กำชำ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อำ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคใต้ เป็นคำนาม หมายถึง ต้นมะหวด. ในวงเล็บ ดู มะหวด เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก.	กำชำ (ถิ่น–ปักษ์ใต้) น. ต้นมะหวด. (ดู มะหวด).
กำโชก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-โอ-ชอ-ช้าง-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง กรรโชก.	กำโชก (โบ) ก. กรรโชก.
กำซาบ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง ซึมเข้าไป, ทา, อาบ, หมายถึงศรที่อาบยาพิษก็ได้ เช่น สายกําซาบ.	กำซาบ ก. ซึมเข้าไป, ทา, อาบ, หมายถึงศรที่อาบยาพิษก็ได้ เช่น สายกําซาบ.
กำซำ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อำ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคใต้ เป็นคำนาม หมายถึง ต้นมะหวด. ในวงเล็บ ดู มะหวด เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก.	กำซำ (ถิ่น–ปักษ์ใต้) น. ต้นมะหวด. (ดู มะหวด).
กำด้น เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ท้ายทอย, ส่วนที่คอกับศีรษะต่อกัน, เช่น เหมือนกดคอยอกําด้นลูกสาวศรี. ในวงเล็บ มาจาก มณีพิชัยตอนต้น บทละคร พระนิพนธ์ ในพระเจ้าบรมวงศ์เธอ ชั้น ๒ กรมหลวงภูวเนตรนรินทรฤทธิ์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๒.	กำด้น น. ท้ายทอย, ส่วนที่คอกับศีรษะต่อกัน, เช่น เหมือนกดคอยอกําด้นลูกสาวศรี. (มณีพิชัย).
กำดัด เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ดอ-เด็ก-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กําลังรุ่น เช่น วัยกำดัด; เต็มที่ เช่น สงัดเสียงสิงสัตว์กำดัดดึก. ในวงเล็บ มาจาก คำกลอนเรื่องโคบุตร ของ สุนทรภู่. เป็นคำกริยา หมายถึง พะวง, ห่วงใย, ขวนขวาย, เช่น ฤๅสองศุขารมย ชวนชายชํไม้เมิลป่า พระวงวิ่งวาศนาเด็กกำดัดเล่น. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์มัทรี; กําหนัด เช่น โอ้เจ้าพี่ศรีสวัสดิ์กำดัดสวาท นุชนาฏแม่อย่าลืมเนื้อความหลัง. ในวงเล็บ มาจาก คำกลอนเรื่องโคบุตร ของ สุนทรภู่.	กำดัด ว. กําลังรุ่น เช่น วัยกำดัด; เต็มที่ เช่น สงัดเสียงสิงสัตว์กำดัดดึก. (โคบุตร). ก. พะวง, ห่วงใย, ขวนขวาย, เช่น ฤๅสองศุขารมย ชวนชายชํไม้เมิลป่า พระวงวิ่งวาศนาเด็กกำดัดเล่น. (ม. คำหลวง มัทรี); กําหนัด เช่น โอ้เจ้าพี่ศรีสวัสดิ์กำดัดสวาท นุชนาฏแม่อย่าลืมเนื้อความหลัง. (โคบุตร).
กำดาล เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง ดาล เช่น กําเดาะกําดาลทวี. ในวงเล็บ มาจาก พระบวรราชนิพนธ์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๓.	กำดาล (กลอน) ก. ดาล เช่น กําเดาะกําดาลทวี. (บวรราชนิพนธ์).
กำเดา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เลือดที่ออกทางจมูก เรียกว่า เลือดกําเดา. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร เกฺดา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา ว่า ร้อน ; แพทย์แผนโบราณเรียกไข้ชนิดหนึ่งที่เกิดจากหวัดว่า ไข้กําเดา.	กำเดา น. เลือดที่ออกทางจมูก เรียกว่า เลือดกําเดา. (ข. เกฺดา ว่า ร้อน); แพทย์แผนโบราณเรียกไข้ชนิดหนึ่งที่เกิดจากหวัดว่า ไข้กําเดา.
กำเดาะ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กระเตาะ, รุ่น, เพิ่งแตกเนื้อสาว. ในวงเล็บ มาจาก D.J.B. Pallegoix Dictionnaire, Siamois, Francais-Anglais.	กำเดาะ ว. กระเตาะ, รุ่น, เพิ่งแตกเนื้อสาว. (ปาเลกัว).
ก่ำต้น เขียนว่า กอ-ไก่-ไม้-เอก-สะ-หระ-อำ-ตอ-เต่า-ไม้-โท-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ต้นมะกลํ่าตาช้าง. ในวงเล็บ ดู มะกลํ่า เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-นิก-คะ-หิด-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา.	ก่ำต้น (ถิ่น–พายัพ) น. ต้นมะกลํ่าตาช้าง. (ดู มะกลํ่า).
กำตาก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง สิทธิพิเศษในค่าภาษีอากรขนอนตลาดที่พระเจ้าแผ่นดินยกให้แก่พระยาแรกนาขวัญในระหว่างพิธี ๓ วันในครั้งโบราณ.	กำตาก น. สิทธิพิเศษในค่าภาษีอากรขนอนตลาดที่พระเจ้าแผ่นดินยกให้แก่พระยาแรกนาขวัญในระหว่างพิธี ๓ วันในครั้งโบราณ.
กำทวน เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ทอ-ทะ-หาน-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สนั่น, หวั่นไหว, ก้อง, เช่น เสียงมฤคคชสีหไกรสร สีหนาทกําธร กําทวนข้างป่าหิมพานต์. ในวงเล็บ มาจาก สมุทรโฆษคำฉันท์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๘.	กำทวน ว. สนั่น, หวั่นไหว, ก้อง, เช่น เสียงมฤคคชสีหไกรสร สีหนาทกําธร กําทวนข้างป่าหิมพานต์. (สมุทรโฆษ).
กำธร เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ทอ-ทง-รอ-เรือ	[–ทอน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สนั่น, หวั่นไหว, สะเทือน, เช่น เสียงเทพอวยอาศิรวาท กำธรอากาศ ฦๅเลวงไชยไชย. ในวงเล็บ มาจาก สมุทรโฆษคำฉันท์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๘ ในวงเล็บ เทียบ ภาษาเขมร กํทร เขียนว่า กอ-ไก่-นิก-คะ-หิด-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ ว่า บรรลือเสียง, ตีรัว .	กำธร [–ทอน] ว. สนั่น, หวั่นไหว, สะเทือน, เช่น เสียงเทพอวยอาศิรวาท กำธรอากาศ ฦๅเลวงไชยไชย. (สมุทรโฆษ). (เทียบ ข. กํทร ว่า บรรลือเสียง, ตีรัว).
กำนล เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-นอ-หนู-ลอ-ลิง	[–นน] เป็นคำนาม หมายถึง เงินค่าคำนับครู, เงินคํานับบูชาครูปี่พาทย์ คือ พระประคนธรรพ หรือ พระนารท ซึ่งถือว่าเป็นครูเดิมของตน มีเทียนสําหรับจุดที่ตะโพนด้วย. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร กํณล่ เขียนว่า กอ-ไก่-นิก-คะ-หิด-นอ-เนน-ลอ-ลิง-ไม้-เอก ว่า เครื่องคํานับ, ค่ากำนล ****(ข. กํณล่ ว่า เครื่องคํานับ, ค่ากำนล; ไม้สำหรับหนุนอย่างไม้หมอน).	กำนล [–นน] น. เงินค่าคำนับครู, เงินคํานับบูชาครูปี่พาทย์ คือ พระประคนธรรพ หรือ พระนารท ซึ่งถือว่าเป็นครูเดิมของตน มีเทียนสําหรับจุดที่ตะโพนด้วย. (ข. กํณล่ ว่า เครื่องคํานับ, ค่ากำนล; ไม้สำหรับหนุนอย่างไม้หมอน).
กำนัด เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	[กำหฺนัด] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง กําหนัด เช่น พิศเพี้ยนพระพนิดาทุกขานลกํานัด ดัดรัตนธารี มาดู. ในวงเล็บ มาจาก สมุทรโฆษคำฉันท์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๘.	กำนัด [กำหฺนัด] (โบ) ก. กําหนัด เช่น พิศเพี้ยนพระพนิดาทุกขานลกํานัด ดัดรัตนธารี มาดู. (สมุทรโฆษ).
กำนัน เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ป้องกัน, ผู้รักษา, ผู้ดูแล, เช่น หัวหมื่นกับกํานันพระแสง; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง ตําแหน่งพนักงานฝ่ายปกครองซึ่งมีอํานาจหน้าที่ปกครองราษฎรที่อยู่ในเขตตําบล. เป็นคำกริยา หมายถึง กัน, ถือ, เช่น พระจงกํานันกําหนดสัญญา. ในวงเล็บ มาจาก สูตรธนูคำฉันท์ จากวชิรญาณรายเดือน ปีที่ ๒๐ ตอนที่ ๗๔ และ ๗๕.	กำนัน น. ผู้ป้องกัน, ผู้รักษา, ผู้ดูแล, เช่น หัวหมื่นกับกํานันพระแสง; (กฎ) ตําแหน่งพนักงานฝ่ายปกครองซึ่งมีอํานาจหน้าที่ปกครองราษฎรที่อยู่ในเขตตําบล. ก. กัน, ถือ, เช่น พระจงกํานันกําหนดสัญญา. (สุธน).
กำนัล เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง ให้ของกันด้วยความนับถือ.	กำนัล ๑ ก. ให้ของกันด้วยความนับถือ.
กำนัล เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง นางอยู่งานที่ทรงใช้สอยในพระราชมนเทียร และได้รับพระราชทานหีบหมากกาไหล่ แต่ยังไม่นับว่าเป็นเจ้าจอม เรียกว่า นางกำนัล.	กำนัล ๒ น. นางอยู่งานที่ทรงใช้สอยในพระราชมนเทียร และได้รับพระราชทานหีบหมากกาไหล่ แต่ยังไม่นับว่าเป็นเจ้าจอม เรียกว่า นางกำนัล.
กำเนิด เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	[กําเหฺนิด] เป็นคำนาม หมายถึง การเกิด เช่น บิดามารดาเป็นผู้ให้กําเนิดแก่บุตร, มูลเหตุดั้งเดิม เช่น ตัวหนังสือไทยมีกําเนิดมาอย่างไร. เป็นคำกริยา หมายถึง เกิด, มีขึ้น, เป็นขึ้น, เช่น โลกกําเนิดมาจากดวงอาทิตย์.	กำเนิด [กําเหฺนิด] น. การเกิด เช่น บิดามารดาเป็นผู้ให้กําเนิดแก่บุตร, มูลเหตุดั้งเดิม เช่น ตัวหนังสือไทยมีกําเนิดมาอย่างไร. ก. เกิด, มีขึ้น, เป็นขึ้น, เช่น โลกกําเนิดมาจากดวงอาทิตย์.
กำเนียจ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-จอ-จาน	[กำเหฺนียด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เกียจ, คด, ไม่ซื่อ, โกง; คร้าน; ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง เขียนเป็น กำนยจ ก็มี เช่น อนนว่าพระโพธิสัตว์ก็ใส่กลกล่าว กํานยจกยจแก่นางพญาด่งงนี้. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์กุมาร.	กำเนียจ [กำเหฺนียด] ว. เกียจ, คด, ไม่ซื่อ, โกง; คร้าน; (โบ) เขียนเป็น กำนยจ ก็มี เช่น อนนว่าพระโพธิสัตว์ก็ใส่กลกล่าว กํานยจกยจแก่นางพญาด่งงนี้. (ม. คำหลวง กุมาร).
กำบด เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง บัง เช่น มีโลมกําบดบัง ปลายเท้า สองแฮ. (โชค–โบราณ).	กำบด ก. บัง เช่น มีโลมกําบดบัง ปลายเท้า สองแฮ. (โชค–โบราณ).
กำบน เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-บอ-ไบ-ไม้-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง กัมบน, หวั่นไหว, เช่น ปางน้นนไกรโกรมธาตุ เอาดอยราชเมรู แลนนทพนชูเปนเซรอด ก็เกอดพิการกำบน. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ ทานกัณฑ์. (มาจาก ป., เป็นคำสรรพนาม หมายถึง กมฺปน).	กำบน ก. กัมบน, หวั่นไหว, เช่น ปางน้นนไกรโกรมธาตุ เอาดอยราชเมรู แลนนทพนชูเปนเซรอด ก็เกอดพิการกำบน. (ม. คำหลวง ทานกัณฑ์). (มาจาก ป., ส. กมฺปน).
กำบัง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง บัง เช่น หาที่กําบังฝน, บังอย่างมิดชิด เช่น กําบังกายเข้าไป.	กำบัง ๑ ก. บัง เช่น หาที่กําบังฝน, บังอย่างมิดชิด เช่น กําบังกายเข้าไป.
กำบัง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ช่อดอกไม้. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	กำบัง ๒ น. ช่อดอกไม้. (ช.).
กำบัง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อว่านต้นดั่งกระชาย หัวเล็ก ๆ ติดกันดั่งกล้วยไข่ ต้นและใบเขียว เนื้อในขาว ใช้สําหรับเป็นว่านกันภัยในทางลัทธิ และกันว่านร้ายต่าง ๆ, ว่านกั้นบัง ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓.	กำบัง ๓ น. ชื่อว่านต้นดั่งกระชาย หัวเล็ก ๆ ติดกันดั่งกล้วยไข่ ต้นและใบเขียว เนื้อในขาว ใช้สําหรับเป็นว่านกันภัยในทางลัทธิ และกันว่านร้ายต่าง ๆ, ว่านกั้นบัง ก็เรียก. (พจน. ๒๔๙๓).
กำบัด เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ปัด.	กำบัด ก. ปัด.
กำบิด เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง กรรบิด, มีด. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร กําบิต เขียนว่า กอ-ไก่-นิก-คะ-หิด-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า.	กำบิด (โบ) น. กรรบิด, มีด. (ข. กําบิต).
ก่ำบึ้ง เขียนว่า กอ-ไก่-ไม้-เอก-สะ-หระ-อำ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อึ-ไม้-โท-งอ-งู	ดู บึ้ง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อึ-ไม้-โท-งอ-งู ความหมายที่ ๑.	ก่ำบึ้ง ดู บึ้ง ๑.
กำเบ้อ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๑	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มหลายชนิดในสกุล Mussaenda วงศ์ Rubiaceae ดอกสีเหลืองหรือแสด กลีบหนึ่งของวงกลีบนอกใหญ่แผ่ออกเป็นใบขาว ดูไกล ๆ คล้ายผีเสื้อเกาะดอกไม้.	กำเบ้อ ๑ (ถิ่น–พายัพ) น. ชื่อไม้พุ่มหลายชนิดในสกุล Mussaenda วงศ์ Rubiaceae ดอกสีเหลืองหรือแสด กลีบหนึ่งของวงกลีบนอกใหญ่แผ่ออกเป็นใบขาว ดูไกล ๆ คล้ายผีเสื้อเกาะดอกไม้.
กำเบ้อ ๒, ก่ำเบ้อ กำเบ้อ ความหมายที่ ๒ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-ออ-อ่าง ก่ำเบ้อ เขียนว่า กอ-ไก่-ไม้-เอก-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ผีเสื้อกลางวัน. ในวงเล็บ ดู ผีเสื้อ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๑.	กำเบ้อ ๒, ก่ำเบ้อ (ถิ่น–พายัพ) น. ผีเสื้อกลางวัน. (ดู ผีเสื้อ ๑).
กำโบล เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-โอ-บอ-ไบ-ไม้-ลอ-ลิง ความหมายที่ ๑	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง กโบล, กระพุ้งแก้ม, เช่น ปรางเปรียบกำโบลบง– กชรัตนรจนา. ในวงเล็บ มาจาก สูตรธนูคำฉันท์ จากวชิรญาณรายเดือน ปีที่ ๒๐ ตอนที่ ๗๔ และ ๗๕ ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต กโปล เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง.	กำโบล ๑ (แบบ) น. กโบล, กระพุ้งแก้ม, เช่น ปรางเปรียบกำโบลบง– กชรัตนรจนา. (สุธน). (ป., ส. กโปล).
กำโบล เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-โอ-บอ-ไบ-ไม้-ลอ-ลิง ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง ลูบ, ลูบคลํา, ลูบไล้, เช่น ฤๅอาจกําโบลปิยุทร์นงเยาว์ ฤๅอาจอุกเอา กระมลยุคลมามือ. ในวงเล็บ มาจาก สรรพสิทธิ์คำฉันท์ สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระปรมานุชิต ชิโนรส ทรงนิพนธ์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๗, คำโบล ก็ใช้.	กำโบล ๒ (โบ) ก. ลูบ, ลูบคลํา, ลูบไล้, เช่น ฤๅอาจกําโบลปิยุทร์นงเยาว์ ฤๅอาจอุกเอา กระมลยุคลมามือ. (สรรพสิทธิ์), คำโบล ก็ใช้.
กำปอ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ปอ-ปลา-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงเขมรชนิดหนึ่ง เรียกว่า เขมรกําปอ. (วิวาห์พระสมุทร).	กำปอ น. ชื่อเพลงเขมรชนิดหนึ่ง เรียกว่า เขมรกําปอ. (วิวาห์พระสมุทร).
กำปั่่น เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-ไม้-เอก-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง เรือเดินทะเลขนาดใหญ่ชนิดหนึ่ง รูปร่างหัวเรือเรียวแหลม ท้ายเรือมนและราบในระดับเดียวกับหัวเรือ, ถ้ามีเสายาวยื่นออกไปสําหรับผูกสายใบ มีเสากระโดง ๓ เสา มีใบ เรียกว่า กําปั่นใบ, ถ้าเสากระโดงตรงกลางไม่มี มีปล่องไฟโดยใช้เดินด้วยกําลังเครื่องจักรไอนํ้า เรียกว่า กําปั่นไฟ. ในวงเล็บ เทียบ ภาษามลายู หรือ เขียนว่า หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง ภาษาฮินูดสตานี ว่า capel .	กำปั่่น ๑ น. เรือเดินทะเลขนาดใหญ่ชนิดหนึ่ง รูปร่างหัวเรือเรียวแหลม ท้ายเรือมนและราบในระดับเดียวกับหัวเรือ, ถ้ามีเสายาวยื่นออกไปสําหรับผูกสายใบ มีเสากระโดง ๓ เสา มีใบ เรียกว่า กําปั่นใบ, ถ้าเสากระโดงตรงกลางไม่มี มีปล่องไฟโดยใช้เดินด้วยกําลังเครื่องจักรไอนํ้า เรียกว่า กําปั่นไฟ. (เทียบมลายู หรือ ฮินดูสตานี ว่า capel).
กำปั่น เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง หีบทําด้วยเหล็กหนา สําหรับใส่เงินและของต่าง ๆ รูปค่อนข้างเป็นรูปลูกบาศก์ ฝามีหูยาวตรงกลาง ตอนปลายทําเป็นช่องเล็กเพื่อปิดลงมาสวมขอเหล็กโค้งที่ตัวหีบสําหรับใส่กุญแจ เดิมทําเป็นหีบฝังตะปูหัวเห็ดทั่วตัว.	กำปั่น ๒ น. หีบทําด้วยเหล็กหนา สําหรับใส่เงินและของต่าง ๆ รูปค่อนข้างเป็นรูปลูกบาศก์ ฝามีหูยาวตรงกลาง ตอนปลายทําเป็นช่องเล็กเพื่อปิดลงมาสวมขอเหล็กโค้งที่ตัวหีบสําหรับใส่กุญแจ เดิมทําเป็นหีบฝังตะปูหัวเห็ดทั่วตัว.
กำปั่น เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อทุเรียนพันธุ์หนึ่ง.	กำปั่น ๓ น. ชื่อทุเรียนพันธุ์หนึ่ง.
กำผลา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	[–ผฺลา] เป็นคำนาม หมายถึง ง้าว.	กำผลา [–ผฺลา] น. ง้าว.
กำพง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-พอ-พาน-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ท่านํ้า, ตําบล, เช่น มีทงงสมรรถพนจร รม่งงมรกําพงไพร. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์มหาพน ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร กํพง เขียนว่า กอ-ไก่-นิก-คะ-หิด-พอ-พาน-งอ-งู ว่า ท่านํ้า และมาจากภาษามลายู กัมพง เขียนว่า กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-พอ-พาน-งอ-งู ว่า ตําบล .	กำพง น. ท่านํ้า, ตําบล, เช่น มีทงงสมรรถพนจร รม่งงมรกําพงไพร. (ม. คำหลวง มหาพน). (ข. กํพง ว่า ท่านํ้า; มลายู กัมพง ว่า ตําบล).
กำพด เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-พอ-พาน-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง จอมประสาทหัวช้าง เช่น โขมดสารกําพด ทรงเทริด. ในวงเล็บ มาจาก โคลงตำราช้าง พระบวรราชนิพนธ์ ในกรมพระราชวังบวรมหาเสนานุรักษ์ วชิรญาณรายเดือน เล่ม ๑๑.	กำพด น. จอมประสาทหัวช้าง เช่น โขมดสารกําพด ทรงเทริด. (ตําราช้างคําโคลง).
กำพต เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-พอ-พาน-ตอ-เต่า	[–พด] เป็นคำนาม หมายถึง ลูกศร เช่น พระเอาโอสถ ทาลูกกําพต พาดสายศิลปคือ พระอัคนี สมเด็จสี่มือ ดาลเดชระบือ ระเบิดบาดาล. ในวงเล็บ มาจาก สูตรธนูคำฉันท์ จากวชิรญาณรายเดือน ปีที่ ๒๐ ตอนที่ ๗๔ และ ๗๕.	กำพต [–พด] น. ลูกศร เช่น พระเอาโอสถ ทาลูกกําพต พาดสายศิลปคือ พระอัคนี สมเด็จสี่มือ ดาลเดชระบือ ระเบิดบาดาล. (สุธน).
กำพร้า เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	[–พฺร้า] เป็นคำนาม หมายถึง เรียกหนังที่เป็นผิวชั้นนอกของคนและสัตว์ว่า หนังกําพร้า.	กำพร้า ๑ [–พฺร้า] น. เรียกหนังที่เป็นผิวชั้นนอกของคนและสัตว์ว่า หนังกําพร้า.
กำพร้า เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	[–พฺร้า] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไร้บิดาหรือมารดาเลี้ยงดูแต่เด็ก, ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง หมายถึง ร้างลูกร้างเมียด้วย เช่น สองจะลีลาสู่ฟ้า ลาแม่เป็นกำพร้า เจ้าแม่เอ้ยปรานี แม่รา. ในวงเล็บ มาจาก ลิลิตพระลอ แบบเรียน, ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง หมายถึง ใช้เป็น ก่ำพร้า ก็มี เช่น เจ้าจะละเรียมไว้ ก่ำพร้าคนเดียว. ในวงเล็บ มาจาก ลิลิตพระลอ แบบเรียน.	กำพร้า ๒ [–พฺร้า] ว. ไร้บิดาหรือมารดาเลี้ยงดูแต่เด็ก, (โบ) หมายถึง ร้างลูกร้างเมียด้วย เช่น สองจะลีลาสู่ฟ้า ลาแม่เป็นกำพร้า เจ้าแม่เอ้ยปรานี แม่รา. (ลอ), (กลอน) ใช้เป็น ก่ำพร้า ก็มี เช่น เจ้าจะละเรียมไว้ ก่ำพร้าคนเดียว. (ลอ).
กำพร้า เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๓	ดู ไก่เตี้ย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-กอ-ไก่-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก.	กำพร้า ๓ ดู ไก่เตี้ย.
กำพราก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	[–พฺราก] เป็นคำนาม หมายถึง ไม้รวกหรือไม้ไผ่ที่เสี้ยมปลายให้แหลม ใช้สําหรับขุด เรียกว่า ไม้กําพราก.	กำพราก [–พฺราก] น. ไม้รวกหรือไม้ไผ่ที่เสี้ยมปลายให้แหลม ใช้สําหรับขุด เรียกว่า ไม้กําพราก.
กำพวด เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-พอ-พาน-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนประกอบของปี่ซึ่งทําให้เกิดเสียงเวลาเป่า สอดติดอยู่กับเลาปี่.	กำพวด ๑ น. ส่วนประกอบของปี่ซึ่งทําให้เกิดเสียงเวลาเป่า สอดติดอยู่กับเลาปี่.
กำพวด เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-พอ-พาน-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ปลาจุมพรวด เช่น แลฝั่งล้วนหลังกําพวดพราย. ในวงเล็บ มาจาก เพลงยาวนายภิมเสน ใน เพลงยาวคารมเก่า เล่ม ๒ ฉบับโรงพิมพ์ ไทย พ.ศ. ๒๔๖๑. ในวงเล็บ ดู จุมพรวด เขียนว่า จอ-จาน-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-พอ-พาน-รอ-เรือ-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก.	กำพวด ๒ น. ปลาจุมพรวด เช่น แลฝั่งล้วนหลังกําพวดพราย. (เพลงยาวนายภิมเสน). (ดู จุมพรวด).
กำพอง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-พอ-พาน-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อตัวไม้อันบนที่เป็นราวลูกกรงเรือนหรือเกวียน, กระพอง ก็เรียก.	กำพอง น. ชื่อตัวไม้อันบนที่เป็นราวลูกกรงเรือนหรือเกวียน, กระพอง ก็เรียก.
กำพืด เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง เทือกเถา, เผ่าพันธุ์, (มักใช้เป็นทํานองหยาม) เช่น รู้กําพืด.	กำพืด น. เทือกเถา, เผ่าพันธุ์, (มักใช้เป็นทํานองหยาม) เช่น รู้กําพืด.
กำพุด เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก	ดู จุมพรวด เขียนว่า จอ-จาน-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-พอ-พาน-รอ-เรือ-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก.	กำพุด ดู จุมพรวด.
กำพู เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-พอ-พาน-สะ-หระ-อู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ไม้กลึงสําหรับเป็นที่รวมร้อยซี่ร่ม ซี่ฉัตร หรือ ซี่พุ่ม. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร กํพูล เขียนว่า กอ-ไก่-นิก-คะ-หิด-พอ-พาน-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง ว่า ยอด .	กำพู ๑ น. ไม้กลึงสําหรับเป็นที่รวมร้อยซี่ร่ม ซี่ฉัตร หรือ ซี่พุ่ม. (ข. กํพูล ว่า ยอด).
กำพู เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-พอ-พาน-สะ-หระ-อู ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง กัมพู.	กำพู ๒ (โบ) น. กัมพู.
กำเพลิง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	[–เพฺลิง] เป็นคำนาม หมายถึง ปืนไฟ. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร กําเภฺลีง เขียนว่า กอ-ไก่-นิก-คะ-หิด-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-พิน-ทุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-งอ-งู.	กำเพลิง [–เพฺลิง] น. ปืนไฟ. (ข. กําเภฺลีง).
กำแพง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องกั้น เครื่องล้อม ที่ก่อด้วยอิฐ ดิน หรือ หิน เป็นต้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร กํแพง เขียนว่า กอ-ไก่-นิก-คะ-หิด-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-งอ-งู.	กำแพง น. เครื่องกั้น เครื่องล้อม ที่ก่อด้วยอิฐ ดิน หรือ หิน เป็นต้น. (ข. กํแพง).
กำแพงแก้ว เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-ไม้-โท-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง กําแพงเตี้ย ๆ ที่ทําล้อมโบสถ์ วิหาร หรือเจดีย์ เป็นต้น เพื่อให้ดูงาม.	กำแพงแก้ว น. กําแพงเตี้ย ๆ ที่ทําล้อมโบสถ์ วิหาร หรือเจดีย์ เป็นต้น เพื่อให้ดูงาม.
กำแพงเขย่ง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-งอ-งู	[–ขะเหฺย่ง] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อพระพิมพ์ปางลีลา ยกพระบาทข้างหนึ่งคล้ายเขย่ง เพราะขุดพบที่จังหวัดกำแพงเพชรเป็นแห่งแรก จึงเรียกว่า พระกำแพงเขย่ง, ถ้ามีขนาดสูงประมาณ ๑ ศอก เรียกว่า พระกำแพงศอก.	กำแพงเขย่ง [–ขะเหฺย่ง] น. ชื่อพระพิมพ์ปางลีลา ยกพระบาทข้างหนึ่งคล้ายเขย่ง เพราะขุดพบที่จังหวัดกำแพงเพชรเป็นแห่งแรก จึงเรียกว่า พระกำแพงเขย่ง, ถ้ามีขนาดสูงประมาณ ๑ ศอก เรียกว่า พระกำแพงศอก.
กำแพงเจ็ดชั้น เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมนตร์.	กำแพงเจ็ดชั้น ๑ น. ชื่อมนตร์.
กำแพงมีหูประตูมีช่อง, กำแพงมีหูประตูมีตา กำแพงมีหูประตูมีช่อง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-งอ-งู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ชอ-ช้าง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู กำแพงมีหูประตูมีตา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-งอ-งู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง การที่จะพูดหรือทําอะไร ให้ระมัดระวัง แม้จะเป็นความลับเพียงไรก็อาจมีคนล่วงรู้ได้.	กำแพงมีหูประตูมีช่อง, กำแพงมีหูประตูมีตา (สำ) น. การที่จะพูดหรือทําอะไร ให้ระมัดระวัง แม้จะเป็นความลับเพียงไรก็อาจมีคนล่วงรู้ได้.
กำแพงเศียร เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ไก่พันทาง มีหงอนเป็นจัก ๆ. ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓.	กำแพงเศียร น. ไก่พันทาง มีหงอนเป็นจัก ๆ. (พจน. ๒๔๙๓).
กำแพ้ง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกไม้ไผ่ที่ปล้องข้างในเป็นโรค มีสีดํา ๆ กลิ่นเหม็นว่า กําแพ้ง, กระแพ้ง ก็ว่า.	กำแพ้ง น. เรียกไม้ไผ่ที่ปล้องข้างในเป็นโรค มีสีดํา ๆ กลิ่นเหม็นว่า กําแพ้ง, กระแพ้ง ก็ว่า.
กำแพงขาว เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-งอ-งู-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อว่านชนิดหนึ่ง ใบคล้ายหมากผู้หมากเมีย ต้นและใบเขียว มีลายดั่งว่านเสือ แต่ลายเบา มีพรายปรอท หัวเหมือนกระชาย ตุ้มรากกลมทอดไปยาว หัวมีกลิ่นหอม ใช้อยู่คงเขี้ยวเขานองา, อีกชนิดหนึ่งเรียก มายาประสาน เป็นว่านประสานบาดแผล. ในวงเล็บ มาจาก ตำรากบิลว่าน ของ หลวงประพัฒสรรพากร.	กำแพงขาว น. ชื่อว่านชนิดหนึ่ง ใบคล้ายหมากผู้หมากเมีย ต้นและใบเขียว มีลายดั่งว่านเสือ แต่ลายเบา มีพรายปรอท หัวเหมือนกระชาย ตุ้มรากกลมทอดไปยาว หัวมีกลิ่นหอม ใช้อยู่คงเขี้ยวเขานองา, อีกชนิดหนึ่งเรียก มายาประสาน เป็นว่านประสานบาดแผล. (กบิลว่าน).
กำแพงเจ็ดชั้น เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	ดูใน กําแพง เขียนว่า กอ-ไก่-นิก-คะ-หิด-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-งอ-งู.	กำแพงเจ็ดชั้น ๑ ดูใน กําแพง.
กำแพงเจ็ดชั้น เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อไม้พุ่มชนิด Lithosanthes biflora Blume ในวงศ์ Rubiaceae ขึ้นตามป่าดิบ ใบเดี่ยว ออกตรงข้ามกัน ดอกสีขาว เนื้อไม้เป็นชั้น ๆ ใช้ทํายาได้. (๒) ชื่อไม้พุ่มรอเลื้อยชนิด Salacia chinensis L. ในวงศ์ Celastraceae ขึ้นตามป่าดิบ ใบเดี่ยว ออกตรงข้ามกัน ขอบใบจัก ดอกสีเขียวอมเหลือง ใช้ทํายาได้, ตะลุ่มนก หรือ นํ้านอง ก็เรียก. (๓) ดู ขมิ้นเครือ เขียนว่า ขอ-ไข่-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง.	กำแพงเจ็ดชั้น ๒ น. (๑) ชื่อไม้พุ่มชนิด Lithosanthes biflora Blume ในวงศ์ Rubiaceae ขึ้นตามป่าดิบ ใบเดี่ยว ออกตรงข้ามกัน ดอกสีขาว เนื้อไม้เป็นชั้น ๆ ใช้ทํายาได้. (๒) ชื่อไม้พุ่มรอเลื้อยชนิด Salacia chinensis L. ในวงศ์ Celastraceae ขึ้นตามป่าดิบ ใบเดี่ยว ออกตรงข้ามกัน ขอบใบจัก ดอกสีเขียวอมเหลือง ใช้ทํายาได้, ตะลุ่มนก หรือ นํ้านอง ก็เรียก. (๓) ดู ขมิ้นเครือ.
