ-งู-ไม้-เอก-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-วอ-แหวน-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-นอ-หนู-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โง่แล้วไม่เจียมตัวว่าโง่ ไปทําสิ่งที่ตนไม่รู้ไม่เข้าใจ.	โง่แล้วอยากนอนเตียง (สำ) ว. โง่แล้วไม่เจียมตัวว่าโง่ ไปทําสิ่งที่ตนไม่รู้ไม่เข้าใจ.
โงก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-งอ-งู-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่หัวงุบลงเพราะง่วง.	โงก ว. อาการที่หัวงุบลงเพราะง่วง.
โงกเงก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง โยกเยก.	โงกเงก ก. โยกเยก.
โงง, โงงเงง โงง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-งอ-งู-งอ-งู โงงเงง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-งอ-งู-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง โคลง, ไหว, ตั้งไม่ตรง, โยกโคลง, ตั้งอยู่ด้วยอาการไม่มั่นคง.	โงง, โงงเงง ก. โคลง, ไหว, ตั้งไม่ตรง, โยกโคลง, ตั้งอยู่ด้วยอาการไม่มั่นคง.
โง่ง ๆ, โง่งเง่ง โง่ง ๆ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-งอ-งู-ไม้-เอก-งอ-งู ไม้-ยะ-มก โง่งเง่ง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-งอ-งู-ไม้-เอก-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โย่ง ๆ, อาการเดินก้าวยาว ๆ ของคนผอมสูง.	โง่ง ๆ, โง่งเง่ง ว. โย่ง ๆ, อาการเดินก้าวยาว ๆ ของคนผอมสูง.
โง้ง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-งอ-งู-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โค้งเข้าหากัน เช่น ควายเขาโง้ง, โค้งขึ้น เช่น หนวดโง้ง.	โง้ง ว. โค้งเข้าหากัน เช่น ควายเขาโง้ง, โค้งขึ้น เช่น หนวดโง้ง.
โงเง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ลุกขึ้นนั่งหรือยืนโงกเงกของคนที่มึนงงหรือเพิ่งตื่นนอนใหม่, ยังงัวเงียอยู่.	โงเง ว. อาการที่ลุกขึ้นนั่งหรือยืนโงกเงกของคนที่มึนงงหรือเพิ่งตื่นนอนใหม่, ยังงัวเงียอยู่.
โงน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-งอ-งู-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง จวนจะล้มเพราะส่วนบนหนักหรือใหญ่ ส่วนล่างไม่แน่นหรือเล็ก.	โงน ก. จวนจะล้มเพราะส่วนบนหนักหรือใหญ่ ส่วนล่างไม่แน่นหรือเล็ก.
โงนเงน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-งอ-งู-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เอียงเอนไปมา, โอนเอนไปมา.	โงนเงน ก. เอียงเอนไปมา, โอนเอนไปมา.
ไง้ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-งอ-งู-ไม้-โท	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ไค้, งัดขึ้น, คัดง้าง.	ไง้ (ปาก) ก. ไค้, งัดขึ้น, คัดง้าง.
จ เขียนว่า จอ-จาน	พยัญชนะตัวที่ ๘ เป็นตัวต้นวรรคที่ ๒ นับเป็นพวกอักษรกลาง ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กดในคําที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤตเป็นต้น เช่น กิจ วินิจฉัย ตํารวจ จอร์จ.	จ พยัญชนะตัวที่ ๘ เป็นตัวต้นวรรคที่ ๒ นับเป็นพวกอักษรกลาง ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กดในคําที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤตเป็นต้น เช่น กิจ วินิจฉัย ตํารวจ จอร์จ.
จก เขียนว่า จอ-จาน-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ฉก เช่น ระวังงูจะจกเอา, ล้วง เช่น รู้สึกเหมือนกับว่ามีมือใครมาจกกระเป๋า, ควัก เช่น น้องคงแอบมาจกเงินไป ๕๐๐ บาท, ขุด เช่น จกแรง ๆ หน่อย ทำอย่างนี้พรุ่งนี้ก็ไม่ได้สักหลุม, คุ้ย, สับ เช่น เอาจอบจกลงไปตรงนั้นซิ; เอาตัวมา เช่น คุณต้องไปจกตัวเขามาให้ได้.	จก ก. ฉก เช่น ระวังงูจะจกเอา, ล้วง เช่น รู้สึกเหมือนกับว่ามีมือใครมาจกกระเป๋า, ควัก เช่น น้องคงแอบมาจกเงินไป ๕๐๐ บาท, ขุด เช่น จกแรง ๆ หน่อย ทำอย่างนี้พรุ่งนี้ก็ไม่ได้สักหลุม, คุ้ย, สับ เช่น เอาจอบจกลงไปตรงนั้นซิ; เอาตัวมา เช่น คุณต้องไปจกตัวเขามาให้ได้.
จง เขียนว่า จอ-จาน-งอ-งู	เป็นคําช่วยกริยา บอกความบังคับ เช่น จงปฏิบัติตามระเบียบวินัย, หรือบอกความหวัง เช่น จงมีความสุขความเจริญ.	จง เป็นคําช่วยกริยา บอกความบังคับ เช่น จงปฏิบัติตามระเบียบวินัย, หรือบอกความหวัง เช่น จงมีความสุขความเจริญ.
จงเกลียดจงชัง เขียนว่า จอ-จาน-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก-จอ-จาน-งอ-งู-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ผูกใจเกลียดชังอย่างยิ่ง.	จงเกลียดจงชัง ก. ผูกใจเกลียดชังอย่างยิ่ง.
จงใจ เขียนว่า จอ-จาน-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง ตั้งใจ, หมายใจ, เจตนา.	จงใจ ก. ตั้งใจ, หมายใจ, เจตนา.
จงดี เขียนว่า จอ-จาน-งอ-งู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ให้ดี, ให้เรียบร้อย.	จงดี ว. ให้ดี, ให้เรียบร้อย.
จงรัก, จงรักภักดี จงรัก เขียนว่า จอ-จาน-งอ-งู-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่ จงรักภักดี เขียนว่า จอ-จาน-งอ-งู-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง ผูกใจรักด้วยความเคารพนับถือหรือรู้คุณอย่างยิ่ง.	จงรัก, จงรักภักดี ก. ผูกใจรักด้วยความเคารพนับถือหรือรู้คุณอย่างยิ่ง.
จ่ง เขียนว่า จอ-จาน-ไม้-เอก-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง จง.	จ่ง (กลอน) ว. จง.
จ๋ง เขียนว่า จอ-จาน-ไม้-จัด-ตะ-วา-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง เรียกลูกชายคนที่ ๑๐ ว่า ลูกจ๋ง, คู่กับ ลูกหญิงคนที่ ๑๐ ว่า ลูกอัง. (กฎ. ๒).	จ๋ง (โบ) น. เรียกลูกชายคนที่ ๑๐ ว่า ลูกจ๋ง, คู่กับ ลูกหญิงคนที่ ๑๐ ว่า ลูกอัง. (กฎ. ๒).
จงกรม เขียนว่า จอ-จาน-งอ-งู-กอ-ไก่-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[–กฺรม] เป็นคำกริยา หมายถึง เดินไปมาโดยมีสติกำกับอย่างพระเดินเจริญกรรมฐาน เรียกว่า เดินจงกรม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี .	จงกรม [–กฺรม] ก. เดินไปมาโดยมีสติกำกับอย่างพระเดินเจริญกรรมฐาน เรียกว่า เดินจงกรม. (ส.; ป.จงฺกม).
จงกรมแก้ว เขียนว่า จอ-จาน-งอ-งู-กอ-ไก่-รอ-เรือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-ไม้-โท-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง พระพุทธรูปปางหนึ่งยืนย่างพระบาทซ้าย พระหัตถ์ทั้ง ๒ ประสานพระเพลา มีเรือนแก้ว. ในวงเล็บ มาจาก ตำนานพุทธเจดีย์ พระนิพนธ์ ในสมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพ.	จงกรมแก้ว น. พระพุทธรูปปางหนึ่งยืนย่างพระบาทซ้าย พระหัตถ์ทั้ง ๒ ประสานพระเพลา มีเรือนแก้ว. (พุทธเจดีย์).
จงกล เขียนว่า จอ-จาน-งอ-งู-กอ-ไก่-ลอ-ลิง	[–กน] เป็นคำนาม หมายถึง บัว, บัวสาย, เช่น อันประดับด้วยอรพินธุเนานึก บุณฑรึกจงกล. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์วนปเวสน์; สิ่งที่ทําให้มีรูปร่างคล้ายดอกบัวชนิดหนึ่ง สําหรับเป็นส่วนประกอบเครื่องใช้ เครื่องประดับตกแต่งต่าง ๆ เช่น จงกลเชิงเทียน จงกลปลายพระทวย จงกลปิ่น จงกลดาวเพดาน; ก้านของพู่ที่ประดับหัวม้าติดอยู่กับขลุมทั้ง ๒ ข้าง ตั้งขึ้นไป.(รูปภาพ จงกล).	จงกล [–กน] น. บัว, บัวสาย, เช่น อันประดับด้วยอรพินธุเนานึก บุณฑรึกจงกล. (ม. คำหลวง วนปเวสน์); สิ่งที่ทําให้มีรูปร่างคล้ายดอกบัวชนิดหนึ่ง สําหรับเป็นส่วนประกอบเครื่องใช้ เครื่องประดับตกแต่งต่าง ๆ เช่น จงกลเชิงเทียน จงกลปลายพระทวย จงกลปิ่น จงกลดาวเพดาน; ก้านของพู่ที่ประดับหัวม้าติดอยู่กับขลุมทั้ง ๒ ข้าง ตั้งขึ้นไป.(รูปภาพ จงกล).
จงกลนี เขียนว่า จอ-จาน-งอ-งู-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	[–กนละนี] เป็นคำนาม หมายถึง บัว, บัวดอกคล้ายบัวขม มีเกสรซ้อนหลายชั้น แตกก้านต่อดอกแล้วมีดอกต่อกัน ๓ ดอกบ้าง ๔ ดอกบ้าง. (ทมิฬ เจ็ง ว่า แดง กาฬนีร ว่า บัว หมายความว่า บัวแดง). ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓.	จงกลนี [–กนละนี] น. บัว, บัวดอกคล้ายบัวขม มีเกสรซ้อนหลายชั้น แตกก้านต่อดอกแล้วมีดอกต่อกัน ๓ ดอกบ้าง ๔ ดอกบ้าง. (ทมิฬ เจ็ง ว่า แดง กาฬนีร ว่า บัว หมายความว่า บัวแดง). (พจน. ๒๔๙๓).
จงโคร่ง, โจงโคร่ง จงโคร่ง เขียนว่า จอ-จาน-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-ไม้-เอก-งอ-งู โจงโคร่ง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-จอ-จาน-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-ไม้-เอก-งอ-งู	[–โคฺร่ง] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์สี่เท้าสะเทินนํ้าสะเทินบกชนิด Bufo asper ในวงศ์ Bufonidae เป็นสัตว์สกุลเดียวกับคางคก อาศัยในป่าบริเวณริมลําธารหรือน้ำตก, กระทาหอง กระหอง หรือ กง ก็เรียก.	จงโคร่ง, โจงโคร่ง [–โคฺร่ง] น. ชื่อสัตว์สี่เท้าสะเทินนํ้าสะเทินบกชนิด Bufo asper ในวงศ์ Bufonidae เป็นสัตว์สกุลเดียวกับคางคก อาศัยในป่าบริเวณริมลําธารหรือน้ำตก, กระทาหอง กระหอง หรือ กง ก็เรียก.
จงอร เขียนว่า จอ-จาน-งอ-งู-ออ-อ่าง-รอ-เรือ	[–ออน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำกริยา หมายถึง จงทำให้ดีใจ, จงทำให้ปลาบปลื้ม, เช่น ใครรู้แห่งพระแพศยันดร บอกจงอรใจกู. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์ชูชก ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร อร เขียนว่า ออ-อ่าง-รอ-เรือ ว่า ดีใจ, ปลาบปลื้ม .	จงอร [–ออน] (แบบ) ก. จงทำให้ดีใจ, จงทำให้ปลาบปลื้ม, เช่น ใครรู้แห่งพระแพศยันดร บอกจงอรใจกู. (ม. คำหลวง ชูชก). (ข. อร ว่า ดีใจ, ปลาบปลื้ม).
จงอาง เขียนว่า จอ-จาน-งอ-งู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่องูพิษชนิด Ophiophagus hannah ในวงศ์ Elapidae เป็นงูพิษที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในโลก โตเต็มวัยยาวประมาณ ๔.๕ เมตร ตัวสีเขียวอมเทาหรือสีคลํ้า ชูคอแผ่แม่เบี้ยได้ พบทั้งในป่าโปร่งและป่าทึบ, บองหลา ก็เรียก.	จงอาง น. ชื่องูพิษชนิด Ophiophagus hannah ในวงศ์ Elapidae เป็นงูพิษที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในโลก โตเต็มวัยยาวประมาณ ๔.๕ เมตร ตัวสีเขียวอมเทาหรือสีคลํ้า ชูคอแผ่แม่เบี้ยได้ พบทั้งในป่าโปร่งและป่าทึบ, บองหลา ก็เรียก.
จแจ้น เขียนว่า จอ-จาน-สะ-หระ-แอ-จอ-จาน-ไม้-โท-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แตกจากหมู่, กระจัดกระจาย, ในคําว่า หนีญญ่ายพายจแจ้น. ในวงเล็บ มาจาก ประชุมจารึกสยาม ภาคที่ จารึกสุโขทัย, ศาสตราจารย์ ยอช เซเดส์ ชำระและแปล ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๗.	จแจ้น (แบบ) ว. แตกจากหมู่, กระจัดกระจาย, ในคําว่า หนีญญ่ายพายจแจ้น. (จารึกสยาม).
จญ เขียนว่า จอ-จาน-ยอ-หยิง	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ และเป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง ประจญ, สู้รบ, เช่น คือนาคจญครุทธสรงง วิ่งเว้น. ในวงเล็บ มาจาก ลิลิตยวนพ่าย ฉบับโรงพิมพ์ ไท พ.ศ. ๒๔๖๐ ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร ชล่ เขียนว่า ชอ-ช้าง-ลอ-ลิง-ไม้-เอก.	จญ (โบ; กลอน) ก. ประจญ, สู้รบ, เช่น คือนาคจญครุทธสรงง วิ่งเว้น. (ยวนพ่าย). (ข. ชล่).
จด เขียนว่า จอ-จาน-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง จ่อให้ถึงกัน, ถึง, จนถึง; แตะ.	จด ๑ ก. จ่อให้ถึงกัน, ถึง, จนถึง; แตะ.
จดจ้อง, จด ๆ จ้อง ๆ จดจ้อง เขียนว่า จอ-จาน-ดอ-เด็ก-จอ-จาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู จด ๆ จ้อง ๆ เขียนว่า จอ-จาน-ดอ-เด็ก ไม้-ยะ-มก จอ-จาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู ไม้-ยะ-มก	เป็นคำกริยา หมายถึง ตั้งท่าจะทําแล้วไม่ลงมือทําเพราะไม่แน่ใจ.	จดจ้อง, จด ๆ จ้อง ๆ ก. ตั้งท่าจะทําแล้วไม่ลงมือทําเพราะไม่แน่ใจ.
จดไม่ลง เขียนว่า จอ-จาน-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ลอ-ลิง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่กล้าซื้อเพราะราคาแพงมาก.	จดไม่ลง (ปาก) ก. ไม่กล้าซื้อเพราะราคาแพงมาก.
จดหมัด เขียนว่า จอ-จาน-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ตั้งท่ามวย.	จดหมัด ก. ตั้งท่ามวย.
จด เขียนว่า จอ-จาน-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง กําหนด, หมายไว้, เขียนไว้.	จด ๒ ก. กําหนด, หมายไว้, เขียนไว้.
จดจ่อ เขียนว่า จอ-จาน-ดอ-เด็ก-จอ-จาน-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง มีใจฝักใฝ่ผูกพันอยู่.	จดจ่อ ก. มีใจฝักใฝ่ผูกพันอยู่.