กำภู เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง กัมพู.	กำภู (โบ) น. กัมพู.
กำมพฤกษ์ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-มอ-ม้า-พอ-พาน-รอ-รึ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด	[–มะพฺรึก] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง กัลปพฤกษ์ เช่น พวกประจํากํามพฤกษ์บังคมไหว้. ในวงเล็บ มาจาก พระราชนิพนธ์บทละครเรื่องรามเกียรติ์ ในรัชกาลที่ ๒.	กำมพฤกษ์ [–มะพฺรึก] (โบ) น. กัลปพฤกษ์ เช่น พวกประจํากํามพฤกษ์บังคมไหว้. (รามเกียรติ์ ร. ๒).
กำมลาศน์ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	[–มะลาด] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง กมลาสน์.	กำมลาศน์ [–มะลาด] (โบ) น. กมลาสน์.
กำมเลศ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สอ-สา-ลา	[–มะเลด] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง กมเลศ.	กำมเลศ [–มะเลด] (โบ) น. กมเลศ.
กำมะถัน เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ถอ-ถุง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ธาตุสีเหลือง ติดไฟง่าย กลิ่นเหม็นฉุน ใช้ทํายา ทําดินปืน ฯลฯ, สุพรรณถัน ก็ว่า; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวิทยาศาสตร์ หมายถึง ธาตุลําดับที่ ๑๖ สัญลักษณ์ S เป็นอโลหะ ลักษณะเป็นของแข็ง มีอัญรูปหลายแบบ ใช้ประโยชน์ได้มากมาย เช่น ในอุตสาหกรรมทํากรดซัลฟิวริก อุตสาหกรรมยาง ทําหัวไม้ขีดไฟ ดินปืน ดอกไม้เพลิง และยารักษาโรค, ยาประเภทซัลฟาและประเภทเพนิซิลลินก็มีธาตุกํามะถันเป็นองค์ประกอบด้วย. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ sulphur เขียนว่า เอส-ยู-แอล-พี-เอช-ยู-อา.	กำมะถัน น. ธาตุสีเหลือง ติดไฟง่าย กลิ่นเหม็นฉุน ใช้ทํายา ทําดินปืน ฯลฯ, สุพรรณถัน ก็ว่า; (วิทยา) ธาตุลําดับที่ ๑๖ สัญลักษณ์ S เป็นอโลหะ ลักษณะเป็นของแข็ง มีอัญรูปหลายแบบ ใช้ประโยชน์ได้มากมาย เช่น ในอุตสาหกรรมทํากรดซัลฟิวริก อุตสาหกรรมยาง ทําหัวไม้ขีดไฟ ดินปืน ดอกไม้เพลิง และยารักษาโรค, ยาประเภทซัลฟาและประเภทเพนิซิลลินก็มีธาตุกํามะถันเป็นองค์ประกอบด้วย. (อ. sulphur).
กำมะลอ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกของลงรักแบบญี่ปุ่นและจีน เช่นหีบ โอ กระบะ ว่า เครื่องกํามะลอ, เรียกไม้ดัดชนิดหนึ่งที่ดัดให้เหมือนรูปต้นไม้ที่ญี่ปุ่นและจีนเขียนลงในเครื่องกํามะลอว่า ไม้กํามะลอ; เรียกกลดที่ทําด้วยผ้าขาวหรือแพรขาวเขียนลายทอง สําหรับใช้กับเจ้านายหรือพระพุทธรูปว่า กลดกํามะลอ, เรียกลายที่เขียนที่เครื่องกํามะลอเป็นลายสี ลายทอง หรือ ลายทองแทรกสี หรือเขียนบนผ้าขาวหรือแพรขาวว่า ลายกํามะลอ; เรียกของทําเทียมหรือของเล็กน้อยที่ทําหยาบ ๆ ไม่ทนทานว่า ของกํามะลอ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เลวไม่ทนทาน, ไม่ดี, ไม่งาม.	กำมะลอ น. เรียกของลงรักแบบญี่ปุ่นและจีน เช่นหีบ โอ กระบะ ว่า เครื่องกํามะลอ, เรียกไม้ดัดชนิดหนึ่งที่ดัดให้เหมือนรูปต้นไม้ที่ญี่ปุ่นและจีนเขียนลงในเครื่องกํามะลอว่า ไม้กํามะลอ; เรียกกลดที่ทําด้วยผ้าขาวหรือแพรขาวเขียนลายทอง สําหรับใช้กับเจ้านายหรือพระพุทธรูปว่า กลดกํามะลอ, เรียกลายที่เขียนที่เครื่องกํามะลอเป็นลายสี ลายทอง หรือ ลายทองแทรกสี หรือเขียนบนผ้าขาวหรือแพรขาวว่า ลายกํามะลอ; เรียกของทําเทียมหรือของเล็กน้อยที่ทําหยาบ ๆ ไม่ทนทานว่า ของกํามะลอ. ว. เลวไม่ทนทาน, ไม่ดี, ไม่งาม.
กำมะหยี่ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก ความหมายที่ ๑	[–หฺยี่] เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าชนิดหนึ่ง มีขนด้านเดียวอ่อนนุ่ม เป็นมัน.	กำมะหยี่ ๑ [–หฺยี่] น. ผ้าชนิดหนึ่ง มีขนด้านเดียวอ่อนนุ่ม เป็นมัน.
กำมะหยี่ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อดาวเรืองพันธุ์หนึ่ง. ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓.	กำมะหยี่ ๒ น. ชื่อดาวเรืองพันธุ์หนึ่ง. (พจน. ๒๔๙๓).
กำมะหริด เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	[–หฺริด] เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าที่ทอด้วยขนสัตว์แกมไหม.	กำมะหริด [–หฺริด] น. ผ้าที่ทอด้วยขนสัตว์แกมไหม.
กำมังละการ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ตําหนัก. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	กำมังละการ น. ตําหนัก. (ช.).
กำมังวิลิต เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง ตําหนักในสระ. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	กำมังวิลิต น. ตําหนักในสระ. (ช.).
กำมัชพล เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-พอ-พาน-ลอ-ลิง	[–มัดชะพน] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเกณฑ์เลขในคัมภีร์สุริยยาตร ซึ่งคํานวณมาจากจุลศักราช.	กำมัชพล [–มัดชะพน] น. ชื่อเกณฑ์เลขในคัมภีร์สุริยยาตร ซึ่งคํานวณมาจากจุลศักราช.
กำยาน เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง วัตถุหอมชนิดหนึ่ง เกิดจากยางใสกลิ่นหอมที่ออกจากเปลือกของต้นกำยานบางชนิด เกิดขึ้นได้เนื่องจากเปลือกถูกกรีดหรือมีราลง ก็จะขับยางใสกลิ่นหอมออกมา เมื่อแห้งจะแข็งติดอยู่กับลำต้น แกะออกมาได้.	กำยาน ๑ น. วัตถุหอมชนิดหนึ่ง เกิดจากยางใสกลิ่นหอมที่ออกจากเปลือกของต้นกำยานบางชนิด เกิดขึ้นได้เนื่องจากเปลือกถูกกรีดหรือมีราลง ก็จะขับยางใสกลิ่นหอมออกมา เมื่อแห้งจะแข็งติดอยู่กับลำต้น แกะออกมาได้.
กำยาน เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อไม้ต้นขนาดกลางหลายชนิดในสกุล Styrax วงศ์ Styracaceae ขึ้นตามป่าเขาในระดับสูง ใบเดี่ยว ด้านบนสีขาว ดอกสีขาว หอมอ่อน ๆ ไม้ต้นชนิดนี้ บางชนิดเมื่อเปลือกถูกกรีดหรือมีราลง ก็จะขับยางใสกลิ่นหอมออกมา เมื่อแห้งจะแข็งติดอยู่กับลำต้น แกะออกมาได้ เรียกว่า กำยาน. (๒) ชื่อกล้วยพันธุ์หนึ่ง มีกลิ่นหอม เรียกว่า กล้วยกํายาน. ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓.	กำยาน ๒ น. (๑) ชื่อไม้ต้นขนาดกลางหลายชนิดในสกุล Styrax วงศ์ Styracaceae ขึ้นตามป่าเขาในระดับสูง ใบเดี่ยว ด้านบนสีขาว ดอกสีขาว หอมอ่อน ๆ ไม้ต้นชนิดนี้ บางชนิดเมื่อเปลือกถูกกรีดหรือมีราลง ก็จะขับยางใสกลิ่นหอมออกมา เมื่อแห้งจะแข็งติดอยู่กับลำต้น แกะออกมาได้ เรียกว่า กำยาน. (๒) ชื่อกล้วยพันธุ์หนึ่ง มีกลิ่นหอม เรียกว่า กล้วยกํายาน. (พจน. ๒๔๙๓).
กำยำ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อำ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใหญ่โตแข็งแรง เช่น รูปร่างกํายําลํ่าสัน.	กำยำ ว. ใหญ่โตแข็งแรง เช่น รูปร่างกํายําลํ่าสัน.
กำรอ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-รอ-เรือ-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เข็ญใจ เช่น แก่ฝูงมนุษย์ผู้กํารอ. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ นครกัณฑ์.	กำรอ ว. เข็ญใจ เช่น แก่ฝูงมนุษย์ผู้กํารอ. (ม. คำหลวง นครกัณฑ์).
กำราก, กำหราก กำราก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่ กำหราก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ช้างตกมัน เช่น หยาบคายฉายฉัดถีบแทง กํารากร้ายแรง แลเหลือกำลังควาญหมอ. ในวงเล็บ มาจาก คำฉันท์ดุษฎีสังเวยกล่อมช้างของเก่า ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๗, กลจะขี่ช้างกําหรากเหลือลาม. ในวงเล็บ มาจาก ตำราขี่ช้าง ครั้งแผ่นดินสมเด็จพระนารายณ์มหาราช ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๕.	กำราก, กำหราก น. ช้างตกมัน เช่น หยาบคายฉายฉัดถีบแทง กํารากร้ายแรง แลเหลือกำลังควาญหมอ. (ดุษฎีสังเวย), กลจะขี่ช้างกําหรากเหลือลาม. (ตําราขี่ช้าง).
กำราบ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้	[–หฺราบ] เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้เข็ดหลาบ, ทําให้กลัว, ทําให้สิ้นพยศ, ทําให้สิ้นฤทธิ์.	กำราบ [–หฺราบ] ก. ทําให้เข็ดหลาบ, ทําให้กลัว, ทําให้สิ้นพยศ, ทําให้สิ้นฤทธิ์.
กำราล เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	[–ราน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องลาด เช่น นั่งในกําราลไพโรจน์ในนิโครธารามรังเรจน้นน. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์ทศพร ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร กํราล เขียนว่า กอ-ไก่-นิก-คะ-หิด-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง.	กำราล [–ราน] (แบบ) น. เครื่องลาด เช่น นั่งในกําราลไพโรจน์ในนิโครธารามรังเรจน้นน. (ม. คำหลวง ทศพร). (ข. กํราล).
กำรู เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง กรู, รวมหมู่กันเข้ามา, ประดังกันเข้ามา, เช่น กํารูคลื่นเป็นเปลว. ในวงเล็บ มาจาก ประกาศแช่งน้ำโคลงห้า.	กำรู (โบ) ก. กรู, รวมหมู่กันเข้ามา, ประดังกันเข้ามา, เช่น กํารูคลื่นเป็นเปลว. (แช่งนํ้า).
กำเริบ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง รุนแรงขึ้น เช่น โรคกําเริบ กิเลสกําเริบ.	กำเริบ ก. รุนแรงขึ้น เช่น โรคกําเริบ กิเลสกําเริบ.
กำเริบเสิบสาน เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ได้ใจ, เหิมใจ.	กำเริบเสิบสาน ก. ได้ใจ, เหิมใจ.
กำไร เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ผลที่ได้เกินต้นทุน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยิ่ง, เกิน, เช่น ทรงบําเพ็ญบารมีสี่อสงไขยกําไรแสนมหากัป.	กำไร น. ผลที่ได้เกินต้นทุน. ว. ยิ่ง, เกิน, เช่น ทรงบําเพ็ญบารมีสี่อสงไขยกําไรแสนมหากัป.
กำลอง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ และเป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง ลอง, ประลอง, เช่น เสร็จสองแทงกันจระโจรม จักแล่นแรดโซรม กำลองกำลังถเมินเชิง. ในวงเล็บ มาจาก สมุทรโฆษคำฉันท์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๘.	กำลอง (โบ; กลอน) ก. ลอง, ประลอง, เช่น เสร็จสองแทงกันจระโจรม จักแล่นแรดโซรม กำลองกำลังถเมินเชิง. (สมุทรโฆษ).
กำลัง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง แรง, สิ่งที่ทําให้เกิดอํานาจความเข้มแข็ง.	กำลัง ๑ น. แรง, สิ่งที่ทําให้เกิดอํานาจความเข้มแข็ง.
กำลังกิน เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เหมาะที่จะกิน.	กำลังกิน ว. เหมาะที่จะกิน.
กำลังกินกำลังนอน เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-นอ-หนู-ออ-อ่าง-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อยู่ในวัยกินวัยนอน เช่น เด็กกําลังกินกําลังนอน.	กำลังกินกำลังนอน (สำ) ว. อยู่ในวัยกินวัยนอน เช่น เด็กกําลังกินกําลังนอน.
กำลังใจ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำนาม หมายถึง สภาพของจิตใจที่มีความเชื่อมั่นและกระตือรือร้นพร้อมที่จะเผชิญกับเหตุการณ์ทุกอย่าง.	กำลังใจ น. สภาพของจิตใจที่มีความเชื่อมั่นและกระตือรือร้นพร้อมที่จะเผชิญกับเหตุการณ์ทุกอย่าง.
กำลังดี เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พอดี.	กำลังดี ว. พอดี.
กำลังเทียน เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในฟิสิกส์ เป็นคำนาม หมายถึง หน่วยวัดความเข้มของความสว่างของแหล่งกําเนิดแสง, แรงเทียน ก็ว่า, ปัจจุบันใช้หน่วยแคนเดลา.	กำลังเทียน (ฟิสิกส์) น. หน่วยวัดความเข้มของความสว่างของแหล่งกําเนิดแสง, แรงเทียน ก็ว่า, ปัจจุบันใช้หน่วยแคนเดลา.
กำลังภายใน เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง กําลังที่เร้นอยู่ภายใน, กําลังที่เกิดจากการฝึกจิต โดยเฉพาะในลัทธิเต๋าและพระพุทธศาสนาบางนิกาย เพื่อให้จิตใจกล้าแข็งจนสามารถทําสิ่งที่คนทั่วไปทําไม่ได้.	กำลังภายใน น. กําลังที่เร้นอยู่ภายใน, กําลังที่เกิดจากการฝึกจิต โดยเฉพาะในลัทธิเต๋าและพระพุทธศาสนาบางนิกาย เพื่อให้จิตใจกล้าแข็งจนสามารถทําสิ่งที่คนทั่วไปทําไม่ได้.
กำลังม้า เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวิทยาศาสตร์ เป็นคำนาม หมายถึง หน่วยวัดกำลังหรืออัตราของการทำงานโดยกำหนดว่า ๑ กำลังม้า คือ อัตราของการทำงานได้ ๕๕๐ ฟุตปอนด์ต่อวินาที ๑ กำลังม้า มีค่าเท่ากับ ๗๔๕.๗ วัตต์, แรงม้า ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ horsepower เขียนว่า เอช-โอ-อา-เอส-อี-พี-โอ-ดับเบิลยู-อี-อา.	กำลังม้า (วิทยา) น. หน่วยวัดกำลังหรืออัตราของการทำงานโดยกำหนดว่า ๑ กำลังม้า คือ อัตราของการทำงานได้ ๕๕๐ ฟุตปอนด์ต่อวินาที ๑ กำลังม้า มีค่าเท่ากับ ๗๔๕.๗ วัตต์, แรงม้า ก็ว่า. (อ. horsepower).
กำลังวังชา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง กําลัง.	กำลังวังชา น. กําลัง.
กำลังเหมาะ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พอเหมาะ.	กำลังเหมาะ ว. พอเหมาะ.
กำลัง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง (คณิต) เลขชี้กําลังที่เขียนลงบนจํานวนจริง เช่น ๕๒ อ่านว่า ๕ ยกกําลัง ๒ (๗ ยกกำลัง เศษ ๓ ส่วน ๔) อ่านว่า ๗ ยกกําลัง (เศษ ๓ ส่วน ๔); ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในฟิสิกส์ หมายถึง จํานวนงานที่สิ่งใดสิ่งหนึ่งกระทําได้โดยสมํ่าเสมอในหนึ่งหน่วยเวลา เขียนเป็นความสัมพันธ์ได้ คือ กำลังเท่ากับ = (เศษ งาน ส่วน เวลา), อัตราของการทํางาน ก็เรียก; ขนาดของของกลมที่วัดโดยรอบ เช่น ช้างมีกําลัง (วัดรอบอก) เท่านั้นนิ้ว เท่านี้นิ้ว, ไม้มีกําลัง (วัดรอบลําต้น) เท่านั้นนิ้ว เท่านี้นิ้ว.	กำลัง ๒ น. (คณิต) เลขชี้กําลังที่เขียนลงบนจํานวนจริง เช่น ๕๒ อ่านว่า ๕ ยกกําลัง ๒ (๗ ยกกำลัง เศษ ๓ ส่วน ๔) อ่านว่า ๗ ยกกําลัง (เศษ ๓ ส่วน ๔); (ฟิสิกส์) จํานวนงานที่สิ่งใดสิ่งหนึ่งกระทําได้โดยสมํ่าเสมอในหนึ่งหน่วยเวลา เขียนเป็นความสัมพันธ์ได้ คือ กำลังเท่ากับ = (เศษ งาน ส่วน เวลา), อัตราของการทํางาน ก็เรียก; ขนาดของของกลมที่วัดโดยรอบ เช่น ช้างมีกําลัง (วัดรอบอก) เท่านั้นนิ้ว เท่านี้นิ้ว, ไม้มีกําลัง (วัดรอบลําต้น) เท่านั้นนิ้ว เท่านี้นิ้ว.
กำลังช้างเผือก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อพรรณไม้ ๒ ชนิดในสกุล Hiptage วงศ์ Malpighiaceae ขึ้นตามป่าเบญจพรรณทั่วไป ใบเดี่ยว ค่อนข้างกลมมน ขอบหยักตื้น ๆ ออกตรงข้ามกัน ดอกสีขาวอมชมพู ชนิด H. bengalensis Kurz เป็นไม้เถาเนื้อแข็ง, โนรา ก็เรียก; ชนิด H. candicans Hook.f. เป็นไม้พุ่มหรือไม้ต้นขนาดเล็ก, พญาช้างเผือก ก็เรียก.	กำลังช้างเผือก น. ชื่อพรรณไม้ ๒ ชนิดในสกุล Hiptage วงศ์ Malpighiaceae ขึ้นตามป่าเบญจพรรณทั่วไป ใบเดี่ยว ค่อนข้างกลมมน ขอบหยักตื้น ๆ ออกตรงข้ามกัน ดอกสีขาวอมชมพู ชนิด H. bengalensis Kurz เป็นไม้เถาเนื้อแข็ง, โนรา ก็เรียก; ชนิด H. candicans Hook.f. เป็นไม้พุ่มหรือไม้ต้นขนาดเล็ก, พญาช้างเผือก ก็เรียก.
กำลังช้างสาร เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ดู ตานเหลือง เขียนว่า ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู.	กำลังช้างสาร ดู ตานเหลือง.
กำลังวัวเถลิง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-ถอ-ถุง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	[–ถะเหฺลิง] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มชนิด Anaxagorea luzonensis A. Gray ในวงศ์ Annonaceae ใบเดี่ยว ออกสลับกัน ดอกสีขาวกลิ่นหอม, โคเถลิง ก็เรียก.	กำลังวัวเถลิง [–ถะเหฺลิง] น. ชื่อไม้พุ่มชนิด Anaxagorea luzonensis A. Gray ในวงศ์ Annonaceae ใบเดี่ยว ออกสลับกัน ดอกสีขาวกลิ่นหอม, โคเถลิง ก็เรียก.
กำลุง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำบุรพบท หมายถึง ใน, ที่, เช่น แล้วจึงตั้งกมลจิตร ประดิษฐ์กําลุงใน หุงการชาลอรรคนิประไพ ก็เผาอาตมนิศกนธ์. ในวงเล็บ มาจาก คำฉันท์ดุษฎีสังเวยกล่อมช้างของเก่า ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๗.	กำลุง (แบบ) บ. ใน, ที่, เช่น แล้วจึงตั้งกมลจิตร ประดิษฐ์กําลุงใน หุงการชาลอรรคนิประไพ ก็เผาอาตมนิศกนธ์. (ดุษฎีสังเวย).
กำลูน เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง น่ากรุณา, น่าเอ็นดู, น่าสงสาร, เช่น ครั้นเห็นยิ่งระทดกําลูนสลดชีวา. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์มัทรี ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี กลูน เขียนว่า กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-นอ-หนู.	กำลูน (โบ) ว. น่ากรุณา, น่าเอ็นดู, น่าสงสาร, เช่น ครั้นเห็นยิ่งระทดกําลูนสลดชีวา. (ม. คำหลวง มัทรี). (ป. กลูน).
กำเลา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โง่, อ่อน, ไม่รู้เท่าทัน, ไม่มีไหวพริบ, เช่น ดุจตักแตนเต้นเห็นไฟ บมิใฝ่หนีไกล กำเลากำเลาะหวังเขญ. (อนิรุทธ). (ข. กํเลา จาก เขฺลา).	กำเลา (แบบ) ว. โง่, อ่อน, ไม่รู้เท่าทัน, ไม่มีไหวพริบ, เช่น ดุจตักแตนเต้นเห็นไฟ บมิใฝ่หนีไกล กำเลากำเลาะหวังเขญ. (อนิรุทธ). (ข. กํเลา จาก เขฺลา).
กำเลาะ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หนุ่ม, สาว, เช่น หากกูกำเลาะหลงกาม ไป่คำนึงความ แลโดยอำเภอลำพัง. ในวงเล็บ มาจาก สูตรธนูคำฉันท์ จากวชิรญาณรายเดือน ปีที่ ๒๐ ตอนที่ ๗๔ และ ๗๕ ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร กํโละ เขียนว่า กอ-ไก่-นิก-คะ-หิด-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ ว่า หนุ่ม .	กำเลาะ (แบบ) ว. หนุ่ม, สาว, เช่น หากกูกำเลาะหลงกาม ไป่คำนึงความ แลโดยอำเภอลำพัง. (สุธน). (ข. กํโละ ว่า หนุ่ม).
กำไล เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเครื่องประดับสําหรับสวมข้อมือหรือข้อเท้า ทําด้วยเงินหรือทองเป็นต้น, ราชาศัพท์เรียกกําไลมือว่า ทองพระกร กําไลเท้าว่า ทองพระบาท.	กำไล น. ชื่อเครื่องประดับสําหรับสวมข้อมือหรือข้อเท้า ทําด้วยเงินหรือทองเป็นต้น, ราชาศัพท์เรียกกําไลมือว่า ทองพระกร กําไลเท้าว่า ทองพระบาท.
กำไลคู่ผี เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-คอ-ควาย-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง กําไลขื่อผี. ในวงเล็บ ดู ขื่อผี เขียนว่า ขอ-ไข่-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี.	กำไลคู่ผี น. กําไลขื่อผี. (ดู ขื่อผี).
กำสรด เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สอ-เสือ-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก	[–สด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำกริยา หมายถึง สลด, แห้ง, เศร้า, เช่น จักคอยเห็นข้าโหยหา แต่องคเอกา จะแสนกำสรดลำเค็ญ. (สุธนู).	กำสรด [–สด] (แบบ) ก. สลด, แห้ง, เศร้า, เช่น จักคอยเห็นข้าโหยหา แต่องคเอกา จะแสนกำสรดลำเค็ญ. (สุธนู).
กำสรวล เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สอ-เสือ-รอ-เรือ-วอ-แหวน-ลอ-ลิง	[–สวน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำกริยา หมายถึง โศกเศร้า, ครํ่าครวญ, ร้องไห้, เช่น ไทกำสรดสงโรธ ท้ยนสงโกจกำสรวลครวญไปพลาง. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ ทานกัณฑ์. (โบ กําสรวญ).	กำสรวล [–สวน] (แบบ) ก. โศกเศร้า, ครํ่าครวญ, ร้องไห้, เช่น ไทกำสรดสงโรธ ท้ยนสงโกจกำสรวลครวญไปพลาง. (ม. คำหลวง ทานกัณฑ์). (โบ กําสรวญ).
กำเสาะ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง กระเสาะ, เสาะ, เช่น เสือกซบสยบสกลลง กำเสาะโศกระด้าวดาล. ในวงเล็บ มาจาก สูตรธนูคำฉันท์ จากวชิรญาณรายเดือน ปีที่ ๒๐ ตอนที่ ๗๔ และ ๗๕.	กำเสาะ ก. กระเสาะ, เสาะ, เช่น เสือกซบสยบสกลลง กำเสาะโศกระด้าวดาล. (สุธน).
กำแสง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-แอ-สอ-เสือ-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง กันแสง เช่น กําแสงสมรมี กําเสาะจิตรจาบัลย์. ในวงเล็บ มาจาก สูตรธนูคำฉันท์ จากวชิรญาณรายเดือน ปีที่ ๒๐ ตอนที่ ๗๔ และ ๗๕.	กำแสง (โบ) ก. กันแสง เช่น กําแสงสมรมี กําเสาะจิตรจาบัลย์. (สูตรธนู).
กำหนด เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-หอ-หีบ-นอ-หนู-ดอ-เด็ก	[–หฺนด] เป็นคำกริยา หมายถึง หมายไว้, ตราไว้. เป็นคำนาม หมายถึง การหมายไว้, การตราไว้; ในวงเล็บ เป็นคำที่เลิกใช้แล้ว หมายถึง บทบริหารบัญญัติคล้ายพระราชกฤษฎีกา โดยมากเป็นบัญญัติที่เกี่ยวกับบุคคลหรือข้าราชการบางจําพวก เช่น พระราชกําหนดเครื่องแบบแต่งกายข้าราชการฝ่ายทหารและพลเรือน.	กำหนด [–หฺนด] ก. หมายไว้, ตราไว้. น. การหมายไว้, การตราไว้; (เลิก) บทบริหารบัญญัติคล้ายพระราชกฤษฎีกา โดยมากเป็นบัญญัติที่เกี่ยวกับบุคคลหรือข้าราชการบางจําพวก เช่น พระราชกําหนดเครื่องแบบแต่งกายข้าราชการฝ่ายทหารและพลเรือน.
กำหนดการ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-หอ-หีบ-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ระเบียบการที่บอกถึงขั้นตอนของงานที่จะต้องทําตามลําดับ.	กำหนดการ น. ระเบียบการที่บอกถึงขั้นตอนของงานที่จะต้องทําตามลําดับ.
กำหนัด เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	[–หฺนัด] เป็นคำนาม หมายถึง ความใคร่ในกามคุณ. เป็นคำกริยา หมายถึง ใคร่ในกามคุณ เช่น เทียรย่อมให้เกิดวัฒนาการกําหนัดใน. ในวงเล็บ มาจาก มหาเวสสันดรชาดก ในวงเล็บ แบบเรียน กัณฑ์มหาพน.	กำหนัด [–หฺนัด] น. ความใคร่ในกามคุณ. ก. ใคร่ในกามคุณ เช่น เทียรย่อมให้เกิดวัฒนาการกําหนัดใน. (ม. ร่ายยาว มหาพน).
กำเหน็จ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-ไต่-คู้-จอ-จาน	[–เหฺน็ด] เป็นคำนาม หมายถึง ค่าจ้างทําเครื่องเงินหรือทองรูปพรรณ.	กำเหน็จ [–เหฺน็ด] น. ค่าจ้างทําเครื่องเงินหรือทองรูปพรรณ.
กำแหง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-งอ-งู	[–แหงฺ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แข็งแรง, กล้าแข็ง, เข้มแข็ง. เป็นคำกริยา หมายถึง อวดดี.	กำแหง [–แหงฺ] ว. แข็งแรง, กล้าแข็ง, เข้มแข็ง. ก. อวดดี.
กิก, กิ๊ก กิก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่ กิ๊ก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ไม้-ตรี-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงของแข็งกระทบกัน.	กิก, กิ๊ก ว. เสียงของแข็งกระทบกัน.
กิ่ง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนที่แยกออกจากต้น, แขนง; ใช้เรียกส่วนย่อยที่แยกออกไปจากส่วนใหญ่ แต่ยังขึ้นอยู่กับส่วนใหญ่ เช่น กิ่งอําเภอ กิ่งสถานีตํารวจ; ลักษณนามเรียกงาช้างว่า กิ่ง; ชื่อเรือชนิดหนึ่งในกระบวนพยุหยาตรา.	กิ่ง น. ส่วนที่แยกออกจากต้น, แขนง; ใช้เรียกส่วนย่อยที่แยกออกไปจากส่วนใหญ่ แต่ยังขึ้นอยู่กับส่วนใหญ่ เช่น กิ่งอําเภอ กิ่งสถานีตํารวจ; ลักษณนามเรียกงาช้างว่า กิ่ง; ชื่อเรือชนิดหนึ่งในกระบวนพยุหยาตรา.
กิ่งก้อย เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู-กอ-ไก่-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เล็ก เช่น หัวเท่ากิ่งก้อย คือ หัวเล็กนิดเดียว. เป็นคำนาม หมายถึง นิ้วเล็ก เช่น จะชนะไม่เท่ากิ่งก้อย. ในวงเล็บ มาจากเรื่อง สังข์ทอง ใน แบบเรียนกวีนิพนธ์.	กิ่งก้อย (สำ) ว. เล็ก เช่น หัวเท่ากิ่งก้อย คือ หัวเล็กนิดเดียว. น. นิ้วเล็ก เช่น จะชนะไม่เท่ากิ่งก้อย. (สังข์ทอง).
กิ่งทองใบหยก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู-ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-บอ-ไบ-ไม้-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เหมาะสมกัน (ใช้แก่หญิงกับชายที่จะแต่งงานกัน).	กิ่งทองใบหยก (สำ) ว. เหมาะสมกัน (ใช้แก่หญิงกับชายที่จะแต่งงานกัน).
กิ่งอำเภอ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ท้องที่ที่มีความจำเป็นในการปกครอง แยกมาจากอำเภอที่มีเขตท้องที่กว้างขวางแต่จำนวนประชากรไม่มาก หรือที่ที่มีชุมชนมากแต่ท้องที่ไม่กว้างขวางพอที่จะตั้งขึ้นเป็นอำเภอ มีปลัดอำเภอผู้เป็นหัวหน้าประจำกิ่งอำเภอเป็นหัวหน้าปกครอง.	กิ่งอำเภอ (กฎ) น. ท้องที่ที่มีความจำเป็นในการปกครอง แยกมาจากอำเภอที่มีเขตท้องที่กว้างขวางแต่จำนวนประชากรไม่มาก หรือที่ที่มีชุมชนมากแต่ท้องที่ไม่กว้างขวางพอที่จะตั้งขึ้นเป็นอำเภอ มีปลัดอำเภอผู้เป็นหัวหน้าประจำกิ่งอำเภอเป็นหัวหน้าปกครอง.
กิ้งก่า เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-งอ-งู-กอ-ไก่-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์เลื้อยคลานในวงศ์ Agamidae ตัวมีเกล็ด หางยาว ส่วนใหญ่อาศัยบนต้นไม้ มีหลายสกุลและหลายชนิด เช่น กิ้งก่าบ้านหัวนํ้าเงิน (Calotes mystaceus) กิ้งก่าเขา (Acanthosaura armata), อีสานเรียก ปอม หรือ กะปอม.	กิ้งก่า น. ชื่อสัตว์เลื้อยคลานในวงศ์ Agamidae ตัวมีเกล็ด หางยาว ส่วนใหญ่อาศัยบนต้นไม้ มีหลายสกุลและหลายชนิด เช่น กิ้งก่าบ้านหัวนํ้าเงิน (Calotes mystaceus) กิ้งก่าเขา (Acanthosaura armata), อีสานเรียก ปอม หรือ กะปอม.