จดจำ เขียนว่า จอ-จาน-ดอ-เด็ก-จอ-จาน-สะ-หระ-อำ	เป็นคำกริยา หมายถึง กําหนดไว้ในใจ, จําไว้ในใจ.	จดจำ ก. กําหนดไว้ในใจ, จําไว้ในใจ.
จดทะเบียน เขียนว่า จอ-จาน-ดอ-เด็ก-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำกริยา หมายถึง ลงบันทึกข้อความไว้เป็นหลักฐานตามที่กฎหมายกําหนด เช่น จดทะเบียนรถยนต์ จดทะเบียนสมรส จดทะเบียนหุ้นส่วนและบริษัท.	จดทะเบียน (กฎ) ก. ลงบันทึกข้อความไว้เป็นหลักฐานตามที่กฎหมายกําหนด เช่น จดทะเบียนรถยนต์ จดทะเบียนสมรส จดทะเบียนหุ้นส่วนและบริษัท.
จดหมาย เขียนว่า จอ-จาน-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง หนังสือที่มีไปมาถึงกัน.	จดหมาย น. หนังสือที่มีไปมาถึงกัน.
จดหมายเวียน เขียนว่า จอ-จาน-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง (ปาก) หนังสือเวียน; หนังสือที่มีข้อความเหมือนกัน ส่งไปถึงคนจํานวนมาก.	จดหมายเวียน น. (ปาก) หนังสือเวียน; หนังสือที่มีข้อความเหมือนกัน ส่งไปถึงคนจํานวนมาก.
จดหมายเหตุ เขียนว่า จอ-จาน-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ	เป็นคำนาม หมายถึง หนังสือบอกข่าวคราวที่เป็นไป, รายงานหรือบันทึกเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น, เอกสารที่ส่วนราชการ รัฐวิสาหกิจ หรือเอกชน ผลิตขึ้นเพื่อใช้เป็นหลักฐานและเครื่องมือในการปฏิบัติงาน.	จดหมายเหตุ น. หนังสือบอกข่าวคราวที่เป็นไป, รายงานหรือบันทึกเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น, เอกสารที่ส่วนราชการ รัฐวิสาหกิจ หรือเอกชน ผลิตขึ้นเพื่อใช้เป็นหลักฐานและเครื่องมือในการปฏิบัติงาน.
จดุร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า จอ-จาน-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ	[จะดุระ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง หมายถึง แผลงมาจาก จตุร หมายความว่า สี่.	จดุร– [จะดุระ] (กลอน) แผลงมาจาก จตุร หมายความว่า สี่.
จดุรงค์ เขียนว่า จอ-จาน-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	[จะดุรง] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง องค์ ๔. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี จตุร เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ + องฺค เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย .	จดุรงค์ [จะดุรง] (แบบ) ว. องค์ ๔. (ป. จตุร + องฺค).
จดูร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า จอ-จาน-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ	[จะดูระ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สี่ เช่น จดูรพรรค ว่า รวม ๔ อย่าง. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ นครกัณฑ์.	จดูร– [จะดูระ–] ว. สี่ เช่น จดูรพรรค ว่า รวม ๔ อย่าง. (ม. คำหลวง นครกัณฑ์).
จตุ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ	[จะตุ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สี่, ใช้ประกอบหน้าคําที่มาจากภาษาบาลี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	จตุ– [จะตุ–] ว. สี่, ใช้ประกอบหน้าคําที่มาจากภาษาบาลี. (ป.).
จตุกาลธาตุ เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ	[–กาละทาด] เป็นคำนาม หมายถึง ธาตุกาล ๔ คือ ว่านนํ้า เจตมูลเพลิง แคแตร พนมสวรรค์.	จตุกาลธาตุ [–กาละทาด] น. ธาตุกาล ๔ คือ ว่านนํ้า เจตมูลเพลิง แคแตร พนมสวรรค์.
จตุทิพยคันธา เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-ยอ-ยัก-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา	[–ทิบพะยะ–] เป็นคำนาม หมายถึง กลิ่นทิพย์ ๔ ประการ คือ ดอกพิกุล ชะเอมเทศ มะกลํ่าเครือ ขิงแครง.	จตุทิพยคันธา [–ทิบพะยะ–] น. กลิ่นทิพย์ ๔ ประการ คือ ดอกพิกุล ชะเอมเทศ มะกลํ่าเครือ ขิงแครง.
จตุบท เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำนาม หมายถึง สัตว์สี่เท้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	จตุบท น. สัตว์สี่เท้า. (ป.).
จตุบริษัท เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำนาม หมายถึง บริษัท ๔ เหล่า, ถ้าเป็นพุทธบริษัท คือ ภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก อุบาสิกา, ถ้าเป็นราชบริษัทหรือประชุมชนทั่วไป ได้แก่ กษัตริย์ พราหมณ์ คฤหบดี สมณะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	จตุบริษัท น. บริษัท ๔ เหล่า, ถ้าเป็นพุทธบริษัท คือ ภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก อุบาสิกา, ถ้าเป็นราชบริษัทหรือประชุมชนทั่วไป ได้แก่ กษัตริย์ พราหมณ์ คฤหบดี สมณะ. (ป.).
จตุปัจจัย เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[จะตุปัดไจ] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องอาศัยเลี้ยงชีวิตของบรรพชิตในพระพุทธศาสนา ๔ อย่าง คือ จีวร (ผ้านุ่งห่ม) บิณฑบาต (อาหาร) เสนาสนะ (ที่อยู่) คิลานเภสัช (ยา). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	จตุปัจจัย [จะตุปัดไจ] น. เครื่องอาศัยเลี้ยงชีวิตของบรรพชิตในพระพุทธศาสนา ๔ อย่าง คือ จีวร (ผ้านุ่งห่ม) บิณฑบาต (อาหาร) เสนาสนะ (ที่อยู่) คิลานเภสัช (ยา). (ป.).
จตุปาริสุทธิศีล เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อี-ลอ-ลิง	[จะตุปาริสุดทิสีน] เป็นคำนาม หมายถึง ศีลคือความบริสุทธิ์ หรือ ศีลคือเครื่องให้บริสุทธิ์ ๔ ประการ คือ ๑. สํารวมในพระปาติโมกข์ (ปาติโมกฺขสํวร) ๒. สํารวมตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ (อินฺทฺริยสํวร) ๓. เลี้ยงชีพโดยทางชอบ (อาชีวปาริสุทฺธิ) ๔. บริโภคปัจจัยด้วยการพิจารณา (ปจฺจยสนฺนิสฺสิต). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	จตุปาริสุทธิศีล [จะตุปาริสุดทิสีน] น. ศีลคือความบริสุทธิ์ หรือ ศีลคือเครื่องให้บริสุทธิ์ ๔ ประการ คือ ๑. สํารวมในพระปาติโมกข์ (ปาติโมกฺขสํวร) ๒. สํารวมตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ (อินฺทฺริยสํวร) ๓. เลี้ยงชีพโดยทางชอบ (อาชีวปาริสุทฺธิ) ๔. บริโภคปัจจัยด้วยการพิจารณา (ปจฺจยสนฺนิสฺสิต). (ป.).
จตุลังคบาท เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน	[จะตุลังคะบาด] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง เจ้ากรมพระตำรวจหลวงประจำ ๔ เท้าช้างทรงของพระมหากษัตริย์หรือพระมหาอุปราชในเวลาสงคราม เช่น จตุลังคบาทสี่ตน ล้วนขุนพลสามรรถ. ในวงเล็บ มาจาก หนังสือลิลิตตะเลงพ่าย แบบเรียนกวีนิพนธ์, จัตุลังคบาท ก็ว่า.	จตุลังคบาท [จะตุลังคะบาด] (โบ) น. เจ้ากรมพระตำรวจหลวงประจำ ๔ เท้าช้างทรงของพระมหากษัตริย์หรือพระมหาอุปราชในเวลาสงคราม เช่น จตุลังคบาทสี่ตน ล้วนขุนพลสามรรถ. (ตะเลงพ่าย), จัตุลังคบาท ก็ว่า.
จตุโลกบาล เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	[จะตุโลกกะบาน] เป็นคำนาม หมายถึง ท้าวจาตุมหาราช, หัวหน้าเทวดาในสวรรค์ชั้นจาตุมหาราช มีหน้าที่รักษาโลกในทิศทั้ง ๔ เรียกว่า ท้าวจตุโลกบาล คือ ๑. ท้าวธตรฐ จอมภูตหรือจอมคนธรรพ์ รักษาโลกด้านทิศบูรพาหรือทิศตะวันออก ๒. ท้าววิรุฬหก จอมเทวดาหรือจอมกุมภัณฑ์ รักษาโลกด้านทิศทักษิณหรือทิศใต้ ๓. ท้าววิรูปักษ์ จอมนาค รักษาโลกด้านทิศประจิมหรือทิศตะวันตก ๔. ท้าวกุเวร จอมยักษ์ รักษาโลกด้านทิศอุดรหรือทิศเหนือ, จัตุโลกบาล ก็ว่า.	จตุโลกบาล [จะตุโลกกะบาน] น. ท้าวจาตุมหาราช, หัวหน้าเทวดาในสวรรค์ชั้นจาตุมหาราช มีหน้าที่รักษาโลกในทิศทั้ง ๔ เรียกว่า ท้าวจตุโลกบาล คือ ๑. ท้าวธตรฐ จอมภูตหรือจอมคนธรรพ์ รักษาโลกด้านทิศบูรพาหรือทิศตะวันออก ๒. ท้าววิรุฬหก จอมเทวดาหรือจอมกุมภัณฑ์ รักษาโลกด้านทิศทักษิณหรือทิศใต้ ๓. ท้าววิรูปักษ์ จอมนาค รักษาโลกด้านทิศประจิมหรือทิศตะวันตก ๔. ท้าวกุเวร จอมยักษ์ รักษาโลกด้านทิศอุดรหรือทิศเหนือ, จัตุโลกบาล ก็ว่า.
จตุสดมภ์ เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก-มอ-ม้า-พอ-สำ-เพา-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง วิธีจัดระเบียบราชการบริหารส่วนกลางในสมัยโบราณโดยตั้งกรมหรือกระทรวงใหญ่ขึ้น ๔ กรม คือ กรมเมือง กรมวัง กรมคลัง กรมนา มีเสนาบดีเจ้ากระทรวงว่าการในแต่ละกรมนั้น รวมเรียกว่า จตุสดมภ์ ซึ่งแปลว่า หลัก ๔. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี จตุ เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ = สี่ + ภาษาสันสกฤต สฺตมฺภ เขียนว่า สอ-เสือ-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-มอ-ม้า-พิน-ทุ-พอ-สำ-เพา = หลัก หมายความว่า หลัก ๔ .	จตุสดมภ์ น. วิธีจัดระเบียบราชการบริหารส่วนกลางในสมัยโบราณโดยตั้งกรมหรือกระทรวงใหญ่ขึ้น ๔ กรม คือ กรมเมือง กรมวัง กรมคลัง กรมนา มีเสนาบดีเจ้ากระทรวงว่าการในแต่ละกรมนั้น รวมเรียกว่า จตุสดมภ์ ซึ่งแปลว่า หลัก ๔. (ป. จตุ = สี่ + ส. สฺตมฺภ = หลัก หมายความว่า หลัก ๔).
จตุตถ–, จตุตถี จตุตถ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง จตุตถี เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อี	[จะตุดถะ–, –ตุดถี] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ ๔ เช่นจตุตถจุลจอมเกล้า จตุตถสุรทิน จตุตถีดิถี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	จตุตถ–, จตุตถี [จะตุดถะ–, –ตุดถี] ว. ที่ ๔ เช่นจตุตถจุลจอมเกล้า จตุตถสุรทิน จตุตถีดิถี. (ป.).
จตุร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ	[จะตุระ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สี่, ใช้ประกอบหน้าคําที่มาจากภาษาบาลีหรือสันสกฤต. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี จตุ เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ.	จตุร– [จะตุระ–] ว. สี่, ใช้ประกอบหน้าคําที่มาจากภาษาบาลีหรือสันสกฤต. (ส.; ป. จตุ).
จตุรคูณ เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อู-นอ-เนน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ๔ เท่า.	จตุรคูณ ว. ๔ เท่า.
จตุรงค์ เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง องค์ ๔, ๔ เหล่า. เป็นคำนาม หมายถึง หมากรุก เช่น ต่งงกรดานจตุรงคมยง ม่ายม้า. (กำสรวล). (ป.; เป็นคำสรรพนาม หมายถึง จตุร + องฺค).	จตุรงค์ ว. องค์ ๔, ๔ เหล่า. น. หมากรุก เช่น ต่งงกรดานจตุรงคมยง ม่ายม้า. (กำสรวล). (ป.; ส. จตุร + องฺค).
จตุรงคนายก เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-งอ-งู-คอ-ควาย-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-กอ-ไก่	[จะตุรงคะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกลอนกลบทโบราณ มีบังคับพิเศษคือ กลอนแต่ละวรรคแบ่งออกเป็น ๔ จังหวะ จังหวะละ ๒ คำ คำเริ่มต้นของทุกจังหวะใช้คำเดียวกันซ้ำตลอด คำที่ ๒ กับคำที่ ๔ ใช้เสียงพยัญชนะเดียวกัน และคำที่ ๖ กับคำที่ ๘ ใช้เสียงพยัญชนะเดียวกัน ตัวอย่างว่า จักกรีดจักกรายจักย้ายจักย่อง ไม่เมินไม่มองไม่หมองไม่หมาง งามเนื้องามนิ่มงามยิ้มงามย่าง ดูคิ้วดูคางดูปรางดูปรุง. (ชุมนุมตำรากลอน).	จตุรงคนายก [จะตุรงคะ–] น. ชื่อกลอนกลบทโบราณ มีบังคับพิเศษคือ กลอนแต่ละวรรคแบ่งออกเป็น ๔ จังหวะ จังหวะละ ๒ คำ คำเริ่มต้นของทุกจังหวะใช้คำเดียวกันซ้ำตลอด คำที่ ๒ กับคำที่ ๔ ใช้เสียงพยัญชนะเดียวกัน และคำที่ ๖ กับคำที่ ๘ ใช้เสียงพยัญชนะเดียวกัน ตัวอย่างว่า จักกรีดจักกรายจักย้ายจักย่อง ไม่เมินไม่มองไม่หมองไม่หมาง งามเนื้องามนิ่มงามยิ้มงามย่าง ดูคิ้วดูคางดูปรางดูปรุง. (ชุมนุมตำรากลอน).
จตุรงคประดับ เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-งอ-งู-คอ-ควาย-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ดอ-เด็ก-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	[จะตุรงคะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกลอนกลบทโบราณ มีบังคับพิเศษคือ กลอน ๔ วรรค ในแต่ละบทขึ้นต้นวรรคด้วยคำ ๒ คำซ้ำกัน ตัวอย่างว่า พระหน่อไทยได้สดับแสดงกิจ พระหน่อคิดจิตวาบระหวาบหวาม พระหน่อตรึกนึกคะเนคะนึงความ พระหน่อนามแจ้งกระจัดกระจ่างใจ. (ชุมนุมตำรากลอน).	จตุรงคประดับ [จะตุรงคะ–] น. ชื่อกลอนกลบทโบราณ มีบังคับพิเศษคือ กลอน ๔ วรรค ในแต่ละบทขึ้นต้นวรรคด้วยคำ ๒ คำซ้ำกัน ตัวอย่างว่า พระหน่อไทยได้สดับแสดงกิจ พระหน่อคิดจิตวาบระหวาบหวาม พระหน่อตรึกนึกคะเนคะนึงความ พระหน่อนามแจ้งกระจัดกระจ่างใจ. (ชุมนุมตำรากลอน).
จตุรงคพล เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-งอ-งู-คอ-ควาย-พอ-พาน-ลอ-ลิง	[จะตุรงคะ–] เป็นคำนาม หมายถึง กองทัพมีกำลัง ๔ เหล่า คือ เหล่าช้าง เหล่ารถ เหล่าม้า เหล่าราบ; หมากรุก.	จตุรงคพล [จะตุรงคะ–] น. กองทัพมีกำลัง ๔ เหล่า คือ เหล่าช้าง เหล่ารถ เหล่าม้า เหล่าราบ; หมากรุก.