กิ้งกือ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังหลายวงศ์ มีเปลือกตัวแข็ง ลําตัวยาวแบ่งเป็นปล้อง ไม่แบ่งอกหรือท้องให้เห็น ปล้องตามลําตัวจับกันเป็นคู่ตามยาวยืดหดเข้าหากันได้ ทําให้สามารถขดตัวเป็นวงกลมได้เมื่อถูกรบกวน ปล้องแต่ละคู่จะมีขา ๒ คู่ ยกเว้นปล้องแรกไม่มีขา ปล้องที่ ๒ ถึง ๔ มีขาเพียงคู่เดียว จํานวนขาอาจมีได้ถึง ๒๔๐ คู่ ชนิดตัวโตที่พบบ่อย ๆ อยู่ในสกุล Graphidostreptus ส่วนตัวขนาดย่อมอยู่ในสกุล Cylindroiulus ทั้ง ๒ สกุลอยู่ในวงศ์ Julidae.	กิ้งกือ น. ชื่อสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังหลายวงศ์ มีเปลือกตัวแข็ง ลําตัวยาวแบ่งเป็นปล้อง ไม่แบ่งอกหรือท้องให้เห็น ปล้องตามลําตัวจับกันเป็นคู่ตามยาวยืดหดเข้าหากันได้ ทําให้สามารถขดตัวเป็นวงกลมได้เมื่อถูกรบกวน ปล้องแต่ละคู่จะมีขา ๒ คู่ ยกเว้นปล้องแรกไม่มีขา ปล้องที่ ๒ ถึง ๔ มีขาเพียงคู่เดียว จํานวนขาอาจมีได้ถึง ๒๔๐ คู่ ชนิดตัวโตที่พบบ่อย ๆ อยู่ในสกุล Graphidostreptus ส่วนตัวขนาดย่อมอยู่ในสกุล Cylindroiulus ทั้ง ๒ สกุลอยู่ในวงศ์ Julidae.
กิ้งกือเหล็ก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกิ้งกือขนาดเล็กชนิด Polydesmus spp. ในวงศ์ Polydesmidae โตขนาดก้านไม้ขีดไฟ ยาว ๒–๒.๕ เซนติเมตร สีดําเป็นมัน ขอบข้างลําตัวและท้องสีครีมอ่อน หากินอยู่ตามกองขยะ ปุ๋ยหมัก มักซุกอยู่ในที่มืดและชื้น.	กิ้งกือเหล็ก น. ชื่อกิ้งกือขนาดเล็กชนิด Polydesmus spp. ในวงศ์ Polydesmidae โตขนาดก้านไม้ขีดไฟ ยาว ๒–๒.๕ เซนติเมตร สีดําเป็นมัน ขอบข้างลําตัวและท้องสีครีมอ่อน หากินอยู่ตามกองขยะ ปุ๋ยหมัก มักซุกอยู่ในที่มืดและชื้น.
กิ้งโครง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนกในวงศ์ Sturnidae ลักษณะคล้ายนกเอี้ยงซึ่งอยู่ในวงศ์เดียวกัน กินผลไม้และแมลง ในประเทศไทยมีหลายชนิด เช่น กิ้งโครงคอดํา (Sturnus nigricollis) กิ้งโครงแกลบปีกขาว (S. sinensis), คลิ้งโคลง ก็เรียก.	กิ้งโครง ๑ น. ชื่อนกในวงศ์ Sturnidae ลักษณะคล้ายนกเอี้ยงซึ่งอยู่ในวงศ์เดียวกัน กินผลไม้และแมลง ในประเทศไทยมีหลายชนิด เช่น กิ้งโครงคอดํา (Sturnus nigricollis) กิ้งโครงแกลบปีกขาว (S. sinensis), คลิ้งโคลง ก็เรียก.
กิ้งโครง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง จั่นมะพร้าวแห้ง.	กิ้งโครง ๒ น. จั่นมะพร้าวแห้ง.
กิงบุรุษ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง กินนร เช่น และเป็นที่เขานิยมว่ามีนกอย่างหนึ่งซึ่งเรียกว่ากิงบุรุษ. ในวงเล็บ มาจาก มหาเวสสันดรชาดก ในวงเล็บ แบบเรียน กัณฑ์วนปเวสน์.	กิงบุรุษ (แบบ) น. กินนร เช่น และเป็นที่เขานิยมว่ามีนกอย่างหนึ่งซึ่งเรียกว่ากิงบุรุษ. (ม. ร่ายยาว วนปเวสน์).
กิ่งหาย เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	ดู หิ่งหาย เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก.	กิ่งหาย ดู หิ่งหาย.
กิจ, กิจ– กิจ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน กิจ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน	[กิด, กิดจะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ธุระ, งาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี กิจฺจ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน.	กิจ, กิจ– [กิด, กิดจะ–] น. ธุระ, งาน. (ป. กิจฺจ).
กิจกรรม เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง การที่ผู้เรียนปฏิบัติการอย่างใดอย่างหนึ่งเพื่อการเรียนรู้; กิจการ.	กิจกรรม น. การที่ผู้เรียนปฏิบัติการอย่างใดอย่างหนึ่งเพื่อการเรียนรู้; กิจการ.
กิจการ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง การงานที่ประกอบ, ธุระ.	กิจการ น. การงานที่ประกอบ, ธุระ.
กิจวัตร เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง กิจที่ทําเป็นประจํา.	กิจวัตร น. กิจที่ทําเป็นประจํา.
กิจจะ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-จอ-จาน-สะ-หระ-อะ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง กิจ เช่น กอบกิจจะคุ้มขัง. ในวงเล็บ มาจาก หนังสือชุมนุมตำรากลอน ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	กิจจะ (กลอน) น. กิจ เช่น กอบกิจจะคุ้มขัง. (ชุมนุมตํารากลอน). (ป.).
กิจจะลักษณะ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-จอ-จาน-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นการเป็นงาน, เป็นเรื่องเป็นราว, เป็นระเบียบเรียบร้อย.	กิจจะลักษณะ ว. เป็นการเป็นงาน, เป็นเรื่องเป็นราว, เป็นระเบียบเรียบร้อย.
กิจจา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-จอ-จาน-สะ-หระ-อา	[กิด–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง เรื่องราว, ข้อความ.	กิจจา [กิด–] (กลอน) น. เรื่องราว, ข้อความ.
กิจจานุกิจ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน	[กิดจานุกิด] เป็นคำนาม หมายถึง การงานน้อยใหญ่ หมายเอาการงานทั่วไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	กิจจานุกิจ [กิดจานุกิด] น. การงานน้อยใหญ่ หมายเอาการงานทั่วไป. (ป.).
กิดาการ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง อาการเล่าลือ, เสียงสรรเสริญ, ข่าวเลื่องลือ, บางทีเขียนเป็น กิฎาการ ก็มี เช่น แห่งเออกอึงกิฎาการ. ในวงเล็บ มาจาก หนังสือลิลิตตะเลงพ่าย แบบเรียนกวีนิพนธ์ ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี กิตฺติ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ + อาการ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ .	กิดาการ น. อาการเล่าลือ, เสียงสรรเสริญ, ข่าวเลื่องลือ, บางทีเขียนเป็น กิฎาการ ก็มี เช่น แห่งเออกอึงกิฎาการ. (ตะเลงพ่าย). (ป. กิตฺติ + อาการ).
กิดาหยัน เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	[–หฺยัน] เป็นคำนาม หมายถึง มหาดเล็ก. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	กิดาหยัน [–หฺยัน] น. มหาดเล็ก. (ช.).
กิตติ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[กิดติ] เป็นคำนาม หมายถึง คําเล่าลือ, คําสรรเสริญ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	กิตติ [กิดติ] น. คําเล่าลือ, คําสรรเสริญ. (ป.).
กิตติกรรมประกาศ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง ข้อความที่กล่าวถึงผลงานและแสดงความขอบคุณบุคคลที่เกี่ยวข้อง หรือที่ให้ความช่วยเหลือต่าง ๆ มักเขียนไว้ตอนต้นของวิทยานิพนธ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ acknowledgements เขียนว่า เอ-ซี-เค-เอ็น-โอ-ดับเบิลยู-แอล-อี-ดี-จี-อี-เอ็ม-อี-เอ็น-ที-เอส.	กิตติกรรมประกาศ น. ข้อความที่กล่าวถึงผลงานและแสดงความขอบคุณบุคคลที่เกี่ยวข้อง หรือที่ให้ความช่วยเหลือต่าง ๆ มักเขียนไว้ตอนต้นของวิทยานิพนธ์. (อ. acknowledgements).
กิตติคุณ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน	เป็นคำนาม หมายถึง คุณที่เลื่องลือ.	กิตติคุณ น. คุณที่เลื่องลือ.
กิตติมศักดิ์ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สอ-สา-ลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-ทัน-ทะ-คาด	[–ติมะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยกย่องเพื่อเป็นเกียรติยศ เช่น ปริญญากิตติมศักดิ์ สมาชิกกิตติมศักดิ์.	กิตติมศักดิ์ [–ติมะ–] ว. ยกย่องเพื่อเป็นเกียรติยศ เช่น ปริญญากิตติมศักดิ์ สมาชิกกิตติมศักดิ์.
กิตติศัพท์ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-ทอ-ทะ-หาน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง เสียงเล่าลือ, เสียงสรรเสริญ, เสียงยกย่อง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี กิตฺติ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ = สรรเสริญ, ยกย่อง + ภาษาสันสกฤต ศพฺท เขียนว่า สอ-สา-ลา-พอ-พาน-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน = เสียง .	กิตติศัพท์ น. เสียงเล่าลือ, เสียงสรรเสริญ, เสียงยกย่อง. (ป. กิตฺติ = สรรเสริญ, ยกย่อง + ส. ศพฺท = เสียง).
กิตติมศักดิ์ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สอ-สา-ลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-ทัน-ทะ-คาด	ดู กิตติ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	กิตติมศักดิ์ ดู กิตติ.
กิน เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เคี้ยว เช่น กินหมาก, เคี้ยวกลืน เช่น กินข้าว, ดื่ม เช่น กินนํ้า, ทําให้ล่วงลําคอลงไปสู่กระเพาะ; โดยปริยายหมายความว่าเปลือง เช่น กินเงิน กินเวลา, ทําให้หมดเปลือง เช่น รถกินนํ้ามัน หลอดไฟชนิดนี้กินไฟมาก; รับเอา เช่น กินสินบน, หารายได้โดยไม่สุจริต เช่น กินจอบกินเสียม; ชนะในการพนันบางอย่าง.	กิน ก. เคี้ยว เช่น กินหมาก, เคี้ยวกลืน เช่น กินข้าว, ดื่ม เช่น กินนํ้า, ทําให้ล่วงลําคอลงไปสู่กระเพาะ; โดยปริยายหมายความว่าเปลือง เช่น กินเงิน กินเวลา, ทําให้หมดเปลือง เช่น รถกินนํ้ามัน หลอดไฟชนิดนี้กินไฟมาก; รับเอา เช่น กินสินบน, หารายได้โดยไม่สุจริต เช่น กินจอบกินเสียม; ชนะในการพนันบางอย่าง.
กินกริบ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง หาประโยชน์ใส่ตัวได้อย่างแนบเนียน.	กินกริบ ก. หาประโยชน์ใส่ตัวได้อย่างแนบเนียน.
กินกัน เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาเงินกันในระหว่างคู่ขาการพนัน, มักใช้ในความปฏิเสธว่า ไม่กินกัน.	กินกัน ก. เอาเงินกันในระหว่างคู่ขาการพนัน, มักใช้ในความปฏิเสธว่า ไม่กินกัน.
กินกำไร เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-รอ-เรือ	เป็นคำกริยา หมายถึง กินเศษกินเลย, เบียดแว้ง, เบียดบัง.	กินกำไร ก. กินเศษกินเลย, เบียดแว้ง, เบียดบัง.
กินเกลียว เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง เข้ากันได้สนิท, มักใช้ในความปฏิเสธว่า ไม่กินเกลียวกัน.	กินเกลียว ก. เข้ากันได้สนิท, มักใช้ในความปฏิเสธว่า ไม่กินเกลียวกัน.
กินเกลือกินกะปิ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อดทนต่อความลำบากยากแค้น เช่น เขาเคยกินเกลือกินกะปิมาด้วยกัน.	กินเกลือกินกะปิ (สำ) ว. อดทนต่อความลำบากยากแค้น เช่น เขาเคยกินเกลือกินกะปิมาด้วยกัน.
กินแกลบกินรำ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อำ	[–แกฺลบ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โง่ เช่น ฉันไม่ได้กินแกลบกินรำนี่ จะได้ไม่รู้เท่าทันคุณ.	กินแกลบกินรำ [–แกฺลบ–] (สำ) ว. โง่ เช่น ฉันไม่ได้กินแกลบกินรำนี่ จะได้ไม่รู้เท่าทันคุณ.
กินขวา, กินซ้าย กินขวา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ขอ-ไข่-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา กินซ้าย เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ซอ-โซ่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่รถ เรือ ว่าว เป็นต้น เคลื่อนลํ้าไปทางขวาหรือซ้ายมากเกินควร.	กินขวา, กินซ้าย ก. อาการที่รถ เรือ ว่าว เป็นต้น เคลื่อนลํ้าไปทางขวาหรือซ้ายมากเกินควร.
กินขาด เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ดีกว่ามาก, เหนือกว่ามาก, ชนะเด็ดขาด.	กินขาด (ปาก) ว. ดีกว่ามาก, เหนือกว่ามาก, ชนะเด็ดขาด.
กินข้าวต้ม กระโจมกลาง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-ไม้-โท-มอ-ม้า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-จอ-จาน-มอ-ม้า-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ทำอะไรด้วยความใจร้อนไม่พิจารณาให้รอบคอบ มักเป็นผลเสียแก่ตน.	กินข้าวต้ม กระโจมกลาง (สำ) ก. ทำอะไรด้วยความใจร้อนไม่พิจารณาให้รอบคอบ มักเป็นผลเสียแก่ตน.
กินแขก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ขอ-ไข่-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำกริยา หมายถึง กินเลี้ยงในการแต่งงาน.	กินแขก (ถิ่น–พายัพ) ก. กินเลี้ยงในการแต่งงาน.
กินความ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง หมายความไปถึง, ได้ความครบอย่างกะทัดรัด.	กินความ ก. หมายความไปถึง, ได้ความครบอย่างกะทัดรัด.
กินงาย เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-งอ-งู-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง กินอาหารมื้อเช้า.	กินงาย ก. กินอาหารมื้อเช้า.
กินเจ, กินแจ กินเจ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน กินแจ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง ถือศีลอย่างญวนหรือจีน โดยกินอาหารจำพวกผักล้วน ไม่มีเนื้อสัตว์.	กินเจ, กินแจ ก. ถือศีลอย่างญวนหรือจีน โดยกินอาหารจำพวกผักล้วน ไม่มีเนื้อสัตว์.
กินใจ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง รู้สึกแหนงใจ, สะดุดใจ, กระทบใจ; ซาบซึ้งใจ.	กินใจ ก. รู้สึกแหนงใจ, สะดุดใจ, กระทบใจ; ซาบซึ้งใจ.
กินช้อน เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง กินอาหารด้วยช้อน.	กินช้อน ก. กินอาหารด้วยช้อน.
กินดอก, กินดอกเบี้ย กินดอก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ กินดอกเบี้ย เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ได้รับผลประโยชน์ที่เกิดจากทุนหรือเงินให้กู้.	กินดอก, กินดอกเบี้ย ก. ได้รับผลประโยชน์ที่เกิดจากทุนหรือเงินให้กู้.
กินดอง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) งานที่เกี่ยวกับรัฐหรือแผ่นดิน เช่น วิชาการเมือง ได้แก่วิชาว่าด้วยรัฐ การจัดส่วนแห่งรัฐ และการดําเนินการแห่งรัฐ. (๒) การบริหารประเทศเฉพาะที่เกี่ยวกับนโยบายในการบริหารประเทศ เช่น การเมืองระหว่างประเทศ ได้แก่การดําเนินนโยบายระหว่างประเทศ. (๓) กิจการอํานวยหรือควบคุมการบริหารราชการแผ่นดิน เช่น ตําแหน่งการเมือง ได้แก่ตําแหน่งซึ่งมีหน้าที่อํานวย (คณะรัฐมนตรี) หรือควบคุม (สภาผู้แทนราษฎร) การบริหารแผ่นดิน. ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีเงื่อนงํา, มีการกระทําอันมีเจตนาอื่นแอบแฝงอยู่, เช่น ป่วยการเมือง.	กินดอง น. (๑) งานที่เกี่ยวกับรัฐหรือแผ่นดิน เช่น วิชาการเมือง ได้แก่วิชาว่าด้วยรัฐ การจัดส่วนแห่งรัฐ และการดําเนินการแห่งรัฐ. (๒) การบริหารประเทศเฉพาะที่เกี่ยวกับนโยบายในการบริหารประเทศ เช่น การเมืองระหว่างประเทศ ได้แก่การดําเนินนโยบายระหว่างประเทศ. (๓) กิจการอํานวยหรือควบคุมการบริหารราชการแผ่นดิน เช่น ตําแหน่งการเมือง ได้แก่ตําแหน่งซึ่งมีหน้าที่อํานวย (คณะรัฐมนตรี) หรือควบคุม (สภาผู้แทนราษฎร) การบริหารแผ่นดิน. (ปาก) ว. มีเงื่อนงํา, มีการกระทําอันมีเจตนาอื่นแอบแฝงอยู่, เช่น ป่วยการเมือง.
กินด่าง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน เป็นคำนาม หมายถึง พิธีอย่างหนึ่ง ทําเมื่อผัวเมียมีบุตรด้วยกัน ๒ คน.	กินด่าง (ถิ่น–อีสาน) น. พิธีอย่างหนึ่ง ทําเมื่อผัวเมียมีบุตรด้วยกัน ๒ คน.
กินดาย เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง กินดะไปจนหมด (ใช้เฉพาะการเล่นหมากแยก).	กินดาย ก. กินดะไปจนหมด (ใช้เฉพาะการเล่นหมากแยก).
กินดิบ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง ชนะโดยง่ายดาย.	กินดิบ ๑ ก. ชนะโดยง่ายดาย.
กินตะเกียบ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง กินอาหารด้วยตะเกียบ.	กินตะเกียบ ก. กินอาหารด้วยตะเกียบ.
กินตัว เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ผุหรือขาดกร่อนไปเองอย่างผ้าขนสัตว์; ริบสิ่งที่นํามาพนันขันต่อกันจากผู้แพ้.	กินตัว ก. ผุหรือขาดกร่อนไปเองอย่างผ้าขนสัตว์; ริบสิ่งที่นํามาพนันขันต่อกันจากผู้แพ้.
กินตา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ลวงตาให้เห็นขนาดผิดไป.	กินตา ก. ลวงตาให้เห็นขนาดผิดไป.
กินตามน้ำ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง รับของสมนาคุณที่เขาเอามาให้โดยไม่ได้เรียกร้อง (มักใช้แก่เจ้าพนักงานผู้มีอำนาจ).	กินตามน้ำ (สำ) ก. รับของสมนาคุณที่เขาเอามาให้โดยไม่ได้เรียกร้อง (มักใช้แก่เจ้าพนักงานผู้มีอำนาจ).
กินตำแหน่ง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ได้ครองตําแหน่ง.	กินตำแหน่ง ก. ได้ครองตําแหน่ง.
กินโต๊ะ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-โอ-ตอ-เต่า-ไม้-ตรี-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง กินเลี้ยงด้วยอาหารอย่างดีแบบนั่งโต๊ะ, โดยปริยายหมายความว่า รุมทําร้าย.	กินโต๊ะ ก. กินเลี้ยงด้วยอาหารอย่างดีแบบนั่งโต๊ะ, โดยปริยายหมายความว่า รุมทําร้าย.
กินแถว เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ถอ-ถุง-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาตัวหมากออกจากกระดานตลอดทั้งแถว (ใช้เฉพาะการเล่นหมากแยก). เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กระทบกระเทือนทุกคนในพวกนั้น, ถูกลงโทษทุกคนในพวกนั้น.	กินแถว ก. เอาตัวหมากออกจากกระดานตลอดทั้งแถว (ใช้เฉพาะการเล่นหมากแยก). ว. กระทบกระเทือนทุกคนในพวกนั้น, ถูกลงโทษทุกคนในพวกนั้น.
กินทาง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลํ้าทาง (ใช้แก่ยวดยาน) เช่น ขับรถกินทาง.	กินทาง ว. ลํ้าทาง (ใช้แก่ยวดยาน) เช่น ขับรถกินทาง.
กินที่ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	เป็นคำกริยา หมายถึง เปลืองที่.	กินที่ ก. เปลืองที่.
กินที่ลับไขที่แจ้ง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ขอ-ไข่-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-สะ-หระ-แอ-จอ-จาน-ไม้-โท-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง เปิดเผยเรื่องที่ทํากันในที่ลับ.	กินที่ลับไขที่แจ้ง (สำ) ก. เปิดเผยเรื่องที่ทํากันในที่ลับ.
กินนอกกินใน เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-นอ-หนู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เอากําไรในการซื้อขาย ทั้งในราคาและนอกราคาที่กําหนด.	กินนอกกินใน ก. เอากําไรในการซื้อขาย ทั้งในราคาและนอกราคาที่กําหนด.
กินนอน เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-นอ-หนู-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกโรงเรียนที่จัดให้นักเรียนกินอยู่หลับนอนในโรงเรียนว่า โรงเรียนกินนอน, เรียกนักเรียนที่อยู่ในโรงเรียนกินนอนว่า นักเรียนกินนอน.	กินนอน น. เรียกโรงเรียนที่จัดให้นักเรียนกินอยู่หลับนอนในโรงเรียนว่า โรงเรียนกินนอน, เรียกนักเรียนที่อยู่ในโรงเรียนกินนอนว่า นักเรียนกินนอน.
กินน้ำ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำกริยา หมายถึง มีท้องเรือจมลึกลงไปในนํ้า เช่น เรือกินนํ้าตื้น เรือกินน้ำลึก.	กินน้ำ ก. มีท้องเรือจมลึกลงไปในนํ้า เช่น เรือกินนํ้าตื้น เรือกินน้ำลึก.
กินน้ำตา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ร้องไห้, เศร้าโศก.	กินน้ำตา (สำ) ก. ร้องไห้, เศร้าโศก.
กินน้ำตาต่างข้าว เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ร้องไห้เศร้าโศกจนไม่เป็นอันกิน.	กินน้ำตาต่างข้าว (สำ) ก. ร้องไห้เศร้าโศกจนไม่เป็นอันกิน.
กินน้ำใต้ศอก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-ตอ-เต่า-ไม้-โท-สอ-สา-ลา-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง จําต้องยอมเป็นรองเขา, ไม่เทียมหน้าเทียมตาเท่า, (มักหมายถึงเมียน้อยที่ต้องยอมลงให้แก่เมียหลวง).	กินน้ำใต้ศอก (สำ) ก. จําต้องยอมเป็นรองเขา, ไม่เทียมหน้าเทียมตาเท่า, (มักหมายถึงเมียน้อยที่ต้องยอมลงให้แก่เมียหลวง).
กินน้ำพริกถ้วยเก่า เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ถอ-ถุง-ไม้-โท-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง อยู่กับเมียคนเดิม.	กินน้ำพริกถ้วยเก่า (สำ) ก. อยู่กับเมียคนเดิม.
กินน้ำพริกถ้วยเดียว เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ถอ-ถุง-ไม้-โท-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง อยู่กับเมียคนเดียว.	กินน้ำพริกถ้วยเดียว (สำ) ก. อยู่กับเมียคนเดียว.
กินน้ำไม่เผื่อแล้ง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง มีอะไรใช้หมดทันทีไม่คิดถึงวันข้างหน้า.	กินน้ำไม่เผื่อแล้ง (สำ) ก. มีอะไรใช้หมดทันทีไม่คิดถึงวันข้างหน้า.
กินน้ำเห็นปลิง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง รู้สึกตะขิดตะขวงใจเหมือนจะกินนํ้าเห็นปลิงอยู่ในนํ้าก็กินไม่ลง.	กินน้ำเห็นปลิง (สำ) ก. รู้สึกตะขิดตะขวงใจเหมือนจะกินนํ้าเห็นปลิงอยู่ในนํ้าก็กินไม่ลง.
กินใน เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง แหนงใจ, กินใจ.	กินใน ก. แหนงใจ, กินใจ.
กินบนเรือนขี้บนหลังคา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-บอ-ไบ-ไม้-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-บอ-ไบ-ไม้-นอ-หนู-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง เนรคุณ.	กินบนเรือนขี้บนหลังคา (สำ) ก. เนรคุณ.
กินบวช เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-บอ-ไบ-ไม้-วอ-แหวน-ชอ-ช้าง	เป็นคำกริยา หมายถึง กินเครื่องกระยาบวชในลัทธิพิธี เช่นพิธีตรุษ, ใช้เข้าคู่กับคํา ถือศีล เป็น ถือศีลกินบวช, กินในเวลาตามกําหนดของการถือพรตในลัทธิศาสนา.	กินบวช ก. กินเครื่องกระยาบวชในลัทธิพิธี เช่นพิธีตรุษ, ใช้เข้าคู่กับคํา ถือศีล เป็น ถือศีลกินบวช, กินในเวลาตามกําหนดของการถือพรตในลัทธิศาสนา.
กินบ้านกินเมือง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ตื่นสายมาก ในความว่า นอนกินบ้านกินเมือง; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ฉ้อราษฎร์บังหลวง.	กินบ้านกินเมือง ก. ตื่นสายมาก ในความว่า นอนกินบ้านกินเมือง; (ปาก) ฉ้อราษฎร์บังหลวง.
กินบ้านผ่านเมือง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง ครองเมือง.	กินบ้านผ่านเมือง (โบ) ก. ครองเมือง.
กินบุญ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสานและของชาวไทยอิสลาม เป็นคำกริยา หมายถึง กินเลี้ยงในงานทําบุญ.	กินบุญ (ถิ่น–อีสาน, ชาวไทยอิสลาม) ก. กินเลี้ยงในงานทําบุญ.
กินบุญเก่า เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ได้รับผลแห่งความดีที่ทําไว้แต่ปางก่อน (มักใช้เป็นสํานวนอุปมาแก่คนที่นอนกินนั่งกินสมบัติเก่า).	กินบุญเก่า (สำ) ก. ได้รับผลแห่งความดีที่ทําไว้แต่ปางก่อน (มักใช้เป็นสํานวนอุปมาแก่คนที่นอนกินนั่งกินสมบัติเก่า).
กินแบ่ง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกสลากที่จําหน่ายแก่ผู้ถือเพื่อรับรางวัลในการเสี่ยงโชค โดยผู้จําหน่ายหักส่วนลดเป็นกําไรว่า สลากกินแบ่ง.	กินแบ่ง น. เรียกสลากที่จําหน่ายแก่ผู้ถือเพื่อรับรางวัลในการเสี่ยงโชค โดยผู้จําหน่ายหักส่วนลดเป็นกําไรว่า สลากกินแบ่ง.
กินปิ่นโต เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-โอ-ตอ-เต่า	เป็นคำกริยา หมายถึง ว่าจ้างให้ทำอาหารใส่ปิ่นโตส่งให้ตามที่ตกลงกัน, ผูกปิ่นโต ก็ว่า, ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ว่าปิ่นโต.	กินปิ่นโต ก. ว่าจ้างให้ทำอาหารใส่ปิ่นโตส่งให้ตามที่ตกลงกัน, ผูกปิ่นโต ก็ว่า, (ปาก) ว่าปิ่นโต.
กินปูนร้อนท้อง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-นอ-หนู-รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ทําอาการมีพิรุธขึ้นเอง, แสดงอาการเดือดร้อนขึ้นเอง.	กินปูนร้อนท้อง (สำ) ก. ทําอาการมีพิรุธขึ้นเอง, แสดงอาการเดือดร้อนขึ้นเอง.
กินเปล่า เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	[–เปฺล่า] เป็นคำกริยา หมายถึง ได้ประโยชน์เปล่า ๆ ไม่ต้องตอบแทน. เป็นคำนาม หมายถึง เรียกเงิน ทรัพย์สิน หรือสิ่งอื่น ๆ ที่เสียไป เพื่อให้ได้สิทธิตามที่ตกลงกันว่า เงินกินเปล่า. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ได้ประโยชน์แต่ฝ่ายเดียว เช่น เตะกินเปล่า.	กินเปล่า [–เปฺล่า] ก. ได้ประโยชน์เปล่า ๆ ไม่ต้องตอบแทน. น. เรียกเงิน ทรัพย์สิน หรือสิ่งอื่น ๆ ที่เสียไป เพื่อให้ได้สิทธิตามที่ตกลงกันว่า เงินกินเปล่า. ว. ได้ประโยชน์แต่ฝ่ายเดียว เช่น เตะกินเปล่า.
กินผัว เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีผัวกี่คน ๆ ก็ตายจากไปก่อนหมด.	กินผัว ว. มีผัวกี่คน ๆ ก็ตายจากไปก่อนหมด.
กินเพรา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	[–เพฺรา] เป็นคำนาม หมายถึง กินอาหารมื้อเย็น.	กินเพรา [–เพฺรา] น. กินอาหารมื้อเย็น.
กินมือ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง กินอาหารด้วยมือ.	กินมือ ก. กินอาหารด้วยมือ.
กินเมีย เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีเมียกี่คน ๆ ก็ตายจากไปก่อนหมด.	กินเมีย ว. มีเมียกี่คน ๆ ก็ตายจากไปก่อนหมด.
กินเมือง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ครอบครองเมือง.	กินเมือง ก. ครอบครองเมือง.
กินไม่ลง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ลอ-ลิง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง เอาชนะไม่ได้.	กินไม่ลง (ปาก) ก. เอาชนะไม่ได้.
กินรังแตน เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง มีอารมณ์เสียหงุดหงิดบ่นว่าเกินกว่าเหตุ.	กินรังแตน (สำ) ก. มีอารมณ์เสียหงุดหงิดบ่นว่าเกินกว่าเหตุ.
กินรุก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง เดินหมากเข้าไปกินหมากของอีกฝ่ายหนึ่งแล้วอยู่ในตำแหน่งที่จะกินขุนของอีกฝ่ายหนึ่งทันที (ใช้ในการเล่นหมากรุก).	กินรุก ก. เดินหมากเข้าไปกินหมากของอีกฝ่ายหนึ่งแล้วอยู่ในตำแหน่งที่จะกินขุนของอีกฝ่ายหนึ่งทันที (ใช้ในการเล่นหมากรุก).
กินรูป เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ปอ-ปลา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีลักษณะให้เห็นขนาดย่อมกว่าตัวจริง, ใหญ่ดูเป็นเล็ก, ซ่อนรูป ก็ว่า.	กินรูป ว. มีลักษณะให้เห็นขนาดย่อมกว่าตัวจริง, ใหญ่ดูเป็นเล็ก, ซ่อนรูป ก็ว่า.
กินแรง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-รอ-เรือ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาเปรียบผู้อื่นในการทํางานหรือในการเลี้ยงชีพ; หนักแรง, ต้องใช้แรงมาก.	กินแรง ก. เอาเปรียบผู้อื่นในการทํางานหรือในการเลี้ยงชีพ; หนักแรง, ต้องใช้แรงมาก.
กินลม เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ลอ-ลิง-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ต้านลม, รับลม, เช่น ว่าวกินลม ใบเรือกินลม.	กินลม ก. ต้านลม, รับลม, เช่น ว่าวกินลม ใบเรือกินลม.
กินลมกินแล้ง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ลอ-ลิง-มอ-ม้า-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่ได้ประโยชน์อะไรเลย.	กินลมกินแล้ง (สำ) ก. ไม่ได้ประโยชน์อะไรเลย.
กินล้างกินผลาญ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-หยิง	เป็นคำกริยา หมายถึง กินครึ่งทิ้งครึ่ง, กินทิ้งกินขว้าง, กินอย่างสุรุ่ยสุร่าย.	กินล้างกินผลาญ ก. กินครึ่งทิ้งครึ่ง, กินทิ้งกินขว้าง, กินอย่างสุรุ่ยสุร่าย.
กินลึก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีเล่ห์ลึกซึ้ง.	กินลึก ว. มีเล่ห์ลึกซึ้ง.
กินเลี้ยง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง กินอาหารร่วมกันหลายคนเพื่อสังสรรค์กันเป็นต้น.	กินเลี้ยง ก. กินอาหารร่วมกันหลายคนเพื่อสังสรรค์กันเป็นต้น.
กินเวลา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง เปลืองเวลา, ใช้เวลามาก.	กินเวลา ก. เปลืองเวลา, ใช้เวลามาก.