จตุรงคยมก เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-งอ-งู-คอ-ควาย-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-กอ-ไก่	[จะตุรงคะยะมก] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกลอนกลบทโบราณ มีบังคับพิเศษคือ ทุก ๆ ๒ บทให้ใช้ภาษาบาลีแต่งวรรคแรกทั้งวรรค และวรรคที่ ๒ เฉพาะจังหวะแรก ตัวอย่างว่า ภุมมาจายันตุเทวา ภุมมะจาเจ้าที่บดีสูร อารักษ์เรืองฤทธิ์เดชเกษสกูล อันเรืองรูญรังษีระวีวร. (ชุมนุมตำรากลอน).	จตุรงคยมก [จะตุรงคะยะมก] น. ชื่อกลอนกลบทโบราณ มีบังคับพิเศษคือ ทุก ๆ ๒ บทให้ใช้ภาษาบาลีแต่งวรรคแรกทั้งวรรค และวรรคที่ ๒ เฉพาะจังหวะแรก ตัวอย่างว่า ภุมมาจายันตุเทวา ภุมมะจาเจ้าที่บดีสูร อารักษ์เรืองฤทธิ์เดชเกษสกูล อันเรืองรูญรังษีระวีวร. (ชุมนุมตำรากลอน).
จตุรงคโยธา เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-งอ-งู-คอ-ควาย-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา	[จะตุรงคะ–] เป็นคำนาม หมายถึง กองทัพมีกำลัง ๔ เหล่า คือ เหล่าช้าง เหล่ารถ เหล่าม้า เหล่าราบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต จตุรงฺค เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย + โยธา เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา .	จตุรงคโยธา [จะตุรงคะ–] น. กองทัพมีกำลัง ๔ เหล่า คือ เหล่าช้าง เหล่ารถ เหล่าม้า เหล่าราบ. (ป., ส. จตุรงฺค + โยธา).
จตุรงคเสนา เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-งอ-งู-คอ-ควาย-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	[จะตุรงคะ–] เป็นคำนาม หมายถึง กองทัพมีกำลัง ๔ เหล่า คือ เหล่าช้าง เหล่ารถ เหล่าม้า เหล่าราบ, จตุรงคินีเสนา ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต จตุรงฺค เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย + เสนา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา .	จตุรงคเสนา [จะตุรงคะ–] น. กองทัพมีกำลัง ๔ เหล่า คือ เหล่าช้าง เหล่ารถ เหล่าม้า เหล่าราบ, จตุรงคินีเสนา ก็ว่า. (ป., ส. จตุรงฺค + เสนา).
จตุรงคินีเสนา เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-งอ-งู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	[จะตุรง–] เป็นคำนาม หมายถึง กองทัพมีกำลัง ๔ เหล่า คือ เหล่าช้าง เหล่ารถ เหล่าม้า เหล่าราบ, จตุรงคเสนา ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต จตุรงฺคินี เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี + เสนา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา .	จตุรงคินีเสนา [จะตุรง–] น. กองทัพมีกำลัง ๔ เหล่า คือ เหล่าช้าง เหล่ารถ เหล่าม้า เหล่าราบ, จตุรงคเสนา ก็ว่า. (ป., ส. จตุรงฺคินี + เสนา).
จตุรพักตร์ เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง “ผู้มี ๔ หน้า” คือ พระพรหม.	จตุรพักตร์ ว. “ผู้มี ๔ หน้า” คือ พระพรหม.
จตุรพิธ เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มี ๔ อย่าง.	จตุรพิธ ว. มี ๔ อย่าง.
จตุรพิธพร เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-พอ-พาน-รอ-เรือ	[–พิดทะพอน] เป็นคำนาม หมายถึง พร ๔ ประการ คือ อายุ วรรณะ สุขะ พละ, ใช้ในการให้พร ขอให้มีอายุยืน มีผิวพรรณผ่องใส มีความสุขกายสุขใจ และมีกําลังแข็งแรง.	จตุรพิธพร [–พิดทะพอน] น. พร ๔ ประการ คือ อายุ วรรณะ สุขะ พละ, ใช้ในการให้พร ขอให้มีอายุยืน มีผิวพรรณผ่องใส มีความสุขกายสุขใจ และมีกําลังแข็งแรง.
จตุรภุช เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง	[–พุด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง “ผู้มี ๔ แขน” คือ พระนารายณ์.	จตุรภุช [–พุด] ว. “ผู้มี ๔ แขน” คือ พระนารายณ์.
จตุรภูมิ เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ	[–พูม] เป็นคำนาม หมายถึง ภูมิ ๔ คือ ๑. กามาวจรภูมิ ภูมิของผู้ท่องเที่ยวในกามภพ ๒. รูปาวจรภูมิ ภูมิของผู้ท่องเที่ยวในรูปภพ ๓. อรูปาวจรภูมิ ภูมิของผู้ท่องเที่ยวในอรูปภพ ๔. โลกุตรภูมิ ภูมิอันพ้นจากโลก.	จตุรภูมิ [–พูม] น. ภูมิ ๔ คือ ๑. กามาวจรภูมิ ภูมิของผู้ท่องเที่ยวในกามภพ ๒. รูปาวจรภูมิ ภูมิของผู้ท่องเที่ยวในรูปภพ ๓. อรูปาวจรภูมิ ภูมิของผู้ท่องเที่ยวในอรูปภพ ๔. โลกุตรภูมิ ภูมิอันพ้นจากโลก.
จตุรมุข เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ขอ-ไข่	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง “ผู้มี ๔ หน้า” คือ พระพรหม.	จตุรมุข (กลอน) น. “ผู้มี ๔ หน้า” คือ พระพรหม.
จตุรยุค เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย	เป็นคำนาม หมายถึง ยุคทั้ง ๔ คือ กฤดายุค ไตรดายุค ทวาบรยุค กลียุค.	จตุรยุค น. ยุคทั้ง ๔ คือ กฤดายุค ไตรดายุค ทวาบรยุค กลียุค.
จตุรเวท, จตุรเพท จตุรเวท เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน จตุรเพท เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ทอ-ทะ-หาน	[จะตุระเวด, จะตุระเพด] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อคัมภีร์พระเวท ๔ คัมภีร์ของศาสนาพราหมณ์ในยุคพระเวท คือ ฤคเวท ยชุรเวท สามเวท และอถรรพเวทหรืออาถรรพเวท. ในวงเล็บ ดู เวท, เวท– เวท เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน เวท– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน .	จตุรเวท, จตุรเพท [จะตุระเวด, จะตุระเพด] น. ชื่อคัมภีร์พระเวท ๔ คัมภีร์ของศาสนาพราหมณ์ในยุคพระเวท คือ ฤคเวท ยชุรเวท สามเวท และอถรรพเวทหรืออาถรรพเวท. (ดู เวท, เวท–).
จตุราริยสัจ เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน	[จะตุราริยะสัด] เป็นคำนาม หมายถึง อริยสัจ ๔ ประการ คือ ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี จตุร เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ + อริยสจฺจ เขียนว่า ออ-อ่าง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สอ-เสือ-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน .	จตุราริยสัจ [จะตุราริยะสัด] น. อริยสัจ ๔ ประการ คือ ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค. (ป. จตุร + อริยสจฺจ).
จตุรงค์ เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	ดู จตุร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ.	จตุรงค์ ดู จตุร–.
จตุรถ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-ถอ-ถุง	[จะตุระถะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ ๔ เช่น จตุรถาภรณ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี จตฺตถ เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง.	จตุรถ– [จะตุระถะ–] ว. ที่ ๔ เช่น จตุรถาภรณ์. (ส.; ป. จตฺตถ).
จทึง เขียนว่า จอ-จาน-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อึ-งอ-งู	[จะทึง] เป็นคำนาม หมายถึง แม่นํ้า, ใช้ว่า ฉทึง ชทึง ชรทึง สทิง สทึง หรือ สรทึง ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร สฺทึง เขียนว่า สอ-เสือ-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อึ-งอ-งู ว่า คลอง .	จทึง [จะทึง] น. แม่นํ้า, ใช้ว่า ฉทึง ชทึง ชรทึง สทิง สทึง หรือ สรทึง ก็มี. (ข. สฺทึง ว่า คลอง).
จน เขียนว่า จอ-จาน-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อัตคัดขัดสน, ฝืดเคือง, มีเงินไม่พอยังชีพ. เป็นคำกริยา หมายถึง แพ้ เช่น หมากรุกจน; หมดทาง เช่น จนใจ คือ ไม่มีทางที่จะทําได้อย่างคิด, จนตรอก คือ ไม่มีทางไป, จนแต้ม คือ ไม่มีทางเดินหรือไม่มีทางสู้, จนมุม คือ ไม่มีทางหนี.	จน ๑ ว. อัตคัดขัดสน, ฝืดเคือง, มีเงินไม่พอยังชีพ. ก. แพ้ เช่น หมากรุกจน; หมดทาง เช่น จนใจ คือ ไม่มีทางที่จะทําได้อย่างคิด, จนตรอก คือ ไม่มีทางไป, จนแต้ม คือ ไม่มีทางเดินหรือไม่มีทางสู้, จนมุม คือ ไม่มีทางหนี.
จน เขียนว่า จอ-จาน-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำสันธาน หมายถึง ตราบเท่า เช่น จนตาย, จนกระทั่ง หรือ จนถึง ก็ว่า.	จน ๒ สัน. ตราบเท่า เช่น จนตาย, จนกระทั่ง หรือ จนถึง ก็ว่า.
จนกระทั่ง, จนถึง จนกระทั่ง เขียนว่า จอ-จาน-นอ-หนู-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู จนถึง เขียนว่า จอ-จาน-นอ-หนู-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อึ-งอ-งู	เป็นคำสันธาน หมายถึง ตราบเท่า, ที่สุดถึง.	จนกระทั่ง, จนถึง สัน. ตราบเท่า, ที่สุดถึง.
จนกว่า เขียนว่า จอ-จาน-นอ-หนู-กอ-ไก่-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำสันธาน หมายถึง กระทั่งถึงเวลานั้น ๆ เช่น จนกว่าจะตาย.	จนกว่า สัน. กระทั่งถึงเวลานั้น ๆ เช่น จนกว่าจะตาย.
จนชั้น เขียนว่า จอ-จาน-นอ-หนู-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำสันธาน หมายถึง ที่สุดแต่.	จนชั้น สัน. ที่สุดแต่.
จนด้วยเกล้า เขียนว่า จอ-จาน-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง หมดปัญญาคิด.	จนด้วยเกล้า (ปาก) ก. หมดปัญญาคิด.
จนได้ เขียนว่า จอ-จาน-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ในที่สุดก็เป็นเช่นนั้น เช่น ห้ามแล้วยังไปทำอีกจนได้.	จนได้ ว. ในที่สุดก็เป็นเช่นนั้น เช่น ห้ามแล้วยังไปทำอีกจนได้.
จนแล้วจนรอด เขียนว่า จอ-จาน-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-วอ-แหวน-จอ-จาน-นอ-หนู-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นอยู่อย่างนั้นจนถึงบัดนี้.	จนแล้วจนรอด ว. เป็นอยู่อย่างนั้นจนถึงบัดนี้.
จ้น เขียนว่า จอ-จาน-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ถี่ ๆ เช่น กินออกจ้นมิได้หยุดช่างสุดแสน. ในวงเล็บ มาจาก นิราศลอนดอน แบบเรียนกวีนิพนธ์.	จ้น ว. ถี่ ๆ เช่น กินออกจ้นมิได้หยุดช่างสุดแสน. (นิ. ลอนดอน).
จบ เขียนว่า จอ-จาน-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง การสิ้นสุดคราวหนึ่ง ๆ, ลักษณนามเรียกการสิ้นสุดเช่นนั้น เช่น สวดจบหนึ่ง ตั้งนโม ๓ จบ. เป็นคำกริยา หมายถึง สิ้นสุดคราวหนึ่ง ๆ เช่น จบชั้นไหน.	จบ ๑ น. การสิ้นสุดคราวหนึ่ง ๆ, ลักษณนามเรียกการสิ้นสุดเช่นนั้น เช่น สวดจบหนึ่ง ตั้งนโม ๓ จบ. ก. สิ้นสุดคราวหนึ่ง ๆ เช่น จบชั้นไหน.
จบเห่ เขียนว่า จอ-จาน-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-เอก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง หมดเสียง; สิ้นท่า, หมดท่า; ยุติ.	จบเห่ (ปาก) ก. หมดเสียง; สิ้นท่า, หมดท่า; ยุติ.
จบ เขียนว่า จอ-จาน-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง ยกของขึ้นหรือพนมมือเหนือหน้าผากเพื่อตั้งใจอุทิศให้เวลาทำบุญทำทาน; กิริยาที่ช้างชูงวงขึ้นเหนือหัวทําความเคารพ ในคำว่า ช้างจบ.	จบ ๒ ก. ยกของขึ้นหรือพนมมือเหนือหน้าผากเพื่อตั้งใจอุทิศให้เวลาทำบุญทำทาน; กิริยาที่ช้างชูงวงขึ้นเหนือหัวทําความเคารพ ในคำว่า ช้างจบ.
จบ เขียนว่า จอ-จาน-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๓	เป็นคำกริยา หมายถึง ต่อกัน, พบกัน, เช่น จับปลายเชือก ๒ เส้นมาจบกัน.	จบ ๓ ก. ต่อกัน, พบกัน, เช่น จับปลายเชือก ๒ เส้นมาจบกัน.
จม เขียนว่า จอ-จาน-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง หายลงไปหรืออยู่ใต้ผิวพื้น เช่น จมนํ้า จมดิน, โดยปริยายหมายความว่า เข้าลึก เช่น จมมีด จมเขี้ยว, หมกตัวหรือฝังตัวอยู่ เช่น จมอยู่ในห้องหนังสือ จมเลือด, ถอนทุนไม่ขึ้น เช่น ทุนจม, ยุบตัวลง เช่น สะบักจม; เรียกลวดลายที่ไม่เด่นว่า ลายจม. ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มาก เช่น วันนี้มีการบ้านจมเลย.	จม ก. หายลงไปหรืออยู่ใต้ผิวพื้น เช่น จมนํ้า จมดิน, โดยปริยายหมายความว่า เข้าลึก เช่น จมมีด จมเขี้ยว, หมกตัวหรือฝังตัวอยู่ เช่น จมอยู่ในห้องหนังสือ จมเลือด, ถอนทุนไม่ขึ้น เช่น ทุนจม, ยุบตัวลง เช่น สะบักจม; เรียกลวดลายที่ไม่เด่นว่า ลายจม. (ปาก) ว. มาก เช่น วันนี้มีการบ้านจมเลย.
จมเบ้า เขียนว่า จอ-จาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อยู่กับที่เป็นเวลานาน ๆ.	จมเบ้า ว. อยู่กับที่เป็นเวลานาน ๆ.
จมปลัก เขียนว่า จอ-จาน-มอ-ม้า-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ติดอยู่กับที่, ไม่ก้าวหน้า.	จมปลัก ก. ติดอยู่กับที่, ไม่ก้าวหน้า.
จมไม่ลง เขียนว่า จอ-จาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ลอ-ลิง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง เคยทําตัวใหญ่มาแล้วทําให้เล็กลงไม่ได้ (มักใช้แก่คนที่เคยมั่งมีหรือรุ่งเรืองมาก่อน เมื่อยากจนหรือตกอับลงก็ยังทําตัวเหมือนเดิม).	จมไม่ลง (สำ) ก. เคยทําตัวใหญ่มาแล้วทําให้เล็กลงไม่ได้ (มักใช้แก่คนที่เคยมั่งมีหรือรุ่งเรืองมาก่อน เมื่อยากจนหรือตกอับลงก็ยังทําตัวเหมือนเดิม).
จ่ม เขียนว่า จอ-จาน-ไม้-เอก-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพและภาคอีสาน เป็นคำกริยา หมายถึง บ่น. (จ่ม ไทยดำ ว่า บ่น).	จ่ม (ถิ่น–พายัพ, อีสาน) ก. บ่น. (จ่ม ไทยดำ ว่า บ่น).
จมร, จมรี จมร เขียนว่า จอ-จาน-มอ-ม้า-รอ-เรือ จมรี เขียนว่า จอ-จาน-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	ดู จามรี เขียนว่า จอ-จาน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี.	จมร, จมรี ดู จามรี.
จมูก เขียนว่า จอ-จาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่	[จะหฺมูก] เป็นคำนาม หมายถึง อวัยวะส่วนหนึ่งที่ยื่นออกมา อยู่เหนือปาก มีรู ๒ รู สําหรับดมกลิ่นและหายใจเข้าหายใจออก, ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ตมูก ก็ว่า, ราชาศัพท์ว่า พระนาสิก, โดยปริยายเรียกสิ่งที่ยื่นออกมาคล้ายจมูก, เรียกสิ่งที่เจาะเป็นรู ๒ รูเพื่อร้อยเชือกเป็นต้น เช่น จมูกซุง. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร .	จมูก [จะหฺมูก] น. อวัยวะส่วนหนึ่งที่ยื่นออกมา อยู่เหนือปาก มีรู ๒ รู สําหรับดมกลิ่นและหายใจเข้าหายใจออก, (ปาก) ตมูก ก็ว่า, ราชาศัพท์ว่า พระนาสิก, โดยปริยายเรียกสิ่งที่ยื่นออกมาคล้ายจมูก, เรียกสิ่งที่เจาะเป็นรู ๒ รูเพื่อร้อยเชือกเป็นต้น เช่น จมูกซุง. (ข.จฺรมุะ).
จมูกข้าว เขียนว่า จอ-จาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนปลายของเมล็ดข้าวที่ติดกับก้านดอก เป็นส่วนที่ต้นอ่อนงอก.	จมูกข้าว น. ส่วนปลายของเมล็ดข้าวที่ติดกับก้านดอก เป็นส่วนที่ต้นอ่อนงอก.
จมูกมด เขียนว่า จอ-จาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ไหวตัวหรือรู้ตัวทันเหตุการณ์, บางทีใช้เข้าคู่กับคํา หูผี เป็น หูผีจมูกมด.	จมูกมด (สำ) ว. ที่ไหวตัวหรือรู้ตัวทันเหตุการณ์, บางทีใช้เข้าคู่กับคํา หูผี เป็น หูผีจมูกมด.
จมูกวัว เขียนว่า จอ-จาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ท่อที่ต่อจากสูบไปเป่าเปลวไฟไปท่วมเบ้า.	จมูกวัว น. ท่อที่ต่อจากสูบไปเป่าเปลวไฟไปท่วมเบ้า.
จมูกปลาหลด, จมูกปลาไหล จมูกปลาหลด เขียนว่า จอ-จาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ดอ-เด็ก จมูกปลาไหล เขียนว่า จอ-จาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ลอ-ลิง	ดู กระพังโหม เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า.	จมูกปลาหลด, จมูกปลาไหล ดู กระพังโหม.
จมูกหลอด เขียนว่า จอ-จาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	ดู ตะพาบ, ตะพาบนํ้า ตะพาบ เขียนว่า ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้ ตะพาบนํ้า เขียนว่า ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-นอ-หนู-นิก-คะ-หิด-ไม้-โท-สะ-หระ-อา .	จมูกหลอด ดู ตะพาบ, ตะพาบนํ้า.
จยุติ เขียนว่า จอ-จาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[จะยุดติ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง จุติ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	จยุติ [จะยุดติ] (กลอน) ก. จุติ. (ส.).
จร ๑, จร– จร ความหมายที่ ๑ เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ จร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ	[จอน, จอระ–, จะระ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ใช่ประจํา เช่น คนจร รถจร, แทรกแปลกเข้ามา เช่น โรคจร ลมจร. เป็นคำกริยา หมายถึง ไป, เที่ยวไป; ประพฤติ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต , ใช้เป็นบทท้ายสมาสก็มี เช่น ขจร = เที่ยวไปในอากาศ, วนจร = เที่ยวไปในป่า, ที่ใช้ควบกับคําไทยก็มี.	จร ๑, จร– [จอน, จอระ–, จะระ–] ว. ไม่ใช่ประจํา เช่น คนจร รถจร, แทรกแปลกเข้ามา เช่น โรคจร ลมจร. ก. ไป, เที่ยวไป; ประพฤติ. (ป., ส.), ใช้เป็นบทท้ายสมาสก็มี เช่น ขจร = เที่ยวไปในอากาศ, วนจร = เที่ยวไปในป่า, ที่ใช้ควบกับคําไทยก็มี.
จรกลู่ เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก	[จอระกฺลู่] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง เที่ยวลอยเกลื่อนกลาดอยู่ เช่น จรกลู่ขึ้นกลางโพยมากาศ. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์ทศพร.	จรกลู่ [จอระกฺลู่] (กลอน) ก. เที่ยวลอยเกลื่อนกลาดอยู่ เช่น จรกลู่ขึ้นกลางโพยมากาศ. (ม. คำหลวง ทศพร).
จรจรัล เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-จอ-จาน-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง	[จอระจะรัน, จอนจะรัน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง เที่ยวไป, เดินไป, เช่น แม่รักลูกรักจรจรัล พลายพังก็กระสัน. ในวงเล็บ มาจาก คำฉันท์ดุษฎีสังเวยกล่อมช้างของเก่า ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๗.	จรจรัล [จอระจะรัน, จอนจะรัน] (กลอน) ก. เที่ยวไป, เดินไป, เช่น แม่รักลูกรักจรจรัล พลายพังก็กระสัน. (ดุษฎีสังเวย).
จรจัด เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	[จอน–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ร่อนเร่และไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง.	จรจัด [จอน–] ว. ร่อนเร่และไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง.
จรดล เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง	[จอระดน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง เที่ยวไปถึง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี จร เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ + ตล เขียนว่า ตอ-เต่า-ลอ-ลิง = พื้น และมาจากภาษาเขมร ฎล เขียนว่า ดอ-ชะ-ดา-ลอ-ลิง = ถึง .	จรดล [จอระดน] (กลอน) ก. เที่ยวไปถึง. (ป. จร + ตล = พื้น; ข. ฎล = ถึง).
จรบน, จรบัน จรบน เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-บอ-ไบ-ไม้-นอ-หนู จรบัน เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	[จะระ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง เที่ยวไปเบื้องบน, ฟุ้งไป, บินไป, เช่น ด้วยคันธามลกชําระจรบันสระหอมรส. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ นครกัณฑ์.	จรบน, จรบัน [จะระ–] (กลอน) ก. เที่ยวไปเบื้องบน, ฟุ้งไป, บินไป, เช่น ด้วยคันธามลกชําระจรบันสระหอมรส. (ม. คำหลวง นครกัณฑ์).
จรบาท เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน	[จอระ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง เดินไปด้วยเท้า, ตรงกับคําว่า บทจร.	จรบาท [จอระ–] (กลอน) ก. เดินไปด้วยเท้า, ตรงกับคําว่า บทจร.
จรมัน เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	[จอระ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้มั่น, ทําให้แข็งแรง.	จรมัน [จอระ–] (กลอน) ก. ทําให้มั่น, ทําให้แข็งแรง.
จรลวง, จรล่วง จรลวง เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-งอ-งู จรล่วง เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู	[จอระ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง ล่วงไป, ลับไป.	จรลวง, จรล่วง [จอระ–] (กลอน) ก. ล่วงไป, ลับไป.
จรลาย เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	[จอระ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง ละลายไป, หายไป.	จรลาย [จอระ–] (กลอน) ก. ละลายไป, หายไป.
จรล่ำ, จรหล่ำ จรล่ำ เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อำ จรหล่ำ เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อำ	[จอระหฺล่ำ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง เที่ยวไปนาน, ไปช้า, เช่น ในเมื่อชีชูชกเถ้ามหลกอการ ไปแวนนานจรล่ำแล. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์ชูชก, เท่าว่าทางไกลจรล่ำ วันนี้ค่ำสองนางเมือ. (ลอ.), คิดใดคืนมาค่ำ อยู่จรหล่ำต่อกลางคืน. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์มัทรี.	จรล่ำ, จรหล่ำ [จอระหฺล่ำ] (กลอน) ก. เที่ยวไปนาน, ไปช้า, เช่น ในเมื่อชีชูชกเถ้ามหลกอการ ไปแวนนานจรล่ำแล. (ม. คำหลวง ชูชก), เท่าว่าทางไกลจรล่ำ วันนี้ค่ำสองนางเมือ. (ลอ.), คิดใดคืนมาค่ำ อยู่จรหล่ำต่อกลางคืน. (ม. คำหลวง มัทรี).
จรลิ่ว เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-วอ-แหวน	[จอระ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง เที่ยวไปไกล, ลอยไป, เช่น เหลียวแลทางจรลิ่ว เหลียวแลทิวเทินป่า. ในวงเล็บ มาจาก ลิลิตพระลอ แบบเรียน.	จรลิ่ว [จอระ–] (กลอน) ก. เที่ยวไปไกล, ลอยไป, เช่น เหลียวแลทางจรลิ่ว เหลียวแลทิวเทินป่า. (ลอ).
จรลี เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี	[จอระ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง เดินเยื้องกราย.	จรลี [จอระ–] (กลอน) ก. เดินเยื้องกราย.
จรลู่ เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก	[จอระ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง เที่ยวไปตามทาง, เที่ยวกลิ้งอยู่, เที่ยวกองอยู่.	จรลู่ [จอระ–] (กลอน) ก. เที่ยวไปตามทาง, เที่ยวกลิ้งอยู่, เที่ยวกองอยู่.
จร เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ ความหมายที่ ๒	[จอน]ดู จอน เขียนว่า จอ-จาน-ออ-อ่าง-นอ-หนู ความหมายที่ ๒.	จร ๒ [จอน] ดู จอน ๒.
จรก เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-กอ-ไก่	[จะรก] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้เที่ยวไป, ผู้เดินไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	จรก [จะรก] น. ผู้เที่ยวไป, ผู้เดินไป. (ป., ส.).
จรแกว่ง เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-วอ-แหวน-ไม้-เอก-งอ-งู	[จะระแกฺว่ง] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง แกว่ง.	จรแกว่ง [จะระแกฺว่ง] (กลอน) ก. แกว่ง.
จรคั่ง เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู	[จะระ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง คั่ง.	จรคั่ง [จะระ–] (กลอน) ก. คั่ง.
จรณะ เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อะ	[จะระ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความประพฤติ, ในพระพุทธศาสนาหมายความว่า ข้อปฏิบัติเป็นเครื่องบรรลุวิชชา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	จรณะ [จะระ–] น. ความประพฤติ, ในพระพุทธศาสนาหมายความว่า ข้อปฏิบัติเป็นเครื่องบรรลุวิชชา. (ป.).
จรด เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก	[จะหฺรด] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ และเป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำกริยา หมายถึง จด, ถึง, จ่อให้ถึง.	จรด [จะหฺรด] (โบ; แบบ) ก. จด, ถึง, จ่อให้ถึง.
จรดพระกรรไกรกรรบิด, จรดพระกรรไตรกรรบิด จรดพระกรรไกรกรรบิด เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-กอ-ไก่-รอ-เรือ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก จรดพระกรรไตรกรรบิด เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้กรรไตรและมีดโกนขริบและโกนผมเล็กน้อย เป็นการเริ่มในพระราชพิธีโสกันต์และเกศากันต์.	จรดพระกรรไกรกรรบิด, จรดพระกรรไตรกรรบิด (ราชา) ก. ใช้กรรไตรและมีดโกนขริบและโกนผมเล็กน้อย เป็นการเริ่มในพระราชพิธีโสกันต์และเกศากันต์.
จรดพระนังคัล เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง	เป็นคำกริยา หมายถึง จดไถลงดินเพื่อไถนาในพระราชพิธีจรดพระนังคัลแรกนาขวัญ.	จรดพระนังคัล ก. จดไถลงดินเพื่อไถนาในพระราชพิธีจรดพระนังคัลแรกนาขวัญ.
จรมูก เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่	[จะระหฺมูก] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง จมูก. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร จฺรมุะ เขียนว่า จอ-จาน-พิน-ทุ-รอ-เรือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-อะ.	จรมูก [จะระหฺมูก] (กลอน) น. จมูก. (ข. จฺรมุะ).
จรรจา เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-จอ-จาน-สะ-หระ-อา	[จัน–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง พูด, กล่าว, เช่น อันว่าคนจรรจาลิ้นล่าย กล่าวสองฝ่ายให้ดูดี. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์กุมาร ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต จฺรจา เขียนว่า จอ-จาน-พิน-ทุ-รอ-เรือ-จอ-จาน-สะ-หระ-อา.	จรรจา [จัน–] (กลอน) ก. พูด, กล่าว, เช่น อันว่าคนจรรจาลิ้นล่าย กล่าวสองฝ่ายให้ดูดี. (ม. คำหลวง กุมาร). (ส. จฺรจา).
จรรโจษ เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สะ-หระ-โอ-จอ-จาน-สอ-รือ-สี	[จันโจด] เป็นคำกริยา หมายถึง โจษจัน, พูดอึง, พูดกันเซ็งแซ่, เล่าลือกันอื้ออึง, เช่น จรรโจษประชามี พลพิรียชาญชม. ในวงเล็บ มาจาก สมุทรโฆษคำฉันท์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๘, จันโจษ ก็ว่า.	จรรโจษ [จันโจด] ก. โจษจัน, พูดอึง, พูดกันเซ็งแซ่, เล่าลือกันอื้ออึง, เช่น จรรโจษประชามี พลพิรียชาญชม. (สมุทรโฆษ), จันโจษ ก็ว่า.
จรรม, จรรม– จรรม เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า จรรม– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[จํา, จํามะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง หนังสัตว์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต จรฺมนฺ เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-พิน-ทุ-มอ-ม้า-นอ-หนู-พิน-ทุ และมาจากภาษาบาลี จมฺม เขียนว่า จอ-จาน-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า.	จรรม, จรรม– [จํา, จํามะ–] (แบบ) น. หนังสัตว์. (ส. จรฺมนฺ; ป. จมฺม).
จรรมการ เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ช่างหนัง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี จมฺมการ เขียนว่า จอ-จาน-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	จรรมการ น. ช่างหนัง. (ส.; ป. จมฺมการ).
จรรมขัณฑ์ เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า-ขอ-ไข่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ท่อนหนัง, แผ่นหนัง, เช่น ทรงครองอชินจรรมขัณฑ์เป็นเครื่องคลุม. ในวงเล็บ มาจาก มหาเวสสันดรชาดก ในวงเล็บ แบบเรียน กัณฑ์จุลพน ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี จมฺม เขียนว่า จอ-จาน-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า + ขณฺฑ เขียนว่า ขอ-ไข่-นอ-เนน-พิน-ทุ-ทอ-มน-โท .	จรรมขัณฑ์ น. ท่อนหนัง, แผ่นหนัง, เช่น ทรงครองอชินจรรมขัณฑ์เป็นเครื่องคลุม. (ม. ร่ายยาว จุลพน). (ส.; ป. จมฺม + ขณฺฑ).
จรรยา เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	[จัน–] เป็นคำนาม หมายถึง ความประพฤติ, กิริยาที่ควรประพฤติในหมู่ในคณะ เช่น จรรยาแพทย์, นิยมใช้ในทางดี เช่น มีจรรยา หมายความว่า มีความประพฤติที่ดี. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต จรฺยา เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาบาลี จริยา เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา.	จรรยา [จัน–] น. ความประพฤติ, กิริยาที่ควรประพฤติในหมู่ในคณะ เช่น จรรยาแพทย์, นิยมใช้ในทางดี เช่น มีจรรยา หมายความว่า มีความประพฤติที่ดี. (ส. จรฺยา; ป. จริยา).