กินเศษกินเลย เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-สอ-สา-ลา-สอ-รือ-สี-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง กินกําไร, ยักเอาเพียงบางส่วนที่มีจํานวนเล็กน้อยไว้, ยักเอาส่วนที่เหลือไว้เป็นของตน, เอาเพียงบางส่วนไว้เป็นของตน.	กินเศษกินเลย (สำ) ก. กินกําไร, ยักเอาเพียงบางส่วนที่มีจํานวนเล็กน้อยไว้, ยักเอาส่วนที่เหลือไว้เป็นของตน, เอาเพียงบางส่วนไว้เป็นของตน.
กินส้อม เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สอ-เสือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง กินอาหารด้วยส้อม.	กินส้อม ก. กินอาหารด้วยส้อม.
กินสั่ง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง กินมากผิดปรกติเมื่อถึงคราวจะตาย, โดยปริยายหมายความถึงกินจุเกินควร.	กินสั่ง ก. กินมากผิดปรกติเมื่อถึงคราวจะตาย, โดยปริยายหมายความถึงกินจุเกินควร.
กินสำรับ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อำ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง กินอาหารที่เขาจัดมาเป็นสํารับ, ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน หมายถึง กินอาหารอย่างดี.	กินสำรับ ก. กินอาหารที่เขาจัดมาเป็นสํารับ, (สำ) กินอาหารอย่างดี.
กินสินบน เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-บอ-ไบ-ไม้-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง รับเงินหรือสิ่งของต่าง ๆ เป็นต้นเพื่อให้ทำประโยชน์แก่ผู้ให้ในทางมิชอบ.	กินสินบน ก. รับเงินหรือสิ่งของต่าง ๆ เป็นต้นเพื่อให้ทำประโยชน์แก่ผู้ให้ในทางมิชอบ.
กินสี่ถ้วย เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ถอ-ถุง-ไม้-โท-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง กินเลี้ยงในงานมงคล [สี่ถ้วย คือ ขนม ๔ อย่าง อย่างละถ้วย ได้แก่ ไข่กบ (สาคูหรือเมล็ดแมงลัก), นกปล่อย (ลอดช่อง), มะลิลอย (ข้าวตอก), อ้ายตื้อ (ข้าวเหนียว) มีนํ้ากะทิใส่ชามอยู่กลาง].	กินสี่ถ้วย ก. กินเลี้ยงในงานมงคล [สี่ถ้วย คือ ขนม ๔ อย่าง อย่างละถ้วย ได้แก่ ไข่กบ (สาคูหรือเมล็ดแมงลัก), นกปล่อย (ลอดช่อง), มะลิลอย (ข้าวตอก), อ้ายตื้อ (ข้าวเหนียว) มีนํ้ากะทิใส่ชามอยู่กลาง].
กินเส้น เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ชอบกัน, เข้ากันได้, มักใช้ในความปฏิเสธว่า ไม่กินเส้นกัน.	กินเส้น ก. ชอบกัน, เข้ากันได้, มักใช้ในความปฏิเสธว่า ไม่กินเส้นกัน.
กินหน้า, กินหลัง, กินหาง กินหน้า เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา กินหลัง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู กินหาง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลักษณาการของว่าวที่สายซุงบนสั้น เรียกว่า กินหน้า, ที่สายซุงบนยาว เรียกว่า กินหลัง, ที่เสียหางตัวเอง เรียกว่า กินหาง.	กินหน้า, กินหลัง, กินหาง ว. ลักษณาการของว่าวที่สายซุงบนสั้น เรียกว่า กินหน้า, ที่สายซุงบนยาว เรียกว่า กินหลัง, ที่เสียหางตัวเอง เรียกว่า กินหาง.
กินหู้ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ไม้-โท	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ผิดคาด. (มาจากเรื่องแทงหวย ถูกตัวเช้า กินตัวคํ่า).	กินหู้ (ปาก) ก. ผิดคาด. (มาจากเรื่องแทงหวย ถูกตัวเช้า กินตัวคํ่า).
กินเหนียว เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคใต้ เป็นคำกริยา หมายถึง กินเลี้ยงในงานแต่งงาน.	กินเหนียว (ถิ่น–ปักษ์ใต้) ก. กินเลี้ยงในงานแต่งงาน.
กินเหมือนหมู อยู่เหมือนหมา, กินอย่างหมู อยู่อย่างหมา กินเหมือนหมู อยู่เหมือนหมา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา กินอย่างหมู อยู่อย่างหมา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เละเทะไม่มีระเบียบ.	กินเหมือนหมู อยู่เหมือนหมา, กินอย่างหมู อยู่อย่างหมา (สำ) ว. เละเทะไม่มีระเบียบ.
กินเหล็กกินไหล เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ลอ-ลิง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทนต่อความเหน็ดเหนื่อยหรือความเจ็บปวดได้อย่างผิดปรกติ.	กินเหล็กกินไหล (สำ) ว. ทนต่อความเหน็ดเหนื่อยหรือความเจ็บปวดได้อย่างผิดปรกติ.
กินแหนง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง สงสัย, ระแวง, ไม่แน่ใจ, มักใช้เข้าคู่กับคำ แคลงใจ เป็น กินแหนงแคลงใจ.	กินแหนง ก. สงสัย, ระแวง, ไม่แน่ใจ, มักใช้เข้าคู่กับคำ แคลงใจ เป็น กินแหนงแคลงใจ.
กินอยู่กับปาก อยากอยู่กับท้อง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่ ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง รู้ดีอยู่แล้วแสร้งทําเป็นไม่รู้.	กินอยู่กับปาก อยากอยู่กับท้อง (สำ) ก. รู้ดีอยู่แล้วแสร้งทําเป็นไม่รู้.
กินอยู่พูวาย เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก-พอ-พาน-สะ-หระ-อู-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง กินอย่างอิ่มหนําสําราญ.	กินอยู่พูวาย ก. กินอย่างอิ่มหนําสําราญ.
กินเครา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	[–เคฺรา] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนกในวรรณคดี เช่น นกพริกจิกจอกกินเครา. ในวงเล็บ มาจาก สมุทรโฆษคำฉันท์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๘.	กินเครา [–เคฺรา] น. ชื่อนกในวรรณคดี เช่น นกพริกจิกจอกกินเครา. (สมุทรโฆษ).
กินชัน เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	ดู ชันโรง เขียนว่า ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-งอ-งู.	กินชัน ดู ชันโรง.
กินดิบ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๑	ดูใน กิน เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู.	กินดิบ ๑ ดูใน กิน.
กินดิบ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคใต้ เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกล้วยพันธุ์หนึ่ง.	กินดิบ ๒ (ถิ่น–ปักษ์ใต้) น. ชื่อกล้วยพันธุ์หนึ่ง.
กินนร เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-นอ-หนู-รอ-เรือ	[–นอน] เป็นคำนาม หมายถึง อมนุษย์ในนิยาย มี ๒ ชนิด ชนิดหนึ่งเป็นครึ่งคนครึ่งนก ท่อนบนเป็นคน ท่อนล่างเป็นนก อีกชนิดหนึ่งมีรูปร่างเหมือนคน เมื่อจะไปไหนมาไหน ก็ใส่ปีกใส่หางบินไป.	กินนร [–นอน] น. อมนุษย์ในนิยาย มี ๒ ชนิด ชนิดหนึ่งเป็นครึ่งคนครึ่งนก ท่อนบนเป็นคน ท่อนล่างเป็นนก อีกชนิดหนึ่งมีรูปร่างเหมือนคน เมื่อจะไปไหนมาไหน ก็ใส่ปีกใส่หางบินไป.
กินนรเก็บบัว เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-นอ-หนู-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกลบทชนิดหนึ่ง ตัวอย่างว่า ฉิใจฉะใจกระไรสมร หวังสวาทปลิดสวาทบําราศจร ตัดอาลัยตัดอาวรณ์ให้นอนเดียว.	กินนรเก็บบัว น. ชื่อกลบทชนิดหนึ่ง ตัวอย่างว่า ฉิใจฉะใจกระไรสมร หวังสวาทปลิดสวาทบําราศจร ตัดอาลัยตัดอาวรณ์ให้นอนเดียว.
กินนรฟ้อนโอ่ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-นอ-หนู-รอ-เรือ-ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-โอ-ออ-อ่าง-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อท่าละครชนิดหนึ่ง.	กินนรฟ้อนโอ่ น. ชื่อท่าละครชนิดหนึ่ง.
กินนรรำ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-นอ-หนู-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อท่าละครชนิดหนึ่ง; ชื่อเพลงปี่พาทย์ชนิดหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจาก ประชุมบทละครดึกดำบรรพ์ ฉบับหลวง พ.ศ. ๒๔๖๗; ชื่อกลบทชนิดหนึ่งตัวอย่างว่า ชะจิตใจไฉนนางระคางเขิน ปะพบพักตร์จะทักทายชม้ายเมิน ละเลิงเหลือจะเชื้อเชิญเผอิญอาย.	กินนรรำ น. ชื่อท่าละครชนิดหนึ่ง; ชื่อเพลงปี่พาทย์ชนิดหนึ่ง. (ดึกดําบรรพ์); ชื่อกลบทชนิดหนึ่งตัวอย่างว่า ชะจิตใจไฉนนางระคางเขิน ปะพบพักตร์จะทักทายชม้ายเมิน ละเลิงเหลือจะเชื้อเชิญเผอิญอาย.
กินนรเลียบถ้ำ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-นอ-หนู-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-ถอ-ถุง-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อท่ารำแม่บทท่าหนึ่ง, กินรินเลียบถ้ำ ก็ว่า.	กินนรเลียบถ้ำ น. ชื่อท่ารำแม่บทท่าหนึ่ง, กินรินเลียบถ้ำ ก็ว่า.
กินปลิง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง นกชนิดหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓.	กินปลิง น. นกชนิดหนึ่ง. (พจน. ๒๔๙๓).
กินปลี เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนกในวงศ์ Nectariniidae ตัวเล็ก ปากยาวโค้งงองุ้มปลายแหลมเล็ก กินแมลง นํ้าหวานในปลีกล้วยและดอกไม้ ในประเทศไทยมีหลายชนิด เช่น กินปลีอกเหลือง (Nectarinia jugularis) กินปลีแก้มสีทับทิม (Anthreptes singalensis).	กินปลี น. ชื่อนกในวงศ์ Nectariniidae ตัวเล็ก ปากยาวโค้งงองุ้มปลายแหลมเล็ก กินแมลง นํ้าหวานในปลีกล้วยและดอกไม้ ในประเทศไทยมีหลายชนิด เช่น กินปลีอกเหลือง (Nectarinia jugularis) กินปลีแก้มสีทับทิม (Anthreptes singalensis).
กินเปี้ยว เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนกกระเต็นชนิด Halcyon chloris ในวงศ์ Alcedinidae ปากแบนข้างสีดําปลายแหลม ลําตัวด้านบนสีนํ้าเงินเขียว คอและใต้ท้องสีขาว หากินในป่าแสม ป่าโกงกาง กินปูเปี้ยวและปลา.	กินเปี้ยว น. ชื่อนกกระเต็นชนิด Halcyon chloris ในวงศ์ Alcedinidae ปากแบนข้างสีดําปลายแหลม ลําตัวด้านบนสีนํ้าเงินเขียว คอและใต้ท้องสีขาว หากินในป่าแสม ป่าโกงกาง กินปูเปี้ยวและปลา.
กินริน, กินรี กินริน เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู กินรี เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	[กินนะริน, กินนะรี] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง กินนรเพศหญิง เช่น ดุจกินรินแน่ง พักตราแพ่งมานุษย์. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ ทานกัณฑ์, กินรีแอ่นกินรากร. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์วนปเวสน์.	กินริน, กินรี [กินนะริน, กินนะรี] (กลอน) น. กินนรเพศหญิง เช่น ดุจกินรินแน่ง พักตราแพ่งมานุษย์. (ม. คำหลวง ทานกัณฑ์), กินรีแอ่นกินรากร. (ม. คำหลวง วนปเวสน์).
กินรินเลียบถ้ำ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-ถอ-ถุง-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อท่ารำแม่บทท่าหนึ่ง, กินนรเลียบถ้ำ ก็ว่า.	กินรินเลียบถ้ำ น. ชื่อท่ารำแม่บทท่าหนึ่ง, กินนรเลียบถ้ำ ก็ว่า.
กิ๊บ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ไม้-ตรี-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ที่หนีบผมทําด้วยโลหะหรือพลาสติกเป็นต้น สําหรับบังคับผมให้อยู่ในลักษณะที่ต้องการหรือเพื่อประดับตกแต่ง.	กิ๊บ น. ที่หนีบผมทําด้วยโลหะหรือพลาสติกเป็นต้น สําหรับบังคับผมให้อยู่ในลักษณะที่ต้องการหรือเพื่อประดับตกแต่ง.
กิมตึ๋ง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อึ-ไม้-จัด-ตะ-วา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเครื่องหมายถ้วยปั้นชนิดหนึ่งที่สั่งมาจากประเทศจีน. ในวงเล็บ มาจากภาษาจีน .	กิมตึ๋ง น. ชื่อเครื่องหมายถ้วยปั้นชนิดหนึ่งที่สั่งมาจากประเทศจีน. (จ.).
กิมิชาติ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง หนอน, หมู่หนอน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	กิมิชาติ (แบบ) น. หนอน, หมู่หนอน. (ป.).
กิมิวิทยา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง วิชาว่าด้วยหนอน.	กิมิวิทยา น. วิชาว่าด้วยหนอน.
กิโมโน เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องแต่งกายประจําชาติญี่ปุ่น เป็นเสื้อยาว หลวม แขนกว้าง มีผ้าคาดเอว, โดยปริยายใช้เรียกเสื้อสตรีที่มีลักษณะเช่นนั้น.	กิโมโน น. เครื่องแต่งกายประจําชาติญี่ปุ่น เป็นเสื้อยาว หลวม แขนกว้าง มีผ้าคาดเอว, โดยปริยายใช้เรียกเสื้อสตรีที่มีลักษณะเช่นนั้น.
กิโยตีน เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องมือประหารชีวิตแบบหนึ่ง ประกอบด้วยใบมีดขนาดใหญ่ ด้านคมมีลักษณะเฉียง เลื่อนลงมาตามร่องเสาให้ตัดคอนักโทษ. ในวงเล็บ มาจากภาษาฝรั่งเศส guillotine เขียนว่า จี-ยู-ไอ-แอล-แอล-โอ-ที-ไอ-เอ็น-อี.	กิโยตีน น. เครื่องมือประหารชีวิตแบบหนึ่ง ประกอบด้วยใบมีดขนาดใหญ่ ด้านคมมีลักษณะเฉียง เลื่อนลงมาตามร่องเสาให้ตัดคอนักโทษ. (ฝ. guillotine).
กิระ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เล่าลือ เช่น คํากิระ หมายความว่า คําเล่าลือ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	กิระ ว. เล่าลือ เช่น คํากิระ หมายความว่า คําเล่าลือ. (ป.).
กิริณี เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ช้างพัง. (โบ เขียนเป็น กิรินี). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	กิริณี น. ช้างพัง. (โบ เขียนเป็น กิรินี). (ป.).
กิรินท เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน	[–ริน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ช้างสําคัญ เช่น อ้าบัดนี้แม่มาเดอรดิน สีพิกากิรินทไกรอาศน กวยนแก้วราชรจนา. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์วนปเวสน์ ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี กรินฺท เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน และมาจากภาษาสันสกฤต กรินฺ เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ ว่า ผู้มีมือคืองวง .	กิรินท [–ริน] (แบบ) น. ช้างสําคัญ เช่น อ้าบัดนี้แม่มาเดอรดิน สีพิกากิรินทไกรอาศน กวยนแก้วราชรจนา. (ม. คำหลวง วนปเวสน์). (ป. กรินฺท; ส. กรินฺ ว่า ผู้มีมือคืองวง).
กิริเนศวร เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-รอ-เรือ	[–เนสวน, –เนด] เป็นคำนาม หมายถึง ช้างสําคัญ เช่น ทรงนั่งกิริเนศวรโจมทอง. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ ทานกัณฑ์.	กิริเนศวร [–เนสวน, –เนด] น. ช้างสําคัญ เช่น ทรงนั่งกิริเนศวรโจมทอง. (ม. คำหลวง ทานกัณฑ์).
กิริยา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง การกระทํา; อาการที่แสดงออกมาด้วยกาย, มารยาท, บางทีใช้ในอาการที่ดี เช่น มีกิริยา หมายความว่า มีกิริยาดี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	กิริยา น. การกระทํา; อาการที่แสดงออกมาด้วยกาย, มารยาท, บางทีใช้ในอาการที่ดี เช่น มีกิริยา หมายความว่า มีกิริยาดี. (ป.).
กิริยาสะท้อน เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง การเคลื่อนไหวอย่างฉับพลันของกล้ามเนื้อที่ไม่อยู่ในอํานาจสั่งงานของสมอง เพื่อตอบสนองสิ่งกระตุ้น เป็นการหลีกเลี่ยงอันตรายหรือสิ่งรบกวน เช่นหดมือเมื่อถูกของร้อน.	กิริยาสะท้อน น. การเคลื่อนไหวอย่างฉับพลันของกล้ามเนื้อที่ไม่อยู่ในอํานาจสั่งงานของสมอง เพื่อตอบสนองสิ่งกระตุ้น เป็นการหลีกเลี่ยงอันตรายหรือสิ่งรบกวน เช่นหดมือเมื่อถูกของร้อน.
กิเลน เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์ในนิยายจีน, ตามตําราของจีนว่า หัวเป็นมังกร มีเขาอ่อน ๑ เขา ตัวเป็นกวาง ตีนมีกีบเหมือนม้า หางเป็นพวง.	กิเลน น. ชื่อสัตว์ในนิยายจีน, ตามตําราของจีนว่า หัวเป็นมังกร มีเขาอ่อน ๑ เขา ตัวเป็นกวาง ตีนมีกีบเหมือนม้า หางเป็นพวง.
กิเลส, กิเลส– กิเลส เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สอ-เสือ กิเลส– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สอ-เสือ	[–เหฺลด, –เหฺลดสะ–] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องทําใจให้เศร้าหมอง ได้แก่ โลภ โกรธ หลง เช่น ยังตัดกิเลสไม่ได้ กิเลสหนา; กิริยามารยาท ในคําว่า กิเลสหยาบ.	กิเลส, กิเลส– [–เหฺลด, –เหฺลดสะ–] น. เครื่องทําใจให้เศร้าหมอง ได้แก่ โลภ โกรธ หลง เช่น ยังตัดกิเลสไม่ได้ กิเลสหนา; กิริยามารยาท ในคําว่า กิเลสหยาบ.
กิเลสมาร เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สอ-เสือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง กิเลสซึ่งนับเป็นมารอย่างหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี . ในวงเล็บ ดู มาร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	กิเลสมาร น. กิเลสซึ่งนับเป็นมารอย่างหนึ่ง. (ป.). (ดู มาร).
กิโล, กิโล– กิโล เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง กิโล– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง	เป็นคําประกอบข้างหน้าหน่วยมาตราเมตริก หมายความว่า พัน เช่น กิโลเมตร กิโลกรัม. ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องชั่ง เช่น กิโลนี้ไม่เที่ยง; คำเรียกสั้น ๆ ของกิโลกรัมและกิโลเมตร.	กิโล, กิโล– เป็นคําประกอบข้างหน้าหน่วยมาตราเมตริก หมายความว่า พัน เช่น กิโลเมตร กิโลกรัม. (ปาก) น. เครื่องชั่ง เช่น กิโลนี้ไม่เที่ยง; คำเรียกสั้น ๆ ของกิโลกรัมและกิโลเมตร.
กิโลกรัม เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมาตราชั่งนํ้าหนัก เท่ากับ ๑,๐๐๐ กรัม, อักษรย่อว่า กก., ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง เรียกสั้น ๆ ว่า กิโล หรือ โล. ในวงเล็บ มาจากภาษาฝรั่งเศส kilogramme เขียนว่า เค-ไอ-แอล-โอ-จี-อา-เอ-เอ็ม-เอ็ม-อี.	กิโลกรัม น. ชื่อมาตราชั่งนํ้าหนัก เท่ากับ ๑,๐๐๐ กรัม, อักษรย่อว่า กก., (ปาก) เรียกสั้น ๆ ว่า กิโล หรือ โล. (ฝ. kilogramme).
กิโลไซเกิล เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ซอ-โซ่-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง หน่วยวัดความถี่ของกระแสไฟฟ้าสลับหรือคลื่นวิทยุ มีค่าเท่ากับ ๑,๐๐๐ ไซเกิลต่อวินาที, ปัจจุบันใช้ว่า กิโลเฮิรตซ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ kilocycle เขียนว่า เค-ไอ-แอล-โอ-ซี-วาย-ซี-แอล-อี.	กิโลไซเกิล น. หน่วยวัดความถี่ของกระแสไฟฟ้าสลับหรือคลื่นวิทยุ มีค่าเท่ากับ ๑,๐๐๐ ไซเกิลต่อวินาที, ปัจจุบันใช้ว่า กิโลเฮิรตซ์. (อ. kilocycle).
กิโลเมตร เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมาตราวัด เท่ากับ ๑,๐๐๐ เมตร, อักษรย่อว่า กม., ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง เรียกสั้น ๆ ว่า กิโล. ในวงเล็บ มาจากภาษาฝรั่งเศส kilometre เขียนว่า เค-ไอ-แอล-โอ-เอ็ม-อี-ที-อา-อี.	กิโลเมตร น. ชื่อมาตราวัด เท่ากับ ๑,๐๐๐ เมตร, อักษรย่อว่า กม., (ปาก) เรียกสั้น ๆ ว่า กิโล. (ฝ. kilometre).
กิโลลิตร เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมาตราตวง เท่ากับ ๑,๐๐๐ ลิตร หรือ ๑ ลูกบาศก์เมตร, อักษรย่อว่า กล. ในวงเล็บ มาจากภาษาฝรั่งเศส kilolitre เขียนว่า เค-ไอ-แอล-โอ-แอล-ไอ-ที-อา-อี.	กิโลลิตร น. ชื่อมาตราตวง เท่ากับ ๑,๐๐๐ ลิตร หรือ ๑ ลูกบาศก์เมตร, อักษรย่อว่า กล. (ฝ. kilolitre).
กิโลเฮิรตซ์ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-เอ-ฮอ-นก-ฮูก-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-ซอ-โซ่-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง หน่วยวัดความถี่ของกระแสไฟฟ้าสลับหรือคลื่นวิทยุ ใช้สัญลักษณ์ kHz ๑ กิโลเฮิรตซ์ มีค่าเท่ากับ ๑,๐๐๐ เฮิรตซ์ หรือเท่ากับ ๑,๐๐๐ ไซเกิลต่อวินาที. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ kilohertz เขียนว่า เค-ไอ-แอล-โอ-เอช-อี-อา-ที-แซด.	กิโลเฮิรตซ์ น. หน่วยวัดความถี่ของกระแสไฟฟ้าสลับหรือคลื่นวิทยุ ใช้สัญลักษณ์ kHz ๑ กิโลเฮิรตซ์ มีค่าเท่ากับ ๑,๐๐๐ เฮิรตซ์ หรือเท่ากับ ๑,๐๐๐ ไซเกิลต่อวินาที. (อ. kilohertz).
กิโลมกะ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-มอ-ม้า-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[–มะกะ] เป็นคำนาม หมายถึง พังผืด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	กิโลมกะ [–มะกะ] น. พังผืด. (ป.).
กิ่ว เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คอดมาก, เล็กตอนกลาง, เช่น คอกิ่ว ท้องกิ่ว หางกิ่ว; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ หมายถึง คอด.	กิ่ว ว. คอดมาก, เล็กตอนกลาง, เช่น คอกิ่ว ท้องกิ่ว หางกิ่ว; (ถิ่น–พายัพ) คอด.
กิ๋ว ๑, กิ๋ว ๆ กิ๋ว ความหมายที่ ๑ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ไม้-จัด-ตะ-วา-วอ-แหวน กิ๋ว ๆ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ไม้-จัด-ตะ-วา-วอ-แหวน ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงร้องเยาะเย้ย, บางทีทำอาการกระดิกนิ้วชี้ตรงไปที่หน้าผู้ที่ถูกเย้ย, กุ๋ย หรือ กุ๋ย ๆ ก็ว่า.	กิ๋ว ๑, กิ๋ว ๆ ว. เสียงร้องเยาะเย้ย, บางทีทำอาการกระดิกนิ้วชี้ตรงไปที่หน้าผู้ที่ถูกเย้ย, กุ๋ย หรือ กุ๋ย ๆ ก็ว่า.
กิ๋ว เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ไม้-จัด-ตะ-วา-วอ-แหวน ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ขนที่ขึ้นบนไฝดํา, ขนเพชร.	กิ๋ว ๒ (ถิ่น–พายัพ) น. ขนที่ขึ้นบนไฝดํา, ขนเพชร.
กี เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อี	ดู กาบกี้ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท.	กี ดู กาบกี้.
กี่ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องทอผ้า, เครื่องเย็บสมุด; ที่ตั้งพระกลดหรือพระแสงง้าวเป็นต้น.	กี่ ๑ น. เครื่องทอผ้า, เครื่องเย็บสมุด; ที่ตั้งพระกลดหรือพระแสงง้าวเป็นต้น.
กี่กระตุก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องทอผ้าชนิดหนึ่งที่มีสายกระตุกเพื่อให้กระสวยพุ่งไปได้เอง.	กี่กระตุก น. เครื่องทอผ้าชนิดหนึ่งที่มีสายกระตุกเพื่อให้กระสวยพุ่งไปได้เอง.
กี่ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คําประกอบหน้าคําอื่น หมายความว่า เท่าไร เช่น กี่วัน กี่บาท, ใช้ตามหลังคําว่า ไม่ เป็น ไม่กี่ หมายความว่า ไม่มาก ไม่หลาย เช่น ไม่กี่วัน ไม่กี่บาท. (โบ ว่า ขี หรือ ขี่).	กี่ ๒ ว. คําประกอบหน้าคําอื่น หมายความว่า เท่าไร เช่น กี่วัน กี่บาท, ใช้ตามหลังคําว่า ไม่ เป็น ไม่กี่ หมายความว่า ไม่มาก ไม่หลาย เช่น ไม่กี่วัน ไม่กี่บาท. (โบ ว่า ขี หรือ ขี่).
กี่มากน้อย เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-นอ-หนู-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เท่าไร.	กี่มากน้อย ว. เท่าไร.
กี้, กี๊ กี้ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท กี๊ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ไม้-ตรี	เป็นคำนาม หมายถึง เวลาที่ล่วงไปหยก ๆ, มักใช้ประกอบกับคํา เมื่อ เมื่อแต่ หรือ เมื่อตะ เป็น เมื่อกี้ เมื่อแต่กี้ เมื่อตะกี้ หรือ เมื่อกี๊ เมื่อแต่กี๊ เมื่อตะกี๊.	กี้, กี๊ น. เวลาที่ล่วงไปหยก ๆ, มักใช้ประกอบกับคํา เมื่อ เมื่อแต่ หรือ เมื่อตะ เป็น เมื่อกี้ เมื่อแต่กี้ เมื่อตะกี้ หรือ เมื่อกี๊ เมื่อแต่กี๊ เมื่อตะกี๊.
กี๋ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ไม้-จัด-ตะ-วา	เป็นคำนาม หมายถึง ฐานสําหรับรองสิ่งของหรือสำหรับนั่ง ทําด้วยวัตถุต่าง ๆ มีรูปต่าง ๆ กัน เช่น กี๋รองแจกัน กี๋รองกระถางต้นไม้; ภาชนะมีรูปต่าง ๆ สําหรับใส่เครื่องนํ้าชาแบบจีน เช่น กี๋ญวน.	กี๋ น. ฐานสําหรับรองสิ่งของหรือสำหรับนั่ง ทําด้วยวัตถุต่าง ๆ มีรูปต่าง ๆ กัน เช่น กี๋รองแจกัน กี๋รองกระถางต้นไม้; ภาชนะมีรูปต่าง ๆ สําหรับใส่เครื่องนํ้าชาแบบจีน เช่น กี๋ญวน.
กีฏ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ตอ-ปะ-ตัก	[กีตะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง แมลง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี กีฏ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ตอ-ปะ-ตัก ว่า ตั๊กแตน .	กีฏ– [กีตะ–] (แบบ) น. แมลง. (ป. กีฏ ว่า ตั๊กแตน).
กีฏวิทยา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ตอ-ปะ-ตัก-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง วิชาว่าด้วยแมลง. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ entomology เขียนว่า อี-เอ็น-ที-โอ-เอ็ม-โอ-แอล-โอ-จี-วาย.	กีฏวิทยา น. วิชาว่าด้วยแมลง. (อ. entomology).
กีด เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง กั้น, ขวาง, เกะกะ.	กีด ก. กั้น, ขวาง, เกะกะ.
กีดกัน เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง กันไม่ให้ทําได้โดยสะดวก.	กีดกัน ก. กันไม่ให้ทําได้โดยสะดวก.
กีดกั้น เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ขัดขวางไว้.	กีดกั้น ก. ขัดขวางไว้.
กีดขวาง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-ขอ-ไข่-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ขวางกั้นไว้, ขวางเกะกะ.	กีดขวาง ก. ขวางกั้นไว้, ขวางเกะกะ.
กีดหน้าขวางตา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง เกะกะขัดขวางทําให้เขาไม่สะดวกใจ.	กีดหน้าขวางตา ก. เกะกะขัดขวางทําให้เขาไม่สะดวกใจ.
กีตาร์ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องดีดชนิดหนึ่ง รูปคล้ายซอฝรั่ง มี ๖ สาย ใช้มือดีด. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ guitar เขียนว่า จี-ยู-ไอ-ที-เอ-อา.	กีตาร์ น. เครื่องดีดชนิดหนึ่ง รูปคล้ายซอฝรั่ง มี ๖ สาย ใช้มือดีด. (อ. guitar).
กีบ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง เล็บเท้าสัตว์บางชนิดในพวกกินหญ้าอย่างม้าและวัว.	กีบ ๑ น. เล็บเท้าสัตว์บางชนิดในพวกกินหญ้าอย่างม้าและวัว.
กีบ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหน่วยเงินตราของลาว.	กีบ ๒ น. ชื่อหน่วยเงินตราของลาว.
กีบแรด เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-แอ-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเฟินชนิด Angiopteris evecta Hoffm. ในวงศ์ Marattiaceae ทางใบยาวแยกแขนง ที่โคนก้านใบมีส่วนคล้ายกีบแรดหรือกีบม้ากํากับอยู่ ใช้ทํายาได้, ว่านกีบแรด หรือ ว่านกีบม้า ก็เรียก.	กีบแรด น. ชื่อเฟินชนิด Angiopteris evecta Hoffm. ในวงศ์ Marattiaceae ทางใบยาวแยกแขนง ที่โคนก้านใบมีส่วนคล้ายกีบแรดหรือกีบม้ากํากับอยู่ ใช้ทํายาได้, ว่านกีบแรด หรือ ว่านกีบม้า ก็เรียก.
กีรติ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[กีระติ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง เกียรติ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	กีรติ [กีระติ] (แบบ) น. เกียรติ. (ส.).
กีฬา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ลอ-จุ-ลา-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง กิจกรรมหรือการเล่นเพื่อความสนุกเพลิดเพลิน เพื่อความแข็งแรงของร่างกาย หรือเพื่อผ่อนคลายความเคร่งเครียดทางจิต. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี . ในวงเล็บ ดู กรีฑา เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อา.	กีฬา น. กิจกรรมหรือการเล่นเพื่อความสนุกเพลิดเพลิน เพื่อความแข็งแรงของร่างกาย หรือเพื่อผ่อนคลายความเคร่งเครียดทางจิต. (ป.). (ดู กรีฑา).
กึก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงของแข็ง ๆ กระทบกัน; ทันที เช่น หยุดกึก; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง หมายถึง ดังก้อง เช่น กึกฟ้าหล้าหล่มธรณี. ในวงเล็บ มาจาก สมุทรโฆษคำฉันท์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๘.	กึก ว. เสียงของแข็ง ๆ กระทบกัน; ทันที เช่น หยุดกึก; (กลอน) ดังก้อง เช่น กึกฟ้าหล้าหล่มธรณี. (สมุทรโฆษ).
กึกก้อง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่-กอ-ไก่-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ดังสนั่น, ดังมาก.	กึกก้อง ว. ดังสนั่น, ดังมาก.
กึกกัก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังเช่นนั้น, ติด ๆ ขัด ๆ.	กึกกัก ว. เสียงดังเช่นนั้น, ติด ๆ ขัด ๆ.
กึกกือ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่-กอ-ไก่-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใช้เข้าคู่กับคํา พิลึก ว่า พิลึกกึกกือ หมายความว่า แปลกประหลาดมาก, ผิดปรกติมาก, ชอบกลมาก.	กึกกือ ว. ใช้เข้าคู่กับคํา พิลึก ว่า พิลึกกึกกือ หมายความว่า แปลกประหลาดมาก, ผิดปรกติมาก, ชอบกลมาก.
กึง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อึ-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังเช่นนั้น, ดังก้อง.	กึง ว. เสียงดังเช่นนั้น, ดังก้อง.
กึงกัง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อึ-งอ-งู-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังอย่างล้อเกวียนกระทบพื้นที่แข็ง.	กึงกัง ว. เสียงดังอย่างล้อเกวียนกระทบพื้นที่แข็ง.
กึ่ง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ครึ่ง.	กึ่ง ว. ครึ่ง.
กึ่งกลาง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใจกลาง, ตรงกลาง.	กึ่งกลาง ว. ใจกลาง, ตรงกลาง.
กึ่งราชการ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ใช่ทางราชการแท้.	กึ่งราชการ ว. ไม่ใช่ทางราชการแท้.
กึ๋น เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อึ-ไม้-จัด-ตะ-วา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง กระเพาะที่ ๒ ของสัตว์ประเภทสัตว์ปีก มีหน้าที่ย่อยอาหารต่อจากกระเพาะที่ ๑ ประกอบด้วยผนังที่มีกล้ามเนื้อหนาและเหนียวสําหรับบดอาหาร โดยมีหินก้อนเล็ก ๆ ที่กลืนเข้าไปเป็นเครื่องช่วย.	กึ๋น น. กระเพาะที่ ๒ ของสัตว์ประเภทสัตว์ปีก มีหน้าที่ย่อยอาหารต่อจากกระเพาะที่ ๑ ประกอบด้วยผนังที่มีกล้ามเนื้อหนาและเหนียวสําหรับบดอาหาร โดยมีหินก้อนเล็ก ๆ ที่กลืนเข้าไปเป็นเครื่องช่วย.
กุ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง สร้างให้เป็นเรื่องเป็นข่าวขึ้นโดยไม่มีมูล.	กุ ๑ ก. สร้างให้เป็นเรื่องเป็นข่าวขึ้นโดยไม่มีมูล.
กุ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกล้วยพันธุ์หนึ่ง, กล้วยสั้น ก็เรียก.	กุ ๒ น. ชื่อกล้วยพันธุ์หนึ่ง, กล้วยสั้น ก็เรียก.
กุ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ ความหมายที่ ๓	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง กรุ เช่น กุกดดดาน คือ กรุกระดาน. ในวงเล็บ มาจาก ประชุมจารึกสยาม ภาคที่ จารึกสุโขทัย, ศาสตราจารย์ ยอช เซเดส์ ชำระและแปล ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๗.	กุ ๓ (โบ) ก. กรุ เช่น กุกดดดาน คือ กรุกระดาน. (จารึกสยาม).
กุก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงของแข็ง ๆ กระทบกัน. เป็นคำกริยา หมายถึง กิริยาที่หนูร้องดังเช่นนั้น เรียกว่า หนูกุก. เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องดักหนูเป็นหีบมีกระดานหก มีลูกกลิ้ง เมื่อหนูเข้าไปเหยียบกระดานหก ลูกกลิ้งจะกลิ้งมาปิดช่อง แล้วหนูจะกระโดดเข้าไปยังอีกที่หนึ่ง และถูกขังอยู่ในนั้น; เสียงส่งท้ายการขันของนกเขาหลวง ซึ่งอาจมีได้ถึง ๓ กุก.	กุก ว. เสียงของแข็ง ๆ กระทบกัน. ก. กิริยาที่หนูร้องดังเช่นนั้น เรียกว่า หนูกุก. น. เครื่องดักหนูเป็นหีบมีกระดานหก มีลูกกลิ้ง เมื่อหนูเข้าไปเหยียบกระดานหก ลูกกลิ้งจะกลิ้งมาปิดช่อง แล้วหนูจะกระโดดเข้าไปยังอีกที่หนึ่ง และถูกขังอยู่ในนั้น; เสียงส่งท้ายการขันของนกเขาหลวง ซึ่งอาจมีได้ถึง ๓ กุก.
กุ๊ก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ไม้-ตรี-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนกชนิดหนึ่งในจําพวกนกเค้า เรียกว่า นกกุ๊ก. ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓.	กุ๊ก ๑ น. ชื่อนกชนิดหนึ่งในจําพวกนกเค้า เรียกว่า นกกุ๊ก. (พจน. ๒๔๙๓).
กุ๊ก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ไม้-ตรี-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง คนทำอาหารในโรงแรมหรือภัตตาคารเป็นต้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ cook เขียนว่า ซี-โอ-โอ-เค.	กุ๊ก ๒ น. คนทำอาหารในโรงแรมหรือภัตตาคารเป็นต้น. (อ. cook).
กุ๊ก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ไม้-ตรี-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๓	ดู อ้อยช้าง เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู (๑).	กุ๊ก ๓ ดู อ้อยช้าง (๑).
กุกกัก, กุก ๆ กัก ๆ กุกกัก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่ กุก ๆ กัก ๆ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่ ไม้-ยะ-มก กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กึกกัก, ติด ๆ ขัด ๆ, ไม่สะดวก; เสียงดังเช่นนั้น.	กุกกัก, กุก ๆ กัก ๆ ว. กึกกัก, ติด ๆ ขัด ๆ, ไม่สะดวก; เสียงดังเช่นนั้น.
กุ๊กกิ๊ก, กุ๊ก ๆ กิ๊ก ๆ กุ๊กกิ๊ก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ไม้-ตรี-กอ-ไก่-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ไม้-ตรี-กอ-ไก่ กุ๊ก ๆ กิ๊ก ๆ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ไม้-ตรี-กอ-ไก่ ไม้-ยะ-มก กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ไม้-ตรี-กอ-ไก่ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำกริยา หมายถึง พูดหรือเล่นกันเงียบ ๆ; ประจบ เช่น ไปกุ๊กกิ๊กกับแม่ไม่นานก็ได้เงินมา.	กุ๊กกิ๊ก, กุ๊ก ๆ กิ๊ก ๆ ก. พูดหรือเล่นกันเงียบ ๆ; ประจบ เช่น ไปกุ๊กกิ๊กกับแม่ไม่นานก็ได้เงินมา.
กุกกุฏ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ตอ-ปะ-ตัก	[–กุตะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ไก่, ไก่ป่า, เช่น กุกกุฏสังวัจฉร (ปีระกา). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	กุกกุฏ– [–กุตะ–] (แบบ) น. ไก่, ไก่ป่า, เช่น กุกกุฏสังวัจฉร (ปีระกา). (ป.).
กุกกุร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ	[–กุระ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง สุนัข, ลูกสุนัข, เช่น กุกกุร สังวัจฉร (ปีจอ). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	กุกกุร– [–กุระ–] (แบบ) น. สุนัข, ลูกสุนัข, เช่น กุกกุร สังวัจฉร (ปีจอ). (ป.).
กุกขี้หมู เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู	ดู รักหมู เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู ที่ รัก เขียนว่า รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑.	กุกขี้หมู ดู รักหมู ที่ รัก ๑.
กุกรรม เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป หมายถึง น การชั่ว, การไม่ดี. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี กุกมฺม เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า.	กุกรรม (แบบ) น การชั่ว, การไม่ดี. (ส.; ป. กุกมฺม).
กุก่อง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง รุ่งเรือง, สุกใส, เช่น กุก่องกนกมี. ในวงเล็บ มาจาก สมุทรโฆษคำฉันท์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๘.	กุก่อง (โบ) ว. รุ่งเรือง, สุกใส, เช่น กุก่องกนกมี. (สมุทรโฆษ).
กุกะ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ขรุขระ เช่น ทั้งนํ้าใจก็ดื้อดันดุกุกะไม่คิดกลัว. ในวงเล็บ มาจาก มหาเวสสันดรชาดก ในวงเล็บ แบบเรียน กัณฑ์ชูชก.	กุกะ ว. ขรุขระ เช่น ทั้งนํ้าใจก็ดื้อดันดุกุกะไม่คิดกลัว. (ม. ร่ายยาว ชูชก).
กุกะมะเทิ่ง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทะลึ่งตึงตัง.	กุกะมะเทิ่ง ว. ทะลึ่งตึงตัง.
กุกุธภัณฑ์ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทง-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด	[กุกุดทะ–] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง กกุธภัณฑ์.	กุกุธภัณฑ์ [กุกุดทะ–] (โบ) น. กกุธภัณฑ์.
กุ้ง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์นํ้าไม่มีกระดูกสันหลังในชั้น Crustacea อันดับ Decapoda มีหลายวงศ์ หายใจด้วยเหงือก ลําตัวยาว แบนหรือกลม แบ่งเป็นปล้อง ๆ เปลือกที่หุ้มท่อนหัวและอกคลุมมาถึงอกปล้องที่ ๘ ส่วนใหญ่กรีมีลักษณะแบนข้าง ก้ามและขาอยู่ที่ส่วนหัวและอก มี ๑๐ ขา มีทั้งในนํ้าจืดและนํ้าเค็ม มีหลายชนิด เช่น กุ้งก้ามกราม กุ้งก้ามเกลี้ยง กุ้งตะกาด กุ้งตะเข็บ กุ้งนาง กุ้งฝอย กุ้งหลวง กุ้งหัวแข็ง กุ้งหัวโขน.	กุ้ง ๑ น. ชื่อสัตว์นํ้าไม่มีกระดูกสันหลังในชั้น Crustacea อันดับ Decapoda มีหลายวงศ์ หายใจด้วยเหงือก ลําตัวยาว แบนหรือกลม แบ่งเป็นปล้อง ๆ เปลือกที่หุ้มท่อนหัวและอกคลุมมาถึงอกปล้องที่ ๘ ส่วนใหญ่กรีมีลักษณะแบนข้าง ก้ามและขาอยู่ที่ส่วนหัวและอก มี ๑๐ ขา มีทั้งในนํ้าจืดและนํ้าเค็ม มีหลายชนิด เช่น กุ้งก้ามกราม กุ้งก้ามเกลี้ยง กุ้งตะกาด กุ้งตะเข็บ กุ้งนาง กุ้งฝอย กุ้งหลวง กุ้งหัวแข็ง กุ้งหัวโขน.
กุ้งดีด, กุ้งดีดขัน กุ้งดีด เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก กุ้งดีดขัน เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-ขอ-ไข่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกุ้งขนาดเล็กหลายชนิดหลายสกุล เช่น สกุล Alpheus ในวงศ์ Alpheidae มีก้ามใหญ่ ๒ ข้าง โดยมีก้ามข้างหนึ่งโตกว่า สามารถงับก้ามทําให้เกิดเสียงดังโดยเฉพาะเมื่อกระทบขันเสียงจะดังยิ่งขึ้น จึงได้ชื่อว่า กุ้งดีดขัน พบอาศัยหลบซ่อนอยู่ตามซอกวัสดุต่าง ๆ ริมฝั่งทั้งในนํ้าเค็มและนํ้ากร่อย ยกเว้นชนิด Alpheus microrhynchus ที่พบอยู่ในนํ้าจืดด้วย, กระเตาะ ก็เรียก.	กุ้งดีด, กุ้งดีดขัน น. ชื่อกุ้งขนาดเล็กหลายชนิดหลายสกุล เช่น สกุล Alpheus ในวงศ์ Alpheidae มีก้ามใหญ่ ๒ ข้าง โดยมีก้ามข้างหนึ่งโตกว่า สามารถงับก้ามทําให้เกิดเสียงดังโดยเฉพาะเมื่อกระทบขันเสียงจะดังยิ่งขึ้น จึงได้ชื่อว่า กุ้งดีดขัน พบอาศัยหลบซ่อนอยู่ตามซอกวัสดุต่าง ๆ ริมฝั่งทั้งในนํ้าเค็มและนํ้ากร่อย ยกเว้นชนิด Alpheus microrhynchus ที่พบอยู่ในนํ้าจืดด้วย, กระเตาะ ก็เรียก.
กุ้งนาง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง กุ้งก้ามกรามเพศเมียลำตัวและก้ามมีขนาดเล็กกว่าเพศผู้เสมอเมื่อมีอายุเท่ากัน.	กุ้งนาง น. กุ้งก้ามกรามเพศเมียลำตัวและก้ามมีขนาดเล็กกว่าเพศผู้เสมอเมื่อมีอายุเท่ากัน.
กุ้งฝอย เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-ฝอ-ฝา-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกุ้งตัวเล็ก ๆ มีหลายชนิด ที่พบในทะเล คือ ชนิด Penaeopsis avirostris ในวงศ์ Penaeidae ที่พบในนํ้าจืด คือ สกุล Caridina และ สกุล Atyopsis ในวงศ์ Atyidae และชนิด Macrobrachium lanchesteri ในวงศ์ Palaemonidae.	กุ้งฝอย น. ชื่อกุ้งตัวเล็ก ๆ มีหลายชนิด ที่พบในทะเล คือ ชนิด Penaeopsis avirostris ในวงศ์ Penaeidae ที่พบในนํ้าจืด คือ สกุล Caridina และ สกุล Atyopsis ในวงศ์ Atyidae และชนิด Macrobrachium lanchesteri ในวงศ์ Palaemonidae.
กุ้งฟัด เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง กุ้งแห้งที่เอาเปลือกออก.	กุ้งฟัด น. กุ้งแห้งที่เอาเปลือกออก.
กุ้งมังกร เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-กอ-ไก่-รอ-เรือ	ดู หัวโขน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-โอ-ขอ-ไข่-นอ-หนู ความหมายที่ ๓.	กุ้งมังกร ดู หัวโขน ๓.
กุ้งไม้ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง กุ้งที่ปอกเปลือกเสียบไม้ตากแห้ง.	กุ้งไม้ น. กุ้งที่ปอกเปลือกเสียบไม้ตากแห้ง.
กุ้งส้ม เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-สอ-เสือ-ไม้-โท-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ของกินชนิดหนึ่งทําด้วยกุ้ง ใช้หมักด้วยข้าวสุก เกลือ และกระเทียม.	กุ้งส้ม น. ของกินชนิดหนึ่งทําด้วยกุ้ง ใช้หมักด้วยข้าวสุก เกลือ และกระเทียม.
กุ้งหนามใหญ่ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-เอก	ดู หัวโขน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-โอ-ขอ-ไข่-นอ-หนู ความหมายที่ ๓.	กุ้งหนามใหญ่ ดู หัวโขน ๓.
กุ้งหลวง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-งอ-งู	ดู ก้ามกราม เขียนว่า กอ-ไก่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า.	กุ้งหลวง ดู ก้ามกราม.
กุ้งเหลือง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกุ้งทะเลชนิด Penaeus latisulcatus ในวงศ์ Penaeidae ขนาดเล็กกว่ากุ้งกุลาดํา ลําตัวสีเหลืองปนนํ้าตาล ขอบของส่วนท้องสีม่วง แพนหางสีฟ้า, กุ้งเหลืองหางฟ้า ก็เรียก.	กุ้งเหลือง น. ชื่อกุ้งทะเลชนิด Penaeus latisulcatus ในวงศ์ Penaeidae ขนาดเล็กกว่ากุ้งกุลาดํา ลําตัวสีเหลืองปนนํ้าตาล ขอบของส่วนท้องสีม่วง แพนหางสีฟ้า, กุ้งเหลืองหางฟ้า ก็เรียก.
กุ้งเหลืองหางฟ้า เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	ดู กุ้งเหลือง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู.	กุ้งเหลืองหางฟ้า ดู กุ้งเหลือง.
กุ้งแห เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกุ้งขนาดกลางชนิด Macrobrachium equidens ในวงศ์ Palaemonidae ก้ามมีปื้นสีเข้ม อาศัยอยู่ในย่านน้ำกร่อย พบบ้างในน้ำจืดหรือชายทะเล.	กุ้งแห น. ชื่อกุ้งขนาดกลางชนิด Macrobrachium equidens ในวงศ์ Palaemonidae ก้ามมีปื้นสีเข้ม อาศัยอยู่ในย่านน้ำกร่อย พบบ้างในน้ำจืดหรือชายทะเล.
กุ้งแห้ง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง กุ้งทะเลที่ตากแห้ง, โดยปริยายหมายความว่า ผอมมาก.	กุ้งแห้ง น. กุ้งทะเลที่ตากแห้ง, โดยปริยายหมายความว่า ผอมมาก.
กุ้ง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โกงน้อย ๆ, ใช้แก่หลังว่า หลังกุ้ง คือ หลังโกงน้อย ๆ.	กุ้ง ๒ ว. โกงน้อย ๆ, ใช้แก่หลังว่า หลังกุ้ง คือ หลังโกงน้อย ๆ.
กุ้งเต้น เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์หลายชนิดในวงศ์ Talitridae, Hyalidae และ Acanthogammaridae เป็นต้น ลักษณะคล้ายกุ้ง ลําตัวมีขนาดเล็ก ยาว ๐.๕–๑๕.๐ มิลลิเมตร ตัวแบนทางข้าง หัวไม่มีปลอก อกปล้องแรกรวมกับหัว อกที่เหลือมี ๗ ปล้อง ท้องมี ๖ ปล้อง รยางค์ ๒ คู่แรกอยู่ติดกับหัวโตกว่าคู่อื่น บางคู่ปลายคล้ายก้ามหนีบ รยางค์ที่อกถัดมามี ๕ คู่ รยางค์ท้องมี ๖ คู่ ๓ คู่สุดท้ายสั้นแข็งใช้สําหรับดีด จึงดีดได้เก่ง อาศัยอยู่ตามฝั่งนํ้าหรือที่ชื้นแฉะ ชนิดที่พบบ่อยตามชายทะเลฝั่งตะวันออกของไทย ได้แก่ Orchestia floresiana.	กุ้งเต้น น. ชื่อสัตว์หลายชนิดในวงศ์ Talitridae, Hyalidae และ Acanthogammaridae เป็นต้น ลักษณะคล้ายกุ้ง ลําตัวมีขนาดเล็ก ยาว ๐.๕–๑๕.๐ มิลลิเมตร ตัวแบนทางข้าง หัวไม่มีปลอก อกปล้องแรกรวมกับหัว อกที่เหลือมี ๗ ปล้อง ท้องมี ๖ ปล้อง รยางค์ ๒ คู่แรกอยู่ติดกับหัวโตกว่าคู่อื่น บางคู่ปลายคล้ายก้ามหนีบ รยางค์ที่อกถัดมามี ๕ คู่ รยางค์ท้องมี ๖ คู่ ๓ คู่สุดท้ายสั้นแข็งใช้สําหรับดีด จึงดีดได้เก่ง อาศัยอยู่ตามฝั่งนํ้าหรือที่ชื้นแฉะ ชนิดที่พบบ่อยตามชายทะเลฝั่งตะวันออกของไทย ได้แก่ Orchestia floresiana.
กุ้งยิง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ฝีหัวเล็ก ๆ ซึ่งเกิดจากการอักเสบที่ต่อมขอบตา.	กุ้งยิง น. ฝีหัวเล็ก ๆ ซึ่งเกิดจากการอักเสบที่ต่อมขอบตา.
กุงอน เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-ออ-อ่าง-นอ-หนู	[–งอน] เป็นคำนาม หมายถึง นกช้อนหอย เช่น มีกุโงกกุงานและกุงอน. ในวงเล็บ มาจาก สมุทรโฆษคำฉันท์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๘.	กุงอน [–งอน] น. นกช้อนหอย เช่น มีกุโงกกุงานและกุงอน. (สมุทรโฆษ).
กุงาน เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ห่าน, ใช้หมายความถึง นกยูง ก็มี เช่น แพนกุงานกระพือ. ในวงเล็บ มาจาก สมุทรโฆษคำฉันท์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๘, กลางคชเทอดแพน กุงาน ง่าคว้าง. ในวงเล็บ มาจาก ลิลิตพยุหยาตรา ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ.	กุงาน น. ห่าน, ใช้หมายความถึง นกยูง ก็มี เช่น แพนกุงานกระพือ. (สมุทรโฆษ), กลางคชเทอดแพน กุงาน ง่าคว้าง. (ลิลิตพยุหยาตรา).
กุโงก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-โอ-งอ-งู-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง นกยูง, กระโงก ก็ใช้. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร โกฺงก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-งอ-งู-กอ-ไก่.	กุโงก น. นกยูง, กระโงก ก็ใช้. (ข. โกฺงก).
กุจี เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-จอ-จาน-สะ-หระ-อี	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง หญิงค่อม เช่น ทฤษฎีกุจีจิตจํานง. ในวงเล็บ มาจาก สูตรธนูคำฉันท์ จากวชิรญาณรายเดือน ปีที่ ๒๐ ตอนที่ ๗๔ และ ๗๕.	กุจี (แบบ) น. หญิงค่อม เช่น ทฤษฎีกุจีจิตจํานง. (สุธน).
กุญแจ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-แอ-จอ-จาน	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องสําหรับใส่ประตูหน้าต่างเป็นต้น เพื่อยึดหรือสลักไม่ให้เปิดเข้าออกได้ เวลากดหรือไขออก มีเสียงลั่นดังกริ๊ก มีลูกไข เรียกว่า ลูกกุญแจ, ประแจ ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต กุญฺจิกา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา ว่า ลูกดาล, เทียบมลายู กุญจี .	กุญแจ น. เครื่องสําหรับใส่ประตูหน้าต่างเป็นต้น เพื่อยึดหรือสลักไม่ให้เปิดเข้าออกได้ เวลากดหรือไขออก มีเสียงลั่นดังกริ๊ก มีลูกไข เรียกว่า ลูกกุญแจ, ประแจ ก็เรียก. (ป., ส. กุญฺจิกา ว่า ลูกดาล, เทียบมลายู กุญจี).
กุญแจกล เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-แอ-จอ-จาน-กอ-ไก่-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง กุญแจที่เปิดโดยใช้รหัส.	กุญแจกล น. กุญแจที่เปิดโดยใช้รหัส.
กุญแจประจำหลัก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-แอ-จอ-จาน-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-จอ-จาน-สะ-หระ-อำ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง กุญแจเสียง.	กุญแจประจำหลัก น. กุญแจเสียง.
กุญแจปากตาย เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-แอ-จอ-จาน-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องมือโลหะชนิดหนึ่ง รูปร่างตอนปลายทั้ง ๒ ข้างคล้ายก้ามปู มีขนาดปากตายตัว ใช้สําหรับขันหรือคลายนอตเป็นต้น.	กุญแจปากตาย น. เครื่องมือโลหะชนิดหนึ่ง รูปร่างตอนปลายทั้ง ๒ ข้างคล้ายก้ามปู มีขนาดปากตายตัว ใช้สําหรับขันหรือคลายนอตเป็นต้น.
กุญแจผี เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-แอ-จอ-จาน-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ลูกกุญแจหรือเส้นลวดเป็นต้นที่ทําขึ้นสําหรับไขกุญแจ มักใช้เพื่อการทุจริต.	กุญแจผี น. ลูกกุญแจหรือเส้นลวดเป็นต้นที่ทําขึ้นสําหรับไขกุญแจ มักใช้เพื่อการทุจริต.
กุญแจมือ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-แอ-จอ-จาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ห่วงเหล็กมีกุญแจไข สําหรับเจ้าหน้าที่ใช้ใส่ข้อมือผู้ต้องหา.	กุญแจมือ น. ห่วงเหล็กมีกุญแจไข สําหรับเจ้าหน้าที่ใช้ใส่ข้อมือผู้ต้องหา.
กุญแจรหัส เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-แอ-จอ-จาน-รอ-เรือ-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ	เป็นคำนาม หมายถึง กุญแจที่ใช้ระบบสัญลักษณ์; สมุดประมวลรหัส เพื่อใช้เข้ารหัสและถอดรหัส บรรจุข้อความที่เข้ารหัสไว้ด้านหนึ่งและข้อความที่ถอดรหัสแล้วไว้อีกด้านหนึ่ง.	กุญแจรหัส น. กุญแจที่ใช้ระบบสัญลักษณ์; สมุดประมวลรหัส เพื่อใช้เข้ารหัสและถอดรหัส บรรจุข้อความที่เข้ารหัสไว้ด้านหนึ่งและข้อความที่ถอดรหัสแล้วไว้อีกด้านหนึ่ง.
กุญแจเลื่อน เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-แอ-จอ-จาน-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องมือโลหะชนิดหนึ่ง มีส่วนประกอบสําหรับเลื่อนเพื่อปรับขนาดปากได้ ใช้สําหรับขันหรือคลายนอตเป็นต้น.	กุญแจเลื่อน น. เครื่องมือโลหะชนิดหนึ่ง มีส่วนประกอบสําหรับเลื่อนเพื่อปรับขนาดปากได้ ใช้สําหรับขันหรือคลายนอตเป็นต้น.
กุญแจเสียง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-แอ-จอ-จาน-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องหมายอย่างหนึ่งที่ใช้ในการบันทึกเสียงดนตรีสากล เขียนไว้ตอนหน้าของบรรทัด ๕ เส้นเพื่อกําหนดระดับเสียงของตัวโน้ต, กุญแจประจําหลัก ก็เรียก. ในวงเล็บ รูปภาพ กุญแจเสียง.	กุญแจเสียง น. เครื่องหมายอย่างหนึ่งที่ใช้ในการบันทึกเสียงดนตรีสากล เขียนไว้ตอนหน้าของบรรทัด ๕ เส้นเพื่อกําหนดระดับเสียงของตัวโน้ต, กุญแจประจําหลัก ก็เรียก. (รูปภาพ กุญแจเสียง).
กุญแจแหวน เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-แอ-จอ-จาน-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-นอ-หนู	[–แหฺวน] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องมือโลหะชนิดหนึ่ง ตอนปลายทั้ง ๒ ข้างมีลักษณะคล้ายแหวน ขอบเหลี่ยม มีขนาดตายตัว ใช้สําหรับขันหรือคลายนอตเป็นต้น.	กุญแจแหวน [–แหฺวน] น. เครื่องมือโลหะชนิดหนึ่ง ตอนปลายทั้ง ๒ ข้างมีลักษณะคล้ายแหวน ขอบเหลี่ยม มีขนาดตายตัว ใช้สําหรับขันหรือคลายนอตเป็นต้น.
กุญชร เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-ชอ-ช้าง-รอ-เรือ	[กุนชอน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ช้าง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	กุญชร [กุนชอน] (แบบ) น. ช้าง. (ป.).
กุฎ, กุฎา กุฎ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ดอ-ชะ-ดา กุฎา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ดอ-ชะ-ดา-สะ-หระ-อา	[กุด, กุดา] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง ยอด เช่น มัชฌิมากุฎาประมาณ. ในวงเล็บ มาจาก สมุทรโฆษคำฉันท์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๘ ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต กูฏ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ตอ-ปะ-ตัก.	กุฎ, กุฎา [กุด, กุดา] (กลอน) น. ยอด เช่น มัชฌิมากุฎาประมาณ. (สมุทรโฆษ). (ป., ส. กูฏ).
กุฎาคาร เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ดอ-ชะ-ดา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง เรือนยอดเช่นปราสาท เช่น ธก็แต่งกุฎาคาร ปราสาท. (ลอ.).	กุฎาคาร น. เรือนยอดเช่นปราสาท เช่น ธก็แต่งกุฎาคาร ปราสาท. (ลอ.).
กุฎาธาร เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ดอ-ชะ-ดา-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ยอด เช่น กุฎาธารธาษตรี. (ยอพระเกียรติ ร. ๒).	กุฎาธาร น. ยอด เช่น กุฎาธารธาษตรี. (ยอพระเกียรติ ร. ๒).
กุฎี เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ดอ-ชะ-ดา-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง กระท่อมที่อยู่ของนักบวช เช่น พระภิกษุ, เรือนหรือตึกสําหรับพระภิกษุสามเณรอยู่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต กุฏิ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อิ.	กุฎี น. กระท่อมที่อยู่ของนักบวช เช่น พระภิกษุ, เรือนหรือตึกสําหรับพระภิกษุสามเณรอยู่. (ป., ส. กุฏิ).
กุฎุมพี เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ดอ-ชะ-ดา-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-พอ-พาน-สะ-หระ-อี	ดู กระฎุมพี เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ดอ-ชะ-ดา-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-พอ-พาน-สะ-หระ-อี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี กุฏุมฺพิก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-พิน-ทุ-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่ และมาจากภาษาสันสกฤต กุฏุมฺพินฺ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-พิน-ทุ-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ.	กุฎุมพี ดู กระฎุมพี. (ป. กุฏุมฺพิก; ส. กุฏุมฺพินฺ).
กุฏฐัง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ตอ-ปะ-ตัก-ถอ-ถาน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง โรคเรื้อนซึ่งทําให้อวัยวะเช่นมือและเท้ากุดเหี้ยนไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	กุฏฐัง น. โรคเรื้อนซึ่งทําให้อวัยวะเช่นมือและเท้ากุดเหี้ยนไป. (ป.).
กุฏไต เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ตอ-เต่า	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง เสื้อชนิดหนึ่ง เช่น ห่มกุฏไตขอหง้า, โกตไต ก็ว่า เช่น ห่มโกตไตอวดอ้าง. ในวงเล็บ มาจาก โคลงพยุหยาตราเพชรพวง เจ้าพระยาพระคลัง (หน) แต่ง ฉบับ โรงพิมพ์วัชรินทรบริษัท ร.ศ. ๑๑๕ หรือโรงพิมพ์ ไท พ.ศ. ๒๔๕๗ ในวงเล็บ เทียบ ภาษาอิหร่าน และ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ ตุรกี เขียนว่า ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อี ว่า เสื้อกั๊กสําหรับทหาร .	กุฏไต (แบบ) น. เสื้อชนิดหนึ่ง เช่น ห่มกุฏไตขอหง้า, โกตไต ก็ว่า เช่น ห่มโกตไตอวดอ้าง. (พยุหยาตรา). (เทียบอิหร่าน และ ตุรกี ว่า เสื้อกั๊กสําหรับทหาร).
กุฏิ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อิ ความหมายที่ ๑	[กุด, กุดติ, กุติ] เป็นคำนาม หมายถึง เรือนหรือตึกสําหรับพระภิกษุสามเณรอยู่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	กุฏิ ๑ [กุด, กุดติ, กุติ] น. เรือนหรือตึกสําหรับพระภิกษุสามเณรอยู่. (ป., ส.).
กุฏิ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อิ ความหมายที่ ๒	[กุด] เป็นคำนาม หมายถึง ที่บรรจุศพที่ก่ออิฐถือปูนเป็นหลัง ๆ; เรือนที่ทําให้นกขุนทองนอน. ในวงเล็บ เทียบ ภาษาทมิฬ กูฏุ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อุ ว่า รังนก .	กุฏิ ๒ [กุด] น. ที่บรรจุศพที่ก่ออิฐถือปูนเป็นหลัง ๆ; เรือนที่ทําให้นกขุนทองนอน. (เทียบทมิฬ กูฏุ ว่า รังนก).
กุณฑ์ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ไฟ เช่น เกิดกุณฑ์วุ่นวายทั้งเวียงชัย. ในวงเล็บ มาจาก อิเหนา พระราชนิพนธ์ ในรัชกาลที่ ๒ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๔ ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	กุณฑ์ น. ไฟ เช่น เกิดกุณฑ์วุ่นวายทั้งเวียงชัย. (อิเหนา). (ส.).
กุณฑล เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ลอ-ลิง	[–ทน] เป็นคำนาม หมายถึง ตุ้มหู. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	กุณฑล [–ทน] น. ตุ้มหู. (ป., ส.).
กุณฑี เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อี	[–ที] เป็นคำนาม หมายถึง คนที, หม้อนํ้า, หม้อนํ้ามีหู, เต้านํ้า, เช่น พลูกัดชลกุณฑี ลูกไม้. ในวงเล็บ มาจาก แบบเรียนกวีนิพนธ์ โลกนิติคำโคลง ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	กุณฑี [–ที] น. คนที, หม้อนํ้า, หม้อนํ้ามีหู, เต้านํ้า, เช่น พลูกัดชลกุณฑี ลูกไม้. (โลกนิติ). (ป., ส.).
กุณโฑ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน-สะ-หระ-โอ-ทอ-มน-โท	[–โท] เป็นคำนาม หมายถึง คนโท, หม้อนํ้า.	กุณโฑ [–โท] น. คนโท, หม้อนํ้า.
กุณาล เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	[–นาน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง นกดุเหว่า เช่น การวิกระวังวน กุณาล. ในวงเล็บ มาจาก สมุทรโฆษคำฉันท์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๘ ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	กุณาล [–นาน] (แบบ) น. นกดุเหว่า เช่น การวิกระวังวน กุณาล. (สมุทรโฆษ). (ป., ส.).