จรรยาบรรณ เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน	[จันยาบัน] เป็นคำนาม หมายถึง ประมวลความประพฤติที่ผู้ประกอบอาชีพการงานแต่ละอย่างกําหนดขึ้น เพื่อรักษาและส่งเสริมเกียรติคุณชื่อเสียงและฐานะของสมาชิก อาจเขียนเป็นลายลักษณ์อักษรหรือไม่ก็ได้.	จรรยาบรรณ [จันยาบัน] น. ประมวลความประพฤติที่ผู้ประกอบอาชีพการงานแต่ละอย่างกําหนดขึ้น เพื่อรักษาและส่งเสริมเกียรติคุณชื่อเสียงและฐานะของสมาชิก อาจเขียนเป็นลายลักษณ์อักษรหรือไม่ก็ได้.
จรรโลง เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-งอ-งู	[จัน–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำกริยา หมายถึง พยุงไว้ไม่ให้เซหรือไม่ให้ล้มลง, ผดุง, ค้ำชู, เช่น จรรโลงประเทศ, บำรุงรักษาและเชิดชูไว้ไม่ให้เสื่อม เช่น จรรโลงศาสนา.	จรรโลง [จัน–] (แบบ) ก. พยุงไว้ไม่ให้เซหรือไม่ให้ล้มลง, ผดุง, ค้ำชู, เช่น จรรโลงประเทศ, บำรุงรักษาและเชิดชูไว้ไม่ให้เสื่อม เช่น จรรโลงศาสนา.
จรลาด, จรหลาด จรลาด เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก จรหลาด เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	[จะระหฺลาด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง ตลาด, ที่ชุมนุมซื้อขายของต่าง ๆ, เช่น จบจรลาดแลทาง ทั่วด้าว. ในวงเล็บ มาจาก นิราศนรินทร์ แบบเรียนกวีนิพนธ์, จรหลาดเลขคนหนา ฝ่งงเฝ้า. (กำสรวล).	จรลาด, จรหลาด [จะระหฺลาด] (กลอน) น. ตลาด, ที่ชุมนุมซื้อขายของต่าง ๆ, เช่น จบจรลาดแลทาง ทั่วด้าว. (นิ. นรินทร์), จรหลาดเลขคนหนา ฝ่งงเฝ้า. (กำสรวล).
จรวจ เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-วอ-แหวน-จอ-จาน	[จฺรวด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำกริยา หมายถึง กรวด, หลั่งน้ำ. ในวงเล็บ เทียบ ภาษาเขมร จฺรวจทึก เขียนว่า จอ-จาน-พิน-ทุ-รอ-เรือ-วอ-แหวน-จอ-จาน-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่ ว่า กรวดนํ้า .	จรวจ [จฺรวด] (แบบ) ก. กรวด, หลั่งน้ำ. (เทียบ ข. จฺรวจทึก ว่า กรวดนํ้า).
จรวด เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	[จะหฺรวด] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อดอกไม้ไฟชนิดหนึ่ง ใช้ไม้อ้อบรรจุดินดำ มีหางยาว เมื่อจุดชนวนแล้วเหวี่ยงให้พุ่งขึ้นสูง, กรวด ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร กําชฺรัวจ เขียนว่า กอ-ไก่-นิก-คะ-หิด-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-จอ-จาน ว่า พลุ . เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สูงชัน, ใช้ว่า กรวด ก็มี.	จรวด ๑ [จะหฺรวด] น. ชื่อดอกไม้ไฟชนิดหนึ่ง ใช้ไม้อ้อบรรจุดินดำ มีหางยาว เมื่อจุดชนวนแล้วเหวี่ยงให้พุ่งขึ้นสูง, กรวด ก็เรียก. (ข. กําชฺรัวจ ว่า พลุ). ว. สูงชัน, ใช้ว่า กรวด ก็มี.
จรวด เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	[จะหฺรวด] เป็นคำนาม หมายถึง อาวุธหรือยานอวกาศที่ขับเคลื่อนด้วยความเร็วสูงมาก โดยใช้เชื้อเพลิงในตัวเองเผาไหม้เป็นแก๊สพุ่งออกมาจากส่วนท้าย มีทั้งชนิดที่ใช้เชื้อเพลิงแข็งและชนิดที่ใช้เชื้อเพลิงเหลว. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ rocket เขียนว่า อา-โอ-ซี-เค-อี-ที.	จรวด ๒ [จะหฺรวด] น. อาวุธหรือยานอวกาศที่ขับเคลื่อนด้วยความเร็วสูงมาก โดยใช้เชื้อเพลิงในตัวเองเผาไหม้เป็นแก๊สพุ่งออกมาจากส่วนท้าย มีทั้งชนิดที่ใช้เชื้อเพลิงแข็งและชนิดที่ใช้เชื้อเพลิงเหลว. (อ. rocket).
จรวดนำวิถี เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-นอ-หนู-สะ-หระ-อำ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง อาวุธปล่อยนําวิถีซึ่งขับเคลื่อนด้วยจรวด. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ guided เขียนว่า จี-ยู-ไอ-ดี-อี-ดี rocket เขียนว่า อา-โอ-ซี-เค-อี-ที .	จรวดนำวิถี น. อาวุธปล่อยนําวิถีซึ่งขับเคลื่อนด้วยจรวด. (อ. guided rocket).
จรวดจรี เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	[จฺรวดจะรี] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ยอดแหลมสูง.	จรวดจรี [จฺรวดจะรี] (แบบ) น. ยอดแหลมสูง.
จรวดไจร เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-จอ-จาน-รอ-เรือ	[จะหฺรวดจะไร] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำกริยา หมายถึง ตรวจดู, พิจารณาดู, เช่น ทังทุ่มทู้ต่างย้าง จรวจไจร. ในวงเล็บ มาจาก ลิลิตยวนพ่าย ฉบับโรงพิมพ์ ไท พ.ศ. ๒๔๖๐.	จรวดไจร [จะหฺรวดจะไร] (แบบ) ก. ตรวจดู, พิจารณาดู, เช่น ทังทุ่มทู้ต่างย้าง จรวจไจร. (ยวนพ่าย).
จรวัก เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	[จะระหฺวัก] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง ตวัก.	จรวัก [จะระหฺวัก] (กลอน) น. ตวัก.
จรส เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สอ-เสือ	[จะหฺรด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง จรัส, แจ่มแจ้ง, รุ่งเรือง, สว่าง, เช่น เหลืองจรุลจรสรจนา. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ ทานกัณฑ์.	จรส [จะหฺรด] ว. จรัส, แจ่มแจ้ง, รุ่งเรือง, สว่าง, เช่น เหลืองจรุลจรสรจนา. (ม. คำหลวง ทานกัณฑ์).
จรอก เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	[จะหฺรอก] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง ทาง, ทางแคบ, ทางเล็ก, ตรอก, ซอก, เช่น มาคะคล้ายโดยทาง ถับถึงกลางจรอกปู่. ในวงเล็บ มาจาก ลิลิตพระลอ แบบเรียน, บ้างก็นั่งในท่าน้ำบ้างก็ค้ำกันไปนั่งในจรอก. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์ชูชก ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร จฺรก เขียนว่า จอ-จาน-พิน-ทุ-รอ-เรือ-กอ-ไก่.	จรอก ๑ [จะหฺรอก] (กลอน) น. ทาง, ทางแคบ, ทางเล็ก, ตรอก, ซอก, เช่น มาคะคล้ายโดยทาง ถับถึงกลางจรอกปู่. (ลอ), บ้างก็นั่งในท่าน้ำบ้างก็ค้ำกันไปนั่งในจรอก. (ม. คำหลวง ชูชก). (ข. จฺรก).
จรอก เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	[จะหฺรอก] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง จอก, ขันเล็ก ๆ ที่ใช้ตักนํ้าจากขันใหญ่, เช่น จับจรอกคันธรสจุณจันทน์. (สุธนู).	จรอก ๒ [จะหฺรอก] (กลอน) น. จอก, ขันเล็ก ๆ ที่ใช้ตักนํ้าจากขันใหญ่, เช่น จับจรอกคันธรสจุณจันทน์. (สุธนู).
จระกล้าย เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	[จะระ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง วางเฉย, อยู่เฉย, ไม่รู้สึกยินดียินร้าย, โบราณเขียนเป็น จรกล้าย ก็มี เช่น เออาศนไอสูรยเสีย จรกล้าย. ในวงเล็บ มาจาก ลิลิตยวนพ่าย ฉบับโรงพิมพ์ ไท พ.ศ. ๒๔๖๐, แล้วก็น่งงเยียม่งง ช่งงอยู่จรกล้าย ว่าเถ้าร้ายฤๅจะรู้กล. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์กุมาร.	จระกล้าย [จะระ–] (กลอน) ก. วางเฉย, อยู่เฉย, ไม่รู้สึกยินดียินร้าย, โบราณเขียนเป็น จรกล้าย ก็มี เช่น เออาศนไอสูรยเสีย จรกล้าย. (ยวนพ่าย), แล้วก็น่งงเยียม่งง ช่งงอยู่จรกล้าย ว่าเถ้าร้ายฤๅจะรู้กล. (ม. คำหลวง กุมาร).
จระขาบ เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้	[จะระ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง ตะขาบ, ใช้ว่า จะขาบ ก็มี.	จระขาบ [จะระ–] (กลอน) น. ตะขาบ, ใช้ว่า จะขาบ ก็มี.
จระเข้ เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-โท	[จอระ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์เลื้อยคลานขนาดใหญ่ในวงศ์ Crocodylidae อาศัยบริเวณป่าริมนํ้า หนังเป็นเกล็ดแข็ง ปากยาวและปลายปากนูนสูงขึ้นเป็นช่องเปิดของรูจมูก เรียกว่า ก้อนขี้หมา หางแบนยาวใช้โบกว่ายนํ้า มักหากินในนํ้า ในประเทศไทยมี ๓ ชนิด คือ จระเข้บึง จระเข้นํ้าจืด หรือ จระเข้สยาม (Crocodylus siamensis) จระเข้อ้ายเคี่ยม หรือ จระเข้นํ้าเค็ม (C. porosus) และ จระเข้ปากกระทุงเหว หรือ ตะโขง (Tomistoma schlegelii), ตะเข้ หรือ อ้ายเข้ ก็เรียก, อีสานเรียก แข้, ปักษ์ใต้เรียก เข้; ชื่อดาวฤกษ์กลุ่มหนึ่ง; เรียกธงผืนผ้ามีรูปจระเข้ตรงกลาง มักปักไว้ที่ท่านํ้าหน้าวัดแสดงว่าทอดกฐินแล้ว ว่า ธงจระเข้.	จระเข้ [จอระ–] น. ชื่อสัตว์เลื้อยคลานขนาดใหญ่ในวงศ์ Crocodylidae อาศัยบริเวณป่าริมนํ้า หนังเป็นเกล็ดแข็ง ปากยาวและปลายปากนูนสูงขึ้นเป็นช่องเปิดของรูจมูก เรียกว่า ก้อนขี้หมา หางแบนยาวใช้โบกว่ายนํ้า มักหากินในนํ้า ในประเทศไทยมี ๓ ชนิด คือ จระเข้บึง จระเข้นํ้าจืด หรือ จระเข้สยาม (Crocodylus siamensis) จระเข้อ้ายเคี่ยม หรือ จระเข้นํ้าเค็ม (C. porosus) และ จระเข้ปากกระทุงเหว หรือ ตะโขง (Tomistoma schlegelii), ตะเข้ หรือ อ้ายเข้ ก็เรียก, อีสานเรียก แข้, ปักษ์ใต้เรียก เข้; ชื่อดาวฤกษ์กลุ่มหนึ่ง; เรียกธงผืนผ้ามีรูปจระเข้ตรงกลาง มักปักไว้ที่ท่านํ้าหน้าวัดแสดงว่าทอดกฐินแล้ว ว่า ธงจระเข้.
จระเข้ขวางคลอง เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-โท-ขอ-ไข่-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-งอ-งู-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ที่ชอบกันท่าหรือขัดขวางไม่ให้ผู้อื่นทำการอย่างใดอย่างหนึ่งได้สะดวก เหมือนจระเข้ที่ขึ้นมาขวางคลองทำให้เรือผ่านไปมาไม่สะดวก.	จระเข้ขวางคลอง (สำ) น. ผู้ที่ชอบกันท่าหรือขัดขวางไม่ให้ผู้อื่นทำการอย่างใดอย่างหนึ่งได้สะดวก เหมือนจระเข้ที่ขึ้นมาขวางคลองทำให้เรือผ่านไปมาไม่สะดวก.
จระเข้คับคลอง เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-โท-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ที่ชอบวางตัวใหญ่โตเกินไปย่อมมีอุปสรรคในการดำรงตนในสังคม.	จระเข้คับคลอง (สำ) น. ผู้ที่ชอบวางตัวใหญ่โตเกินไปย่อมมีอุปสรรคในการดำรงตนในสังคม.
จระเข้ปากกระทุงเหว เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-โท-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน	ดู ตะโขง เขียนว่า ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ขอ-ไข่-งอ-งู.	จระเข้ปากกระทุงเหว ดู ตะโขง.
จระเข้หางยาว เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-โท-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทำนองหนึ่ง.	จระเข้หางยาว น. ชื่อเพลงไทยทำนองหนึ่ง.
จระคลับ เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	[จะระคฺลับ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มืด, ครึ้ม.	จระคลับ [จะระคฺลับ] (กลอน) ว. มืด, ครึ้ม.
จระคล้าย เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	[จะระคฺล้าย] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง ใกล้กราย, อยู่ใกล้, โบราณเขียนเป็น จรคล้าย ก็มี, เช่น โหยบเหนสายใจ จรคล้าย. (กำสรวล).	จระคล้าย [จะระคฺล้าย] (กลอน) ก. ใกล้กราย, อยู่ใกล้, โบราณเขียนเป็น จรคล้าย ก็มี, เช่น โหยบเหนสายใจ จรคล้าย. (กำสรวล).
จระคลุ่ม เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า	[จะระคฺลุ่ม] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มืดมัว, คลุ้ม.	จระคลุ่ม [จะระคฺลุ่ม] (กลอน) ว. มืดมัว, คลุ้ม.
จระแคง เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-คอ-ควาย-งอ-งู	[จะระ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ตะแคง เช่น เท้าล้มจระแคง ทลายพุงพัง. (สุธนู).	จระแคง [จะระ–] (กลอน) ว. ตะแคง เช่น เท้าล้มจระแคง ทลายพุงพัง. (สุธนู).
จระจุ่ม เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-จอ-จาน-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า	[จะระ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง ใส่, เผา, ทิ้ง, โยน.	จระจุ่ม [จะระ–] (กลอน) ก. ใส่, เผา, ทิ้ง, โยน.
จระทก, จระเทิน จระทก เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-กอ-ไก่ จระเทิน เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	[จะระทก, –เทิน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง สะทก, สะเทิน, งกเงิ่น; จับจด, โบราณเขียนเป็น จรเทิน ก็มี เช่น อ้าแม่อย่าจองจิตรจรเทิน ศุขเพลินภิรมย์สม. ในวงเล็บ มาจาก คำฉันท์ดุษฎีสังเวยกล่อมช้างของเก่า ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๗.	จระทก, จระเทิน [จะระทก, –เทิน] (กลอน) ก. สะทก, สะเทิน, งกเงิ่น; จับจด, โบราณเขียนเป็น จรเทิน ก็มี เช่น อ้าแม่อย่าจองจิตรจรเทิน ศุขเพลินภิรมย์สม. (ดุษฎีสังเวย).
จระนำ เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-นอ-หนู-สะ-หระ-อำ	[จะระ–] เป็นคำนาม หมายถึง ซุ้มคูหาท้ายวิหารหรือท้ายโบสถ์มักเป็นที่ประดิษฐานพระพุทธรูป เรียกว่า ซุ้มจระนํา. (ทมิฬ จาฬรัม ว่า หน้าต่าง).	จระนำ [จะระ–] น. ซุ้มคูหาท้ายวิหารหรือท้ายโบสถ์มักเป็นที่ประดิษฐานพระพุทธรูป เรียกว่า ซุ้มจระนํา. (ทมิฬ จาฬรัม ว่า หน้าต่าง).
จระบาน เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[จะระ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง สู้รบ.	จระบาน [จะระ–] (กลอน) ก. สู้รบ.