กุณิ, กุณี กุณิ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ กุณี เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง คนง่อย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ; กระเช้า เช่น แลมีมือกุํกุณีแลขอขุดธงง ก็ท่องยงงไพรกันดาร เอามูลผลาหารในพนาลี. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์วนปเวสน์.	กุณิ, กุณี น. คนง่อย. (ป., ส.); กระเช้า เช่น แลมีมือกุํกุณีแลขอขุดธงง ก็ท่องยงงไพรกันดาร เอามูลผลาหารในพนาลี. (ม. คำหลวง วนปเวสน์).
กุด เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ตัด ในคําว่า กุดหัว ว่า ตัดหัว. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ด้วนสั้นหรือเหี้ยนเข้าไป เช่น ยอดกุด นิ้วกุด หางกุด. ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน เป็นคำนาม หมายถึง บึง, ลํานํ้าที่ปลายด้วน.	กุด ก. ตัด ในคําว่า กุดหัว ว่า ตัดหัว. ว. ด้วนสั้นหรือเหี้ยนเข้าไป เช่น ยอดกุด นิ้วกุด หางกุด. (ถิ่น–อีสาน) น. บึง, ลํานํ้าที่ปลายด้วน.
กุดัง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง โรงเก็บสินค้าหรือสิ่งของเป็นต้น, โกดัง ก็เรียก; เรียกรถบรรทุกขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งว่า รถกุดัง. ในวงเล็บ มาจากภาษามลายู gudang เขียนว่า จี-ยู-ดี-เอ-เอ็น-จี ว่า โรงงาน, โรงเก็บของ, ร้านขายของ .	กุดัง (ปาก) น. โรงเก็บสินค้าหรือสิ่งของเป็นต้น, โกดัง ก็เรียก; เรียกรถบรรทุกขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งว่า รถกุดัง. (ม. gudang ว่า โรงงาน, โรงเก็บของ, ร้านขายของ).
กุดั่น เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ทองแกมแก้ว คือ เครื่องประดับเพชรพลอยหรือกระจก เช่น ลายปั้นกุดั่น คือ ลายปั้นปิดทองประดับกระจก, โกศกุดั่น คือ โกศทําด้วยไม้จําหลักปิดทอง ประดับกระจก; ชื่อลายเป็นดอกไม้ ๔ กลีบรวมกันอยู่เป็นพืด, ถ้าแยกอยู่ห่าง ๆ เรียกว่า ประจํายาม.	กุดั่น น. ทองแกมแก้ว คือ เครื่องประดับเพชรพลอยหรือกระจก เช่น ลายปั้นกุดั่น คือ ลายปั้นปิดทองประดับกระจก, โกศกุดั่น คือ โกศทําด้วยไม้จําหลักปิดทอง ประดับกระจก; ชื่อลายเป็นดอกไม้ ๔ กลีบรวมกันอยู่เป็นพืด, ถ้าแยกอยู่ห่าง ๆ เรียกว่า ประจํายาม.
กุดา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป หมายถึง ใช้เป็นสร้อยคําของ กุฎี เช่น สู่กุฎีกุดาสวรรค์. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์มัทรี.	กุดา (แบบ) ใช้เป็นสร้อยคําของ กุฎี เช่น สู่กุฎีกุดาสวรรค์. (ม. คำหลวง มัทรี).
กุทัณฑ์ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง เกาทัณฑ์, ธนู.	กุทัณฑ์ น. เกาทัณฑ์, ธนู.
กุน เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปีที่ ๑๒ ของรอบปีนักษัตร มีหมูเป็นเครื่องหมาย.	กุน น. ชื่อปีที่ ๑๒ ของรอบปีนักษัตร มีหมูเป็นเครื่องหมาย.
กุ๊น เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ไม้-ตรี-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ขลิบเย็บหุ้มริมผ้าหรือของอื่น ๆ ใช้แถบผ้าย้วยหรือเฉลียงเย็บหุ้ม ๒ ข้างเม้มเข้าเป็นตะเข็บกลมบ้างแบนบ้าง มักใช้ที่คอเสื้อหรือชายเสื้อเป็นต้น.	กุ๊น ก. ขลิบเย็บหุ้มริมผ้าหรือของอื่น ๆ ใช้แถบผ้าย้วยหรือเฉลียงเย็บหุ้ม ๒ ข้างเม้มเข้าเป็นตะเข็บกลมบ้างแบนบ้าง มักใช้ที่คอเสื้อหรือชายเสื้อเป็นต้น.
กุนเชียง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ไส้กรอกอย่างจีน.	กุนเชียง น. ไส้กรอกอย่างจีน.
กุนที เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี	[กุนนะที] เป็นคำนาม หมายถึง แม่นํ้าน้อย ๆ, แม่นํ้าเล็ก ๆ, เช่น แตกเป็นนิเทศกุนทีน้อย ๆ. ในวงเล็บ มาจาก มหาเวสสันดรชาดก ในวงเล็บ แบบเรียน กัณฑ์กุมาร ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี กุนฺนที เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-พิน-ทุ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี และมาจากภาษาสันสกฤต กุนที เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี กุ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ = น้อย + นที เขียนว่า นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี = แม่นํ้า .	กุนที [กุนนะที] น. แม่นํ้าน้อย ๆ, แม่นํ้าเล็ก ๆ, เช่น แตกเป็นนิเทศกุนทีน้อย ๆ. (ม. ร่ายยาว กุมาร). (ป. กุนฺนที; ส. กุนที, กุ = น้อย + นที = แม่นํ้า).
กุโนกามอ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นปัตตานี เป็นคำนาม หมายถึง ต้นคนทีเขมา. ในวงเล็บ ดู คนทีเขมา เขียนว่า คอ-ควาย-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา ที่ คนที เขียนว่า คอ-ควาย-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๒.	กุโนกามอ (ถิ่น–ปัตตานี) น. ต้นคนทีเขมา. (ดู คนทีเขมา ที่ คนที ๒).
กุบ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ซองหนังชนิดหนึ่ง เมื่อตัดทองคําใบชิ้นสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ สอดในกระดาษแก้วหนาแผ่นเล็กซ้อนกันเป็นตั้งแล้วใส่ในซองหนังนั้น ตีซองแผ่ทองคำให้บางออกไป; ชาวภาคพายัพบางถิ่นและพวกเงี้ยวเรียกหมวกชนิดต่าง ๆ ว่า กุบ; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคใต้ หมายถึง กลัก, กล่อง.	กุบ น. ซองหนังชนิดหนึ่ง เมื่อตัดทองคําใบชิ้นสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ สอดในกระดาษแก้วหนาแผ่นเล็กซ้อนกันเป็นตั้งแล้วใส่ในซองหนังนั้น ตีซองแผ่ทองคำให้บางออกไป; ชาวภาคพายัพบางถิ่นและพวกเงี้ยวเรียกหมวกชนิดต่าง ๆ ว่า กุบ; (ถิ่น–ปักษ์ใต้) กลัก, กล่อง.
กุบกับ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังเช่นนั้น.	กุบกับ ว. เสียงดังเช่นนั้น.
กุม เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาอุ้งมือปิด ป้อง กัน หรือ จับไว้ เช่น กุมขมับ กุมมือ กุมดาบ; คุม เช่น กุมตัว กุมสติ กุมอํานาจ.	กุม ก. เอาอุ้งมือปิด ป้อง กัน หรือ จับไว้ เช่น กุมขมับ กุมมือ กุมดาบ; คุม เช่น กุมตัว กุมสติ กุมอํานาจ.
กุมลัคน์ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-คอ-ควาย-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในโหราศาสตร์ เป็นคำกริยา หมายถึง ลักษณาการที่ดาวพระเคราะห์อยู่ประจำในเรือนเดียวกับลัคน์ เรียกว่า กุมลัคน์.	กุมลัคน์ (โหร) ก. ลักษณาการที่ดาวพระเคราะห์อยู่ประจำในเรือนเดียวกับลัคน์ เรียกว่า กุมลัคน์.
กุ่ม เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นในสกุล Crateva วงศ์ Capparidaceae ใบเป็นใบประกอบมีใบย่อย ๓ ใบ ดอกเป็นช่อ กลีบดอกสีขาวแล้วกลายเป็นสีเหลือง ผลกลมหรือรูปไข่ ผิวนอกแข็งและสาก ๆ สีเขียวนวล เช่น กุ่มบก [C. adansonii DC. subsp. trifoliata (Roxb.) Jacobs] กุ่มนํ้า [C. magna (Lour.) DC. และ C. religiosa Forst.f.].	กุ่ม น. ชื่อไม้ต้นในสกุล Crateva วงศ์ Capparidaceae ใบเป็นใบประกอบมีใบย่อย ๓ ใบ ดอกเป็นช่อ กลีบดอกสีขาวแล้วกลายเป็นสีเหลือง ผลกลมหรือรูปไข่ ผิวนอกแข็งและสาก ๆ สีเขียวนวล เช่น กุ่มบก [C. adansonii DC. subsp. trifoliata (Roxb.) Jacobs] กุ่มนํ้า [C. magna (Lour.) DC. และ C. religiosa Forst.f.].
กุมฝอย เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-ฝอ-ฝา-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ขยะ, เศษของที่ทิ้งแล้ว, คุมฝอย หรือ มูลฝอย ก็ว่า.	กุมฝอย น. ขยะ, เศษของที่ทิ้งแล้ว, คุมฝอย หรือ มูลฝอย ก็ว่า.
กุมภ–, กุมภ์ กุมภ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-พอ-สำ-เพา กุมภ์ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-พอ-สำ-เพา-ทัน-ทะ-คาด	[กุมพะ–] เป็นคำนาม หมายถึง หม้อ; ชื่อกลุ่มดาวรูปหม้อ เรียกว่า ราศีกุมภ์ เป็นราศีที่ ๑๐ ในจักรราศี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	กุมภ–, กุมภ์ [กุมพะ–] น. หม้อ; ชื่อกลุ่มดาวรูปหม้อ เรียกว่า ราศีกุมภ์ เป็นราศีที่ ๑๐ ในจักรราศี. (ป.).
กุมภการ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-พอ-สำ-เพา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ช่างหม้อ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	กุมภการ น. ช่างหม้อ. (ป.).
กุมภาพันธ์ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเดือนที่ ๒ ตามสุริยคติ ซึ่งเริ่มต้นด้วยเดือนมกราคม มี ๒๘ หรือ ๒๙ วัน, ในวงเล็บ เป็นคำที่เลิกใช้แล้ว หมายถึง ชื่อเดือนที่ ๑๑ ตามสุริยคติ ซึ่งเริ่มด้วยเดือนเมษายน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี กุมฺภ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-พิน-ทุ-พอ-สำ-เพา = หม้อ + อาพนฺธ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทง = ผูก = เดือนที่อาทิตย์มาสู่ราศีกุมภ์ .	กุมภาพันธ์ น. ชื่อเดือนที่ ๒ ตามสุริยคติ ซึ่งเริ่มต้นด้วยเดือนมกราคม มี ๒๘ หรือ ๒๙ วัน, (เลิก) ชื่อเดือนที่ ๑๑ ตามสุริยคติ ซึ่งเริ่มด้วยเดือนเมษายน. (ป. กุมฺภ = หม้อ + อาพนฺธ = ผูก = เดือนที่อาทิตย์มาสู่ราศีกุมภ์).
กุมภนิยา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-พอ-สำ-เพา-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อพิธีชุบศรพรหมาสตร์ของอินทรชิตในเรื่องรามเกียรติ์.	กุมภนิยา น. ชื่อพิธีชุบศรพรหมาสตร์ของอินทรชิตในเรื่องรามเกียรติ์.
กุมภัณฑ–, กุมภัณฑ์ กุมภัณฑ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท กุมภัณฑ์ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด	[–พันทะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ยักษ์ เช่น หนึ่งท่าทานพกุมภัณฑ์คันธอสูร โสรจสินธุสมบูรณ์ ณ สระ (สมุทรโฆษ); ฟักเขียว เช่น ป่าเอลาลุอลาพุกุมภัณฑอคร้าวอนันต์. ในวงเล็บ มาจาก สมุทรโฆษคำฉันท์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๘.	กุมภัณฑ–, กุมภัณฑ์ [–พันทะ–] น. ยักษ์ เช่น หนึ่งท่าทานพกุมภัณฑ์คันธอสูร โสรจสินธุสมบูรณ์ ณ สระ (สมุทรโฆษ); ฟักเขียว เช่น ป่าเอลาลุอลาพุกุมภัณฑอคร้าวอนันต์. (สมุทรโฆษ).
กุมภัณฑยักษ์ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ลมกุมารอย่างหนึ่งมีอาการคล้ายบาดทะยัก ผู้ที่เป็นลมนี้ตาจะช้อนสูง หน้าเขียว มือกํา เท้างอ หลังแอ่น กัดฟัน. ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในแพทยศาสตร์ .	กุมภัณฑยักษ์ น. ลมกุมารอย่างหนึ่งมีอาการคล้ายบาดทะยัก ผู้ที่เป็นลมนี้ตาจะช้อนสูง หน้าเขียว มือกํา เท้างอ หลังแอ่น กัดฟัน. (แพทย์).
กุมภา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง จระเข้ เช่น ตัวกูหลงอยู่ด้วยกุมภา จะเสื่อมเสียวิชาที่เรียนรู้. ในวงเล็บ มาจาก พระราชนิพนธ์บทละครเรื่องไกรทอง สมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพ พิมพ์ทูลเกล้าฯ ถวาย พ.ศ. ๒๔๕๖.	กุมภา (กลอน) น. จระเข้ เช่น ตัวกูหลงอยู่ด้วยกุมภา จะเสื่อมเสียวิชาที่เรียนรู้. (ไกรทอง).
กุมภิล, กุมภีล์ กุมภิล เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง กุมภีล์ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อี-ลอ-ลิง-ทัน-ทะ-คาด	[กุมพิน, –พี] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง จระเข้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี กุมฺภีล เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-พิน-ทุ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อี-ลอ-ลิง และมาจากภาษาสันสกฤต กุมฺภีร เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-พิน-ทุ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อี-รอ-เรือ.	กุมภิล, กุมภีล์ [กุมพิน, –พี] (แบบ) น. จระเข้. (ป. กุมฺภีล; ส. กุมฺภีร).
กุมเหง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ข่มเหง, รังแก, ใช้กําลังหรืออํานาจทําให้เดือดร้อน, คุมเหง ก็ว่า.	กุมเหง (ปาก) ก. ข่มเหง, รังแก, ใช้กําลังหรืออํานาจทําให้เดือดร้อน, คุมเหง ก็ว่า.
กุมาร เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[–มาน] เป็นคำนาม หมายถึง เด็กชาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต กุมาร เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ ว่า เด็กชาย, ลูกหลวง ; ชื่อกัณฑ์ที่ ๘ แห่งมหาเวสสันดรชาดก.	กุมาร [–มาน] น. เด็กชาย. (ป., ส. กุมาร ว่า เด็กชาย, ลูกหลวง); ชื่อกัณฑ์ที่ ๘ แห่งมหาเวสสันดรชาดก.
กุมารลฬิตา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ลอ-ลิง-ลอ-จุ-ลา-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	[กุมาระละลิตา] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อฉันท์วรรณพฤติแบบหนึ่ง กําหนดด้วย ๒ คณะ คือ ช คณะ และ ส คณะ และเติมครุข้างท้ายอีก ๑ คำ หรือ ๑ พยางค์ จึงมีบาทละ ๗ คำ หรือ ๗ พยางค์ (ตามแบบว่า กุมารลฬิตาชฺสฺคา) ตัวอย่างว่า อนึ่งนุชมีจิต สนิทกรุณะเปรมปรี ดิสวามิมะนะภักดี ภิบาลบมิอนาทร. (ชุมนุมตำรากลอน).	กุมารลฬิตา [กุมาระละลิตา] น. ชื่อฉันท์วรรณพฤติแบบหนึ่ง กําหนดด้วย ๒ คณะ คือ ช คณะ และ ส คณะ และเติมครุข้างท้ายอีก ๑ คำ หรือ ๑ พยางค์ จึงมีบาทละ ๗ คำ หรือ ๗ พยางค์ (ตามแบบว่า กุมารลฬิตาชฺสฺคา) ตัวอย่างว่า อนึ่งนุชมีจิต สนิทกรุณะเปรมปรี ดิสวามิมะนะภักดี ภิบาลบมิอนาทร. (ชุมนุมตำรากลอน).
กุมารา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง กุมาร, เด็กชาย, เช่น เมื่อนั้น พระไชยเชษฐ์ความแสนเสนหา พยายามตามปลอบกุมารา อนิจจาปลื้มใจไม่ดูดี. (ไชยเชษฐ์), (ป.; เป็นคำสรรพนาม หมายถึง กุมาร ว่า เด็กชาย, ลูกหลวง).	กุมารา (กลอน) น. กุมาร, เด็กชาย, เช่น เมื่อนั้น พระไชยเชษฐ์ความแสนเสนหา พยายามตามปลอบกุมารา อนิจจาปลื้มใจไม่ดูดี. (ไชยเชษฐ์), (ป.; ส. กุมาร ว่า เด็กชาย, ลูกหลวง).
กุมารี เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง เด็กหญิง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	กุมารี น. เด็กหญิง. (ป., ส.).
กุมุท เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน	[กุมุด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง บัว, บัวขาว, บัวสาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ; เลขนับจํานวนสูงเท่ากับ ๑๐,๐๐๐,๐๐๐ ยกกําลัง ๑๕ หรือ ๑ มี ๐ ตามหลัง ๑๐๕ ตัว.	กุมุท [กุมุด] (แบบ) น. บัว, บัวขาว, บัวสาย. (ป., ส.); เลขนับจํานวนสูงเท่ากับ ๑๐,๐๐๐,๐๐๐ ยกกําลัง ๑๕ หรือ ๑ มี ๐ ตามหลัง ๑๐๕ ตัว.
กุย เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์เคี้ยวเอื้องชนิด Saiga tatarica ในวงศ์ Bovidae มีถิ่นกําเนิดในแถบไซบีเรียตอนใต้ มองโกเลียตะวันตก และจีนตะวันตกเฉียงเหนือ เขามีราคาแพง ใช้ทํายาได้.	กุย ๑ น. ชื่อสัตว์เคี้ยวเอื้องชนิด Saiga tatarica ในวงศ์ Bovidae มีถิ่นกําเนิดในแถบไซบีเรียตอนใต้ มองโกเลียตะวันตก และจีนตะวันตกเฉียงเหนือ เขามีราคาแพง ใช้ทํายาได้.
กุย เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชาวป่าพวกหนึ่งคล้ายพวกมูเซอ.	กุย ๒ น. ชาวป่าพวกหนึ่งคล้ายพวกมูเซอ.
กุย เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๓	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง หมัด, กําปั้น, มักใช้เข้าคู่กับคํา ลูก ว่า ลูกกุย เช่น เตรียมลูกกุยมาทั่วที่ตัวดี. ในวงเล็บ มาจาก หนังสือบทเสภา เรื่องขุนช้างขุนแผน ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐-๖๑.	กุย ๓ (ถิ่น–พายัพ) น. หมัด, กําปั้น, มักใช้เข้าคู่กับคํา ลูก ว่า ลูกกุย เช่น เตรียมลูกกุยมาทั่วที่ตัวดี. (ขุนช้างขุนแผน).
กุ๊ย เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ไม้-ตรี-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง คนเลว, คนโซ. ในวงเล็บ มาจากภาษาจีน กุ๊ย เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ไม้-ตรี-ยอ-ยัก ว่า ผี .	กุ๊ย น. คนเลว, คนโซ. (จ. กุ๊ย ว่า ผี).
กุ๋ย, กุ๋ย ๆ กุ๋ย เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ไม้-จัด-ตะ-วา-ยอ-ยัก กุ๋ย ๆ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ไม้-จัด-ตะ-วา-ยอ-ยัก ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงร้องเยาะเย้ย, บางทีทำอาการกระดิกนิ้วชี้ตรงไปที่หน้าผู้ที่ถูกเย้ย, กิ๋ว หรือ กิ๋ว ๆ ก็ว่า.	กุ๋ย, กุ๋ย ๆ ว. เสียงร้องเยาะเย้ย, บางทีทำอาการกระดิกนิ้วชี้ตรงไปที่หน้าผู้ที่ถูกเย้ย, กิ๋ว หรือ กิ๋ว ๆ ก็ว่า.
กุยช่าย เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ยอ-ยัก-ชอ-ช้าง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Allium tuberosum Roxb. ในวงศ์ Alliaceae คล้ายต้นหอมหรือกระเทียม ใบแบน กลิ่นฉุน กินได้ นําเข้ามาปลูกเพื่อเป็นอาหาร, พายัพเรียก หอมแป้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาจีน .	กุยช่าย น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Allium tuberosum Roxb. ในวงศ์ Alliaceae คล้ายต้นหอมหรือกระเทียม ใบแบน กลิ่นฉุน กินได้ นําเข้ามาปลูกเพื่อเป็นอาหาร, พายัพเรียก หอมแป้น. (จ.).
กุยเฮง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-ฮอ-นก-ฮูก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เสื้อแบบจีนชนิดหนึ่ง คอกลม ผ่าอกตลอด ติดกระดุม มีกระเป๋าด้านล่างข้างละกระเป๋า. ในวงเล็บ มาจากภาษาจีน .	กุยเฮง น. เสื้อแบบจีนชนิดหนึ่ง คอกลม ผ่าอกตลอด ติดกระดุม มีกระเป๋าด้านล่างข้างละกระเป๋า. (จ.).
กุรระ, กุรุระ กุรระ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ กุรุระ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	[กุระระ, กุรุระ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง นกเขา, แปลว่า เหยี่ยว ก็มี เช่น แม่กุรร์จาปน้อยหาย แลนา. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ ทานกัณฑ์ ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต กุรร เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-รอ-เรือ.	กุรระ, กุรุระ [กุระระ, กุรุระ] (แบบ) น. นกเขา, แปลว่า เหยี่ยว ก็มี เช่น แม่กุรร์จาปน้อยหาย แลนา. (ม. คำหลวง ทานกัณฑ์). (ป., ส. กุรร).
กุระ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคใต้ เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดกลางชนิด Sapium indicum Willd. ในวงศ์ Euphorbiaceae ขึ้นตามที่ลุ่มนํ้าขังและริมคลองนํ้ากร่อย ทุกส่วนมียางขาว ผลกลม แก่จัดแยกออกเป็น ๓ ซีก, สมอทะเล ก็เรียก.	กุระ (ถิ่น–ปักษ์ใต้) น. ชื่อไม้ต้นขนาดกลางชนิด Sapium indicum Willd. ในวงศ์ Euphorbiaceae ขึ้นตามที่ลุ่มนํ้าขังและริมคลองนํ้ากร่อย ทุกส่วนมียางขาว ผลกลม แก่จัดแยกออกเป็น ๓ ซีก, สมอทะเล ก็เรียก.
กุรุง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง กรุง เช่น จากกุรุงสาวถีกับสงฆ์ ห้าร้อยหย่อนองค์ อดิเรกประดับบริพาร. ในวงเล็บ มาจาก บุณโณวาทคำฉันท์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๖.	กุรุง (โบ) น. กรุง เช่น จากกุรุงสาวถีกับสงฆ์ ห้าร้อยหย่อนองค์ อดิเรกประดับบริพาร. (บุณโณวาท).
กุรุพินท์ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ทับทิม, เขียนเป็น กรพินธุ์ ก็มี เช่น ดยรดาษแก้วกรพินธุ์. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์มหาราช ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต กุรุวินฺทุ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ ว่า แก้วทับทิม .	กุรุพินท์ น. ทับทิม, เขียนเป็น กรพินธุ์ ก็มี เช่น ดยรดาษแก้วกรพินธุ์. (ม. คำหลวง มหาราช). (ส. กุรุวินฺทุ ว่า แก้วทับทิม).
กุรุส เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ	เป็นคำนาม หมายถึง มาตรานับจำนวน เท่ากับ ๑๒ โหล หรือ ๑๔๔. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ gross เขียนว่า จี-อา-โอ-เอส-เอส.	กุรุส น. มาตรานับจำนวน เท่ากับ ๑๒ โหล หรือ ๑๔๔. (อ. gross).
กุเรา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลาทะเลและนํ้ากร่อยหลายชนิดใน ๒ สกุล คือ สกุล Eleutheronema และ Polynemus วงศ์ Polynemidae ครีบอกตอนล่างมีก้านครีบแยกออกจากกันเป็นเส้นยาวรวม ๓–๗ เส้น แล้วแต่ชนิด ลําตัวและครีบสีเทาอมเงิน เช่น ชนิด E. tetradactylum, P. sextarius, กุเลา ก็เรียก.	กุเรา น. ชื่อปลาทะเลและนํ้ากร่อยหลายชนิดใน ๒ สกุล คือ สกุล Eleutheronema และ Polynemus วงศ์ Polynemidae ครีบอกตอนล่างมีก้านครีบแยกออกจากกันเป็นเส้นยาวรวม ๓–๗ เส้น แล้วแต่ชนิด ลําตัวและครีบสีเทาอมเงิน เช่น ชนิด E. tetradactylum, P. sextarius, กุเลา ก็เรียก.
กุล ๑, กุล– กุล ความหมายที่ ๑ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง กุล– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง	[กุน, กุนละ–, กุละ–] เป็นคำนาม หมายถึง ตระกูล, สกุล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	กุล ๑, กุล– [กุน, กุนละ–, กุละ–] น. ตระกูล, สกุล. (ป., ส.).
กุลทูสก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อู-สอ-เสือ-กอ-ไก่	[กุละทูสก] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ประทุษร้ายต่อตระกูล หมายถึงภิกษุที่ประจบตระกูลต่าง ๆ ด้วยอาการที่ผิดวินัย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	กุลทูสก [กุละทูสก] น. ผู้ประทุษร้ายต่อตระกูล หมายถึงภิกษุที่ประจบตระกูลต่าง ๆ ด้วยอาการที่ผิดวินัย. (ป.).
กุลธิดา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา	[กุนละ–] เป็นคำนาม หมายถึง ลูกหญิงผู้มีตระกูล.	กุลธิดา [กุนละ–] น. ลูกหญิงผู้มีตระกูล.
กุลบดี เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	[กุนละ–] เป็นคำนาม หมายถึง หัวหน้าตระกูล. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	กุลบดี [กุนละ–] น. หัวหน้าตระกูล. (ส.).
กุลบุตร เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[กุนละ–] เป็นคำนาม หมายถึง ลูกชายผู้มีตระกูล.	กุลบุตร [กุนละ–] น. ลูกชายผู้มีตระกูล.
กุลสตรี เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	[กุนละ–] เป็นคำนาม หมายถึง หญิงผู้มีตระกูลและมีความประพฤติดี.	กุลสตรี [กุนละ–] น. หญิงผู้มีตระกูลและมีความประพฤติดี.
กุลสัมพันธ์ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด	[กุนละ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เกี่ยวเนื่องกันทางตระกูล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	กุลสัมพันธ์ [กุนละ–] ว. เกี่ยวเนื่องกันทางตระกูล. (ป.).
กุล เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคใต้ เป็นคำนาม หมายถึง ต้นพิกุล. ในวงเล็บ ดู พิกุล เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง.	กุล ๒ (ถิ่น–ปักษ์ใต้) น. ต้นพิกุล. (ดู พิกุล).
กุลา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อว่าวชนิดหนึ่ง มีรูปร่าง ๕ แฉก หัวแหลม, คู่กับ ว่าวปักเป้า, ว่าวจุฬา ก็เรียก.	กุลา ๑ น. ชื่อว่าวชนิดหนึ่ง มีรูปร่าง ๕ แฉก หัวแหลม, คู่กับ ว่าวปักเป้า, ว่าวจุฬา ก็เรียก.
กุลา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชนชาติต้องสู้และไทยใหญ่, กุหล่า หรือ คุลา ก็ว่า; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ หมายถึง ใช้เรียกชนต่างประเทศ เช่น เรียกชนชาติฝรั่งว่า กุลาขาว, เรียกชนชาติแขกว่า กุลาดํา.	กุลา ๒ น. ชนชาติต้องสู้และไทยใหญ่, กุหล่า หรือ คุลา ก็ว่า; (ถิ่น–พายัพ) ใช้เรียกชนต่างประเทศ เช่น เรียกชนชาติฝรั่งว่า กุลาขาว, เรียกชนชาติแขกว่า กุลาดํา.
กุลาซ่อนผ้า เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ซอ-โซ่-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง การเล่นของเด็กชนิดหนึ่ง.	กุลาซ่อนผ้า น. การเล่นของเด็กชนิดหนึ่ง.
กุลาตีไม้, กุลาตีอก กุลาตีไม้ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-โท กุลาตีอก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง การเล่นชนิดหนึ่งในงานพระราชพิธี. (กฎ. ราชบุรี; ดึกดําบรรพ์).	กุลาตีไม้, กุลาตีอก น. การเล่นชนิดหนึ่งในงานพระราชพิธี. (กฎ. ราชบุรี; ดึกดําบรรพ์).
กุลา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๓	ดู ช้อนหอย เขียนว่า ชอ-ช้าง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู-หอ-หีบ-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๒.	กุลา ๓ ดู ช้อนหอย ๒.
กุลาดำ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกุ้งทะเลชนิด Penaeus monodon ในวงศ์ Penaeidae ตัวแบนข้าง ขนาดค่อนข้างใหญ่ สีเขียวอมน้ำตาล มีแถบสีดำและสีจางพาดขวางเป็นลายตลอดลำตัว.	กุลาดำ น. ชื่อกุ้งทะเลชนิด Penaeus monodon ในวงศ์ Penaeidae ตัวแบนข้าง ขนาดค่อนข้างใหญ่ สีเขียวอมน้ำตาล มีแถบสีดำและสีจางพาดขวางเป็นลายตลอดลำตัว.
กุลาลาย เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกุ้งทะเลชนิด Penaeus semisulcatus ในวงศ์ Penaeidae รูปร่างและขนาดคล้ายกุ้งกุลาดํา สีน้ำตาลอมแดง แต่มีลายน้อยกว่ากุ้งกุลาดำ หนวดมีลายสลับเป็นปล้อง.	กุลาลาย น. ชื่อกุ้งทะเลชนิด Penaeus semisulcatus ในวงศ์ Penaeidae รูปร่างและขนาดคล้ายกุ้งกุลาดํา สีน้ำตาลอมแดง แต่มีลายน้อยกว่ากุ้งกุลาดำ หนวดมีลายสลับเป็นปล้อง.
กุลาหล เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ลอ-ลิง	[–หน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โกลาหล เช่น สนั่นครั่นครื้น กุลาหล. ในวงเล็บ มาจาก พระราชนิพนธ์บทละครเรื่องรามเกียรติ์ ในรัชกาลที่ ๑.	กุลาหล [–หน] (กลอน) ว. โกลาหล เช่น สนั่นครั่นครื้น กุลาหล. (รามเกียรติ์ ร. ๑).
กุลี เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง คนรับจ้างทํางานหนักมีหาบหามเป็นต้น.	กุลี ๑ น. คนรับจ้างทํางานหนักมีหาบหามเป็นต้น.
กุลี เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๒	เพี้ยนมาจาก กลี เช่น เกิดการกุลี. ในวงเล็บ มาจาก หนังสือกฎหมาย พระเจ้าลูกยาเธอ กรมหมื่นราชบุรีดิเรกฤทธิ์ ทรงรวบรวม ฉบับโรงพิมพ์กองลหุโทษ ร.ศ. ๑๒๐.	กุลี ๒ เพี้ยนมาจาก กลี เช่น เกิดการกุลี. (กฎ. ราชบุรี).
กุลี เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๓	ลักษณนามบอกปริมาณ คือผ้าห่อหนึ่งที่รวมกัน ๒๐ ผืน (ใช้แก่ผ้าลาย ผ้าพื้น ผ้าขาวม้า และโสร่ง เป็นต้น).	กุลี ๓ ลักษณนามบอกปริมาณ คือผ้าห่อหนึ่งที่รวมกัน ๒๐ ผืน (ใช้แก่ผ้าลาย ผ้าพื้น ผ้าขาวม้า และโสร่ง เป็นต้น).
กุลีกุจอ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-จอ-จาน-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง ช่วยจัดช่วยทําอย่างเอาจริงเอาจัง.	กุลีกุจอ ก. ช่วยจัดช่วยทําอย่างเอาจริงเอาจัง.
กุเลา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ปลากุเรา. ในวงเล็บ ดู กุเรา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา.	กุเลา น. ปลากุเรา. (ดู กุเรา).