จระบี เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี	[จะระ–] เป็นคำนาม หมายถึง จาระบี.	จระบี [จะระ–] น. จาระบี.
จระลิ่ง, จระลึง จระลิ่ง เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู จระลึง เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อึ-งอ-งู	[จะระ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง ตะลึง เช่น จระลิ่งทางทิพห้อง แห่งองค์. ในวงเล็บ มาจาก ทวาทศมาส ฉบับโรงพิมพ์ ไท พ.ศ. ๒๔๖๐.	จระลิ่ง, จระลึง [จะระ–] (กลอน) ก. ตะลึง เช่น จระลิ่งทางทิพห้อง แห่งองค์. (ทวาทศมาส).
จระลุง, จะลุง จระลุง เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-งอ-งู จะลุง เขียนว่า จอ-จาน-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-งอ-งู	[จะระ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง เสาตะลุง, โบราณเขียนเป็น จรลุง หรือ จลุง ก็มี เช่น แท่นที่สถิตย์ จรลุงโสภิต พื้นฉลักฉลุทอง. ในวงเล็บ มาจาก คำฉันท์ดุษฎีสังเวยกล่อมช้างของเก่า ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๗, จลุงอาศน์เบญพาศเกลี้ยงเกลา พเนกพนักน่าเนา จะนอนก็ศุขสบไถง. ในวงเล็บ มาจาก คำฉันท์ดุษฎีสังเวยกล่อมช้างของเก่า ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๗.	จระลุง, จะลุง [จะระ–] (กลอน) น. เสาตะลุง, โบราณเขียนเป็น จรลุง หรือ จลุง ก็มี เช่น แท่นที่สถิตย์ จรลุงโสภิต พื้นฉลักฉลุทอง. (ดุษฎีสังเวย), จลุงอาศน์เบญพาศเกลี้ยงเกลา พเนกพนักน่าเนา จะนอนก็ศุขสบไถง. (ดุษฎีสังเวย).
จรัล เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง	[จะรัน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง เดิน เช่น แปดโสตรสี่ภักตร์ทรงพา หนหงษ์เหินคลา วิหาศจรัลผันผาย. ในวงเล็บ มาจาก คำฉันท์ดุษฎีสังเวยกล่อมช้างของเก่า ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๗.	จรัล [จะรัน] (กลอน) ก. เดิน เช่น แปดโสตรสี่ภักตร์ทรงพา หนหงษ์เหินคลา วิหาศจรัลผันผาย. (ดุษฎีสังเวย).
จรัส เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ	[จะหฺรัด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แจ่มแจ้ง, รุ่งเรือง, สว่าง.	จรัส [จะหฺรัด] (แบบ) ว. แจ่มแจ้ง, รุ่งเรือง, สว่าง.
จราก เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	[จะหฺราก] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง ตรากตรำ, ทําให้ลําบาก, เช่น คล้องติดคชคลอคชทังป่าขับจากขัง แลเข้าจรลุงจรากจอง. ในวงเล็บ มาจาก สมุทรโฆษคำฉันท์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๘.	จราก [จะหฺราก] (กลอน) ก. ตรากตรำ, ทําให้ลําบาก, เช่น คล้องติดคชคลอคชทังป่าขับจากขัง แลเข้าจรลุงจรากจอง. (สมุทรโฆษ).
จราง เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-งอ-งู	[จะราง] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำกริยา หมายถึง ผุดขึ้น เช่น ลางส่ำจรางมันผัน ม่ายม้า. ในวงเล็บ มาจาก ลิลิตยวนพ่าย ฉบับโรงพิมพ์ ไท พ.ศ. ๒๔๖๐ ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร จฺราง เขียนว่า จอ-จาน-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-งอ-งู ว่า ตั้งขึ้น, ขนชัน .	จราง [จะราง] (แบบ) ก. ผุดขึ้น เช่น ลางส่ำจรางมันผัน ม่ายม้า. (ยวนพ่าย). (ข. จฺราง ว่า ตั้งขึ้น, ขนชัน).
จราจร เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-รอ-เรือ	[จะราจอน] เป็นคำนาม หมายถึง การที่ยวดยานพาหนะ คน หรือ สัตว์พาหนะเคลื่อนไปมาตามทาง, เรียกผู้มีหน้าที่เกี่ยวด้วยการนั้น; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง การใช้ทางของผู้ขับขี่ คนเดินเท้า หรือคนที่จูง ขี่ หรือไล่ต้อนสัตว์.	จราจร [จะราจอน] น. การที่ยวดยานพาหนะ คน หรือ สัตว์พาหนะเคลื่อนไปมาตามทาง, เรียกผู้มีหน้าที่เกี่ยวด้วยการนั้น; (กฎ) การใช้ทางของผู้ขับขี่ คนเดินเท้า หรือคนที่จูง ขี่ หรือไล่ต้อนสัตว์.
จราญ เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-หยิง	[จะราน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง ผลัก, พัง, ทําลาย, กระจาย, ดับ. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร จฺราน เขียนว่า จอ-จาน-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ว่า ผลัก .	จราญ [จะราน] (กลอน) ก. ผลัก, พัง, ทําลาย, กระจาย, ดับ. (ข. จฺราน ว่า ผลัก).
จราย เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	[จะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง ทําลาย, กระจาย.	จราย [จะ–] (กลอน) ก. ทําลาย, กระจาย.
จราว เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑	[จะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ตะพาบนํ้า เช่น จริวจราวจรัลชลจรมกรกรรกฏกูรม์. ในวงเล็บ มาจาก สมุทรโฆษคำฉันท์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๘.	จราว ๑ [จะ–] น. ตะพาบนํ้า เช่น จริวจราวจรัลชลจรมกรกรรกฏกูรม์. (สมุทรโฆษ).
จราว เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน ความหมายที่ ๒	[จะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง ดอกไม้ เช่น แคแจรเจรอญจราว. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์จุลพน. (แผลงมาจาก จาว). ในวงเล็บ ดู จาว เขียนว่า จอ-จาน-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน ความหมายที่ ๔.	จราว ๒ [จะ–] (กลอน) น. ดอกไม้ เช่น แคแจรเจรอญจราว. (ม. คำหลวง จุลพน). (แผลงมาจาก จาว). (ดู จาว ๔).
จราส เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	[จะหฺราด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ตลอดตัว เช่น แถวจราสศุภลักษณ์. ในวงเล็บ มาจาก ลิลิตพระลอ แบบเรียน ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร จราส เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ ว่า ทวนจากล่างไปบน .	จราส [จะหฺราด] ว. ตลอดตัว เช่น แถวจราสศุภลักษณ์. (ลอ). (ข. จราส ว่า ทวนจากล่างไปบน).
จริก เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	[จะหฺริก] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง เอาปากสับและงับอย่างอาการนกสับ, กดลง. (แผลงมาจาก จิก).	จริก ๑ [จะหฺริก] (กลอน) ก. เอาปากสับและงับอย่างอาการนกสับ, กดลง. (แผลงมาจาก จิก).
จริก เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	[จะหฺริก] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง ต้นจิก เช่น จริกโจรตพยงผกากรรณก็มี. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์มหาพน.	จริก ๒ [จะหฺริก] (กลอน) น. ต้นจิก เช่น จริกโจรตพยงผกากรรณก็มี. (ม. คำหลวง มหาพน).
จริง, จริง ๆ จริง เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-งอ-งู จริง ๆ เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-งอ-งู ไม้-ยะ-มก	[จิง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แน่ เช่น ทําจริง ชอบจริง ๆ; แท้, ไม่ปลอม, เช่น ของจริงไม่ใช่ของเทียม; เป็นอย่างนั้นแน่แท้ ไม่กลับเป็นอย่างอื่น เช่น ข้อนี้เป็นความจริง, ไม่เท็จ, ไม่โกหก, ไม่หลอกลวง, เช่น เรื่องจริง พูดจริง, เป็นไปตามนั้น เช่น ความฝันกลายเป็นความจริง.	จริง, จริง ๆ [จิง] ว. แน่ เช่น ทําจริง ชอบจริง ๆ; แท้, ไม่ปลอม, เช่น ของจริงไม่ใช่ของเทียม; เป็นอย่างนั้นแน่แท้ ไม่กลับเป็นอย่างอื่น เช่น ข้อนี้เป็นความจริง, ไม่เท็จ, ไม่โกหก, ไม่หลอกลวง, เช่น เรื่องจริง พูดจริง, เป็นไปตามนั้น เช่น ความฝันกลายเป็นความจริง.
จริงจัง เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แน่แท้ เช่น เชื่อถืออย่างจริงจัง, ไม่เป็นการเล่น เช่น ทํางานอย่างจริงจัง.	จริงจัง ว. แน่แท้ เช่น เชื่อถืออย่างจริงจัง, ไม่เป็นการเล่น เช่น ทํางานอย่างจริงจัง.
จริงใจ เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง บริสุทธิ์ใจ, สุจริตใจ.	จริงใจ ว. บริสุทธิ์ใจ, สุจริตใจ.
จริงอยู่แต่, จริงอยู่...แต่ จริงอยู่แต่ เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-ไม้-เอก จริงอยู่...แต่ เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก-จุด-จุด-จุด-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-ไม้-เอก	เป็นคำสันธาน หมายถึง ใช้แสดงความยืนยันข้อความที่กล่าวมาแล้วข้างหน้า และแสดงว่ามีข้อความขัดแย้งตามมาข้างหลัง.	จริงอยู่แต่, จริงอยู่...แต่ สัน. ใช้แสดงความยืนยันข้อความที่กล่าวมาแล้วข้างหน้า และแสดงว่ามีข้อความขัดแย้งตามมาข้างหลัง.
จริต เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	[จะหฺริด] เป็นคำนาม หมายถึง ความประพฤติ, กิริยาหรืออาการ, เช่น พุทธจริต เสียจริต วิกลจริต, บางทีใช้ในทางไม่ดี เช่น ดัดจริต มีจริต, จริตจะก้าน ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	จริต [จะหฺริด] น. ความประพฤติ, กิริยาหรืออาการ, เช่น พุทธจริต เสียจริต วิกลจริต, บางทีใช้ในทางไม่ดี เช่น ดัดจริต มีจริต, จริตจะก้าน ก็ว่า. (ป.).
จริม– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า	[จะริมะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สุดท้าย เช่น จริมจิต ว่า จิตดวงสุดท้าย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	จริม– [จะริมะ–] ว. สุดท้าย เช่น จริมจิต ว่า จิตดวงสุดท้าย. (ป.).
จริย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก	[จะริยะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความประพฤติ, กิริยาที่ควรประพฤติ, ใช้ในคำสมาส เช่น จริยศึกษา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	จริย– [จะริยะ–] น. ความประพฤติ, กิริยาที่ควรประพฤติ, ใช้ในคำสมาส เช่น จริยศึกษา. (ป.).
จริยธรรม เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ธรรมที่เป็นข้อประพฤติปฏิบัติ, ศีลธรรม, กฎศีลธรรม.	จริยธรรม น. ธรรมที่เป็นข้อประพฤติปฏิบัติ, ศีลธรรม, กฎศีลธรรม.
จริยวัตร, จริยาวัตร จริยวัตร เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ จริยาวัตร เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง หน้าที่ที่พึงประพฤติปฏิบัติ; ความประพฤติ ท่วงทีวาจา และกิริยามารยาท.	จริยวัตร, จริยาวัตร น. หน้าที่ที่พึงประพฤติปฏิบัติ; ความประพฤติ ท่วงทีวาจา และกิริยามารยาท.
จริยศาสตร์ เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ปรัชญาสาขาหนึ่งว่าด้วยการแสวงหาความดีสูงสุดของชีวิตมนุษย์ แสวงหาเกณฑ์ในการตัดสินความประพฤติของมนุษย์ว่าอย่างไหนถูกไม่ถูก ดีไม่ดี ควรไม่ควร และพิจารณาปัญหาเรื่องสถานภาพของค่าทางศีลธรรม. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ ethics เขียนว่า อี-ที-เอช-ไอ-ซี-เอส.	จริยศาสตร์ น. ปรัชญาสาขาหนึ่งว่าด้วยการแสวงหาความดีสูงสุดของชีวิตมนุษย์ แสวงหาเกณฑ์ในการตัดสินความประพฤติของมนุษย์ว่าอย่างไหนถูกไม่ถูก ดีไม่ดี ควรไม่ควร และพิจารณาปัญหาเรื่องสถานภาพของค่าทางศีลธรรม. (อ. ethics).
จริยศึกษา เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง การศึกษาเกี่ยวกับความเจริญงอกงามในทางความประพฤติและการปฏิบัติตน เพื่อให้อยู่ในแนวทางของศีลธรรมและวัฒนธรรม. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ moral เขียนว่า เอ็ม-โอ-อา-เอ-แอล education เขียนว่า อี-ดี-ยู-ซี-เอ-ที-ไอ-โอ-เอ็น .	จริยศึกษา น. การศึกษาเกี่ยวกับความเจริญงอกงามในทางความประพฤติและการปฏิบัติตน เพื่อให้อยู่ในแนวทางของศีลธรรมและวัฒนธรรม. (อ. moral education).
จริยา เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	[จะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความประพฤติ, กิริยาที่ควรประพฤติ, ใช้ในคําสมาส เช่น ธรรมจริยา.	จริยา [จะ–] น. ความประพฤติ, กิริยาที่ควรประพฤติ, ใช้ในคําสมาส เช่น ธรรมจริยา.
จริยาปิฎก เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-ชะ-ดา-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อคัมภีร์ที่ว่าด้วยการบําเพ็ญบารมีของพระพุทธเจ้าในชาติที่ล่วงแล้ว รวมอยู่ในขุทกนิกายแห่งสุตตันตปิฎก.	จริยาปิฎก น. ชื่อคัมภีร์ที่ว่าด้วยการบําเพ็ญบารมีของพระพุทธเจ้าในชาติที่ล่วงแล้ว รวมอยู่ในขุทกนิกายแห่งสุตตันตปิฎก.
จริว เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑	[จะ–] เป็นคำนาม หมายถึง เต่า; ตะพาบนํ้า; เช่น จริวจราวจรัลชลจรมกรกรรกฏกูรม์ (สมุทรโฆษ); กริว หรือ ตริว ก็ว่า.	จริว ๑ [จะ–] น. เต่า; ตะพาบนํ้า; เช่น จริวจราวจรัลชลจรมกรกรรกฏกูรม์ (สมุทรโฆษ); กริว หรือ ตริว ก็ว่า.
จริว เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน ความหมายที่ ๒	[จะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เกรียว.	จริว ๒ [จะ–] (กลอน) ว. เกรียว.
จรี เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	[จะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง มีด, หอก, ดาบ, เช่น บัดออกกลางสนามสองรา สองแขงขันหา ก็กุมจรีแกว่งไกว. ในวงเล็บ มาจาก สมุทรโฆษคำฉันท์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๘ ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร .	จรี [จะ–] (กลอน) น. มีด, หอก, ดาบ, เช่น บัดออกกลางสนามสองรา สองแขงขันหา ก็กุมจรีแกว่งไกว. (สมุทรโฆษ). (ข.).
จรึง เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อึ-งอ-งู	[จะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง กรึง, ตรึง, เช่น เทียบที่ถมอก่อภูเพียง บรรพตจรึงเรียง. ในวงเล็บ มาจาก คำฉันท์ดุษฎีสังเวยกล่อมช้างของเก่า ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๗.	จรึง [จะ–] (กลอน) ก. กรึง, ตรึง, เช่น เทียบที่ถมอก่อภูเพียง บรรพตจรึงเรียง. (ดุษฎีสังเวย).
จรุก เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่	[จะหฺรุก] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง หมู. ในวงเล็บ มาจาก จินดามณี เล่ม ๑ - ๒ กับบันทึกเรื่องหนังสือจินดามณีและจินดามณี ฉบับพระเจ้าบรมโกศ ของ พระโหราธิบดี ฉบับโรงพิมพ์ รุ่งวัฒนา พ.ศ. ๒๕๑๒ ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร ชฺรูก เขียนว่า ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่.	จรุก [จะหฺรุก] (แบบ) น. หมู. (จินดามณี). (ข. ชฺรูก).
จรุง, จรูง จรุง เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-งอ-งู จรูง เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-งอ-งู	[จะรุง, จะรูง] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง จูง, ชักชวน, เช่น ปลดยากพรากทุกข์ยุคเขิน จรุงราษฎร์ดำเนิน สู่ศุขสวัสดีโดยไว. ในวงเล็บ มาจาก คำฉันท์ดุษฎีสังเวยกล่อมช้างของเก่า ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๗; ยั่ว เช่น จรุงใจ; กรุ่น, อบอวล, ชื่น, เช่น จรุงกลิ่นแก้มน้องแก้ว ไป่วาย. (กำสรวล).	จรุง, จรูง [จะรุง, จะรูง] (กลอน) ก. จูง, ชักชวน, เช่น ปลดยากพรากทุกข์ยุคเขิน จรุงราษฎร์ดำเนิน สู่ศุขสวัสดีโดยไว. (ดุษฎีสังเวย); ยั่ว เช่น จรุงใจ; กรุ่น, อบอวล, ชื่น, เช่น จรุงกลิ่นแก้มน้องแก้ว ไป่วาย. (กำสรวล).
จรูญ เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ยอ-หยิง	[จะรูน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง รุ่งเรือง, งาม.	จรูญ [จะรูน] (กลอน) ว. รุ่งเรือง, งาม.
จรูส เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-สอ-เสือ	[จะหฺรูด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สูง, กรวด, จรวด.	จรูส [จะหฺรูด] (แบบ) ว. สูง, กรวด, จรวด.
จเร เขียนว่า จอ-จาน-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ	[จะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ดูแลทั่ว ๆ ไป, ผู้ตรวจตราทั่ว ๆ ไป, เช่น จเรตำรวจ จเรทหาร. เป็นคำกริยา หมายถึง ตระเวนไป.	จเร [จะ–] น. ผู้ดูแลทั่ว ๆ ไป, ผู้ตรวจตราทั่ว ๆ ไป, เช่น จเรตำรวจ จเรทหาร. ก. ตระเวนไป.
จล เขียนว่า จอ-จาน-ลอ-ลิง	[จน] เป็นคำกริยา หมายถึง ไหว, สั่น, เช่น จลวิจล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	จล [จน] ก. ไหว, สั่น, เช่น จลวิจล. (ป.).
จลนพลศาสตร์ เขียนว่า จอ-จาน-ลอ-ลิง-นอ-หนู-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	[จะละนะพนละ–, จนละนะพนละ–] เป็นคำนาม หมายถึง สาขาหนึ่งของพลศาสตร์ ว่าด้วยการเคลื่อนที่ของเทหวัตถุที่เป็นของแข็ง และแรงที่ก่อให้เกิดการเคลื่อนที่นั้นด้วย. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ kinetics เขียนว่า เค-ไอ-เอ็น-อี-ที-ไอ-ซี-เอส.	จลนพลศาสตร์ [จะละนะพนละ–, จนละนะพนละ–] น. สาขาหนึ่งของพลศาสตร์ ว่าด้วยการเคลื่อนที่ของเทหวัตถุที่เป็นของแข็ง และแรงที่ก่อให้เกิดการเคลื่อนที่นั้นด้วย. (อ. kinetics).
จลนศาสตร์ เขียนว่า จอ-จาน-ลอ-ลิง-นอ-หนู-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	[จะละนะ–, จนละนะ–] เป็นคำนาม หมายถึง สาขาหนึ่งของพลศาสตร์ ว่าด้วยการเคลื่อนที่ของเทหวัตถุที่เป็นของแข็ง โดยไม่คํานึงถึงแรงที่ก่อให้เกิดการเคลื่อนที่นั้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ kinematics เขียนว่า เค-ไอ-เอ็น-อี-เอ็ม-เอ-ที-ไอ-ซี-เอส.	จลนศาสตร์ [จะละนะ–, จนละนะ–] น. สาขาหนึ่งของพลศาสตร์ ว่าด้วยการเคลื่อนที่ของเทหวัตถุที่เป็นของแข็ง โดยไม่คํานึงถึงแรงที่ก่อให้เกิดการเคลื่อนที่นั้น. (อ. kinematics).
จลนี เขียนว่า จอ-จาน-ลอ-ลิง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๑	[จะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง เนื้อสมัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	จลนี ๑ [จะ–] (กลอน) น. เนื้อสมัน. (ป.).
จลนี เขียนว่า จอ-จาน-ลอ-ลิง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๒	[จะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง ชะนี เช่น จลนีหวนโหนปลายทูม. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ ทานกัณฑ์ ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	จลนี ๒ [จะ–] (กลอน) น. ชะนี เช่น จลนีหวนโหนปลายทูม. (ม. คำหลวง ทานกัณฑ์). (ป.).
จลา เขียนว่า จอ-จาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	[จะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ธูป, ของหอม; แสงสว่าง, ฟ้าแลบ, เช่น จลาจเลนทร์. (ม. คำหลวง แปลจากคํา คนฺธมาทโน; เป็นคำสรรพนาม หมายถึง จล + อจล + อินฺทฺร).	จลา [จะ–] (แบบ) น. ธูป, ของหอม; แสงสว่าง, ฟ้าแลบ, เช่น จลาจเลนทร์. (ม. คำหลวง แปลจากคํา คนฺธมาทโน; ส. จล + อจล + อินฺทฺร).
จลาจล เขียนว่า จอ-จาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-ลอ-ลิง	[จะลาจน] เป็นคำนาม หมายถึง ความปั่นป่วนวุ่นวายไม่มีระเบียบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต จล เขียนว่า จอ-จาน-ลอ-ลิง + อจล เขียนว่า ออ-อ่าง-จอ-จาน-ลอ-ลิง .	จลาจล [จะลาจน] น. ความปั่นป่วนวุ่นวายไม่มีระเบียบ. (ป., ส. จล + อจล).
จวก เขียนว่า จอ-จาน-วอ-แหวน-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง สับหรือฟันโดยแรงด้วยจอบเป็นต้น, ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง โดยปริยายหมายถึงตี ฟัน ชกต่อยผู้อื่นโดยแรง หรือว่าร้ายด้วยวาจา.	จวก ก. สับหรือฟันโดยแรงด้วยจอบเป็นต้น, (ปาก) โดยปริยายหมายถึงตี ฟัน ชกต่อยผู้อื่นโดยแรง หรือว่าร้ายด้วยวาจา.
จ๊วก เขียนว่า จอ-จาน-ไม้-ตรี-วอ-แหวน-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คําแต่งคํา ขาว ให้รู้ว่าสีขาวมาก, จั๊วะ ก็ว่า.	จ๊วก ว. คําแต่งคํา ขาว ให้รู้ว่าสีขาวมาก, จั๊วะ ก็ว่า.
จวง, จวงหอม จวง เขียนว่า จอ-จาน-วอ-แหวน-งอ-งู จวงหอม เขียนว่า จอ-จาน-วอ-แหวน-งอ-งู-หอ-หีบ-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	ดู เทพทารู, เทพทาโร เทพทารู เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-พอ-พาน-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู เทพทาโร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-พอ-พาน-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ .	จวง, จวงหอม ดู เทพทารู, เทพทาโร.
จวงจันทน์ เขียนว่า จอ-จาน-วอ-แหวน-งอ-งู-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องหอมที่เจือด้วยจวงและจันทน์.	จวงจันทน์ น. เครื่องหอมที่เจือด้วยจวงและจันทน์.
จ้วง เขียนว่า จอ-จาน-ไม้-โท-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง กิริยาที่เอาภาชนะเช่นขันเอื้อมลงไปตักนํ้าขึ้นมาโดยแรง; อาการที่เอาพายพุ้ยนํ้าโดยเร็วอย่างพายเรือแข่ง; โดยปริยายหมายถึงกิริยาที่ตีหรือฟันสุดแขน เช่น จ้วงตี จ้วงฟัน.	จ้วง ก. กิริยาที่เอาภาชนะเช่นขันเอื้อมลงไปตักนํ้าขึ้นมาโดยแรง; อาการที่เอาพายพุ้ยนํ้าโดยเร็วอย่างพายเรือแข่ง; โดยปริยายหมายถึงกิริยาที่ตีหรือฟันสุดแขน เช่น จ้วงตี จ้วงฟัน.
จ้วงจาบ เขียนว่า จอ-จาน-ไม้-โท-วอ-แหวน-งอ-งู-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาจเอื้อม, ล่วงเกินผู้อื่นด้วยวาจา, จาบจ้วง ก็ว่า.	จ้วงจาบ ว. อาจเอื้อม, ล่วงเกินผู้อื่นด้วยวาจา, จาบจ้วง ก็ว่า.
จ๋วง เขียนว่า จอ-จาน-ไม้-จัด-ตะ-วา-วอ-แหวน-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ต้นสนเขา. ในวงเล็บ ดู สน เขียนว่า สอ-เสือ-นอ-หนู ความหมายที่ ๑.	จ๋วง (ถิ่น–พายัพ) น. ต้นสนเขา. (ดู สน ๑).
จ๋วงเครือ เขียนว่า จอ-จาน-ไม้-จัด-ตะ-วา-วอ-แหวน-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ต้นรากสามสิบ. ในวงเล็บ ดู รากสามสิบ เขียนว่า รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้.	จ๋วงเครือ (ถิ่น–พายัพ) น. ต้นรากสามสิบ. (ดู รากสามสิบ).
จวด เขียนว่า จอ-จาน-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลาทะเลหลายชนิดและหลายสกุลในวงศ์ Sciaenidae มีทั้งขนาดเล็กและขนาดใหญ่ ปลายหัวอาจทู่หรือแหลม ปากเชิดมากน้อยหรืองุ้มตํ่า บ้างมีฟันแหลมคมหรือละเอียด หางเป็นรูปตัด มน หรือ กลม จนแม้กระทั่งแหลม โดยทั้งหมดขึ้นอยู่กับชนิดหรือขนาด ลําตัวมักมีสีเงินหรือเทา บ้างมีจุดประบนลําตัวและครีบ มักอยู่รวมกันเป็นฝูงใกล้ฝั่ง หรือบริเวณนํ้ากร่อยปากแม่นํ้า ทําเสียงได้.	จวด น. ชื่อปลาทะเลหลายชนิดและหลายสกุลในวงศ์ Sciaenidae มีทั้งขนาดเล็กและขนาดใหญ่ ปลายหัวอาจทู่หรือแหลม ปากเชิดมากน้อยหรืองุ้มตํ่า บ้างมีฟันแหลมคมหรือละเอียด หางเป็นรูปตัด มน หรือ กลม จนแม้กระทั่งแหลม โดยทั้งหมดขึ้นอยู่กับชนิดหรือขนาด ลําตัวมักมีสีเงินหรือเทา บ้างมีจุดประบนลําตัวและครีบ มักอยู่รวมกันเป็นฝูงใกล้ฝั่ง หรือบริเวณนํ้ากร่อยปากแม่นํ้า ทําเสียงได้.
จวดลาก เขียนว่า จอ-จาน-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	ดู แก้ว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-ไม้-โท-วอ-แหวน ความหมายที่ ๔.	จวดลาก ดู แก้ว ๔.
จวน เขียนว่า จอ-จาน-วอ-แหวน-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ที่อยู่ของเจ้าเมือง, บ้านที่ทางราชการจัดให้เป็นที่อยู่ของผู้ว่าราชการจังหวัด เรียกว่า จวนผู้ว่าราชการจังหวัด.	จวน ๑ น. ที่อยู่ของเจ้าเมือง, บ้านที่ทางราชการจัดให้เป็นที่อยู่ของผู้ว่าราชการจังหวัด เรียกว่า จวนผู้ว่าราชการจังหวัด.
จวน เขียนว่า จอ-จาน-วอ-แหวน-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าชนิดหนึ่ง.	จวน ๒ น. ผ้าชนิดหนึ่ง.
จวน เขียนว่า จอ-จาน-วอ-แหวน-นอ-หนู ความหมายที่ ๓	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เกือบ, ใกล้, เช่น จวนถึง จวนตาย จวนได้.	จวน ๓ ว. เกือบ, ใกล้, เช่น จวนถึง จวนตาย จวนได้.
จวนเจียน เขียนว่า จอ-จาน-วอ-แหวน-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หวุดหวิด, เฉียด.	จวนเจียน ว. หวุดหวิด, เฉียด.
จวนแจ เขียนว่า จอ-จาน-วอ-แหวน-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-จอ-จาน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กระชั้นชิด (ใช้เกี่ยวกับเวลา).	จวนแจ ว. กระชั้นชิด (ใช้เกี่ยวกับเวลา).
จวนตัว เขียนว่า จอ-จาน-วอ-แหวน-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เข้าที่คับขัน, เข้าที่จําเป็น.	จวนตัว ว. เข้าที่คับขัน, เข้าที่จําเป็น.
จวบ เขียนว่า จอ-จาน-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง พบ, ประสบ, ร่วม, ถึง.	จวบ น. พบ, ประสบ, ร่วม, ถึง.
จวบจวน เขียนว่า จอ-จาน-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้-จอ-จาน-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง จนถึง, ถึงที่.	จวบจวน ว. จนถึง, ถึงที่.
จวัก เขียนว่า จอ-จาน-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	[จะหฺวัก] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องใช้ตักแกงหรือตักข้าว ทําด้วยกะลามะพร้าว มีด้ามถือ, กระจ่า จ่า หรือ ตวัก ก็ว่า.	จวัก [จะหฺวัก] น. เครื่องใช้ตักแกงหรือตักข้าว ทําด้วยกะลามะพร้าว มีด้ามถือ, กระจ่า จ่า หรือ ตวัก ก็ว่า.
จอ เขียนว่า จอ-จาน-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปีที่ ๑๑ ของรอบปีนักษัตร มีหมาเป็นเครื่องหมาย.	จอ ๑ น. ชื่อปีที่ ๑๑ ของรอบปีนักษัตร มีหมาเป็นเครื่องหมาย.
จอ เขียนว่า จอ-จาน-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าขาวที่ขึงไว้สําหรับเชิดหนังหรือฉายภาพยนตร์เป็นต้น; โดยปริยายเรียกสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น จอโทรทัศน์.	จอ ๒ น. ผ้าขาวที่ขึงไว้สําหรับเชิดหนังหรือฉายภาพยนตร์เป็นต้น; โดยปริยายเรียกสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น จอโทรทัศน์.
จ่อ เขียนว่า จอ-จาน-ไม้-เอก-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาสิ่งใดสิ่งหนึ่งเข้าไปใกล้หรือเกือบจดสิ่งอื่น เช่น เอายาดมจ่อจมูก; มุ่งอยู่เฉพาะกับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง มักใช้เข้าคู่กับคำ จด เป็น จดจ่อ เช่น เขามีใจจดจ่อกับงาน.	จ่อ ๑ ก. เอาสิ่งใดสิ่งหนึ่งเข้าไปใกล้หรือเกือบจดสิ่งอื่น เช่น เอายาดมจ่อจมูก; มุ่งอยู่เฉพาะกับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง มักใช้เข้าคู่กับคำ จด เป็น จดจ่อ เช่น เขามีใจจดจ่อกับงาน.
จ่อคิว เขียนว่า จอ-จาน-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-คอ-ควาย-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใกล้ถึงลำดับที่จะได้หรือจะเป็น เช่น เขาจ่อคิวขึ้นเป็นหัวหน้า.	จ่อคิว (ปาก) ว. ใกล้ถึงลำดับที่จะได้หรือจะเป็น เช่น เขาจ่อคิวขึ้นเป็นหัวหน้า.
จ่อ เขียนว่า จอ-จาน-ไม้-เอก-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน เป็นคำนาม หมายถึง ภาชนะสานชนิดหนึ่ง รูปร่างอย่างกระด้ง มีไส้สานเป็นช่องโค้งอยู่ภายใน ใช้เลี้ยงตัวไหม.	จ่อ ๒ (ถิ่น–อีสาน) น. ภาชนะสานชนิดหนึ่ง รูปร่างอย่างกระด้ง มีไส้สานเป็นช่องโค้งอยู่ภายใน ใช้เลี้ยงตัวไหม.