กุแล เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลาทะเลหลายชนิดในสกุล Sardinella และ Herklotsichthys วงศ์ Clupeidae ลําตัวยาว แบนข้างมาก สันท้องแหลม เกล็ดบางหลุดง่าย เกล็ดในแนวสันท้องเป็นเหลี่ยมคมเรียงต่อกันคล้ายฟันเลื่อย ปากเล็กเชิดขึ้นเล็กน้อย ฟันเล็กมาก ซี่เหงือกมีจํานวนมาก ไม่มีก้านครีบแข็งหรือเงี่ยง ลําตัวสีเงิน เฉพาะด้านหลังสีนํ้าเงินเข้ม บนลําตัวที่ใกล้มุมแผ่นปิดเหงือกมักมีแต้มสีดําคลํ้า ๑ จุด ครีบหลังและครีบหางสีดําคลํ้าอมเหลือง ขนาดยาวได้ถึง ๑๘ เซนติเมตร, อกรา หรือ อกแล ก็เรียก, ส่วน กุแลกลม หรือ กุแลกล้วย หมายถึงชนิดในสกุล Dussumieria ซึ่งอยู่ในวงศ์เดียวกัน ลักษณะทั่วไปคล้ายกัน เว้นแต่มีลําตัวแบนข้างเล็กน้อย หัวแหลม ท้องกลม ไม่มีเกล็ดที่เรียงกันเป็นฟันเลื่อย ซี่เหงือกมีน้อย ขนาดยาวได้ถึง ๒๒ เซนติเมตร, อกรากล้วย หรือ อกแลกล้วย ก็เรียก; ทั้งหมดเป็นปลาผิวนํ้า อยู่กันเป็นฝูง ปลาขนาดเล็กอาจเข้ามาอยู่ใกล้ฝั่งหรือในนํ้ากร่อย, หลังเขียว ก็เรียก.	กุแล น. ชื่อปลาทะเลหลายชนิดในสกุล Sardinella และ Herklotsichthys วงศ์ Clupeidae ลําตัวยาว แบนข้างมาก สันท้องแหลม เกล็ดบางหลุดง่าย เกล็ดในแนวสันท้องเป็นเหลี่ยมคมเรียงต่อกันคล้ายฟันเลื่อย ปากเล็กเชิดขึ้นเล็กน้อย ฟันเล็กมาก ซี่เหงือกมีจํานวนมาก ไม่มีก้านครีบแข็งหรือเงี่ยง ลําตัวสีเงิน เฉพาะด้านหลังสีนํ้าเงินเข้ม บนลําตัวที่ใกล้มุมแผ่นปิดเหงือกมักมีแต้มสีดําคลํ้า ๑ จุด ครีบหลังและครีบหางสีดําคลํ้าอมเหลือง ขนาดยาวได้ถึง ๑๘ เซนติเมตร, อกรา หรือ อกแล ก็เรียก, ส่วน กุแลกลม หรือ กุแลกล้วย หมายถึงชนิดในสกุล Dussumieria ซึ่งอยู่ในวงศ์เดียวกัน ลักษณะทั่วไปคล้ายกัน เว้นแต่มีลําตัวแบนข้างเล็กน้อย หัวแหลม ท้องกลม ไม่มีเกล็ดที่เรียงกันเป็นฟันเลื่อย ซี่เหงือกมีน้อย ขนาดยาวได้ถึง ๒๒ เซนติเมตร, อกรากล้วย หรือ อกแลกล้วย ก็เรียก; ทั้งหมดเป็นปลาผิวนํ้า อยู่กันเป็นฝูง ปลาขนาดเล็กอาจเข้ามาอยู่ใกล้ฝั่งหรือในนํ้ากร่อย, หลังเขียว ก็เรียก.
กุเวร เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-รอ-เรือ	[–เวน] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อท้าวจาตุมหาราชองค์หนึ่ง ประจําทิศอุดร, ท้าวเวสวัณ หรือ ท้าวเวสสุวัณ ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	กุเวร [–เวน] น. ชื่อท้าวจาตุมหาราชองค์หนึ่ง ประจําทิศอุดร, ท้าวเวสวัณ หรือ ท้าวเวสสุวัณ ก็เรียก. (ป., ส.).
กุศราช เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สอ-สา-ลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง	[กุดสะหฺราด, กุดสะราด] เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าโบราณชนิดหนึ่ง มีดอกคล้ายผ้าลาย เนื้อหยาบหนา เช่น คลี่ผ้ากุศราชออกคาดพุง. ในวงเล็บ มาจากเรื่อง สังข์ทอง ใน แบบเรียนกวีนิพนธ์.	กุศราช [กุดสะหฺราด, กุดสะราด] น. ผ้าโบราณชนิดหนึ่ง มีดอกคล้ายผ้าลาย เนื้อหยาบหนา เช่น คลี่ผ้ากุศราชออกคาดพุง. (สังข์ทอง).
กุศล เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สอ-สา-ลา-ลอ-ลิง	[–สน] เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่ดีที่ชอบ, บุญ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ฉลาด. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี กุสล เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-ลอ-ลิง.	กุศล [–สน] น. สิ่งที่ดีที่ชอบ, บุญ. ว. ฉลาด. (ส.; ป. กุสล).
กุศลกรรมบถ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สอ-สา-ลา-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า-บอ-ไบ-ไม้-ถอ-ถุง	[กุสนละกํามะบด] เป็นคำนาม หมายถึง ธรรมหมวดหนึ่ง มี ๑๐ อย่าง คือ กายสุจริต ๓ วจีสุจริต ๔ มโนสุจริต ๓. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	กุศลกรรมบถ [กุสนละกํามะบด] น. ธรรมหมวดหนึ่ง มี ๑๐ อย่าง คือ กายสุจริต ๓ วจีสุจริต ๔ มโนสุจริต ๓. (ส.).
กุศโลบาย เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	[กุสะ–, กุดสะ–] เป็นคำนาม หมายถึง อุบายอันแยบคาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต กุศล เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สอ-สา-ลา-ลอ-ลิง + อุปาย เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อุ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก .	กุศโลบาย [กุสะ–, กุดสะ–] น. อุบายอันแยบคาย. (ส. กุศล + อุปาย).
กุสล เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-ลอ-ลิง	[–สน] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง กุศล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต กุศล เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สอ-สา-ลา-ลอ-ลิง.	กุสล [–สน] (โบ) น. กุศล. (ป.; ส. กุศล).
กุสุม, กุสุม– กุสุม เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า กุสุม– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า	[กุสุมะ–, กุสุมมะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ดอกไม้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	กุสุม, กุสุม– [กุสุมะ–, กุสุมมะ–] (แบบ) น. ดอกไม้. (ป.).
กุสุมวิจิตร เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อฉันท์วรรณพฤติแบบหนึ่ง กําหนดด้วย ๔ คณะ คือ น คณะ ย คณะ น คณะ ย คณะ บาทละ ๑๒ คำ หรือ ๑๒ พยางค์ (ตามแบบว่า นยสหิตานฺยา กุสุมวิจิตฺตา) ตัวอย่างว่า จะรจิตรอรรถา ปิสุณวจีขวน พิปริตญาณยล บรชนทำลาย. (ชุมนุมตำรากลอน).	กุสุมวิจิตร น. ชื่อฉันท์วรรณพฤติแบบหนึ่ง กําหนดด้วย ๔ คณะ คือ น คณะ ย คณะ น คณะ ย คณะ บาทละ ๑๒ คำ หรือ ๑๒ พยางค์ (ตามแบบว่า นยสหิตานฺยา กุสุมวิจิตฺตา) ตัวอย่างว่า จะรจิตรอรรถา ปิสุณวจีขวน พิปริตญาณยล บรชนทำลาย. (ชุมนุมตำรากลอน).
กุสุมภ์ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-พอ-สำ-เพา-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ดอกคํา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	กุสุมภ์ (แบบ) น. ดอกคํา. (ป.).
กุสุมา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ดอกไม้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	กุสุมา (แบบ) น. ดอกไม้. (ป.).
กุสุมาลย์ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ดอกไม้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	กุสุมาลย์ (แบบ) น. ดอกไม้. (ป.).
กุสุมิตลดาเวลลิตา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-ลอ-ลิง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ลอ-ลิง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	[กุสุมิตะละดาเวนลิตา] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อฉันท์วรรณพฤติแบบหนึ่ง กําหนดด้วย ๖ คณะ คือ ม คณะ ต คณะ น คณะ ย คณะ ย คณะ ย คณะ บาทละ ๑๘ คำ หรือ ๑๘ พยางค์ (ตามแบบว่า โม โต โน โย ยา กุสุมิตลตาเวลฺลิตากฺขุตฺวสีหิ) ตัวอย่างว่า มนตรีมาตย์ผู้ฉลาดมละ ทุจริตธรรม์ พึงผดุงสรร– พสิ่งสวัสดิ์. (ชุมนุมตำรากลอน).	กุสุมิตลดาเวลลิตา [กุสุมิตะละดาเวนลิตา] น. ชื่อฉันท์วรรณพฤติแบบหนึ่ง กําหนดด้วย ๖ คณะ คือ ม คณะ ต คณะ น คณะ ย คณะ ย คณะ ย คณะ บาทละ ๑๘ คำ หรือ ๑๘ พยางค์ (ตามแบบว่า โม โต โน โย ยา กุสุมิตลตาเวลฺลิตากฺขุตฺวสีหิ) ตัวอย่างว่า มนตรีมาตย์ผู้ฉลาดมละ ทุจริตธรรม์ พึงผดุงสรร– พสิ่งสวัสดิ์. (ชุมนุมตำรากลอน).
กุหนี เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	[–หฺนี] ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคใต้ เป็นคำนาม หมายถึง กระสอบป่าน, งู่หนี ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต โคณี เขียนว่า สะ-หระ-โอ-คอ-ควาย-นอ-เนน-สะ-หระ-อี ว่า กระสอบป่าน .	กุหนี [–หฺนี] (ถิ่น–ปักษ์ใต้) น. กระสอบป่าน, งู่หนี ก็ว่า. (ส. โคณี ว่า กระสอบป่าน).
กุหนุง เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-งอ-งู	[–หฺนุง] เป็นคำนาม หมายถึง เขาสูง. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	กุหนุง [–หฺนุง] น. เขาสูง. (ช.).
กุหร่า เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	[–หฺร่า] เป็นคำนาม หมายถึง สีเทาเจือแดง บางทีกระเดียดเหลืองเล็กน้อย เป็นสีชนิดสักหลาด. ในวงเล็บ เทียบ ภาษาทมิฬ กุลฺลา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-พิน-ทุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา ว่า หมวก และมาจากภาษาอิหร่าน กุลา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา ว่า กะบังหน้า .	กุหร่า [–หฺร่า] น. สีเทาเจือแดง บางทีกระเดียดเหลืองเล็กน้อย เป็นสีชนิดสักหลาด. (เทียบทมิฬ กุลฺลา ว่า หมวก; อิหร่าน กุลา ว่า กะบังหน้า).
กุหล่า เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	[–หฺล่า] เป็นคำนาม หมายถึง ชนชาติต้องสู้และไทยใหญ่, กุลา หรือ คุลา ก็ว่า.	กุหล่า [–หฺล่า] น. ชนชาติต้องสู้และไทยใหญ่, กุลา หรือ คุลา ก็ว่า.
กุหลาบ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้	[–หฺลาบ] เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อไม้พุ่มในสกุล Rosa วงศ์ Rosaceae ต้นตรงหรือทอดเลื้อย ลําต้นและกิ่งมีหนาม ขอบใบจัก ดอกสีต่าง ๆ กลิ่นหอม มีมากชนิดและมากพันธุ์ เรียกชื่อต่าง ๆ กัน ดอกของกุหลาบบางชนิด เช่น กุหลาบมอญ หรือ ยี่สุ่น (R. damascena Mill) ใช้กลั่นนํ้าหอม. (๒) ชื่อไม้พุ่มหรือไม้ต้นขนาดเล็กในสกุล Rhododendron วงศ์ Ericaceae ขึ้นตามป่าเขาในระดับสูง เช่น กุหลาบแดง (R. simsii Planch.) กุหลาบขาว (R. ludwigianum Hoss.).	กุหลาบ [–หฺลาบ] น. (๑) ชื่อไม้พุ่มในสกุล Rosa วงศ์ Rosaceae ต้นตรงหรือทอดเลื้อย ลําต้นและกิ่งมีหนาม ขอบใบจัก ดอกสีต่าง ๆ กลิ่นหอม มีมากชนิดและมากพันธุ์ เรียกชื่อต่าง ๆ กัน ดอกของกุหลาบบางชนิด เช่น กุหลาบมอญ หรือ ยี่สุ่น (R. damascena Mill) ใช้กลั่นนํ้าหอม. (๒) ชื่อไม้พุ่มหรือไม้ต้นขนาดเล็กในสกุล Rhododendron วงศ์ Ericaceae ขึ้นตามป่าเขาในระดับสูง เช่น กุหลาบแดง (R. simsii Planch.) กุหลาบขาว (R. ludwigianum Hoss.).
กุแหละ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ	[–แหฺละ] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเรือขุดชนิดหนึ่ง เสริมข้างกระดาน รูปร่างเพรียว หัวและท้ายเรือแหลมสูง มี ๒ แจว ใช้ตามชายฝั่งทะเลหรือแถบปากนํ้า สําหรับบรรทุกหอย ปู ปลา เป็นต้น.	กุแหละ [–แหฺละ] น. ชื่อเรือขุดชนิดหนึ่ง เสริมข้างกระดาน รูปร่างเพรียว หัวและท้ายเรือแหลมสูง มี ๒ แจว ใช้ตามชายฝั่งทะเลหรือแถบปากนํ้า สําหรับบรรทุกหอย ปู ปลา เป็นต้น.
กู เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อู	เป็นคำสรรพนาม หมายถึง คําใช้แทนตัวผู้พูด ในปัจจุบันมักถือกันว่าไม่สุภาพ, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๑.	กู ส. คําใช้แทนตัวผู้พูด ในปัจจุบันมักถือกันว่าไม่สุภาพ, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๑.
กู่ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก ความหมายที่ ๑	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง วิหาร เช่น ในกู่แก้วเกษมมฤคทายพนน้นน. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์ทศพร; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ หมายถึง อนุสาวรีย์, กุฏิ, เจดีย์.	กู่ ๑ (โบ) น. วิหาร เช่น ในกู่แก้วเกษมมฤคทายพนน้นน. (ม. คำหลวง ทศพร); (ถิ่น–พายัพ) อนุสาวรีย์, กุฏิ, เจดีย์.
กู่ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง ส่งเสียงเป็นสัญญาณให้รู้ว่าอยู่ที่ไหน โดยปรกติเปล่งเสียง วู้.	กู่ ๒ ก. ส่งเสียงเป็นสัญญาณให้รู้ว่าอยู่ที่ไหน โดยปรกติเปล่งเสียง วู้.
กู่ไม่กลับ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่ฟังคําทัดทาน, ห้ามไม่อยู่.	กู่ไม่กลับ (สำ) ก. ไม่ฟังคําทัดทาน, ห้ามไม่อยู่.
กู้ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ไม้-โท ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้กลับคืนดีอย่างเดิม เช่น กู้เรือ กู้ชาติ กู้ชื่อ; เก็บเข้าที่ เช่น กู้ข้าว กู้ผ้า; เอาเครื่องจับปลาขึ้นจากนํ้า เช่น กู้ไซ กู้ลอบ.	กู้ ๑ ก. ทําให้กลับคืนดีอย่างเดิม เช่น กู้เรือ กู้ชาติ กู้ชื่อ; เก็บเข้าที่ เช่น กู้ข้าว กู้ผ้า; เอาเครื่องจับปลาขึ้นจากนํ้า เช่น กู้ไซ กู้ลอบ.
กู้ภัย เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ช่วยให้รอดปลอดภัย.	กู้ภัย ก. ช่วยให้รอดปลอดภัย.
กู้หน้า เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ช่วยทําให้ชื่อเสียงคงดีอยู่.	กู้หน้า (ปาก) ก. ช่วยทําให้ชื่อเสียงคงดีอยู่.
กู้ ๒, กู้ยืม กู้ ความหมายที่ ๒ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ไม้-โท กู้ยืม เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อือ-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ยืมเงินโดยให้ดอกเบี้ย.	กู้ ๒, กู้ยืม ก. ยืมเงินโดยให้ดอกเบี้ย.
กู๊ก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ไม้-ตรี-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง นกกุ๊ก.	กู๊ก น. นกกุ๊ก.
กูฏ, กูฏา กูฏ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ตอ-ปะ-ตัก กูฏา เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อา	[กูด, กูตา] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ยอด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	กูฏ, กูฏา [กูด, กูตา] (แบบ) น. ยอด. (ป., ส.).
กูฏาคาร เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง เรือนยอด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	กูฏาคาร (แบบ) น. เรือนยอด. (ป., ส.).
กูณฑ์ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ไฟ, หลุมไฟ, หม้อไฟ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	กูณฑ์ น. ไฟ, หลุมไฟ, หม้อไฟ. (ส.).
กูด เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเฟินหลายชนิดหลายสกุลและหลายวงศ์ ชนิดที่กินได้ เช่น กูดขาว หรือ ผักกูด (Diplazium esculentum Sw.) กูดกิน [Pteridium aquilinum (L.) Kuhn var. yarrabense Domin] กูดแดง (Stenochlaena palustris Bedd.); ทางเหนือและอีสาน เรียกเฟินว่า กูด.	กูด ๑ น. ชื่อเฟินหลายชนิดหลายสกุลและหลายวงศ์ ชนิดที่กินได้ เช่น กูดขาว หรือ ผักกูด (Diplazium esculentum Sw.) กูดกิน [Pteridium aquilinum (L.) Kuhn var. yarrabense Domin] กูดแดง (Stenochlaena palustris Bedd.); ทางเหนือและอีสาน เรียกเฟินว่า กูด.
กูด เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ ภาคอีสาน และภาคใต้ เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หงิก เช่น ผักกูด คือ ผักยอดใบหงิก.	กูด ๒ (ถิ่น–พายัพ, อีสาน, ปักษ์ใต้) ว. หงิก เช่น ผักกูด คือ ผักยอดใบหงิก.
กูน เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ลูก. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร .	กูน น. ลูก. (ข.).
กูบ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ประทุนหลังช้าง, ประทุนรถเช่นรถม้าที่มีรูปโค้ง, ลักษณนามว่า หลัง.	กูบ น. ประทุนหลังช้าง, ประทุนรถเช่นรถม้าที่มีรูปโค้ง, ลักษณนามว่า หลัง.
กูปรี เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	[–ปฺรี] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อวัวป่าขนาดใหญ่ชนิด Bos sauveli ในวงศ์ Bovidae ซึ่งเป็นวงศ์เดียวกับกระทิงและวัวแดง ตัวสีดํา ตัวผู้มีเขาขนาดใหญ่ ส่วนปลายบิดชี้ขึ้นข้างบน ปลายแตกเป็นเส้น ๆ มองเห็นเป็นพู่ ส่วนตัวเมียเขาเล็กกว่า ปลายไม่แตกเป็นพู่ มีถิ่นอาศัยอยู่บริเวณจังหวัดศรีสะเกษและตามชายแดนไทย–กัมพูชา หากินในทุ่งหญ้าโดยรวมฝูงอยู่กับกระทิงและวัวแดง เป็นสัตว์ป่าสงวนของไทยที่ใกล้จะสูญพันธุ์แล้ว, โคไพร ก็เรียก.	กูปรี [–ปฺรี] น. ชื่อวัวป่าขนาดใหญ่ชนิด Bos sauveli ในวงศ์ Bovidae ซึ่งเป็นวงศ์เดียวกับกระทิงและวัวแดง ตัวสีดํา ตัวผู้มีเขาขนาดใหญ่ ส่วนปลายบิดชี้ขึ้นข้างบน ปลายแตกเป็นเส้น ๆ มองเห็นเป็นพู่ ส่วนตัวเมียเขาเล็กกว่า ปลายไม่แตกเป็นพู่ มีถิ่นอาศัยอยู่บริเวณจังหวัดศรีสะเกษและตามชายแดนไทย–กัมพูชา หากินในทุ่งหญ้าโดยรวมฝูงอยู่กับกระทิงและวัวแดง เป็นสัตว์ป่าสงวนของไทยที่ใกล้จะสูญพันธุ์แล้ว, โคไพร ก็เรียก.
กูรม–, กูรมะ กูรม– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-มอ-ม้า กูรมะ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ	[กูระมะ–] เป็นคำนาม หมายถึง เต่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	กูรม–, กูรมะ [กูระมะ–] น. เต่า. (ส.).
กูรมาวตาร เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[–วะตาน] เป็นคำนาม หมายถึง อวตารเป็นเต่า เป็นอวตารปางที่ ๒ ของพระนารายณ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	กูรมาวตาร [–วะตาน] น. อวตารเป็นเต่า เป็นอวตารปางที่ ๒ ของพระนารายณ์. (ส.).
กูรมาวตาร เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ดู กูรม–, กูรมะ กูรม– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-มอ-ม้า กูรมะ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ .	กูรมาวตาร ดู กูรม–, กูรมะ.
กูรำ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อำ	ดู เลียงผา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑.	กูรำ ดู เลียงผา ๑.
เก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ตรงตามแนว, ไม่เป็นระเบียบ, (ใช้แก่ของที่เป็นซี่เป็นลํา) เช่น ฟันเก ขาเก; ไม่ยอมปฏิบัติตามระเบียบ; เกะกะ, เกเร; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ท้าพนันด้วยการเสนอเงินเดิมพันสูงขึ้นเรื่อย ๆ.	เก ว. ไม่ตรงตามแนว, ไม่เป็นระเบียบ, (ใช้แก่ของที่เป็นซี่เป็นลํา) เช่น ฟันเก ขาเก; ไม่ยอมปฏิบัติตามระเบียบ; เกะกะ, เกเร; (ปาก) ท้าพนันด้วยการเสนอเงินเดิมพันสูงขึ้นเรื่อย ๆ.
เก่ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-เอก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เข้าที เช่น ว่าไม่เป็นเก่ คือ ว่าไม่เข้าที.	เก่ (ปาก) ว. เข้าที เช่น ว่าไม่เป็นเก่ คือ ว่าไม่เข้าที.
เก๊ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ตรี	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปลอมหรือเลียนแบบเพื่อให้หลงผิดว่าเป็นของแท้, ไม่ใช่ของแท้, ไม่ใช่ของจริง, โดยปริยายหมายความว่าไม่มีราคา, ใช้การไม่ได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาจีน .	เก๊ ว. ปลอมหรือเลียนแบบเพื่อให้หลงผิดว่าเป็นของแท้, ไม่ใช่ของแท้, ไม่ใช่ของจริง, โดยปริยายหมายความว่าไม่มีราคา, ใช้การไม่ได้. (จ.).
เก๋ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-จัด-ตะ-วา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งามเข้าที.	เก๋ ว. งามเข้าที.
เกก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เก, เกไป, เรียกเขาวัวเขาควายเป็นต้นที่เฉออกไม่เข้ารูปกันว่า เขาเกก, เรียกงาช้างที่ปลายเฉออกไปว่า งาเกก เช่น งาเกกข้างหนึ่งเข้า โดยหลัง. ในวงเล็บ มาจาก โคลงตำราช้าง พระบวรราชนิพนธ์ ในกรมพระราชวังบวรมหาเสนานุรักษ์ วชิรญาณรายเดือน เล่ม ๑๑, เรียกเสาเขื่อนที่เฉออกว่า เขื่อนเกก.	เกก ว. เก, เกไป, เรียกเขาวัวเขาควายเป็นต้นที่เฉออกไม่เข้ารูปกันว่า เขาเกก, เรียกงาช้างที่ปลายเฉออกไปว่า งาเกก เช่น งาเกกข้างหนึ่งเข้า โดยหลัง. (ตําราช้างคําโคลง), เรียกเสาเขื่อนที่เฉออกว่า เขื่อนเกก.
เก๊ก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ตรี-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง วางท่า; ขับไล่. ในวงเล็บ มาจากภาษาจีน .	เก๊ก (ปาก) ก. วางท่า; ขับไล่. (จ.).
เก๊กหน้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ตรี-กอ-ไก่-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ตีหน้าขรึมหรือทําหน้าตายเป็นต้น.	เก๊กหน้า (ปาก) ก. ตีหน้าขรึมหรือทําหน้าตายเป็นต้น.
เกกมะเหรก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-กอ-ไก่-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-กอ-ไก่	[–มะเหฺรก] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เกเร.	เกกมะเหรก [–มะเหฺรก] ว. เกเร.
เก๊กฮวย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ตรี-กอ-ไก่-ฮอ-นก-ฮูก-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุก ๒ ชนิดในสกุล Chrysanthemum วงศ์ Compositae ชนิด C. indicum L. ดอกเล็ก สีเหลือง กลิ่นหอม, เบญจมาศสวน ก็เรียก, และชนิด C. morifolium Ramat. พันธุ์ดอกเล็ก สีขาว กลิ่นหอม, เบญจมาศหนู ก็เรียก, ทั้ง ๒ ชนิดใช้ดอกตากแห้งชงกับใบชา หรือต้มกับนํ้าตาลใช้ดื่มแก้กระหาย.	เก๊กฮวย น. ชื่อไม้ล้มลุก ๒ ชนิดในสกุล Chrysanthemum วงศ์ Compositae ชนิด C. indicum L. ดอกเล็ก สีเหลือง กลิ่นหอม, เบญจมาศสวน ก็เรียก, และชนิด C. morifolium Ramat. พันธุ์ดอกเล็ก สีขาว กลิ่นหอม, เบญจมาศหนู ก็เรียก, ทั้ง ๒ ชนิดใช้ดอกตากแห้งชงกับใบชา หรือต้มกับนํ้าตาลใช้ดื่มแก้กระหาย.
เก้กัง, เก้ ๆ กัง ๆ เก้กัง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-โท-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู เก้ ๆ กัง ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-โท ไม้-ยะ-มก กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ขวาง ๆ รี ๆ, กีดเกะกะ, (ใช้แก่กิริยายืนและเดิน).	เก้กัง, เก้ ๆ กัง ๆ ว. ขวาง ๆ รี ๆ, กีดเกะกะ, (ใช้แก่กิริยายืนและเดิน).
เก็ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง กะ, คาดหมายไว้อย่างมั่นใจ, เช่น เก็งหมัด เก็งข้อสอบ.	เก็ง ก. กะ, คาดหมายไว้อย่างมั่นใจ, เช่น เก็งหมัด เก็งข้อสอบ.
เก็งกำไร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-รอ-เรือ	เป็นคำกริยา หมายถึง หวังหากําไรด้วยการเสี่ยง.	เก็งกำไร ก. หวังหากําไรด้วยการเสี่ยง.
เก่ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สามารถในทางใดทางหนึ่ง เช่น เก่งคํานวณ เรียนเก่ง, เป็นเช่นนั้นบ่อย ๆ, มักเป็นเช่นนั้น, เช่น เป็นหวัดเก่ง หลับเก่ง ลืมเก่ง.	เก่ง ว. สามารถในทางใดทางหนึ่ง เช่น เก่งคํานวณ เรียนเก่ง, เป็นเช่นนั้นบ่อย ๆ, มักเป็นเช่นนั้น, เช่น เป็นหวัดเก่ง หลับเก่ง ลืมเก่ง.
เก่งกาจ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-เอก-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง กล้าหาญ ไม่กลัวอะไร.	เก่งกาจ ก. กล้าหาญ ไม่กลัวอะไร.
เก่งแต่ปาก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-เอก-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ดีแต่พูด ทําไม่ได้, ไม่เก่งจริง.	เก่งแต่ปาก ว. ดีแต่พูด ทําไม่ได้, ไม่เก่งจริง.
เก้ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์เคี้ยวเอื้องในวงศ์ Cervidae ตัวเล็ก ขนสีนํ้าตาลจนถึงนํ้าตาลเข้ม หน้าผากเป็นสันเห็นได้ชัดเจน ตัวผู้มีเขาและเขี้ยว ในประเทศไทยมี ๒ ชนิด ที่รู้จักกันทั่วไปคือ อีเก้ง หรือ ฟาน (Muntiacus muntjak) อีกชนิดหนึ่งคือ เก้งหม้อ หรือ เก้งดํา (M. feae) ตัวโตกว่าชนิดแรก ขนสีนํ้าตาลแก่เกือบดํา ที่หัวมีขนลักษณะคล้ายจุกสีเหลืองแซมดํา, ปักษ์ใต้เรียก กวางจุก.	เก้ง น. ชื่อสัตว์เคี้ยวเอื้องในวงศ์ Cervidae ตัวเล็ก ขนสีนํ้าตาลจนถึงนํ้าตาลเข้ม หน้าผากเป็นสันเห็นได้ชัดเจน ตัวผู้มีเขาและเขี้ยว ในประเทศไทยมี ๒ ชนิด ที่รู้จักกันทั่วไปคือ อีเก้ง หรือ ฟาน (Muntiacus muntjak) อีกชนิดหนึ่งคือ เก้งหม้อ หรือ เก้งดํา (M. feae) ตัวโตกว่าชนิดแรก ขนสีนํ้าตาลแก่เกือบดํา ที่หัวมีขนลักษณะคล้ายจุกสีเหลืองแซมดํา, ปักษ์ใต้เรียก กวางจุก.
เก๋ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-จัด-ตะ-วา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เรือนตึกมีรูปหลังคาแบบศาลเจ้าจีน; เครื่องบังมีฝาและหลังคาแบนสําหรับเรือและรถ, เรียกเรือหรือรถที่มีลักษณะเช่นนั้นว่า เรือเก๋ง รถเก๋ง.	เก๋ง น. เรือนตึกมีรูปหลังคาแบบศาลเจ้าจีน; เครื่องบังมีฝาและหลังคาแบนสําหรับเรือและรถ, เรียกเรือหรือรถที่มีลักษณะเช่นนั้นว่า เรือเก๋ง รถเก๋ง.
เก๋งพั้ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-จัด-ตะ-วา-งอ-งู-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เรือสําปั้นขนาดใหญ่มีเก๋งกลางลํา เช่น เรือเก๋งพั้งทั้งสอง สํารองเสร็จ. ในวงเล็บ มาจาก นิราศลอนดอน แบบเรียนกวีนิพนธ์.	เก๋งพั้ง น. เรือสําปั้นขนาดใหญ่มีเก๋งกลางลํา เช่น เรือเก๋งพั้งทั้งสอง สํารองเสร็จ. (นิ. ลอนดอน).
–เกงกอย มีเครื่องหมายยัติภังค์หน้าคำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-งอ-งู-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	ใช้เข้าคู่กับคํา เขย่ง เป็น เขย่งเกงกอย. (ไทยใหญ่ เกง ว่า กระโดดตีนเดียวเนื่องในการเล่น).	–เกงกอย ใช้เข้าคู่กับคํา เขย่ง เป็น เขย่งเกงกอย. (ไทยใหญ่ เกง ว่า กระโดดตีนเดียวเนื่องในการเล่น).
เก้งก้าง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-โท-งอ-งู-กอ-ไก่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีลักษณะหรือกิริยาท่าทางดูเกะกะไม่เรียบร้อย.	เก้งก้าง ว. มีลักษณะหรือกิริยาท่าทางดูเกะกะไม่เรียบร้อย.
เกงเขง, เกงเคง เกงเขง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-งอ-งู เกงเคง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ต้นกระเจี๊ยบเปรี้ยว. ในวงเล็บ ดู กระเจี๊ยบเปรี้ยว เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-สะ-หระ-อี-ไม้-ตรี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-วอ-แหวน ที่ กระเจี๊ยบ เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-สะ-หระ-อี-ไม้-ตรี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้.	เกงเขง, เกงเคง (ถิ่น–พายัพ) น. ต้นกระเจี๊ยบเปรี้ยว. (ดู กระเจี๊ยบเปรี้ยว ที่ กระเจี๊ยบ).
เก็จ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-จอ-จาน ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง แก้วประดับ.	เก็จ ๑ น. แก้วประดับ.
เก็จ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-จอ-จาน ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนที่ยื่นออกมาจากหรือลึกเข้าไปในฝาผนัง กําแพง ฐาน หรือเชิงกลอน.	เก็จ ๒ น. ส่วนที่ยื่นออกมาจากหรือลึกเข้าไปในฝาผนัง กําแพง ฐาน หรือเชิงกลอน.
เกจิอาจารย์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง “อาจารย์บางพวก”, อาจารย์ที่เชื่อกันว่ามีความรู้ความสามารถในด้านคาถาอาคมและการปลุกเสกเครื่องรางของขลัง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	เกจิอาจารย์ น. “อาจารย์บางพวก”, อาจารย์ที่เชื่อกันว่ามีความรู้ความสามารถในด้านคาถาอาคมและการปลุกเสกเครื่องรางของขลัง. (ป.).