จ้อ เขียนว่า จอ-จาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่พูดหรือคุยเรื่อยไปไม่หยุดปาก เช่น พูดจ้อ.	จ้อ ว. อาการที่พูดหรือคุยเรื่อยไปไม่หยุดปาก เช่น พูดจ้อ.
จ๋อ เขียนว่า จอ-จาน-ไม้-จัด-ตะ-วา-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง คําใช้เรียกลิงหรือเด็กที่ซนอย่างลิงว่า อ้ายจ๋อ.	จ๋อ น. คําใช้เรียกลิงหรือเด็กที่ซนอย่างลิงว่า อ้ายจ๋อ.
จอก เขียนว่า จอ-จาน-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ภาชนะเล็ก ๆ รูปอย่างขัน ถ้าใช้สําหรับตักนํ้าโดยลอยอยู่ในขันใหญ่เรียก จอกลอย, ถ้าใช้ใส่หมากในเชี่ยนหมากเรียก จอกหมาก; ภาชนะเล็ก ๆ รูปทรงกระบอก ใช้กินยา ดื่มเหล้า เป็นต้น; ใช้เป็นลักษณนาม เช่น เหล้า ๓ จอก.	จอก ๑ น. ภาชนะเล็ก ๆ รูปอย่างขัน ถ้าใช้สําหรับตักนํ้าโดยลอยอยู่ในขันใหญ่เรียก จอกลอย, ถ้าใช้ใส่หมากในเชี่ยนหมากเรียก จอกหมาก; ภาชนะเล็ก ๆ รูปทรงกระบอก ใช้กินยา ดื่มเหล้า เป็นต้น; ใช้เป็นลักษณนาม เช่น เหล้า ๓ จอก.
จอก เขียนว่า จอ-จาน-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้นํ้าชนิด Pistia stratiotes L. ในวงศ์ Araceae ลอยอยู่บนผิวนํ้า ไม่มีลําต้น มีแต่รากเป็นกลุ่มใหญ่ ใบเป็นแผ่นสีเขียวสดซ้อน ๆ กันเป็นกลุ่ม ยาว ๕–๑๐ เซนติเมตร.	จอก ๒ น. ชื่อไม้นํ้าชนิด Pistia stratiotes L. ในวงศ์ Araceae ลอยอยู่บนผิวนํ้า ไม่มีลําต้น มีแต่รากเป็นกลุ่มใหญ่ ใบเป็นแผ่นสีเขียวสดซ้อน ๆ กันเป็นกลุ่ม ยาว ๕–๑๐ เซนติเมตร.
จอก เขียนว่า จอ-จาน-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๓	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง นกกระจอก.	จอก ๓ (โบ) น. นกกระจอก.
จ้อก, จ้อก ๆ จ้อก เขียนว่า จอ-จาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ จ้อก ๆ เขียนว่า จอ-จาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงอย่างเสียงนํ้าที่ไหลตกลงมา.	จ้อก, จ้อก ๆ ว. เสียงอย่างเสียงนํ้าที่ไหลตกลงมา.
จ๊อก เขียนว่า จอ-จาน-ไม้-ตรี-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงร้องของไก่เมื่อเวลาเจ็บหรือใกล้จะตาย, เสียงร้องของไก่ชนตัวที่แพ้, โดยปริยายหมายความว่า ยอมแพ้, ใช้ตามสํานวนนักเลงไก่ เพราะไก่ตัวใดร้องจ๊อก ก็แสดงว่าไก่ตัวนั้นแพ้; เสียงท้องร้องเวลาหิว, จ๊อก ๆ ก็ว่า.	จ๊อก ว. เสียงร้องของไก่เมื่อเวลาเจ็บหรือใกล้จะตาย, เสียงร้องของไก่ชนตัวที่แพ้, โดยปริยายหมายความว่า ยอมแพ้, ใช้ตามสํานวนนักเลงไก่ เพราะไก่ตัวใดร้องจ๊อก ก็แสดงว่าไก่ตัวนั้นแพ้; เสียงท้องร้องเวลาหิว, จ๊อก ๆ ก็ว่า.
จ๊อก ๆ เขียนว่า จอ-จาน-ไม้-ตรี-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงอย่างเสียงนํ้าที่ไหลตกลงมาเบา ๆ; เสียงท้องร้องเวลาหิว, จ๊อก ก็ว่า.	จ๊อก ๆ ว. เสียงอย่างเสียงนํ้าที่ไหลตกลงมาเบา ๆ; เสียงท้องร้องเวลาหิว, จ๊อก ก็ว่า.
จ้อกแจ้ก เขียนว่า จอ-จาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-จอ-จาน-ไม้-โท-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังเช่นนั้น, เสียงของคนมาก ๆ ที่ต่างคนต่างพูดกันจนฟังไม่ได้ศัพท์.	จ้อกแจ้ก ว. เสียงดังเช่นนั้น, เสียงของคนมาก ๆ ที่ต่างคนต่างพูดกันจนฟังไม่ได้ศัพท์.
จ้อกวอก เขียนว่า จอ-จาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-วอ-แหวน-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ขาวมาก (มักใช้แก่หน้าที่ผัดแป้งไว้ขาวเกินไป).	จ้อกวอก ว. ขาวมาก (มักใช้แก่หน้าที่ผัดแป้งไว้ขาวเกินไป).
จอกหูหนู เขียนว่า จอ-จาน-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อผักกูดนํ้าชนิด Salvinia cucullata Roxb. ในวงศ์ Salviniaceae ลอยอยู่บนผิวนํ้า มีรากเป็นฝอยยาวคล้ายจอก ที่ต่างกับจอก คือ มีใบ ๒ ใบอยู่ตรงข้ามกัน ก้านใบสั้น ตัวใบกลม สีเขียวแก่ โคนใบเว้าเข้าเล็กน้อย ตั้งชูขึ้นคล้ายหูหนู.	จอกหูหนู น. ชื่อผักกูดนํ้าชนิด Salvinia cucullata Roxb. ในวงศ์ Salviniaceae ลอยอยู่บนผิวนํ้า มีรากเป็นฝอยยาวคล้ายจอก ที่ต่างกับจอก คือ มีใบ ๒ ใบอยู่ตรงข้ามกัน ก้านใบสั้น ตัวใบกลม สีเขียวแก่ โคนใบเว้าเข้าเล็กน้อย ตั้งชูขึ้นคล้ายหูหนู.
จอง เขียนว่า จอ-จาน-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ผูกไว้; มั่นหมายไว้, ขอกําหนดไว้, เช่น จองกฐิน จองที่. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร จง เขียนว่า จอ-จาน-งอ-งู ว่า ผูก .	จอง ก. ผูกไว้; มั่นหมายไว้, ขอกําหนดไว้, เช่น จองกฐิน จองที่. (ข. จง ว่า ผูก).
จองกฐิน เขียนว่า จอ-จาน-ออ-อ่าง-งอ-งู-กอ-ไก่-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง แจ้งความจำนงว่าจะนำผ้ากฐินไปทอดที่วัดนั้น ๆ ไว้เป็นการล่วงหน้า.	จองกฐิน ก. แจ้งความจำนงว่าจะนำผ้ากฐินไปทอดที่วัดนั้น ๆ ไว้เป็นการล่วงหน้า.
จองคช เขียนว่า จอ-จาน-ออ-อ่าง-งอ-งู-คอ-ควาย-ชอ-ช้าง	[–คด] เป็นคำนาม หมายถึง ช้างที่ผูกเครื่องรบเข้าระวางทัพ.	จองคช [–คด] น. ช้างที่ผูกเครื่องรบเข้าระวางทัพ.
จองจำ เขียนว่า จอ-จาน-ออ-อ่าง-งอ-งู-จอ-จาน-สะ-หระ-อำ	เป็นคำกริยา หมายถึง ใส่ตรวนหรือเครื่องพันธนาการขังไว้ในคุกในตะรางเป็นต้น, จําจอง ก็ว่า.	จองจำ ก. ใส่ตรวนหรือเครื่องพันธนาการขังไว้ในคุกในตะรางเป็นต้น, จําจอง ก็ว่า.
จองตั๋ว เขียนว่า จอ-จาน-ออ-อ่าง-งอ-งู-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-จัด-ตะ-วา-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ซื้อตั๋วล่วงหน้า.	จองตั๋ว (ปาก) ก. ซื้อตั๋วล่วงหน้า.
จองถนน เขียนว่า จอ-จาน-ออ-อ่าง-งอ-งู-ถอ-ถุง-นอ-หนู-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง ถมที่ลุ่มขึ้นเป็นถนน.	จองถนน (โบ) ก. ถมที่ลุ่มขึ้นเป็นถนน.
จองล้างจองผลาญ เขียนว่า จอ-จาน-ออ-อ่าง-งอ-งู-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-จอ-จาน-ออ-อ่าง-งอ-งู-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-หยิง	เป็นคำกริยา หมายถึง ผูกใจเจ็บคิดจะทำการแก้แค้นให้ได้.	จองล้างจองผลาญ ก. ผูกใจเจ็บคิดจะทำการแก้แค้นให้ได้.
จองเวร เขียนว่า จอ-จาน-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-รอ-เรือ	เป็นคำกริยา หมายถึง ผูกอาฆาตพยาบาท.	จองเวร ก. ผูกอาฆาตพยาบาท.
จองเวรจองกรรม เขียนว่า จอ-จาน-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-จอ-จาน-ออ-อ่าง-งอ-งู-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ผูกอาฆาตพยาบาทไม่มีที่สิ้นสุด.	จองเวรจองกรรม ก. ผูกอาฆาตพยาบาทไม่มีที่สิ้นสุด.
จ้อง เขียนว่า จอ-จาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๑	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ร่ม. (อนันตวิภาค ว่า จ่อง).	จ้อง ๑ (ถิ่น–พายัพ) น. ร่ม. (อนันตวิภาค ว่า จ่อง).
จ้อง เขียนว่า จอ-จาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง เพ่งตาดูหรือมุ่งมองดูสิ่งใดสิ่งหนึ่งโดยเฉพาะ เช่น จ้องหน้า, มุ่งคอยจนกว่าจะได้ช่อง, คอยที, เช่น จ้องจับผิด จ้องจะทําร้าย จ้องจะแทง, กิริยาที่เอาปืนหรืออาวุธเล็งมุ่งตรงไปยังสิ่งใดสิ่งหนึ่ง.	จ้อง ๒ ก. เพ่งตาดูหรือมุ่งมองดูสิ่งใดสิ่งหนึ่งโดยเฉพาะ เช่น จ้องหน้า, มุ่งคอยจนกว่าจะได้ช่อง, คอยที, เช่น จ้องจับผิด จ้องจะทําร้าย จ้องจะแทง, กิริยาที่เอาปืนหรืออาวุธเล็งมุ่งตรงไปยังสิ่งใดสิ่งหนึ่ง.
จ๋อง เขียนว่า จอ-จาน-ไม้-จัด-ตะ-วา-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หงอยเหงา, เซื่อง, ไม่กล้า, ไม่คึกคัก.	จ๋อง (ปาก) ว. หงอยเหงา, เซื่อง, ไม่กล้า, ไม่คึกคัก.
จ้องเต เขียนว่า จอ-จาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง ต้องเต.	จ้องเต น. ต้องเต.
จองเปรียง เขียนว่า จอ-จาน-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู	[–เปฺรียง] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อพิธีอย่างหนึ่งของพราหมณ์ เป็นพิธีจุดโคมรับพระเป็นเจ้า ทําในวันเพ็ญเดือน ๑๒.	จองเปรียง [–เปฺรียง] น. ชื่อพิธีอย่างหนึ่งของพราหมณ์ เป็นพิธีจุดโคมรับพระเป็นเจ้า ทําในวันเพ็ญเดือน ๑๒.
จองหง่อง เขียนว่า จอ-จาน-ออ-อ่าง-งอ-งู-หอ-หีบ-งอ-งู-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่นั่งอย่างหงอยเหงา.	จองหง่อง ว. อาการที่นั่งอย่างหงอยเหงา.
จ้องหน่อง เขียนว่า จอ-จาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องทําให้เกิดเสียงเป็นเพลง โดยใช้ปากคาบแล้วกระตุกหรือชักด้วยเชือกให้สั่นดังเป็นเสียงดนตรี.	จ้องหน่อง น. เครื่องทําให้เกิดเสียงเป็นเพลง โดยใช้ปากคาบแล้วกระตุกหรือชักด้วยเชือกให้สั่นดังเป็นเสียงดนตรี.
จองหอง เขียนว่า จอ-จาน-ออ-อ่าง-งอ-งู-หอ-หีบ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เย่อหยิ่ง, ทะนงตัว, ถือดี, อวดดี.	จองหอง ว. เย่อหยิ่ง, ทะนงตัว, ถือดี, อวดดี.
จองหองพองขน เขียนว่า จอ-จาน-ออ-อ่าง-งอ-งู-หอ-หีบ-ออ-อ่าง-งอ-งู-พอ-พาน-ออ-อ่าง-งอ-งู-ขอ-ไข่-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เย่อหยิ่งแสดงอาการลบหลู่.	จองหองพองขน ว. เย่อหยิ่งแสดงอาการลบหลู่.
จอแจ เขียนว่า จอ-จาน-ออ-อ่าง-สะ-หระ-แอ-จอ-จาน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีผู้คนคับคั่งและมีเสียงเซ็งแซ่ เช่น ผู้คนจอแจ ตลาดจอแจ; จวนแจ เช่น เวลาจอแจเต็มที.	จอแจ ว. มีผู้คนคับคั่งและมีเสียงเซ็งแซ่ เช่น ผู้คนจอแจ ตลาดจอแจ; จวนแจ เช่น เวลาจอแจเต็มที.
จ๋อแจ๋ เขียนว่า จอ-จาน-ไม้-จัด-ตะ-วา-ออ-อ่าง-สะ-หระ-แอ-จอ-จาน-ไม้-จัด-ตะ-วา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงอย่างเสียงเด็กพูด.	จ๋อแจ๋ ว. เสียงอย่างเสียงเด็กพูด.
จอด เขียนว่า จอ-จาน-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง หยุดอยู่หรือทําให้หยุด, หยุดอยู่ชั่วคราว, (ใช้แก่เรือรถเป็นต้น); ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง พ่ายแพ้, ไม่มีทางสู้, ตาย; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง หมายถึง รัก เช่น มิตรใจเรียมจอดเจ้า จักคิด ถึงฤๅ. ในวงเล็บ มาจาก นิราศนรินทร์ แบบเรียนกวีนิพนธ์.	จอด ก. หยุดอยู่หรือทําให้หยุด, หยุดอยู่ชั่วคราว, (ใช้แก่เรือรถเป็นต้น); (ปาก) พ่ายแพ้, ไม่มีทางสู้, ตาย; (กลอน) รัก เช่น มิตรใจเรียมจอดเจ้า จักคิด ถึงฤๅ. (นิ. นรินทร์).
จอน ๑, จอนหู จอน ความหมายที่ ๑ เขียนว่า จอ-จาน-ออ-อ่าง-นอ-หนู จอนหู เขียนว่า จอ-จาน-ออ-อ่าง-นอ-หนู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง ชายผมข้างหูที่ระลงมาที่แก้ม.	จอน ๑, จอนหู น. ชายผมข้างหูที่ระลงมาที่แก้ม.
จอน เขียนว่า จอ-จาน-ออ-อ่าง-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องประดับหูอยู่ด้านหน้ากรรเจียก เช่น กรรเจียกซ้อนจอนแก้วแพรวพราว. ในวงเล็บ มาจาก อิเหนา พระราชนิพนธ์ ในรัชกาลที่ ๒ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๔, เขียนเป็น จร ก็มี. (ไทยใหญ่ จอน ว่า เสียบ).	จอน ๒ (กลอน) น. เครื่องประดับหูอยู่ด้านหน้ากรรเจียก เช่น กรรเจียกซ้อนจอนแก้วแพรวพราว. (อิเหนา), เขียนเป็น จร ก็มี. (ไทยใหญ่ จอน ว่า เสียบ).