เกชา, เกอิชา เกชา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา เกอิชา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้หญิงญี่ปุ่นที่มีศิลปะและวิชาชีพในการปรนนิบัติผู้ชาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาญี่ปุ่น .	เกชา, เกอิชา น. ผู้หญิงญี่ปุ่นที่มีศิลปะและวิชาชีพในการปรนนิบัติผู้ชาย. (ญิ.).
เกณฑ์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง หลักที่กําหนดไว้ เช่น อายุเข้าเกณฑ์, หลักวินิจฉัย เช่น ถือความรู้เป็นเกณฑ์. เป็นคำกริยา หมายถึง บังคับหรือขอร้องแกมบังคับ เช่น เกณฑ์ประชาชนมาทําถนน.	เกณฑ์ น. หลักที่กําหนดไว้ เช่น อายุเข้าเกณฑ์, หลักวินิจฉัย เช่น ถือความรู้เป็นเกณฑ์. ก. บังคับหรือขอร้องแกมบังคับ เช่น เกณฑ์ประชาชนมาทําถนน.
เกณฑ์ทหาร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด-ทอ-ทะ-หาน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง เรียกบุคคลมาตรวจเลือกเข้ารับราชการทหารกองประจำการในยามปรกติ.	เกณฑ์ทหาร (ปาก) ก. เรียกบุคคลมาตรวจเลือกเข้ารับราชการทหารกองประจำการในยามปรกติ.
เกณฑ์เมืองรั้ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ตําแหน่งเก่าในราชการ ซึ่งเป็นตําแหน่งสํารองเจ้าเมือง.	เกณฑ์เมืองรั้ง น. ตําแหน่งเก่าในราชการ ซึ่งเป็นตําแหน่งสํารองเจ้าเมือง.
เกณฑ์หัด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ทหารลูกหมู่เลกสมที่ให้หัดตามแบบทหารสมัยใหม่.	เกณฑ์หัด น. ทหารลูกหมู่เลกสมที่ให้หัดตามแบบทหารสมัยใหม่.
เกณฑ์ตะพัด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องผูกสําหรับหัดช้างให้เดินฝีเท้าเรียบ. ในวงเล็บ มาจาก เรื่องพระราชพิธีสิบสองเดือน พระราชนิพนธ์ ในพระบาทสมเด็จพระรามาธิบดีศรีสินทรมหาจุฬาลงกรณ์ พระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ฉบับพิมพ์ พ.ศ. ๒๔๖๓.	เกณฑ์ตะพัด น. เครื่องผูกสําหรับหัดช้างให้เดินฝีเท้าเรียบ. (สิบสองเดือน).
เกด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Manilkara hexandra (Roxb.) Dubard ในวงศ์ Sapotaceae ผลคล้ายละมุดสีดา สุกแล้วมีรสหวาน กินได้.	เกด ๑ น. ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Manilkara hexandra (Roxb.) Dubard ในวงศ์ Sapotaceae ผลคล้ายละมุดสีดา สุกแล้วมีรสหวาน กินได้.
เกด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	ดู เนื้ออ่อน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ออ-อ่าง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู และ สายยู เขียนว่า สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู.	เกด ๒ ดู เนื้ออ่อน และ สายยู.
เกด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง ลูกองุ่นแห้งชนิดหนึ่ง เรียกว่า ลูกเกด. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ raisin เขียนว่า อา-เอ-ไอ-เอส-ไอ-เอ็น คงเพี้ยนมาจาก เขียนว่า คอ-ควาย-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-นอ-หนู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่ grape เขียนว่า จี-อา-เอ-พี-อี = องุ่น .	เกด ๓ น. ลูกองุ่นแห้งชนิดหนึ่ง เรียกว่า ลูกเกด. (อ. raisin คงเพี้ยนมาจาก grape = องุ่น).
เก็ด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นหลายชนิดในสกุล Dalbergia วงศ์ Leguminosae เช่น เก็ดดํา เก็ดแดง เนื้อไม้ใช้ทําเครื่องเรือนได้.	เก็ด (ถิ่น–พายัพ) น. ชื่อไม้ต้นหลายชนิดในสกุล Dalbergia วงศ์ Leguminosae เช่น เก็ดดํา เก็ดแดง เนื้อไม้ใช้ทําเครื่องเรือนได้.
เกตุ, เกตุ– เกตุ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ เกตุ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ	[เกด, เก–ตุ–, เกด–] เป็นคำนาม หมายถึง ธง; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในโหราศาสตร์ หมายถึง ชื่อดาวพระเคราะห์ดวงที่ ๙ หมายถึงตําแหน่งที่ดวงจันทร์ผ่านจากเหนือระนาบสุริยวิถีลงสู่ใต้ระนาบสุริยวิถี ส่วนตําแหน่งที่ดวงจันทร์ผ่านจากใต้ระนาบสุริยวิถีขึ้นเหนือระนาบสุริยวิถี เรียกว่า พระราหู. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	เกตุ, เกตุ– [เกด, เก–ตุ–, เกด–] น. ธง; (โหร) ชื่อดาวพระเคราะห์ดวงที่ ๙ หมายถึงตําแหน่งที่ดวงจันทร์ผ่านจากเหนือระนาบสุริยวิถีลงสู่ใต้ระนาบสุริยวิถี ส่วนตําแหน่งที่ดวงจันทร์ผ่านจากใต้ระนาบสุริยวิถีขึ้นเหนือระนาบสุริยวิถี เรียกว่า พระราหู. (ป., ส.).
เกตุมาลา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	[เก–ตุมาลา, เกดมาลา] เป็นคำนาม หมายถึง พระรัศมีซึ่งเปล่งอยู่เหนือพระเศียรของพระพุทธเจ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	เกตุมาลา [เก–ตุมาลา, เกดมาลา] น. พระรัศมีซึ่งเปล่งอยู่เหนือพระเศียรของพระพุทธเจ้า. (ป.).
เกน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง นาง. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	เกน ๑ น. นาง. (ช.).
เกน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง เกณฑ์.	เกน ๒ (โบ) น. เกณฑ์.
เกน ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-นอ-หนู ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ตะโกนหรือร้องดัง ๆ ใช้ว่า ตะโกนเกน ๆ ร้องเกน ๆ, เช่น มนนก็จรจรัลไปมาในป่า ก็ได้ยินซ่าศับท์ สำนยงพราหมณ์ไห้ ในต้นไม้เกนเกนอยู่น้นน. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์ชูชก.	เกน ๆ ว. อาการที่ตะโกนหรือร้องดัง ๆ ใช้ว่า ตะโกนเกน ๆ ร้องเกน ๆ, เช่น มนนก็จรจรัลไปมาในป่า ก็ได้ยินซ่าศับท์ สำนยงพราหมณ์ไห้ ในต้นไม้เกนเกนอยู่น้นน. (ม. คำหลวง ชูชก).
เก่น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เข่น, หนัก, แรง, เร่ง, เช่น ตาแกก็มุมุ่นมุ่งเขม้น ถ่อกายเก่นตะเกียกเดิน. ในวงเล็บ มาจาก มหาเวสสันดรชาดก ในวงเล็บ แบบเรียน กัณฑ์กุมาร.	เก่น ก. เข่น, หนัก, แรง, เร่ง, เช่น ตาแกก็มุมุ่นมุ่งเขม้น ถ่อกายเก่นตะเกียกเดิน. (ม. ร่ายยาว กุมาร).
เก็บ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาไปหรือเอามาจากที่ เช่น เก็บผ้า เก็บผลไม้, เอาเข้าที่ เช่น เอาหนังสือไปเก็บ เอารถไปเก็บ, เอาสิ่งของที่ตกหล่นอยู่ขึ้นมา เช่น เก็บของตก, รวบรวมไว้ เช่น เก็บคะแนน, เรียกเอา เช่น เก็บค่าเช่า เก็บค่านํ้า, รักษาไว้ เช่น ห้องเก็บของ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ถ้าประกอบหลังคํานามหมายความว่า ที่เก็บไว้ เช่น ของเก็บ = ของที่เก็บไว้, เงินเก็บ = เงินที่ออมเก็บไว้, เมียเก็บ = เมียที่เก็บไว้ไม่ออกหน้าออกตา, หมากเก็บ = สิ่งที่เป็นเม็ดเป็นก้อนแข็ง เด็กใช้โยนเก็บขึ้นไว้ในมือ เป็นการเล่นชนิดหนึ่งของเด็ก.	เก็บ ๑ ก. เอาไปหรือเอามาจากที่ เช่น เก็บผ้า เก็บผลไม้, เอาเข้าที่ เช่น เอาหนังสือไปเก็บ เอารถไปเก็บ, เอาสิ่งของที่ตกหล่นอยู่ขึ้นมา เช่น เก็บของตก, รวบรวมไว้ เช่น เก็บคะแนน, เรียกเอา เช่น เก็บค่าเช่า เก็บค่านํ้า, รักษาไว้ เช่น ห้องเก็บของ. ว. ถ้าประกอบหลังคํานามหมายความว่า ที่เก็บไว้ เช่น ของเก็บ = ของที่เก็บไว้, เงินเก็บ = เงินที่ออมเก็บไว้, เมียเก็บ = เมียที่เก็บไว้ไม่ออกหน้าออกตา, หมากเก็บ = สิ่งที่เป็นเม็ดเป็นก้อนแข็ง เด็กใช้โยนเก็บขึ้นไว้ในมือ เป็นการเล่นชนิดหนึ่งของเด็ก.
เก็บกวาด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง เก็บข้าวของให้เข้าที่และกวาดทำความสะอาด.	เก็บกวาด ก. เก็บข้าวของให้เข้าที่และกวาดทำความสะอาด.
เก็บกิน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เก็บผลประโยชน์เอาไว้ใช้สอยยังชีพ เช่น มีห้องแถวอยู่ ๒ ห้องได้อาศัยเก็บกินค่าเช่า.	เก็บกิน ก. เก็บผลประโยชน์เอาไว้ใช้สอยยังชีพ เช่น มีห้องแถวอยู่ ๒ ห้องได้อาศัยเก็บกินค่าเช่า.
เก็บเกี่ยว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง เก็บรวบรวมพืชผลจากที่ได้หว่านหรือลงไว้.	เก็บเกี่ยว ก. เก็บรวบรวมพืชผลจากที่ได้หว่านหรือลงไว้.
เก็บข้าว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาข้าวมาจากลูกหนี้แทนเงินที่ยืมไปใช้ก่อน, ใช้คู่กับคำ ตกข้าว.	เก็บข้าว ก. เอาข้าวมาจากลูกหนี้แทนเงินที่ยืมไปใช้ก่อน, ใช้คู่กับคำ ตกข้าว.
เก็บข้าวตก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง เก็บรวงข้าวที่เก็บเกี่ยวตกหล่นในท้องนา.	เก็บข้าวตก ก. เก็บรวงข้าวที่เก็บเกี่ยวตกหล่นในท้องนา.
เก็บความ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง เลือกเอาแต่ข้อความที่สําคัญ.	เก็บความ ก. เลือกเอาแต่ข้อความที่สําคัญ.
เก็บงำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู-สะ-หระ-อำ	เป็นคำกริยา หมายถึง รักษาไว้ให้มิดชิด, รักษาไว้ให้ดี.	เก็บงำ ก. รักษาไว้ให้มิดชิด, รักษาไว้ให้ดี.
เก็บดอกไม้ร่วมต้น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-โท-รอ-เรือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-มอ-ม้า-ตอ-เต่า-ไม้-โท-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง เคยทำบุญกุศลร่วมกันมาแต่ชาติก่อน จึงมาอยู่ร่วมกันในชาตินี้, เด็ดดอกไม้ร่วมต้น ก็ว่า.	เก็บดอกไม้ร่วมต้น (สำ) ก. เคยทำบุญกุศลร่วมกันมาแต่ชาติก่อน จึงมาอยู่ร่วมกันในชาตินี้, เด็ดดอกไม้ร่วมต้น ก็ว่า.
เก็บตก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-ตอ-เต่า-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง เก็บของที่ผู้อื่นทําตกไว้.	เก็บตก ก. เก็บของที่ผู้อื่นทําตกไว้.
เก็บตัว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง กักตัวไว้.	เก็บตัว ๑ ก. กักตัวไว้.
เก็บตัว ๒, เก็บเนื้อเก็บตัว เก็บตัว ความหมายที่ ๒ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน เก็บเนื้อเก็บตัว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง สงวนตัวไม่ไปงานสังคม, ไม่ออกสังคม, ไม่คบหาสมาคมกับใคร.	เก็บตัว ๒, เก็บเนื้อเก็บตัว ก. สงวนตัวไม่ไปงานสังคม, ไม่ออกสังคม, ไม่คบหาสมาคมกับใคร.
เก็บเบี้ยใต้ถุนร้าน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-ตอ-เต่า-ไม้-โท-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง เก็บเล็กผสมน้อย, ทําอะไรที่ประกอบด้วยส่วนเล็กส่วนน้อย โน่นบ้างนี่บ้าง จนสําเร็จเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา.	เก็บเบี้ยใต้ถุนร้าน (สำ) ก. เก็บเล็กผสมน้อย, ทําอะไรที่ประกอบด้วยส่วนเล็กส่วนน้อย โน่นบ้างนี่บ้าง จนสําเร็จเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา.
เก็บผม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-ผอ-ผึ้ง-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง เอากรรไตรเล็มผมให้เสมอกัน.	เก็บผม ก. เอากรรไตรเล็มผมให้เสมอกัน.
เก็บไร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-รอ-เรือ	เป็นคำกริยา หมายถึง ถอนผมที่ไรออกเพื่อรักษาไรผมให้งาม.	เก็บไร ก. ถอนผมที่ไรออกเพื่อรักษาไรผมให้งาม.
เก็บเล็กผสมน้อย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่-ผอ-ผึ้ง-สอ-เสือ-มอ-ม้า-นอ-หนู-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง เก็บไว้ทีละเล็กละน้อย.	เก็บเล็กผสมน้อย ก. เก็บไว้ทีละเล็กละน้อย.
เก็บเล็ม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ค่อย ๆ เก็บทีละน้อย.	เก็บเล็ม ก. ค่อย ๆ เก็บทีละน้อย.
เก็บเล่ม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง รวบรวมหนังสือหรือแผ่นภาพที่พิมพ์ไว้แล้ว เรียงตามลําดับเลขหน้าเข้าเป็นเล่ม (ใช้แก่การพิมพ์).	เก็บเล่ม ก. รวบรวมหนังสือหรือแผ่นภาพที่พิมพ์ไว้แล้ว เรียงตามลําดับเลขหน้าเข้าเป็นเล่ม (ใช้แก่การพิมพ์).
เก็บสี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง รักษาสีไม่ให้จางตกไป.	เก็บสี ก. รักษาสีไม่ให้จางตกไป.
เก็บหน้าผ้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ทอกันหน้าผ้าไม่ให้เส้นด้ายหลุดออกมา.	เก็บหน้าผ้า ก. ทอกันหน้าผ้าไม่ให้เส้นด้ายหลุดออกมา.
เก็บหอมรอมริบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-หอ-หีบ-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง เก็บรวบรวมไว้ทีละเล็กละน้อย.	เก็บหอมรอมริบ ก. เก็บรวบรวมไว้ทีละเล็กละน้อย.
เก็บ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกวิธีการบรรเลงเครื่องดนตรีดำเนินทำนองทั่วไปที่เพิ่มเติมเสียงสอดแทรกให้มีพยางค์ถี่ขึ้นมากกว่าทำนองเนื้อเพลงธรรมดาว่า ทางเก็บ.	เก็บ ๒ น. เรียกวิธีการบรรเลงเครื่องดนตรีดำเนินทำนองทั่วไปที่เพิ่มเติมเสียงสอดแทรกให้มีพยางค์ถี่ขึ้นมากกว่าทำนองเนื้อเพลงธรรมดาว่า ทางเก็บ.
เกม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-มอ-ม้า ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง การแข่งขันที่มีกติกากำหนด เช่น เกมกีฬา, การเล่นเพื่อความสนุก เช่น เกมคอมพิวเตอร์, การแสดงเพื่อสาธิตกิจกรรม เช่น เกมการบริหาร, โดยปริยายหมายถึงการแสดงที่ใช้กลวิธีหรือเล่ห์เหลี่ยมเพื่อหักล้างกัน เช่น เกมการเมือง, ลักษณนามเรียกการแข่งขันหรือการเล่นที่จบลงด้วยการแพ้ชนะกันครั้งหนึ่ง ๆ เช่น เล่นแบดมินตัน ๓ เกม. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ game เขียนว่า จี-เอ-เอ็ม-อี.	เกม ๑ น. การแข่งขันที่มีกติกากำหนด เช่น เกมกีฬา, การเล่นเพื่อความสนุก เช่น เกมคอมพิวเตอร์, การแสดงเพื่อสาธิตกิจกรรม เช่น เกมการบริหาร, โดยปริยายหมายถึงการแสดงที่ใช้กลวิธีหรือเล่ห์เหลี่ยมเพื่อหักล้างกัน เช่น เกมการเมือง, ลักษณนามเรียกการแข่งขันหรือการเล่นที่จบลงด้วยการแพ้ชนะกันครั้งหนึ่ง ๆ เช่น เล่นแบดมินตัน ๓ เกม. (อ. game).
เกม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-มอ-ม้า ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง สิ้นสุด, จบ, เช่น เรื่องนี้เกมไปนานแล้ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ game เขียนว่า จี-เอ-เอ็ม-อี.	เกม ๒ (ปาก) ก. สิ้นสุด, จบ, เช่น เรื่องนี้เกมไปนานแล้ว. (อ. game).
เกย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกคำหรือพยางค์ที่มีตัว ย สะกด ว่า แม่เกย หรือ มาตราเกย.	เกย ๑ น. เรียกคำหรือพยางค์ที่มีตัว ย สะกด ว่า แม่เกย หรือ มาตราเกย.
เกย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง เกยขนาดเล็กเคลื่อนย้ายไปได้ สำหรับเจ้านายใช้เป็นที่เสด็จขึ้นหรือลงพาหนะ; นอกชานหรือพื้นซึ่งสูงขึ้นที่เรียกว่า เนินปราสาท หรือ โคกปราสาท เพราะการก่อสร้างนิยมสร้างบนพื้นที่ถมสูง มีสภาพเป็นนอกชาน เรียกว่า เกย เกยชาลา หรือ ไพที ก็มี. เป็นคำกริยา หมายถึง แล่นหรือเสือกขึ้นไปค้างอยู่พาดอยู่, ถูกซัดหรือลากขึ้นไปติดอยู่ค้างอยู่ เช่น เรือเกยฝั่ง, พาดทับเฉพาะชายหรือริม เช่น ปูเสื่อเกยกัน. ในวงเล็บ รูปภาพ เกย.	เกย ๒ น. เกยขนาดเล็กเคลื่อนย้ายไปได้ สำหรับเจ้านายใช้เป็นที่เสด็จขึ้นหรือลงพาหนะ; นอกชานหรือพื้นซึ่งสูงขึ้นที่เรียกว่า เนินปราสาท หรือ โคกปราสาท เพราะการก่อสร้างนิยมสร้างบนพื้นที่ถมสูง มีสภาพเป็นนอกชาน เรียกว่า เกย เกยชาลา หรือ ไพที ก็มี. ก. แล่นหรือเสือกขึ้นไปค้างอยู่พาดอยู่, ถูกซัดหรือลากขึ้นไปติดอยู่ค้างอยู่ เช่น เรือเกยฝั่ง, พาดทับเฉพาะชายหรือริม เช่น ปูเสื่อเกยกัน. (รูปภาพ เกย).
เกยลา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ยอ-ยัก-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เกยน้อยที่ยกไปได้ ใช้เป็นที่เสด็จขึ้นลงแห่งเจ้านายรองจากพระเจ้าแผ่นดินลงมา; นอกชาน.	เกยลา น. เกยน้อยที่ยกไปได้ ใช้เป็นที่เสด็จขึ้นลงแห่งเจ้านายรองจากพระเจ้าแผ่นดินลงมา; นอกชาน.
เกยแห้ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ยอ-ยัก-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ขึ้นไปค้างอยู่บนบก.	เกยแห้ง ก. ขึ้นไปค้างอยู่บนบก.
เกยูร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ	[–ยูน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง สร้อยอ่อน, สายสร้อย, ทองต้นแขน, กําไล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	เกยูร [–ยูน] (แบบ) น. สร้อยอ่อน, สายสร้อย, ทองต้นแขน, กําไล. (ป., ส.).
เกรง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-งอ-งู	[เกฺรง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง นึกกลัวไปเอง, นึกวิตกไปเอง, เช่น เกรงว่าเขาจะเดือดร้อน.	เกรง [เกฺรง] ว. นึกกลัวไปเอง, นึกวิตกไปเอง, เช่น เกรงว่าเขาจะเดือดร้อน.
เกรงกลัว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-งอ-งู-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง กลัว.	เกรงกลัว ก. กลัว.
เกรงขาม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-งอ-งู-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง คร้าม, เกรง.	เกรงขาม ก. คร้าม, เกรง.
เกรงใจ, เกรงอกเกรงใจ เกรงใจ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน เกรงอกเกรงใจ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-งอ-งู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่อยากจะให้ผู้อื่นรู้สึกลําบากเดือดร้อนรําคาญใจ.	เกรงใจ, เกรงอกเกรงใจ ก. ไม่อยากจะให้ผู้อื่นรู้สึกลําบากเดือดร้อนรําคาญใจ.
เกร็ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู	[เกฺร็ง] เป็นคำกริยา หมายถึง ทํากล้ามเนื้อให้แข็ง เช่น เกร็งข้อ เกร็งแขน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่กล้ามเนื้อเป็นต้นแข็งอย่างงอไม่ได้ เช่น มือเกร็ง เท้าเกร็ง.	เกร็ง [เกฺร็ง] ก. ทํากล้ามเนื้อให้แข็ง เช่น เกร็งข้อ เกร็งแขน. ว. อาการที่กล้ามเนื้อเป็นต้นแข็งอย่างงอไม่ได้ เช่น มือเกร็ง เท้าเกร็ง.
เกร็ด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	[เกฺร็ด] เป็นคำนาม หมายถึง ลํานํ้าเล็กที่เป็นทางลัดเชื่อมลํานํ้าใหญ่สายเดียวกันทั้ง ๒ ข้าง, ใช้เป็น เตร็ด ก็มี.	เกร็ด ๑ [เกฺร็ด] น. ลํานํ้าเล็กที่เป็นทางลัดเชื่อมลํานํ้าใหญ่สายเดียวกันทั้ง ๒ ข้าง, ใช้เป็น เตร็ด ก็มี.
เกร็ด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	[เกฺร็ด] เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนย่อยหรือส่วนเบ็ดเตล็ด ซึ่งเป็นเรื่องสนุกหรือน่าสนใจที่เล่าหรือเขียนถึงเหตุการณ์สั้น ๆ ตอนใดตอนหนึ่งในชีวประวัติบุคคลสำคัญ ซึ่งเชื่อกันว่าเป็นเรื่องจริง เช่น เกร็ดพงศาวดาร, เรื่องที่เขียนเล่าถึงบรรยากาศที่น่าสนใจหรือสนุกขบขันในที่ประชุมก่อนที่จะมีผลสรุปออกมา.	เกร็ด ๒ [เกฺร็ด] น. ส่วนย่อยหรือส่วนเบ็ดเตล็ด ซึ่งเป็นเรื่องสนุกหรือน่าสนใจที่เล่าหรือเขียนถึงเหตุการณ์สั้น ๆ ตอนใดตอนหนึ่งในชีวประวัติบุคคลสำคัญ ซึ่งเชื่อกันว่าเป็นเรื่องจริง เช่น เกร็ดพงศาวดาร, เรื่องที่เขียนเล่าถึงบรรยากาศที่น่าสนใจหรือสนุกขบขันในที่ประชุมก่อนที่จะมีผลสรุปออกมา.
เกรน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-นอ-หนู	[เกฺรน] เป็นคำนาม หมายถึง มาตราชั่งอย่างหนึ่งของอังกฤษ ๑ เกรน เท่ากับ ๖๔.๗๙๙ มิลลิกรัม. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ grain เขียนว่า จี-อา-เอ-ไอ-เอ็น.	เกรน [เกฺรน] น. มาตราชั่งอย่างหนึ่งของอังกฤษ ๑ เกรน เท่ากับ ๖๔.๗๙๙ มิลลิกรัม. (อ. grain).
เกร่อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	[เกฺร่อ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลักษณะบางอย่างที่เกี่ยวกับเรื่องกินเรื่องใช้เป็นต้นที่คนโดยมากมักทํากัน เช่น กินกันเกร่อ เที่ยวกันเกร่อ ใช้กันเกร่อ.	เกร่อ [เกฺร่อ] ว. ลักษณะบางอย่างที่เกี่ยวกับเรื่องกินเรื่องใช้เป็นต้นที่คนโดยมากมักทํากัน เช่น กินกันเกร่อ เที่ยวกันเกร่อ ใช้กันเกร่อ.
เกรอะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อะ	[เกฺรอะ] เป็นคำกริยา หมายถึง แยกเอาแต่ส่วนที่เป็นนํ้าใสหรือส่วนละเอียดที่นอนก้นอยู่ด้วยเครื่องกรองมีผ้าหนาหรือกระดาษฟางเป็นต้น เช่น เกรอะนํ้าปลา เกรอะแป้ง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นตะกอนทับถมอย่างของที่นอนก้นซับซ้อนอยู่ เช่น ตะกอนเกรอะ, เขรอะ หรือ เขลอะ ก็ว่า.	เกรอะ [เกฺรอะ] ก. แยกเอาแต่ส่วนที่เป็นนํ้าใสหรือส่วนละเอียดที่นอนก้นอยู่ด้วยเครื่องกรองมีผ้าหนาหรือกระดาษฟางเป็นต้น เช่น เกรอะนํ้าปลา เกรอะแป้ง. ว. เป็นตะกอนทับถมอย่างของที่นอนก้นซับซ้อนอยู่ เช่น ตะกอนเกรอะ, เขรอะ หรือ เขลอะ ก็ว่า.
เกรอะกรัง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	[เกฺรอะกฺรัง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หมักหมมแห้งติดอยู่.	เกรอะกรัง [เกฺรอะกฺรัง] ว. หมักหมมแห้งติดอยู่.
เกราะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๑	[เกฺราะ] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องสวมใส่หรือเครื่องหุ้มสําหรับป้องกันอาวุธหรืออันตราย เช่น เสื้อเกราะ รถเกราะ.	เกราะ ๑ [เกฺราะ] น. เครื่องสวมใส่หรือเครื่องหุ้มสําหรับป้องกันอาวุธหรืออันตราย เช่น เสื้อเกราะ รถเกราะ.
เกราะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๒	[เกฺราะ] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องสัญญาณทําด้วยไม้ ใช้ตีหรือสั่นให้ดัง.	เกราะ ๒ [เกฺราะ] น. เครื่องสัญญาณทําด้วยไม้ ใช้ตีหรือสั่นให้ดัง.
เกราะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๓	[เกฺราะ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แห้งจนกรอบในลักษณะอย่างหญ้าแห้งหวายแห้งเป็นต้น เช่น ฟางแห้งเกราะ มะขามเกราะ.	เกราะ ๓ [เกฺราะ] ว. แห้งจนกรอบในลักษณะอย่างหญ้าแห้งหวายแห้งเป็นต้น เช่น ฟางแห้งเกราะ มะขามเกราะ.
เกราะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๔	[เกฺราะ] เป็นคำกริยา หมายถึง พูดเลียบเคียง เช่น อย่าคําเพราะเกราะกล่าวเจรจา. ในวงเล็บ มาจาก พระราชนิพนธ์บทละครเรื่องรามเกียรติ์ ในรัชกาลที่ ๑, ใช้ว่า เกลาะ ก็มี เช่น ใช่จะแกล้งกล่าวเกลาะให้เพราะพริ้ง. ในวงเล็บ มาจาก อิเหนา พระราชนิพนธ์ ในรัชกาลที่ ๒ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๔.	เกราะ ๔ [เกฺราะ] ก. พูดเลียบเคียง เช่น อย่าคําเพราะเกราะกล่าวเจรจา. (รามเกียรติ์ ร. ๑), ใช้ว่า เกลาะ ก็มี เช่น ใช่จะแกล้งกล่าวเกลาะให้เพราะพริ้ง. (อิเหนา).
เกริก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	[เกฺริก] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กึกก้อง, ดังสนั่น, เลื่องลือ, ยิ่ง.	เกริก [เกฺริก] ว. กึกก้อง, ดังสนั่น, เลื่องลือ, ยิ่ง.
เกริน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	[เกฺริน] เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนที่ต่อขึ้นไปที่หัวหรือท้ายราชรถ หรือขนาบอยู่ ๒ ข้างบุษบก มีลักษณะคล้ายโขนเรือที่งอนอ่อน.	เกริน [เกฺริน] น. ส่วนที่ต่อขึ้นไปที่หัวหรือท้ายราชรถ หรือขนาบอยู่ ๒ ข้างบุษบก มีลักษณะคล้ายโขนเรือที่งอนอ่อน.
เกรินบันไดนาค เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย	เป็นคำนาม หมายถึง เกรินซึ่งเป็นแท่นเลื่อนบนรางลาดประดับรูปนาค ใช้ในการเชิญพระบรมโกศโดยกว้านขึ้นหรือผ่อนลง.	เกรินบันไดนาค น. เกรินซึ่งเป็นแท่นเลื่อนบนรางลาดประดับรูปนาค ใช้ในการเชิญพระบรมโกศโดยกว้านขึ้นหรือผ่อนลง.
เกรินบุษบก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง เกรินที่ต่อออกไปทางด้านข้างฐานบุษบกมาลาทั้ง ๒ ข้าง เพื่อส่งรูปฐานบุษบกให้งอนแอ่นขึ้นคล้ายหัวและหางเรือ.	เกรินบุษบก น. เกรินที่ต่อออกไปทางด้านข้างฐานบุษบกมาลาทั้ง ๒ ข้าง เพื่อส่งรูปฐานบุษบกให้งอนแอ่นขึ้นคล้ายหัวและหางเรือ.
เกรินราชรถ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-รอ-เรือ-ถอ-ถุง	เป็นคำนาม หมายถึง เกรินที่ส่วนหัวและท้ายราชรถ.	เกรินราชรถ น. เกรินที่ส่วนหัวและท้ายราชรถ.
เกริ่น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	[เกฺริ่น] เป็นคำกริยา หมายถึง บอกข่าวให้รู้ล่วงหน้า เช่น เกริ่นข่าว, อาการที่ฝ่ายชายร้องนําในเพลงพื้นเมือง เช่น เพลงฉ่อย เพลงเกี่ยวข้าว เพื่อเชื้อเชิญฝ่ายหญิงให้ร้องตอบ; ร้องหา, เรียกหา, เช่น นกเขาขันเกริ่น ผีกู่เกริ่น.	เกริ่น ๑ [เกฺริ่น] ก. บอกข่าวให้รู้ล่วงหน้า เช่น เกริ่นข่าว, อาการที่ฝ่ายชายร้องนําในเพลงพื้นเมือง เช่น เพลงฉ่อย เพลงเกี่ยวข้าว เพื่อเชื้อเชิญฝ่ายหญิงให้ร้องตอบ; ร้องหา, เรียกหา, เช่น นกเขาขันเกริ่น ผีกู่เกริ่น.
เกริ่น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	[เกฺริ่น] ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นจันทบุรี เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องมือจับสัตว์นํ้าชนิดหนึ่ง ทําด้วยไม้ไผ่ผ่าเป็นซีก ๆ ผูกด้วยหวายให้เป็นแผง, ปัจจุบันเรียกว่า เฝือก.	เกริ่น ๒ [เกฺริ่น] (ถิ่น–จันทบุรี) น. เครื่องมือจับสัตว์นํ้าชนิดหนึ่ง ทําด้วยไม้ไผ่ผ่าเป็นซีก ๆ ผูกด้วยหวายให้เป็นแผง, ปัจจุบันเรียกว่า เฝือก.
เกรียก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	[เกฺรียก] เป็นคำกริยา หมายถึง เอามีดสับ ผ่า หรือจักชิ้นไม้ให้ฉีกออกไปตามเนื้อไม้ เพื่อให้เป็นซีกเป็นเสี้ยวน้อย ๆ เช่น เกรียกไม้ทำเชื้อไฟ.	เกรียก ๑ [เกฺรียก] ก. เอามีดสับ ผ่า หรือจักชิ้นไม้ให้ฉีกออกไปตามเนื้อไม้ เพื่อให้เป็นซีกเป็นเสี้ยวน้อย ๆ เช่น เกรียกไม้ทำเชื้อไฟ.